Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

www.ifestos.edu.gr  -- www.ifestosedu.gr  --  info@ifestosedu.gr  -- info@ifestos.edu.gr

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το βιβλίο βρίσκεται σε πανελλαδική κυκλοφορία. Για πληροφορίες αποστείλετε μήνυμα είτε εδώ είτε στις Εκδόσεις Ποιότητα info@piotita.gr τηλ. 2109215842 και πληροφορίες στον δικτυακό τόπο των εν λόγω εκδόσεων www.piotita.gr στην διεύθυνση https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos/ 

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ των ΕΘΝΩΝ

Συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του Κόσμου

Εκδόσεις Ποιότητα

-----------------------------------------------------

περιεχόμενα σελίδας (κλικ για μετάβαση προς και από τους τίτλους)

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ βιβλίου

Ευρετήριο

Σχηματική απεικόνιση των μακροϊστορικών σταθμών και καμπών

Τίτλοι δοκιμίων τέλους (1-244)

Επισημάνσεις

Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο

Συναφείς δημοσιεύσεις, δικές μου και άλλων

 

ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ. Μέσα στον σκληρό πυρήνα του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται οι συγκλίνουσες και αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες «εθνική κοσμοθεωρία», «έθνος», «εθνική ανεξαρτησία», «εθνοκράτος», «δημοκρατία», «κοινωνική ελευθερία» και «πολιτική ελευθερία». Παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενο των εννοιών αυτών είναι διαφορετικό ανάλογα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας, μορφικά είναι πανομοιότυπες για όλα τα έθνη. Η διαρκής διαχρονική πνευματική και πολιτική ανάπτυξή τους συγκροτεί την Κοσμοθεωρία των εθνών. Η κατίσχυση της κοσμοθεωρίας των εθνών και η σταθερότητα τον 21ο αιώνα συναρτάται, πρωτίστως, με την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως θεμελιώδους κοσμοθεωρητικής παραδοχής όλων των εθνών και με την εκ του γεγονότος αυτού ανάπτυξη αντιηγεμονικών εθνοκρατοκεντρικών συσπειρώσεων.

 

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΒΑΦΗΣ. Ο τίτλος Κοσμοθεωρία των Εθνών είναι εμπνευσμένος από τον Ρήγα Φεραίο. Τα κεντρικά κεφάλαια του βιβλίου, εξάλλου, κτίστηκαν γύρω από τα μνημειώδη ποιήματα του Καβάφη Τείχη (υλιστικά τείχη που κτίζονται γύρω από τη μοντερνιστική δημόσια σφαίρα), Βάρβαροι (οι λογικές απολήξεις του μεταμοντερνισμού στα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα) και Ιθάκη (τα ταξίδι του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και οι προϋποθέσεις μιας ολοένα μεγαλύτερης σταθερότητας).

 

Η ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ. Οι καταστροφικές ιδεολογίες και οι διεθνισμοί του 19ου και 20ού αιώνα –αναρχισμός, ναζισμός, κομουνισμός, φιλελευθερισμός– είχαν την ίδια υλιστική μάνα και την ίδια τύχη: Αφού μάτωσαν την ανθρωπότητα εισερχόμενοι στον 21ό αιώνα καταρρέουν κάτω από το βάρος των αντιφάσεών τους. Όσο απομακρυνόμαστε από την αποικιοκρατία αποδεσμεύονται οι εθνικές πνευματικές δυνάμεις, εμπεδώνεται η εθνική ανεξαρτησία ως άξονας εθνοκρατοκεντρικών αντιηγεμονικών συσπειρώσεων και κατισχύει η κοσμοθεωρία των εθνών. Στον αντίποδα βρίσκονται οι παρακμιακές τάσεις που θρέφουν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, η επικράτηση των οποίων αποτελεί επιστροφή στο μέλλον υλιστών όπως οι La Mettrie και ο μαρκήσιος de Sade.

 

ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ. Υλισμός, ιδεολογία και διεθνισμός είναι το τρίδυμο της καταστροφής των τελευταίων αιώνων. Ο συνεπέστερος υλιστής είναι ο μαρκήσιος de Sade. Ο υλισμός στις έσχατες απολήξεις του είναι φιλοτομαρισμός, εγωπάθεια, ιδιωτεία, φιλαυτία, μηδενισμός, άκρατος ηδονισμός και έγκλημα. Ο μοντερνισμός σταδιακά διολίσθησε στην αντιπνευματικότητα κτίζοντας πανύψηλα υλιστικά τείχη γύρω από τη δημόσια σφαίρα των ευρωπαϊκών κρατών. Η σταδιακή επικράτηση των υλιστικών ιδεών είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια τη νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος, την κατάληψη του πλανήτη από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις, την επί αιώνες καταλήστευση του πλούτου των εθνών, τις εθνοκαθάρσεις στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, πολλούς πολέμους, πολλές γενοκτονίες, πολλά μεγάλα νεκροταφεία, διαίρει και βασίλευε και άπειρα περιφερειακά προβλήματα. Αυτά είναι και τα μεγαλύτερα εγκλήματα όλων των εποχών τα οποία η μοντερνιστική ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και ο πολιτικοστοχαστικός καθωσπρεπισμός ελέω επικοινωνιακής ισχύος επί αιώνες φυλάσσουν ως επτασφράγιστο μυστικό. Αναλύονται σε βάθος ζητήματα της ιστορίας διεθνών σχέσεων και των διαχρονικών ανθρωπολογικών διαμορφώσεων, καθώς επίσης τονίζεται ο υπονομευτικός ρόλος των ιδεολογικοπολιτικών (πανεπιστημιακών) εκπαιδευτηρίων τα οποία στις μέρες μας κατακυριεύονται από τις πιο ακραίες τάσεις του μεταμοντερνισμού με αποτέλεσμα να ροκανίζονται τα ανθρωπολογικά θεμέλια των δυτικών κοινωνιών.

 

ΑΝΟΔΟΣ, ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Οι αφετηρίες του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται στην κλασική αρχαιότητα. Το πνευματικό κτίσιμο των εθνικών κοσμοθεωριών εν μέσω αναστολών, αντιστροφών και αντιξοοτήτων ήταν και συνεχίζει να είναι ανοδικό. Εις πείσμα των υλιστικών παραδοχών που βασικά αναδείχθηκαν μετά τον 16ο αιώνα τα έθνη συγκροτούν και κτίζουν ακατάπαυστα τις εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις ενός πολιτισμένου εθνοκρατικού πολιτικού βίου και ενός εθνοκρατοκεντρικά θεμελιωμένου διεθνούς συστήματος. Βάση της ανάλυσής μας είναι η κοινωνιοκεντρική θεμελίωση των εθνών και ο Αριστοτελισμός, τις κοσμοθεωρητικές προεκτάσεις του οποίου και αντιπαραθέτουμε στον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό.

 

ΕΕ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΤΑΝΕΟΤΕΡΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Η ΕΕ εξετάζεται ως ένα πρότυπο μελλοντικού εθνοκρατοκεντρικού συστήματος και τονίζεται ο υπονομευτικός ρόλος των διεθνιστικών ιδεολογημάτων που ροκανίζουν τα θεμέλια του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

 

ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. Υποστηρίζεται ότι παρά τα πλήγματα που επέφερε ο υλισμός, οι ιδεολογίες και οι διεθνισμοί το έθνος επανέρχεται ολοζώντανο. Στον αντίποδα των υλιστικών  θεωρήσεων σταδιακά επανέρχονται οι εθνικές κοσμοθεωρίες που κτίζονταν επί χιλιετίες. Ο πολιτικός πολιτισμός κορυφώθηκε στη Βυζαντινή Οικουμένη, αλλά έκτοτε δέχτηκε μεγάλα πλήγματα από την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης, της Κωνσταντινούπολης.

 

Διαδίκτυο

www.ifestosedu.gr / www.ifestos.edu.gr – info@ifestosedu.gr

 

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

 

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

 

Συγγραφική προσέγγιση και ευχαριστίες......................................... 13

 

Κεφάλαιο 1

Οδηγίες προς ναυτιλομένους για τον θυμωμένο Ποσειδώνα,

τους Λαιστρυγώνας και τους Κύκλωπας................................... 17

1.1. Βασικοί στόχοι και κύριες υποθέσεις........................................ 17

1.2. Κεντρικοί άξονες: Εθνική Κοσμοθεωρία versus υλισμός-ιδεολογία   22

 

Κεφάλαιο 2

Ιδεολογία-υλισμός versus Eθνική Kοσμοθεωρία, δημοκρατία

και πολιτικός πολιτισμός................................................................. 27

2.1. Εθνοκρατοκεντρικό versus διεθνιστικό, μετανεοτερικό

versus μεταμοντέρνο και η κακοποίηση της έννοιας δημοκρατία 27

2.2. Η ιδεολογική-υλιστική νοηματοδότηση της πολιτικής

με όρους ισχύος versus Eθνική Kοσμοθεωρία........................... 31

2.3. Εθνοκρατοκεντρικό versus διεθνιστικό και το εκκρεμές

των υλιστικών θεωρήσεων......................................................... 36

2.4.  Έθνος, δημοκρατία-πολιτική ελευθερία υπό το ιστορικό πρίσμα

και το ενδεχόμενο κατίσχυσης της Εθνικής Κοσμοθεωρίας....... 38

2.5. Μεταμοντερνισμός: Επιστροφή στο μέλλον των La Mettrie

και de Sade στα Σόδομα και Γόμορρα...................................... 45

2.6. Η Εθνική Κοσμοθεωρία versus πολιτική με όρους ισχύος

και η εδαφικά νοούμενη κυριαρχία........................................... 47

2.7. Εθνοκρατοκεντρική δομή στη θεωρία και στην πράξη

ιδωμένη με μία μόνο ματιά........................................................ 49

2.8. Κρίση δεν περνάει η Εθνική Κοσμοθεωρία

αλλά οι αντίπαλοί της λόγω μεταμοντερνισμού......................... 51

2.9. Ο ανορθολογισμός των ιδεολογιών και οι εθνικές αντοχές....... 55

 

 

Kεφάλαιο 3

Τα υψηλά περίκλειστα τείχη του μοντερνισμού και μοντερνισμού 61

3.1. Διαδρομή των Νέων Χρόνων, η Εθνική Κοσμοθεωρία και ο

εθνοκρατοκεντρικός χαρακτήρας της Ευρώπης και του κόσμου 61

3.2. Η βαθιά ιστορική ματιά του Ρήγα Φεραίου και ο βράχος του Σίσυφου

της εθνοσοβινιστικής εθνοκατασκευής της νεότερης Ευρώπης.. 75

3.3. Από την αντιθεοκρατική πάλη στην πορεία προς

τα Σόδομα και τα Γόμορρα του μεταμοντερνισμού................... 79

3.4. Μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και η πασαρέλα

των γυμνών επιστημονικών βασιλιάδων.................................... 82

3.5. Μία πρώτη ματιά στις διεθνιστικοϋλιστικές ιδεολογίες

και στα μίζερα παράγωγά τους.................................................. 85

3.6. Διεθνιστικοϋλισμός versus Εθνική Κοσμοθεωρία..................... 89

3.7. «Κοινωνία των πολιτών» versus πολιτική κοινωνία

και εξωπολιτικοί διεθνικοί δρώντες........................................... 97

3.8. Το εκκρεμές της ανθρώπινης συμπεριφοράς

και οι πειραματισμοί των υλιστικών ιδεολογιών...................... 100

3.9. Το Ανθρώπινο ον: Επουράνιες και εγκόσμιες πολιτικές θεολογίες,

ο Αριστοτέλης και τα οντολογικά ερωτήματα......................... 106

 

Kεφάλαιο 4

Ο μεταμοντερνισμός ίσαμε τις έσχατες συνέπειές του: Πορεία προς

τη βαρβαρότητα των Σοδόμων και Γομόρρων ή ταξίδι προς την Ιθάκη;.......115

4.1. Αμφίπλευρες, αμφίρροπες και αντιφατικές διαδρομές των

ιδεολογικά-υλιστικά νοούμενων νομικοτεχνικών κατασκευών 115

4.2. Η οντολογική αναβάθμιση της ύλης και η εγγενής μοντερνιστική

νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος....................... 122

4.3. Το θηριώδες μεταμοντέρνο ανθρωπολογικό κυνηγητό

μέσα στην ιδιωτική σφαίρα..................................................... 129

4.4. Ο πνευματικός εκμηδενισμός της ιδιωτικής σφαίρας

για να καταστεί συμβατή με την υλιστική δημόσια σφαίρα...... 139

4.5. Εθνική Κοσμοθεωρία versus μεταμοντερνισμός ως αυτοχειριασμός   142

4.6. Η μεγάλη κονδύλεια εικόνα της αντιμεταφυσικής πάλης που

παγίδευσε τη μοντέρνα σκέψη και οδήγησε στον μεταμοντερνισμό..... 151

4.7. Επιστροφή στο μέλλον: Τα Σόδομα και Γόμορρα των συνεπών

υλιστών La Mettrie και de Sade............................................... 155

4.8. Ο εκμηδενιστικός υλιστικός μονόδρομος και η αναπόδραστη

νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος....................... 165

4.9. Τα μεταμοντέρνα εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα

των La Mettrie και de Sade..................................................... 170

4.10. Υλιστικές ιδεολογίες versus Αριστοτέλης: Ύλη versus ποιότητα 174

4.11. Η αντίσταση των Eθνικών Kοσμοθεωριών και οι αντίρροπες τάσεις    180

 

Κεφάλαιο 5

Η ακάθεκτη πορεία των δυτικών κοινωνιών προς την ανθρωπολογική

εκμηδένιση (και) της ιδιωτικής σφαίρας......................................... 183

5.1. Η εγγενής αναντιστοιχία μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας

κάθε συνεπούς υλιστικής κοινωνικοπολιτικής δομής............... 183

5.1.1. Αντιαριστοτελισμός: Το μοιραίο σφάλμα του μοντερνισμού 183

5.1.2. Αναντιστοιχία υλιστικής δημόσιας σφαίρας και της

ανθρωπολογίας στην ιδιωτική σφαίρα............................ 186

5.1.3. Στόχος η ανθρώπινη ετερότητα. Η έλευση των

μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων...................................... 188

5.2. Από τον μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό. Μια χαώδης διαδρομή

και η συγκρότηση του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος 192

5.3. Από τη θεοκρατία, στην ορθολογιστική θεότητα, στις γενοκτονίες,

στις εθνοκαθάρσεις και στην αποικιοκρατία............................ 197

5.3.1. Πολιτικοστοχαστικές προεκτάσεις της ιδεολογικής εκτροπής 197

5.3.2. Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς υλιστικές ιδεολογίες;....... 199

5.3.3. Είναι ένα πράγμα ο μοντερνιστικός εθνοσοβινισμός

και άλλο η Εθνική Κοσμοθεωρία.................................... 201

5.4. Αναζητώντας μια εθνοκρατοκεντρική μετανεοτερικότητα...... 207

5.5. Πνευματικά πλούσιος πολίτης versus πολίτης-μάζα κρέατος

ικανού να ηδονίζεται «ορθολογιστικά»................................... 211

5.6. Οι ακλόνητες Αριστοτελικές παραδοχές, η θρησκεία

και ο μοντερνισμός................................................................. 215

5.7. Οι ιστορικοπολιτικές περιστάσεις των βίαιων εθνοσοβινιστικών

ομογενοποιήσεων................................................................... 219

5.8. Κτίζοντας έθνη ανάποδα με  φορά κράτος→έθνος

αντί έθνος→κράτος................................................................. 222

5.9. Διαδρομές του μοντερνιστικού διεθνιστικοϋλιστικού κόσμου

και η αντίρροπη Εθνική Κοσμοθεωρία.................................... 226

5.10. Η κατασκευή του μεταμοντέρνου ανθρωπότυπου: Η «μεταμοντέρνα

 μαύρη τρύπα» και το ανθρωπολογικό ροκάνισμα.................. 233

5.11. Εθνική κοσμοθεωρία vs υλιστικά-διεθνιστικά ιδεολογήματα.. 245

 

Κεφάλαιο 6

Ευρωπαϊκή Ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου

ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας;.................................................... 251

6.1. Φυσιογνωμικά και οντολογικά χαρακτηριστικά της ΕΕ.......... 251

6.2. Εθνοκρατοκεντρική δομή versus υλισμός............................... 261

6.3. Η ΕΕ και οι προϋποθέσεις εθνοκρατοκεντρικής

μετανεοτερικής πορείας.......................................................... 266

 

Κεφάλαιο 7

Το ολοένα και πιο σταθερό εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα:

Δεν είναι ουτοπία αλλά θαλασσοπορεία προς μία ενδεχομένως

ανύπαρκτη Ιθάκη........................................................................... 269

 

Δοκιμιακές σημειώσεις τέλους....................................................... 287

Ευρετήριο...................................................................................... 537

 

Επισημάνσεις 14.6.2009:

        1. Το παρόν πόνημα επιχειρεί να εντάξει σε ένα ενιαίο αναλυτικό πλαίσιο τα τρία επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα.

        2. Περιέχει 244 δοκιμιακών σημειώσεων τέλους τους τίτλους των οποίων παραθέτω πιο κάτω μετά το ευρετήριο.

        3. Στηρίζεται μόνο σε δευτερογενείς πηγές που εκτιμώ ότι είναι έγκυρες και αξιόπιστες, κυρίως στους Παναγιώτη Κονδύλη, Χρήστο Γιανναρά, Γιώργο Κοντογιώργη και Θόδωρο Ζιάκα.

        4. Η επιχειρηματολογική βάση κτίζεται σε διϋποικειμενικές και μακροϊστορικές αναφορές που είναι σχεδόν αδύνατο να αμφισβητηθούν. Ταυτόχρονα, προσφέρεται μια λογική χωροχρονική σχετικοποίηση που αντιδιαστέλλεται στα συνήθη μοντερνιστικά και μεταμοντέρνα προπαγανδιστικά κείμενα που σχετικοποιούν για να θολώσουν την εικόνα και να εξυπηρετήσουν εφήμερες ιδεολογικοπολιτικές σκοπιμότητες και αξιώσεις ισχύος.

        5) Τα κύρια κεφάλαια που αφορούν την δημόσια σφαίρα εμπνέονται στον Καβάφη και το ανυπέρβλητα Τείχη που χρησιμοποιώ ως άξονα για να περιγράψω την μοντέρνα και μεταμοντέρνα αντιπνευματική οικοδόμηση υλιστικών τειχών γύρω από τον δημόσιο βίο. Δύο κεφάλαια αφιερώνονται στα αίτια της μεταμοντέρνας αξίωσης αποδόμησης της ιδιωτικής σφαίρας για να είναι συμβατή με την μοντερνιστική παράκρουση ενός κόσμου αποκλειστικά υλικού.

        6) Το Ιθάκη του Καβάφη, επίσης, ντύνει τις περιγραφές μου για την πορεία του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, τις αντιηγεμονικές συσπειρώσεις και του Κύκλωπες, τους Λαιστρυγόνες, τις Σειρήνες και τον άγριο Ποσειδώνα της πολύ μακρινής εθνοκρατοκεντρικής Ιθάκης.

        7) Ο Ρήγας Φεραίος είναι η έμπνευσή μου για την νεολογία "εθνική κοσμοθεωρία" που εντάσσω στην ιστορία διεθνών σχέσεων για να περιγράψω και ερμηνεύσω την ανοδική πορεία των εθνών μετά την Κλασική εποχή, την σημασία της Βυζαντινής Οικουμένης που έκτισε τις προϋποθέσεις ενός, όπως το ονομάζει ο συνάδελφος Γιώργος Κοντογιώργης, κοσμοσυστήματος εθνών και την σημασία της εισβολής των υλιστικών παραδοχών λίγο μετά την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης. Έτσι, το μεγαλύτερο μέρος αφιερώνεται στην εξέταση του μοντερνισμού και κυρίως του μεταμοντερνισμού στα τρία επίπεδα ανάλυσης.

        8) Προαναγγέλλοντας επερχόμενη μονογραφία στο προνομιακό μου επιστημονικό πεδίο της Ευρωπαϊκής πολιτικής ένα κεφάλαιο αφιερώνεται στην ανάδειξη της ΕΕ ως χαρακτηριστικού μετανεοτερικού εθνοκρατοκεντρικού συστήματος.

---------------------------------------------------------------------

Σχηματική απεικόνιση των μακροϊστορικών σταθμών και καμπών

 

 

------------------------

 

Επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο: Προλεγόμενα

 

Quote

Προλεγόμενα

 

1. Η έννοια Κοσμοθεωρία των Εθνών και συγγραφική προσέγγιση

 

Μέσα στον σκληρό πυρήνα του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται οι συγκλί­νουσες και αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες εθνική κοσμοθεωρία, έθνος, εθνι­κή ανεξαρτησία, εθνοκράτος, δημοκρατία, κοινωνική ελευθερία και πολιτική ελευθερία. Παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενο των εννοιών αυτών είναι διαφο­ρετικό, ανάλογα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας, μορφικά είναι πανομοιότυπες για όλα τα έθνη. Η διαρκής διαχρονική πνευματι­κή και πολιτική τους ανάπτυξη συγκροτεί την Κοσμοθεωρία των Εθνών. Η κα­τίσχυσή της και η διεθνής σταθερότητα τον 21ο αιώνα συναρτάται, πρωτίστως, με την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως θεμελιώδης κοσμοθεωρητική παραδοχή όλων των εθνών και με την εκ του γεγονότος αυτού ανάπτυξη αντιη­γεμονικών εθνοκρατοκεντρικών συσπειρώσεων.

Η ανάλυση που ακολουθεί αμφισβητεί θεμελιωδώς τον μοντερνισμό και την καθαρότητα εννοιών, όπως αστικός πολιτισμός, φιλελευθερισμός, κο­μουνισμός και μύθοι ότι η πρόοδος και η τεχνολογία είναι επακόλουθο της με ιστορικούς όρους εφήμερης κυριαρχίας των ιδεολογικοϋλιστικών παραδο­χών. Αμφισβητείται έντονα, επίσης, η συσχέτιση των καθεστώτων έμμεσης αντιπροσώπευσης με τη δημοκρατία. Η αντιπαράθεση είναι κάθετη ως προς συγκεκριμένα ζητήματα: Τον εξοστρακισμό της μεταφυσικής από τη δημό­σια σφαίρα, τον μοντερνισμό, το τρίδυμο της καταστροφής των τελευταίων αιώνων υλισμός-ιδεολογία-διεθνισμός, τη νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος, που θεωρώ ως εγγενές χαρακτηριστικό των μοντερνιστικών πα­ραδοχών, την ευθύνη του μοντερνισμού για το αποικιοκρατικό φαινόμενο και την επί αιώνες καταλήστευση, αποσταθεροποίηση και τεχνητή διαίρεση του πλανήτη, τον ηγεμονισμό, τις νεοαποικιοκρατικές στρατηγικές, τον νεοηγεμο­νισμό, την ιδεολογική σύγκρουση του 20ού αιώνα και την ακόμη πιο βάρβαρη επεμβατική δραστηριότητα της μεταψυχροπολεμικής εποχής.

Προκαταρτικά ζητώ κατανόηση από τον αναγνώστη, καθώς μερικά κεντρι­κά σημεία κρίθηκε σκόπιμο αφενός ότι θα πρέπει να τονιστούν εμφατικά, αφε­τέρου ότι θα πρέπει να επαναδιατυπώνονται σε όποιες ενότητες ήταν αναγκαίο να φωτιστούν υπό μία άλλη οπτική γωνία. Ζητώ επίσης προκαταρτικά συγνώμη από αναρίθμητους καλόπιστους οπαδούς των ιδεολογικοϋλιστικών παραδοχών της ύστερης εποχής που τυγχάνει να θεωρώ θύματα και όχι θύτες. Η συγγραφι­κή προσέγγιση και συνολικότερα η επιστημολογία μου εδώ επηρεάζεται από το γεγονός ότι γίνεται μία, εκτιμώ, αναγκαία και μη εξαιρετέα ριζοσπαστική κριτική, που κινείται κόντρα στο ρέμα της συμβατικής σοφίας. Κεντρικά επι­χειρήματα απαιτείται να τονιστούν εμφατικά, να φωτιστούν και να αναφερθούν με το όνομά τους. Η επιστημολογία μου επηρεάστηκε επίσης από τη θέση μου ότι στη συντριπτική πλειονότητά τους οι θαμώνες των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων από πολύ καιρό είναι (επι)στρατευμένοι στους υλιστικούς-ιδεολογικούς-διεθνιστικούς σκοπούς και στην επιστημονικά μεταμφιεσμένη ιδεολογική προπαγάνδα. Μου είναι αδιάφορες οι γνώμες τους, δεν ενδιαφέρει το πόσοι πολλοί είναι αριθμητικά, ποιοι τους αμείβουν και ποιες είναι οι ιδεολο­γίες τους. Συναφής είναι και η απόφασή μου να περιορίσω τις παραπομπές μου μόνο στα κείμενα εκείνα που θεωρώ απολύτως αξιόπιστα και έγκυρα.

Εκτιμώ πάντως ότι πολλά από τα ζητήματα γύρω από τα οποία περιστρέφεται η ανάλυσή μου περισσότερο ανοίγουν τη συζήτηση και λιγότερο την εξαντλούν. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, ο κοσμοσυστημικός χαρακτήρας της Βυζαντινής Οικουμένης, η συγκρότηση-αυτοθέσμιση των εθνών εις πείσμα των υλιστικών καθεστώτων, η ανασταλτική επίδραση του αποικιοκρατικού φαινομένου στην ανοδική πορεία της θεμελίωσης των εθνικών-ανθρωπολογικών προϋποθέσεων των κοινωνικών οντοτήτων και η εφικτότητα της άμεσης δημοκρατίας σε εποχές υψηλής τεχνολογίας και άμεσης μετάδοσης μηνυμάτων και εικόνων.

Ιδιαίτερα όσον αφορά τον κοσμοσυστημικό χαρακτήρα της Βυζαντινής Οικουμένης, υποστηρίζω ότι πρόκειται ενδεχομένως για το πιο ενδιαφέρον ζήτημα της ιστορίας. Αφορά ευθέως και ζωτικά τις προϋποθέσεις διεθνούς οργάνωσης τον επερχόμενο 21ο αιώνα, εφόσον, βεβαίως, συντελεστεί αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος, που θα επέλθει με τη σταδιακή αποδυνά­μωση και τελική εξάλειψη των υλιστικών-διεθνιστικών δογμάτων. Έτσι μόνο μπορούν να επαναπροσανατολιστούν τα έθνη και ο κόσμος σε μία πορεία η αφετηρία της οποίας ήταν η κλασική εποχή και που συνεχίστηκε μέχρι και την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης. Ένα, δηλαδή, δύσκολο ταξίδι προς μία πολύ μακρινή Ιθάκη, που θα σταθεροποιεί τα έθνη και το εθνοκρατοκεντρικό σύστημα με την καλλιέργεια της δημοκρατίας, της κοινωνικής ελευθερίας και ενός κοσμοσυστημικού πνευματικού περιβάλλοντος αποδοχής της ετερότητας των άλλων εθνών και ειρηνικώ συναλλαγών. Αποτελεί βασικά τη μόνη επιλο­γή που εμποδίστηκε δραστικά τον 16ο αιώνα, όταν η επικράτηση του υλισμού οδήγησε στη νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος ενδοκρατικά και διακρατικά. Προϋπόθεση αλλαγής κοσμοθεωρητικού παραδείγματος είναι η κατεδάφιση των υλιστικών τειχών γύρω από τη δημόσια σφαίρα για να εισ­ρεύσει ο πνευματικός κόσμος των πολιτών ως ο κυριότερος διαμορφωτικός παράγοντας, κάτι που ισχύει πλέον στα περισσότερα κράτη του κόσμου πλην μερικών καθεστώτων έμμεσης αντιπροσώπευσης στα κράτη της Δύσης.

Θα ήθελα να τονίσω πάντως ότι δεν εξαντλώ το ζήτημα του χιλιετούς βυ­ζαντινού φαινομένου. Οι πηγές μου εδώ είναι ελάχιστες και μόνο αυτές που έκρινα ότι είναι έγκυρες, αξιόπιστες και σχετικές με τα ερωτήματα που θέτω για τη θεμελιώδη κοσμοσυστημική δομή της Βασιλεύουσας Πόλης. Πλήθος πηγών και αναλύσεων που προέκυψαν κατά τη διάρκεια της παρούσας έρευνας με οδήγησαν στην απόφαση για εκπόνηση μιας ξεχωριστής μελέτης για την κοσμοσυστημική φυσιογνωμία αυτού του πολύ σημαντικού φαινομένου.

Η νεολογία αναφορικά με τον κεντρικό όρο Κοσμοθεωρία των Εθνών και τις συμπαρομαρτούσες έννοιες έθνος, δημοκρατία, πολιτική ελευθερία, εθνική κοσμοθεωρία, εθνική ανεξαρτησία, εθνοκράτος και εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα, σίγουρα ανοίγει τη συζήτηση παρά την κλείνει. Η πρόκληση για τους εθνομηδενιστές είναι ευθεία και κάθετη: Τους τοποθετεί στον μεταμοντέρνο κατήφορο προς τα Σόδομα και Γόμορρα και την Κοσμοθεωρία των Εθνών στον αντίποδά τους. Δεν τους χαϊδεύω αλλά τους προκαλώ και αυτό ήταν επιστη­μονικά και επιστημολογικά απόλυτα αναγκαίο. Αναγάγω την εθνική κοσμο­θεωρία ως αξονικής σημασίας έννοια για τη συγκρότηση της ανθρωπολογικής ετερότητας κάθε κοινωνικής οντότητας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της πορείας προς αντι­ηγεμονικές εθνοκρατοκεντρικές συσπειρώσεις που θα διασφαλίζουν ολοένα και μεγαλύτερη μελλοντική σταθερότητα και κοσμοσυστημική ενότητα του εθνοκρατοκεντρικού κόσμου. Αυτή η θέση και πάλι, αν και αυτονόητη υπό το πρίσμα μιας ορθολογιστικής ανάγνωσης των θεμελιωδών αρχών του διε­θνούς δικαίου, ανοίγει παρά κλείνει τη συζήτηση. Ο αναγνώστης, τέλος, ας μην παρασυρθεί από την αναγκαία και μη εξαιρετέα εμφατικότητα με την οποία ασκώ κριτική ενάντια στις υλιστικές-ιδεολογικές παραδοχές, οι οποίες ίσαμε τις έσχατες συνέπειές τους οδηγούν σε επιστροφή στο μέλλον των La Mettrie και μαρκήσιο de Sade, που προκαλεί ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα. Όσον με αφορά η κριτική μιας κατάστασης (μεταμοντέρνων) ανθρωπολογικών Σοδόμων και Γομόρρων είναι φυσιολογική και κατά τα άλλα η ανάλυσή μου θεωρώ ότι είναι περιγραφική και αξιολογικά ελεύθερη.

Γράφουμε το παρόν έχοντας πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι δισεκατομ­μύρια τόνοι χαρτιού κατασπαταλήθηκαν στην άγονη και άσκοπη ιδεολογική πάλη, που παγίδευσε ιδεολογικά-διεθνιστικοϋλιστικά τον κόσμο για πολλούς αιώνες. Δεκάδες εκατομμύρια διανοητές συνεχίζουν να είναι καταπλακωμέ­νοι από αυτούς τους τόνους (ιδεολογικού-προπαγανδιστικού) χαρτιού. Θλιβό­μαστε γι’ αυτούς, αλλά αναγκαστικά τους προσπερνούμε και τους αφήνουμε να μονολογούν μεταφυσικά. Εντέλει, από κάποιο σημείο και μετά η συγγρα­φή ενός κειμένου με επιστημονικές αξιώσεις (βάσιμες ή όχι, αυτό είναι άλλη υπόθεση που βρίσκεται υπό την αίρεση στοχαστικών ελέγχων) είναι ζήτημα γούστου και περιέργειας.

Όποιος έχει βρεθεί στην ακαδημαϊκή ζούγκλα γνω­ρίζει πως για να πεις κάτι ουσιαστικό πρέπει να θιγεί βαθύτατα ο ημιμαθής παρασιτισμός των φορέων επιστημονικά μεταμφιεσμένων ιδεολογικοπολιτι­κών εκλογικεύσεων. Από κάποια στιγμή και μετά κανείς αντιλαμβάνεται ότι οι περισσότεροι δεν έχουν καμία διάθεση για επιστημονική συζήτηση. Θέλουν ακόμη και νεκρό –με τη βιολογική έννοια του όρου– όποιον ταράσσει τον αδρά αμειβόμενο παρασιτισμό της μακάριας ιδεολογικοπολιτικής ορθότητας και των αναιτιολόγητων ευέλικτων ιδεολογικοπολιτικών μεταστροφών. Τα λεφτά είναι πολλά και ο πόθος για ηδονές ασυγκράτητος. Η εντύπωση συχνά είναι ότι οι «κοινωνικές επιστήμες» είναι πασαρέλα καθωσπρεπισμού και ιδεολογικο­πολιτικής ορθότητας, πάνω στην οποία όσοι παρελαύνουν αμείβονται αδρά.

Παρέκκλιση από την επιστρατευμένη παρελαύνουσα ιδεολογικοπολιτική ορ­θότητα ενοχλεί όσους ωφελούνται, ηδονίζονται και εναλλάσσουν φίλους και εχθρούς, όπως τα πουκάμισά τους. Αντιλαμβάνεστε τι υπόληψη πρέπει να έχει κανείς γι’ αυτούς και πόσο πρέπει να τους υπολογίζει, όταν γράφει ένα κείμενο με επιστημονικές αξιώσεις.

Διευκρινίζω ότι το παρόν κείμενο απευθύνεται πρωτίστως στους πολίτες και σε εκλεκτούς συναδέλφους. Οι πρώτοι διαθέτουν κοινή λογική και γι’ αυτό το παρόν πόνημα θα μπορούσε να τους φανεί χρήσιμο. Από τους δεύτερους αναμένω με ανυπομονησία σχόλια και κριτική.

Τέλος, σημειώνω ότι ετοιμάζω την κυκλοφορία παραπλήσιας εκδοχής του παρόντος κειμένου στην αγγλική γλώσσα.

 

2. Οφειλές και ευχαριστίες ……

 

unquote

 

 

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΟΡΩΝ, ΕΝΝΟΙΩΝ ΚΑΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

Α

Αγγλική σχολή, κοινωνία κρατών 338 κ.ε.

Aδέσμευτοι, ενεπλάκησαν στην ιδεολογική διαπάλη 214

Άθεοι, μεταμοντερνισμός 247

Άθροισμα ατόμων, υλιστικά καθεστώτα και μοντερνισμός 108

Άθροισμα μεγιστοποιητών ωφέλειας 120

Αιγύπτιοι, Αίγυπτος 299, 501, 346

Αισθητικά κριτήρια, μεταμοντερνισμός 240

Αίτια πολέμου 54· εδαφικά νοούμενη εθνική ανεξαρτησία 89· εδαφική κυριαρχία 47· ΕΕ 264· ΕΕ και εθνικές κοσμοθεωρίες 267· εθνική συγκρότηση 223· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 48· εθνοκρατοκεντρική πορεία, σταθερότητα 56, 195· Θουκυδίδεια παράδοση 225· ιδεολογικές εσχατολογίες 271· μεταμοντερνισμός 235· πορεία στον 21ο αιώνα 233· Αιτιώδης αρχή ζωής 107·

Αλβανία, ιδεολογικοϋλισμός σ’ ένα μικρό κράτος 472 κ.ε.

Αλεξανδρινή εποχή 40, 63, 76, 89, 449, 462· διαδρομή πολιτικού πολιτισμού 165· εθνική διαμόρφωση 220· ιστορική διαδρομή 352· ιστορική σχετικοποίηση 202

Αλέξανδρος, Μέγας 270, 293

Αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 64, 131, 154

Ανάδειξη εθνικής κοσμοθεωρίας 191

Αντιηγεμονικές συσπειρώσεις 154

Αριστοτελική, ολική επαναφορά 275· εθνική κοσμοθεωρία 181· έμμεσης αντιπροσώπευσης, φοράκίνησης 249· καθολική απόρριψη μοντερνισμού-μεταμοντερνισμού 248· κατεδάφιση υλιστικών παραδοχών 267· κατεδάφιση υλιστικών τειχών 151, 271, 275, 426· κατεδάφιση υλιστικών τειχών, Ευρώπη 96, 371-2· προϋποθέσεις αλλαγής παραδείγματος 166· στοχαστική επανάσταση στην Ευρώπη και ΗΠΑ 372

Αμαζόνιος 43

Αμερικανική Επανάσταση 28

Αμερική, μορφή αν εξέλειπε το εθνοσοβινιστικό φαινόμενο 199

Άμεση δημοκρατία,

Απόσταση κοινωνίας πολιτών-εντολέων 94· βαθμίδες δημοκρατίας 137· εθνική κοσμοθεωρία 21· έμμεση αντιπροσώπευση, φορά κίνησης 511· κοινωνική και πολιτική ελευθερία 88 κ.ε.· οντολογικά θεμέλια 395· πλάστιγγα μοντερνισμού 104· Πολιτικό γεγονός και πνευματικά 99· στενότερη σχέση κοινωνίας-εντολέων 230· συγκαιρινή συγκυρία και προϋποθέσεις 44, 394-5, 511 κ.ε.

Αναζήτηση τελειωτικών λύσεων, εσχατολογία ως πηγή προβλημάτων 269

Αναλγησία, μεταμοντερνισμός 241

Ανάν σχέδιο 159, 206, 483, 509, 533· υπονόμευση διεθνούς δικαίου 272

Αναρχία και συγκρούσεις στοιχειακού χαρακτήρα, μεταμοντερνισμός 247

Ανατολικά έθνη, εθνική κοσμοθεωρία 21

Ανατολική Ευρώπη, εθνικές κοσμοθεωρίες 71· ραγδαία αναβίωση εθνικών κοσμοθεωριών 225

Ανήκειν, εθνικό-κοινωνικό γεγονός και δημοκρατία 420

Ανθρώπινες ετερότητες, σύμμειξη και μέθεξη 127

Ανθρώπινη βιολογία, μεταμοντερνισμός 241

Ανθρώπινη ετερότητα, αποστέρηση δημόσιας σφαίρας 108· εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421-2· ελευθερία και δημοκρατία 68· ιδεολογίες την φυλακίζουν 145· ιδεολογικές θεσμικές κατασκευές στενόχωρες 94,420· κανονιστική προσαρμογή της 93 κ.ε.· μεταμοντέρνα αποδόμηση 239· πνευματικού χαρακτήρα 66 ε.ε.· ταραχοποιό στοιχείο 100, 102-3· υλιστικά τείχη μοντερνισμού 127· υλιστική ομοιομορφία 213

Ανθρώπινη φύση, αιώνια αναλλοίωτη 106-7· ανθρώπινη ετερότητα, μοντερνισμός 108· Αριστοτελισμός 481· αρχέγονες εποχές 131· διεθνιστικοϋλιστικές ιδεολογίες 87· εθνοκρατοκεντρική θεώρηση 246-7· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 481 κ.ε.· Θουκυδίδης και πολιτειακή συγκρότηση 272· οντολογικά ερωτήματα και Αριστοτελισμός 178, 197· πολιτική και εκκρεμές ανθρώπινης συμπεριφοράς 101· συνεπείς υλιστές 163

Ανθρώπινο πνεύμα, βλ. επίσης πνευματικά, πνεύμα, απειθάρχητο στις υλιστικές παραδοχές 120· μοντερνιστικές παραδοχές 164

Ανθρωπιστικές επεμβάσεις, ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος 122

Ανθρωπιστικός οικουμενισμός, συνέχεια ιδεολογιών 121

Ανθρωποκεντρισμός, ανθρωποκεντρικό 20, 185· κοινωνιοκεντρικό γεγονός 245· αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος, κατεδάφιση υλιστικών τειχών 275· ανθρωποκεντρικό versus Θεοκεντρικό 477 κ.ε.· κλασικό παράδειγμα 94· πολιτικός πολιτισμός 109

Ανθρωπολογία, ανήκειν ως πνευματική, ψυχική και αισθητή απόφαση 421· ανθρωποκεντρισμός ως ένα από τα πολλά κριτήρια 371· ανθρωποκεντρισμός, Ευρώπη 371· ανθρωπολογικές προϋποθέσεις Κοινωνικού 311 κ.ε.· ανθρωπολογική ποικιλομορφία, υλισμός 303· ανθρωπότυπος υλισμού 499 κ.ε.· Αριστοτέλης και ανθρωποκεντρική θεμελίωση 109 κ.ε.· αφετηρίες νεοτερικότητας 63· βαθμίδες ανθρωπολογικής καταστολής 120· δαιδαλώδεις διαδρομές συμβεβηκότων 348 κ.ε.· διαμορφωτικοί παράγοντες 373-4· εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις Ευρώπης 373 κ.ε.· εθνικού-κοινωνικού και Κοινωνικού-Πολιτικού 419 κ.ε.· εθνοκρατοκεντρική 419· έθνος, συνύπαρξη σ’ ένα Πολιτειακό Όλον 501· εις πείσμα υλισμού 95· ελλείμματα και συνέπειες 81· ένταξη σε κοινωνική οντότητα 139· ΗΠΑ 94· θεσμικές υποθέσεις 93· θρησκεία και ασκητικές–αντιασκητικές στάσεις 215-6· ιδεολογικοϋλιστικά νοούμενη πολιτική 95· κλασική εποχή 94· κοχλάζουσα εθνική ανθρωπολογία πρώην ΕΣΣΔ 187· μεγάλη ιδέα του Όλου 505· μεταμοντέρνος εκμηδενισμός 105· μοντερνιστική: φυσιοκρατική 166· Πολιτική και εθνική κοσμοθεωρία 102· συνεπούς και απόλυτης υλικότητας 122 κ.ε.· τυπολογία ιδεολογικών παραδείσων 278· υλιστική 36,394,497-8

Ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, βλ. επίσης ανθρωπολογία και ανθρώπινη ετερότητα, Αριστοτελική προσέγγιση, Κοινωνικού 170-1· ασύμβατα εποικοδομήματα 135· διανεμητική δικαιοσύνη 48· εθνοκράτους 119· Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός154· μακραίωνη διαμόρφωση 232· πνευματικά: κεντρικό ζήτημα 184 κ.ε.· Πολιτικού 419· συνοχή με ισχυρό κράτος 223

Ανθρωπολογική αποδόμηση, βλ. επίσης αποδόμηση και ανθρωπολογική εκμηδένιση, πλανητική εποχή 85· συνεπής υλισμός La Mettrie και de Sade 170·

Ανθρωπολογική εκμηδένιση 24, 30, 59, 64· αίτια 87· αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 427· ατελέσφορη, άνθρωποι αντιστέκονται 134-5· δημόσια σφαίρα, υλιστική 138· ΕΕ 263· επενέργεια και συνέπειες 303· ηδονισμός κατά Κονδύλη 515· ιδιωτικής σφαίρας 133· Κονδύλεια ερμηνεία 153· μεταμοντέρνες παραδοχές 105,117 κ.ε.· παθόντες, συνέπειες 122

Ανθρωπολογική ετερότητα 18, 50, βλ. επίσης ανθρωπολογία και ανθρώπινη ετερότητα, αμφίπλευρες θεωρήσεις Βολταίρου 457· Ανθρωπολογική καταστολή, βαθμίδες 120· απροσάρμοστη στα νομικοτεχνικά τείχη 105· αυτοσυντηρείται ακόμη και φυλακισμένη 143· βαθμίδες δημοκρατικών κατακτήσεων 123· δημοκρατία και ελευθερία 274· διαμόρφωση δημόσιας σφαίρας 191· διεθνές δίκαιο και Αμφικτιονίες 129-30· διεθνισμός και άλλα έθνη 157· δικαιοσύνη 279· ΕΕ και οντολογικά χαρακτηριστικά 136· εθνική ανεξαρτησία 213· εθνογένεση νεότερης Ευρώπης 79· εθνοκρατοκεντρική 247· ηθικοκανονιστική συμβατότητα 130 · θεσμικές θεωρήσεις 32· θρέφει αξιώσεις δημοκρατίας-ανεμαρτησίας 227· ιδεολογία 86· κοινωνιοκεντρική θεμελίωση 490· κοινωνιοκεντρική πολιτική 96· μεταμοντέρνα αποδόμηση 132, 147· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· μεταψυχροπολεμικές στάσεις 204· μοντερνιστικές θεωρήσεις 155· μυωπία ιδεολογιών 462·  οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· οντολογικά αίτια κατά Γιανναρά 197-8· πνευματική versus υλιστική δημόσια σφαίρα 433· πολιτικοστοχασμός και εννοιολογική Βαβυλωνία 357· πορεία εθνοκρατοκεντρικού συστήματος 269-70· στοχοποίηση από μεταμοντερνισμό 188 κ.ε.· συγκρότηση 39· τυπική λογική κοινωνικών οντοτήτων 43, 331 κ.ε.· υλισμός versus εθνική κοσμοθεωρία 113· υλισμός θανάσιμος αντίπαλος 105· υπεριπτάμενη πολιτική εξουσία 100

Ανθρωπολογικό τέλμα, αίτια 67

Ανθρωπολογικός εκμηδενισμός 90, 131· ανισομερής επενέργεια επί κρατών 237· αντιστοίχηση ιδιωτικής με δημόσια σφαίρα 188 κ.ε.· Αριστοτέλης versus μαρκήσιος de Sade 128· διαλεκτική σχέση υλιστικής δημόσιας σφαίρας-ιδιωτικής σφαίρας 113· ιδιωτική σφαίρα 238· λογική απόληξη μεταμοντερνισμού 157· λογική απόληξη υλισμού 183 κ.ε.· μεταμοντέρνα ιδεολογήματα 99· μεταμοντέρνοι στρατιώτες 142· μοντερνισμός και μεταμοντερνισμός 491· παραδοχές και ανούσιες διαμαρτυρίες 113· συνέπειες 214· συνεπής διεθνισμός-υλισμός 213· συνεπής υλιστική κοσμοθέαση 162· συνομιλώντας με τον Κονδύλη 418

Άνθρωπος, ανθρώπινη φύση σύμφωνα με συνεπείς υλιστές 162· αποδόμηση και εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421-2· εκτός πολιτικής εν δυνάμει θηριώδες κτήνος 195, 211· ίδιος με τους σκύλους, κατά La Mettrie 162· μηχανή κατά τους συνεπείς υλιστές 162· μηχανή, λογική απόληξη μοντερνισμού-μεταμοντερνισμού 184· πνεύμα και πολιτική 106· πνεύμα και ύλη 93· σύνθετη πνευματική-ψυχοσωματική δομή 211· Υπαρκτική ιδιαιτερότητα ανθρώπου και οντολογικά ερωτήματα 197

Ανθρωπότυπος υλισμού 499 κ.ε.

Αντιαμερικανισμός, αξίωση κατεδάφισης των υλιστικών τειχών 73· κριτική της βαρβαρότητας 492

Αντιαριστοτελισμός, μοιραίο λάθος της νεοτερικότητας 183 κ.ε.· υλιστές: άνιση αναμέτρηση 185 κ.ε.

Αντιευρωπαϊσμός, κατεδάφιση υλιστικών τειχών 73· κριτική της βαρβαρότητας 492

Αντιηγεμονικές συσπειρώσεις, αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 154· άνομες μεταψυχροπολεμικές επεμβάσεις 272· δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο 272· εθνική ανεξαρτησία 271· εθνική κοσμοθεωρία 271· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 195, 283, 285· έθνος, εθνική κοσμοθεωρία, εθνική ανεξαρτησία 246· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· προϋπόθεση εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας 72,158

Αντιθεοκρατία, αντιμεταφυσική, αντιθρησκευτικότητα· αντιπνευματικότητα 180 κ.ε.· αφετηρία και διαδρομή 151 κ.ε., 163-4, 220-1· διολίσθηση προς τα Σόδομα και Γόμορρα 79, 445-6· διολίσθηση στην αντιθρησκευτικότητα 152 κ.ε.· διολίσθηση στην αντιπνευματικότητα 150· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· λογική αντιπνευματική απόληξη 127· συνέπειες αντιμεταφυσικών ιδεολογημάτων 211· υπεραντίδραση στην θεοκρατία 197

Αντιπνευματικά, αίτια 185, 197, 222· αντιπνευματικό κίνημα 197· αφετηρίες 220-1· θεοκρατικά τραύματα και σύνδρομα 254· χρησιμοθηρία και ωφελιμιστική ευδαιμονία 127

Αξιολογική ελευθερία, βλ. επίσης επιστημολογικά, βαρβαρότητα, πολιτικός πολιτισμός και περιεχόμενα 281-2· Θουκυδίδεια επιστημολογία 315· Κονδύλεια θεωρία 439 κ.ε.· /νοήματα και αξίες 452· ποιοτικές και αισθητικές στάσεις 445· συνομιλώντας με τον Κονδύλη 418

Αξιώσεις ισχύος, πολιτική νοούμενη υλιστικά 102

Αξονική τομογραφία νεοτερικότητας 151

Αόρατο χέρι, παράκρουση 236

Απαίδευτοι και απροσάρμοστοι, μεταμοντερνισμός 247

Απάτριδες, Ντε Γκολ 271

Απόγονοι μαρκήσιου de Sade 116

Αποδόμηση, άνθρωποι περίεργα και μυστήρια ευκολόπιστοι 421-2· αποδόμηση, βλ. επίσης ανθρωπολογικός εκμηδενισμός και μεταμοντερνισμός, αντικαταστάτες θεοκρατίας 184· αντιστοίχηση ιδιωτικής με δημόσια σφαίρα 188 κ.ε.· διαλεκτική σχέση δημόσιας-ιδιωτικής σφαίρας 123· διεθνιστικοϋλιστικές παραδοχές και έσχατες συνέπειες 140· εκπληκτική ευελιξία ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων 201· επιστημονικές μεταμφιέσεις 502-3· ηγεμονικές αξιώσεις 193· ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια, βιομηχανίες ιδεολογημάτων 484· ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και ιστοριογράφοι 146· ιδεολογικός πυρήνας κάθε υλιστικής παραδοχής 238· ιστοριογραφικός 67, 71· κοινωνίες στο στόχαστρο ηγεμονισμού 122· μεταμοντέρνα ιδεολογήματα 157· μεταμοντερνισμός 117 κ.ε.,132, 237, 306 κ.ε.· μεταμοντέρνο δηλητήριο 235· μεταμοντέρνος ανθρωπολογικός μηδενισμός 142· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· μηδενισμός στο επιστημονικό DNA 170· ουσιών και νοημάτων 239· περιγραφή μεταμοντέρνων προσεγγίσεων 147· πλανητική εποχή και Κονδύλεια ερμηνεία 153· πνευματικοί τρομοκράτες 147· στενόχωροι θεσμοί 94· συμμόρφωση-πειθάρχηση, εξόντωση 425 κ.ε.· υλισμός των La Mettrie και de Sade 170· υλιστική ανθρωπολογία μέσα στην ιδιωτική σφαίρα 187· υπηρέτες μεταμοντερνισμού 238

Αποικιοκρατία 23, 61, 62, 65· αίτια πολέμου 103, 249· αναστολή-ανακοπή εθνικού φαινομένου 274· ανεπίτρεπτη ηχηρή σιωπή μοντερνιστών 202· αποικιοκρατική καταλήστευση 67· αποικιοκρατικό έγκλημα, μοντερνισμός 151· απομακρύνεται χρονικά και συνέπειες 114· αποσταθεροποίηση πορείας εθνών 195· γιγαντιαίο έγκλημα 127· εθνικό γίγνεσθαι 99, 347· εθνικό γίγνεσθαι, αντιαποικιακοί αγώνες 192· εκμαυλισμός κοινωνιών 181, 226· εκπολιτισμός βαρβάρων 24· ευρωπαϊκά πολιτικά ελίτ 371· θηριώδεις μοντερνιστικές πράξεις 280· ιδεαλισμός-μηδενισμός και βάρβαροι 430· ιδεολογία-υλισμός, δίδυμο απανθρωπιάς 351 κ.ε.· ιδεολογίες πλανητικής διακυβέρνησης 115-6· ιδεολογικό-ηγεμονικό φαινόμενο 271· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 379 κ.ε.· καταλήστευση του πλανήτη 200· μεγαλύτερο ιστορικό έγκλημα 75 κ.ε.· /μετααποικιακός νεοϊμπεριαλισμός 178· μοντερνισμός και θηριωδία 128, 270· μοντερνισμός: ερμηνείες αντί γκριμάτσες 423· μοντερνισμός-πολιτική με όρους ισχύος 276· μοντερνιστική πολιτική με όρους ισχύος 127· μοντερνιστικό επτασφράγιστο μυστικό 282· οπλοστάσιο «επιστημονικών» αιτιολογήσεων 205· πλανητικό πλιάτσικο 205· πολιτικοστοχαστικά ψεύδη 275· υλιστική καταλήστευση πλανήτη 28· υπόδουλα έθνη αντιστέκονταν 213

Άραβες 319, 431

Αραβικά κράτη 278

Αριστερά παραληρήματα κατά Κονδύλη 457

Αριστοτέλης, Αριστοτελισμός 18, 246, 297, 299, 341, 375, 388, 446, 507· versus μοντερνισμός 215 κ.ε.· versus υλισμός 117 κ.ε.,174 κ.ε.,184· ακίνητο-άφθαρτο, κινητά-φθαρτά 163· αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 275· άνιση αναμέτρηση υλισμού με Αριστοτελισμό 151· αντιπαράθεση με μοντερνισμό 217 κ.ε.· αντιυλιστική παραδοχή 163· ανυπέρβλητος ως προς την ανθρωποκεντρική θεμελίωση 109 κ.ε.· αρετή 389· Αριστοτέλης versus de Sade 128, 445· Αριστοτέλης τελευταίος υλιστής-διεθνιστής 450· Αριστοτέλης: δεν πέθανε 450· αρχολογία, οντολογία και θεολογία 216· Βυζάντιο, μοντερνισμός, μηδενισμός 448 κ.ε.· γιγαντομαχία με Πλάτωνα 175· διαπάλη για οντολογική ιεραρχία Νέων Χρόνων 179· δύσκολοι αλλά γόνιμοι δρόμοι ανθρωπολογικής διαμόρφωσης 170· έθνος ως έννοια δεν χαρίζεται 277· εθνοσοβινιστικό versus κοινωνιοκεντρικό 197· ελληνική βιβλιογραφία 500· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 481 κ.ε.· εσχατολογίες λείπουν 448· Θεός 450· ιεραρχίες και νοήματα 216· ισχυρότερος σύμμαχος: Κοινωνικές οντότητες 277· Κοινωνικό-Πολιτικό 365· μεταφυσικές ουσίες 478· μοντερνισμός συγκρούστηκε και συντρίφτηκε 110 έ.ε.· μοντερνιστικές αυτοκτονικές τάσεις 221· μοντερνιστική αντιπαλότητα 125· μορφικά πανομοιότυπος προσανατολισμός για όλους 109 κ.ε.· νεοτερική αμφισβήτηση οντολογικής ιεραρχίας 185· οντολογικά ερωτήματα 106 κ.ε.· ορισμός, περιγρεφή 175 κ.ε.,109-10· ποιοτικό κατ’ αλήθειαν πολιτειακό γίγνεσθαι 176· πολιτική ελευθερία 109· σκιαμαχία αστών και διαφωτιστών 411· υλιστικές διαστροφές 163

Αρμένιοι 350

Αρχιτεκτονική, μεταμοντερνισμός 239

Ασία 131

Ασκητικοί ακαδημαϊκοί 243

Αστικά κέντρα, μεταμοντέρνος υλικός κόσμος 133

Αστική εποχή, ενδοφιλελεύθερες διαμάχες 319

Αστικό κράτος, απαρχές 63

Αστικοποίηση, μεταμοντερνισμός 238

Αστικοφιλελευθερισμός, ανεπίγνωστοι αρωγοί του μεταμοντερνισμού 242· γενετικά αίτια 186· εθνοσοβινισμός 186· εξέπνευσε ήδη από το 1900 153· επικύρωση αξιώσεων κυριαρχίας 177· λειτουργισμός 65· Μαρξ 103· μεταφυσική και υλισμός 119· παρακμή 181· πολυσχιδής έννοια 500

Ατατουρκικός μοντερνισμός 431

Ατέλειες κόσμου, ωχριούν μπροστά στο ιδεολογικό φαινόμενο 279

Ατζέκοι 199

Ατομισμός, ιστορικές περιστάσεις αναβίωσης 179

Ατομιστικά φρούρια μεταμοντερνισμού 132

Αυτόχθονες Βόρειας Αμερικής, μοντερνιστική αποκορύφωση 128

Β

Βαρβαρική εποχή 40

Βάρβαροι, εκπολιτισμός βαρβάρων 24, 305 κ.ε.

Βαρβαρότητα, αξιολογική ελευθερία και τα όριά της 281-2, 445· αποδομιστών 71· διαλεκτική σχέση με κλασικά νοούμενη πολιτική 102· έσχατες συνέπειες μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού 116· ηγεμονισμός 305· ιδεαλισμός-μηδενισμός ορθολογισμού 430· ιστορική σχετικοποίηση 202· ιστοριογραφικές αλχημείες μοντερνιστών 319· ορισμός και αξιολογική ελευθερία 281-2· παραμονεύει στο μέλλον (ιδεολογίες) 278-9· προπολιτικά φαινόμενα 194-5

Βέλγιο 514

Βερντέν 414

Βεστφαλία, Συνθήκη 197, 220, 226, 229, 358

Βιβλιογραφία διεθνών σχέσεων 488 κ.ε.

Βιέννη 471

Βιετνάμ 506

Βικτωριανή υποκρισία, μοντερνιστικός ηγεμονισμός 128

Βιομηχανική Επανάσταση, εθνικό γίγνεσθαι 320

Βιρμανία 415

Βολταίρος, ανθρωπολογική ετερότητα 457· ιστορική θεώρηση του Βυζαντίου 316

Βουδιστές 302

Βρετανία 307, 514

Βυζαντινή Οικουμένη 40, 41, 76, 89, 109, 139, 149-50, 215, 416, 462, 502· αλλαγή νεοτερικού παραδείγματος 166· άμεση δημοκρατία 44· αντίποδας μοντερνιστικού υλισμού 276-7· δάσος και δέντρο 279· δημοκρατία, πολιτική ελευθερία 218· δομή και λειτουργίες 386 κ.ε.· Δυτικά και Ανατολικά Έθνη σε διαφορετική πορεία 506 κ.ε.· εθνικό γίγνεσθαι 270· εθνικό γίγνεσθαι, νήμα που έκοψε ο μοντερνισμός 270, 283· εθνικό φαινόμενο, διαχρονία 274· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός, σημασία Βυζαντίου 316· επίγειοι παράδεισοι 102· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός 386, 466 κ.ε.· ιστοριογραφικές αλχημείες 315-6· κλασική εποχή, σύγκριση 478 κ.ε.· κοσμοσυστημικές δομές, προϋποθέσεις 352, 502 κ.ε.,512, 363· κυριαρχία και εθνικό γίγνεσθαι 350· Μεσαίωνας και Νέοι Χρόνοι: οπισθοδρόμηση 422· μετανεοτερικό versus μεταμοντέρνο 494 κ.ε.· μηδενισμός και Αριστοτέλης448 κ.ε.· μοντερνιστική αντιμετώπιση 108, 358, 361· περιγραφή πνευματικού περιεχομένου 502-3· πνευματικά: κοινωνικό γίγνεσθαι 432· πολιτικός πολιτισμός, διαδρομή 165· προπαγανδιστές 276· συνοπτική ένταξη Βυζαντίου στον Μεσαίωνα 319· σχετικοποίηση ιστορικών συμβάντων 202

Γ

Γαλιλαίος 179, 413, 416, 445, 449

Γαλλία 278, 307, 394, 402, 431, 519

Γαλλική Επανάσταση 63, 138, 186, 226, 279, 319, 320, 369, 472· πατριωτισμός με όρους σύμβασης 221

Γενετήσια ορμή, μεταμοντερνισμός 241-2

Γενοκτονία, 55,64· αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· Βόρεια Αμερική 205, 402, 498, 502· ευρωπαϊκό και βορειοαμερικανικό 199 κ.ε.· ιδεολογία 63· ιδεολογία: συμμόρφωση-πειθάρχηση, εξόντωση 425 κ.ε.· ιδεολόγοι-γενοκτόνοι 273· μεταμοντερνισμός πνευματική γενοκτονία 498· μοντερνιστές: ερμηνείες αντί γκριμάτσες 423· μοντερνιστική πολιτική με όρους ισχύος 127,270

Γερμανία 307, 319

Γεωκτήμονες 63

Γεωπολιτικά δόγματα, μοντερνισμός, πολιτική με όρους ισχύος 280

Γιανναράς 126, 150, 156, 197, 202, 216, 290, 298, 310, 326 κ.ε., 340 κ.ε., 356, 377 κ.ε., 404, 411,

      414, 415, 427, 446 κ.ε., 452, 473, 490, 496, 500, 503 κ.ε., 517

Γιανναράς, Κονδύλης, Κοντογιώργης: τετραγωνισμός κύκλου 459

Γκουλάγκ 414

Γλωσσική πολυπλοκότητα, μεταμοντερνισμός 240

Γόρδιοι δεσμοί, ιστορικού γίγνεσθαι 227· ηγεμονικής επικυριαρχίας 230

Γυάλινος κόσμος, πολιτική ορθότητα 67

Γυναίκες, μεταμοντερνισμός 243

Δ

Δαρβίνος 431

Δεσποτισμός 44· αίτια 93· εκδοχές συμμόρφωσης 138· πλάστιγγα μοντερνισμού 104-5· πολιτική εξουσία ηγεμόνων 84· πολιτικοστοχαστική ορθότητα κ.ε., υπερεθνικότητα και ΕΕ 94

Δημιουργός, Αριστοτελισμός 110 κ.ε.· φθαρτά, άφθαρτα και μεταφυσική ενόραση 107

Δημοκρατία, αδιέξοδες μοντερνιστικές ερμηνείες 202· άμεση δημοκρατία 280· ανθρωπολογική ετερότητα και ελευθερία 68, 274· αντιστρόφως ανάλογη ιδεολογιών 230· αξιολογική ελευθερία 281-2· Αριστοτελισμός 218· ασύμβατη με αγελαία αντίληψη πολιτικής 127· ατέλειες αντιστρόφως ανάλογες εθνικών προϋποθέσεων 137· Δημοκρατία-εθνική ανεξαρτησία: δύο όψεις ίδιου νομίσματος 145· δημοκρατικό ιδεώδες και ιδιότητες πολίτη 100 κ.ε.· ΕΕ 263· εθνοκράτος 248· έθνος και τυπολογία επιτευγμάτων 278· Έθνος, εθνική κοσμοθεωρία 47, 245, 491, 497, 510-11· έθνος, πολιτικός πολιτισμός 28, 137· έμμεση αντιπροσώπευση 19· ετυμολογία λέξης 43· ιδεολογία 42· Καντ, κριτική 469 κ.ε.· κλασική εποχή 108-9· κοινωνική δικαιοσύνη 42· Κοντογιώργης, «δημοκρατία ως ελευθερία», τυπολογία 313, 395-6· μεταμοντερνισμός σανίδα σωτηρίας δεσποτικών ελίτ 190· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· μεταξύ εθνών 89· ορισμός 29, 32, 42, 92, 231, 394· πλανητική εποχή 85· πνευματικά και ΕΕ 263· πνευματική καλλιέργεια πολιτών 44, 139· πνευματικοί προσανατολισμοί μέλλοντος 99· πολιτική ελευθερία 88, 359 κ.ε., 496· πολιτικός πολιτισμός 43· πολιτικού πολιτισμού versus προπαγανδιστική χρήση 123· προϋποθέσεις 32, 231, 394· προϋπόθεση εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας 270· φορά προς άμεση (έμμεσης) 43,280

Δημόσια σφαίρα, αντιμεταφυσικά ιδεολογήματα 211· αντιπνευματικές τάσεις 81· αντιστοιχία με ιδιωτική σφαίρα και υλισμός 87 κ.ε.· αποκλειστικά υλιστική ανέφικτο 432· απόλυτος εκμηδενισμός πνεύματος ανέφικτος 122· διαλεκτική σχέση 105, 112, 134-5, 140, 168, 183, 186 κ.ε., 238, 460· διαλεκτική σχέση, μεταμοντερνισμός 123, 133, 139, 147· εθνοκράτος 28· ελιτίστικές υλιστικές προσεγγίσεις 92· κατεδάφιση υλιστικών τειχών στην Ευρώπη 371· μισός άνθρωπος (μόνο αισθητός) 211· μοντερνισμός-μεταμοντερνισμός 117· μοντερνιστικές διαιρέσεις: τεχνητές και επίπλαστες 248· μοντερνιστική αντιπνευματικότητα 198· παγιδευμένη με υλιστικές ρυθμίσεις 228· πνεύμα και προϊστορικά τέρατα 123· πνευματικά ως διαμορφωτική εισροή 65, 143, 191, 301 κ.ε.· πνευματικά: εγκληματικός ο αποκλεισμός 230· πνευματικά: κεντρικό ερώτημα 184 κ.ε.· πνευματική σιωπή 141· σισύφειος αποκλεισμός πνεύματος από δημόσια σφαίρα 498-9· συγκαιρινών υλιστικών καθεστώτων 119· υλιστικά νομικοτεχνικά τεχνάσματα 97· υλιστικά τείχη 17,59,102-3,512· υλιστικά τείχη και προϋποθέσεις κατεδάφισής τους 70· υλιστικές διαστροφές 42· υλιστική ανθρωπολογική εκμηδένιση 138· ωφελιμοκρατία και χρησιμοθηρία μοντερνισμού 108

Διαίρει και βασίλευε 95

Διακυβέρνηση, βλ. επίσης διεθνής διακυβέρνηση, αποτελεσματικότητα και υλισμός 92, 98· εθνοκράτη και έθνη 104· εθνοκρατοκεντρική 154· ιδεολογικές ρίζες παγκοσμιότητας 115-6· παγκοσμιοποίηση και ηγεμονισμός 90· σοβιετική διακυβέρνηση 143· υλιστική 120· υλιστική τάξη και αποδομημένοι πολίτες 173

Διανεμητική δικαιοσύνη, διαλεκτική σχέση πλανητικοποίησης-εθνοκρατοκεντρικού γεγονότος 194· ΕΕ 138· παντοτινά κατά έθνος 48· πλάθεται και ξαναπλάθεται 249· πλανητικά ανύπαρκτη 153· Πολιτική κλασικά νοούμενη Πολιτική 144

Διανοούμενοι, μοντερνισμός και μεταμοντερνισμός 35· μπορεί και να σκοτώνουν 390 κ.ε.

Διασπορά μέσων μαζικής καταστροφής 509

Διαφωτισμός, ακραία όρια και La Mettrie, de Sade κατά Κονδύλη 430· απέκλειε οντολογικό προβληματισμό 412· ενδοφιλελεύθερη διαμάχη 319· ευδαιμονιστικό ιδεώδες και La Mettrie 167· ιδεολογία 404· συνεπής υλισμός 470· φυσική αναγκαιότητα και ελευθερία 111

Διεθνείς σχέσεις, θεωρήσεις και μια αλάνθαστη ερμηνευτική «συνταγή» 346

Διεθνές δίκαιο 48· εθνοκρατοκεντρικές αντιηγεμονικές συσπειρώσεις 272· εθνοκρατοκεντρικές προϋποθέσεις εφαρμογής 158· εθνοκρατοκεντρική δομή 56· εθνοκρατοκεντρική πορεία 195· εθνοκρατοκεντρική σταθερότητα 246· εθνοκρατοκεντρικός κόσμος 20· θεώρηση John Rawls 335· κυριαρχία: διαχρονική οπτική 273· οντολογικές προϋποθέσεις διεθνούς συστήματος 487· Υψηλοτάτη Αρχή Εθνικής ανεξαρτησίας 74

Διεθνές σύστημα, αίτια ατελειών 52· εθνοκρατοκεντρικό κυρίαρχη τάση 60· οντολογικά χαρακτηριστικά 50 49 κ.ε.

Διεθνής διακυβέρνηση,  βλ. επίσης διακυβέρνηση, διαλεκτική σχέση πλανητικοποίησης-εθνοκρατοκεντρικού γεγονότος 194· διεθνικές-εξωπολιτικές χρηματοδοτήσεις, υπονόμευση 458· εθνοκρατοκεντρικές προϋποθέσεις 91, 158, 272· εξωπολιτικοί δρώντες 397· ηγεμονισμός ατελέσφορος 158· κοινωνία κρατών 48· πλανητικά φαινόμενα 119· Ρεαλιστική θεωρία 487

Διεθνής πολιτική, αναρχία και συγκρούσεις στοιχειακού χαρακτήρα 247· αποικιοκρατία και ιδεολογική γιγαντομαχία 249· εθνοκρατοκεντρική πορεία versus ηγεμονική 195· θεμελιώδης αντίφαση δικαιοσύνης-κατανομής πόρων 153· μελλοντικές ιεραρχίες 178, 236-8· πορεία στον 21ο αιώνα κατά Κονδύλη 517· συνέπειες ανθρωπολογικής εκμηδένισης 122· τελειωτικές λύσεις και Θουκυδίδης 462

Διεθνής σταθερότητα, μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.

Διεθνικά φαινόμενα 49· διάβρωση εξωτερικής πολιτικής αδυνάμων 193· διαμεσολαβούντα συμφέροντα 98· διεθνής διακυβέρνηση 506· εκκόλαψη αυγών φιδιού 396 κ.ε.· έκλειψη πολιτικής, βαρβαρότητα 159· έμμεση αντιπροσώπευση 19· εξωπολιτικές δράσεις και έλλειμμα δημοκρατίας 85 κ.ε., 100· ηγεμονικές δυνάμεις και πολιτικός ανορθολογισμός 121-2· ιδρύματα εξωτερικής πολιτικής 486· μηχανισμοί παραγωγής ιδεολογημάτων 146· πλανητικοποίηση, συνέπειες 193· χρηματοδοτήσεις αποδομηστών 458

Διεθνισμός, διεθνισμοί 36· άνθρωποι ευκολόπιστοι 421-2· ανθρωπολογική ετερότητα άλλων εθνών 157· αντίθετο εθνικής ανεξαρτησίας 213-4· αντίθετο εθνοκρατοκεντρικού 48· Αριστοτέλης τελευταίος υλιστής-διεθνιστής 450· εγγενώς υλιστικός 71· εθνική κοσμοθεωρία και Πολιτική 97· εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421-2· εκτεταμένα εγκλήματα 200· ηγεμονικές φρικαλεότητες 401-2· θεοποίηση ωμής ύλης 214 κ.ε.· ιδεολογίες αυθαίρετες ατομικές απόψεις 417 κ.ε.· ιδεολογίες μορφικά πανομοιότυπες 36· λογικές ανθρωπολογικές αξιώσεις 87· μεγάλη ιδέα του Όλου και εθνοκατασκευή Νέων Χρόνων 505 κ.ε.· μορφικά πανομοιότυποι 353· πλανητικά φαινόμενα και διεθνής διακυβέρνηση 119· προϋποθέσεις εξαφάνισής του 325-6· σκότωμα Θεού 113· τυπολογία ιδεολογικών παραδείσων και εσχατολογιών 278· τυπολογία, αντίποδας εθνικής 278

Διεθνιστικοϋλισμός 24· αφετηρία και διαδρομή 164· ΕΕ και εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 263· εξεζητημένη εφόρμηση μαρξισμού 19ο αιώνα 181· θανάσιμα ελαττώματα 231-2· ιδεολογία και ισχυρά κράτη 93· καταστροφικά 95· καταστροφική επενέργεια 196· ορισμός 36-7· συνέπεια υλιστικών παραδοχών 198· τάσεις και εκδοχές 157

Δικαιοσύνη 51 βλ. επίσης κοινωνική δικαιοσύνη, ανθρωπολογία και Πολιτικό γεγονός 432· ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 48· ανθρωπολογική ετερότητα 279· άνθρωπος και πολιτική 106· διακρατική 48· διανεμητική και δημοκρατία 42· διανεμητική και ΕΕ 138· έθνος και εθνική κοσμοθεωρία 245· ιδεολογίες αυθαίρετη ατομική άποψη 417 κ.ε.· κατανομή με όρους δύναμης 85· κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη 106· μοντερνιστικές κατασκευές 31, 200· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· πνευματική versus υλιστική δημόσια σφαίρα 433· Πολιτική, κλασικά νοούμενη 144· προϊόν πολιτικής 130· συμβατότητα με ετερότητα κοινωνικής οντότητας 145· φιλελεύθεροι 44· Χριστιανική παράδοση 503

Δικαιώματα, δικαίωμα, ανθρώπινα δικαιώματα, αγελαίες εξωπολιτικές αντιλήψεις 101· απανθρωπιά του δικαιώματος κατά Γιανναρά 377· δεσμευτική ερμηνεία κατά Κονδύλη 204· δημοκρατία 44· διάκριση δικαιώματος πολιτικής ελευθερίας κατά Κοντογιώργη 378· διεθνής πολιτική και διεθνείς θεσμοί 492· εξωπολιτικού ακτιβισμού 100· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· καταχρηστικές μεταψυχροπολεμικές επεμβάσεις 157· μοντερνιστικές κατασκευές, εσχατολογίες 65, 123, 200· Πολιτική και ιδεολογικοϋλιστική ορθότητα 97· σύμβαση και πολιτική ελευθερία 82· συναρτημένα με εθνική ετερότητα 248-9· σχετικοποίηση συμβεβηκότων 279

Δουλοπάροικοι 63, 80, 186, 220

Δουλοπαροικία, εθνικό γίγνεσθαι Ευρώπης 358

Δυτικά καθεστώτα, σύγκριση με ΕΣΣΔ 188

Δυτικές κοινωνίες, προπατορικά αμαρτήματα μοντερνισμού 104

Δυτική πολιτική σκέψη, μοντερνισμός 19

Ε

Εβραϊκή θεότητα 215

Εβραίοι 324, 350, 431

Έγκλημα, στη φύση του ανθρώπου κατά de Sade 126

Εγκλήματα πολέμου, ηθική αυτουργία προπαγανδιστών 190· ΕΕ, ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αβλεψίες, λάθη και ιστορικά ελαττώματα 255, 258· αίτια πολέμου 264· αληθινή φύση ΕΕ 263-4· αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος: εισροή πνευματικών 267· αλλαγή παραδείγματος: κατεδάφιση υλιστικών τειχών 267· ανεξάρτητοι υπερεθνικοί θεσμοί: Δεσποτισμός, κατεξουσιασμός 252· ανθρωπολογία: ιδεολογικά τυφλωμένοι 263· ανθρωπολογία: υλιστική, παράκρουση 259  κ.ε., 262, 264· ανθρωπολογία: υπερεθνικά μηδενική 22, 82, 251-2, 255, 259 κ.ε., 264, 492· ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, συμβατότητα 264· ανθρωπολογική δομή 532-3· ανθρωπολογική ετερότητα μελών βαθαίνει 251· ανορθολογισμός-ορθολογισμός, προϋποθέσεις 266· αντιηγεμονισμός, ισοτιμία και συναίνεση ή ομοφωνία ως κοσμοθεωρία 535-6· αντίποδας θεσμικοϋλιστικών παραδοχών 258· απάτριδες εξοστρακίστηκαν πολιτικά 258, 264· αποτελεσματικότητα και τρόπος λήψης αποφάσεων 265, 534-5· αποφάσεις, εθνοκρατοκεντρικές δομές 267· αποφάσεις, τρόπος λήψης, πλειοψηφικές-ομόφωνες 534· γενετικά αίτια ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης 262· δεσποτισμός, πιθανά αίτια 210· δημοκρατία, Πολιτικό γεγονός 266· δημοκρατία: εξορθολογισμός εθνοκρατικής-εθνοκρατοκεντρικής 265· δημοκρατία: συνθήκες που εκμηδενίζουν 252· δημόσια διακρατική-διακυβερνητική σφαίρα 72· δημόσια σφαίρα, υλιστική και έθνος: δημιουργείται διφυής δομή 253· διάκριση διακρατικού δημόσιου νομικού χώρου-υπερεθνικής δημόσιας σφαίρας 492· διακυβέρνηση, εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 263· διακυβέρνηση, εθνοκρατικό γεγονός 91· διακυβερνητικές αποφάσεις και εθνοκρατοκεντρική δομή 256· διακυβερνητικές διασκέψεις, επικύρωση εθνοκρατοκρατικού γεγονότος 260· διακυβερνητικός προσανατολισμός 55-6· διακυβερνητικού χαρακτήρα 321· διανεμητική δικαιοσύνη, ορίζεται στο εθνοκράτος 261· διεθνισμός, ασύμβατος με ευρωπαϊκή κοινωνικοοντολογία 464· διεθνιστικά σχέδια, παραδοχές αρχικά 71, 75, 176-7, 262, 520, 525· διεθνιστική: δεν είναι 251, 257· διεθνιστικό ιδεολόγημα 473· διεθνιστικοϋλιστικά υπολείμματα 262· Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων 257-8· δίλημμα δημοκρατίας-αποτελεσματικότητας δεν υπάρχει 265· διλήμματα ασφαλείας μεταξύ μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων 261, 525 κ.ε.· διολίσθηση στον δεσποτισμό 263· διπλωματία ανήκει στο έθνοκράτος 261· εθελούσια συμμετοχή: σπουδαία περίπτωση εθνοκρατοκεντρικού γεγονότος 254· έθνη: ύστεροι και υπέρτατοι εντολείς 260· εθνικές κοσμοθεωρίες κα σταθερότητα 34· εθνικές κοσμοθεωρίες και αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 73· εθνικές κοσμοθεωρίες πανίσχυρες, συνέπειες 253· εθνικές κοσμοθεωρίες: αξονικού κα θεμελιακού χαρακτήρα 267· εθνικές προϋποθέσεις και ολοκλήρωση 31· εθνική ανεξαρτησία, εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 265· εθνικό συμφέρον 262, 265· εθνικό συμφέρον, γενεσιουργό και διαμορφωτικό ΕΕ 529· εθνικό συμφέρον, εθνική ανεξαρτησία, εθνική κοσμοθεωρία 255· εθνικό συμφέρον, εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 524· εθνοκρατικές δομές δυνάμωσαν 135· εθνοκρατοκεντρικές ειδοποιοί διαφορές 266-7· εθνοκρατοκεντρικές προϋποθέσεις: ήδη κτισμένες 267· εθνοκρατοκεντρική δομή 56, 73, 138, 177, 266, 252· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 209 κ.ε., 252, 264, 266, 303, 372· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός, γενεσιουργά αίτια 528 κ.ε.· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός, θεωρία ολοκλήρωσης 518 κ.ε.· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός: ορθολογισμός 265· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός: σύγκριση με ΕΣΣΔ 252· εθνοκρατοκεντρικό γινόμενο 206· εθνοκρατοκεντρικό εγχείρημα: σχοινοβασία 261· εθνοκρατοκεντρικό νομικοτεχνικά αποτυπωμένο 255· εθνοκρατοκεντρικός εξορθολογισμός 265· ειδοποιός διαφορά ως προς άλλα εθνοκρατοκεντρικά στοιχεία 256-7 κ.ε.· έμμεση αντιπροσώπευση, έλλειμμα δημοκρατίας 252· ενδόμυχες και μυστήριες εθνομηδενιστικές παραδοχές 263· ενισχύει εθνική ανεξαρτησία, κυριαρχία 258· εντολείς (εθνοκράτη) και εντολοδόχοι (υπερεθνικοί θεσμοί) 252· εξορθολογισμός δημοκρατίας μελών και διακυβερνητικών αποφάσεων 252· Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: προκαλεί σύγχυση 260· Ευρωπαϊκό Σύνταγμα: Διδακτική περιπέτεια 261, 532· Ευρώπη Πατρίδων, Ντε Γκολ 271· ευρωσυστημική συνέχεια, εύθραυστες παραστάσεις 257 κ.ε.· θεσμικά διατάγματα, θιασώτες 263· θεσμικά θεωρήματα ανεδαφικά 254· θεωρία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, κύριες παραδοχές 519 κ.ε.· ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια: εστία ανορθολογισμού 262· ιδεολογικοϋλιστικές θέσεις, πολιτική εκμηδένιση 255· ισοτιμία εθνοκρατών, λήψη αποφάσεων 265· ισχυρά εθνοκράτη, συγκροτούν εθνοκρατοκεντρικό 264· κατανομή ισχύος 262· κατίσχυση έθνους 200· κοσμοθεωρία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης 535-6· κοσμοπλαστική-ηθικοπαιδαγωγική ασέβεια 260· λαϊκή κυριαρχία ασκείται στο εθνικό επίπεδο 261· λαϊκή κυριαρχία εκεί όπου υπάρχει ανθρωπολογία 265· λειτουργισμός και τα αδιέξοδά του 262-3, 376· μαγικά ραβδιά και παραδοχές ολοκλήρωσης 263· μεταμοντέρνα ιδεολογήματα 263, 264· μεταμοντερνισμός, θολό βασίλειο 263· μετανεοτερικές εθνοκρατοκεντρικές προϋποθέσεις, επισφαλείς 266 κ.ε.· μετανεοτερικό εγχείρημα, εύθραυστο 261-2· μετανεοτερικό εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 257 κ.ε., 282, 322· μετανεοτερικό πρότυπο 21-2· μοντερνισμός: σκύλλα θεοκρατίας-Χάρυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.· μοντερνιστικές ακρότητες για ανεξάρτητες υπερεθνικές δομές 375-6· Ντε Γκολ και απόρριψη διεθνιστικής ολοκλήρωσης 253, 264· ολοκλήρωση: τεχνοκρατική υπόθεση; 264· οντολογία και εθνοκράτος 266· οντολογικά χαρακτηριστικά, υπονόμευσή τους 262· οντολογικές ιδιότητες και εθνοκρατοκεντρική φυσιογνωμία 255, 259· οντολογικές προϋποθέσεις 209-10· ορθολογισμός: Πολιτικό γεγονός αμιγώς εθνοκρατοκεντρικό· παιδικές μεταμοντέρνες ασθένειες 82· παράγοντες διαφθοράς πολιτικού ορθολογισμού 524-5· παράκρουση ευρωπαϊκής ιδέας 512· πνευματικά και υλιστές 263· πνευματικά, δημόσια σφαίρα 532· πνευματικός κόσμος και δημόσια σφαίρα μελών 532· πολιτική ελευθερία και δημοκρατία 263· πολιτική με όρους ισχύος 259· Πολιτικό γεγονός νοηματοδοτήσεις 266· πολιτικός ανορθολογισμός 255, 256· πολιτικοστρατηγικά διλήμματα 261, 266, 526-7· πολιτικοστρατηγικά ζητήματα: σχοινοβασία 256· προϋποθέσεις επιτυχίας και διαιώνισης 255· προϋποθέσεις πολιτικού ορθολογισμού 210· συμβιβασμός Λουξεμβούργου και επακόλουθα 534-5· υλιστικά παραστρατήματα 270· υλιστικές ιδεολογίες παρωχημένες 266· υπερεθνική δεσποτεία 94· υπερεθνικοί θεσμοί εντολοδόχοι 210, 252, 260, 266· υπερκρατικές ιδεολογικές προσδοκίες 432· υπερκρατικές νοηματοδοτήσεις 265· υπονόμευση εγχειρήματος 536· φυσιογνωμικά και οντολογικά χαρακτηριστικά 251 κ.ε.· χρηματοδοτήσεις διεθνιστών 74· χρηματοδοτήσεις μελετών, ποιες είναι γόνιμες 258-9· χρηματοδότηση αυτών που την ροκανίζουν 146, 258, 261

Έθνη, κτίζονται εις πείσμα υλιστών 165· χωροχρονικά διαφοροποιημένη γένεση και διαδρομή 278

Έθνη-εθνική κοσμοθεωρία, αίτια πολέμου και ΕΕ 267· συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον 245

Εθνικές προϋποθέσεις 17· άθλημα συμβατότητας Κοινωνικού με Πολιτικό 144-5· εθνοκρατικό γεγονός 64

Εθνικές-ανθρωπολογίες προϋποθέσεις 81· Ανατολική Ευρώπη και Βαλκάνια 329· αντιπαλότητα, αντίθετο μεταμοντερνισμού 134-5, 431· ασυμβατότητα υλισμού 180 κ.ε.· βαθμίδες, περιεχόμενα και προσανατολισμός 282· δημοκρατία, πολιτική ελευθερία 32· διατάγματα 348· Δυτικά και Ανατολικά Έθνη σε διαφορετική πορεία 506 κ.ε.· εθνικό φαινόμενο 274· ευρωπαϊκών κρατών 424-5· κοινωνιοκεντρική θεμελίωση 490· κτίζονται εις πείσμα υλισμού 129, 276-7, 277, 447· μεταμοντέρνο ροκάνισμα 393· μετανάστευση-λαθρομετανάστευση 345· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· πολιτικός ορθολογισμός 272

Εθνική ανεξαρτησία 50· ανθρωπολογική εκμηδένιση και αντίσταση 118· αντιηγεμονικές συσπειρώσεις 195· αντίστοιχο ελευθερίας 48· αξίωση που ήδη κατίσχυσε 275· απόλαυση ανθρωπολογικής ετερότητας 213· δημοκρατία και ελευθερία 231· δημοκρατία, ελευθερία 226· διεθνές δίκαιο 55· εδαφικά νοούμενη και αίτια πολέμου 89· εθνική διαμόρφωση προηγείται 367· εθνική κοσμοθεωρία 18, 76,  99, 144· εθνική κοσμοθεωρία και πολιτική ελευθερία 89· εθνοκρατοκεντρική ανάπτυξη 194· εθνοκρατοκεντρική δομή 37· εθνοκρατοκεντρική σταθερότητα 246, 270· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 283· εθνοκρατοκεντρικός κόσμος 21· ελευθερία 18· ηγεμονισμός 74· θέσφατο διεθνούς οργάνωσης 466· κλασικό ιδεώδες ανεξαρτησίας 218· κλασικό ιδεώδες της ανεξαρτησίας 328· κοινωνιοκεντρική θεώρηση του έθνους 341 κ.ε.· κοσμοθεωρητικό αίτημα 68, 500· κοσμοσυστημική σταθερότητα 33· μεταμοντέρνα αντιπαλότητα 133· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· οντολογικά χαρακτηριστικά ΕΕ 136· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός, πορεία 271· στάσεις μελών κοινωνικών οντοτήτων 139· Υψηλοτάτη Αρχή 74

Εθνική ανεξαρτησία-δημοκρατία, δύο όψεις ίδιου νομίσματος 145

Εθνική κοσμοθεωρία, εθνικές κοσμοθεωρίες versus μεταμοντερνισμός 96, 142 κ.ε.· versus υλισμός και έσχατες λογικές του 122 κ.ε.· versus υλιστικές ιδεολογίες 31, 46, 89, 137, 144, 244 κ.ε.· αιματοδότης τριών επιπέδων 271· αλληλοεμπλουτισμός 232· άμεση δημοκρατία 21· Ανατολικά έθνη 21· ανεξάντλητες αντοχές 58· ανηφορίζει κόντρα στον υλισμό 165· ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 214· ανθρωπολογική διαμόρφωση και συμμόρφωση 136· αντιηγεμονικές συσπειρώσεις 271· αντίπαλος εθνοσοβινισμού 277· αντίρροπες τάσεις 180 κ.ε.· αντίρροπη δράση στον μεταμοντερνισμό 45-6, 102· αντίρροπη στην ανθρωπολογική εκμηδένιση 59· αντίστροφο ερμηνείας πολιτικής με όρους ισχύος 46· βαθμίδες ωριμότητας 69· γεννά δημοκρατικές αξιώσεις 497· γυάλινος ιδεολογικός κόσμος 68· δημοκρατία 44, 47· δημοκρατία και κοινωνική-πολιτική ελευθερία 196, 237, 248· διαλεκτική σχέση με κράτος 233· διαχρονικά άφθαρτες 233· διεθνής πολιτική τον 21ο αιώνα 72· δυναμικό πνευματικό κτίσιμο 206· δυναμώνουν εις πείσμα υλισμού 105, 498· Δυτικά και Ανατολικά Έθνη σε διαφορετική πορεία 506 κ.ε.· ΕΕ 263· ΕΕ και εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 371· ΕΕ και εθνοκρατοκεντρικές δομές 267· ΕΕ και σταθερότητα 34· εθνική ανεξαρτησία 99· εθνοκρατικός ορθολογισμός 56· εθνοκρατοκεντρικός κόσμος 20· έθνος και εθνοκράτος 52· Έθνος, επισκιάζει όλες τις άλλες πραγματικότητες 484 κ.ε.· ήρεμη δύναμη 96-7· θανάσιμος εχθρός υλισμού 61· ιδεολογικοϋλιστική, πολιτική ορθότητα 97· καθολική και οικουμενική πλην δυτικών 113· Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός 66· κοινωνικοοντολογικά γεγονότα 86· κοσμοσυστημική σταθερότητα 33· κοχλάζουν στα θεμέλια του υλισμού119· κτήμα όλων των εθνών 231· κτίζει πολιτικό πολιτισμό 69· κτίζονται εις πείσμα υλισμών 447· λαός ως άθροισμα ατόμων 65· μετααποικιακός κόσμος 21· μεταμοντέρνος χείμαρρος 105· μορφικά πανομοιότυπη για όλα τα έθνη 69· οικουμενική κατίσχυση και προεκτάσεις 72· οικουμενικό επίτευγμα 31 κ.ε., 57-8, 246, 299 κ.ε.· ολοένα μεγαλύτερη σημασία 96· περιγραφή και ορισμός 18, 21, 46-7, 76, 80, 510 κ.ε.· πιο ρωμαλέα από διεθνιστικά δόγματα 139· πνευματικό έρεισμα αντίβαρο της παρακμής-σήψης 149· πνευματικός προσανατολισμός 245· προβολή τάσεων και προβλημάτων 22 κ.ε.· προσανατολισμός σταθερότητας 224· προϋποθέσεις εθνοκρατοκεντρικού 48· προϋπόθεση διεθνούς σταθερότητας 72· προϋπόθεση ελευθερίας 88· ραγδαία αναβίωση 225· Ρήγας Φεραίος 78 κ.ε.· συγκρότηση κοινωνικών οντοτήτων 122· συνεργατικά ένστικτα μεταξύ εθνών 68· φυσιολογική παραδοχή 96

Εθνική κυριαρχία, μεταμοντέρνα ασυναρτησία 90

Εθνική-ανθρωπολογική ετερότητα, εις πείσμα υλισμών και ιδεολογιών 280

Εθνικό γίγνεσθαι, αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 509-10· ανάποδο νεοτερικό γίγνεσθαι 222 κ.ε.· ανοδική αλλά δυσχερής πορεία 201· ανοδική πορεία εις πείσμα υλισμού 416· αντίρροπη υλιστική επενέργεια 422· αποδομισμός και μεταμοντερνισμός 306 κ.ε.· αποικιοκρατική αποσταθεροποίηση 99, 195, 308· βαριά πλήγματα από αποικιοκρατία και μοντερνισμό 232· βυζαντινό νήμα που έκοψε ο μοντερνισμός 283· δαιδαλώδεις διαδρομές συμβεβηκότων 348 κ.ε.· διαδρομή και προϋποθέσεις 311-2· διαδρομή Νέων Χρόνων 320· δυναμώνει εις πείσμα υλισμού 181-2, 226· δύο αποκλίνουσες τάσεις 194· Δυτικά και Ανατολικά Έθνη σε διαφορετική πορεία 506 κ.ε.· εθνική-κοινωνική συγκρότηση θαύμα θαυμάτων 419· έθνος με νομικά διατάγματα 512· εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421· ενάντια ηγεμονισμού-ιδεολογιών 273-4· ευρωπαϊκό έθνος με διατάγματα 204 κ.ε.· ευρωπαϊκό και βορειοαμερικανικό 199 κ.ε.· Ευρώπη Νέων Χρόνων 312· κοινωνικές οντότητες αντέχουν, αντιστέκονται και δυναμώνουν 187· κοινωνιοκεντρική θεμελίωση 490· κοινωνιοκεντρικό γεγονός 318 κ.ε.· κράτος-έθνος αντί έθνος-κράτος 222 κ.ε.· μεγάλη ιδέα του Όλου 505· οντολογία 327· Ρήγας Φεραίος 369-70· συμβεβηκότα Νέων Χρόνων 191-2· συμμόρφωση-πειθάρχηση, εξόντωση 425 κ.ε.· τυπολογία προσανατολισμών 278

Εθνικό μοντέλο versus εθνοσοβινιστικό μοντέλο 76

Εθνικό συμφέρον, γενεσιουργό και διαμορφωτικό ΕΕ 529· οικουμενική αξίωση 307

Εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες, βαρύτατο πλήγμα κατά ηγεμονισμού 273· `            διαδρομή πολιτικού πολιτισμού 165· εθνικό γίγνεσθαι 349

Εθνικοσοσιαλισμός, λογική έκβαση διεθνισμού 325 κ.ε.

Εθνοκαθάρσεις 64· ευρωπαϊκό και βορειοαμερικανικό 199 κ.ε.· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· ιδεολογία: συμμόρφωση-πειθάρχηση, εξόντωση 425 κ.ε.· μοντερνισμός: ερμηνείες αντί γκριμάτσες 423

Εθνοκερατοκεντρική σταθερότητα, εθνική ανεξαρτησία και εθνική κοσμοθεωρία 246

Εθνοκρατικές δομές, εθνοκρατικό γεγονός, άθλημα ορθολογισμού κατά ανορθολογισμού 261· βαρβαρότητα η ανατροπή του 278· διαδρομή 307 κ.ε.· διεθνής σήψη, μεταμοντερνισμός 247· εθνικές προϋποθέσεις versus υλισμός 64· ευρωπαϊκό Νέων Χρόνων 62 κ.ε.· μεταμοντέρνο ροκάνισμα 45, 90· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· περιγραφή και ορισμός 307 κ.ε.· Πολιτικό γεγονός 70 κ.ε., 96· προϋποθέσεις διαζυγίου 419

Εθνοκρατοκεντρικές προϋποθέσεις, αντιηγεμονικές συσπειρώσεις 272

Εθνοκρατοκεντρική δομή, εθνοκρατοκεντρικό γεγονός, άθλημα ορθολογισμού κατά ανορθολογισμού 261· αντιηγεμονικές συσπειρώσεις 56, 283, 585· αντίποδας υλισμού 37, 59· ατερμάτιστο άθλημα 208-9· βαρβαρότητα παραμονεύει στο μέλλον 278-9· Βυζάντιο και κοσμοσυστημική σταθερότητα 316-7· δαιδαλώδεις διαδρομές συμβεβηκότων 348 κ.ε.· διακυβέρνηση 154· διεθνής διακυβέρνηση 91· εδαφική κυριαρχία 47· ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση) 135, 264-5, 474, 518 κ.ε.· εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 280· εθνοκρατικός ορθολογισμός 91· Εθνοκρατοκεντρικό versus διεθνιστικό 27 κ.ε.· εθνομηδενισμός 428-9· εσχατολογία και πορεία προς Ιθάκη 282· εύθραυστη ισορροπία 40· ευρωπαϊκό 62 κ.ε.· θαλασσοπορεία προς μακρινή Ιθάκη 269, 270· κατοχύρωση εθνικής ανεξαρτησίας 89· κόπηκε το νήμα της Βυζαντινής Οικουμένης 283· κοσμοσυστημική σταθερότητα 33· κυριαρχία και Θουκυδίδης 364 κ.ε.· μεταμοντέρνα ιδεολογήματα 245· μετατανεοτερικό 48, 416· μόνη πολιτισμένη επιλογή 276· ΟΗΕ και εθνική ανεξαρτησία 275· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· οντολογικά χαρακτηριστικά 49 κ.ε., 154· ορθολογιστικό και πνευματικά πλούσιο 247· περιγραφή προϋποθέσεων 20, 28, 41, 47, 50, 59, 129, 271-2, 282-3, 309 κ.ε.· ρεαλιστική αποτύπωση 282-3· τυπική λογική και κοσμοθεωρητικά περιεχόμενα 333-4

Εθνοκράτος, άνθρωποι ευκολόπιστοι και εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421· ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 20, 58, 119· ανθρωπολογική διαμόρφωση προηγείται 367 κ.ε.· αντοχές ανθρωπολογικών δομών 366· ΕΕ και τυπικές θέσεις περί έθνους 528· εθνική κοσμοθεωρία 510-11· ελεύθερο έθνος 28· Κονδύλειες ερμηνείες 155· κτίζεται ακατάπαυστα 194· οντολογικά χαρακτηριστικά 154· περιγραφή και ορισμός 248

Εθνομηδενισμός 19· αποδόμηση ανθρωπολογικού πυρήνα 235· δίδυμος εθνικισμού 277· θηριώδεις πολεμιστές 423· κατά Ζιάκα 428· καταστροφικός του ρόλος 272· κατεδαφιστές ανθρώπινης ετερότητας 424 κ.ε.· μεταμοντέρνα μεταεθνική παράκρουση 278· πλανητική εποχή 223-4· συμμαχία με διεθνικούς δρώντες 194

Εθνομηδενιστικοί πόλεμοι, ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια 138

Έθνος versus εθνοσοβινισμός 164· αήττητο 51-2· ανθρωπολογική ετερότητα 246· αντίποδας εθνοσοβινισμού 277· βαρβαρότητα παραμονεύει στο μέλλον 278-9· γενετικές και διαμορφωτικές ιστορικές περιστάσεις 68· δημοκρατία 491· δημοκρατία διασφαλίζει εθνικό πλουραλισμό 501· Δυτικά και Ανατολικά Έθνη σε διαφορετική πορεία 506 κ.ε.· έθνος μέσω νομικών διαταγμάτων 204 κ.ε., 467 κ.ε.· έλλειμμα στοχαστικής κουλτούρας στη Δύση 284· επιβίωσε ιδεολογιών 55· επισκιάζει όλες τις πραγματικότητες 279-80, 484 κ.ε.· θεμελίωση εις πείσμα υλισμού 67· κοινωνικό συμβόλαιο 80· κοινωνικοοντολογία προϋπάρχει των θεσμών 421· κοινωνιοκεντρικό versus εθνοσοβινιστικό 23· κτίζεται ακατάπαυστα 194· ορισμός 23· πόλεμος και εθνική ανεξαρτησία 405· προϋποθέσεις 38· προϋπόθεση πολιτισμένου πολιτικού βίου 245· Σοβιετική Ένωση: κυριάρχησε το έθνος 179· συνώνυμο δημοκρατίας και ελευθερίας 245· φιλειρηνικό 246

Εθνοσοβινισμός 23, 219 κ.ε.· versus εθνικό μοντέλο 76· versus εθνοκρατική 51 κ.ε.· αίτια 67· αστικοφιλελεύθερη φάση 186· γενετικά αίτια 221· εθνοκατασκευή Νέων Χρόνων 505 κ.ε.· έθνος μέσω νομικών διαταγμάτων 467 κ.ε.· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· ιδεολογική σύλληψη 204· ιστοριογράφοι και μοντερνιστικό κράτος 275· μοντερνισμός 318· νεότερη Ευρώπη 71

Εκατόμβες μοντερνισμού 127· τετελεσμένα και ετεροχρονισμένοι απολογισμοί 483

Εκκρεμές ανθρώπινης συμπεριφοράς, υλιστικά τείχη 101, 106 κ.ε.

Εκκρεμές εθνοσοβινιστικών κατασκευών 75

Εκμαυλισμός δυτικών κοινωνιών με αποικιοκρατικά κλοπιμαία 67, 226· κοινωνιών αποικιοκρατικών δυνάμεων 181· μεταμοντερνισμός 241

Ελ Γκρέκο 501

Ελευθερία, αβάσιμες μοντερνιστικές εκδοχές 88· ανθρώπινη ετερότητα και δημοκρατία 68· Αριστοτελισμός και νεότερη Ευρώπη 185· Διαφωτισμός και φυσική αναγκαιότητα 111· εθνική ανεξαρτησία 18, 68· έθνος και εθνική κοσμοθεωρία 144, 245· καταστατική αξίωση του έθνους 326 κ.ε.· Υψηλοτάτη Αρχή κατά Ρήγα Φεραίο 78

Ελευθερία-ετερότητα, αξιολογική ελευθερία 452

Ελευθεριότητα, ατομιστικά φρούρια μεταμοντερνισμού 132

Ελιτίστικες αντιλήψεις πολιτικής 92

Ελλάδα 278, 431, 514· κρίση θεμελιωδών δεδομένων κατά Κονδύλη 456

Έλληνες 299, 324, 350, 415

Ελληνιστική εποχή 76,109

Έμμεση αντιπροσώπευση 28 κ.ε.· αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 509-10· άμεση δημοκρατία και φορά κίνησης 511· αντιδιαστολή με δημοκρατία 67 κ.ε.· αξιώσεις δημοκρατίας 228· απομακρυσμένοι πολίτες 93· αφετηριακές αντιφάσεις 227-8· γενετικά αίτια 223· διαίρεση κοινωνίας εξουσίας 77 κ.ε.· διχοτόμηση πνεύματος και πολιτικής 136 κ.ε.· διχοτομία εξουσίας-κοινωνίας 19, 33· εγγενής ασθένεια μοντερνισμού 64 κ.ε., 136, 193· ΕΕ 73· ελλείμματα και ελαττώματα 137· επενδυμένα συμφέροντα 193· εύσχημος παραμερισμός πολιτών-εντολέων 203· θρόνοι εξουσίας και νομή εξουσίας 275· καλοκαθισμένες ηγεσίες και νομή εξουσίας 191· κατ’ ευφημισμό Δημοκρατία 30· κατεξουσιαστικά κύτταρα 93-4· κίνηση με φορά δεσποτεία 246· κοχλάζουν αξιώσεις δημοκρατίας 203·  κριτική Καντ 470· λαϊκισμός 522 κ.ε.· μεταμοντερνισμός: σανίδα σωτηρίας ελίτ 190· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· ολοένα και πιο έμμεση 80-1· παγίδευση κοινωνιών δυτικών καθεστώτων 182· πλάστιγγα δεσποτισμού-δημοκρατίας 104· πολιτικά ελίτ και μεταμοντερνισμός 238· προπαγανδιστές και νομή εξουσίας 124· προπολιτική ελιτίστικη αντίληψη 280· πτώση σοβιετικού υλισμού 485· σύγκριση με σοβιετικό 181· συρρίκνωση λαϊκής κυριαρχίας 100· υλισμός 32· υλιστική και αποτελματωμένη 239· φορά κίνησης 230· φορά προς άμεση δημοκρατία 88-9· φορά προς δεσποτισμό 89· χαριστική βολή μη κυβερνητικών δράσεων 121

Εμπειρισμός, δημοκρίτειος-επικούρειος, περιστάσεις αναβίωσης 179

Ένγκελς 404

Ενδοκρατική τάξη, προϋποθέσεις 54

Ενδοκρατικό-διακρατικό, σύγκριση 54

Εξοντωτική υλιστική κοσμοθέαση 199 κ.ε.

Εξωπολικά 29, 85 κ.ε.· ακυρώνουν την δημοκρατία 396 κ.ε.· διανοούμενοι 95· διεθνικά διαμεσολαβούντα συμφέροντα 98· διεθνικοί δρώντες και διεθνής διακυβέρνηση 194· διεθνικοί δρώντες και έλλειμμα δημοκρατίας 100· έμμεση αντιπροσώπευση 19,137· επιστημονικές μεταμφιέσεις θανατηφόρα επιδημία 390 κ.ε.· ιδεολογία ως αποκορύφωση εξωπολιτικής επινόησης 417 κ.ε.· ιδεολογίες είναι εξωπολιτικές 203· ιδεολογική πάλη και μοντερνισμός 104-5· ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια 455-6· ιδρύματα εξωτερικής πολιτικής 486· μεταμοντέρνες χρηματοδοτήσεις 457· πολιτικός ανορθολογισμός 287 κ.ε.· συνδικάτο ιδεολογικοπολιτικών προπαγανδιστών 455

Επαναστατισμός, καλός Ινδιάνος νεκρός Ινδιάνος 426· κορύφωση διεθνισμών 353 κ.ε.· ορισμός και περιγραφή 57, 353-4

Επεμβάσεις, δημοκρατία και John Rawls 334· διεθνοφασιστικές επεμβάσεις και ιδεολογική στήριξή τους 190· Ιράκ 203· κριτικοί κονστρουκτιβιστές 409-10· μεταψυχροπολεμική εποχή και μοντερνιστικές ρίζες 67, 509· μεταψυχροπολεμικές, στοχαστικές ρίζες 157

Επιστήμη, ιδεολογία είναι προπαγάνδα 405· κατά Κονδύλη in abstracto and anything goes 506· οντολογικά ερωτήματα και τσαρλατάνοι κατά Γιανναρά 446 κ.ε.· ποιοτικές βαθμίδες: αλληλένδετα κριτήρια 454· Ρεαλιστική Θεωρία και στοχαστική κουλτούρα 384· στοχαστική δειλία και οι τολμηροί μοντερνιστές 472· χειραφετημένη ανάλυση ως πρόκληση 284-5

Επιστημολογία, επιστημολογικά 22 κ.ε.,50, 160· Moravcsik για την ΕΕ 531· ανθρωποκεντρικό versus θεοκεντρικό 477 κ.ε.· ανθρωπολογικός εκμηδενισμός και Κονδύλης 418· Βαβυλωνία μοντερνιστικών όρων 355-6· δεοντολογία της επιστήμης 390 κ.ε.· διϋποκειμενική ιστορία όχι εσχατολογία 275-6· επιστημονική δεοντολογία και ΕΕ 524· Θουκυδίδεια επιστημολογία 315· ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα 190, 297 κ.ε.· ιστοριογραφικοί Βυζαντινισμοί 313 κ.ε.· Κονδύλεια επιστημολογία και η δική μου 290, 439 κ.ε., 459, 515-6· Κονδύλης, κριτική Habermas 356· μηδενισμός, στάση ζωής και επιστημολογική περιγραφή 451· νέα γενιά δημοσιεύσεων 288 κ.ε.· νοήματα και αξίες, σχοινοβασία και αξιολογική ελευθερία 452· οντολογία και πολιτικός στοχασμός 278· όρια αξιολογικής ελευθερίας και πολιτικός πολιτισμός 281-2· ποιοτικές και αισθητικές στάσεις και αξιολογική ελευθερία 445· Σόδομα και Γόμορρα και επιστημονική δεοντολογία 428· τυπική δομή και περιεχόμενο-προσανατολισμοί έθνους 278

Επιστημονικές μεταμφιέσεις 67, 86, 113, 187, 230, 238· ακαδημαϊκή αβρότητα περιττεύει 137-8· διεθνικές χρηματοδοτήσεις 397-8· εθνομηδενιστές 424· εκατομμύρια προπαγανδιστικά κείμενα 276· εκπληκτική ευελιξία 116· επιστημονικά εγκλήματα 206· ηχηρές ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 306· θανατηφόρα επιδημία 390-1· ιδεολογικές μεταμοντερνισμού 189· ιδεολογική σπουδαιοφάνεια 135· ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια 405· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 454· καταπληκτική ευελιξία 399· κριτικοί κονστρουκτιβιστές 408-9· μεταμοντέρνες εσχατολογίες 123· μεταμοντερνισμός 159, 502 κ.ε.· όρια αξιολογικής ελευθερίας 439 κ.ε.· πολιτική ορθότητα 70 κ.ε.· ρατσιστικά δόγματα 204 κ.ε.· συσπειρώσεις ομοϊδεατών 398· σχέδιο Ανάν για το κυπριακό 533

Επιστημονική ορθότητα, βιομηχανίες ιδεολογημάτων 99· ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια 398 κ.ε.· πολιτικοστοχαστική διαφθορά 146

Ερυθροί Χμερ 415

Ερωτική υπόσταση, μεταμοντερνισμός 240

ΕΣΣΔ 91, 94· βαθύτερες προεκτάσεις υλισμού 491· δεσποτική υπερεθνική δομή 138· διαδρομή και κατάληξη 252 κ.ε.· εθνικές κοσμοθεωρίες αναδύθηκαν πανίσχυρες 252· εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 323· εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις δυνάμωσαν 252· πτώση και μεταμοντερνισμός 513· υλισμός και πνευματικός κόσμος πολιτών 120· υπερκρατικό γραφειοκρατικό σύστημα 104· φαρμακευτική απονεύρωση 215· χαριστικό βολή κατά υλιστικών ιδεολογιών

Εσχατολογία 53, 93· ακατάλληλη για διεθνοπολιτικές εκτιμήσεις 271· Αριστοτελισμός 448· βιβλιογραφία που διασώζει 488 κ.ε.· εθνοκρατοκεντρική πορεία χωρίς αυταπάτες 285· εθνομηδενισμοί και μεταεθνικοί κόσμοι 277· Θουκυδίδεια ανάλυση 33-4· Θουκυδίδης και ισορροπία 273· ιδεολογίες και εσχατολογικοί παράδεισοι 123, 280, 322 κ.ε.· ιδεολογικοπολιτικές συγκρούσεις και κακουχίες 120· κύριο χαρακτηριστικό ιδεολογιών 424· μεγάλα νεκροταφεία 128· μετανεοτερικότητα στερείται εσχατολογιών 207 κ.ε.· νομιμοποίηση υστερίας μπροστά στον θάνατο 118· πορεία εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος 269· Σοβιετική 229· τυπολογία ιδεολογικών παραδείσων 278

Εταίρα, αστική εποχή συγκρινόμενη με το πορνίδιο της μεταμοντέρνας εποχής 243

Εταιρική αντίληψη, από καιρό αναιρεμένη 101 κ.ε.

Εταίροι επικοινωνίας 120-1

Ευδαιμονιστικός ηδονισμός, μεταμοντερνισμός 241· υλιστική θεότητα 120

Ευριπίδης 502

Ευρωπαϊκή διαδρομή, διαφορετική αν δεν καταλήστευαν τον πλανήτη 229

Ευρωπαϊκή πορεία, αν εξέλειπε το εθνοσοβινιστικό φαινόμενο 199· έθνος με διατάγματα 204 κ.ε.· μακροϊκόνα 220 κ.ε.· μοντερνισμός-υλισμός versus εθνική πορεία 210 κ.ε.· σύγκριση με άλλων εθνών 231· τραγικές αντιφάσεις 221

Ζ

Ζιάκας Θόδωρος 141, 236, 298, 426, 427, 428, 478 κ.ε., 517

Ζωγραφική, μεταμοντερνισμός 240

Η

Ηγεμονισμός, ηγεμονικές αξιώσεις, 59-60· αντίδοτο η εθνοκρατική και εθνοκρατοκεντρική ενδυνάμωση 208 κ.ε.· αξιώσεις δεσμευτικής ερμηνείας κανόνων κατανομής 153· αξιώσεις ισχύος και «κοινωνικές επιστήμες» 380 κ.ε.· αξιώσεις ισχύος–μαλακή ισχύς 381 κ.ε.· αξιώσεις πλανητικής ισχύος 153· αποικιοκρατικές ιδεολογικές εκλογικεύσεις 379 κ.ε.· εγχώριοι υπηρέτες αδύναμων κρατών 143· εθνική ανεξαρτησία 74· επιστρατευμένοι προπαγανδιστές 155· ευρωπαϊκός 70 κ.ε.· ιδεολογίες και παγκόσμια ενότητα 55, 273· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 96· κράχτες αγαθοεργίας δυναστών 306· μεταμοντέρνα ιδεολογήματα 91, 146, 159, 235· μεταψυχροπολεμικά ιδεολογικά νήματα 190· μεταψυχροπολεμικοί προσκυνητές και Κονδύλης 155· μοντερνισμός και Βικτωριανή υποκρισία 128· μοντερνιστικό επτασφράγιστο μυστικό 282· οπλοστάσιο «επιστημονικών» αιτιολογήσεων 205· όροι ισχύος 154· πνέει τα λοίσθια 276-7· προσκρούει στην εθνική ανεξαρτησία 158· τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων 345-6· υλιστική διακυβέρνηση 201

Ηδονισμός, ανθρωπολογική εκμηδένιση κατά Κονδύλη 515· κοινωνική στάση και οικονομικές συνέπειες 411

Ηδονιστικά ένστικτα, μεταμοντερνισμός 241

Ηδονιστικό ιδεώδες, μεταμοντέρνες λογικές 117

Ηδονιστικός αυτομηδενισμός, κατά Ζιάκα 426

Ηθική, ηθικοκανονιστικές δομές και πολιτική επικύρωση 435· μεταμοντερνισμός 240· μεταφυσικά προσδιορισμένη 92· ηθικοκανονιστικές δομές, φορείς και ηθική επικύρωση 435

ΗΠΑ 337· ανθρωπολογική δομή και εξέλιξη 324· διαφοροποιημένη ανθρωπολογία 94· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· «Μέκκα ορθολογισμού» 401· «Μέκκα ορθολογισμού» και θρησκόληπτοι 388· «Μέκκα ορθολογισμού»: γενοκτονίες, σκλαβιά, Πεπρωμένου Έθνους 379-80· «Μέκκα φιλελεύθερου υλισμού» 431· μεταπολεμική διεθνής παρουσία 508· μεταψυχροπολεμικός δονκιχωτικός ηγεμόνας 157·            σισύφειος αποκλεισμός πνεύματος από δημόσια σφαίρα 499

 

Θ

Θάνατος Θεού, βλ. επίσης σκότωμα θεού, Αριστοτέλης δεν πέθανε 450· εσχατολογία και νομιμοποίηση ιστορίας 118· θάνατος ανθρώπου 118 (βλ. επίσης σκότωμα του Θεού)· θανάτωση ανθρώπινης ετερότητας 236· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· οντολογικά ερωτήματα και πολιτικό γίγνεσθαι 177· οντολογικό ερώτημα και το κοινωνικοπολιτικό γεγονός 215· υλισμός και ιδεολογία 363

Θαύμα θαυμάτων: εθνική-κοινωνική συγκρότηση 419

Θεοκεντρικό 185

Θεοκρατία, ανθρωποκεντρικό versus θεοκεντρικό 477 κ.ε.· απαρχές νεοτερικότητας 63· Αριστοτέλης στερείται θεοκρατικών ελαττωμάτων 178· αφετηριακές αντιθεοκρατικές στάσεις 179· διανεμητική δικαιοσύνη μεταφυσικά προσδιορισμένη 433· ένα πράγμα Αριστοτελισμός άλλο θεοκρατία 185 κ.ε.· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 97, 108, 128, 466 κ.ε., 476, 468· ιδεολογικοθρησκευτική 95, 425· ιστορικά εξαίρεση 447· μοντερνιστές την συγχέουν με την θρησκευτική πίστη 374· μορφική ομοιότητα με μοντερνισμό 111· οντολογικό ερώτημα 108· ορισμός 109, 400· σκύλλα θεοκρατίας-Χάλυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.· σύγκριση με ορθολογισμό 435 κ.ε.· υλιστική θεοκρατία 184· φοβικά σύνδρομα μοντερνισμού 164

Θεός, αριστοτελικό πρώτο κινούν 216· Αριστοτελισμός 450· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· Κονδύλεια θεώρηση 214· μοντερνισμός 151· σκότωμα του Θεού 113· υλισμού 216

Θεσμικά θεωρήματα, έθνος μέσω νομικών διαταγμάτων 467 κ.ε.· κατασκευή ανθρωπολογίας: ύβρις 420· θεσμικές θεωρήσεις 32· μαρκήσιος de Sade 128· ανθρωπολογική ετερότητα 87· ιδεολογικοπολιτική ορθότητα 146· θεσμικοί, κριτικοί, νεοθεσμικοί κτλ 121· στρίμωγμα σε στενόχωρους θεσμούς απέραντης ανθρώπινης ετερότητας 421· υλιστική νοηματοδότηση μοντερνισμού 200· θεσμοκρατία 64

Θεωρία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, κύριες παραδοχές 519 κ.ε.

Θηριώδη ένστικτα, μεταμοντερνισμός 241

Θουκυδίδεια ανάλυση, αντίποδας εσχατολογιών 33-4· Θουκυδίδεια παράδοση 49, 225, 347, 496

Θουκυδίδης 246, 290, 315, 320, 366, 462, 488, 502· αίτια πολέμου 196· ανθρώπινη φύση και αίτια πολέμου 272· ατέλειες κλασικού παραδείγματος 388· εσχατολογία και πορεία του εθνοκρατοκεντρικού γεγονότος 282· κυριαρχία και εθνικό γίγνεσθαι 364· μεγαλύτερος ιστορικός 318· Ρεαλιστικό Παράδειγμα 283-4

Θρησκεία, αστική φάση 186· μεταφυσική ενόραση και πολιτικός βίος 107-8· πολιτική και θεοκρατία 400 κ.ε.· θρησκευτική πίστη, μοντερνιστές την συγχέουν με την θεοκρατία 374· θρησκευτική πίστη, ταραχοποιό κριτήριο για υλιστές 23

Ι

Ιαπωνία 337, 346, 72

Ιδεαλισμοί, 51· εθνοκρατοκεντρική θεώρηση 246-7· εκκρεμές μηδενιστικών-ιδεαλιστικών ορθολογιστικών λογικών 429· θηριωδέστερη σύλληψη, ορισμός 63

Ιδελογία, ιδεολογίες, ιδεολογήματα, αδέσμευτοι ενεπλάκησαν 214· αίτια έξαρσης 20ο αιώνα 192· αίτια εξισωτισμού και εξομοιωτισμού 179· αίτια ισχύος 20ό αιώνα 121· αίτια συγκαιρινής σύγχυσης 189-90· αίτια ταραχώδους εθνικού γίγνεσθαι και αναστολών 114· αναπόδραστα υλιστική 378 κ.ε.· ανασταλτικός ρόλος εθνικού γίγνεσθαι 279-80· ανεδαφικές όλες 432· άνθρωποι βομβαρδίστηκαν στοχαστικά επί πολλούς αιώνες 144· άνθρωποι ευκολόπιστοι 421-2· άνθρωποι καιροφυλακτούν να αποτινάξουν τα ιδεολογικά βαρίδια 135· ανθρωπολογία ανύπαρκτη 86· ανθρωπολογικά ερείσματα: τα στερούνται 384 κ.ε.· ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και υλισμός 132· ανθρωπολογική ετερότητα 46· ανθρωπότυπος υλισμού 499 κ.ε.· αντίθετο πολιτικής 86· αντίπαλος ανθρώπινης οντολογίας 86 κ.ε.· αντίρροπα στην εθνοκρατοκεντρική πορεία 195· αξίωση μεταεθνικής προσαρμογής 131· απαρχές 472· αποδυναμώνονται 121· αποικιοκρατία, δίδυμο απανθρωπιάς 351 κ.ε.· αποικιοκρατικές ρίζες 115· αποσταθεροποιητικά ιδεολογήματα 55, 436 κ.ε.· αστικοφιλελεύθερη 95· ασύμβατες με ανθρώπινη ετερότητα 145, 203· ασύμβατες με δημοκρατία 42· ασύμβατες με επιστήμη 51· βαθμίδες «ιδεολογικών εφαρμογών» 424 κ.ε.· βαθύτερες προεκτάσεις 72· βαρβαρότητα παραμονεύει στο μέλλον 278-9· γενετικά αίτια 177, 185 κ.ε., 199, 221· γεννιόνται στο μυαλό μεμονωμένων ατόμων 417 κ.ε.· γιγάντωση 20ου αιώνα 180· γυάλινος ιδεολογικός κόσμος 67-8· διαπάλη και συνέπειες δύο αιώνων 189· δίδυμοι διεθνισμοί 103· διεθνισμοί μορφικά πανομοιότυποι 36· διεθνιστικοϋλισμός, θανάσιμα ελαττώματα 231-2· διεθνιστικοϋλιστικές εκδοχές 157 κ.ε.· δίνη εξωπολιτικών νοηματοδοτήσεων 171· ΕΕ 22· εθνοκρατική οντολογία 57· έθνος, επισκιάζει όλες τις άλλες πραγματικότητες 484 κ.ε.· εθνοσοβινστική σύλληψη 204· είναι προπαγάνδα 189, 424· εκατόμβες ύστερης εποχής (75 εκατομμύρια) 127· έκλυτες-κτηνώδεις μηδενιστικές στάσεις 471-2· ένα πράγμα ιδεολογία άλλο ανθρώπινη ζωή 462· ενσαρκώθηκε σε ηγεμονικά κοσμοϊστορικά σχέδια 176· εξωπολιτική δικαιοσύνη και δημόσια σφαίρα 433· εξωπολιτική επινόηση 417 κ.ε.· εξωπολιτική προπαγάνδα άνευ ορίων 123· επαναστατισμός 57· επιστημονικές μεταμφιέσεις μεταμοντερνισμού 189· επίφαση 86· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· εσχατολογία και τελειωτικές λύσεις 271, 269, 424· εσχατολογίες και ιδεολογικοί παράδεισοι 280· εσχατολογίες και σοβιετική κατάρρευση 181· ευκολόπιστοι αποδέκτες 392· ηγεμονικές μεταμφιέσεις 59-60, 412· ηθική μεταφυσικά προσδιορισμένη 92· θανάσιμος αντίπαλος Πολιτικής 145· θεσμικές θεωρήσεις 32· θηριώδεις εθνοκαθάρσεις 64· θηριώδεις ιδεολογικοϋλιστικοί πολεμιστές 423· θηριώδης εκπαιδευτική λογική 418· ιδεαλιστική θηριωδία, ορισμός 63· ιδεολογήματα, απαιτούν ισχυρά πνευματικά απορρυπαντικά 190· ιδεολογήματα, βιομηχανίες παραγωγής τους 99· ιδεολογίες είναι εγγενώς υλιστικές 87· ιδεολογικά βομβαρδισμένοι 225· ιδεολογικές συμμορίες 179· ιδεολογική γιγαντομαχία 20ου αιώνα 62, 71, 74, 84, 116, 463· ιδεολογική λαίλαπα 20ου αιώνα 222· ιδεολογικό όπιο 331· ιδεολογικό-διεθνιστικό φαινόμενο, πολιτικός πολιτισμός ασύμβατος 274· ιδεολογικοθρησκευτικά φαινόμενα, σύγκριση με υλισμό 127· ιδεολογικοθρησκευτικη 95, 425· ιδεολογικοί βρικόλακες προπαγάνδας 124· ιδεολόγοι-γενοκτόνοι 273· ιστορική διαστροφή 18· ισχυροί φορείς τον 20ο αιώνα 321 κ.ε.· καθαρόαιμη κομμουνιστική 95· καθιερωμένη ορολογία 144· καταστροφικη επενέργεια διεθνιστικοϋλιστικών ιδεολογιών 196· καταστροφικός χαρακτήρας 47· κλασικοί ιδεολόγοι και τα δισέγγονά τους 437· κοινή πνευματική μήτρα Φιλελευθερισμού-Μαρξισμού 176· μαγικές θεωρήσεις 420· μαοϊκή 225· μεγαλύτερος αποσταθεροποιητικός παράγων ιστορίας 203· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· μοιραία υλιστική και διεθνιστική 352 κ.ε.· μοντερνισμός βαθύτατα ιδεολογικός 376-7· μοντερνισμός: ερμηνείες αντί γκριμάτσες 423· μοντερνιστικές ιδεολογίες 476 κ.ε.· μοντερνιστικές κατασκευές 200· μοντερνιστική ανασταλτική επενέργεια 283· μορφικά πανομοιότυπες 74, 404 κ.ε., 415, 507 κ.ε.· νήματα που ενώνονται στον μεταμοντερνισμό 188-9· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· ονοματολογίες γενικής δήθεν εφαρμογής 219· πανομοιότυπες παραδοχές 92 κ.ε.· παραβλέπει κοινωνικοοντολογικά γεγονότα 233· παράκρουση παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας 204· παρεπόμενα πολλών αιώνων ιδεολογικής διαπάλης 213· παρωχημένες 273· πλανητική τυπολογία δικαιοσύνης 248-9· πνεύμα και πολιτική με όρους ισχύος 112· ποίμνια ιδεολογικά 405· πολιτική με όρους ισχύος 63· Πολιτικό γεγονός, με το ζόρι πολίτης μισός άνθρωπος 497· πολυκέφαλο μοντερνιστικό τέρας 71 κ.ε.· προαναγγέλλει πολιτειακές δομές 436· προεκτάσεις ιδεολογικής εκτροπής 197 κ.ε.· προπαγάνδα όχι επιστήμη 405· προτάσσει κοινωνικοπολιτικές κατασκευές 145· πυρήνας αιτιών 61 κ.ε.· σισύφειος αποκλεισμός πνεύματος από δημόσια σφαίρα 499· σκότωμα Θεού 113· σκύλλα θεοκρατίας-Χάρυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.· στηρίζονται από «επιστήμες» 206· σύγκριση μεταμοντερνισμού με παρελθούσες ιδεολογίες 234· συγνώμη κανείς δεν ζητάει 436· συμμόρφωση-πειθάρχηση, εξόντωση 425 κ.ε.· συνέπειες μαζικοπαραγωγής-μαζικοκατανάλωσης 188· συνεπής διεθνιστής-υλιστής 213· συνταγή γενοκτονίας 63· σχετικοποίηση ονοματολογιών και η ουσία 279· τρία μορφικά πανομοιότυπα ιδεολογικά τέρατα 464· τυπολογία ιδεολογικών παραδείσων και εσχατολογιών 278· τυπολογία κοινωνικής δικαιοσύνης 203-4· υλισμός versus εθνική κοσμοθεωρία 27 κ.ε.· υλιστικές και αντιπνευματικές 404· υλιστική και διεθνιστική 118· ύπουλες εκλογικεύσεις ή ηγεμονικές αξιώσεις 96· φθοροποιό σαράκι Πολιτικής 61· φορμάρισμα «κακής» ανθρώπινης φύσης 163· Φράγκεσταϊν στοχασμού 299· χαώδεις αντιπαραθέσεις 225

Ιδεολογικοπολικά εκπαιδευτήρια 95, 116, 126, 189, 191, 219, 224, 275, 277, 405, 418· βιομηχανίες ιδεολογημάτων 484· βιομηχανίες ιδεολογημάτων 99· ΕΕ 262· εθνομηδενιστικοί πόλεμοι 138· επιστημονικά αδιάφορα 129· επιστημονικοπολιτική ορθότητα 73· Κονδύλεια θεωρία 154-5· πολεμιστές πάνω στα υλιστικά τείχη 103· προσαρμοστική ευελιξία 104· σκότωμα Θεού 113· συνεπής μεταμοντερνισμός 174· υπονόμευση Κοινωνικού-Πολιτικού 464 κ.ε.

Ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 454· αριθμητικά πολλές 123

Ιδεολογικοπολιτική και επιστημονική ορθότητα, αποδόμηση 147· μεταμοντέρνα ιδεολογήματα 146· συνοπτικές κατηγοριοποιήσεις 123· φυσιοκρατικών αιτιολογήσεων 126 κ.ε.

Ιδεολογικοπολιτική πασαρέλα 82

Ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα 188· ανεπτίτρεπτη 190· ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια 117

Ιδεολογικοπολιτικό αλισβερίσι 82

Ιδεολογικοπολιτικοί εκπαιδευτές 189

Ιδεολογικοπολιτικοί μηχανισμοί, Σοβιετική προπαγάνδα 104

Ιδεολογικός όχλος 81

Ιδεολογικοϋλισμός, αφετηρία και διαδρομή 151 κ.ε.· βασικές παραδοχές 88· καταστροφικό φαινόμενο 271· πολιτική ορθότητα 97· στραβοπατήματα: ζημιές και ναυάγια 272

Ιδεώδες Ανεξαρτησίας κλασικής εποχής 218,328

Ιδιωτεία, μεταμοντερνισμός 247· ύβρις 140

Ιδιωτική σφαίρα, αντιστοιχία με δημόσια σφαίρα και υλισμός 87 κ.ε.· επιβολή υλιστικής ανθρωπολογίας 187· μεταμοντέρνα αποδόμηση 132· μεταμοντέρνες ιδιότητες περιγραφή και ορισμός 173· μεταμοντερνισμός και ισοπέδωσή της 117· μεταμοντέρνος ανθρωπολογικός εκμηδενισμός 139 κ.ε.· δημόσια σφαίρα, διαλεκτική σχέση 133, 134-5, 140, 168, 183, 186 κ.ε., 238, 460

Ιερό ανθρώπινο μυστήριο, εθνική-κοινωνική συγκρότηση 419

Ιεροσυλία, οικειοποίηση προόδου από υλισμό 165

Ιθάκη 29, 128, 362, 388. 496· αίτια πολέμου και εθνοκρατοκεντρικό σύστημα 48-9· εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα 270, 507· κοσμοσυστημική Ιθάκη 41

Ιμπεριαλισμός, ορισμός 497

Ινδία 278

Ινδιάνοι, δημοκρατία 43

Ινδιάνος, «καλός Ινδιάνος νεκρός Ινδιάνος» 426

Ινδική Χερσόνησος 337

Ινδοί 236,501

Ινδονησία 415

Ιράκ 402,415,506

Ισορροπία, εθνοκρατοκεντρική σταθερότητα 56· εθνοκρατοκεντρικό 49· εθνοκρατοκεντρικό 59· Θουκυδίδης και διακρατικές σχέσεις 272· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.

Ισραήλ 278,346

Ιστορία, σχετικοποίηση 40

Ιστορική διαδρομή, βαρβαρότητα μέχρι τις μέρες μας 201· δαιδαλώδεις διαδρομές συμβεβηκότων 348 κ.ε.· Δυτικά και Ανατολικά Έθνη σε διαφορετική πορεία 506 κ.ε.· εθνικό γίγνεσθαι 352-3· εθνικό γίγνεσθαι ταραχώδες αλλά ανοδικό 490· επικάλυψη και διασταύρωση εποχών και γεγονότων 191 κ.ε.· Ευρώπη versus Βυζαντινή Οικουμένη 466 κ.ε.· μικρά και μεγάλα κύματα, ετερογονία σκοπών 233, 422-3· Νέοι Χρόνοι και δίνη συμβεβηκότων και εθνικού γίγνεσθαι 422-3· νεότερη Ευρώπη μακροεικόνα 220 κ.ε.· πορεία στον 21ο αιώνα κατά Κονδύλη 517· σχετικοποίηση 201 κ.ε.· ταραχώδης 56· τελειωτικές λύσεις δεν υπάρχουν 361 κ.ε.

Ιστορική διαχρονία, αντίρροπες τάσεις 19ου και 20ού αιώνα 213

Ιστοριογραφία, ιστοριογράφοι· αμαρτωλή επιστημονική διαδρομή 275-6· αντιθεοκρατική πάλη 76· αποδόμηση και La Mettrie, de Sade 170· αποδόμηση και διεθνικά φαινόμενα 193· εθνοσοβινισμός 318-9· εκλογικεύσεις νεοτερικής 219· εκπληκτική ευελιξία 201· ηγεμονικές αξιώσεις 143· ιδεολογική επήρεια και πλανητική ενότητα 273· ιδεολογικός χυλός 314-5· ιστοριογραφικά ψεύδη 274· ιστοριογραφικοί Βυζαντινισμοί 313 κ.ε.· κατασκευαστές πολιτικών μυθολογιών 319· μεταμοντέρνα αποδόμηση 142, 146· μοντερνιστικές κατασκευές 200, 243, 502 κ.ε.· μοντερνιστικό κυνήγι μαγισσών 177

Ισχύς και ένταξη στο Πολιτικό γεγονός 165

Ιταλία 514

Κ

Καβάφης 54, 91, 113, 115, 269, 365, 502, 507· ταξίδι διαμόρφωσης εθνών 29

Καθολικοί 302

Καιροσκοπία, μεταμοντερνισμός 241

Καμπότζη 415

Κανονιστικό Δέον, διαίρεση κοινωνίας και εξουσίας 98

Καντ 298, 334 κ.ε.,438· ισχύς και ηγεμονισμός 469 κ.ε.· καλοπροαίρετος μοντερνιστής 166

Καπιταλισμός, αστικοφιλελεύθερη φάση 119

Καρλομάγνος 521

Καρτέσιος 65, 103, 179, 298, 413, 416, 445, 449

Κατανάλωση, μεταμοντερνισμός 240-1

Κατανομή πόρων πλανητικά 121

Κατεξουσιασμός, έμμεση αντιπροσώπευση και αντιδράσεις 99

Κερδοσκόποι, μεταμοντερνισμός 247, 243

Κίνα 72, 278, 337, 346, 383, 236, 299, 501

Κινηματογράφος, μεταμοντερνισμός 240

Κινητικότητα, μεταμοντερνισμός 241

Κλαούζεβιτς 246

Κλασική εποχή 39 κ.ε.· απαρχές εθνικού γίγνεσθαι 270· απαρχές εθνικού φαινομένου 274· Αριστοτελισμός 218, βλ. επίσης Αριστοτελισμός, δημοκρατία και πολιτική ελευθερία 108-9· Θουκυδίδειες θεμελιώσεις 282-3· ιδεώδες της ανεξαρτησίας 328· ιστορική σχετικοποίηση 202· πνεύμα και κοινωνιοκεντρικό Πολιτικό γεγονός 118· σταθμός πολιτικού πολιτισμού 165· συγκρινόμενη με μοντερνισμό 422· υλισμός 449

Κλασική πραγματεία, κοινωνιοκεντρικό γεγονός 490

Κλασικό γεγονός, απαρχές πολιτικού πολιτισμού 281-2

Κλασικό ιδεώδες, Αριστοτελισμός 217-8

Κλασικό παράδειγμα, ανθρωποκεντρισμός 94· ουσίες, νοήματα και ιεραρχίες 149-50· Πολιτικό γεγονός και συσσωμάτωση ετερότητας 131

Κλασικό πρότυπο, δεν ήταν ιδεατό 102

Κοινωνία κρατών 48, 49· Αγγλική σχολή 338 κ.ε.

Κοινωνία πολιτών, versus πολιτική κοινωνία 97 κ.ε., βιομηχανία ιδεολογημάτων 99

Κοινωνία, διχοτομία με εξουσία 44

Κοινωνικές (λεγόμενες) επιστήμες, αλχημείες μοντερνιστών στην αστικοφιλελεύθερη φάση 319· αναγκαίο να λέγεται το αυτονόητο 455· ανάγκη αναπροσανατολισμού πόρων 290· γυμνοί ψευτοβασιλιάδες 82· εθνοσοβινισμός 19· εθνοσοβινιστικές παραδοχές 200· εκατομμύρια προπαγανδιστικά κείμενα 276· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ισχύος 152 κ.ε.· ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα 189· ιδεολογικοπολιτικοί μηχανισμοί 103· μεταψυχροπολεμικές επεμβάσεις 272· πολιτικοστοχαστική συμπλοκή· σοβιετική προπαγάνδα, ιδεολογικοπολιτικοί μηχανισμοί 104· σπιθαμιαία αναστήματα 293 κ.ε.

Κοινωνική δικαιοσύνη, άγονη ιδεολογική πάλη 105· άνθρωπος και πολιτική 106· ιδεολογία ως αυθαίρετη εξωπολιτική επινόηση 417 κ.ε.· ιδεολογικά προσδιορισμένη 140· ιδεολογικές παρακρούσεις 384 κ.ε.· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· πνευματική versus υλιστική δημόσια σφαίρα 433· συναρτάται με ανθρωπολογική ετερότητα 231· συναρτημένη με εθνική ετερότητα 248-9· σχετικοποίηση κομμουνιστικών αξιώσεων 279· υπερεμπειρικοί ιδεολογικοί προσδιορισμοί 203

Κοινωνική ελευθερία, έμμεση αντιπροσώπευση 64

Κοινωνική συγκρότηση, θαύμα θαυμάτων ή ιερό ανθρώπινο μυστήριο 419

Κοινωνική συνοχή 63

Κοινωνικό γεγονός,ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 311 κ.ε.· εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421-2· «Μέκκες του υλισμού 431· ορισμός 330· πνευματικός χαρακτήρας 310 κ.ε.

Κοινωνικό συμβόλαιο, μοντερνιστικό έθνος 80

Κοινωνικό, μοντερνισμός versus Αριστοτελισμός 170

Κοινωνικό, υλισμός και οντολογικά ερωτήματα 120

Κοινωνικοοντολογία, εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421· προϋπάρχει των θεσμών 421· βαρβαρότητα η αντιστροφή τους 278

Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός, ανθρωποκεντρικό versus θεοκεντρικό 477 κ.ε.· ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 154· άνθρωπος μισός ή ολόκληρος; 211· Αριστοτελισμός 448, 365· βασικό δίλημμα 174· διεθνισμός και εθνοκατασκευή Νέων Χρόνων 505 κ.ε.· κεντρικό ερώτημα 184 κ.ε.· κοινωνιοκεντρικό Αριστοτελικό 217 κ.ε.· Κονδύλεια θεωρία 439 κ.ε., 294 κ.ε.· μετανεοτερικό versus μεταμοντέρνο 207 κ.ε.,494 κ.ε.· οντολογικό άθλημα 150· πνεύμα: αιματοδότης 198· πολυσήμαντη και πολυκύμαντη σχέση 418 κ.ε.· ποσοτικοποίηση versus ποιοτικό (Αριστοτελικό) 174 κ.ε.· ποτέ μόνο υλιστικό 143· υλιστικές παραδοχές 108

Κοινωνιοκεντρικό γεγονός 30, 52, 473· αίτια κυριαρχίας μοντερνισμού 179-80· αντίθετο εθνικοσοβινιστικού 245· αντιπαράθεση με μεταμοντερνισμό 129· Αριστοτέλης και ανθρωποκεντρισμός 109 κ.ε.· Αριστοτελική φιλοσοφία 217 κ.ε.· Αριστοτελισμός 163· Αριστοτελισμός versus υλισμός 118· Αριστοτελισμός και νεότερη Ευρώπη 185 κ.ε.· Δυτικά και Ανατολικά Έθνη σε διαφορετική πορεία 506 κ.ε.· εγγενώς αντιδιεθνιστικό 130· εθνικό γίγνεσθαι 490· Κοινωνικό γεγονός 330· Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός, εθνική κοσμοθεωρία 144-5· μοντερνισμός μέγας αντίπαλος 277· περιγραφή και ορισμός 318 κ.ε.· πνευματικά και αισθητά 377· πορεία του κόσμου 178-9· σχετικοποίηση πολυσχιδών συμβεβηκότων 279

Κόκα Κόλα 458

Κομουνισμός, αίτια τερματισμού σοβιετικού εγχειρήματος 412· αν ήταν αλβανική υπόθεση 472 κ.ε.· Ανατολική Ευρώπη 71· διαλεκτική σχέση με τον φιλελευθερισμό 91· καθαρόαιμη υλιστική ιδεολογία 95· Μαρξ και αστικοφιλελευρισμός 103

Κομφουκιανισμός 215

Κονδύλεια εικόνα, μεγάλη Κονδύλεια εικόνα τριών επιπέδων 151 κ.ε.

Κονδύλεια θεωρία, αξιολογική ελευθερία 477· απέραντη θεμελίωση 453· μεταφυσική 214

Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός 439 κ.ε.· ωκεανός θεμελιώσεων 459

Κονδύλης 111, 117, 123, 125, 142, 151, 160, 177, 204, 237, 242, 244, 269, 281-2, 284,  290 κ.ε., 291, 298, 300, 301 κ.ε., 319, 321, 322 κ.ε., 327, 331 κ.ε., 340, 344, 346, 391, 399, 405, 412, 413, 418, 424, 427, 428, 429, 438 κ.ε., 439 κ.ε., 449, 459, 468, 470, 472, 485, 489, 495 κ.ε., 500, 502 κ.ε.· ανθρωποκεντρικό versus θεοκεντρικό 477 κ.ε.· αριστερά παραληρήματα 457· επιστημονική παρουσία 288 κ.ε.· κριτική Habermas 356· Κονδύλης, Γιανναράς, Κοντογιώργης: τετραγωνισμός κύκλου 459

Κοντογιώργης 78, 94, 100, 290, 297, 298, 310, 313, 327, 359 κ.ε., 365, 371, 378, 386 κ.ε., 395, 415, 427, 478, 490, 500, 503, 505, 517· Κονδύλης, Γιανναράς, Κοντογιώργης: τετραγωνισμός κύκλου 459· τυπολογία πολιτικών συστημάτων 32

κόσμος κα εθνοκράτη, ατελή και αστάθμητα 278-9

κόσμος και κράτη, δάσος και δέντρο 279

κοσμοσύστημα, εθνική κοσμοθεωρία 47· κοσμοσυστημική σταθερότητα, προϋποθέσεις 59, 72· κοσμοσυστημικός πολιτισμός, εθνοκρατοκεντρική δομή 56

Κόσοβο 159

Κούρδοι 415

Κράτος, οριοθετημένο δοχείο ισχύος 67

Κριτικοί κονστρουκτιβιστές, ανεπίγνωστοι συνεπείς υλιστές 162· νέοι αναρχικοί 406 κ.ε.· επιστημονικές μεταμφιέσεις 503· ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος 379 κ.ε.· Κονδύλεια κριτική 155· συνονθύλευμα ονοματολογιών 224· νεοθεσμικοί κτλ 121· μεταμοντέρνα ιδεολογήματα 116· σαρωτική κριτική Κονδύλη 153

Κύκλωπες 54, 507· πορεία εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας 270

Κύπρος 131

Κυριαρχία, άμεση δημοκρατία και τεχνολογία 44· άμυνα εθνοκρατών 46· διαχρονική οπτική και διεθνές δίκαιο 273· διεθνής τάξη και έθνος 122· εδαφικά νοούμενη 41, 47· εδαφική και εθνική, ιστορική διαδρομή 364 κ.ε.· έθνοκρατική 52· εθνοκρατοκεντρικές οριοθετήσεις 232· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 351· εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και εθνική ανεξαρτησία 89

Λ

Λαθρομετανάστευση, έθνος και συνύπαρξη σ’ ένα Πολιτειακό Όλον 501

Λαϊκισμός, ανθρωπολογικός εξομοιωτισμός 522· εκτοπισμός της ιεραρχίας και του ρόλου 522· Ευρωκοινοβούλιο δήθεν αντιπροσωπευτικό 523· ορισμός κατά Κονδύλη 522· πολιτική αδιαφορία και έμμεση αντιπροσώπευση 523

Λαιστρυγώνες 54, 507· πορεία εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας 270

Λατινική Αμερική 337, 415

Λειτουργισμός, ανθρωπολογική ετερότητα και θεσμικές κατασκευές 87· ανθρωπολογικός πυρήνας του πολιτικού όντος 132· άνθρωπος ως χρηστική μονάδα 131· απαρχές και διαδρομή 411· αστικοφιλελευθερισμός 65· διαλεκτική σχέση με υλισμό 180· διαταράσσεται από ανθρώπινη ετερότητα 171· ΕΕ και παράκρουση διεθνιστικής υπερεθνικότητας 475· εξαφάνιση όλων των ιεραρχιών πλην των υλικών 216· ευθέως ανάλογη αναβάθμιση με άνοδο υλισμού 120· θεωρία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, κύριες παραδοχές 519 κ.ε.· ιδεολογία, εξισωτική 118· ιστορικές περιστάσεις γένεσης 179· λογοτεχνία, μεταμοντερνισμός 240· μεταμοντέρνες παραδοχές τεχνόμορφου κόσμου 118· μοντερνιστικοί καταναγκασμοί 198· περιγραφή και ορισμός 173· προϋποθέτει διαλυμένα και κατακερματισμένα πρόσωπα 237· υλιστικές προϋποθέσεις 239· Λένιν 436

Μ

Μάαστριχτ, καταψήφιση και αίτια 498

Μαγικές θεωρήσεις, ιδεολογικές 420·

Μαζικοπαραγωγή-μαζικοκατανάλωση, ευνοεί ιδεολογήματα 244· ευνοούν εξίσωση και εξομοίωση 130· λειτουργικότητα και μεταμοντέρνα ρομπότ 148· μαζικοποιημένο άτομο κατά Κονδύλη 514· μεταμοντέρνες ανθρωπολογικές διαστροφές 118· μεταμοντερνισμός 158· πλανητικοποίηση 153 κ.ε.· συνέπειες 184· συνέπειες για ιδεολογίες 188

Μακιαβέλι 488

Μακρυγιάννης 324

Μαλακή ισχύς 85· Βαλκάνια και Μεσόγειος 398· ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος 381 κ.ε.

Μαοϊκή ιδεολογία 225,415

Μαρξ Καρλ, μαρξισμός 24, 103, 176, 323, 402, 404, 436, 533· αστικοφιλελεύθερη παρακμή 319· γενναία και επιστημονικοφανής πρόταση 175-6· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 482· Κονδύλης 323

Μέγας Αλέξανδρος, πολιτιστικός εμβολισμός 76

«Μέκκα της σύμβασης», Γαλλία 394

«Μέκκα του μοντερνισμού» 416

Μεξικό 514

Μεσαίωνας 76

Μεταεθνική προσαρμογή, ιδεολογική αξίωση 131

Μεταμοντέρνα πραξικοπήματα 131, 206

Μεταμοντερνισμός, versus εθνική κοσμοθεωρία 96· versus μετανεοτερικότητα 207 κ.ε.· αγελαίος ανθρωπότυπος 235-6· αίτια 46· αίτια πορείας προς αδιέξοδο 179· αμιγής μεταμοντερνισμός ανύπαρκτος 89· ανεπίγνωστες ενοχές 127· άνθρωποι ρομπότ και κράτος μηχανή 172· ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα 61, 182, 270· ανθρωπολογικό ροκάνισμα 158-9· ανθρωπολογικός πυρήνας του πολιτικού όντος 132· ανθρωπότυπος μεταμοντερνισμού, ορισμός 184· ανθρωπότυπος υλισμού 499 κ.ε.· απόγονοι ιδεολόγων 64· αποδόμηση και εθνική συγκρότηση 306 κ.ε.· αποδυναμώνει προϋποθέσεις δημοκρατίας 237· απόληξη μοντερνισμού 27, 112· αποσύνθεση εθνοκρατοκεντρικού ορθολογισμού 158· αστικοποίηση 238· ασυνάρτητος και ανορθολογικός κόσμος 247· αυτοκτονική θεώρηση 30, 94-5· βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες επιδράσεις 236-8· γνήσιος συνεχιστής αμαρτημάτων 105· διαλυμένα πρόσωπα κατά Κονδύλη 514· διαλυτικές συνέπειες 45· εγγόνια και δισέγγονα των La Mettrie και de Sade 170 κ.ε.· ΕΕ 22· εθνικές προϋποθέσεις αντίθετο 431· εθνική κοσμοθεωρία, εθνική ανεξαρτησία 134· εθνικός θάνατος 238· εθνοκρατική και διεθνής σήψη 247· εθνομηδενιστική παράκρουση 278· εκκρεμές αιτιολογήσεων 75· έκλυτες ηδονές και υλιστική τάξη 172· επιστημονικά μηδενικός 189· επιστημονική και πνευματική ασθένεια 90· επιστροφή στο μέλλον στων de Sade, La Mettrie 116, 129 κ.ε., 155 κ.ε.· έσχατες συνέπειες 427· έσχατες συνέπειές του 115 κ.ε., 427· έσχατη απόληξη μοντερνισμού 116 κ.ε.· ευελιξία προπαγανδιστών 84· ζωώδης ελευθεριότητα 132-3· ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος 235· ηγεμονικές στρατηγικές 91· θηριώδεις καταναγκασμοί 418· ιδεολογήματα και Σόδομα και Γόμορρα 272· ιδεολογικά νήματα που ενώνονται 188-9· ιδεολογική διαστροφή 51· ιδεολογική μαύρη τρύπα 87· ιδεότυπος μηχανοποιημένου ανθρωποειδούς 123· ιδιωτική σφαίρα 24· ιδιωτική σφαίρα και ύβρις κατά της λογικής 133· ιλαροτραγικές και κωμικοτραγικές εκδοχές 234· καταπληκτική ευελιξία επιστημονικών μεταμφιέσεων 399· κατασκευή μεταμοντέρνου ανθρωπότυπου 233 κ.ε.· καταστροφή και διολίσθηση στο ολοκληρωμένο μηδενισμό 430· καυστικό ιδεολογικό υγρό 91· κοινωνική δικαίωση του μαρκήσιου de Sade 170· κοινωνικοπρακτικές και προσωπικές συνέπειες 238 κ.ε.· κοινωνικοπρακτικές συνέπειες 237 κ.ε.· Κονδύλεια θεωρία 443 έ.έ.· λειτουργιστική αποκορύφωση 468· μακάβριο εγχείρημα ανθρωπολογικής εκμηδένισης 141· μάταια αναζήτηση ενδιάμεσων αποχρώσεων 172· ναζιστικά κρεματόρια θα φαντάζουν παιδική χαρά 418· ορισμός έσχατων συνεπειών 129· ορισμός της έσχατης απόληξής του 81· περιγραφή και ορισμός 19-20, 89 κ.ε., 24, 45, 147-8, 155, 158 κ.ε., 171-2, 379, 454· περιγραφή στάσεων 133-4· περιγραφή συνεπών εκδοχών 131· πνευματική γενοκτονία 498· ποιος θανάτωσε την ΕΣΣΔ; 513· πολιτικός ανορθολογισμός 234· πολιτικός αυτοχειριασμός 142 κ.ε.· προπολιτικός 276· προϋποθέσεις ανθρωπολογικής αποδόμησης 132· ροκάνισμα ανθρωπολογικών προϋποθέσεων 20, 53, 192-3, 234· ρομπότ ακόμη καλύτερα 148· Σόδομα και Γόμορρα 19 βλ. επίσης Σόδομα και Γόμορρα· στρατιώτες εθνομηδενισμού 142· συγκαιρινοί παρακάμπτουν νεοτερικότητα 156· σύγκριση με ιδεολογίες παρελθόντος 89 κ.ε.· συνέπειες για παθόντες 142-3, 149· συνέπειες για το μέλλον 82· συνεπής 148,161 κ.ε.· συνονθύλευμα ιδεολογημάτων και ονοματολογιών 223-4· τέλειος μεταμοντέρνος ανθρωπότυπος 147· τέχνη και de Sade 501· υλισμός ως χαριστική βολή 45 κ.ε.· φυσική κατάληξη μοντερνισμού 92· χρηματοδοτήσεις457

Μεταμοντέρνο άτομο, ανθρωπολογικά εκμηδενισμένο και λειτουργιστικά ευέλικτο 172

Μεταμοντέρνοι, άγνωστος εαυτός: La Mettrie και de Sade 170· φτωχοί συγγενείς μοντερνιστών στοχαστών 155

Μεταμοντέρνος χείμαρρος, εθνική κοσμοθεωρία και πολιτική ελευθερία 105

Μετανάστευση και λαθρομετανάστευση 53· ευρωπαϊκό ανθρωπολογικό γίγνεσθαι 312 κ.ε.· λαθρομετανάστευση και εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 345

Μετανεοτερικό 56· versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· versus μεταμοντέρνο 494 κ.ε.· ΕΕ 154· ΕΕ και εθνοκρατοκεντρική πορεία 270-1· εθνοκρατοκεντρική ΕΕ 135· εθνοκρατοκεντρικό 48,  206 κ.ε., 416· εθνοκρατοκεντρικό versus ηγεμονισμός 196· εθνοκρατοκεντρικός κόσμος 20· μεταμοντερνισμός δρα αντίρροπα 157-8, 236-8· ορισμός προϋποθέσεων 166· περιγραφή και ορισμός 207

Μεταφυσική, ενόραση, versus διεθνιστικοϋλιστική αντίληψη 215· άθλημα επίγειου πολιτικού βίου 107· αίτια μοντερνιστικής αντιμεταφυσικής 112· απόρροια βαθύτερων οντολογικών ερωτημάτων 177· Αριστοτελισμός 110 έ.έ.,163· Αριστοτελισμός: ευρύχωρη θεώρηση 178· άφθαρτη ιδιότητα 107· δημόσια σφαίρα: εναλλακτικές παραδοχές 185· επικύρωση ηθικοκανονιστικών αρχών 215· θάνατος θεού και θάνατος ανθρώπου 118· κοινωνικοπολιτική οργάνωση 106· Κονδύλης: Ζωντανή όσο η ανθρώπινη φύση δεν μεταβάλλεται 177-8· μετανεοτερικό versus μεταμοντέρνο 494 κ.ε.· οντολογική αναβάθμιση ύλης 183 κ.ε.· υψηλοτάτη θέση στην ανθρώπινη ζωή 109

Μεταψυχροπολεμική εποχή, έλλειμμα αντιηγεμονικών συσπειρώσεων 509· οικουμενικίστικη ρητορική 121· πνευματική σύγχυση και μεταμοντέρνα δράση 189· φασίζουσες επεμβάσεις 84

Μη κυβερνητικοί ακτιβιστές 98· μη κυβερνητικοί δρώντες, Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί (ΜΚΟ) 287· διεθνικές χρηματοδοτήσεις 397-8· μεταμοντέρνα πραξικοπήματα 383

Μηδενισμός, Heidegger Martin 446· ανθρωπολογική εκμηδένιση 161· ατομιστική κοινωνία όχι εξαφάνιση κατά La Mettrie 167· έκλυτου είδους 471· εννοιολογική διαστρωμάτωση κατά Κονδύλη 429 κ.ε.· κατά Ζιάκα 428· λογικές απολήξεις 160· μοντερνισμός versus εθνική κοσμοθεωρία 35· μοντερνιστικός 426· πρακτικές προεκτάσεις και La Mettrie 167· σκύλλα θεοκρατίας-Χάλυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.· στάση ζωής και επιστημολογική περιγραφή 451

Μότσαρτ 501

Μοντερνισμός, αδιέξοδες ερμηνείες δικαιωμάτων, ελευθερίας κ.τ.λ. 202· ανεπίγνωστες ενοχές 127· ανθρώπινη ετερότητα και υλιστικός βίος 108· ανορθολογικά οντολογικά ερωτήματα 108· αντιθεοκρατικές απαρχές 270· αντιπνευματικός υλισμός 474· αντιπνευματικότητα και αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 166· αντιφάσεις ενδιάμεσων σχοινοβασιών 213· αποικιοκρατία, ηγεμονισμός, εθνοκαθάρσεις 35· αποικιοκρατικό έγκλημα 151· αποκορύφωση 20ος αιώνας 270· απόληξη στον συνεπή μηδενισμό 182, 160 κ.ε.· αποστερεί δυτική σκέψη αιώνιων ιδιοτήτων 171· αυτοκτονική αντιαριστοτελική τροχιά 111, 197, 221· βαθμίδες κριτικής 415 κ.ε.· βαθύτατα ιδεολογικός 376-7· δεσποτικές απολήξεις 160· διαδρομή 226 κ.ε.· διαίρεση δημόσιας από ιδιωτική σφαίρα 186· διχοτομία Κοινωνίας-εξουσίας 174· εγγενώς κατεξουσιαστικός 388 κ.ε.· έκλυτες μηδενιστικές στάσεις 471-2· ελλείμματα και ελαττώματα 355· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· επτασφράγιστο μυστικό: αποικιοκρατία, ηγεμονισμός 282· έσχατες λογικές 427,463 κ.ε.· θεμελιώδεις παραδοχές 17· θεμελιώδες ελάττωμα 186· θεσμικές κατασκευές όπου ο άνθρωπος ασφυκτιά 131· θηριωδέστερες πράξεις της ιστορίας 270· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 467 κ.ε.· ιδεολογίες Νέων Χρόνων 27· ιδεολογικά και μηδενιστικά μονοπάτια 163· ιδεολογικά-υλιστικά τείχη 112· ιδεολογικοϋλιστικές νοηματοδοτήσεις 210 κ.ε.· ιστοριογραφία 502 κ.ε.· κεντρικές έννοιες 165· κυρίαρχο νεοτερικό ρεύμα 276· μετάβαση στον μεταμοντερνισμό 191 κ.ε.· μετάβαση στον μεταμοντερνισμό κατά Κονδύλη 514· μηδενισμός 426·  μηδενισμός και εθνική κοσμοθεωρία; 35· μηδενισμός, ηδονισμός 429 κ.ε.· μοναχός και ολόρθος υλισμός 108· νεκροταφεία Νέων Χρόνων 270· νεοτερικότητα, δίακριση 27 κ.ε.· νοηματοδότηση πολιτικής με όρους ισχύος 31, 33, 122 κ.ε., 165 κ.ε., 271, 276, 468· οικειοποίηση προόδου 500 κ.ε.· πελώρια αποσταθεροποίηση της πορείας των εθνών 151· πολιτικοστοχαστική ορθότητα 126· προγραμματική διαίρεση εξουσίας και κοινωνίας 394· πρόοδος και Μεσαίωνας 31· προπολιτικός 166, 423· προϋποθέσεις λογικής συνέπειας 216-7· ρατσιστική versus Κοινωνιοκεντρική θεώρηση του έθνους 341 κ.ε.· ρατσιστική παραφιλολογία 277· σκότωμα Θεού και έθνος μέσω διαταγμάτων 467 κ.ε.· σκύλλα θεοκρατίας-Χάρυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.· σπαρμένος με νεκροταφεία 414 κ.ε.· στενόχωρες νομικοθεσμικές δομές 174· σύγκριση με Βυζαντινή Οικουμένη και κλασική εποχή 422-3· συνεπής απόληξη 161 κ.ε., 171· συνεπής υλισμός και de Sade, La Mettrie 470 κ.ε.· συνεπής φυσιοκρατία 412· συνονθύλευμα ιδεολογημάτων που πολλοί αναμασούν 222· συνοχή με ισχυρό κράτος 223· τείχη και μεταφυσική ενόραση 107-8· υλισμός ως μέγιστο ανθρωπολογικό ελάττωμα 132· υλισμός, διεθνισμός, μηδενισμός 161· υλιστική θεότητα 216· υλιστική παράκρουση 211· φυσική κατάληξη 91-2

Μοντεσκιέ, ιστορική θεώρηση Βυζαντίου 316

Μότσαρτ 246

Μουσική, μεταμοντερνισμός 240

Μουσουλμάνοι 236, 302

Μπαχ 414

Μπετόβεν 501

Μπουρουντί 415

Ν

Ναζί, λογική εσχατιά του διεθνισμού 325

Ναπολέων 293· ιδεολογία 404

Ναρκισσισμός, μεταμοντερνισμός 241

Νεκροταφεία, μοντερνιστική διαδρομή σπαρμένη νεκροταφεία 414 κ.ε., 468

Νέοι Χρόνοι, διαπάλη για την οντολογική ιεραρχία 179· εκκρεμές με μεταξύ δεσποτείας-έμμεσης αντιπροσώπευσης 246· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός 466 κ.ε.· ιδεολογικοπολιτικές βιομηχανίες 83· πολυτάραχοι 422 κ.ε.· Σκύλλα θεοκρατίας-Χάρυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.

Νεότερη Ευρώπη,  ανθρωπολογική διαφοροποίηση 80· γόρδιοι δεσμοί 227· συνοπτική παρουσίαση 75

Νεοτερικός πολιτικός στοχασμός, διαδρομή 374

Νεοτερικότητα, αντιφατική διαδρομή 223-4· διαδρομή υλισμού 151 κ.ε.· διαδρομή, σταθμοί και ειδοποιοί διαφορές 373 κ.ε.· διάκριση με μοντερνισμό 27 κ.ε.· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός 466 κ.ε.· παραδοχές του παραδείγματος 111-2

Νόημα, ανθρωποκεντρικό versus θεοκεντρικό 477 κ.ε.·  Κονδύλεια θεωρία 443· οντολογικές διαμορφώσεις 477· νόμοι, ιδεολογικές επιφάσεις 404

Ντε Γκολ 179, 253, 258, 264, 279, 322, 431, 484, 519

Ντελόρ 498

Ξ

Ξένες επενδύσεις 98

Ο

ΟΗΕ 50, 55· εθνική ανεξαρτησία 275· εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 129-30, 307, 350· επεμβάσεις δεκαετίας 199· μεγαλύτερη διεθνοπολιτική κατάκτηση πολιτικού πολιτισμού 228-9· Συμβούλιο Ασφαλείας, ξεστράτισε 190

Οθωμανική Αυτοκρατορία 350

Οικιστικά και χωροταξικά ζητήματα, μεταμοντερνισμός 239

Οικογένεια, μεταμοντερνισμός 120-1, 240, 243

Οικογενειακή δεσμοί, μεταμοντέρνα διάλυση κατά Κονδύλη 515

Οικονομικός ντετερμινισμός, εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 485 κ.ε.· θέση στο νεοτερικό ιδεολογικό φαινόμενο 192

Οικουμενικισμός, γενετικά αίτια Νέων Χρόνων 180· μεταμφιέσεις σύμφωνα με Carr 304

Ολοκληρωμένος μηδενισμός, κατά Ζιάκα 141, 426

Ολοκλήρωση, δεν είναι ακατάστατη ανάμειξη ανθρώπων 501

Ολοκληρωτισμός, μοντερνισμός και σκύλλα θεοκρατίας-Χάρυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.

Ομοφυλοφιλία, μεταμοντερνισμός 242

Οντολογία, αμφισβήτηση Αριστοτελικής από μοντερνιστές 185· ανοικτή πρόκληση για τον άνθρωπο 197 κ.ε.· αξιολογική ελευθερία 477· γένεση έθνους 327· δέος και σεβασμός 278· διεθνές σύστημα και status quo 339· εθνική-κοινωνική συγκρότηση θαύμα θαυμάτων 419· εθνοκρατική 57· εθνοκρατοκεντρικού 49 κ.ε.· εκκρεμές ανθρώπινης διαδρομής 421· επιστημονική δεοντολογία και ΕΕ 339 κ.ε., 524· μοντερνιστικά πολιτικά ελίτ 95· Νέοι Χρόνοι: Διαπάλη για την οντολογική ιεραρχία 179· πολιτικοστοχαστικά τρωκτικά 73· πορεία εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος 269

Οντολογικά ερωτήματα, versus Ορθός Λόγος 177· αίσθηση κακού και μαρκήσιος de Sade 156· ανθρώπινη φύση 178· ανορθολογικά για μοντερνισμό 108· απείθαρχο σε «επιστημονικές απαντήσεις» 150· Αριστοτελισμός 106 κ.ε., 176· Αριστοτελισμός versus μοντερνισμός 215· ασυγκράτητη ανθρώπινη τάση 197 κ.ε.· δημιουργός 107· δημόσια σφαίρα Πολιτικού 211· θεοκρατία 108· κοινωνιοκεντρικό Κοινωνικό-Πολιτικό 473· νεοτερική πολιτική σκέψη 375· πνευματική versus υλιστική δημόσια σφαίρα 433· υλισμός τα εκδιώκει 120· υλιστική δημόσια σφαίρα 140, 147

Οντολογική αναβάθμιση της ύλης 65, 111, 119-20, 214 κ.ε., 270· διεθνιστικοϋλιστικές παραδοχές 160· ελιτισμός και αυταρχισμός 200· παραδοχές και διαδρομή 125 κ.ε.· πορεία μοντερνισμού-μεταμοντερνισμού 122 κ.ε.· πορεία προς φυσιοκρατία 413-4· Σκύλλα θεοκρατίας-Χάρυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.

Οντολογική ανατίμηση φύσης, άνθρωπος αμιγής φύση κατά de Sade 168

Οντολογικό άθλημα, Πολιτικό γεγονός 150

Ορθόδοξη Εκκλησία 431

Ορθολογισμός 51· εθνοκρατοκεντρικές δομές 39· έκλυτες-κτηνώδεις μηδενιστικές στάσεις 471-2· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· θεοκρατία σύγκριση 435 κ.ε.· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· μηδενισμός-ιδεαλισμός και ορθολογισμός 429 κ.ε.· ορθολογιστική θεότητα, 197 κ.ε.· ορθός Λόγος versus οντολογικά ερωτήματα 177· πολιτική  θεολογία πιο ανελέητη από την θεοκρατία 320· πολιτική θεολογία 102· πολιτική θεολογία Νέων Χρόνων 451· πολυσχιδής και αμφιλεγόμενη διαδρομή 339 κ.ε.· υπερεμπειρικά κριτήρια 111, 123

Ουκρανία 131, 398

Π

Παγκόσμια ενότητα, ανέφικτη 39, 273· απατηλά ιδεολογικά σχέδια 176· απουσιάζουν προϋποθέσεις 53-4· βαρβαρική επιδίωξη 274· ελλείπουν οι προϋποθέσεις 346-7· εσχατολογία 322 κ.ε.· ηγεμονικές φρικαλεότητες 401 κ.ε.· λειτουργιστικές παρακρούσεις 87-8· παγκόσμιοι εμφύλιοι πόλεμοι 344· πολιτικοστοχαστική παράκρουση 248· τρία μορφικά πανομοιότυπα ιδεολογικά τέρατα 464· φλούδες αυταπάτες 513

Παγκόσμια κοινωνία, απουσιάζει 153

Παγκόσμιο συμφέρον, κήνσορες 121

Παγκοσμιοποίηση, θολό ιδεολογικό βασίλειο 90· μεταμοντέρνες προεκτάσεις 173

Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου 288

Παλαιά Διαθήκη 142

Παλληκαρίδης Ευαγόρας 324

Πανεπιστήμια, αρένα ιδεολογικοπολιτικών συγκρούσεων 82· βιομηχανία ιδεολογημάτων 83, 484· επιστημονικές μεταμφιέσεις 400

Παράδειγμα, νεοτερικότητας 111-2

Παρθενώνας 246

Παροδικές σχέσεις, μεταμοντερνισμός 241

πατέρες Εκκλησίας, Βυζαντινή Οικουμένη 448

πατριωτισμός με όρους σύμβασης, γενετικά αίτια 221

Πατροπαράδοτος τρόπος ζωής, μεταμοντέρνος υλικός κόσμος 133

Πελοποννησιακός Πόλεμος 309, 462

Πεπρωμένο του Αμερικανικού έθνους, επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.

Περσία 278

Περσικές εκστρατείες 218

Πλανητική ενότητα, ιδεολογίες και εσχατολογίες 273

Πλανητική εποχή, αντιφάσεις που εκφράζονται στον μεταμοντερνισμό 235· αποδόμηση ευνοείται 85· εθνομηδενισμός 223-4· έθνος, εθνοκράτος, εθνικές κοσμοθεωρίες 154· Κονδύλεια θεωρία 443· κοσμοσυστημική Ιθάκη 496· μαζικοπαραγωγή-μαζικοκατανάλωση 232· συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών και του κόσμου 206 κ.ε.

Πλανητικό πλιάτσικο, μοντερνιστικών ηγεμονικών δυνάμεων 205

Πλανητικοποίηση 53· απουσία μηχανισμών κατανομής και πρωτογονισμός 153· διακυβέρνηση και κατανομή πόρων 194· εθνοκρατικές δομές 90· μαζικοπαραγωγή και μαζικοκατανάλωση 153· μαζικοπαραγωγή και μαζικοκατανάλωση 193· μαζικοπαραγωγή-μαζικοκατανάλωση 180· μεταμοντερνισμός 158

Πλάτωνας 246, 299, 299, 341,375, 388, 446, 448· γιγαντομαχία με Αριστοτέλη 175· πολιτική ελευθερία 109

Πλατωνισμός 216

Πνεύμα, Σισύφειος εκτοπισμός από δημόσια σφαίρα 498· Αριστοτελισμός 175, 217-9· Αριστοτελισμός και Υψηλοτάτη θέση 216· αρχέγονες εποχές 109· Βυζαντινή Οικουμένη και κλασική εποχή 478 κ.ε.· Βυζαντινή Οικουμένη συγκρινόμενη με μοντερνισμό 422· δημοκρατία 29· δημόσια σφαίρα 301 κ.ε.· δημόσια σφαίρα και διαχρονικές τάσεις 124· δημόσια σφαίρα και υλιστικά νομικοτεχνικά τεχνάσματα 97· διαμάχη στην ιστορία των ιδεών 301 έ.έ.· διαχρονικές κλασικές παραδοχές 108-9· ΕΕ και Αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 267, 372· ΕΕ και υλιστές 263· εθνική κοσμοθεωρία και Αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 180 κ.ε.· εκμηδενισμός για να αντιστοιχηθεί ιδιωτική με δημόσια σφαίρα 188 κ.ε.· θέση στο Κοινωνικό-Πολιτικό γεγονός κεντρικό ερώτημα 184 κ.ε.· θρησκευτική πίστη 215· ιστορικό πρίσμα 119 έ.ε.· κατεδάφιση υλιστικών τειχών 426· κλασική versus υλιστική αντίληψη της πολιτικής 118· κλασικό παράδειγμα versus μοντερνισμός 166· κοινωνικές οντότητες 101· μεταμοντερνισμός πνευματική γενοκτονία 498· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· πνευματικά-αισθητά, πολυσημία όρων 300 κ.ε.· πολιτική και Άνθρωπος 106· πολιτική με όρους ισχύος 112· προϋπόθεση δημοκρατίας 275· σκότωμα Θεού και ανθρώπινου πνεύματος 216-7· συνεπής υλισμός 163· υλιστικά τείχη μοντερνισμού 127

Πνευματική εκμηδένιση, συνεπής υλιστική κοσμοθέαση 162

Πνευματική ετερότητα, δημόσια πολιτική 155

Πνευματικοί προσανατολισμοί, προσανατολισμοί για το μέλλον 99

Πνευματικός εκμηδενισμός 131· εκμηδενισμός, αρχικοί μοντερνιστές δεν το φαντάζονταν 413

Πνευματικός θάνατος, προϋπόθεση επιτυχούς υλικότητας 124

Πνευματικός κόσμος, δημοκρατία 44· εγκληματικός ο αποκλεισμός του 230

Πόλεμοι, εγκλωβισμένοι σε άχαρους πολέμους 405· ιδεολογικοί πόλεμοι οι πιο άχαροι 405· υπεράσπιση εθνικής ανεξαρτησίας ο μόνος νομιμοποιημένος 405

Πολίτης, πνευματική διάπλαση 39· ρόλος και δημοκρατικό ιδεώδες 100 κ.ε.

Πολιτικά ελίτ, μοντερνιστικά Ευρώπης 95

Πολιτική δικαιοσύνη, Χριστιανική παράδοση 503

Πολιτική ελευθερία 47· αδιέξοδες μοντερνιστικές ερμηνείες 202· αξιολογική ελευθερία 281-2· αξίωση κάθε ζωντανής κοινωνικής οντότητας 105· Αριστοτέλης και Πλάτωνας 109· δημοκρατία 32 κ.ε.,88, 496· δημοκρατία και κοινωνική ελευθερία 130· δημοκρατικό ιδεώδες και ρόλος πολίτη 100 κ.ε.· δικαιοσύνη με όρους δύναμης 85· ΕΕ 263· εθνική κοσμοθεωρία510-11· εθνοκράτος 248· έθνος και τυπολογία επιτευγμάτων 278· έμμεση αντιπροσώπευση 64· κατεδάφιση υλιστικών τειχών 151· κλασική εποχή 108-9· κοινωνιοκεντρική ανθρωπολογία 96· μετανεοτερικότητα versus μεταμοντερνισμός 207 κ.ε.· προϋπόθεση εθνική ανεξαρτησία-δημοκρατία 145· σύμβαση και δικαιώματα 82

Πολιτική θεολογία, εκκρεμές θεοκρατίας – ορθολογιστικής θεότητας 217 κ.ε.· εκτροχιασμός μοντερνισμού 111· θεοκρατία και ορθολογισμός μορφικά πανομοιότυπα 109· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 482 κ.ε.· Νέων Χρόνων 451 κ.ε.· οντολογικά ερωτήματα και Αριστοτέλης 106 κ.ε.· υπερεμπειρική ορθολογικότητα 102

Πολιτική κοινωνία, διάκριση με κοινωνία πολιτών 395

Πολιτική με όρους ισχύος 47, 63, 82 κ.ε., 96-7, 112, 116, 122 κ.ε., 124, 151, 160, 165, 187, 202, 203, 214 κ.ε., 226, 228, 271, 276· αίτια νεότερη Ευρώπη 22· ΕΕ 259· εκπολιτισμός βαρβάρων 305 κ.ε.· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 482· έσχατες συνέπειες και de Sade 168-9·  ευρωπαϊκή και αμερικανική κοινωνικοπολιτική συγκρότηση 199 κ.ε.· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· καταμαρτυρούμενες συνέπειες 127· μοντερνισμός 199 κ.ε.· συνεπής υλισμός 470 κ.ε.· συνοχή με ισχυρό κράτος 223· υλιστικές ιδεολογίες 127-8· φυσιοκρατία 125 κ.ε., 166-7

Πολιτική ορθότητα, αποικιοκρατία 69-70 κ.ε.· γυάλινος κόσμος 67· ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια 398 κ.ε.· ιδεολογικοϋλιστική 64· ιδεολογικοϋλιστική ορθότητα και εθνική κοσμοθεωρία 97· κοινωνικό συμβόλαιο 80· νεοαποικιακά συμφέροντα 67· πολιτική ελευθερία και σύμβαση 82· χαώδεις αντιπαραθέσεις 225

Πολιτική, αγελαίες νοοτροπίες 101· αγελαίο άθροισμα πολιτών 127· δημοκρατία 48· ερμηνεία με όρους ισχύος 46· κοινωνιοκεντρικά θεμελιωμένη 95· κοσμοθεωρητικοί προσανατολισμοί 101· πνευματικές και αισθητές προϋποθέσεις 101· πνευματική και συνάμα αισθητή 102· υπεριπτάμενη εξουσία 100

Πολιτικό γεγονός, Αριστοτελική συγκρότηση και συγκράτηση 109 κ.ε.· Αριστοτελική φιλοσοφία 217 κ.ε.· δημοκρατία και πολιτικό πολιτισμό 419· εθνική κοσμοθεωρία και ανθρωπολογική ετερότητα 96-7· εθνοκρατικό 70 κ.ε.· καλός υλιστής πολίτης 303 κ.ε.· κλασικά νοούμενο και βαρβαρότητα 165· κοινωνικοκεντρική θεώρηση 274· Κονδύλεια θεωρία 439 κ.ε.· με το ζόρι πολίτης μισός άνθρωπος 497· οντολογικό άθλημα 150· περιγραφή και ορισμός 165-6· συναρτά δημοκρατία με πνευματικό και αισθητό κόσμο 69· υλιστικά τείχη μοντερνισμού 127

Πολιτικό ζώο, πολιτική ένταξη ανθρώπου 195· πολιτικός πολιτισμός και βαρβαρότητα 149-50

Πολιτικοεπιστημονική ορθότητα 73

Πολιτικός ορθολογισμός,  ε θνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 272· μεταμοντέρνα επενέργεια 392· συναρτημένος με Πολιτική 166

Πολιτικός πολιτισμός 40· άθλημα κατ’ αλήθειαν βίου 122· ανηφορίζει κόντρα στον υλισμό 165· ανθρωποκεντρισμός 109· ανθρωπολογική ετερότητα και δημοκρατία 274· αντιπαράθεση στην βαρβαρότητα 149-50· αντοχές εθνικών κοσμοθεωριών 58· αξιολογική ελευθερία και επιστημολογικά ζητήματα 281-2· Βυζάντιο και ελληνικό πολιτιστικό παράδειγμα 505· δημοκρατία 43· δυναμικό γινόμενο 206· εθνικές κοσμοθεωρίες 280· έθνος και δημοκρατία αλληλένδετα 137· έθνους 28· ένας και μοναδικός ο εθνικός 492· κατηφόρισμα υλισμού 157· κλασική νοηματοδότηση 108-9· νεότερης Αμερικής και Ευρώπης 199· ορισμός 28· ορισμός ως εθνική κοσμοθεωρία 80· ορισμός ως ελευθερία και δημοκρατία 68 κ.ε.· πολιτική ή βαρβαρότητα 159· προδιαγράφει από Αριστοτέλη-Πλάτωνα 109· προϋποθέσεις εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας 270· σύζευξη και συμβατότητα Κοινωνικού-Πολιτικού 150· σχετικοποίηση συμβεβηκότων 279

Πολιτικός Ρεαλισμός 366· άριστοι των αρίστων 284· επιστημονικό κεκτημένο 291· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.

Πολιτικός στοχασμός, επιβιώνει κατ’ εξαίρεση 83

Πολιτικοστοχαστικά τρωκτικά 73

Πολιτικοστοχαστική ορθότητα 184· βαθμίδες κριτικής του μοντερνισμού 415 κ.ε.· έμμεση αντιπροσώπευση 69· επενέργεια στην πολιτική σκέψη 236-8

Πολιτισμός εξουσίας, μοντερνιστικά κράτη 104

Πορνίδιο, μεταμοντέρνας εποχής συγκρινόμενο με την αστική εταίρα 243

Ποσειδώνας 54, 507· πορεία εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας 270

Προβολή τάσεων, δικαιοσύνη κατά κράτος ή κατά πλανήτη 153

Προϊστορικά τέρατα, πνεύμα και δημόσια σφαίρα 123

Πρόοδος· οικειοποίηση από μοντερνισμό 180, 197 κ.ε., 205-6, 416, 492, 475 κ.ε., 500 κ.ε.· ωραιοποιήσεις και εκατόμβες 80

Προπαγάνδα, εκατομμύρια προπαγανδιστικά κείμενα «επιστημόνων» 276· ιδεολογία είναι προπαγάνδα 424· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 516· ιδεολογικοπολιτικοί μηχανισμοί 103· λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες 189· μεγάλος αριθμός προπαγανδιστών 276· μηχανισμοί, ακαδημαϊκή ανεξαρτησία 146·  πνευματικοί τρομοκράτες 147· συνδικάτο προπαγανδιστών 454· πολιτική και επιστημονική ορθότητα 147

Προπολιτικά φαινόμενα, βαρβαρικά φαινόμενα 137· εθνομηδενισμός και διεθνικοί δρώντες 194-5· θιασώτες 280· μεταμοντερνισμός 276

Προσωπική ετερότητα, μεταμοντέρνα ροκανίσματα 117

Προσωπική ταυτότητα, μεταμοντερνισμός 238-9

Πρόσωπο, μεταμοντέρνα διάλυση κατά Κονδύλη 515

Πρωτογονισμός, πλανητικοποίηση και κατανομή πόρων 153

Πυραμίδες 246

Ρ

Ρατσισμός, μοντερνιστικές ιδεολογικές αιτιολογήσεις 204 κ.ε.· υλιστικές παραδοχές 96

Ρεαλιστική Θεωρία, μοντερνιστικά επηρεασμένη (και αυτή) 284· οντολογικές προϋποθέσεις διεθνούς συστήματος 487

Ρεαλιστές αλλά και μοντερνιστές 283-4

Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής 365, 77, 245, 247, 371, 502, 68· βαθιά ιστορική ματιά 75 κ.ε.· Γαλλική Επανάσταση 369· κοσμοθεωρία 77 κ.ε.

Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 40, 316

Ρωμαϊκή εποχή 462

Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία 180, 197, 215, 402, 480

Ρωμαιοκαθολικός Μεσαίωνας 112

Ρώμη 109, 278, 412, 429, 472

Ρωσία 72, 236, 506

Σ

Σαουδική Αραβία 435

Σβορώνος Νίκος 496

Σειρήνες 54· ηδονισμού 120· ΕΕ και εθνοκρατοκεντρική σταθερότητα 270

Σεξουαλική ορθότητα, μεταμοντερνισμός 241

Σεξουαλικότητα, μεταμοντερνισμός 243· πολιτική με όρους ισχύος και de Sade 240· συνεπής υλισμός και de Sade 169

Σερβία 131, 383, 509, 415

Σιβηρία 414

Σίσυφος, μοντερνιστική εθνοκατασκευή 76

Σκλάβους, μοντερνιστικοί ηγεμονισμοί 205-6

Σκότωμα Θεού 113· άνιση αναμέτρηση με Αριστοτέλη 185· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 466 κ.ε.· σκότωμα του ανθρώπινου πνεύματος 216-7· συνέπειες αντιμεταφυσικών ιδεολογημάτων 211

Σοβιετική Ένωση 37, 50, 104, 229· αίτια κατάρρευσης ως χάρτινος πύργος 178· αντίπαλος πόλος 280· απουσία εθνικής-κοινωνικής συγκρότησης 419-20· εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις 416· εμπειρίες υλισμού 498· επισκίασε το έθνος 179· ΕΣΣΔ, εξεζητημένο υλιστικό παράδειγμα 24· ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις 482· κατάρρευση 181· κοινωνίες αναρρώνουν από τα υλιστικά πλήγματα 376· κοχλάζουσα εθνική ανθρωπολογία 187· μαζικές μοντερνιστικές εκκαθαρίσεις 128· «Μέκκα υλισμού» 432· μεταμοντέρνα αίτια πτώσης της 235· στάσεις πριν την πτώση 225-6· σχέση υλικών-πνευματικών 124· υλιστική ανθρωπολογία 497-8

Σόδομα και Γόμορρα 29,  54, 89, 114, 115, 120, 126,  128, 141, 142, 148, 150, 160, 162, 167, 170, 212, 236, 243, 270, 280, 321, 418, 428, 440, 450· αξιολογικό ζήτημα 80· Κονδύλεια θεωρία 439 κ.ε.· περιγραφή εσχατιών μεταμοντερνισμού 20

Στάλιν 436

Σταυροφορίες 220

Συγνώμη, δυστοκία mea culpa ιδεολόγων 436

Σύμβαση, κοινωνικό συμβόλαιο, ιδεολογικοϋλιστικές κατασκευές 88· Γαλλική Επανάσταση 227· κοινωνία με όρους σύμβασης 143· κοινωνικό γίγνεσθαι και «Μέκκες υλισμού» 431· μεταμοντερνισμός 241

Συμβατική σοφία, αναμετρήσεις με ανύπαρκτους επιστήμονες 290

Συμβούλιο Ασφαλείας 309· ξεστράτισε μεταψυχροπολεμικά 190· Ευρώπης, χρηματοδότηση ιδεολογημάτων 146

Συμμόρφωση, Ανάν, σχέδιο 533· ανθρωπολογική ετερότητα 136· δεσποτικές εκδοχές 138· διεθνιστικοϋλιστικές παραδοχές 140

Σχετικοποίηση, Αλεξανδρινή εποχή και Βυζαντινή Οικουμένη 202· βαρβαρότητα 202· ιδεολογικής ονοματολογίας 279· ιστορία 40· ιστορική διαδρομή 201 κ.ε., 388 κ.ε.· κλασική εποχή 202

Τ

«Ταραχοποιό» πνεύμα 124· ανθρώπινη ετερότητα 100, 102-3· δημόσια σφαίρα 92

Τείχη δημόσιας σφαίρας, βλ. επίσης υλισμός και δημόσια σφαίρα· ιδεολογικοπολιτική ορθότητα 146· οντολογικά ερωτήματα και υλισμός 120· σκλάβωμα ανθρώπινης ετερότητας 145-6· υλισμός 102-3

Τείχη, πτώση υλισμών 11

Τέλος ιστορίας, κριτική Κονδύλη 117

Τέχνη θεωρείν, όρια παράκρουσης κανονιστικών θεωρημάτων 437 κ.ε.

Τέχνη, μεταμοντερνισμός, τέχνη και de Sade 501

Τεχνολογία, άμεση δημοκρατία 44

Τεχνόμορφος κόσμος, οικογενειακές σχέσεις και ηθικές στάσεις 120-1· μεταμοντέρνες παραδοχές 118, 187

Τουρκία 278, 307, 319, 415

Τρία επίπεδα ανάλυσης 118

Τρομοκράτες, αποδόμηση-πνευματικοί τρομοκράτες 147

Τσαρλατάνοι, οντολογικά ερωτήματα και επιστημονικές αποδείξεις 150

Τυπική λογική, δομή κόσμου και περιεχόμενα 331 κ.ε.

Υ

Ύλη, θεότητα ευδαιμονιστικού ηδονισμού 120

Υλικός κόσμος, πνευματικός θάνατος 124

Υλισμός, βλ. επίσης ιδεολογία και διεθνισμός, versus Αριστοτελισμός 117 κ.ε., 174 κ.ε., 184· versus εθνική κοσμοθεωρία 69, 122 κ.ε.· αθρωπότυπος υλιστικός 499· αιμοβόρα επιθετικός 134· αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος 64· αμιγής ποτέ δεν υπήρξε 119, 192, 213, 475 κ.ε.· αναπόδραστα ιδεολογικός 378 κ.ε.· άνθρωποι ευκολόπιστοι 421-2· άνθρωπος αμιγής ύλη κατά de Sade 168· άνθρωπος ως συντελεστής υλικής ζωής 140· άνιση αναμέτρηση με Αριστοτελισμό 151, 185 κ.ε.· ανοσιούργημα, μεγαλύτερο όλων των εποχών 150· αντιβαίνει στην ανθρώπινη φύση 377· αντίδραση στην θεοκρατία 36· αντιθεοκρατικές απαρχές 79, 180 κ.ε.· αντιπνευματική δημόσια σφαίρα 81· αποδόμηση, υλιστικός πυρήνας 238· αποικιοκρατική καταλήστευση πλανήτη 28· αποκλειστικά υλιστική δημόσια σφαίρα ανέφικτη 432· αποκορύφωση 20ος αιώνας 270· απολιθωμένες ιδεολογικοϋλιστικές δομές 99· απροσάρμοστη ανθρώπινη ετερότητα 95· Αριστοτέλης τελευταίος υλιστής-διεθνιστής 163, 450· Αριστοτέλης, αντιπαλότητα 125· Αριστοτελισμός, τείχη αδιανόητα 110· αρχή της ηδονής κατά de Sade 168· άτομα μετακινήσιμα και αντικαταστάσιμα 215· αυτοκρατορίες και ΕΣΣΔ 120· αφετηρία και διαδρομή 152 κ.ε.· βαθμίδες και προσανατολισμός 162· βαθύτερα αίτια και συνέπειες 61, 375-6, 491· γενετικά αίτια 175, 199, 221· γυμνοί βασιλιάδες 82 κ.ε.· δημοκρατία-ελευθερία κινούνται αντίρροπα 231· δημόσια σφαίρα, ανθρωπολογία 36· δημόσια σφαίρα, κριτήρια λειτουργικότητας 141· δημόσια σφαίρα, λειτουργιστική-ιδεολογική ομοιομορφία 147· διαδρομή Νέων Χρόνων 183 κ.ε.· διαδρομή, δόγμα ζωής-πολιτικής οργάνωσης 173-4· διαφθορά του πολιτικού στοχασμού Νέων Χρόνων 373-5· διολίσθηση στον διεθνιστικοϋλισμό 198· δυτικό υλιστικό κράτος και κομουνισμός 103, 181· εγγενείς αντιφάσεις και αδυναμίες 229· εγγενώς διεθνιστικός 24, 71· εγγενώς κατεξουσιαστικός 228· εγγενώς πολιτική με όρους ισχύος 116 κ.ε.· εθνικό γίγνεσθαι Νέων Χρόνων 321· εθνικό γίγνεσθαι, επενεργεί αντίρροπα 422· έθνος, επισκιάζει όλες τις άλλες πραγματικότητες 484 κ.ε.· εκκρεμές θέσεων 36· έκλυτες-κτηνώδεις μηδενιστικές στάσεις 471-2· ελευθερία, ασύμβατος 88· έμμεση αντιπροσώπευση 32· εξαφάνιση όλων των ιεραρχιών και νοημάτων πλην υλικών 216· εξοντωτική υλιστική κοσμοθέαση 199 κ.ε.· εξωπολιτική βάρκα 100· επενεργεί διαλυτικά στο ευρωπαϊκό εθνοκρατοκεντρικό γεγονός 349· επίπλαστες και εφήμερες πολιτικές δομές 59-60· επουράνια και ορθολογιστικά θηρία 480 κ.ε.· έσχατες συνέπειες και de Sade 17, 149, 168-9 βλ. επίσης de Sade· έσχατη απόληξη ΗΠΑ 28· ηγεμονικά κοσμοϊστορικά σχέδια 176· ηττήθηκε πανηγυρικά 146· θανάσιμα αντίπαλος ανθρωπολογικής ετερότητας 105· θεμελιώδεις παραδοχές ιδεολογικοϋλιστικών θεωρήσεων 156, 161-2· θεοκεντρικό-ανθρωποκεντρικό 185· θεοκρατία υλιστική 184· θεότητα μοντερνισμού 216· θεότητα, υλική 214 κ.ε.· ιδελογικοϋλιστικός αυτοτραυματισμός νεοτερικότητας 468 κ.ε.· ιδεολογία και διεθνισμός 93, 112-3· ιδεολογίες, ιδιάζον μένος 127· ιδεολογίες, ιστορικό ατύχημα θεοκρατίας 127· ιδεολογίες, κατάλοιπα μετά την ήττα του υλισμού 146· ιδεολογίες, μορφικά πανομοιότυπες 145· ιδεολογίες, νήματα ενώνονται στα Σόδομα και Γόμορρα 424· ιδεολογικοθρησκευτικά φαινόμενα, σύγκριση 127· ιδεολόγοι, κλασικοί και τα δισέγγονά τους 437· ιστορική διαδρομή 388 κ.ε.· καθεστώτα, άθροισμα ατόμων 108· καλός υλιστής πολίτης 303 κ.ε.· κλασική εποχή 449· κοινωνικό γίγνεσθαι και «Μέκκες υλισμού» 431· κοινωνικό γίγνεσθαι, εις πείσμα υλισμού 468· κόσμος χωρίς υλιστικές ιδεολογίες 199 κ.ε.· κοχλάζουν εξισωτικά και εξομοιωτικά δόγματα 134· λαός, άθροισμα ατομιστών 181· λειτουργισμός, διαλεκτική σχέση 180· λειτουργιστική νομικοτεχνική ιδιομορφία 213· λειτουργιστική παράκρουση στην ΕΕ 475· μακάβριο εγχείρημα ανθρωπολογικής εκμηδένισης 141· μέλλον δεν έχει 451· μεταμοντερνισμός ως χαριστική βολή 45 κ.ε., 53· μηδενισμός, μεταμοντερνισμός 90· μηδενιστικό-υλιστικό τέλμα 150· μηχανές ωμής ηγεμονικής ισχύος 81· μηχανοποιημένα ανθρωποειδή 123· μισανθρωπία 162· μοντερνιστική υλιστική παράκρουση 211· νομικοτεχνικά τεχνάσματα και δημόσια σφαίρα 97· οικονομικός ντετερμινισμός 485 κ.ε.· οντολογία και παράκαμψή της 419· ορισμός και θεμελιώδεις παραδοχές 23 κ.ε., 120· ορισμός λογικής απόληξης 184· πανομοιότυπα ιδεολογικά τέρατα 18, 464· παράδεισοι 93· παραμερισμός ιδεολογημάτων 224-5· περιγραφή συνεπούς υλιστή 161 κ.ε.· πέτρα σκανδάλου προβλημάτων νεότερης εποχής 229· πνευματικά και ΕΕ 263· πνευματικά, διαρκής ένταση 119, 124· πνευματική αποστέρηση Πολιτικού 144· πνευματικό γεγονός και έθνος 44· πολιτική με όρους ισχύος 31 κ.ε.· Πολιτικό γεγονός, με το ζόρι πολίτης μισός άνθρωπος 497· πολιτικός ανορθολογισμός, ασυναρτησία 81· πολιτικός πολιτισμός, κατηφόρισμα 157· πολιτικός πολιτισμός, υλισμός δρα αντίρροπα 280· ποτέ δεν πέτυχε 93· ρατσιστικά νοούμενη συνοχή 96· σεξουαλικότητα και de Sade 169· σισύφειος αποκλεισμός πνεύματος από δημόσια σφαίρα 499· σκύλλα θεοκρατίας-Χάρυβδη μηδενισμού 460 κ.ε.· σοβιετικό εγχείρημα, τερματισμός 509· συνεπείς υλιστές 156, 213, 459· συνεπής σημαίνει La Mettrie, de Sade 133· τείχη υλιστικά, ανίσχυρα 106· τείχη, μεταφυσική ενόραση 107-8· τείχη, προϋποθέσεις κατεδάφισης 70, 72· τρία επίπεδα ανάλυσης 118· υλιστής πολίτης 108· υπονόμευση κοινωνικοπολιτικών θεμελίων 464-5· φαντασίες διανοουμένων 432· φιλόσοφοι, θεοκρατικά τραυματισμένοι 79· φυσιοκρατία 167· φυσιοκρατία, μηδενισμός 162· φυσιοκρατία, τρία επίπεδα 167

Υπαρξιακές αντιπαραθέσεις 117

Υπαρξιακός πυρήνας ανθρώπου, οντολογικά ερωτήματα 150

Υποκρισία, μεταμοντερνισμός 241

Φ

Φαλοκράτες, μεταμοντερνισμός 243

Φεουδαρχία 83· εθνοκατασκευή Νέων Χρόνων 505 κ.ε.· μοντερνιστικά κράτη 104

Φιλελευθερισμός 24· ανθρωπολογική ενοποίηση, στερείται σχεδίου 507-8· ενδοφιλελεύθερη διαμάχη και Διαφωτισμός 319· ιδεολογίες μορφικά πανομοιότυπες 507-8· σύγκριση με άλλες ιδεολογίες 507-8

Φιλοπατρία, προϋπόθεση εθνοκρατοκεντρικής σταθερότητας 270

Φιλοτομαρισμός 184· περιγραφή μεταμοντερνισμού 147,247

Φύλο και βιολογικά κριτήρια, μεταμοντερνισμός 241

Φυσική αναγκαιότητα, Διαφωτισμός 111-2

Φυσιοκρατία, αιτιολογήσεις 124-5, 412· Διαφωτισμός 412· μοντερνιστική ανθρωπολογία 166· οντολογική αναβάθμιση ύλης 413-4· συνεπής μοντερνισμός 167· συνεπής υλισμός και στα τρία επίπεδα 167· υλισμός και πολιτική με όρους ισχύος 116

Φύση, ισχύς, ορθολογισμός 465 κ.ε.

Χ

Χάμπερμας 224

Χέριν Τζούντιθ, 316

Χομπς 298

Χρηματοδοτήσεις, μεταμοντέρνες 98, 457

Χρησιμοθηρία 127, 184, 236· μοντερνισμός και δημόσια σφαίρα 108

Χριστιανική παράδοση 446

Χριστιανικό Πάσχα, οντολογικά ερωτήματα 150

Ψ

Ψυχανάλυση, de Sade 128

Ψυχόρμητα, στόχος μεταμοντερνισμού 240

Ψυχρός Πόλεμος 91, 116, 122· αποκορύφωση ιδεολογικού φαινομένου 19· ιστορικοπολιτική συγκυρία 84

Ω

Ωφελιμισμός 93, 108, 198, 236, 376, 412, 184

 

ΑΓΓΛΙΚΟ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

 

Α

Ackerman Peter 383

Arbatov Georgy 91

Aron Raymond 283, 344, 489, 519

Β

Brown Chris 409

Bull Hedley 49, 338, 353, 526

C

Carr H. Edward 49, 283, 304, 338, 380, 472, 485, 488

CIA 383

Cocker 164

Cox 380,381

Crocker  461

D

De Sade 17, 19, 60, 91, 116, 126, 128, 141, 148, 161, 162, 167, 168, 169, 170, 171, 182, 202, 212,  219, 239, 247, 445, 449, 507

E

Ehrenberg Victor 328

Etzioni Amitai 521

Fisher Markus 343

Foucault 438

G

Giddens Anthony 66

Gilpin Robert 283, 288, 346, 366, 382, 409, 443, 486, 489

H

Haas Ernst 518

Habermans Jurgens 356, 395, 438

Heidegger Martin 446

Helvetius 126

Herder 300

Hobbes 126

Hoffmann Stanley 369, 380, 518

Horkheimer 407

Houelleberg Michael 415, 471

J

Joffe Josef 526

L

La Mettrie 17, 19, 60, 91, 126, 128, 141, 161, 162, 167, 168, 169, 170, 171, 182, 202, 212, 219, 239, 247, 445, 449, 507

La Rochefouchault 126

M

Martin Shaw 409

Mearsheimer John 283, 346, 366, 443, 489

Mitrany David 369

Montaigne 126

Moravcsik Andrew

Morgenthau Hans 283, 342, 343, 426, 489

Muehl 471

N

Nitsch 471

P

Palmutter Howard 384

Peterson John 383

R

Rawls John 44, 334, 390, 401, 493, 496

Rommilly de Jacqueline 315

Rosselleck Reinhart 440

S

Schelling Thomas 383

Schmitt Carl 451, 468

Schwarzkogler 471

Soros George 85, 243, 294, 400, 458, 486, 506

Steiner George 414, 415

W

Waltz Kenneth 283, 489, 526

Watson Adam 49, 312, 328, 338

Wight Martin 49, 57, 338, 353, 426, 472, 533

Z

Zagorin Perez 320

 

Τίτλοι των δοκιμιακών σημειώσεων τέλους και σελίδα στην οποία παρατίθενται εντός του βιβλίου

 

Εντός παρενθέσεως αναφέρονται οι σελίδες του βιβλίου όπου βρίσκονται τα δοκίμια τέλους. Πρόκειται για μια πρωτοπόρα σελιδοποιητική και συγγραφική προσέγγιση. Η επιχειρηματολογική βάση της ανάλυσης ενισχύεται με ορισμούς και εκτεταμένες αναλύσεις ειδικών θεμάτων ή παραπομπές στα οποία ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει, αν τον ενδιαφέρει, στα δοκίμια τέλους ο τίτλος των οποίων παρατίθεται ως πλαγιότιτλος όπου και σημειώνεται (και) η σελίδα στην οποία βρίσκονται. Η βιβλιογραφία που χρησιμοποιώ παρατίθεται στα κείμενα αυτά και έτσι ελευθερώνεται το κυρίως κείμενο για το οποίο χρησιμοποιούνται μεγάλες ευανάγνωστες γραμματοσειρές.

 

1.     Ανορθολογικοί εξω­πολιτικοί και εξω­κοινωνικοί δρώντες (σ. 287)

2.     Ο διακυβερνητικός χαρακτήρας της ΕΕ (σ. 288)

3.     «Νέα γενιά δημο­σιεύσεων» και ο Π. Κονδύλης (σ. 289)

4.     Επιστημολογικά-επιστημονικά ξεκα­θαρίσματα (σ. 297)

5.     Η οικουμενικότητα των εθνικών κοσμο­θεωριών (σ.299)

6.     «Πνευματικά» και «αισθητά». Πολυ­σημία των όρων (σ. 300)

7.     H δημόσια σφαίρα και ο πνευματικός κόσμος των ανθρώ­πων (σ. 301)

8.     Ο καλός υλιστής πο­λίτης (σ. 303.)

9.     Ανθρωπολογική εκ­μηδένιση (σ. 304)

10.   Οικουμενικίστικες μεταμφιέσεις (σ. 304)

11.   Εκπολιτισμός των βαρβάρων (σ. 305)

12.   Μεταμοντερνισμός, εθνική αποδόμηση και εθνική συγκρό­τηση (σ. 306)

13.   Εθνοκρατικές ενό­τητες» (σ. 307)

14.   Προϋποθέσεις ενός εθνοκρατοκεντρι­κού διεθνούς συ­στήματος (σ. 309)

15.   Ο πνευματικός χα­ρακτήρας του Κοι­νωνικού γεγονότος (σ. 310)

16.   Ανθρωπολογία-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις (σ. 311)

17.   Δημοκρατία ως ελευθερία» (σ. 313)

18.   Ιστοριογραφικοί Βυζαντισμοί (σ. 313)

19.   Κοινωνιοκεντρι­κή θεμελίωση του έθνους versus ιδεο­λογίες, ιστοριογρά­φοι (σ. 318)

20.   Ιδεολογίες και η δύναμη των φορέ­ων τους (σ. 321)

21.   Εσχατολογικές ιδε­ολογίες (σ. 322)

22.   Εθνικοσοσιαλισμός-λογική έκβαση του διεθνισμού (σ. 325)

23.   Η ελευθερία ως κα­ταστατική αξίωση του έθνους (σ. 326)

24.   Το ιδεώδες της ανε­ξαρτησίας (σ. 328)

25.   Σχέση Κοινωνικού-Πολιτικού: Συμβα­τότητα versus δυ­σαρμονία (σ. 329)

26.   Τυπική λογική και ανθρωπολογική ετε­ρότητα (σ. 331)

27.   John Rawls, δημο­κρατία, επεμβάσεις (σ. 334)

28.   Η Εθνική Κοσμοθε­ωρία και κεκτημένα εθνικών προϋποθέ­σεων (σ. 337)

29.   Αγγλική σχολή (σ. 338)

30.   Οντολογικά χαρα­κτηριστικά και status quo (σ. 339)

31.   Ορθολογισμός» και η πολυσχιδής, ρευστή και οντολο­γικά έωλη νεοτερι­κή διαδρομή του (σ. 339)

32.   Μοντερνιστική-ρατσιστική και κοι­νωνιοκεντρική θε­ώρηση του έθνους και οι αιώνιες αξι­ώσεις εθνικής ανε­ξαρτησίας (σ. 341)

33.   Λαθρομετανάστευ­ση και μετανάστευ­ση (σ. 345)

34.   Η τραγωδία της πο­λιτικής των μεγά­λων δυνάμεων και το διεθνές σύστημα (σ. 345)

35.   Αλάνθαστη επιστη­μονική «συνταγή» διεθνών σχέσεων (σ. 346)

36.   Δαιδαλώδεις δια­δρομές θολών ιστο­ρικών συμβεβηκό­των – εθνοκρατικό γίγνεσθαι (σ. 348)

37.   Ιδεολογία και αποικιοκρατία: Το δίδυμο της απαν­θρωπιάς (σ. 351)

38.   Ο μορφικά πανομοι­ότυπος χαρακτήρας όλων των διεθνι­σμών (σ. 353)

39.   Ο επαναστατισμός ως κορύφωση όλων των διεθνισμών και κοσμοπολιτισμών (σ. 353)

40.   Ελλείμματα και ελαττώματα του μο­ντερνισμού (σ. 355)

41.   Διυποκειμενικότη­τα και η Βαβυλωνία όρων και εννοιών (σ. 355)

42.   Δουλοπαροικία, νε­οτερικότητα, εθνικό γίγνεσθαι (σ. 358)

43.   Δημοκρατία, πολι­τική ελευθερία (σ. 359)

44.   Δεν υπάρχουν τελει­ωτικές λύσεις και ευτυχία χωρίς κιν­δύνους (σ. 361)

45.   Εθνοκρατοκεντρι­κή δομή, κυριαρχία και Θουκυδίδης (σ. 364)

46.   Αντοχές των εθνο­κρατικών ανθρω­πολογικών διαμορ­φώσεων (σ. 366)

47.   Νεοτερικό κρατι­κό→εθνικό versus κοινωνιοκεντρικο εθνικό→κρατικό (σ. 367)

48.   Το έθνος προηγεί­ται της εθνικής ανε­ξαρτησίας (σ. 367)

49.   Ρήγας Φεραίος και Γαλλική Επανά­σταση (σ. 369)

50.   Ρήγας Φεραίος (Βελεστινλής) (σ. 370)

51.   Νεοτερικό κράτος (σ. 371)

52.   Η εμπειρία της ευ­ρωπαϊκής ολοκλή­ρωσης ως «διεγερ­τικό» συγκρότησης της εθνικής κοσμο­θεωρίας (σ. 371)

53.   Πολιτισμική πολυ­σημία έθνους (σ. 373)

54.   Διαδρομές της «νε­οτερικότητας» (σ. 373)

55.   «Η απανθρωπιά του δικαιώματος» (σ.377)

56.   Η αναπόδραστη υλιστική φύση κάθε ιδεολογίας (σ. 378)

57.   Αποικιοκρατικές ιδεολογικές εκλογι­κεύσεις και η «Μέκ­κα της ορθολογικό­τητας» (σ. 379)

58.   «Κοινωνικές επι­στήμες» και αξιώ­σεις ισχύος (σ. 380)

59.   «Έξυπνη ή μαλακή ισχύς» στο υπογά­στριο ανυποψία­στων κοινωνιών (σ. 381)

60.   Οι ιδεολογίες στε­ρούνται ανθρωπο­λογικών ερεισμά­των (σ. 384)

61.   Βυζαντινή Οικου­μένη (σ. 386)

62.   Κατεξουσιαστικά κύτταρα του μοντερ­νισμού (σ. 388)

63.   Οι διανοούμενοι μπορεί και να σκο­τώνουν (σ. 390)

64.   Οι ιδεολογίες είναι αόρατες ή συχνά καλά μεταμφιεσμέ­νες (σ. 392)

65.   Πολιτικός ορθολογισμός versus μεταμοντερνισμός (σ. 392)

66.   Προγραμματική διαίρεση εξουσίας και κοινωνίας (σ. 393)

67.   Οι σύγχρονες προϋ­ποθέσεις δημοκρα­τίας (σ. 394)

68.   Πολιτική κοινωνία versus «Κοινωνία πολιτών» και ΕΕ (σ. 395)

69.   Κοινωνία των πο­λιτών και πολιτική κοινωνία (σ. 395)

70.   Διεθνική εξωπολιτική και εξωκοινωνι­κή εκκόλαψη αυγών του φιδιού (σ. 396)

71.   Τεκμήρια και αποδείξεις πολιτικής και επιστημονικής ορθότητας (σ. 398)

72.   Προσαρμοστικότητα και ευελιξία των προπαγανδιστών (σ. 399)

73.   Θρησκεία, πολιτική, θεοκρατία (σ. 400)

74.   Δεσμά της θεοκρατίας (σ. 401)

75.   Ορθολογιστική πολιτική θεολογία (σ. 401)

76.   Διαφωτισμός και φυσική αναγκαιότητα (σ. 401)

77.   Ορθολογιστική πολιτική θεολογία (σ. 401)

78.   Παγκόσμια ενότητα και ηγεμονικές φρικαλεότητες (σ. 401)

79.   Μεταμοντερνισμός και «κλίσεις» επιστημόνων (σ. 403)

80.   Φιλελεύθερες-μαρξιστικές ιδεολογίες: Δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσμα­τος (σ. 403)

81.   Ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια (σ. 405)

82.   Ιδεολόγοι και το ποίμνιό τους (σ. 405)

83.   «Κριτικοί κονστρουκτιβιστές», οι νέοι αναρχικοί (σ. 406)

84.   Στοιχειακή υπαρξιακή αντιπαράθεση (σ. 410)

85.   Μοντερνισμός, λειτουργισμός, ηδονισμός, εθνικές κοσμοθεωρίες (σ. 410)

86.   Φυσιοκρατία, αυτοσυντήρηση και ηδονή (σ. 411)

87.   Θάνατος και υστερία της εσχατολογίας (σ. 412)

88.   Ιδεολογία: Εξομοιωτική και εξισωτι­κή (σ. 412)

89.   Θεότητα και αστικές δομές (σ. 412)

90.   Η ιδέα της λειτουργίας (σ. 412)

91.   Ιδεολογία ως ηγεμονική μεταμφίεση (σ. 412)

92.   Φυσιοκρατικές αιτιολογήσεις (σ. 412)

93.   Συμβάσεις και ωφελιμότητα (σ. 413)

94.   Επιστήμη και αλογία ενστίκτων (σ. 413)

95.   Η οντολογική αναβάθμιση της ύλης (σ. 413)

96.   Έγκλημα και ανθρώπινη φύση (σ. 413)

97.   1914-1990: 75 εκατομμύρια νεκροί (σ. 414)

98.   Μοντερνιστική δι­αδρομή γεμάτη νεκροταφεία (σ. 414)

99.   Μορφική ομοιότητα των ιδεολογιών (σ. 415)

100.Αποχρώσεις κριτικής της νεοτερικότητας (σ. 415)

101.Οι ιδεολογίες γεννιούνται στο μυαλό κάποιων μεμονω­μένων ατόμων (σ. 417)

102.Θηριώδεις μεταμοντέρνοι καταναγκασμοί (σ. 417)

103.Η αποτίμηση των Σοδόμων και Γομόρρων (σ. 418)

104.Εγκλωβισμός και συνωστισμός στα αστικά κέντρα (σ. 418)

105.Εθνική-κοινωνική οντολογία: Θαύμα θαυμάτων ή ιερό ανθρώπινο μυστή­ριο (σ. 418)

106.Οι πολυτάραχοι Νέοι Χρόνοι (σ. 421)

107.Εθνομηδενιστές: Κατεδαφιστές της ανθρωπολογικής ετερότητας (σ. 424)

108.Βαθμίδες «υλιστικών ιδεολογικών εφαρ­μογών» (σ. 424)

109.Περιστολή, συμμόρ­φωση-πειθάρχηση, αποδόμηση, εξό­ντωση και εθνικό γίγνεσθαι (σ. 424)

110.Ο κατά Ζιάκα «ηδο­νιστικός αυτομηδε­νισμός», «ολοκλη­ρωμένος μηδενι­σμός» (σ. 426)

111.Μεταμοντερνισμός, μηδενισμός-ηδονισμός και οι La Mettrie και de Sade (σ. 428)

112.Η αρνητική σχέση των εθνικών προ­ϋποθέσεων με τον μηδενιστικό μετα­μοντερνισμό (σ. 430)

113.Κοινωνίες με όρους σύμβασης και οι «Μέκκες του υλισμού» (σ. 430)

114.Δικαιοσύνη, Πολι­τικό και ανθρωπολογία (σ. 432)

115.Θεοκρατική - ορθολογιστική μεταφυσική (σ. 435)

116.Αποσταθεροποιητικές ιδεολογίες και ιδεολογήματα (σ. 435)

117.Κανονιστική «τέ­χνη του θεωρείν» στα όρια της παράκρουσης και της αμάθειας (σ. 437)

118.Σόδομα και Γόμμορα, η επιστημολο­γία του Π. Κονδύλη και η δική μου (σ. 439)

119.Επιστήμη, τσαρλατάνοι και τα οντολογικά ερωτήματα (σ. 445)

120.Αριστοτέλης, μοντερνισμός, μηδενισμός, Βυζάντιο (σ. 447)

121.Η πολιτική θεολογία των Νέων Χρό­νων (σ. 451)

122.Αξίες ως λειτουργίες, περιεχόμενο, ελευθερία και ετε­ρότητα (σ. 451)

123.Η απέραντη Κονδύλεια θεμελίωση (σ. 452)

124.Ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις, αγο­ραίες θέσεις, εξωπολιτικά-εξωκοινωνικά (σ. 454)

125.«Η κρίση των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής» (σ. 456)

126.Βολταίρος και ετερότητα ανθρωπο­λογικών προϋποθέσεων (σ. 456)

127.Εξοστρακισμός οντολογικών ερωτημάτων (σ. 457)

128.Κονδύλης και αριστερά παραληρήματα (σ. 457)

129.Αθώες και λιγότερο αθώες «μεταμοντέρνες χρηματοδοτή­σεις» (σ. 457)

130.Συνεπείς υλιστές (σ. 458)

131.Ο ωκεανός των Κονδύλειων θεμελιώσεων (σ. 458)

132.«Σκύλλα θεοκρατίας – Χάρυβδη μηδενισμού» (σ. 460)

133.Οι έσχατες λογικές συνέπειες του μο­ντερνισμού (σ. 463)

134.Ο La Mettrie και οι εχθροί του (σ. 464)

135.La Mettrie: «Οι άν­θρωποι είναι μηχανές και ο υλισμός το αντίδοτο της μισανθρωπίας (σ. 464)

136.Μαρξιστές και η εκμηδενιστική ανθρωπολογία του La Mettrie (σ. 464)

137.Η υπονόμευση των πολιτειακών και κοινωνικών δομών (σ. 464)

138.Φύση, ισχύς και ορθολογισμός (σ. 465)

139.Αριστοτέλης κατά υλισμού (σ. 466)

140.Ο Κρυπτοϋλισμός και ο αυτοτραυμα­τισμός της νεοτερικότητας (σ. 466)

141.Εθνοσοβινισμός: «Έθνος» μέσω νόμου και θεσμικά θεωρήματα (σ. 467)

142.Θεοκρατικά τραύματα, εθνοκρατικό γίγνεσθαι και ΕΕ (σ. 468)

143.Ισχύς και ηγεμονισμός, Καντ (σ. 469)

144.Φυσιοκρατία σε όλα τα επίπεδα (σ. 470)

145.Απολαύσεις ανθρωποειδών (σ. 470)

146.Ηδονισμός και κοι­νωνική αποσύνθε­ση (σ. 470)

147.Ο μαρκήσιος de Sade και οι βαθύτε­ρες σκέψεις του La Mettrie (s. 470)

148.Ο μαρκήσιος de Sade και η αρχή της ηδονής (σ. 470)

149.Ο μαρκήσιος de Sade και ισχύς (σ. 470)

150.Συνεπής υλισμός και η αγάπη για ισχύ (σ. 470)

151.Ισχύς και έγκλημα παράγουν τέρψη (σ. 470)

152.De Sade, La Mettrie και μεταμοντερνισμός σ. 470)

153.Έκλυτες εκμηδενι­στικές τάσεις (σ. 470)

154.Υλισμός και ζωϊκή δύναμη (σ. 471)

155.Υλισμός vesus Αρι­στοτέλης (σ. 472)

156.Η σταδιακή εκκόλαψη των ιδεολογιών (σ. 472)

157.Τι θα γινόταν αν ο κομουνισμός ήταν μόνο αλβανική υπό­θεση (σ. 472)

158.Αριστεροί διανοούμενοι και Jet-set (σ. 472)

159.Aριστοτελισμός και ετερότητα (σ. 472)

160.Ετερότητα, δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνιοκετρική διαμόρφωση versus πολιτική θεολογία σ. 472)

161.Το διεθνιστικό υπερεθνικό ιδεολόγη­μα συγκρινόμενο με προγενέστερα ιδεολογικά κατορ­θώματα (σ. 473)

162.Επιστήμη και ιστοριογραφικές μεθο­δεύσεις (σ. 474)

163.Μεταφυσική και Κονδύλης (σ. 474)

164.Απαρχές του λειτουργισμού (σ. 474)

165.Λειτουργισμός και άθροισμα ανθρώ­πων (σ. 474)

166.Πρόοδος και μοντερνιστικά ιδεο­λογήματα (σ. 474)

167.Μοντερνιστικές ιδε­ολογίες (σ. 476)

168.Ανθρωποκεντρικό versus θεοκεντρικό Κοινωνικό και Πο­λιτικό (σ. 476)

169.Θεοκρατία: Επου­ράνια και Ορθολο­γιστικά Θηρία (σ. 479)

170.Ο Αριστοτέλης ήταν λάθος στόχος (σ. 482)

171.Πολιτική θεολογία (σ. 482)

172.Εκατόμβες (σ. 483)

173.Βιομηχανίες αποδομητικών εκπαιδευτηρίων (σ. 483)

174.Το έθνος επισκιάζει όλες τις πραγματι­κότητες, αλλά... (σ. 484)

175.Οικονομικός ντετερμινισμός versus εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα (σ. 484)

176.Ιδρύματα εξωτερι­κής πολιτικής (σ. 486)

177.Θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και οντολογικές προϋποθέσεις (σ. 486)

178.Εσχατολογίες και βιβλιογραφική διάσωση (σ. 488)

179.Κοινωνιοκεντρική θεμελίωση των εθνών (σ. 490)

180.Υπαρκτική ετερό­τητα, κοινωνικό γεγονός, ελευθερία (σ. 490)

181.Οντολογικές νοη­ματοδοτήσεις (σ. 490)

182.Υλισμός και οι βα­θύτερες προεκτάσεις του (σ. 490)

183.Αντιστροφή της πολιτικής (σ. 491)

184.Έθνος και δημο­κρατία (σ. 491)

185.Δικαιώματα, διε­θνής πολιτική (σ. 491)

186.Περί βαρβάρων, πολιτισμένων και πεφωτισμένων (σ. 492)

187.Πρόοδος, τέχνες, γράμματα και μο­ντερνισμός (σ. 492)

188.Μετανεοτερικό versus μεταμοντέρ­νο και νοηματοδοτήσεις του Πολιτι­κού (σ. 494)

189.Δημοκρατία και πολιτική ελευθερία (σ. 496)

190.Ιμπεριαλισμός (σ. 497)

191.Με το ζόρι πολίτης-μισός άνθρωπος (σ. 497)

192.Ο Σισύφειος εκτο­πισμός του πνεύμα­τος από τη δημόσια σφαίρα (σ. 498)

193.Μεταφυσική και οι φιλελεύθεροι (σ. 498)

194.Εσχατολογία και θάνατος (σ. 499)

195.Αριστοτελική αρχαι­ολογία, οντολογία, θεολογία (σ. 499)

196.Όντα και ιεραρχίες (σ. 499)

197.Αριστοτελικό πρώ­το κινούν και ο φθαρτός επίγειος κόσμος (σ. 499)

198.Ο ανθρωπότυπος των υλιστικών κα­τασκευών (σ. 499)

199.Ελληνική βιβλιογραφία (σ. 499)

200.Το αντιδιεθνιστικό ιδεώδες της ανεξαρτησίας ως κοσμοθεωρητικό αίτημα (σ. 500)

201.Πρόοδος, δημιουργικότητα και μο­ντερνισμός (σ. 500)

202.Μοντερνισμός και ιστοριογραφία (σ. 502)

203.Κοσμοσύστημα (σ. 503)

204.Το επίτευγμα της Βυζαντινής Οικουμένης (σ. 503)

205.Ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και το ιστορικοπολιτικό γίγνεσθαι (σ. 504)

206.Η ευρωπαϊκή εθνοσοβινιστική εθνοκατασκευή των Νέων Χρόνων (σ. 504)

207.In abstracto and anything goes (σ. 505)

208.Δυτικά και Ανατο­λικά έθνη σε δια­φορετική πορεία (σ. 506)

209.Φιλελευθερισμός, άλλες ιδεολογίες, η πορεία του κόσμου (σ. 507)

210.Εθνική Κοσμοθεωρία (σ. 509)

211.Δημοκρατία-λαϊκή κυριαρχία (σ. 510)

212.Άμεση δημοκρατία και συγκαιρινές συν­θήκες (σ. 511)

213.Εθνογένεση και ευρωπαϊκή μετανάστευση (σ. 512)

214.Ποιος θανάτωσε την ΕΣΣΔ; Ο μεταμοντερνισμός; (σ. 512)

215.Διάλυση του ανθρωπολογικού πυρήνα (σ. 513)

216.Το κατά Κονδύλη μα­ζικοποιημένο άτομο (σ. 513)

217.Λειτουργιστική προσαρμογή του ατόμου (σ. 514)

218.Ιστοριογραφική και χωροχρονική απο­δόμηση του ατόμου (σ. 514)

219.Κατάτμηση ιεραρχήσεων (σ. 514)

220.Ο ηδονισμός ως τρό­πος ζωής (σ. 515)

221.Διάλυση του προσώπου και της ταυ­τότητάς του (σ. 515)

222.Ερωτική ορθότητα υπό μεταμοντέρνο πρίσμα (σ. 515)

223.Γενετήσια ορμή: Πρωταρχικά αυτοπραγμάτωση και όχι αναπαραγωγή (σ. 515)

224.Ανδρογυνισμός και ομοφυλοφιλία υπό μεταμοντέρνο πρίσμα (σ. 515)

225.Ιδεολόγοι και προπαγανδιστές (σ. 515)

226.«Την αστική εταίρα διαδέχεται το με­ταμοντέρνο πορνί­διο» (σ. 516)

227.Επιστήμη και ζωντανή ιστορία (σ. 516)

228.Στοιχειακές υπαρξιακές συγκρούσεις (σ. 516)

229.Το θολό βασίλειο της ΕΕ (σ. 517)

230.Εθνοκρατοκεντρική ΕΕ (σ. 517)

231.Θεωρία ολοκλήρωσης, κύριες παραδο­χές (σ. 518)

232.Ευρωπαϊκή ολοκλή­ρωση και αφετηρι­ακές διεθνιστικές θέσεις (σ. 520)

233.Λαϊκισμός (σ. 521)

234.Εθνικό συμφέρον, εθνοκρατοκεντρική δομή, «ευρωπαϊκό συμφέρον» (σ. 523)

235.Διλήμματα ασφαλείας και ευρωπαϊκοί κλυδωνισμοί (σ. 525)

236.Κοσμοπλαστικές αποφάνσεις (σ. 527)

237.ΕΕ και εθνοκράτος (σ. 527)

238.Εθνοκρατοκεντρι­κή ΕΕ: Γενεσιουργά και διαμορφωτικά κριτήρια (σ. 527)

239.Λαϊκισμός (σ. 531)

240.Ευρωπαϊκό Σύνταγμα (σ. 531)

241.Διεθνιστικοϋλιστι­κές εκτροπές, σχέ­διο Ανάν (σ. 532)

242.Συναινετικές ομό­φωνες αποφάσεις στην ΕΕ (σ. 533)

243.Κοσμοθεωρία της ΕΕ (σ. 534)

244.Παρωχημένες ανορθολογικές εισροές (σ. 535)

ΣΣυναφείς δημοσιεύσεις δικές μου και άλλων

Παραθέτω εδώ χωρίς σχόλια το κείμενο του Χρήστου Γιανναρά γιατί αφορά ζωτικά ζητήματα που θίγω στο Κοσμοθεωρία των Εθνών όσον αφορά τόσο τον χαρακτήρα της Ανατολικής Ρώμης (Βυζαντίου) όσο και το μέγα ζήτημα της νοηματοδότησης της πολιτικής με όρους ισχύος ή με όρους πολιτικής (που συμπεριλαμβάνει και την μεταφυσική πίστη και άλλα πνευματικά κριτήρια ως σημαντικούς διαμορφωτικούς παράγοντες).  Ούτε καν γνωρίζω πως ο ΧΓ βλέπει το ζήτημα της κοσμοσυστημικής "συγκρότησης και συγκράτησης ή την έννοια της κοσμοθεωρίας των εθνών που εγώ εισαγάγω ως θεμελιώδες υπόβαθρο ενός εθνοκρατοκεντρικού συστήματος που εδράζεται πάνω στην θεμελιώδη παραδοχή της εθνικής ανεξαρτησίας. Έννοιας της εθνικής ανεξαρτησίας που βρίσκεται στον αντίποδα της μοντερνιστικής αντίληψης περί κράτους-έθνους και που παραδέχεται, εν τούτοις, τον εθνοκρατικοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος ως αναγκαίας προϋπόθεσης στο ορατό μέλλον. Που παραδέχεται, εν τέλει, τις εθνοκρατικές οριοθετήσεις ως τετελεσμένο που προέκυψε από την πτώση-κατάλυση της Βυζαντινής Οικουμένης η οποία διαμορφωνόταν επί δύο χιλιετίες πριν την καταστρέψουν οι Σταυροφορίες και ο μοντερνιστικός υλισμός που πρόταξε την ιδεολογία στην πολιτική και που οδήγησε στην αφαίρεση των πνευματικών από την δημόσια σφαίρα (και που συνάμα εισήγαγε την κυριαρχία, την μοντερνιστική ηγεμονία-αποικιοκρατία, τον ρατσιστικό εθνικισμό κτλ). Αυτά όλα τα αναλύω, στο δικό μου κείμενο το οποίο ξαναδιαβάζω για να τοποθετηθώ όσον αφορά τα επιστημολογικά ζητήματα που τίθενται στην βάση τόσο δικών μου δεύτερων σκέψεων όσο και πολύτιμων κριτικών στοχαστών των οποίων την γνώμη εκτιμώ όλως ιδιαιτέρωςΠ.Ήφ.

 Επισημαίνω μόνο ότι

Xρήστος Γιανναράς

Μου ζητήθηκε να προλογίσω την ελληνική έκδοση του σεναρίου της ταινίας Αυτοκρατορίας κατάρρευση: το βυζαντινό μάθημα, του ρώσου αρχιμανδρίτη Τύχωνα Σεβκουνόφ.

Δεν είμαι ιστορικός ούτε κριτικός του κινηματογράφου. Αλλά και ο στόχος της ταινίας δεν είναι να υπηρετήσει απλώς την ιστορική έρευνα η την κινηματογραφική τέχνη. Από τις επανειλημμένες προβολές της στα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα και τις καταιγιστικές αντιδράσεις και συζητήσεις που προκάλεσε, έγινε φανερός ο σκοπός της ταινίας: Να προβάλει την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και ειδικά τις αιτίες της κατάρρευσής της, ως άξονα αναφοράς για τη συναγωγή πολιτικών συμπερασμάτων χρήσιμων στην προοπτική του ρόλου που οραματίζονται για τη Ρωσία σήμερα οι ηγέτες της.

Σε αυτή τη συζήτηση, για τον ρόλο της Ρωσίας σήμερα στη διεθνή πολιτική σκηνή, θα ήθελα να καταθέσω ελάχιστα, προλογικά στην ταινία σχόλια:

Ούτε ο Μέγας Πέτρος, με τον ριζοσπαστικό εκδυτικισμό της Ρωσίας που επιχείρησε, ούτε ο Λένιν με τον «κομμουνιστικό» ολοκληρωτισμό των Μπολσεβίκων, απομακρύνθηκαν από το βαθειά ριζωμένο στη λαϊκή ρωσική «ψυχή» όραμα της αυτοκρατορίας. Ο Γιέλτσιν κατόρθωσε να σμπαραλιάσει εξευτελιστικά το όραμα παραδίδοντας τη ρωσική αυτοκρατορία της Σοβιετικής Ένωσης στη χλεύη της Δύσης και στις ορέξεις υπάνθρωπων μαφιόζων. Αλλά ήταν παρένθεση. Σήμερα η Ρωσία ξαναβρίσκει τη θέση της και αποκαθιστά το κύρος της στον διεθνή στίβο σταθερά και εντυπωσιακά. Την προσοχή στη διαχείριση της αποκατάστασης του οράματος της αυτοκρατορίας στη Ρωσία σήμερα καταλαβαίνω ότι θέλει να επιστήσει η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ.

Όταν μιλάμε για «αυτοκρατορία» αναφερόμαστε σε πολιτειακό σχήμα ριζικά διάφορο του εθνικού η του νεώτερου «αστικού» κράτους. Η αυτοκρατορία δεν είναι καθεστώς εξουσίας ενός έθνους πάνω σε περισσότερους από έναν λαούς. Είναι τάξη πραγμάτων (ordo rerum), δηλαδή τρόπος ειρηνικής συνοχής και πολιτικής συνύπαρξης λαών και εθνών, τρόπος που τον εγγυάται (τον εξασφαλίζει) μια ισχυρή σε πολεμική ισχύ και διοικητική οργάνωση εθνότητα. Όμως ως άξονας συνοχής του πολυεθνικού σχήματος προϋποτίθεται ένας κοινός πολιτισμός, ένα κοινό νόημα βίου που το παράγει μία κοινή μεταφυσική παράδοση (απόδοση αιτίας και σκοπού στην ύπαρξη) η μία κοινή θρησκεία (religio imperii).

Αυτό το περιεχόμενο της λέξης «αυτοκρατορία» το καθόρισε και το πραγμάτωσε η Παλαιά Ρώμη, με την pax romana, Και η Νέα Ρώμη–Κωνσταντινούπολη, με την pax christiana. Επί χίλια εξακόσια χρόνια (από τον 2ο π.Χ. ως τον 15ο μ.Χ. αιώνα, περίπου) η ρωμαϊκή Οικουμένη ταυτιζόταν με τον «πολιτισμένο» κόσμο σε αντιδιαστολή προς τα «βαρβαρικά» έθνη της ανθρωπότητας.

Με βάση μια γενική (αναπόφευκτα σχηματική) θεώρηση της Ιστορίας, θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι κάθε απόπειρα απομίμησης του ρωμαϊκού πρωτοτύπου της αυτοκρατορίας κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία. Ίσως ο Καρλομάγνος να είναι η εξαίρεση: Απέτυχε μεν βραχυπρόθεσμα (η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους επιβίωσε για ελάχιστα χρόνια), μπόλιασε όμως ολόκληρη τη μετα-ρωμαϊκή Δύση των επήλυδων στην Ευρώπη βαρβαρικών φύλων και φυλών με ανίατη αντιπαλότητα προς την εξελληνισμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Nova Roma στην Ανατολή. Είχε κατανοήσει με την πολιτική του ιδιοφυΐα ο Καρλομάγνος ότι δεύτερη αυτοκρατορία με την ίδια religio imperii της υπάρχουσας ρωμαϊκής, δεν ήταν δυνατό να συγκροτηθεί. Γι’αυτό και οδήγησε τη Δυτική Χριστιανοσύνη στην αποκοπή της από το σώμα της Καθολικής Εκκλησίας: στη δημιουργία ενός διαφορετικού Χριστιανισμού, θρησκειοποιημένου και ατομοκεντρικού, άσχετου με τον ευαγγελισμό της σωτηρίας ως μετοχής στο εκκλησιαστικό απήχημα του Τριαδικού τρόπου της υπάρξεως.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ επιμένει διαφωτιστικά στο απύθμενο μένος, μίσος και πάθος με το οποίο μπόλιασε η πολιτική του Καρλομάγνου τους τραγικά υπανάπτυκτους λαούς της μεσαιωνικής Δύσης ενάντια στον ελληνορωμαϊκό κόσμο της Ανατολής. Η κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συντελέστηκε ουσιαστικά το 1204 μ.Χ., με την άλωση και φρικώδη σφαγή και σύληση της Νέας Ρώμης από τις βαρβαρικές ορδές της Τέταρτης Σταυροφορίας. Η οθωμανική κατάκτηση, δύο αιώνες αργότερα, τρύγησε εύκολα τους καρπούς του ιστορικού εγκλήματος των Σταυροφόρων. Και ισοδύναμο έγκλημα αργότερα, αντιστάσεως μη ούσης, στον 16ο αιώνα, ήταν η χλευαστική μετονομασία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε «Βυζάντιο». Ώστε να επιβιώνει ιστορικά σαν δήθεν συνέχεια της Παλαιάς και Νέας Ρώμης μόνο η πλαστογράφηση της αυτοκρατορίας από τον Καρλομάγνο.

Η χρήση του όρου «αυτοκρατορία» από τον βούλγαρο βασιλέα Συμεών και τον σέρβο βασιλέα Στέφανο Ντουσάν δεν ξεπέρασε τα χρονικά όρια του βίου των δύο φιλόδοξων ηγεμόνων. Και οι δύο άφησαν όμως στην Ιστορία ένα επικίνδυνο κατάλοιπο του οράματός τους: Τη σύνδεση της αυτοκρατορικής φιλοδοξίας με την αυθαιρεσία της απαίτησης να αναγνωριστεί η εθνική τους Εκκλησία ως Πατριαρχείο. Νόμιζαν οι άσχετοι ότι ο τίτλος και οι ευθύνες του Πατριαρχείου αντιπροσωπεύουν εξουσιαστικό θεσμό διοικητικής υπεροχής που συνάδει στην πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας – δεν υποψιάζονταν τί αντιπροσωπεύει για την ενότητα της «κατά την οικουμένην» Καθολικής Εκκλησίας το Συνοδικό Σύστημα και η θεσμική ραχοκοκαλιά του: η Πενταρχία των Πρεσβυγενών Πατριαρχείων.

Δυστυχώς την υποταγή της έννοιας της αυτοκρατορίας και του θεσμού του Πατριαρχείου σε εθνικιστικές φιλοδοξίες την πέτυχε η Ρωσία μετά την άλωση της Νέας Ρώμης από τους Τούρκους. Στο βιβλίο του Οι δρόμοι της ρωσικής θεολογίας ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ περιγράφει τις συνθήκες υπό τις οποίες η Μόσχα, με κατάφορο εκβιασμό, πέτυχε, το 1589 μ.Χ., την προσωρινή αναγνώρισή της ως «πατριαρχείου», συμπληρώματος των οραμάτων της να διαδραματίσει ρόλο «Τρίτης Ρώμης». Έτσι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος για την έμπρακτη ακύρωση της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας: Η κατά την οικουμένην ενότητα της Καθολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, βασισμένη στη συνοδικότητα της πρεσβυγενούς Πενταρχίας, κατατεμαχίστηκε τον 19ο αιώνα σε αυτοκέφαλα εθνικά Πατριαρχεία κατά το πρότυπο του εθνικιστικού κρατισμού των προτεσταντικών ομολογιών. Το εκκλησιαστικό γεγονός αλλοτριώθηκε σε «κρατική θρησκεία», υπηρετική πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων, η συνέχεια της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αναιρέθηκε από την αποτελεσματικότερη των αιρέσεων, τον εθνικισμό.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ μοιάζει να προσβλέπει στο όραμα της αυτοκρατορίας σαν σε σταυρική διαχείριση ευθύνης και όχι εξουσιαστικού προνομίου. Είναι η μόνη ρεαλιστική βάση για να διακριθεί η ανατολική εκδοχή της αυτοκρατορίας, ως επιτεύγματος πολιτισμού, από τον δυτικό ιμπεριαλισμό η από το αποικιοκρατικό σύστημα της κοινοπολιτείας.

Με απλά λόγια: Για να λειτουργήσει σήμερα η πολιτική της Ρωσίας σε προοπτική και με στρατηγικές αυτοκρατορίας στον διεθνή στίβο, χρειάζεται να καλλιεργήσει τη συνεπή παραίτηση από το τυπικά δυτικό προϊόν του εθνικισμού.: Να προσλάβει ενεργά την ελληνική εκδοχή του πολιτισμού και την εκκλησιαστική αλήθεια της κένωσης, της διακονίας. Μετά την ολοκληρωτική επικράτηση της προτεραιότητας του εθνικισμού τα τελευταία διακόσια πενήντα χρόνια, οι ιστορικές συγκυρίες ή η Πρόνοια του Θεού οδήγησαν τον σημερινό φορέα της ευθύνης για την ενότητα της κατά την οικουμένην Εκκλησίας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο Νέας Ρώμης–Κωνσταντινουπόλεως, σε τέλεια απογύμνωση από κάθε εξουσιαστική ισχύ. Δεν διαθέτει ούτε πληθυσμική υπεροχή, ούτε στήριξη μηχανισμών εθνικού κράτους, ούτε οικονομική άνεση, ούτε δυνατότητα επαρκούς στελέχωσης, Έχει επομένως όλα τα ευαγγελικά προσόντα για να διακονήσει ως η έσχατη όλων Εκκλησία και πάντων δούλη το «πρωτείο» του «εσχάτου», που τον αναδεικνύει «πρώτον» η κένωσή του. Και το πρωτείο έγκειται στη σταυρική ευθύνη διαχείρισης δύο διακονημάτων: Να συγκαλεί το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως οικουμενικές η γενικές τοπικές συνόδους. Και να προεδρεύει σε αυτές.

Αν συμβεί και εξαφανιστεί ιστορικά αυτός ο άξονας ενότητας της Μιάς Καθολικής Εκκλησίας, τότε το συνοδικό σύστημα καθεαυτό, ως προέκταση της λειτουργικής καθολικότητας της Ευχαριστίας, θα οδηγήσει σε εκκλησιαστική (όχι εξουσίας και ποσοτικής δύναμης) επανιεράρχηση των «πρωτείων». Πάντως, το να λειτουργήσει τόσο ένα πολιτειακό σχήμα ως αυτοκρατορία όσο και μια τοπική εκκλησία ως πατριαρχείο, εξαρτάται από παράγοντες ποιότητας, όχι ποσότητας, διακονίας και όχι εξουσιαστικής υπεροχής. Τα ποσοτικά και εξουσιαστικά κριτήρια οδηγούν σε βατικάνεια διαστροφή της Εκκλησίας σε θρησκευτικό ολοκληρωτισμό, όπως ανεπανάληπτα τον ζωγράφισε στον «Μεγάλο Ιεροεξεταστή» ο Ντοστογέφσκυ.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μοιάζει να έχει μία διορατική επικαιρότητα: Η Ρωσική Εκκλησία βγαίνει σήμερα από μιά μαρτυρική δοκιμασία εβδομήντα χρόνων διωγμού και έσχατης ταπείνωσης. Και όπως πάντα η ταπείνωση, ατομική ή συλλογική, εκούσια ή ακούσια, έδωσε μίαν απρόσμενη, πανανθρώπινης εμβέλειας πνευματική καρποφορία στη Ρωσική Εκκλησία: την έκπληξη της ρωσικής θεολογίας της διασποράς, αυτό το μέγιστο δώρο του Θεού στην Εκκλησία Του κατά τον 20ο αιώνα.

Αυτή την αγιαστική καρποφορία της ταπείνωσης και του διωγμού, οι απελεύθεροι σήμερα και θωρακισμένοι με την ισχύ κρατικής εξουσίας Ρώσοι δεν μοιάζει να την εκτιμούν. Ορέγονται το τσαρικό παρελθόν της κοσμικής μεγαλειότητας, που είχε αλλοτριώσει το εκκλησιαστικό γεγονός σε θρησκευτικό θεσμό κοσμικής κυριαρχίας. Το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων ανέκοψε βίαια μιάν αδυσώπητη φορά, που από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, παγίδευε στα αχνάρια των Φράγκων και της πορείας τους προς την τραγωδία του Σχίσματος (1054 μ.Χ.) τη Ρωσική Εκκλησία.

Το Σχίσμα, που απέκοψε τους Φράγκους από τη λατινική και ελληνική Ορθοδοξία, δεν ήταν γέννημα ιδεολογικών διαφορών, όσο έμπρακτης προσπάθειας να αυτονομηθεί η Δύση σε κάθε πρακτική λεπτομέρεια (επειδή την πρακτική του βίου και τη διαφορά των συμβόλων καταλαβαίνει ο λαός), σαφώς να διαφοροποιηθεί από την ελληνική τότε Ανατολή. Έφτιαξαν δικό τους σταυροκόπημα με τα πέντε δάχτυλα, ξυρισμένους κληρικούς, άζυμο άρτο και καθόλου κοινωνία οίνου στην Ευχαριστία, δική τους αρχιτεκτονική των ναών, αγάλματα στις εκκλησίες, νατουραλίστικη ζωγραφική , άλλαξαν τη μουσική. Σε ανάλογη πορεία είχε παγιδευτεί και η ρωσική Χριστιανοσύνη: Ρώσικο σχήμα του σταυρού, ρώσικο ένδυμα και κάλυμμα κεφαλής των κληρικών, ρώσικη κρεμυδόσχημη αρχιτεκτονική, νατουραλίστικη ζωγραφική, κοσμική μουσική μελωδία συνόδευαν την επιθετική αξίωση για το πρωτείο της Τρίτης Ρώμης.

Η ταινία του αρχιμ. Τύχωνα μας θυμίζει τις αληθινές προϋποθέσεις της αυτοκρατορίας και τον σεβασμό στα αινίγματα της Ιστορίας, Πολύτιμο μάθημα.

Πρόλογος του Χρήστου Γιανναρά στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας του αρχιμ. Τύχωνα Σεβκουνόφ, Αύγουστος 2009
Αναδημοσίευση από το Αντίβαρο - Ημερομηνία δημοσίευσης: 14-10-09

Σχετικά βίντεο:
[1] Η κατάρρευση της αυτοκρατορίας. Το Βυζαντινό μάθημα
[2] Ανιχνεύσεις - Γιανναράς - Πολιτική, ιδεολογία και μεταφυσική στο Βυζάντιο - 27 Μαϊ 09

 

Το Πρώτο Θέμα, 12.7.2009, σ. 47 (ρεπορτάζ για καθηγητές ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου για τα βιβλία Ιστορίας)

Ανεπίγνωστα ή συνειδητά στρατευμένοι προπαγανδιστές - Κοσμοθεωρία των εθνών versus αποδόμηση

Παναγιώτης Ήφαιστος*

Οι κοινωνίες, ανοήτως, χρηματοδοτούν με σπάνιους πόρους τα λεγόμενα «Τμήματα Κοινωνικών Επιστημών». Μέσα στα απυρόβλητα «ακαδημαϊκά» οχυρά εδώ και αιώνες «συνωστίζονται» ανεπίγνωστα ή συνειδητά στρατευμένοι προπαγανδιστές. Ο ρόλος τους υποστηρίζω στο βιβλίο μου Κοσμοθεωρία των Εθνών που μόλις κυκλοφόρησε (βλ. www.ifestosedu.gr) ήταν πάντοτε αντικοινωνικός. Κύρια αποστολή τους ήταν να παρέχουν ευτελείς υπηρεσίες στις εκάστοτε εξουσίες: Αποικιοκρατικό έγκλημα, καταλήστευση του πλανήτη, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες, περιφερειακοί και παγκόσμιοι πόλεμοι  και ιδεολογική γιγαντομαχία τον 20ό αιώνα. Ουσιαστικά, κατά την διάρκεια της ιδεολογικής ηγεμονομαχίας του 20ού αιώνα από μικρομεσαίοι ιδεολογικοί μηχανισμοί μετατράπηκαν σε βιομηχανίες παραγωγής επιστημονικά μεταμφιεσμένης προπαγάνδας. Την ύστερη εποχή,  η «παγκοσμιοποίηση» προκάλεσε πανδημία ιδεολογημάτων. Οι καλοπληρωμένοι θαμώνες αναμειγνύονται με διεθνικά κινούμενους εξωπολιτικούς κερδοσκόπους, αξιωματούχους ηγεμονικών δυνάμεων και αφελείς ιεραπόστολους της «παγκοσμιοποίησης». Ευέλικτα και προσαρμοστικά υπηρετούν, τώρα, τον εθνομηδενιστικό-αποδομητικό νεοταξισμό. Ενάντιά τους βαίνουν τα πνευματικά κτίσματα των εθνικών κοσμοθεωριών και η ασίγαστη αξίωση των μελών των εθνών για δημοκρατία, κοινωνική και πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Όσο ο κόσμος απομακρύνεται από την αποικιοκρατία τόσο περισσότερο θα συγκροτούνται εθνοκρατοκεντρικές αντιηγεμονικές συσπειρώσεις που θα απομονώνουν τα τελευταία σκιρτήματα των πολιτικών και ιδεολογικών απογόνων του μαρκήσιου de Sade. Οι παρωχημένοι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί παραγωγής αποδομητικού εθνομηδενισμού, όμως, μένουν. Ροκανίζουν ανθρωπολογικά τις απρόσεκτες κοινωνίες. Όσες κοινωνίες δεν προσέξουν θα πάθουν ότι τους αξίζει για μια τόσο μεγάλη απροσεξία. Αν ήμουν βουλευτής θα εισηγούμουν να τερματιστεί η χρηματοδότηση αυτών των παρωχημένων ιδεολογικών μηχανισμών. Οι σπάνιοι πόροι να διοχετευτούν για πανεπιστημιακά τμήματα κοινωνικά ωφέλιμων τομέων (γιατροί, γεωπόνοι, τεχνικοί, φιλόλογοι κτλ).

------------------

*Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς. Στο βιβλίο του Κοσμοθεωρία των Εθνών (βλ. πληροφορίες www.ifestosedu.gr), μεταξύ πολλών άλλων, αναλύεται εκτενώς το φαινόμενο των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων ως ιδεολογικό εργαλείο ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων στην εποχή της «παγκοσμιοποίησης».

-----------------------------------------   

30.7.2009. Συζήτηση με συνάδελφο από τον Καναδά

(Στο ηλεκτρονικό φόρουμ HEC-Professors and PhD)

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,

 

Η συζήτησή μας για τον κατά τα άλλα συμπαθή αλλά εκτιμώ αντιφατικό κ Γαβρά ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις. Αισθάνομαι ότι είμαι υποχρεωμένος να πω μερικά πράγματα τα οποία για πολλούς ίσως να μην είναι αυτονόητα. Παρακαλώ όπως θεωρήσετε αυτά που ακολουθούν όχι ως διαπροσωπική αντιπαράθεση με τον συν. Καθηγ.  Boundas  αλλά ως ξεκάθαρα επιχειρήματα συντομογραφικά διατυπωμένα ούτως ώστε να στοιχειοθετήσω τους λόγους της διαφωνίας επί ενός ζητήματος το οποίο ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις που αφορούν τους πνευματικούς προσανατολισμούς των ελλήνων αλλά και των άλλων εθνών. Διαφωνούμε, λοιπόν, στα εξής:

Πρώτον, ο κ Boundas γράφει: «… we cannot without qualifications … etc». Θεωρώ ως δεδομένο, σε ένα φόρουμ ακαδημαϊκών και διδακτόρων, ότι δεν λέμε προσωπικές γνώμες αλλά θέσεις τις οποίες στο παρελθόν προσπαθήσαμε να τεκμηριώσουμε σε κείμενα που δημοσιεύτηκαν και ιδιαίτερα τις θέσεις αναλύθηκαν και δημοσιεύτηκαν στην τελευταία μου δημοσίευση (Ιούλιος 2009), με τίτλο «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, συγκρότηση και συγκράτηση των Κρατών, της Ευρώπης και του Κόσμου» (βλ. περιγραφή, περιεχόμενα, ευρετήριο, προλεγόμενα και τίτλους δοκιμιακών σημειώσεων στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm). Ο όρος «λαίλαπα του μεταμοντερνισμού» που χρησιμοποίησα στο προηγούμενο σημείωμά μου αναφέρεται σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα και στις ιδεολογικές προεκτάσεις του μεταμοντέρνου ιδεολογήματος όπως εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες.

Στο Κοσμοθεωρία των Εθνών επιχείρησα και ευελπιστώ ότι  στοιχειοθέτησα το γεγονός ύπαρξης μιας οργανικής σχέσης μεταξύ μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού, καθώς και επίσης και μεταξύ υλισμού, ιδεολογίας, διεθνισμού και αποικιοκρατίας, ηγεμονισμού. Απορρέουν από την μοντερνιστική νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος και από το συνεπαγόμενο γεγονός ότι οι υλιστικές παραδοχές βρίσκονται στον αντίποδα της κλασικά νοούμενης Πολιτικής, στον αντίποδα, δηλαδή, του πολιτικού πολιτισμού. Οι κυρίαρχες υλιστικές παραδοχές του μοντερνισμού αυτό ενσάρκωσαν. Οδήγησαν σε τραγικά ιστορικοπολιτικά γεγονότα που καταμαρτυρούνται διυποκειμενικά και που γι’ αυτό αφενός δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και αφετέρου δεν διασώζουν τον μοντερνισμό ως πολιτικό πρόγραμμα συμβατό με τον κλασικά νοούμενο πολιτικό πολιτισμό. Τέτοια ιστορικοπολιτικά γεγονότα είναι, για παράδειγμα i) η κατάληψη του πλανήτη, ii) η καταλήστευση των εθνών από τα υλιστικά μοντερνιστικά κράτη, iii) η δημιουργία δεσποτικών κρατών στον Δυτικό κόσμο και η επιβολή δεσποτικών καθεστώτων επί όλων σχεδόν των εθνών του πλανήτη, iv) η γένεση της εθνοσοβινιστικής μοντερνιστικής «ιδέας» («το κράτος δημιουργεί το έθνος») που προκάλεσε μύριες ανθρώπινες κακουχίες, v) οι συνεπακόλουθες γενοκτονίες-εθνοκαθάρσεις στην Βόρειο Αμερική και στην Δυτική Ευρώπη, vi) η ιστορική απάτη της δήθεν ιδεολογικής ηγεμονικής γιγαντομαχίας του 20ού αιώνα που ταλαιπώρησε όλα τα έθνη του πλανήτη, vii) το διαίρει και βασίλευε που συνεχίζεται από τα σημερινά μοντερνιστικά καθεστώτα, vii) οι νέο-αποικιακές πρακτικές και viii) τα μεταψυχροπολεμικά νεοηγεμονικά φαινόμενα, καθώς και το άνομο και καταχρηστικό επεμβατικό όργιο που τα συνόδευσε.

Όλα αυτά και πολλά άλλα συναφή μικρότερα ή μεγαλύτερα εγκλήματα, υπενθυμίζω, στηρίχθηκαν από τις λεγόμενες «κοινωνικές επιστήμες» –και κυρίως τις «ιστορικές σπουδές»– που μαζικά αν όχι βιομηχανικά παρήγαγαν ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις που στήριζαν τους κατεξουσιασμούς, τις δεσποτείες, την αποικιοκρατία, τις γενοκτονίες, τις  ηγεμονίες και τους επιθετικούς πολέμους. Αν και αυτή η υπενθύμιση προσκρούει πάνω στην περιρρέουσα συμβατική σοφία και στα παρασιτικά συμφέροντα των θαμώνων των (πανεπιστημιακών) ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων –παλαιών και νέων– εύκολα στοιχειοθετείται ότι η βασική αποστολή των «κοινωνικών επιστημών» της μοντερνιστικής εποχής ήταν η παροχή ιδεολογικοπολιτικών υπηρεσιών στις εξουσίες της εκάστοτε συγκυρίας. Εκατομμύρια επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολόγοι-προπαγανδιστές συνειδητά ή ανεπίγνωστα εξυπηρέτησαν ή συνεχίζουν να εξυπηρετούν προπαγανδιστικούς σκοπούς και ιδεολογικοπολιτικές ορθότητες εφήμερης σημασίας ή αξίας. Η κατάσταση αυτή επιτάθηκε, όπως εξηγώ στην συνέχεια, με τον μεταμοντερνισμό.

Δεύτερον, η «λαίλαπα» ως χαρακτηρισμός του μεταμοντερνισμού στο προηγούμενο μήνυμά μου δεν ήταν αξιολογικός όρος όπως φαίνεται ότι το αντιλήφθηκε ο συνάδελφος Boundas. Αναφέρεται σε βασανιστικά θεμελιωμένες ιστορικοπολιτικές συσχετίσεις που οδηγούν σε συμπεράσματα για την ολοκληρωτική αποτυχία του μοντερνισμού και την προσαρμογή όλων των ιδεολόγων του παρελθόντος στις ανάγκες της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης (φαινόμενα τα οποία περιέγραψε εξαντλητικά ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης στα ελληνόφωνα και γερμανόφωνα έργα του). Δεν θα επαναλάβω εδώ την ανάλυση εκατοντάδων σελίδων που κάνω στην προαναφερθείσα δημοσίευσή μου, «Κοσμοθεωρία των Εθνών». Λέω μόνο ότι οι μεταμοντέρνοι αποδομηστές κάθε είδους και κάθε απόχρωσης συνειδητά η ασυνείδητα εξωθούν στην ανθρωπολογική εκμηδένιση, τον φιλοτομαρισμό, την φιλαυτία, τον μηδενισμό και τον ευδαιμονιστικό ηδονισμό, γεγονός που με οδήγησε να ανατρέξω στους συνεπείς υλιστές La Mettrie και de Sade για να περιγράψω τις αληθείς τάσεις των εκατοντάδων αντιφατικών και συγκρουόμενων μεταμοντέρνων τάσεων εκεί που ενώνονται τα νήματά τους  ίσαμε τις λογικές απολήξεις τους. Σημαντικοί έλληνες φιλόσοφοι επισημαίνουν το ίδιο πράγμα. Ο Θόδωρος Ζιάκας, για παράδειγμα, πρόσφατα όρισε αυτό το φαινόμενο ως «ολοκληρωμένο μηδενισμό». Εγώ το περιέγραψα και το όρισα ως «επιστροφή στα Σόδομα και Γόμορρα των συνεπών υλιστών La Mettrie και de Sade». Έτσι, αντικρούω την θέση του σ. Boundas  όταν γράφει: «So that, if we are going to indulge in name-calling, the position that the critic of the "postmodern defends would be pre-modern "». Έχω πλήρη επίγνωση της μοντερνιστικής συμβατικής άποψης ότι οτιδήποτε δεν είναι μοντερνιστικό είναι, δήθεν, «προπολιτικό». Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με αυτή την θέση και επιτρέψτε μου να την εξηγήσω, εδώ, συντομογραφικά ότι ισχύει το αντίθετο: Οι εθνικές κοσμοθεωρίες και η ανθρωπολογική διαμόρφωση των κοινωνικών οντοτήτων οδηγεί σε εμβάθυνση του πολιτικού πολιτισμού ενδοκρατικά και διακρατικά ενώ οι μοντερνιστικές και μεταμοντέρνες τάσεις οδηγούν σε προπολιτικές αν όχι βαρβαρικές συνθήκες.  

Μεταξύ εποχής του πολιτικού πολιτισμού και βαρβαρικής-προπολιτικής εποχής υπάρχει ένα νοερό σύνορο: Οι απαρχές του πολιτικού πολιτισμού συμβολικά εντοπίζονται στην κλασική εποχή όπου και ορθά θεωρείται ότι ενδοπολιτειακά αποκορυφώθηκε η δημοκρατία, η κοινωνική ελευθερία και η πολιτική ελευθερία. Εν πολλοίς, ενσαρκώνεται στα κείμενα (κυρίως) του Αριστοτέλη. Επάξιους σύγχρονους μεθερμηνευτές θεωρώ τους Χρήστο Γιανναρά, Γιώργο Κοντογιώργη και ελάχιστους άλλους που τιμούν όχι μόνο την ελληνική αλλά και την διεθνή στοχαστική προσπάθεια κατανόησης των δεινών που σώρευσε το μοντερνιστικό φαινόμενο, το οποίο ο καθείς εξ αυτών με τον δικό του τρόπο αντιδιαστέλλει με την κλασικά νοούμενη Πολιτική. Βιβλιογραφικά, προσθέτω πως ελάχιστοι θα διαφωνούσαν ότι στο περιγραφικό τουλάχιστον επίπεδο η συνεισφορά του Παναγιώτη Κονδύλη στην κατανόηση του μοντερνιστικού και μεταμοντέρνου φαινομένου είναι μοναδική, ανεπανάληπτη και ένας ανεξάντλητος στοχαστικός θησαυρός.

Ο Αριστοτελισμός σωστά νοούμενος περιγράφει την εμπράγματη κοινωνιοκεντρική διαμόρφωση του Κοινωνικού γεγονότος και τον συλλογικό κατ’ αλήθειαν βίο που προσδιορίζει το συμβατό με αυτό (το Κοινωνικό) Πολιτικό γεγονός. Πρόκειται για την «εμπράγματη φιλοσοφία» των μελών όλων των εθνών την οποία συνειδητά ή ανεπίγνωστα υιοθετεί η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων όλων των εποχών, και με την οποία, εν τούτοις, διαφωνεί η συντριπτική πλειονότητα των μοντερνιστών φιλοσόφων (στους οποίους συμπεριλαμβάνω τους αστικοφιλελεύθερος, τους μαρξιστές, τους ναζιστές και οποιανδήποτε άλλη παραδοχή προδικάζει την πολιτική βούληση της κοινωνίας). Οι μοντερνιστές και οι μεταμοντέρνοι απόγονοί τους, μουρμουρώντας, ψιθυρίζοντας η κραυγάζοντας αναζητούν εξωπολιτικούς-μεταφυσικούς ορθολογισμούς προγραμματικού προσδιορισμού των κριτηρίων της πολιτικής οργάνωσης. Έτσι, προγραμματικά i) διχοτομούν την κοινωνία από την εξουσία και ii) εγκαθιδρύουν ένα σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης (ποικίλων βαθμίδων, κατά περίπτωση ανάλογα με τις κοινωνικές ανοχές και αντιδράσεις ή επαναστάσεις). Το σύστημα αυτό κινείται με φορά όχι προς δημοκρατία αλλά προς δεσποτισμό, πατερναλιστικό κατεξουσιασμό και ασφαλώς προς αδιέξοδες υλιστικές-ιδεολογικές-διεθνιστικές-ηγεμονικές προσλήψεις της πολιτικής. Το καταμαρτυρούν οι αταξικές πολιτικοστοχαστικές ισοπεδώσεις, οι ρατσιστικές εξομοιώσεις, τα ιδεολογικά εποικοδομήματα και εσχάτως η παραφιλολογία για τα δήθεν οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα που μπορούν δήθεν να ερμηνεύονται δεσμευτικά από τον κάθε Κλίντον, Μπους ή αύριο οποιοδήποτε άλλο ηγείται της μιας ή άλλης ηγεμονικής δύναμης κάθε ιστορικής συγκυρίας. Το καταμαρτυρεί επίσης η αδέκαστη καθημερινότητα σε όλα τα μοντερνιστικά καθεστώτα «έμμεσης αντιπροσώπευσης» στα οποία μόνο όσοι συγκυριακά νέμονται την εξουσία τολμούν να υποστηρίξουν τον δημοκρατικό, δήθεν, χαρακτήρα τους. Η εισβολή διεθνικών δρώντων τις τελευταίες δεκαετίες και η ανάμιξή τους με τους κατεξουσιαστές της έμμεσης αντιπροσώπευσης μεγεθύνει το δημοκρατικό έλλειμμα. Ιδιαίτερα σε εξαρτημένα κρατίδια, δεν κυβερνούν καν οι έμμεσοι κάτοχοι της εξουσίας αλλά ευαγή «ιδρύματα» στελεχωμένα από εξωπολιτικούς δρώντες επιστημονικά μεταμφιεσμένους και διασυνδεδεμένους  με τις μητροπολιτικές ηγεμονικές εξουσίες (βλ. ανάλυση για το χαρακτηριστικό παράδειγμα του soft power strategy στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm).

 Η (Αριστοτελική) εμπράγματη φιλοσοφία όλων των εθνών που ασκείται ακατάπαυστα ερήμην φιλοσόφων, θεωρεί ύβρη τον εξοστρακισμό του πνεύματος από την δημόσια σφαίρα.  Και όμως, όπως γνωρίζουμε, όχι μόνο την θρησκεία αλλά και το πνεύμα συνολικά επιχειρεί να εξοστρακίσει από την δημόσια σφαίρα κάθε συνεπής υλιστής, ιδεολόγος και διεθνιστής. Συγκαιρινά, ο αντιπνευματικός κατήφορος οδηγεί τον μοντερνισμό στην φυσική κατάληξή του, δηλαδή στα θεωρήματα και ιδεολογήματα του ύστερου μεταμοντέρνου συνονθυλεύματος που πλημμυρίζουν τα πανεπιστημιακά τμήματα και τους καλλιτεχνικούς χώρους. Οι παρασιτικοί θαμώνες της επιστημονικής και αισθητικής παρακμής του μεταμοντερνισμού, βεβαίως, αυτάρεσκα και εξυπηρετικά θεωρούν τους εαυτούς τους ως δήθεν «μοντέρνους» και «προοδευτικούς». Ακόμη, αθέμιτα και καταχρηστικά, οικειοποιούνται πλουραλιστικά και δήθεν δημοκρατικά πρόσημα που καμιά σχέση δεν έχουν με την έμμεση αντιπροσώπευση και τα ιδεολογήματά της.

Αναμφίβολα και ελέω διασυνδέσεων με την εξουσία, αναμενόμενα, οι υλιστές-μοντερνιστές διανοούμενοι παράγουν βουνά χαρτιού (η βιομηχανική παραγωγή των οποίων, παραδόξως, χρηματοδοτείται από σπάνιους δημόσιους πόρους) με αποτέλεσμα να κυριαρχούν στην προπαγάνδα, την εκπαίδευση των νέων και την διαιώνιση ενός άθλιου νεοαποικιακού διεθνούς περιβάλλοντος. Παραμένει αληθές, εν τούτοις, ότι το μόνο που κατορθώνουν είναι να κατασκευάζουν υλιστικούς ψευτόκοσμους και να προκαλούν ζημιές στις απρόσεκτες κοινωνίες. Ακόμη, παραμένει αληθές ότι: i) οι στοχασμοί τους στερούνται οντολογικών θεμελίων, ii) είναι εκ της φύσεως τους προπολιτικοί  και iii) ο κόσμος που ποθούν είναι ανθρωπολογικά μηδενισμένος. Ουσιαστικά, η αντιπνευματική νοηματοδότηση της δημόσιας σφαίρας από τους μοντερνιστές (και της ιδιωτικής από τους μεταμοντερνιστές) σημαίνει ότι το «πολιτικό» τους σύστημα μπορεί να λειτουργήσει αν μέσα σωρεύονται και αθροίζονται μηδενισμένοι ιδιώτες και όχι ενεργοί, συνειδητοποιημένοι πολίτες-εντολείς της πολιτικής εξουσίας. Οι συγκαιρινοί απόγονοι των μοντερνιστών μισούν το πολιτικά πολιτισμένο έθνος. Είναι η ύστερη και πιο καταστροφική εκδοχή των παραδοχών οι οποίες με αφετηρία τον 16ο αιώνα, προκάλεσε την καταδυνάστευση του πλανήτη και οδήγησε στην απάτη της ιδεολογικής διαμάχης του 20ού αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι συνειδητά η ανεπίγνωστα όλοι οι μεταμοντέρνοι ιδεολογόγοι-ιεραπόστολοι στήριξαν το άνομο και καταχρηστικό πλιάτσικο των ηγεμονικών δυνάμεων της μεταψυχροπολεμικής εποχής.

 Τώρα, θα παρακαλούσα θερμά τον συν. Boundas, εάν συμφωνεί, να μην χάσουμε χρόνο υζητώντας για τον ένα ή άλλο μοντερνιστή διανοούμενο, τις αποχρώσεις της σκέψης του κα τις βαθμίδες της ιδεολογικής σύγχυσής του. Μια ανάγνωση του πνευματικά γιγαντιαίου έργου του Παναγιώτη Κονδύλη Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, για παράδειγμα, καθιστά εύκολα κατανοητό ότι ταλαντευόμενοι καλόπιστοι και συμβατικά επιφανείς διανοητές όπως ο Χάμπερμανς ή ο Φουκώ στοχαστικά διαθέτουν ελλειμματικά οντολογικά θεμέλια και τα κείμενά τους είναι γεμάτα αντιφάσεις, αντιθέσεις και αναιτιολόγητες μεταστροφές. Δεν είναι επιστημονικά ή δεοντολογικά δεσμευτικό να σπαταλούμε τον σύντομο πολύτιμο βίο μας με φαντασιόπληκτους θαμώνες των «κοινωνικών επιστημών» που ήδη βαρύνονται με ένα εξαιρετικά προβληματικό επιστημονικό μητρώο.

Τρίτον, συντομογραφικά και πάλιν απαιτείται να τονίσω και τούτο: Τα έθνη ακολούθησαν την προαναφερθείσα δύσκολη, αντίξοη αλλά ανοδική πορεία κτισίματος των πνευματικών και πολιτικών τους επιτευγμάτων που αποκορυφώθηκε στην πνευματικά γεμάτη Βυζαντινή Οικουμένη. Βασικά, όσον με αφορά, θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πλήγμα κατά του κοσμοσυστήματος εθνών της Βυζαντινής Οικουμένης συντελέστηκε όχι το 1453 μ.Χ. αλλά τις δεκαετίες του 1910 και 1940. Μια ανάγνωση του Ρήγα Φεραίου βεβαιώνει τι προϋπήρξε της μεγάλης σφαγής των Εθνών της Μικρασίας που εκτέλεσαν οι ηγεμονικές δυνάμεις οι οποίες διαχειρίστηκαν την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μια διαχείριση της οποίας τα έθνη της περιοχής έγιναν υποχείριο, μια «ιστορία» που ακόμη δεν γράφτηκε).

Τέταρτον, συντομογραφικά επίσης υπενθυμίζω ότι, διόλου τυχαία το αντιμεταφυσικό και αντιπνευματικό υλιστικό κίνημα μετά τον 16ο αιώνα ήταν καθολικά (δονκιχωτικά και τραγικά), αντι-Αριστοτελικό. Δηλαδή ως εκ της φύσεώς του ήταν αντίθετο στην φυσιολογική κοινωνιοκεντρική θεμελίωση του Κοινωνικού και του Πολιτικού. Ουσιαστικά, μετά τον 16ο αιώνα ο υλισμός, η ιδεολογία, ο διεθνισμός, και τώρα ο μεταμοντερνισμός επιχειρούν να καταπνίξουν τον πνευματικό κόσμο των πολιτών όταν προσέρχονται μέσα στην δημόσια σφαίρα και φορτώνοντάς τους με εξωπολιτικά προσδιορισμένα δικαιώματα να τους εγκλωβίσουν μέσα στην ιδιωτική σφαίρα τους σφαίρα. Εκεί μέσα στην ιδιωτική σφαίρα ο πολίτης ακόμη και αυτά τα εξωπολιτικά προσδιορισμένα «δικαιώματα» τα απολαμβάνει μόνο ονομαστικά ή μόνο στον βαθμό που εξυπηρετείται η αδιατάραχτη ωφελιμιστική-χρησιμοθηρική λειτουργία των (υλιστικών) καθεστώτων έμμεσης αντιπροσώπευσης. Οι συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι κράχτες του ηδονισμού και της ανθρωπολογικής αποδόμησης στον καλλιτεχνικό χώρο αυτή την χρησιμοθηρία υπηρετούν με το να συντηρούν τα δεσποτικά καθεστώτα έμμεσης αντιπροσώπευσης και με το να καταπολεμούν τα πνευματικά κτίσματα των εθνών. Αυτό που τους βολεύει είναι ένας υλιστικός δημόσιος χώρος μέσα στον οποίο συναλλάσσονται χρησιμοθηρικά ανθρωπολογικά εκμηδενισμένοι ιδιώτες.

Τώρα, ο συμπαθής κ Γαβράς, που πολλοί στο όνομα μιας ψεύτικης καλλιτεχνικής ασυλίας θέλουν να βάλουν στο απυρόβλητο της κριτικής, ενδεχομένως ανεπίγνωστα και στον βαθμό που είναι επηρεασμένος από τα συμβατικά μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, αυτό ακριβώς κάνει: Υπηρετεί τον εξοστρακισμό του πνευματικού κόσμου των πολιτών από την δημόσια σφαίρα για να μπορεί να λειτουργεί απρόσκοπτα το καθεστώς της έμμεσης αντιπροσώπευσης και τα υλιστικά-ωφελιμιστικά πρότυπά του. Τέτοιες παραδοχές βεβηλώνουν, θα έλεγα, δεν υπερασπίζονται το οικουμενικής αξίας κάλλος ενός Παρθενώνα. Αυτές οι παραδοχές, αγαπητοί συνάδελφοι, γνωρίζετε πολύ καλά ότι αποτελούν θεμελιώδη χαρακτηριστικά του μοντερνισμού που αποκορυφώνει ο μεταμοντερνισμός. Βασικά, τώρα, συνειδητά ή ασυνείδητα οι μεταμοντέρνοι ιδεολόγοι-ιεραπόστολοι και οι συνοδοιπόροι καλλιτέχνες επιχειρούν κάτι πολύ πιο δραστικό: Τον ανθρωπολογικό μηδενισμό του πολίτη όχι μόνο μέσα στην δημόσια σφαίρα αλλά και μέσα στην ιδιωτική. Το πρόσφατο αποδομητικό όργιο της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας (που εγώ ονομάζω «ιστορική ανεκδοτολογία», φτωχό συγγενή των ιστοριογράφων της αποικιοκρατίας και των ηγεμονικών δυνάμεων) αυτούς τους απάνθρωπους σκοπούς είναι που –συνειδητά ή ανεπίγνωστα, είναι επιστημονικά αδιάφορο– εξυπηρετεί.

Ο ανθρωπολογικός εκμηδενισμός του πολίτη είναι αναγκαία προϋπόθεση των μεταμοντέρνων παραδοχών. Καταδικάζοντας τον «πολίτη» στην  ιδιωτεία και σε μια υλιστικά νοούμενη ζωή υπηρετεί καλύτερα την μαζικοπαραγωγή και την μαζικοκατανάλωση (βλ. εκτεταμένη εξέταση αυτών των θεμάτων στα κεφάλαια 4 και 5 του Κοσμοθεωρία των Εθνών ό.π.). Ανομολόγητος τελικός σκοπός των συνειδητών μεταμοντέρνων είναι να εξοστρακίσουν παντελώς το πνεύμα από όλα τα επίπεδα για να δημιουργηθεί ένας ανθρωπολογικά ισοπεδωμένος, επίπεδος, απονευρωμένος –και εν τέλει μηχανικός– κόσμος των φαντασιώσεων των αναρίθμητων ιδεολόγων που παρήγαγε το αντιπνευματικό-υλιστικό κίνημα των τελευταίων αιώνων. Βεβαίως, ποτέ δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τέτοια κοινωνικοπολιτικά τερατουργήματα. Όμως, δημιουργούν αναρίθμητα προβλήματα στις κοινωνίες τους και στις κοινωνίες άλλων εθνών! Ή μήπως χρειάζεται πολύς κόπος για να τεκμηριωθεί πως δεν το κατάφεραν στις ΗΠΑ, στην Γαλλία, στην ΕΕ ή στην πρώην Σοβιετική Ένωση και πως όποτε επιχείρησαν να δημιουργήσουν υλιστικά κοινωνικοπολιτικά τερατουργήματα προκάλεσαν μεγάλες κακουχίες κατά των ιστορικών εθνών!

Μπορεί σε πολλά πανεπιστημιακά Τμήματα οι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολόγοι να βασανίζουν τους φοιτητές τους – και στα βιβλία, άρθρα και δοκίμια να ταλαιπωρούν αναγνώστες που εθίστηκαν να διαβάζουν άκριτα, μονόπλευρα και δογματικά-ευθύγραμμα, δηλαδή ιδεολογικά. Οι κοινωνίες, όμως, τους παρακάμπτουν και αυτοθεσμίζονται. Συγκροτούνται πολιτικά εν  μέσω δυσκολιών και αναστολών που προκάλεσαν οι (ποικίλων βαθμίδων, χρωμάτων και αποχρώσεων) μοντερνιστικοί  υλισμοί, ιδεολογίες και διεθνισμοί. Κυρίως, όλα ανεξαιρέτως τα έθνη κτίζουν ακατάπαυστα τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες και την ανθρωπολογική ετερότητα των κοινωνιών τους. Διεκδικούν έτσι ολοένα και περισσότερο μια κλασικά-πολιτικά νοούμενη εθνική ανεξαρτησία που βάζει σταδιακά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις εθνοσοβινιστικές μοντερνιστικές αντιλήψεις κρατικής οργάνωσης. Αυτές οι τάσεις είναι μια δύσκολη θαλασσοπορία που ανακόπηκε με την πτώση της Βυζαντινής Οικουμένης και το δυνάμωμα των οποίων θα αφήνει πίσω την μοντερνιστική ηγεμονική αντίληψη δημιουργώντας ένα ολοένα και πιο στέρεο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα. Η στερεότητα του εθνοκρατοκεντρικού συστήματος (που αβασάνιστα συνάγεται και μέσα από τις θεμελιώδεις αρχές του συγκαιρινού διεθνούς δικαίου), θα είναι συνάρτηση του βαθμού στον οποίο τα μέλη θα είναι προσκολλημένα στην εθνική ανεξαρτησία και που ο κοινωνιοκενρικός πολιτικός πολιτισμός θα βαθαίνει μια πραγματική και όχι μια ψευδή δημοκρατία.

Δηλαδή, α) μια δημοκρατία που θα έχει φορά σύγκλισης αν όχι ταύτισης των εντολέων πολιτών με την εντολοδόχο πολιτεία, β) ένα πολιτειακό περιβάλλον που θα εμπλουτίζεται διαρκώς από τον ανθηρό πνευματικό κόσμο των ανθρώπων που θα διαμορφώνει τις κανονιστικές δομές σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε έθνους και γ) που θα δυναμώνει τους εθνικούς πολιτισμούς οι οποίοι έτσι εισρέοντας στην διεθνή πολιτική θα δημιουργούν ένα διεθνές πνευματικό περιβάλλον εδρασμένο πάνω στην θεμελιώδη αντιηγεμονική αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, δεν αναφέρομαι σε εσχατολογικά προσδιορισμένους παραδείσους γιατί αυτό είναι προνόμιο των ιδεολογιών. Εδώ απλά επισημαίνεται το διυποκειμενικά αληθές ιστορικό γεγονός –που καμιά ιστορική ανεκδοτολογία δεν μπορεί να επισκιάσει– ότι ο μοντερνισμός και τα παράγωγά του ανέκοψαν και παρεμπόδισαν την δύσκολη αλλά ανοδική πορεία των εθνών. Η αποδυνάμωση των μοντερνιστικών τάσεων επιτρέπει στα έθνη να μπουν ξανά σε μια δύσκολη μεν πολλά υποσχόμενη τροχιά διαμόρφωσης των εθνικών-ανθρωπολογικών προϋποθέσεων του κοινωνικοπολιτικού τους βίου ενδοκρατικά και διακρατικά. Αυτές οι προϋποθέσεις απαιτούν αντίκρουση των προσπαθειών ανθρωπολογικού εκμηδενισμού που βρίσκεται στον πυρήνα κάθε μοντέρνας και μεταμοντέρνας ιδεολογικοπολιτικής παραδοχής. Συνειδητά, ανεπίγνωστα ή επιπόλαια, καλλιτέχνες όπως ο κ Γαβράς με το να ισοπεδώνουν την ιστορία μας για να προτάξουν τα απλουστευτικά ιδεολογήματά τους, ενισχύουν τις παραδοχές που πρεσβεύουν ότι ο πλανήτης πρέπει να κατοικείται από ανθρωπολογικά εκμηδενισμένους ιδιώτες. Θα ήταν επιστημονικά και πολιτικά μεγάλη παράλειψη αν δεν ασκούσαμε το δικαίωμά μας για αυστηρή κριτική τέτοιων φαινομένων.

 Πέμπτον, δεν με ξαφνιάζει το γεγονός ότι η κριτική του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού προκαλεί ακαριαία αντιδράσεις, απορίες, δυσφορία και ενίοτε θυμό. Θα με ξάφνιαζε το αντίθετο. Αυτό γιατί είναι εκατομμύρια οι διανοούμενοι οι οποίοι τις τελευταίες δεκαετίες επιστρατεύτηκαν και συνεχίζουν να επιστρατεύονται σε ιδεολογικοπολιτικούς σκοπούς. Τα μέλη αυτού του επιστημονικά μεταμφιεσμένου όχλου των οποίων κύρια ειδίκευση είναι η ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα η εργολαβική παραγωγή σπουδαιοφανών όρων και εννοιών,  ανερυθρίαστα επικαλούνται την ακαδημαϊκή ιδιότητα ως δήθεν αμάχητο τεκμήριο εγκυρότητας. Είναι τόσο απομακρυσμένοι από την καθημερινότητα των μελών των εθνών και από την κλασικά νοούμενη Επιστήμη όσα και τα εκατομμύρια έτη φωτός που απαιτείται για να μεταβούμε από την Γη στα αστρικά συστήματα του Γαλαξία. Ζώντας στον παρασιτικό κόσμο των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων είναι λογικό, λοιπόν, ενστικτωδώς να αντιδρούν αρνητικά όταν τους επισημαίνεις ότι εθισμένοι εξ επαγγέλματος να υπηρετούν την εκάστοτε πολιτική εξουσία δεν κάνουν επιστήμη αλλά μόνο πολιτική προπαγάνδα. [Πολύ πρόσφατα, γίναμε όλοι μάρτυρες του καταπληκτικού φαινομένου των βολικών και ευέλικτων συγκλίσεων όσων πριν μερικά μόνο χρόνια κράδαιναν άρθρα πίστεως και ορκίζονταν σε δήθεν αντιθετικές ιδεολογίες και θεωρίες. Όλοι μαζί, μουρμουρώντας, ψιθυρίζοντας ή κραυγάζοντας προπαγανδιστικά συνθήματα, στήριξαν το μεταψυχροπολεμικό επεμβατικό όργιο και τα ύστερα εγκλήματα των υλιστικών καθεστώτων. Στην Ελλάδα, εκατοντάδες «προοδευτικοί» ανερυθρίαστα στήριξαν, για παράδειγμα, το ηγεμονικής έμπνευσης φασιστοειδές (και αμιγώς μεταμοντέρνο) σχέδιο Αναν που καταστρατηγούσε κάθε έννοια της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας – βλ. ανάλυση στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm].

Χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό κατά οποιουδήποτε –για ιστορικά και για πολιτικοστοχαστικά φαινόμενα μιλώ και όχι για τις προσωπικές στάσεις του καθενός που συχνότατα είναι ανεπίγνωστες ή επιπόλαιες γιατί πολλοί παρασύρονται εφήμερα από το ρέμα– ο σκοπός των μοντερνιστικών «κοινωνικών επιστημών» μετά τον 16ο αιώνα ήταν συγκεκριμένος και οριοθετημένος: α) Δημιουργία μιας περιρρέουσας συμβατικής ατμόσφαιρας που στήριζε τα καθεστώτα έμμεσης αντιπροσώπευσης, β) στήριξη της ιδεολογικοπολιτικής ορθότητας που μονίμως επιχειρεί να εξοστρακίσει τα πνευματικά ζητήματα από την δημόσια σφαίρα, γ) δημιουργία μιας αμιγώς υλιστικής δημόσιας σφαίρας, δ) προσφορά υπηρεσιών στις ηγεμονικές πολιτικές των αποικιακών δυνάμεων και στην συνέχεια νεοαποικιακών ηγεμονικών κρατών, ε) εργολαβική προσφορά υπηρεσιών στις πολιτικές εξουσίες και στ) ευέλικτη προσαρμογή στα εκάστοτε ρευστά ενδοκρατικά και διακρατικά συμφέροντα (και εσχάτως στα παντελώς αδιαφανή εξωπολιτικά διεθνικά συμφέροντα). Καλά κάνουμε, λέω ξανά, να μην αρχίσουμε να μιλάμε αποσπασματικά για τον ένα ή άλλο καλόπιστο μοντερνιστή ή μεταμοντέρνο διανοητή της μιας ή άλλης απόχρωσης. Παρά το γεγονός ότι αναμφίβολα υπάρχουν εξαιρέσεις, η συντριπτική πλειονότητα αυτών των διανοητών παρασύρεται από το ίδιο ρέμα λέγοντας συχνά μισόλογα πλήρη αντιφάσεων. Άλλοτε σχοινοβατούν στοχαστικά και προσαρμοστικά και ακόμη συχνότερα αλλάζουν «σχολές σκέψης» όπως τα πουκάμισά τους. Ακόμη πιο σημαντικό, οι στοχαστικές μεταστροφές, μεταλλαγές και προσαρμογές είναι αναιτιολόγητες και αυθαίρετες. Το κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών των στοχαστών –ακόμη και αν στις αναλύσεις τους παραθέτουν κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις– είναι το οντολογικό έλλειμμα των θεωρήσεών τους και η ροπή προς την μεταφυσική σκέψη. Είναι σημαντικό να τονιστεί, επίσης, η φορά με την οποία κινείται η σκέψη τους. Συνειδητά ή ασυνείδητα κινούνται προς αδιέξοδους υλιστικούς-ιδεολογικούς-διεθνιστικούς προσανατολισμούς που δεν είναι συμβατή με θεμελιώδεις ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης, κυρίως με τις πνευματικές ιδιότητες του ανθρώπου και με την ασυγκράτητη ανάγκη του να θέτει οντολογικά ερωτήματα για την μετά θάνατο κατάσταση και να επιχειρεί να τα απαντήσει. Παρακάμπτοντας αυτές τις θεμελιώδεις ιδιότητες, ο μοντερνισμός θέλει τον πολίτη όταν προσέρχεται στην δημόσια σφαίρα να απαρνείται τον πνευματικό του κόσμο. Προχωρώντας ένα βήμα ακόμη ο μεταμοντερνισμός ίσαμε τις λογικές απολήξεις του αποβλέπει στην ανθρωπολογική εκμηδένιση του πολίτη μέσα στην ιδιωτική του σφαίρα για να είναι «ιδιώτης» που θα λειτουργεί συμβατά με την  υλιστική δημόσια σφαίρα.

Στο σημείο αυτό, θα μπορούσα να τονίσω, ακριβώς, ότι ιδεολογία και πολιτική είναι όροι ασύμβατοι. Πολιτική υπάρχει μόνο όταν απορρέει από τον πνευματικά πλούσιο και κοινωνιοκεντρικά εξελισσόμενο συλλογικό βίο μιας κοινωνικής οντότητας. Η ιδεολογία σε όλα της τα χρώματα και σε όλες τις αποχρώσεις αντιβαίνει στην έννοια της Πολιτικής γιατί προτάσσει κριτήρια εξωκοινωνικά και εξωπολιτικά προσδιορισμένα. Ουσιαστικά, όλες οι μοντερνιστικές ιδεολογίες είναι προπολιτικής υφής και αυτό είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό τους. Ίσως βεβαίως βρει κανείς κάποιους «αιρετικούς μοντερνιστές» που χρησιμεύουν ως άλλοθι το απέραντου υλιστικού κόσμου των (πανεπιστημιακών) ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων. Καταπνίγονται από την συμβατική μεταμοντέρνα ατμόσφαιρα και ο πνευματικός τους ορίζοντας περικόπτεται από την ιδεολογικοπολιτικά κυριαρχούμενη συμβατική σοφία. Στο σημείο αυτό, μήπως και δεν έγινα πλήρως κατανοητός, θα ήθελα να τονίσω εμφατικά ότι δύσκολα θα βρεις στον μοντερνιστικό χώρο στοχαστές του διαμετρήματος των Γιανναρά, Κοντογιώργη, Ζιάκα ή άλλων που μιλούν αληθινά, τίμια, χειραφετημένα, ιστορικοπολιτικά βάσιμα και απαλλαγμένοι από ιδεολογικά βαρίδια. Δεν είναι ανάγκη επίσης να τονίσω την ανεκτίμητη περιγραφή του Κονδύλη γιατί είναι οικουμενικά ανυπέρβλητη. Θέση μου σε κάθε περίπτωση είναι ότι επιστημονικά χειραφετημένες κοινωνικές επιστήμες μπορούν πλέον να προέλθουν από καλλιέργειά τους στα ιστορικά έθνη τα οποία ξαναβρίσκουν την χαμένη εθνική τους ανεξαρτησία και τα οποία μπορούν ανατρέχοντας στα πάμπλουτα πνευματικά τους κτίσματα να θρέψουν μια ανθρωπολογικά συναφή πολιτική σκέψη. Πρωτίστως, ο Αριστοτέλης είναι ο στοχαστής του μέλλοντος και ο Θουκυδίδης του παρόντος. Ο Θουκυδίδης, είναι ο μόνος ασφαλής οδηγός στην διάπλευση του πλήρους αιτιών πολέμου διεθνούς συστήματος που προκάλεσε η μοντερνιστική νοηματοδότηση της πολιτικής μες όρους ισχύος τους τελευταίους αιώνες. Ο Αριστοτέλης είναι ο κύριος εκπρόσωπος των επιστημόνων που θεμελιώνει την ολοκλήρωση του πνευματικού κόσμου των πολιτών στον κοινωνικοπολιτικό βίο.

Έκτον, όσον αφορά τους μεταμοντέρνους πιο συγκεκριμένα, τους οποίους ο συν. Boundas θέλησε να υπερασπιστεί, θα πρόσθετα, πάντοτε συντομογραφικά, τα εξής: Η άναρχη κριτική, αυτοκριτική, η σκόπιμη πρόκληση σύγχυσης μέσα από αντιφατικά ή και ακατανόητα νοήματα είναι όλα οργανικά χαρακτηριστικά του μεγάλου και συνονθυλευματικού ρεύματος των μεταμοντερνιστών οι πλείστοι εκ των οποίων υπηρετώντας τον σκοπό της αποδόμησης του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος, συνειδητά ή ανεπίγνωστα προκαλούν σύγχυση και εξωθούν τους ανθρώπους σε ανθρωπολογικό μηδενισμό. Βασικά αυτό κάνει κάθε θεώρημα ή ιδεολόγημα που αντιβαίνει στην ανθρώπινη οντολογία. Κατά κάποιο τρόπο, ο μεταμοντερνισμός είναι η «θεία δίκη» της μεγαλύτερης υποκρισίας όλων των εποχών, δηλαδή των πολύ  διαδεδομένων ιδεολογικών παραδοχών των διαφόρων ρευμάτων και ρυακιών του μοντερνισμού. Πρόκειται, βασικά, για ένα προγραμματικά και προδιαγεγραμμένα αυτοπαγιδευμένο, όπως είπαμε, αντι-Αριστοτελικό ιδεολογικό κίνημα που φιλοδόξησε –σε μια εποχή όπου οι διαφοροποιημένες ευρωπαϊκές κοινότητες αποτελούνταν από δουλοπάροικους– να δημιουργήσει ένα υλιστικό κόσμο πνευματικά αποστειρωμένο. Έτσι, νόμισε, θα μπορούσε να κυβερνά. Το ίδιο νόμισαν ότι μπορούσε να γίνει όταν στην αποικιοκρατική φάση κατάκτησαν στρατιωτικά τα ιστορικά έθνη του πλανήτη και το ίδιο νομίζουν και σήμερα όταν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα καλλιεργούν την έννοια της «παγκοσμιοποίησης». Δηλαδή την δημιουργία προϋποθέσεων πλανητικής εξουσίας που θα διοικεί πνευματικά εκμηδενισμένους ιδιώτες που θα περιφέρονται συναλλασσόμενοι ωφελιμιστικά, χρησιμοθηρικά και μηχανικά.

Βασικά, ιστορικοπολιτικά μιλώντας, δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η ακόμη πιο αντιφατική αταξική εσχατολογία αυτό που πραγματικά επιχείρησε ήταν να αντικαταστήσει το σάπιο αστικοφιλελεύθερο σύστημα της μετά-αστικής εποχής. Όλες αυτές οι πολιτικοστοχαστικά συγγενείς παραδοχές ενισχύθηκαν από το αποικιοκρατικό φαινόμενο και από την ηγεμονική επικυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων για να μετεξελιχθούν στις μέρες μας δημιουργώντας το άναρχο και συνονθυλευματικό μεταμοντέρνο ιδεολόγημα. Το τελευταίο, στην λιγότερο οδυνηρή και ζημιογόνα εκδοχή του είναι ένα ρευστό ιδεολογικοπολιτικό κίνημα, ευδιάκριτα αφελές, ουτοπικό και φαντασιόπληκτο. Η επικινδυνότητά του συναρτάται με την δύναμη που αποκτά μέσα στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια, την έκταση που εισρέει μέσα στις κανονιστικές δομές και του βαθμού που συμμαχεί με αδιαφανείς εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες και τους αξιωματούχους των «υπηρεσιών» των ηγεμονικών κρατών που περιφέρονται στα εξωπολιτικά διεθνικά καταγώγια. Λίγη μόνο προσοχή χρειάζεται για να διαπιστώσει κανείς ότι οι υπαλληλοποιημένοι διανοούμενοι κάθονται πάνω σε βουνά ψευδαισθήσεων κραδαίνοντας κοινωνικά ανέπαφα δόγματα και ψευτοθεωρίες και ότι γίνονται επικίνδυνοι για τις κοινωνίες που θα καταπιούν το ανθρωπολογικά εκμηδενιστικό πνευματικό δηλητήριό τους. Καταμαρτυρούμενα, ο φανατισμένος και αυτοαναφορικός μεταμοντέρνος στρατός γίνεται άκρως επικίνδυνος όταν μέσα από διεθνικούς δίαυλους υπηρετεί συμφέροντα των ηγεμονικών κρατών με το να επιστρατεύεται στην πολιτική και ανθρωπολογική αποδόμηση εθνών και κρατών (σχέδιο Αναν, μεταμοντέρνα ιστοριογραφία, μεταφυσική κοινωνιολογία …).

Είναι επιστημονικά αδιάφορο το πόσοι υπηρετούν αυτές τις παραδοχές ή το πόσες ενδιάμεσες αποχρώσεις φορέων ιδεολογικών παραδοχών σχοινοβατούν ευέλικτα και ημιμαθώς. Η επιστήμη ποτέ δεν ήταν ζήτημα αριθμών. Αυτό ισχύει πρωτίστως στην μοντερνιστική ιστορική φάση όταν αδίστακτα και αντιδεοντολογικά η ιδεολογικοπολιτική επιστράτευση είναι ο κανόνας και η αξιολογικά ελεύθερη σκέψη η εξαίρεση. Συναφώς, όσον με αφορά, επιτρέψτε μου να θεωρώ την συνειδητή επιστημονικά μεταμφιεσμένη ιδεολογικοπολιτική δραστηριότητα ως μια δόλια στάση γιατί παραπλανεί τα μέλη της κοινωνίας τα οποία στην αναζήτηση της αλήθειας στο πλαίσιο του συλλογικού και του διεθνούς βίου θεωρούν τους ακαδημαϊκούς τίτλους τεκμήριο εγκυρότητας. Όμως, είναι ένα πράγμα η επιστήμη και άλλο η ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα.

 

Σταματώ εδώ, όμως, γιατί είναι ίσως άδικο να προσπαθώ να συνοψίσω αναλύσεις δεκάδων χιλιάδων σελίδων δικών μου και άλλων. Σημειώνω μόνο ότι η επιστήμη που είναι χειραφετημένη και απαλλαγμένη ιδεολογικοπολιτικών βαριδίων, εξαρτάται από την αποδυνάμωση του ηγεμονισμού. Τα ηγεμονικά κράτη καταπολεμούν την χειραφετημένη ανάλυση και ενθαρρύνουν μόνο αυτή που εξυπηρετεί τα ηγεμονικά συμφέροντά τους. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι νέο. Έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Η μαζική ιδεολογικοπολιτική επιστράτευση των επιστημόνων είναι πρωτίστως φαινόμενο που άνθισε στην ιστορική φάση όταν κυριάρχησαν οι αποικιοκρατικές-ηγεμονικές υλιστικές δυνάμεις. Αυτό όπως αλλάζει, όπως είπαμε, ενόσω τα έθνη χειραφετούνται και ενόσω η επιστήμη ενθαρρύνεται να αναπτυχθεί αμιγώς επιστημονικά. Έτσι, συνοψίζω λέγοντας πως η διεστραμμένη αντιπνευματικότητα των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων της Δύσης είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός (και τα εθνοσοβινιστικά-κρατικά θεσμικά εκτρώματά τους) χάνουν έδαφος ολοένα και περισσότερο γιατί επανακάμπτει ολοένα και περισσότερο το κλασικά-πνευματικά νοούμενο έθνος με αποτέλεσμα να αναβιώνουν οι πνευματικές και πολιτικές κατακτήσεις των ανθρώπων:

1) Ακόμη και τα δυτικά μοντερνιστικά καθεστώτα κάθονται πάνω σε εθνικές κοινωνίες που προέκυψαν ερήμην των υλιστικών δομών. Είναι αναπόδραστο ακόμη και στα δυτικά υλιστικά κράτη οι πολίτες να αξιώνουν ολοένα και περισσότερο την χαμένη δημοκρατία τους. Οι μεταμοντέρνοι διανοούμενοί τους μέσα στις βιομηχανίες παραγωγής ιδεολογημάτων (οι λεγόμενες μεταμοντέρνες κοινωνικές «επιστήμες») ούτε καν υποψιάστηκαν το γεγονός της ύπαρξης εθνικών-ανθρωπολογικών προϋποθέσεων που κτίστηκαν στο εσωτερικό των μοντερνιστικών καθεστώτων εις πείσμα των υλιστικών δομών. Δεν μπορούν γιατί λόγω κεκτημένης προπαγανδιστικής ταχύτητας φορούν τις ιδεολογικοπολιτικές παρωπίδες της ψυχροπολεμικής εποχής. Στο βαθμό που αυτό θα ισχύει θα καθηλώνει και θα αποδυναμώνει τα κράτη που θα υπόκεινται τις συνέπειες των παρωχημένων υλιστικών και αντιπνευματικών παραδοχών. Κυρίως, θα απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την κυρίαρχη πλέον παγκόσμια πραγματικότητα: Την αναβίωση των ιστορικών εθνών και των πνευματικών-ανθρωπολογικών προϋποθέσεών τους. Όσοι δεν κατανοήσουν ότι συντελείται η κατάρρευση του υλισμού και η αναβίωση του κόσμου των εθνών μοιραία θα αποξενωθούν, απομονωθούν και αποδυναμωθούν. Κυρίως, θα αποσυντίθενται όσοι δεν αντισταθούν και δεν αντικρούσουν τις παρωχημένες επιστημονικά μεταμφιεσμένες ιδεολογικοπολιτικές προπαγάνδες των οποίων το ιδεολογικοπολιτικό προσωπείο δεν βλέπει μόνο όποιος στερείται όρασης.

2) Στον αχανή Ευρασιατικό χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης καταμαρτυρείται ολοένα και περισσότερο ότι οι εθνικές κοσμοθεωρίες, τα πνευματικά κτίσματα και οι ανθρωπολογικές διαμορφώσεις που συντελούνταν ερήμην των υλιστικών καθεστώτων, φέρνουν ξανά τις κοινωνίες σε μια εθνική πορεία που αντιδιαστέλλεται από την εθνοσοβινιστική και ρατσιστική μοντερνιστική αντίληψη της κρατικής οργάνωσης. Σιγά-σιγά ανακαλύπτουν τον παραμερισμένο πνευματικό τους κόσμο και τον ενσωματώνουν στην δημόσια σφαίρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα έθνη της Ασίας και των άλλων περιφερειών του κόσμου που δεινοπάθησαν κάτω από τον αποικιακό και ηγεμονικό ζυγό του μοντερνιστικού οδοστρωτήρα που έδρασε από τον 16ο αιώνα μέχρι τον 20ό αιώνα. Ο οποιοσδήποτε Χάμπερμανς, La Mettrie, de Sade, «Μαρξ» ή κάποιος άλλος μοντερνιστής ή μεταμοντέρνος διανοητής ας ταξιδέψει στον αχανή χώρο των ενάμιση εκατομμυρίων μουσουλμάνων ή στα άλλα τόσα ή και περισσότερα δισεκατομμύρια στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ρωσία. Ας πει εκεί στους ανθρώπους να εξοστρακίσουν τον μεταφυσικό και πνευματικό εν γένει κόσμο τους από την δημόσια σφαίρα. Θα αισθανθεί πόσο μόνος  και εκτός τόπου και χρόνου είναι. Ούτε βεβαίως θα μπορούσαμε να εγγυηθούμε την σωματική ακεραιότητά του όταν τολμήσει να μιλήσει βέβηλα για τον πνευματικό κόσμο αυτών των δισεκατομμυρίων.

3) Οι συνειδητοί ή ασυνείδητοι μεταμοντέρνοι κάθε απόχρωσης εξυπηρετώντας τα εφήμερα μεταψυχροπολεμικά ηγεμονικά συμφέροντα μπορεί να νόμισαν, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, ότι θα αποδομήσουν και θα διαλύσουν κάποια μη βιώσιμα κρατίδια της περιφέρειας μας. Όσον αφορά τον πραγματικό κόσμο της εθνικής καθημερινότητας, όμως, «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο». Λογαριάζουν δηλαδή χωρίς τα μικρά και μεγάλα έθνη, τα περισσότερα εκ των οποίων ενόσω απομακρυνόμαστε από την αποικιοκρατία βρίσκουν ξανά την χαμένη αυτοπεποίθησή τους, χειραφετούνται και παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Για να είμαι πιο ακριβής, αφού ματαιωθούν τα ηγεμονικής έμπνευσης επιπόλαια μεταμοντέρνα σχέδια της μεταψυχροπολεμικής εποχής κάποιοι θα βρεθούν ζημιωμένοι και κάποιοι ωφελημένοι. Θα ζημιωθούν όσοι δεν πρόσεξαν πως ενόσω απομακρυνόμαστε από τον μοντερνισμό ο κόσμος αλλάζει ραγδαία γιατί τροχοδρομείται πάνω σε μια νέα γνήσια εθνική τροχιά και πως όσοι δεν προφυλαχθούν από τους μεταμοντέρνους «πνευματικούς φονιάδες» της εθνικής-ανθρωπολογικής ετερότητά τους θα υποστούν τις συνέπειες της απροσεξίας τους.

4) Όσον αφορά τα δυτικά έθνη, αν δεν βρουν τον πραγματικό εθνικό χαρακτήρα τους και αν κινηθούν με φορά τον δεσποτισμό και το ροκάνισμα των ανθρωπολογικών τους προϋποθέσεων (αυτό δηλαδή που προκαλεί ο συνδυασμός μεταμοντερνισμού και έμμεσης αντιπροσώπευσης), θα υποστούν τις συνέπειες της απροσεξίας τους. Καθισμένοι πάνω στο ψεύτικο βουνό των παρωχημένων ηγεμονικών ψευδαισθήσεών τους οι θαμώνες που νέμονται την εξουσία και οι παρασιτικοί διανοούμενοί της ίσως να μην κατανοούν πόσο παρωχημένα είναι τα ιδεολογήματά τους. Το ζήτημα είναι αν θα το κατανοήσουν τα μέλη της κοινωνίας. Όσα δηλαδή δυτικά έθνη δεν βρουν τον εθνικό εαυτό τους και όσα κράτη αφήσουν τις στρατιές των ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων μεταμοντέρνων ιδεολόγων να στρέψουν τα βέλη κατά των πολιτών τους, απλά θα αυτοδιαλυθούν και θα ανασυνταχθούν αφού υποστούν πολύ μεγάλο κόστος. Μπροστάρης στην κατηφόρα μερικών εθνών είναι σίγουρα η Ελλάδα (προσωπικά δεν έχω πλέον καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, αν και ελπίζω να κάνω λάθος). Η Ελλάδα υπέστη μεγάλα πνευματικά πλήγματα από τον στρατό αποδομηστών που δημιούργησε το γνωστό «ευαγές Ίδρυμα» που συνδέεται με άλλα αντίστοιχα ιδρύματα στις ΗΠΑ, με διάφορες πολυεθνικές και με τον George Soros. Οι μεταμοντέρνοι αποδομηστές εξάλλου αναμίχθηκαν με τα πνευματικά ορφανά των ιδεολογικών συγκρούσεων των τελευταίων δεκαετιών, τα οποία κατακλύζουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε ελληνική πολιτικοπαραταξιακή ζωή. Μάλλον, η Ελλάδα είναι στην κορυφή των υποψήφιων θυμάτων και αναπόδραστα θα υποστεί τις συνέπειες της ασύλληπτης απροσεξίας της.

 

Τώρα, έχουμε και τον συμπαθή κ Γαβρά να θέλει να κτυπήσει κάτω από την ζώνη τον πνευματικό μας κόσμο. Και να κραυγάζουν κάποιοι ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο της κριτικής. Και να επιζητείται η φίμωση της κριτικής από την στρατιά «Συνασπισμένων» μεταμοντέρνων ιδεολόγων όλου του παρακμασμένου πολιτικοπαραταξιακού φάσματος. Και να τον πληρώνουμε ως φορολογούμενοι αδιαμαρτύρητα… Έ ΟΧΙ. Έλεος …

Επιτρέψτε μας τουλάχιστον να πούμε ότι συμφωνούμε να διαφωνούμε! Κάποιοι θα αντιστεκόμαστε ανένδοτα στην πνευματική και ανθρωπολογική αποδόμηση. Όχι μόνο την δική μας αλλά και όλων των άλλων εθνών. Αυτή δεν είναι μια αξιολογική θέση, τονίζω, αλλά μια θέση συμβατή με την ανθρώπινη οντολογία, την πάγια αξίωση αυτοθέσμισης των κοινωνικών οντοτήτων και με την πάγια αξίωση πολιτικής ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας.

 

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς

 

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifesosedu.gr

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών

Πανεπιστήμιο Πειραιώς

30 Ιουλίου 2009

 

ΝΒ. Αν δεν απαντήσω αμέσως σε τυχόν σχόλια θα οφείλεται στο γεγονός ότι αρμενίζω σε ελληνικές θάλασσες όπου δεν υπάρχουν δέκτες του mobile internet.

 

---------------------------------

Συνέχεια της αμέσως προηγούμενης παρέμβασης έγινε και το εξής συναφές σχόλιο

Αγαπητοί συνάδελφοι,

 

Χρόνια Πολλά για όσους γιορτάζουν σήμερα, Δεκαπενταύγουστο.

 

Ενδιαφέρουσα η συζήτηση εδώ για τον κ Γαβρά αλλά οι αυτονόητοι περιορισμοί χώρου περιορίζουν και το προνόμιο των ακαδημαϊκών να επεκτείνονται, να τεκμηριώνουν και να εμβαθύνουν. Συνέχεια του δικού μου προηγούμενου μηνύματος (εκτενέστατου είναι αλήθεια, σε συνημμένο αρχείο στις 31/2009 – είναι αναρτημένο και στις διευθύνσεις http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm - http://www.ifestosedu.gr/103XalaraEpikaira2009.htm) για το επίμαχο ζήτημα του κ Γαβρά, προσθέτω, συντομογραφικά, τα εξής.

 

Οι παρεμβάσεις του συνάδελφου Δημήτρη Τριανταφυλλόπουλου βρίσκω ότι είναι πολύτιμες. Ταυτόχρονα, όσον αφορά το καλλιτέχνημα του κ Γαβρά, καλή είναι η διευκρίνιση που διαβάσαμε στο φόρουμ ότι λόγω της απίστευτα χαμηλής του ποιότητας και του απαράδεκτου δογματικού-ιδεολογικού χαρακτήρα των μηνυμάτων που εκπέμπει το σωστό θα ήταν να απορριφθεί τελείως –μάλιστα παταγωδώς και δημόσια ζητώντας να επιστραφούν τα λεφτά στο δημόσιο– και όχι κουτοπόνηρα, σπασμωδικά και δειλά να λογοκριθεί, κάτι που είναι, σε κάθε περίπτωση, απαράδεκτο.

 

Τώρα, για το «τι είναι δημοκρατία» νομίζω ότι ο περιορισμός του χώρου έπρεπε να μας είχε αποτρέψει να ανοίξουμε μια τέτοια συζήτηση σε ένα φόρουμ όπου όλοι υποχρεωτικά εκφραζόμαστε συντομογραφικά και ίσως υποχρεωτικά αφοριστικά. Υποθέτω όμως ότι εδώ όταν γράφουμε κάτι στηριζόμαστε σε ακαδημαϊκές μας δημοσιεύσεις ή σε τεκμηριωμένα και λογικά επιστημονικές δημοσιεύσεις άλλων. Πάντως, παρά το ότι εδώ δεν μπορώ να επεκταθώ θα ήθελα να εκφράσω μια απόχρωση διαφωνίας με τον συν. Δημοσθένη Κώστα ως προς τα εξής: Την πρόοδο δεν την έφερε η γενναιότητα στοχαστών όπως ο Καρτέσιος και ο Γαλιλαίος ή μερικών άλλων και στα σπήλαια κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε για πολύ συγκεκριμένους λόγους:

Α) Πρόοδος στις τέχνες  και στα γράμματα και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη από αυτή των Νέων Χρόνων υπήρξε πολύ πριν τον 16ο αιώνα και πολύ πριν τον Καρτέσιο και τον Γαλιλαίο. Η αναφορά στον Σωκράτη και ιδιαίτερα αν αναφέρεται στην «Αριστοτελική εκδοχή του» δύσκολα συνδυάζεται με τους μοντερνιστές στοχαστές μιας και έμμεσα ή άμεσα το μοντερνιστικό κίνημα ήταν αντί-Αριστοτελικό (και συνεχίζει να είναι στην πιο προχωρημένη μεταμοντέρνα εκδοχή του).

Β) Αυτοί και μερικοί άλλοι που αντιστάθηκαν στην Θεοκρατία μίλησαν δειλά, διστακτικά και με υπονοούμενα. Οι διάδοχοί τους είναι που από την Θεοκρατία τολμηρά και με άλματα οδηγήθηκαν στην αντιπνευματικότητα, στην φυσιοκρατία και στο αδιέξοδο κυνήγι ενός φανταστικού υλιστικού κόσμου που ενσάρκωσαν οι μεταγενέστερες μοντερνιστικές ιδεολογίες.

Γ) Ο υλιστικός δρόμος που (ανυποψίαστα) δρομολόγησαν οι αφετηριακοί μοντερνιστές στοχαστές οδήγησε όχι μόνο σε υλιστικό αδιέξοδο αλλά κυρίως σε πνευματικό αδιέξοδο που διαφαίνεται ολοένα και περισσότερο σε όσους συνεχίζουν να προσκολλώνται σε αντιπνευματικές υλιστικές αντιλήψεις της ενδοκρατικής και διεθνούς πολιτικής.

Δ) Διαβάζοντας προσεκτικά αυτούς τους –κατατρομαγμένους και καταφοβισμένους από την Θεοκρατία άλλα κατά τα άλλα συγκρινόμενοι με τους συγκαιρινούς υλιστές προσεκτικούς και εμβριθείς στοχαστές– βλέπουμε ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να είχαν διανοηθεί ότι οι σκέψεις τους θα οδηγούσαν στην συγκαιρινή τρομοκρατία των υλιστών που ιεραποστολικά καταπολεμούν οτιδήποτε πνευματικό. Ανεξάρτητα της ιδεολογίας στην οποία προσκολλώνται στο τέλος του δρόμου που ακολουθούν βρίσκεται η φυσιοκρατία, ο μηχανικός κόσμος των La Mettrie και de Sade και ο κατεξουσιασμός. Μιλώ για την λογική απόληξη αυτών των ιδεολογικών παραδοχών …

Ε) Οι συγκαιρινοί μεταμοντέρνοι διάδοχοι των μοντερνιστών, μεταξύ άλλων πασίδηλα οι κκ Γαβράς και οι ομοϊδεάτες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης, αυτό που πραγματικά κάνουν είναι να επιδιώκουν –συνειδητά ή ανεπίγνωστα και σε ποια έκταση ή σε αναφορά με ποιες προθέσεις το επιδιώκουν είναι επιστημονικά και στοχαστικά αδιάφορο– κάτι που ποτέ δεν συνέβηκε στο παρελθόν και που μάλλον τώρα που καταρρέει ο υλισμός δεν θα συμβεί ξανά: Να εκδιώξουν πλήρως από την δημόσια πολιτική σφαίρα τον πνευματικό κόσμο των πολιτών και να επιτύχουν τον «διεστραμμένο» σκοπό –δεν αναφέρομαι στις προθέσεις τους αλλά στην λογική απόληξη των ιδεολογικοπολιτικών πεποιθήσεών τους– ενός αποκλειστικά υλιστικού κόσμου. Ενός δηλαδή κόσμου του οποίου τα μέλη δεν είναι πνευματικά μηδενισμένοι μόνο μέσα στην δημόσια σφαίρα, αλλά και μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα. Σε αυτό έγκειται εν τέλει –επαναλαμβάνω: συνειδητά ή ανεπίγνωστα και σε ποια έκταση το επιδιώκουν είναι επιστημονικά και στοχαστικά αδιάφορο– η ιδεολογικομανιασμένη ορμή για πνευματική αποδόμηση των πολιτών με ροκάνισμα των πνευματικών τους κτισμάτων. Εδώ ασφαλώς δεν χρειάζεται να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στην ανάγκη ιστορικής αλήθειας –όποιοι ρητά βαδίζουν πάνω στα επιστημονικά αχνάρια του άφθαστου ιστορικού και πολιτικού επιστήμονα Θουκυδίδη δεν χρειάζονται μαθήματα ιστορικής αληθείας– αλλά στην ανάγκη η διϋποκειμενική ιστορική αλήθεια να μην διαστρεβλώνεται ιδεολογικά και με χονδροειδείς σχετικοποιήσεις, όπως έχουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Και έχω στον μυαλό την θέση των μεταφυσικών και των εν γένει πνευματικών στην τρισχιλιετή πορεία του ελληνικού έθνους και όλων των άλλων διαμορφωμένων και πνευματικά θεμελιωμένων εθνών. Ο λιγότερο που θα έλεγα, αυτές οι απόλυτες θέσεις και αυτά τα σχετικοποιητικά άλματα είναι δονκιχωτικά αν όχι φαιδρά.

 

Τώρα, τηλεσκοπικά μερικές μόνο θέσεις για το τι είναι δημοκρατία:

Πρώτον, ιδεατή δημοκρατία είναι η άμεση δημοκρατία: απευθείας σχέση του εντολέα-πολίτη με την εντολοδόχο εξουσία και διαρκής αγώνας για κοινωνική ελευθερία και την πολιτική ελευθερία. Δεν θα το εξηγήσω εδώ γιατί το υποστήριξα –όπως και τα υπόλοιπα σε εκτενέστερες δημοσιεύσεις– αλλά η θέση ότι η άμεση δημοκρατία είναι ανέφικτη είναι αναληθής. Σίγουρα αν δεν υπάρχει πνευματική συνοχή στο εσωτερικό μιας κοινωνίας η αποκέντρωση αργά ή γρήγορα οδηγεί σε πολιτειακό κατακερματισμό (κάτι που ίσως χρειάζεται να συντελείται όταν υπάρχουν τεχνητές συγκολλήσεις όπως της πρώην Σοβιετικής Ένωσης). Όμως, για τα πνευματικά θεμελιωμένα έθνη όλου του πλανήτη, το ζήτημα που τίθεται στο μέλλον είναι να συνδυαστεί η πολιτική τους αποκέντρωσή με μια κεντρική εθνική δομή που θα δυναμώνει την δημοκρατία και θα τους διασφαλίζει εξωτερικά (ως προς το τελευταίο, γι’ αυτό μιλάμε για μια εθνοκρατοκεντρική δομή, γιατί μέχρι να τερματιστούν τα αίτια πολέμου η κυριαρχία κάθε εθνοκράτους είναι η ασφάλειά του και η ελευθερία του).   

Δεύτερον, δημοκρατία δεν είναι σίγουρα κάποιου είδους έμμεση αντιπροσώπευση όπου τα αστικά, στην συνέχεια τα αστικοφιλελεύθεροα, παρομοίως τα μαρξιστικά στις πρώην κομμουνιστικές χώρες και σήμερα τα δεσποτικά καθεστώτα κινούνται με φορά απομάκρυνσης από τον πολίτη και εκμηδενισμού των πολιτικών ελέγχων από τους εντολείς (πολίτες). Ο πολίτης μπορεί να ασκεί τα πολιτικά του δικαιώματα μόνο όταν είναι πνευματικά πλούσιος, πολιτικά συνειδητοποιημένος και καθημερινά ενεργός στην άσκηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Σήμερα, η έμμεση αντιπροσώπευση κινείται τάχιστα προς δεσποτισμό μιας και ολοένα εντονότερα και βαθύτερα έχουμε ένα κατεξουσιαστικό ακταρμά όπου αναμιγνύονται πολιτικά άπιαστοι γραφειοκράτες αλληλουποστηριζόμενοι στις καταχρηστικές πρακτικές με απομακρυσμένες από τον πολίτη πολιτικές ηγεσίες αλλά και εξωγενείς-εξωπολιτικούς δρώντες όπως για παράδειγμα του είδους George Soros που υπονομεύουν την δημοκρατία με το να χρηματοδοτούν για παράδειγμα «ιδρύματα προτάσεων πολιτικής», τα οποία ακυρώνουν την Πολιτική κλασικά νοούμενη ως δημοκρατία και πλήρης έλεγχος όλων των αποφάσεων από τους εντολείς πολίτες. Εύκολα κανείς διαπιστώνει ότι στις μέρες μας, ολοένα και πιο βαθιά, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο διεθνικοί δρώντες, αυτονομημένοι πράκτορες διαφόρων «υπηρεσιών» και ποικίλοι πανεπιστημιακοί που αντί να βρίσκονται μέσα στο άσυλό τους ερευνώντας και διδάσκοντας, ασκητικά, αξιολογικά ελεύθερα και ιδεολογικά ανεπηρέαστα, παρατηρούμε ότι είναι βαθύτατα επιστρατευμένοι στις εφήμερες πολεμικές ανάγκες των άγονων και άσκοπων ιδεολογικοπολιτικών συγκρούσεων (με τελευταία εκδοχή την δήθεν ιδεολογική ηγεμονομαχία του Ψυχρού Πολέμου στην οποία επιστρατεύτηκαν εκατομμύρια).

Τρίτον –και σταματώ εδώ αν κ αι πολλά άλλα θα μπορούσα να αναφέρω–, τα περί ανέφικτου της άμεσης δημοκρατίας είναι προφάσεις εν αμαρτίαις όσων κολυμπούν άπληστα ή κινούνται δόλια κάθε είδους μέσα στους διαδρόμους και στα υπόγεια των κατεξουσιαστικών καθεστώτων:

α) Το ζήτημα των βαθμίδων δημοκρατίας δεν είναι υπόθεση εσχατολογικών υποσχέσεων όπως ύπουλα κάνουν όλες οι ιδεολογίες. Το κύριο ζήτημα είναι η φορά προς την οποία κινούνται οι πνευματικές κατακτήσεις, η κοινωνική ελευθερία και η πολιτική ελευθερία. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε δύο πολύ διαφορετικούς στοχαστές. Ο Παναγιώτης Κονδύλης ορθότατα επισήμανε ότι για να αντιμετωπιστεί η υστερία μπροστά στον αμετάκλητο θάνατο οι  ιδεολογίες νομιμοποίησαν την υστερία της ιδεολογίας (Δηλαδή: Εκτοπίζοντας το οντολογικό ερώτημα και εν τέλει τα πνευματικά από την δημόσια σφαίρα υποχρεωτικά ίσαμε τις λογικές συνέπειες οδηγούμαστε στην συρρίκνωση του ατόμου για να χωρέσει στις στενόχωρες νομικοτεχνικές δομές των υλιστικών καθεστώτων). Και ο Καβάφης πιο παραστατικά συμβούλευσε «Πάντα στο νου σου νάχεις την Ιθάκη», αλλά «να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος» και «Ιθάκη σ’ έδωσε το ωραίο ταξίδι». Το κύριο πρόβλημα των τελευταίων αιώνων είναι η αντικατάσταση ή υποκατάσταση της Πολιτικής από την ιδεολογία. Το κύριο ζήτημα του μέλλοντος είναι πως τα χειραφετημένα πλέον έθνη –αφού ή όταν αφήσουν πίσω την αποικιοκρατία και τις προσλήψεις της πολιτικής με όρους ισχύος– θα αδράξουν τα πνευματικά τους ερείσματα που κτίζονται ακατάπαυστα και θα εμπεδώσουν την δημοκρατία με ολοένα μεγαλύτερες και βαθύτερες κατακτήσεις στον πνευματικό στίβο οδηγώντας την πολιτεία τους προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας.

β)  Αυτό το ταξίδι των εθνών και των δημοκρατικών τους κατακτήσεων ποτέ δεν ήταν εύκολο. Μια ιστορικά-διυποκειμενικά βάσιμη σχετικοποίηση που εύκολα μπορούμε να κάνουμε είναι ότι μετά την βαρβαρότητα και την νοερή έλευση της εποχής του του πολιτικού πολιτισμού ο δρόμος των εθνών είναι μια ανηφόρα. Ήταν ένας δύσκολος ανηφορικός δρόμος πνευματικών επιτευγμάτων με αποκορύφωση, αν και όχι κορύφωση, την Βυζαντινή Οικουμένη. Ένας αγώνας για την ενσωμάτωση του πνευματικού κόσμου των ανθρώπων την Πολιτειακή και στην Κοσμοπολιτειακή Πολιτική. Τα πνευματικά επιτεύματα των εθνικών πολιτισμών οικοδομούν τόσο την Πολιτειακή όσο και την Κοσμοπολιτειακή (διεθνή) Πολιτική (και με λίγη προσοχή και με λίγη τύχη την θεμελιώνουν οντολογικά). Σε αυτή την ανηφόρα εφόρμησε ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός, οι οποίοι νοηματοδώντας την πολιτική με όρους ισχύος και αυθαίρετα οικειοποιούμενοι την πρόοδο και τον πολιτισμό αντέστρεψαν την χιλιετή πορεία της Βυζαντινής Οικουμένης. Πρώτα την κτύπησε η Θεοκρατία και στην συνέχεια ο υλισμός. Τόσο η Θεοκρατία όσο και ο υλισμός δεν μπορούν να αντέξουν την ανθρωποκεντρική θεμελίωση του πολιτικού πολιτισμού και την συνεπαγόμενη εισροή του πνευματικού κόσμου των ανθρώπων στην δημόσια πολιτική σφαίρα. 

Η συνεπακόλουθη υλιστική νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος, όντως, θα μπορούσε όντως να μας οδηγήσει στην εποχή των σπηλαίων (ένας πυρηνικός πόλεμος να είστε σίγουροι αυτό ακριβώς θα σήμαινε, όπως εγκυρότατες μελέτες θεμελιώνουν – και είναι κάτι που χρειάζεται πολύ σκέψη και απάντηση δύσκολων ερωτημάτων για το γεγονός ότι ο πολιτικός έλεγχος των πυρηνικών όπλων νοείται με όρους πολιτικών αδιέξοδης αυτοσυντήρησης και όχι με όρους κοσμοσυστημικής αυτοσυντήρησης).

Όσες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις και αν ακούσουμε, η αλήθεια για την δημοκρατία είναι μια: Πολιτική και δημοκρατική δημόσια σφαίρα  χωρίς πνευματικές εισροές είναι εκμηδενισμένη ή οδηγείται προς τον εκμηδενισμό. Ασφαλώς στην προαναφερθείσα ανηφόρα τα μέλη των κοινωνικών οντοτήτων αντιστέκονται. Σίγουρα, παθαίνουν πολλές ζημιές όταν είναι απρόσεκτα, όταν ξεστρατίζουν, όταν παραμυθιάζονται, όταν εκθεμελιώνονται πνευματικά και όταν αφήσουν τις ιδεολογίες να τα αποδομήσουν ανθρωπολογικά. Αλλά η ανηφόρα μετ’ εμποδίων και αντιστροφών συνεχίζεται άλλοτε με πολύ αργούς ρυθμούς και άλλοτε γοργότερα. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, εκτός βεβαίως και αν κανείς δεν διδάσκεται από την επικράτηση του έθνους εις πείσμα των «ιδεολογικών εποικοδομημάτων» στην πρώην Σοβιετική Ένωση και την κυριαρχία μιας εθνοκρατοκεντρικής δομής την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλά κάνουμε επίσης να παρακολουθήσουμε προσεκτικά την αντιφατική πορεία των ΗΠΑ γιατί εκτιμώ ότι ο ηγεμονικός-υλιστικός της κόσμος οδηγείται σε αδιέξοδο και γιατί η ανθρωπολογική της ποικιλομορφία θα αναζητήσει πνευματική και πολιτική διέξοδο.

Το γνωρίζω, μπορεί για όσους φορούν ιδεολογικοπολιτικές παρωπίδες της εποχής της δόλιας ιδεολογικής ηγεμονομαχίας (μεταλλαγμένες ποικιλόχρωμα ως προς το περιεχόμενο, είναι αλήθεια, αλλά μορφικά ίδιες) είναι δύσκολο να γίνουν παραδεκτές-αποδεκτές αυτές οι θέσεις. Τι να κάνουμε όμως, άλλοι κινούνται και ενατενίζουν μπροστά και άλλοι κοιτάζουν τα αστέρια.

Τώρα, ο κ Γαβράς. Συνειδητά ή ανεπίγνωστα αυτός και πολλοί άλλοι ομοϊδεάτες ποικίλων αποχρώσεων και χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν –μήπως θέλουν κάποια παγκόσμια πολιτική ενοποίηση, μαρξιστική, φιλελεύθερη ή κάποια ενδιάμεση, έλεος πια! …– κατά βάση νομίζουν πως ότι είναι αληθινό, δηλαδή εθνικό, είναι αντίπαλός τους. Αυτό έμαθαν, αυτό ρίζωσε στην βιοδομή τους, αυτό έπαθαν λόγω τραυματικών ιστορικών εμπειριών και τα λοιπά. Άναρχα, ακατάστατα, αντιφατικά, αντιθετικά, συγκεχυμένα και συχνά καλλιτεχνικά ή επιστημονικά μεταμφιεσμένα ενστικτωδώς επιτίθενται κατά του εθνικών πνευματικών κτισμάτων. Σχετικοποιούν αυθαίρετα και εθελοτυφλούν αυθαίρετα μπροστά στον οντολογικά θεμελιωμένο κόσμο των εθνών που κτίζεται ερήμην και εις πείσμα των ιδεολογιών των τελευταίων αιώνων. Τι άλλο να πούμε όταν χίλια χρόνια πνευματικής και πολιτικής ανόδου στην Βυζαντινή Οικουμένη ισοπεδώθηκαν από το ιδεολογικό φαινόμενο, όταν εξαφάνισαν τα πνευματικά και πολιτικά επιτεύγματα και όταν πολλοί δουλεύουν εργολαβικά για να την κακοποιήσουν πολιτικοστοχαστικά και για να αναδείξουν τα εσχατολογικά ιδεολογήματα που εξωθούν προς τον υλιστικό κόσμο των φαντασιώσεών τους …

Τον κάθε κύριο Γαβρά, δεν τον λογοκρίνεις. Προγραμματικά κάνεις ποιοτικές επιλογές: Για λόγους αυτοσυντήρησης δεν τον πληρώνεις με δημόσιους πόρους και όταν αποδειχθεί ότι απλά εκτονώθηκε ιδεολογικοπολιτικά του επιστρέφεις το κακόγουστο και ανιστόρητο καλλιτέχνημά του  ως απαράδεκτο. Αν είχα κάποια αμφιβολία διάβασα την συνέντευξή του και έφριξα.

Αυτοσυντήρηση και αγώνας αντίστασης κατά των αποδομηστών του πνευματικού μας κόσμου, επαναλαμβάνω, είναι πλέον το κύριο ζήτημα που τίθεται προ των πυλών (στο νεοελληνικό κράτος εντονότερα απ’ ότι σε πολλά άλλα κράτη) …

 

συναδελφικά

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών

Πανεπιστήμιο Πειραιώς

 

www.ifestosedu.gr / www.ifestos.edu.gr – info@ifestosedu.gr

 

Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/

Διεθνής πολιτική 21^ος  αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/

Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/

Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/

Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/

Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/

Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/

Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/

Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/

Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/

Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/

Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos

Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB

«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos

Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos