Παναγιώτης
Ήφαιστος
Καθηγητής,
Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές
Σπουδές
Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
www.ifestos.edu.gr --
www.ifestosedu.gr --
info@ifestosedu.gr --
info@ifestos.edu.gr
Τουρκία-Νταβούτογλου Εφαρμοσμένη στρατηγική
Sun Zu:
«Εάν
γνωρίζεις τον εχθρό σου και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το
αποτέλεσμα ακόμη και εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον
εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μια ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις
τον εαυτό σου, ούτε τον εχθρό, θα νικηθείς σε κάθε μάχη» |
Στις παραπλήσιες σελίδες
►Αχμέτ Νταβούτογλου- Στρατηγικό βάθος, Η διεθνής θέση της Τουρκίας
και
►Α.
Νταβούτογλου
Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες καταχωρώ δικές μου αναλύσεις και
μερικών άλλων που θεωρώ αξιοπρόσεκτες. Εδώ, το περιεχόμενο θα έχει περισσότερη
ποικιλομορφία και θα εστιαστεί σε
αναλύσεις και αναφορές
που περιγράφουν και ερμηνεύουν τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η εφαρμοσμένη νεο-Οθωμανική στρατηγική της πολιτικής ηγεσίας
των Ερτογάν / Νταβούτογλου.
Περιεχόμενα
(για μετάβαση κλικ από και προς τον τίτλο των καταχωρήσεων)
►29.3.2010 Islamist Gülen Movement Runs U.S. Charter Schools
by
Eric Walberg, Russia, Turkey and the Great Game: Changing teams
►ΥΠΕΞ
ΗΠΑ 5 Ιουνίου 2009.
►April 6,
2009
Remarks of President Barack
Obama
Address to Turkish Parliament Ankara, Turkey
►Τι προτείνουν
(και ήδη εφαρμόζει) στον Ομπάμα οι Μπρεζίνσκι, Σκόουκροφτ και Κίσσινγκερ για την
Τουρκία
►American Hellenic Institute
Statement on President Obamas Speech to the Turkish Parliament on April 6, 2009
►22/05/2010
| Της Μικαέλλας Λοίζου, Η Σημερινή,
Σάββατο, 19/06/2010
►Zeyno
Baran and Ian O. Lesser Turkeys Identity and Strategy
►Πέμπτη, 10 Ιουνίου 2010, Πως έκλεψε τη παράσταση ο Ερντογάν από τον
Αχμαντινετζάντ
►12-06-10,
Υπ. Εξ Υποθέσεων Γαλλίας:
«Δεν ευσταθούν οι φόβοι για την Τουρκία», τόνισε ο Π. Λελούς
►Μιχάλης; Ιγνατίου, ’λμα στο κενό το δόγμα Νταβούτογλου 15.6.2010
►19.6.2010.
Το βραβείο Wondrow Wilson στον Νταβούτογλου.
►BHMA
Κυριακή 20.6.2010, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ, Νεοθωμανισμός, το πιο ισχυρό χαρτί της
’γκυρας
►Κυριακή, 20 Ιουνίου 2010,
Πανηγυρική συνάντηση Νέο-οθωμανών και Οθωμανών
►Cl.
Rosset, 18.6.2010, Wondrow Wilson and Davutoglou
►Ergin
Yildizoglu, 22 June 2010, Danger signs in Turkey's strategic depth,
Middle East
►22.6.2010. Πρωτοφανής τουρκική αεροναυτική άσκηση από την Κεφαλλονιά μέχρι την
Κρήτη
►Μυστική
συνάντηση για αποκατάσταση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας
Hμερομηνία : 01-07-10
►Guillaume
Perrier Le Monde,
6.6.2010. Η Τουρκία γιορτάζει την άλωση της Κωνστασντινούπολης. Η απεικόνιση
μιας Οθωμανικής νοσταλγίας
►Παρασκευή,
09 Ιουλίου 2010,
Πιέσεις Βρετανίας ΗΠΑ για
Τουρκία -
Συμφωνία στρατηγικού συνεταιρισμού Βρετανίας - Τουρκίας
►12.7.2010.
«Turkey is AT the centre of everything, Davutoglou s speech
►14.7.2010.
K. Αστον, Η Ευρώπη και η Τουρκία έχουν κοινούς στόχους
►1.8.10.
Η Τουρκία προσεγγίζει την Συρία
►Σ.
Καδήρ, Νέο-Αμερικανισμός και κατάκτηση μέσω θρησκείας και πολιτισμού
►Αϊκούτ
Καδήρ , Davutoglu και Κουρδικό πρόβλημα
►18.8.
2010 Διαψεύδουν το τελεσίγραφο Τουρκία και ΗΠΑ
►Μάριου
Ευρυβιάδη, Η Φιλανδοποίηση της Ελλάδας
►1.10. 2010,
Διάλεξη Davutoğlu στο Harvard
- Πρόγραμμα Κόκκαλη
►1.10.2010,
Τουρκική «Διπλωματία των Επιστημών»
►1.10.2010.
Ψάχνουν
να βρουν... Οθωμανική κληρονομιά
►9.10.2010
Οκτώ συμφωνίες 100 δισ. δολαρίων υπέγραψαν Ερτογαν - ουεν.
►15.10.2010.
Σκόπια- Τουρκικό Συνέδριο για τον «Ισλαμικό Πολιτισμό στα Βαλκάνια»
►15.
10.2010. Oι ταλιμπάν της Θράκης.
►24.10.2010.
Του Βασίλειου Μαρκεζίνη*, Το
πολιτιστικό κίνημα Γκουλέν και η Ελλάδα
►24,10.2010.
ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ Πώς ο Ελληνισμός εθίζεται σταδιακά σε υποταγή στη νεο-οθωμανική
Τουρκία
►24.10.2010.
Α. Νταβούτογλου : Οι δύο πλευρές τα συζήτησαν όλα, από το Αιγαίο μέχρι τις
μειονότητες
►24.10.2010.
Διαφύλαξη του εθνικού συμφέροντος
►25.10.2010.
RE. Cohen Turkey Steps Out
►4.11.2010.
Turkish Coalition of America (TCA) και τα Βαλκάνια
►5.11.2010.
Τουρκία ειρηνοποιός εκεί όπου υπάρχουν "οθωμανικά κατάλοιπα"
►7.11.2010.
Τουρκία: Παλιές αγάπες και παλιές έχθρες
►11.11.2010.
Τουρκία:
Παλιές αγάπες και παλιές έχθρες
►12.11.2010.
Νταβούτογλου. "η
ένταξη της Τουρκίας θα έχει το χαρακτήρα εξέτασης για την ΕΕ"
►17.11.2010.
η ΤΟΥΡΚΙΑ ΒΑΔΙΖΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΔΡΟΜΟ
►προς
κ. Αχμέτ Νταβούτογλου, Υπουργό Εξωτερικών Τουρκίας-Κίνηση για την Ευρώπη
►29.11.2010.
Ο εγκέφαλος της αυτοκρατορικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής
►2.12.2010.
Wikileaks και Αχμέτ Νταβούτογλου, Εναλλακτικές
Κοσμοθεωρίες
►7.12.2010.
By Jackson Diehl, The Turkish 9/11
►18.12.2010.
Μr.
Strategic Depth: The only target we have is to normalize the trajectory of
history.
►21.12.2010.
From Lebanon, Egypt, Syria and Israel with love
►28.12.2010.,
Akyol M. Davutoğlu's dangerous idea
►3.1.2011.
Erdogan and Turkey in the 21st Century
►4.1.2011.
Νταβούτογλου, Πλάτωνας και μηδενικά παιχνίδια
►20.1.2011.
JAMES TRAUB
Turkeys Rules
►11.
January 2011, Sibel Edmonds, additional omitted points in CIA-Gulen coverage
& note from the insider
►3.2.2011.
Sibel Utku Bila, Turkey's Egypt call reflects drive for regional power
►7.2.2011.
24 λέξεις εξηγούν όσο και ένα εκατομμύριο λέξεις
►3.7.2011.
The man who wants to give Turkey global centre-stage
►17.7.2011.
Bill Gates Funds Gulen Islamist Movement
►8.8.2011.
Ερτονγάν
versus Κεμαλικό καθεστώς
►13.9.2011.
Turkey's PM rallies Arab world in Cairo with call for UN to recognise
Palestine
►24.9.2011.
Turkey wants to revive Ottoman Empire
►12.3.2012.
nterview by Mr. Ahmet Davutoğlu published in AUC Cairo Review (Egypt)
============================================================
12.3.2012. nterview by Mr. Ahmet Davutoğlu
published in AUC Cairo Review (Egypt)
http://www.mfa.gov.tr/interview-by-mr_-ahmet-davuto%C4%9Flu-published-in-auc-cairo-review-_egypt_-on-12-march-2012.en.mfa
CAIRO REVIEW: How do you define Turkeys strategic interests today?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkeys strategic interests lie in peace, stability,
security, and prosperity in its neighborhood and beyond. Turkey is in a
unique position in geopolitical terms, in the midst of AfroEurasia. This
vast geography neighbors crisis-prone regions such as the Middle East, the
Caucasus, and the Balkans. It also holds a great potential for development
and prosperity, which has so far been held back due to security problems.
Any crisis in these regionsbe it economic or politicalhas direct
ramifications for Turkey and the wider international community. Therefore,
stability in these regions is in the best interests of Turkey. And this is
why Turkey actively works to foster peace and security around itthe very
idea at the heart of our zero problems with neighbors policy. Through this
policy, while we try to leave behind the problems with our neighbors, we
also try to help them solve any domestic, bilateral or international
problems they might haveto the extent we can.
Our foreign policy is also shaped by our economic interests. Turkey has a
big population, young people constituting half of it, and a vibrant economy,
striving to be among the top ten economies of the world by 2023, which is
the one hundredth anniversary of the Turkish Republic. Additionally, the
Turkish private sector is very active and has a strong entrepreneurial
spirit. This requires us to widen the scope of our outreach as an economic
actor. Increasing the level of economic cooperation with as many countries
as possible becomes an important priority for Turkey. It compels us to reach
out and enhance the scope of our relations on a global scale. This is also
why we have increased cooperation and engagement with the emerging powers of
Asia, Africa, and Latin America, all of which have become priority areas in
terms of our strategic interests.
Turkish foreign policy is guided by our democratic values as well as our
interests. This can best be seen in our support for reform efforts in the
Middle East and North Africa. Turkey has always been encouraging the
administrations to address the legitimate expectations of their people and
undertake the necessary reforms. However, now, given the home-grown and
irreversible march toward more democracy in the region, Turkey has stepped
up its efforts to support this process. Consolidation of democracy in these
countries in a way that will empower the people and strengthen stability is
in the best interests of the entire region. This process should be advanced
in a peaceful manner without leading to new divisions of ethnic or sectarian
nature. This is not what people want, and we have to do all we can to avoid
such a dangerous scenario. Turkey exerts every effort in this direction in
cooperation with the countries in the region.
Turkey greatly values its alliance with the EuroAtlantic community. Our
membership of NATO [North Atlantic Treaty Organization] and strategic
relations with the U.S. and other Western countries in Europe constitute a
fundamental pillar of our foreign policy. In addition, Turkey has been a
negotiating country with the EU [European Union] for a long time. In this
context, membership of the EU remains a strategic goal for us.
CAIRO REVIEW: What is Turkeys role in the evolving global system, at this
point in history?
AHMET DAVUTOĞLU: In a globalized world, countries are not isolated entities
anymore. We live in a world where states, leaders, and peoples increasingly
interact with each other on a daily basis. Almost anythingproducts,
persons, capital, and ideascan be moved and communicated across borders.
Whatever happens in one part of the world can be simultaneously heard in
another corner and they receive rapid reaction from countries across the
globe. In light of all these, no country can exist or prosper on its own
anymore. This is a new global order in the making, and Turkey is doing its
best to contribute to the successful completion of this transition period.
In this regard, we believe that the new system has to be:
legitimate, just, transparent, and democratic;
representative and fully open to participation;
in full regard to resolve dormant or active disputes that have an impact on
world stability;
result-oriented in terms of eliminating disparities;
based on the precept of security and freedom for all.
We also believe that we have the necessary elements of soft and hard power
to help achieve that goal. And we will not shy away from using our
comparative advantages in this direction. Our geostrategic location, booming
economy, ability to understand different social and cultural dynamics in a
vast geography, and commitment to advance democracy domestically and
internationally are all important assets.
What Turkey wants to promote and achieve is: cooperation, understanding, and
tolerance through dialogue and engagement. Turkeys efforts are focused on
bringing together the parties in order to solve or preempt conflicts;
championing universal values and human rights; supporting those who are
subjected to unfair treatment, and promoting economic and social development
of the underprivileged countries.
The Alliance of Civilizations initiative we cosponsored with Spain is an
example of Turkeys active efforts in this direction. Similarly, Turkey and
Finland have launched the Peace through Mediation initiative in September
2010 at the margins of the sixty-fifth United Nations General Assembly. We
also tabled a resolution at the UN General Assembly on mediation, which was
adopted unanimously in June 2011. Just recently, on February 2425 of this
year, Turkey organized the Istanbul Conference on Mediation, in order to
provide a platform where all parties in mediation could interact with each
other and share their experiences and insights, thus enhancing their
understanding on different perspectives of peace building.
Likewise, Turkey has become an emerging dxonor, conducting various
development projects through its own agencies. Turkey is determined to help
the least developed countries with a long-term commitment. Turkey hosted the
LDC Summit in Istanbul last May with a view to supporting sustainable
development in these countries.
Overall, Turkey is a constructive power able to play an important role in
setting the parameters of the new global order. We are conscious of our
capabilities and of what needs to be done. In cooperation with our friends
and partners we will continue to play a positive role in our region and
beyond.
CAIRO REVIEW: Has Turkey achieved the strategic depth that you seek?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkeys strategic depth rests on its geographical and
historical depth. Our long history provides us with a unique set of
relations with countries and communities all around us. Our geostrategic
location in the midst of a vast geography, on the other hand, places us in a
position to relate to and influence the developments that are key to the
future of the world. So the question is not achieving the strategic depth,
but using it for regional and global peace. This requires us to engage with
the countries with which we share a common past and geography in a way that
will promote our shared interests and create a mutually beneficial framework
for cooperation and dialogue. Today, with its strong democracy, vibrant
economy, and active foreign policy, Turkey has more opportunities to
capitalize on its strategic depth. And we have been working very actively to
this end.
Our efforts to create high-level strategic councils and visa-free travel
regimes, for instance, are geared toward making this strategic depth an
operational concept where all peoples and states benefit from the enhanced
cooperation. The principle that lies beneath our general approach is to turn
this vast area into one of stability, security, and prosperity through
political dialogue, economic interdependence, and cultural understanding.
On the other hand, strategic depth also rests on creating a sense of
regional ownership based on shared interests and common ideals. This can be
achieved only through a more effective regional cooperation and active
engagement with all regional systems in our neighborhood. This, in turn,
necessitates enforcing existing regional integration structures, and forging
new ones as necessary. This is why Turkey supports and seeks to promote
regional cooperation in its neighborhood and to boost the profile of
regional organizations for that purpose. We believe that this would help
countries to find regional solutions to their regional problems, rather than
waiting for other actors from outside the region to impose their own
solutions.
CAIRO REVIEW: We have witnessed important shifts and changes in Turkeys
domestic politics and political life in the past decade. How have these
developments affected or shaped Turkish foreign policy?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkeys greatest success has been consolidating its
democracy and achieving a strong economy at home. These are also the driving
forces behind Turkeys proactive foreign policy. Of course, this has become
possible due to the political stability, which we have been enjoying since
2002 in Turkey. As a stable, secular, and democratic country with an economy
ranking sixteenth in the world, Turkey has indeed become a regional
powerhouse whose friendship and cooperation is increasingly sought in the
international arena. This enabled us to pursue a more independent and
visionary foreign policy.
CAIRO REVIEW: How do you evaluate the success or failure of the Justice and
Development Party's five new principles for a new Turkish foreign policy:
balancing freedom and security; zero problems with neighbors; active rather
than reactive; complementary relations with global powers; and activism in
international organizations?
AHMET DAVUTOĞLU: Our foreign policy is essentially based on the principle of
Peace at home, peace in the world as laid down by Mustafa Kemal Atatürk,
the founder of the Turkish Republic. Over the years, it has developed and
gained many layers and dimensions, always on the basis of this tradition.
Building on this tradition, we have introduced five new principles with a
view to injecting refreshed dynamism into our foreign policy as well as for
adapting ourselves to the new realities.
I think all of these five principles have been successfully translated into
concrete policies. First, in terms of balancing freedoms and security,
Turkey is a living example of how important it is to expand the space of
freedoms to realize the full potential of a society. Turkey has, in this
regard, also managed to de-securitize its foreign policy understanding,
which allows us to see our neighborhood through the prism of opportunities
rather than a perception of threat. As a result, we have come a long way in
improving our relations with neighbors and opening up new areas of
cooperation. We have also presented an example for others to seek more
freedoms, which have otherwise been constrained by security considerations,
and offered a reliable partner for those who are willing to proceed in this
direction. The recent developments in the Middle East and North Africa both
vindicate our approach and provide us with new opportunities to extend the
common area of freedoms.
Secondly, the zero problems with neighbors policy that we have adopted
bears a much deeper meaning than settling our problems with each of our
neighbors. It aims at the transformation of our neighborhood, where serious
problems and elements of instability exist, into a friendship and
cooperation basin that will serve the interests of all. In this context, we
believe that our policy of zero problems with neighbors has also gained
additional meaning and importance as the Middle East stands at the brink of
a historical transformation. We hope that the current dynamic for reform
advances in way that will meet the expectations of the people while also
contributing to peace and security in the region. If this can be achieved,
the spirit of cooperation that we are trying to develop on the basis of our
zero problems policy will be further strengthened. We are sparing no effort
toward this direction and we will continue to do so.
As to the principle of being active rather than reactive, it is obvious that
Turkey today acts upon a longer-term vision, which foresees a stable and
secure region within the framework of a new global order. The way Turkey has
been trying to forge new and stronger mechanisms of cooperation with a vast
number of countries and organizations has allowed us to be more aware of the
developments in various parts of the world and take the necessary measures
in advance to steer the course of events in the right direction. In fact,
the reason why Turkey has been able to respond to the developments in the
region much faster and more effectively than many others is because we have
long established the kind of relationships with the people that will carry
us to the next stage. Also, the way Turkey strives to mediate and/or
facilitate the resolution of disputes in a preventive way also reflects the
proactive and visionary nature of our foreign policy. Today, in a large area
spanning Balkans to Southeast Asia, Turkeys efforts are instrumental in
maintaining peace and security so that we do not have to react to conflicts
in their aftermath.
Finally, active Turkish foreign policy is also well reflected in the
international organizations with the tasks assumed and policies pursued.
Today, Turkey is an active member of many international and regional
organizations ranging from the UN to the G-20 [Group of Twenty], OIC
[Organization of Islamic Cooperation] to NATO, OSCE [Organization for
Security and Cooperation in Europe] to ECO [Economic Cooperation
Organization]. In each case we are constantly looking into ways of making
these organizations more effective and lead many initiatives to this end. If
I have to give one example of our renewed activism in international
organizations, the UN Security Council comes to mind. Right after completing
nonpermanent membership of the UN Security Council for the term 20092010,
we have now put our candidacy for the term 20152016. Also, our active role
within the G-20, which is now becoming the new core structure for global
economic governance, is another case in point reflecting Turkeys added
value in multilateral diplomacy.
Overall, we have made great progress in operationalizing the five principles
of our foreign policy. We will continue to uphold these principles and
maintain our active stance in putting them into practice. This is not only a
must for our own national interests, but helps create an international
environment conducive to cooperation and dialogue.
CAIRO REVIEW: After remarkable economic success over the past decadenotably
in attracting foreign investment and increasing tradewhat are your
challenges looking ahead to the next decade?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkey has navigated through a serious economic crisis in
the recent past, which compelled us to carry out serious economic reforms.
Thanks to these reforms and the entrepreneur spirit of the Turkish private
sector, today Turkey has a stronger and rapidly growing economy. In 2010 and
2011, while most European countries fought against the diverse adverse
effects of the global economic crisis like recession, negative growth,
unemployment, etc., Turkey recorded economic growth of 9 percent and 7.5
percent respectively. With a GDP of nearly $1 trillion, Turkey is the
sixteenth biggest economy in the world and the sixth biggest in Europe.
Turkeys economic growth so far has been highly beneficial for our neighbors
too, whose share in our total trade volume has increased from 8 percent to
30 percent in the last ten years. However, as European countries constitute
the biggest foreign trade partner of Turkey, we see the current economic
crisis in Europe as an important challenge for us too. This is why we call
upon European leaders to take the necessary measures in time. In this
regard, Turkey is ready to do all it can to facilitate the way out of this
crisis and believes that in the long term its membership of the EU will make
a great difference, enabling the EU to be a stronger global actor. Our aim
is to elevate Turkey to the league of the worlds ten biggest economies by
2023, when we will celebrate the centennial anniversary of the Turkish
Republic.
CAIRO REVIEW: A decade after the September 11 attacks provoked great debates
about a clash of Islam and the West, what is your view about this
civilizational question?
AHMET DAVUTOĞLU: By mentioning the civilizational question, I presume you
are referring to the clash of civilizations theory of Samuel Huntington. I
have thoroughly reflected my observations against this theory in an article
published in 1994, entitled The Clash of Interests: An Explanation of the
World (Dis) Order.
As revealed in my article, I think Huntingtons theory is a status
quo-oriented ideological formulation to justify foreign policy measures and
maneuvers adopted in the post-Cold War era. While doing so, he unfairly
blames non-Western civilizations for the existing crises and conflicts and
absolves the Western powers of any responsibility in this regard.
Unfortunately, after the September 11 terrorist attacks, Huntingtons theory
has drawn even more attention and thus a distorted understanding has been
further promoted which considers terrorism, radical movements, and Islam
interrelated. This understanding, shaped around Islamophobia, is the main
reason today for unjust reactions against Muslims, tantamount to
discrimination. Over time, the presentation of the Muslim world as a
potential enemy has also resulted in encouraging oppressive political
tendencies in Muslim countries for the sake of preserving Western interests
and thus exempting the Muslim world from enjoying the universality of
democratic values.
I am not going to dwell upon the reasons behind the promotion of such
civilizational clash theories, which are embedded more in political and
economic considerations rather than actual social and philosophical
realities. Indeed, for me the basic reason for declaring the Muslim world as
a threat is the geopolitical, geo-economic, and geostrategic potentialities
of the Muslim world and the need to justify the strategic and tactical
operations to have control over these potentialities.
In any case, and with the advantage of hindsight, I categorically refute the
clash theories as an inter-civilizational mode of relationship. I prefer and
believe in the necessity of finding peaceful ways of resolving inter-civilizational
differences through consolidating dialogue among civilizations and
facilitating free exchanges and stressing on the common universal values
rather than emphasizing the fault lines. The fact that the history of
civilizations is not composed only of clashes, and there are many examples
of dynamic and peaceful cooperation and interaction among civilizations, is
an encouraging proof that this is an attainable goal. With this
understanding, Turkey has cosponsored the Alliance of Civilizations
initiative with Spain, which lately became a UN project with more than 120
members. The success of this initiative alone is another proof of our common
aspirations and ideals irrespective of our cultural and religious
differences.
CAIRO REVIEW: As somebody who is known as a leading theoretician of foreign
policy, which global thinkers, or which countries foreign policies,
interest you the most?
AHMET DAVUTOĞLU: In todays globalized world, all countries, big or small,
have a valuable contribution to make to global peace and security. So I do
not make a difference between any countries as to the importance of their
roles. I am more interested in how they use their potential and how they
bring their added value to the fore. It is also important to create the
larger framework, or a new global order that will allow countries to assume
their fair share. For me, an egalitarian, participatory, and synthesizing
world order is the only viable answer in overcoming the current global
challenges and problems we are faced with. Therefore, these countries that
are working to bring about such a new order deserve all the credit. Today,
seeing a consensus emerging within the international community on the need
for such a new global order makes me more hopeful for the future.
Likewise, we also need intellectuals and theorists to help form the
conceptual basis of this new order. Their work will strengthen our
commitment and provide an anchor with reality. It is also extremely
important to have this intellectual support from all around the world rather
than leaning on certain quarters. In this regard, the quality of the
analysis and assessments from Asian, African, and Latin American thinkers
and scholars are quite impressive. This is yet another proof of the
universality of the humans yearning for a better world. We should thus not
deprive ourselves of the contributions by anyone and any country.
CAIRO REVIEW: Did you see the Arab Spring coming?
AHMET DAVUTOĞLU: From our point of view, it was expected; we were aware of
the urgent need for change and democratic transformation in the region. As
you might remember, in my book Strategic Depth (April 2001) I have
underlined that the stability and political experience in the Arab states
were not based on social legitimacy, and that stability was worthless.
Likewise, I have also asserted that the transformation in Arab nationalism
and the political legitimacy crises in the Arab world would affect the
political leadership structures of those countries. As such, from the early
years of the previous decade, we started emphasizing the importance of
introducing political and economic reforms and upholding dignity, human
rights and freedoms, as well as universal values such as the rule of law,
transparency, accountability, and gender equality in the region.
CAIRO REVIEW: Broadly, what factors led to the Arab uprisings?
AHMET DAVUTOĞLU: Protests are home-grown and naturally ignited by years-long
aspiration for freedom, transparency, accountability, democracy, and social
justice. A driving force for the popular movements has been the young people
who were frustrated to live under pressure and restraint while suffering
from economic distress. Popular discontent gained a wider sphere of
influence through social networking sites, which have been utilized by the
activists to organize protests all over the region.
CAIRO REVIEW: How will the Arab uprisings fundamentally change the Middle
Eastor not?
AHMET DAVUTOĞLU: The process of change will take time in the region. It
wont be linear and it could undergo many seasons. But it is irreversible.
It is not possible to turn back the clock, simply because the pressure for
change is driven by demography. Today, around 60 percent of Arabs are under
thirty. Overwhelming numbers of them are fed-up with regimes that have not
even tried to give them better lives. The Arab Spring has necessitated the
establishment of a fair balance between freedom and security for the
development of stability as well as unity and peace. Such a need requires a
social contract to eliminate the legitimacy gap between those who govern and
are governed, in view of the aspiration of the peoples for freedom, justice,
and democracy. This has never been easy before, and there is no reason why
it should be any easier now.
The biggest challenge is to materialize the reforms in the fields of
politics, economy, and security simultaneously. On the one hand, you need to
set up democratic institutions and make them function; on the other, you
need to produce lasting solutions to the requirements of the peoples on
employment, education, food, and health. Inevitably, the next decades will
witness the struggle to turn such ossified vicious circles into virtuous
circles. Perhaps some will make it, some others wont. However, those
successful ones will lead the way for their less fortunate peers. The course
of the popular movements will be determined by the peoples of the region. In
other words, the people will set the pace and the scope of the change in the
Middle East.
CAIRO REVIEW: What is your personal perspective of how the Turkish
government responded to the Arab Spring, beginning with the protests in
Tunisia, and later in Egypt and elsewhere?
AHMET DAVUTOĞLU: We have adopted a principled stance regarding the popular
movements in the region. This stance is based on two pillars: to support the
reforms for more transparency, legitimacy, and accountability, and to pursue
them through peaceful transition. We always advocated for the regimes to
carry the torch of change themselves. Since sustainable security and
stability in the region is only possible through accommodating the
legitimate aspirations of the people, we encouraged our regional partners to
implement necessary reforms in due time to this end.
Turkey has always underlined that violence and use of force against people
is unacceptable. The sovereignty, independence, territorial integrity, and
political unity of each country must be preserved and respected. It is also
important not to let these processes be hijacked by radicals who seek to
foment sectarian, ethnic or ideological strife across the region. Turkey
also notes that the scope of change and dynamics differ from one country to
the other. Therefore, a one size fits all approach cannot be applied to
the countries in transition. If needed, Turkey remains ready to share her
own experience with the interested countries.
CAIRO REVIEW: Do the revolts in the Arab world present a crisis for Turkey,
or an opportunity?
AHMET DAVUTOĞLU: We would like to see a democratic, constitutional system
taking root in our neighborhood so that all religions and sects can coexist
in harmony and peace within a multicultural setting. This is also the only
way to secure peace, security, and stability in the region. If ongoing
popular movements succeed in the establishment of democratic systems, this
will certainly serve the interests of Turkey. Turkey will spare no effort in
supporting the processes of change and transformation in the region with its
democratic culture and historical experience. However, one of the biggest
challenges ahead will be to thwart the likelihood of a new form of
polarization emerging in the region, as sectarian identities have sharpened
in the wake of popular movements. Turkey will strive, in coordination with
regional and international actors, to ensure that ongoing processes of
change and transformation conclude with success.
CAIRO REVIEW: How does Turkey respond to fears of neo-Ottomanismthe
prospect that your strategic depth effectively seeks Turkish hegemony over
the Arab region?
AHMET DAVUTOĞLU: Certain circles accuse us of pursuing a neo-Ottoman agenda.
These allegations are baseless. Common geography and historical relations
with the region certainly dictate Turkey to follow an active policy in the
face of developments in the region. Turkey simply looks for the
establishment of security, peace, and stability on the basis of democracy in
the region. Turkey has no hidden agenda toward the region. Our goal is
working toward the creation of a belt of peace, stability, security, and
wealth along its borders. The key word defining Turkeys relations with the
Arab countries is not hegemony, but mutual cooperation. Therefore such
fears are baseless.
CAIRO REVIEW: Do you regret anything about Turkeys bilateral relations with
the former regimes in the regionMubarak in Egypt, Assad in Syria, for
example?
AHMET DAVUTOĞLU: History is replete with telling examples of regimes failing
to survive as they lost their legitimacy in the eyes of their people. For
Turkey, it is not the regimes, but the peoples that matter and it is the
people that lasts, not the regimes. It is for this very reason that Turkey
has consistently chosen to stand by the peoples of the region as they have
charted for democracy and freedom, bringing about an Arab Spring.
CAIRO REVIEW: Does Turkeys experience with strong military involvement in
politics and governmentfor better or worsecontain lessons for Egypts
transition to democracya Turkish model? Some observers in the West and in
Israel have expressed alarm at the success of Islamic parties in Egypts
electionsthe fear of an Islamic state with a militant agenda. Do you share
any of that concern?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkey and Egypt are two brotherly and friendly nations,
which are tied together with deep-rooted and unbreakable bonds of common
history, culture, and geography. Egypt has a huge historic and cultural
background. It is one of the most important civilizations in the world. It
should not be forgotten that during the Ottoman times, the reform process
had started in Egypt.
Promoting democratic transformation in our region for years, Turkey welcomes
Egypts peaceful revolution and fully respects the Egyptian peoples
sovereign choice. With the revolution, Egyptian people have embarked upon a
historical journey that would bring greater democracy, freedom, stability,
and prosperity to its future generations. We believe in Egypts democratic
vision and we are fully confident in the Egyptian peoples ability to move
forward in unity, solidarity, and determination. Democratic transition
period in Egypt will have important repercussions for the entire region and
Egypts democratic success will create an important precedent that will
inspire other nations.
The progress achieved in Egypts democratic transformation process adds to
our optimism on Egypts future. Egyptian people celebrated the first
anniversary of the 25 January Tahrir revolution. We fully shared your joy
and your pride. The conclusion of the elections for the Peoples Assembly,
and its inauguration on the eve of the revolutions anniversary, represents
a significant phase in this regard.
We do not underestimate the challenges ahead. We are also aware that there
still remains a long way to go to complete the transitional period. There
will be inevitable ups and downs. The Egyptian people have been long
aspiring for a full democratic system and a better living. The process is
sensitive and its full of difficulties. Demands and expectations are
naturally very high and the time, as well as resources, are limited. The
delays in realization of peoples aspirations lead to further frustration
and resentment. The deadly incidents erupting in moments of high social
tension remind us how fragile can be the order in society at these delicate
times. In short, coping with the socioeconomic and political challenges on
the one hand and advancing the transition in peace and stability on the
other, is not a simple task.
Yet, we are fully confident that our Egyptian brothers will continue
advancing with the understanding of compromise and dialogue and show utmost
care to preserve the spirit of national unity in order to successfully
conclude this historic process. We fully believe that thanks to the
perseverance, resilience, and arduous efforts of the Egyptian people, Egypt
will emerge from this delicate process even stronger and more prosperous
than before. As displayed by the visits of President [Abdullah] Gül and
Prime Minister [Recep Tayyip] Erdoğan in March and September respectively,
as well as by my six visits to Egypt last year, Turkey will remain in full
solidarity with the Egyptian people in their journey to democracy.
Each and every country has its own unique characteristics shaped by its own
unique historical and sociopolitical background. Therefore, as Turkey we do
not want to present ourselves, nor to be seen, as a role model. It took
years of democratic experimentation for Turkey to arrive at the current
stage. Moreover, Turkish democratic experience is not merely about the
evolution of civilian-military relations, but of an all-encompassing nature
affecting the society across the board. I think, this aspect of the Turkish
experience and its ability to prove the compatibility of democracy and
secularism with a predominantly Muslim society could constitute an
inspiration for the regional countries under transition, including Egypt. If
needed, Turkey remains ready to share her own democratic experience with all
interested countries.
We are now beyond such outdated prejudices and concerns against political
parties with Islamic references. Starting with the free and fair elections
in Palestine in 2006, we have always advocated that the democratically
elected political entities should be allowed to assume and execute their
governmental functions. Only through practice can democracies mature.
However, the international community failed to recognize this fact in the
Palestinian example and this failure continues to adversely affect the
Palestinian body politic, with negative repercussions on the peace process.
Therefore, in the context of the Arab Spring in general, and in the Egyptian
case in particular, the international community should not repeat the same
mistake.
On the other hand, ascendancy to power through democratic elections comes
with responsibilities, as well as with authority to rule. These
responsibilities include ensuring the rule of law, good governance,
accountability, transparency, and upholding of fundamental rights and
freedoms, including the protection of womens rights and rights of the
minorities. In the final analysis, in democracies what matters is the free
will of the peoples. Of course, full democratization is a long and arduous
process that is about institutions, as much as about free and fair
elections.
CAIRO REVIEW: How has Turkish foreign policy assessed and dealt with the
evolving political crisis in Syria?
AHMET DAVUTOĞLU: For us, Syria is not just a neighboring country. We have a
common history, we share a very long land border and we are destined to live
next to each other. Our societies are interwoven through the ties of
kinship. This is why we could not remain indifferent to the developments
taking place right on the other side of our 910-kilometer-long border.
Determined to extend a helping hand to the people in Syria, we have
approached the Syrian leadership even before the outbreak of the current
popular movement. We explicitly warned the Syrian leadership that Syria
could be the next step of the Arab Spring unless the leadership took on
board the very basic demand of its citizens for a life in dignity. We
offered to share our experience and expertise in the field of
democratization that could inspire the Syrian leadership to take difficult
yet necessary steps for accommodating the legitimate demands of the Syrian
people.
I have visited Syria sixty-two times in total since I have taken the post of
special advisor to the prime minister. Just to remind the Syrian
administration about the necessity of reforms, I have visited and met with
President [Bashar] Assad three times. We have even presented a road map for
reform in Syria in every walk of life. However, promises given to us for
reform were not upheld. Despite relentless efforts by the Turkish
government, the Syrian leadership chose to confront its own citizens by
engaging in a dead-end policy based on the brutal repression of street
protests.
The developments in Syria continue to be one of the major concerns of the
international community in view of the mounting death toll in the country.
The stage that has been reached in Syria poses a threat to the international
peace and security. Now that it seems unlikely to see an action by the UN
Security Council, the international community should reassess its options
according to the new conditions in place.
Being a neighboring country to be first affected by the developments in
Syria, Turkey will sustain its efforts in cooperation with regional and
international actors in order to end the bloodshed and to pave the ground
for a political transformation process in the country. As Turkey, we tried
everything first at the bilateral level, then in coordination with the Arab
League, and lastly at the UN Security Council in order to resolve the crisis
in this country. We now need to work for an international platform on Syria,
originating from the region and with broad participation of all related
members of the international community. We hope that the Tunis meeting [of
the Friends of Syria group of nations] on 24 February enabled the
international community to send the long-overdue messages to the Syrian
regime and to alleviate the sufferings of the Syrian people.
CAIRO REVIEW: How do you estimate President Assad, and his role in the
crisis and the solution?
AHMET DAVUTOĞLU: The developments in Syria have gained a tragic dimension
due to the uncompromising attitude of the Syrian regime. The Syrian regime
has not only disregarded the outcries of its own people, but also lent a
deaf ear to international calls for abandoning violence and use of force
against protestors. Against this background, President Assad and his close
entourage have the primary responsibility for the current crisis, which,
unfortunately, ravages the country in front of our eyes. It is again in the
hands of President Assad to end the bloodshed and to initiate a peaceful
transformation process in the country through full implementation of the
Arab Leagues initiative and roadmap.
CAIRO REVIEW: What is the most effective way for outsiderswhether it is
Turkey, Arab states, or a combination of international actionto address a
crisis like the one in Syria?
AHMET DAVUTOĞLU: The most effective way of dealing with the crisis in Syria
is the adoption of a unified position by the international community as a
whole. It will be only then that the Assad regime will finally comprehend
that persisting in its current policies will only lead to more bloodshed and
nothing else. Sharing a 910-kilometer-long border with Syria, Turkey will
continue to be at the center of the efforts in order to address the crisis
in this country. As a regional organization, the Arab League has a pivotal
role in steering the efforts of the international community. The recipe for
ending the crisis should ideally originate from the region and be
implemented with the support of the international community.
CAIRO REVIEW: Does the instability in Syria pose a threat to Turkish
securityas a border state with potential refugees fleeing violence, or as a
country with a Kurdish region?
AHMET DAVUTOĞLU: The worsening situation in Syria has gained a potential to
pose a threat not only to regional but also to international security and
stability. In addition to close and deep-rooted historical and cultural ties
between the peoples of Turkey and Syria, Turkey shares its longest land
border with Syria. It is hard to imagine a neighboring Turkey immune to the
likely negative effects of the developments in Syria. All relevant Turkish
authorities watch vigilantly the situation on the ground in this country and
are ready to take necessary measures against possible sources of instability
originating from Syria, including a mass influx of refugees.
CAIRO REVIEW: Would you agree with analysts who speculate that Turkeys
relations with Israel will never return to the high point where they have
been in the past? Has Turkish policy toward Israel become
emotionalconsidering Prime Minister Erdoğans walkout at Davos, and the
anger over the Flotilla incident?
AHMET DAVUTOĞLU: Certain positive developments in the Middle East peace
process also had their reflections on Turkeys relations with Israel. After
the Madrid Peace Conference and the Oslo Peace Accords, Turkey upgraded its
ties with Israel in the early 1990s; over the years, Turkey and Israel
established better relations so that this relationship could serve the
Middle East peace process. However, Israels acts and policies jeopardizing
peace and stability in the region have had negative repercussions on our
bilateral relations. The Suez Canal crisis of 1956, Israels annexation of
East Jerusalem in 1980, and Israels brutal military attacks on the occupied
Palestinian territories, particularly the Operation Cast Lead in December
2008, were among them.
The Israeli attack against the international humanitarian aid convoy on the
high seas on 31 May 2010, which resulted in the killing of nine innocent
civilians and the injury of many others from a host of nationalities,
inevitably led to the deterioration of our relations. The attack constituted
a clear breach of international law. Israel has drawn severe condemnation
not only from Turkey, but also from the entire international community.
This brutal attack left an indelible mark in the hearts and minds of the
Turkish people. The crime committed by Israel is not a simple offense.
Israel has not only violated the international law, but also the right to
life, the most fundamental human value, of innocent civilians, once again.
Yet, we have acted responsibly and with prudence during the last twenty-one
months. Our expectations were both judicious and realistic. Despite this
fact, and contrary to the common practice in international relations, Israel
failed to meet Turkeys legitimate demands for a public apology,
compensation, and an end to the blockade of Gaza, until now. No country can
turn a blind eye to the killing of its citizens by foreign forces on the
high seas and the subsequent maltreatment of other passengers.
Turkeys demands are clear. Israel needs to apologize and pay compensation.
The unlawful blockade on Gaza must also be lifted. The Israeli government
must make a choice. Israel needs to see that it will only be possible to
ensure real security by building a real peace. We hope that Israel would see
the big picture and what serves best its own interests. Normalization of our
relations will depend on the steps to be taken by Israel.
CAIRO REVIEW: You personally were involved in a significant Turkish
initiative to mediate a peace agreement between Israel and Syriaand by some
accounts it nearly succeeded. Can you provide us with insights into your
mediation mission, and what happened to it? What are the prospects for an
IsraeliPalestinian agreement?
AHMET DAVUTOĞLU: The IsraeliPalestinian conflict is the core issue in the
Middle East. Fundamental changes taking place in our region in the recent
period have made the need for the settlement of this dispute more important
than ever. Turkey supports the two-state solution that would lead to the
establishment of an independent, sovereign, and viable Palestinian state
with East Jerusalem as its capital, to live in peace and security with the
state of Israel.
We welcome and support all efforts for the resumption of the negotiations
between the two parties. However, meaningful negotiations can take place
only on an equal footing. Israelis have been enjoying their statehood since
1948, whereas the Palestinians have been denied such an inherent right for
years. The steps taken by Palestinians in order to achieve full
international recognition by the UN could remove such a lopsided approach
from the agenda for good. It is now high time to address this imbalance.
Israel must have a counterpart on an equal footing in every sense.
Palestinians must have their recognized state.
Evidently, the primary obstacle in front of the peace efforts remains to be
the Israeli governments continued intransigence on the Jewish settlements
in the occupied Palestinian territories. We are deeply concerned about the
ongoing settlement activities of Israel in the West Bank and East Jerusalem.
Settlements are not only contrary to international law and the Road Map
commitments but also endanger the vision of a two-state solution. If the
peace process is to be truly revitalized and concluded successfully, Israel
should seriously commit itself to respecting the existing final status
parameters, particularly on the 1967 borders.
Turkey strongly believes that the Middle East peace process should be
advanced in all three tracks, namely the IsraeliPalestinian,
IsraeliSyrian, and IsraeliLebanese tracks. With this understanding, Turkey
mediated between Israel and Syria in the past. As both parties were about to
launch direct negotiations, the process was disrupted by the Israeli attack
against the Gaza Strip. We strongly hope that this track as well would be
revived as soon as possible once the conditions in the region normalize.
CAIRO REVIEW: You were also involved in the Tehran Declarationan effort by
Turkey and Brazil to mediate a solution to the dispute over Irans nuclear
program. Was it a success or a failure?
AHMET DAVUTOĞLU: I wouldnt describe the Tehran Joint Declaration as a
matter of success or failure. It was rather a missed opportunity on the part
of the international community in achieving a breakthrough in the
longstanding diplomatic rift with Iran. The Tehran Joint Declaration proved
that a genuine diplomatic engagement with Iran could yield results. If the
proposal contained in the Declaration could have been implemented, it could
have been the catalyst to a constructive diplomatic process addressing the
broader issue of the Iranian nuclear program. In our view,
confidence-building measures are still achievable if they are put into the
right context. The Tehran Joint Declaration sets a successful example for
future efforts.
CAIRO REVIEW: Western countries led by the United States have expressed
strong suspicions that Iran is determined to become a nuclear weapon power.
What do you think?
AHMET DAVUTOĞLU: The problem is first and foremost that of a confidence
crisis. Lack of confidence on the part of the international community in the
exclusively peaceful nature of the Iranian nuclear program, and the security
perceptions of Iran for its own part, create a big psychological barrier
between the parties. Overcoming these barriers can only be possible through
serious and targeted negotiations that would address the concerns and
expectations of both sides.
CAIRO REVIEW: Is Iran on a collision course with the West, with no real
diplomatic way out?
AHMET DAVUTOĞLU: Based on previous experiences, Iran might have its own
reasons to question the consistency of the principles and standards of its
Western counterparts. Yet finding a peaceful solution to the Iranian nuclear
issue is in the interest of all parties. Given the impact of the
psychological factor and the crisis of confidence among the parties,
however, the process will not be easy. Patient but perseverant diplomacy
will be needed to achieve the desired outcome. Only through a gradual
process, including exploratory talks on a set of parallel actions aimed at
overcoming the present impasse, will it be possible to arrive at a mutually
satisfactory settlement of the outstanding issues.
CAIRO REVIEW: How would Turkey view an Israeli military attack on Iran to
disrupt Irans nuclear project?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkey is against any kind of military strike against Iran.
The military option does not represent a solution to the challenges posed by
the Iranian nuclear activities. Any military action would, on the contrary,
create more problems than it would solve particularly in terms of its
unavoidable negative implications on regional and global peace, security,
and stability. Determined efforts toward a peaceful solution through
dialogue and cooperation, therefore, do not have any viable alternative.
Negotiation remains the only way forward.
CAIRO REVIEW: Turkey was strongly skeptical of the U.S.-led invasion of Iraq
in 2003. How do you evaluate the results nearly a decade later, and the
impact of the transformation of Iraq on Turkish interestsincluding the
Kurdish issue?
AHMET DAVUTOĞLU: Let me begin by sharing with you the main contours of
Turkeys policy toward Iraq. Turkey wishes to see a stable, secure,
democratic, and prosperous Iraq at peace with its own people and its
neighbors. We have strong cultural and historical links with Iraq and we
attach importance to being in close relations with all segments of the Iraqi
society.
We all had misgivings about the war in Iraq since we knew that the war would
first and foremost affect Turkey as a neighboring country. Turkey suffered
from the war and the ensuing instability in Iraq in various ways.
Instability and the power vacuum turned northern Iraq into a safe haven for
PKK [Kurdistan Workers Party] terrorists that use this region as a base to
plan and execute attacks against Turkey. Our economic and commercial
interests were also seriously hampered. The PKK terrorist organization does
not constitute a threat only to the security and stability of Turkey, but
also to those of our neighbors including Iraq.
In recent years Turkey has significantly improved its relations with the
Kurdish region in northern Iraq. Turkish businessmen, contractors, and
workers have made crucial contributions to the prosperity and welfare in
northern Iraq. Our expectation from Iraqincluding the regional authorities
in northern Iraqis to take decisive and result-oriented measures to
eradicate the presence and activities of the PKK terrorist organization
therein.
The withdrawal of the U.S. forces from Iraq in December 2011 has presented
the Iraqi leaders with the opportunity to prove to themselves and to the
international community that they can work together to build a stable,
democratic, and prosperous Iraq. However, in the wake of the U.S. troop
withdrawal, Iraq has been once again plagued by political instability. We
are concerned that the ongoing political crisis may lead to the recurrence
of sectarian violence in the country. We therefore call on all Iraqi leaders
to resolve their difficulties through compromise and negotiations with a
view to finding mutually acceptable solutions to the existing political
problems.
CAIRO REVIEW: What are Turkeys interests in Central Asia, and what are the
obstacles to improving relations with the nations of this region?
AHMET DAVUTOĞLU: Central Asia lies at the heart of Eurasia with its ample
opportunities and challenges. Since gaining their independence in 1991, the
countries in the region have taken significant steps in enhancing their
sovereignty, consolidating their statehood as well as elevating the level of
integration with the world.
Sharing common cultural, historical, and linguistic ties, Turkey is the
first country to recognize the independence of these countries. Our primary
objectives toward these countries are to support the efforts for a working
democracy and free market economy; to promote the political and economic
reform process; to advance political and economic stability and prosperity
in the region; to contribute to the emergence of an environment conducive to
regional cooperation; to support their vocation toward Euro-Atlantic
institutions, and to assist them to benefit from their own energy resources.
The Cooperation Council of Turkic-Speaking States (CCTS) was established in
2009 as a new international intergovernmental organization, with the
overarching aim of promoting comprehensive cooperation among Turkic-speaking
states.
In the last few months, we have witnessed two important developments in the
region. First, Kyrgyzstan has made an important progress on the way to
parliamentary democracy. It is the first time that a peaceful power handover
took place in Central Asia. Turkey will continue to support Kyrgyzstans
aspirations for building a full-fledged democracy. Second, Kazakhstan is
also moving in the right direction toward a multiparty democratic system. We
boldly encourage these efforts to yield concrete democratic results. We
welcome and support these transformational efforts and developments in the
region catering for the needs and aspirations of peoples.
CAIRO REVIEW: After its initial electoral success a decade ago, the AKP
government seemed to be on a good track for European Union membership, yet
some observers see the process at a standstill now. What happened?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkeys accession negotiations started in 2005 and
continue. Their goal is membership on the basis of the EUs unanimously
taken decisions. Despite some negative tendencies, the EU expresses that it
is committed to carry forward the enlargement process which also includes
Turkey. The 2011 Enlargement Strategy Document published by the European
Commission last October stresses that Turkeys contribution to the EU in a
number of crucial areas will only be fully effective with an active and
credible accession process.
Except for a number of member states that oppose our accession negotiations
for domestic political considerations, EU countries in general state that
they support Turkeys accession process. They are aware of the added value
that Turkey would bring to the Union. The Strategy Document that I have
mentioned underlines that Turkey is a key country for the security and
prosperity of the EU, with its dynamic economy, important regional role, and
its contribution to EUs foreign policy and energy security. As a factor of
stability in its region, Turkeys membership of the EU would not only
amplify the global political, economic, and sociocultural power of the
Union, but would also contribute to regional and global peace and stability,
the dissemination of universal values to a wider geography, and the dialogue
among cultures.
Accession to the EU is our strategic goal. I consider EU membership as an
integral part of Turkeys historical efforts for further modernization and
transformation. On the other hand, it is true that in spite of our tireless
efforts to make further progress in the negotiations, the process is
confronted with difficulties as a result of politically motivated obstacles
created by some EU members. Nevertheless, we are committed to carry forward
this process and our reform agenda, which is now in an irreversible course.
By doing so, we aim to provide our people with the highest norms and
standards in every field of their daily lives. As a matter of fact, we have
already made huge strides to that end in recent years through comprehensive
reforms. We will continue reform since it is first and foremost for the good
of the Turkish people. The new, progressive, and comprehensive constitution
which will be drafted through a broad consultation with all relevant
stakeholders will constitute an important step in this respect.
CAIRO REVIEW: What concrete steps do you envision taking to move forward in
closing chapters in your accession negotiations with the EU?
AHMET DAVUTOĞLU: Since the beginning of the negotiation process, out of
thirty-three chapters, thirteen chapters were opened. These chapters cover
different sectors; from agriculture, fisheries, energy, and taxation to
science and research, education and culture, and environment. The accession
process has never been easy for any country. Unfortunately, we are facing
politically motivated obstacles which undermine the technical nature of the
negotiations and in fact, are against the principle pacta sunt servanda
[agreements must be kept]. Despite the hurdles, Turkey is determined to
carry forward the process. Turkey has adopted and started implementing a
national program with a comprehensive road map to ensure a society based on
high democratic and legal norms. The program foresees a great number of
legislative changes in order to harmonize our legislation with the EUs. All
our relevant ministries and institutions continue to work on the negotiation
chapters, blocked or not, in line with the National Program, in order to be
ready to open and close all chapters as soon as the political blockages are
lifted.
CAIRO REVIEW: Has the prospect of a more democratic Middle East caused
Turkey to rethink its geopolitical position concerning its future alignment
with Europe?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkey, a candidate for accession to the EU, is a European,
Mediterranean, Balkan, Caucasian, and Middle Eastern country all at the same
time. All these regions harbor challenges, but also opportunities for their
people. Turkeys proactive, multidimensional, and result-oriented foreign
policy aims at contributing to the strengthening of peace, stability, and
prosperity in all these regions. This is in our interest. It is also in the
interest of the EU. The global international environment is rapidly
changing. Transformation is now the key word. The Arab Spring has, and will
continue to have, an immense impact on the international system. Political
transition reflecting the legitimate aspirations of the people is leading to
a future based on free and democratic foundations. During this turbulent
period in the Arab world, [given] our geopolitical position, as both a part
of this very region and as an EU candidate country, Turkey will continue to
strive to foster dialogue and peaceful settlement of disputes in the region
with solution-oriented approaches, to the benefit of all peoples of the
region.
CAIRO REVIEW: Is Turkey serious about resolving the Cyprus problem?
AHMET DAVUTOĞLU: Let me state this very clearly: as Turkey, we want a
negotiated and mutually agreed political settlement in Cyprus, and we fully
support the efforts of the Turkish Cypriots and the UN secretary-general to
this end. The question you should be asking is: are the Greek Cypriots
serious about resolving the Cyprus problem? Unfortunately their track record
indicates that they are not.
The ongoing comprehensive negotiation process on the island was initiated in
2008 under the auspices of the UN, and within this framework the leaders
have met more than 140 times to date. So far, progress in the process has
largely been achieved thanks to comprehensive and constructive proposals of
the Turkish Cypriots, which were also appreciated by the UN. Most recently,
the fifth tripartite meeting of the leaders with the UN secretary-general
was held in Greentree, New York, on 2324 January. The international
community had high expectations from these talks. As the Turkish side, we
had been hoping that the Greentree meeting would usher in the high-level
meeting with the participation of the two sides and the three guarantors,
namely Turkey, Greece, and the United Kingdom, which would address all
remaining issues that couldnt be agreed upon by the two sides in order to
seal the settlement through a grand bargain. Regrettably, this has not been
possible due to the Greek Cypriot sides stubborn intransigence. In
Greentree the Greek Cypriots sidestepped genuine talks in order to avoid a
decision for a high-level meeting, and a very important opportunity was
missed.
Now, with the approaching Greek Cypriot EU presidency in the second half of
2012, the window of opportunity narrowed considerably. Despite this, the
Turkish Cypriot side will continue its determined efforts and we will
continue to fully support them. There is still some hope: if the assessment
of the process to be provided by the secretary-generals special adviser Mr.
[Alexander] Downer in March is positive, the secretary-general intends to
call a high-level meeting in late April or early May. This could finally
produce a settlement agreement, enabling the new partnership to be
established in Cyprus to assume the EU presidency on 1 July. But these hopes
will be meaningless if the Greek Cypriot side does not negotiate sincerely.
The Greek Cypriots must first decide whether or not they truly want a
partnership and a common future with the Turkish Cypriots. The Turkish
Cypriots proved back in 2004, in the Annan Plan referenda, that they are on
the side of a settlement. It is the Greek Cypriots who must now also display
the necessary political will. The secretary-general, in his report in 2004,
clearly stated that if the Greek Cypriots remain willing to resolve the
Cyprus problem, this needs to be demonstrated.
Without a political solution, the Cyprus issue also harbors a potential risk
for trust, stability, and cooperation in the eastern Mediterranean and the
Middle East. The unilateral start of offshore drilling activities by the
Greek Cypriot side last September and the developments which ensued after
this provocative move have demonstrated the risks which the continuation of
the Cyprus issue carries both on a regional and, partly, on a global scale.
These unilateral activities of the Greek Cypriot side have also compromised
and prejudged the Turkish Cypriots inherent and legitimate equal rights
over the natural resources of the island. Mr. [Dervis] Eroğlu, president of
the Turkish Republic of Northern Cyprus (TRNC), put forth a constructive
proposal for a fair sharing of the islands natural resources and for using
these resources to finance the settlement, but this proposal was returned by
the Greek Cypriots without any comment. This crisis clearly demonstrates the
necessity for a political settlement in Cyprus. On the other hand, Turkey
and the TRNC will implement, by 2014, a pipeline project which involves
bringing 75 million cubic meters of drinking water to northern Cyprus. This
amount can be increased tenfold, and that would be equal to double the water
need of the entire island. As Turkey, we would like the whole of the island
to benefit from this project. This new water source could, like the
hydrocarbon resources, be utilized as an incentive for the successful
conclusion of the ongoing negotiations with a comprehensive solution. Thus a
mutually agreed settlement in Cyprus would enable not only the two sides on
the island but also the entire region to benefit from the increase in
prosperity made possible through the peaceful use of these new natural
resources.
The Turkish side is sincerely committed to the goal of a mutually agreed
political settlement in Cyprus. A just and lasting settlement of the Cyprus
problem will not only be in the interests of the two sides on the island but
also the EU and all concerned parties including Turkey, as well as
contributing to peace, cooperation, and stability in the eastern
Mediterranean and the wider region.
CAIRO REVIEW: The Armenia question has also been a problem in Turkeys
foreign relations. Ankara has warned the French president about signing a
law criminalizing denial of Armenian genocideare you making progress on
this issue, or are things actually getting worse?
AHMET DAVUTOĞLU: Two separate appeals were lodged with the French
Constitutional Council: to annul on the grounds of unconstitutionality the
draft law to penalize the denial of the genocides recognized by law in
France. The signatories of these appeals are either French deputies or
senators. The Constitutional Council of France annulled the draft law on
February 28. We consider the annulment as a step in line with freedom of
expression and research, the rule of law, and the principles of
international law, and against the politicization of history in France. We
are glad to note that a grave error was corrected by the most competent
judicial authority in France. Turks and Armenians have differing
interpretations over the tragic part of their long common history, where all
sides suffered. We would like to resolve these differences and diverging
interpretations with Armenia through dialogue and based on impartial
scholarly studies. Our aim is to reach a just memory. Trying to score points
in third countries is not the way to deal with this issue. Third countries
should play a constructive role in this process rather than take
exclusivist, one-sided positions.
CAIRO REVIEW: How do you see Turkeys role in NATO going forward?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkey is a member of NATO since 1952 and we are
celebrating the sixtieth anniversary of this membership this year. The
international system has changed since 1952, as well as Turkey and the
Alliance, but NATO is still the cornerstone of our defense and security
policy. NATO, as a unique forum for EuroAtlantic security, provides Turkey
an opportunity to put forward her views and expectations regarding
international security issues and to have a strong impact on transatlantic
initiatives. Turkeys membership of NATO is also an integral part of her
global identity. Turkey proceeds to take part in missions and operations on
collective defense and crisis management within NATO. Turkey mobilizes its
soft power by means of using its deep historical ties with populations and
countries in the wide geography where NATO acts. In view of the fact that
the security and stability of the EuroAtlantic area and the Middle East are
closely linked to each other, Turkey takes the lead in the development of
NATOs relations with the countries in the Middle East through partnership
mechanisms like Mediterranean Dialogue and the Istanbul Cooperation
Initiative (ICI). We shall continue to add value to NATOs outreach in the
future. As such, NATO maintains its relevance to respond to the risks and
challenges of the new strategic environment.
CAIRO REVIEW: As historical competitors with centuries of rivalry, are
Russia and Turkey establishing a fundamentally healthier partnership in the
new global orderperhaps through the mutual benefits of natural gas
cooperation?
AHMET DAVUTOĞLU: We have intense relations with Russia, which go back over
six centuries at a time when both countries were multiethnic empires. St.
Petersburg was among the first capitals where the Ottoman Empire sent a
resident ambassador. Rivalry between the two neighboring empires transformed
into a cooperative nature in the aftermath of the First World War. This
cooperation has continuedespecially in the economic sphereeven during the
Cold War.
Our relations with Russia have evolved and developed rapidly since the
beginning of the 1990s. TurkishRussian relations constitute an integral
component of Turkeys multidimensional foreign policy. We maintain a sincere
and open dialogue with Russia in order to preserve and strengthen the
atmosphere of mutual trust and to further our cooperation to the mutual
benefit of both sides.
Economic cooperation constitutes the driving force behind TurkishRussian
relations. Our trade volume reached $26.9 billion as of November 2011 and is
on the rise. The leaders of both countries have set the target of a
bilateral trade volume of $100 billion by the end of 2015. The volume of
Turkish investments in Russia has surpassed $7 billion. Turkish companies
are active in a large spectrum of areas, from food to construction to
textile sectors. Our construction companies have undertaken 1,191 projects
so far, worth $32 billion. The volume of Russian investments in Turkey has
also reached $7 billion. We are pleased that our country continued to be the
most preferred country by Russian tourists also in 2011. Last year, 3.6
million Russian tourists visited Turkey. The visa exemption agreement
entered into force on 17 April 2011. We believe that the implementation of
this agreement will contribute to our cooperation in the fields of trade,
economy, transportation, and tourism.
Our cooperation in the energy field adds a strategic dimension to our
relations. Russia is the biggest natural gas supplier of Turkey through two
pipelines. While economic relations are the driving force, high-level
dialogue provides for the strategic orientation of our bilateral relations.
The High-Level Cooperation Council that we established in May 2010 during
the official visit of President [Dmitry] Medvedev to Turkey opened a new
chapter in our relations. We held the second meeting during the visit of our
prime minister to Russia on 1517 March 2011 in Moscow. This visit coincided
with the ninetieth anniversary of the conclusion of the Moscow Agreement,
which is the basis for our relations in the modern era. We are planning to
hold the third meeting of the Council this year.
CAIRO REVIEW: Are you satisfied with TurkishRussian cooperation in
addressing regional challenges, such as the crisis Syria, the Arab uprisings
generally, Irans nuclear program, the Caucasus, Central Asia, etc.?
AHMET DAVUTOĞLU: We believe that a stable, market-oriented, democratic, and
peaceful Russia will certainly be an asset for regional peace and stability
as well as for the European security architecture. We see Russia as one of
our important partners and a significant actor regionally and globally. We
think that a sincere and open dialogue with Russia would help transform our
region in a positive direction. Russias contribution to the settlement of
the frozen conflicts in the Caucasus and Eastern Europe is necessary.
Likewise, it is expected by many that Russia would play a constructive role
in the Syria crisis. This was one of our main themes when I visited Russia
in January.
CAIRO REVIEW: President Gül has spoken of a golden age of relations with
Washington. Ties were not so good after the AKP came to office a decade ago?
What happened?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkey and the U.S. currently enjoy an advanced level of
cooperation. President Obama paid his first bilateral overseas visit to
Turkey soon after becoming president. However, we do not always pursue
identical approaches on international issues. As Turkey has traditionally
strong ties with its neighborhood and beyond, sometimes there may be nuances
in Turkeys approach on issues taking place in our region. Turkeys
geography necessitates a multidimensional foreign policy. Therefore, we have
many issues concerning Turkey and the U.S. Turkey is ready to work with
every country that embraces the goals of peace, stability, and economic
development. It is not possible to accept the assumption that ties were not
so good after this government came to office a decade ago. There is always
speculation following a change in governments in all countries. Turkeys
decisive journey, encompassing comprehensive democratic and political
reforms and brilliant economic performance in the last decade or so, is
self-explanatory to dispel such groundless assumptions.
CAIRO REVIEW: Would you describe the relationship between Prime Minister
Erdoğan and President Obama, which seems to be quite good and important to
TurkishU.S. relations?
AHMET DAVUTOĞLU: The developments in our region and beyond necessitate close
consultation and coordination with our allies and partners. It is with this
understanding that Prime Minister Erdoğan holds regular consultations with
President Obama on international issues of common concern. You may also
recall that President Obama recently named Prime Minister Erdoğan as one of
five world leaders with whom he enjoys the most effective working relations.
CAIRO REVIEW: How do you evaluate American policy during the Obama
administrationwith regard to Turkeys interests, to the Middle East region,
and to global security as a whole?
AHMET DAVUTOĞLU: Turkey welcomes the U.S. foreign policy, which promotes
multilateralism and seeks broader international support within the framework
of the UNSC [UN Security Council] for the peaceful settlement of
international disputes. We believe in the ultimate success of principled
foreign policy that is governed by the rule of law and international law.
The unfolding set of events in the Middle East and North Africa highlight
the indispensable feature of those principles. The calls for democratic,
accountable, and sound governments in the region are equally important. I
would also like to point out that the legitimate expectations of the people,
regardless of wherever they emanate from, should not fall on deaf ears.
------------
24.9.2011. Turkey wants to revive Ottoman Empire
http://agora-dialogue.com/?p=27379
Posted on
September 24, 2011
by
Agora,
author:
Sergei Balmasov,
source:
Pravda.Ru
A hundred years after the collapse of the Ottoman Empire, Turkey is
re-emerging on the international arena.
Furthermore, it intends to regain the ground lost in the 19th-20th
centuries, which is a direct threat to the interests of all the neighboring
countries, including Russia.
Consider the actions of the Turkish leadership during the past weeks that
have caused serious concerns in Israel, Syria, Iraq, Iran and the EU.
Particularly noteworthy are the frictions of Ankara and Tel Aviv, which
raise questions about preservation of the Alliance between the two. The
Turkish leadership provides a strong support to the Palestinians, and
threatened to appeal to the international authorities with a demand to
monitor the Israeli nuclear program and promised to prevent the development
of Israeli-rich gas fields in the Mediterranean.
Finally, a serious concern in Israel was caused by the fact that on
September 7, Turkey announced its intention to sign an important military
agreement with Egypt during a corresponding visit of the Turkish government.
Of course, this is a historic day in the history of the entire Middle East.
Given the sharp rise in anti-Israel sentiment in Turkey and in Egypt, as
well as the ongoing processes of evolution of power in several North African
countries, the concerns of Israelis about the activity of Ankara on the
Egyptian direction are quite understandable.
Worst case scenarios should be considered as one of the options for the
future development in the Middle East. One possibility is the return to the
days of the 1960s ad 1970s, when Israel was virtually in the siege of
hostile neighbors.
However,
at this time the situation in Tel Aviv will be much worse, because Ankara
can turn from an ally into an enemy more dangerous than all the Arab
countries put together.
Some experts call manifestations of military activity in Turkey an
additional concern. Turkey threatens Israel to send a new freedom flotilla
to Gaza under the protection of the Turkish Navy warships, as well as equip
the squadron that will be on duty in the Red Sea. If we take into account
the fact that Erdogan sent another squadron to the Israeli Mediterranean
coast, it seems that the Turks are threatening Israel with a full naval
blockade.
It should be remembered that the Israeli-Turkish complications did not occur
in 2010. Gradual cooling has been observed since 2008 in parallel with
strengthening of foreign policy activity of Turkish Islamists in power. In
the last six months the efforts of Erdogan in this area have been more
obvious.
However,
anti-Israel rhetoric of the Turkish leadership cannot hide his true
intentions, which extend far beyond the desire to defy Israel.
First, the emergence of the Turkish Navy in the Red Sea is largely a
reaction to the appearance of the Iranian fleet in the area. In addition,
Turkey intends to demonstrate a desire to show its power in the region
strategically important for the West, where the oil routes from the Persian
Gulf run.
Second,
attention should be paid to Turkeys policy in respect of all Arab
countries. Turkey openly threatened Syria to send troops to northern Iraq,
and participated in the NATO operation against Libya.
As for Egypt, under Murambak Cairo considered Ankara a dangerous competitor
in terms of influence on the Middle East and Arab countries.
Of course, they remain competitors today. But then Egypt used to rely on the
full support of the West. Now the situation has changed: the revolutionary
changes in the country are just beginning, and Islamist sentiment out there
is much worse. Turkey would not mind to use the opportunity to try to expand
its influence in this country through the development of the economic ties
and military-technical cooperation.
Last but not least factor has to do with the events of Arab spring that
led to the collapse of the former authoritarian regimes. In this regard,
Turkey would not mind using the opportunity to, first, divert public
attention from the purely Turkish reality and increase its influence in the
region.
It is significant how Islamists Erdogan and Gul support Syrian and Egyptian
Muslim Brothers. This is mostly not an ideological affinity, but the
intention to place a bet in the global game. The West supports the Liberals
who have no influence on the masses of protesters who sympathize with the
radicals like those brothers.
As
for Israel itself, its attitude towards Turkeys behavior is rather
unemotional. The Israeli leadership is well aware that strong statements by
the Turkish leadership are in fact more focused on winning sympathy among
Arabs.
In the discussion about the Israeli-Turkish verbal dispute, it should be
emphasized that the actions of Ankara are aimed not so much against the
interests of Tel Aviv, but at restoring its influence in the eastern
Mediterranean and southern Europe.
The
Turkish leadership is doing all it can to show that its activity is directed
against Israel, to whose shores a few frigates and corvettes as well as
dozens of missile boats and support vessels will soon rush.
However, it is sufficient to consider a new naval strategy with a great
name Operation Barbarossa Aegean shield adopted a few days earlier,
which implies that Israeli ships would be placed between Cyprus and Israel.
This will allow the latter to make an equal influence not only on the
Tel-Aviv, but also Nicosia and Athens. Anti-Israel rhetoric in this case is
more like a camouflage to conceal the true intentions of the South-European
direction.
In the past six months, Ankara has been aggressively pursuing its policy
towards Cyprus and has been trying to prevent the of oil and gas deposits at
its shores going to Greek companies. Moreover, the Turkish Minister for EU
Affairs Egemen Bagysh openly declared the possibility of using military
force to prevent such a scenario.
But there is more to it. Turkey has also announced its plans to increase its
Navy presence in the Adriatic Sea. It is known that in the near future a new
assignment will be given to at least some of the 14 Turkish submarines.
This way Ankara intends to strengthen its influence among the Muslims of
Bosnia and Herzegovina (BiH), openly declaring this to the European Union
that had its own plans for the future of BiH.
In the middle of the 18th century the Ottoman Empire has steadily weakened
and lost its influence in the world on all fronts, starting with the Maghreb
and ending with the Balkan and Caucasus. It was evidenced by lost wars with
its neighbors, including Russia.
Finally,
in the middle of the 19th century, the Ottoman Empire had the contemptuous
name of a sick man of Europe. Such a characterization was fully justified
considering losses in a war with Russia (1877-1878), clashes with the Balkan
states, and loss of its Italian possessions in Libya1912-1913.
The
defeat in World War I meant not only the destruction of the Ottoman Empire,
which had lost virtually all the Arab lands. The existence of Turkey in
general as an independent state was at stake.
While in 1922 Kemal managed to beat Greece supported by the Entente, it
seemed that the Turks have never recovered from the defeat of 1918. Yet,
after 100 years of gathering strength Turkey seems to be going back to
claim the lost. Inevitably, the Turkish activity will be more manifested in
the Caucasian and Crimean directions, which cannot but worry Russia.
----------------
13.9.2011.
Turkey's PM rallies Arab world in Cairo with call for UN to recognise
Palestine
Jack
Shenker in
Cairo,
guardian.co.uk,
Tuesday 13 September 2011 17.45 BST
Turkish prime
minister Recep Tayyip Erdogan speaks during the opening session of Arab
foreign ministers meeting in Cairo
Turkey's
prime minister has called for the Palestinian flag to finally be raised at
the United Nations, insisting that international recognition of the state
was now an obligation, not an option.
Recep
Tayyip Erdogan used
a much-anticipated speech to the Arab League in Cairo to rally opposition
to Israel,
and promised that Turkey would stand in solidarity with those struggling for
political change in the Arab world.
"Freedom and democracy and human rights must be a united slogan for the
future of our people," Erdogan told an audience of Arab foreign ministers
and millions more watching on television across the region. "The legitimate
demands of the people cannot be repressed with force and in blood."
The 57-year-old was speaking at the start of a four-day tour of
revolutionary north Africa,
which analysts believe is designed to strengthen Turkey's influence within
the Middle
East and
isolate their one-time ally Israel. Palestinian president Mahmoud
Abbas,
who is also in Egypt,
has announced that he will be pressing ahead with Palestine's bid for full
recognition from the UN
security council,
despite the fact that it will almost certainly be met by a US veto. The EU's
foreign policy chief, Catherine Ashton, said that the bloc has yet to reach
a common position on the question of Palestinian statehood.
Erdogan is currently embroiled in a diplomatic crisis with Israel over the
latter's refusal to apologise for the killing
of Turkish activists by Israeli soldiers on a Gaza-bound ship last year.
In his address he accused the state of acting like a spoiled child and
building a blockade around its own people, adding: "Israel will break away
from solitude only when it acts as a reasonable, responsible, serious and
normal state."
He added: "We must work hand in hand with our Palestinian brothers. The
Palestinian cause is the cause of human dignity. It's time to raise the
Palestinian flag at the United Nations. Let's raise the Palestinian flag and
let that flag be the symbol of peace and justice in the Middle East." The
33-minute speech was interrupted several times by bursts of applause from
the assembled Arab dignitaries.
With the fight for democracy continuing to rumble through the Arab world and
steadfast allies seemingly melting away, Israel appears to be facing an
altered reality in the Middle East where it could once count both the
Egyptian and Turkish governments as close friends. Israeli foreign ministry
spokesman Yigal Palmor refused to comment on Erdogan's address, or on
earlier claims made by Erdogan that Israel's assault on the Mavi Marmara
vessel constituted "grounds for war".
Erdogan's visit to Egypt has been a media circus, with thousands greeting
the Turkish leader on his arrival at Cairo airport on Monday night. With his
strong rhetoric on Turkish-Arab unity, high-profile satellite TV chatshow
appearances and photogenic walkabouts in the capital including an
impromptu and warm meeting with street protesters campaigning for regime
change in Syria and Yemen Erdogan did little to hide his intention of
positioning Turkey into a leadership role at the heart of the Arab spring.
"He's a media star, and he's making the Arab leaders look bad by going to
their own home and criticising them," said Sultan Al Qassemi, an analyst of
Arab affairs. "It feels a tad opportunist particularly as it's only
Israel's refusal to apologise [over the Gaza boat deaths] that has given him
the space to do this but he has the credibility because he's done so well
in his own country, and he can talk from a position of strength. The
question remains, will he prove to be a shining star, or just a comet that
will crash and burn?"
Egyptians are looking to Turkey for political support and economic aid as
the country begins to rebuild following the toppling
of former president Hosni Mubarak in
February. Erdogan arrived in the country accompanied by an army of 200
Turkish businessmen, and has announced plans to increase investment and
establish a formal strategic co-operation council between the two nations.
With Egypt's military junta on the back foot over recent pro-change protests
and the breaching of the Israeli embassy during a protest in Cairo last
week, this trip has come at a particularly sensitive time.
"Right now every country is trying to advance its own agenda in Egypt," said
Al Qassemi. "Turkey can't match the billions of dollars being ploughed in by
Saudi Arabia and the Gulf, but it can use cheap media events like this to
raise Turkey's profile. The Egyptian military won't necessarily appreciate
all this, but Turkey is an important ally and so they're letting him get
away with it."
Erdogan also opted to make a direct intervention into some of the key
internal debates currently raging over Egypt's long-term future
particularly the question of whether a forthcoming new constitution, which
will be drawn up after parliamentary elections in November, should enshrine
a secular or Islamic state.
"Do not be wary of secularism. I hope there will be a secular state in
Egypt," Erdogan
told private television channel Dream on Monday.
With its combination of a secular constitution, Islamic political
leadership, a strong military and relative economic prosperity, Turkey is
often cited as a possible model for post-Mubarak Egypt, although the Turkish
prime minister was careful not to overstate his country's role in Egyptian
affairs.
Erdogan also
avoided making any direct criticism of Turkey's southern neighbour Syria,
where a popular uprising has been brutally repressed, leaving more than
2,500 dead
-------------------------
8.8.2011.
Ερτονγάν
versus Κεμαλικό καθεστώς
http://www.presstv.ir/detail/192946.html
Court of Accounts begins
auditing military, a first in Turkish history:
http://www.todayszaman.com/news-253051-court-of-accounts-begins-auditing-military-a-first-in-turkish-history.html
The End of the Kemalist Affair:
http://www.slate.com/id/2300537/
Turkey's contested idenity
http://www.todayszaman.com/columnist-252911-turkeys-contested-identity.html
The military gives up:
http://www.todayszaman.com/columnistDetail_getNewsById.action?newsId=252351
http://www.todayszaman.com/news-253067-israeli-deputy-pm-turkeys-demand-for-apology-rude.html
---------------------------------
17.7.2011. Bill Gates Funds Gulen Islamist Movement
Bill Gates Funds Gulen Islamist Movement
The Fethullah Gulen movement, which seeks to restore the Ottoman Empire, has
found a friend and benefactor in Bill Gates of Microsoft fame. Mr. Gates is
ranked the third wealthiest person on planet earth.
In 2007, through the Texas High School Project, the Gates Foundation shelled
out $10,550,000 to the Cosmos Foundation, a Gulen enterprise that operates
25 publicly funded charter schools in Texas.
The Internal Revenue Service Form 990 for Cosmos shows that the Cosmos
Foundation received $41,570,721 from taxpayers.
At present, there are 85 Gulan madrassahs (Islamic schools) in the United
States, and all operate with public funding.
At the Gulen schools, students are indoctrinated in Turkish culture,
language, and religion so that they may be of service in making Fethullah
Gulans dream of a universal caliphate a reality. The madrassahs sponsor
Turkish clubs, Turkish language societies, Turkish dance groups, and annual
trips to Istanbul.
According to Stephen Schwartz of the Center for Islamic Pluralism, the 85
Gulen schools advance and promote Islamic beliefs; present the Ottoman
Empire, which lasted from 1299 to 1923, as a golden age; and serve to
rewrite history by denying the Armenian holocaust under the Turks during
World War I.
Many of the teachers at these schools are Turkish émigrés with questionable
credentials. Some possess H-1B non immigrant visas which should only be
granted to individuals who possess highly specialized knowledge in a field
of human endeavor. The female faculty members appear in their classrooms
wearing hijabs and traditional Islamic attire.
Critics cant understand why the schools are staffed with imported
elementary and secondary school teachers when thousands of trained and
certified American educators are begging for teaching positions. But are the
schools really subversive?
Rachel Sharon-Krespin writes: His (Gulens) followers target youth in the
eighth through twelfth grades, mentor and indoctrinate them in the ışıkevi,
educate them in the Fethullah schools, and prepare them for future careers
in legal, political, and educational professions in order to create the
ruling classes of the future Islamist, Turkish state.
Even more telling is a comment from Nurettin Veren, Gulens right hand man
for 35 years, who said: These schools are like shop windows. Recruitment
and Islamization are carried out through nigh classes.
The use of the Islamic practice of taqiyya or deception to mask the true
nature of the schools has been upheld by Gulen himself. In a 1999 sermon,
the Turkish pasha offered the following advice to his followers:
You must move in the arteries of the system without anyone noticing your
existence until you reach all the power centers
until the conditions are
ripe, they [the followers] must continue like this. If they do something
prematurely, the world will crush our heads, and Muslims will suffer
everywhere, like in the tragedies in Algeria, like in 1982 [in] Syria
like
in the yearly disasters and tragedies in Egypt. The time is not yet right.
You must wait for the time when you are complete and conditions are ripe,
until we can shoulder the entire world and carry it
You must wait until
such time as you have gotten all the state power, until you have brought to
your side all the power of the constitutional institutions in Turkey
Until
that time, any step taken would be too earlylike breaking an egg without
waiting the full forty days for it to hatch. It would be like killing the
chick inside. The work to be done is [in] confronting the world. Now, I have
expressed my feelings and thoughts to you all -in confidence
trusting your
loyalty and secrecy. I know that when you leave here [just] as you discard
your empty juice boxes, you must discard the thoughts and the feelings that
I expressed here.
Fethullah Gulen has been called the most dangerous Islamist in the world.
He has amassed a fortune thanks, in part, to the CIA of $25 billion.
This money has been used to transform the secular government of Turkey into
an Islamic Republic under the Justice and Democratic Party (Adalet ve
Kalkinma, AKP) a party under the Gulens control.
Abdullah Gul, Turkeys first Islamist President, is a Gulen disciple along
with Prime Minister Recep Tayyip Erdogan, and Yusuf Ziya Ozcan, the head of
Turkeys Council of Higher Education. Under the AKP, Turkey has transformed
from a secular state into an Islamic country with 85,000 active mosques
one for every 350 citizens the highest number per capita in the world,
90,000 imams, more imams than teachers and physicians and thousands of
state-run Islamic schools.
Despite the rhetoric of European Union accession, Turkey has transferred its
alliance from Europe and the United States to Russia and Iran. It has moved
toward friendship with Hamas, Hezbollah, and Syria and created a pervasive
anti-Christian, anti-Jewish, and anti-America animus throughout the populace.
Gulen has also established thousands of schools throughout central Asia and
Europe. Because of their subversive nature, these schools have been outlawed
in Russia and Uzbekistan. Even the Netherlands, a nation that embraces
pluralism and tolerance, has opted to cut funding to the Gulen schools
because of their imminent threat to the social order.
http://moneyjihad.wordpress.com/2011/07/14/gulen-movement-funded-by-bill-gates/
----------------------
3.7.2011. The man who wants to give Turkey global centre-stage
Erdogan and Davutoglu share a grand vision: a renascent
Turkey, expanding to fill a bygone Ottoman imperial space |
By James Traub,
The New York Times
http://www.deccanherald.com/content/131541/man-wants-give-turkey-global.html
Erdogan and
Davutoglu share a grand vision: a renascent Turkey, expanding to fill a
bygone Ottoman imperial space
In
the fall of 2009, relations between Serbia and Bosnia never easy since the
savage civil war of the 1990s were slipping toward outright hostility.
Western mediation efforts had failed.Ahmet Davutoglu, foreign minister of
Turkey, offered to step in. It was a complicated role for Turkey, not least
because Bosnia is, like Turkey, a predominantly Muslim country and Serbia is
an Orthodox
Christian nation with which Turkey
had long been at odds. But Davutoglu had shaped Turkeys ambitious foreign
policy according to a principle he called zero problems toward neighbours.
Neither Serbia nor Bosnia actually shares a border with Turkey. Davutoglu,
however, defined his neighbourhood expansively, as the vast space of former
Ottoman dominion. He helped negotiate names of acceptable diplomats and the
language of a Serbian apology for the atrocities in Srebrenica. Bosnia
agreed, finally, to name an ambassador to Serbia. To seal the deal, as
Davutoglu tells the tale, he met late one night at the Sarajevo airport with
the Bosnian leader Haris Silajdzic. The Bosnian smoked furiously. Davutoglu,
a pious Muslim, doesnt smoke but he made an exception: I smoked; he
smoked. Silajdzic accepted the Serbian apology. Crisis averted. Davutoglu
calls this diplomatic style smoking like a Bosnian.
Davutoglu (pronounced dah-woot-OH-loo) has many stories like this, involving
Iraq, Syria, Israel, Lebanon and Kyrgyzstan and most of them appear to be
true. He is an extraordinary figure: brilliant, indefatigable, self-aggrandising,
always the hero of his own narratives. In the recent batch of State
Department cables disclosed by WikiLeaks, one scholar was quoted as
anointing the foreign minister Turkeys Kissinger, while in 2004 a
secondhand source was quoted as calling him exceptionally dangerous. But
his abilities, and his worldview, matter because of the country whose
diplomacy he drives: an Islamic democracy, a developing nation with a
booming economy, a member of NATO with one foot in Europe and the other in
Asia. Turkeys prime minister, Recep Tayyip Erdogan, is a canny,
forward-thinking populist who has drastically altered Turkish politics.
Erdogan and Davutoglu share a grand vision: a renascent Turkey, expanding to
fill a bygone Ottoman imperial space.
Rising power
In a world that the US no longer dominates as it once did, President Barack
Obama has sought to forge strong relations with rising powers like India and
Brazil. Turkey, however, is the one rising power that is located in the
danger zone of West Asia; its no coincidence that Obama chose to include
Turkey in his first overseas trip and spoke glowingly of the model
partnership between the two countries. This fits perfectly with Turkeys
ambition to be a global as well as a regional player.
And yet, despite all the mutual interests, and all of Davutoglus energy and
innovation, something has gone very wrong over the last year. The Turks, led
by Davutoglu, have embarked on diplomatic ventures with Israel and Iran,
Americas foremost ally and its greatest adversary in the region, that have
left officials and political leaders in Washington fuming. Obama
administration officials are no longer sure whose side Turkey is on.
Davutoglu views the idea of taking sides as a Cold War relic. We are not
turning our face to East or West, he said. But it is almost impossible to
have zero problems with neighbours if you live in Turkeys neighbourhood.
Davutoglu, who is 51, hails from Konya, on the Anatolian plateau; though his
English is excellent, he often drops definite articles, a sign that he came
to the language relatively late. He has a slight mustache from under which a
gentle and bemused smile usually pokes out. He is religiously observant; his
wife, a doctor, wears a head scarf. Yet he has become surprisingly popular
even among Turkeys secular elite. Turkey is not just another country, after
all, but the heir of empires, classical as well as Ottoman, and the first
secular republic in the Islamic world. Both in his intellectual work, which
argues for the extraordinary status Turkey enjoys by virtue of its history
and geographical position, and in his role as foreign minister, Davutoglu is
seen as a champion of Turkish greatness.
He was an academic before he was a diplomat. His book Strategic Depth,
published in Turkish in 2001, is regarded as the seminal application of
international-relations theory to Turkey, though it is also a work of
civilisational history and philosophy. The book was read as a call for
Turkey to seize its destiny.
And in many ways, Turkey has. It is one of the great success stories of the
worlds emerging powers. Shrugging off the effects of the global recession,
the Turkish economy last year grew by more than 8 per cent, and Turkey has
become the worlds 17th-largest economy. Turkey is the soft power giant of
West Asia, exporting pop culture and serious ideas and attracting visitors,
including one and a half million Iranians a year, to gape at the Turkish
miracle.
Davutoglu has climbed aboard the Turkish rocket. Turkeys success raises his
status; his achievements do the same for his country. Davutoglu has
maintained close relations with both Erdogan and President Abdullah Gul
one of the few senior figures to do so. He has filled the upper ranks of the
foreign-affairs ministry with worldly, pragmatic, thoughtful diplomats who
share his nationalist vision. They have done an extraordinarily deft job of
balancing Turkeys regional and global ambitions, of advancing its interests
without setting off alarm bells in other capitals.
Davutoglu began his career as foreign-policy adviser at a moment when
Turkeys bid for membership in the European Union had become a national
obsession. For Davutoglu, Erdogan and Gul, being in the EU offered Turkey
crucial economic benefits but, more important, confirmation of its belonging
in the club of the West. The Erdogan government pursued difficult economic
and political reforms to advance its candidacy, then fumed as less-qualified
but predominantly Christian countries like Cyprus represented by the
government of Greek Cyprus, an avowed foe of Ankara zoomed past to full
membership. Major European countries, above all France and Germany, seem
determined to block Turkeys accession to the EU. This past June, Defence
Secretary Robert Gates even suggested that if there is anything to the
notion that Turkey is, if you will, moving eastward, it was the result of
having been pushed by some in Europe refusing to give Turkey the sort of
organic link to the West that Turkey sought.
The Turks received the European rebuff as a deep insult. And it is true, as
Gates suggested, that in the aftermath, Turkey sought to raise its status in
the immediate neighbourhood. One of Davutoglus greatest diplomatic
achievements was the creation of a visa-free zone linking Turkey, Jordan,
Lebanon and Syria, thus reconstituting part of the old Ottoman space. The
four countries have agreed to move toward free trade, as well as free
passage, among themselves. As part of the zero-problems policy, Turkey moved
to resolve longstanding tensions with Cyprus and Armenia and, more
successfully, with Greece and Syria. Turkeys decades of suppression of
Kurdish demands for autonomy put it at odds with the new government of Iraqi
Kurdistan, which sheltered Kurdish resistance fighters. But the Erdogan
government reached out to Kurdistan, Americas strongest ally in the region.
Relations with the Bush administration had been rocky since 2003, when
Turkeys parliament voted against permitting US forces to enter Iraq through
southeastern Turkey. But by now the US was eager to use Turkey as a force
for regional stability. The rapprochement with Kurdistan thus smoothed
relations with Washington and made Turkey a major player in Iraqi affairs.
Turkish firms gained a dominant position not only in Kurdistan but also,
increasingly, throughout Iraq. And Iraqi Kurdish leaders had cracked down on
the rebels. It was a diplomatic trifecta.
But Davutoglus vision extended far beyond securing the neighbourhood for
Turkish commerce. One of his pet theories is that the US needs Turkey as a
sensitive instrument in remote places. The US, he says, in his declamatory
way, is the only global power in the history of humanity which emerged far
away from the mainland of humanity, which Davutoglu calls Afro-Eurasia. The
US has the advantage of security and the disadvantage of discontinuity, in
regard to geography as well as history, because America has no deep historic
relationship to West Asia or Asia. In Davutoglus terms, the US has no
strategic depth; Turkey has much. It has used its web of relations,
especially in the Sunni world, to advance American interests in Iraq,
Pakistan and Afghanistan, where Turkey recently agreed to renew its NATO
mandate as the commander of the troop contingent in Kabul.
Turkeys interests in the Balkans, in Afghanistan, Pakistan and Iraq, and
for that matter in Israel, coincided with those of the US and the West. But
its run of luck ended in Iran. In September 2009, the Iranians, under
pressure from the West to show that they were not seeking to build a nuclear
weapon, offered to send 1,200 kilograms of uranium abroad in exchange for an
equal amount to be enriched sufficiently for civilian use. Iran didnt trust
any western country to hold its uranium; but it might trust Turkey.
Davutoglu sprang into action, flying back and forth to Tehran to work out
the details over which the Iranians, typically, bickered and stalled.
The cables recently disclosed by WikiLeaks vividly illustrate the tensions
this produced with Washington. In a meeting with the assistant secretary of
state Philip Gordon in Ankara in November 2009, Davutoglu advanced his
theory of Turkish exceptionalism: Only Turkey, he said, can speak bluntly
and critically to the Iranians. Davutoglu was confident that Iran was ready
to strike a deal with Turkeys help. An obviously skeptical Gordon
pressed him on his assessment of the consequences if Iran gets a nuclear
weapon. In what the cables author described as a spirited reply,
Davutoglu insisted that Turkey was well aware of the risk. Gordon pushed
back that Ankara should give a stern public message to Iran; Davutoglu
replied that they were doing so in private and emphasised that Turkeys
foreign policy is giving a sense of justice and a sense of vision to the
region.
A surprise
The Turks had announced their diplomatic coup at precisely the moment the
Obama
administration finally induced Russia and China to vote for tough sanctions
on Iran in the UN Security Council. Davutoglu says he never took a step
without informing the Americans, but American officials said that the terms
of the deal took them by surprise.
The Turks mostly hid their hurt feelings. But in early June, the rift with
the US played out in public when Turkey and Brazil voted against the
sanctions resolution. Turkish officials say the last thing they wanted was
to defy the US on a matter of American national security, but President
Mahmoud Ahmadinejad of Iran said he would consider the swap deal
terminated unless Turkey and Brazil voted against the resolution. They were,
they insist, voting for continued diplomacy, not for Iran or against the US
and the West.
Maybe Turkey was simply protecting its regional interests, which now include
not only preserving good relations with Iran but also enhancing its
credibility in West Asia even at the expense of its standing in the West.
Maybe, for all Davutoglus protestations, Ankara doesnt view the world the
way Washington does or London does. In a meeting earlier this year at the
Council on Foreign Relations, Henri Barkey observed that when you talk to
Erdogan or Davutoglu about Iran, the response is almost as if you pressed a
button: the problem is not Iran; the problem is Israel; Israel has weapons;
Iran doesnt have weapons. Or maybe the problem is that you cant have zero
problems with everybody.
For all his profound knowledge of the history of civilisations, Davutoglu
misread the depth of feeling in the US about both Israel and Iran, or
perhaps overestimated Turkeys importance.
This is the danger of
postimperial grandiosity
----------------------------
7.2.2011. 24 λέξεις εξηγούν όσο και ένα εκατομμύριο
λέξεις
«Μας λένε, Τουρκία βγες έξω, φύγε.
Και ποιοι είστε εσείς για να λέτε
Τουρκία βγες έξω, φύγε. Έχουμε
μάρτυρες και βετεράνους εκεί.
Έχουμε στρατηγικά συμφέροντα...»
Ταγίπ Ερντογάν
3.2.2011
-------------------------------------------------------------------
3.2.2011. Sibel Utku Bila, Turkey's Egypt call reflects drive for regional
power
http://middle-east-online.com/english/?id=44074
Turkey's vocal support for a regime change in Egypt reflects
the country's quest for leadership in the Middle East, where it is often
lauded as an example that Islam and democracy can co-exist.
Prime Minister Recep Tayyip Erdogan said Wednesday Egyptian
President Hosni Mubarak's pledge to stand down in September is not enough
and he should go immediately, the NTV news channel reported from Kyrgyzstan.
Earlier, he urged Mubarak "to meet the people's desire for
change without hesitation" and warned that "in today's world, freedoms
cannot be postponed or overlooked."
He called also for democratic reform across the Middle East,
saying: "We have never believed that democracy will produce chaos and
radicalism. Only advanced democracy can ensure moderation, tolerance and
reconciliation."
Erdogan, whose conservative Justice and Development Party (AKP)
is rooted in political Islam, is already a hero of the Arab street following
frequent outburst against Israel.
His support for Egyptian protesters would certainly raise his
popularity among Arabs in what he would likely welcome as a boost to
Ankara's drive over the past several years for a greater influence in the
Middle East.
"The Arab world has failed to produce any 'Muslim democrat'
party or its own AKP. Thanks to the AKP, the Arab masses today embrace the
Turkish model again," columnist Hadi Uluengin wrote in the mass-selling
Hurriyet daily.
Founded as a secular republic in 1923, Turkey became a multi-party
democracy in 1946. Even though its record has been marred by military coups
and human rights abuses, it has stuck to elections and carried out reforms
paving the way for accession talks with the European Union.
Commenting on Egypt's turmoil Wednesday, President Abdullah
Gul refused to propose Turkey as a model to the Arabs but stressed he was "proud"
of his country's achievements.
"We are aware of our shortcomings and we have been carrying
out reforms on our own initiative... Eventually, the Turkish economy has
become stronger too," Gul said.
"If our brothers in the region are monitoring this, we will be
happy... But to present one's self as a model would be too ambitious," he
added.
Last month, the head of Tunisia's main Islamist party, Rached
Ghannouchi, argued his movement was democratic and compared it to the AKP as
he sought to dispel concerns over his intentions amid the downfall of
strongman Zine El Abidine Ben Ali.
Observers however cautioned that Erdogan's advocacy of
democratic reform in the region would lack credibility if he failed to
convince his own people of his commitment to pluralism.
"If he manages to rid himself of the intolerance he radiates,
he may even become a 'Mandela' in an Islamic world long deprived of
democracy and human rights," foreign policy commentator Semih Idiz wrote in
the Milliyet daily.
Erdogan has come under mounting fire at home for growing
authoritarian amid regular attacks on the media, simmering rows with the
judiciary and heavy-handed police clampdowns on street protests.
Many secularists continue to suspect him of having a covert
Islamist agenda, pointing most recently at regulations curbing alcohol sales.
Under the AKP, ties with the Arab world have seen a
spectacular revival, leading some to suggest that Turkey is pursuing a
policy of "Neo-Ottomanism" in a region its Ottoman forebears ruled for
centuries.
Ankara has mediated in spats between Arab nations and signed a
series of trade pacts and visa-free travel deals with regional countries.
But its drive for regional "soft power" took a major blow in
May when ties with one-time ally Israel plunged into a deep crisis when
Israeli forces killed nine Turks on a Gaza-bound aid ship.
Turkey's refusal to back fresh UN sanctions against Iran in
June stoked concern the AKP is taking NATO's sole Muslim-majority member
away from the West. The government strongly denies any policy shift
--------------------------------------------------------------------------------------
11. January 2011, Sibel Edmonds, additional omitted points in CIA-Gulen
coverage & note from the insider
Crucial
Details Missing in the MSM Coverage of the Recent Intel Chiefs Exposé
Last week I
wrote
about the Washington Posts incomplete and one-sided
coverage
of the recently published memoir by former Turkish Intelligence Chief Osman
Nuri Gundes exposing CIA Operations via an Islamic Group in Central Asia.
Since then I have gone over the same books review and coverage by the
Turkish mainstream media, and I have interviewed reporters and sources in
Turkey who have read the book, followed the coverage, and or are intimately
familiar with the topic. With that I now have several additional points on
this exposé which further illustrate the journalistically mind-boggling
piece marketed by the Post. Writing my previous piece cost me an associate
whom I like and respect. It shouldnt have. I still believe this was a case
of institution-Government-editors vs. the journalist, with the former
winning. I am not going to weigh my writing, modify my facts, alter the
truth, tweak, and censor based on worries of losing a source, or a friend,
or even readership. With that said Ill briefly list my points gathered from
documented facts and interviews, and sources familiar with Gundes recent
book and Gulen.
Extensive Coverage in the Turkish Mainstream Media
As one might expect, the
Turkish mainstream media (all major newspapers, magazines, radio & TV
channels) extensively (and very intensely) covered the recent publication of
Gundes book. The following are the main points on former Turkish Intel
Chief Gundes CIA-Gulen allegations which were documented and reported by
every single media outlet in Turkey (since mid December), including
this
one written by one of the most prominent journalists at Milliyet:
1- In Central Asia, within Gulens Islamic schools, the CIA operatives
worked under the guise of American Teachers teaching English.
Okay, the Washington Post
article, going through the exact same publications/articles forgot to add
these crucial details, which would have paved the way for journalistic
investigation(s) leading to either confirmation or denial. The following is
the only detail the article provided:
In the 1990s, Gundes alleges,
the movement sheltered 130 CIA agents at its schools in Kyrgyzstan and
Uzbekistan alone
In this case, as
others
had done already, the existence of mysterious American teachers teaching
English in Gulens schools in Central Asia has already been confirmed.
2- The American Teachers
working at Gulens Islamic Schools in Central Asia possessed US Diplomatic
Passports.
I contacted my source, formerly
with the State Department, and he confirmed issuing diplomatic status for at
least 50 Americans to teach in former Soviet republics. When I asked him
whether they were employed by the State Department, he said: Not
officially. I asked him whether they were connected to the CIA, and he
responded, I wouldnt know. I inquired about the direct foreign
employer(s) of these American teachers, and this was his response: Private
Turkish companies in education fields and several NGOs in Turkey. This
particular source was retired in 2004.
Again, the Washington Post
article conveniently omitted this particular detail. Publishing this detail
would have required seeking comments from the State Department: Have you
issued diplomatic passports to American teachers in XYZ countries. Of
course, no such inquiry was ever made by the Post.
3- Gundes provided details
of a high-level official meeting attended by MIT officials, one of Gulens
education foundation directors, the Minister of Turkish Education Ministry
Department and other high-level bureaucrats, an official from the Prime
Ministers Office, and several owners of Gulen private schools. The location
for this briefing where CIA operative teachers with US Diplomatic passports
were discussed was at Ogretmen Evi and the host was the Director of
Foreign Study Program at the Turkish Education Ministry. The meeting was
recorded, and an official report was prepared.
The report included the following details:
1.
One of the attending Gulen school owners owned and
operated 18 schools for Gulen in Uzbekistan. The
CIA operation disguised under Teaching English at these 18 schools in
Uzbekistan consisted of 70 CIA operatives, operating under a
project named Friendship Bridge (Operation Code Name). The
operatives also submitted reports to a certain arm of the Pentagon.
2.
The same operation (name not mentioned) had 60
American-CIA operatives as English teachers in Kyrgyzstan;
again carrying US Diplomatic Passports.
3.
The meeting (briefing) and analyses were later
included in an official government report (Turkish Government) on Gulens
operations which was published.
Again, the Turkish media quotes and covers these detailed allegations. None
of these details, and whats alleged as evidence by Gundes, were covered by
the Post. After all, how difficult would it be to follow up and check out
these American teachers with Diplomatic Passports in the named
countries? Make some use of the Posts foreign correspondents and partners
stationed/anchored there? No; the Post would not dare open that can of
worms. So what do they do instead: Take out all the details, get lies as
quotes from the implicated CIA source, and say, hmmmmm, see, nothing
there.
This is consistent with Gulens
own media networks, such as Todays Zamans, no-denial denial operation
mode. Remember, these are the same groups who deny Gulens 100+ charter
school operations in the United States (See
here),
and this, despite all the documentation and hundreds of witnesses,
including former and present Americans teachers who have worked at these
charter schools. Todays Zaman, one of Gulens propaganda machine arms,
desperately denies Gunes exposé, and in doing so in such desperation, it
ends up with a jumble of no-denial denial (see
here).
Another point worth mentioning:
Youd think with all the court documents and previous reports on FBI-DOJ and
the Homeland Security Department vehemently opposing Gulens residency
request in court(s), the Washington Post would contact their plentiful
DOJ-FBI-DHS sources and ask for statements; right? Well, they didnt. In the
Gulen court case we had the CIA pushing big time for Gulens residency
request, and DOJ-FBI-DHS opposing it. Why? Why did the FBI-DOJ-DHS oppose
Gulen in court? Id say this much-First Hand information, in this
case: Based on FBI-DHS joint investigations of Gulen (White Collar Crime)
and the involved files, they had plenty of reasons to oppose.
Finally, as a side note, the
Post, at least Mr. Stein, was very familiar with my statements regarding
Gulen-CIA-Central Asia operations; including the
interview
I gave to the American Conservative Magazines Phil Giraldi. Had Mr. Stein
bothered to contact me he would have gotten what the Washington Post wished
not to get.
I am going to end this post
with a short piece provided to our BFP readers in the US by one of my
sources in Turkey who has gone through Gunes book, and is a journalist with
inside information and unique access to those closely involved in Gulen
related investigations-operations:
Fethullah Gülen & the Origin of
the Turkish Deep State
By The Insider from Turkey
Those who think the
Turkish/Islamic preacher Fethullah Gülen was introduced to the CIA after he
had left Turkey and established himself in Pennsylvania are missing the
point. Same with those who are under the impression that the Gülen movement
is primarily of a religious nature.
The first contacts of Gülen
with the CIA go back to way before, we learn from the recently published
book The witness of takeovers and anarchy by Osman Nuri Gündes, a
former operative of the Turkish intelligence outfit MIT. In the eighties
Gülen associated himself with fierce anticommunist circles in Turkey
supported by the joint CIA and the secretive stay behind network,
Gladio.
We are talking about the same Gladio which was responsible for a series of
far right terrorist attacks in Turkey and who composed the overture of the
bloody 1980 takeover.
According to Osman Nuri Gündes,
Gülen began his own anticommunist organization in the city of Erzurum. He
also mentions Gülen with respect to Radio Free Europe, a CIA propaganda
project against the Soviet-Union where previous CIA station chief Paul Henze
was working as well. Henze has been described as one of the dark forces
behind the takeover in 1980. Gülens main contact in the CIA however, was
Morton
Abramowitz,
who was stationed in Turkey as a CIA employee before he came there as US
ambassador. As mentioned previously on
this
website,
Abramowitz later came to defend Gülen when he ended up having trouble with
the US immigration service.
So, once upon a time Gülen was
very close to structures in Turkey of which the remnants can still be
recognized in Ergenekon, the network that targeted not only Recep Tayyip
Erdogans AK-party government, but also the Gülen-movement. This is due to
the fact that the previous anticommunist network in Turkey turned away from
the CIA in post-Cold War days, while Gülen and his supporters in the Turkish
government remained loyal to it.
-----------------
20.1.2011.
JAMES TRAUB
Turkeys Rules
The New York Times
http://www.nytimes.com/
In the
fall of 2009, relations between Serbia and Bosnia never easy
since the savage civil war of the 1990s were slipping toward outright
hostility. Western mediation efforts had failed. Ahmet Davutoglu, the
foreign minister of Turkey, offered to step in. It was a complicated role
for Turkey, not least because Bosnia is, like Turkey, a predominantly Muslim
country and Serbia is an Orthodox Christian nation with which Turkey had
long been at odds. But Davutoglu had shaped Turkeys ambitious foreign
policy according to a principle he called zero problems toward neighbors.
Neither Serbia nor Bosnia actually shares a border with Turkey. Davutoglu,
however, defined his neighborhood expansively, as the vast space of former
Ottoman dominion. In six months, Davutoglu told me in one of a series of
conversations this past fall, I visited Belgrade five times, Sarajevo maybe
seven times. He helped negotiate names of acceptable diplomats and the
language of a Serbian apology for the atrocities in Srebrenica. Bosnia
agreed, finally, to name an ambassador to Serbia. To seal the deal, as
Davutoglu tells the tale, he met late one night at the Sarajevo airport with
the Bosnian leader Haris Silajdzic. The Bosnian smoked furiously. Davutoglu,
a pious Muslim, doesnt smoke but he made an exception: I smoked; he
smoked. Silajdzic accepted the Serbian apology. Crisis averted. Davutoglu
calls this diplomatic style smoking like a Bosnian.
Davutoglu (pronounced
dah-woot-OH-loo) has many stories like this, involving Iraq, Syria, Israel,
Lebanon and Kyrgyzstan and most of them appear to be true. (A State
Department official confirmed the outlines of the Balkan narrative.) He is
an extraordinary figure: brilliant, indefatigable, self-aggrandizing, always
the hero of his own narratives. In the recent batch of State Department
cables disclosed by
WikiLeaks, one scholar was quoted as anointing the foreign minister
Turkeys Kissinger, while in 2004 a secondhand source was quoted as
calling him exceptionally dangerous. But his abilities, and his worldview,
matter because of the country whose diplomacy he drives: an Islamic
democracy, a developing nation with a booming economy, a member of
NATO with one foot in Europe and the other in Asia. Turkeys prime
minister,
Recep Tayyip Erdogan, is a canny, forward-thinking populist who has
drastically altered Turkish politics. Erdogan and Davutoglu share a grand
vision: a renascent Turkey, expanding to fill a bygone Ottoman imperial
space.
In a world
that the U.S. no longer dominates as it once did, President
Barack Obama has sought to forge strong relations with rising powers
like India and Brazil. Turkey, however, is the one rising power that is
located in the danger zone of the Middle East; its no coincidence that
Obama chose to include Turkey in his first overseas trip and spoke glowingly
of the model partnership between the two countries. This fits perfectly
with Turkeys ambition to be a global as well as a regional player.
And yet,
despite all the mutual interests, and all of Davutoglus energy and
innovation, something has gone very wrong over the last year. The Turks, led
by Davutoglu, have embarked on diplomatic ventures with Israel and Iran,
Americas foremost ally and its greatest adversary in the region, that have
left officials and political leaders in Washington fuming. Obama
administration officials are no longer sure whose side Turkey is on.
Davutoglu
views the idea of taking sides as a Cold War relic. We are not turning
our face to East or West, he told me. But it is almost impossible to have
zero problems with neighbors if you live in Turkeys neighborhood.
Istanbul is full of elegant and cosmopolitan intellectuals, few of
whom had heard of Ahmet Davutoglu when he was named foreign-policy adviser
to the prime minister in 2002. Outside of Islamic circles, says Cengiz
Candar, a columnist for the daily Radikal, he was not much known at all.
The victory of the moderate Islamist AK party in the 2002 parliamentary
elections was a seismic event in Turkey, culturally as well as politically.
Turkey had been an aggressively secular republic since its establishment in
1923; Turkeys Westernized intellectuals, living in the coastal cities,
especially Istanbul, looked upon the Islamists as bumpkins from the
Anatolian hinterland. These people came out of nowhere, as Candar puts it.
Davutoglu, who
is 51, hails from Konya, on the Anatolian plateau; though his English is
excellent, he often drops definite articles, a sign that he came to the
language relatively late. He has a slight mustache from under which a gentle
and bemused smile usually pokes out. He is religiously observant; his wife,
a doctor, wears a head scarf. Yet he has become surprisingly popular even
among Turkeys secular elite. Deep in the Turkish psyche, Candar says,
there is a feeling of pride and grandeur. Turkey is not just another
country, after all, but the heir of empires, classical as well as Ottoman,
and the first secular republic in the Islamic world. Both in his
intellectual work, which argues for the extraordinary status Turkey enjoys
by virtue of its history and geographical position, and in his role as
foreign minister, Davutoglu is seen as a champion of Turkish greatness.
He was an
academic before he was a diplomat. His book Strategic Depth, published in
Turkish in 2001, is regarded as the seminal application of international-relations
theory to Turkey, though it is also a work of civilizational history and
philosophy. (Such is Davutoglus intellectual ambition that he planned to
follow up with Philosophical Depth, Cultural Depth and Historical Depth.
He hasnt yet gotten around to the others.) The book has gone through 41
printings in Turkish and has been translated into Greek, Albanian and now
Arabic. It is 600 pages long, very dense and almost certainly more known
than read. One of Davutoglus aides describes the book as mesmerizing. (Henri
Barkey, a Turkey scholar at Lehigh University, pronounces the work mumbo
jumbo, adding that Davutoglu thinks of himself as God.) Strategic Depth
weaves elaborate connections between Turkeys past and present, and among
its relations in the Middle East, the Caucasus, the Balkans and elsewhere.
The book was read as a call for Turkey to seize its destiny.
And in many
ways, Turkey has. It is one of the great success stories of the worlds
emerging powers. Shrugging off the effects of the global
recession, the Turkish economy last year grew by more than 8 percent,
and Turkey has become the worlds 17th-largest economy. Turkey is the soft
power giant of the Middle East, exporting pop culture and serious ideas and
attracting visitors, including one and a half million Iranians a year, to
gape at the Turkish miracle. Paul Salem, a Lebanon-based Middle East scholar
with the Carnegie Endowment, recently suggested, It might be Turkeys
century, because its the only country in the Middle East actually pointing
toward the future. You increasingly hear the view that power in the Middle
East is shifting away from Arab states and toward the two non-Arab powers,
Turkey and Iran. Indeed, in Reset: Iran, Turkey and Americas Future,
Stephen Kinzer, a former New York Times reporter, describes Turkey, Iran and
the U.S. as the tantalizing power triangle of the 21st century, destined
to replace the Cold War triangle of the U.S., Israel and Saudi Arabia.
Davutoglu has
climbed aboard the Turkish rocket. Turkeys success raises his status; his
achievements do the same for his country. Foreign Policy magazine ranked him
No. 7 in its recent list of 100 Global Thinkers, writing that under his
leadership, Turkey has assumed an international role not matched since a
sultan sat in Istanbuls Topkapi Palace. Davutoglu has maintained close
relations with both Erdogan and President
Abdullah Gul one of the few senior figures to do so. He has filled the
upper ranks of the foreign-affairs ministry with worldly, pragmatic,
thoughtful diplomats who share his nationalist vision. They have done an
extraordinarily deft job of balancing Turkeys regional and global ambitions,
of advancing its interests without setting off alarm bells in other capitals.
Sometimes,
its true, Davutoglu sees his role as more important than it actually is. He
told me a wonderful anecdote about bringing Iraqs Sunni factions together
in Baghdad in the fall of 2005, letting them yell at one another for weeks
and finally shaming them into joining together by reminding them of the
glories of medieval Baghdad and, by implication, of Iraq itself. In this
version, a thrilled
Zalmay Khalilzad, the American ambassador to Iraq, rushes to Istanbul to
bless the union. Actually, says a former U.S. official very familiar with
the event, it wasnt a breakthrough at all. In fact, the official says, when
President Gul called Khalilzad to implore him to come, the American diplomat
asked, Why do we need to go all the way to Istanbul to talk to the same
people we talk to all the time? However, as a favor to Gul, he said, Sure.
In Davutoglus
own endlessly unwinding narratives, he is always speaking like a Baghdadi
and smoking like a Bosnian and untying all Gordian knots. Every once in a
while during our conversations, Davutoglu would raise a finger and say,
This you can quote. This meant that he was about to say something really
dazzling. On the other hand, he is pretty dazzling, leaping nimbly from
Mesopotamia to Alexander the Great to the Ottoman viziers to todays
consumerism, drawing unlikely parallels and surprising lessons.
Davutoglu began his career as foreign-policy adviser at a moment
when Turkeys bid for membership in the
European Union had become a national obsession. For Davutoglu, Erdogan
and Gul, being in the E.U. offered Turkey crucial economic benefits but,
more important, confirmation of its belonging in the club of the West. The
Erdogan government pursued difficult economic and political reforms to
advance its candidacy, then fumed as less-qualified but predominantly
Christian countries like Cyprus represented by the government of Greek
Cyprus, an avowed foe of Ankara zoomed past to full membership. Major
European countries, above all France and Germany, seem determined to block
Turkeys accession to the E.U. This past June, Defense Secretary Robert
Gates even suggested that if there is anything to the notion that Turkey is,
if you will, moving Eastward, it was the result of having been pushed by
some in Europe refusing to give Turkey the sort of organic link to the West
that Turkey sought.
This is a very
common refrain, which Davutoglu is at pains to refute. On a flight to Ankara
from Brussels, where he had just attended a NATO meeting, Davutoglu pushed
away his half-eaten dinner and recited to me what he told his fellow foreign
ministers: If today there is an E.U., that emerged under the security
umbrella of NATO. And who contributed most during those Cold War years?
Turkey. Therefore when someone says, Who lost Turkey? there was such a
question, because people said Turkey was turning to the East this is an
insult to Turkey. Why? Because it means he does not see Turkey as part of we.
It means Turkey is object, not subject. We dont want to be on the agenda of
international community as one item of crisis. We want to be in the
international community to solve the crisis.
To be part of
the global we this was the very definition of Erdogans, and Davutoglus,
ambitions. This is why the Turks received the European rebuff as such a deep
insult. And it is true, as Gates suggested, that in the aftermath, Turkey
sought to raise its status in the immediate neighborhood. One of Davutoglus
greatest diplomatic achievements was the creation of a visa-free zone
linking Turkey, Jordan, Lebanon and Syria, thus reconstituting part of the
old Ottoman space. The four countries have agreed to move toward free trade,
as well as free passage, among themselves. As part of the zero-problems
policy, Turkey moved to resolve longstanding tensions with Cyprus and
Armenia and, more successfully, with Greece and Syria. Turkeys decades of
suppression of Kurdish demands for autonomy put it at odds with the new
government of Iraqi Kurdistan, which sheltered Kurdish resistance fighters.
But the Erdogan government reached out to Kurdistan, Americas strongest
ally in the region. Relations with the Bush administration had been rocky
since 2003, when Turkeys Parliament voted against permitting U.S. forces to
enter Iraq through southeastern Turkey. But by now the U.S. was eager to use
Turkey as a force for regional stability. The rapprochement with Kurdistan
thus smoothed relations with Washington and made Turkey a major player in
Iraqi affairs. Turkish firms gained a dominant position not only in
Kurdistan but also, increasingly, throughout Iraq. And Iraqi Kurdish leaders
had cracked down on the rebels. It was a diplomatic trifecta.
But
Davutoglus vision extended far beyond securing the neighborhood for Turkish
commerce. One of his pet theories is that the United States needs Turkey as
a sensitive instrument in remote places. The United States, he says, in
his declamatory way, is the only global power in the history of humanity
which emerged far away from the mainland of humanity, which Davutoglu calls
Afro-Eurasia. The United States has the advantage of security and the
disadvantage of discontinuity, in regard to geography as well as history,
because America has no deep historic relationship to the Middle East or Asia.
In Davutoglus terms, the U.S. has no strategic depth; Turkey has much. A
global power like this, a regional power like that have an excellent
partnership, Davutoglu concludes with a flourish. Turkey has used its web
of relations, especially in the Sunni world, to advance American interests
in Iraq, Pakistan and Afghanistan, where Turkey recently agreed to renew its
NATO mandate as the commander of the troop contingent in Kabul.
In 2007,
Turkey put itself forward as a Middle East peacemaker. Ottoman Turkey was a
safe harbor for Jews when much of Europe was aflame with anti-Semitism. And
Republican, secular Turkey was Israels most dependable ally in the Middle
East. Many Turkish Islamists despise Israel, but Erdogan and the AK adopted
a more diplomatic line. Erdogan visited Israel in 2004, and in 2007 Turkey
invited Israels president,
Shimon Peres, to address Parliament a rare honor. Turkish leaders then
sought to broker talks between Syria and Israel over the return of the Golan
Heights to Syria. At the time, the Bush administration had cut off relations
with Syria, which it viewed as a proxy for Iran; but Israel was eager for an
interlocutor with Damascus. The role of go-between was not assigned to
Turkey by any outside actor, Davutoglu wrote in an essay in Foreign Policy.
Turkey assigned the task to itself under a principle he called proactive
and pre-emptive peace diplomacy. This is what it means to be part of we.
Davutoglu says
he shuttled between the capitals 20 times in 2007, and in 2008 he brought
both sides to Istanbul for five rounds of talks in separate hotels. He
carried messages back and forth between the two. Israel needed to be
convinced that Syria was prepared to stop sponsoring
Hezbollah and to distance itself from Iran. Syria demanded that Israel
clarify the territory from which it was prepared to withdraw. By late
December, Davutoglu and his aides say, only disagreement over a word or two
prevented the two sides from moving to direct talks. Prime Minister
Ehud Olmert of Israel held a five-hour dinner at Erdogans home, in the
course of which both men spoke to President
Bashar al-Assad of Syria. Davutoglu had reserved a hotel room for the
direct talks. An Israeli official close to the negotiations confirmed this
account, saying that Davutoglu played a very important role, a very
professional role and agreeing that face-to-face talks seemed to be in the
offing. Olmert himself was quoted earlier this year as calling Erdogan a
fair mediator and as saying, We need negotiations with Turkish mediation.
But it was all
what might have been, for only a few days after the meeting, Israel launched
its Cast Lead invasion of Gaza, inflaming the Arab world and humiliating and
infuriating Erdogan. The talks collapsed. The Israeli official says, We
told the Turks that we will have to respond to the hail of missiles coming
from Gaza; Israel had not deceived the Turks, because Israels cabinet
authorized the invasion days after the Olmert-Erdogan dinner.
Thats not how Turkey saw the sequence of events. It was, Davutoglu says
solemnly, an insult to Turkey. Certainly the Turkish public felt it as one,
and Erdogan, a shrewd judge of public opinion, understood that very well.
Turkey is a democracy, after all; and the public reaction to Gaza, on top of
the rebuff from the European Union and perhaps also the inherent logic of
the zero problems policy sent the country in a new direction.
Turkeys interests in the Balkans, in Afghanistan, Pakistan and
Iraq, and for that matter in Israel, coincided with those of the United
States and the West. But its run of luck ended in Iran. In September 2009,
the Iranians, under pressure from the West to show that they were not
seeking to build a nuclear weapon, offered to send 1,200 kilograms of
uranium abroad in exchange for an equal amount to be enriched sufficiently
for civilian use. Iran didnt trust any Western country to hold its uranium;
but it might trust Turkey. Davutoglu sprang into action, flying back and
forth to Tehran to work out the details over which the Iranians, typically,
bickered and stalled.
The cables
recently disclosed by WikiLeaks vividly illustrate the tensions this
produced with Washington. In a meeting with the assistant secretary of state
Philip Gordon in Ankara in November 2009, Davutoglu advanced his theory of
Turkish exceptionalism: Only Turkey, he said, can speak bluntly and
critically to the Iranians. Davutoglu was confident that Iran was ready to
strike a deal with Turkeys help. An obviously skeptical Gordon pressed
him on his assessment of the consequences if Iran gets a nuclear weapon.
In what the cables author described as a spirited reply, Davutoglu
insisted that Turkey was well aware of the risk. Gordon pushed back that
Ankara should give a stern public message to Iran; Davutoglu replied that
they were doing so in private and emphasized that Turkeys foreign policy
is giving a sense of justice and a sense of vision to the region.
Behind this
tense exchange with Gordon was the fear that Turkey was cutting Iran too
much slack. Davutoglu is quite open about the fact that Turkey has interests
in Iran that the United States and Europe do not have. Our economy is
growing, Davutoglu told me, and Iran is the only land corridor for us to
reach Asia. Iran is the second source of energy for Turkey. Sanctions on
Iran would hurt Turkey. But Davutoglu also insists that Turkeys assessment
of Irans intentions is not affected by its interests. Its easy to see why
Gordon was skeptical. Prime Minister Erdogan has dismissed fears that Iran
wants to build a bomb as gossip. And when I asked one of Davutoglus
senior aides about the matter, he said: For the time being, Iran does not
have a nuclear-weapons program. We dont know whether they will go there.
At
President Obamas nuclear summit meeting last April, Erdogan and the
president of Brazil, Luis Inácio Lula da Silva, proposed to Obama that they
work jointly to persuade Iran to surrender the uranium a striking example
of the rising confidence of the emerging powers. Administration officials
made it very clear that they feared Iran would try to hoodwink Turkey and
Brazil. Davutoglu nonetheless resumed his manic routine State Department
officials call him the Energizer Bunny flying back and forth to Tehran
well into May, pushing the Iranians to make concessions. In his seventh and
final session, he worked at it for 18 hours before reaching a deal.
Davutoglu was so excited that he called Turkish reporters from the plane to
invite them to a briefing upon his arrival. But by the time the journalists
returned to their offices to write the story, they got word that the United
States had rejected the deal.
The Turks had
announced their diplomatic coup at precisely the moment the Obama
administration finally induced Russia and China to vote for tough sanctions
on Iran in the Security Council. Davutoglu says he never took a step without
informing the Americans, but American officials said that the terms of the
deal took them by surprise. The Turks mostly hid their hurt feelings. But in
early June, the rift with the U.S. played out in public when Turkey and
Brazil voted against the sanctions resolution. Turkish officials say the
last thing they wanted was to defy the U.S. on a matter of American national
security, but President Mahmoud Ahmadinejad of Iran said he would consider
the swap deal terminated unless Turkey and Brazil voted against the
resolution. They were, they insist, voting for continued diplomacy, not for
Iran or against the United States and the West.
Maybe Turkey
was simply protecting its regional interests, which now include not only
preserving good relations with Iran but also enhancing its credibility in
the Middle East even at the expense of its standing in the West. Maybe,
for all Davutoglus protestations, Ankara doesnt view the world the way
Washington does or London does. In a meeting earlier this year at the
Council on Foreign Relations, Henri Barkey observed that when you talk
to Erdogan or Davutoglu about Iran, the response is almost as if you
pressed a button: the problem is not Iran; the problem is Israel; Israel has
weapons; Iran doesnt have weapons. Or maybe the problem is that you cant
have zero problems with everybody.
Iran,
unfortunately, was only the half of it. The other half was Israel.
Three weeks after the Gaza war, Erdogan angrily stalked out of a public
session with Shimon Peres at Davos, Switzerland. Israel responded with equal
pettiness, staging a humiliation of Turkeys ambassador to Israel. Erdogan,
long a champion of
Hamas, became more vocal in his support for a group Israel viewed as a
threat to its very existence. In the spring of 2010, a Turkish charitable
organization, I.H.H., chartered the
flotilla designed to break Israels blockade of Gaza. Davutoglu says
that he tried to persuade the group not to sail and then asked the organizer
of the flotilla to turn aside if Israel stopped the ships, as it was certain
to do, and to offload the cargo at a port outside Gaza if necessary. In late
May, the day before the flotilla set sail, a senior Turkish official called
the Israelis to alert them to the ships embarking and to say, Please dont
engage in violence.
Of course, it
didnt work out that way. The flotilla refused Israels demands to alter
course, and a helicopter-borne commando assault on the Mavi Marmara, the
lead ship, turned deadly, with eight Turkish citizens and one American
killed. The Gaza war had embittered Turkish public opinion; now angry crowds
gathered across the country, denouncing Israel and chanting Islamic slogans.
Erdogan railed against Israel and stoutly defended Hamas, denying that it
was a terrorist organization. He described Israel, with which he had been
earnestly negotiating a year earlier, as a festering boil in the Middle
East that spreads hate and enmity. Turkey demanded an apology. Israel,
which viewed the flotilla as a provocation abetted, and perhaps orchestrated,
by Ankara, refused. Davutoglu was almost as inflammatory as his prime
minister. In a statement to the Security Council the day after the assault,
he said, This is a black day in the history of humanity, where the distance
between terrorists and states has been blurred.
Turkey seemed
to have made a choice among its conflicting ambitions. Steven Cook, a Middle
East scholar at the Council on Foreign Relations, recently wrote, Erdogan
and his party believe they benefit domestically from the position Turkey has
staked out in the Middle East, and thus the demands of domestic Turkish
politics now trump the need to maintain good relations with the United
States. Turkey may be turning in a new direction, in other words, not so
much because it has been rejected by the West as because it is being so
ardently embraced by the East.
The net effect
of Turkeys vehement reaction to the flotilla, which by an unfortunate quirk
of timing came two weeks after the nuclear deal with Iran and a week before
the sanctions vote, was to wreck whatever remained of its relations with
Israel and to seriously harm its standing in the U.S. The hyperbolic and
provocative rhetoric in the aftermath of the Mavi Marmara incident, says a
senior administration official, has interfered with what has been a
historic and hugely important, positive Turkish-Israeli relationship. And
it has done real damage in the court of public opinion, where Turkey looks
like the enemy of the United States best friend in the Middle East as well
as the friend of its worst enemy. After the Mavi Marmara incident, Thomas L.
Friedman asserted in The Times, perhaps hyperbolically, that Turkey had
joined the Hamas-Hezbollah-Iran resistance front against Israel.
Tempers have
cooled in recent months. U.S. officials have tried to encourage a
rapprochement between Turkey and Israel. Last June, Israels trade minister,
Benyamin Ben-Eliezer, invited Davutoglu to speak with him quietly in
Brussels. But the contents of the conversation were leaked almost
immediately in Israel, presumably by hardliners opposed to any easing of
tensions. Relations with Washington remain fraught. Theres so much we want
to do together, as the official cited above puts it, but its harder for
us to do that if the American and Congressional perspective on Turkey is a
negative one which right now, he added, it is.
A few
months before he became Turkeys foreign minister, Davutoglu
visited Washington to meet with the incoming Obama team. He was dazzled.
George W. Bush, he thought, had been Americas Caesar; Obama would be
its Marcus Aurelius, its philosopher-king. There will be a golden age in
Turkish-American relations, he predicted. It hasnt worked out that way,
and Davutoglu can barely process a setback so at odds with his grand
intellectual and policy construct. He says that he was shocked when the
U.S. opposed a United Nations Human Rights Council resolution calling for an
investigation of the outrageous attack by the Israeli forces against the
humanitarian flotilla. (The administration said such a commission seemed to
be rushing to judgment, and it endorsed instead a panel convened by the
U.N. secretary-general.) But the professionals Davutoglu has surrounded
himself with are not deluding themselves about their plight. Were getting
a lot of flak from the Hill, says Selim Yenel, the official in the foreign
ministry responsible for relations with Washington. We used to get hit by
the Greek lobby and the Armenian lobby, but we were protected by the Jewish
lobby. Now the Jewish lobby is coming after us as well.
The truth is
that for all his profound knowledge of the history of civilizations,
Davutoglu misread the depth of feeling in the U.S. about both Israel and
Iran, or perhaps overestimated Turkeys importance. This is the danger of
postimperial grandiosity. They talk as if they expect a merger between
Turkey and the E.U., says Hugh Pope, head of the Turkish office of the
International Crisis Group. They think theyre more important than Israel.
Perhaps the
setback is just a blip, a brief reversal in the upward path of one of the
worlds rising powers. On the flight home from Brussels, where he conferred
privately with Robert Gates and Secretary of State
Hillary Clinton and met with his European counterparts, Davutoglu was in
an ebullient mood. He feels the wind of history filling his sails. Turkey,
the crossroads of civilizations, the land where East and West, North and
South, converge, is pointing the way to the worlds future. Turkey is the
litmus test of globalization, he told me. Success for Turkey will mean the
success of globalization. The world, as Davutoglu likes to say, expects
great things from Turkey.
James Traub is
a contributing writer for the magazine. His most
recent article was about the New York Yankees pitcher Mariano Rivera.
-----------------------------
Παραθέτω πιο κάτω σελίδα από τον δικτυακό τόπο του
GMF, γνωστού "ιδρύματος" προτάσεων
πολιτικής και περιφερειακών αναλύσεων. Απλή επίσκεψη σε μερικές
δραστηριότητες που ανάπτυσσε η Τουρκία την δεκαετία του 2000
κάνουν σαφές την μεθοδικότητα της τουρκικής διπλωματίας αλλά και
τα μαύρα δικά μας μεσάνυκτα καθότι το ημέτερο "ευαγές ίδρυμα" μας
ξεκούφανε (όχι εμένα πάντως) με αερεολογίες περί τουρκικής
ευρωπαϊκής πορείας στο τέρμα της οποίας κείται ένα ωραίο και
γαλήνιο λιμάνι ελληνοτουρκικής συνύπαρξης (γιατί όχι και ένταξης,
υπονοούσαν κάποιοι, για να αποκαλυφτούν στο τέλος υποστηρίζοντας
ευθέως ή εμμέσως τον νεο-Οθωμανισμό.
\Turkey
Program
http://www.gmfus.org/program_related_events?program.id=41
International Seminar on "The New International Role of Turkey"
September 27, 2010 / Paris
International Seminar on Mediterranean and Transatlantic
Cooperation June 21, 2010 / Paris, France
GMF Berlin Hosts Independent Commission on Turkey
January 28, 2010 / Berlin, Germany
Erdogan: U.S. and Turkey should strive for "model" partnership
December 8, 2009 / Washington, DC
Report from GMF's new Trilateral Strategy Group tackles economic
crisis June 4, 2009 / Istanbul, Turkey
The new U.S. administration and the implications for the Turkish-American
relationship February 19, 2009 / Ankara,
Turkey
Turkey's image, European public debate and the future of
enlargement February 13, 2009 / Ankara,
Turkey
U.S.-Turkish relations at a time of internal and external crises:
Will Obama make a difference? January 11,
2009 / Istanbul & Ankara, Turkey
Volker: "Important to have vision," when addressing Mediterranean
policy November 15, 2007 / Washington, DC
Perceptions and prejudice in EU-Turkey relations
November 6, 2007 / Washington, DC
Turkish presidency a battle between Kantians and Hobbesians
May 14, 2007 / Washington, DC
Turkey as a Security Guard in the Middle East and Black Sea Region
May 3, 2007 / Berlin, Germany
Turkey: Areas of Freedom, Security, and Justice
March 19, 2007 / Istanbul, Turkey
Turkish Foreign Minister Gul: Turkey's 'silent revolution' not
finished February 8, 2007 / Washington, DC
GMF Brussels facilitates debate on Turkey's relations with the
West November 13, 2006 / Brusssels
GMF Ankara hosts workshop on Turkish-U.S. Relations
November 9, 2006 / Ankara
Former U.S. Ambassador speaks on Turkish issues
June 7, 2006 / Istanbul
Alan Makovsky discusses U.S.-Turkish Relations
May 31, 2006 / Ankara
Turkish analysts tour transatlantic capitals
May 14, 2006 / Washington, DC and Brussels
Wexler: Turkey critical to success with Iran
April 10, 2006 / Ankara
Expert: Broaden U.S.-Turkey relationship
December 20, 2005 / Ankara
TUSIAD rep assesses American-Turkish relations
December 8, 2005 / Ankara
------------
http://www.foreignpolicy.com/articles/2010/11/29/mr_zero_problems
Turkish Foreign Minister Ahmet
Davutoglu sat
down with Foreign
Policy's
managing editor Blake Hounshell in Doha, Qatar, this fall to discuss his
side of the Iran-Brazil-Turkey triangle.
Edited excerpts follow.
INTERVIEW BY BLAKE HOUNSHELL | DECEMBER
2010
Blake Hounshell: This
year, one of the most dramatic events in world politics was when Turkey and
Brazil joined up to cut a fuel-swap
deal with
Iran over its enriched uranium. And that was seen by many as a watershed
moment: Here you have two rising powers taking matters into their own hands
and trying to solve an important global problem. Obviously it hasn't
succeeded yet. Why not? And what is your response to critics who say that
Turkey and Brazil were naive in thinking that Iran was willing to do a
serious deal?
Ahmet Davutoglu: First
of all, "taking matters into their own hands" -- this phrase should be
clarified. Turkey and Brazil, both of these countries are members of the
United Nations Security Council. When we were being elected to the Security
Council, our commitment to the world community who elected us was that we
will be working hard, we will be doing everything possible in order to make
sure that there is no tension in international relations, that there will be
no threat of war, and we will be working for diplomatic solutions. This was
our commitment, both for Turkey and Brazil. So it was not something we
decided. It was our commitment.
Secondly, we did not decide alone. This idea of a swap deal was discussed
between the P5+1 [the five permanent Security Council members plus Germany]
and Iran before our initiative. And former IAEA Director-General Mohamed
ElBaradei developed this formulation and approached us to ask whether Turkey
could work with both sides in order to store Iran's 3.5 percent enriched
uranium in Turkey as a confidence-building [measure]. And we consulted with
our allies. All of them agreed; Iran agreed; and so we started this
initiative. And we worked very hard, together with Brazil, over eight months
of hectic diplomacy from October to May. At the end of the day Iran accepted
the swap deal, and we announced the agreement in Tehran.
And
I always said this was not the success only of Turkey and Brazil, but this
is the success of President Obama's policy of engagement and
multilateralism. If there was no policy of engagement and multilateralism,
this agreement would not have been possible.
BH: Do
you think President Obama is moving away from engagement and trying to build
new relationships in the world?
AD: I
don't think President Obama has abandoned the policy of engagement. Even on
the day when the U.N. sanctions were passed against Iran, President Obama
declared that the diplomatic track is still on and they are ready to
negotiate with Iran.
December 2010: The Global Thinkers
Issue
I
always like Winston
Churchill's phrase:
It is not the end. It is not the beginning. It is the end of the beginning.
All these processes are ends of the beginning.
BH: Who
would you say has had the biggest impact on your thinking as an intellectual
and as a foreign-policy practitioner?
AD: Of
course as intellectuals there are many people who really had an influence on
me. For example, Plato in his dialogues
has interesting things to say about ideals and practice.
BH: A
Turkish foreign minister citing a Greek thinker.
AD: Yes,
of course! For us, he is not only a Greek thinker; he is our thinker,
because if you read the works of Ottoman scholars of the 16th century, all
of these Greek scholars were addressed as "our masters." So for us, they
represent the history of all traditions, and theirs are the values of
humanity. And of course I'm influenced by many other leaders like Gandhi, as
a practitioner and as a visionary trying to use unconventional new methods
to achieve political objectives. In order to achieve peace, you have to be
creative. In 2003, when I became chief advisor [to the prime minister], in
one of the first interviews I gave I said, "We have to have zero problems
with our neighbors." Many people thought, "Typical utopian academic. How,
given the reality of Turkey's relations with its neighbors, can you achieve
this?" And, in the last eight years, under the leadership and political
stability of Prime Minister Erdogan, it has been proven that it's not a
utopian idea. It is a reality today; nobody expects any crisis between
Turkey and any neighbor.
--------------------
3.1.2011. Erdogan and Turkey in the 21st Century
Post-Cold
War era taps Turkey as the new indispensable nation
http://search.japantimes.co.jp/print/eo20110103a1.html
By RECEP TAYYIP
ERDOGAN
ANKARA Turkey made its imprint as
one of the most influential countries not only on 2010, but on the first
decade of the third millennium.
At the start of the new decade,
Turkey's geopolitical position, rich historical heritage, cultural depth,
well-educated young population, ever-strengthening democracy, growing
economy and constructive foreign policy make it an indispensable country in
a world transformed by rapid globalization.
By making use of all of its assets,
Turkey is contributing to regional stability and peace and working toward a
global order based on justice, equality and transparency. As an emerging
power, Turkey will continue to realize its own potential and simultaneously
contribute to global peace.
The chaotic conditions of the
post-Cold War world have made civil wars, occupations, nuclear armament and
human trafficking chronic problems. While globalization offers new
opportunities, it also causes new global problems and deepens the
inequalities embedded in the world order.
It is no longer possible to sustain
the current world order, which, to the extent it is on a skewed notion of
relations between the center and the periphery, merely produces injustice
and inequality.
Turkey seeks to contribute to regional
and global peace by facilitating democratic reforms domestically and
implementing a principled foreign policy.
As a member of the North Atlantic
Treaty Organization, Turkey aims to become a full member of the European
Union and establish cordial relations with all of its southern and eastern
neighbors. Turkey's posture in looking both East and West is neither
paradoxical nor inconsistent. On the contrary, Turkey's multidimensional
geopolitical position is an asset for the region.
There are few countries that can play
such a critical role. Turkey constitutes a new synthesis because of its
ability to link such diverse qualities and backgrounds. Turkey is,
therefore, capable of overcoming the dichotomies of East- West,
Europe-Middle East and North-South.
This capacity is essential because we
need to leave behind the Manichaean disagreements, conflicts and fears of
the Cold War era. Those who see the world through those old, fearful lenses
have difficulty understanding Turkey's rising profile and dynamism.
The realities of the 21st century
necessitate a multidimensional and inclusive political perspective.
Acting on these principles, Turkey is
following a proactive foreign policy stretching from the Balkans to the
Middle East and the Caucasus.
Indeed this geography is Turkey's
natural historical and cultural hinterland. Turkey's cultural and historical
links with the peoples of these regions are deep and conducive to regional
peace.
Turkey cannot remain indifferent to
this geography, for it stands at the center of it. History clearly shows
that it is impossible to establish and sustain global peace without ensuring
peace and stability in the Balkans and the Middle East. Turkey is following
a constructive and inclusive policy for these regions, which are marked by
remarkable models of cohabitation, science, arts, culture and civilization.
Because of our recent efforts, the
wounds of the Bosnian war are being healed, facilitating peace and stability
among Balkan peoples. Turkey's efforts are also helping to prevent wars in
the Middle East, and our intense efforts have helped keep a diplomatic track
open on the Iranian nuclear issue.
Moreover, we are helping to facilitate
political stability in Iraq and helping the NATO mission in Afghanistan.
And, of paramount importance, Turkey is making enormous efforts to help
establish an independent and sustainable Palestinian state efforts that
are appreciated by Turkey's Western and Eastern friends alike.
Today, Turkey is following a policy
that represents a sense of justice in the Middle East, and is working toward
the removal of artificial borders and walls among the region's peoples.
We desire to live in a region where
the dignity of every person is respected. That is why we have objected to
Israel's aggression in and blockade of Gaza, and will continue to do so.
We know that it is not possible to
attain global peace unless we establish sustainable peace in the Middle
East, which requires resolving the Palestinian question. Therefore, we urge
Israel and all other countries involved to follow constructive and peaceful
policies.
Motivated by these principles, Spanish
Prime Minister Jose Luis Rodriguez Zapatero and I showed through our
"Alliance of Civilizations Initiative" in 2004 that cultural, historic and
religious differences are no reason for conflict. The basis for our approach
to humanity is the following principle of the famous Turkish poet Yunus Emre:
"We love and respect the created because of the Creator."
As a result, we stand firmly opposed
to discrimination against any society, religion, sect, culture or country. I
consider anti-Semitism, Islamophobia, and prejudice against Christianity
crimes against humanity, whose common values and ethical rules oblige us to
confront and reject all forms of discrimination.
Besides its cultural, historic and
diplomatic values, Turkey's vibrant economy has become a source of stability
and welfare.
When my party took office in 2002, the
Turkish economy totaled around $250 billion. Today, Turkey's annual GDP has
reached $800 billion, making it Europe's sixth-largest economy and the 17th-
largest in the world.
Turkey has also been one of the least
impacted by the global economic crisis, with growing foreign trade, a strong
banking system, and diverse and prospering small and medium-size
enterprises. The Turkish economy returned to its pre-crisis levels in 2010.
All of these qualities have
transformed Turkey into an attractive place for business, media, artists,
diplomats, students and nongovernmental organizations from around the world.
Turkey's ever-increasing soft power is
becoming one of its most significant traits, which we will continue to use
to enhance regional and global peace.
Not only has the impact of
globalization brought about a rebalancing of power, but the demand for
justice, transparency and legitimacy remains constant.
The global problems of our times
necessitate cooperation, political will and sacrifice. That is why we are
following a proactive policy in multilateral institutions to facilitate an
equitable sharing of our world's resources.
Turkey will continue to work toward a
just and equitable global order in 2011 and beyond. This is a responsibility
emanating from our history, geography and the universal values that we hold.
Recep Tayyip
Erdogan is prime minister of the Republic of Turkey. © 2010 Project
Syndicate
The Japan
Times: Monday, Jan. 3, 2011
-----------------------------------
Last
Saturday, Turkish Foreign Minister Ahmet Davutoğlu spent three hours
with a few dozen journalists to give an overview of his much-debated
strategic vision. The press, naturally, captured the newsiest lines: Turkey
was willing to mend ties with Israel, and Ankara was willing to
continue to work with Tehran to find a solution to the latters
nuclear crisis.
The
deeper side of Davutoğlus strategic depth, however, was in his
remarks about the international system. Criticizing the injustices
and inequalities within global politics, he said Turkey was willing
to help formulate a better world. Noting that Turkey is often
positioned between the East and the West, Davutoğlu added that now it
will also work to help on issues between the north and the south.
Conscience of the system
The
latter term, of course, refers to the poorer countries of the world. A
clear indication of Turkeys aspirations on that front was its new
leading role at the United Nations Conference on Least Developed
Countries, which will hold its next summit in Istanbul next May. At
the meeting, a 10-year action plan will be formulated, and Turkey will
probably undertake new engagements in Africa and elsewhere. The
ultimate goal, said Davutoğlu, will be to help underdeveloped
countries raise their voice and to make Turkey the conscience of
the international system.
In other
words, you might soon start to read anxious commentaries arguing that
Turkey is turning its face from the north, and opting for the south.
Yet another dangerous axis shift, you might hear, is in the making.
Seeing
that risk, Davutoğlu said this engagement with the Third World should
not be seen as Third Worldism the lefty current of the Cold War
era, which romanticized the underdeveloped countries and sided with
them against the so-called First World.
The
nuance here is worth pondering. The modern global order, which is
mainly an Anglo-Saxon (first British and then American) invention, is
based on principles such as international law, free trade and human
rights. Historian Walter Russell Mead aptly puts it as a liberal,
capitalist, and democratic world system. And, defined as such, the
Turkey that Davutoğlu represents has zero problems with that system
it even tries to advance it in its own part of the world.
But the
principles of the world system is one thing, the interests and the
biases of its masters is another one. With regards to the latter, we
can sometimes find the those masters applying double standards to the
rules of their own making such as the United States customary
vetoes of any U.N. Security Council resolution that forces Israel to
respect international law. And Turkey does have problems with those
injustices, which, in the words of Prime Minister Tayyip Erdoğan, seem
to replace the supremacy of law, with the law of the superiors.
We can
find the echoes of that justice-oriented thought in the words of not
just Davutoğlu but also other architects of Turkeys new foreign
policy. In a recent article, İbrahim Kalın, a senior advisor to the
prime minister, a post that Davutoğlu used to occupy, said, Turkeys
new actors
demand that the global center-periphery relations turn
more democratic and fair. He emphasizes the role of political
legitimacy in any global system and argues the current one suffers
from a deficit of legitimacy.
A new
narrative
Both Davutoğlu and Kalın seem to see the matter in not just political
but philosophical terms. Kalın notes that the Euro-centric conception
of history and society
based on the Enlightenment and the French
Revolution is losing its dominance. A new narrative is
emerging, which is global rather than West-centric, and which demands
a less hierarchical world. The new Turkish narrative with its
success via soft power, Kalın adds, should be seen as a beacon of
these global aspirations.
Hearing
these arguments, I couldnt help recalling the WikiLeaks cable that
referred to Davutoğlu as an extremely dangerous ideologue that was
reformulating Turkish foreign policy in dangerous ways. The danger,
I guess, is not totally imaginary, but is valid for only two opposing
forces:
It is
dangerous for those Western (especially American) policy-makers who
believe that a clash of civilizations has already begun and that the
West should use all its power hard and soft to fight against an
axis of evil. Seeing zero problems in their own policies, and
putting the whole blame on others, these self-righteous Westerners
wish to see countries such as Turkey as loyal yes-men, which will
simply be on their side at all times.
On the
other hand, Turkeys new direction is also dangerous for the Osama Bin
Ladens of the world, who wish to exploit the grievances against the
West in order to launch a global anti-Western crusade. Turkey blurs
their black-and-white picture, and tries to solve the troubles they
capitalize upon.
For the
rest of us, I believe, Davutoğlus vision should be more reassuring.
Its prospects are debatable, but its goals seem to be clear: the
building of a more just and peaceful world.
-----------------------------------
21.12.2010. From Lebanon, Egypt, Syria and Israel with love
http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=from-lebanon-egypt-syria-and-israel-with-love-2010-12-21
Font Size:
Larger|Smaller
Tuesday,
December 21, 2010
BURAK BEKDİL
I confess! I
was wrong when I doubted the wisdom of Ahmet Strategic Depth Davutoğlus
ambitious peace plans for the always chaotic Middle East. The Turkish
foreign ministers vision has already created what was unthinkable only a
few years ago: Israel, Egypt, Syria and Lebanon are agreeing on borders
well, not their own, but Cypruss offshore borders.
About three
years ago, Cyprus launched a plan to draw, through bilateral agreements, the
borders of its Exclusive Economic Zone, or EEZ, with the aim of controlling
all economic resources within this specified zone including fishing, mining
and oil and natural gas exploration.
Naturally, the
Cypriots needed offshore partners in order to map their EEZ, and started
talks with their offshore neighbors. That unnerved Ankara since an
internationally-ratified Cypriot EEZ could have unwanted economic and
political implications for Turkey. Hence, the repeated Turkish objections to
Cypruss oil and gas exploration in eastern Mediterranean.
Luckily, the
first doors the Cypriots knocked on were the Turks Muslim friends. All the
same, before Ankara could move a finger, Orthodox Cyprus ratified an
offshore border deal with Islamic Egypt. Bah
Egypt is Egypt. But Turkeys
neo-Ottoman vision would surely work with Lebanon where Prime Minister Recep
Tayyip Erdoğan is a folk hero.
In 2007,
Turkey warned Lebanon about maritime agreements with Cyprus. Ankara said it
would not recognize the delimitation of the EEZs and alleged that Lebanon
should ask for Turkeys opinion before signing any agreement with Cyprus.
With the failure of that friend-to-friend warning, a year later Cyprus
protested to the United Nations and the European Union over what it called
Turkish harassment of ships conducting exploration surveys in its EEZ.
In early
October 2010, Cyprus and Lebanon agreed to delimit their EEZs, pending
parliamentary ratification at the Lebanese parliament. The same month,
Lebanese Prime Minister Saad Hariri visited Cyprus and said Lebanon would
soon define offshore boundaries with Cyprus and Syria. During the same
visit, Cypriot President Dimitris Christofias thanked Mr Hariri for
reconfirming the principled position of Lebanon on the Cyprus problem for a
solution.
Apparently,
Cypriot policy, through the strategic EEZ campaign, has done more than
Turkish mediation efforts in bringing together major Middle Eastern
adversaries. Last week, Cyprus announced that an agreement with Israel had
been signed on the two countries sea border that will allow the offshore
neighbors to press ahead in their search for energy resources in the eastern
Mediterranean. Experts agree the demarcation is an important step for oil
and gas exploration.
The Cypriot
campaign looks like the real interfaith dialogue the Turks have been
thriving for over the past several years: it unites one Jewish, three Muslim
and one Orthodox state around common offshore borders, without a single
bullet shot, a suicide bomb exploded or a rocket launched. The dialogue even
stretches across the Aegean.
Greece, which
in the 1980s was widely considered the European country most hostile to
Israel the two countries, in fact, did not have any formal diplomatic
relationship until 1992 today has soaring bilateral ties with Israel,
thanks to Mr Davutoğlus zero-problems with neighbors policy.
Apart from
being on a Turkish list that bans land sales to their citizens, Jewish
Israel and Orthodox Greece enjoy spectacularly improving ties. According to
Arye Mekel, Israels ambassador to Athens, Greece and Israel have opened a
new chapter in their ties [following] a decision to develop multifaceted
cooperation in the fields of politics, security, economy and culture.
Meanwhile, the
Turkish diplomats in Ankara are increasingly worried that a critical dispute
is spinning out of control, and in a direction they would hate the most: an
internationally-recognized EEZ for the internationally-recognized, EU member
state of Greek Cyprus. Mssrs Erdoğan and Davutoğlu would certainly propose a
faith-based explanation if the Cypriots had signed offshore maritime
agreements with Israel only. Ironically, Egypt, Lebanon and Syria are
Turkeys Muslim friends in the region.
The world owes
a lot to Turkeys Israel policy since it is making the eastern Mediterranean
a genuine sea of peace. Hats off to Mr Strategic Depth! But wait a minute
Wire services
reported Monday that Turkey summoned the Israeli envoy to convey its unease
over the deal with Cyprus. The services said Ambassador Gaby Levy was
summoned to the Foreign Ministry on Thursday, a day before the agreement was
signed. According to Anatolia news agency, Foreign Ministry Undersecretary
Feridun Sinirlioğlu warned Levy the agreement would have an adverse impact
on efforts between Cyprus Greek and Turkish communities to end the 36-year
division of the island.
I have no idea
if Ambassador Levy asked Undersecretary Sinirlioğlu why the 36-year division
remained for 36 years prior to, or without, the Cypriot-Israeli offshore
border deal, or whether the Turkish Foreign Ministry was equally upset when
Cyprus signed the same deals with Lebanon or Egypt.
But lets look
at the bright side of life: the Lebanese cheers over Mr Erdoğans visit last
month calls for the revival of the Ottoman Caliph in the personality of Mr
Erdoğan and the memorable moments during the prime ministers public rally
in the former Ottoman lands are still fresh memories.
---------------------------------------
18.12.2010."Mr. Strategic Depth":
The only target we have is to normalize the trajectory of history.
http://www.hurriyetdailynews.com/n.php?n=strategic-depth----self-aggrandizing-version-2010-12-14
Strategic depth - the self-aggrandizing version
BURAK BEKDİL
Tuesday, December 14, 2010
Foreign Minister Ahmet Davutoğlu may be proudly boasting
of his jewel doctrine of strategic depth wherever and whenever possible,
yet in contrast, United States embassy cables illustrate him as a
dangerously deluded man at the helm of Turkish foreign policy. Whether
strategic depthist or delusionist, Mr. Davutoğlus vision is certainly
self-aggrandizing and apparently contagious.
The Europeans must have sighed with enormous relief and
probably blushed when EU Minister Egemen Bağış told them in Denmark: Hold
on Europe, Turkey is coming to rescue you! Having read Mr. Bağışs remarks,
a European friend joyfully wrote to this columnist: We beleaguered
Europeans are indeed grateful that Mr. Bağış has come to rescue us. But the
same friend was equally gloomy with a punishing feeling of guilt:
that we
are unable to respond in kind is only a measure of our ingratitude!
Give it a few more years and further WikiLeaks dumps and
we shall probably learn how EU diplomats must have cheered over the good
no, wonderful! news Mr. Bağış heralded. Not so hard to imagine a cable
quoting Minister X from a major European capital as telling his American
counterpart, in shy tears: We are saved! For centuries we waited for the
Turks to come and rescue us! Not so hard to imagine, either, the American
minister cabling to Washington that he watched his colleague with poisonous
envy.
In the same near future, Mr. Bağış (or his successor)
could be inviting the EU to join the Middle Eastern Steel and Coal Union
which his boss, Prime Minister Recep Tayyip Erdoğan, is thriving in building.
Turkey in the EU may be passé, but EU nations seeking to join a Turkish-led
Muslim bloc may sound more interesting.
Speaking of WikiLeaks, self-aggrandizing Turks must have
done more self-aggrandizing when they read with pride that President Barack
Obamas first WikiLeaks call of apology was to their beloved prime minister
of all world leaders! The Turks may currently hate America, but they
always look to America for a few pats on the shoulder.
For most Turks, the news is that President Obama called
Prime Minister Erdoğan for an apology. In fact, wire services quoted Mr.
Obama as expressing his regrets for the deplorable action by WikiLeaks...
The real news in that story was the fact that Mr. Obama did not apologize
for the content. It is a disturbing fact that Mr. Erdoğan and his men
were not annoyed because WikiLeaks leaked the documents, but that they were
annoyed by the content of the documents. And in Mr. Obamas apology, there
was no apology for the content.
But that gives an idea for a potential rapprochement. If
Mr. Erdoğan is prepared to embrace apologies of this kind, why not apply
the same logic to the flotilla crisis with Israel? At the moment, as Ankara
and Jerusalem are testing the water to normalize ties but with Mr. Erdoğan
insisting on an apology for the deadly attack on the Mavi Marmara why do
we not think of an Obama-style way out?
In this Obama-apology-inspired model, Prime Minister
Benjamin Netanyahu calls Prime Minister Erdoğan to apologize and expresses
his regrets for the deplorable events that strained Turkish-Israeli
relations. And that should suffice to ensure a graceful exit from the
crisis. But would it? The answer is no for obvious reasons.
But WikiLeaks leaks did not kill any Turks, whereas the
flotilla raid of May 31 did. Thats true. All the same, the difference does
not justify selective Turkish perception of foreign apologies. In both cases,
there will be apologies, and in both cases the apologies will be for the
sake of apologizing rather than for what really annoyed the Turks. But never
mind, as soon as these lines appear on the page Mr. Erdoğans fans will
remind us at best that hypocrisy is part of politics and at worst
anyone criticizing Mr. Erdoğan is either a traitor or an enemy of Islam.
All the same, it is fabulous that after having saved the
Palestinians and brokered peace in all corners of the worlds disputed
geographies, the Turks are now coming to rescue Europe. But why all this
Turkish benevolence and generosity? According to Mr. Strategic Depth: The
only target we have is to normalize the trajectory of history. So, the
foreign minister is saying the trajectory of history is abnormal and
therefore has to be normalized by the Turks. In what sense? Why is it
abnormal? How would it have been normal? How can it be normalized? What/who
made it abnormal? And why can it be normalized by the Turks?
I am not sure if
Minister Davutoğlu would care to answer those questions he would probably
not, even if our newspaper offered a generous donation to human rights
champions İHH in return for an interview. Fortunately, we have a sense of
what the normalization of history might mean in self-aggrandizing language.
If we understand incorrectly well learn the truth from another wave of very
important leaks.
--------------------------------
7.12.2010. By Jackson Diehl,
The Turkish 9/11
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2010/12/05/AR2010120503739.html
----------------------------
2.12.2010. Wikileaks και Αχμέτ
Νταβούτογλου, Εναλλακτικές Κοσμοθεωρίες
Π.Ήφ. Το βιβλίο στο οποίο παραπέμπει το άρθρο
που ακολουθεί κυκλοφορεί σε μερικές εβδομάδες και πάλιν από τις
Εκδόσεις Ποιότητα. Έχει και αυτό προταθεί από εμένα πριν από δύο
χρόνια. Αποτελεί το επιστημονικό κείμενο που βρίσκεται πίσω από το
"Στρατηγικό βάθος". Τώρα, εκτιμώ ότι θα πρέπει να τύχει πολύ
προσεκτικής μελέτης. Όχι μόνο από τους ειδήμονες που σίγουρα θα το
βρουν ως ίσως το πιο πρωτότυπο βιβλίο σύγκρισης της Ισλαμικής με
την μοντερνιστική πολιτική σκέψη και κοσμοθεωρία. Θα πρέπει να
διαβαστεί και από όσους είναι καλόπιστοι και όχι εντεταλμένοι να
καταπολεμούν μανιακά την ελληνική αποτρεπτική στρατηγική και με
ακόμη μεγαλύτερη μανία να επιχειρούν μαζί με ξένους να επιβάλουν
στους ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους ένα παρά φύση γάμο. Όπως
έγραψα και στον ίδιο τον Νταβούτογλου σε προσωπική επιστολή
που του έστειλα και που θα δημοσιοποιήσω κάποια στιγμή, ο λόγος
για τον οποίο πρότεινα τα βιβλία του για δημοσίευση στα ελληνικά
είναι επειδή οι διακρατικές σχέσεις στερούμενες πολιτικό
ορθολογισμό οδηγούνται σε πόλεμο. Και μπορεί, του έγραψα, να
κάνετε πλιάτσικο εις βάρος της Ελλάδας κατά παράβαση της διεθνούς
νομιμότητας και των ζωτικών της συμφερόντων, αλλά, με ζεϊμπέκικα
και κουμπαριές των Παπανδρέου και Καραμανλή (και τις ανοησίες των
Κυπρίων), η Τουρκία και Ελλάδα θα οδηγηθούν σε πόλεμο και δεν
πρέπει να υποτιμά τι σημαίνει κάτι τέτοιο (και) για την Τουρκία.
Για να το πω και διαφορετικά, εκτιμώ από καιρό ότι εμείς πάσχουμε
πνευματικά ανίατα και διολισθαίνουμε στο τέλμα. Αυτό που έγραψα
στον Νταβούτογλου και εκτιμώ ότι είναι βάσιμη πρόβλεψη, είναι πως
συμφέρει την Τουρκία να μην κάνει πλιάτσικο εις βάρος των Ελλήνων.
Κάποια στιγμή θα βρεθούν με την ράχη στον τοίχο και κανείς ας μην
υποτιμά τι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Τι παθαίνουν δηλαδή
ο ηττημένος αλλά και "νικητής" και ο αμυνόμενος και επιτιθέμενος.
http://www.foreignpolicy.com/articles/2010/12/02/hiding_in_plain_sight?print=yes&hidecomments=yes&page=full
Hiding in Plain Sight
You don't need to get your hands on secret
cables to learn that Turkey's foreign minister has a radically different
view of the world than American diplomats. Just read his dissertation.
BY MICHAEL KOPLOW | DECEMBER 2, 2010
As the explosive, ongoing
release of hundreds of thousands of State Department diplomatic cables
shows, official Washington is anxious about the direction that Turkey's
government is taking the country -- and particularly the influence of
Foreign Minister Ahmet Davutoglu, long credited as the architect of its
foreign policy. And judging by the academic-turned-international-strategist's
doctoral dissertation, they have good reason to worry.
The first batch of cables,
published by self-described whistle-blower organization WikiLeaks on Nov.
28, express the unvarnished concerns of U.S. diplomats regarding the
ruling Justice and Development Party (AKP), which has recently improved
Turkey's ties to Iran and Syria and engaged in a high-profile war of
words with Israel following the botched Israeli raid on a Gaza-bound
flotilla in May. One November 2009 cable says that U.S. officials were "wondering
if it could any longer count on Turkey to help contain Iran's profound
challenge to regional peace." Another cable quotes a Turkish government
official saying that Davutoglu exerts an "exceptionally dangerous"
Islamist influence on Prime Minister Recep Tayyip Erdogan.
But the U.S. diplomatic
corps shouldn't have had to wait for recent events to reveal to them the
transformations that Davutoglu had in store for Turkish foreign policy.
His doctoral dissertation, completed in 1990 at Istanbul's Bogazici
University and later revised and published under the title "Alternative
Paradigms," yields some important clues about his intellectual
influences and guiding political philosophy.
The dissertation, written
in English and buried in a neglected corner of the university library's
reference collection, is esoterically titled "The Impacts of Alternative
Weltanschauungs on Political Theories: A Comparison of Tawhid and
Ontological Proximity." It is a dense, 298-page tome regarding the
different ways in which Western and Islamic political thought justify
political authority and conceive of political institutions and actors.
Foreshadowing Samuel Huntington's famous "clash of civilizations" thesis,
its main argument is that the divisions between the Western and Islamic
world stem from an irreconcilable chasm between the philosophical and
political traditions of the two civilizations, and that both sides can
justifiably view the other as being ideologically intransigent.
As Davutoglu writes in his
introduction: "The fundamental argument of the thesis is that the
conflicts and contrasts between Islamic and Western political thought
originate mainly from their philosophical, methodological and
theoretical background rather than from only institutional and
historical differences."
Islamic revivalism in the
Middle East, Davutoglu contends, cannot be explained through
sociological or economic reasoning. His work systematically lays out the
vastly divergent paths taken by the two intellectual traditions, which
he believes lead to important differences concerning both state and
society.
Davutoglu traces the arc
of Western thought on secularism, demonstrating that secularism is not a
modern characteristic of Western civilization, but a persistent element
in Western thought and institutions dating back to the pre-Westphalian
era that has simply been reshaped in the modern age.
Similarly, Davutoglu shows
that the Islamic idea of tawhid, or the oneness of God, is not
only a theological concept, but informs a practical theory of the unity
of all aspects of life, as opposed to the secular division of matters
belonging to "church" and "state." In Islamic political theory,
according to Davutoglu, it is "almost impossible to find a political
justification without reference to absolute sovereignty of Allah."
The bulk of Davutoglu's
dissertation is a dispassionate analysis of political theory. However,
there are a number of places where he tellingly reveals his thoughts on
the irreconcilability of Western norms and institutions within Muslim
societies. In one chapter, for example, Davutoglu asserts that Muslim
societies historically have not accepted Western-style procedural or
institutional state legitimacy, which depends on a nontheological view
of morality and legitimacy, because they are firmly entrenched in a
political culture centered on religiously driven values.
Similarly, Davutoglu also
dissects the differences between Western economic models, which he
characterizes as seeking to distribute resources with maximum efficiency,
and Islamic religious-cultural views, which he argues are more concerned
with using economics to establish social stability and justice. He
observes that Muslim societies will not be transformed by "imposed
institutional transformation strategies directed by a Westernized
political elite" and argues that Islamic cultures segmented by religious
identity could not coexist with the socioeconomic class divisions that
are inherent to Western institutions and societies.
Davutoglu is more explicit
about his views on the compatibility of Muslim societies and Western
state institutions in his concluding chapter. He describes the Muslim
world as a "very impressive and consistent civilizational experience,"
and asserts in the very next sentence that an "Islamic all-inclusive
weltanschauung [worldview]
is absolutely alternative to the Western
weltanschauung rather than complementary."
Davutoglu attributes
Muslim societies' resistance to secularism to this fundamental
difference, arguing that "scholars and politicians who omit these
fundamental differences will continue to be puzzled by the increasing
critical response of Muslim societies." In the dissertation's concluding
paragraph, addressing the Western challenge to the Muslim worldview, he
warns that "the oppressive institutional transformation strategies being
exercised against Muslim societies cannot overcome this
irreconcilability."
Davutoglu doesn't make any
specific reference to Turkey throughout his dissection of Western
institutions and Muslim societies. However, the recent history of his
country -- where a Westernized political and military elite imposed
Western institutions by force, going so far as to launch multiple
successive coups when it perceived a threat to the secular order --
could not be far from his mind.
Of course, like any
foreign minister, Davutoglu is now driven more by his country's
strategic concerns than by philosophy. Turkey's foreign policy makes
sense from the standpoint of its national interest without having to
resort to ideological explanations, and a non-AKP government would
likely continue many of the same policies -- from seeking to expand
Turkish influence in its near abroad to increasing economic ties with
oil-rich Iran.
Nevertheless, Davutoglu,
while primarily aiming for the realist goal of turning Turkey into a
regional hegemon, is clearly pessimistic on the ability to bring Muslim
societies in harmony with Western institutions -- and there is every
reason to expect that this belief influences his views on Turkey's
stalled accession bid to the European Union and its relationships with
Iran, Israel, and Syria. As long as Davutoglu is still directing things
in Ankara, there are likely to be many more distressed cables from U.S.
diplomats in our future.
-------------------------------
29.11.2010. ο εγκέφαλος της αυτοκρατορικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής
The Global Imam
-
Meet the Mastermind Behind Turkeys Imperial
Foreign Policy
The leader of what
is arguably the worlds most successful Islamic movement lives in a tiny
Pennsylvania town called Saylorsburg, at the Golden Generation Worship and
Retreat Center, otherwise known as the Camp. The Camp consists of a series
of houses, a community center, a pond, and some tranquil, woodsy space for
strolling. From this Poconos enclavewhich resembles a resort more than the
headquarters of a worldwide religious, social, and political movementFethullah
Gülen, a 69-year-old Turkish bachelor with a white moustache,
wide nose, and gentle, sad expression, leads perhaps five million followers
who, in his spirit if not his name, operate schools, universities,
corporations, nonprofits, and media organs around the globe.
Last spring, I
visited the center and was warmly shepherded around by Bekir Aksoy, the
president of the Camp. Just past a checkpoint, a portly Turkish man in a
Sopranos-esque tracksuit was stretching, preparing for a jog. Along a road
leading to the pond, we encountered a group composed mostly of Turkish men
who had come from Japan to see Hocaefendi, as Gülen is respectfully called
by his followers; they had been escorted onto the premises by a Columbia
University student in a white Mercedes. The guest of honor for the day was a
professor from the Jewish Theological Seminary in New York. He was fishing
for trout.
The three-story
building where Gülen lives resembles a cozy ski lodge. The first floor
features a large, sunny breakfast room with a number of long tables. Three
men sat at these tables, quietly talking. One greeted me and introduced
himself. He was a journalist for a once-admired, now-defunct, Turkish
political magazine; the others were Turkish businessmen.
Upstairs, on the
hushed second floor, about 15 young men sat on divans against the windows
and on the carpeted floors, reading. One had a laptop; he looked up and
smiled, as did some others, but a few scowled at me. We were clearly
disturbing them. When a young man suddenly stood up and whispered something
to Aksoy, I could have sworn he was complaining about my presence. Aksoy
seemed to admonish him. Later, I asked, Was that young man upset that I was
there? Our people do not complain, Aksoy replied. They obey commands
completely.
Fethullah Gülen
lives on the third floor of the lodge, but I hadnt come expecting to see
him. Gülen is ill, I was told, and only sees journalists when he has
something specific to say. He stays abreast of the news through summaries
that are provided to him each day by assistants. Sometimes, these
assistants, fearful of upsetting himGülen is famously sensitivetry to
shield him from the harshest events. Yet despite his limited contact with
the world, a sense of his wisdom persists. He knows everything, Aksoy told
me.
In a 2008 online
poll devised by the British magazine Prospect and the American
magazine Foreign Policy, Gülen was voted the most significant
intellectual in the world. Graham Fuller, a former CIA agent and the author
of several books on political Islam, says that Gülen is leading one of the
most important movements in the Muslim world today. Yet there is much about
him that is not known. One of the biggest mysteries is how much sway he
holds over his followers. Some visit Pennsylvania as much as once a month;
what do they want from their visits? At the end of my tour, as Aksoy was
driving me back to a McDonalds near the Camp where I had left my car, I
asked him whether Gülen tells people what to do.
He would never
tell; he suggests, Aksoy replied. And then what do people do with
that suggestion? I asked. Let me put it this way, he said. If a man with
a Ph.D. and a career came to see Hocaefendi, and Hocaefendi told him it
might be a good idea to build a village on the North Pole, that man with a
Ph.D. would be back the next morning with a suitcase.
Like many
foreign journalists based
in Istanbul, I first became acquainted with the Gülen movement through a
group called the
Journalists and Writers Foundation
(JWF), which invites foreign journalists to seminars on political topics and
generally serves as the Gülenists unofficial p.r. firm. At the time, new to
the country, I didnt know the JWF was a Gülen-linked group. (In fact, Gülen
serves as its honorary president.)
But it wasnt just
the JWF. As I became more acquainted with Turkey, it began to seem as if
everything there was somehow linked to Gülen. Not only NGOs, businesses, and
schools, but also people. This article is good, I would say. Yes, but you
know, that writer is Gülen, would come the reply. Sometimes, calling
someone Gülen seemed to reflect fear or prejudice, and pinning down
whether or not any given organization was tied to the Gülen movement was
rarely a simple matter. As someone at the Rumi Forum in Washingtonanother
organization where Gülen serves as honorary presidentput it, If you say
you are in [the Gülen movement], if you say that at 12:20, and say you are
out at 12:21, you are out. One Turkish acquaintance joked to me, Who
knows? Every day, when I go to the bakery or get my groceries, I could be
giving money to Gülen. Who knows! Theyre everywhere is a common refrain.
At times, suspicions about the Gülenists sound like anti-Semitismthey run
the media, theyre rich, they stick together, they only help their own.
If you ask
Gülenistswho blanch at the words follower and member, as well as the
term Gülenist (in Turkish, the term is Fethullahçı, referring to
his first name)they will call themselves a faith-based, civic society
movement or a volunteers movement made up of people who admire the
thoughts and writings of Gülen. They are an organic network of people, they
say, whose goal is to do good works at Gülens noble behest while spreading
his message of love and tolerance, as well as his vision of Islam. According
to academics who have studied the movement, there are, more or less, three
levels of involvement: sympathizers, who admire Gülen; friends, who, to some
degree, support or work for the movement; and the cemaat, or
community, the core adherents who are closest to Gülen himself.
The Gülen movement
reminds people of everything from Opus Dei to Scientology to the Masons,
Mormons, and Moonies. Mark Juergensmeyer, an expert on international
religious movements, says that the Gülenists echo the Muhammadiyah of
Indonesia, the Soka Gakkai of Japan, and various Indian guru - led or
political-religious groups. Ive seen Gülen referred to as the Turkish Billy
Graham. If you look at some of their educational work, they remind me of
Quakers and missionaries who went off to Africa, says
Bill Park of Kings College,
London, a scholar who has written about the group, but if you go all the
way to the other end, it is a political movement as well.
Gülens views are
moderate and modern. He is fiercely opposed to violence and enthusiastic
about science. According to Gülen, avoiding the physical sciences due to
the fear that they will lead to heresy is childish. He is emphatically not
a radical Islamist. The lesser jihad is our active fulfillment of Islams
commands and duties, he has written, and the greater jihad is proclaiming
war on our egos destructive and negative emotions and thoughts ...
which prevent us from attaining perfection. He has exhorted women to take
off their headscarves, a ritual he considers of secondary importance, in
order to attend university in compliance with Turkeys secular laws. His
followers run nonprofit organizations that promote peace, tolerance, and
interfaith dialogue, and Gülenist businessmen devote their resources to
building secular schools.
Its no surprise,
then, that Gülen has many admirers in the West. Its a civic movement,
says Islam scholar
John Esposito, one of many
American academics who praise the Gülenists. Its an alternative elite
within Turkish society, as in many Muslim societies, that can be modern,
educated, and successful, but also religiously minded. Particularly after
September 11, Gülens movement had a lot of appeal in the United States,
which was suddenly desperate for good Muslims. It was 2003, two years
after 9/11; we were just in the beginning of the Iraq war, and heres this
ecumenical Muslim movement that seems to be open to modernity and science
and is focused on education, said one senior U.S. government official who
has had dealings with Gülenists. It seemed almost too good to be true.
Fethullah Gülen
was born in 1941 in a
village outside of the eastern city of Erzurum. He began praying when he was
four years old, and learned Arabic from his father. At school, he met
students of the Kurdish intellectual Said Nursi, and effectively joined
Nursis movement, which was similar to a Sufi brotherhood. He became a
state-licensed imam in 1958, and, after his military service, moved to İzmir.
In 1969, he began preaching his own version of Nursis ideas. Soon, he
acquired a following.
With the help of
Turkish businessmen, Gülen began building dorms, or lighthouses. At the
time, Turkey was urbanizing at a breakneck pace. Country kids often
floundered, socially and financially, when they moved to the big cities. The
lighthouses provided a religious community for these young people, one
that offered help with academics and didnt, say, watch porn or get carried
away with leftist causes.
Within these safe
havens, the Gülen movement introduced the pious to the possibilities of
modern life. My father was a teacher in a primary school. His father was a
stonecutter, says Kerim Balcı, a
journalist who works for the newspaper
Zaman, which is owned by Gülenists and claims to have the
largest readership in Turkey. And here I am a Ph.D. student, columnist, and
academician probably earning my fathers yearly salary in a month. Balcıs
life storyhe hails from the small Black Sea city of Samsun, yet went on to
receive his masters from a university in Israel and is working toward his
Ph.D. from Durham University in Britainechoes the trajectory of many
middle-aged Gülen followers from conservative families. The Turkish state
had been founded on the notion that modernity meant rejection of
religionand, for a long time, it was dominated by a military and a
political class that enforced this ideal, sometimes harshly. Gülen suggested
there was an alternative path. It may be possible to be both religious and
a TV commentator, Balcı says.
Gülenists also
started to found schools. Students at these schools needed books and other
materials, and from İzmir, the Gülen community began building publishing
companies and creating audiocassettes of Gülens sermons. Stores that are
now called NT started to sell these materials; today, there are 110 such
stores in Turkey and other countries. By the 1980s, the statist economy had
opened up and restrictions on religious groups had eased. The Anatolian
middle class began to start businesses and make money. Gülen encouraged his
people to go abroad and get doctorates in science. He instilled in his
followers an almost Calvinist work ethic. To this day, even detractors of
the movement will talk about how hard Gülenists work.
Their achievements
have been remarkable. In 1983, Gülens followers founded a conglomerate
called
Kaynak Holding, which today
includes some 15 companies involved in the retail, I.T., construction, and
food industries. The main division, Kaynak Publishing, maintains 28
publishing labels. It produces hundreds of books per year on and by Gülen,
in addition to books on subjects like Sufism and Ottoman history. Kaynak
Publishings office, a beautiful white stone mansion and mosque that sits on
a hill on the Asian side of Istanbul, also houses Akademi. According to the
sociologist Joshua Hendrick, who spent eleven months researching the Gülen
movement and whose dissertation is perhaps the most comprehensive
independent analysis of it, Akademi constitutes the movements central
ideational node, the intellectual leaders closest to Hocaefendi himself.
In 1986, Gülenists
acquired Zaman. Feza Media Group, which publishes the newspaper, also
operates an English edition, Todays Zaman, a news agency, and the
magazine Aksiyon. In addition, Feza is connected to Samanyolu
Broadcasting, which operates several TV stations. (Here is how a spokesman
for the JWF describes the relationship between Gülen, Kaynak, and Feza:
Kaynak Holding and Feza Media Group can be considered Gülen-inspired
companies. None of these companies are controlled by Gülen or have any
direct link with him. As with all Gülen-inspired projects, Gülen simply
provides inspiration, motivation, vision, and some guiding and overarching
principles.) In 1996, according to University of Houston sociologist Helen
Ebaugh, who has studied the movement, men encouraged by Gülen established
Bank Asya, now Turkeys largest Islamic bank, with billions of dollars in
assets. Meanwhile, TUSKON, a Turkish businessmens association, boasts
50,000 companies as members. (Most of our members admire Gülen, says Hakan
Taşçı, the groups Washington, D.C., representative.) In 2002 came a charity
called Is Anybody There?, which distributes international aidand whose
sponsors include Zaman, Bank Asya, TUSKON, and other Gülen-inspired
groups. According to Ebaugh, Gülenists generally give between 5 percent and
20 percent of their income to the movements projects; she met one
businessman who gave $3.5 million annually. Every year, something called the
International Gülen Conference takes place in a different city; in November
2010, the Niagara Foundation, whose honorary president is Fethullah Gülen,
with the help of an assortment of universities, will sponsor the event at
the University of Chicago. These conferences are often keynoted by respected
intellectuals such as Reza Aslan, the popular writer on Islam.
Even as the
movement has sprouted numerous organizations and companies, the schools have
remained at the center of the Gülen orbit. Starting with the collapse of the
Soviet Union in 1991, Gülen dispatched his students to the former Soviet
republics of Central Asia, where he rightly suspected that they might find
some post-communist youths in need of religion. But it is not just Central
Asia that hosts Gülen schools. They also exist in far-flung Muslim countries
like Indonesia, Sudan, and Pakistan, as well as mostly non-Muslim countries
like Mexico and Japan. In total, according to Ebaugh, Gülenists operate over
1,000 explicitly secular schools and universities in more than 100
countries. They emphasize science and technology, teach the Turkish
language, and, by many accounts, are very good schools. Gülenist businessmen
build these institutions and sponsor scholarships to them. Whenever you ask
whos funding anything, Gülenists reply a group of Turkish businessmen, a
Turkish businessman, a Turkish-American businessman, or our Turkish
friends.
When I recently
visited Afghanistan, I was surprised to learn that Turks had been operating
schools there since the 90s, even during the Taliban era. They currently
have schools not just in Kabul, but in Mazar-e-Sharif, Herat, Shebhergan,
and Kandahar. Behind the lovely painted-pink school in Kabul were dorms
where kids from all over the country sat outside, some of them eager to say
hello in English. Every Afghan I spoke to in Kabul, from politicians to
cooks, told me that the Turkish school was the best in the city. As we
left the premises, the teachers gave my Afghan translator some books by
Fethullah Gülen.
In February
2009, the Texas finals for
the
Turkish Language Olympiad took
place in Houston. Hundreds of students were competing to land spots in the
final round, which is held annually in Ankara, and attracts contestants from
115 countries. In the George R. Brown Convention Center, 2,500 spectators
cheered and waved American and Turkish flags. The hosts of the competition,
two Fox-affiliate TV personalities, were both decked out in traditional
Turkish costumes. How do you like my outfit? Mike Barajas called out to
the crowd. He looks like a king, doesnt he? Melissa Wilson drawled. We
will have four students reciting poems, Barajas said. In Turkish.
How about that.
Barajas and Wilson
enthusiastically mispronounced Turkish words but did much better with the
names of the young contestants, mainly because many of the Texas kids
participating in the eventsinging Turkish ballads, performing Black Sea
folk danceswere Latino and black. As one of the young contestants, Dante
Villanueva, recited a very long Turkish poemearnestly and fluently teasing
out the awkward 35-syllable wordsmiddle-aged Turkish men in the audience
wept.
Theres a decent
chance that Dante Villanueva, like many of the other kids in the
competition, attended a Gülen charter school. Such schoolsmany with
fuzzy-happy names like Harmony, Magnolia, Pinnacle, and Amityare only part
of the cornucopia of cultural offerings that the movement has brought to the
United States. Houston, one of the countrys major Gülen hubs, is home to
the
Gülen Institute; the Raindrop
Turkish House, which sponsors the Olympiad; and the Institute for Interfaith
Dialog. (Many participants of the Institutes activities are inspired by
the discourse and pioneering dialogue initiatives of the Turkish Muslim
scholar, writer and educator Fethullah Gülen, is how the interfaith
institutes website explains the connection.) There are similar
organizations across the country. Both Raindrop and the interfaith institute
are housed in a 30,000-square-foot building called the Turquoise Center that
looks like something you might see in Istanbul. Inside, photos of Madeleine
Albright, Kofi Annan, and James Bakerall of whom have participated in the
Gülen Institutes luncheons and lecturesproudly hang on the walls. At the
back of the building is a mosque. Last year, the building hosted a Houston
mayoral debate.
Alp Aslandoğan and
Ali Candirrespectively, the president of the interfaith institute and the
executive director of Raindroptook me on a tour and showed me the sketches
for their new facilities. Among other things, they planned construction of a
mosque, a synagogue, and a church, as well as replicas of the library from
Ephesus and the Trojan horse of Troy. All it needed was a sign that said
TURKEYLAND on it, and they could start charging. Whos paying for all
this? I asked. A Turkish businessman, they replied.
I asked to see a
Gülen-affiliated charter school and was brought to the Harmony Science
Academy, a K-12 school and one of 33 charter schools operated across Texas
by a group called the
Cosmos Foundation. (At both
Harmony and another charter school I visited in Washington, D.C., people
told me they were nervous about having their schools labeled Gülen
institutions. At the same time, almost all of the Turkish men I met at these
schools said they sympathized with or were followers of Gülen.) Did you
wonder why this school was founded by a bunch of Turkish men? I asked the
three mothers whod been dispatched to give me a tour. Totally oblivious,
didnt even think about it! a tall, energetic woman named Colleen OBrien
immediately replied in her undulating Texas accent. In a subsequent e-mail,
OBrien would tell me that she was aware that some of the Harmony staff
believe in the teachings of Gülen, but said she had been involved in the
school for four years and had never seen any evidence of a hidden agenda.
Indeed, each of the mothers was completely enthusiastic about Harmony. And
the school was lovely. The couches in the foyer were unmistakably
Turkish; I had seen ones just like them in homes in Istanbul. Everything was
strikingly clean. I noticed that one of the Turkish teachers spoke rather
broken English, but this hardly seemed to matter. My kid will know better
than to schedule a business lunch during Ramadan! said OBrien at one
point. I didnt even know what that was until now!
In recent months,
some Gülen schools in the United States have attracted bad press in local
papers, amplified by Islamophobic hysteria on blogs. But both Houston and
Texas charter-school officials told me that they had not received any
complaints about Gülen charter schools, and, in fact, many of the schools
were high performers compared to others in the state. The public funding of
charter schools prohibits religion classes, and the Houston Turks I met
seemed careful to leave their beliefs at home.
On the way to the
airport, Ali Candir, the Raindrop Turkish House director, tried to explain
his own motivation as a Gülenist. Candir had married a Mexican Muslim when
he was establishing a secondary school in Mexico City, an experience he
spoke of with sincere and touching nostalgia. Hocaefendi used to say the
idea was that Turkey was once very successful, and then it became so badly
considered in the world, he said, echoing the painful feelings of lost
empire that so many Turks nurture. You had to do something. You cannot
expect to sit in one place and things will change. You have to go off and
try and represent your culture and values in a good way. Candirs statement
captured a decency that characterizes many of Gülens followers. Why, then,
are so many Turks so wary of them?
In April 2010,
I went on a JWF-sponsored
jaunt to Adana, a city in Turkeys south, with a group of journalists who
had, a month earlier, taken a trip to Senegal on the JWFs dime. Our bus
arrived at the offices of a local health care NGO; there, we were greeted by
some 15 men in suits who proceeded to show us a film about hospitals they
were sponsoring in Senegal and Congo. The film was set to melodramatic music
and ended on an image of a small black child holding a red balloon with a
crescent and star on itthe colors and symbol of the Turkish flag. We then
visited a massive high school and a tutoring house in a poor Kurdish
neighborhood; had lunch with a group of 20 businessmen who donate $12,000
per month to Senegal; stopped by the local Gülenist newspaper offices; and
listened to a panel about media and Turkish society. Everywhere we went, we
were given some sort of trophy or vase or sweet.
The last event on
the agenda was billed as a dinner, but, when we arrived, I realized it was
more of a convention sponsored by a TUSKON-affiliated group. About 400
peoplealmost all of them menwere seated at dinner tables in a ballroom. A
large stage and screen had been set up at the front. I was seated at one of
the only female tables, a half-empty one. Another film with maudlin music
boomed to life.
Suddenly, I heard
my name. The woman next to me pushed me to get up. Stunned, I stumbled to
the front of the room, and found myself shaking hands with some Turkish
businessman while I accepted another gift, cameras flashing. I suspected
that, someday, this photo would pop up in a Gülenist brochure, with me
heralded as another of the movements many sympathizers. I turned,
exasperated, to a JWF representative. He laughed at me. Oh, no, now youre
part of the movement too! he joked. It might ruin your career!
At that moment, I
viscerally understood why the Gülenists make so many people in Turkey
uncomfortable. It wasnt a question of their religious beliefs, or even
their earnest, if perhaps overdone, sense of Turkish patriotism, which sends
them to Texas and Senegal to promote their culture. No, it was something
else: something about the way they have gone about accumulating and wielding
power, while setting up what many Turks see as a parallel society.
In 2000, Fethullah
Gülen was charged with running a covert operation that threatened the
integrity of the Turkish state. The year before, a video had surfaced in
which Gülen said: You must move in the arteries of the system, without
anyone noticing your existence, until you reach all the power centers. ...
You must wait until such time as you have gotten all the state power, until
you have brought to your side all the power of the constitutional
institutions in Turkey. ... Until that time, any step taken would be too
early, like breaking an egg without waiting the full 40 days for it to
hatch. Gülen denied the charges, and claimed the video had been tampered
with. (His defense was certainly plausible, given the militarys crackdown
on various religious groups in the late 1990s.)
Around that time,
Gülen, who was suffering from health problems, left for America, where he
has lived ever since. In 2001, he applied for a green card. After much
wrangling with the Department of Homeland Security, and with the signed
support of American luminaries like former ambassador to Turkey Morton
Abramowitz, he got it. He was acquitted of all charges of conspiracy in
Turkey in 2006.
By then, the
tables had begun to turn in Turkish politics. The authoritarian heyday of
the secularists and their allies in the military was over. With the rise to
power of the religious Justice and Development Party (AKP)and, in
particular, its charismatic and savvy leader,
Recep Tayyip Erdoğanthe secular
elites were now on the defensive. Erdoğan was not himself a Gülenist. But
both he and the movement had a common enemy in the old elites. Theirs was a
natural alliance. And so the Gülenists, once a target of the Turkish state,
now found themselves in a position of poweror so it seemed to the many
secular Turks who would, in the years to come, gradually grow more and more
paranoid about them.
In 2007, Turkish
police began arresting members of something called the Ergenekon
organization for planning to foment chaos that would bring down the AKP
government. More than 200 nationalist and secularist charactersfrom
ex-military officers to journalists to university rectorswere arrested, and
many of them are still in jail. Newspapers reported that Ergenekon had
plotted to kill Armenians, Kurds, religious leaders, and Nobel laureate
Orhan Pamuk, among others. The AKP, the Gülenist media, and many
liberalswho were tired of the way the secular nationalists had thwarted
democracy for generationswelcomed the trials.
And many of the
accused were, in fact, thugs who had long terrorized Kurds, Armenians,
leftists, and others with their uniquely insane brand of Turkish
ultra-nationalism. But some argued that among the accused were innocent
targets of the AKP, which was trying to strike a final blow against the
secularist elite. When policemen raided the house of Türkan Saylana doctor,
feminist activist, and staunch secularist who at the time was dying of
breast cancersuspicions about the investigation intensified. Moreover, none
of the people arrested as part of the investigation has ever actually been
convicted. Turkey scholar Gareth Jenkins has argued that there is no proof
that the Ergenekon organization as described in the indictments actually
exists. Yet since Ergenekon, there have been other similar cases, mostly
targeting former military officers.
There was no
evidence that the Gülenists had played any role in the Ergenekon arrests,
but that did not stop many Turks from being suspicious. The Gülenist media
were some of the loudest champions of every odd detail propagated about the
Ergenekon gang. Meanwhile, it became conventional wisdom in Turkey that
there were significant numbers of Gülenists in the police force. It is no
secret that politically-motivated judicial cases such as the Ergenekon
investigation are primarily driven by members of the Gülen movement, both in
the police and the judicial system and in the media, argued Jenkins.
The senior
American government official who described the warm reception given to the
Gülenists after September 11 says that while the movement seemed benevolent
at first, then it became clearer they had penetrated the intelligence
apparatus of the Turkish National Police and that they were using it for
some purpose, clearly for wiretaps and leaks to newspapers. There has
been, or is now, a long march through the institutions, says Bill Park of
Kings College. Even in places like the foreign ministry, it seems that
Gülenists are starting to appear. What a lot of people tell me, in a way
that I am starting to believe, is that they set up parallel structures
within government institutions which might sometimes bypass the official
structure of which they are part.
The Gülenists deny
these allegations, claim to support the Ergenekon arrests in the name of
democracy, and suggest that there is nothing suspicious about the fact that
followers of Gülen now work inside the state apparatus. And indeed, it often
seems that both sides in Turkish politicsthe old secular elite and the new
religious eliteare given to paranoid thinking about their opponents.
What is
undeniable, though, is that the Gülenists have not helped their case by
eschewing transparency. So little is known about how the movement is
structured, or whether it is structured at all. No society would tolerate
this big of an organization being this untransparent, says Hakan Altınay,
the former executive director of the Open Society Foundation (OSF) in
Istanbul. There needs to be more information about who they are, what they
are doingmission statement, board, and some kind of financial statement.
Columnist Aslı Aydıntaşbaş, who praises the Gülen-linked schools and the
movements moderate version of Islam, nevertheless notes that theyre not a
political party, so I cant vote them in and vote them out. Süheyl Batum,
an expert on constitutional law and the former president of Istanbuls
Bahçeşehir University, puts it this way: I dont think a group this
influential and closed is good for democracy.
Gülenists have a
number of replies to these complaints about transparency. Some admit that
the movement may need to become more transparent, but others take a harder
line. When I told a group of men at the JWF that their critics wanted them
to properly label themselves as part of the Gülen movement, one of them
replied heatedly, Why? I support the ideas of Gülen, and I support the
ideas of Kant. Should I wear a sign that says I support the ideas of Kant?
Sometimes, they also justify their evasiveness by citing a fear of
persecution. But that defense seems left over from an earlier time, when the
secular elites had far more power than they do now.
In fact, a 2009
study published by the OSF and written by Binnaz Toprak, a respected
sociologist, well known for her sympathy for the rights of religious people,
collected hundreds of interviews with people across Anatolia, many of whom
complained that those affiliated with the Gülen movement are discriminating
against non-Gülenists. Businessmen feel obligated to be seen with Gülenist
newspapers, and those who do not support the AKP or the Gülen community
cannot win state contracts, some respondents alleged.
What do the
Gülenists want? One
Gülenist told me that the movements goal was the betterment of humanity,
but that does not appear to be the whole story. In the beginning, it seemed
that the movement was responding to a particular set of circumstances. Gülen
discovered that at the center of the secular Turkish Republic was a
desperate void. Much of the populace needed something besides Atatürk, or
Western values, to believe in. The story of the Gülen movement is thus very
much the story of Turkeys evolution: religious Muslims using capitalist
enterprise to establish a foothold in a country where theyd previously been
left behind. These Turks were inspired by Gülens exhortation to assert
themselves as full members of Turkish society. The movements goal is not
to establish an Islamic state, writes Joshua Hendrick. Such a development
would be counter to its real aim, which is social power. As one Turkish
academic said to me back in 2007: Why would they want to take over the
state? They have media, schools, businesses, and the society. What do they
need the state for when they have everything else?
The Gülenists also
seem motivated by a sense of nationalism and a desire to burnish Turkeys
image abroad. What is the impact of, say, African kids learning the Turkish
national anthem, of U.S. kids watching soccer games involving the top
Turkish teams and being taken on trips to Istanbul? asks Park. Turkey
doesnt yet have the broader political, economic, and cultural footprint to
follow through on this, but one can wonder whether there is a longer game
being playedthat the movement is putting Turkey on the map culturally and
in advance of a greater Turkish economic and political presence in the
longer term.
Such nationalism
may not be particularly problematic. What the Gülenists have yet to reckon
with, however, is that when a relatively non-transparent movement starts
asserting itself politically, it is going to make people nervouseven some
inside the movement. And in recent years, Fethullah Gülen has indeed become
a political force in Turkeypowerful and confident enough that he can even
contradict his allies in the AKP. This summer, he spoke out against the
Turkish flotilla that tried to sail into Gaza, unlike Prime Minister Erdoğan,
who praised it. Erdoğan no doubt despised this challenge to his authority.
Yet he needs the Gülen movement in his corner. Zaman, the TV
stations, and the JWF all push the AKP political line, and they exercise a
lot of influence. When an AKP-backed constitutional referendum passed two
months agowith strong support from both Gülen media outlets and Gülen
himselfErdoğan took care to acknowledge the endorsement hed received from
friends across the ocean. Everyone in Turkey knew who he was talking
about.
Today, justifiably
or not, the secularists of Turkey spend their days looking over their
shoulders. I have encountered countless people who will no longer talk about
Gülen on the phone. Opposition newspapers will not write critically about
Gülen; what passes for conventional wisdom among some journalists at these
papers will never make it into their pages. Maybe this is mere paranoia, but
what Ive seen across the faces of some secularist-liberals is something
closer to fear. It has become such a power in the government and law
enforcement spheres that we in the mainstream media have become somewhat
intimidated by this new mythological power they have, says one Turkish
columnist who writes for a major newspaper. Since the Ergenekon trial,
there is an unwritten rule not to criticize Gülen. We do not mess with them.
Theres a feeling they can orchestrate a character assassination, and no
journalist who cares about their image is willing to take this risk.
This past summer,
a former police intelligence officer named Hanefi Avcı published a book
about the Gülen movement. Avcıs children attended Gülen schools, and he
himself had lived in their dorms. In the book, he alleged that the Gülen
network had begun to set up a parallel state within the police and judiciary
systems. The book caused a sensation. Avcı claimed he had documents to prove
his case.
Then, in late
September, Avcı was arrested on charges that he had connections to a fringe
leftist organization called the Revolutionary Headquarters. Anything is
possible, of course, and in Turkey it does seem like theres always some
crazy group waiting to claim new members. But at this point, for the first
time, even some of Gülens sympathizers began to wonder, publicly, what the
hell was going on. Some days later, from the placid Golden Generation
Worship and Retreat Center in Pennsylvania, came rare public comments from
Hocaefendi himself. In the course of addressing a range of subjects, he
responded to Avcıs allegations, saying, in part, May God forgive his
sins.
Suzy Hansen is
a writer living in Istanbul.
This article ran in the December 2, 2010, issue of the magazine.
-----------------------------------------------------------
...19742010...
www.freedomjustice.com.cy
______________________________________________________________________________________________________________________________
Επικοινωνία
/ Communication:
Τηλ/Tel
(+357) 22459640 Fax (+357) 22759594 Email
freedom.justice@cytanet.com.cy
Ταχυδρομική
Διεύθυνση:
Τ.Θ.
20865, 1664
Λευκωσία,
Κύπρος
Postal Address: P.O.Box 20865, 1664 Nicosia, Cyprus
____________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
Α Ν Ο Ι Χ Τ Η Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η
Περιεχόμενα
Ανοικτή επιστολή προς τον Αχμέτ Νταβούτογλου
«Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί,
η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό ζήτημα»
(Στρατηγικό Βάθος, Ελληνική Μετάφραση 2010, σελ. 279)
_____________________________________________________________________________________________________________________________
Λευκωσία, 29 Νοεμβρίου 2010
Κύριε Υπουργέ,
Δημιουργήσατε ένα 100δων σελίδων σύγγραμμα, το «Στρατηγικό Βάθος - Η Διεθνής
θέση της Τουρκίας», δήθεν βαθυστόχαστο και με δεδομένη τη δήθεν στρατηγική
εγκυρότητα, του οποίου η ουσία εδράζεται στο νοσηρό σύμπλεγμα ανωτερότητας,
με το οποίο η Τουρκία αυτο-χρίστηκε σε υπερδύναμη, αλλά και στο
ναπολεόντειο σύμπλεγμα του συγγραφέα, με το οποίο η κάθε ρήση είναι
αναντίλεκτη και πρέπει να προκαλεί δέος σε εχθρούς και φίλους...!
Είναι κρίμα, Κύριε Υπουργέ, διότι υπό συνθήκες ήθους και υπαρκτής
επιστημονικής προσέγγισης, ένα δικό σας σύγγραμμα ίσως να είχε πραγματικό
βάθος και επάξια να γινόταν
best
seller.
Όχι όμως το περί ου ο λόγος ογκώδες δημιούργημα, του οποίου το παχύσαρκο
μέγεθος και η εμφανής προσπάθεια εκτενούς τεκμηρίωσης, έκδηλα
καταδεικνύουν:
Την εντεταλμένη
αποστολή του συγγραφέα, αφ ενός να εκφοβίσει (αφελώς) όσους βρίσκονται στο
διαχρονικό στόχαστρο της τουρκικής επεκτατικής βούλησης και αφ ετέρου να
εμπεδώσει (εξ ίσου αφελώς) την ηττοπαθή πεποίθηση προς τα νυν και υποψήφια
θύματα της αμφιβόλου πολιτισμού Χώρας σας, ότι αφού η Τουρκία αποφάσισε να
μας κατασπαράξει, δεν μπορούμε παρά να της κάμουμε το χατίρι...».
Λυπούμεθα, Κύριε Υπουργέ, αυτό το χατίρι εμείς δεν θα σας το κάμουμε. Η δική
μας απάντηση στα δικά σας νοσηρά συμπλέγματα είναι η ακόλουθη:
·
Την πάθατε! Από την 1η Μαΐου 2004, η κυρίαρχη επί ολοκλήρου του
κυπριακού εδάφους Κυπριακή Δημοκρατία είναι ισότιμο Κράτος-μέλος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, το κυπριακό έδαφος που παράνομα κατέχει η Τουρκία είναι
από 6ετίας ευρωπαϊκό, ο δε όγκος λαού που στέκεται απέναντι στα 73
εκατομμύρια της Τουρκίας ΔΕΝ είναι πλέον οι 700.000 νόμιμοι Κύπριοι, αλλά
είμαστε τα 500 εκατομμύρια νομίμων Ευρωπαίων Πολιτών.
·
Η κατάργηση του Κυπριακού Κράτους, όπως εντάχθηκε στην ΕΕ την 1η
Μαΐου 2004 δεν συζητείται.
·
Κάθε άλλο θέμα συζητείται, αρκεί να ΜΗΝ προσβάλλεται η κυριαρχία της
Κυπριακής Δημοκρατίας και να ΜΗΝ παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα των
νομίμων Κυπρίων πολιτών. Και συζητείται, όχι βεβαίως με τους όποιους εν
Κύπρω εγκάθετους σας, αλλά με την εισβολέα Τουρκία, αφού πρώτα αναλάβει τη
συνολική ευθύνη που προκύπτει από τη διαχρονική παρανομία της.
·
Στο μεταξύ, κάθε ενέργεια (πράξη ή παράληψη) της Τουρκίας στην Κύπρο
παραμένει εξ ορισμού παράνομη, ως απότοκο της παράνομης εισβολής του 1974
και της έκτοτε επαναλαμβανόμενης παράνομης κατοχής κυπριακού εδάφους.
Αυτο-εγκλωβίστηκε, Κύριε Υπουργέ, η Τουρκία και την έπαθε από μόνη της,
παρασυρόμενη διαρκώς από τις αήθεις βρετανικές προτροπές. Από την 10ετία του
50, το κράτος της Τουρκίας είναι έρμαιο των συνωμοτικών βρετανικών σχεδίων,
χάνοντας και το τελευταίο ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, που τυχόν προϋπήρχε
της 60ετούς συμπαιγνίας.
Όσο πιο γρήγορα αποδεχθείτε την αδιαμφισβήτητη αυτή πραγματικότητα,
αποσύρετε την παρανομία από τα κυρίαρχα εδάφη μας, επιλέξετε ως γνώμονα
κρατικής πορείας την αξιοπρεπή συνύπαρξη και απαλλαγείτε από τα επιδρομικά
σύνδρομα, τόσο πιο κοντά θα βρεθείτε ΙΣΩΣ στην πολιτισμένη, ευρωπαϊκή
κοινωνία.
Εάν επιμείνετε στις αφελείς απειλές σας κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας, του
Ελληνισμού και της Ευρώπης, μοιραίως θα αντιμετωπίσετε το σίγουρα γνώριμο:
Μολών λαβέ, Κύριε Υπουργέ...
Κίνηση για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ
Πάνος Ιωαννίδης
Πρόεδρος
----------------------------------------------------------------------------------------------------
By
Editor
on Nov 18, 2010 in
Opinion
By Edmond Y.
Azadian
Anyone who underestimates Turkeys diplomatic prowess, does so at his or
her own peril. Since the Ottoman era, Turkey has wielded a very skillful
diplomacy matched only by its military power. And the current chief of
Turkeys foreign policy establishment, Ahmed Davutoglu, is from that
lineage of smooth diplomats who also aspire to restore the harmony that
supposedly existed among the subject nations of the empire through a
misrule of iron and blood.
The
foreign minister is also a brilliant scholar who is well aware that
Ottoman ways can no longer yield the desired harmony, therefore he has
devised a new diplomatic tool, a catchy motto to give a positive spin to
Turkeys current foreign policy zero problems with Turkeys neighbors.
But a
serious analysis will soon reveal that the positive spin is only skin-deep
and is nothing but a veneer.
To
begin with that diplomacy is the reflection of Turkeys growing power in
the region and the world. The Cold War helped to build its armed forces
and its economy. Today, Ankara boasts of having the second largest
standing army in the NATO structure. TheWest also has built Turkeys
economy and theWorld Bank has bailed it out every time the country went
bankrupt.
But
the West is still building Turkeys armed forces; France is supplying
sophisticated military hardware to its air force, the US is continuing its
7/10 ratio in supplying it military equipment to Greece and Turkey and
even Russia has become a serious arms supplier to that country.
One
would wonder why? To what end are Turkeys armed forces are being boosted?
We
need only to be reminded of the Kemalist double-edged policy in the early
days of the Turkish Republic making the newly-established Soviet leaders
believe that the Milli movement was a progressive one of the socialistic
brand, thus assuring Moscows support, while flirting with the West and
making the Western powers believe that they have discovered a buffer zone
between their influence and the expanding Soviet hegemony.
Today, we see that Turkey is ready to bite the hands that feed it.
A
zero problem policy implies that Turkey is willing to compromise on
intractable problems extant with its neighbors. But in fact, it has been
using its strategic position, its military might and its newly- found
economic powerhouse status to bully and intimidate its neighbors and to
reduce the problem to the zero level in its favor and at the expense of
its neighbors.
The
Economist
weekly has dedicated a 16-page special segment in its October 23-29 issue
to Turkey, analyzing all the countrys aspects military, economic,
political and other.
Almost all the articles end up glorifying Turkeys achievements with
some lip service to its internal and external problems always ending
with the conclusion that the country qualifies to join the European Union
(EU). Turkeys relations with Armenia have also been covered, once using
the alleged qualification to the issue of the Genocide and twice
referring without any such qualification.
There
is an interesting quote about the trio ruling Turkey today, which goes
like this: The mercurial Mr. Erdogan does not make it easier for Turkey
to conduct a coherent foreign policy, as demonstrated by the Davos
incident and his torpedoing of the Armenian deal. In 2004-05, he twice
came close to jeopardizing Turkeys chances of opening membership
negotiations with the EU. Semih Idiz, a journalist with Milliyet
newspaper, jokes of Turkish foreign policy: Davutoglu makes, Erdogan
breaks and Gul picks up the pieces.
If
anything, Turkey has been engaged with an aggressive foreign policy.
Davutoglus style is proactive rather than reactive.
It is
no surprise that the Economist of London promotes Turkeys membership in
the EU. Lavish praise showered on Turkish leaders is the reflection of the
same policy: Davutoglu was honored by the Woodrow Wilson Institute in
Washington and President Abdullah Gul by Chatham House in London. Adding
insult to injury, the Turkish State Minister Egemen Bagis has been awarded
the Religious Freedom medal in the European Parliament while his country
is sitting on the ruins of 2000 Armenian churches and monasteries.
Following the collapse of the Soviet Empire, the European Union was
actively trying to counterbalance the unipolar power structure of global
politics, especially spearheaded by Germanys Chancellor Helmut Schmidt
and Frances Jacques Chirac, while Britains Tony Blair was playing the
spoiler, to prevent the emergence of another pole, meaning Europe.
The
US and Britain are eager to see Turkey integrated in the EU to assume the
spoiler role permanently.
At
the present time, Turkey is mending its fences with Russia and the Arab
world to keep the West guessing how did it lose Turkey.
Turkeys influence is growing in the Arab world, because the desperate
masses in those countries believe they have found an advocate for their
cause, since the Davos incident and reinforced by the Mavi Marmara
flotilla raid. Although hot rhetoric is being exchanged between Ankara and
Tel Aviv, relations are not at the breaking point.
The
credulous Arab everyman believes that the hearts of Turkish leaders are
bleeding for the plight of Gaza people, whereas Turkey has another axe to
grind an unspoken crisis to solve.
The
US invaded Iraq to neutralize a powerful enemy of Israel. With the
elimination of the Saddam regime, a power vacuum was created in the Middle
East, which Israel is pushing to fill. It specially set up shop in
Northern Iraq, training the Kurdish army and pacifying the area under
Kurdish rule. Even Iraqi- Armenians fell safer in the Kurdistan region and
they settled there.
In
all but name, the emergence of Kurdistan is a reality fanning the hopes of
16 million Kurds in Turkey. This tectonic shift in the Middle East
irritates Turkish leaders tremendously and they are trying to get even
with Israel.
An
autonomous (or virtually independent) Kurdistan does not auger well for
Turkish leaders because they already see the handwriting on the wall about
the partition of their own country should the Kurds get stronger in the
region.
Kurdish autonomy or independence aspirations threaten the territorial
integrity of Turkey. That is why, with all the rhetoric of liberalization,
Erdogan shot down a parliament resolution to allow the instruction of the
Kurdish language in the schools all the while chiding Chancellor Angela
Merkel for refusing to open Turkish schools in Germany.
As to
why the violence is continuing in the other regions of Iraq, it is not
different to surmise: the moment the Iraqi government stabilizes and
allows US forces to return home, Baghdad may gravitate towards Iran when
left unattended and undo what the neocons forced Washington to do.
Therefore, Turkey not only has not reduced its problems with Israel and
Iraq to zero, to the contrary, it has raised the ante.
Another neighbor, namely Syria, was threatened with war by Ankara, when it
was facing the huge Israeli army, to expel Kurdish leader Abdullah Oçalan
and thus Turks rewarded Damascus by canceling the visa regime and by
opening the Ataturk Dam, which had blocked the Euphrates river irrigation
water to flow into Syria.
On
the Cyprus issue, the Turkish leaders continue their intransigence by
keeping their 30,000-strong occupation force stay put in Northern Cyprus.
And
after their partition plan failed on the island, they brought a more
uncompromising leader to the puppet government in the north. Contrary to
EU resolution, Ankara refuses to open its ports to Greek Cypriot shipping,
and the Athens government, gripped by a devastating economic crisis, has
been desperately engaging in an economic cooperation policy with Turkey,
notwithstanding the Gordian Knot in Cyprus.
With
all the international cooperation Greece was unable to force Turkey to
abide by the Lausanne Treaty terms to open the Greek Orthodox seminary in
Heybeli, nor to recognize the ecumenical title of the Greek Orthodox
Patriarch.
Although Bulgaria suffered from almost four centuries of Ottoman misrule,
the residual Turkish community in that country has been energized and has
enough clout to force the Sofia government into cooperation with Turkey.
The Turkish faction prevented Bulgaria from recognizing the Armenian
Genocide.
Recently Turkish leaders visited Nakhichevan and made intimidating
announcements directed at Armenia. In that way, they warn that the
blockaded exclave is under their tutelage and that they will help boost
its depressed economy.
The
Turks also had acquired a legal fig leaf in the Treaty of Kars by
stipulating that the Baku government cannot cede that region to a third
party [Armenia] without Ankaras consent. That is why the protocols
implicitly call for the revival of the Kars Treaty, to keep Nakhichevan
under Azeri occupation and to seal the border with Armenia for perpetuity.
That
visit also encouraged Ilham Aliyev to increase his bellicose posture,
further threatening not only to recover Karabagh by war, but also to claim
Armenia proper for Azerbaijan.
Until
that moment Armenia was playing cool and emphasizing the diplomatic route
to solve the outstanding Karabagh crisis. But the last war cry prompted a
strong response from Armenia. First, Minister of Defense Seyran Ohanian
responded and very recently the president himself warned that should
Azerbaijan continue the war rhetoric, we will solve our problem with that
country once and for all.
Ankara killed the protocols to support Azerbaijan and to continue its
hostile policy towards Armenia.
It is
obvious that Davutoglus zero-problem policy with Turkeys neighbors has
many holes, in fact many zeroes.
Turkish policy in the Caucasus and, for that matter everywhere else, is
not intended for peace and stability, as it is proclaimed.
Davutoglus smooth talk can dupe some people for some time but not all
people all of the time.
Π. Ήφαιστος. Δικά μου σχόλια
Οι παραθέσεις εδώ συνήθως δεν
σχολιάζονται. Παραθέτω εν τούτοις σχόλιο για την πιο πάνω ανάλυση σε λίστα
συζητήσεων του διαδικτύου
quote
Για τους φίλους αποδέκτες της λίστας αυτή έχω εν τάχει να πω τα εξής
Η ανάλυσή του
Azadian είναι σωστή, ακριβής και οξυδερκής. Έχω μια μόνο επιφύλαξη με
την τελευταία παράγραφο. Η επιφύλαξή μου, αντλεί
από θεωρητικές μου θεμελιώσεις εδώ και δεκαετίες. Περιπτωσιολογικά, θα
αναφέρω δύο ιστορικές εμπειρίες που δείχνουν ότι οι διπλωματικές
επιδιώξεις
α) όταν κατατίθενται στην διεθνή σκακιέρα
β) όταν το ενδιαφερόμενο κράτος τις επιδιώκει με διπλωματική
δεξιότητα και προσεκτική στρατηγική
και γ) όταν μέσα στην δυναμική δίνη της διεθνούς πολιτικής
i)
ευνοηθεί από τις διεθνείς συγκυρίες
ii)
βρεθεί έτοιμο στρατιωτικά, φρόνημα, κρατική οργάνωση, στρατηγικός
σχεδιασμός, πολιτική ηγεσία
να εκμεταλλευτεί τις διεθνείς συγκυρίες,
iii)
ποδογετήσει εντός των δυνατοτήτων του και όχι με υπερεξάπλωση τις διεθνείς
συγκυρίες,
iv)
τηρεί συνεπή και μελετημένη στάση αναφορικά με έσχατες πολιτικές λογικές
ενός κράτους που αφορούν τα ζωτικά του συμφέροντα και
v)
συνάπτει ακατάπαυστα «πελατειακές σχέσεις» (patron-client
relations)
με τα ισχυρότερα κράτη, οι πιθανότητες επιτυχίας του και ανόδου στην
ιεραρχία ισχύος είναι πολύ μεγάλες.
Τα δύο παραδείγματα:
Πρώτον, όταν διακηρύχθηκε το δόγμα Μονρόε αρχές της δεκαετίας του
1820 (βλ. Περιπτωσιολογική μελέτη στο βιβλίο μου Αμερικανική
εξωτερική πολιτική 1994) προκάλεσε γέλωτες στην Ευρώπη και δηλώσεις
πολιτικών ηγετών ότι «ποτέ δεν άκουσαν πιο προπετή δήλωση». Η πολιτική
αυτή κέρδιζε έδαφος:
Όσο οι έριδες των ευρωπαίων εντείνονταν [σημερινές μεγάλες
δυνάμεις και εξέλιξη των σχέσεών τους βλ.
John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων],
όσο η κατατριβή τους εκτός Ευρώπη βάθαινε [ΗΠΑ στο
Αφχανιστάν, Ιράκ, Ρωσίας στην περιφέρειά της],
όσο η Αμερική μεγάλωνε και επεκτεινόταν [τηρώντας τις
αναλογίες σημερινή επέκταση της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας στο Αιγαίο,
στη Θράκη και στην Κύπρο],
όσο οι άλλοι αμερικανικοί λαοί έβλεπαν τις ΗΠΑ ως σωτήρα από τους
αποικιοκράτες [οι παραπαίουσες ισλαμικές κρατικές οντότητες και
προσέξτε την δεξιοτεχνία με την οποία ο Νταβούτογλου στο «Στρατηγικό
βάθος» απευθύνεται στις κοινωνίες των κρατών αυτών]
και όσο η Αμερική αποκτούσε βιομηχανική βάση μετά τον εμφύλιο [κανείς
δεν πρέπει να υποτιμά την διεύρυνση της βιομηχανικής βάσης της Τουρκίας,
το εργατικό της δυναμικό και την προσβασιμότητα που δημιουργεί σε αγορές ο
Νταβούτογλου, στην Συρία, στον Καύκασο ακόμη και στο Βόρειο κουρδικό Ιράκ]
τόσο περισσότερο η επιρροή και η διείσδυση των ΗΠΑ μεγάλωνε και
σημείο ασυγκράτητο, δηλαδή, να είναι στο τέλος η μόνη μεγάλη δύναμη που
ασκεί στρατηγική επικυριαρχία στην περιφέρειά της [βέβαια τελευταία για
τις ΗΠΑ αυτό ροκανίζεται στην Λατινική Αμερική για την Τουρκία, όμως, το
ισλάμ ενδέχεται να είναι μια αστάθμητη κοσμοσυστημική παράμετρος].
Εν τέλει, εδώ έχουμε, μεταξύ άλλων, Βασίληδες Φίλιες που
αποφαίνονται ως νέοι στάλιν και νέο-καθοδηγητές που με προπέτεια βάλλουν
κατά κάθε κινούμενου στόχου αναφέρομαι στην προσβλητική επιτίμηση ενός
ακαδημαϊκού προς άλλους ακαδημαϊκούς για την εκπομπή στην ΕΤ3 ότι οι
ακαδημαϊκοί που παρενέβησαν έπρεπε περίπου να παίξουν ρόλο καθοδηγητή της
ελληνικής κοινής γνώμης και δεν το έκαναν, αυτοί έχουν Νταβούτογλου, για
να μην μιλήσω για την πολιτική τους ηγεσία και την δική μας.
Δεύτερον, η υποβολή αίτησης ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ το 1987
(δές την περιπτωσιολογική μελέτη στην συνεισφορά μου στο βιβλίο Η ΕΟΚ
και η Κύπρος εκδόσεις Παπαζήση, 1991, όταν ενάντια στο Ελιαμέπ
επιχειρούσα να υποστηρίξω, μεταξύ άλλων, ότι η ΚΔ
μπορεί να υποβάλει
αίτηση ένταξης). Λοιπόν (θεωρητική αιτιολόγηση η ίδια με το δόγμα
Μονρόε]:
α) Ο Πάγκαλος ειρωνικά είπε ότι γιατί αν υπέβαλε η Τουρκία να
μην υποβάλουν και τα νησιά του Ειρηνικού ωκεανού [Σήμερα Πάγκαλοι και
άλλοι Πάγκαλοι αντί-παραγωγικά είναι οι θερμότεροι υποστηρικτές της
ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ για να
σωθούμε εμείς]
β) Ο ΗΠΑ αντιτείνονταν με σφοδρότητα μέχρι το 1991-2 [Μετά
έγιναν οι σφοδρότεροι υποστηρικτές όταν οι άγγλοι τους έπεισαν ότι α)
αποδυναμώνουν την ΕΕ πολιτικά-οικονομικά, β) ότι ενισχύουν την πολιτική
ενδυνάμωσης της προειλημμένης απόφασης να είναι η Τουρκία στρατηγικός
πυλώνας στην περιοχή, γ) όταν η ίδια η Τουρκία και ιδιαίτερα οι Ερτογάν /
Νταβούτογλου μετά το 2002 τους έπεισαν ότι «πελατειακά» θα έχουν συμφέρον,
δ) όταν η σχέση μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων άλλαξε, το ίδιο και ο
μουσουλμανικός κόσμος κτλ κτλ
γ) Τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης μετεξελίσσονται
[δέστε με απλό φακό τις μεταλλαγές των στάσεων της Γαλλίας και
Γερμανίας καθώς και τα αίτιά τους και θα καταλάβετε]
δ) Όταν στην Ελλάδα ο αρχικός τους συνεπής και διαφανής
υποστηρικτής, το Ελιαμέπ, κατέστη πλέον επικοινωνιακός κέρβερος [για να
μην μιλήσω για τις προσβάσεις πλέον του εξωπολιτικού-διεθνικού αυτού
ιδρύματος στον σκληρό πυρήνα λήψεως αποφάσεων η Τουρκία δηλαδή πλέον
διαθέτει οίκοι νόμιμους και πολιτικά νομιμοποιημένους συνεπείς
υποστηρικτές της
«ευρωπαϊκής Τουρκίας» (έλεος!! Για όποιον διάβασε τι
λέει ο Νταβούτογλου για την Ευρώπη και για όποιον παρακολουθεί με τι
συνέπεια ο Ερτογάν το εφαρμόζει). Για να κάνω εκτιμήσεις με θεωρητικούς
όρους, όποια και να είναι τα εγχώρια στηρίγματα της «ευρωπαϊκής Τουρκίας»
αποτελούν πανίσχυρους υποστηριχτές τύπου συνειδητών ή ανεπίγνωστων soft
power μέσα στα σωθικά του
«εχθρού» της Τουρκίας και υποψήφιου θύματός της και υπάρχουν βέβαια,
στην αιχμή τους, και οι αφελείς και απρόσεκτοι που εκτίθενται λέγοντας ότι
πρέπει να στηρίξουμε τον νέο-Οθωμανισμό διαφορετικά είμαστε
εθνικιστές].
Νόμιμες βέβαια πάντοτε οι στάσεις του καθενός σε ένα ευνομούμενο κράτος
και εγώ ποτέ δεν μιλώ για προθέσεις αλλά για θέσεις που όπως όλων μας
κρίνονται. Οι συνέπειες αυτών των θέσεων τώρα, όμως, δεν μαζεύονται. ..
και τα λοιπά γιατί εξαντλείται ο χρόνος μου λόγω φόρτου
Π.
Ήφαιστος
www.ifestosedu.gr
Unquote
-----------------------------------------
Του Roger Cohen, The
New York Times
’γκυρα Η λέξη Νταβουτογλουισμός είναι γλωσσοδέτης. Αυτό δεν του
επιτρέπει να αποτελέσει θέμα, τουλάχιστον για την ώρα, στο
Αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο Fox News.
Ωστόσο αν
μπορούσα να συνοδεύσω την Σάρα Πέιλιν, τα περίφημα «Πάρτι με Τσάι»
και μερικούς μισαλλόδοξους αντι-Μουσουλμάνους Ευρωπαίους σε μία χώρα
ώστε να τους καταδείξω πως έχει αλλάξει ο κόσμος, η επιλογή μου θα
με οδηγούσε στην Τουρκία.
Ο Αχμέτ Νταβούτογλου,
εμπνευστής του δόγματος της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας
και υπουργός εξωτερικών από το 2009 έχει θορυβήσει αρκετούς
Αμερικανούς.
Θεωρείται ο
άνθρωπος πίσω από την «στροφή της Τουρκίας στην Ανατολή», φίλος του
Ιράν, εχθρός του Ισραήλ, ασταθής σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και ο «πανούργος»
αρχιτέκτονας της επίθεσης φιλίας στα Αραβικά κράτη.
Τον Ιούνιο
ήταν έκδηλη η απογοήτευση της κυβέρνησης Ομπάμα όταν η Τουρκία
καταψήφισε το ψήφισμα για επιβολή κυρώσεων στο Ιράν. Παρόμοια και
πιο έντονα ήταν τα συναισθήματα στο Κογκρέσο.
Πολλοί είναι εκείνοι στην Ουάσιγκτον που αναπολούν με νοσταλγία την
ευπλασία που διέκρινε την Τουρκία κατά τον Ψυχρό Πόλεμο. «Δεν
θέλουμε να είμαστε μία παραμεθόρια χώρα όπως συνέβαινε τότε. Δεν
θέλουμε να έχουμε προβλήματα με τους γείτονες μας, και αυτό φυσικά
θα περιλάβει και το Ιράν» μου ανέφερε ο κ. Νταβούτογλου.
Ανεξάρτητες πρωτοβουλίες
Η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες αποτελεί τον
πυρήνα του βιβλίου του
Νταβούτογλου «Στρατηγικό Βάθος» που εκδόθηκε το 2001.
Έκτοτε το εμπορικό ισοζύγιο με την Ρωσία εκτινάχθηκε
στα 40 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως, η εμπορική κυριαρχία της
Τουρκίας στο βόρειο Ιράκ εδραιώνεται, οι σχέσεις της με την Δαμασκό
είναι άριστες, ενώ έχει υπογράψει συμφωνία για την διεξαγωγή
ελευθέρου εμπορίου με την Ιορδανία.
Ταυτόχρονα, και παρά τις νέες κυρώσεις, επιδιώκει την
επόμενη πενταετία να τριπλασιάσει τις εμπορικές της συναλλαγές με το
Ιράν.
Εξελίξεις που προκαλούν έντονη ανησυχία στην άτονη Δύση.
Η ακολουθητέα πολιτική οδήγησε στην αύξηση της
ανάπτυξης κατά 7 τοις εκατό, ενώ στα σκαριά βρίσκεται η επεξεργασία
μίας ακόμη πιο ριζοσπαστικής πολιτικής.
Η ιδέα της οικονομικής αλληλεξάρτησης ως βάση για
περιφερειακή ειρήνη και σταθερότητα. Αυτή η μεγαλοφυής ιδέα δεν ήταν
«εφεύρεση» της ΕΕ.;
Η νέα πρωτοβουλία της ’γκυρας οδηγεί αναπόφευκτα στην ερώτηση,
«Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι αποτελεσματικό μόνο για τους δυτικούς;»
Δεν το πιστεύω!
Έχοντας κρατήσει την Τουρκία εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης,
η δύση δεν δικαιολογείται να παραπονιέται.
Όπως το έθεσε πολύ σωστά ο Ντέιβιτ Κάμερον,
πρωθυπουργός της Βρετανίας και ο ισχυρότερος Ευρωπαίος υποστηρικτής
της, «είναι λάθος να δηλώνουμε ότι η Τουρκία μπορεί να προστατεύει
το στρατόπεδο, αλλά να μην της επιτρέπεται να έχει θέση στη σκηνή.»
Περήφανη για τα επιτεύγματα της
Όντως, λανθασμένο και ανόητο. H Τουρκία βρίσκεται σήμερα με το ένα
πόδι έξω από την δυτική σκηνή, αλλά ταυτόχρονα είναι περήφανη και
για το τι έχει πετύχει.
Οι επιλογές που έχουν ενώπιον τους τα έθνη συνεχώς
αυξάνονται. Δεν εξαρτώνται πλέον κύρια τις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η
Τουρκική εξωτερική πολιτική βασίζεται σε μία ρεαλιστική,
πραγματιστική ανάλυση της στρατηγικής εικόνας» δήλωσε χαρακτηριστικά
ο Νταβούτογλου.
«Ουδείς θα μας πει τι θα πράξουμε»
Είναι ακριβώς για αυτό που η ’γκυρα ενοχλείται από την καθοδήγηση
που επιδιώκει να της επιβάλει η Ουάσιγκτον.
Όταν ρώτησα τον Νταβούτογλου για την παρέμβαση της
Ουάσιγκτον σε σχέση με το ψήφισμα κατά του Ιράν, η απάντηση του ήταν
καταπέλτης.
«Δεν χρειαζόμαστε την συμβουλή κανενός! Είμαστε μια
υπεύθυνη χώρα, μέρος του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών και μέλος του
Συμβουλίου Ασφαλείας. Ψηφίσαμε όχι! Κανείς δεν μπορεί να μας πει ότι
πρέπει να εφαρμόσουμε το ψήφισμα.
Όσον αφορά δε τις μονομερείς αποφάσεις, είτε
Αμερικανικές είτε Ευρωπαϊκές, εμείς κοιτάζουμε πρώτιστα το εθνικό
μας συμφέρον. Είναι λάθος να διατηρείς στενές οικονομικές σχέσεις με
τους γείτονες σου;»
Εκείνο που επέφερε πλήγμα στον Νταβουτογλουισμό ήταν η αναγνώριση
από την ’γκυρα της νίκης του Αχμαντινεντζάτ στις αιματηρές εκλογές
του 2009. Την ίδια όμως στιγμή πιστεύω ότι η πολιτική που ακολουθεί
η Τουρκία έναντι του Ιράν είναι σε μεγάλο βαθμό σωστή.
Η απομόνωση ευνοεί τους σκληροπυρηνικούς. Οι κυρώσεις
δεν θα οδηγήσουν σε αλλαγή της πολιτικής της Τεχεράνης. Η πρόσφατη
συμφωνία Τουρκίας-Βραζιλίας για το εμπλουτισμένο Ιρανικό ουράνιο,
αποτελεί το μέσο «ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την έναρξη
διαπραγματεύσεων.»
Επί αυτού του θέματος ο Νταβούτογλου είναι ανυποχώρητος. «Φυσικά και
συντονίζαμε τις ενέργειες μας με τους Αμερικανούς. Ουδείς μπορεί να
υποστηρίξει ότι η Τουρκία έδρασε μονομερώς. Στόχος μας ήταν να
εκτονωθεί η ένταση και να περιοριστεί το πυρηνικό πρόγραμμα του
Ιράν.»
Η Τουρκία μπορεί να αποτελέσει την δίοδο για πρόσβαση της δύσης στον
Μουσουλμανικό κόσμο, αν η Ουάσιγκτον ξεπεράσει τις πικρίες της. Η
νέα Τουρκία δεν θα εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ ή την συμμαχία της με τους
Αμερικανούς. Αν το ΝΑΤΟ επιθυμεί να συνομιλήσει με τους Ταλεμπάν, ή
η Δύση με το Ιράν, είναι σε θέση να βοηθήσει.
Όταν όμως οι σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ επιδεινώνονται, τότε η
αντίδραση στο Καπιτώλιο είναι οργίλη. «Ναι, αναμένουμε απολογία
επειδή πιστεύουμε ότι οι φίλοι πρέπει να απολογούνται ο ένας στον
άλλο» τόνισε ο Νταβούτογλου, αναφερόμενος στον θάνατο Τούρκων
πολιτών στην επιχείρηση προσέγγισης της Γάζας.
Η αναφορά του μετέτρεψε την Αμερικανική αλληλεγγύη σε εχθρότητα.
Γερουσιαστής ζήτησε από τον πρόεδρο Ομπάμα όπως «καταδικαστεί η
αντίδραση της Τουρκίας.» Η πρόταση αυτή αντανακλά το κλίμα που
άρχισε να διαμορφώνεται στο Κογκρέσο σε σχέση με την Τουρκία, ως
φιλικά προσκείμενης στο Ιράν και εχθρικά διακείμενης έναντι του
Ισραήλ. Τέτοιας μορφής φτηνές, εθνικιστικές ανοησίες εμπεριέχονται
στην πολιτική Ομπάμα για την Μέση Ανατολή και την καταδικάζουν σε
αποτυχία.
---------------------------------------
Π.Ήφ. Συνήθως εδώ παραθέτω την ειδησιογραφία ή άλλες πληροφορίες χωρίς
σχόλια. Η καταπληκτική θέση του Νταβούτογλου, όμως, ότι "η ένταξη της
Τουρκίας στη ΕΕ θα έχει τον χαρακτήρα εξέτασης για την Ευρώπη είναι πολύ
σημαντική για την ελληνική διπλωματία. Αυτό γιατί η σπαρακτικά και κραυγαλέα
λανθασμένη παραφιλολογία που καλλιέργησε το γνωστό ίδρυμα εδώ και δύο
δεκαετίες ότι η Ελλάδα θα πρέπει να ενθαρρύνει την ένταξη της Τουρκίας στην
ΕΕ για να τη εξευρωπαίσει μας οδήγησε σε αυτή την κωμικοτραγική κατάσταση.
Βέβαια, ο πανέξυπνος Νταβούτογλου αποδεικνύεται ότι εκτός από σημαντικός
αναλυτής είναι και πρώτης τάξης διπλωμάτης που φέρνει βόλτα τους άλλους,
παραμυθιάζει τους ακροατές του και επισκιάζει την αλήθεια περίτεχνα. Ο
Hans Morgenthau, ο κορυφαίος αμερικανός Πολιτικός
Ρεαλιστής έγραψε ότι χωρίς καλή θεωρία διπλωματίας ένα κράτος θα πάθει
μεγάλες ζημιές. Δεν μπορεί να προβλεφτεί τι έπεται, αλλά ο δημόσιος διάλογος
κατέβηκε πολύ χαμηλά. Τα αποτελέσματα της κακής θεωρίας εξωτερικής πολιτικής
με την οποία βομβάρδισαν την ελληνική κοινή γνώμη επί δύο δεκαετίες οδηγεί
σε αστειότητες περί "συνεκμετάλευσης" που θα φέρουν την Ειρήνη. Αντί να
εφαρμοστεί το διεθνές δίκαιο και η Ελλάδα να συνομιλήσει -αν χρειαστεί και
μόνο αν χρειαστεί μετά την εφαρμογή της διεθνούς νομιμότητας- με τους
γείτονες για επίλυση αντικειμενικών προβλημάτων (πχ την κοινή συμφωνημένη
άντληση μιας υπόγειας δεξαμενής πετρελαίου) σε κάποια σημεία, συζητάμε
προγραμματικά με τον απειλούντα και επιτιθέμενο για το που θα είναι τα δικά
μας σύνορα πριν τεθούν τέτοια ζητήματα.
Νταβούτογλου: «Στρατηγική δύναμη η Τουρκία και
χωρίς την ΕΕ»
Τα ΝΕΑ 12 Νοεμβρίου 2010
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4603897
Μεγάλη
στρατηγική δύναμη και χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να γίνει η Τουρκία,
σύμφωνα με τον τούρκο υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου.
Πρόσθεσε όμως, ότι η Ε.Ε. μπορεί να αποκτήσει «σημαντικό στρατηγικό βάρος»
από την ένταξη της Τουρκίας.
Στην αναφορά του στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κατά τη διάρκεια ομιλίας
του στην επιτροπή προϋπολογισμού της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης, ο κ.
Νταβούτογλου επανέλαβε τη βούληση της Αγκυρας να τοποθετηθούν οι σχέσεις
με την Ελλάδα σε ένα νέο πλαίσιο, με ενίσχυση των οικονομικών σχέσεων και
συζήτηση των προβλημάτων. «Συνεχίζοντας τις διερευνητικές επαφές με την
Ελλάδα, συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας για ένα πλαίσιο που θα φέρει μια
μόνιμη ειρήνη στο Αιγαίο και θα προστατεύει τα εθνικά συμφέροντά μας»,
δήλωσε ο υπουργός.
Όσον αφορά
το Κυπριακό, σημείωσε πως ο στόχος είναι σαφής: «Θα συνεχίσουμε τις
προσπάθειες για μια λύση που θα φέρει τη μόνιμη ειρήνη και θα διασφαλίσει
τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο». «Μέχρι τότε όμως», συμπλήρωσε,
«θα συνεχίζονται οι προσπάθειές μας για πιο αποτελεσματική προβολή της
Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου στη διεθνή κοινότητα και άρση των
περιορισμών που στρέφονται εναντίον της».
Σε ό,τι
αφορά την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, ο κ. Νταβούτογλου έστειλε το εξής
μήνυμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Σήμερα», είπε, «η Ε.Ε. έχει μπροστά της μια
στρατηγική επιλογή. Ή θα γίνει μία παγκόσμια δύναμη, σημαντική και
δραστήρια από πολιτική και στρατηγική άποψη, ανταγωνιστική από οικονομική
πλευρά και αφομοιωτική πολιτισμικά ή θα είναι μία ηπειρωτική δύναμη, με
μειωμένη πολιτική επιρροή και οικονομική ανταγωνιστικότητα και εσωστρεφής
από πολιτισμική άποψη».
«Υπό αυτή
την έννοια, η ένταξη της Τουρκίας θα έχει το χαρακτήρα εξέτασης για την
ΕΕ. Η Τουρκία έχει δείξει ότι μπορεί να γίνει μεγάλη στρατηγική δύναμη και
δίχως την ΕΕ. Υπάρχει όμως σημαντικό στρατηγικό βάρος που μπορεί να
προσθέσει η Τουρκία στην Ευρώπη», υποστήριξε ο Τούρκος ΥΠΕΞ.
Ο κ.
Νταβούτογλου αναφέρθηκε και στο ζήτημα της πυραυλικής ασπίδας για την
οποία η Τουρκία δέχεται πιέσεις από το ΝΑΤΟ. Αφού σημείωσε τη σημασία της
Συμμαχίας στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και των προβλημάτων
ασφάλειας, παρατήρησε πως τα μέτρα που θα λαμβάνει το ΝΑΤΟ θα πρέπει να
περιλαμβάνουν όλες τις χώρες μέλη. «Καμία περιοχή, καμίας χώρας, δεν
μπορεί να μείνει εκτός της ζώνης αυτής».
Όπως είπε, η
Τουρκία «δεν επιθυμεί να είναι το πλευρικό μέλος, μια χώρα δορυφόρος του
ΝΑΤΟ, όπως ήταν την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Δεν αντιλαμβανόμαστε
απειλή από καμία γειτονική χώρα και δεν μπορούμε να δεχτούμε να υπάρχει
αντίληψη απειλής από συγκεκριμένες χώρες. Είναι απαραίτητη η δραστήρια
συμμετοχή της Τουρκίας σε όλους τους σχεδιασμούς ασφάλειας του ΝΑΤΟ, αλλά
αποδίδουμε σημασία στο να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ των προσπαθειών
διαμόρφωσης τόξου ειρήνης, γύρω από τη χώρα μας και των στρατηγικών
επιλογών του ΝΑΤΟ. Δεν επιθυμούμε να δημιουργηθούν νέα σύνορα και νέα
τείχη».
-------------------------------------------------
11.11.2010. Ο τούρκος που πάει παντού
Της ΝΤΙΝΑΣ ΒΑΓΕΝΑ
Η Τουρκία επισείει όλο και πιο μεθοδικά τις ειδικές σχέσεις της με τις χώρες
της Μέσης Ανατολής και της Ασίας ως μείζον διαπραγματευτικό ατού για την
εισδοχή στο κλαμπ της Ευρώπης.
Σαν να λέμε, «εντάξτε μας στην Ε.Ε. και θα σας δώσουμε τις άκρες μας προς
Ανατολάς».
Κομιστής του μηνύματος της κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι
άλλος από τον «Τούρκο που πάει παντού», τον υπερδραστήριο υπουργό Εξωτερικών
Αχμέτ Νταβούτογλου: επιδιδόμενος σε ακόμα μία ταξιδιωτική σάγκα με
κατεύθυνση από Ανατολάς προς Δυσμάς, χρησιμοποίησε πάλι προσεκτικά
ισορροπημένες δόσεις «φιλικών» και «αυστηρών» δηλώσεων για να επιδείξει σε
διεθνείς εταίρους τη σταθερότητα της γέφυρας της περιφερειακής μείζονος
τουρκικής διαμεσολαβητικής ισχύος.
Αντιπυραυλικά «νάζια»
Ηδη από την επίσκεψή του στο Πεκίνο, αρχές του μηνός, είχε φροντίσει ο κ.
Νταβούτογλου να επιμείνει ότι η σύσφιγξη των τουρκικών σχέσεων με την Ασία
δεν αποτελεί εναλλακτική λύση αυτών με την Ε.Ε. Επέμενε όμως και να «θολώνει
τα νερά» ως προς την αποδοχή ή μη της εγκατάστασης εντός της τουρκικής
επικράτειας των αισθητήρων ραντάρ του συστήματος της αντιπυραυλικής ασπίδας
του ΝΑΤΟ που στρέφεται προς το όμορο και φιλικό της Ιράν. Μένει να φανεί εάν
η Τουρκία προτίθεται να ασκήσει το δικαίωμα του βέτο κατά τη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο
Κορυφής στις 19 Νοεμβρίου στην Πορτογαλία, τορπιλίζοντας ή όχι το όλο
συμμαχικό σχέδιο.
«Απειλές» και «επιλογές»
Χθες στη Ρώμη ο κ. Νταβούτογλου είπε ότι η τουρκική κουλτούρα αποτελεί
«μέρος της Ευρώπης». Συναντώμενος όμως με τον Ιταλό ομόλογό του Φράνκο
Φρατίνι, είπε ορθά-κοφτά πως η Τουρκία δεν διαθέτει άπειρη υπομονή ως προς
τη δεκαετή και μετ' εμποδίων ευρωπαϊκή ενταξιακή της διαδικασία: «Να
σκεφτούν οι Ευρωπαίοι ποια θα είναι η θέση της Ευρώπης το 2050» είπε. «Η
Ε.Ε. μπορεί να είναι τότε άσχετη με το γεωπολιτικό περιβάλλον».
Οπου βρεθεί ο Τούρκος ΥΠΕΞ ξεκαθαρίζει ότι η χώρα του επιδιώκει να κρατήσει
μακριά το Ισραήλ από το παιχνίδι των συμμαχιών της, επαναλαμβάνοντας την
πάγια απαίτηση για έμπρακτη διατύπωση ισραηλινής συγγνώμης για το πολύνεκρο
ρεσάλτο του Mavi Marmara: στάση που εξακολουθεί να θορυβεί την
Ουάσιγκτον, η οποία θέλει να τερματίσει αυτό το μπρα ντε φερ επιρροής των
δύο φίλων συμμάχων της χωρών στην περιοχή.
Διόλου άσχετες λοιπόν οι παραινέσεις για αποκατάσταση των σχέσεων
Τουρκίας-Ισραήλ από τον Αμερικανό γερουσιαστή Τζον Κέρι, επικεφαλής της
επιτροπής εξωτερικών σχέσεων του Κογκρέσου, που από την Αγκυρα ξεκίνησε τη
δική του μεσανατολική περιοδεία.
(Πηγές: Associated Press, ΑΠΕ,nasdaq.com.todayszaman.com, AlJazeera)
---------------------------------------------------------
7.11.2010.
Τουρκία: Παλιές
αγάπες και παλιές έχθρες
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/11/blog-post_9047.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29
Η Τουρκία επιδιώκει ένα νέο ρόλο στα Δυτικά Βαλκάνια, που
ξυπνά παλαιούς φόβους, αλλά και νέες ελπίδες. Θεωρεί τους λαούς εκεί
συγγενείς, αλλά υπάρχουν κι άλλοι στα Βαλκάνια που φοβούνται νεο-οθωμανικές
επιδικώξεις.
Η Τουρκία, βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος,
αυτή τη φορά για τον ρόλο της στα Δυτικά Βαλκάνια μετά τη διάλυση της
Γιουγκοσλαβίας. Ήταν το θέμα έρευνας που παρουσίασε στη Deutsche Welle στο
Βερολίνο ο Ντούσαν Ρέλγιτς, πολιτικός επιστήμονας του Ιδρύματος Επιστήμη και
Πολιτική σε εκδήλωση της Εταιρείας Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της
Γερμανοτουρκικής Εταιρείας. Ο ερευνητής θέλησε να καταγράψει τα κίνητρα και
τις επιπτώσεις του όψιμου ενδιαφέροντος της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής
για την Κροατία, Βοζνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία, Μαυροβούνιο, Κοσσυφοπέδιο και π.
γ. Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Ισάξιοι εταίροι στη διαμόρφωση της ασφάλειας
Τους λαούς αυτών των κρατών οι Τούρκοι τους θεωρούν συγγενείς τους, και
μάλιστα η επίσημη θέση της ’γκυρας είναι ότι το ενδιαφέρον αποτελεί έκφραση
σεβασμού των Τούρκων για τα συμφέροντα και την ευημερία των συγγενών τους.
Εκτός αυτού υπάρχουν και οι αγορές, που είναι πολύ σημαντικές για την
τουρκική οικονομία, αλλά βεβαίως και πολλά στρατηγικά και πολιτικά
συμφέροντα,
«Ιδιαίτερα σημαντικό για τους Τούρκους είναι να ενισχύσουν την επιρροή τους
στην περιοχή για να μπορέσουν να συμμετέχουν ως ισάξιοι εταίροι της Ε.Ε. και
άλλων εξωτερικών παικτών στη διαμόρφωση της νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας
στην Ευρώπη, και ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι της γηραιάς ηπείρου»,
υποστηρίζει ο Ντούσαν Ρέλγιτς.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε ορισμένες διαφορές, που αναφύονται στα Βαλκάνια η
Τουρκία εμφανίζεται ως σημαντικός πολιτικός παράγοντας. Για παράδειγμα, μετά
τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία η ’γκυρα προσπάθησε να διαμεσολαβήσει ανάμεσα
στη Σερβία και τη Βοσνία. Επίσης, στο θέμα του ονόματος της π. γ.
Δημοκρατίας της Μακεδονίας η ’γκυρα στήριξε ανοιχτά την κυβέρνηση των
Σκοπίων.
Στα Δυτικά Βαλκάνια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια όλο και περισσότερα
τουρκικά πολιτιστικά κέντρα, σχολεία και πανεπιστήμια. Αλλά και η τουρκική
μιντιακή προσφορά, από ραδιοφωνικά προγράμματα για το εξωτερικό μέχρι
δακρύβρεχτα σίριαλ, γίνεται όλο και πιο αγαπητή. Η συμπάθεια για τους
Τούρκους έχει ανέβει στα ύψη κυρίως στους μουσουλμάνους Βόσνιους.
Χαρακτηριστικό είναι ότι πρόσφατα πολλοί από αυτούς γιόρτασαν τη νίκη της
τουρκικής ομάδας μπάσκετ στον ημιτελικό κατά της Σερβίας με τουρκικές
σημαίες.
«Καλύτερα με την Τουρκία, παρά στην ευρωπαϊκή αναμονή»
«Υπάρχουν όμως κι άλλοι», προσθέτει ο Ντούσαν Ρέλγιτς, «που έμαθαν στο
δημοτικό ότι θα πρέπει να αποβάλλουν τον οθωμανικό ζυγό, αν θέλουν να
επιστρέψουν στη Ευρώπη. Πρόκειται για απόψεις που έχουν τις ρίζες τους στον
19ο και 20ο αιώνα, αλλά ενισχύθηκαν στην μεταπολεμική γιουγκοσλαβική
ιστορία».
Αυτή η διχασμένη σχέση των λαών των Δυτικών Βαλκανίων με την ’γκυρα
αντικατοπτρίζεται και στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Ένα ποσοστό μόνο του
40% δηλώνει ότι η Τουρκία είναι φιλική χώρα, ορισμένοι Σέρβοι διανοούμενοι
μάλιστα ισχυρίζονται ότι πίσω από την τουρκική διπλωματία κρύβεται μια νέο
οθωμανική φιλοσοφία, που κατατείνει στην αναγέννηση της Οθωμανικής
αυτοκρατορίας μετά από τον εξισλαμισμό της περιοχής.
«Ίσως», εκφράζει τον προβληματισμό του ο Ντούσαν Ρέλγιτς, «να προκύψει ένας
νέος τρόπος πολιτικής σκέψης σε τμήμα των λαών της περιοχής, που να λέει,
ότι αν η χώρα μου δεν μπορεί να γίνει μέλος της Ε.Ε. και η Τουρκία, ως
ανερχόμενη περιφερειακή οικονομική δύναμη και πολυπληθέστερη χώρα της
περιοχής με διεθνοπολιτικό ρόλο γίνει εταίρος μας, τότε, αν επιδιώξουμε
στρατηγική συνεργασία με την ’γκυρα, μεσοπρόθεσμα ή και μακροπρόθεσμα, να
επιτύχουμε περισσότερα, από το να περιμένουμε πότε η Ε.Ε. θα συνεχίσει την
πολιτική της διεύρυνσης».
Το συμπέρασμα είναι,. Ότι σε περίπτωση που η Ε.Ε. αφήσει στο προθάλαμο
αναμονής τα κράτη των δυτικών Βαλκανίων, δεν αποκλείεται να ηγηθεί η Τουρκία
μιας «συμμαχίας των απορριφθέντων συγγενών» τους.
Alexandra Scherle/Ειρήνη
Αναστασοπούλου
Επιμέλεια Σύνταξης
Σπύρος Μοσκόβου
----------------------------------------------
5.11.2010.
Τουρκία ειρηνοποιός εκεί όπου υπάρχουν
"οθωμανικά κατάλοιπα".
Σημ. Σημειώνω ότι στο Στρατηγικό βάθος
σημαντικό στοιχείο της νεο-Οθωμανικής στρατηγικής είναι, όπως λέει ο
Νταβούτογλου, η καλλιέργεια των ερεισμάτων εκεί όπου υπάρχουν "οθωμανικά
κατάλοιπα", ιδιαίτερα στα Βαλκάνια αλλά και αλλού.
Πρωτοβουλία για τη διευθέτηση του
προβλήματος του Κοσσυφοπεδίου, που δυναμιτίζει τις σχέσεις
Βελιγραδίου - Πρίστινας, εμφανίζεται πρόθυμη να αναλάβει η
Αγκυρα, στο πλαίσιο της στρατηγικής της να παίξει
«εξισορροπητικό» ρόλο στις εστίες έντασης στην ευρύτερη περιοχή.
Σχετική πρόταση έκανε ο πρωθυπουργός
της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πραγματοποιεί από
χθες επίσημη επίσκεψη στην Πρίστινα.
Η πρόταση έγινε αποδεκτή με χαρά από τον πρωθυπουργό του
Κοσσυφοπέδιου, Χασίμ Θάτσι, ο οποίος αναφέρθηκε στη διάρκεια της
κοινής συνέντευξης Τύπου με τον Τούρκο ομόλογό του, στη σημαντική
παρουσία τουρκικών ομίλων στο Κόσοβο, στις επενδύσεις της Τουρκίας
στην περιοχή, αλλά και στην κατασκευή του αεροδρομίου της
πρωτεύουσας από την τουρκική εταιρεία Limak.
«Ετοιμοι για ειρήνη...»
«Είμαστε έτοιμοι να μεσολαβήσουμε μεταξύ της Σερβίας και του
Κοσσυφοπεδίου εάν μας ζητηθεί. Επειδή το μόνο που θέλουμε είναι η
ειρήνη στην περιοχή. Η Τουρκία είναι έτοιμη να αναλάβει όποιον
ρόλο της ζητηθεί προκειμένου να συμβάλει στην επίτευξη της ειρήνης
στα Βαλκάνια» δήλωσε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός εξέφρασε παράλληλα την ευχή το Κόσοβο
σύντομα να μετατραπεί σε μια πολυπολιτισμική, δημοκρατική,
ευημερούσα και ασφαλή περιοχή των Βαλκανίων και πως η Αγκυρα θα
στηρίξει με κάθε τρόπο την κυβέρνηση της χώρας για να ολοκληρώσει
το πρόγραμμά της.
Η πρωτοβουλία αυτή της Αγκυρας εντάσσεται στο πλαίσιο της
«επιθετικής πολιτικής φιλίας» για την ανάπτυξη οικονομικών και
πολιτικών σχέσεων με τις γειτονικές της χώρες, με σκοπό την
ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή ηγετική δύναμη στην ευρύτερη
περιοχή της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων, του Καυκάσου και της
Κεντρικής Ασίας. *
-----------------------------------
4.11.2010. Turkish Coalition of America (TCA) και τα
Βαλκάνια
Sender:
mgsa-l-bounces@uci.edu
Date: Thu, 4 Nov 2010 19:11:04
Modern Greek Studies List<mgsa-l@uci.edu>
Subject: Re: [MGSA-L] H-TURK:CfP: Lasting impacts of the
Balkan Wars,
1912-1913
Regarding the earlier announcement posted to this list
under this thread, the following should be noted:
1. The deconstruction of national identities in the
Balkans and the reappraisal of clash of identities in the geographical
region, formerly known as Ottoman Rumelia (and beyond), is doubtless an area
worthy of scholarly inquiry. By the same token, this area of scholarship
also carries the risk of becoming entangled
--almost imperceptibly-- with emerging discernible
elements of political expediency and practical imperatives as part of the
unfolding Turkish foreign policy towards the Balkans.
2. At issue here is the veracity of independent
scholarship fostered by the Turkish Studies Project at the University of
Utah, an academic program which was
established with the financial support of the Turkish
Coalition of America (TCA), a powerful and highly influential lobbying
organization in the United States. As such, the project in question should
be viewed with circumspection.
http://www.unews.utah.edu/p/?r=031009-1
http://www.poli-sci.utah.edu/news_dept.html
http://www.turkishcoalition.org/congress.html
3. The sponsorship of this project by TCA recalls the
long tract record of influence of Turkey's funding on the field of Turkish
Studies in the United States as critically deciphered by Professor Speros
Vryonis in his book _The Turkish State and History: Clio meets the Grey
Wolf_ (Institute of Balkan Studies, 1992).
4. The visceral anti-Greek prejudice and overt (almost
preemptive) defamatory campaign against Greece launched by the Turkish
Coalition of America (TCA) --especially during a period of purportedly
rising Greek-Turkish rapprochement--
is encapsulated in the TCA letter to President Obama (copied
to the Secretary of
State Hilary Clinton) on the occasion of this year's
commemoration of the National Independence Day of Greece. The letter in
question --dated March 23, 2010 and signed by TCA's president G. Lincoln
McCurdy, portrays the Greek Struggle for Independence as "one of the
world's worst tragedies" (sic)
http://www.turkishcoalitionofamerica.com/TCALettertoPresidentObamaonGreekNationalIndependenceDay_0323010.html
A cautionary note and caveat to all concerned.
CDK
PS1. Interestingly, albeit not surprisingly, TCA is a
sponsor of the Makedonski diaspora organization, "United Macedonian Diaspora"
(UMD) actively engaged in a virulent anti-Greek campaign.
http://umdiaspora.org/content/view/359/1/
PS2. Last August, TCA sponsored the delegation of 18
senior Congressional staffers to fYROM and Türkiye issuing the following
statement in TCA's official
website:
"TCA and the United Macedonian Diaspora (UMD) are working
together to educate the senior advisors about the primary issues of
importance facing both nations and the status of their relationships with
the United States."
http://www.turkishcoalition.org/TCASponsorsCongressionalDelegationtoMacedoniaandTurkey.html
---------------------------------------------
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΩΒΑΙΟΣ | Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010, Το Βήμα
Επιθετικές
ομιλίες από την επικεφαλής του μειονοτικού συνδυασμού στον Δήμο
Κομοτηνής Σιμπέλ Μουσταφάογλου
Επιθετικές ομιλίες από την επικεφαλής του μειονοτικού συνδυασμού
στον Δήμο Κομοτηνής Σιμπέλ Μουσταφάογλου
Oι υψηλοί
τόνοι της κυρίας Σιμπέλ Μουσταφάογλου, πρώην στελέχους του
ΠαΣοΚ και ανεξάρτητης πλέον υποψήφιας δημάρχου Κομοτηνής, επικεφαλής
ενός αμιγώς μειονοτικού συνδυασμού, έχει στρέψει την προσοχή της
κυβέρνησης και στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης στις
ελάχιστες ημέρες που απομένουν ως τις εκλογές της προσεχούς Κυριακής.
Η κυρία Μουσταφάογλου, υποψήφια ευρωβουλευτής του ΠαΣοΚ στις εκλογές του
2009, ανακοίνωσε προ μερικών εβδομάδων την υποψηφιότητά της δίνοντας
έμφαση στην τουρκική καταγωγή της και αποστασιοποιούμενη από το ΠαΣοΚ.
Οσο πλησιάζουν οι εκλογές, οι δηλώσεις της στις συγκεντρώσεις γίνονται
ολο και πιο επιθετικές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την προχθεσινή
ομιλία της σε κοινότητα Ρομά στην Καλκάντζα. Εκεί, μεταξύ όλων των
άλλων, η κυρία Μουσταφάογλου τόνισε επανειλημμένως ότι «η ψήφος του
Τούρκου πρέπει να πάει στον τουρκικό συνδυασμό», ενώ ο
υποψήφιος με τον συνδυασμό της στην περιοχή κ. Αλί Χασάν είπε ότι
«εμείς είμαστε παιδιά των Οθωμανών». Η κυρία Μουσταφάογλου
αναφέρθηκε και στην οικονομική κατάσταση στην περιοχή λέγοντας:
«Πρέπει πλέον να σωθούμε από τη φτώχεια,να υπάρξουν
δουλειές για τους νέους και τα παιδιά μας. Αυτό το κράτος και αυτή η
κυβέρνηση,αυτό το έθνος δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά.Αυτή
η χώρα είναι μπατιρισμένη. Εμείς θα φέρουμε βοήθεια από
την Τουρκία,θα ανοίξουν βιομηχανίες εδώ και θα υπάρξουν δουλειές για
τους νέους». Η ανεξάρτητη υποψήφια για τη δημαρχία της Κομοτηνής
δήλωσε επίσης ότι πρέπει να διδαχθούν τα παιδιά της περιοχής τη θρησκεία
τους και τις γιορτές τους, ώστε σε δέκα χρόνια να μπορούν να λένε
«είμαστε Τούρκοι» , ενώ επανειλημμένως έδωσε γραμμή στους ψηφοφόρους
τονίζοντας ότι «η ψήφος των Τούρκων δεν πρέπει να πάει στους Τούρκους
των άλλων συνδυασμών,αλλά στον τουρκικό συνδυασμό».
Η πολιτική στροφή της κυρίας Μουσταφάογλου, η οποία εθεωρείτο ένα από τα
πλέον προοδευτικά στοιχεία της μειονότητας, αιφνιδίασε την κυβέρνηση και
το ΠαΣοΚ, που τώρα επιχειρούν με απεγνωσμένες κινήσεις της τελευταίας
στιγμής να περιορίσουν τη διαρροή ψήφων προς τον μειονοτικό συνδυασμό.
Για τον σκοπό αυτόν γίνονται απόπειρες προσέγγισης μετριοπαθών στοιχείων
της μειονότητας. Παρά ταύτα, η διαχείριση των τελευταίων μηνών και
ειδικώς της εποχής κατά την οποία ο κ. Σ. Ξυνίδης ήταν Γραμματέας
του κόμματος, έχει γίνει εσχάτως αντικείμενο έντονης κριτικής από τοπικά
στελέχη και βουλευτές. Το στοιχείο που προβληματίζει ιδιαιτέρως την
κυβέρνηση είναι η απόπειρα κύκλων της μειονότητας να καλλιεργήσουν
διαφορετική εκλογική συμπεριφορά μεταξύ των μελών της, διοχετεύοντας
ψήφους σε «δικούς τους» συνδυασμούς, ενώ την ίδια στιγμή αναβιώνει το
(ακραίων θέσεων) κόμμα που είχε ιδρύσει ο Αχμέτ Σαδίκ.
Διαβάστε
περισσότερα:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=364788&dt=04/11/2010#ixzz14NsJyWNi
Ακόμη το εξής από την ειδησεογραφία:
Ένα από
τα ποιο γνωστά Οθωμανικά εμβατήρια, επέλεξαν ως μουσική υπόκρουση οι
διοργανωτές των συγκεντρώσεων της Σιμπέλ Μουσταφάογλου στην Κομοτηνή.
Σε
περιοδεία της στο Μέγα Δουκάτο και
την ώρα που χαιρετούσε τους συγκεντρωμένους οπαδούς, μεταδιδόταν Τουρκικό
Πατριωτικό εμβατήριο, οι στίχοι του οποίου μιλούν για στρατιές
που οδηγούν τους εχθρούς σε ταπείνωση, για την αγάπη και την υπερηφάνια
στο Τουρκικό Έθνος.
Χαρακτηριστικά οι στίχοι που μπορείτε να ακούσετε στον παρακάτω κόμβο,
http://www.dailymotion.com/video/xfhxkd_sibel-mustafaoglu-nun-buyuk-doganca-mitingi-4_news#from=embed
αναφέρουν τα εξής:
Ο
παππούς των προγόνων σου
ο
πατέρας της γενιάς σου
Ο
παππούς των προγόνων σου
ο
πατέρας της γενιάς σου
Ω
γενναίο Τουρκικό έθνος
Οι
στρατιές σου πολλές φορές
δοξάστηκαν στον κόσμο
Οι
στρατιές σου πολλές φορές
δοξάστηκαν στον κόσμο
Τουρκικό έθνος, Τουρκικό έθνος
Τουρκικό
έθνος, Τουρκικό έθνος
Αγάπα
με πάθος το έθνος σου
Κατέστρεψε
τους εχθρούς της πατρίδας σου
Να
υποστούνε την ταπείνωση
----------------------
New York Times,
http://www.nytimes.com/2010/10/26/opinion/26iht-edcohen.html?_r=1&hp
ANKARA
Davutogluism is a mouthful. Its not going to make Fox News any time soon.
But if I could escort Sarah Palin, Tea Partiers and a few bigoted anti-Muslim
Europeans to a single country illustrating how the world has changed, it
would be the home of the D-word, Turkey.
Ahmet
Davutoglu, who birthed a foreign policy doctrine and has been Turkeys
foreign minister since May 2009, has irked a lot of Americans. Hes seen
as the man behind Turkeys turning East, as Irans friend, as Israels
foe, as a fickle NATO ally wary of a proposed new missile shield, and as
the wily architect of Turkeys new darling status with Arab states. The
Obama administration has said it is disappointed in Turkeys no vote on
Iran sanctions last June; Congress is not pleased, holding up an
ambassadorial appointment and huffing over arms sales.
Nostalgia is
running high in Washington for the pliant Turkey of Cold-War days.
Davutoglu is having none of it. We dont want to be a frontier country
like in the Cold War, he told me. We dont want problems with any
neighbor and that, of course, would include Iran.
Zero
problems with neighbors lay at the core of Davutoglus influential book
Strategic Depth, published in 2001. Annual trade with Russia has since
soared to $40 billion. Syrian-Turkish relations have never been better.
Turkeys commercial sway over northern Iraq is overwhelming. It has signed
a free trade agreement with Jordan. And now Turkey says it aims United
Nations sanctions notwithstanding to triple trade with Iran over the
next five years.
All this
makes the anemic West edgy: The policy has produced 7 percent growth this
year. Theres also something deeper at work: The idea of economic
interdependence as a basis for regional peace and stability sounds awfully
familiar. Wasnt that the genius of the European Union idea?
Which
prompts another question: Can it only work for Westerners? I dont think
so. And, having shortsightedly kept Turkey out of the European Union, the
West is scarcely qualified to complain. As British Prime Minister David
Cameron, Turkeys strongest European supporter, said recently, It is just
wrong to say that Turkey can guard the camp but not be allowed to sit in
the tent.
Wrong indeed,
and stupid, but thats where Turkey is, with at least a foot outside the
Western tent, and increasingly proud of what it has achieved in a
transformed world. Nations have increasing options. They dont depend as
much on the United States. Congress can rail about that and it wont
change a thing. Turkish foreign policy, Davutoglu said, is based on a
realistic, rational analysis of the strategic picture. Yep.
So it gets
prickly over U.S. guidance. When I asked Davutoglu about the visit last
week of Stuart Levey, a senior Treasury department official, to Ankara to
talk about Iran sanctions, he bristled: We dont need any advice, he
told me. We are a responsible country of the U.N. system and a member of
the U.N. Security Council. We voted no. That is our decision. We have no
need to be told by anyone, we will implement the U.N. Security Council
resolution. But as for unilateral resolutions American or European we
will look at our own national interest. Is it wrong to have strong
economic relations with neighbors?
I think
Turkeys immediate recognition of Mahmoud Ahmadinejad following his
violent electoral putsch of June 2009 was the low point of Davutogluism.
But I also think Turkey has Iran policy about right. Isolation comforts
the hard-liners. Sanctions wont turn Iran. A Turkish-Brazilian swap deal
for Irans low-enriched uranium, reached last May, was a means to open
the way for diplomatic negotiations.
Davutoglu
was adamant: Of course we were coordinating with the Americans at every
stage. Nobody from Washington can say Turkey acted on its own. Our purpose
was to ease the tension and to contain the Iranian nuclear program.
Turkey can
be the Wests conduit to the Muslim world if Washington can bury its pique.
The new Turkey wont abandon NATO or its American alliance: If NATO wants
to talk to the Taliban, or the West to Iran, it can help.
But when
Turkish-Israeli relations implode, rumblings on Capitol Hill get furious.
That Turkeys Iran diplomacy coincided with Israels killing of eight
Turkish and one U.S. citizen on a Turkish-led Gaza-bound flotilla was a
fluke. Still, it has left bitter feelings.
Turkey
expects solidarity from the United States because its citizens were killed
in international waters, Davutoglu said. This is an issue of national
pride. He added, referring to Israel, Yes, we expect an apology because
we think friends can apologize to one another.
Far from U.S.
solidarity, Turkey got U.S. hostility. One congressman wrote to President
Obama demanding that he condemn Turkeys reaction to the incident. That
last sentence cries out for an exclamation mark. It reflects the Turkey-equals-Iran-lover-and-Israel-hater
surge in Congress.
Thats the
kind of cheap jingoistic nonsense that boxes in Obamas Mideast policy and
condemns it to tired failure. Its time for Davutogluism to roll off more
American tongues.
------------------------------------
24.10.2010. Διαφύλαξη του εθνικού συμφέροντος
Διαφύλαξη του εθνικού
συμφέροντος
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=15426&subid=2&pubid=39662948
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΗΦΑΙΣΤΟΣ
Με ιστορικούς όρους η
παρούσα οικονομική κρίση είναι ασήμαντη. Δεν δικαιολογεί την παραμικρή
ολιγωρία, ενδοτισμό, κατευνασμό και αδιαφορία μπροστά στο ενδεχόμενο
εκχώρησης εθνικής ανεξαρτησίας, που η Ιστορία και η διεθνής νομιμότητα
κατοχυρώνουν στους Ελληνες τον ελλαδικό και τον κυπριακό χώρο.
Η Εθνική
Ανεξαρτησία, κοντολογίς, είναι αδιαπραγμάτευτη.
Εντούτοις, πολλοί εκτιμούν πλέον ότι προ
των θυρών τίθενται ως ενδεχόμενα: α) κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας για
να δημιουργηθεί ένα προβληματικό κρατίδιο εγγενώς συγκρουσιακό και υπό
τουρκική επικυριαρχία, β) «κυπροποίηση» της Θράκης με εξωγενώς υποκινούμενες
δραστηριότητες, γ) απώλεια πλούτου και κυριαρχίας στο Αιγαίο, όπου η
αποτρεπτική ισχύς μας μπορεί εντούτοις να διασφαλιστεί αδιατάραχτα. Για να
παραφράσω τον Ανδρέα Παπανδρέου, πρόκειται για πλούτο και κυριαρχία που
ανήκουν στα παιδιά και στα εγγόνια των σημερινών Ελλήνων και που δεν
δικαιούμαστε να εκχωρήσουμε κάτω από θλιβερές μεταμφιέσεις, όπως
«συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο ή «συνομοσπονδία» στην Κύπρο. Κυριαρχία χάνεται
μόνον όταν ένα κράτος ηττηθεί έπειτα από έναν επιθετικό πόλεμο. Οι Ελληνες,
όμως, δεν επιτέθηκαν ποτέ σε κανέναν.
Η πίστη-νομιμοφροσύνη στο ελληνικό εθνικό
συμφέρον αποτελεί, εξάλλου, νομική και ηθική υποχρέωση όλων. Ακόμη και
πάμπτωχη να είναι μια χώρα, επιπλέον, οι ηγέτες και ο λαός αντιτάσσουν
πάντοτε «ΟΧΙ» κατά όσων απειλούν την επικράτειά της και την εθνική
ανεξαρτησία τους. Απώλεια του Αιγαίου, της Θράκης και της Κύπρου θα είναι η
αρχή του τέλους της εθνικής ανεξαρτησίας μας. Η οικονομική κρίση σίγουρα δεν
δικαιολογεί την παραμικρή βιασύνη.
Είναι λοιπόν καιρός οι Ελληνες να
εκσυγχρονιστούν ως προς τουλάχιστον ένα ζήτημα: Οπως και στον υπόλοιπο
κόσμο, να σταθεροποιήσουν κρίσιμες κοινωνικές και πολιτικές συγκλίσεις για
το εθνικό συμφέρον, που θα οριοθετούν θέσφατα, έσχατες λογικές και
αδιαπραγμάτευτες στάσεις. Χωρίς ορισμό και οριοθέτηση του εθνικού
συμφέροντος, εξάλλου, εθνική στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξει.
Τελειώνω λοιπόν αναφέροντας τους ορισμούς
και τις ιεραρχήσεις εθνικού συμφέροντος, σύμφωνα με την τυπολογία που όλα τα
υπόλοιπα κράτη ρητά θεωρούν αυτονόητη. Οι ακριβείς ορισμοί και οριοθετήσεις,
ασφαλώς, εξαρτώνται από τις ιδιαίτερες περιστάσεις κάθε κράτους.
Τα ιεραρχημένα μεν, αλλά αλληλένδετα δε
εθνικά συμφέροντα είναι τα εξής: Συμφέρον επιβίωσης: Ακεραιότητα της
επικράτειας και όταν υπάρχει απειλή, αποτρεπτική στρατηγική που
αντιμετωπίζεται με επαρκή στρατιωτική-διπλωματική ισχύ. Ζωτικό συμφέρον:
Ισορροπία δυνάμεων, διασφάλιση κατά εξωγενών διαβρώσεων που ροκανίζουν την
οικεία πολιτεία, οικονομική ισχύς, συμμετοχή σε διεθνείς θεσμούς, συμμαχίες,
ομογενείς του εξωτερικού. Μείζον συμφέρον: Διαφύλαξη των πνευματικών αγαθών,
του πολιτισμού, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών. Δευτερογενή
συμφέροντα: δραστηριότητες ιδιωτών, εξωτερικό εμπόριο και επενδύσεις.
O
Παναγιώτης Hφαιστος
είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο
Πειραιώς.
----------------------------------------
24.10.2010. Α. Νταβούτογλου : Οι δύο πλευρές τα συζήτησαν όλα, από
το Αιγαίο μέχρι τις μειονότητες
Το
θέμα είναι να βρεθεί λύση στο πλαίσιο των νόμων και του
συντάγματος της Τουρκίας και εργαζόμαστε σοβαρά προς αυτή την
κατεύθυνση είπε ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ
Νταβούτογλου απαντώντας σήμερα σε ερώτηση για το αν το υπουργείο
του εργάζεται για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη
Χάλκη.
Τουρκία - Δηλώσεις Νταβούτογλου για Θεολογική Σχολή Χάλκης
και συνομιλίες Παπανδρέου-Ερντογάν.
του ανταποκριτή μας Α. Αμπατζή
Το θέμα είναι να βρεθεί λύση στο πλαίσιο των νόμων και του
συντάγματος της Τουρκίας και εργαζόμαστε σοβαρά προς αυτή την
κατεύθυνση είπε ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ
Νταβούτογλου απαντώντας σήμερα σε ερώτηση για το αν το υπουργείο
του εργάζεται για την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη
Χάλκη.
Μετά τη συνάντηση που είχε σήμερα στην Κωνσταντινούπολη με τον
αρμόδιο για θέματα διεύρυνσης επίτροπο της ΕΕ Στέφαν Φούλε, ο
Νταβούτογλου προέβη σε δηλώσεις.
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν το υπουργείο του εργάζεται
σχετικά με το θέμα της σχολής το οποίο, παρατήρησε ο
δημοσιογράφος, τέθηκε κατά την επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού
στην Αθήνα, ο Νταβούτογλου είπε ότι κατά τη συνομιλία στην
Αθήνα οι δύο πλευρές συζήτησαν όλα τα κοινά ζητήματα, από το
Αιγαίο και τις μειονότητες, μέχρι τις θεωρήσεις στην ΕΕ, το
Κυπριακό και άλλα περιφερειακά θέματα, περιλαμβανομένης και της
Μέσης Ανατολής.
Ο τούρκος υπουργός επεσήμανε ότι αμφότερες οι χώρες έχουν λάβει
την απόφαση να προβούν, από πλευράς θεμελιωδών, οικουμενικών αξιών
και σταθερών της ΕΕ, στα αναγκαία βήματα για τις μειονότητες τις
οποίες θεωρούν πολίτες τους .
Εμείς , πρόσθεσε , πιστεύουμε ότι όλες οι θρησκείες έχουν το
δικαίωμα να δίνουν στα μέλη τους τη δική τους εκπαίδευση, εντός
του νόμιμου και συνταγματικού πλαισίου. Το θέμα είναι να βρεθεί
λύση εντός αυτού του πλαισίου. Οι θρησκευτικές ελευθερίες είναι
για μας οικουμενικές. Όποιοι και να είναι το περιεχόμενό τους,
πρέπει να γίνουν σεβαστές οι ελευθερίες αυτές. Παρομοίως και η
Ελλάδα προσεγγίζει το θέμα της τουρκικής μουσουλμανικής
μειονότητας με μία καλή προοπτική. Πιστεύουμε ότι πρέπει, όχι μόνο
στο θέμα της Θεολογικής Σχολής, αλλά γενικά στα θέματα αυτά, να
γίνουν βήματα σε οικουμενικό πλαίσιο και με τις πιο ευρείες
σταθερές.
Απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με τη Σχολή, ο Φούλε είπε ότι οι
συνομιλίες με την Τουρκία εξελίσσονται με κύριο σημείο τα
θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες. Η Θεολογική Σχολή
εντάσσεται στο πλαίσιο αυτό. Σε περίπτωση που γίνουν θετικά βήματα
στο θέμα αυτό, η αντίδρασή μας θα είναι θετική. Σε λίγο διάστημα η
Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα συζητήσει το θέμα της διεύρυνσης και θα
τεθούν το ζήτημα της Σχολής και άλλα παρόμοια.
Πηγή:
ΑΠΕ-ΜΠΕ,http://www.agelioforos.gr
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/10/blog-post_24.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz13LahZbKB
NB. Π.Ήφ. Στην παρούσα σελίδα
παραθέτω τα κείμενα αυτούσια και χωρίς σχόλια. Η υπογράμμιση όμως πιο πάνω
δύο γραμμών θέλει να υποδηλώσει ότι η Ελλάδα εισήλθε στην παγίδα των τούρκων
ηγετών και συζητεί επί υποθέσεων που εμπίπτουν αμιγώς στην δική της
δικαιοδοσία. Κανείς διαβάζοντας το Στρατηγικό βάθος, θα εντυπωσιαστεί
με την δεξιότητα του Νταβούτογλου να "βγάζει από την "μύγα ξύγκι" στο νομικό
πεδίο. Η Ελλάδα εισέρχεται σε πολύ ολισθηρό πεδίο και απέναντί της βρίσκεται
ένας πολύ επιδέξιος στοχαστής που αποδεικνύεται πλέον ότι είναι και πολύ
ικανός διπλωμάτης.
-------------------------------
24.10.2010. Του
Βασίλειου Μαρκεζίνη*, Το πολιτιστικό
κίνημα Γκουλέν και η Ελλάδα
Το πρόσφατο δημοψήφισμα που
κέρδισε ο Ερντογάν με αναπάντεχη (για μερικούς) πλειοψηφία μάς
αναγκάζει να γνωρίσουμε και να κατανοήσουμε την ιδιότυπη δράση
ενός άλλου Τούρκου που, παρ' όλον που ενεργεί στο παρασκήνιο,
μπορεί τελικώς να αποδειχθεί ότι έχει μεγαλύτερη επιρροή στην
εξέλιξη της σύγχρονης Τουρκίας ακόμη και από τον υπουργό και
φίλο του Αχμέτ Νταβούτογλου. Πρόκειται για τον ιμάμη
Φετχουλάχ Γκουλέν που από το
1998 ζει (υπό την προστασία της CIA) στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ,
υποχρεωθείς να φύγει από τη χώρα του «ως σοβαρός κίνδυνος» για
το λαϊκό κεμαλικό καθεστώς.
Ο Γκουλέν είναι ο ιδρυτής ενός
πολιτιστικού κινήματος που προσφέρει στο κόμμα του Ερντογάν μια
κοινωνικοπολιτιστική βάση με τη δημιουργία σχολείων, ανωτέρων
σχολών και πανεπιστημίων που επιβάλλονται σιγά σιγά με την
απροκάλυπτη καθιέρωση πνευματικής αξιοκρατίας. Το αναδυόμενο
εκπαιδευτικό σύστημα Γκουλέν διαφέρει έτσι σαφώς από τη σχεδόν
απανταχού τάση να «πλαδαρώνουν» οι σπουδές, να θυσιάζεται η
αξιοκρατία στο βωμό των «δήθεν» δημοκρατικών απαιτήσεων της
εποχής μας.
Το κίνημα όμως πρωτοτυπεί και
σ' άλλα σημεία, τα οποία οι διάφοροι εκπαιδευτικοί της χώρας μας
θα θεωρούσαν, σε πολλά σημεία, αποδοκιμαστέα. Ετσι, παρατηρούμε
ότι:
1 Τα
σχολεία αυτά ανταποκρίνονται στις ιδέες και απαιτήσεις της
μουσουλμανικής θρησκείας (αφήνοντας ελεύθερη π.χ. τη χρήση της
μαντίλας που δεν επιτρέπεται στα επίσημα κρατικά πανεπιστήμια).
Ταυτοχρόνως, όμως, αποφεύγουν πλήρως τα απροκάλυπτα θρησκευτικά
στοιχεία των «μεντρεσέδων».
2 Αν και η
σχέση του κινήματος είναι στενότατη με το κόμμα του Ερντογάν,
επισήμως σκοπίμως διαφοροποιούνται στη διατύπωση πολιτικών
απόψεων για να δυναμώσουν την εικόνα ότι είναι ανεξάρτητο το ένα
από το άλλο. Ετσι, π.χ. στις ΗΠΑ ο Γκουλέν απεδοκίμασε την
επιχείρηση του στολίσκου βοηθείας προς τους Παλαιστινίους με το
επιχείρημα ότι πρώτα έπρεπε να είχε ζητηθεί η άδεια των
Ισραηλινών.
3 Το
πρόγραμμα των σχολείων εστιάζεται κυρίως στα μαθηματικά και τις
φυσικές επιστήμες, παρέχοντας εντατική προετοιμασία για
πανεπιστημιακή σταδιοδρομία. Ταυτοχρόνως όμως επιμελώς και
εντέχνως διδάσκονται η τουρκική ιστορία και ο πολιτισμός, με
σκοπό να εμφυσήσουν υπερηφάνεια στους μαθητές για τα επιτεύγματα
του οθωμανικού παρελθόντος.
4 Η άριστη
κατάρτιση των νέων υποβοηθείται από σημαντικές οικονομικές
ενισχύσεις του είδους που έχουν τόσο βοηθήσει τα αμερικανικά
πανεπιστήμια να καταλάβουν την εξέχουσα θέση που απολαμβάνουν εν
σχέσει με τα αρχαία αλλά πλειστάκις πτωχευμένα πανεπιστήμια της
Ευρώπης. Η οικονομική αυτή ευρωστία επιτρέπει την πρόσληψη
ειδικευμένου προσωπικού και τη δημιουργία καλών εγκαταστάσεων.
5 Με
τέτοια ανοικτή επιδίωξη επιστημονικής αξιοκρατίας και
αυξανόμενης οικονομικής ενίσχυσης από τον ιδιωτικό παράγοντα που
τόσο (αδικαιολόγητα, κατά την γνώμη μου) φοβούμεθα εμείς
-θεωρητικώς τουλάχιστον μέχρις προσφάτων- έχει οδηγήσει σε
τέτοια πνευματικο-οικονομική επιτυχία το κίνημα που ήδη, σε
διάστημα δώδεκα μόλις ετών, έχει ιδρύσει είκοσι δύο νέα
πανεπιστήμια μέσα στον τουρκικό χώρο -ιδίως στο
νοτιοανατολικό-κεντρικό μέρος της χώρας, απ' όπου κυρίως αντλεί
τη δύναμή του το κόμμα του Ερντογάν- αλλά και πλέον των 1.000
νέων σχολείων σε 115 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της
Αφρικής, της κεντρικής Ασίας, των Βαλκανίων και του Καυκάσου.
Ετσι, μόνο στις ΗΠΑ απαντούν
90 σχολεία, διασκορπισμένα σε είκοσι περίπου πολιτείες,
όπου φοιτούν και χριστιανοί νέοι και νέες λόγω των
επαγγελματικών προσόντων που τους παρέχει η εκπαίδευση στα
σχολεία του ιμάμη!
Τα ανωτέρω, εν συντομία,
στοιχεία καθιστούν τον Γκουλέν αντάξιο διάδοχο του
Ιγνατίου Λογιόλα, δημιουργού του ιησουιτικού
συστήματος παιδείας και μιας από τις σημαντικότερες
προσωπικότητες της Καθολικής Αντιμεταρρυθμίσεως, οι οποίες από
τα μέσα του 16ου αιώνα προσπάθησαν να σταματήσουν τη θρησκευτική
και πολιτική αποδόμηση του Καθολικισμού που προκάλεσε, κυρίως
στη βόρεια Ευρώπη, ο Λουθηρανικός Προτεσταντισμός. Για να
επιτύχουν αυτόν το σκοπό, τα ιησουιτικά σχολεία, όπως σήμερα τα
σχολεία του Γκουλέν, επεδίωξαν να προσελκύσουν επιλεκτικά τα πιο
αξιόλογα πρόσωπα της εποχής των, να τους δώσουν άριστη μόρφωση,
αλλά και να τους «δέσουν», εμμέσως πλην σαφώς, στα «πιστεύω»
τους.
Ταυτοχρόνως και τα δύο κινήματα
επιχείρησαν (και επιχειρούν) την τοποθέτηση στις εξέχουσες
κρατικές θέσεις -δημοσιοϋπαλληλικές, δικαστικές και
στρατιωτικές- των πρώην μαθητών τους με τους οποίους, μάλιστα,
και μετά την αποφοίτησή τους, κρατούν επαφή μέσω «μεντόρων». Το
πρόσφατο τουρκικό δημοψήφισμα, με τη μεγαλύτερη πρόσβαση που
έδωσε στον Ερντογάν στα ανώτερα δικαστικά αξιώματα -στα κατώτερα
το κίνημα Γκουλέν ήδη έχει σημαντική αντιπροσώπευση- εδραιώνει
ακόμη πιο ισχυρά και το κίνημα Ερντογάν και τη φιλοσοφία του νεο-οθωμανισμού.
Τι σημαίνουν όλα τα ανωτέρω για
μας τους Ελληνες;
* Πρώτον,
ως ήδη τονίστηκε, το κίνημα σκοπό έχει να δυναμώσει την εθνική
συνείδηση και ιδιαιτερότητα. Διαφέρει έτσι από την προσπάθεια
που από καιρό γίνεται στην Ελλάδα να αμβλυθούν οι διαφορές μας
με τους Τούρκους ως και ο τρόπος που ερμηνεύουμε εμείς την κοινή
ιστορία. Η γραμμή αυτή δεν είναι τόσο εμφανής στο τουρκικό
εκπαιδευτικό σύστημα που, π.χ., ομιλεί ακόμη για την «κατοχή»
των νήσων του Αιγαίου από τους Ελληνες. Αντιθέτως, η τάσις
επιστροφής στο «ένδοξο και ανεκτικό» οθωμανικό παρελθόν
ενισχύεται από συχνές υπουργικές ομιλίες ως και την προπαγάνδα
των γκουλικών σχολείων.
Ουδέποτε μίλησα προσωπικά
εναντίον των «μοντερνιστών» του υπουργείου Παιδείας, οι οποίοι
πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια να αλλάξουν την ιστορία μας κατά
τον τρόπο που πιστεύουν μια και η ελευθερία σκέψης και λόγου
είναι για μένα θεμελιώδεις αξίες της σύχρονης δημοκρατίας.
Οταν όμως αυτές οι ιδέες
ξεφεύγουν από το πνεύμα των αρχικών συμφωνιών Παπανδρέου-Τζεμ
του 2000, που οραματίστηκαν πρώτη φορά σχολικά βιβλία που θα
διόρθωναν ιστορικές «ανακρίβειες», αλλά που, αντί διορθώσεων
τυχόν λαθών ή υπερβολών, αναδομούν την ελληνική
ιστορία, ενώ οι Τούρκοι συνεχίζουν να χρησιμοποιούν «αδιόρθωτα»
τα δικά τους σχολικά συγγράμματα, τότε η αρχική
«χειρονομία» μεταβάλλεται σε ουσιώδη αλλαγή της
εξωτερικής και εσωτερικής μας πολιτικής.
Υπογραμμίζω δε και εσωτερικής
πολιτικής, μια και αυτή η απόφαση του τότε υπουργού Εξωτερικών
απέκτησε με την πάροδο του χρόνου και άμεσες εσωτερικές
προεκτάσεις, αναγνωρίζοντας στους συγγραφείς αυτών των έργων
πολύ περισσότερη πολιτική δύναμη από το (σεβαστό) δικαίωμά τους
να εκφράσουν την γνώμη τους, όσο ανορθόδοξη και αν είναι αυτή εν
σχέσει με την παγίως μέχρι τότε αποδεκτή ιστορική γραμμή.
Πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν
ακόμη και με την σκοπίμως μετριασμένη διαφοροποίησή μου από αυτή
την προσπάθεια. Σ' αυτούς λοιπόν αρκούμαι να υπενθυμίσω τις
ευρύτερες συνέπειες αυτής της μεταστροφής όπως τις επεσήμανε
καλύτερα από κάθε άλλον ο Νταβούτογλου, στις σελ.
57-58 του βιβλίου
του «Το στρατηγικό βάθος» (Αθήνα: «Ποιότητα», 2010).
«Οι κοινωνίες οι
οποίες έχουν στέρεες δομές και κατέχουν μια πολύ ισχυρή αίσθηση
του ανήκειν και της ταυτότητας, που οφείλεται στην αντίληψη του
χρόνου και του χώρου, και μπορούν με αυτή την αίσθηση να
κινητοποιήσουν τα ψυχολογικά, κοινωνιολογικά, πολιτικά και
οικονομικά στοιχεία, έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν
στρατηγικά ανοίγματα ικανά να ανανεώνονται συνεχώς. Αντιθέτως,
οι κοινωνίες που ζουν μια κρίση ταυτότητας και τη μετατρέπουν σε
μια καταστροφή πολιτισμού περιέρχονται σε ένα στρατηγικό
αδιέξοδο παραδομένες στη δίνη των ψυχολογικών, κοινωνικών,
πολιτικών και οικονομικών διακυμάνσεων».
*
Δεύτερον, αν προσέξει κανείς τις καινοτομίες του κινήματος
Γκουλέν βλέπει ότι έχει οικοδομηθεί πάνω σε αρχές που το δήθεν
δημοκρατικό, αλλά στην ουσία εξισωτικό «προς τα κάτω», σύστημα
της ελληνικής (αλλά και ευρωπαϊκής) παιδείας ουδέποτε θα
μπορούσε να υιοθετήσει, εκτός αν ποτέ ίσχυε στην Ελλάδα η
«ιδιότυπη» συγκεντρωτική αν όχι «αυταρχική δημοκρατία» της
Τουρκίας - μοντέλο που εμένα τουλάχιστον δεν αρέσει!
Ο μόνος άλλος τρόπος αλλαγής
του σκηνικού θα ήταν μια συμφωνία μεταξύ τουλάχιστον των
μεγαλυτέρων κομμάτων για να στηρίξουν ανενδοίαστα το ελληνικό
εκπαιδευτικό σύστημα στο να επιτύχει ποιότητα και όχι ποσότητα,
στο να περιορίσει την εσωτερική καταστροφικότητα που κατά
καιρούς επιβάλλουν μικρές ομάδες φοιτητών (ή και «ξένων»
στοιχείων) -πολλοί των οποίων, πρέπει να το αναγνωρίσουμε,
δικαίως αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι- και, τέλος, στη βελτίωση
του τεχνικού εξοπλισμού της παιδείας μας με τη βοήθεια ενέσεων
από τον ιδιωτικό τομέα.
Ολα αυτά μπορεί να αποτελούν
χίμαιρα τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις αλλά, αν μια
μέρα δεν γίνουν πραγματικότητα, η ελληνική παιδία, από πλευράς
διεθνούς ανταγωνιστικότητας, θα συνεχίσει να χειροτερεύει κατά
γεωμετρική πρόοδο. Οι πρόσφατες δηλώσεις και του πρωθυπουργού
και της υπουργού Παιδείας δίδουν ελπίδες επικείμενης αλλαγής,
αλλά πρέπει να περιμένουμε να δούμε πώς τελικώς θα αντιδράσουν
οι συνήθως αρνούμενοι την ανάγκη εκμοντερνισμού. Ιδωμεν.
* Τρίτο
και τελευταίο συμπέρασμα. Στη σύγχρονη Ελλάδα βασικές έννοιες
διαστρεβλώνονται ή αποκτούν νέα νοήματα. Ο πατριώτης γίνεται
γλαφυρός, ο επιδιώκων την αναγνώριση και προώθηση του άριστου
μεταβάλλεται σε αντιδημοκράτη, η αναζήτηση εμπνεύσεων τόσο από
ένα μεγάλο παρελθόν όσο και από «αλλού» θεωρείται αφορμή είτε
αναχρονισμού ή ξενοφοβίας.
Και όμως, μια καλή ιδέα πρέπει
να μελετάται και, καταλλήλως προσαρμοσμένη για να μεταμοσχευθεί
επιτυχώς στο ελληνικό έδαφος, πρέπει να αντιγράφεται. Το ότι
μπορεί να προέρχεται από «αντίπαλη» χώρα εμένα τουλάχιστον δεν
με ενδιαφέρει, διότι ουδέποτε θεώρησα τον πατριωτισμό μου
απόλυτη έννοια που μου αποκλείει την πρόσβαση στο καλό, το
ωραίο, το τέλειο, από όπου και αν αυτά προέρχονται.
Η διαπίστωση όμως ότι υπάρχουν
τόσο καινοτόμες ιδέες στη γείτονα χώρα με στενοχωρεί βαθιά,
γιατί τις βλέπω να πηγάζουν από όραμα, ανεξάρτητη και όχι
ξενοκίνητη σκέψη, και αυτοπεποίθηση που γεννιέται από τις ιδέες
που ο Νταβούτογλου
επήνεσε στο κείμενο που παρέθεσα ανωτέρω. Τέτοιες πηγές
εμπνεύσεως από καιρού εμείς τις έχουμε εγκαταλείψει για χάρη της
αδιατάρακτης ευζωίας της καταναλωτικής κοινωνίας που μερικοί από
μας διατηρούν ακόμη και σε στιγμές οικονομικής θύελλας.
Με τέτοιες νοοτροπίες όμως τα
κράτη δεν επιζούν για πολύ, γι' αυτό και ειλικρινά ελπίζω ότι οι
πρόσφατες ελπιδοφόρες ενδείξεις μεταβολών θα ευοδωθούν με
επιτυχία!
* Ο ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ είναι
τακτικό μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας και Αντεπιστέλλον Μέλος
της Γαλλικής Ακαδημίας, καθώς και των Ακαδημιών της Ρώμης, του
Βελγίου, της Ολλανδίας και των Αθηνών. Είναι ο μόνος Ελληνας
στον οποίο απενεμήθη ο τίτλος του Sir «για εξαίρετες υπηρεσίες
στις διεθνείς σχέσεις» και φέρει, επίσης, τον τίτλο του Νομικού
Συμβούλου επί τιμή της Βασίλισσας της Αγγλίας. Το τελευταίο του
βιβλίο «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» κυκλοφορεί
από τις εκδόσεις Λιβάνη.
---------------------------------------
24,10.2010. ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ Πώς ο Ελληνισμός εθίζεται σταδιακά σε
υποταγή στη νεο-οθωμανική Τουρκία
Με την εμφάνιση του Αχμέτ Νταβούτογλου στο πολιτικό προσκήνιο, από
το 2002, αναδύεται στην Τουρκία η εικόνα μιας μακράς πνοής
εξωτερικής τουρκικής πολιτικής, που αποβλέπει στην ανάδειξη της
Τουρκίας όχι μόνο ως περιφερειακής αλλά και ως μεγάλης δύναμης.
Ορόσημο, κατά τον Νταβούτογλου, το 2023, εκατονταετηρίδα της
Τουρκικής Δημοκρατίας. Για να επιτύχει σε αυτόν τον υψηλό στόχο, η
Τουρκία ασκεί μια νεο-οθωμανική πολιτική, που αποβλέπει ουσιαστικά
στην ανασύσταση, με σύγχρονους όρους, της πάλαι ποτέ Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας.
Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Αθήνα, τιτλοφορείται: «Νεο-οθωμανισμός»,
με κείμενα δέκα συγγραφέων και επιμέλεια του Γιώργου Καραμπελιά.
Στην εισαγωγή του βιβλίου επισημαίνονται σημαντικά στοιχεία, που
αποκαλύπτουν και επιβεβαιώνουν όσα αρκετοί στην Κύπρο και στην
Ελλάδα, και ο γράφων, καταγράφουν για τη συνεχή διολίσθηση και
προσχώρηση της Αθήνας και της Λευκωσίας προς τις τουρκικές θέσεις.
Η μεν Αθήνα κινείται από ψοφοδεϊσμό, πολιτική και στρατιωτική
αδυναμία και εξελισσόμενη τουρκολαγνεία. Η δε Λευκωσία ενεργεί από
ραγιαδισμό, πουρκουαδισμό και ιδεολογικό παρορμητισμό, που ξεπερνά
τα όρια γενναιόδωρων μονομερών παραχωρήσεων, με την απατηλή
εντύπωση ότι έτσι εξευμενίζεται το τουρκικό θηρίο.
Όπως ο Γ. Καραμπελιάς σημειώνει, ο νεο-οθωμανισμός αποτελεί
ολοκλήρωση και επέκταση του ισλαμο-κεμαλισμού στο πεδίο των
εξωτερικών σχέσεων και της περιφερειακής πολιτικής. Μετά την
κατάρρευση του κομμουνισμού, τις ανατροπές στα Βαλκάνια και στον
Καύκασο, την αναδιάταξη ισχύος και συμφερόντων στη Μέση Ανατολή, η
Τουρκία, με το δόγμα Νταβούτογλου για δήθεν «μηδενικά προβλήματα»
με τους γείτονες, επιχειρεί να ασκήσει μια νέα επεκτατική
πολιτική. Με νέους όρους και νέα μέσα. Η στρατιωτική ισχύς της
Τουρκίας είναι δεδομένη. Τα τελευταία χρόνια επιδίδεται στην
άσκηση public diplomacy διά της χρήσης της λεγόμενης soft power,
δηλ. της μαλακής δύναμης, που σε πολλά ζητήματα αποδεικνύεται
περισσότερο ισχυρή από τη hard power, δηλ. τη στρατιωτική δύναμη.
Η αξιοποίηση των μειονοτήτων
Όποιος μελετήσει τον Νταβούτογλου, θα διαπιστώσει αυτό που
επικαλείται ο Γ. Καραμπελιάς στην εισαγωγή του. Η Τουρκία
επιδιώκει, πρώτα να ενταχθεί στην ΕΕ για να συμβάλει, με την
πονηρή Αλβιώνα, στην αποδιοργάνωση και αποσύνθεσή της. Και,
δεύτερον, αξιοποιεί με εντεινόμενο ρυθμό τις μουσουλμανικές
μειονότητες, κατάλοιπα συνήθως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (όπως
πράττει με τους Τ/κυπρίους). Όχι από γνήσιο ενδιαφέρον για την
κατάστασή τους αλλά για να τις αξιοποιήσει ως εφαλτήρια στην
άσκηση νέας επεκτατικής πολιτικής και δι άλλων μέσων:
Πολιτιστικά, οικονομικά, διπλωματικά, επιχειρηματικά,
καλλιτεχνικά.
Η Τουρκία έχει αναδειχθεί από τον πρόεδρο Ομπάμα σε στρατηγικό
εταίρο. Η ΕΕ, η Ρωσία, το Ισραήλ, ενώ δεν ανέχονται ή ανησυχούν,
εκνευρίζονται και εξοργίζονται από τις πρακτικές της, εντούτοις
αναγνωρίζουν τη γεωπολιτική σημασία της για την περιοχή, που
εκτείνεται από τα Βαλκάνια μέχρι τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και
την Κεντρική Ασία. Ενώπιον των νέων σχεδιασμών ασφάλειας που
επιχειρείται να σχηματοποιηθούν στην Ευρώπη και στην περιοχή μας,
η Τουρκία εμφανίζεται να παίζει έναν σημαντικό ρόλο ενώ μπορεί
ίσως ξανά να προβληθεί ως δύναμη, που ενδεχομένως θα μπορούσε να
δημιουργήσει προβλήματα στην αναδυόμενη Ρωσία.
Τουρκική κατοχή, η κυπριακής ιδιοκτησίας λύση, επανένωση,
διχοτόμηση
Ο Γ. Καραμπελιάς σημειώνει και τα εξής: «Ο κεμαλισμός στηριζόταν
αποκλειστικά στη στρατιωτική απειλή στο εξωτερικό, παράλληλα με
την εσωτερική αναδίπλωση και την καταστολή στο εσωτερικό. Η νεο-οθωμανική
στρατηγική, εκτός από τη στρατιωτική ισχύ, πρέπει να χρησιμοποιεί
όλο και περισσότερο τη «soft power» της οικονομίας, του
πολιτισμού, της διπλωματίας, εάν θέλει να συγκροτήσει, στην άμεση
περιφέρειά της, μια σειρά από κράτη και δυνάμεις υποτελή ή
εξαρτώμενα.
»Χαρακτηριστική είναι η τουρκική στρατηγική στην Κύπρο, όπου η
Τουρκία, αφού πρώτα έχει δημιουργήσει τετελεσμένα με τη
στρατιωτική της ισχύ -την οποία και συντηρεί με τη στρατιωτική
παρουσία στο νησί-, από ένα σημείο και μετά, αναπτύσσει μια νέα
τακτική, που έχει οδηγήσει στις απ ευθείας διαπραγματεύσεις των
"κοινοτήτων". Δεν αρκείται στη διχοτόμηση, όπως κάποτε, αλλά,
χρησιμοποιώντας το δόλωμα της "επανενοποίησης", απεργάζεται την
ουσιαστική επικράτησή της στο σύνολο της νήσου. Το άνοιγμα της
Πράσινης Γραμμής και οι μετακινήσεις Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα
και Τούρκων στην ελεύθερη Κύπρο νομιμοποιούν το έγκλημα της
κατοχής και εθίζουν τους Ελληνοκυπρίους σε μια νεο-οθωμανική
Κύπρο».
Να υπενθυμίσουμε παλαιότερη δήλωση του Σερντάρ Ντενκτάς, γιου του
κατοχικού Ραούφ Ντενκτάς, που με κυνισμό επισήμανε ότι, κάθε φορά
που ανοίγει ένα κατοχικό οδόφραγμα, περισσότερο τσιμεντώνεται και
εμπεδώνεται στη συνείδηση των Ελλήνων το τ/κ ψευδοκράτος. Η εικόνα
που εκπέμπεται είναι εκείνη δύο κρατών και δύο λαών, αφού όταν οι
Έλληνες της Κύπρου περνούν τα οδοφράγματα, υποχρεώνονται να
επιδεικνύουν ταυτότητες ή διαβατήρια, ως εάν να εισέρχονται σε
άλλο κράτος. Εξάλλου, οι τελωνειακοί και αστυνομικοί έλεγχοι
υποβάλλουν επίσης και εθίζουν εξ αυτού τους Έλληνες ότι απέναντι,
στα κατεχόμενα εδάφη τους, λειτουργεί μια άλλη εξουσία και αρχή,
με στρατό, Αστυνομία και διοίκηση.
Η κυπριακής ιδιοκτησίας διαπραγμάτευση και λύση, που προωθεί ο
Πρόεδρος Χριστόφιας, εξυπηρετεί τα μέγιστα τον νεο-οθωμανισμό της
Τουρκίας, επειδή την απαλλάσσει από το στίγμα του
εισβολέα-κατακτητή, την τοποθετεί στη θέση του τρίτου παρατηρητή
που, στο πλαίσιο μιας
αλτρουιστικής συμπεριφοράς και της
ειρηνοποιού πολιτικής της, είναι έτοιμη να βοηθήσει τις δύο
κοινότητες της Κύπρου στην αναζήτηση λύσης. Με απώτερο στόχο τον
πλήρη έλεγχο της νήσου. Όπως σημειώνει ο Γ. Καραμπελιάς, «ο νεο-οθωμανισμός
συνιστά μια εσωτερική παράμετρο της πολιτικής ζωής» στην Ελλάδα
και στην Κύπρο, διότι «έχουν δημιουργηθεί διαρκώς ισχυροποιούμενες
ομάδες συμφερόντων στην Ελλάδα και την Κύπρο, που προωθούν και
υποστηρίζουν τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό, διότι θεωρούν ότι αυτό
επιτάσσουν τα συμφέροντά τους. Αν οι "δουλειές" πάνε καλά, τότε
τσιμέντο να γίνει το Κυπριακό, η κυριαρχία στο Αιγαίο ή η
Μακεδονία, ακόμα και οι διεκδικήσεις των Σκοπιανών».
Η δορυφοροποίηση της Ελλάδας
Σταδιακά και εξελικτικά, η Ελλάδα μετεξελίσσεται σε δορυφόρο της
συνεχώς ενισχυόμενης δύναμης και γεωπολιτικής θέσης της Τουρκίας.
Αυτή η κατάσταση πραγμάτων ξεκίνησε επί εποχής Σημίτη -Ίμια,
ζεϊμπέκικα, αδελφοποιήσεις, διπλωματία των σεισμών- και
συνεχίστηκε από τον Καραμανλή και σήμερα από τον Παπανδρέου. Τον
πρώτο ηγέτη που συνάντησε, πέντε ημέρες μετά την εκλογή του και
μάλιστα στην Κων/πολη, ήταν ο Ταγίπ Ερντογάν. Παρατηρεί ο Γ.
Καραμπελιάς:
«Έχει παρέλθει κατά συνέπειαν η εποχή κατά την οποία την υποταγή
στα τουρκικά κελεύσματα σε Ελλάδα και Κύπρο επέβαλλαν κυρίως τα
στρατηγικά συμφέροντα των Αγγλοαμερικανών "συμμάχων" μας, και
έχουμε εισέλθει σε μία περίοδο κατά την οποία η υποταγή στον νεο-οθωμανισμό
καθίσταται επιλογή των ελληνικών ελίτ σε Ελλάδα και Κύπρο. Γι
αυτό και η υποστήριξη της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε., γι αυτό
και η αποδοχή των τετελεσμένων της κατοχής στην Κύπρο, γι αυτό
και τα γλυκερά κηρύγματα της υποταγής». Και προσθέτει: «Η
πρόσφατη, λοιπόν, στροφή προς τον νεο-οθωμανισμό συνιστά μια
στροφή μεγάλων διαστάσεων, κυριολεκτικά ιστορικής σημασίας, που
εγκαινιάζει μια νέα περίοδο της ελληνικής ιστορίας καθώς και του
ιστορικού χώρου που μας περιβάλλει». Από το 1990 και εντεύθεν, τα
δεδομένα στην ευρύτερη Βαλκανική και Μεσανατολική περιοχή άλλαξαν
δραματικά. Η Τουρκία με έναν πληθυσμό 70 εκ. και μπροστά στον
κίνδυνο του ριζοσπαστικού Ισλάμ για τη Δύση και την επανεμφάνιση
της «ρωσικής αρκούδας», καθίσταται αποφασιστικός κόμβος της νέας
τάξης πραγμάτων.
Η αντίσταση στον νεο-οθωμανισμό
Ο Γ. Καραμπελιάς επισημαίνει πως «από την εποχή της τελευταίας
διακυβέρνησης Παπανδρέου και κυρίως επί Σημίτη στην Ελλάδα και επί
Κληρίδη στην Κύπρο, η δεύτερη γραμμή καθίσταται κυρίαρχη. Με
πρωτοπόρους τους βάρδους του αντιεθνικισμού, τους διανοούμενους
της Αριστεράς που θα προετοιμάσουν ιδεολογικά το έδαφος, οι
ελληνικές άρχουσες τάξεις στη δεκαετία του 2000 θα γίνουν σταδιακά
νεο-οθωμανικές. Το Σχέδιο Ανάν και η πολιτική Χριστόφια, ο Γιώργος
Παπανδρέου και η Ντόρα Μπακογιάννη, τα τουρκικά σίριαλ στην
τηλεόραση, η αλλοίωση της ιστορίας, οι τεράστιες επενδύσεις της
Εθνικής Τράπεζας στην Τουρκία και ο αυξανόμενος ρόλος του
ελεγχόμενου από τους Τούρκους Πατριαρχείου στην ελλαδική Εκκλησία,
είναι εκφάνσεις αυτής της νέας πραγματικότητας στην οποία
σταδιακώς, με ομοιοπαθητικά αυξανόμενες δόσεις, εθίζεται ο
ελληνικός λαός».
Στην Κύπρο παρατηρούνται ακόμα πιο ανησυχητικά φαινόμενα, με τη
μεθοδευμένη προσπάθεια του Προέδρου Χριστόφια, του ΑΚΕΛ και
γνωστών θιασωτών της επαναπροσέγγισης, για αυτομαστίγωμα και
αυτοενοχοποίηση των Ελλήνων της Κύπρου, που συνοψίζεται στην
προεδρική θέση: «Μα, κάναμε κι εμείς πολλά» στους Τ/κύπριους, άρα,
πρέπει να πληρώσουμε κι άλλα: Σε υποχωρήσεις, σε παραχωρήσεις, σε
υποταγή. Η πιο ισχυρή αντίσταση της Ελλάδας και της Κύπρου έναντι
της επέλασης του νεο-οθωμανισμού είναι πρώτα μια πνευματική και
ηθική εξανάσταση, που θα επιτρέψει στον Ελληνισμό να ανακόψει την
πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη. Και παράλληλα, με συμμαχίες
να οικοδομήσει έναν ισχυρό πυλώνα στα Βαλκάνια με τους Σέρβους και
άλλους χριστιανούς και έναν ανάλογο με τους Ισραηλινούς στη Μέση
Ανατολή, χωρίς να παραβλάπτονται οι σχέσεις μας με αραβικά κράτη.
Αυτά ακριβώς που φοβάται ο Νταβούτογλου και θέλει να αποτρέψει.
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/10/blog-post_3399.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz13Lci46C1
--------------------------------------
15.
10.2010. Oι ταλιμπάν της Θράκης.
Του Γιώργου
Διονυσόπουλου
(Αναδημοσίευση από το περιοδικό «Επίκαιρα»)
«Ήταν μία από τις χειρότερες στιγμές που έχω ζήσει. Σκέφτηκα ότι δεν είναι
δυνατόν να βρίσκομαι σε ευρωπαϊκό έδαφος. Πως δεν μπορεί όλα αυτά να
συμβαίνουν στην Ελλάδα. Τέτοιες σκηνές, τόσο φανατισμό και μίσος συναντά
κανείς μόνο στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όχι σε μία χώρα που είναι κράτος-μέλος
της Ε.Ε. Και στη Γαλλία υπάρχουν μουσουλμάνοι, αλλά τέτοια φαινόμενα όπως
αυτά που βίωσα στο μειονοτικό χωριό Θέρμες της Θράκης, δεν θα τα δεις να
συμβαίνουν πουθενά μέσα στη γαλλική επικράτεια». Με αυτά τα λόγια
περιγράφει, μιλώντας στα «Επίκαιρα» την εξάωρη ομηρία της από φανατικούς
μουσουλμάνους της μειονότητας στο χωριό Θέρμες στο νομό Ξάνθης, η
δημοσιογράφος της εφημερίδας «Λιμπερασιόν» και ανταποκρίτρια του γαλλικού
κρατικού τηλεοπτικού σταθμού «France 3» στην Αθήνα, Έφη Τσελίκα. Μαζί της
και τρία μέλη του γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου που παρακολουθούσαν
αμήχανα και φοβισμένα περισσότερα από 150 άτομα να τους βρίζουν σε μία
άγνωστη γι αυτούς γλώσσα, να τους φτύνουν και να τους προπηλακίζουν, χωρίς
να μπορούν να καταλάβουν το γιατί. «Για μια στιγμή νόμισαν ότι βρίσκονταν
στην Καμπούλ», ανέφερε η κ Τσελίκα, σπεύδοντας να προσθέσει ότι ήταν η πρώτη
φορά στην καριέρα τους που ένιωθαν ένα τόσο μεγάλο πολιτισμικό σοκ.
Όλα ξεκίνησαν στα τέλη του περασμένου μήνα όταν και στο πλαίσιο ενός
ταξιδιωτικού αφιερώματος, με χορηγία μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το
συνεργείο της εκπομπής «Λεωφόρος της Ευρώπης» που μεταδίδεται κάθε εβδομάδα
από τον τηλεοπτικό σταθμό «France 3», αποφάσισε να επισκεφθεί τα Πομακοχώρια
στον ορεινό όγκο της Ξάνθης, προκειμένου να αναδείξει σε ένα ρεπορτάζ
τεσσάρων μόλις λεπτών την πολιτισμική κουλτούρα της περιοχής. Τέσσερα λεπτά
που στην πορεία όμως φάνηκαν στο συνεργείο του γαλλικού καναλιού σαν ένας
ολόκληρος αιώνας
Όμηροι του πλήθους
Ένας ολόκληρος μηχανισμός στην ευρύτερη περιοχή, που έχει στηθεί με ευθύνη
και του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, κινητοποιήθηκε μέσα σε χρόνο
ρεκόρ, κρατώντας επί έξι συνεχείς ώρες τους Γάλλους σε ομηρία. Εκατοντάδες
άνθρωποι ξεφύτρωσαν στην κυριολεξία από το πουθενά εγκλωβίζοντας το
τηλεοπτικό συνεργείο μέσα στο αυτοκίνητο που το μετέφερε, απειλώντας
ταυτόχρονα με τσεκούρια, μαχαίρια και ρόπαλα, τα μέλη του ότι θα τους
«κόψουν τα κεφάλια» και όλα αυτά υπό το
άγρυπνο βλέμμα 10 περίπου ελλήνων
αστυνομικών οι οποίοι παρακολουθούσαν χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα για να
σταματήσουν όλα όσα εξωπραγματικά συνέβαιναν. Δίπλα σε αυτούς, κοινοτάρχες
και δημοτικοί σύμβουλοι από τα γύρω χωριά, οι οποίοι είχαν επίσης καταφθάσει
μέσα σε διάστημα λίγης μόλις ώρας στις Θέρμες, με την πλειονότητά τους να
δυναμιτίζει ακόμη περισσότερο το φανατισμό του πλήθους εναντίον των γάλλων.
«Καμία Αρχή, δεν έπαιξε το ρόλο της ως Αρχή. Κανείς δεν επιχείρησε να
επιβάλει το νόμο και τη τάξη. Είμασταν στην κυριολεξία στο έλεος του όχλου»
τονίζει η κ. Τσελίκα προσθέτοντας ότι για όλο αυτό το διάστημα ένιωθε σαν να
βρίσκεται σε μία χώρα «εκτός δικαίου».
Από την πρώτη στιγμή που το γαλλικό τηλεοπτικό συνεργείο έφτασε στις Θέρμες,
συνοδευόμενο από τον πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Πομάκων Ιμάμ Αχμέτ,
ήρθε αντιμέτωπο με μία πρωτόγνωρη εχθρότητα από την πλευρά του τοπικού
πληθυσμού. Στο πρώτο μόλις πλάνο που επιχείρησε να τραβήξει το συνεργείο,
έκανε την εμφάνισή της, σύμφωνα με την κ. Τσελίκα, «μία μαυροντυμένη γυναίκα
ντυμένη με την παραδοσιακή αράβικη φορεσιά που άφηνε ακάλυπτο μόνο το
πρόσωπο και ξεκίνησε να μας βρίζει με χυδαία λόγια, λέγοντας ότι εδώ είναι
Τουρκία. Σε κλάσματα δευτερολέπτων μαζεύτηκαν γύρω της πάνω από 150 άτομα,
τα οποία ξεπετάχτηκαν μέσα από ένα παρακείμενο τζαμί. Απαίτησαν να τους
δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει για να δουν εάν μέσα εμφανίζονταν τα
παιδιά του σχολείου που εκείνη την ώρα έπαιζαν στην αυλή του, η οποία όμως
δεν ήταν παρά ένας δρόμος όπου περνούσαν συνεχώς αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή
μία ομάδα από αυτούς κύκλωσε το αυτοκίνητο του συνεργείου και με απειλές μας
ζητούσαν να τους δείξουμε τα πλάνα που είχαμε τραβήξει. Μπήκαμε στο
αυτοκίνητο προκειμένου να προφυλαχτούμε, αφού φοβηθήκαμε ακόμη και για την
ίδια μας την ζωή, εξαιτίας του μένους του πλήθους. Μαζί τους κουβαλούσαν
τσεκούρια και μαχαίρια οι άνδρες και ρόπαλα οι γυναίκες» σημειώνει η κ.
Τσελίκα.
Ο αστυνομικός με το ροζ μπλουζάκι
Η συνέχεια θα έκρυβε όμως ακόμη χειρότερες εκπλήξεις για τα μέλη του
γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου. «Επικοινωνήσαμε με την αστυνομία και σε
λίγα λεπτά εμφανίστηκε ένας άνδρας ο οποίος φορούσε ένα ροζ μπλουζάκι και
μας συστήθηκε ως αστυνομικός, χωρίς όμως να προσφέρει καμία ουσιαστική
βοήθεια» τονίζει η ελληνογαλίδα δημοσιογράφος. Λίγη ώρα μετά, σαν να είχαν
ειδοποιηθεί από ένα αόρατο τηλεφωνικό κέντρο, στην πλατεία των Θερμών
φθάνει, με κάθε είδους μέσο, πλήθος κόσμου από τα γύρω χωριά, Μελίβια,
Εχίνο, Κοτύλη, Δημάριο. Το πλήθος πλέον ελέγχεται δύσκολα. Ουρλιάζει και
απειλεί να λυντσάρει τα μέλη του τηλεοπτικού συνεργείου του «France 3».
Περισσότερα από 700 άτομα πλέον είχαν μαζευτεί γύρω από τους γάλλους, οι
οποίοι από το πουθενά βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν σε ένα σκηνικό που όμοιό
του συναντά κανείς στα χωριά και τις πόλεις των Ταλιμπάν. Εν ριπή οφθαλμού
στην περιοχή έφτασαν το τουρκικό τηλεοπτικό κανάλι ΤRT, οι υπεύθυνοι των
εφημερίδων MILLET και BIRLIK, ο δήμαρχος Μύκης Μεχμέτ Αγγά, ο αντινομάρχης
Μεμίς Τουρκές, ο Μουσταφά Τσουκάλ και οι πρόεδροι όλων των γύρω χωριών. «Μας
ζήτησαν να βγάλουμε την κασέτα μέσα από την κάμερα και να τους δείξουμε τι
είχαμε τραβήξει. Εγώ αρνήθηκα και τους είπα ότι σύμφωνα με την δεοντολογία
και τους νόμους του ελληνικού κράτους κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο
παρουσία εισαγγελέα ή άλλων θεσμικών παραγόντων του ελληνικού κράτους και
σίγουρα όχι υπό καθεστώς βίας και απειλές εναντίον της ζωή μας. Δεν
καταλάβαιναν τίποτα. Απειλούσαν ότι εάν δεν τους δίναμε την κασέτα δεν θα
μας άφηναν να φύγουμε. Ένας μάλιστα από τους προέδρους που ήταν μαζεμένοι
εκεί μου είπε επί λέξει πως έπρεπε να πάμε σε αυτόν πριν κάνουμε το
οτιδήποτε, προκειμένου εν συνεχεία εκείνος να υποδείξει σε αυτούς με τους
οποίους συνομιλήσαμε τι θα έπρεπε να πουν. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να
συμβαίνουν αυτά σε μία χώρα που θέλει να λέγεται ελεύθερη. Αντιμετωπίζαμε
ένα καθεστώς κράτους εν κράτη. Το κλίμα τρόμου δε, ήταν τέτοιο που κάθε φορά
που επιχειρούσαμε να βγούμε από το αυτοκίνητο μας, -όπου και όλες αυτές τις
ώρες μας είχαν εγκλωβισμένους προκειμένου να διαπραγματευτούμε μαζί τους
μας έλουζαν με βρισιές και μας έφτυναν. Έκαναν σαν δαιμονισμένοι. Μείναμε
έξι ώρες εκεί και μας πρόσφεραν ένα ποτήρι νερό μόνο όταν ολοκληρώθηκαν οι
σχετικές διαπραγματεύσεις» αναφέρει η κ Τσελίκα.
Οι απεσταλμένοι του τουρκικού Προξενείου
Είναι η στιγμή που στο χωριό κάνει την εμφάνισή του ένας άτυπος μάλλον
απεσταλμένος του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής, μαζί με έναν δικηγόρο. Ο
μεν πρώτος εμφανίζεται να έχει ειδικότητα στις κάμερες, αφού εκτός από την
κασέτα ζητάει να ελέγξει και την ίδια την τηλεοπτική κάμερα θεωρώντας ότι
μπορεί ενδεχομένως να έχουν καταγραφεί εικόνες στην εσωτερική της μνήμη,
όπως και τελικά γίνεται. Η προβολή είναι δημόσια και γίνεται κάτω από τις
απειλές και τα ουρλιαχτά του φανατισμένου πλήθους. Από την πλευρά του ο
δικηγόρος έχοντας ήδη έτοιμο ένα έγγραφο το οποίο βγάζει μέσα από την τσάντα
του, το δείχνει στην κ Τσελίκα και της ζητάει να το υπογράψει. «Νόμιζε ότι
δε ξέρω να διαβάζω ελληνικά και είχε γράψει ένα ολόκληρο κατεβατό. Το
διάβασα και μου σηκώθηκε η τρίχα από αυτά που έγραφε. Δεν υπήρχε περίπτωση
με τίποτα να βάλω την υπογραφή μου σε κάτι τέτοιο. Πήρα ένα στυλό και έσβησα
τα πάντα από ένα σημείο και κάτω. ’φησα μόνο τη φράση ότι στα πλάνα μας δεν
είχαμε τραβήξει και δεν επρόκειτο να δείξουμε τα παιδιά του σχολείου»
συνεχίζει τη διήγησή της η κ Τσελίκα.
Σαν σκηνή βγαλμένη μέσα από αμερικανική κινηματογραφική ταινία, στο χωριό
μιάμιση ώρα περίπου μετά την έναρξη του επεισοδίου έφτασαν περιπολικά
οχήματα της αστυνομίας από την Ξάνθη. Η διαδικασία απεγκλωβισμού του
γαλλικού τηλεοπτικού συνεργείου είχε μόλις ξεκινήσει. Οι σχετικές
διαπραγματεύσεις «απεγκλωβισμού των ομήρων» θα κρατήσουν πάνω από τέσσερις
ώρες. Συνοδεία περιπολικών μπρος και πίσω, το αυτοκίνητο που μετέφερε τους
γάλλους πήρε το δρόμο της επιστροφής προς τον πολιτισμό. «Έπρεπε να μας
είχατε ειδοποιήσει ότι θα ανεβαίνατε να κάνετε ρεπορτάζ στα χωριά που
κατοικούν οι μουσουλμάνοι» ήταν η φράση με την οποία υποδέχτηκε την κ.
Τσέλικα ο επικεφαλής των αστυνομικών. «Είναι μία ελεύθερη χώρα η Ελλάδα ή
όχι; Εφόσον είναι, τότε ο δημοσιογράφος μπορεί και πρέπει να κάνει την
δουλειά του οπουδήποτε χωρίς να χρειάζεται γι αυτό άδεια της αστυνομίας»
ήταν η απάντηση της ελληνογαλλίδας δημοσιογράφου. Ενδιαφέρον για όσα
συνέβησαν στους γάλλους υπηκόους και εξηγήσεις για το θέμα ζήτησε από την
ελληνική πλευρά και το γαλλικό Προξενείο Θεσσαλονίκης, ενώ σύμφωνα με
πληροφορίες στη Ξάνθη προτίθεται να μεταβεί και ο γάλλος πρόξενος κ.
Κριστιάν Τιμονιέ.
Επρόκειτο βεβαίως για ένα περιστατικό το οποίο καταδεικνύει αφενός ότι η
κατάσταση στα χωριά που κατοικεί η μουσουλμανική μειονότητα έχει ξεφύγει από
τον έλεγχο του ελληνικού κράτους, αφετέρου κάνει σαφές την τεράστια επιρροή
που ασκεί στην περιοχή το τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής. Το εντυπωσιακό είναι
ότι τέτοιου είδους περιστατικά αφορούν μόνο τα ελληνικά ή ξένα τηλεοπτικά
συνεργεία που επιχειρούν να τραβήξουν εικόνες από την περιοχή και όχι τα
τουρκικά ΜΜΕ που τριγυρνούν συνεχώς στα χωριά της μειονότητας σε Ξάνθη και
Κομοτηνή κάνοντας προπαγάνδα και προβάλλοντας την τουρκική γλώσσα και
κουλτούρα. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι σε όλα αυτά τα χωριά
τα μόνο κανάλια που «πιάνουν» οι τηλεοπτικοί δέκτες, είναι τα τουρκικά
Να
σημειώσουμε ότι στα Πομακοχώρια ένας μεγάλος αριθμός Πομάκων διαφωνεί με τις
πρακτικές του τουρκικού προξενείου, ζητώντας να σταματήσει να τους
διδάσκεται με το ζόρι στα σχολεία η τουρκική γλώσσα, αφού δεν είναι η γλώσσα
τους. Η στάση της Πολιτείας στο συγκεκριμένο αίτημα, είναι ανάλογη με τη
στάση που τήρησε η ελληνική αστυνομία στο παραπάνω περιστατικό. Απλά
παρακολουθεί «νίπτοντας τα χείρας της»
antinews.gr
βλ. επίσης το γαλλικό βίντεο
http://www.youtube.com/watch?v=GbcLUeBPb7E&feature=player_embedded
------------------------------------------------------
15.10.2010. Σκόπια- Τουρκικό Συνέδριο για τον «Ισλαμικό Πολιτισμό στα
Βαλκάνια»
Ξεκίνησε σήμερα στο χώρο της σκοπιανής ακαδημίας επιστημών και
τεχνών, το τέταρτο διεθνές συνέδριο «Ο
Ισλαμικός Πολιτισμός στα Βαλκάνια».
Το συνέδριο τελεί υπό την αιγίδα
του προέδρου της σκοπιανής Δημοκρατίας Γκεόργκε Ιβάνοφ και
συνδιοργανώθηκε από το Τουρκικό Κέντρο Ερευνών Ισλαμικής Ιστορίας,
Τέχνης και Πολιτισμού της Κωνσταντινούπολης και της
σκοπιανής Ακαδημίας Επιστημών &
Τεχνών.
Το συνέδριο θα περατωθεί την Κυριακή και θα δοθεί σε αυτό έμφαση
στην ιστορία και την κληρονομιά του ισλαμικού πολιτισμού στα
Βαλκάνια, θα ενθαρρύνει την διεπιστημονική και διαπολιτιστική
προσέγγιση, σύμφωνα με το σκοπιανό «Α1».
Θα συζητηθούν οι τάσεις και οι διαδικασίες ανάπτυξης του ισλαμικού
πολιτισμού, της πολυπολιτισμικής συνύπαρξης, της κοινωνικής
διοίκησης, τα πολιτιστικά και εκπαιδευτικά ιδρύματα που προωθούν
την αρχιτεκτονική, την τέχνη, τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, τη ζωή και
τις παραδόσεις της ισλαμικής κληρονομιάς. Θα γίνουν, ακόμη,
αναφορές στην τρέχουσα κατάσταση των Βαλκανίων καθώς και θέματα
που σχετίζονται με την προστασία
της ισλαμικής παράδοσης στις βαλκανικές χώρες.
Το συνέδριο στοχεύει να συμβάλλει στην προώθηση της μελέτης και
της αύξησης της γνώσης των πολιτισμών των Βαλκανίων και να τονίσει
τον περιφερειακό πλούτο και την ποικιλομορφία του ισλαμικού
πολιτισμού.
Τα προηγούμενα συνέδρια πραγματοποιήθηκαν στη Σόφια το 2000, στα
Τίρανα το 2003 και στο Βουκουρέστι το 2006.
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/10/blog-post_5669.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz12V2HXNPn
---------------------------------------------------
Του ΑΡΗ ΑΜΠΑΤΖΗ
Μεταξωτούς δρόμους με επιδέξιους χειρισμούς στρώνουν Τουρκία και
Κίνα, οι οποίες υπέγραψαν οχτώ συμφωνίες, έθεσαν στόχο για
εμπορικές συναλλαγές 100 δισ. δολαρίων το 2020, συμφώνησαν να
συνεργαστούν στον τομέα της ενέργειας και αποφάσισαν να φτιάξουν
τον «σύγχρονο δρόμο του μεταξιού».
Ολα αυτά κατά τις επαφές που είχε χθες στην Αγκυρα ο Κινέζος
πρωθυπουργός Ουέν Τζιαμπάο.
Οι συμφωνίες που υπογράφηκαν προβλέπουν την ανάπτυξη του διμερούς
εμπορίου και τη συνεργασία σε τομείς όπως σιδηρόδρομοι, έργα
υποδομής, μεταφορές, ναυτιλία, πληροφορική και πολιτιστικές
ανταλλαγές.
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην κοινή
συνέντευξη Τύπου που δόθηκε, είπε πως οι δύο χώρες συμφώνησαν ώστε
το μεταξύ τους εμπόριο να γίνεται με βάση την τουρκική λίρα και το
κινεζικό γουάν και ότι υπάρχουν περιθώρια συνεργασίας στην
ενέργεια και συγκεκριμένα σε τομείς όπως οι πυρηνικοί,
θερμοηλεκτρικοί και υδροηλεκτρικοί σταθμοί.
Ο Κινέζος πρωθυπουργός είπε πως οι δύο χώρες συμφώνησαν να
συνεργαστούν και στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.
Ωστόσο υπάρχει ένα σημαντικό πρόβλημα ως προς τον ορισμό της
τρομοκρατίας στις σχέσεις των δύο χωρών.
Μετά τα επεισόδια που είχαν σημειωθεί στις 5 Ιουλίου 2009 στην
περιοχή Ξινκιάνγκ της Κίνας μεταξύ των Ουιγούρων και των κινεζικών
αρχών, κατά τα οποία είχαν σκοτωθεί 156 άτομα, ο Ερντογάν είχε
δηλώσει πως η Αγκυρα σχεδιάζει να μεταφέρει το θέμα στο Συμβούλιο
Ασφαλείας του ΟΗΕ, με αποτέλεσμα να εναντιωθεί η Κίνα και να κάνει
λόγο για «ανάμειξη σε εσωτερικές της υποθέσεις». Ο Ερντογάν ωστόσο
είχε δώσει συνέχεια αναφέροντας ότι τα όσα συνέβησαν στο Ξινκιάνγκ
ήταν «σχεδόν γενοκτονία». Ακολούθησε ανακοίνωση του τουρκικού
υπουργείου Εξωτερικών, στην οποία αναφερόταν ότι «η Τουρκία δεν
σχεδιάζει να αναμειχθεί στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας».
Εκτός από τις οικονομικές σχέσεις όμως, πριν από λίγες μέρες ήλθε
στην επικαιρότητα και η στρατιωτική διάσταση των τουρκοκινεζικών
σχέσεων.
Στις 30 Σεπτεμβρίου η τουρκική εφημερίδα «Ταράφ» αποκάλυψε ότι
εντός του Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκαν στο Ικόνιο της Τουρκίας
κοινές αεροπορικές ασκήσεις Τουρκίας-Κίνας. Σύμφωνα με την
πληροφορία, την οποία απέδωσε η εφημερίδα σε τουρκικές και δυτικές
στρατιωτικές πηγές, στις ασκήσεις πήραν μέρος τουρκικά F16 και
ρωσικής κατασκευής Mig 29 και Su 27 του κινεζικού πολεμικού
ναυτικού. Η εφημερίδα έγραψε ότι οι ΗΠΑ έχουν ήδη ζητήσει σχετικές
πληροφορίες από την Αγκυρα.
----------------------------------------------------
Παρασκευή, 1 Οκτωβρίου 2010,
Διάλεξη Davutoğlu στο Harvard
- Πρόγραμμα Κόκκαλη
O
Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Ahmet Davutoğlu στην πρώτη δημόσια ομιλία του
μετά την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, εξέφρασε την επιθυμία για μια
νέα πολιτική τάξη βασισμένη στην ευρύτερη συμμετοχή πολλών χωρών στη
διαμόρφωσή της και υπογράμμισε την προνοητική προσέγγιση εξωτερικής
πολιτικής της Τουρκίας σε μια νέα αναδυόμενη παγκόσμια τάξη.
Η ομιλία του κ. Davutoğlu με θέμα «Οι φιλοσοφικές και στρατηγικές προκλήσεις
στην Αναδυόμενη Παγκόσμια Τάξη: Επανεξετάζοντας τη Διατλαντική Εναλλακτική»
διοργανώθηκε από το Πρόγραμμα Κόκκαλη στο Harvard υπό την αιγίδα του John F.
Kennedy Jr. Forum και την παρακολούθησαν περισσότεροι από 750 φοιτητές και
καθηγητές. Ο Τούρκος Υπ. Εξωτερικών ανέλυσε τις αλλαγές δυναμικής στην
πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ζωή μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, στην εποχή
της παγκοσμιοποίησης.
Εκτός από μια πιο συνεκτική και διαφανή πολιτική τάξη, ο ίδιος υποστήριξε
ότι, «...πρέπει να υπάρξει μια νέα οικονομική τάξη βασισμένη στη δικαιοσύνη
καθώς και μια νέα πολιτιστική τάξη η οποία θα είναι συγκεντρωτική, με την
έννοια της ενσωμάτωσης όλων των πολιτισμών."
Ο κ. Davutoğlu κατέχει τη θέση του Υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας από το
Μάιο του 2009. Έχει διατελέσει επικεφαλής σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής για
τους πρωθυπουργούς Abdullah Gul και Recep Tayyip Erdogan. Ακαδημαϊκά,
διετέλεσε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά και πρόεδρος του Τμήματος
Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο Beykent. Στο εκτεταμένο συγγραφικό του έργο
περιλαμβάνεται το δημιουργικό βιβλίο του 2001, «Το Στρατηγικό Βάθος: Η
διεθνής θέση της Τουρκίας», στο οποίο περιγράφει ένα μεγάλο μέρος των
θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής που θέτει τώρα σε εφαρμογή.
Στην ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Harvard o κ. Davutoğlu υπογράμμισε τις
αρχές της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας βασιζόμενες στην αυτοπεποίθηση,
επιτρέποντας έτσι στην Τουρκία να διαδραματίσει έναν πιο ενεργό ρόλο στην
περιοχή. Οι έξι αρχές περιλαμβάνουν: την ισορροπία μεταξύ ασφάλειας και
ελευθερίας, «Μηδενικά προβλήματα με τις γείτονες χώρες», προληπτική
διπλωματία στις γειτονικές περιοχές της χώρας, συμβατές παγκόσμιες σχέσεις,
ενεργό συμμετοχή σε όλα τα παγκόσμια και διεθνή θέματα, και ενεργό συμμετοχή
σε διεθνείς οργανισμούς.
«Θέλουμε να έχουμε μία δυναμική παρουσία στις υπερατλαντικές συμμαχίες»,
δήλωσε ο κ. Davutoğlu και πρόσθεσε, «Θέλουμε να αποτελέσουμε πλεονέκτημα για
την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και όχι επιβάρυνση ... Αλλά πριν από οτιδήποτε, θέλουμε
να είμαστε ένας θετικός παράγοντας για τη συνέχεια της ανθρωπότητας».
Ο Υπουργός Εξωτερικών τόνισε επίσης ότι ο ρόλος της Τουρκίας στη Μέση
Ανατολή είναι συμβατός και δεν είναι ανταγωνιστικός με τους αμερικανικούς
στόχους στην περιοχή, διαβεβαιώνοντας ότι η συνεργασία με τις ΗΠΑ παραμένει
ισχυρή.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Πανεπιστήμιο Harvard o κ. Davutoglu
έγινε δεκτός από τη Jackie O'Neill, Marshal του ΠανεπιστημίουHarvard και από
τον Πρύτανη David T. Ellwood του Harvard Kennedy School. Συναντήθηκε επίσης
με Τούρκους φοιτητές και διακεκριμένα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως
με τον εμπειρογνώμονα των Διεθνών Σχέσεων Δρ Joseph S. Nye.
Η διάλεξη του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών διοργανώθηκε από το Πρόγραμμα
Κόκκαλη για την Νοτιοανατολική του Harvard Kennedy School, παρουσία του
Ιδρυτή του Σωκράτη Κόκκαλη, στα πλαίσια των συνεχιζόμενων προσπαθειών να
φέρει τις εξελίξεις στην Τουρκία και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη στο προσκήνιο
της συζήτησης στο Πανεπιστήμιο Harvard. Συνδιοργανωτές ήταν το John F.
Kennedy Jr. Forum, το Πρόγραμμα του Kennedy School για τη Μέση Ανατολή και
το κέντρο για την Τουρκία «Center for Middle Eastern Studies στο Weatherhead
Center for International Affairs».
Το πλήρες video της διάλεξης βρίσκεται στη διεύθυνση:http://www.iop.harvard.edu/Multimedia-Center/All-Videos/A-public-address-by-Ahmet-Davutoğlu,-Minister-of-Foreign-Affairs,-Republic-of-Turkey
Σχετικά με το Πρόγραμμα Κόκκαλη
Το Πρόγραμμα Κόκκαλη για τη Νοτιοανατολική και Κεντροανατολική Ευρώπη
ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1997 στο Harvard Kennedy School με στόχο την
παροχή εκπαιδευτικών ευκαιριών και προγραμμάτων για την προώθηση της
δημοκρατικής διακυβέρνησης και την οικονομική ευρωστία της Νοτιοανατολικής
Ευρώπης.
Το πρόγραμμα θεσπίστηκε από τον κ. Σωκράτη Κόκκαλη, Ιδρυτή και Πρόεδρο της
Intracom Holdings. Στόχος του προγράμματος είναι η στήριξη της σταθερότητας
και της ανάπτυξης στην περιοχή και αποτελεί την πρώτη πρωτοβουλία σε
ακαδημαϊκά ιδρύματα που επικεντρώνεται στην Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Περισσότερες πληροφορίες για το Πρόγραμμα Κόκκαλη:
www.hks.harvard.edu/kokkalis.
To John F. Kennedy, Jr. Forum είναι ένας από τους σημαντικότερους θεσμούς
παγκοσμίως για την πολιτική συζήτηση και διάλογο. Φιλοξενεί τακτικά αρχηγούς
κρατών, πολιτικούς και επιχειρηματικούς ηγέτες, μέλη της Ακαδημαϊκής
κοινότητας καθώς και διεθνούς φήμης καλλιτέχνες. Το Forum εποπτεύεται από το
Ινστιτούτο Πολιτικής του Harvard Kennedy School.
NOOZ.GR
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/10/davutoglu-harvard.html#ixzz1199bjjxR
----------------------------------------------
Παρασκευή,
1 Οκτωβρίου 2010,
Τουρκική «Διπλωματία των Επιστημών»
Το
διορισμό διπλωματικού επιστημονικού προσωπικού στις πρεσβείες των ΗΠΑ, της
Ιαπωνίας, της Κίνας, της Γερμανίας, αλλά και της Βρετανίας, προκειμένου να
καταγράφονται, αλλά και να εισάγονται στην Τουρκία, οι σημερινές
τεχνολογικές εξελίξεις, ανακοίνωσε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ
Νταβούτογλου από το αμερικανικό πανεπιστήμιο Χάρβαντ στη Βοστόνη των ΗΠΑ.
Οι δηλώσεις έγιναν κατά την επίσκεψη και τις
συναντήσεις που είχε ο Τούρκος υπουργός, με ακαδημαϊκούς, αλλά και
σπουδαστές, στο Χάρβαρντ.
Ο Τούρκος ΥΠΕΞ τόνισε ότι το υπουργείο
προσανατολίζεται στην υλοποίηση δράσεων, οι οποίες θα φέρουν την Τουρκία πιο
κοντά στη σύγχρονη τεχνολογία, αλλά και τις επιστημονικές εξελίξεις.
Η υλοποίηση του μέτρου αυτού, αναθεωρεί και
προεκτείνει τα παραδοσιακά καθήκοντα του διπλωματικού προσωπικού στις
τουρκικές πρεσβείες, πέραν των διπλωματικών, πολιτικών και οικονομικών
εξελίξεων, με τελικό ζητούμενο την εισαγωγή σύγχρονης τεχνολογίας για τις
επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις στη γειτονική χώρα.
Η εισαγωγή της τεχνογνωσίας αυτής, θα εξυπηρετήσει
επίσης τον κεντρικό στόχο της κυβέρνησης Ερντογάν, για τη διατήρηση της
οικονομικής ανάπτυξης σε θετικά επίπεδα, κατά τα επόμενα χρόνια, προκειμένου
η Τουρκία να αναδειχτεί σταθερά, σε περιφερειακή δύναμη της περιοχής, αλλά
και να ενισχυθούν αποτελεσματικά τα οικονομικά και επιστημονικά ερείσματά
της, για την επίτευξη του τελικού στόχου ένταξής της, στην Ε.Ε.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/10/blog-post_7236.html#ixzz119E9qk61
------------------------------------------
Με πανηγυρικό τρόπο αποδεικνύεται ότι τα όσα λέει
ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Νταβούτογλου στο βιβλίο του "Στρατηγικό
Βάθος", δεν είναι απλά θεωρία, αλλά εφαρμόζονται εντατικά στην πράξη. Όσα ο
Νταβούτογλου έλεγε, περί της κοινής πολιτιστικής "Οθωμανικής" κληρονομιάς
των χωρών των Βαλκανίων,
που μπορούν σιγά σιγά να μετατραπούν σε δορυφόρους
του νεοοθωμανιστικής υπερδύναμης, στην οποία θέλει να μετατρέψει την Τουρκία
ο κύριος αυτός, έχουν ήδη μπει σε εφαρμογή.
Όχι, δεν αναφερόμαστε στα τούρκικα σήριαλ που
κατακλύζουν τις ελληνικές τηλεοράσεις, αν και αυτό έχει την δική του
σημασία. Δεν είναι μόνο αυτά. Την αφορμή την παίρνουμε από μια εκδήλωση που
πραγματοποιείται στο κέντρο της Αθήνας, στο κεντρικό κτήριο του
Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30) από τις 30 Σεπτεμβρίου έως τις 2
Οκτωβρίου (θέλουν και τριήμερο). Ο τίτλος της εκδήλωσης: "Το Οθωμανικό
παρελθόν στο Βαλκανικό παρόν: Μουσική και μεσολάβηση". Ανάμεσα στις
θεματικές ενότητες που θα συζητηθούν βλέπουμε τίτλους όπως: "Διαπολιτισμικές
μουσικές συναντήσεις στην Οθωμανική αυτοκρατορία" ή "Η Οθωμανική ηχώ στην
σύγχρονη Ελλάδα", αλλά και "Οθωμανικά υπολείμματα στο μουσικοχορευτικό
ρεπερτόριο των ιθαγενών κατοίκων των Σερρών". Πώς σας φαίνεται μέχρι τώρα;
Φυσικά καλεσμένοι και ομιλητές είναι αρκετοί
Έλληνες, Τούρκοι και Φινλανδοί καθηγητές πανεπιστημίου, καθώς η εκδήλωση
συνδιοργανώνεται από το τμήμα τουρκικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και
το Φινλανδικό Ινστιτούτο στην Αθήνα. Η Φινλανδία είναι μια πολύ περίεργη
περίπτωση χώρας, όπου οι μη Τούρκοι κάτοικοί της, ομιλούν μια τουρκογενή
γλώσσα και ίσως με αφορμή αυτό καλλιεργούν προνομιακές σχέσεις με την
γείτονα χώρα μας. Στο πλαίσιο αυτό προφανώς γίνεται και η συγκεκριμένη
συνδιοργάνωση αυτού του "σεμιναρίου".
Πάντως είναι πολύ ενδιαφέρουσα, χρονικά, η
συγκεκριμένη σύμπτωση, προσπάθειας ανακάλυψης της Οθωμανικής κληρονομιάς
στον ελληνικό πολιτισμό. Σήμερα που προωθείται η Ρεπούσεια λογική της
"αρμονικής συνύπαρξης" Ελλήνων και Τούρκων, σε μια πρωτοφανή προσπάθεια
διαστρέβλωσης της ιστορίας, τα ελληνικά πανεπιστήμια παίζουν τον ρόλο
τους... Προσπαθούν να πιάσουν κάποιες κλωστές στον λαϊκό πολιτισμό για να
πλέξουν ένα ψεύτικο υφαντό που θα στηρίζει την αντι-ιστορική αυτή άποψη.
Για εμάς, η μοναδική κληρονομιά της Οθωμανικής
παρουσίας στην Ελλάδα, είναι οι ποταμοί αίματος που χύθηκαν από εκατοντάδες
χιλιάδες Έλληνες, σε μια από τις πιο αιματηρές επαναστάσεις του 19ου αιώνα,
για να απαλλαχθούμε από αυτή. Και τα υπόλοιπα είναι τρίχες κατσαρές, που
εξυπηρετούν συγκεκριμένες ιδεοληψίες.
http://www.elkosmos.gr
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/10/blog-post_9158.html#ixzz119EdCWQR
-----------------------------
Μάριου Ευρυβιάδη,
Η Φιλανδοποίηση της Ελλάδας
http://agora-dialogue.com/?p=10930
Έχει
φθάσει πλέον το πλήρωμα του χρόνου ώστε η ελληνική και κυπριακή κοινή γνώμη
να γίνουν οικείες με ένα ιστορικά σημαντικό πολιτικό όρο ώστε να είναι σε
θέση να ερμηνεύουν ορθά τη σημερινή συμπεριφορά των κυβερνήσεών τους, των
πολιτικών τους ταγών και ενός μεγάλου μέρους των ΜΜΕ των χωρών τους έναντι
της Τουρκίας.
Ο όρος είναι αυτός της «φιλανδοποίησης» (finlandization). Ιστορικά ο όρος
περιγράφει και κωδικοποιεί το ιστορικό των σχέσεων της Φιλανδίας με την
τσαρική Ρωσία και αργότερα με την Σοβιετική Ένωση μέχρι και το τέλος του
Ψυχρού Πολέμου. Ευρύτερα περιγράφει τη διαδικασία κατά την οποία μια μικρή
σε μέγεθος χώρα που συνορεύει με μια μεγαλύτερη, αποκτά με συγκεκαλυμένο
τρόπο (τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα) εξάρτηση από την ισχυρότερη,
αντιδρώντας αυτόματα και πάντοτε θετικά σε κάθε αίτημα του ισχυρού γείτονα.
Η συμπεριφορά αυτή υποκρύπτει μια αμυντική «στρατηγική λογική», απότοκη
ενός συνδρόμου φοβίας ότι μια μη κατευναστική συμπεριφορά θα οδηγήσει σε
σύγκρουση και η μικρή σε μέγεθος χώρα θα χάσει περισσότερα.
Μετά τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947 η μεταπολεμική φιλανδική κυβέρνηση του
Juho Kusti Paasikivi, πιεζόμενη από τη Σοβιετική Ένωση, υπέγραψε τον Απρίλιο
του 1948 με την Μόσχα τη Συνθήκη Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας.
Με αυτή δεσμεύθηκε να αμυνθεί σε τυχόν επίθεση της Γερμανίας και των
συμμάχων της έναντί της ή κατά της Σοβιετικής Ένωσης και να ζητήσει τη
βοήθεια της Μόσχας σε περίπτωση ανάγκης. Ανέλαβε επίσης να παραμείνει εκτός
συνασπισμών και ουδέτερη στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ακολούθησαν ένα
πλέγμα «προνομιακών» για τη Μόσχα συμφωνιών στην οικονομία, πολιτισμό,
παιδεία κ.α. Στο θέμα παιδείας για παράδειγμα, η «φιλανδοποίηση» κατέληξε
στην απόσυρση χιλιάδων βιβλίων από τις δημόσιες βιβλιοθήκες, ενώ οι
βιβλοπώλες λάμβαναν από την κυβέρνηση κατάλογο απαγορευμένων βιβλίων
επικριτικών για την Μόσχα. Κινηματογραφικές ταινίες όπως The Manchurian
Candidate (1962), έργα του σοβιετικού αντικαθεστωτικού Σολτσενιτζην αλλά
ακόμη και Φιλανδών, απαγορεύονταν ή λογοκρίνονταν. Σε ότι αφορούσε στον
Τύπο οι πρακτικές της φιλανδικής κυβέρνησης κατέληγαν στη χειραγώγηση
ολόκληρου του επικοινωνιακού συστήματος της χώρας. Αυτό εκφράζετο με την
αυτολογοκρισία, τον αποκλεισμό, και την περιθωριοποίηση των αντιφρονούντων.
Συναφείς με την παιδεία και τον Τύπο ήταν και οι νοηματικές και γλωσσικές
στρεβλώσεις. Οι λέξεις έχασαν το νόημά τους και χρησιμοποιούνταν ως
ευφημισμοί αποκρύπτωντας την πραγματικότητα. Η λέξη εθελοδουλεία έγινε απλά
«καλή γειτονία». Η υποταγή στον σοβιετικό ηγεμόνα έγινε «ειρήνη» ενώ η
αποποίηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κατέληξε να είναι «συναιτερισμός για την
ειρήνη». Όσο για το ιστορικό των σχέσεων των δυο λαών αυτό έπρεπε να
συμβαδίζει με τη θεώρηση του ισχυρού. Πρόθυμοι διανοούμενοι ανέλαβαν τη
συγγραφή σχετικών βιβλίων.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση της Φιλανδίας όλα τα παραπάνω κατέληγαν,
αθροιστικά, στον «συγχρονισμό» της εξωτερικής πολιτικής του Χελσίνκι με αυτό
της Μόσχας.
Ο όρος «φιλάνδοποίηση» ιδεολογοποιήθηκε στη διάρκεια ρου Ψυχρού Πολέμου
αποκτώντας μειωτική και απαξιωτική χροιά. Μετά το 1950 δεν περιορίζεται
πλέον στη Φιλανδία αλλά χαρακτηρίζει, για παράδειγμα, την πολιτική της
ουδέτερης Αυστρίας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, τις δραστηριότητες των
ειρηνιστικών, εργατικών και άλλων κινημάτων της Δυτικής Ευρώπης, ειδικά της
Δ. Γερμανίας, που η Ατλαντική Συμμαχία θεωρούσε δούρειους ίππους των
σοβιετικών, κλπ.
Ως διεθνολογικός πλέον όρος η «φιλανδοποίηση» καταδεικνύει τους κινδύνους
που συνεπάγονται οι «επιθέσεις φιλίας» που λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο μιας
ιστορικής αντιπαλότητας η οποία όμως δεν αίρεται, και μιας ταυτόχρονης
στρατιωτικής ανισότητας που επιβαρύνεται από την απουσία πολιτικής βούλησης
και αποτρεπτικής στρατηγικής εκ μέρους της μικρότερης σε μέγεθος χώρας.
Πόσο ευχαριστημένη υπήρξε η Μόσχα με την πολιτική της Φιλανδίας, σε όλη τη
διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αποδεικνύεται και από μια δήλωση ευχή του
σοβιετικού ηγέτη Γκορμπατσώφ όταν επέτρεψε τη δημιουργία μη-κομμουνιστικών
κυβερνήσεων στην Ανατολική Ευρώπη το 1989. Θα ήθελε, είπε, οι κυβερνήσεις
αυτές να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Φιλανδίας στην εξωτερική πολιτική
τους έναντι της Μόσχας.
Ερμηνεύει ο όρος «φιλανδοποίηση» της εξωτερικής πολιτικής της Αθήνας έναντι
της ’γκυρας; Μας εξηγεί γιατί η Αθήνα αρνείται να ασκήσει το εθιμικό και
συμβατικό της δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα; Γιατί αρνείται να
κηρύξει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη; Γιατί αρνείται να αρχίσει συνομιλίες
ακόμη και με την Κύπρο για την οριοθέτηση της αναμεταξύ τους ΑΟΖ; Γιατί
κάνει ότι δεν καταλαβαίνει όταν τουρκικά πλοία βγαίνουν στο Σούνιο; Όταν
τουρκικά μαχητικά εκτελούν τρομοκρατικές πτήσεις πάνω από ελληνικές
κατοικημένες περιοχές;
Ερμηνεύει ο όρος «φιλανδοποίηση» τους πανηγυρισμούς της εξουσιαστικής ελίτ
και των παρακολουθημάτων της στα Πανεπιστήμια και στα ΜΜΕ ότι η Τουρκία θα
άρει, λέει, το casus belli αλλά στη βάση της αλα τούρκα αρχή της
αμοιβαιότητας; - τα δικά τους, δικά τους και τα δικά μας μοιρασιά;
Οι «επιθέσεις φιλίας» που δεν αίρουν την δομική αντιπαλότητα μεταξύ κρατών
αποτελούν αναπόσπαστο μέρος μιας επιθετικής στρατηγικής κίνησης που
αποβλέπει στην ψυχική άλωση του αντιπάλου, προσδίδοντας στην εθελοδουλεία
του κανονιστική συμπεριφορά.
Στην περίπτωση της Ελλάδας παρακολουθούμε διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις
να έχουν οδηγήσει την Ελλάδα στην κατηφόρα της «φιλανδοποίησης». Την
προσαρμογή αυτή της Ελλάδας στα δεδομένα της τουρκικής ισχύος οι Τούρκοι, με
τελευταίους εκφραστές το δίδυμο Ερντογάν Νταβούτογλου, σφυρηλατούν συνεχώς
με εναλλαγές «επιθέσεων ειρήνης» και επιδείξεων δύναμης.
------------------------
18.8. 2010 Διαψεύδουν το τελεσίγραφο Τουρκία και ΗΠΑ
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=348998&ct=32&dt=18/08/2010#ixzz0wyqF1xMJ
ΑΓΚΥΡΑ «Καμία χώρα δεν είναι σε θέση να απευθύνει
προειδοποιήσεις στην Τουρκία» δήλωσε χθες με έπαρση ο τούρκος υπουργός
Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά
με τα πρόσφατα δημοσιεύματα του ξένου Τύπου που ανέφεραν ότι ο αμερικανός
πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα απηύθυνε «αυστηρή προειδοποίηση» προς τον τούρκο
πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατά τη διάρκεια συνάντησης των δύο ηγετών
στο πλαίσιο της συνόδου του G20 στο Τορόντο του Καναδά, ο κ. Νταβούτογλου
σχολίασε: «Δεν υφίσταται τέτοια συζήτηση. Η Τουρκία και οι Ηνωμένες
Πολιτείες είναι στρατηγικοί σύμμαχοι. Από την άλλη, καμία απολύτως χώρα δεν
θα μπορούσε να απευθύνει προειδοποιήσεις στην Τουρκία ή να επιδεικνύει
τέτοια στάση προς τον τούρκο πρωθυπουργό. Ηταν μια συζήτηση μεταξύ δύο
ηγετών κυρίαρχων κρατών τα οποία είναι απολύτως ισότιμα».
Η βρετανική εφημερίδα «Financial Τimes» έγραψε πρόσφατα ότι ο πρόεδρος
Ομπάμα προειδοποίησε τον τούρκο πρωθυπουργό για τη στάση της Τουρκίας προς
το Ισραήλ και το Ιράν, στη σύνοδο του G20 στο Τορόντο τον Ιούνιο. Σύμφωνα με
την εφημερίδα ο κ. Ομπάμα είπε στον κ. Ερντογάν ότι η προβληματική σχέση της
Αγκυρας με το Ισραήλ και τα τουρκικά ανοίγματα στην Τεχεράνη καθιστούν
δύσκολη τη συμφωνία για την προμήθεια αμερικανικών όπλων.
Εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου αργότερα διέψευσε το δημοσίευμα, λέγοντας ότι
δεν δόθηκε κανένα τελεσίγραφο στην Τουρκία από την αμερικανική κυβέρνηση.
Από την πλευρά του ο κ. Ερντογάν διαβεβαίωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη
ότι οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις βαδίζουν προς το καλύτερο. «Αυτή τη στιγμή
οι σχέσεις μας με τον πρόεδρο Ομπάμα και οι σχέσεις Τουρκίας και ΗΠΑ βαίνουν
καλώς, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα» δήλωσε ο τούρκος πρωθυπουργός.
-------------------------------------
Αϊκούτ Καδήρ , Davutoglu και Κουρδικό πρόβλημα
http://www.aitolia.gr/?p=14245
Η βελτίωση των σχέσεων με την Κουρδική Διοίκηση δεν
αναζωπυρώνει το κουρδικό πρόβλημα στην Τουρκία. Αντιθέτως, απομονώνει το ΡΚΚ
και καθιστά προβληματική την συνέχιση της παρουσίας του στο βόρειο Ιράκ.
Επίσης ευνοεί την περαιτέρω ανάπτυξη της τουρκικής επιχειρηματικής
δραστηριότητος στην περιοχή και ενισχύει τον ρόλο της Τουρκίας ως
περιφερειακής οικονομικής δυνάμεως και κόμβου μεταφοράς ενέργειας. Τέλος
επιτρέπει την αύξηση της τουρκικής διπλωματικής επιρροής στο Ιράκ για πρώτη
φορά μετά το 2003. O Αχμέτ Νταβούτογλου βρίσκεται στην ηγεσία της Τουρκικής
διπλωματίας από τότε που το σημερινό κυβερνών κόμμα AKP ανέλαβε την εξουσία
στην Τουρκία. Στην αρχή ήταν
.. προσωπικός σύμβουλος του πρωθυπουργού σε
θέματα εξωτερικής πολιτικής και γεωστρατικής πολιτικής και σήμερα είναι
Υπουργός Εξωτερικών και κατά πολλούς ο Kissinger της Τουρκίας. Παρόλο που
στα πλαίσια της δημοκρατικής στροφής και παραχώρησης νέων δικαιωμάτων προς
τους Κούρδους πολίτες της Τουρκίας υπεύθυνος είναι ο Υπουργός Εσωτερικών
Besir Atalay της Τουρκίας, και ο Davutoglu έχει αναλάβει σημαντικό ρόλο σε
αυτό το έργο. Ο ρόλος του είναι να δημιουργήσει το κράτος του Κουρδιστάν σε
μια περιοχή γεμάτη με κράτη που μισούν τους Κούρδους. Ο Davutoglu αναφέρεται
στο Κουρδικό πρόβλημα στο βιβλίο του με θέμα Στρατηγικό Βάθος Stratejik
Derinlik στο κεφάλαιο με τίτλο Παγκόσμιες και περιφερειακές ισορροπίες
δυνάμεων και Κουρδικό πρόβλημα. Κατά τον Davutoglu μέρος του Ιράκ πρέπει να
γίνει Τουρκικό έδαφος. Στο βιβλίο του κάνει εκτενής αναφορά στο θέμα αυτό: *
Το Βόρειο Ιράκ θα ενωθεί με την Τουρκία .. Αφού ο ίδιος αναλύει την
γεωστρατηγική και γεωπολιτική θέση και σημασία του Βορείου Ιράκ προβαίνει σε
αυτήν την ιστορική αναφορά θέση για την περιοχή: Το Βόρειο Ιράκ
αποτελείται μόνο από στερεά και αποτελεί ένα σημαντικό δρόμο προς την Μ.
ανατολή από στερεά. Για να αποκτήσει περισσότερη σημασία η περιοχή πρέπει να
ενωθεί με μια χώρα που έχει πρόσβαση σε θάλασσα όπως είναι η Τουρκία. (σελ.
438) Με λίγα λόγια ο κ. Davutoglu οραματίζεται κάτι που το θέλουν και οι
Αμερικανοί, αλλά οι Τούρκοι στρατηγοί δεν το αποδέχονται. Οραματίζεται ένα
Κουρδιστάν από την προστασία και επίβλεψη της Τουρκίας και προσθέτει: Για
την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν δεν αρκούν ούτε οι εγγυήσεις και υποστηρίξεις
των παγκόσμιων δυνάμεων. (σελ 438) Με λίγα λόγια δηλαδή αναφέρει πως ακόμα
και η υποστήριξη εκ μέρους των Αμερικανών προς τους Κούρδους δεν μπορεί να
τους οδηγήσει στην δημιουργία του αυτόνομου Κουρδιστάν. Ακόμα προσθέτει: Και
οι περιφερειακές ή παγκόσμιες δυνάμεις που το γνωρίζουν αυτό προσπαθούν να
περιλαμβάνουν τον παράμετρο αυτό στις σχέσεις τους με την Τουρκία. (σελ.
438) Δηλαδή σύμφωνα με τον Davutoglu οι ΗΠΑ στις σχέσεις τους με την Τουρκία
το γνωρίζουν αυτόν τον παράμετρο και κινούνται σύμφωνα με τις απαιτήσεις
αυτού του παραμέτρου. *Οπωσδήποτε θα διαλυθεί το Ιράκ* Ο σημερινός Υπουργός
Εξωτερικών της Τουρκίας, πριν ακόμη και από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ
έγραψε ότι το Ιράκ πρέπει να διαλυθεί : Δεν είναι δυνατόν να λυθεί το
πρόβλημα μεταξύ διεθνούς δικαίου και της de facto κατάστασης στην περιοχή
εφόσον εν λυθούν οριστικοποιηθούν σήμερα τα προβλήματα της Παλαιστίνης και
του Ιράκ (σελ. 442) Οριστικοποίηση των ορίων της εθνικής και εδαφικής
κυριαρχίας του Ιράκ και απόφαση σχετικά με την κυριαρχία (ανεξαρτησία) ή
διάλυση του Ιράκ (σελ. 442). Ας σημειώσουμε για δεύτερη φορά ότι η γνώμη του
περί της διαλύσεως του Ιράκ ήταν διατυπωμένη στο βιβλίο του κ. Davutoglu
ακόμα και πριν από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Το 2001 που κυκλοφόρησε το
βιβλίο του για πρώτη φορά, δεν είχαν γίνει ούτε οι επιθέσεις της 11 ης
Σεπτεμβρίου ούτε η εισβολή των ΗΠΑ σε Ιράκ. Την στιγμή που οι περισσότεροι
πολιτικοί και στρατηγοί θέλουν την διατήρηση της εθνικής και εδαφικής
κυριαρχίας και ενότητας του Ιράκ, αντιθέτως ο κ. Davutoglu θέλει ένα
διαλυμένο Ιράκ. *Τα σχέδια των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή Ο κ. Davutoglu που σε κάθε
ευκαιρία χειροκροτεί τους Αμερικανούς για την δύναμη τους στον σημερινό μονο-πολικό
κόσμο, δεν παραλείπει να αναφερθεί στα σχέδια των ΗΠΑ στην Μ. Ανατολή και
αναφέρει τα εξής: Είναι ξεκάθαρα τα συμφέρονται και τα σχέδια των ΗΠΑ σε ένα
Ιράκ που καθημερινά βιώνει έναν εσωτερικό πόλεμο ανάμεσα σε διάφορες
θρησκευτικές ομάδες και οδεύει προς διάλυση: διάλυση των μεγάλων κρατών και
ομάδων σε μικρότερες και διαχείριση των λαών και των κρατών αυτών με αυτόν
τον τρόπο. (σελ. 443) Ο Davutoglu τα έγραψε αυτά στο βιβλίο του το 2001,
δηλαδή πριν οι Αμερικανοί εισβάλλουν στην Μ. Ανατολή και Μ. Ασία. ’ραγε
μήπως ο κύριος Davutoglu γνωρίζει τα υπόλοιπα κράτη που πρώτα από όλα θα
διαλυθούν και ύστερα θα γίνουν κρατίδια μικρά υπό την Νέο-Οθωμανική /
Αμερικανική κυριαρχία; *Ο ρόλος της Τουρκίας Προς το τέλος του βιβλίου του ο
κ. Davutoglu προσπαθεί να επαναδιατυπώσει τις θέσεις του με διαφορετικά
επιχειρήματα: Οι Κούρδοι που σήμερα αισθάνονται αικημένοι και ανασφαλείς
λόγω της εκμετάλλευσης τους και από τις περιφερειακές δυνάμεις αλλά και από
τις παγκόσμιες δυνάμεις θα αισθανθούν την ανάγκη να ενωθούν με έναν από τις
τοπικές περιφερειακές δυνάμεις. Μακροπρόθεσμα θα ενωθούν με μια περιφερειακή
δύναμη που θα επιλέξουν οι ίδιοι και όχι οι παγκόσμιες δυνάμεις. (Σελ.
448-449) Δηλαδή σύμφωνα με τον Davutoglu οι Κούρδοι θα ενωθούν με μια από
αυτές τις 4 χώρες (Τουρκία Συρία Ιράκ Ιράν ) και το κριτήριο της
ένωσης θα είναι τα δικαιώματα που θα τους προσφέρουν τα κράτη αυτά και η
ειρήνη ασφάλεια που θα έχουν στο νέο τους μόνιμο πλέον τόπο. Βεβαίως όταν
γίνει αυτό οι υπόλοιπες 3 χώρες θα είναι διαλυμένες ή υπό Νέο-Οθωμανική
(Νέο-Αμερικανική ) κυριαρχία. Επίσης ο ίδιος αναφέρει πως η Τουρκία σε σχέση
με τα υπόλοιπα κράτη που έχουν Κουρδικούς πληθυσμούς έχει περισσότερα
πλεονεκτήματα εάν αποφασίσει να τους ενσωματώσει μόνιμα στην Τουρκία. (σελ.
449) Οι Νεο-Οθωμανοί της Τουρκίας (Ερντογάν-Γκιουλ-Νταβούτογλου) ,
βασίζονται στο Ισλάμ, και με βάση αυτή τη λογική, οι Κούρδοι από πρόβλημα
γίνονται πλεονέκτημα για την Τουρκία. Και ήδη φαίνονται τα αποτελέσματα. Η
Τουρκία έχει ήδη αναγνωρίσει την διαφορετική ταυτότητα των Κούρδων, και τώρα
κάνει ΚΑΙ τους Κούρδους του Ιράκ, δορυφόρο της Τουρκίας. Ας μην ξεχνάμε και
την Θεωρία domino των Αμερικανών που αναφέρει πως εφόσον γίνει κάτι κακό, θα
συνεχίζει να γίνεται (εφόσον επιβληθεί κάπου ο Κουμμουνισμός θα φτάσει μέχρι
τις ΗΠΑ), εφόσον δηλαδή διαλυθεί το Ιράκ και οι Κούρδοι ενσωματωθούν μόνιμα
πλέον στην Τουρκία, αυτό δεν θα μείνει μόνο εκεί και θα συνεχισθεί. Το
Ιρακινό Κουρδιστάν όχι μόνο δεν γίνεται Ανεξάρτητο, αλλά γίνεται δορυφόρος
απευθείας της Τουρκίας! Οι Κούρδοι πρέπει να αντιληφθούν ότι συνεργασία με
την Δύση, σημαίνει ότι ΠΟΤΕ δεν θα γίνει ανεξάρτητο Κουρδιστάν, και σημαίνει
ότι το Κουρδιστάν (ολόκληρο!) θα ανήκει στην επιρροή της Τουρκίας! Κανένας
στην Δύση, και κανένας στο Ισλάμ, δεν θέλει Ανεξάρτητο Κουρδιστάν. Το βιβλίο
του φέρνει στην επικαιρότητα ξανά τις συζητήσεις για το αν η δημοκρατική
στροφή και η στροφή της Τουρκίας προς τους Κούρδους είναι ένα εγχώριο ή ένα
ξένο σχέδιο. Θα πρότεινα σε όλους να αγοράσουν το βιβλίο του κ. Davutoglu με
τίτλο Στρατηγικό Βάθος και να διαβάσουν τις απόψεις του για να καταλάβουν
τον ρόλο του νέου Kissinger και τους κινδύνους όχι μόνο για την Μ. Ανατολή
αλλά μακροπρόθεσμα και για την Ελλάδα. *Οι αναφορές στις σελίδες του βιβλίου
με τίτλο Στρατηγικό Βάθος αφορούν το πρωτότυπο βιβλίο του και όχι αυτό που
είναι μεταφρασμένο στα Ελληνικά.
--------------------------------------------
Σ. Καδήρ, Νέο-Αμερικανισμός και κατάκτηση μέσω θρησκείας και πολιτισμού
Του Αϊκούτ Καδήρ
Ο Γκιουλέν προπαγανδίζει ένα είδος εκπαιδευτικού ισλαμισμού ως εναλλακτική
λύση στο πολιτικό Ισλάμ», δηλώνει στο περιοδικό «Τime» ο Μπιλ Παρκ
λέκτορας στο Κing΄s College του Λονδίνου. «Οραματίζεται την ισλαμοποίηση
του σύγχρονου τρόπου ζωής».
Σε ένα παλιό μου άρθρο είχα γράψει πως ο νέο-οθωμανισμός σήμερα ταυτίζεται
με τον Νέο-Αμερικανισμό και είναι μια προσπάθεια για έλεγχο και επιρροή
αρκετών περιοχών του πλανήτη μέσω οικονομίας , στρατού και πολιτισμού
κυρίως. Οι λαοί της Μ. Ανατολής και Μ. Ασίας σήμερα μισούν τον νέο-οριενταλιστικό
τρόπο συμπεριφοράς από τους Δυτικούς. Ο οριενταλισμός επιβάλλει την
ευρωκεντρική και δυτικοκεντρική αντίληψη και δικαιολογεί τον διαμοιρασμό και
την εκμετάλλευση του κόσμου από την Δύση και το παγκόσμιο σύστημά της.
Όλοι ξέρουμε σήμερα ότι οι ΗΠΑ είναι στα όρια της δύναμης τους και δεν
αντέχουν άλλους πολέμους και άλλες εισβολές πριν το τερματισμό της εισβολής
σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Με αυτές τις εισβολές έχουν κερδίσει και το μίσος
των λαών αυτών.
Πως όλα αυτά συνδέονται με την Τουρκία; Ίσως ελάχιστοι ξέρετε το κίνημα του
Fetullah Gulen. Είναι ο George Soros της Τουρκίας και στο παρελθόν έχει
κατηγορηθεί για συνεργασία με μυστικές υπηρεσίες όπως η CIA. Ο εν λόγω
κύριος έχει διάφορα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τηλεοπτικά δίκτυα, μη
κυβερνητικούς οργανισμούς και με λίγα λόγια ασκεί μεγάλη επιρροή σε πολιτικό
πεδίο αρκετών κρατών Μ. Ανατολής, Μ. Ασία και Ν. Αφρικής. Έχει παρόμοια
δίκτυα και στην Ευρώπη.
Οι λαοί των παραπάνω περιοχών λόγω συνεχών μακροχρόνιων πολέμων και εισβολών
και εμφυλίων πολέμων δεν έχουν γνωρίσει τον πολιτισμό και την ιστορία τους.
Σήμερα προσπαθούν οι Αμερικανοί μέσω του Τουρκικού πολιτισμού και κουλτούρας
να ασκήσουν επιρροή σε όλες αυτές τις περιοχές με σκοπό τον έλεγχο τους.
Εφόσον πετύχεις στενές επαφές μέσω πολιτισμού και κουλτούρας με κάποια
κράτη, μπορείς πολύ εύκολα μετά να αποκτήσεις στρατιωτικές, πολιτικές και
οικονομικές συνεργασίες με αυτά. Αυτό προσπαθούν να κάνουν σήμερα και αυτοί.
Αυτό που βλέπουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μορφή πολιτισμικού
ιμπεριαλισμού που δέχονται αυτοί οι λαοί.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που νέοι δορυφόροι καλύπτουν περισσότερες περιοχές
του πλανήτη για αυτήν την προπαγάνδα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο σήμερα που
βλέπουμε Τούρκικες σειρές να παίζουν σε τηλεοπτικά δίκτυα σε Βαλκάνια, Μ.
Ανατολή, Μ. Ασία και Ν. Αφρική. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στις ίδιες
αυτές περιοχές υπάρχουν Αμερικανικά- Τούρκικα κολέγια υποστηριζόμενα από
George Soros και Fetullah Gulen. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλες οι
φιλανθρωπικές και ανθρωπιστικές βοήθειες διοργανώνονται από τα ίδια
ιδρύματα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εδώ και κάποιο καιρό έχουν αρχίσει
συναυλίες Τούρκων τραγουδιστών σε αυτές τις περιοχές. Δεν είναι καθόλου
τυχαίο που υπάρχει μια οργανωμένη προσπάθεια ταύτισης της ιστορίας της
Τουρκίας (τουλάχιστον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) με την ιστορία αυτών των
λαών και περιοχών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο η προσπάθεια της αλλοίωσης της
ιστορίας αυτών των λαών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που το ίδρυμα Gulen
διοργανώνει και διεθνή συνέδρια με σκοπό τον διαπολιτισμικό διάλογο σε σχέση
με τον Huntington που υποστήριζε την Σύγκρουση Θρησκειών και πολιτισμών.
Την ίδια στιγμή ο Στρατός στη Τουρκία θεωρεί το Gulen κόκκινο πανί του
κοσμικού κράτους» αλλά θέλει να τον χρησιμοποιήσει τόσο στην εξωτερική
πολιτική της Τουρκίας όσο και στη χειραγώγηση του κουρδικού.
Σήμερα ο Gulen όπως ανέφερα και παραπάνω ζει στις ΗΠΑ υπό την προστασία της
CIA και έχει στενές επαφές με τον Graham Fuller πρώην διοικητή CIA και
σημερινό δημιουργό του Νέο-Αμερικανισμού (Νέο-Οθωμανισμού).
Η μέθοδος του Γκιουλέν θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι καθολικοί Ιησουίτες
μετέδιδαν την πίστη τους μέσω της εκπαίδευσης. Σε αυτή τη διαπίστωση
συνηγορεί το γεγονός ότι οι πρώτοι «μισιονάριοι» του τούρκου ιμάμη
εκπαιδεύτηκαν από χριστιανούς συναδέλφους τους οι οποίοι είχαν εμπειρία στην
Αφρική και τη Νότια Αμερική. Η μέθοδος, ωστόσο, προκαλεί πολλές αντιδράσεις
και διχάζει: οι αρχές στη Ρωσία και το Ουζμπεκιστάν έχουν κλείσει αρκετά
σχολεία του Γκιουλέν. Για πολλούς ο τούρκος ιεροκήρυκας είναι άγιος και για
άλλους ο επόμενος Χομεϊνί. Για τους πιστούς του είναι ένας «χότζα εφέντι»
(«σεβάσμιος δάσκαλος»).
Γιατί οι λαοί αυτοί αποδέχονται την Τουρκία; Διότι οι Αμερικανοί στην
προσπάθεια τους να επηρεάσουν τους λαούς αυτούς με όπλα και στρατό απέτυχαν.
Κανένας λαός αυτών των περιοχών δεν υπέκυψε στα όπλα και σε στρατό. Σήμερα
προσπαθούν να ασκήσουν εκδημοκρατισμό συνδυάζοντας το με το Ισλαμικό
χαρακτήρα της Τουρκίας και παράλληλα προσπαθούν να εξάγουν πολιτισμό σε
αυτούς τους λαούς προσπαθώντας να πετύχουν μια συνοχή μεταξύ όλων αυτών των
κρατών για δημιουργία ενός μετώπου (στρατιωτικού και όχι μόνο) εναντίον της
Κίνας, Ρωσίας και τέλος της Ευρώπης που καταρρέει.
Η διεθνής δραστηριότητα του θρησκευτικού χαρακτήρα μη κρατικού τουρκικού
παράγοντα συμπίπτει, αφενός, με την έπαρση του ισλαμικών προδιαγραφών
νεοοθωμανισμού που εκφράζεται από την ηγεσία της ’γκυρας και, αφετέρου, με
τα σχέδια της αμερικανικής «αυτοκρατορίας» να προσεγγίσει και να ελέγξει τις
ισλαμικές χώρες μεγάλης γεωστρατηγικής σημασίας.
Και το ερώτημα που τίθεται έχει ως εξής: Για πόσο ακόμη θα μπορέσουμε να
διατηρήσουμε «ανέπαφες» τις στενές ιστορικές, πολιτισμικές και πολιτικές
σχέσεις που διατηρούμε με αυτές τις χώρες, κυρίως τις γειτονικές αραβικές
χώρες, όπως την Αίγυπτο, εν όψει της εξάπλωσης των φετχουλαχικών
εκπαιδευτηρίων, τα οποία επιδιώκουν τη δημιουργία τουρκόφιλων ελίτ στην
ευρύτερη Μέση Ανατολή;
Για περισσότερες πληροφορίες κοιτάξτε το βιβλίο με θέμα «Νεο-οθωμανισμός: Η
ισλαμοδημοκρατία του 21ου αιώνα» του Κώστα Πικραμένου.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Fetullah Gulen δείτε το αφιέρωμα
που υπήρξε στην εφημερίδα Καθημερινή από το Σταύρο Λυγερό.
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_614.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0wBPcdOMS
Παρατίθεται και το κείμενο που
επιμελήθηκε ο Σταύρος Λυγερός και στο οποίο αναφέρεται ο Α. Καδήρ
|
|
Το
διεθνές «κίνημα» Φετουλάχ Γκιουλέν
Ο
Τούρκος ισλαμιστής διανοούμενος έχει ιδρύσει τεράστιο δίκτυο
εκπαιδευτικών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων με μεγάλη επιρροή
Του Σταυρου
Λυγερου,
www.kathimerini.gr
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathfiles_1_25/08/2008_245621
Εισέβαλε στο
διεθνές προσκήνιο πρόσφατα, όταν ψηφίσθηκε από το κοινό πρώτος μεταξύ
των εκατό σημαντικότερων στοχαστών στον κόσμο. Πρόκειται για τον Τούρκο
ισλαμιστή διανοούμενο Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος συγκέντρωσε 500.000
ψήφους, προκαλώντας αμηχανία στους ίδιους τους οργανωτές, που ήταν τα
περιοδικά ForeigPolicy (αμερικανικό) και Prospect (βρετανικό). Οπως είχε
συμβεί παλαιότερα και με τον Κεμάλ Ατατούρκ, είναι προφανές ότι η πρωτιά
του Γκιουλέν οφείλεται σε μία οργανωμένη εκστρατεία των οπαδών του, που
ψήφισαν μαζικά. Ο εκδότης του Prospect, μάλιστα, δήλωσε ότι οι οπαδοί
του Γκιουλέν μετέτρεψαν την ανοικτή ψηφοφορία σε παρωδία.
Ο Γκιουλέν
ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ιμάμης, αλλά στην πορεία δημιούργησε ένα
τεράστιο θρησκευτικό-κοινωνικό κίνημα, που έχει προ πολλού υπερβεί τα
όρια της Τουρκίας. Η καινοτομία του κηρύγματός του είναι ότι συνδυάζει
τον ισλαμισμό με δυτικές αντιλήψεις και πρακτικές. Υποστηρίζει την
ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στον σύγχρονο κόσμο, αλλά με τρόπο που να
διατηρεί τον συντηρητικό τρόπο ζωής στην ιδιωτική σφαίρα. Μιλάει για
δημοκρατικό καπιταλισμό και προβάλλει τις αξίες του σουφισμού. Στο
πλαίσιο αυτό υποστηρίζει την ανεκτικότητα έναντι του διαφορετικού, την
επίλυση των διαφορών με ειρηνικό τρόπο, τη φιλανθρωπία, την
ταπεινοφροσύνη και την ανάγκη της μόρφωσης. Επαγγέλλεται ένα δραστήριο
Ισλάμ με σκοπό τη βελτίωση των κοινωνιών.
Ισχυροί
μηχανισμοί
Ο Γκιουλέν δεν
περιορίσθηκε στη συγγραφή 60, περίπου, βιβλίων. Με τη βοήθεια ισχυρών
παραγόντων της Τουρκίας, οικοδόμησε ένα εντυπωσιακό μηχανισμό και δίκτυο
επιρροής, που περιλαμβάνει εκδόσεις, σχολεία και πολιτιστικούς
οργανισμούς. Καθιέρωσε τις διαθρησκευτικές συναντήσεις κατά τη διάρκεια
του Ραμαζανιού ως μία μορφή διαλόγου των θρησκειών. Στο πλαίσιο αυτό
είχε συναντήσεις και με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον Πάπα, τον Αρμένιο
Πατριάρχη και τον αρχιραββίνο της Τουρκίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο
Γκιουλέν έχει υποστηρίξει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής στη
Χάλκη.
Η επιρροή του
αυξήθηκε σημαντικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1990, γεγονός που
ενόχλησε το κεμαλικό κατεστημένο. Το 1999 καταδικάσθηκε για υπονόμευση
του κοσμικού καθεστώτος, παρότι από νωρίς είχε υποστηρίξει τον ευρωπαϊκό
προσανατολισμό της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα, οι αντιλήψεις και το
θρησκευτικο-κοινωνικό κίνημα του Γκιουλέν επηρέασαν βαθιά τον
ιδεολογικοπολιτικό προσανατολισμό του Ταγίπ Ερντογάν και του κόμματός
του.
Η εκλογική νίκη
του μετριοπαθούς πολιτικού Ισλάμ το 2002 διευκόλυνε την περαιτέρω
ενίσχυση της επιρροής του Γκιουλέν, ο οποίος το 2003 απηλλάγη απ' όλες
τις κατηγορίες, αλλά παρέμεινε στις ΗΠΑ, όπου είχε καταφύγει. Η
δικαστική διαδικασία για την πλήρη αθώωσή του, άλλωστε, ολοκληρώθηκε τον
περασμένο Ιούνιο. Τώρα πια δεν υπάρχει εμπόδιο για την επιστροφή του
στην Τουρκία. Μία επιστροφή που ορισμένοι αντίπαλοί του την παρομοιάζουν
με την επιστροφή του Αγιατολάχ Χομεϊνί, αλλά ο ίδιος απορρίπτει κάθε
τέτοιο παραλληλισμό.
Διεθνής
επέκταση
Με την πάροδο του
χρόνου, το κίνημα Γκιουλέν γιγαντώθηκε και επεκτάθηκε στην Ευρώπη, την
Αμερική και την Ασία. Θεωρήθηκε εκφραστής μιας αντίληψης για τον
εκσυγχρονισμό του Ισλάμ και συγκέντρωσε σημαντικό ακαδημαϊκό και
πολιτικό ενδιαφέρον. Ενδεικτικό είναι το συνέδριο, που φιλοξένησαν στο
Λονδίνο το School of Oriental and AfricaStudies και το LondoSchool of
Economics υπό την αιγίδα της Βουλής των Λόρδων στα τέλη Οκτωβρίου 2007.
Στο εν λόγω
συνέδριο συμμετείχαν περίπου 50 ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι από
ισλαμικές χώρες, αλλά και από την Ευρώπη και την Αμερική. Συμμετείχε,
επίσης, και ο βουλευτής του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης και πρώην
υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Γιασάρ Γιακίς. Το βασικό συμπέρασμα του
συνεδρίου και ο πυρήνας της ομιλίας του μουσουλμάνου λόρδου Νασίρ Αχμέντ
ήταν ότι το κίνημα του Γκιουλέν είναι η εναλλακτική λύση σε σχέση με το
φονταμενταλιστικό και ακραίο Ισλάμ.
Το «μοντέλο
Γκιουλέν» βρίσκει μεγάλη απήχηση ειδικά στα ανερχόμενα μεσαία και
ανώτερα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας, που διαμορφώθηκαν τα τελευταία
χρόνια επί κυβερνήσεων Ερντογάν και σήμερα αναζητούν ταυτότητα. Το
προφίλ του μετριοπαθή, φιλοδυτικού, αλλά και πιστού μουσουλμάνου, που
τηρεί τις παραδόσεις, είναι κάτι που τους ταιριάζει και συνάδει απολύτως
με τον προσανατολισμό του Ερντογάν. Εξ ου και η εμμονή της κυβέρνησής
του σε ζητήματα, όπως η μαντίλα, η νηστεία και η προσευχή.
Είναι
αξιοσημείωτο ότι το «μοντέλο Γκιουλέν» βρήκε αποδοχή πριν καν ιδρυθεί το
Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Το υποστήριξαν περισσότερο ή λιγότερο
πολιτικοί ηγέτες, όπως ο Τουργκούτ Οζάλ και ο Μπουλέντ Ετσεβίτ και
διανοούμενοι όπως ο Αλί Μπιράντ και ο Μεχμέτ Μπαρλάς. Το χρηματοδότησαν
μεγάλοι επιχειρηματίες, όπως οι Σαμπαντζί, ο Ισαάκ Αλατόν και ο Ουζκιούρ
Γκαρί.
Casus belli
Η επέκταση της
επιρροής του κινήματος και κυρίως η διείσδυσή του στον στρατό και στα
σώματα ασφαλείας θεωρήθηκε casus belli από την κεμαλική ελίτ. Αφορμή για
τη δικαστική δίωξή του το 1999 ήταν τηλεοπτική ομιλία του, με την οποία
υποστήριξε τη διείσδυση οπαδών του σ' όλους τους κρατικούς μηχανισμούς,
ώστε να επέλθει αλλαγή του κεμαλικού καθεστώτος «από τα μέσα». Από τότε,
μία μεγάλη μερίδα των κεμαλιστών υποστηρίζει ότι ο Γκιουλέν έχει κρυφή
πολιτική ατζέντα και πιο συγκεκριμένα ότι επιδιώκει την επιβολή
ισλαμικού καθεστώτος.
Είναι
αξιοσημείωτο ότι ο Γκιουλέν παροτρύνει τους οπαδούς του να
μεταναστεύσουν από τη «γη του Ισλάμ» στη Δύση, για να μορφωθούν, να
γίνουν καλοί πρεσβευτές του Ισλάμ και της Τουρκίας και να υπηρετούν το
κοινωνικό καλό. Είναι αξιοσημείωτο ότι το κήρυγμα του Γκιουλέν έχει βρει
μεγάλη απήχηση ειδικά στο μορφωμένο τμήμα της τουρκικής διασποράς στη
Δύση. Την τελευταία δεκαετία έχει διαμορφωθεί μία θρησκευόμενη τουρκική
ελίτ στη Δύση, που έχει επισκιάσει την αντίστοιχη κοσμική-κεμαλική. |
-------------------------------------------------------------------------------------------
Μετά τη
ρήξη της Αγκυρας με το Ισραήλ, ενισχύονται οι εμπορικές σχέσεις με
τη Δαμασκό
The
New York Times
Η φονική επιδρομή του Ισραήλ στον στολίσκο που κατευθυνόταν προς τη
Γάζα και η υπεράσπιση των ακτιβιστών από την Τουρκία έχει μετατρέψει
την Αγκυρα σε ήρωα στα μάτια του αραβικού κόσμου, συσφίγγοντας ακόμη
περισσότερο τις σχέσεις της και με τη γειτονική Συρία. Στο
Γκαζιαντέπ, τουρκική πόλη που απέχει μόλις δύο ώρες από το Χαλέπι
της Συρίας, Σύροι επισκέπτες κατακλύζουν τα καταστήματα πολυτελείας.
«Ο εχθρός μας σ' αυτόν τον κόσμο είναι το Ισραήλ και η Τουρκία μάς
αρέσει γιατί ο εχθρός του εχθρού μας είναι φίλος μας» λέει ο Ζακρία
Σαβέκ,
Σύρος οδηγός που μόλις μετέφερε τους εκδρομείς από το Χαλέπι. Η
κατάργηση της βίζας τον περασμένο Σεπτέμβριο ενίσχυσε τις μεταξύ
τους επαφές, στο πλαίσιο της προσπάθειας της Τουρκίας να ενισχύσει
τις οικονομικές και πολιτιστικές σχέσεις με τους γείτονες ώστε να
αναδειχθεί σε περιφερειακή δύναμη. Η Ευρώπη και οι ΗΠΑ ανησυχούν ότι
η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση. Ομως, η Συρία, όπως και οι
άλλες αραβικές χώρες, υποστηρίζει σθεναρά την αίτηση της Τουρκίας
για ένταξη στην Ε.Ε. Οι περισσότερες αραβικές χώρες θεωρούν την
Τουρκία ενδιάμεσο κρίκο για την πρόσβαση σε δυτικές αγορές.
Στο πολιτικό επίπεδο, η επιρροή της
Τουρκίας στη Μέση Ανατολή ενισχύεται από τους στενούς δεσμούς της
με τη Δύση - ήταν ένα στοιχείο που αναγνώρισε ο πρόεδρος της
Συρίας, Μπασάρ αλ Ασαντ, ο οποίος σοκάρισε πολλούς τον περασμένο
μήνα στην Αγκυρα, υποστηρίζοντας ότι η πρόσφατη κρίση στις σχέσεις
Ισραήλ - Τουρκίας μπορεί να υπονομεύσει τον μεσολαβητικό ρόλο της
Τουρκίας στην περιοχή.
Πριν από μόλις δέκα χρόνια επικρατούσε ψυχρότητα στις σχέσεις της
Τουρκίας με τη Συρία, καθώς η Τουρκία την κατηγορούσε ότι
προσφέρει καταφύγιο στους Κούρδους αυτονομιστές, ενώ η Συρία
διεκδικούσε εδάφη και νερά ποταμών. Επίσης, οι Σύροι είχαν πικρές
ιστορικές μνήμες οθωμανικής κατάκτησης, ενώ πολλοί κοσμικοί
Τούρκοι θεωρούσαν τη Συρία ολοκληρωτικό και οπισθοδρομικό
καθεστώς.
Ομως, μετά την πρόσφατη κατάργηση των περιορισμών στο διασυνοριακό
εμπόριο, πάσης φύσεως τουρκικά προϊόντα, από τσάι και υφάσματα
μέχρι μωρουδιακές πάνες, εξάγονται στη Συρία.
«Σήμερα, οι αραβικές χώρες που κάποτε μας μισούσαν θέλουν να μας
μοιάσουν» λέει ο Εμίν Μπερκ, Τούρκος συντονιστής του
Τουρκοσυριακού Γραφείου Εμπορίου. Στην τριετία 2006 - 2009,
η αξία των τουρκοσυριακών εμπορικών συναλλαγών διπλασιάστηκε από
τα 795 εκατ. δολάρια στα 1,6 δισ. δολάρια, ενώ την επόμενη τριετία
αναμένεται νέα αλματώδης αύξηση στα 5 δισ. δολάρια. Πέρυσι, σχεδόν
20% των τουρκικών εξαγωγών είχε προορισμό την Μέση Ανατολή, αντί
12,5% το 2004.
Στο Γκαζιαντέπ, τα σημάδια του νέου έρωτα είναι παντού. Επιγραφές
στα αραβικά καλωσορίζουν τους επισκέπτες από τη Συρία, ενώ οι
γάμοι μεταξύ Τούρκων και Σύρων έχουν πληθύνει. «Παλιά, πολλοί
Τούρκοι νόμιζαν ότι όλες οι γυναίκες από την Αραβία φορούσαν
μπούργκα και ότι όλοι οι άνδρες μετακινούνταν με καμήλες» λέει μια
27χρονη από τη Συρία που ψωνίζει στο Γκαζιαντέπ. «Τώρα,
γνωριζόμαστε καλύτερα».
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_5024.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0vQLi7gLj
-------------------------------------------------------
Κηρύγματα τουρκισμού και οθωμανικού μεγαλείου, φασιστικά συνθήματα
Γκρίζων Λύκων και άλλες απίστευτες προκλήσεις μέσα σε ελληνικό
έδαφος στο πλαίσιο της επίσκεψης του Τούρκου αντιπροέδρου!
Το προηγούμενο Σάββατο, με αφορμή το μνημόσυνο του προ 15ετίας
θανόντος μειονοτικού βουλευτή Αχμέτ Σαδίκ, βρέθηκε και πάλι στη
Θράκη μια κουστωδία επισήμων από την Τουρκία. Το μνημόσυνο
οργανώθηκε από τη λεγόμενη «Συμβουλευτική Επιτροπή Τούρκων Δυτικής
Θράκης» κι από το κόμμα που είχε ιδρύσει ο
Σαδίκ και το οποίο εσχάτως δείχνει να επαναδραστηριοποιείται (εν
όψει των εκλογών του Νοεμβρίου;). Εφέτος επικεφαλής των εξ ανατολών
επισήμων ήταν ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της τουρκικής Κυβέρνησης
Μπουλέντ Αρίντς! Τόσο η παρουσία του όσο και τα λόγια του δεν άφησαν
καμμία αμφιβολία για την πολιτική της γείτονος στην περιοχή: συνεπής
κλιμάκωση της παρέμβασης, με κινήσεις στο όριο της νομιμότητας, και
πάντα χάρη στην ολοένα και διευρυνόμενη ελληνική ανοχή. Με Ερντογάν
ή με Τσιλέρ, με νεο-οθωμανικό ή με στρατοκεμαλικό πρόσημο, ο έλεγχος
της μειονοτικής κοινωνίας επεκτείνεται όλο και ταχύτερα, στον βαθμό
που η δική μας κυριαρχία καθίσταται όλο και
διακριτικότερη. Τα
τεκμήρια που επί χρόνια παραθέτουμε στον «Αντιφωνητή» δεν φαίνεται
να συγκινούν κανέναν.
Ο Αρίντς επισκέφθηκε την Κομοτηνή, την Ξάνθη και τον Εχίνο. Γιατί
άραγε διάλεξε πέρα από τις δύο θρακικές πόλεις το κεντρικότερο
Πομακοχώρι; Γιατί όσο κι αν ο εκτουρκισμός έχει πια ρίζες στην
περιοχή, η (έστω και κολοβή) πομακική αυτοσυνειδησία παραμένει η
κυριότερη απειλή για την τουρκική πολιτική στη Θράκη. Στην Κομοτηνή
μίλησε στο μνήμα του Σαδίκ και παρέστη στο σχετικό μεβλίτ στο Εσκί
Τζαμί. Στην Ξάνθη επισκέφθηκε την έδρα του μη αναγνωρισμένου μουφτή
και το διαλυμένο από την ελληνική δικαιοσύνη σωματείο «Τουρκική
Ένωση Ξάνθης», δείχνοντας για μιαν ακόμη φορά τον σεβασμό της
γείτονος για την ελληνική έννομη τάξη. Και τέλος, επισκέφθηκε τον
Εχίνο, όπου μίλησε σε ανοιχτή συγκέντρωση, από την οποία αξίζει να
σημειώσουμε κάποια εκπληκτικά στιγμιότυπα.
Πρώτος πήρε τον λόγο ο δήμαρχος Μουσταφά Αγγά για να καλωσορίσει τον
υψηλό μουσαφίρη στον δήμο όπου «ζουν 16.500 Τούρκοι ομογενείς».
Αναφερόμενος στον Τούρκο Πρόξενο της Κομοτηνής Μουσταφά Σάρνιτς,
τόνισε πως έχει γίνει πλέον ένα με τους ντόπιους, καθώς έχει
επισκεφθεί το χωριό 5-6 φορές! Κι όταν άρχισε να λέει διάφορα άσχετα
και κάπως
προεκλογικά, ο Πρόξενος του είπε κάτι στο αυτί και αμέσως
τερμάτισε το λογίδριό του, δίνοντας τον λόγο στον βουλευτή Ξάνθης
Τσετίν Μάντατζη. Αυτός ήταν λακωνικός και περιορίστηκε στα τυπικά:
Καλωσόρισε τον «κύριο υπουργό της μάνας πατρίδας Τουρκικής
δημοκρατίας» και δεν παρέλειψε να αποκαλέσει και πάλι τον Εχίνο «Τσανάκαλε»,
παραπέμποντας στον τόπο του τουρκικού ηρωισμού
Ο τουρκομουφτής
Ξάνθης, Αχμέτ Μέτε είπε λίγα λόγια, μέσα σε συνθήματα του τύπου «Να
σπάσουν τα χέρια που απλώνονται στον μουφτή μας», «Η πιο μεγάλη
ισχυρή (χώρα) είναι η Τουρκία» κτλ επαναλαμβάνοντας μάλιστα το πρώτο
από βήματος.
Κατόπιν πήρε τον λόγο ο Αρίντς, μέσα σε αδιάκοπα χειροκροτήματα και
συνθήματα. Πρώτα από μικροφώνου ζήτησε από όλους τους άλλους εκτός
της συζύγου του να κατέβουν από το βήμα, λέγοντας στο κοινό «τους
στέλνω σε σας!», σε μία πρωτοφανή επίδειξη αλαζονείας. Κατόπιν
μίλησε για το οθωμανικό παρελθόν των Τούρκων στην περιοχή («Σ αυτά
τα χώματα ζούμε επί χρόνια. Δεν είμαστε μουσαφίρηδες των 100, 90, ή
80 χρόνων. Είμαστε τα παιδιά ενός μεγάλου έθνους και ζούμε εδώ και
τουλάχιστον 500 χρόνια σε αυτά τα χώματα, με την ταυτότητα μας, την
κουλτούρα μας, την πίστη, τα ήθη, τα έθιμα, τις παραδόσεις και την
ιστορία μας. Δόξα τω Θεώ είμαστε εδώ και υπερασπιζόμαστε την
ταυτότητα μας»), για την ομοφωνία όλων των τουρκικών κομμάτων στο
θέμα της Θράκης («στο θέμα της Δυτικής Θράκης είμαστε ένα και όλοι
μαζί. Σε αυτό το θέμα δεν έχουμε διαφορές στα πιστεύω μας. Να μην
σας περνάει από το μυαλό πως στο κοινοβούλιο και στα εβδομήντα τόσα
εκατομμύρια ανθρώπων μας υπάρχουν κάποιοι που σκέπτονται
διαφορετικά»). Κολάκεψε τους Εχινιώτες με διάφορα σαχλά («ο Εχίνος
συζητιέται παντού», κ.α.), δήλωσε συγκινημένος θυμίζοντας τούρκικη
ταινία («Όλοι μου λένε πως είμαι σκληρός αλλά είμαι ένας πονόψυχος
άνθρωπος. Προσέξτε, για να μην φανεί ότι έκλαψα, έβαλα γυαλιά. Βλέπω
ότι θέλουν να με αγκαλιάσουν, να μου φιλήσουν το χέρι και μου λένε
πως είναι έτοιμοι να κλάψουν. Μα και εγώ, δύσκολα συγκρατιέμαι
»)
αλλά και συνέκρινε την αγάπη και τον ενθουσιασμό των ντόπιων με
«πολλά σημεία των Βαλκανίων». Μάλιστα έφερε κι ένα παράδειγμα, το
χωριό Νομούσα του
Κοσόβου! (τυχαίο; Δεν νομίζω
): «Όπου και να πας,
βλέπεις έστω και αν δεν είναι σαν τον Εχίνο αδέρφια μας σαν εσάς
που επί αιώνες παραμένουν όρθιοι και ισχυροί, που υπερασπίστηκαν την
παρουσία τους, και με τιμή παρέμειναν Τούρκοι και μουσουλμάνοι. Επί
αιώνες έτσι ζήσαμε και με αυτές τις ομοιότητες θα ζήσουμε. Με την
ταυτότητα μας, με τον τουρκισμό μας, με τον μουσουλμανισμό μας θα
ζήσουμε επί αιώνες». Οι αναφορές του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία
ήταν πολλές, με συγκρίσεις για την «ανεκτικότητα» και την
«δικαιοσύνη» εκείνης, σε σχέση με την «δυτική σκληρότητα» στην
Αλγερία, στο Σουδάν, στη Βοσνία
Φυσικά είπε και πάλι ξανά και ξανά
για την «τουρκική μας μειονότητα», όπως και στην Κομοτηνή
Ένα τελευταίο αξιομνημόνευτο σημείο ήταν αυτό του πνεύματος στο
ακροατήριο. Τα συνθήματα που έπεφταν δεν είχαν καμμία διαφορά από
όσα ακούγονται στις μαζώξεις των Γκρίζων Λύκων στην Τουρκία:
Kahrolsun PKK («Καταραμένο νάναι το ΡΚΚ») şehitler Ölmez, Vatan
Bölünmez («οι ήρωες δεν πεθαίνουν, η πατρίδα δεν διασπάται) En
Büyük Türkiye, Başka Büyük Yok («Πιο μεγάλη είναι η Τουρκία, και
άλλη πιο μεγάλη δεν υπάρχει), ενώ για τον παριστάμενο και τον
Ερντογάν φώναζαν Türkiye Seninle Gurur Duyuyor («Η Τουρκία είναι
υπερήφανη για σένα»), En büyük Başkan Bizim Başkan («Ο πιο μεγάλος
πρόεδρος είναι ο δικός μας πρόεδρος»). Όλα αυτά μέσα στην Ελλάδα του
2010, με την ελληνική πολιτική να παραμένει ζητούμενο κι ενώ η
ελλαδική κοινωνία για άλλα τυρβάζεται
M.K.
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/08/blog-post_8730.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0vQJdQqpL
-----------------------
14.7.2010. K. Αστον, Η Ευρώπη και η Τουρκία έχουν κοινούς στόχους
Τον στρατηγικό ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή αναγνώρισε η ύπατη
εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και
πολιτικής ασφάλειας Κάθριν ’στον διαβεβαιώνοντας τον συνομιλητή της
υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου ότι η Ευρώπη και
η Τουρκία έχουν κοινούς στόχους.
"Η εμπιστοσύνη και η φιλία χαρακτηρίζουν τις σχέσεις της Τουρκίας με
την Ευρωπαϊκή Ένωση" δήλωσε η Κάθριν ’στον ύστερα από την συνάντηση
που είχε στην Κωνσταντινούπολη με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών.
"Και οι δύο επιδιώκουμε την ειρήνη και την ευημερία της περιοχής",
πρόσθεσε.
"Συγχαίρω την Τουρκία για το ρόλο που διαδραματίζει και χαιρετίζω
την τουρκική διπλωματία στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια, στο Ιράν,
στον Καύκασο, στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν", υπογράμμισε η ύπατη
εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και
πολιτικής ασφάλειας.
Οι δηλώσεις αυτές έρχονται ενώ ευρωπαϊκοί και αμερικανικοί κύκλοι
έχουν το τελευταίο διάστημα επανειλημμένως εκφράσει την ανησυχία
τους για την πορεία της Τουρκίας και τον προσανατολισμό της, προς
δυσμάς ή προς ανατολάς.
Η τουρκική πλευρά, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, δεν παρέλειψε
να προσάψει στις ευρωπαϊκές χώρες ότι παραμένουν αδρανείς στο ζήτημα
της κουρδικής τρομοκρατίας και συγκεκριμένα του ΡΚΚ.
"Οι ευρωπαϊκές χώρες κάθονται με τα χέρια σταυρωμένα και δεν υπάρχει
νομικό πλαίσιο σε κάθε χώρα που να περιορίζει τη δραστηριότητα των
κουρδικών οργανώσεων" δήλωσε ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της
Τουρκίας στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση
Εγκεμέν Μπαγίς.
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_9620.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0tiz4Vbkf
--------------------------------
12.7.2010. «Turkey is AT the centre of everything, Davutoglou s speech
Monday,
12 July 2010,
http://hellenicantidote.blogspot.com/search/label/Turkey
Davutoglu's recent speech in the UK.
You can watch him on the main video link.
The above video which I noticed on the
infognomonpolitics blog
is of a lecture given last week by Turkish foreign minister Ahmet
Davoutoglu at Chatham House, a leading foreign policy think-tank here in
London.
His theme is Transatlantic Relations, but his objective is to persuade his
audience to accept that Turkeys strategic imperatives are exactly the same
as the Wests.
Turkey is at the centre of everything, Davoutoglu brazenly declares, as
he takes us on a tour of all those areas he believes Turkey has influence
and interests Kyrgyzstan, Afghanistan, Iran, Iraq, Lebanon, Syria, Bosnia,
Kosovo and makes it clear that he expects the West, particularly Britain
and America, to back Turkeys global vision for itself as if it was their
own, and the realisation of which he presents as organic and inevitable
based on Turkeys geography, economic power and cultural connections.
His audience seems to lap it up, and whereas 10-15 years ago you may have
expected questions to a Turkish foreign minister to be about Turkeys
relations with Greece and Cyprus, Armenian genocide recognition or the
Kurdish rebellion, none of these issues is ever mentioned. Its all to do
with Turkey and Iran, Turkey and the Middle East, Turkey and Central Asia,
Turkey and Russia i.e the strategic agenda that Turkey has set.
Davoutoglu makes neo-Ottomanism sound so benign continually referring
to peace, democracy, the free market, soft power, and so on and only once
does he let his mask slip when he adamantly refutes the existence of anti-semitism
in Turkish society and portrays Turkey as a paradigm of tolerance and
multiculturalism; which proves that for all his eloquence and erudition, he
still suffers from the same delusions about Turkey as the dumbest and most
blinkered Turk nationalist.
---------------------------
Παρασκευή, 09 Ιουλίου 2010,
Πιέσεις Βρετανίας ΗΠΑ για
Τουρκία. Συμφωνία στρατηγικού συνεταιρισμού Βρετανίας - Τουρκίας
O ΥΠΕΞ της Βρετανίας,
Γουίλιαμ Χέιγκ, χαρακτήρισε την Τουρκία ως βασικό Νατοϊκό σύμμαχο και την
τουρκική οικονομία ως τη μεγαλύτερη αναδυόμενη οικονομία της Ευρώπης.
Σε δηλώσεις, στο πλαίσιο δημοσιογραφικής διάσκεψης στο Λονδίνο, με τον Αχμέτ
Νταβούτογλου, ο κ. Χεγκ είπε ότι η Τουρκία δεν έχει να επιλέξει μεταξύ
Ανατολής και Δύσης, καθώς είναι στην Ανατολή και στη Δύση και σημείωσε ότι
οι απόψεις της για το Αφγανιστάν, τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια εκτιμώνται
ιδιαίτερα.
Επαναλαμβάνοντας τη βρετανική υποστήριξη στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ο
κ. Χεγκ είπε ότι αν η Ένωση στρέψει τα νώτα στην Τουρκία θα πρόκειται για
τεράστιο στρατηγικό λάθος.
Ο Τούρκος ΥΠΕΞ ανεφέρθηκε στο ιστορικό των τουρκο-βρετανικών σχέσεων και
αφού ανέφερε ότι ο πρώτος Τούρκος πρέσβης τοποθετήθηκε στο Λονδίνο το 1793,
είπε πως με τη νέα συμφωνία "Στρατηγικού Συνεταιρισμού" θα εκσυχρονίζεται
εκείνη που υπεγράφη το 2007 μεταξύ των δυο χωρών. Πρόσθεσε πως η συνεργασία
μεταξύ των δύο χωρών έχει τέσσερις διαστάσεις, εκείνη των διμερών σχέσεων,
εκείνη εναντίον της τρομοκρατίας, την τοπική στη Μέση Ανατολή και Ασία όπως
και την υπερατλαντική.
Είπε ακόμη ότι η άνοδος της τουρκικής οικονομίας κατά το πρώτο τρίμηνο του
χρόνου έφθασε το 11,7% και στον βιομηχανικό τομέα το 20%.
--------------------
Πλήρη στήριξη στην Τουρκία προσέφεραν σήμερα ΗΠΑ και Βρετανία. Μάλιστα οι
δυο χώρες καλούν την ΕΕ να δεχθεί στους κόλπους της την Τουρκία το
συντομότερο δυνατό.
Βρετανία: «τεράστιο στρατηγικό λάθος η μη ένταξη της τουρκίας στην Ε.Ε.»
Με σθένος στηρίζει η Βρετανία την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή ήταν η θέση που διατυπώθηκε κατά την συνάντηση που είχαν το απόγευμα
στο Λονδίνο οι Υπουργοί Εξωτερικών των δύο χωρών, Ο Βρετανός Υπ. Εξ,
Γουιλιαμ Χαγκ δήλωσε ότι η χώρα του στηρίζει με σθένος την ένταξη της
Τουρκίας στην ΕΕ, υποδεικνύοντας μάλιστα ότι θα ήταν τεράστιο στρατηγικό
λάθος αν οι Βρυξέλλες γυρίσουν την πλάτη στην ’γκυρα. Σημειώνεται ότι φυσικά
στην ατζέντα των δυο υπουργών βρέθηκε επίσης το κυπριακό και οι εν εξελίξει
συνομιλίες.
Στήριξη της Τουρκίας και από τις ΗΠΑ
Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις από πλευράς ΗΠΑ. Με μία δήλωσή του
στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera», ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπαράκ
Ομπάμα επέρριψε και πάλι στην Ε.Ε. τις ευθύνες για την ανατολικο-κεντρική
στάση της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα
εξέφρασε τη θέση ότι εάν η Τουρκία μείνει εκτός της ΕΕ, τότε θα αρχίσει να
ψάχνει για συμμάχους εκτός της Δύσης. Στην συνέντευξη του, ο κ. Ομπάμα είπε
ότι οι ΗΠΑ θεωρούν σωστό να δεχθεί η ΕΕ την Τουρκία στους κόλπους της ως
πλήρες μέλος. Πρόσθεσε ότι εάν οι Τούρκοι δεν νοιώθουν τους εαυτούς τους ως
μέρος της ευρωπαϊκής οικογένειας, τότε θα ψάξουν αλλού για συμμάχους.
-----------------
Συμφωνία Στρατηγικού Συνεταιρισμού Βρετανίας Τουρκίας
Σε συνάντηση των υπουργών
εξωτερικών Βρετανίας Τουρκίας, οι δύο υπουργοί, Γουίλιαμ Χεγκ και Αχμέτ
Νταβούτογλου, συνήψαν νέα συμφωνία «Στρατηγικού συνεταιρισμού» με σκοπό να
ενισχύσουν τις καλές σχέσεις που έχουν οι δύο χώρες όσο αφορά την
εξωτερική πολιτική, την ασφάλεια, την άμυνα και το εμπόριο.
Αξίζει να σημειωθεί πως παρόμοια συμφωνία είχε γίνει και στο παρελθόν,
κάτι το οποίο προκάλεσε την αντίδραση της Λευκωσίας, λόγω του περιεχομένου
της το οποίο επηρέαζε το κυπριακό.
Στη συνάντηση των δύο υπουργών συζητήθηκε επίσης τόσο η εξέλιξη του
κυπριακού όσο και η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας.
Ο κύριος Χεγκ σε δηλώσεις του είπε πως θα επισκεφθεί σύντομα την Τουρκία,
για την οποία εξέφρασε τον θαυμασμό του αφού όπως είπε αντιπροσωπεύει τον
συνδυασμό Ανατολής και Δύσης.Σημειώνεται επίσης πως ο Τούρκος Υπουργός
’μυνας θα επισκεφθεί το Λονδίνο την ερχόμενη βδομάδα.
SIGMALIVE
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_2596.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0tFwyClet
---------------------------
Guillaume Perrier Le Monde,
6.6.2010. Η Τουρκία γιορτάζει την άλωση της Κωνστασντινούπολης. Η απεικόνιση
μιας Οθωμανικής νοσταλγίας
Τρίτη, 06 Ιουλίου 2010
Το κυβερνών
κόμμα γιορτάζει μια χρυσή εποχή που υποτίθεται να έχει διακριθεί για την
ειρηνική συνύπαρξη των διαφόρων κοινοτήτων της χώρας.
Το Μουσείο «Πανόραμα 1453» είναι το πιο επισκεπτόμενο μουσείο της Πόλης μετά
από το παλάτι Topkapi και την Αγία Σοφία. Εγκαινιάστηκε το 2009 αυτή η
πανοραμική παράσταση της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από τον Οθωμανό
Σουλτάνο Μωάμεθ Β΄το 1453, γιορτάζεται την 29η Μαΐου, ήδη έχει προσελκύσει
περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανθρώπων.
Κάτω από το τρούλο, οι επισκέπτες βουτιόνται στην ατμόσφαιρα των μαχών: το
πυρ των κανονιών αναμιγνύεται με τα χλιμιντρίσματα και το σφύριγμα των βελών
που εκτοπίζονται προς τα Βυζαντινά τοιχώματα. «Είναι θαυμάσιο, λέει
ενθουσιασμένος ο Necmettin, που ήρθε με την οικογένεια του. Το Μουσείο είναι
πολύ όμορφο, αρέσει στα παιδιά. Και είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα
της ιστορίας μας».
Τα σχολεία της Πόλης περνάνε όλα από εκεί. Το «Πανόραμα 1453» είναι
επιβλητικό της νοσταλγίας μιας ιδεώδης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η
νεοθωμανική μόδα είναι παρούσα στους κινηματογράφους, στα καταστήματα
ενδυμάτων, πλατιά προσβεβλημένη από τις πολιτικές αρχές, από τους
διαφημιστές ή τους σχεδιαστές (designers ) όπως ο Deniz Tunç, που εκθέτει
την συλλογή των «νεοθωμανικών» αντικειμένων διακόσμησης του , στην πολυτελή
περιοχή του Nisantasi.
Το Μουσείο είναι η βασική ατραξιόν του "Πολιτιστικού πάρκου" που έχει
σχεδιαστεί από τον δήμο της Ιστανμπούλ έξω από τα τείχη του Κωνσταντίνου, το
σύμβολο της άλωσης του 1453.
Αυτός ο χώρος, "με το τζαμί του, τα θέατρα του, τα εστιατόρια, τους χώρους
ψυχαγωγίας του και τους χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων, αντικατοπτρίζει τον
Οθωμανικό ιδεώδες του κράτους-έθνους, στην όχθη του ιστορικού κέντρου που
θεωρείται το κατάλοιπο της Οθωμανικής πόλης", θεωρεί ο αρχιτέκτονας Korhan
Gümüs, που αντιτίθεται τακτικά με την πολιτιστική πολιτική του δήμου.
"Η Τουρκία χρειάζεται ένα νέο πνεύμα κατάκτησης, ανάγγειλε ο Τούρκος
Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πρώην δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης,
για τα εγκαίνια. Χάρη σε αυτό το πάρκο, τα παιδιά μας θα κοιτάζουν προς το
μέλλον μέσω της ένδοξης ιστορίας μας. »
Το Δημαρχείο, ελεγχόμενο από το συντηρητικό μουσουλμανικό κόμμα στην
εξουσία, το AKP, έχει επανασχεδιάσει ολόκληρες γειτονιές της πόλης, έχει
κατεδαφίσει την ιστορική γειτονιά Ρομ, το Sulukule, για να οικοδομήσει
Οθωμανικά σπίτια και μια αγορά λαϊκής τέχνης. Δεκάδες θρησκευτικά μνημεία
από το 15o και 16ο αιώνα ανακαινιστήκαν στα πλαίσια του «Ιστανμπούλ 2010,
πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης». Αλλά οι τοίχοι του Κωνσταντίνου,
βυζαντινό σύμβολο, συνεχίζονται να απειλούνται από κατάρρευση.
Η "οθωμανομανία" που άρπαξε την Τουρκία αντιλαμβάνεται από τον ιστορικό
Edhem Eldem ως "η απαγωγή του οθωμανικού παρελθόντος" που ο καθένας θέλει να
επανακτήσει. Είναι η πτώχευση της ίδρυσης του κοσμικού τουρκικού έθνους, η
επιστροφή του ραβδιού του Κεμαλισμού".
Η ιδεολογία της Τουρκίας του Ατατούρκ, πλατιά χτισμένη σε αντίθεση με τη
μουσουλμανική θρησκεία και την αυτοκρατορία, δεν έσβησε τις παραδόσεις,
πιστεύει κάποιος ειδικός της αυτοκρατορίας στο Πανεπιστήμιο του Βόσπορου.
«Υπάρχει ανάγκη να επαναφερθεί ένα παρελθόν που μετουσιώθηκε. Αλλά το θύμα
από όλα αυτά, είναι η ιστορία.»
Από τη δεκαετία του 1950, η επέτειος της άλωσης της Κωνσταντινούπολης από
τους Οθωμανούς καταχωρίστηκε ξανά στο ημερολόγιο, στις 29 Μαΐου. Φέτος, το
δημαρχείο της Κωνσταντινούπολης διοργανώνει μια επίδειξη κατά μήκους του
Χρυσού Κέρατος. Και το στάδιο Besiktas δημεύτηκε από μια ισλαμική οργάνωση
για να γιορτάσουν το Σουλτάνο Μεχμέτ ο κατακτητής. Ο τελευταίος «επικαλύπτει
την τουρκική ισλαμική ιδεολογία όπως και την εθνικιστική τουρκική
ιδεολογία», υπογραμμίζει ο κ. Eldem, για τον οποίον ο νεοθωμανικός λαϊκισμός
συγκεντρώνει μια σχεδόν καθολική αποδοχή (quasi-consensus).
Εξ ονόματος του εκσυγχρονισμού και της "τουρκοποιήσης" της χώρας, η
δημοκρατία είχε αντικαταστάσει τις παραδοσιακές ποίηση και μουσική με τις
βαλς και τα κλασικά μπαλέτα. «Στην αρχιτεκτονική, στο μαγείρεμα ή στη
μουσική, αυτή η ξεχασμένη κουλτούρα γυρίζει τρεχάλα, αλλά υπό συγκριτική
μορφή που έχασε κάθε λογική και που συχνά τείνει προς τον ανατολισμό»,
παρατηρεί ο κ. Eldem.
Οι μυρωδιές του Ναργιλέ είχαν εξαφανισθεί από την Κωνσταντινούπολη μέχρι τη
δεκαετία του 1990, για να επιστρέφουν στα καφενεία του κέντρου υπό την
επίδραση μιας "εθνικής μόδας" που προήλθε από την Ευρώπη.
Ο νεοθωμανισμός κλίνεται επίσης στον λόγο των ηγετών του AKP. "Πρέπει να
είμαστε υπερήφανοι για το παρελθόν μας," διακηρύσσει ο Cüneyt Zapsu,
σύμβουλος του πρωθυπουργού. Ο δοξασμός της κατάκτησης και μιας χρυσής εποχής
αναμειγνύεται με τη νοσταλγία μιας υιοθετημένης ειρηνικής συνύπαρξης
διαφορετικών θρησκευτικών και εθνικών κοινοτήτων.
Η τουρκική διπλωματία, η οποία επιδιώκει να ασκεί την επιρροή της από το
Σεράγεβο έως τη Καμπούλ, ορίζεται συχνά ως νεοθωμανική από τους αντιπάλους
της.
Ο Υπουργός Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, ευσεβείς μουσουλμάνος και λεπτός
γνώστης της ιστορίας, κατηγορείται συχνά ότι καταδιώκει ένα αυτοκρατορικό
ιδεαλισμό, ένα μείγμα Ισλαμικής αλληλεγγύης και τουρκικού ηγεμονισμού.
"Δεν πιστεύω στη νεοθωμανική διπλωματία, κρίνει η κοινωνιολόγος Nilüfer
Narli, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Bahçesehir. " Πρόκειται για μια πιο
ανοικτή και πιο δραστήρια περιφερειακή προσέγγιση για την επίλυση των
συγκρούσεων. Υπάρχει μια ξανακάλυψη της ποικιλομορφίας. »
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/07/blog-post_2670.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0syGVpL50
--------------------------------------
Μυστική συνάντηση για αποκατάσταση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας
Hμερομηνία : 01-07-10 http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_01/07/2010_344974
Συνάντηση, που κρατήθηκε μυστική
είχαν οι Μπενιαμίν Μπεν Ελιέζερ και Αχμέτ Νταβούτογλου σε μια προσπάθεια να
αποκατασταθούν οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας.
Ο υπουργός Εμπορίου του
Ισραήλ Μπενιαμίν Μπεν Ελιέζερ «συναντήθηκε μυστικά» με τον υπουργό
Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου σε μια προσπάθεια να γεφυρωθεί το
ρήγμα στις σχέσεις των δύο χωρών, μετέδωσαν τουρκικά και ισραηλινά ΜΜΕ χθες
Τρίτη.
Το τηλεοπτικό δίκτυο Κανάλι
Δύο ανέφερε ότι ο Μπεν Ελιέζερ, που διατηρεί καλή προσωπική σχέση με το
Νταβούτογλου, τον συνάντησε σε Ευρωπαϊκή πόλη τις τελευταίες ημέρες. Δεν
έδωσε λεπτομέρειες για το τι συζήτησαν οι δύο πολιτικοί.
Η εφημερίδα Haaretz ανέφερε
ότι οι δυο άνδρες συναντήθηκαν στην Ελβετία. Το τουρκικό ειδησεογραφικό
δίκτυο NTV μετέδωσε πως η συνάντηση έγινε σε σουίτα ξενοδοχείου στις
Βρυξέλλες, όπου ο Τούρκος υπουργός διεξήγε συνομιλίες σχετικά με την
προσπάθεια της χώρας του να ενταχθεί στην ΕΕ, και διήρκεσε πάνω από δύο
ώρες.
Το δίκτυο ανέφερε ότι Μπεν
Ελιέζερ και Νταβούτογλου συζήτησαν σχετικά με την αποκατάσταση των διμερών
σχέσεων, με τον Τούρκο υπ. Εξωτερικών να εμμένει στη θέση ότι το Ισραήλ
πρέπει να ζητήσει συγγνώμη για την αιματηρή επίθεση στο Τουρκικό πλοίο Mavi
Marmara. Το κανάλι δεν επικαλέστηκε κάποια πηγή.
Πάντα κατά το NTV, η
συνάντηση κρατήθηκε μυστική ακόμη και από τον διαπραγματευτή της Τουρκίας με
την ΕΕ, Εγκεμέν Μπαγίς, και τον υπουργό Γεωργίας Μεχντί Έκερ, που βρίσκονταν
επίσης στις Βρυξέλλες.
Νταβούτογλου και Μπεν Ελιέζερ
συμφώνησαν να τηρηθεί μυστικότητα όσον αφορά τη συνάντησή τους, να
μεταφερθεί η συζήτησή τους στους πρωθυπουργούς τους και να συναντηθούν ξανά
μυστικά το αμέσως προσεχές διάστημα, κατά το τηλεοπτικό δίκτυο.
Σύμβουλοι του Νταβούτογλου
και του Τούρκου πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν απέφυγαν να επιβεβαιώσουν
ή να διαψεύσουν ότι υπήρξε συνάντηση. Εάν οι πληροφορίες αυτές
επιβεβαιωθούν, θα πρόκειται για την πρώτη συνάντηση σε επίπεδο υπουργών από
την 31η Μαΐου, όταν είχε σημειωθεί η επιδρομή των Ισραηλινών ειδικών
δυνάμεων εναντίον του «στολίσκου της ελευθερίας», που αποπειράθηκε να
μεταφέρει βοήθεια στη Γάζα, με αποτέλεσμα οκτώ Τούρκοι υπήκοοι κι ένας
νεαρός με τουρκική και αμερικανική υπηκοότητα να βρουν το θάνατο. Η ’γκυρα
ανακάλεσε τον πρεσβευτή της και ακύρωσε τρεις προγραμματισμένες κοινές
στρατιωτικές ασκήσεις.
Σύμφωνα με το Κανάλι Δύο, η
συνάντηση απεκρύβη και από τον Ισραηλινό υπ. Εξωτερικών, ’βιγκντορ Λίμπερμαν,
γεγονός που τον «εξόργισε».
Ανακοινωθέν του υπουργείου
ανέφερε ότι η συνάντηση αποτελεί «προσβολή για τις νόρμες της αποδεκτής
συμπεριφοράς και βαρύ πλήγμα για την εμπιστοσύνη ανάμεσα στον υπουργό
Εξωτερικών και τον πρωθυπουργό».
Ανακοινωθέν του γραφείου του
πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου ανέφερε ότι ενέκρινε το αίτημα του Μπεν
Ελιέζερ να συναντηθεί με μια «προσωπικότητα της Τουρκίας», ενώ δεν υπήρξε
συντονισμός με τον υπ. Εξωτερικών για «τεχνικούς λόγους».
www.kathimerini.gr
με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
-------------------------------------------------------
Τρίτη, 29 Ιουνίου 2010Τουρκικό
κέρδος, Ιρανικό κόστος
http://geopolitics-gr.blogspot.com/2010/06/blog-post_5621.html
Των Elliot Hen-Tov και Bernard Heykel
The New York Times
Από την ημέρα της αιματηρής επιδρομής των Ισραηλινών στην τουρκική νηοπομπή
που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, άπαντες υπέθεταν ότι το Ιράν θα
απολάμβανε τα μεγαλύτερα οφέλη από την παγκόσμια κατακραυγή κατά του
εβραϊκού κράτους. Τα πράγματα εξελίχθηκαν, εν τέλει, διαφορετικά: παραδόξως,
το Ιράν βλέπει την περιφερειακή του επιρροή να μειώνεται, καθώς η Τουρκία
αντιτίθεται στην πολιτική του Ισραήλ και των ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση των ισλαμιστών της Τουρκίας έχει κυριολεκτικά διυλίσει και την
τελευταία σταγόνα από τα πολιτικά οφέλη της κρίσης που πυροδότησε η επέμβαση
των Ισραηλινών καταδρομέων. Η χαλάρωση του αποκλεισμού της Γάζας
παρουσιάζεται ήδη ως νίκη της Τουρκίας για λογαριασμό των Παλαιστινίων.
Έτσι, η οργισμένη ρητορική του Τούρκου πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν γοητεύει,
όχι μόνο τους ψηφοφόρους στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και το σύνολο του
ισλαμικού κόσμου.
Τη στιγμή που οι περισσότεροι στη Δύση μοιάζουν να αγνοούν τη δυναμική που
αναπτύσσει η Τουρκία, το ίδιο δεν ισχύει για την Τεχεράνη. Ο πρόεδρος του
Ιράν, Μαχμούντ Αχμεντινετζάντ, έκανε μια εμπρηστική ομιλία κατά του Ισραήλ
στους συμμετέχοντες στο πρόσφατο συνέδριο για την ασφάλεια στην κεντρική
Ασία στην Κωνσταντινούπολη, πλην όμως, αυτή πέρασε σχεδόν απαρατήρητη εν
μέσω της διεθνούς κατακραυγής για την επιδρομή στη νηοπομπή. Στις 12
Ιουνίου, το Ιράν εμφανίστηκε έτοιμο να αποστείλει τη δική του ανθρωπιστική
νηοπομπή προς τη Γάζα, η οποία θα συνοδευόταν από πολεμικά πλοία των Φρουρών
της Επανάστασης. Παρ όλα αυτά, η Χαμάς απέρριψε δημόσια την ιρανική
προσφορά, ενώ νέα δημοσκόπηση έδειξε ότι το 43% των Παλαιστινίων θεωρεί
πλέον την Τουρκία ως μεγαλύτερο υποστηρικτή τους.
Οι διανοούμενοι
Οι ’ραβες διανοούμενοι αμφιταλαντεύονταν εδώ και χρόνια μεταξύ του σιιτικού
Ιράν και των ουαχαμπιστών της Σαουδικής Αραβίας, θεωρώντας εαυτούς
εγκλωβισμένους. Τώρα ελπίζουν ότι η φιλελεύθερη εκδοχή του τουρκικού,
σουνιτικού Ισλάμ θα καταφέρει να οδηγήσει τον αραβικό κόσμο μακριά από το
τέλμα. Διαβάζοντας τα κύρια άρθρα των φιλοκυβερνητικών αραβικών εφημερίδων,
τα οποία κατηγορούν τον κ. Ερντογάν για στυγνή εκμετάλλευση των Παλαιστινίων
προκειμένου να ανακόψει την πτωτική πορεία της δημοτικότητάς του,
αντιλαμβάνεται κανείς τη γοητεία που ασκεί η Τουρκία στον μέσο ’ραβα.
Η ’γκυρα αποκόμισε οφέλη και από την αποτυχημένη, από κοινού με τη Βραζιλία,
προσπάθεια προώθησης μιας νέας συμφωνίας για την επίλυση της κρίσης γύρω από
το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
Την ώρα που οι δρόμοι στην Τεχεράνη είναι άδειοι και ο κ. Αχμεντινετζάντ
ανησυχεί για το ενδεχόμενο μιας νέας κοινωνικής έκρηξης, ο κ. Ερντογάν
βλέπει τη δημοτικότητά του να αυξάνεται, διότι κατόρθωσε να μετατρέψει την
Τουρκία σε βασικό διαμεσολαβητή μεταξύ του ισλαμικού κόσμου και της Δύσης. Ο
Τούρκος πρωθυπουργός μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των αραβικών μαζών,
γιατί εκτός από πιστός σουνίτης είναι και ο δημοκρατικά εκλεγμένος
πρωθυπουργός μιας σύγχρονης μουσουλμανικής χώρας που είναι μέλος του ΝΑΤΟ
αλλά και της ομάδας των «20».
Καθώς η Τουρκία κλέβει τις καρδιές των Αράβων, το Ιράν θα δυσκολεύεται
ολοένα και περισσότερο στην εφαρμογή του σχεδίου για την αποσταθεροποίηση
της Μέσης Ανατολής. Προς το παρόν, οι Αμερικανοί δυσκολεύονται να δουν τα
θετικά αυτής της εξέλιξης.
--------------------------------
Freedom's Edge,
Turkey's Hollow Prize
Claudia Rosett,
06.18.10, 11:21 AM EDT
Washington's
Woodrow Wilson Center dishonors its own public service award.
It's time Congress pulled the
plug on Washington's taxpayer-subsidized
Woodrow Wilson
Center for International Scholars, which has turned itself into a global
joke. With Turkey's leaders coquetting as the new best bedfellows of Iran
and embracing the terrorists of Hamas, the Wilson Center has just bestowed
its "Public Service" award on Turkey's foreign minister, Ahmet Davutoglu.
In tandem with rewarding
Davutoglu for catalyzing "the development of Turkey's foreign relations,"
the Wilson Center also honored a Turkish business tycoon, Ferit Sahenk, with
its Woodrow Wilson Award for Corporate Citizenship. The two winners received
their prizes at a banquet held Thursday evening at the plush Four Seasons
Hotel in
Istanbul.
In a June 8 press release the
Wilson Center's president, former congressman
Lee Hamilton,
explained that Davutoglu and Sahenk had been chosen because "These two
leaders personify the attributes we seek to honor at the Woodrow Wilson
Center." I mean no insult to Sahenk--whose prizeworthy business skills I
don't question--but it's hard to escape the conclusion that the chief
attributes the Wilson Center has just sought to honor in Istanbul are
antagonism toward American values (Davutoglu) and enormous amounts of money
(Sahenk).
Created in 1968 by an act of
Congress, the Wilson Center describes itself on its website as a
"nonpartisan institute," a "living, national memorial" to President Woodrow
Wilson, charged with "symbolizing and strengthening the fruitful relations
between the world of learning and the world of public affairs." Functioning
as a "public-private partnership," the Wilson Center in recent times has
been receiving roughly one-third of its yearly operating funds from the U.S.
government (in other words, from U.S. taxpayers). Thus credentialed by
Congress and anchored in federal subsidies, it attracts the rest of its
money from a global array of public and private sources. Its current annual
expenses are budgeted at more than $37.3 million.
Housed on prime real estate,
just blocks from the White House, the Wilson Center occupies, ironically
enough, a lavishly appointed eight-story wing of the Ronald Reagan
International Trade Building. It has a big vestibule with polished granite
and marble floors, some of Wilson's words chiseled in stone, and multiple
levels of roomy offices and meeting rooms, ample armchairs, a cafeteria and
a private library. All this is supposed to serve the Center's aim "to shed
the light of the timeless on the timely."
From this perch, with
atrocious timing, the Wilson Center last August invited Davutoglu to receive
its public service award this June, "in recognition of his lifelong service
to the Turkish public."
These were just some of the
offenses cited by Rep.
Gary Ackerman (D.,
N.Y.), chairman of the House Subcommittee on the
Middle East and
South Asia, in a
June 15 letter urging Lee Hamilton to rescind the Wilson Center award to
Davutoglu. Describing Turkey's foreign policy under Davutoglu as "rife with
illegality, irresponsibility and hypocrisy," Ackerman highlighted Turkey's
continuing denial of the 1915 Armenian genocide and its current backing for
both the genocidal regime in Sudan and the Holocaust-denying regime in Iran.
Apparently that's all OK with
the Wilson Center, where "our nonpartisan work" seems headed these days
toward the global surrender of any principles whatsoever. A press officer
there explained in an email this week that "Awardees are not chosen for
their political views."
But it seems they are
sometimes chosen for their fundraising potential. On that score, the
spokeswoman in the same e-mail wrote that "These Awards Dinners have been
critical for helping to raise some of the funding the Wilson Center needs."
She continued, "In 2009, the Center identified
Istanbul as an
international city where a fundraising event of this kind would be viable."
Davutoglu's co-honoree in
Istanbul Thursday evening, Ferit Sahenk, happens to be one of the wealthiest
men in Turkey. Head of the Dogus Holding business conglomerate founded by
his father, Sahenk shows up on the
Forbes list of World
Billionaires with
a net worth of $2.1 billion.
With the Wilson Center giving
Sahenk its Award for Corporate Citizenship, have Sahenk or any of his
Turkish cohorts pledged money to the Wilson Center? When I asked that
question of the Center on Thursday afternoon, apparently no one could say ,
despite 12 "development" workers listed on the staff. I was passed along to
another spokeswoman, who said she would look into it, but "People have to
jump through hoops to get this information."
The way the Wilson Center
puts it, Congress has been urging them "to raise more funding from private
sources." Another way of looking at it, however, is that with Congress
continuing to pour in money, the Wilson Center has been able to leverage its
congressionally created and subsidized status into an ability to raise
additional tens of millions all over the map--but to keep growing, it wants
yet more. Among the top donors listed in the Center's 2008-09 annual report,
chipping in amounts for that period ranging from $100,000 to $2.5 million
apiece, are several that are themselves funded by U.S. tax dollars. These
include the U.S. Agency for International Development, the U.S. State
Department and the United Nations Development Program (which receives
hundreds of millions annually from the U.S. government).
Other top donors include:
George Soros's Open Society Institute, the Carnegie Corporation of New York,
the Pew Charitable Trusts, the
Exxon Mobil Corporation
(
XOM -
news -
people ), the
Swedish Ministry of Foreign Affairs, the Embassy of Mexico, Brazil's Grupo
EBX , South Korea's LG Electronics, the Fellowship Fund for Pakistan and
"Anonymous." United Airlines is listed as "The Official and Exclusive
Airline Sponsor of the Woodrow Wilson Awards and the Woodrow Wilson Center."
Now comes the Davutoglu
award, with its message that the Wilson Center in bestowing its favors is
willing to treat even the most flagrantly anti-American views (and deeds) as
irrelevant, while collecting money around the globe. Why should Congress
keep fueling this morally blank, misleading and venal exercise with millions
of American tax dollars?
Claudia Rosett, a journalist
in residence with the
Foundation for Defense of
Democracies, writes a
weekly column on
foreign affairs for Forbes.
---------------------------
Ergin Yildizoglu, 22 June 2010, Danger signs in Turkey's strategic depth,
Middle East
Turkish Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and Foreign Minister Ahmet
Davutoglu believe that a new, independent and self-confident Turkey is
emerging whose destiny under their leadership is to become a regional
superpower, reclaiming the historical and cultural heritage of its Ottoman
and Muslim roots. This, they believe, will provide their nation with a
"strategic depth'' in the Greater Middle East.
Erdogan has recently become extremely popular in the Arab world as a result
of foreign policy moves stemming from the doctrine of ''strategic depth'',
the idea that Turkey must use its unique geography and history to its
foreign policy advantage, which was first formulated for Turkey by Davutoglu
in his opus magnum of the same title. But not everybody is convinced
that Erdogan's newly found esteem has the substance to be translated into
sustainable geopolitical gains or even a regional leadership capable of
speaking for the Muslims and the Arab world.
It is very difficult to know whether the "strategic depth" base of Turkey's
foreign policy is a foundation for building something new and better,
conducive to greater stability and peace in the region, or whether it is
simply pulling Turkey into the vortex of time-worn and extremely complex
conflicts and problems of the Middle East with which it is not properly
equipped to deal. To put it another way, it is not yet possible to see with
any certainty if Erdogan and Davutoglu are waving triumphantly in a sea of
''strategic depth'' or gradually drowning in it.
From Davos to Jerusalem via Gaza
A closer look at the dynamics behind the Erdogan's recent popularity in the
Arab world on the one hand and, on the other the growing concerns of many
foreign policy analysts in the West about Turkey's turning away from its
tradition allies and national-secular modernization, and moving towards the
Muslim Middle East, reveals two distinct trajectories.
One trajectory is to lend support to Iran's diplomatic struggle to defend
its right to enrich uranium for peaceful purposes. The other is lending
support for the Palestinian cause, but particularly to Hamas in the context
of Israel's blockade of Gaza by deploying increasingly vitriolic verbal
attacks, bordering on anti-Semitism, against the Israel's foreign policy.
Early concerns about the Justice and Development Party's (AKP) new foreign
policy orientations had emerged when Erdogan invited Hamas officials for
talks in 2006 to Ankara despite the objections of Turkey's close allies, US
and Israel administrations. But many observers believe that the real turning
point came at Davos in 2009, when Erdogan practically called President
Shimon Peres a murderer and stormed out of a panel discussion in the World
Economic Forum. This instantly made him a hero in the Arab world.
Joint military exercises between Israel and Turkey that had been held for
many years were later canceled by Turkey. Later, Turkey cooperated with
Brazil to strike a uranium-swap deal with Iran and then, to the dismay of US
and European Union, joined Brazil in the United Nations Security Council to
vote against stepping up sanctions on Iran. In between these two
developments, came the tragic incident where nine civilians, including
Turkish nationals, were killed by Israeli commandos boarding the Mavi
Marmara, which was carrying humanitarian aid destined for Gaza. Turkey's
attempt to break Israel's Gaza blockade further enhanced Erdogan's
popularity in the Arab world.
As for Erdogan, not only has he increased the intensity of his verbal
attacks against Israel but also extended them to include US by suggesting
that those who lend support to Israel were also responsible for its crimes.
Forgetting that he had once during the Iraq war declared himself as the
joint chief of the Greater Middle East Project, he asked ''what America is
doing in Iraq... in Afghanistan''. Furthermore, it seems that he is now
unleashing his anger against domestic opponents by fueling anti-American and
Israeli sentiment. Recklessly, he has begun to accuse his critics of being
the propaganda tool of international media controlled by the Israeli lobby.
Davutoglu was also busy in promoting Turkey as the champion of the
Palestinian cause. He reportedly promised during a closed session of The
Turkish Arab Business forum In Istanbul last week that "Jerusalem is going
to be the capital [of Palestine] very soon. And we are going to pray there
together."
Now what?
Many experts argue that the AKP has moved so far away from the West in
general and from the US and Israel in particular that it is already on a
course to join with the Syria, Iran, Hezbollah and Hamas axis. Voices in the
US Congress are being raised about punishing Turkey. Neo-conservative
political analysts who had introduced Erdogan to the world and supported him
enthusiastically during the first Bush administration, have gone beyond
having second thoughts about him. They are fuming with disappointment and
anger. Some have even suggested that Turkey should be expelled from the
North Atlantic Treaty Organization.
Arguments and concerns, though containing some elements of truth, are gross
exaggerations, some verging on the hysterical. The real situation is more
likely that Erdogan and Davutoglu wanted to increase their domestic
political capital through foreign policy success in the region.
At the beginning they counted on US support and prestige in the region. But
they quickly realized that amid waning US prestige and power to influence
developments in the region, and an emerging power vacuum with the absence of
Saddam Hussein's regime, that Iran was rising as a major force capable of
shaping developments in the Muslim world. Erdogan and Davutoglu then began
to rely on their own devices; the doctrine of strategic depth and the
guaranteed support of people on Arab streets for any one confronting Israel
in the region.
However, the more they relied on these devices, the more they entered
uncharted waters. First, Erdogan and Davutoglu watched with great
disappointment the recent Hamas declaration stating that Egypt was the only
acceptable intermediary between Palestinian factions. This declaration made
clear that the Arab world was not going to let Turkey interfere in its
internal affaires and may be linked to emerging concerns among the Arab
leaders.
Arab leaders reportedly perceive recent developments in the region as
manifestations of hegemonic rivalry between Turkey and Iran. They are also
not happy that competition between Turkey and Iran progressively has exposed
their own political impotence in opposing Israel's policies and also
undermined their regimes' legitimacy in the eyes of their own people.
To make a bad situation worse, Tehran decided to up the ante, in order not
to lose its Hezbollah and Hamas portfolio to Turkey, by threatening to send
its own blockade-breaking flotilla to Gaza. The Iran flotilla would
certainly exacerbate the political and diplomatic crises between Israel and
Turkey and increase the risk unfolding a military confrontation.
Erdogan and Davutoglu seem to have destabilized Turkish foreign policy in
more than one way. The traditional links with the Western allies have
noticeably weakened. The political elite in the Arab world are becoming less
and less receptive to the idea of Turkish leadership in the Middle Eastern
affairs. Erdogan and Davutoglu may be realizing, with horror, that they are
about to join a game of ''Chicken'' with Iranian President Mahmud
Ahmadinejad, who appears forever ready to go one step further than Turkey in
confronting Israel.
Turkish foreign policy ship under the helmsmanship of Erdogan and Davutoglu
is now sinking in ''strategic depth''. The vessel is still salvageable, and
the voyagers can be rescued. But the capacity of the captains to manage the
required operations is increasingly coming under scrutiny.
Dr Ergin Yildizoglu is a university lecturer at Middle East
Techncial University.
---------------------------
22.6.2010. Πρωτοφανής τουρκική αεροναυτική άσκηση από την Κεφαλλονιά μέχρι την
Κρήτη
Σημ Π. Ήφ.
Προσεκτική μελέτη του Στρατηγικού Βάθους δείχνει ότι η προώθηση δεν είναι μόνο
Ανατολικά αλλά και Δυτικά.
Για πρώτη φορά μετά την ίδρυση
του ελληνικού κράτους το 1830, η Τουρκία αποφάσισε να προχωρήσει σε μία πρόκληση
που είναι αμφίβολο αν και πριν την Επανάσταση του 1821 είχε τολμήσει να
προχωρήσει δεδομένου ότι ο αγγλικός στόλος κυριαρχούσε στην περιοχή και δεν της
επιτρεπόταν να κάνει αυτό που θα κάνει στις 28 Ιουνίου 2010: Μία μεγάλη
αεροναυτική άσκηση έξι φρεγατών και τουλάχιστον ενός υποβρυχίου (το πιο σύγχρονο
του τουρκικού στόλου) με χρήση πυρών, από τα δυτικά της Κεφαλλονιάς, μέχρι τα
δυτικά της Κρήτης!
Το defencenet.gr είχε επισημάνει εγκαίρως όταν αποκάλυψε για πρώτη φορά την
άσκηση που διεξήγαγε δυτικά της Κρήτης πριν από ένα μήνα το τουρκικό Ναυτικό,
ότι αυτό είναι μόνο η αρχή των προκλήσεων που συνιστούν απόπειρα στρατηγικής
περικύκλωσης της χώρας με την συνεργασία πλέον και της Αλβανίας. Αλλά στο
υπουργείο Εξωτερικών φαίνεται ότι για τον μόνο λόγο για το οποίο προβαίνουν σε
διαβήματα είναι αν καμιά λατινοαμερικάνικη χώρα αρνηθεί να αγοράσει ροδάκινα!
Το ότι η Τουρκία προχωρεί, παρά τις πομφόλυγες του Ρ.Τ.Ερντογάν και του γραφικού
υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Μ.Μπαγίς, περί «ειρηνικής συνύπραξης» και
«αποφυγής προκλήσεων» και «αφοπλισμού» (δικού μας
) σε μία τέτοια κίνηση στην
πλάτη της χώρας, δεν σημαίνει και πολλά. Η άσκηση γίνεται βέβαια σε διεθνή
χωρικά ύδατα, αλλά εντός του FIR Αθηνών.
Παρά το γεγονός ότι η ’γκυρα εξέδωσε ΝΟΤΑΜ με την οποία αρνείται τα 10 ναυτικά
μίλια του Εθνικού Εναέριου Χώρου, εν τούτοις η ΥΠΑ της έδωσε άδεια να διεξάγει
την άσκηση!
Στην άσκηση θα συμμετάσχουν οι δυνάμεις του Τask Group (TG) 496.1 του τουρκικού
Ναυτικού το οποίο θα βρίσκεται στα λιμάνια Δυρραχίου και Αυλώνας της Αλβανίας
από 22 έως 25 Ιουν 2010. Στις 26 Ιουνίου θα ενωθούν με το υποβρύχιο ΙΝΟΝU που
από τις από 17 Ιουν 2010 βρίσκεται στο λιμάνι του ΤΑΡΑΝΤΑ στα πλαίσια επίσκεψης
του Ναύσταθμου του ιταλικού Στόλου.
Από εκεί το υποβρύχιο θα πλεύσει δυτικά στο Ιόνιο και θα ενωθεί με το Task Group,
όπου θα ξεκινήσουν να διεξάγουν ανθυποβρυχιακές ασκήσεις σε απόσταση 70 χλμ από
τις ακτές της Κεφαλλονιάς, εντός του νοητού ορίου του FIR Aθηνών.
Την ίδια στιγμή δυτικά της Κρήτης θα υπάρχει και άλλη δύναμη τουρκικών σκαφών
(τουλάχιστον δύο φρεγάτες) τα οποία θα διεξάγουν αεροναυτική άσκηση με χρήση
πυρών. Τα δύο πεδία ασκήσεων ενώνονται. Οι ασκήσεις θα συνεχιστούν μέχρι τις 29
Ιουνίου, οπότε το τουρκικό Task Group θα κατευθυνθεί προς την Αλεξάνδρεια και το
ΙNONU θα επιστρέψει την 1η Ιουλίου στον Ελλήσποντο!
Το Task Group αποτελείται από δύο φρεγάτες ΜΕΚΟ-200Τ, δύο O.H.Perry (TCG
Kemalreis, TCG Turgutreis, TCG Gaziantep, TCG Giresun) και το πετρελαιοφόρο "ΑΚΑΡ"
με διοικητή τον ναύαρχο. Mücahit Şişlioğlu.
To Birinci Inonu (S360) είναι το πιο σύγχρονο υποβρύχιο του τουρκικού Ναυτικού (Τype
209/1400 Mod) καθώς εντάχθηκε στην δύναμη του τουρκικού Στόλου, μόλις το 2007.
Θα επιστρέψει στα στενά του Ελλησπόντου την 1η Ιουλίου, ενώ το TG συνεχίζει την
περιοδεία του, επισκεπτόμενο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από 30/6 έως 3/7.
Από εκεί θα πλεύσει ανοικτά του Ισραήλ και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε
τις αντιδράσεις των Ισραηλινών.
H άσκηση δεν είναι απλά "επίδειξη σημαίας", αλλά πρόκειται για κάτι πολύ πιο
ουσιαστικό και σημαντικό: Τα υποθαλάσσια δυνητικά "πεδία μάχης" του Ιονίου, μετά
την εγκατάσταση της τουρκικής ναυτική βάση στον Αυλώνα, στο Πασά-Λιμάνι, έχουν
κρίσιμη σημασία για τα υποβρύχια του τουρκικού Ναυτικού.
Εκεί θα είναι ο νέος χώρος δράσης τους πέρα από το Αιγαίο, αυτόν πρέπει να
μάθουν. Το Ιόνιο είναι μία τελείως διαφορετική θάλασσα από το Αιγαίο και θέλει
άλλου είδους τακτικές στις οποίες και θα ασκηθούν τα τουρκικά υποβρύχια.
Ιδού οι ΝΟΤΑΜ που αντηλλάγησαν μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας για την άσκηση δυτικά
της Κρήτης. Πρώτη είναι η ελληνική και δεύτερη η τουρκική, όπου φαίνεται ότι οι
Τούρκοι για άλλη μια φορά δεν δέχονται τα 10 ν.μ
A1166/10 - TURKISH NAVY WILL MAKE A FIRING EXERCISE WITHIN ATHINAI FIR AS
DESCRIBED BELOW:
1.- EXERCISE
AREA (FIRING) : 351500N0225400E 351500N0215000E
351200N0215000E 344100N0225400E.
AWYS P32 (NEVIK-PIDAS), M728 (PIDAS-ANASA) AFFECTED.
VERTICAL LIMITS: 0-10000FT AMSL.
2.- THE NATIONAL AIRSPACE OF GREECE EXTENDS UP TO 10NM FROM THE
GREEK COASTS, AS DESCRIBED IN AIP-GREECE, PAGE RAC 0-1, PARA 2 AND
SHALL NOT BE AFFECTED BY THE GUN FIRING ACTIVITIES. 00000FT AMSL - FL100, JUN
28 0500-0730, 28 JUN 05:00 2010 UNTIL 28 JUN 07:30 2010. CREATED: 17 JUN 06:33
2010
Και η τουρκική ΝΟΤΑΜ
A2249/10 (Issued for LTBB LGGG) - NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNED:
THIS NOTAM IS ISSUED TO CLARIFY THE A1166/10 NOTAM ISSUED BY GREEK
CAA.
THE UNPRECEDENTED AND DEFIANT PRACTICE OF GREECE IN DEFINING 6NM
WIDE TERRITORIAL WATERS AND 10NM NATIONAL AIRSPACE CONTRADICTS WITH
THE INTERNATIONAL LAW AND CONSEQUENTLY VIOLATES THE RIGHT OF FREE
USE OF INTERNATIONAL AIRSPACE. ACCORDING TO INTERNATIONAL LAW THE
AIRSPACE OVER WHICH A STATE CAN CLAIM COMPETENCE AND EXCLUSIVE
SOVEREIGNTY IS LIMITED TO THAT PORTION WHICH LIES ABOVE ITS
TERRITORY AND THE TERRITORIAL WATERS ADJACENT TO IT. THEREFORE, THIS
ILLEGAL PRACTICE OF GREECE IS INVALID AND UNACCEPTABLE TO TURKEY. SFC - FL999,
28 JUN 05:00 2010 UNTIL 28 JUN 07:30 2010. CREATED: 18 JUN 13:15 2010
Τμήμα ειδήσεων
defencenet.gr
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_22.html#ixzz0rYy8hP5h
--------------
Κυριακή, 20 Ιουνίου 2010, Πανηγυρική συνάντηση Νέο-οθωμανών και Οθωμανών
Τον
προσεχή Οκτώβριο θα λάβει χώρα στην Κωνσταντινούπολη (πολιτική
πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2010) ένα πρωτόγνωρο γεγονός.
Οκτώ δεκαετίες μετά από την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας
προσκλήθηκαν και θα μεταβούν στην Κων/πολη, τα επιζώντα μέλη πρώτου
και δεύτερου βαθμού συγγένειας της αυτοκρατορικής οθωμανικής
δυναστείας. Στο επίκεντρο βρίσκεται ο εγγονός του τελευταίου
σουλτάνου (Αμπντούλ Μετζίτ) ο ηλικίας 85 ετών Οσμάν Βαγιαζήτ Εφέντι,
ο οποίος ζει μόνιμα στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ.
Ο διάδοχος του οθωμανικού θρόνου θα συναντηθεί στο πλαίσιο συμποσίου
και της δεξίωσης που θα δοθεί στις 30 Οκτωβρίου προς τιμή της
Οθωμανικής Δυναστείας, με επιφανή μέλη της νέο-οθωμανικής τουρκικής
κυβέρνησης, χωρίς ωστόσο να γνωστοποιηθούν τα ονόματά τους.
Τουρκικές πηγές εκτιμούν ότι θα είναι μια θαυμάσια ευκαιρία πέρα
από προκαταλήψεις και ιστορικές αντιπαλότητες να συναντηθούν με
τον αρχιτέκτονα του νέο-οθωμανικού δόγματος Αχμέτ Νταβούτογλου.
Συνολικά προσκλήθηκαν και αναμένεται να παραστούν 76 μέλη της
δυναστείας, η οποία αποτέλεσε μια από τις τέσσερις (Χοεντσόλερν,
Αψβούργοι, Ρωμανόφ) που έχασαν τον θρόνο τους μετά το πέρας του Α΄
ΠΠ που οδήγησε στην επαναχάραξη των ευρωπαϊκών συνόρων.
Οι απόγονοι του θρόνου του Οσμάν ζουν εξόριστοι σε διάφορες χώρες
(ΗΠΑ, Τουρκία, Γαλλία, Βρετανία, αραβικές χώρες) και 24 εξ αυτών
κατέχουν τον τίτλο του Σεχζάντ (πρίγκηπας). Τα τουρκικά ΜΜΕ
επισημαίνουν τον έντονο συμβολισμό του γεγονότος, καθώς και τη
χρονική συγκυρία κατά την οποία επαναφέρεται το θέμα της δυναστείας
στη δημοσιότητα με σκοπό όπως υποστηρίζουν αναλυτές να
υπογραμμισθούν οι δεσμοί της σύγχρονης Τουρκίας με το οθωμανικό
παρελθόν.
http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=153:2010-06-20-12-13-39&catid=36:foeign-affairs-turkey&Itemid=63
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_7343.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0rWkkKfDP
-------------------------------
BHMA Κυριακή 20.6.2010, ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΑΡΑΣ, Νεοθωμανισμός, το πιο ισχυρό
χαρτί της ’γκυρας
Χάρη στην όλο και σκληρότερη αντιπαράθεσή της με το Ισραήλ, που κορυφώθηκε
με το πρόσφατο λουτρό αίματος στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Λωρίδας της
Γάζας, αλλά και χάρη στα συνεχή της «ανοίγματα» προς τις γειτονικές της
χώρες, η Τουρκία του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δείχνει να πλησιάζει
τον βασικότερο στόχο του «νεο-οθωμανικού» δόγματος: να γίνει αποδεκτή ως
χώρα- «ήρωας» του μουσουλμανικού κόσμου!
Οι συντηρητικοί θιασώτες του μετριοπαθούς πολιτικού ισλάμ ονειρεύονται να
γίνει η Αγκυρα πολέμιος της αδικίας για λογαριασμό όχι μόνο των λιγοστών
αποκλεισμένων Παλαιστίνιων, αλλά και του ενός και πλέον δισεκατομμυρίου
μουσουλμάνων όπου Γης.
Το μακελειό του «Στόλου της Ελευθερίας» ήταν για την Τουρκία μια μικρή
τραγωδία, αλλά και ένας μεγάλος διπλωματικός και πολιτικός θρίαμβος. Με
τίμημα εννέα νεκρούς πολίτες της, η Αγκυρα πέτυχε να εστιάσει την προσοχή
της παγκόσμιας κοινής γνώμης στον συνεχιζόμενο αποκλεισμό της Γάζας,
αναγκάζοντας ήδη την Ευρωπαϊκή Ενωση να αναθεωρήσει τη στάση της και
φέρνοντας σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όχι μόνο τις ΗΠΑ, αλλά και τις δήθεν
«μετριοπαθείς» αραβικές κυβερνήσεις χωρών όπως η Αίγυπτος, η Ιορδανία και η
Σαουδική Αραβία. Στα θεωρητικά σχήματα του υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ
Νταβούτογλου περιλαμβάνεται μία ευρύτατη σφαίρα τουρκικής επιρροής, έστω με
τη σύγχρονη, μετα-αποικιακή μορφή της οικονομικής και πολιτιστικής
διείσδυσης, από τον Καύκασο ως τον Περσικό Κόλπο και από τα Βαλκάνια ως την
Κεντρική Ασία. Δεν είναι και λίγο, σχεδόν έναν αιώνα μετά την (υποκινούμενη
από τους Αγγλους και τον θρυλικό Λόρενς της Αραβίας) αραβική εξέγερση κατά
των Οθωμανών, να βλέπει κανείς την άλλοτε μισητή τουρκική σημαία με την
ερυθρά ημισέληνο να κυματίζει, αυτές τις ημέρες, όχι μόνο στις γειτονιές της
Γάζας και της Δυτικής Οχθης, αλλά και στο Κάιρο, στη Δαμασκό και στο Αμμάν.
Διαβάζοντας τα διθυραμβικά σχόλια του αραβικού Τύπου για τις σκληρές
φραστικές επιθέσεις του Ερντογάν σε βάρος του «κράτουςτρομοκράτη» Ισραήλ,
και τις συγκρίσεις του με τον... Νάσερ, δεν μπορεί παρά να θαυμάσει κανείς
την ικανότητα του χαρισματικού γείτονα να εκμεταλλεύεται όχι μόνο τις
αψυχολόγητες ενέργειες των «γερακιών» του Ισραήλ, αλλά και τη βαθύτερη
αδυναμία των δυτικών υποστηρικτών του Τελ Αβίβ να επιβάλουν μια δίκαιη λύση
στο μεσανατολικό πρόβλημα, και πολύ περισσότερο να εμφυσήσουν τα -
θρυλούμενα- δημοκρατικά ιδεώδη τους στον ισλαμικό κόσμο.
Πολλοί πιστεύουν ότι η «ασιατική στροφή» της Τουρκίας και του Ερντογάν, ο
οποίος ξεκίνησε τη θητεία του ως δηλωμένος ευρωπαϊστής, αποτελεί το
νομοτελειακό αποτέλεσμα της άρνησης της Ευρωπαϊκής Ενωσης να δεχθεί τη χώρα
στους κόλπους της- μια άποψη που οπωσδήποτε δεν στερείται βάσης. Αλλά το νέο
τουρκικό δόγμα είναι ευρύτερο και πολυδιάστατο: η Τουρκία μπορεί για την ώρα
να «τρώει πόρτα» από την Ευρώπη, αλλά σε αντάλλαγμα ανοίγει καθημερινά άλλες
πόρτες σε πρωτεύουσες- και πλούσιες σε φυσικούς πόρους περιοχές -
απαγορευμένες για τους δυτικούς «απίστους», όπως η Τεχεράνη ή η Δαμασκός.
Ταυτόχρονα μέσα από τις στρατηγικές του ενεργειακές συμφωνίες με τη θανάσιμη
αντίπαλο των οθωμανών προγόνων του Μόσχα του Βλαντίμιρ Πούτιν, ο Ερντογάν
μετατρέπει τη χώρα του σε κεντρικό «παίχτη» στο μεγάλο παιχνίδι των αγωγών-
κι ας μην έχει σταγόνα πετρέλαιο ή αέριο.
Ερντογάν και Νταβούτογλου γνωρίζουν ότι από τον δρόμο προς μια νέα οθωμανική
αυτοκρατορία δεν λείπουν τα εμπόδια. Η ανοικτή πληγή του Κουρδικού, η
συνεχιζόμενη στρατιωτική κατοχή της Βόρειας Κύπρου, η τουρκική συμμετοχή
στον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αλλά και οι αναμνήσεις των εγκλημάτων κατά της
ανθρωπότητας που σημάδεψαν τις τε λευταίες ημέρες της οθωμανικής
αυτοκρατορίας, όπως οι γενοκτονίες των Αρμένιων και των Ποντίων, αποτελούν
τα σημαντικότερα «βαρίδια» που απειλούν την επιτυχία του νεο-οθωμανικού
γεωπολιτικού πειράματος.
Επίδοξοι Νάσερ του 21ου αιώνα
Το θολό όραμα των τούρκων ισλαμιστών:
-Συγκρότηση,με την Τουρκία επικεφαλής,μιας οιονεί «κοινοπραξίας»
μουσουλμανικών κρατών,λαών και κοινοτήτων από τα Βαλκάνια ως την Ασία.Να
γίνει ο Ερντογάν ο Νάσερ του 21ου αιώνα.
- Μηδενικές τριβές με όλα τα όμορα κράτη της Τουρκίας,στρατηγική υποβάθμιση
του Ισραήλ.
- Για το Αιγαίο ο Νταβούτογλου γράφει ότι «κάθε συμβιβασμός μπορεί να
εξαφανίσει τον ζωτικό χώρο της Τουρκίας στον άξονα Μεσόγειος- Εύξεινος
Πόντος».
- Οσο για την Κύπρο, τονίζει: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος
Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα».
-------------------------------
19.6.2010. Το βραβείο Wondrow Wilson στον Νταβούτογλου.
από το
www.defencepoint.gr
http://www.defencepoint.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=149:-wooldrow-wilson-&catid=36:foeign-affairs-turkey&Itemid=63
Σάββατο, 19 Ιούνιος 2010
09:57
Ο καταιγισμός διεθνών βραβείων που λαμβάνουν τους
τελευταίους μήνες οι σύγχρονοι ηγέτες της Τουρκίας συνεχίστηκε με
την απονομή στον υπουργό Εξωτερικών της χώρας του βραβείου «Wooldrow
Wilson for Public Service».
Η απονομή έγινε σε κεντρικό ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης από τον
Μάικλ Βαν Ντάσεν, υποδιευθυντή του «Wooldrow Wilson International
Center».
Εμφανώς συγκινημένος ο νέο-Οθωμανός στοχαστής και πολιτικός σημείωσε
πως «εάν το έδαφος γύρω μας αλλάζει δεν μπορούμε να κρατηθούμε
σταθεροί. Μόνοι οι αρχές που έχουμε αποκτήσει μας βοηθούν να
σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και σταθεροί».
Ο Τούρκος νέο-Οθωμανός ειρηνιστής πολιτικός υπογράμμισε ακόμα πως
«Τα ιδανικά της Τουρκίας είναι ξεκάθαρα. Θα ομαλοποιήσουμε (normalize)
την ιστορία μας και την γεωγραφία.» και συνέχισε λέγοντας πως
«πλανήτης χρειάζεται ένα νέο παράδειγμα. Η Τουρκία και οι ΗΠΑ
χρειάζονται ένα νέο παράδειγμα μέσα στην διαμορφούμενη νέα τάξη
πραγμάτων. Το ισχύον σύστημα δεν ικανοποιεί τις σημερινές
απαιτήσεις».
Το defence-point.gr δεν μπορεί παρά να σημειώσει
πως ο χριστιανο-προτεσταντικός ιδεαλισμός του Wooldrow Wilson και η
αγγλοσαξονική ρεαλιστική του στάση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να
συνάδει με τον πανισλαμικό ιδεαλισμό και Οθωμανικό ρεαλισμό που ο
Αχμέτ Νταβούτογλου εκπροσωπεί.
Τα γεωπολιτικά και γεωπολιτισμικά αρχέτυπα του
Αγγλοσαξονικού κόσμου ουσιαστικά βρίσκονται στον αντίποδα των
γεωπολιτικών και γεωπολιτισμικών αρχών του Νέο-Οθωμανικού
Ισλαμισμού. Προς επίρρωση της συγκεκριμένης άποψης πολλές φωνές στις
ΗΠΑ ζητούσαν να μην απονεμηθεί στον Τούρκο πολιτικό μία τέτοια
διάκριση ειδικά υπό το βάρος των πρόσφατων γεγονότων στην θαλάσσια
περιοχή της Γάζας.
-----------------------------
Μιχάλης; Ιγνατίου, ’λμα στο κενό το δόγμα Νταβούτογλου 15.6.2010
Τρίτη, 15 Ιουνίου 2010
Αλμα στο κενό, το δόγμα Νταβούτογλου
Το ρήγμα
μεταξύ Αγκυρας και Τελ Αβίβ μεγαλώνει επικίνδυνα. Ο χρόνος θα δείξει ποια
από τις δύο χώρες θα έχει τις περισσότερες απώλειες.
Μιχάλης Ιγνατίου, Ουάσιγκτον
Τα όνειρα της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας για υπόταξη του
μουσουλμανικού κόσμου στις εντολές της Αγκυρας προκαλούν δικαιολογημένες
αντιδράσεις στις αραβικές χώρες. Οι αντιδράσεις ήταν αναμενόμενες και βασικό
στοιχείο όσων δεν συμφωνούν αποτελεί το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι όλα τα
προηγούμενα χρόνια η Τουρκία απουσίαζε από τους αγώνες των Παλαιστινίων
επιλέγοντας και προτιμώντας τη στρατηγική σχέση με τον ορκισμένο εχθρό των
Αράβων, το Ισραήλ.
Ο Ταγίπ Ερτογάν που ενισχύθηκε με πολλά εκατομμυρία από τις χώρες της Μέσης
Ανατολής είδε το φως(!) πριν από δύο χρόνια και ξεκίνησε τον «αγώνα» υπέρ
των Παλαιστινίων στο πλαίσιο της υλοποίησης του σχεδίου του Αχμέτ
Νταβούτογλου για τη δήθεν ένωση υπό την Τουρκία των όπου γης μουσουλμάνων.
Μέχρι τότε συνέχισε να αλληλο-υποστηρίζεται και από το εβραϊκό κράτος, το
οποίο εκμεταλλευόταν για να κερδίζει τους Ελληνες και τους Αρμένιους στις
Ηνωμένες Πολιτείες.
Τα κέρδη του Ισραήλ από αυτή τη σχέση ήταν ελάχιστα και είναι ν απορεί
κανείς πώς άνθρωποι έξυπνοι, όπως είναι Εβραίοι, αποδέχθηκαν την άνευ
προηγουμένου εκμετάλλευσή τους από τους Τούρκους. Ακόμα και όταν ο
νεοσουλτάνος Ερντογάν προσέβαλε τον πρόεδρο Πέρες, οι Ισραηλινοί υπέκυψαν
και συνέχισαν να εξυπηρετούν την Τουρκία. Ενα από τα projects που ανέλαβαν
ήταν να επιβάλουν το μέγα ψέμα, ότι για την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων
ευθύνονται οι Ελληνοκύπριοι και όχι ο τουρκικός κατοχικός στρατός.
Το ρήγμα μεταξύ Αγκυρας και Τελ Αβίβ μεγαλώνει επικίνδυνα. Ο χρόνος θα
δείξει ποια από τις δύο χώρες θα έχει τις περισσότερες απώλειες. Θα τολμήσω
να υποστηρίξω ότι το Ισραήλ δεν θα είναι ο μεγάλος χαμένος αυτής της
διαμάχης που είχε τους πρώτους νεκρούς στα νερά της Μεσογείου. Ηδη, στο
αμερικανικό Κογκρέσο δυσκολεύουν τα πράγματα για την Αγκυρα και θα προβλέψω
ότι το εβραϊκό λόμπι θα στηρίξει αυτή τη φορά την αναγνώριση της αρμενικής
γενοκτονίας. Υπενθυμίζω ότι όλες τις προηγούμενες φορές ήταν οι
Αμερικανοεβραίοι αυτοί που κέρδισαν τους Αρμένιους, όχι οι Τούρκοι, κάτι που
ομολόγησαν την περασμένη εβδομάδα χωρίς αιδώ οι ηγέτες του AIPAC.
Πιστεύω ότι το επόμενο θέμα που θα θελήσει το εβραϊκό λόμπι να προκαλέσει
την Αγκυρα θα είναι το Κυπριακό. Οι συζητήσεις που ξεκίνησαν με το ελληνικό
λόμπι φανέρωσαν την επιθυμία των Αμερικανοεβραίων να προκαλέσουν την Τουρκία
και σ αυτό το μέτωπο.
Η μεγαλύτερη όμως κόντρα θα αφορά το Κουρδικό. Τούρκοι διπλωμάτες στην
Ουάσιγκτον ισχυρίστηκαν σε συνομιλίες τους με Αμερικανούς αναλυτές και
αξιωματούχους ότι το Ισραήλ ελέγχει την κατάσταση στο ιρακινό Κουρδιστάν.
Υποστήριξαν ότι Ισραηλινοί αξιωματικοί του στρατού και της Μοσάντ
εκπαιδεύουν ακόμα και τώρα τους Κούρδους του Ιράκ. Προχώρησαν και ένα βήμα
παραπάνω ισχυριζόμενοι ότι οι τελευταίες νίκες του PKK εναντίον του
τουρκικού στρατού είχαν «ισραηλινό άρωμα». Πρόκειται για υπερβολές ή οι
τουρκικοί ισχυρισμοί έχουν δόση αλήθειας; Οι πληροφορίες αυτές διοχετεύθηκαν
και στο παρελθόν, χωρίς να υπάρξει διάψευση. Σημασία έχει ότι όταν οι
Ισραηλινοί αντιμετώπιζαν τα τουρκικά καράβια στη Μεσόγειο, οι Κούρδοι
αντάρτες κτυπούσαν ένα καλά φυλασσόμενο στρατόπεδο στην Τουρκία
χρησιμοποιώντας μεθόδους που ήταν άγνωστες μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Η κατάσταση παρακολουθείται με περισσή προσοχή από τους Αμερικανούς, που
βλέπουν δύο συμμάχους τους να διαλύουν μία στρατηγική σχέση που
δημιουργήθηκε με άπειρες οικονομικές και στρατιωτικές θυσίες της Ουάσιγκτον.
Θα μπορέσουν να σώσουν τη σχέση; Με τα σημερινά δεδομένα είναι αδύνατον.
Πάντως, όσοι θεωρούν το νεοαποικιακό δόγμα Νταβούτογλου ως ένα άλμα στο
κενό, δεν νομίζω ότι θα διαψευστούν...
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_7809.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0r0S3qjTV
---------------------
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. «Αβάσιμους» χαρακτήρισε τους φόβους για την απομάκρυνση
της Τουρκίας από τη Δύση ο Γάλλος υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Πιερ Λελούς,
τονίζοντας ότι οι στενότεροι δεσμοί της χώρας με την Ανατολή είναι απλώς το
φυσικό αποτέλεσμα της γεωπολιτικής θέσης της και του περιφερειακού ρόλου
της.
Οι
επισημάνσεις του Γάλλου υπουργού έγιναν σε ινστιτούτο μελετών της
Κωνσταντινούπολης μετά την αρνητική ψήφο της Τουρκίας στο Συμβούλιο
Ασφαλείας του ΟΗΕ για το θέμα των πυρηνικών του Ιράν, κι ενώ τα προβλήματα
της Μέσης Ανατολής ενισχύουν τις ανησυχίες των Δυτικών για το ενδεχόμενο
απώλειας της συνεργασίας της μόνης μουσουλμανικής χώρας που είναι και μέλος
του ΝΑΤΟ.
«Ακούω εδώ κι
εκεί ότι αυτό θα είναι πλήγμα για μας τους Δυτικούς: η Τουρκία θα χαθεί για
την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ, καθώς ενισχύει την επιρροή της στην Ανατολή», δήλωσε
ο κ. Λελούς, για να προσθέσει: «Αυτός ο ξεπερασμένος τρόπος σκέψης μού
θυμίζει την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και κατά τη γνώμη μου είναι
αβάσιμος»... Ο πλέον ανήσυχος, τις τελευταίες ημέρες, ήταν ο Αμερικανός
υπουργός Αμύνης, κ. Γκέιτς, ο οποίος αποδίδοντας την επιδείνωση των τουρκο-ισραηλινών
σχέσεων στην αρνητική προς την Τουρκία στάση της Ε.Ε., εκτίμησε πως η Αγκυρα
απομακρύνεται από τη Δύση.
Σε ρόλο
γεφυροποιού
«Αναλαμβάνοντας ενεργό ρόλο στην Ανατολή όπως είχε κάνει επί έτη και στη
Δύση, η Τουρκία του 21ου αιώνα ανακαλύπτει εκ νέου τον εαυτό της και τον
αναγκαίο ρόλο της ως γέφυρας μεταξύ των δύο κόσμων», απάντησε εμμέσως ο κ.
Λελούς. Η «αξιοσημείωτα ενεργή διπλωματία» της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή
αντανακλά τη θέση της ως «αναδυόμενης δύναμης», είπε.
-------------------------------
Πέμπτη, 10 Ιουνίου 2010, Πως έκλεψε τη παράσταση ο Ερντογάν από τον
Αχμαντινετζάντ
Παρά του πολιτικού και χρηματικού ακτιβισμού της Τεχεράνης, είναι
ο Τούρκος πρωθυπουργός που επιβάλλεται σήμερα ως υπερασπιστής του
παλαιστινιακού λαού.
Mehrdad Farhamand-BBC Persan
«Δεν πρόκειται να εξομαλυνθούν οι τούρκο-ισραηλινές σχέσεις όσο το
Ισραήλ αρνείται έρευνα από μια διεθνή Επιτροπή», δήλωσε στις 7
Ιουνίου ο πρωθυπουργός Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν. Διαβεβαίωσε εξάλλου
ότι η χώρα του είναι «έτοιμη για να παίξει έναν ενεργό ρόλο για να
πετύχει την συμφιλίωση μεταξύ των αντιμαχομένων παλαιστινιακών
παρατάξεων, η Χαμάς και η φατάχ», γράφει η Al-Hayat.
Κατά τη διάρκεια της επίθεσης ενάντια στο διεθνή στολίσκο της
βοήθειας προς τη Γάζα, η Τουρκία πλήρωσε τον πιο βαρύ φόρο σε
αριθμό θυμάτων. Για τη πρώτη φορά από αρκετές δεκαετίες, Τούρκοι
υπήκοοι πέθαναν σε επίθεση από ξένες δυνάμεις. Εντούτοις, η
Τουρκία βγήκε ηθικά νικηφόρα από αυτή τη μάχη. Η πλειοψηφία των
εφημερίδων του μουσουλμανικού κόσμου επικαλέσθηκαν μια «θυσία του
τουρκικού αίματος». Στο Λίβανο, στη διάρκεια των διαδηλώσεων
ακλούθησαν τα γεγονότα, μπόρεσε κανείς να δει λιβανικές,
παλαιστινιακές σημαίες , της Χεζμπολά και των διάφορων λιβανικών
πολιτικών παρατάξεων, καθώς επίσης και τη τουρκική σημαία.
Πορτρέτα του Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν προβλήθηκαν πλάι των
φωτογραφείων του Yasser Arafat και του [παλαιού Αιγύπτιου
Πρόεδρου] Nasser, νέοι φορούσαν τις φανέλες της τούρκικης εθνικής
ομάδας ποδοσφαίρου και το πλήθος δονούσε με το σύνθημα «Τουρκία,
Τουρκία». Δεν βρέθηκε καμία ιρανική σημαία, ενώ το Ιράν είναι ο
βιαιότερος συνήγορος της Παλαιστίνης. Τα τρία χρόνια πιέσεων από
την κοινή γνώμη του αραβικού κόσμου, και των ισχυρών κριτικών εκ
μέρους των μουσουλμανικών κυβερνήσεων, δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα
στη στάση των Αιγυπτίων για τον αποκλεισμό της Γάζας. Σήμερα όμως,
οι Αιγύπτιοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να μειώσουν τα μέτρα
του κλεισίματος των συνόρων με τη Λωρίδα της Γάζας. Από τη πλευρά
του, το Ισραήλ αντιμετωπίζει τώρα ισχυρές κριτικές, και από τους
δυτικούς συμμάχους του, ακόμα και από τους Αμερικανούς. Η νίκη
αυτή μπορεί να αποδοθεί στη Τουρκία, η οποία επιβάλλεται έτσι σαν
πρωταθλητή
Αυτή η ηθική νίκη εμφανίζεται ενώ η βοήθεια που καταβάλλεται από
τη Τουρκία στους Παλαιστίνιους είναι μέχρι τώρα πολύ πενιχρή σε
σχέση με αυτά που έχουν δώσει οι Ιρανοί αυτά τα τριάντα τελευταία
χρόνια. Η κυβέρνηση της Χαμάς, που πήρε την εξουσία τον Ιούνιο του
2007 μέσα στη Λωρίδα της Γάζας, χρηματοδοτείται σε μεγάλο μέρος
από το Ιράν.
Η Χεζμπολά, κύριος σύμμαχος του Ιράν στην περιοχή, παρέχει
στρατιωτική βοήθεια στη Λωρίδα της Γάζας στο όνομα της
«μουσουλμανικής αντίστασης». Ακόμα εάν είναι δύσκολο να εκτιμηθεί
το πραγματικό ποσό των ιρανικών χορηγήσεων, είναι σίγουρα αρκετά
σημαντικό έτσι ώστε οι δρόμοι της Τεχεράνης είχαν αντηχήσει στον
ήχο «ούτε Γάζα ούτε Λίβανος» κατά τη διάρκεια των αντικυβερνητικών
διαδηλώσεων στο Ιράν [τον Ιούνιο και το Δεκέμβριο 2009]. Αυτό το
σύνθημα είναι μια διαμαρτυρία ενάντια στην ογκώδη βοήθεια του Ιράν
στους Παλαιστίνιους, ενώ η ισλαμική δημοκρατία αντιμετωπίζει η
ίδια κυρώσεις (διεθνείς κυρώσεις ενάντια στο πυρηνικό πρόγραμμά
της) και σημαντικές οικονομικές δυσκολίες. Αλλά, πέρα από την
οικονομική πλευρά, οι Ιρανοί διαμαρτυρόμενοι σχολιάζουν την πολύ
βαριά πολιτική τιμή που πληρώνει το ιρανικό Κράτος για την
υποστήριξή του στη Χαμάς. Οι αραβικές χώρες που έχουν κάνει την
ειρήνη με το Ισραήλ με πραγματισμό άφησαν επίσης στο Ιράν το
φορτίο και τις δυσκολίες της υπεράσπισης του παλαιστινιακού αγώνα.
Αυτή τη στιγμή, ακόμα και αν ο ιρανικός Πρόεδρος Μαχμούτ
Αχμαντινετζάντ συνεχίζει να εκφωνεί τα σκληρότατα συνθήματα κατά
του Ισραηλινού Κράτους, είναι ο Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν που θεωρείται
από τους ’ραβες να είναι ο γνήσιος συνήγορος των Παλαιστίνιων.
Από τότε που ο Ερντογάν έφτασε στην εξουσία, το 2003, έχει
φροντίσει να καλλιεργήσει τις φιλίες του μέσα στον αραβικό κόσμο.
Η Συρία, που είναι σύμμαχος του Ιράν από πολλά χρόνια, κατάργησε
πρώτα τις βίζες για τους Τούρκους υπηκόους και έπειτα μόνο για
τους Ιρανούς υπηκόους. Στο Λίβανο, παρά την εμπλοκή του Ιράν σ
αυτή τη χώρα, η Τουρκία επιβάλλεται όλο και περισσότερο στην
οικονομία. Οι Τούρκοι δεν χρειάζονται πια βίζα για να ταξιδεύουν
εκεί, αντίθετα με τους Ιρανούς.
Μεταφράστηκε από τα γαλλικά
από C.H. για το Ινφογνώμων Πολιτικά.
Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_2887.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0qWySNwOT
----------------------
by Eric Walberg, Russia, Turkey and the Great Game: Changing teams
http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=17215
For all intents
and purposes, Turkey has given up on the
European Union, recognising it as a bastion of Islamophobia and
captive to US diktat. As Switzerland bans minarets and France moves to
outlaw the niqab, the popular Islamist government in Istanbul moves in
the opposite direction -- supporting the freedom to wear headscarfs, boldly
criticising
Israel and
building bridges with Syria. This is nothing less than a fundamental
realignment of Turkish politics towards Turkeys natural allies -- the Arabs
... and the Russians.
This new
alignment with Russia began in 2001 when Turkish and Russian foreign ministers
signed the Eurasia Cooperation
Action Plan. It
went into high gear in February 2009, when Turkish President
Abdullah Gul made a state visit to Russia, including a visit to
the Russian Federations thriving and energy-rich
Autonomous Republic
of Tatarstan, populated by a majority of Muslim Turks, with pipelines, nuclear
energy and trade the focus of attention.
In the past,
Russia had poor relations with Turkey, which since its founding as a republic
in 1922 was firmly in the Western camp and seen by
Moscow as a
springboard for infiltration into the Caucasus and its Turkic southern
republics. With the
collapse of the Soviet Union
in 1991, Yeltsins Russia acquiesced to US hegemony in the region, and as part
of this opening to the West, Turkish schools, construction firms and traders
came in great numbers to the ex-Soviet stans (Uzbekistan,
Kazakhstan, Kyrgyzstan,
Tajikistan and
Turkmenistan). 9/11 convinced
Russian president Vladimir Putin to go so far as welcoming US
military bases in the most strategic stans. The old Great Game appeared to
be over, lost resoundingly by Russia.
But as the world
tired of the US-sponsored war on terrorism, it seemed the Great Game was not
over after all. A NATO member, Turkey was soon joined by
Bulgaria and
Romania, making
the Black Sea a de facto NATO lake, alarming a now resurgent Russia.
Ukraines Western-backed
Orange
Revolution in 2004 further tilted the balance away from Russia,
with
Ukrainian President Viktor Yushchenko defiantly vowing to join
NATO and kick the
Russian fleet out of Crimea. He even armed Georgia in its war with Russia in
2008.
However, not
only Russia was fed up with the new pax americana. Over 90 per cent of
Turks had an unfavourable view of the US by 2007. It is no surprise that
Turkey began to back away from unconditional support of NATO and the US,
notably, during the 2003 invasion of Iraq, by its refusal in 2008 to allow US
warships through the Bosphorus Strait to support Georgia, and by its outspoken
criticism of Israel following the invasion of Gaza that year.
In contrast to
the US-sponsored colour revolutions in the ex-socialist bloc, Turkeys Green
Revolution brought the religious-oriented Justice and Development Party to
power in 2002. Its political direction has been in search of balance in the
region and peaceful relations with its neighbours, including Armenia and the
Kurds. In 2004 Russian president Vladimir Putin signed a joint declaration of
cooperation in Ankara, updated in February 2009 by Gul and
Russian President Dmitri Medvedev in Moscow. Gul declared,
Russia and Turkey are neighbouring countries that are developing their
relations on the basis of mutual confidence. I hope this visit will in turn
give a new character to our relations.
Key to this is
Turkeys proposal for the establishment of a Caucasus Stability and
Cooperation Platform. Following Guls visit, Turkish media even described
Turkish-Russian relations as a strategic partnership, which no doubt set off
alarm bells in Washington.
None of this
would be taking place without solid economic interests. Turkish-Russian
economic ties have greatly expanded over the past decade, with trade reaching
$33 billion in 2008, much if it gas and oil, making Russia Turkeys number one
partner. They may soon use the
Turkish lira and
the
Russian ruble in
foreign trade.
This is the
context of Medvedevs visit 13 January to Ankara, which focussed primarily on
energy cooperation. Russias AtomStroiExport had won the tender for the
construction of Turkeys first nuclear plant last year, and Medvedev was eager
to get final approval on Turkish cooperation in
Gazproms
South Stream gas pipeline to Europe. Turkey will soon get up to
80 per cent of its gas from Russia, but this dependency is no longer viewed as
a liability in light of the two countries new strategic relations.
Just what will
happen to the Wests rival
Nabucco pipeline, also intended to transit Turkey, is now a moot
point. Nabucco hopes to bring gas from
Iran and
Azerbaijan to
Europe through Turkey and Georgia. Given the standoff between the West and
Iran and the instability of Georgia, this alternative to Russias plans looks
increasingly unattractive. Azerbaijan, shrewdly, has already signed up with
South Stream.
Kommersant quoted Gazprom officials as saying that Turkey
could soon join Italy and Germany as Russias strategic partner. Italys ENI
is co-funding the
South Stream project.
The other arm of Gazproms pincer move around Ukraine is
Nord Stream, and
Germany late last year gave its final approval for Nord Stream. A Polish
minister compared the Russia-Germany Nord Stream project to the 1939 Molotov-Ribbentropp
pact, because the pipeline allows Russia to deliver gas to
Western Europe
and turn off the taps to Ukraine in case it stops paying or starts stealing
gas as happened several times under the Orange revolutionaries.
Turkey is very
much a key player in this new Great Game, only it appears to have changed
sides. The Russian and Turkish prime ministers voiced the hope that their
trade would triple by 2015, and announced plans to for a visa-free regime by
May this year. In the end, without doubt, [a visa-free regime] will lead to
activating cooperation between our countries, said
Turkish Prime Minister Recep Erdogan.
The presidential
elections now in progress in Ukraine could take some of the wind out of the
sails of South Stream. Its rationale could be brought into question if the new
Ukrainian president succeeds in convincing Moscow that s/he will make sure no
further hanky-panky takes place. Ukraine, in dire economic straits, needs the
transit fees, which would disappear if current plans go ahead. But the damage
the Orange revolutionaries did to Ukraines economy and relations with Russia
is already a fait accompli. Says Alexander Rahr at the German Council
on Foreign Relations, Under every leadership, Ukraine will try to make use of
its geographical position and the Russians realised this some time ago. This
is why they desperately need a way to circumvent Ukraine.
Even if Ukraine,
too, changes teams and rejects NATO expansion plans, it will still have to
thrash out a new role, most likely minus its gas transit commissions.
Contender Viktor Yanukovich has signalled he would sign up to an economic
cooperation agreement with Russia and smooth over existing political problems
like the question of the Russian fleet and possibly the recognition of
South Ossetia and
Abkhazia. Turkey could well follow suit. If any Western country
is going to recognise the independence of Abkhazia, it will be Turkey because
of a large
Abkhazian
diaspora there, says Rahr.
There is no
reason why Ukraine couldnt join the budding Russian-Turkish alliance, founded
on regional stability and peace, unlike the current NATO-led one of
confrontation and enmity. This would leave only the mad Georgian President
Mikheil Saakashvili
quixotically fighting his windmills, dictator of a rump state -- the very
opposite of his intended role as NATOs valiant knight leading its march
eastward. Even inveterate Turkish foe
Armenia seems eager to join the new line-up, as last years
exchange of ambassadors demonstrated.
-----------------------------------------------------------------
by Stephen Schwartz
American Thinker
March 29, 2010
http://www.meforum.org/2628/islamist-gulen-movement-charter-schools
A secretive foreign network of
Islamic radicals now operates dozens of charter schools which receive
government money but are not required to adopt a state-approved curriculum on
U.S. soil. The inspirer of this conspiratorial effort is Fethullah Gülen, who
directs a major Islamist movement in Turkey and the Turkish diaspora, but lives
in the United States. He is number 13 among the world's "50 most influential
Muslims" according to
one prominent listing.
Gülen has been
criticized as the puppet master for the current Turkish government headed by
the "soft Islamist" Justice and Development Party, known by its Turkish initials
as the AKP, in its slow-motion showdown with the secularist Turkish military.
But Gülen is also known in Muslim countries for his network of 500-700 Islamic
schools around the world, according to differing sources favorable to his
movement. A more critical view of Gülen's emphasis on education asserts that his
international network of thousands of primary and secondary schools,
universities, and student residences is
a key element in solidifying an Islamist political agenda in Turkey.
But in startling news for Americans,
the Gülen movement operates more than 85 primary and secondary schools on our
soil.
A roster of the Gülen schools and of the numerous foundations that support them
has been released to the public by the patriotic group Act! for America. The
Gülen schools are often designated as "science academies" and are concentrated
in Texas, Ohio, and California with others scattered across the rest of the
country.
Two states that host Gülen charter
schools are Arizona and Utah. In the former, the Daisy Education Corporation (the
Gülen movement loves friendly sounding institutional names) operates three
schools in Tucson: one serving kindergarten through the eighth grade, another
designated as an elementary school, and a middle-high school, all under the
rubric of the Sonoran Science Academy. In Phoenix it runs a satellite
kindergarten-to-10th-grade campus with the same name.
The appearance of Gülen charter
schools in Tucson has produced critical attention in local media. The Tucson
Weekly
published a report at the end of 2009 noting that the Sonoran Science
Academy in the southern Arizona town had been named "charter school of the year"
by the Arizona Charter School Association. But writer Tim Vanderpool reported
that according to one dismayed parent, who declined identification while
pointing out the Gülen movement's history of intimidating critics, "the Sonoran
Academy seems constantly to be bringing Turkish educators into the United States,
and subjecting students to substitute teachers while the teachers await work
visas.
She says several Sonoran Academy parents believe the school has a
hidden agenda to promote Gülen's brand of Turkish nationalism, advance sympathy
for that country's political goals such as winning acceptance into the European
Union, and discourage official acknowledgment of Turkey's genocide against the
Armenians during World War I." Such issues are exotic, to say the least, for
Tucson parents.
Earlier in 2009, the Beehive Science
and Technology Academy, a high school in Salt Lake City, came under similar
critical
scrutiny from the Salt Lake Tribune. That major daily's writer,
Kirsten Stewart, reported that the Utah State Charter Board had begun an
investigation of the Beehive school, following complaints from a former teacher
and an alarmed parent. The complainants asserted that while "Beehive advertises
itself as a public charter school offering college-bound seventh through 12th
graders a foundation in math and science
the school has another mission: to
advance and promote certain Islamic beliefs. They point to questionable
financial transactions and hiring practices as proof of the school's covert ties
to Turkish Muslim preacher Fethullah Gülen."
But while Fatih Karatas, principal
of the Sonoran Science Academy middle school in Tucson, flatly denied any
connection with the Gülen movement, Beehive principal Muhammet "Frank" Erdogan
in Salt Lake City admitted such links in the case of his school. The Salt
Lake Tribune quoted his admission that, along with him, "many of Beehive's
teachers and founders also support Gülen's ideals." The paper also described how
"Adam Kuntz, a first-year history teacher at Beehive, was fired [in spring
2009], he alleges, for taking academic freedom concerns to the state board.
Earlier in the school year, Kuntz had a run-in with Erdogan over a lesson plan
on World War II and the Holocaust. Erdogan wanted Kuntz to revise the plan and
during a tape-recorded meeting, questioned conventional accounts of the genocide."
Kelly Wayment, a parent of three
children in the school, was removed from his post on the Beehive administrative
board after he emailed other parents about Gülen movement influence in the
school. Wayment told the Salt Lake Tribune that, as in the Tucson case,
teachers "tend to be from Turkey and central Asian republics living here on work
visas."
Americans should ask both why and
how the Islamist Gülen movement has managed to establish such a large presence
for Turkish religious political indoctrination in publicly financed education
and should unite to oppose it.
Stephen Suleyman Schwartz is
executive director of the
Center for Islamic Pluralism in Washington, D.C. This article was sponsored
by
Islamist Watch.
-----------------------------
5.5.2009 Υπέξ Κλίντον
5.5.2009
ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΚΛΙΝΤΟΝ: Καλό
απόγευμα. Ο υπaουργός
Νταβούτογλου και εγώ μόλις είχαμε μια πολύ παραγωγική και σε πνεύμα
αμοιβαίας κατανόησης συζήτηση. Και είναι μεγάλο προνόμιο να τον
καλωσορίζουμε εδώ, στο υπουργείο εξωτερικών, λίγες μόλις εβδομάδες μετά την
ανάληψη εκ μέρους του του υπουργείου εξωτερικών. Είχα τη μεγάλη τιμή να
επισκεφτώ την Τουρκία πολύ νωρίς κατά τη θητεία μου ως υπουργός εξωτερικών
και ο πρόεδρος Ομπάμα έκανε μια θαυμάσια επίσκεψη στην Τουρκία.
Και όλα
αυτά λέγονται για να επιβεβαιωθεί η ισχύς και η σπουδαιότητα της συνεργασίας και
της συμμαχίας μας. Έχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά μαζί. Η Τουρκία, οι ΗΠΑ και
ολόκληρη η παγκόσμια κοινότητα αντιμετωπίζουν οπωσδήποτε μεγάλο αριθμό
προκλήσεων, αλλά επίσης βλέπουμε ευκαιρίες. Ετσι, το μήνυμά μας που βγαίνει από
τη σημερινή μας συνάντηση και από τις προηγούμενες συναντήσεις μας είναι ότι
πρόκειται να βαθύνουμε και να ενισχύσουμε τη συνεργασία μας σε μια προϊούσα
βάση, επειδή πιστεύουμε ότι και οι δύο χώρες, Τουρκία και ΗΠΑ έχουν μοναδικούς
ρόλους να παίξουν.
Τώρα,
προφανώς, ήδη συνεργαζόμαστε. Όχι μόνο είμαστε και οι δύο μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά
και εργαζόμαστε, με τους G 20 να απαντήσουμε στην παγκόσμια οικονομική κρίση,
αναζητούμε τρόπους να αυξήσουμε τις συναλλαγές και το εμπόριο ανάμεσα στις δύο
χώρες μας, εργαζόμαστε ώστε να βελτιώσουμε τις ενεργειακές μας πηγές,
συμπεριλαμβάνοντας πηγές πρώτων υλών από τον Καύκασο και την Κεντρική Ασία.
Είμαστε σύμμαχοι στον αγώνα ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία. Συμμεριζόμαστε το
στόχο να υπάρχει ένα σταθερό Πακιστάν και Αφγανιστάν, και αρνούμαστε στην Αλ
Κάϊντα ένα ασφαλές καταφύγιο, απ` όπου θα μπορεί να απειλεί τις χώρες μας αλλά
και πολλές άλλες. Υπερασπιζόμαστε την Τουρκία στον αγώνα της ενάντια στις
τρομοκρατικές δραστηριότητες του ΠΚΚ, συνεργασία που έχει αποδειχτεί πολύ
σημαντική.
Και
επαναλαμβάνω σήμερα την ισχυρή υποστήριξη των ΗΠΑ στην προσπάθεια της Τουρκίας
να γίνει μέλος της ΕΕ. Η Τουρκία έχει κάνει σημαντική πρόοδο προς την ένταξη.
Έχει υπάρξει μια διαδικασία μεταρρυθμίσεων που έχει γεννηθεί από τις ίδιες της
τις εσωτερικές αποφάσεις, αλλά επίσης απαντά σε πολλές από τις απαιτήσεις που
σχετίζονται με την ισχυροποίηση αυτής της προσπάθειας. Και έτσι, επικροτούμε
αυτό που ήδη έχει καταφέρει η Τουρκία και εντείνουμε τις προσπάθειές μας για να
συνεχίσουμε να εργαζόμαστε με την Τουρκία.
Και έτσι, συζητήσαμε ένα ευρύ αριθμό θεμάτων και θέλω απλώς να
επισημάνω κάτι ιδιαίτερα. Όπως είπε χθες στο Κάϊρο ο πρόεδρος Ομπάμα, οι ΗΠΑ
επιδιώκουν μια ευρεία ανάπτυξη σχέσεων με τους μουσουλμάνους σε ολόκληρο τον
κόσμο, στηριγμένων στο αμοιβαίο συμφέρον και στον αμοιβαίο σεβασμό. Πιστεύουμε
σθεναρά στην ελευθερία της θρησκείας και της έκφρασης, σε ζωντανές τοπικές
κοινωνίες και γνωρίζουμε ότι αυτές τις αξίες τις συμμερίζεται και η Τουρκία.
Και θέλω
να ευχαριστήσω τον υπουργό και την κυβέρνησή του για το ρόλο που παίζει η
Τουρκία, ως δύναμη ειρήνης και σταθερότητας. Αυτό είναι σημαντικό και έχει ήδη
επιδειχτεί στη δουλειά που η Τουρκία έχει κάνει για πολλά χρόνια και συνεχίζει
να κάνει με σεβασμό στην ειρήνη και την αλληλοκατανόηση στη Μέση Ανατολή. Και
υποστηρίζουμε σθεναρά τις προσπάθειες της Τουρκίας να εξομαλύνει τις σχέσεις της
με την Αρμενία και επίσης υποστηρίζουμε σθεναρά τις προσπάθειες να επιλυθεί η
σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ.
Συζητήσαμε το Κυπριακό, θέμα με το οποίο επίσης ασχολήθηκε ο πρόεδρος, όταν ήταν
στην Τουρκία, τον Απρίλιο. Οι δύο κύπριοι ηγέτες έχουν μία ευκαιρία, μέσω της
δέσμευσής τους για διαπραγματεύσεις, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και οι
ΗΠΑ είναι πρόθυμες να βοηθήσουν τις πλευρές. Θέλουμε να εργαστούμε στην
κατεύθυνση μιας ρύθμισης που θα επανενώνει την Κύπρο, σε μια διζωνική και
δικοινοτική ομοσπονδία.
Συζητήσαμε πάρα πολλά θέμα και είμαι απλώς ευγνώμων για τη δέσμευση του υπουργού
και της κυβέρνησής του να παίξουν έναν ενεργό ρόλο στο δυναμικό μας κόσμο. Η
σχέση μας δεν αφορά μόνο την ασφάλεια, αλλά και την αξιοποίηση αυτών των
ευκαιριών και προσβλέπω στη συνεργασία μαζί σας.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, υπουργέ Κλίντον. Είναι για
μένα μεγάλη τιμή και ευχαρίστηση το ότι συνάντησα σήμερα την υπουργό Κλίντον σε
μια εντελώς ιστορική στιγμή, μετά το χθεσινό λόγο του προέδρου Ομπάμα και τη νέα
δέσμευση των ΗΠΑ για περιφερειακή και παγκόσμια ειρήνη παντού. Γνωρίζουμε τη
σοφία, τις προσεγγίσεις της, και πάντα εκτιμάμε και θαυμάζουμε την προσέγγισή
της στα θέματα που αφορούν τα διμερή, περιφερειακά και παγκόσμια ζητήματα.
Βασικά,
ο σκοπός της επίσκεψής μου ήταν να ανταποδώσω την ιστορική της επίσκεψη στην
Τουρκία, αμέσως μετά τη συγκρότηση της νέας διοίκησης το Μάρτιο, και την
ιστορική επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα τον Απρίλη. Έτσι, αυτές οι ιστορικές
επισκέψεις δείχνουν τη δύναμη των διμερών μας σχέσεων. Έτσι ήρθα εδώ μόλις τον
πρώτο μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων μου, ως υπουργού εξωτερικών, ώστε να
συμπεριλάβω όλα τα περιεχόμενα, όλα τα ζητήματα που αφορούν τις σχέσεις μας.
Είχαμε
μια πολύ εποικοδομητική συνάντηση.
Είμαι ευγνώμων γι`
αυτό.
Και ασχοληθήκαμε με
όλα τα ζητήματα, αντιμετωπίζοντας το βάθος και τους στόχους της ατζέντας μας.
Αποφασίσαμε να έχουμε πολύ πιο πλατειά και με μεγαλύτερη κατανόηση προσέγγιση
στις διμερείς μας σχέσεις, όχι μόνο όσον αφορά τα ζητήματα ασφάλειας, αλλά και
την οικονομία, την ενεργειακή ασφάλεια, τα πολιτιστικά ζητήματα. Επίσης, στα
κύρια περιφερειακά ζητήματα (Μέση Ανατολή, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Καύκασος)
και όλα τα σχετικά θέματα που έχουμε σε κοινή ατζέντα, προχωρήσαμε. Και είμαι
πολύ ευτυχής που έχουμε ταυτόσημες, όμοιες προσεγγίσεις σε πολλά από αυτά τα
ζητήματα.
Όσον
αφορά τις παγκόσμιες υποθέσεις, συμφωνήσαμε μαζί ότι η συνεργασία μας δεν θα
έπρεπε να περιοριστεί μόνο σε περιφερειακές προσπάθειες, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο
δυναμικό μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ, για να δουλέψουν μαζί πάνω σε παγκόσμια
ζητήματα, όπως είναι οι σχέσεις ανάμεσα στους πολιτισμούς. Συμμαχία των
Πολιτισμών, όπως οι G 20 και οικονομική η κατάσταση μετά την οικονομική
κρίση, όπως η συνεργασία μας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Όπως γνωρίζετε, η
Τουρκία πήρε την προεδρία πριν από λίγες μέρες. Και ήμουν χθες στη Νέα Υόρκη για
την πρώτη τακτική συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Ως Τουρκία ως υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας και ως τουρκική
κυβέρνηση, είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με τος ΗΠΑ σε αυτά τα σημαντικά
ζητήματα, για να επιτύχουμε περιφερειακή και παγκόσμια ειρήνη. Αυτή είναι η
συνεισφορά μας στο (... δεν ακούστηκε σημ. δική μου: είναι προφανώς
απομαγνητοφώνηση). Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΚΛΙΝΤΟΝ: Πολύ καλά υπουργέ.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
Είμαι ο Γιουμίτ Ενγινσόϊ από το τουρκικό κανάλι
NTV.
Κυρία υπουργέ, μετά τις τουρκικές, αρμενικές και ελβετικές δηλώσεις του
Απριλίου, σε σχέση με την κοινή πρόθεση για την εξομάλυνση των σχέσεων, έχετε
παρατηρήσει καμμία πρόοδο προς αυτό το σκοπό και επίσης προς το σκοπό της
επίλυσης του προβλήματος του Ναγκόρνο Καραμπάχ; Και ελπίζετε ότι αυτά τα
ζητήματα θα μπορούσαν να λυθούν στο όχι πολύ μακρινό μέλλον; Σας ευχαριστώ.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΚΛΙΝΤΟΝ: Λοιπόν, πήρα πολύ θάρρος από την πρόοδο που έχει γίνει και από τη
δέσμευση των κυβερνήσεων που εμπλέκονται. Οπωσδήποτε, η Τπυρκία και η Αρμενία,
με τη συνδρομή της ελβετικής κυβέρνησης, έχουν δεσμευτεί σε μια διαδικασία
εξομάλυνσης. Έχουμε απολύτως υπ` όψη μας ότι αυτό είναι δύσκολο. Απαιτεί υπομονή
και επαγρύπνηση. Αλλά δεν έχουμε δει ταλάντευση της δέσμευσης.
Ο
υπουργός και εγώ το συζητήσαμε επί μακρόν. Με οδήγησε να δω τις βελτιώσεις. Και
συνεχίζουμε να ενθαρρύνουμε τις πλευρές, ώστε να προχωρήσουν στο μονοπάτι που οι
ίδιες χάραξαν. Είμαστε υποστηρικτικοί, αλλά είναι στο χέρι των κυβερνήσεων και
των λαών της Τουρκίας και της Αρμενίας να συνειδητοποιήσουν τη μεγάλη ευκαιρία
που προσφέρεται. Η εξομάλυνση των σχέσεων όχι μόνο συνεχίζει αυτό που έχω δει
από την τουρκική κυβέρνηση, που είναι μια επιθυμία να λυθούν αυτή τη στιγμή
προβλήματα, πράγμα που επικροτώ, αλλά νομίζω ότι αυτό θα επιφέρει μεγάλα οφέλη
στην περιοχή.
Επίσης, με τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις για το Ναγκόρνο
Καραμπάχ, οι κυβερνήσεις του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας προχωρούν και
δουλεύουν από κοινού. Μόλις βγήκαν από μια πρόσφατη συνάντηση στην Αγία
Πετρούπολη. Έτσι, πιστεύουμε ότι μεγάλη πρόοδος έχει γίνει σε ένα σχετικά
σύντομο διάστημα, ως προς την επίλυση προβλημάτων που υπήρχαν επί μακρόν.
Το σημαντικό είναι η δέσμευση να φτάσουμε σε ένα σημείο επίλυσης
αυτών των συγκρούσεων και τη βλέπω αυτή τη δέσμευση. Τώρα,
υπάρχουν τρέχοντα
προβλήματα;
Οπωσδήποτε.
Υπάρχουν σε κάθε
δύσκολη διαδικασία. Αλλά δεν αμφισβητώ τη δέσμευση και οπωσδήποτε εκτιμώ την
πολύ ισχυρή θέση που έχει πάρει η τουρκική κυβέρνηση. Και, ίσως, υπουργέ, θα
θέλατε να προσθέσετε κάτι σ` αυτό;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΏΝ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ: Θα ήθελα επίσης να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στην
υπουργό Κλίντον, για την προσωπική της υποστήριξη και την υποστήριξη της
κυβέρνησης των ΗΠΑ σε αυτές τις δύο διαδικασίες. Θέλουμε να επιτύχουμε μία
πλούσια και ειρηνική Καυκασία. Και, κατά την έννοια αυτή, είμαστε πλήρως
δεσμευμένοι στη διαδικασία εξομάλυνσης των σχέσεών μας με την Αρμενία και
επίσης, είμαστε πλήρως δεσμευμένοι και έτοιμοι να δουλέψουμε με τις ΗΠΑ και
άλλους ομοτράπεζους της Ομάδας Μινσκ για την επίλυση των αρμενοαζερικών
προβλημάτων.
Και ήμουν πολύ εντυπωσιασμένος και θέλω να επαναλάβω τις ευχαριστίες
μου για τη δέσμευση της κυρίας υπουργού Κλίντον σε αυτό το πνεύμα και θα
δουλέψουμε μαζί. Υπάρχει μια ισχυρή πολιτική βούληση από την τουρκική πλευρά να
συνεχίσουμε τις προσπάθειες ώστε να επιτευχθεί ο κοινός σκοπός μιας πλούσιας και
ειρηνικής Καυκασίας.
ΕΡΩΤΗΣΗ:
Υπουργέ εξωτερικών Νταβούτογλου, πως εκτιμάτε το λόγο του προέδρου Ομπάμα προς
το μουσουλμανικό κόσμο στο Κάϊρο; Και, υπουργέ Κλίντον, μετά την επίσκεψη του
προέδρου Ομπάμα στην Τουρκία, ποια είναι η κατάσταση των τουρκοαμερικανικών
σχέσεων;
ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Η χθεσινή ομιλία του προέδρου
Ομπάμα στο Κάϊρο είναι μια ομιλία σοφίας, μια ομιλία με όραμα και μια ομιλία
ειρήνης. Και μοιραζόμαστε εξ ίσου την άποψη της υπουργού Κλίντον. Συμμεριζόμαστε
αυτή την οπτική γωνία και είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε. Είμαι βέβαιος ότι
θυμόσαστε την επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα και την ομιλία του στο τουρκικό
κοινοβούλιο. Και όταν κοιτάξετε την ουσία των δύο ομιλιών, θα μπορέσετε να δείτε
μια βαθμιαία προσέγγιση, τη συνέχιση και εξέλιξη πολλών θεμάτων που είναι πολύ
σημαντικές αρχές για τα περιφερειακά προβλήματα αλλά και για την παγκόσμια τάξη
γενικά. Και είναι ένα καλό μήνυμα, ένα καθαρό μήνυμα στο μουσουλμανικό κόσμο ότι
οι μελλοντικές σχέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ και το μουσουλμανικό κόσμο, όπως και
ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, θα είναι λαμπρές, στηριγμένες σε μία
αμοιβαία κατανόηση της συνύπαρξης, της κοινής ζωής, στο μοίρασμα όλων των
ανθρώπινων αξιών σε όλα τα μέτωπα. Και, ως εκ τούτου, συμμεριζόμαστε αυτό το
όραμα και θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε ώστε να υλοποιηθεί αυτό το όραμα, ως
πρόγραμμα και σχέδιο μαζί.
ΥΠΟΥΡΓΟΣ
ΚΛΙΝΤΟΝ: Λοιπόν, εκτιμώ τα προηγούμενα σχόλια του υπουργού, για το χθεσινό λόγο
του προέδρου Ομπάμα. Σαφώς, ο πρόεδρος εκθέτει ένα όραμα και είναι ένα όραμα που
καλεί όλους τους ανθρώπους καλής πίστης να ενωθούν, να δουλέψουν μαζί, να
αναγνωρίσουν ότι μπορεί να έχουμε διαφορές ως προς τις εμπειρίες, ως προς τα
περιβάλλοντα, ως προς τη θρησκεία και τη φυλή, αλλά είμαστε όλοι τμήμα της
κοινής ανθρωπότητας. Και έχουμε μια ευκαιρία τον 21ο αιώνα να
δουλέψουμε με σκοπό την υλοποίηση αυτού του οράματος. Και επικροτώ την τουρκική
κυβέρνηση που είχε μια πρακτική, έμπρακτη προσέγγιση για να λύσει προβλήματα, να
ξεκαθαρίσει τα εμπόδια που αποτρέπουν τους ανθρώπους από το να ζήσουν σύμφωνα με
το δυναμικό που τους έδωσε ο δικός τους θεός, από χώρες που σπάνε τα δεσμά του
παρελθόντος ώστε να μπορούν να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.
Και νομίζω ότι η σχέση ανάμεσα στην Τουρκία και τις ΗΠΑ είναι
εξαιρετικά ισχυρή. Έχουμε ένα διαρκή δεσμό που πηγαίνει πολλές δεκαετίες πίσω,
αλλά ερευνούμε νέους τρόπους για να διευρύνουμε και να βαθύνουμε αυτή την ισχυρή
σχέση. Και αυτός ήταν ο σκοπός της σημερινής μας συνάντησης: να αρχίσουμε να
κοιτάμε πώς μπορούμε να συνεχίσουμε το μοιρασμένο μας όραμα για το τι μπορούν η
Τουρκία και οι ΗΠΑ να προσφέρουν στην περαιτέρω απαίτηση της ανθρωπότητας για
ειρήνη, ευημερία και πρόοδο, αναγνωρίζοντας και σε πνεύμα σεβασμού των εύλογων
διαφορών μας ως προς τον πολιτισμό και τη θρησκεία, αλλά καθιστώντας σαφές ότι
θα μοιραστούμε αυτόν τον διαρκώς αλληλεξαρτώμενο κόσμο. Και μπορεί να υπάρχει
είτε θετική είτε αρνητική αλληλεξάρτηση. Και η Τουρκία και οι ΗΠΑ πιστεύουν σε
ένα θετικό μέλλον.
Έτσι, δεν θα μπορούσα να είμαι ευτυχέστερη και πιο αισιόδοξη για τις
σχέσεις μας και για το τι μπορούμε να κάνουμε μαζί στο μέλλον.
Σας
ευχαριστώ όλους πάρα πολύ.
----------------------------------------------------
Δευτέρα, 6
Απρίλιος 2009
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΠΑΝΤΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ
Τι προτείνουν (και ήδη εφαρμόζει) στον Ομπάμα οι
Μπρεζίνσκι, Σκόουκροφτ και Κίσσινγκερ για την Τουρκία
-ΠΙΕΣΤΕ
ΣΘΕΝΑΡΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ
-ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΠΑΝΤΟΥ ΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ και
-Πάρτε αέριο από τους Τούρκους, please
H έκθεση του CSIS για Τουρκία και αμερικανοτουρκικές σχέσεις
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Παραμονές της επίσκεψης Ομπάμα στην Τουρκία, το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών
Σπουδών των ΗΠΑ (CSIS) ολοκλήρωσε την πολύμηνη σύνταξη έκθεσης για την
Εξελισσόμενη Δυναμική της Τουρκίας και τις Στρατηγικές Επιλογές για τις
σχέσεις ΗΠA-Τουρκίας, που αποσκοπεί εμφανώς στον προσανατολισμό της
αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή.
Η έκθεση του CSIS (στη διεύθυνση του συμμετέχει ο αρχιτέκτων του 1974 Κίσσινγκερ)
υπογραμμίζει τον ρόλο της Τουρκίας και τη στήριξη που πρέπει να της προσφερθεί
σε μια σειρά ζητήματα, και ζητήματα ζωτικού ελληνικού συμφέροντος. Αποδίδει
κεντρικότατη
σημασία στο κυπριακό, ως το σημαντικότερο εμπόδιο για την τουρκική ενταξιακή
πορεία που θα κριθεί εν πολλοίς φέτος. Συνιστά απερίφραστα άσκηση «σθεναρών
πιέσεων» στη Λευκωσία. Εξισώνει την Κυπριακή Δημοκρατία με το ψευδοκράτος.
Θεωρεί ότι η εκλογή Χριστόφια και η παρουσία Ταλάτ προσφέρουν την καλύτερη
ευκαιρία για επίτευξη λύσης, πιθανώς μιας παραλλαγής του σχεδίου Ανάν με άλλο
όνομα, αλλά εκφράζει ανησυχία για το τι θα γίνει αν καθυστερήσει η λύση και
αλλάξει το κλίμα.
Η έκθεση στηρίζει τη σημασία της Τουρκίας ως ενεργειακής γέφυρας και των
αντίστοιχων σχεδίων (ανταγωνιστικών των ελληνορωσικών Σάουθστρημ και
Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη). Ζητά να μη ψηφισθεί το νομοσχέδιο για την αρμενική
γενοκτονία.
Η έκθεση, πολλές από τις συστάσεις της οποίας εφαρμόζονται ήδη, αντανακλά τη
σημασία που αποδίδει η στον τουρκικό ρόλο, αλλά και την πολυετή, πολυδάπανη και
αποτελεσματικότατη τουρκική δραστηριότητα σε διπλωματικό και «λομπίστικο»
επίπεδο. Αυτά συμβαίνουν παρόλα τα πολλά προβλήματα που δημιουργεί κατά καιρούς
η ’γκυρα στην Ουάσιγκτον (ή μήπως εξαιτίας αυτών;).
Μόνο θλίψη προκαλεί στον Έλληνα αναγνώστη η πλήρης απουσία, κυριολεκτικά, της
Ελλάδας και της Κύπρου, ως παραγόντων των οποίων τα εθνικά συμφέροντα και η
ασφάλεια κάπως πρέπει να ληφθούν υπόψιν! Είναι σαν να μην υπάρχουμε ως κράτη.
Μια απουσία που αντανακλά πολυετή παράλυση της ελληνικής διπλωματικής και
λομπικής δράσης, εκτίμησης ότι Αθήνα-Λευκωσία είναι πιέσιμες, ακόμη και σε
ζωτικά θέματα, απουσίας εν τέλει ευκρινών στρατηγικών στόχων μιας ελληνικής
διπλωματίας που έχει εξελιχθεί κυρίως σε συνήγορο της τουρκικής ένταξης! Είναι
προφανές στον αναγνώστη, ότι δεν υφίσταται κανενός είδους και επιπέδου
στρατηγικός διάλογος Αθήνας-Ουάσιγκτον, ανάλογος του αμερικανοτουρκικού.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ CSIS
Το CSIS έχει ιδρυθεί από τον Μπρζεζίνσκι και είναι ένα από τα σοβαρότερα
συντηρητικά θινκ τανκ της Ουάσιγκτον με μεγάλη επιρροή στην αμερικανική
πρωτεύουσα. Το διευθύνει ο Σαν Ναν, μια μεγάλη μορφή της αμερικανικής
στρατηγικής και διπλωματίας, ενώ στο συμβούλιό του συμμετέχουν σημαίνοντες
παράγοντες, που έχουν παίξει αποφασιστικό ρόλο στην αμερικανική στρατηγική τον
τελευταίο μισό αιώνα, όπως ο Κίσσινγκερ, ο επίτιμος Πρόεδρος της Μέριλ Λιντς, ο
Πρόεδρος της ΚόκαΚόλα, οι Σλέσινγκερ, Νάι, Κοέν, Καρλούτσι, Χαλιλζάντ και
πολλοί άλλοι, μεταξύ τους και ο Τζωρτζ Αργυρός. Τη σύνταξη της έκθεσης επέβλεψε
ομάδα υπό τον Μπρζεζίνσκι, από τους κύριους διαμορφωτές της αμερικανικής
στρατηγικής και σύμβουλος του Ομπάμα και τον πτέραρχο Σκώουκροφτ, Σύμβουλο
Εθνικής Ασφαλείας του πατρός Μπους. Στην ομάδα συμμετείχαν οι Πρέσβεις
Αμπράμοβιτς και Χολμς (που είναι και Πρόεδρος του Αμερικανοτουρκικού
Συμβουλίου), ο πρώην υποδιοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στην Ευρώπη,
πτέραρχος Τζέιμερσον και ο Τζων Λόγκλιν του Πωλ Νίτσε Σκούλ στο Πανεμιστήμιο
Τζων Χόπκινς. Μεταξύ των συγγραφέων της έκθεσης είναι ο Μπουλέντ Αλιριζά,
συγγενής του Ντενκτάς. Συντάκτης του τμήματος της έκθεσης που αοφρά την Κύπρο
είναι ο Ίαν Λέσσερ, συνεργάτης της Ραντ Κορπορέισιον, στον οποίο το ΕΛΙΑΜΕΠ είχε
συναναθέσει στο παρελθόν τη σύνταξη ενός εγχειριδίου για την ελληνική
εξωτερική πολιτική! Τον συντονισμό της σύνταξης είχε η Κάλεϊ Λέβιτ, ειδική
βοηθός της έδρας Κίσσινγκερ στο CSIS, πρώην μαθητευόμενη του Νιού Ισραελ Φαντ.
Κυπριακό και ΕΕ
Η έκθεση δίνει μεγάλο βάρος στο κυπριακό, λόγω της ανάγκης προώθησης της
τουρκικής ένταξης στην ΕΕ, που η Ουάσιγκτον εξακολουθεί να στηρίζει πάση θυσία,
παρά τις προφανείς δυσκολίες, αλλά και της όλης σχέσης Τουρκίας-Δύσης. Η Κύπρος
έπαυσε πλέον να είναι κεντρική στην αμερικανοτουρκική σχέση (λόγω της
ελληνοτουρκικής ύφεσης), επηρεάζει πολύ όμως την ενταξιακή πορεία της ’γκυρας,
υπογραμμίζει η έκθεση, προσθέτοντας ότι ο ερχομός της κυβέρνησης Χριστόφια, με
τον Ταλάτ στην εξουσία της ΤΔΒΚ, συνιστά την καλύτερη προοπτική για λύση του
κυπριακού μετά την αποτυχία του σχεδίου Αννάν, μια λύση που «θα είναι πιθανώς
μια εκδοχή του σχεδίου Ανάν υπό άλλη ονομασία». Ακόμη και αυτό θα είναι
πρόβλημα, αφού οι συντάκτες εκτιμούν ότι ο τουρκικός στρατός δύσκολα θα
ξανααποδεχθεί το σχέδιο Ανάν χωρίς σοβαρά ανταλλάγματα σε κάποιον άλλο τομέα
και δεν θα του αρέσει η ιδέα μιας σύντομης αποχώρησης από την Κύπρο. Επιπλέον η
«απέλαση των εποίκων από την Ανατολία θα προκαλέσει ισχυρή αντίδραση από την
Τουρκία», όπως και οποιαδήποτε ενίσχυση των αμυντικών δυνατοτήτων της Κύπρου
(στρατιωτικές στο κείμενο, λες και είναι πιθανή κυπριακή εισβολή στην Τουρκία!)
Η έκθεση εκφράζει εμμέσως πλην σαφώς ανησυχία για την εμπλοκή (involvement) της
ρωσικής κυβέρνησης με ελληνοκυπριακά κυβερνητικά, εμπορικά και εγκληματικά
στοιχεία (!), για την παραδοσιακή συμπάθεια της Ρωσίας για τα ελληνικά
συμφέροντα, ενώ καταγράφει τις ανησυχίες των Τούρκων σχεδιαστών για τον
εξοπλισμό της Κύπρου με ρωσικά όπλα και την εν γένει ρωσική παρουσία στο νησί,
σημειώνοντας ότι αν η επικρατούσα ύφεση της Τουρκίας με την Ελλάδα διαλυθεί,
υπάρχει κάποια δυνατότητα για την Κύπρο να επανεμφανισθεί ως στοιχείο της
περιφερειακής στρατιωτικής ισορροπίας με την Αθήνα, ως πλεονέκτημα για την
προβολή τουρκικής ισχύος στο Αιγαίο ή ως μειονέκτημα σε μια μελλοντική διένεξη.
Με βάση αυτά προτείνει:
1. Ησυχη αλλά επίμονη αμερικανική διπλωματία με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ως
τον αποτελεσματικότερο τρόπο υποστήριξης των ενταξιακών συζητήσεων της Τουρκία.
2. Ως το πιο αποτελεσματικό βραχυπρόθεσμο μέτρο για να βοηθηθεί η ένταξη της
Τουρκίας να προσφερθούν (αμερικανικά) διπλωματικά μέσα και επιρροή για να
επιτευχθεί λύση, περιλαμβανομένου διορισμού ανώτερου επίσημου για να δουλέψει
με τον ειδικό απεσταλμένο του ΟΗΕ.
3. Η διπλωματία της Ουάσιγκτον προς την Τουρκία πρέπει να συνδυασθεί με
σθεναρή (firm) πίεση στην ελληνοκυπριακή κυβέρνηση να έρθει σε συνεννόηση με την
εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ) και στην
ΕΕ να τερματίσει την οικονομική απομόνωση της ΤΔΒΚ και στην τουρκική κυβέρνηση
να κάνει ανταποδοτικές χειρονομίες, συνεπείς προς τις δεσμεύσεις της προς την ΕΕ
για ομαλοποίηση των σχέσεων με τη Λευκωσία (οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Ο σχολιασμός ιδίως της τρίτης από τις προτάσεις περιττεύει. Τριάντα πέντε χρόνια
μετά την τουρκική εισβολή και κατοχή τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, υπάρχει
πλέον από τη μια ελληνοκυπριακή κυβέρνηση, επί της οποίας πρέπει να ασκηθούν
πιέσεις, παρόλο που προχώρησε ήδη σε πολύ μεγάλες παραχωρήσεις στις
διαπραγματεύσεις και η ίδια η έκθεση αναγνωρίζει την προθυμία της για λύση και
από την άλλη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, άνευ λοιπόν εισαγωγικών.
Και προφανώς οι συντάκτες δεν θα χρησιμοποιούσαν αυτή τη γλώσσα σε ένα δημόσιο
κείμενο, αν εκτιμούσαν ότι θα κινδύνευε να είναι «αντιπαραγωγική». Για κάποιο
λόγο, υποθέτουν ότι θα είναι αποτελεσματικότερη η πίεση από τον κίνδυνο να
προκαλέσουν αντίδραση.
Κυπριακό και ελληνοτουρκικά
Η έκθεση υπογραμμίζει επίσης με ελάχιστα συγκαλυμμένη ικανοποίηση τις προόδους
της «αποσύζευξης» (decoupling) Ελλάδας και Ελληνοκυπρίων και την σημασία της
«ελληνοτουρκικής ύφεσης που μετασχημάτισε το στρατηγικό περιβάλλον στην
Ανατολική Μεσόγειο», με αποτέλεσμα να παύσει η Κύπρος να είναι «σημαντικό σημείο
για τις διμερείς σχέσεις». Η έκθεση υπογραμμίζει την υποστήριξη της Αθήνας στην
ενταξιακή πορεία της ’γκυρας και την απογοήτευσή της από την απόρριψη του
σχεδίου Ανάν και εκτιμά ότι το κυπριακό θα εξαρτηθεί κυρίως από τις εσωτερικές
δυναμικές στο νησί και ότι «είτε μια κυβέρνηση ΝΔ, είτε μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ» θα
αποδεχθούν οποιοδήποτε αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης.
Γιατί πρέπει να γίνουν αυτά όλα; Γιατί, κατά τους συντάκτες της έκθεσης, μια
αποτυχία να κρατηθούν ζωντανές οι διαπραγματεύσεις και να επιτευχθεί αμοιβαία
αποδεκτή λύση στην Κύπρο, θα είχε μείζονες συνέπειες για το μέλλον της Τουρκίας
στην ΕΕ και, ως αποτέλεσμα, για την σχέση της Τουρκίας με τη Δύση ευρύτερα» .
Προνομιακή Σχέση Τουρκίας
Παρά την εντονότατη υποστήριξή της προς την ενταξιακή προοπτική της ’γκυρας, η
έκθεση αναγνωρίζει τα τεράστια εμπόδια. Υποστηρίζει ότι η ιδέα μιας ειδικής
σχέσης παραμένει ασαφής και μη αποδεκτή από την ’γκυρα. Τονίζει τη μεγάλη
σημασία να συνεχίσουν οι ΗΠΑ να βοηθούν, αν όχι να καθοδηγούν το όλο σχέδιο, με
πολύ ντελικάτες, διακριτικές μεθόδους. Αν παρόλα αυτά αποτύχει, ελπίζουν ότι
μια ενδεχόμενη μετεξέλιξη της ΕΕ σε πολλών ταχυτήτων θα επιτρέψει μια κάπως
ομαλή προσγείωση.
Τουρκία-Ρωσία ενέργεια
Η έκθεση σημειώνει, όχι χωρίς κάποια απόχρωση ανησυχίας, ως ιστορική εξέλιξη τη
ρωσοτουρκική προσέγγιση του τελευταίου εξαμήνου (που συμπίπτει με την περίοδο
σχετικού παγώματος της ελληνορωσικής προσέγγισης) και τους αυξανόμενους
εμπορικούς, επενδυτικούς και ενεργειακούς δεσμούς, όπως και την προσωπική σχέση
Ερντογάν-Πούτιν. Καταγράφουν τις τουρκικές διαβεβαιώσεις για πλήρη ένταξη στο
δυτικό στρατόπεδο, δεν επαρκούν όμως αυτές για να εξαφανίσουν κάθε ανησυχία για
το θέμα.
Οι συντάκτες δείχνουν κατανόηση στην τουρκική απροθυμία για περισσότερες
δυνάμεις στο Αφγανιστάν, στηρίζουν τον ενεργό ρόλο της ’γκυρας στον Καύκασο και
τον ναυτικό ρόλο της, με Βουλγαρία, Ρουμανία και Ουκρανία στη Μαύρη Θάλασσα, ως
αντιστάθμισμα της ρωσικής παρουσίας. Τονίζουν με μεγάλη έμφαση την ανάγκη να
στηριχθεί περαιτέρω ο ρόλος της Τουρκίας και του νότιου διαδρόμου ως ενεργειακής
γέφυρας, κι αυτό παρόλο που αναγνωρίζουν τις τεράστιες αντικειμενικές και
πολιτικές δυσκολίες (ο νότιος διάδρομος είναι ευθέως ανταγωνιστικός προς τα
ελληνορωσικά σχέδια). Στα πλαίσια αυτά υπογραμμίζεται η σημασία του αγωγού
Τουρκίας-Ιταλίας-Ελλάδας και εκφράζεται σκεπτικισμός για την πιθανότητα
κατασκευής σύντομα του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.
Αναρτήθηκε από skal στις
8:24 μμ
Ετικέτες
Ελληνική Εξωτερική Πολιτική,
ΗΠΑ,
Τουρκία
------------------------------------------------
April 6, 2009
Remarks of President Barack
Obama
Address to
Turkish Parliament Ankara, Turkey
3:30 P.M. (Local)
PRESIDENT OBAMA:
Mr. Speaker, Madam Deputy Speaker, distinguished members, I am honored to speak
in this chamber, and I am committed to renewing the alliance between our nations
and the friendship between our people.
This is my first
trip overseas as President of the United States. I've been to the G20 summit in
London, and the NATO summit in Strasbourg, and the European Union summit in
Prague. Some people have asked me if I chose to continue my travels to Ankara
and Istanbul to send a message to the world. And my answer is simple: Evet --
yes. (Applause.) Turkey is a critical ally. Turkey is an important part of
Europe. And Turkey and the United States must stand together -- and work
together -- to overcome the challenges of our time.
This morning I had
the great privilege of visiting the tomb of your extraordinary founder of your
republic. And I was deeply impressed by this beautiful memorial to a man who did
so much to shape the course of history. But it is also clear that the greatest
monument to Ataturk's life is not something that can be cast in stone and marble.
His greatest legacy is Turkey's strong, vibrant, secular democracy, and that is
the work that this assembly carries on today. (Applause.)
This future was
not easily assured, it was not guaranteed. At the end of World War I, Turkey
could have succumbed to the foreign powers that were trying to claim its
territory, or sought to restore an ancient empire. But Turkey chose a different
future. You freed yourself from foreign control, and you founded a republic that
commands the respect of the United States and the wider world.
And there is a
simple truth to this story: Turkey's democracy is your own achievement. It was
not forced upon you by any outside power, nor did it come without struggle and
sacrifice. Turkey draws strength from both the successes of the past, and from
the efforts of each generation of Turks that makes new progress for your people.
Now, my country's
democracy has its own story. The general who led America in revolution and
governed as our first President was, as many of you know, George Washington. And
like you, we built a grand monument to honor our founding father -- a towering
obelisk that stands in the heart of the capital city that bears Washington's
name. I can see the Washington Monument from the window of the White House every
day.
It took decades to
build. There were frequent delays. Over time, more and more people contributed
to help make this monument the inspiring structure that still stands tall today.
Among those who came to our aid were friends from all across the world who
offered their own tributes to Washington and the country he helped to found.
And one of those
tributes came from Istanbul. Ottoman Sultan Abdulmecid sent a marble plaque that
helped to build the Washington Monument. Inscribed in the plaque was a poem that
began with a few simple words: "So as to strengthen the friendship between the
two countries." Over 150 years have passed since those words were carved into
marble. Our nations have changed in many ways. But our friendship is strong, and
our alliance endures.
It is a friendship
that flourished in the years after World War II, when President Truman committed
our nation to the defense of Turkey's freedom and sovereignty, and Turkey
committed itself into the NATO Alliance. Turkish troops have served by our side
from Korea to Kosovo to Kabul. Together, we withstood the great test of the Cold
War. Trade between our nations has steadily advanced. So has cooperation in
science and research.
The ties among our
people have deepened, as well, and more and more Americans of Turkish origin
live and work and succeed within our borders. And as a basketball fan, I've even
noticed that Hedo Turkoglu and Mehmet Okur have got some pretty good basketball
games. (Applause.)
The United States
and Turkey have not always agreed on every issue, and that's to be expected --
no two nations do. But we have stood together through many challenges over the
last 60 years. And because of the strength of our alliance and the endurance of
our friendship, both America and Turkey are stronger and the world is more
secure.
Now, our two
democracies are confronted by an unprecedented set of challenges: An economic
crisis that recognizes no borders; extremism that leads to the killing of
innocent men and women and children; strains on our energy supply and a changing
climate; the proliferation of the world's deadliest weapons; and the persistence
of tragic conflict.
These are the
great tests of our young century. And the choices that we make in the coming
years will determine whether the future will be shaped by fear or by freedom; by
poverty or by prosperity; by strife or by a just, secure and lasting peace.
This much is
certain: No one nation can confront these challenges alone, and all nations have
a stake in overcoming them. That is why we must listen to one another, and seek
common ground. That is why we must build on our mutual interests, and rise above
our differences. We are stronger when we act together. That is the message that
I've carried with me throughout this trip to Europe. That is the message that I
delivered when I had the privilege of meeting with your President and with your
Prime Minister. That will be the approach of the United States of America going
forward.
Already, America
and Turkey are working with the G20 on an unprecedented response to an
unprecedented economic crisis. Now, this past week, we came together to ensure
that the world's largest economies take strong and coordinated action to
stimulate growth and restore the flow of credit; to reject the pressures of
protectionism, and to extend a hand to developing countries and the people hit
hardest by this downturn; and to dramatically reform our regulatory system so
that the world never faces a crisis like this again.
As we go forward,
the United States and Turkey can pursue many opportunities to serve prosperity
for our people. The President and I this morning talked about expanding the ties
of commerce and trade. There's enormous opportunity when it comes to energy to
create jobs. And we can increase new sources to not only free ourselves from
dependence of other energies -- other countries' energy sources, but also to
combat climate change. We should build on our Clean Technology Fund to leverage
efficiency and renewable energy investments in Turkey. And to power markets in
Turkey and Europe, the United States will continue to support your central role
as an East-West corridor for oil and natural gas.
This economic
cooperation only reinforces the common security that Europe and the United
States share with Turkey as a NATO ally, and the common values that we share as
democracies. So in meeting the challenges of the 21st century, we must seek the
strength of a Europe that is truly united, peaceful and free.
So let me be clear:
The United States strongly supports Turkey's bid to become a member of the
European Union. (Applause.) We speak not as members of the EU, but as close
friends of both Turkey and Europe. Turkey has been a resolute ally and a
responsible partner in transatlantic and European institutions. Turkey is bound
to Europe by more than the bridges over the Bosphorous. Centuries of shared
history, culture, and commerce bring you together. Europe gains by the diversity
of ethnicity, tradition and faith -- it is not diminished by it. And Turkish
membership would broaden and strengthen Europe's foundation once more.
Now, of course,
Turkey has its own responsibilities. And you've made important progress towards
membership. But I also know that Turkey has pursued difficult political reforms
not simply because it's good for EU membership, but because it's right for
Turkey.
In the last
several years, you've abolished state security courts, you've expanded the right
to counsel. You've reformed the penal code and strengthened laws that govern the
freedom of the press and assembly. You've lifted bans on teaching and
broadcasting Kurdish, and the world noted with respect the important signal sent
through a new state Kurdish television station.
These achievements
have created new laws that must be implemented, and a momentum that should be
sustained. For democracies cannot be static -- they must move forward. Freedom
of religion and expression lead to a strong and vibrant civil society that only
strengthens the state, which is why steps like reopening Halki Seminary will
send such an important signal inside Turkey and beyond. An enduring commitment
to the rule of law is the only way to achieve the security that comes from
justice for all people. Robust minority rights let societies benefit from the
full measure of contributions from all citizens.
I say this as the
President of a country that not very long ago made it hard for somebody who
looks like me to vote, much less be President of the United States. But it is
precisely that capacity to change that enriches our countries. Every challenge
that we face is more easily met if we tend to our own democratic foundation.
This work is never over. That's why, in the United States, we recently ordered
the prison at Guantanamo Bay closed. That's why we prohibited -- without
exception or equivocation -- the use of torture. All of us have to change. And
sometimes change is hard.
Another issue that
confronts all democracies as they move to the future is how we deal with the
past. The United States is still working through some of our own darker periods
in our history. Facing the Washington Monument that I spoke of is a memorial of
Abraham Lincoln, the man who freed those who were enslaved even after Washington
led our Revolution. Our country still struggles with the legacies of slavery and
segregation, the past treatment of Native Americans.
Human endeavor is
by its nature imperfect. History is often tragic, but unresolved, it can be a
heavy weight. Each country must work through its past. And reckoning with the
past can help us seize a better future. I know there's strong views in this
chamber about the terrible events of 1915. And while there's been a good deal of
commentary about my views, it's really about how the Turkish and Armenian people
deal with the past. And the best way forward for the Turkish and Armenian people
is a process that works through the past in a way that is honest, open and
constructive.
We've already seen
historic and courageous steps taken by Turkish and Armenian leaders. These
contacts hold out the promise of a new day. An open border would return the
Turkish and Armenian people to a peaceful and prosperous coexistence that would
serve both of your nations. So I want you to know that the United States
strongly supports the full normalization of relations between Turkey and Armenia.
It is a cause worth working towards.
It speaks to
Turkey's leadership that you are poised to be the only country in the region to
have normal and peaceful relations with all the South Caucasus nations. And to
advance that peace, you can play a constructive role in helping to resolve the
Nagorno-Karabakh conflict, which has continued for far too long.
Advancing peace
also includes the disputes that persist in the Eastern Mediterranean. And here
there's a cause for hope. The two Cypriot leaders have an opportunity through
their commitment to negotiations under the United Nations Good Offices Mission.
The United States is willing to offer all the help sought by the parties as they
work towards a just and lasting settlement that reunifies Cyprus into a bizonal
and bicommunal federation.
These efforts
speak to one part of the critical region that surrounds Turkey. And when we
consider the challenges before us, on issue after issue, we share common goals.
In the Middle East,
we share the goal of a lasting peace between Israel and its neighbors. Let me be
clear: The United States strongly supports the goal of two states, Israel and
Palestine, living side by side in peace and security. That is a goal shared by
Palestinians, Israelis, and people of goodwill around the world. That is a goal
that the parties agreed to in the road map and at Annapolis. That is a goal that
I will actively pursue as President of the United States.
We know the road
ahead will be difficult. Both Israelis and Palestinians must take steps that are
necessary to build confidence and trust. Both Israelis and Palestinians, both
must live up to the commitments they have made. Both must overcome longstanding
passions and the politics of the moment to make progress towards a secure and
lasting peace.
The United States
and Turkey can help the Palestinians and Israelis make this journey. Like the
United States, Turkey has been a friend and partner in Israel's quest for
security. And like the United States, you seek a future of opportunity and
statehood for the Palestinians. So now, working together, we must not give into
pessimism and mistrust. We must pursue every opportunity for progress, as you've
done by supporting negotiations between Syria and Israel. We must extend a hand
to those Palestinians who are in need, while helping them strengthen their own
institutions. We must reject the use of terror, and recognize that Israel's
security concerns are legitimate.
The peace of the
region will also be advanced if Iran forgoes any nuclear weapons ambitions. Now,
as I made clear in Prague yesterday, no one is served by the spread of nuclear
weapons, least of all Turkey. You live in a difficult region and a nuclear arm
race would not serve the security of this nation well. This part of the world
has known enough violence. It has known enough hatred. It does not need a race
for an ever-more powerful tool of destruction.
Now, I have made
it clear to the people and leaders of the Islamic Republic of Iran that the
United States seeks engagement based on mutual interest and mutual respect. We
want Iran to play its rightful role in the community of nations. Iran is a great
civilization. We want them to engage in the economic and political integration
that brings prosperity and security. But Iran's leaders must choose whether they
will try to build a weapon or build a better future for their people.
So both Turkey and
the United States support a secure and united Iraq that does not serve as a safe
haven for terrorists. I know there were differences about whether to go to war.
There were differences within my own country, as well. But now we must come
together as we end this war responsibly, because the future of Iraq is
inseparable from the future of the broader region. As I've already announced,
and many of you are aware, the United States will remove our combat brigades by
the end of next August, while working with the Iraqi government as they take
responsibility for security. And we will work with Iraq, Turkey, and all Iraq's
neighbors, to forge a new dialogue that reconciles differences and advances our
common security.
Make no mistake,
though: Iraq, Turkey, and the United States face a common threat from terrorism.
That includes the al Qaeda terrorists who have sought to drive Iraqis apart and
destroy their country. That includes the PKK. There is no excuse for terror
against any nation. (Applause.) As President, and as a NATO ally, I pledge that
you will have our support against the terrorist activities of the PKK or anyone
else. These efforts will be strengthened by the continued work to build ties of
cooperation between Turkey, the Iraqi government, and Iraq's Kurdish leaders,
and by your continued efforts to promote education and opportunity and democracy
for the Kurdish population here inside Turkey.
Finally, we share
the common goal of denying al Qaeda a safe haven in Pakistan or Afghanistan. The
world has come too far to let this region backslide, and to let al Qaeda
terrorists plot further attacks. That's why we are committed to a more focused
effort to disrupt, dismantle, and defeat al Qaeda. That is why we are increasing
our efforts to train Afghans to sustain their own security, and to reconcile
former adversaries. That's why we are increasing our support for the people of
Afghanistan and Pakistan, so that we stand on the side not only of security, but
also of opportunity and the promise of a better life.
Turkey has been a
true partner. Your troops were among the first in the International Security
Assistance Force. You have sacrificed much in this endeavor. Now we must achieve
our goals together. I appreciate that you've offered to help us train and
support Afghan security forces, and expand opportunity across the region.
Together, we can rise to meet this challenge like we have so many before.
I know there have
been difficulties these last few years. I know that the trust that binds the
United States and Turkey has been strained, and I know that strain is shared in
many places where the Muslim faith is practiced. So let me say this as clearly
as I can: The United States is not, and will never be, at war with Islam. (Applause.)
In fact, our partnership with the Muslim world is critical not just in rolling
back the violent ideologies that people of all faiths reject, but also to
strengthen opportunity for all its people.
I also want to be
clear that America's relationship with the Muslim community, the Muslim world,
cannot, and will not, just be based upon opposition to terrorism. We seek
broader engagement based on mutual interest and mutual respect. We will listen
carefully, we will bridge misunderstandings, and we will seek common ground. We
will be respectful, even when we do not agree. We will convey our deep
appreciation for the Islamic faith, which has done so much over the centuries to
shape the world -- including in my own country. The United States has been
enriched by Muslim Americans. Many other Americans have Muslims in their
families or have lived in a Muslim-majority country -- I know, because I am one
of them. (Applause.)
Above all, above
all we will demonstrate through actions our commitment to a better future. I
want to help more children get the education that they need to succeed. We want
to promote health care in places where people are vulnerable. We want to expand
the trade and investment that can bring prosperity for all people. In the months
ahead, I will present specific programs to advance these goals. Our focus will
be on what we can do, in partnership with people across the Muslim world, to
advance our common hopes and our common dreams. And when people look back on
this time, let it be said of America that we extended the hand of friendship to
all people.
There's an old
Turkish proverb: "You cannot put out fire with flames." America knows this.
Turkey knows this. There's some who must be met by force, they will not
compromise. But force alone cannot solve our problems, and it is no alternative
to extremism. The future must belong to those who create, not those who destroy.
That is the future we must work for, and we must work for it together.
I know there are
those who like to debate Turkey's future. They see your country at the
crossroads of continents, and touched by the currents of history. They know that
this has been a place where civilizations meet, and different peoples come
together. They wonder whether you will be pulled in one direction or another.
But I believe here
is what they don't understand: Turkey's greatness lies in your ability to be at
the center of things. This is not where East and West divide -- this is where
they come together. (Applause.) In the beauty of your culture. In the richness
of your history. In the strength of your democracy. In your hopes for tomorrow.
I am honored to stand here
with you -- to look forward to the future that we must reach for together -- and
to reaffirm America's commitment to our strong and enduring friendship. Thank
you very much. (Applause.) Thank you. Thank you.
--------------------------------------
Printer Friendly Version (51 KB Word document)
American Hellenic Institute Statement on
President Obamas Speech to the
Turkish Parliament on April 6, 2009
April 9, 2009
Prior to President Obamas visit to Turkey, the American Hellenic Institute (AHI)
wrote to the President on March 26, 2009 in order to bring to his attention the
core issues of concern to the Greek American community as he prepared to embark
on his trip. The background and arguments presented were based in support of
the rule of law, U.S. laws, international law and in the best interests of the
United States.
Ever since President Obama was elected in November and up until the time of his
inauguration, there were several reports issued from think-tanks in Washington,
D.C. They advocate that one of the top priorities for President Obama is to
engage Turkey in order to repair the strategic relationship between the United
States and Turkey
One of the reports goes on to say
this vital alliance has
suffered through serious strains in recent years, mostly due to ill will
generated by the 2003 Iraq War. Today, this neglected alliance is in critical
need of repair. Further, the report called on the new President to make
Turkey
one of the first stops on [the Presidents] first European trip
such a visit to
Turkey [should be made] within the context of a European as opposed to a Middle
Eastern trip to demonstrate that the United States considers Turkish membership
in the EU and stronger ties to the West to be an important strategic objective.
The report, which is titled The Neglected Alliance Restoring U.S.-Turkish
Relations to Meet 21st Century Challenges (December 2008) was produced by the
Center for American Progress whose President and CEO is John D. Podesta. This
is the same John Podesta who was the Head of President Obamas transition team
and the former chief of staff to President Bill Clinton.
The other reports had a similar message.
The impact of the foreign policy centered Washington think-tank establishment
should never be underestimated as to their ability to influence and set forth
the foreign policy agenda of any administration.
However, many times, these reports have their own hidden agenda and do not
always serve to guide our policy makers in whats in the best interest of the
United States.
We understand that the United States, as a major world power, has a diverse
agenda and we dont view his trip to Turkey within the context of a zero sum
game, just because he didnt also visit Greece. However, we look forward to
monitoring future developments as to when the President might see it appropriate
to visit Greece and if there are any invitations lurking in the horizon for
Prime Minister Karamanlis and President Christofias to visit the United States.
The Presidents agenda in Turkey was to go there in order to seek support for
Afghanistan and Iran, and for an exit corridor for our U.S. troops out of Iraq.
Within this context he also looked to try and heal the strain in U.S. relations
with Turkey.
However, this trip also provided the president with a great opportunity to send
a strong message to Turkey as it relates to stability and U.S. interests in the
region within the context of outstanding issues relating to Greece and Cyprus.
How did he do?
We commend him for raising two very important issues, that of Cyprus and the
Ecumenical Patriarchate.
Regarding the Patriarchate he said:
Freedom of religion and expression lead to a strong and vibrant civil
society that only strengthen the state, which is why steps like reopening the
Halki Seminary will send such an important signal inside Turkey and beyond. An
enduring commitment to the rule of law is the only way to achieve the security
that comes from justice for all people.
We would have appreciated a more definitive comment along the lines of his pre-campaign
statement and not one that implies it will be a good step to re-open Halki. In
his October 2008 statement, he said:
[He was] one of 73 Senators who signed a letter to President Bush in 2006
urging him to press Turkey to restore the full rights of the Ecumenical
Patriarchate of the Orthodox Christian Church in Istanbul. [And he had sent]
Secretary of State Condoleezza Rice a personal letter on the same matter. [He
called on] Turkey to respect the Ecumenical Patriarchates rights and freedoms,
including its property rights. Turkey should allow the reopening of the
Patriarchates school of theology on Halki Island and guarantee the right to
train clergy of all nationalities, not just Turkish nationals.
As pointed out by this statement, there are a number of serious issues facing
the Ecumenical Patriarchate, not just Halki. He should have also called on
Turkey to address them as well. Turkey should immediately:
-
recognize the
Ecumenical Patriarchate and its nonpolitical religious mission;
-
ensure the
continued maintenance of the institutions physical security needs, as
provided for under Turkish and international law, including the Treaty of
Lausanne, the 1968 Protocol, the Helsinki Final Act (1975) and the Charter of
Paris;
-
provide for the
proper protection and safety of the Ecumenical Patriarch and the Patriarchate
personnel;
-
reopen the
Ecumenical Patriarchates Halki Patriarchal School of Theology; and
-
return 7,000
plus church properties illegally taken.
We hope that the President addressed these issues during his private meetings
with the Turkish leaders.
Further, it would have sent a stronger message to Turkey if he had visited with
the Ecumenical Patriarch at the Patriarchate itself rather than in his hotel.
We are certain that if he was in Rome, the President would not have had the Pope
visit him in his hotel. We must remember that the Ecumenical Patriarch is the
spiritual leader of close to 300 million Orthodox Christians throughout the
world, including approximately 5 million in the United States!
Regarding Cyprus he said:
Advancing peace also includes the disputes that persist in the Eastern
Mediterranean. And here theres a cause for hope. The two Cypriot leaders have
an opportunity through their commitment to negotiations under the United Nations
Good Offices Mission. The United States is willing to offer all the help sought
by the parties as they work towards a just and lasting settlement that reunifies
Cyprus into a bizonal and bicommunal federation.
Here again, we commend the President for raising these issues within the context
of a bizonal and bicommunal federation.
However, he equates President Demetrios Christofias, who is internationally
recognized as the President of the Republic of Cyprus, except by Turkey, with
that of the leader of the 18% Turkish Cypriot minorit, Mehmet Ali Talat, when he
refers to both as being the two Cypriot leaders.
And it is important to note that the president did not make any mention of the
continuing ongoing Turkish occupation on Cyprus the way he did in his October
2008 campaign statement. At that time he said in part:
A negotiated political settlement on Cyprus would end the Turkish
occupation of northern Cyprus and repair the islands tragic division while
paving the way to prosperity and peace throughout the entire region.
It would have been extremely useful to the negotiations process had he
reiterated this in his speech.
Further, if the United States is truly willing to offer all the help sought by
the parties as they work towards a just and lasting settlement that reunifies
Cyprus it can begin by calling on Turkey to:
-
demilitarize
Cyprus now;
-
withdraw its
43,000 occupation troops illegally in Cyprus (Turkeys troops can be more
useful if deployed in Afghanistan);
-
return to Turkey
the 180,000 illegal settlers/colonists from Turkey in violation of the Geneva
Convention of 1949;
-
tear down the
green line barbed-wire fence across the face of Cyprus which, together with
Turkeys 40,000 occupation forces, is the real cause of the alleged isolation
of the Turkish Cypriots in the occupied northern part of Cyprus; and
-
warn Turkish
leaders not to manipulate the current talks or restrict Mr. Talat at the
bargaining table.
Advocating these policy decisions would underscore support for the rule of law
and respect for international law. This would illustrate that the United States
truly wishes to advance the cause of solving the 35-year-old Cyprus problem.
Continuing former failed policies that promote a double standard in applying the
rule of law to Turkey and the continuing appeasement of Turkey does not serve
U.S. interests.
Finally, Turkey continues to create serious problems in the Aegean by almost on
a daily basis violating Greeces territorial integrity. This is a very
important issue as it also relates to the stability of the region and by
extension U.S. interests there. Yet President Obama did not refer to this issue
or make any reference to the importance of continuing to advance the cause of
strengthening Turkish relations with Greece-two NATO allies.
While we understand that the Presidents main focus in Turkey was to receive
support for our military operations in Afghanistan and other outstanding issues
referred to earlier, there are no indications that would prove that the Turks
promised us anything.
And whats worse, the President, in an effort to appease Turkey, referred to
Turkey as being a
resolute ally and a responsible partner in transatlantic and
European institutions. How? By occupying a European Union country? By
continuing to threaten Greece, a NATO ally, with war (casus belli) and promote
claims that are unfounded and devoid of any legal basis? By not allowing our
soldiers to advance into northern Iraq during the Iraqi War unless we gave them
32 billion dollars? We could continue.
Be that is it may, it is still appreciated that the President at least raised a
number of our core issues in a public setting and that he did meet with the
Ecumenical Patriarch. For this, we once again commend and thank him.
However, we now look forward to the President following through and to monitor
Turkey to see if she will heed his suggestions.
To do this, would give further sustenance to the Presidents commitment to
advancing his Administrations agenda within the rule of law and transparency,
not only at home but abroad.
The AHI makes these comments and recommendations for the successful resolution
of the above mentioned issues as embodied within the fundamental principles of
democracy and founded on the rule of law as in the best interests of the United
States.
The American Hellenic Institute is a nonprofit public policy
organization that works to strengthen relations between the United States and
Greece and Cyprus, and also within the American Hellenic community.
1220 16th Street, NW | Washington,
D.C. 20036
Phone 202-785-8430 | Fax 202-785-5178 |
www.ahiworld.org
------------------------------------------------------------------------------------------
22/05/2010 | Της Μικαέλλας Λοίζου, Η Σημερινή,
Σάββατο, 19/06/2010
Από ιστορική αμνησία πρέπει να πάσχει ο Μπαν Κι
Μουν. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς ο κατ εξοχήν εκπρόσωπος της διεθνούς νομιμότητας
θεώρησε ορθό να προβεί σε τόσο εγκωμιαστικά σχόλια για μια κατοχική δύναμη,
εμφανίζοντας την, λίγο ή πολύ, ως μέγιστο ειρηνευτή στην ευρύτερη περιοχή! Και
τι δεν είπε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ σε ομιλία του, χθες, στο Πανεπιστήμιο Μπογάζιτσι στην
Κωνσταντινούπολη. «Η διπλωματία σας είναι ενεργητική, δημιουργική και με
αρχές!», ανέφερε στους Τούρκους. Το πιο σημαντικό, πρόσθεσε, είναι πως φέρνει
αποτελέσματα. Σημείωσε ότι η Τουρκία είναι μεταξύ των 25 κορυφαίων χορηγών στον
προϋπολογισμό των ΗΕ, ενώ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις ειρηνευτικές της
αποστολές. Μίλησε, επίσης, για την ανθρωπιστική βοήθεια της τουρκικής κοινωνίας
των πολιτών σε όλον τον κόσμο.
Αναφερόμενος στον Τούρκο Πρωθυπουργό, ο κ. Μπαν
θαύμασε τις ηγετικές ικανότητές του, λέγοντας ότι οι προσπάθειές του, για τη
δημιουργία μίας σταθερής γειτονιάς, μιας περιοχής κοινής ευημερίας στη Μεσόγειο,
θα προχωρήσουν βοηθώντας ιστορικούς αντιπάλους ν' αδράξουν κοινές ευκαιρίες.
Ασπάζεται τα τουρκικά οράματα!
Η Τουρκία, τόνισε ο κ. Μπαν, είναι μέρος του ΣΑ
του ΟΗΕ και έχει γίνει «δύναμη προόδου στην περιοχή και πέρα από αυτήν. Ας
δουλέψουμε μαζί, στο όνομα του διαλόγου και της ειρήνης, Τουρκία και ΗΕ», είπε.
Χαρακτήρισε θετικό το γεγονός πως η κατοχική δύναμη έχει φιλόδοξη ατζέντα,
λέγοντας ότι «αφήστε να ασπαστούμε το όραμα του ΥΠΕΞ της Τουρκίας: ας υπάρχουν
μηδενικά προβλήματα στη γειτονιά».
Σε σχέση με τα εσωτερικά θέματα της Τουρκίας, ο
Γ.Γ. του ΟΗΕ ανέφερε ότι «η δύναμη της όποιας κοινωνίας, τελικά, μετριέται στην
ανοχή, την ισότητα, τις εγγυήσεις για ελεύθερη έκφραση και πολιτιστική
ποικιλομορφία, ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου. Περισσότερο είναι ο
ακρογωνιαίος λίθος των ευχών των ανθρώπων, όπως εκφράζονται μέσω της κάλπης. Ο
δρόμος που διαλέξατε, μπορεί να μην είναι πάντοτε εύκολος, είναι όμως ο σωστός.
Δεν τον βαδίζετε μόνοι σας».
Τέλος, ο κ. Μπαν θυμήθηκε τους 5000 Τούρκους
στρατιώτες που πολέμησαν στην Κορέα κατά τον β παγκόσμιο πόλεμο, καθώς επίσης
και το γεγονός πως όταν έπαιξαν οι δύο χώρες στο Παγκόσμιο Κύπελλο πριν από 8
χρόνια, οι παίκτες των δύο χωρών ένωσαν τα χέρια για να κυματίσουν και τις δύο
σημαίες, κάτι που θεωρεί «συμβολικό».
----------------------------
Zeyno Baran and Ian O. Lesser
Turkeys Identity and Strategy
A Game of Three-Dimensional Chess
With a reaction by Hűseyin
Bağci
This essay was prepared for the
Stanley Foundations Powers and Principles project. The contributors
affiliations are listed for identification purposes only.
About the
Contributors
Zeyno Baran
is
Director of the Center for Eurasian Policy (CEP) and a Senior Fellow with
Hudsons Center on Islam, Democracy and the Future of the Muslim World. Baran
previously directed the International Security and Energy Programs at The Nixon
Center; and before then, the Georgia Forum and the Caucasus Project at the
Center for Strategic and International Studies (CSIS). She has published
numerous studies, articles and book chapters on issues ranging from European and
Eurasian energy security and stability to Muslim integration in the West.
Ian O.
Lesser
is Senior
Transatlantic Fellow at the German Marshall Fund of the United States in
Washington, where he focuses on Mediterranean affairs and international security
issues. Dr. Lesser has been Vice President and Director of Studies at the
Pacific Council on International Policy, and a senior analyst and research
manager at the RAND Corporation. From 1994-1995, he was a member of the State
Departments Policy Planning Staff.
Hűseyin
Bağci
is Professor of
International Relations at Middle East Technical Universtiy in Ankara. He was
previously a guest researcher at the German Society for Foreign Affairs and
Senior Fellow at the Center for European Integration Studies in Bonn. He has
published several books and large number of articles on Turkish Foreign Policy
and Turkish-German relations. Bagci was a visiting professor at Bonn University
and at La Sapienza University in Rome in 2007 and Lublin University (Poland) in
2008.
About the
Project
The aim of the
Stanley Foundations project on Powers and Principles: International
Leadership in a Shrinking World is to identify plausible actions and trends
for the next ten years by which the international community could become more
unified. The foundation asked contributing authors to describe the paths by
which nine powerful nations, a regional union of 27 states, and a multinational
corporation could all emerge as constructive stakeholders in a strengthened
rules-based international order. For each case, the writers discuss how their
given country might deal with the internal and external challenges posed by
international norms for the global economy, domestic governance and society, and
global and regional security.
Each essay in
the series represents an assessment of what is politically possible (and
impossible), supported by a description of the associated pressures and
incentives. Unlike other future-oriented projects, there were no calculations of
probability; we were interested in a particular global futurean international
community with broad respect and support for normsand how it might take shape.
Authors were expected to address the particular challenges, pressures both for
change and continuity, as well as natural leadership roles pertinent to their
actors geostrategic position, economy, society, history, and political system
and culture.
The project did
not apply a checklist or rating system to the question of stakeholdership. A
responsible stakeholder can be an upholder, critic, and shaper of the
rules-based order all at the same time. But while stakeholdership is not a
matter of accepting the entire set of norms, if a powerful nation opts out of
too many rules, it will undermine rather than uphold the order. To provide a
perspective from the inside and counterweight to each essay, a commentator from
the given country (or other actor) has been enlisted to provide critical
reactions to the coauthors piece.
2
Modern Turkey
sees itself as a responsible stakeholder, keen to adhere to international norms.
Indeed, republican Turkeys national experience has been closely entwined with
the issue of the countrys identity, and with the explicit aim of becoming fully
part of the West, including its norms and institutions. This drive for
convergence with Western attitudes and practices in fact began well before
Atatürks secular revolution and the establishment of the modern republic.
Turkey has been part of the European system for centuries, and this geopolitical
membership has had significant internal and external policy implications. The
Turkish case is compelling in the context of the stakeholdership debate
because these issues of identity, affinity and behavior remain unsettled, and
because the country has entered a period of pronounced social and political
flux.
A few factors
and dynamics are discernible as constants in the Turkish experience with regard
to norms, stakes, and behavior on the global scene First, the interplay of
domestic and external factors is critical. The more problematic aspects of the
Turkish case arise mainly in the internal arena, where questions of incomplete
democratization, human rights, and identity politics are central to Turkeys own
debate about norms. And these are even more central to the Western debate about
Turkey in light of the countrys troubled EU candidacy. With a few notable
exceptionssuch as the Cyprus intervention of 1974 and periodic cross-border
operations in northern IraqAnkaras foreign policy behavior has been
considerably less controversial.
Second, there
is a continuous tension between Turkeys desire for full integration with
leading institutions on the one hand, and an extraordinary sensitivity to any
infringement on national sovereignty on the other. Turks across the political
spectrum tend to be highly patriotic, and their notion of Turkish nationalism is
often of an unreconstructed variety. Most Turks, including those in official
circles, remain uneasy with the weaker, post-modern concept of national
sovereignty popular within the EU. Where Turks see risks to national interest,
especially in the area of national security, the ideal of multilateral action
can be cast aside. In this and other aspects of Turkish strategic culture, there
are some notable similarities with the United States. This
sovereignty-consciousness sometimes manifests as a wary, highly legalistic
approach to international affairs in Ankara. Even sophisticated Turks can be
hyper-suspicious about Western intentions toward their country, and an abiding
fear of threats to that Turkish sovereignty and territorial integrity lies just
below the surface.
Third, the
question of responsible stakeholdership for Turkey is only partly about the
Turks themselves. Many Turks believe that for all of the countrys interest in
adherence to international norms and institutions, it is unclear that the West
is prepared to accept Turkey as a full member of the club. Europe is deeply
ambivalent about Turkey, and many Europeans see Turkey as emblematic of the
historic other. Muslim opinion, especially in the Arab world, is just as
mixed. Russia may see practical value in closer relations with Turkey, but in
geostrategic terms, the two countries are traditional competitors. The US also
takes a strategic interest in Turkey, but hardly a trustworthy sponsor from the
Turkish perspective. So where does Turkey really fit? Should we even expect it
to fit? After all, the sense of distinctiveness (evident in another famous
Kemalist slogan, we resemble ourselves) is an important theme in Turkish
discourse.
3
Measured
against the full spectrum of international behavior, Turkey is a conservative,
status quo actor: slow to move unilaterally and firmly attached to
international norms. Turkey belongs to leading Western organizations, including
NATO, the OECD, and the Council of Europe, and is a candidate for EU membership.
Yet, in recent years there has been a perceptible shift in Turkeys foreign
policy, toward what some call a neo-Ottoman approach, in which Islamic
identity and Middle Eastern interests play a greater role. According to this
vision, which is popular across the ideological spectrum, Turkey should draw on
its special cultural, historic, and religious links to its former possessions
and rise to major power status through deeper involvement across this vast
geography. This view calls for Turkey to act independently in accordance with
Islamic or Turkic culture and normsnot necessarily Western ones. The widespread
support for this approach has, for instance, pushed Turkey toward a more active
role in non-Western institutions such as the Organization of the Islamic
Conference (OIC), which brings together 57 mostly Muslim-majority countries.
As part of this
self-confident vision, Ankara aims to take part in the full panoply of
intergovernmental institutions. For example, Turkey has put itself forward as a
candidate for a two-year elected seat on the UN Security Council in 2009 (it
succeeded). In its associated diplomatic campaign, Turkey has established
unprecedented government, business, and civil society relations with countries
in Africa, South Asia and Latin America, including Caribbean and Pacific states
with few if any previous ties to Ankara.
Looking ahead,
we believe the key areas to watch are Turkeys internal evolution, the related
consequences for Ankaras foreign and security policies, and the completeness of
Turkeys integration in the West, and possible alternative postures.
Kemalist Turkey and the
Pressures for Change
Ever since its
founding, the Turkish state defined Kurdish separatism and Islamic
fundamentalism as existential threats to the Republic. The Kemalist
establishment has swung into actionat times with military forcewhen any
perceived red lines were crossed on either of these issues. These two issues
are also at the heart of the Turkish debate on political and human rights,
including freedom of speech and minority rights, as well as general reform
initiatives.
The reforms
that began with Turgut Özal in the 1980s were interrupted when an Islamist party
came to office in 1996 in a coalition and then was ousted by a post-modern
coup a year later. The 2002 elections brought to power its more moderate
successor, the Justice and Development Party (AKP), which garnered enough seats
to rule without coalition partners. The AKP owes its success partly to other
parties loss of legitimacy as well as to its own pro-EU, pro-reform, and
pro-economic liberalism platform. The AKP received strong support from
reform-minded democrats and from the business community, which had suffered
greatly during the economic crisis of 2001. Turkey had endured a string of no
fewer than seven tumultuous coalition governments stretching back to 1983. This
degree of political instability is deadly to investment; as a result, the
Turkish economy
4
tottered along
a roller coaster trackthough on average, in the decade between 1991 and 2001
annual real GDP growth averaged 3.7 percent. The AKP heavily promoted and then
successfully implemented the economic recovery program introduced in March 2001
by former World Bank vice-president and later economy minister Kemal Dervis. In
2004, inflation fell to single digits for the first time since 1976. Average
growth during the AKPs first five years in office was 7.4 percent. Following a
fairly strong five-year record of economic performance, the AKP was returned to
office in July 2007 with an unprecedented 47 percent of the vote.
Most
importantly, the AKP campaigned on themes of hope and optimism for the future.
Clearly, the opening of EU accession talks made Turkey attractive to foreign
investment, and overall global market trends certainly helped. But what is most
significant is that the AKP government showed unprecedented openness to
privatization. Business interests were pleased with the AKPs pro-EU policies
and the boost that they gave to international investment. Liberal democrats also
looked to EU norms and saw Turkeys future rightful place as being within the EU.
Even though the EUs favorability rating among Turks has waveredgoing from some
58 percent in 2004 to 27 percent in 2007, and roughly 41 percent in late
2008businesspeople, liberals, and Islamists still consider the EU one of their
best levers against what they see as the rigid Kemalist establishment.1
The AKP has
also been most eager to integrate the traditionally marginalized Kurds and
Islamists into the mainstreamas part of what the government has declared to be
a much-needed process of normalization. Following the arrest of PKK leader
Abdullah Ocalan in 1999, there were attempts at extending wider political and
cultural rights to ethnic Kurds. Then Prime Minister Mesut Yılmaz went so far as
to declare the road to the EU goes through Diyarbakır. During a landmark
August 2005 visit to Diyarbakır, Prime Minister Erdogan broke further ground in
forthrightly stating that Turkey has a Kurdish problem which could only be
solved by more democracy, more civil rights, and more prosperity. Kurds were
pleased by the premiers apparent recognition that the issue transcended the
terrorism and national security concerns with which it was usually framed. Many
of them voted for the AKP in 2007 elections. In addition, for the first time
since 1991, a pro-Kurdish party (Kurdish Democratic Society Party-DTP) was able
to gain a position in the Grand National Assemblyat a time when Turkish
patience with PKK terrorism had reached its limits.
The third and
most important support base for the AKP has come from a nexus of devout Muslims
and Islamists. Disappointed in the AKPs first term, they wanted one of their
own to be elected president, and expected the party during its second term to
deliver on unfulfilled promisesabove all, constitutional changes to permit
women to wear the Islamic headscarf. As concerns arose about AKP having a
hidden Islamist agenda, mass demonstrations took place against the election of
an AKP president that would extend the partys power to full control over the
executive and the legislature along with the ability to influence the judiciary,
effectively putting an end to the separation of powers. Following the militarys
so-called e-coup, which backfired, the soldiers took a low profile. The most
memorable slogan of these rallies, No sharia, no coup! perfectly
1
See German Marshall
Fund of the United States, Transatlantic Trends, 2008.
5
summed up the
two poles pulling the country apart and the desire of the majority for a
democratic consensus. In 2007, the main split was between those whose greatest
fear was the threat to democracy (from a military coup) and those whose greatest
fear was the threat to secularism (from the Islamists).2
2
Zeyno Baran, Turkey
Divided, Journal of Democracy, Vol. 19, No. 1, 2008
The Islamist
base was emboldened after the July election results and chose confrontation
instead of compromise on a number of issues. A president with an Islamist past,
Abdullah Gul, was chosen right after the parliamentary electionsthus opening a
new chapter in Turkeys democratic evolution. For the first time, the Turkish
Republic has both a president and a prime minister from Islamist backgrounds
whose wives wear the Islamic headscarf. With no time to digest such a major
change, the AKP commissioned the drafting of a new constitution. While many
people wanted to see a new civilian constitution eventually replace the one
drafted by the military after its 1980 coup, the timing and the process aroused
concerns about a religious agenda. In the event, AKP focused heavily on the
headscarf issue, neglecting other significant reform proposals, including on
issues of concern to liberal Muslims. For example, the Alevi community, some 20
percent of Turkeys population, has been mostly ignored; Alevi children still
have no choice but to follow the Sunni religious curriculum. Civil liberties
such as freedom to dissent came under increasing attack from nationalist
circles, civil service promotions appeared to be based increasingly on piety
rather than merit, and more and more establishments stopped serving alcohol to
prove their Islamic credentialsan anathema for secular Turks.
In March 2008,
Turkeys chief prosecutor filed a case with the Constitutional Court, charging
that AKP had become a center of anti-secular activities and asking that AKP be
shut down and 71 of its members banned from elected office for five years. In
June the Court overturned the controversial headscarf law. But contrary to
domestic and international expectations, on July 30, 2008 the court opted to
sanction rather than close AKP. A further closure case is pending against the
Kurdish DTP, accused of praising and aiding the PKK and also of serving as a
center of activities aimed at damaging the independence of the state and the
indivisible integrity of its territory and nation. The threat of an AKP closure
provoked a complex debate inside and outside Turkey about norms and practices,
especially in the context of Turkeys EU candidacy. The consensus among
observers across the spectrum is that the deeper social and political divisions
behind the political crises of 2007-2008 are unlikely to be resolved by the July
2008 verdict. The potential for further political and legal clashes over
secularism remains very real.
In recent
years, the nationalists and the AKP have found themselves on opposite sides of
almost all of Turkeys most sensitive issues. As the AKPs position has often
been aligned with that of the West, anti-AKP groups evolved into anti-Western
ones. Some key points of contention have included the AKPs willingness to
reopen the Greek Orthodox seminary in Halki (secular nationalists fear this will
set a precedent for opening new Islamic institutions outside the control of the
state); and the AKPs
acceptance of the
Annan Plan for Cyprusa
deal that nationalists view as a sellout of Turkish interests.
6
3
One example is the
fate of Article 301, criminalizing the denigration of Turkishness, the Republic,
and the foundation and institutions of the State. It is a major concern for
freedom of expression, and one the EU and the US have urged AKP to amend. In the
face of nationalist opposition and priorities elsewhere, the reforms to Article
301 introduced by AKP have been haphazard, and more cosmetic than real.
4
http://pewglobal.org/reports/display.php?ReportID=260
5Ahmet
Davutoglu, Stratejik Derinlik. Ankara: Küre Yayınları, 2001; An eminence grise,
The Economist, Nov 15 2007,
http://www.economist.com/world/europe/displaystory.cfm?story_id=10146653
As ethnic and
religious identities become bigger drivers of politics (and conflict) the world
over, Turkey is in the midst of a clash of its multiple identities; the outcome
of this battle will shape the nature of its international stakeholdership. One
clash is between Western and Islamic identities, with the Islamic periphery
coming to the center, and Islamists gaining influence in many Muslim societies.
In addition, Turkeys strong state is also challenged by forces of
globalization, which benefit transnational Islamist groups among others. In the
short term, there is likely to be a continued backlash from the secular and
nationalist establishment, and this will certainly not lead to a more liberal
political culture.
3
The prevailing
mood of Turkish nationalism and xenophobia is reflected in the latest Pew poll
results.4 Those with a positive view towards the US stand at 12 percentup from
9 percent in 2007, but still the lowest in the world. Those with a negative with
towards the US stand at 77 percent. The percentage of Turks who consider the US
an enemy stands at 70 percent, and only 8 percent consider it to be partner.
By way of comparison, 60 percent of Pakistanis, 39 percent Egyptians, and 34
percent Russians consider the US to be an enemy. These figures, worrisome in
their own right, take on added significance in light of the steadily growing
role of public opinion in Turkish foreign policya point of convergence with
Western societies.
Geostrategy with a Diversified
Portfolio
With relatively
few exceptions, Turkish foreign policy has been essentially moderate,
predictable, and multilateral. A highly professional and well-respected
diplomatic service has also enabled Turkey to punch above its weight in many
settings. Outside of some rarefied liberal circles, the notion of international
relations as a source of public goods is not central to the Turkish debate.
Turkish foreign policy is much closer to the realist approach, with a healthy
dose of suspicion and ambivalence toward the other players thrown in. But even
these concerns about identity and orientation have prompted Turks to keep an eye
on the countrys international reputation and on opportunities to play a
constructive regional role. This component of Turkish foreign policy has
expanded in recent yearsa process that started with the Özal governments
forward-leaning stance in the 1990-1991 Gulf War coalition.
The AKP
government took this approach several steps further by broadening the scope of
Turkish foreign policy to build closer relations with the Arab and Muslim
worlds, and Eurasia. Leading advisors in the AKP government, notably Ahmet
Davutoglu, have argued for a policy of strategic depth, balancing relations
with the West and immediate neighbors with new relationships, mainly economic
and political, further afield.
5 This
7
policy has had
its controversial aspects, most notably in Ankaras close contacts with Hamas
and Iran. In August 2008, Iranian President Ahmadinejad made a controversial,
high-profile visit to Istanbul. The visit had little tangible significance, but
the symbolism of the event was trumpeted by AKP supporters and detractors alike.
Other steps have been more positively received, including Turkeys ongoing role
as a facilitator in negotiations between Jerusalem and Damascus, and between
Israel and Lebanons Hezbollah. Sometimes, though, this desire to act as
interlocutor can seem ill-considered or haphazard, as in the widely criticized
visit of the Sudanese president to Ankara in January 2008.
Turkey values
its self-described role as a bridge between continents and cultures, and
within limits, seeks a leadership role in international initiatives around this
theme. Turkey co-chairs, with Spain, the UN-sponsored Alliance of Civilizations,
and the AKP government has been more eager than its predecessors to embrace the
countrys Islamic, Middle Eastern, and Eurasian identities, alongside engagement
with the West. Without question, the Turkish public has become more interested
in international questions affecting Muslim interestsmost notably the
Palestinian issue, but also in Chechnya and the Balkans.
While officials
in Washington and Europe have generally been keen to see Turkey play the role of
civilizational interlocutor, it is a role that makes many members of Turkeys
secular foreign policy establishment profoundly uncomfortable. For these
traditional elites, a new emphasis on relations to the south and east can only
come at the expense of Turkeys western orientation.
Turkeys
Immediate and Extended Neighborhoods
Since 2002, Turkey
has also embarked on a policy of zero problems with neighbors. More a
slogan than a fully operational policy, it nonetheless captures a trend toward
relaxation traditionally tense relations with neighbors such as Bulgaria and
Syria. Even more significant has been the rapprochement between Ankara and
Athens, break with a long history of confrontation stretching back to the birth
of modern Greece and Turkey. The détente followed a period of dramatic
brinksmanship over the Aegean and Cyprus in the 1990s. The initial political
opening was engineered by Turkish Foreign Minister Ismail Cem and his Greek
counterpart Andreas Papandreou following the earthquake diplomacy of 1999, and
has been reinforced by successive governments in both countries. The
internationally minded Greek and Turkish business communities have also played
an important role, alongside military leaderships keen on risk reduction and, in
the case of Turkey, eager to focus on threats from other quarters. The backdrop
for this Aegean détente has been Turkeys European candidacy, and observers now
worry that rising nationalism and friction in relations between Ankara and
Brussels could erode the progress of recent years.
Turkish external
policy beyond the Aegean shows a combination of tendenciesgenerally cautious
and favoring the preservation of the territorial and political status quo, but
with some persistent frictions and occasional forays into intervention and
unilateralism. To Western eyes, Cyprus has, for instance, been the setting for
some of the most problematic Turkish behavior. Turkeys 1974 military
intervention may have
8
protected the
Turkish population of the island from absorption and abuse, as Ankara has
asserted, but it also left in its wake a permanent Turkish military presence and
a political entity, the Turkish Republic of Northern Cyprus, recognized (and
subsidized) only by Turkey. Other repercussions of this show of force included
the imposition of UN sanctions, a US arms embargo, and decades of
Congressionally-mandated scrutiny.
Cyprus has been
a nationalist cause par excellence for Turks, and the Cyprus problem
continues to bedevil Turkish relations with Europe. Indeed, notwithstanding an
improved situation on the island itself, the costs of the Cyprus issue have
arguably grown, rising to a strategic scale, particularly as Turkey has become a
candidate for EU membership. Cyprus is now a political rather than a security
question for Turkey and others. It is also a focal point for the tension between
Turkish nationalism and the requirements of integration with Europe. Ankara may
regard the accession talks with Europe as a negotiation, a search for a mutually
agreeable solution, but in fact, Turkish accession is contingent on the assent
of other EU members, including the Republic of Cyprusin other words, a
non-negotiable item and a sine qua non for membership. As it seeks the
proper balance between national interest and international responsibility,
Turkey is still burdened with the costly legacy of 1974. Ankaras willingness to
make further compromises in the interest of a Cyprus settlement will thus be a
key specific milepost for Turkey over the next decade.
Other neuralgic
aspects of Turkish policy concern relations with Armenia, Syria, and Iraq.
Together with the Cyprus dispute, the debate over the history of the Armenian
genocide has been among the most problematic points of friction between
Turkish policy and international opinion. The Turkish narrative regarding the
events of 1915 and the years following still contrasts strongly with perceptions
in Europe and Canada, where several parliaments have adopted Armenian genocide
resolutions, some with legal force. In the US, the annual Congressional debate
over the issue has strategic as well as normative dimensions. While successive
US presidential administrations have been sensitive to the threat such
resolutions pose toward bilateral relations, there is growing awareness within
Congress of what is at stake, given Turkeys vital logistical contribution to
operations in Iraq and Afghanistan, and in assistance to Georgia.
On the ground,
the border with Armenia remains closed, if rather porous. Bilateral political
dialogue between Ankara and Yerevan has been vociferously opposed by the
Armenian diasporaeven as Turkeys own debate over the Armenian question
actually has become more active and open. Turkish President Gul even visited
Yerevan in September 2008 at the invitation of his counterpart, officially to
watch the soccer match of their national teams. This first ever visit to Armenia
by a Turkish president has created optimism among the liberals who hope for the
establishment of bilateral relations. Yet the Armenian issue, in both its
historical and contemporary dimensions, remains a leading obstacle to the
liberalization of Turkeys international posture, and will be another test of
Turkeys evolution in the coming years.
9
6
This point has been
emphasized by Alan Makovsky in various analyses, and is captured in Soli Ozels
writings about the perils of a unilateral Turkish policy in the Middle East (on
not being a lone wolf).
Until very
recently, Turkey has tended to see the Middle East more as an area of risk than
opportunity.6
The Kurdish issue remains the principal lens for Turkish perceptions of the
region, particularly for policy toward Iraq, Syria, and, to an extent, Iran. The
PKK insurgency and counter-insurgency led to some 40,000 deaths on all sides in
the 1990s, and the displacement of large numbers of people. This searing
experience contributes to the continued focus on PKK violence and the existence
of safe havens for insurgent activity across the border in northern Iraq.
In the 1990s,
Syria was the leading supporter of the PKK, whose leadership was based in
Damascus. In 1998, at the height of Turkeys confrontation with Syria over the
PKK, Ankara openly threatened large-scale military operations if the Assad
regime did not close down the PKK presence (it did). This episode illustrated
Turkeys willingness to act unilaterally where its security, and especially
internal security, was at stake. Since 2003, northern Iraq has been the focal
point for Turkish concerns about the PKK and Kurdish separatism. Despite the
large-scale Turkish economic presence in northern Iraq, the idea of an
independent Kurdistan remains a red line issue for Turkey, at least as a
matter of declared policy. The international communitys stance toward the
future fate of Kirkuk is therefore seen as critically important. In the 1990s,
Turkish forces launched a series of ground and air operations across the border
to create a security zone to fend off PKK infiltrations (Israeli strategy in
southern Lebanon was a model). In 2007-2008, Turkey has conducted further cross
border strikesalthough on a smaller scale, and with the tacit approval of the
US.
Ankara is well
aware of the negative reaction these operations have sparked in Europe and the
US, but the high stakes for Turkeys internal security and the neuralgic Kurdish
issue has placed the government and the military establishment under strong
pressure to act, regardless of international sentiment. Looking ahead, it is
hard to imagine that Turkeys sensitivity to security risks emanating from
northern Iraq will diminish, barring a comprehensive approach to the Kurdish
problem in Turkey and the regionthe sort of grand bargain advocated by some
Western and a few Turkish analysts. Arrangements of this kind could well involve
international guarantees, and possibly a role for NATO or other institutions in
monitoring the border: all representing significant sovereignty compromises for
Ankara.
It is worth
stressing the singular nature of Turkish policy where the Kurdish issue is
concerned. These are issues on which Turkish nationalism and national interest
are at their most intense. The Kurdish dimension is perceived as existential
for the Turkish state and society (Cyprus, while still an emotive issue, is no
longer in this category for most Turks. This may be because the issue has been
frozen for some time. Cyprus could once again become a major issue, if for
example, NATO accession talks begin)
The Iraq War
illustrates other aspects of Turkeys perspective on international
stakeholdership as well. Turkeys failure to agree with Washington on the
opening of a northern front in Iraq in 2003 stemmed from a combination of
political mismanagement
10
in Ankara, a
clash of negotiating styles, and American failure to convince strategic elites
in Turkey. It is also clear that Turkish public opinion, as in Europe, played a
part; both were deeply opposed to the war. The absence of a UN or NATO mandate
further complicated Turkish decision-making. Turkish thinking and behavior might
have been quite different against the backdrop of a solid international mandate
(as in 1990). For Turkey as a regional stakeholder, American efforts to shake
things up in the Middle East, through regime change or vigorous democratization
efforts run contrary to Ankaras interest in stability and the territorial
status quo in the neighborhood.
The Turkish
perspective on Iran reflects similar concerns. Turkish security elites are
concerned about Irans nuclear ambitions, and some observers worry about the
export of Irans revolutionary Islamic ideology. But regime change is far from
the Turkish mind, and Ankara has a long tradition of peaceful relations with
Iran, including significant economic ties. While Ankara is concerned about the
rising Iranian influence in the region, Turks often mention that their long
border with Iran has remained unchanged since 1639. Ankara is also increasingly
inclined to cooperate directly with Tehran in Kurdish matters, including
coordinated strikes against the PKK (and PJAK). Therefore Turkish policy toward
Iran is likely to remain firmly in the European mainstreamwith a strong
preference for engagement over confrontation.
In the Balkans,
the Turkish approach will probably continue to be shaped by affinity politics
and cautious multilateralism. During the 1990s, and through successive Balkan
crises, Turkey emerged as a far more prudent and constructive actor than many in
the US and Europe imagined. In the Bosnian crisis, where Turkish affinities with
Bosnian Muslims were involved, American policymakers were especially concerned
that conflict along religious lines could pull Greece and Turkey into the fray.
In the event, no such spillover occurred. Both Athens and Ankara demonstrated a
marked preference for working within an international framework, and both
contributed to multinational peacekeeping and humanitarian operations. This
remains the Turkish approach to the region, with Ankara playing a leading role
in NATO and regional security initiatives. Notably, Ankara extended diplomatic
recognition to Kosovo, despite the associated precedent with regard to borders
and self-determinationa sensitivity Turkey shares with Russia and others.
Affinity with the Muslim Kosovars is part of the explanation; the existence of a
general European and Western consensus on the issue is another. Here again,
international opinion plays an important role in Turkish thinking.
Energy Security
and a Modern Silk Road
A similar
calculus operates with regard to the Black Sea, the Caucasus and Central Asia,
tempered by even sharper sovereignty concerns. Turkey has been a leader in
supporting the development of strong regional organizations in this area, most
notably Black Sea Economic Cooperation (BSEC, headquartered in Istanbul), and in
Black Sea Harmony, a maritime collaboration with Russia and others. Ankara has
been firmly resistant, though, to any expanded role for extra-regional powers,
for instance opposing the extension of NATOs Operation Active Endeavor (in the
Mediterranean) to the Black Sea. Looking ahead, Turkey could be quite open to a
Turkish-Russian condominium for the region, with strict attention to the
existing legal regime governing passage through the Turkish
11
7
In late August 2008,
Turkey approved the passage of American vessels through the Turkish Straits to
deliver humanitarian assistance to Georgia. The possible delivery of military
assistance will pose more difficult dilemmas for Ankara.
Straits. That
said, Turkey has welcomed, even sought, international opinion and organizations
as part of is campaign to limit the environmental consequences of increased
tanker traffic through the Bosporus.
In the Caucasus,
Turkey has a longstanding special relationship with Azerbaijan. The two
countries share so many historic, cultural, religious and ethnic links that they
often refer to each other as one nation, two states. Turkey closed its
Armenian border during the war between Azerbaijan and Armenia over
Nagorno-Karabakh in 1993, and is unlikely to open it until the conflict
progresses toward resolution.
Bilateral
relations with Azerbaijan were really solidified with cooperation on two new
major oil and gas pipelines to carry Azeri hydrocarbons to Turkey via Georgia.
Turkey looks toward expansion and extension of regional energy pipelines,
especially penetrating further into European markets, in order to become a major
energy hub. The Russian invasion of Georgia, and the prospect of heightened
Russian-Western friction, certainly clouds the prospects for new projects of
this kind.
These pipelines
are but one element of a wider vision for an east-west new Silk Road corridor
including highway, railway and pipeline connections from Central Asia to Europe
via Turkey. The transportation of Azeri and Central Asian (mainly Kazakh and
Turkmen) energy to Europe is nonetheless at the core of this vision. There is
already a line connecting Turkey with Greece, and it will be further extended to
Italy in the coming years. There is also a massive gas pipeline project called
Nabucco that would stretch from Turkey to Austria, passing through Bulgaria,
Romania, and Hungary. This pipeline could contribute significantly toward the
EUs energy diversification strategy and would reinforce Turkeys
interdependence with Europe. Georgian stability and sovereignty now in
question have been seen as critical for the east-west corridor, and Turkey has
supported the notion of Georgian and Ukrainian membership in NATO.7
Nor Turkey does
want to limit its efforts to east-west pipelines; it is also actively
cooperating with Russia, Iran, Iraq and Egypt to transport their gas to European
markets. While Turkeys increased energy cooperation with Iraq (especially the
Kurdish region) is widely praised, its burgeoning partnership with Iran and
Russia raises eyebrows in both Europe and the US.
The Turkish
approach to relations with Moscow is complex and informed by a long history of
geopolitical competition and mutual wariness. The economic relationship with
Russia, both energy and non-energy, has burgeoned over the last 15 yearsRussia
is now Turkeys largest trading partnerand this has been accompanied by an
expanded political relationship. Some Turkish strategists even argue for a
strategic relationship with Moscow as preferable to what they view as hollow and
unpredictable ties to the West. It should be quickly added that this is still a
minority, even eccentric, view. Turkey has a long-term stake in reassurance and
deterrence vis-à-vis Moscow, especially given current uncertainties regarding
relations between Russia and the West. In the wake of the Russian
12
operations in
Georgia, a more confrontational Russian posture would only reinforce the Turkish
need for a predictable NATO guarantee, as any new east-west competition would
likely unfold in Turkeys immediate vicinity this time around.
The
Turkey-Russia relationship actually offers prospects for convergence in their
posture toward stakeholdership, on the grounds of their common
nationalist/realist approach and the search for an alternative to Western
liberalism on the one hand, and unfettered globalization on the other. As a
matter of shared historical roots and evolution, the Leninist and Kemalist
systems emerged at roughly the same time, with some similar characteristics,
including a statist policy bent and a tough-minded approach to sovereignty
questions. The potential combination of a hollow EU candidacy, estrangement from
the US, and a continued rise of nationalist sentiment in Turkey (and elsewhere)
could propel a drift away from Western values and institutions, and even a
growing affinity for Moscow. A more confrontational relationship between Russia
and the West could pose difficult dilemmas for Turkey, with growing tension
between the countrys economic and security interests, and sharply competing
visions of Turkish identity and orientation.
The two already
share concern about US-backed color revolutions across Eurasia and the broader
Middle East. Both are traditionally status quo powers and dislike
changeespecially if change runs counter to their interests or promotes
instability of a more general kind. At the same time, leaders in both countries
(Putin and Erdogan) have shown new activism in their neighborhood. Russia would
like Turkey, for instance, to join the Shanghai Cooperation Organization (SCO)
as an observer. While Ankara has stayed away from the SCO thus far, a growing
number of Turks seem to view the SCO countries as more aligned with Turkeys
interests than either the US or the EU is. They call for a close partnership
with Russia coupled with a strong but pragmatic policy in Eurasia, giving
priority to economic ties over pan-Turkic sentiment. This new Russo-Turkish
rapprochement and partnership in Eurasia holds an appeal for some conservative
Islamist groups, secular nationalists, and as well as members of the millitary
leadership. In this vein, retired General Tuncay Kilinc, a former Secreatary
General of the National Security Council, even said that Turkey should quit
NATO and he singled out Russia as Turkeys most logical strategic partner. The
Turkish discussion on these questions is set to become more pointed and
difficult after the August 2008 Georgia crisisand in light of looming debates
about NATOs strategic concept, relations with Russia, and the costs and
benefits of further enlargement.
The West,
Turkey, and Its Alternatives
The
overwhelming thrust of Turkish strategy since the end of the Second World War
has been to align with the West, via membership in NATO, a close strategic
relationship with Washington, and aspiration to full membership in the EU. The
durability of these ties over the next decade will be a key factor determining
Turkeys commitment to responsible international stakeholdership, informed by
Western norms. Turkeys EU prospects may well be the most critical factor. The
long-term and open-ended nature of the accession path offered to Turkey, and
growing ambivalence on all sides cast real doubts over Turkeys to full
membership. The pace and extent of reform in Turkey is one
13
8
See Ian O. Lesser,
Beyond Suspicion: Rethinking US-Turkish Relations (Washington: Woodrow
Wilson International Center for Scholars, 2007).
9
See GMF,
Transatlantic Trends, 2007 and 2008
factor in the
equation. The evolution of the EU is another. A tighter, more integrated
Europetired of costly new enlargements and with close attention to norms and
behaviorwill be a tough Europe for Turkey to join. A looser, multi-speed EU
tolerant of a range of political practices will be an easier fit for Ankara.
Overall, the future of Turkish convergence with Europe in key sectors (norms,
practices, policies) may be more important than the question of membership
per se. Few observers in Turkey or the West would disagree that Europe has
been a key incentive for change in Turkeys internal and external behavior.
Europes
critique of Turkish behavior will likely continue to focus on internal
developments and deviations from accepted European norms. The AKP closure case
episode illustrated this concern, as does the controversy over the infamous
Article 301 on insults to Turkishness. With the notable exception of Cyprus,
Europe is much less inclined to criticize Turkeys foreign policy behavior. On
the contrary, periodic European Commission reviews underscore the close
alignment between Turkish and European policies. On Iran, the Middle East peace
process, Iraq, the Balkans, and other issues, Turkey is very much in the
European mainstream, and often far closer to Brussels than to Washington.
The
relationship with the US, seen as strategic on both sides, has experienced
marked but not unprecedented strain since 2003. These strains have been
extensively analyzed and debated in Turkey and the US.8 They are the product of
proximate policy disagreements, most notably on Iraq, as well as structural
problems in a relationship predicated on security and strategic real estate
rather than true partnership based on affinity and shared values. Public opinion
has been another key element. Public sentiment matters in contemporary Turkish
policymaking, and as noted above, this sentiment has turned starkly
anti-American in recent years. As striking, and perhaps more consequential, has
been the deterioration in elite attitudes toward US leadership, and the
deepening suspicion among Turks of diverse background.
What has filled
this vacuum of alliance and affinity? Polling and much anecdotal evidence
suggests that this space has been filled in part by rising Turkish nationalism
and a more inward-looking disposition. Turks have become more suspicious of the
international community as a whole: Americans, Israelis, and Europeans, above
all, but also Russians, Iranians, and even Palestinians.9 Turks are intently
focused on their own questions of identity, religion, class, and power, and
these long-simmering tensions are unlikely to be resolved any time soon. The
result may be a distracted and less engaged Turkeya less active and responsible
stakeholder by default rather than inclination.
Since 9/11, and
especially after the Iraq war, the Islamic coloration of Turkish perceptions and
policy has increased. There is a widespread awareness now among Turks of their
Islamic identity, culture, and norms. With the US increasingly seen by Turks as
a negative and less influential force, and with the EU focused on its own
identity and enlargement issues, Turkey has stepped up its diplomacy across the
former lands of the
14
10 Cengiz Çandar.
Yeni Ortadoğu denklemi, Lübnan'daki Türkiye, Türkiye'deki Türkiye. Referans,
27 May 2008.
http://www.referansgazetesi.com/haber.aspx?HBR_KOD=97873&YZR_KOD=15
11 Going Their Own
Way in The Mideast, David Ignatius, June 1 2008.
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/05/30/AR2008053002517.html
Ottoman Empire.
Almost all the ethnic groups of the Middle East, Balkans, the Caucasus, and
Central Asia are also significantly represented within Turkeys own population.
Davutoglu and other AKP advisors argue that any instability in these regions is
consequential for Turkey, requiring Ankaras active commitment to regional
security and development. The underlying objective is to boost Turkeys
influence as an independent actor and recognized interlocutor for the Muslim
east and south. Turkeys recent activism in the OIC and other Islamic groups is
a clear element of this strategy (in 2005, the OIC elected its first Turkish
secretary general).
One prominent
Turkish foreign policy analyst has characterized Turkeys entrepreneurial
diplomacy with Lebanon, Hezbollah, Syria, and Israel as the return of the
Ottomans.10
For Davutoglu and other members of the neo-Ottoman school, the main argument
against joining directly in the Iraq war was that Turkey should not be aligned
with powers that would inevitably be perceived as occupiers. He considers this
strategy to have paid off. Similarly, Turkeys initiative to bring Israel and
Syria together has shown that at a time when the US is not able to exert
effective influence in the region, countries like Turkey can go their own way to
good effect.11 Influential Turks close to AKP as well as nationalist circles are
becoming convinced that the norms and institutions defined by the West during
the Cold War are no longer working and outmoded for an emerging international
order in which Asia, the Muslim world, and the global south are gaining much
greater influence. In other words, Turks who aspire to a leading role in this
newless Western than beforegeopolitical order will be working with a different
concept of stakeholdership.
How Ankara
Looks At Threat Assessment
Turkey is a
security-conscious state, and the security dimension weighs heavily in Turkeys
international calculus. As noted above, Turkey does not shrink from using its
substantial military strength unilaterally in the Middle East, but has adopted a
much more cautious and multilateral posture elsewhere. The Turkish approach to
the use of force carries broad international significance, though, not least
because Turkeys ability to project power and the breadth of its diplomatic
reach extend its influence across several critical regions.
Turkey will
continue to value its NATO membership, including the nuclear guarantee and
Article V commitments. Nonetheless, Turks worry about the credibility of the
NATO commitment in relation to the extra-European and non-traditional risks they
confront. The slow NATO response to Turkish requests for air defense
reinforcements in both Iraq wars has, however, left a bitter residue of doubt
and mistrust. Because Turkish contingencies are so prominent in contemporary
NATO planning, and most of these contingencies have focused on the countrys
Middle Eastern borders, Ankara has favored revisions to the NATO strategic
concept to enhance the Alliances ability to act rapidly outside Europe. After
initial ambivalence, Turkey has also emerged as a supporter of NATO enlargement,
in the belief that a wider NATO will stabilize areas on the periphery of
Europei.e.
15
Turkeys
neighborhood. The experience of Russian military intervention in Georgia could
serve as a spur to renewed emphasis on core NATO Article V commitments and the
capacity for territorial defense.
Turkey is also
the NATO member most affected by proliferation trends in the Middle East, with
Iranian and Syrian missile programs a particular concern. Most Turkish
population centers are within reach of Syrian and Iranian missiles. Turkeys
well-developed strategic relationship with Israel, expanded in earnest in the
1990s, was aimed largely at the containment of Syria, then a major backer of the
PKK. Turkish-Israeli cooperation has included intelligence sharing and air
defense coordination in relation to Iranian WMD risks as well as extensive
defense industrial cooperation. Absent a direct threat to Turkish territory,
Ankara is highly unlikely to help with any Israeli or American strikes against
Iranian WMD facilities, but Turkish strategists might quietly favor such an
action.
For decades,
Turkey has lived with nuclear weapons on its borders, and the Turkish reaction
to the prospect of a nuclear or near-nuclear Iran tends to be restrained. But
Turkish concern is mounting, not least because of the potential for one or more
new nuclear powers in the region to profoundly alter the strategic equation,
with cascading effects on military perceptions and balances in multiple
directions. Turkey is unlikely to respond to a nuclear Iran by pursuing a
nuclear capability of its ownas long as the NATO guarantee remains
credibleeven though the country possesses the technical wherewithal to pursue a
weapons program.
Détente with
Athens has eased a major challenge for Alliance cohesion in the eastern
Mediterranean, and Ankara retains a strong stake in NATO membership as a hedge
against high-end threats emanating from Russia and the Middle East. Turkey has
also been a good NATO citizen with regard to peacekeeping operations in the
Balkans and Afghanistan. In other respects, Turkeys position is more complex
and less helpful to Alliance objectives. Most notably, Ankara continues to
obstruct closer defense coordination between NATO and the EU in protest over
Turkeys exclusion from European Security and Defense Policy (ESDP)
decision-making. It is also strongly opposed to Cyprus becoming a NATO member
without prior resolution of the islands status. These situations are added
signs of Turkeys incomplete integration, and its effect on Turkeys own
strategic perceptions and behavior. The vexed matter of Turkeys EU candidacy,
and the potential for further estrangement from Europe, suggest that the
standoff over NATO-ESDP cooperation will persist for some time to come.
Over the next
decade, Turkeys security priorities are likely to be driven by more tangible
concerns such as counter-terrorism and irregular warfare. Turkey has not been
immune to the threat of Islamic extremism, as bombings and assassinations in
Istanbul and elsewhere attest (most notably the 2003 bombings of the British
consulate, a synagogue, and the headquarters of HSBC in Istanbul). Homegrown
groups such as Turkish Hizbollah, as well as networks with Al-Qaeda links are
active within Turkey, although heavily monitored and contained by the Turkish
security services. The return of jihadists from Iraq and Afghanistan in the
coming years could also affect the security situation in Turkey and elsewhere.
Turkey continues to face a low level terrorist threat from extreme
16
leftist and
nationalist networks as well. More serious, especially in terms of Turkeys
European ties, has been the growth of diverse criminal networks involved in drug
smuggling and human trafficking.
Foremost, the
absence of a comprehensive approach to the Kurdish problem suggests that Turkey
will continue to face a threat from the PKK or related groups. This threat is
unlikely to be eradicated without the close cooperation of Kurdish leaders in
northern Iraq, where the local Kurdish leadership has shown little inclination
to incur the costs of closing down PKK operations on their side of the border.
As a result, Turkey will likely be in the counter-insurgency business for some
time to come, and the containment of the PKK and its offshoots will be difficult
or impossible without substantial help from Turkeys allies. The EU will be
critical to curtailing PKK fundraising and organization, much of which takes
place in Europe. The US will be key on the intelligence and operations side of
the equation in Iraq. Iran, too, will be an important partner for Ankara. In
short, the leading security challenges facing Turkey over the next decade will
require a considerable degree of engagement with international partners.
National approaches by themselves are unlikely to suffice.
Turkey and
Globalization
Despite strong
opposition from nationalist rivals, the AKP government has advanced Özals
program of large-scale privatization, and has generally emphasized economic
engagement in regional and global settings. In addition to a steady flow of
European investment, in recent years Turkey has attracted unprecedented levels
of investment from Arab states, especially from Qatar, the UAE, and Saudi
Arabia.
The groups that
have benefited most visibly from AKPs liberal economic policies are those from
Anatolia, and small and medium-size enterprises from Turkeys heartland have
forged partnerships with companies all over the worldAfrica, Latin America,
Japan and China. This can also be seen as a risk diversification strategy: if
talks with the EU come to a halt, then Turkey may reconsider the Customs Union
agreement, which has served as a constraint on Turkish business outreach and
strategic partnerships. In addition to forming regional free trade zones and
joining existing organizations, there is also talk of Turkish participation in a
proposed TAFTA (trans-Atlantic free trade agreement).
Turkish small
and medium scale businesses, and new NGOs, have all taken full advantage of
globalization to help build Turkeys soft-power. Through economic and cultural
links, Turkeys influence and standing is growing throughout many parts of the
world. Turkish television draws audiences across Eurasia and the Middle East and
in the Turkish diaspora in Europe. The schools that Islamic cultural groups such
as the Gulen movement have established throughout the world focus on the spread
of a Turko-Islamic worldview. In 2008, the 6th
Turkic Olympics were held in Istanbul with participation from 110
countries. Students, mostly from Gulen schools, demonstrated their Turkish
language skills and their knowledge of Turkish folk culture.
This new soft
power is reverberating, above all, through South and Central Asia. Turkey is
taking a lead role in reconstruction efforts in Afghanistan and helping improve
Pakistan-
17
12 Turkey: Silent
but Effective Partner,
Speech by Foreign Minister Ali Babacan at The Atlantic Council of the United
States. http://www.acus.org/about-news-Turkish-PM.asp
Afghanistan
relations via economic cooperation along the border. Turkish troops are not
deployed in combat zones like Helmand province, instead focusing on building
infrastructure and supporting health and administrative services. Turkey and
Pakistan are close political partners, often taking common positions in
international platform such as the UN and OIC. With India, too, Turkey recently
established a strategic partnershipand there is growing Indian investment in
the Turkish energy sector. The possibility of sending oil from Kazakhstan and
Azerbaijan via the existing Baku-Tbilisi-Ceyhan or the planned Samsun-Ceyhan oil
pipeline and onward via Ashkalon to India is being discussed.
Under AKP,
Turkey is opening entirely new frontiers of economic partnership. Foreign
Minister Ali Babacan explained to an American audience that in 2007 became an
official Strategic Partner to the African Union, and Turkey is planning to
open 15 new embassies in Sub-Saharan Africa.12
Turkish
businesses see Brazil as a gateway for increased ties with the rest of Latin
America. Ankara hopes that its support Brazils bid for permanent UN Security
Council membership will be repaid with Brazils support for its own campaign for
a rotating seat. A similar gambit is being tried in East Asia with Japan. In all
these regions obtaining support for its UN Security Council membership bid also
played a significant role in expanding business and cultural links.
In the years
since the AKP assumed power in 2002, economic growth has averaged 7.5 percent.
Inflation has fallen from 70 percent to just below 10 percent. The net public
debt ratio has been cut in half, and banking system indicators have improved.
Turkeys GNP is now around $400bn. Sustained growth boosted the countrys per
capita income to an impressive $5,000. A successful privatization program not
only reduced government spending, but also brought additional revenues,
significantly shrinking the budget deficit and public debt. Foreign investment
also rose from $6 billion to over $100 billion during the AKP governments
tenure. These results are mostly the product of aggressive reforms anchored to
Turkeys application for European Union membership and its loan program with the
IMF. Like other emerging markets, Turkey has benefited from a strong world
economy and favorable external financing conditionsboth questionable in the
years ahead.
All that said,
any future economic stability and growth will be closely linked to continuing
political stability, progress in EU accession talks, and keeping a lid on
domestic and foreign debt during a downward global cycle. Rising oil and food
prices, a return of inflation, and slower growth could pose the most serious
threats to the Turkish economy. The global economic slowdown that began in the
summer of 2007 has already affected the Turkish economy negatively: GDP growth
dropped to 4.5 percent in 2007 and is forecast to dip further, to 3 percent, in
2008. The rapidly growing current account deficit, which ballooned due to the
expansionary fiscal policy of the past few years, as well as the mounting trade
deficit, have heightened Turkeys vulnerability to global shocks. Turkey
continues to attract large inflows of hot money, but given the nature of this
capital, any elevation of political risk and deteriorating external conditions
could
18
trigger a quick
liquidation of assets held in Turkish lira. Such conditions could bring the boom
in Turkish prosperity and globalization to a screeching halt.
The Diverging
Roads Ahead
Looking ahead,
Turkey will likely remain a responsible international stakeholder, however
flawed and ambivalent on occasion. Turkeys foreign and security policy outlook
strikes a careful balance between an essentially national and realist approach
and a longstanding concern for the countrys Western identity and reputation,
along with a basic commitment to international norms. At the same time, Turkey
seeks to update these norms to reflect the interests of the Muslim world and the
south more broadly. Regardless of its orientation, Turkey will almost
certainly continue as an essentially conservative, status quo nation
rather than a revolutionary actor in international affairs.
The most
problematic aspect of the Turkish case concerns the countrys internal evolution
and governance, rather than its foreign and security policy. With the exception
of Cyprus and northern Iraq, it is Turkeys internal social and political
struggle, and the haphazard progress toward European standards of
democratization and governance, that inhibit Turkeys full participation in an
international liberal order. More narrowly, these same factors will determine
the European and American response to Turkey, and potentially limit Turkish
integration within Western institutions such as the EU. Many of the key
mileposts over the next decade will, thus, be internalincluding
civil-military relations, the Kurdish issue, and resolution of the countrys
deepening religious-secular divide. Externally, Turkish policy on Cyprus,
Armenia, and northern Iraq will be the key tests. On Russia, Turkey is apt to be
wary and ambivalent toward any harsher NATO policies. On energy, Turkey will
pursue its interest in becoming a hub and transit country for Caspian and Middle
Eastern energy.
In a grand
strategic sense, possible further convergence with the EU, and ultimately, the
outcome of the membership process, will have the most profound effect on
Turkeys posture with regard to international norms. Depending on the evolution
of Turkish politics and identity over the next decade, Ankara could be drawn to
alternative norms and international alignments, possibly centered on Eurasia or
the Muslim world. If the countrys essentially secular orientation holds, Turkey
will almost certainly remain part of the transatlantic community, with external
policies informed by Western normsnotwithstanding a balanced Turkish foreign
policy with deeper Eurasian engagement. Yet, growing Islamic identity in Turkish
society and politics could point the country in a different direction, in which
case, the neo-Ottoman impetus, and its associated values, could become more
entrenched and significant in determining external behavior. A more serious risk
stems from potentially virulent Turkish nationalism, estrangement from the West,
and the emergence of a more sovereignty conscious, inward-looking Turkeyin
short, a fundamental difficulty in undertaking international cooperation and
less responsible stakeholdership by default.
19
HŰSEYIN
BAĞCIS REACTION
Indeed, Turkey
sees itself as a responsible stakeholder, as Baran and Lesser rightly emphasize.
Turkish foreign minister Ali Babacan said as much in a July 2008 major policy
speech in which he offered the carefully crafted formulation that Turkey aims to
become a global player using her soft power capabilities as a regional hard
power.
Turkeys
geographic location has always offered strategic advantages, but in the last 20
years it has been particularly effective at making the most of its position as a
bridge country in every direction; in the process, it has enhanced its
reputation as an internationally responsible actor to a higher level than ever
in its modern history. Its true that Turkey is a country faced with complex
questions of identity, alignment, and governance, but within these issues also
lie significant opportunities.
The pursuit of
Turkeys maximal integration internationally remains a cornerstone of Turkish
foreign policy, and it is unlikely that any Turkish government in the coming
decades will renounce this traditional goal. Turkeys supposedly urgent
candidacy for the EU is no longer really expected to succeed, and in a sense is
irrelevant since the associated democratic and economic reforms have succeeded
enough to acquire their own momentum. The process may have left Turkey in the
position of the other with regard to Europe, as Baran and Lesser put it, but
it is also clear that for the foreseeable future, the EU needs Turkey as much,
if not more, than Turkey needs the EU. The EU debate over Turkeys candidacy
certainly arouses concerns among Turksand prompted a dramatic decline in
Turkish public support for EU membershipbut that does not change the fact that
Turkey is firmly on a course of convergence with Europe. In the words of an old
Turkish proverb, the EU caravan still goes on with Turkey behind it despite the
belling dogs.
The authors
portray Turkey as a conservative, status quo actor, but that isnt quite
accurate. In fact, Turkey is a fast changing, liberal and active player,
especially in recent years. The idea of neo-Ottomanism in Turkish foreign
policy remains more of a fantasy than a real policy option. Turkeys foreign
policy ambitions have indeed found a conducive environment, or larger
playground, due to regional and global changes, but Turkeys Western drive
continues unchanged contrary to expectations that Turkey would adopt more
Islamist policies. Turkey is not Iran, and with her involvement in western
institutions from Council of Europe to NATO and many others, will not become
like Iran. And while Turkeys new orientation after the end of the Cold War
prompted concern among western countries, Turkeys democratic process made it a
model to be emulated rather than feared. Todays Turkey is much more reliable,
manageable, and responsible than 30 or 20 or even ten years ago.
It is not an
exaggeration to say that there is a new Turkey and new Turks with more
management capabilities in domestic as well as in foreign policy matters.
Turkeys domestic and economic reforms since early 1980s under Turgut Özal had
a deep impact on the country, engendering strong self-esteem and
self-confidence. In the 1990s, Turkey
20
had a series of
coalition governments, but the political stability since 2002 under AKP
government has borne fruit, in the economic field particularly. Turkeys exports
exceed 136 billion dollars, with a total GDP of more than 600 billion dollars.
In a few years Turkey will reach a 1 trillion dollar economy. Globally Turkey is
already the worlds 15th largest economy, and in sixth place in the EU.
The second term
of AKP government will be much harder than the first term. Baran and Lesser
highlight the problems which AKP will face and, in the process, overestimate the
dangers. Turkeys domestic reform and likewise its economic reforms will
continue. And whatever role emerges for Islam, Turkey is nowhere near anything
resembling Sharia, which, given the countrys social composition would be
impossible. Even the debate on a new constitution has run aground and thus
doomed prospects for a new constitution in foreseeable future. The AKP
government is highly pragmatic and is bound to recognize that pressing a
religious agenda will only threaten its domestic political survival. The
religious views of AKP government will more likely be secularized by the
pressure from a strengthening opposition The 2007 election giving the AKP
government a 47 percent plurality was deemed by some observers as a social
revolution, but instead of revolution there are more tensionsbrought on by
terrorism, corruption cases, and the Constitutional Courts verdict on the AKPs
Islamist policies (a ruling that, as the Turkish public suspects, was political
rather than juridical).
As to other
threats and factors, PKK terrorism remains as the most important problem, with
no solution in sight. The current spike in anti-Americanism is superficial and
not as deeply rooted as in other countries. There is no enduring tradition of
hatred toward the US, but rather a fluctuation from one US administration to the
next (President Clinton was, after all, quite popular). Turkish nationalism is
still limited and poses no danger for neighboring countries. Indeed, contrary to
expectations or perceptions, Turkish nationalism is not on the rise. That said,
however, Turkish nationalism is a given and could at any moment be aroused by
PKK terrorism or other provocation.
Turkeys
Foreign Policy
Turkeys
foreign policy confronts a wide range of challenges at multiple international
levels and from various geographic directions. On the other hand, Turkeys role
as a civilizational bridge has contributed to Turkeys positive image
worldwide; indeed Washington and Europe consider this role essential for
Western-Islamic relations. Baran and Lesser rightly emphasize Turkeys new
policy zero problem with neighbors, which has significantly changed Turkeys
image in the region. Its efforts to serve as an honest broker in several
regional conflicts have also enhanced Turkeys image as a peacemaker. Another
indication of Turkeys enhanced international stature was its election into the
United Nations Security Council as a non permanent member after a 47-year wait.
Even so, a
number of concerns linger. Turkeys relations with its neighbors are not yet
resolved permanently and likely to remain so for some time. Time will tell
whether the Cyprus issue, Armenian issue and SyrianTurkish relations will
remain relatively calm or flare up. If nothing else, the uncertain situation in
Iraq and the future of the middle East is increasing Turkeys international
stakeholdership. Turkish-Iranian relations are
21
quite good at
the moment despite the nuclear issue. Iran is second only to Russia as a source
of oil and gas imports. This does not mean the most Turks agree with Iranian
policies, but in broad terms, Iran enjoys the highest level of political
sympathy since the heyday of former president Hatamis reform push. Also, Turkey
and Iran face PKK terrorism as common threat and it will continue to do so.
In the wider
region, the Balkans, Black Sea, Caucasia and Central Asia will enjoy increased
focus in Turkish foreign policy. President Gül is de facto foreign minister and
he will develop presidential foreign policy to those regions as the former
presidents with the exception of previous one Ahmet Necdet Sezer, like Turgut
Özal and Süleyman Demirel have followed. Indeed there is a strong
back-to-the-future element to Turkish policy in those regionspart of a more
broadly ambitious geostrategic posture since the end of the Cold War of
increased cultural, economic and political influence and an attempt to be the
leading power in that regional arc. This ambition only makes Turkish-Russian
relations more attractive as an area of opportunity. For the first time in
contemporary Turkish perceptions, Russia has a very positive image, and is in
fact Turkeys top trading (conversely, Turkey is Russias fourth largest trade
partner).
That said, the
relationship with Russia is not an alternative to Turkeys EU membership
aspirations. The essay authors portray Russia and West as an either/or dilemma
for Turkey. Yet despite the minority view of some intellectuals that the
Shanghai Cooperation Organisation is an alternative alignment, Turkey will not
be forced to choose between good relations with Russia and its rock-solid
overall alliance with the West. As a NATO member and integrated in nearly all
the Western institutions, Turks consider the EU and US as absolutely
fundamental, and the AKP government itself has repeatedly reaffirmed that EU
membership remains Turkeys ultimate goal. And from a security point of view,
the United States and Turkey remain, despite ups and downs in their
relationship, bound to each other. From a responsible stakeholder standpoint,
Turkey has long been an important peacekeeping troop contributor country both
for NATO and the UNdeploying its forces in several missions since 1990s, from
Somalia to Afghanistan. This is very much a neglected area where Turkeys
contribution is overlooked or underestimated.
It is true that
since September 11 Turkey discovered the Islamic card and has played it very
successfully. All the talk about a new Ottomanism, however, proved to be more
amusing speculation than operational Turkish diplomacy. No doubt, AKP has strong
connections with all Islamic states and organizations, and prime minister
Erdogan enjoys the most political sympathy any Turkish foreign minister ever
enjoyed. Therefore, it does not qualify Turkey as a neo-Ottoman state on the
contrary; Turkey is a democratic state with realistic aims.
Despite the
continuing extended delay in Turkeys accession to the EU, Turkeys relevance
fort EU security is on the rise. Therefore, both the US and Europe remain
Turkeys security pillars, particularly, the US security umbrella, including
Turkeys security and fight against terrorism.
22
Turkey as a
Global Player
Turkeys
international economic and social activities are key drivers of its growing
prominence. Its success in attracting foreign investments is thus an important
quantifier of its regional and global and global impact. Baran and Lesser are
correct that Turkeys economic and political reforms will enhance it as a global
player and soft power. Turkish nongovernmental organizations, small and medium
size business, and even recently the TV and film industry are all contributing
to Turkeys international image. In the scientific and technological fields,
Turkey has made huge strides in recent years and is one the few Islamic
countries with satellites in the orbit, which will be added to significantly in
coming years.
Turkey became
also a donor country in recent years, providing technological and economic help
to Third World countries. As an emerging market and soft power, Turkey is
considered in the second circle, just below the G7 countries, of economies
with strong prospects. Given Turkeys strong economic performance, one can say
that Turkey is one of globalizations principal winners. The recent global
financial crisis has only confirmed the wisdom of the economic and banking
reforms of the last eight years. In the context of the EU process Turkey, will
certainly continue these reforms. Since 2005, Turkey has been a relatively
expensive country for foreign investment, but at the same has been a real center
of attraction for foreign capital. And as the privatization process in Turkey
continues to progress, this will only encourage further investment, which has
already broken all the records in her economic history.
Turkeys
challenges are daunting, but with her strong liberal economic and political
system and record, Turkey remains a responsible international stakeholder.
Turkey will remain squarely on a path to the West, but it will also retain
significant influence in the South and in the Islamic world, as well as in
Africa in particular. Turkeys role as a Mediterranean power will also help make
the Mediterranean Union a strategic success.
In sum,
Ankaras policies are not splintering but rather the continuation of
traditional realistic policies of the Turkish Republic. Far from undergoing an
Islamization of its foreign policy, Turkey is preserving a realistic and
pragmatic one. In the final analysis, Turkey aspires to become a global player,
but she continues to juggle all its advantages as well as limitations.
Turkey seeks
more democracy, more prosperity and more security in a world that each day seems
to get more and more insecure. Turkey absorbs her fair share of these
negative developments, but still remains indispensable for the EU and the USnot
to mention the neighboring countries, which seem very happy with the soft power
Turkey and her new policy of zero problems with the neighboring countries.
23