---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

17.2.2008. Αποτελέσματα Πρώτου γύρου προεδρικών στην Κύπρο. Σχόλιο

Π. Ήφαιστος. Σχόλιο μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στην Κύπρο. Αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/74Cy.htm. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Η καταψήφιση του Βενιζέλου πριν οκτώ περίπου δεκαετίες νομίζω πως επαναλήφθηκε στην Κύπρο. Την πιο κρίσιμη στιγμή της κυπριακής ιστορίας η μυωπική προσκόλληση του έλληνα στην κομματική πειθαρχία και στις κοντόφθαλμες πελατειακές σχέσεις, οδήγησε στην αποχώρηση του Τάσσου Παπαδόπουλου από την ηγεσία του κυπριακού λαού. Αν και ελπίζω ολόψυχα να διαψευστώ, οι συνέπειες θα είναι βαρύτατες αν ο ένας εκ των δύο που θα εκλεγεί μείνει προσκολλημένος στο παρελθόν, αποδεχόμενος την φιλοσοφία του σχεδίου Αναν. Σ’ αυτή την περίπτωση η κυπριακή κοινωνία μπαίνει σε πορεία εξαφάνισης. Αυτό μόνο μπορεί να συμπεραίνει κανείς από τον βίο και την πολιτεία των δύο υποψηφίων και από τις παλινωδίες τους κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα. Αν κινηθούν στην πεπατημένη –δυστυχώς το πιο πιθανό– αργά ή γρήγορα οι Κύπριοι θα χάσουν το κράτος τους και το νεοελληνικό κράτος θα φορτωθεί την ευθύνη για την ασφάλεια εκατοντάδων χιλιάδων κατατρεγμένων ελλήνων. Τα αγγλοαμερικανικά σχέδια απονεύρωσης, διαίρεσης και διχασμού των κυπρίων θα μπουν ξανά σε εφαρμογή με σκοπό την κοινωνική αφαίμαξη και την δημιουργία συνθηκών ηγεμονικού ελέγχου επί του νησιού. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει: Οι άνομοι και καταχρηστικοί στρατηγικοί σκοποί των αγγλοαμερικανών στην Κύπρο είναι καταγεγραμμένοι με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια. Όποιος δεν τους θυμάται να διαβάσει προσεκτικά το σχέδιο Αναν. Οι συνέπειες για την ελληνική διπλωματία θα είναι αυτονόητα εξίσου καταστροφικές. Αυτές οι δυσοίωνες προβλέψεις ανατρέπονται, ασφαλώς, αν ο «ανανάνθρωπος» –εγκλωβισμένος μάλιστα σε κρατίδια υπό ηγεμονική επιτήρηση τύπου Βοσνίας– μπορεί να αποτελέσει την ανθρωπολογική βάση ενός βιώσιμου κράτους. «Good lack» για όσους θα βιώνουν κάτι τέτοιο και ας πρόσεχαν όσοι δεν πρόσεξαν και τώρα πιθανότατα θα γευτούν ένα τέτοιο διεθνοφασιστικό ανοσιούργημα. Εμείς κάναμε το καθήκον μας και προειδοποιήσαμε έγκαιρα για το τι εκτιμούμε ότι επέρχεται. Αιτιολογήσαμε γιατί, επίσης, αυτή η παρέμβασή μας ήταν έκτακτη. Μετά τις εκλογές, ο ρόλος μας τελειώνει και  επανερχόμαστε στις συνήθεις ενασχολήσεις μας. Χωρίς αυταπάτες για το πώς εξελίσσεται το νεοελληνικό κράτος και οι νεοέλληνες. Απλά, η Κύπρος προηγείται του νεοελληνικού κράτους στον κατήφορο αμφοτέρων. Η επανεκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν θα ήταν κατ’ ανάγκη σωτήρια. Διάνοιγε όμως όποιες, ελάχιστες, ελπίδες απέμειναν. «Ο καθένας παθαίνει ότι του αξίζει», μας προειδοποιεί η λαϊκή ρήση. Οι εγχώριοι μεταπράτες του «Άλλου», βεβαίως, αναμένοντας ότι η αποχώρηση του Τάσσου Παπαδόπουλου θα εκπληρώσει τα διεστραμμένα σχέδια των ιδεολογικοπολιτικών τους πατρώνων, σίγουρα θα «επιχαίρουν». Βυθισμένοι μέσα στην «βρώμικη πολιτική χαρά τους», το ίδιο κάνουν όποτε ένας λαός υποχωρεί μπροστά σε ηγεμονικές δυνάμεις: Χαριεντίζονται σαν βρικόλακες που βλέπουν αίμα (αποσχίσεις κτλ). Επιδίδονται στο αποκρουστικό έργο της εκκόλαψης του αβγού του φιδιού της ξενοκρατίας και της ηγεμονοκρατίας. Σίγουρα οι συνήθεις εγχώριοι μεταπράτες ξένων συμφερόντων ακονίζουν τα αγγλοαμερικανικά μαχαίρια τους. Ο καθένας στον ρόλο του, λοιπόν, και η ζωή συνεχίζεται. Καμιά προσωπική μομφή κατά των δύο άλλων υποψηφίων δεν έχω κάνει, παρά μόνο εκτίμηση ότι, βυθισμένοι στα λάθη τους και μπερδεμένοι σε παρωχημένες ιδεολογίες δεν θα πουν ΟΧΙ στις επερχόμενες ιμπεριαλιστικές επιβουλές που δεδηλωμένα σκοπό έχουν να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία για να καταστήσουν τον λαό της υποχείριό τους. Αν αυτός που θα εκλεγεί αλλάξει στάση και διαψευστούν οι εκτιμήσεις μου, παραδόξως ταυτοχρόνως θα επιβεβαιωθώ στην πρόβλεψή μου πως οι κοινωνίες μπορούν και πρέπει να καιροφυλακτούν γιατί για κάθε λαό η εθνική ανεξαρτησία είναι θεσμός συλλογικής ελευθερίας. Έτσι, τελειώνω λέγοντας πως είναι αυτονόητο ότι, για τους λόγους που εξέθεσα στην πρόσφατη αρθρογραφία μου, εύχομαι ολόψυχα να διαψευστώ ως προς την εκτίμησή μου για την εξέλιξη της θέσης των δύο υποψηφίων μετά τον δεύτερο γύρο, όποιος και αν εκλεγεί. Αν διαψευστώ ως προς τα άτομα, και επαναλαμβάνω ότι το εύχομαι ολόψυχα, παραδόξως ταυτόχρονα επιβεβαιώνομαι στα υπόλοιπα, δηλαδή, ως προς την ανάγκη να διαφυλαχτεί η Κυπριακή Δημοκρατία. Γι’ αυτό σε κάθε περίπτωση εμμένουμε και επιμένουμε. Οι παρεμβάσεις μου όπως και όλες οι άλλες μετά το 2003 θα παραμείνουν αναρτημένες στην παρούσα ιστοσελίδα www.ifestos.edu.gr. Ισχύει το scripta manent.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Έκτακτη καταχώρηση: Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, Η παγίδα της Κύπρου, Εκδόσεις Λιβάνη Φεβρουάριος 2008

Το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου αποτελεί μια από τις πλέον, εξ αριστερών, οξυδερκείς κριτικές του ΑΚΕΛ για την στάση του σε πλήθος πολιτικών, ιδεολογικών και κοινωνικών ζητημάτων. Κυρίως, με ευστοχία κατεδαφίζει την στάση του ΑΚΕΛ στο κυπριακό και ιδιαίτερα όσον αφορά την πλεκτάνη Αναν. Ο ΔΚ υπενθυμίζω, είναι ο συγγραφέας του οποίου το βιβλίο για το σχέδιο Αναν το 2004 έκανε αίσθηση (βλ. για παράδειγμα την αφιέρωση ολοσέλιδης ανάλυσης του Μίκη Θεοδωράκη στην Καθημερινή) και έγινε best seller. Συνιστώ σε όλους τους ενδιαφερόμενους να προμηθευτούν το βιβλίο και να το μελετήσουν προσεκτικά.

Π.Ήφ.12.2.2008

-------------------------------------------------------------------------------------------

Σημείωση Π.Ήφ. 13.2.2008. Ο προσεκτικός αναγνώστης των κειμένων της παρούσης σελίδας και της δικής μου αιτιολόγησης αυτής της παρέμβασης θα κατανοήσει ότι αυτό που διακυβεύεται στην Κύπρο δεν είναι η Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά η ύπαρξη της ίδιας της Κυπριακή Δημοκρατία. Οι έλληνες ψηφοφόροι στο Μέσο της Μικρασιατικής Εκστρατείας, έγραψε πρώην βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου, καταψήφισαν τον  Ελευθέριο Βενιζέλο με τίμημα την καταστροφή που όλοι γνωρίζουμε. Το ίδιο περίπου διακυβεύεται και σήμερα. Ο νυν Κύπριος Πρόεδρος με το να αντισταθεί πριν τέσσερα χρόνια στην ιμπεριαλιστική απόπειρα κατάργησης του κυπριακού κράτους και υποδούλωσης του λαού της, έγραψε ιστορία. Οι ξένοι φορείς άνομων και καταχρηστικών συμφερόντων που έπλεξαν την πλεκτάνη Αναν δεν επαναπαύονται και η σχετικά πρόσφατη έκθεση του ICG, καθώς και η συνέντευξη του Πάουελ  που αναπαράγω εδώ, είναι δύο από τις πολλές μαρτυρίες που το αποδεικνύουν. Χρησιμοποιούν τους ίδιους εγχώριους μεταπράτες. Η ύστερη στρατηγική των μεταμφιεσμένων μεταπρατών του γνωστού "ιδρύματος" που διείσδυσε πλέον στα έγκατα το δημόσιου βίου, είναι, με συντονισμένο και μεθοδικό τρόπο να καλλιεργούν την αποστασιοποίηση Ελλάδας-Κύπρου και να στηρίζουν τους υποψηφίους που στο παρελθόν αποτέλεσαν το ντόπιο στήριγμα της πλεκτάνης Αναν. Αυτοί την -πολλά αμειβόμενη- δουλειά τους κάνουν!! Τι κάνει η ελληνική πολιτική ηγεσία, όμως; Δεν κατανοεί τις συνέπειες της κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας για το νεοελληνικό κράτος; Άλλοι κύπριοι θα φύγουν, οι επιχειρηματίες θα έλθουν στην Ελλάδα (κάτι είναι και αυτό), άλλοι θα μείνουν εκεί και θα τεθούν στην υπηρεσία των αγγλοτούρκων και αργά ή γρήγορα θα τερματιστεί ο τρισχιλιετής ελληνικός βίος στην Κύπρο. Αν ηθικά αυτό δεν τους νοιάζει, δεν κατανοούν, τουλάχιστον, πως δεν θα έχουν ποια την ησυχία τους για να επιδίδονται στην θεάρεστη διακυβέρνηση που απολαμβάνουν τώρα; Γιατί με συγκρούσεις στην Κύπρο, μετακινήσεις πληθυσμών, κοινωνική δυσφορία και ηθικές εκπτώσεις δεν επιβιώνει το ήδη παραπαίων νεοελληνικό κράτος. Εμείς προειδοποιήσαμε. Ούτε μας πέφτει λόγος ούτε θέλουμε να παρεμβαίνουμε στην πολιτική και διακρατική διαπάλη. Τα καθήκοντά μας είναι άλλα και η παρούσα παρέμβαση γίνεται με ξεζούμισμα και του τελευταίου δευτερόλεπτου που απομένει μετά την επιτέλεση του ακαδημαϊκού μας έργου. Πιο προσφιλείς και παραγωγικές ενασχολήσεις περιμένουν (οι φοιτητές, βιβλία που ετοιμάζονται, η οικογένεια, το ψάρεμα ...). 

 Συνέντευξη του πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στην «Καθημερινή» 1.4.2007

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_100064_01/04/2007_221611

Ο Κόλιν Πάουελ ανοίγει τα χαρτιά του για τις σχέσεις με Ελλάδα.

O πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κόλιν Πάουελ, γνωστός και ως «ανθρώπινο πρόσωπο» της κυβέρνησης Μπους λειτούργησε ως αντίβαρο στην επιθετική γραμμή των Τσένι και Ράμσφελντ. Υπήρξε ο πρώτος μαύρος που ανέλαβε επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας και το κύρος του εντός και εκτός Αμερικής του επέτρεψε να είναι η μοναχική φωνή της μετριοπάθειας. Είναι βέβαιο ότι χωρίς αυτόν η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα ήταν πιο αλαζονική. Σε συνέντευξή του, που παραχωρεί στον Αθανάσιο Ελλις για την «Κ», αναφέρεται στη συνεργασία του με τον «προσωπικό του φίλο», Γιώργο Παπανδρέου, και εξηγεί τη στάση του στα σημαντικότερα από τα εθνικά μας θέματα. Αναλαμβάνει πλήρως την πολιτική ευθύνη για την αναγνώριση της πΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» αντικρούοντας την άποψη ότι η χρονική στιγμή της κίνησης αυτής σχετιζόταν με τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ και τις ψήφους των Ομογενών. Εκφράζει τη λύπη του για την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν και απηχώντας ενδεχομένως απόψεις του διπλωματικού κατεστημένου της Ουάσιγκτον για τον Κύπριο πρόεδρο, Τάσσο Παπαδόπουλο, υποθέτει πως για να λυθεί το Κυπριακό ίσως χρειασθεί αλλαγή ηγεσίας. (έμφαση Π.Ήφ.)

-----------------------------------------------------------------------------------------

Ανίερες συμμαχίες και ανίερες «υπερβάσεις»

 (υπό δημοσίευση- αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/74Cy.htm)

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestos.edu.gr , info@ifestosedu.gr

Εθνικιστές-πατριδοκάπηλοι και «προοδευτικοί»-«αντιπατριδοκάπηλοι» «υπερβαίνουν» τον κακό πολιτικό εαυτό τους, ρίχνουν τα προσωπεία τους και ταυτίζονται. Πίσω από τις πλάτες των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ η διεθνοφασιστική και ανελεύθερη ανανική φιλοσοφία ενώνει τις πολιτικές τους ηγεσίες. Οι ψηφοφόροι τους οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους με το να καταψηφίσουν το μακάβριο σχέδιο Αναν έδειξαν πως δεν θέλουν να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, πρέπει λογικά τώρα να αντιλήφθηκαν πλήρως τα κατά συνθήκη πολιτικά ψεύδη των ηγεσιών τους. Οι ψηφοφόροι του ΟΧΙ αντιλήφθηκαν τώρα πως στα παρασκήνια σερνόταν μια άνευ προηγουμένου υπόγεια ανίερη συμμαχία που άλλο σκοπό δεν μπορεί να έχει παρά μόνο την νομιμοποίηση των τετελεσμένων και την εκπλήρωση των σκοπών των ιμπεριαλιστών. Το 2004 ξεφύγαμε από τα ανελεύθερα σχέδιά τους λέγοντας ΟΧΙ αλλά φαίνεται πως όλοι μαζί και με τους ξένους δούλευαν υπόγεια για ΝΑ ΤΣΙΜΕΝΤΩΣΟΥΝ ΤΟ ΝΑΙ. Με τις πλασματικές και παράλογες υποψηφιότητές τους επιχειρούν να εγκλωβίσουν τους ψηφοφόρους τους στις φυλακές τις κομματικής πειθαρχίας. Τώρα οι ψηφοφόροι των δύο κομμάτων εκτός και αν θέλουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά δεν δικαιούνται να μην γνωρίζουν.

Την στιγμή που η Κύπρος είναι ισχυρή όσο ποτέ άλλοτε λόγω ένταξης στην ΕΕ και την στιγμή που μπορεί πλέον να διεκδικήσει την ενοποίηση του λαού της και της οικονομίας της, στήνεται πολιτικό σκηνικό εξυπηρέτησης των μηχανορραφιών επαναφοράς σχεδίων παντοτινής υποδούλωσης του κυπριακού λαού. Οι πολιτικές ηγεσίες του ΝΑΙ που έστησαν την ανίερη συμμαχία είναι εκτός τόπου και χρόνου. Αντί να δουν την ευκαιρία βιώσιμης λύσης συμβατής με την διεθνή και την ευρωπαϊκή νομιμότητα με προπέτεια παραμιλούν για «εθνικισμούς» και «πατριδοκαπηλείες». Αντί να πουν mea culpa για το κακό ανανικό παρελθόν τους ελίσσονται και κρυμμένοι πίσω από την «κομματική πειθαρχία» φυγομαχούν. Ακούν για βιώσιμη λύση συμβατή με τις δημοκρατικές αρχές και την άσκηση λαϊκής κυριαρχίας και αντί να αλλάξουν ρότα καταφεύγουν σε συνθήματα του παρελθόντος περί ισότιμων ομοσπονδιών και «ενωμένων κρατών». Τους μιλάς για διαπραγματεύσεις στην βάση της ευρωπαϊκής νομιμότητας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων και αυτοί αντιτάσσουν τα επικείμενα γεύματα με τον Ταλάτ στην τουρκοκρατούμενη Κερύνεια ή αναζητούν, οι παν-ελάχιστοι, ερείσματα στα μισόλογα του ενός ή άλλου αξιωματούχου του ΟΗΕ. Έτσι είναι οι ηγέτες; Ικέτες και παρακολουθήματα του κάθε ξένου; Οι ίδιοι δεν ξέρουν πως πρέπει να γίνουν οι διαπραγματεύσεις, ποιος είναι ο σκοπός μας και ποια είναι η βιώσιμη λύση; Δεν είναι τυχαίο, πάντως, πως τους μιλάς για ενότητα του λαού της Κυπριακής Δημοκρατίας και λαϊκή κυριαρχία και αυτοί παραμιλούν για 1977 και 1979. Οι άνθρωποι είναι εκτός εποχής, έχουν πάθει πολιτική παράκρουση και κυριολεκτικά είναι πολιτικά επικίνδυνοι.

Επειδή είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν και εγκλωβισμένοι στην τροχιά νομιμοποίησης των τετελεσμένων της εισβολής, εθελοτυφλούν. Έτσι δεν μπορούν να δουν πως η ένταξη της ΚΔ στην ΕΕ διανοίγει δυνατότητες για διαπραγματεύσεις και συμφωνίες συμβατές με την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Η ευρωπαϊκή νομιμότητα απαιτεί συμβατότητα με τις συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το κράτος δικαίου και τις δημοκρατικές αρχές. Η λύση δεν μπορεί να αποφύγει αυτές τις δεσμεύσεις εκτός και αν εμείς το αποδεχθούμε αλλά οι ανθυποψήφιοι του Προέδρου Παπαδόπουλου ούτε καν που το αντιλήφθηκαν. Δεν μπορούν να δουν ότι όριο είναι ο ουρανός για εσωτερικές ρυθμίσεις συμβατές με την ευρωπαϊκή νομιμότητα και τις δημοκρατικές αρχές που θα διασφαλίζουν τα δικαιώματα όλων των κοινωνικών ομάδων και όλων των κοινοτήτων του κυπριακού λαού. Αν διασπαστεί η κυπριακή κυριαρχία όπως αυτοί αποδέχονται διασπάται και ο λαός. Διχοτόμηση υποστηρίζουν, λοιπόν, και αποδοχή της τουρκικής επικυριαρχίας. Αντί μιας βιώσιμης λύσης, όμως, οι ανθυποψήφιοι του Προέδρου Παπαδόπουλου ονειρεύονται συν-προεδρίες, φαιδρούς εναγκαλισμούς και γεύματα με τους εντολοδόχους της Άγκυρας.

Η διεθνής νομιμότητα, τέλος, απαιτεί απαλλαγή από τα δεσμά της νεοαποικιοκρατίας, τις βάσεις, τις εγγυήσεις και τα ξένα στρατεύματα. Απαιτεί εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία, δηλαδή ελευθερία. Με την ένταξη όλοι αυτοί οι ευγενείς σκοποί είναι πλέον εφικτοί. Οι κύπριοι ψηφοφόροι πρέπει να πουν ένα ΝΑΙ στην βιώσιμη λύση κάτι που σημαίνει ένα ηχηρό ΟΧΙ στους ακραίους πολιτικούς φορείς της ανανικής φιλοσοφίας. Το ότι πολλοί δεν κατάλαβαν τι ακριβώς διακυβεύεται και συνεχίζουν να είναι εγκλωβισμένοι στις φυλακές της κομματικής πειθαρχίας, είναι ένα γεγονός που απαιτεί εγρήγορση. Ξανά ΟΧΙ λοιπόν στην ανανική φιλοσοφία και τους φορείς της, ΟΧΙ στις ανίερες υπόγειες συμμαχίες και ΟΧΙ στα μακάβρια ανελεύθερα σχέδια ξένων και των εγχώριων νεροκουβαλητών τους. Όπως και στο παρελθόν στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού της καταστροφής μας. Και όλα αυτά στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας. Πράγματι, με τους ίδιους ή παρόμοιους παίχτες όλα αυτά θυμίζουν τους παραλογισμούς της περιόδου 1972-74 που οδήγησαν Κύπρο και Ελλάδα στον κρημνό. Σήμερα οι ξένοι επιχειρούν την χαριστική βολή. Αν τους νομιμοποιήσουμε θα πάθουμε ότι μας αξίζει.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ

Παναγιώτης Ήφαιστος[1]

Η προεκλογική διαμάχη καταμαρτυρεί πως αν επικρατήσουν οι αντίπαλοι του Τάσσου Παπαδόπουλου αναπόδραστα η Κυπριακή Δημοκρατία οδηγείται στην καταστροφή και η Κυπριακή κοινωνία στην εξαφάνιση. Καμιά απολύτως υπερβολή δεν υπάρχει σ’ αυτή την θέση.

Σε σύγκριση με το 1973-74, εν μέρει διαφέρουν τα πρόσωπα και τα «επιχειρήματα» αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι πανομοιότυπα: 1. Αναιτιολόγητη βιασύνη των αντιπάλων του Τάσσου Παπαδόπουλου να αυτοκτονήσουμε καταργώντας την Κυπριακή Δημοκρατία. 2) Ανορθολογικές ιδεολογικοπαραταξιακές συγκλίσεις μεταξύ των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος. 3. Φτηνή προπαγάνδα στερούμενη ουσιαστικού πολιτικού λόγου. 4. Μεταφυσικές πολιτικές προσδοκίες. 4) Απόλυτη!! παράκαμψη ή παράβλεψη των στρατηγικών των άλλων και ιδιαίτερα της Τουρκίας, της Ελλάδας και των αγγλοαμερικανών.

Όλα θυμίζουν έντονα τους παραλογισμούς της ξέφρενης πορείας του 1972-1974 που οδήγησε στο πραξικόπημα και στην εισβολή. Με άλλες αλλά παρόμοιες υπόγειες πολιτικές διαδρομές, με ίδιους ή παρόμοιους δράστες και με τους ίδιους ξένους συνωμότες σε πλήρη δράση, δημιουργείται ένα πολιτικό θέατρο του παραλόγου που μας οδηγεί σε μια ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή, δηλαδή την αναπόδραστη κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εν τέλει, είναι φανερό ότι οι προεδρικές αποτελούν δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία μας και την ελευθερία μας. Αλλόκοτα, παράλογα και ανορθολογικά, καταντήσαμε να συζητάμε όχι για το κατά πόσο θα ανατραπούν τα τετελεσμένα αλλά για το κατά πόσο στο όνομα αυτών των τετελεσμένων θα δεχθούμε –με την δική μας ψήφο– την χαριστική βολή που θα … επεκτείνει τα τετελεσμένα επί ολοκλήρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Στις επερχόμενες προεδρικές ο Κύπριος ψηφοφόρος δεν ψηφίζει ταξικά, δεν ψηφίζει ιδεολογικά και δεν ψηφίζει για να τιμωρήσει την κακοδιοίκηση για την οποία ο εκάστοτε πρόεδρος ελάχιστη ευθύνη φέρει. Ψηφίζει για να μην μπει το φασιστικό σχέδιο Αναν από το παράθυρο, για να μην γίνουν οι Κύπριοι πολιτειακά πειραματόζωα των αγγλοαμερικανών, για να μην κυριαρχήσουν οι αγγλοτούρκοι για πάντα, για να μην θιγεί η ιστορική ταυτότητά τους και ο πολιτισμός τους και για να μην μετατραπεί το νησί τους σε στρατόπεδο πέντε ξένων στρατών και βάση επιθέσεων κατά των γειτονικών λαών. Κρίνονται όσοι είπαν ΟΧΙ στα ανελεύθερα σχέδια και όσοι τις δύο τελευταίες δεκαετίες καταπολέμησαν λυσσαλέα την αμυντική μας ενίσχυση και την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μερικά από τα σημερινά συγκλίνοντα μέλη αυτής της διαπαραταξιακής συνομοταξίας χέρι-χέρι με τους Χάνεϊ-Ντε Σότο συνέγραψαν το φασιστικό σχέδιο Αναν (πολιτική ηγεσία του ΔΗΣΥ) και άλλα όταν κατάλαβαν τις προθέσεις των ψηφοφόρων τους, πριν ακολουθήσουν απρόθυμα τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο,  ικέτευαν  τους νεοιμπεριαλιστές να αναβάλουν το δημοψήφισμα για να τους δοθεί χρόνος να μεταπείσουν τους ψηφοφόρους τους (πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ).

            Κοντός ψαλμός αλληλούια:  Οι αντίπαλοι του Τάσσου Παπαδόπουλου και οι κομματικοί τους μηχανισμοί αποδεχόμενοι το φασιστικό σχέδιο Αναν δέχθηκαν την κατάργηση της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, την καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ξενοκρατία, την υποτέλεια, την υποδούλωση, την νεοαποκιοκρατία, την στέρηση του δικαιώματος ανεξάρτητης κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης, την παντοτινή στέρηση δικαιώματος ισότιμων σχέσεων με άλλες  κοινωνίες, την ακύρωση των πλεονεκτημάτων της ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την αναπόδραστη, αν συμβούν όλα αυτά, καταστροφή της κυπριακής οικονομίας και της ευημερίας των Κυπρίων. Γι’ αυτό, έχουν βεβαρημένο πολιτικό μητρώο υπέρ της κατάργησης της Κυπριακής Δημοκρατίας, γεγονός που σε κάθε άλλο κράτος θα τους έθετε ντε φάκτο εκτός πολιτικής ζωής.

Εξάλλου, καμιά απολύτως ένδειξη δεν υπάρχει πως άλλαξαν γνώμη μετά το 2004. Αντίθετα, οι σημερινές τους θέσεις επιβεβαιώνουν τους χειρότερους φόβους μας για το τι ακριβώς υποστηρίζουν. Οι «ανυπάκουοι» ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ αυτό ακριβώς κατάλαβαν το 2004 και αυτό πρέπει να καταλάβουν και σήμερα διασώζοντας για ακόμη μια φορά την ελευθερία τους, δηλαδή την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι εκλογές του Φεβρουαρίου 2008 είναι για ακόμη μια φορά δημοψήφισμα για την Εθνική Ανεξαρτησία όλων των Κυπρίων κατά των ίδιων σχεδίων, των ίδιων ξένων συνωμοτών και των ίδιων εγχώριων συνειδητών ή άβουλων νεροκουβαλητών τους.

Για όλες τις κοινωνίες η εθνική ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας στις διεθνείς σχέσεις. Όσοι λαοί δεν είναι ανεξάρτητοι αγωνίζονται να γίνουν ανεξάρτητοι και όσοι είναι ανεξάρτητοι διαφυλάττουν το κράτος τους ως κόρη οφθαλμού. Στην Κύπρο συνοδοιπόροι, νεροκουβαλητές και συνένοχοι της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν που ρητά και απερίφραστα σκοπό είχε να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, ζητούν να ψηφιστούν για το προεδρικό αξίωμα για να ξαναφέρουν στο προσκήνιο τις ίδιες μακάβριες ιδέες και ακόμη χειρότερα σχέδια.

Η διαφορά μεταξύ διατήρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας (που υποστηρίζει ο κ Παπαδόπουλος) και κατάργησής της (στην οποία οδηγούν οι θέσεις των ανθυποψηφίων του) είναι τεράστια.

Για όλους του πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, στις επερχόμενες προεδρικές διακυβεύεται, εν τέλει, η επιβίωση και η ελευθερία όλων των κυπρίων. Ας σκεφτούν οι Κύπριοι ψηφοφόροι τι σημαίνει να μην έχουν Κράτος. Αυτό τους προτείνουν οι συγκλίνοντες κύριοι Κασουλίδης και Χριστόφιας. Οι ψηφοφόροι του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ καλά θα κάνουν να σκεφτούν καλά που μας οδηγούν οι θέσεις της πολιτικής τους ηγεσίας. Υπό τις περιστάσεις, κομματική πειθαρχία σημαίνει αυτοκτονία.

------------------------------------------------------------------------------------

Το θανατηφόρο σχέδιο Αναν και οι «χαμένες ευκαιρίες»

Το θανατηφόρο σχέδιο Ανάν και οι "χαμένες ευκαιρίες"

ΠΟΛΙΤΗΣ - 20/01/2008, Σελίδα: 17

http://www.politis.com.cy/cgibin/hweb?-A=768232&-V=columns&-p

Παναγιώτης Ήφαιστος

Ο κουρνιαχτός της κατά τα άλλα θεμιτής προεκλογικής προπαγάνδας για τις προεδρικές του Φεβρουαρίου 2008 επισκιάζει κρίσιμα ζητήματα ο φωτισμός των οποίων είναι προϋπόθεση ενός ορθολογιστικού δημόσιου διαλόγου και ορθολογιστικών κινήσεων τους μήνες που έρχονται. Για ένα ακόμη λόγο, αυτές οι Προεδρικές εκλογές είναι οι κρισιμότερες της μακραίωνης ιστορίας των κυπρίων: Κρίνεται το α) κατά πόσο θα παραμείνουν ελεύθεροι ή αντίθετα θα καταστούν παντοτινά υποτελείς και υπόδουλοι, β) το κατά πόσο όπως όλοι οι άλλοι λαοί δικαιούνται να είναι ανεξάρτητοι και γ) το κατά πόσο ο δικός τους τρόπος ζωής, η δική τους δημοκρατία, η δική τους λαϊκή κυριαρχία, ο δικός τους πολιτισμός και η δική τους ταυτότητα θα προσδιοριστούν από τους ίδιους ή από κάποιους περιφερόμενους εντολοδόχους των διεθνοπολιτικών παρασκηνίων τύπου Χάνεϊ και ντε Σότο.

            Παραλείψεις, αστοχίες, αδυναμία και εμφύλιοι που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν, οδήγησαν στην παράνομη εισβολή και στα τετελεσμένα του 1974. Δεν θα κατανοήσουμε ποτέ τι μας συμβαίνει –και τα προεκλογικά συνθήματα θα είναι άνευ νοήματος– αν δεν κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους έγινε η υποβολή αίτησης ένταξης πριν ενάμιση περίπου δεκαετία, το που βρεθήκαμε το 2001-2003, τι λάθη διαπράχτηκαν σ’ εκείνη την φάση, που βρισκόμαστε σήμερα, ποιες είναι οι δυνατότητές μας και ποιες οι προοπτικές. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, είναι επιτακτικό να κατανοήσουμε ότι η υποβολή αίτησης ένταξης της ΚΔ στην ΕΕ έγινε για να υπερβούμε τις λεγόμενες «συμφωνίες» του 1977 και 1979 από την διχοτομική λογική των οποίων, παρά τις τουρκικές υπαναχωρήσεις, εμφανιζόμασταν αδύναμοι να αποκολληθούμε. Εν ολίγοις, δεν αρκούσαν οι διαδοχικοί κύκλοι ενδοκυπριακών συνομιλιών όπου σταθερά και επαναλαμβανόμενα οι Τούρκοι πρότασσαν συνομοσπονδία-διχοτόμηση και εμείς την διεθνή νομιμότητα και το βιώσιμο Ενιαίο Κράτος. Συντομογραφικά, οι βασικοί άξονες της στρατηγικής μας –που καταπολεμήθηκε λυσσαλέα από ξένους συνωμότες, «χρήσιμους (ντόπιους) ηλίθιους», ξενόβαλτα ελλαδικά ευαγή ιδρύματα και εγχώριους ιδεολογικοπολιτικούς αντιπάλους της προσχώρησης στην ΕΕ– ήταν οι εξής:

Πρώτον, ο συνδυασμός στρατιωτικής εξισορρόπησης και υποβολής αίτησης ένταξης, αφενός θα μας διασφάλιζε νέες διπλωματικές πρωτοβουλίες κατά στρατιωτικών εκβιασμών, και αφετέρου, η προοπτική ένταξης θα δημιουργούσε δομή βιώσιμης λύσης συμφέρουσας για όλους τους εμπλεκόμενους συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας.

Δεύτερον, η ένταξη «ανεξαρτήτως λύσης» ήταν αναπόδραστη γιατί η ΕΕ δεν είχε την νομικοπολιτική δυνατότητα ενοχοποίησης του θύματος, δηλαδή της ΚΔ, όταν άλλοι παραβίαζαν τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, το διεθνές δίκαιο, και στο σύνολό τους τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις.

Τρίτον, η προοπτική ειρηνικής βιώσιμης λύσης του κυπριακού ήταν και συνεχίζει να είναι ισχυρή και πραγματική: τα δικαιώματα που βρίσκονται ενσωματωμένα στην ΕΕ και στις άλλες ευρωπαϊκές συμβάσεις είναι καταστατικής σημασίας και δεσμευτικά. Δεσμεύουν κράτη και συμπεριφορές στην βάση των αρχών της ελευθερίας, της δημοκρατίας, του σεβασμού για τα ανθρώπινα δικαιώματα και στο κράτος δικαίου. Η ένταξή στην ΕΕ και οι υποχρεώσεις των συμβάσεων –η Τουρκία θέλει να ενταχθεί στην πρώτη και δεσμεύεται από τις δεύτερες–, κατά συνέπεια, δεσμεύει και ταυτόχρονα εφοδιάζει με το πιο αυστηρό και το πιο αποτελεσματικό σύστημα προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των μειονοτήτων διεθνώς (για εμπεριστατωμένη ανάλυση ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/32.htm).

Τέταρτον, η ένταξη όταν ολοκληρώθηκε, υπογράφηκε και επικυρώθηκε το 2001-3, δημιουργούσε δεσμευτικό πλαίσιο συμφωνιών επί όλων σχεδόν των πρακτικών πτυχών που επί δεκαετίες συζητούσαμε: Ελεύθερη κυκλοφορία και εγκατάσταση, κράτος δικαίου για όλους, απαγόρευση διακρίσεων και ισόρροπη ευημερία για όλο τον κυπριακό λαό. Η προοπτική αυτή αποτελούσε και λογικά πρέπει να συνεχίζει να αποτελεί ισχυρό έρεισμα και ισχυρό κίνητρο για όλους τους Κυπρίους που έχουν έτσι την δυνατότητα να ζήσουν ειρηνικά σε ένα ενιαίο δημοκρατικό κράτος απολαμβάνοντας την ετερότητά τους, τον πολιτισμό τους, την θρησκεία και την εθνική τους ταυτότητα.

Πέμπτον, για την Τουρκία και την Ελλάδα, πρόσφερε μοναδική ευκαιρία πλήρους απαγκίστρωσης από την Κύπρο και, σε συνδυασμό με πιθανές εγγυήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, μια πραγματική αποστρατικοποίηση κατευνάζει τις τουρκικές αιτιάσεις επί ζητημάτων εθνικής της ασφαλείας. Στις δύο εθνικές μητροπόλεις, εξάλλου, το 200-3 αποτελούσε ευκαιρία για μια μεγάλη διαπραγμάτευση που θα επίλυε το σύνολο των μεταξύ τους προβλημάτων συμπεριλαμβανομένου ασφαλώς και του κυπριακού. Έτσι και μόνο έτσι μπορούσαν οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας να τύχουν ελληνικής υποστήριξης. Όχι τζάμπα και βερεσέ.

Αντί λοιπόν να θρέψουμε τους καρπούς της στρατηγικής μας για ένταξη και ειρηνική επίλυση του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών –είναι αλήθεια ότι ο θάνατος του αείμνηστου Γιάννου Κρανιδιώτη που γνώριζε όλα αυτά στην Ελλάδα αποδυνάμωσε τα πολιτικά αντανακλαστικά, βλ. ανάλυση στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/42.htm–, η πολιτική μας ηγεσία και οι διανοούμενοί μας εξανέμισαν τα ερείσματά μας. Ταυτόχρονα, η απόρριψη των ραδιουργιών του Χάνεϊ από τον κυπριακό λαό τον Απρίλιο του 2004 μας προκάλεσε ένα αλλόκοτο και παράδοξο διεθνές πολιτικό βάρος από το οποίο τώρα θα πρέπει να απαλλαγούμε.

Εν συντομία, το 2001-3 προσφέρθηκε μοναδική ευκαιρία γόνιμης διαπραγμάτευσης για συνολική και σφαιρική ειρηνική επίλυση των προβλημάτων. Έπρεπε όμως να προτάξουμε τα ερείσματά μας: Την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, τουτέστιν, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, τις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου, το δεσμευτικό δίκαιο των Συμβάσεων της Γενεύης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ασφαλώς το σύνολο της ευρωπαϊκής νομικής και πολιτικής τάξης. Το αντίθετο έγινε: Προτάθηκε η παντοτινή κατάργηση της Κυπριακής ανεξαρτησίας, η καταστολή της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η μετατροπή του νησιού σε παντοτινό αβύθιστο αεροπλανοφόρο του ιμπεριαλισμού.

Τα λάθη αυτά δεν είναι χωρίς συνέπειες. Ο δρόμος μπροστά μας είναι ακανθώδης. Πιο επικίνδυνη, όμως, είναι η επαναφορά των ίδιων ή παρόμοιων ιδεών. Το ζητούμενο στις εκλογές, λοιπόν, δεν είναι εν ονόματι «κομματικών πειθαρχιών» να ψηφιστούν ανανόπληκτοι αλλά να αποφασιστεί μια νέα πορεία προσεκτικής διαχείρισης των ερεισμάτων της ένταξης, να διαχειριστούμε προσεκτικά τα συμφέροντα των συντοπιτών μας τουρκοκυπρίων (χωρίς όμως να χάσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία) και να καιροφυλακτούμε για μια συνολική και γόνιμη διαπραγμάτευση οριοθετημένη από την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί αυτοκτονία. Και δεν αυτοκτονείς σήμερα από φόβο μήπως πεθάνεις αύριο ή μεθαύριο. Σε κάθε περίπτωση διαθέτουμε την ανεξαρτησία που μας προσφέρει η Κυπριακή Δημοκρατία για να παλεύουμε για ένα Ενιαίο κράτος (και όχι «Ενωμένο Κράτος», όπως λένε κάποιοι ανανάπληκτοι οι οποίοι χωρίς ίσως να το κατανοούν επιχειρούν να χρυσώσουν το χάπι της διχοτόμησης και να προωθήσουν εγκαθίδρυση μιας παντοτινής αγγλοτουρκικής επικυριαρχίας). 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Η πλεκτάνη του σχεδίου Αναν και παραδοχές περί υποτέλειας και υποδούλωσης

Η Σημερινή, 20.1.2008, http://www.simerini.com.cy/nqcontent.cfm?a_id=325716

 Παναγιώτης Ήφαιστος

Όσο περισσότερες ανοησίες και ασυναρτησίες λέγονται στο δημόσιο διάλογο τόσο περισσότερο ανορθολογικός καθίσταται. Γι’ αυτό, στην περίπτωση της πλεκτάνης Αναν -που φαίνεται να υποβόσκει στον προεκλογικό αγώνα των προεδρικών της Κύπρου πολύ περισσότερο απ’ ό,τι πολλοί υποψιάζονται- η ανάλυση απαιτείται να διακρίνει μεταξύ συνωμοσίας και πολιτικών σχεδίων συμβατών με την τυπική λογική και τις παραστάσεις ενός εκάστου διεθνούς δρώντα για τα δικά του συμφέροντα. Η πλεκτάνη Ανάν δεν είναι συνωμοσία αλλά χάραξη στρατηγικής και προσπάθεια εφαρμογής της. Πρωταγωνιστές είναι οι νεοαποικιοκράτες διπλωμάτες της Βρετανίας, συν-πρωταγωνιστές οι Τούρκοι διπλωμάτες και είδος συνοδοιπόρου -με το αζημίωτο- οι στρατηγικοί σχεδιαστές του Αμερικανικού Πενταγώνου.
Σκοπός της Βρετανίας είναι η αναίρεση της ανεξαρτησίας των Κυπρίων που «κερδήθηκε» μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, η παγίωση της ιδιοκτησίας των ιμπεριαλιστικών βάσεων συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιων πόρων και ο -συνεταιρικός με την Τουρκία- πλήρης και παντοτινός στρατηγικός έλεγχος της Κύπρου, του πλούτου της και ανθρώπων της. Σκοπός των Τούρκων είναι, όπως εξάλλου πάντα διακηρύττουν, να παγιώσουν τον στρατηγικό έλεγχο επί της Κύπρου, να καταστήσουν τους Κυπρίους υποτελή μειονότητα στην ίδια την πατρίδα τους και κατά προτίμηση αναίμακτα να τους εξαφανίσουν είτε με μετανάστευση είτε με μετατροπή τους σε αναξιοπρεπείς εξυπηρετικούς φραγκολεβαντίνους. Για τους Αμερικανούς, στο πλέγμα των γνωστών ειδικών στρατηγικών σχέσεων με τη Βρετανία, σκοπό έχουν να εκμεταλλεύονται στρατηγικά την Κύπρο στο παιχνίδι ηγεμονικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιφέρεια. Μια μόνο λέξη: Η εισβολή στο Ιράκ το 2003 δεν ήταν εφικτή -ακόμη και αν η Τουρκία έδινε διευκολύνσεις- χωρίς τις «διευκολύνσεις» των βρετανικών βάσεων στην Κύπρο και της Σούδας.
Το ιλαροτραγικό με τον κυπριακό και ελλαδικό δημόσιο διάλογο είναι ότι όλα αυτά δεν χρειάζονται κάποιου είδους περισπούδαστη επαλήθευση. Είναι ρητά και απερίφραστα καταγεγραμμένα και ολοφάνερα για όποιον διαβάσει το σχέδιο Ανάν, το σύστημα δηλαδή ιδεών και προσανατολισμών που η βρετανική και τουρκική διπλωματία χρησιμοποιεί ως μέσο με σκοπό να εκπληρωθούν οι στρατηγικοί τους σκοποί. Συζητήσεις περί του αντιθέτου αποτελούν θέατρο του παραλόγου που υποτιμά την νοημοσύνη όσων συμμετέχουν ή όσων είναι θεατές. Βασικά, αν ήμασταν ορθολογιστές, στις 25 Απριλίου 2004, την επαύριο δηλαδή του ΟΧΙ, έπρεπε να πούμε σε όλους ποτέ να μην ξαναπαρουσιάσουν οτιδήποτε ίδιο ή παραπλήσιο του σχεδίου Ανάν. Στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές της Κύπρου, θαμμένο μέσα στις εκκλήσεις περί «κομματικής πειθαρχίας» αυτό που διακυβεύεται είναι η επαναφορά ενός ακόμη χειρότερου σχεδίου. Συναφώς, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τον Απρίλιο του 2004, παρά το γεγονός πως οι περισσότεροι Κύπριοι δεν διάβασαν το σχέδιο Ανάν, το αλάνθαστο λαϊκό ένστικτο οδήγησε τους Κύπριους στο σωστό και ορθολογιστικό συμπέρασμα ότι κάποιοι με διαδικασίες κατεπείγοντος τους καλούσαν να εγκαταλείψουν την εθνική τους ανεξαρτησία, τη δημοκρατία τους και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Έτσι, βοηθούντος και του τότε Προέδρου, ο κυπριακός λαός είπε ΟΧΙ στην υποδούλωση. Τέσσερα χρόνια μετά ο δημόσιος διάλογος απαιτείται να είναι πιο ψύχραιμος και πιο ορθολογιστικός. Κυρίως, θα ήταν πιο τίμιο, όσοι για ποικίλους λόγους είναι προσκολλημένοι στο τερατούργημα του σχεδίου Ανάν, αντί να το υποβάλλουν με νέες μεταμφιέσεις, να ομολογήσουν απερίφραστα αυτό που εν τέλει πιστεύουν: «Έχουμε αποφασίσει να μην είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι και εκτιμούμε ότι ως υποτελείς των Τούρκων και των Άγγλων θα περνάμε καλά και ότι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή. Εφήμερα υλικά και ωφελιμιστικά κριτήρια είναι πιο σπουδαία. Τρέφουμε ελπίδες, θα μπορούσαν ακόμη να ομολογήσουν, πως μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού οράματος και της δυτικής υποκρισίας περί δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι λαοί μπορούν να ενώνονται και να φτιάχνουν νέες πασπαρτού ταυτότητες, έστω και αν αυτό σημαίνει υποδούλωση στους Αγγλοαμερικανούς και νεοοθωμανούς νεοποικιοκράτες». Αυτά δεν είναι ρητορικά λόγια. Είναι πραγματικά, αληθή και καταγεγραμμένα στο περιβόητο σχέδιο Ανάν που μερικοί όχι μόνο δέχθηκαν αλλά και παραδέχθηκαν. Είναι ακόμη καταγεγραμμένες θέσεις ανανιστών σε πλήθος κειμένων. Θυμίζω, για παράδειγμα, τις θέσεις που αποτυπώθηκαν σε κείμενο του 2002 (Η Καθημερινή 8.12.2002) από Αθηναίο φιλόσοφο. Εκθειάζοντας το σχέδιο Ανάν ως περίπου μάννα εξ ουρανού, συνόψισε αυτές τις παραδοχές υποτέλειας: Η ελευθερία στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, είπε μεταξύ άλλων, δεν έχει και πολύ σημασία μιας και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η δημιουργία ενός κράτους όπως το πρότειναν οι Χάνεϊ και ντε Σότο είναι μεν προβληματική εξέλιξη αλλά, στην εποχή της μιας υπερδυνάμεως (δηλαδή των ΗΠΑ), αποτελεί «ελπιδοφόρα εξέλιξη, επειδή εξαιρεί την Κύπρο από τις εστίες αβεβαιότητας». Μιας λοιπόν και ο κόσμος έχει αβεβαιότητες λόγω ηγεμονικών συγκρούσεων, μας προτείνει ο αθυρόστομος ελλαδίτης στοχαστής, δεν χάθηκε ο κόσμος αν δεχθούμε την καταστολή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το νέο δηλαδή δόγμα που ασπάζονται πλέον όχι μόνο τα πρώην τα ψοφοδεή κατάλοιπα της κουμμουνιστικής εποχής αλλά και οι κατ’ όνομα μόνο ιδεολογικοί διάδοχοι του Αυξεντίου και του Παλληκαρίδη, είναι ότι το τομάρι μας και η κοιλιά μας είναι το σπουδαιότερο πράγμα. Αυτό μετράει και όχι το κατά πόσο θα είμαστε παντοτινά υπόδουλοι και υποτελείς. Επισκιασμένο μέσα στον κουρνιαχτό της προεκλογικής προπαγάνδας, αυτό -ξανά και πιο ύπουλα- βασικά διακυβεύεται: Η ελευθερία των Κυπρίων.
* Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων- Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

------------------------------------------------------------------------------------------

Διχοτομικές-τουρκικές ερμηνείες του 1977 και 1979 και η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα

(υπό δημοσίευση) 

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestos.edu.gr.

Το 1977 και το 1979 οι ηγέτες μας, με το πιστόλι των εισβολέων στον κρόταφο, αδύναμοι, εγκαταλειμμένοι από την Αθήνα και μάλλον ανυποψίαστοι για τις Αγγλοβρετανικές πονηριές, υπέγραψαν τις αδιέξοδες συμφωνίες του 1977 και 1979. Το ότι ήταν αδιέξοδες αποδείχθηκε στον χρόνο. Υπενθυμίζω ότι ο αείμνηστος Μακάριος μετάνιωσε. Ούτως ή άλλως, επί δεκαετίες εμείς τις ερμηνεύαμε πάντοτε ενωτικά και οι Τούρκοι πάντοτε διχοτομικά.

Η Τουρκική πλευρά συνεπής με τα σχέδιά της και από θέση ισχύος επέμενε σε λύση που θα νομιμοποιούσε τα τετελεσμένα της βίας: Παραμονή ξένων στρατευμάτων, διαιώνιση των «εγγυήσεων», κατάργηση της ΚΔ και δημιουργία συνομοσπονδίας: «Αφέντες στον Βορρά και συνεταίροι στον Νότο» και ολοκληρωτικό πολιτικό, οικονομικό και στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου με πασίδηλο σκοπό τον αφανισμό των κυπρίων ως ελεύθερων ανθρώπων.

Η Ελληνική πλευρά, παρά τις εξ αντικειμένου νεφελώδεις διχοτομικές αναφορές στην διζωνικότητα/δικοινοτικότητα, μέχρι και την πλεκτάνη Αναν επέμενε σε μια ερμηνεία για μια λύση που θα ένωνε τον λαό της ΚΔ και που θα επέβαλλε την νομιμότητα: Εφαρμογή των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας, αποχώρηση των στρατευμάτων, εφαρμογή των Συμβάσεων για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και τερματισμό του εγκλήματος πολέμου του αποικισμού. Με αυτά, υπενθυμίζω, όλοι συμφωνούσαν, συμπεριλαμβανομένου του ΑΚΕΛ και του ΔΗΣΥ. Οι ιδέες Γκάλι έβαλαν το πρώτο πετραδάκι διχοτομικών ιδεών από πλευράς «μεσολαβητών» γεγονός που όπως όλοι γνωρίζουμε οδήγησε στην ήττα του Γιώργου Βασιλείου με λίγες μόλις ψήφους (βασικά επειδή αποκαλύφθηκε λίγο πριν τις εκλογές ότι συζητούσε στην βάση αυτών των ιδεών).

Ποτέ δεν θα κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει και θα οδηγηθούμε ξανά στο χείλος του κρημνού, εάν δεν κατανοήσουμε την πορεία μας μετά την υποβολή αίτησης ένταξης στην ΕΕ, τα εγκληματικά πολιτικά λάθη που διέπραξαν κάποιοι την περίοδο 2001-2004 και την σημασία τους για την σημερινή συγκυρία. Ως ένας εκ των πρωτεργατών στον στίβο των ιδεών για μια ευρωπαϊκή λύση –υπηρεσιακά ως αποσπασμένος στην Γραφείο Μελετών της Προεδρίας, ίδρυση της «Κίνησης για την Ευρώπη» και συγγραφέας εκατοντάδων άρθρων, δοκιμίων και βιβλίων που περιέγραφαν την στρατηγική βιώσιμης λύσης με μέσο την «ευρωπαϊκή προοπτική»– θα προσπαθήσω να εξηγήσω αυτή την πορεία συντομογραφικά:

Καταρχάς, με την αποχώρηση του Γιώργου Βασιλείου υποστηρίξαμε και έγινε επίσημη γραμμή της Ελλάδας και της Κύπρου, μια στρατηγική που είχε τρία σκέλη: στρατιωτική και διπλωματική εξισορρόπηση της Τουρκικής εισβολής στο Αιγαίο, στρατιωτική σύζευξη Ελλάδας-Κύπρου και διπλωματικές πρωτοβουλίες με άξονα την υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην  ΕΕ. Σκοπός ήταν η διαπραγμάτευση από θέσης ισορροπίας μιας βιώσιμης λύσης συμβατής με την διεθνή και την ευρωπαϊκή νομιμότητα. Η ισορροπία δυνάμεων θα απέτρεπε τους στρατιωτικούς εκβιασμούς και τουρκικές ιδέες για δημιουργία νέων τετελεσμένων, ενώ η ένταξη θα πρόσφερε νομικοπολιτική και διπλωματική διέξοδο συμφέρουσα για όλους τους εμπλεκόμενους, συμπεριλαμβανομένης και της Τουρκίας.

Εμείς υποστηρίξαμε και επιβεβαιωθήκαμε απόλυτα –αλλά δυστυχώς καίρια πολιτικά στελέχη στην Αθήνα και Λευκωσία δεν το κατανοούσαν, γεγονός που επιτάθηκε με τον θάνατο του αείμνηστου Γιάννου Κρανιδιώτη ο οποίος ήταν καταρτισμένος, «μυημένος» και υποψιασμένος– ότι η ένταξη της ΚΔ στην ΕΕ ήταν ένα αναπόδραστο γεγονός. Ως νομικά ισχυρός αλλά πολιτικά αδύναμος ο πολιτικός οργανισμός που λέγεται ΕΕ δεν είχε πολιτικά περιθώρια να απορρίψει την πλήρη ένταξη της ΚΔ «ανεξαρτήτως λύσεως» του κυπριακού προβλήματος: α) Εμπορικά-οικονομικά δεν υπήρχε πρόβλημα, β) η ΕΕ είναι νομικοπολιτικά δεσμευμένη να στηρίζει τις Υψηλές Αρχές του διεθνούς δικαίου και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και γ) μπορούσαμε να προτάσσουμε το πανίσχυρο νομικοπολιτικό επιχείρημα πως η ΚΔ δεν ήταν επιτρεπτό να θυματοποιείται επειδή η Τουρκία αρνείται να συμμορφωθεί με το Διεθνές Δίκαιο και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η μόνη δυνατότητα συμπεφωνημένης βιώσιμης λύσης, υποστηρίχθηκε επίσης, οριοθετείται από την διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Τότε όπως και σήμερα –και παρά το πολιτικό κόστος που προκάλεσε η πλεκτάνη Αναν– μια βιώσιμη επίλυση του κυπριακού δεν μπορεί παρά να στηριχθεί πάνω σε αυτή την νομιμότητα:  α) Εφαρμογή της Κοινοτικής Έννομης τάξης και του θεμελίου της διαδικασίας ολοκλήρωσης, δηλαδή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, β) εφαρμογή των Συνθηκών για τους εποίκους, γ) τερματισμό των αποικιακρατικής έμπνευσης εγγυήσεων δ) αποστρατικοποίηση (όχι αφοπλισμό που τελικά προτάθηκε), ε) αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων,  και στ) εγγυήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της ΕΕ.

Μια τέτοια διέξοδος, υποστηρίχθηκε επιπλέον, είναι συμφέρουσα για την Τουρκία γιατί τις προσφέρει μια εύσχημη διέξοδο από την παγίδα που η ίδια έθεσε τον εαυτό της στην Κύπρο. Μια φιλειρηνική Τουρκία έχει κάθε συμφέρον να απαγκιστρωθεί από την Κύπρο και να επιλύσει συνολικά τα προβλήματα με την Ελλάδα. Όμως, σ’ αντίθεση με αυτό που πιστεύουν ουτοπιστές και αιθεροβάμονες κοσμοπολίτες, χωρίς «κίνητρα» η Τουρκία δεν έχει λόγο να συμμορφωθεί με την νομιμότητα. Αυτά τα «κίνητρα», σύμφωνα με πάγια κριτήρια στρατηγικής ανάλυσης, είναι οι διπλωματικοί καταναγκασμοί που δημιουργεί μια ισορροπία δυνάμεων, οι ανταλλακτικής υφής διπλωματικές «συναλλαγές» όπως η δυνητική ελληνική υποστήριξη της ευρωπαϊκής πορείας της Άγκυρας και η πρόθεση για συνολική επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων δια της δικαστικής οδού. Εκπλήρωση των σκοπών μιας τέτοιας στρατηγικής, όπως γίνεται αντιληπτό, απαιτεί ηγέτες, τομέας μάλλον ελλειμματικός.

Στην κρίσιμη ιστορική καμπή γύρω στο 2001 όταν η Κύπρος «ανεξαρτήτως λύσεως» έγινε μέλος της ΕΕ, γεγονός που δημιούργησε την πρώτη πραγματική ευκαιρία ειρηνικής διεξόδου και βιώσιμης λύσης, η ευκαιρία αυτή όχι μόνο εξανεμίστηκε αλλά επιπλέον φορτωθήκαμε δυσβάστακτο πολιτικό κόστος που συνεχίζει να μας επηρεάζει: Ο νεοαποικιοκράτης Χάνευ –σε παρασυναγωγές στο Λονδίνο, στην Ύδρα, στην Γερμανία και αλλού, χέρι-χέρι με έλληνες «διανοούμενους», ευαγή ιδρύματα, «νέους πολιτικούς» και με μέσο τις άφθονες άνομες και καταχρηστικές υπόγειες χρηματοδοτήσεις UNOPS– ύφανε την πλεκτάνη Αναν. Ότι και να λέει τώρα ο σεβάσμιος γέροντας Γλαύκος Κληρίδης, η αλήθεια είναι ότι σε μια δύσκολη βιολογική φάση του βίου του, ο πρώην Πρόεδρος έχασε τον έλεγχο, δεν είχε πλήρη εποπτεία των γεγονότων και με τον Γιώργο Βασιλείου ως κύριο πολιτικό παίχτη στο πεδίο των διαπραγματεύσεων, συρθήκαμε στην παγίδα που έστησε το βρετανικό υπουργείο εξωτερικών. Βασικά χάθηκε η πρώτη και ελπίζουμε όχι τελευταία ευκαιρία ειρηνικής βιώσιμης επίλυσης του κυπριακού προβλήματος. Μετά τις ζημιές που προκάλεσε η διπλωματική μας ανεπάρκεια την περίοδο 2001-4 και την ανανοπληξία που διακατέχει τις πολιτικές ηγεσίες των δύο άκρων του Κυπριακού πολιτικού φάσματος έκτοτε, η διέξοδος δεν είναι εύκολη. Αυτό, ασφαλώς, δεν σημαίνει ότι αυτοκτονούμε σήμερα από φόβο πως ίσως και πεθάνουμε αύριο.

Η διάσωσή μας από το διαβολικό, αντιδημοκρατικό και φασιστικό σχέδιο Αναν πιστώνεται τόσο στον Πρόεδρο του ΟΧΙ όσο και στο ένστικτο των ψηφοφόρων των δύο μεγάλων κομμάτων που κατάλαβαν ότι –κάτι που, με δεδομένες τις θέσεις των κκ Χριστόφια και Κασουλίδη πιστεύω ισχύει και σήμερα – η κομματική πειθαρχία στο ζήτημα της λύσης του Κυπριακού σημαίνει πολιτική αυτοκτονία και απώλεια της ελευθερίας όλων των Κυπρίων.

            Μετά την πλεκτάνη Αναν ο δρόμος είναι όντως γεμάτος εμπόδια. Όχι όμως κατ’ ανάγκη απροσπέραστος. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται στους κρημνούς και στα βράχια αριστερά και δεξιά αυτού του δύσκολου δρόμου. Βρίσκεται, κυρίως, στην σαφέστατη πλέον ροπή των δύο άλλων υποψήφιων να φλερτάρουν με ιδέες ακόμη χειρότερες από αυτές του σχεδίου Αναν. Όμως, αυτό που χρειάζεται η Κύπρος δεν είναι άλματα στο κενό, στα βράχια και στους κρημνούς πολιτειακών πειραμάτων. Χρειάζεται λελογισμένη και ψύχραιμη διακυβέρνηση που θα ακυρώνει το κόστος που προκάλεσε η πλεκτάνη Αναν και που ταυτόχρονα θα κτίζει πάνω στα ερείσματα που δημιούργησε η ένταξη στην ΕΕ. Παρά το γεγονός ότι εκτιμώ πως Πρόεδρος Παπαδόπουλος πρέπει να ξανασκεφτεί κάποιες στρατηγικές επιλογές του μετά την επανεκλογή του (επανεκλογή που κάθε ορθολογιστής Κύπριος πρέπει να θεωρεί δεδομένη), τα προσεκτικά ανοίγματα προς τους Τουρκοκύπριους βρίσκονται προς την σωστή κατεύθυνση αν κατορθώσει να μην βλαφτεί η εσωτερική και εξωτερική κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο επίπεδο των στρατηγικών επιλογών, η μόνη σώφρων στάση είναι η ανυποχώρητη απόρριψη μη βιώσιμων προτάσεων, η προαναφερθείσα εμμονή στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα και εμμονή στην μη αναγνώριση των τετελεσμένων της βίας. Βασικά, μετά την ένταξή μας στην ΕΕ θα αναγνωριστούν τα τετελεσμένα μόνο αν εμείς οι ίδιοι το θελήσουμε. Τα υπόλοιπα είναι ψέματα με τα οποία δυστυχώς ακόμη και υποψήφιοι για την προεδρία τρομοκρατούν τους Κύπριους ψηφοφόρους. Γι’ αυτό, με υπομονή δεν πρέπει να αυτοκτονήσουμε από φόβο μήπως και πεθάνουμε αύριο. Ταυτόχρονα, χρειάζεται πολιτική και διπλωματική πάλη σε όλα τα επίπεδα. Προσκολλημένοι στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, ψύχραιμα και ορθολογιστικά την κατάλληλη στιγμή να είμαστε έτοιμοι για μια βιώσιμη λύση.

Για όλες τις κοινωνίες η εθνική ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας στις διεθνείς σχέσεις. Όσοι λαοί δεν είναι ανεξάρτητοι αγωνίζονται να γίνουν ανεξάρτητοι και όσοι είναι ανεξάρτητοι διαφυλάττουν το κράτος τους ως κόρη οφθαλμού. Στην Κύπρο συνοδοιπόροι ή συνένοχοι της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν που σκοπό είχε να καταργήσει το κράτος μας, ζητούν να τους ψηφίσουμε για το προεδρικό αξίωμα. Η κομματική απείθεια και η καταψήφιση του κρυπτοανανισμού αποτελεί ψήφο υπέρ της ελευθερίας των κυπρίων που φοβούμαι κινδυνεύει «περισσότερο τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια» (Θουκυδίδου Α144).

------------------------------------------------------------------------------------------

Η μεγάλη παγίδα για την Κύπρο

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*

 Αριστερός ή δεξιός, εργάτης ή αστός, κομμουνιστής ή ενωτικός, ο 'Έλληνας της Κύπρου, ο πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας έσωσε το κράτος του ψηφίζοντας «'Οχι» στο δημοψήφισμα του 2004, «βομβαρδίζοντας» κομματικά Επιτελεία, αγνοώντας απειλές και υποσχέσεις, ανατρέποντας αποφάσεις Πολιτικών Γραφείων, αψηφώντας ισχυρές δυνάμεις που, με επικεφαλής τον «Πλανητάρχη», έπεσαν πάνω του να του πάρουν το κράτος. Πρωτοπόρος ο λαός του ΑΚΕΛ, εξεγέρθηκε κι ανέτρεψε την απόφαση της ηγεσίας, γιατί τα λαϊκά στρώματα νοιώθουν πολύ καλύτερα ότι χρειάζονται κράτος όπως τον αέρα που αναπνέουν. Ο 'Ελληνας της Κύπρου έκανε στο πετσί του, ματωβαμμένα μεταπτυχιακά συνταγματικού και διεθνούς δικαίου, δεν χρειάζεται «ιστορικούς-ανέκδοτα», σαν αυτούς που «συνωστίζονται» στα ελληνικά πανεπιστήμια, να του μιλήσουν για κράτος και έθνος. Ο Αθηναίος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μπορεί να χάσει το σπίτι του ή τη ζωή του από μια εισβολή! Δεν υπάρχει κάτοικος της Λευκωσίας που να μην τόχει σκεφτεί (ή πάθει!). Γνωρίζει άριστα τι θα πει να μην έχεις προστασία σε τούτο το μέρος του κόσμου, το στρατηγικότερο της υφηλίου, απέναντι στο μαχαίρι του εισβολέα, τη ραδιουργία του αποικιοκράτη, την προδοσία της μάνας. Κατάλαβε αμέσως και ενστικτωδώς το Σχέδιο. Επιβεβαίωσε τη φρικτή υποψία του, βλέποντας τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο να ταπεινώνεται μπροστά του. Η τραγωδία των παλιότερων ενώθηκε με την προσδοκία των νεότερων γεννώντας το συντριπτικό 76%. Η ψήφος είχε μεγαλύτερη σημασία γιατί δόθηκε κάτω από την ημισέληνο που χάραξε ο κατακτητής στον Πενταδάχτυλο να θυμίζει, να τρομάζει, να υποτάσσει τον λαό του νησιού. Επέχει θέση ατελούς, αρνητικής μορφής, συντακτικής όμως στην ουσία πράξης, νομιμότητας ισχυρότερης συνθηκών και συντάγματος. Το δημοψήφισμα ήταν η δεύτερη φορά μετά το 1949, που δόθηκε στον κυπριακό λαό δυνατότητα να πει σε τι κράτος (τουλάχιστο δεν) θέλει να ζήσει, ασκώντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, μεγάλη κατάκτηση του 20ού αιώνα, που του στέρησε η μετεμφυλιακή Αθήνα των Πιουριφόι. Ο Κύπριος δεν έσωσε μόνο το κυπριακό κράτος, έσωσε και την μητροπολιτική Ελλάδα από τις συνέπειες δεύτερης, χειρότερης «Ζυρίχης-Λονδίνου», συμφωνίας στους νομικούς όρους της οποίας (τη δομή εξουσίας που προέβλεπε και τα επεμβατικά δικαιώματα), κρύψανε τη δυνατότητα εθνοτικής διαμάχης, Βοσνίας ή Κοσόβου. «Υπερβολές», σκεφτόσαστε ίσως. Δεν υπάρχει κορυφαίος συνταγματολόγος σε Ελλάδα, Κύπρο, διεθνώς που ασχολήθηκε με το σχέδιο Ανάν, χωρίς να το περιγράψει με όρους πρωτοφανείς για την παγκόσμια συνταγματική ιστορία! Σύμβουλος του Α. Παπανδρέου, ο Καθηγητής Κασιμάτης, διευθυντής του Ινστιτούτου Συνταγματικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου και ο Πρόεδρος της Ένωσης Συνταγματολόγων Μαυριάς το χαρακτήρισαν «τερατούργημα», «πλήρως αντίθετο στην αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία». «Φρανκενστάιν» το αποκάλεσε ο Στέλιος Περράκης, Πρόεδρος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Θεσμών του Παντείου, ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών, «κείμενο παράφρονος» ο συνταγματολόγος και ευρωβουλευτής Δημήτρης Τσάτσος, «τέρας» ο συνταγματολόγος πρώην Υπουργός Βαγγέλης Βενιζέλος. Μια επιτροπή εννέα διεθνώς κορυφαίων νομικών, διεθνολόγων και συνταγματολόγων, υπό τον Peter Burns, Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας και τον Καθηγητή de Zayas, μέλος της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ και Γραμματέα της Σχολής Διπλωματίας της Γενεύης, υποστήριξαν ότι το Σχέδιο οδηγούσε αναπόφευκτα σε «αυξημένες τριβές και αποσταθεροποίηση», απέδιδε «αποφασιστικό έλεγχο βασικών τομέων κυβερνητικής δραστηριότητας» σε μη δημοκρατικά εκλεγμένους μη Κύπριους, καταργούσε τη νόμιμη και αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία, προσέβαλε τη διεθνή και ευρωπαϊκή έννομη τάξη, νομιμοποιούσε την «ΤΔΒΚ». Ήταν πολύ χειρότερο από τις ρυθμίσεις της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και του Ανατολικού Τιμόρ, βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την αρχή της δημοκρατίας, του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, της διεθνούς σύμβασης για τις φυλετικές διακρίσεις και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Δεν υπήρξε, ποτέ και πουθενά στην ιστορία, νομικό κείμενο για το οποίο να γράφτηκαν τέτοια πράγματα. Τέτοιο κατόρθωμα μπορέσαμε στην Ελλάδα και την Κύπρο! Το πρόβλημα με το Σχέδιο Ανάν δεν ήταν ότι «γύρναγε» η Μόρφου και όχι η Καρπασία, ότι ήταν κακή, αλλά λύση του κυπριακού. Δεν θα υπήρχε το που να γυρίσουν! Το σχέδιο καταργούσε το κυπριακό κράτος, υπήγαγε τους Έλληνες των ελεύθερων περιοχών στην εξουσία Προτεκτοράτου «Τριών Ξένων Δικαστών, Τριών Ξένων Στρατών», ονομάζοντας το «λύση του κυπριακού» και «άρση της διχοτόμησης». Οι συνθήκες του 1959 προβλέποντας βέτο, προκάλεσαν κατάρρευση του κράτους και «προγραμμάτισαν» τις εθνοτικές ταραχές του 1964. Προέβλεψαν επεμβατικό δικαίωμα, «προγραμματίζοντας» την εισβολή του 1974 (όπως η νομική απόφαση αναγνώρισης των γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών, το 1991, «προγραμμάτισε» τους πολέμους που ακολούθησαν). Αν οι Ελληνοκύπριοι είχαν ψηφίσει κατά λάθος το Σχέδιο, θα ανακάλυπταν εκ των υστέρων τις ιδιότητές του, αργά ή γρήγορα θα υποχρεωνόντουσαν να επαναστατήσουν, θα οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε ένοπλη σύρραξη. Η ρύθμιση Ανάν προσέφερε σε Άγκυρα, Λονδίνο, Ουάσιγκτον μόνιμο μοχλό εκβιασμού Αθήνας και Βρυξελλών, τη δυνατότητα να προκαλέσουν, αν ήθελαν, «Βοσνία», με θύματα 'Έλληνες, εντός της ΕΕ. Η πίεση για λύση του κυπριακού (που γέννησε και ξαναφέρνει τώρα το Σχέδιο Ανάν) δεν προήλθε από «εξέγερση» των θυμάτων της εισβολής, ούτε από ξαφνική «κρίση πατριωτισμού» των πολιτικών μας. Αντανακλά την ηγεμονική πίεση να φύγουν από τον «ευρωπαϊκό δρόμο» της Τουρκίας τα «εμπόδια» (κυπριακό, ελληνοτουρκικά). Η πίεση δεν συναντά «κανονικά», αλλά προβληματικά κράτη και πολιτικές ελίτ. Αντί η τουρκική ένταξη να γίνει ευκαιρία λύσης, προκαλεί σχέδια παραχώρησης και της υπόλοιπης κυριαρχίας των Ελληνοκυπρίων, που τους απέμεινε μετά το 1974! Για να υπερασπίσει αυτό το αγαθό, ο Ανδρέας Παπανδρέου απείλησε με πόλεμο την Τουρκία το 1987. Δεν φανταζόταν ότι θα σκεφτόμαστε να το δώσουμε μόνοι μας, «λύνοντας» το κυπριακό! Παράγοντας ταυτόχρονα μια ιδεολογία «εθνομαζοχισμού» και «αντιεθνικισμού», απαραίτητη για τέτοιες παραχωρήσεις, που εμφανίζεται «αριστερή», καταλήγει όμως να συμφωνεί στα κρισιμότερα «δια ταύτα» με την πολιτική Μπους, εξισώνοντας θύμα θύτη. Η Κύπρος είναι σήμερα ισχυρότερη από όποια άλλη στιγμή, μέλος της ΕΕ και της ΟΝΕ, προνομιούχος εταίρος της Ρωσίας. Ο νέος κύκλος παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας αντιμετωπίζει το πρώτο μεγάλο «ρήγμα». Κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί επαναφορά του σχεδίου Ανάν, με ενωμένη την Κεντροαριστερά. * Το άρθρο γράφτηκε με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, «Η Κύπρος σε παγίδα» από τις εκδόσεις Λιβάνη.

*Ο Δ. Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος. Έγραψε επίσης το βιβλίο "Η αρπαγή της Κύπρου".

------------------------------------------------------------------------------------------

Οργίζομαι, άρα ελπίζω

Tου Xρηστου Γιανναρα  Καθημερινή 2.3.2008

Για πρώτη φορά στα διεθνή χρονικά ο αμερικανικός παράγων εμφανίστηκε να επιδιώκει απροκάλυπτα την άνοδο αρχηγού κομμουνιστικού κόμματος στην εξουσία διακυβέρνησης ευρωπαϊκού κράτους – της Κύπρου. Το γεγονός δεν προβλημάτισε ούτε σκανδάλισε την πλειονότητα του εκλογικού σώματος των Ελληνοκυπρίων.

Προφανώς, η συμπάθεια δεν ήταν ιδεολογική ούτε προσωπική. Οταν παραμονές του δημοψηφίσματος του Απριλίου 2004 ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ είχε, προκλητικότατα, απευθείας τηλεφωνικές ερωτοτροπίες με τον κ. Χριστόφια, ο στόχος ήταν κιόλας σαφής: Ο κομμουνιστής κομματάρχης ήταν περισσότερο εύχρηστος στον αμερικανικό παράγοντα από τον τότε πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, προκειμένου να εξασφαλιστεί η υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν.

Μετά το δημοψήφισμα, ο κυπριακός Τύπος είχε φέρει στο φως (Οκτώβριος 2004) τα ποσά, πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, που επίσης απροκάλυπτα ο αμερικανικός παράγων είχε διαθέσει στην Κύπρο ενισχύοντας την προπαγάνδα για θετική ψήφο στο Σχέδιο Ανάν. Και σε ελλαδικές εφημερίδες είχε δημοσιευτεί (Ιούνιος 2005) η αποκαλυπτική ακριτομύθια του υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ για ευρωπαϊκά θέματα Daniel Fried, που είχε πει στις 26.6.2003:

«Οταν προσπαθούσαμε να πείσουμε την Τουρκία να επιτρέψει τη διέλευση στρατιωτικών μας δυνάμεων μέσα από το έδαφός της για να φτάσουμε στο βόρειο Ιράκ, της προσφέραμε τρία ανταλλάγματα: Αρκετά δισεκατομμύρια δολάρια σε χορηγίες και δάνεια. Την έναρξη διαπραγματεύσεων για την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και την Κύπρο μέσω του Σχεδίου Ανάν (and Cyprus in the form of the Annan Plan)».

Τίποτε από αυτά δεν προβλημάτισε ούτε σκανδάλισε την πλειονότητα του εκλογικού σώματος των Ελληνοκυπρίων την προπερασμένη Κυριακή. Ηξεραν ότι αν κατορθωθεί να φύγει από τη μέση ο πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, οι Αμερικανοβρετανοί θα επαναφέρουν, σε ελάχιστο χρόνο, καμουφλαρισμένο το «νομικό έκτρωμα» (όπως χαρακτήρισε το Σχέδιο Ανάν η επιτροπή των Ευρωπαίων συνταγματολόγων) προκειμένου αυτή τη φορά να το επιβάλουν. Οι δύο άλλοι υποψήφιοι ήταν φανερά διατεθειμένοι να δεχθούν μια «λύση» τύπου Ανάν, οπότε οι εκλογές της 17ης Φεβρουαρίου συνιστούσαν ένα και πάλι δημοψήφισμα: ΄Η επανεκλέγεται ο εγγυητής αντίστασης στην Πλεκτάνη Ανάν ή τα όσα κερδήθηκαν τον Απρίλιο του 2004 αφανίζονται. Και οι Ελληνοκύπριοι ψήφισαν αφανισμό.

Εζησαν μέσα στα τέσσερα αυτά χρόνια την απτή πιστοποίηση της αποτελεσματικότητας που έχει στις διεθνείς σχέσεις η εμμονή ενός λαού, έστω ελάχιστου αριθμητικά, στην αξιοπρέπεια και στον αυτοσεβασμό του – στην προάσπιση των πολιτικών του ελευθεριών και των αρχών του δικαίου. Οι χρησμοί των καταστροφολόγων που προφήτευαν, το 2004, εφιαλτικές συμφορές αν ο Ελληνισμός αρνιόταν να υπερψηφίσει την Πλεκτάνη Ανάν, την «τελευταία και μεγάλη ευκαιρία λύσης του Κυπριακού»(!) διαψεύστηκαν παταγωδώς. Η Κυπριακή Δημοκρατία παρέμεινε το νόμιμο κράτος της μεγαλονήσου, δεν απομονώθηκε, δεν αμφισβητήθηκε στους διεθνείς οργανισμούς.

Ουδείς αναγνώρισε το ψευδοκράτος στην κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο (–οι καταστροφολόγοι όφειλαν να ξέρουν ότι μια τέτοια αναγνώριση από διεθνή οργανισμό θα συνιστούσε αναίρεση των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου, επομένως και ακύρωση του νομικού καθεστώτος των Βρετανικών Βάσεων στη μεγαλόνησο). Το κυπριακό πρόβλημα δεν έκλεισε ούτε τελμάτωσε με το «όχι» των Ελλήνων της Κύπρου στο «νομικό έκτρωμα» της Πλεκτάνης. Συνέχισε να τίθεται, ως πρόβλημα πια της Ε.Ε., με αυξημένες πιέσεις για λύση. Πλήρες μέλος της Ε.Ε. η Κυπριακή Δημοκρατία (όχι φιμωμένη «κοινότητα» στο πλαίσιο μιας καταγωγικά μη λειτουργικής «διζωνικής ομοσπονδίας») έχει λόγο και κρίσιμη ψήφο (ή βέτο) για το ενδεχόμενο ευρωπαϊκού μέλλοντος των εισβολέων και κατακτητών της.

Αγνόησαν οι Ελληνοκύπριοι ψηφοφόροι την προπερασμένη Κυριακή ότι χάρη στην έκπληξη που αποτέλεσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, στη στιβαρή αξιοπρέπεια και σθεναρή αποφασιστικότητα του δημοψηφισματικού «όχι», ο Ελληνισμός, για πρώτη φορά ύστερα από πενήντα τόσα χρόνια, βρισκόταν από θέσεως ισχύος στο Κυπριακό: Οι απειλές, οι από παντού εκφοβισμοί, οι απροσχημάτιστοι εκβιασμοί είχαν παγιδευτεί σε αδιέξοδο. Κάθε διαπραγμάτευση, μετά την απόρριψη της Πλεκτάνης Ανάν, θα γινόταν πια μόνο με τις προϋποθέσεις του «ευρωπαϊκού κεκτημένου» της Κυπριακής Δημοκρατίας – η Κύπρος απομακρυνόταν, επιτέλους, από τον υποχείριο των Αμερικανών ΟΗΕ. Το ψευδοκράτος ήταν αδύνατο να αναγνωριστεί, οι βρετανικές βάσεις μπορούσαν να αμφισβητηθούν οποιαδήποτε στιγμή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ως αδιανόητο κατάλοιπο αποικιοκρατικής αυθαιρεσίας χώρας - μέλους της Ε.Ε. εις βάρος άλλου εταίρου. Ρουά - ματ.

Το βάρος της ιστορικής ευθύνης για τον αφανισμό των καρπών του σθένους του Τάσσου Παπαδόπουλου δεν πέφτει μόνο στους Ελληνοκύπριους ψηφοφόρους της 17ης Φεβρουαρίου 2008. Το μοιράζεται και ο ελλαδικός Ελληνισμός: Ο αθηναϊκός Τύπος και τα τηλεοπτικά κανάλια έθαψαν τις κυπριακές εκλογές, κυριολεκτικά, σαν να επρόκειτο για ανάδειξη νομάρχη σε ασήμαντη νομαρχία.

Δεν εμφανίστηκε η ελάχιστη πολιτική ανάλυση ή αναφορά στη δραματική κρισιμότητα που είχαν αυτές οι εκλογές για τον σύνολο Ελληνισμό, για το ιστορικό του μέλλον. Ελειψε και η παραμικρή κριτική πληροφόρηση τουλάχιστον για τις διαφορές των τριών υποψηφίων σε επίπεδο τεκμηρίων ικανότητας και ανθρώπινης ποιότητας, πολιτικής συνέπειας, νοημοσύνης και σοβαρότητας.

Το σκανδαλωδέστερο ίσως: Ούτε δημοσιεύτηκε ούτε σχολιάστηκε το γεγονός ότι ο εξ απορρήτων «επικοινωνιολόγος» σύμβουλος του πρωθυπουργού της Ελλάδας, ο σε καθημερινή βάση συνομιλητής του, κατέβηκε στην Κύπρο για να οργανώσει την προεκλογική καμπάνια του κ. Χριστόφια!

Ισως το σημαντικό δεν είναι οι ιστορικές ευθύνες, αλλά η εξελικτική ιστορική δυναμική: Μετά τους απελευθερωτικούς πολέμους 1912-13, ήρθε ο Διχασμός, η μυωπική καταψήφιση του Βενιζέλου, η μικρασιατική καταστροφή. Μετά το «Οχι» του 1940, τελευταίο δείγμα αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας των Ελλήνων, ο καινούργιος Διχασμός, η πολυαίμακτη παρανοϊκή ανταρσία η κατ’ ευφημισμόν «εμφύλιος».

Μετά το ισοσθενές «Οχι» των Ελλήνων της Κύπρου τον Απρίλη του 2004, η ντροπή του αυτοχειριασμού στις εκλογές του Φεβρουαρίου 2008.

Παρακμιακή φορά ιστορικού τέλους; Αν την παραδεχτούμε, ίσως ξεπηδήσει οργή, δηλαδή ελπίδα.

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή την 2 Μαρ 2008

-----------------------------------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------------------------

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Έθνος, Κράτος και Αριστερά: ένωση και σύγκρουση των ταυτοτήτων

 Κόσμος του Επενδυτή, Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008

Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, Η Κύπρος σε παγίδα (Εκδόσεις Λιβάνη, Φεβρουάριος 2008)

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ «Η ΚΥΠΡΟΣ ΣΕ ΠΑΓΙΔΑ», ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΑΠΌ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΛΙΒΑΝΗ

Αριστερός ή δεξιός, εργάτης ή αστός, κομμουνιστής ή ενωτικός, ο ‘Ελληνας της Κύπρου, ο πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας έσωσε το κράτος του ψηφίζοντας «’Οχι» στο δημοψήφισμα του 2004, «βομβαρδίζοντας» κομματικά Επιτελεία, αγνοώντας απειλές και υποσχέσεις, ανατρέποντας αποφάσεις Πολιτικών Γραφείων, αψηφώντας ισχυρές δυνάμεις που, με επικεφαλής τον «Πλανητάρχη», έπεσαν πάνω του να του πάρουν το κράτος. Πρωτοπόρος ο λαός του ΑΚΕΛ, εξεγέρθηκε κι ανέτρεψε την απόφαση της ηγεσίας, γιατί τα λαϊκά στρώματα νοιώθουν πολύ καλύτερα ότι χρειάζονται κράτος όπως τον αέρα που αναπνέουν.

Ο ‘Ελληνας της Κύπρου έκανε στο πετσί του, ματωβαμμένα μεταπτυχιακά συνταγματικού και διεθνούς δικαίου, δεν χρειάζεται «ιστορικούς-ανέκδοτα», σαν αυτούς που «συνωστίζονται» στα ελληνικά πανεπιστήμια, να του μιλήσουν για  κράτος και έθνος. Ο Αθηναίος δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μπορεί να χάσει το σπίτι του ή τη ζωή του από μια εισβολή! Δεν υπάρχει κάτοικος της Λευκωσίας που να μη τόχει σκεφτεί (ή πάθει!). Γνωρίζει άριστα τι θα πει να μην έχεις προστασία σε τούτο το μέρος του κόσμου, το στρατηγικότερο της υφηλίου, απέναντι στο μαχαίρι του εισβολέα, τη ραδιουργία του αποικιοκράτη, την προδοσία της μάνας. Κατάλαβε αμέσως και ενστικτωδώς το Σχέδιο. Επιβεβαίωσε τη φρικτή υποψία του, βλέποντας τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο να ταπεινώνεται μπροστά του. Η τραγωδία των παληότερων ενώθηκε με την προσδοκία των νεώτερων γεννώντας το συντριπτικό 76%.

Η ψήφος είχε μεγαλύτερη σημασία γιατί δόθηκε κάτω από την ημισέληνο που χάραξε ο κατακτητής στον Πενταδάχτυλο να  θυμίζει, να τρομάζει, να υποτάσσει τον λαό του νησιού. Επέχει θέση ατελούς, αρνητικής μορφής, συντακτικής όμως στην ουσία πράξης, νομιμότητας ισχυρότερης συνθηκών και συντάγματος. Το δημοψήφισμα ήταν η δεύτερη φορά μετά το 1949, που δόθηκε στον κυπριακό λαό δυνατότητα να πει σε τι κράτος ( τουλάχιστο δεν) θέλει να ζήσει, ασκώντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, μεγάλη κατάκτηση του 20ού αιώνα, που του στέρησε η μετεμφυλιακή Αθήνα των Πιουριφόι. Ο Κύπριος δεν έσωσε μόνο το κυπριακό κράτος, έσωσε και την μητροπολιτική Ελλάδα από τις συνέπειες δεύτερης, χειρότερης «Ζυρίχης-Λονδίνου», συμφωνίας στους νομικούς όρους της οποίας (τη δομή εξουσίας που προέβλεπε και τα επεμβατικά δικαιώματα), κρύψανε τη δυνατότητα εθνοτικής διαμάχης, Βοσνίας ή Κοσόβου.   

«Υπερβολές», σκεφτόσαστε ίσως. Δεν υπάρχει κορυφαίος συνταγματολόγος σε Ελλάδα, Κύπρο, διεθνώς που ασχολήθηκε με το σχέδιο Ανάν, χωρίς να το περιγράψει με όρους πρωτοφανείς για την παγκόσμια συνταγματική ιστορία! Σύμβουλος του Α. Παπανδρέου, ο Καθηγητής Κασιμάτης, διευθυντής του Ινστιτούτου Συνταγματικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρόεδρος της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου και ο Πρόεδρος της Ενωσης Συνταγματολόγων  Μαυριάς το χαρακτήρισαν «τερατούργημα», «πλήρως αντίθετο στην αξιοπρέπεια, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τη δημοκρατία». «Φρανκενστάιν» το αποκάλεσε ο Στέλιος Περράκης, Πρόεδρος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Θεσμών του Παντείου, ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ,  Γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών, «κείμενο παράφρονος» ο συνταγματολόγος και ευρωβουλευτής Δημήτρης Τσάτσος, «τέρας» ο  συνταγματολόγος πρώην Υπουργός Βαγγέλης Βενιζέλος.

Μια επιτροπή εννέα διεθνώς κορυφαίων νομικών, διεθνολόγων και συνταγματολόγων, υπό τον Peter Burns, Κοσμήτορα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βρετανικής Κολομβίας και τον Καθηγητή de Zayas, μέλος της επιτροπής ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ και Γραμματέα της Σχολής Διπλωματίας της Γενεύης, υποστήριξαν ότι το Σχέδιο οδηγούσε αναπόφευκτα σε «αυξημένες τριβές και αποσταθεροποίηση», απέδιδε «αποφασιστικό έλεγχο βασικών τομέων κυβερνητικής δραστηριότητας» σε μη δημοκρατικά εκλεγμένους μη Κύπριους, καταργούσε τη νόμιμη και αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία, προσέβαλε τη διεθνή και ευρωπαϊκή έννομη τάξη, νομιμοποιούσε την «ΤΔΒΚ». ‘Ηταν πολύ χειρότερο από τις ρυθμίσεις της Δυτικής ‘Οχθης, της Γάζας και του Ανατολικού Τιμόρ, βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με την αρχή της δημοκρατίας, του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, της διεθνούς σύμβασης για τις φυλετικές διακρίσεις και τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Δεν υπήρξε, ποτέ και πουθενά στην ιστορία, νομικό κείμενο για το οποίο να γράφτηκαν τέτοια πράγματα. Τέτοιο κατόρθωμα μπορέσαμε στην Ελλάδα και την Κύπρο!

Το πρόβλημα με το Σχέδιο Ανάν δεν ήταν ότι «γύρναγε» η Μόρφου και όχι η Καρπασία, ότι ήταν κακή, αλλά λύση του κυπριακού. Δεν θα υπήρχε το που να γυρίσουν! Το σχέδιο καταργούσε το κυπριακό κράτος, υπήγαγε τους ‘Ελληνες των ελεύθερων περιοχών στην εξουσία Προτεκτοράτου «Τριών Ξένων Δικαστών, Τριών Ξένων Στρατών», ονομάζοντας το «λύση του κυπριακού» και «άρση της διχοτόμησης». Οι συνθήκες του 1959 προβλέποντας βέτο, προκάλεσαν κατάρρευση του κράτους και «προγραμμάτισαν» τις εθνοτικές ταραχές του 1964. Προέβλεψαν επεμβατικό δικαίωμα, «προγραμματίζοντας» την εισβολή του 1974 (όπως η νομική απόφαση αναγνώρισης των γιουγκοσλαβικών δημοκρατιών, το 1991, «προγραμμάτισε» τους πολέμους που ακολούθησαν). Αν οι Ελληνοκύπριοι είχαν ψηφίσει κατά λάθος το Σχέδιο, θα ανακάλυπταν εκ των υστέρων τις ιδιότητές του, αργά ή γρήγορα θα υποχρεωνόντουσαν να επαναστατήσουν, θα οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε ένοπλη σύρραξη. Η ρύθμιση Ανάν προσέφερε σε ‘Αγκυρα, Λονδίνο, Ουάσιγκτον μόνιμο μοχλό εκβιασμού Αθήνας και Βρυξελλών, τη δυνατότητα να προκαλέσουν, αν ήθελαν, «Βοσνία», με θύματα ‘Ελληνες, εντός της ΕΕ.

Η πίεση για λύση του κυπριακού (που γέννησε και ξαναφέρνει τώρα το Σχέδιο Ανάν) δεν προήλθε από «εξέγερση» των θυμάτων της εισβολής, ούτε από ξαφνική «κρίση πατριωτισμού» των πολιτικών μας. Αντανακλά την ηγεμονική πίεση να φύγουν από τον «ευρωπαϊκό δρόμο» της Τουρκίας τα «εμπόδια» (κυπριακό, ελληνοτουρκικά). Η πίεση δεν συναντά «κανονικά», αλλά προβληματικά κράτη και πολιτικές ελίτ. Αντί η τουρκική ένταξη να γίνει ευκαιρία λύσης, προκαλεί σχέδια παραχώρησης και της υπόλοιπης κυριαρχίας των Ελληνοκυπρίων, που τους απέμεινε μετά το 1974! Για να υπερασπίσει αυτό το αγαθό, ο Ανδρέας Παπανδρέου απείλησε με πόλεμο την Τουρκία το 1987. Δεν φανταζόταν ότι θα σκεφτόμαστε να το δώσουμε μόνοι μας, «λύνοντας» το κυπριακό! Παράγοντας ταυτόχρονα μια ιδεολογία «εθνομαζοχισμού» και «αντιεθνικισμού», απαραίτητη για τέτοιες παραχωρήσεις, που εμφανίζεται «αριστερή», καταλήγει όμως να συμφωνεί στα κρισιμότερα «δια ταύτα» με την πολιτική Μπους, εξισώνοτας θύμα θύτη, απειλούμενο απειλούντα, επιτιθέμενο αμυνόμενο, εν ονόματι της καθολικής (αυτοκρατορικής) «ανάγκης» να καταπολεμηθεί ο «εθνικισμός», δήθεν αιτία και όχι αποτέλεσμα συγκρούσεων για τη διεθνή εξουσία, στα αλήθεια τα ίδια τα έθνη και τα δικαιώματά τους.

Το δημοψήφισμα θάπρεπε νάναι εφαλτήριο αποτελεσματικότερης άμυνας, αποφασιστικότερης διεκδίκησης, σαφέστερης στρατηγικής. Η Κύπρος είναι σήμερα ισχυρότερη από οποια άλλη στιγμή, μέλος της ΕΕ και της ΟΝΕ, προνομιούχος εταίρος της Ρωσίας. Ο νέος κύκλος παγκόσμιας αμερικανικής ηγεμονίας αντιμετωπίζει το πρώτο μεγάλο «ρήγμα». Κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί επαναφορά του σχεδίου Ανάν, με ενωμένη την Κεντροαριστερά.  

Δυστυχώς, όπως συνέβη πάντα στη νεοελληνική ιστορία και θα ξανασυμβεί αν οι πολίτες το επιτρέψουν, αν δεν κάνουν την εμπειρία νόημα, η εξωτερική πίεση αναδεικνύει τα βαθιά ελαττώματα «δομής», ποιότητας κράτους και πολιτικών στον ελληνικό χώρο, αδυναμίας της κοινωνίας να συγκροτηθεί ως υποκείμενο, τον εξαρχής «υποθηκευμένο» χαρακτήρα της ελληνικής ανεξαρτησίας, ελαττώματα που καταλύουν (αυτο)καταστροφικές διαδικασίες (εστιάζονται στην εσωτερική διακυβέρνηση στην Ελλάδα, στη γεωπολιτική πίεση στην Κύπρο). Τυπικά παραδείγματα τέτοιων διαδικασιών που επέτρεψαν τον έλεγχο του ελληνικού κόσμου είναι ο εμφύλιος (1823) και η (πιθανώς βρετανική υποκινήσει) δολοφονία  Καποδίστρια, που οδήγησαν σε προτεκτοράτο τριών Προστάτιδων, ο διχασμός και η εκλογική ήττα Βενιζέλου (1920), που οδήγησαν στη Μικρασιατική Καταστροφή. Οι συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου ήταν το αποτέλεσμα του ανταγωνισμού Καραμανλή-Παπανδρέου (1956-58) για την αμερικανική εύνοια. 

Η δεκαετία του 1940 προσφέρει το τραγικότερο υπόδειγμα αρχικής ένωσης και εν συνεχεία διάσπασης και σύγκρουσης των «ταυτοτήτων» του ‘Εθνους και της Αριστεράς (κοινωνίας), του «Κράτους» (ΠΓ)  και της Επανάστασης (της «βάσης», των ανταρτών), όπως και των χειρισμών των αντιπάλων από Λονδίνο και Μόσχα, που επέτρεψαν τον επανέλεγχο του ελληνικού χώρου από τη Βρετανία, αφού πρώτα όμως μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ηθικά κατεστραμμένο προτεκτοράτο-ερείπιο. Από τον θρίαμβο της Εθνικής Αντίστασης, η ελληνική αριστερά υπετάγη στο Βρετανικό Αρχηγείο με τις συμφωνίες Λιβάνου-Γκαζέρτας, παρά την σφοδρότατη αντίδραση της Βάσης της. Αφοπλίστηκε στη Βάρκιζα για να ακολουθήσει έναν από τους φρικτότερους εμφυλίους πολέμους της ευρωπαϊκής ιστορίας. Τέτοιες διαδικασίες διάσπασης και αντιπαράθεσης δομών και ταυτοτήτων, τυπικές, παρά τις παραλασσόμενες μορφές τους στη νεοελληνική ιστορία, αντανακλούν δομικά προβλήματα του ελληνικού κρατικού και κοινωνικού σχηματισμού. Μπορούν να αποβούν δυνάμει καταστροφικές για το κυπριακό κράτος και την αριστερά.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΚΕΛ και η υποψηφιότητα Χριστόφια

Δημοσιεύτηκε επίσης ευρύτερα στο διαδίκτυο. Βλ. http://www.eleftheria.co.uk/currentissue/ELEFTHERIA17012008.pdf εφημερίδα Ελευθερία, 17.1.2008.

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς www.ifestos.edu.gr.

1. Ανεξαρτησία = Ελευθερία

Για όλες τις κοινωνίες η εθνική ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας στις διεθνείς σχέσεις. Όσοι λαοί δεν είναι ανεξάρτητοι αγωνίζονται να γίνουν ανεξάρτητοι και όσοι είναι ανεξάρτητοι διαφυλάττουν το κράτος τους ως κόρη οφθαλμού. Στην Κύπρο συνοδοιπόροι ή συνένοχοι της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν που σκοπό είχε να καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, ζητούν να ψηφιστούν για το προεδρικό αξίωμα. Γι’ αυτό, στις επερχόμενες προεδρικές διακυβεύεται, εν τέλει, η επιβίωση των κυπρίων.

Σίγουρα κινδυνεύει άμεσα η ειρήνη και σταθερότητα: Υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθούν όλοι σε μια αδιέξοδη δίνη αντιπαραθέσεων, συγκρούσεων και πολέμων: οι ελληνοκύπριοι / τουρκοκύπριοι εάν δεν θα διαθέτουν πλέον την Κυπριακή Δημοκρατία, δηλαδή το μόνο κράτος που τους προσφέρει την δυνατότητα μελλοντικής ειρηνικής συμβίωσης και το ελλαδικό και το τουρκικό κράτος των οποίων οι ήδη βεβαρυμμένες σχέσεις θα περιπλεχθούν ακόμη περισσότερο αν συμφωνηθεί μια μη βιώσιμη λύση. Η σημερινή συγκυρία θυμίζει θέατρο του παραλόγου: Στην Άγκυρα εξυφαίνονται νέα σχέδια τελικού ελέγχου της Κύπρου, η Αθήνα διολισθαίνει σ’ ένα ασυγκράτητο κατευνασμό και στην Κύπρο η μαύρη προπαγάνδα των «ανανιστών» οργιάζει ξανά.

2. Οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ να επανορθώσουν το λάθος της υποψηφιότητας Χριστόφια

Το βασικό επιχείρημα εδώ είναι ότι στην παρούσα ιστορική συγκυρία το συμφέρον επιβίωσης της Κύπρου απαιτεί όπως οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ διορθώσουν το (πολιτικό) λάθος της υποβολής υποψηφιότητας εκ μέρους του Δημήτρη Χριστόφια και όπως υπερψηφίσουν τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Η παρούσα Ακελική πολιτική ηγεσία βαρύνεται με πολλά πολιτικά σφάλματα, γεγονός που την καθιστά επικίνδυνη εάν ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ εκλεγεί στην Προεδρία. Ουσιαστικά, όπως και όλοι οι υπόλοιποι Κύπριοι, οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ δεν ψηφίζουν για κάποιο κόμμα ή για κάποια ιδεολογία αλλά για κάτι που είναι υπέρτερο αμφοτέρων: Κυριολεκτικά, ψηφίζουν για το κατά πόσο θέλουν να συνεχίσουν να ζουν ελεύθερα και ειρηνικά στην Κύπρο ή αντίστροφα να εξανεμιστούν και να χαθούν. Υπό τις περιστάσεις, θα υποστηρίξω πιο κάτω, κομματική πειθαρχία σημαίνει, ουσιαστικά, αυτοκτονία. Αυτό γιατί τα λάθη, τα σφάλματα και οι παραλήψεις του παρελθόντος για τα οποία ευθύνεται η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ και πάνω στα οποία και σήμερα περπατά, είναι πολλά. Χωρίς να επεκταθώ ιδιαίτερα, προς το παρόν περιορίζομαι σε αυτά που ακολουθούν.

3. Ιδεολογικοπολιτικές και άλλες στρεβλώσεις και το πολιτικό DNA της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ.

Η σταλινική ορθοδοξία της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ και η παρωχημένη προσκόλλησή της στην σοβιετική ορθοδοξία μέχρι και την πτώση της Σοβιετικής νομενκλατούρας, δεν ήταν χωρίς συνέπειες: Πέραν του γεγονότος ότι έβλαψαν την Κύπρο προκλήθηκαν όπως φαίνεται σοβαρές βλάβες στο πολιτικό της DNA που καταμαρτυρούνται με πολλές πολιτικές στάσεις, ιδεολογικές στρεβλώσεις, πολιτικές αδράνειες, πολιτικούς ανορθολογισμούς και πολιτικά σφάλματα ή παραλείψεις:

α) Αγώνας Ελευθερίας: Τήρησε μια ηθικά και πολιτικά απαράδεκτη και κοντόφθαλμη στάση απέναντι στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1955-59.

β) Σταλινισμός: Ήταν η τελευταία ορθόδοξη σταλινική πολιτική ηγεσία της Ευρώπης (χωρίς, απ’ ότι γνωρίζω, να έχει κάνει ποτέ αυτοκριτική γι’ αυτή την ταύτιση με ανελεύθερα καθεστώτα που ευθύνεται για πολλά δεινά της Κύπρου).

γ) Παθητικές στάσεις: Είναι αλήθεια πως σ’ αντίθεση την την ενεργητική στάση του άλλου πολιτικού άκρου, την περίοδο 1971-74 το ΑΚΕΛ κράτησε μια παθητική στάση. Αυτή η παθητικότητα, όμως, το εμπόδισε να μπει στην πρωτοπορία των αγώνων με ρηξικέλευθες αποφάσεις άξιες μιας παράταξης που την ψήφιζαν το ένα τρίτο των μελών της κοινωνίας. Οι πολυπληθείς ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ είναι καιρός να ελέγξουν αυστηρά την ηγεσία τους για τα λάθη, παραλείψεις και την ελλειμματική παθητική τους στάση: Όταν γύρω σου καταρρέει η χώρα δεν παρατηρείς παθητικά αλλά αντιστέκεσαι ενεργά.

δ) Παραλείψεις: Παρά το γεγονός ότι η στήριξη του Προέδρου Μακάριου ήταν πολιτικά σωστή, το ΑΚΕΛ δεν πρωτοστάτησε στους αγώνες στήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δεν πρωτοστάτησε, για παράδειγμα, στην αντιμετώπιση της Αγγλοτουρκικής (όπως πολύ καλά γνωρίζουμε σήμερα) συνομωσίας στη φάση 1960-67, και κυρίως, δεν έδρασε ενεργητικά για να πειστούν οι τουρκοκύπριοι να μην απομονωθούν σε θύλακες σύμφωνα με τα σχέδια της Άγκυρας και των Άγγλων.

ε) Διστακτικότητα: Σε αντίθεση με τον Βάσο Λυσσαρίδη –που υπενθυμίζω αποχώρησε από το ΑΚΕΛ για να στηρίξει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα– ο οποίος συνεργάστηκε γι’ αυτό με τον Πρόεδρο Μακάριο, για ακόμη μια φορά, επέδειξε διστακτικότητα δυναμικής υποστήριξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην φάση των ραδιουργιών της επάρατης Χούντας και της ντόπιας ένοπλης ανταρσίας που παρέσυρε πολλούς καλόπιστους κύπριους πατριώτες (και όχι μόνο «δεξιούς») στο απίστευτο σφάλμα συνοδοιπορίας με το εγκληματικό χουντικό πραξικόπημα, με καταληκτικό αποτέλεσμα την τουρκική εισβολή. Σε πιθανά μουρμουρητά-απαντήσεις ανταπαντώ: Ένα μεγάλο κόμμα που το εμπιστεύεται το ένα τρίτο του πληθυσμού ποτέ δεν πιάνεται στον ύπνο. Παλεύει και κερδίζει τον σωστό αγώνα και αν δεν το κάνει φέρει βαρύτατη πολιτική ευθύνη. Αν και δεν γνωρίζω να διαβάζουν πολύ Θουκυδίδη οι ηγέτες του ΑΚΕΛ, υπενθυμίζω τα λόγια του Περικλή όταν σοφά παρατήρησε πως «περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα, παρά των εχθρών τα σχέδια» (Θουκυδίδου Α144). Το πραξικόπημα και η εισβολή, τονίζω, δεν ήταν τυχαία και η πραγματική ιστορία ακόμη δεν γράφτηκε.

ζ) «Συμφωνίες» 1977 και 1979: Είναι συνένοχοι, αν όχι οι κύριοι ένοχοι, για το σημαντικότερο πολιτικό πρόσκομμα που εμπόδισε μια βιώσιμη λύση του κυπριακού: Έκαναν σημαία ερμηνείες των παρωχημένων πολιτικών συμφωνιών του 1977 και 1979 που συνηγορούν με αποδοχή των τετελεσμένων της βίας του 1974. Τέτοιες ερμηνείες αντιβαίνουν με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα, δεν οδηγούν σε βιώσιμη λύση, αντίθετα οδηγούν σε αδιέξοδα όπως αυτό του σχεδίου Αναν και είναι ηθικά βαθύτατα επιλήψιμες γιατί συνυπογράφουν τα τετελεσμένα της ιμπεριαλιστικής τουρκικής εισβολής και των διεθνοφασιστών αγγλοαμερικανών συνενόχων. Αν λόγω γνωστικής και πολιτικής ανεπάρκειας η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ ποτέ δεν το κατέλαβε, ως ένας εκ των πρωτεργατών υπενθυμίζω ότι η υποβολή αίτησης ένταξης στην ΕΕ έγινε για να ανατραπεί η διχοτομική λογική αυτών των «συμφωνιών». Σήμερα, εκτός και αν κορόιδευαν τους πάντες συμπεριλαμβανομένων και των ψηφοφόρων τους, οι ερμηνείες που δίνουν στις «συμφωνίες» του 1977-79  είναι ασύμβατες με την αντι-ιμπεριαλιστική Ακελική ρητορική πολλών δεκαετιών (και γι’ αυτό το ζήτημα δεν γράφτηκε η πραγματική ιστορία όσον αφορά τις ζημιές που προκλήθηκαν όταν αφελώς υποβάσταζαν τη μακιαβελική στρατηγική του Σοβιετικού Κρεμλίνου να υιοθετεί αμφίσημες και αμφίπλευρες στάσεις στο κυπριακό για να δημιουργεί προβλήματα στο ΝΑΤΟ – υπάρχει μαρτυρία πριν δέκα περίπου χρόνια του σημαντικότερου διπλωματικού Συμβούλου όλων των Σοβιετικών ηγετών, Arbatov σε συνέδριο στην Κέρκυρα, που δημοσιοποίησα τότε).

η) Νεοκυπριακές αντιλήψεις και «κυπριακή ταυτότητα»: Η Ακελική πολιτική ηγεσία εμμέσως πλην σαφώς συχνά συμπορεύθηκε με άκρως επικίνδυνες νεοκυπριακές αντιλήψεις. Σήμερα ο κ Χριστόφιας και ενθουσιώδεις «νεοκυπρίζοντες» του επιτελείου του διολισθαίνουν ολοένα και περισσότερο στην πολιτικά εγκληματική, ηθικά απαράδεκτη και όσον αφορά την λύση του κυπριακού επικίνδυνα αδιέξοδη αντίληψη πως η λύση θα βοηθηθεί, δήθεν, αν μεταλλαχτούν οι Κύπριοι και … αποκτήσουν μια «κυπριακή ταυτότητα». Πέραν του ότι Βρετανοί και Τούρκοι γελάνε ή τρίβουν τα χέρια τους με τέτοιες ανοησίες που επαναφέρουν τις γνωστές επικίνδυνες απόψεις του Γιώργου Βασιλείου και των νεοκυπρίων φίλων του, τα περί «κυπριακής ταυτότητας ή συνείδησης» καταμαρτυρούν το προαναφερθέν, ότι δηλαδή το πολιτικό DNA της Ακελικής ηγεσίας έχει υποστεί ανίατες βλάβες, πολιτικές στρεβλώσεις και ενδεχομένως πολιτική στειρότητα. Η Ακελική ηγεσία όφειλε πάντοτε να γνωρίζει πως η βιώσιμη λύση δεν θα επιτευχθεί με εκφυλισμό και συνειδησιακή απονεύρωση των Κυπρίων (κάτι τέτοιο θέλουν οι άγγλοι για να είμαστε πάντοτε εύκολη λεία τους) αλλά μόνο εάν εκπληρωθούν δύο προϋποθέσεις: 1) Ο σεβασμός του πολιτισμού και της ταυτότητας όλων των Κυπρίων και 2) η δημοκρατία σε επίπεδο του λαού. Η ένταξη στην ΕΕ καθιστά αμφότερες τις προϋποθέσεις όχι μόνο εφικτές αλλά και νομικοπολιτικά επιβαλλόμενες. Κύπριοι είναι όλοι όσοι ζουν στην Κύπρο, ο καθένας όμως με μακραίωνη πορεία που σφυρηλάτησε τον πολιτισμό τους και την ταυτότητά τους. Πώς να το κατανοήσει αυτό η Ακελική ηγεσία όταν ένας νεφελώδης ιδεολογικός διεθνισμός και η αντίθεσή τους στην Ευρώπη αποτελούσαν πάντοτε το θεμελιώδες ιδεολογικοπολιτικό υπόστρωμα της σταλινικών αντιλήψεων της! Αν στο παρελθόν τέτοια ιδεολογήματα προκαλούσαν ζημιές σήμερα θα προκαλέσουν τελική καταστροφή.

Το εκκρεμές της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας από το ένα άκρο των ερμηνειών των «συμφωνιών» του 1977 και 1979 που δημιουργούν ένα εφήμερο κρατίδιο υπόδουλο στους Αγγλοτούρκους ταλαντεύεται επικίνδυνα και απρόβλεπτα κινούμενο προς το άλλο άκρο στον χώρο των αλλόκοτων και ανιστόρητων ιδεών περί «κυπριακής ταυτότητας». Πότε τέλος πάντων θα αντιληφτούν οι πάντες πως βιώσιμο κράτος με εσωτερικά σύνορα χαραγμένα σε εθνική και ή ρατσιστική βάση δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο, πως δεν είναι βιώσιμο και πως θα αποτελέσει την αρχή ενός αιματηρού τέλους!! Επίσης, πότε θα γίνει αντιληπτό πως οι συλλογικές ταυτότητες κτίζονται στον χρόνο, σμιλεύονται από τους αγώνες ελευθερίας και εμπεδώνονται μέσα από τους αγώνες στερέωσης της ανεξαρτησίας και τους κοινωνικούς αγώνες. Τα μεθυσμένα ιδεολογικοπολιτικά τρικλίσματα, οι ταλαντεύσεις και οι παλινδρομήσεις της Πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ, εξ αντικειμένου, καθιστούν τον ΓΓ του κόμματος αυτού επικίνδυνο για το ανώτατο αξίωμα του Προέδρου.

4. Πολιτικά εγκληματικές στάσεις όσον αφορά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ

Με δεδομένα τα προαναφερθέντα, η διαχρονική στάση της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας όσον αφορά την ΕΕ και οι άνευ ουσίας αμφίπλευρες διαφοροποιήσεις δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Μετά το 1988, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ βαρύνεται με απίστευτα κοντόφθαλμες στάσεις και συμπεριφορές όσον αφορά την ευρωπαϊκή προοπτική της Κύπρου. Μόνο για αυτό το ολίσθημα στο οποίο θα επανέλθω πιο κάτω δεν νομιμοποιείται να κυβερνήσει την Κύπρο.

Αν η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ διέθετε στοιχειώδη πολιτική σοφία το κυπριακό θα είχε λυθεί εδώ και πολλά χρόνια. Αναφέρω χαρακτηριστικά ότι την περίοδο 1988-92 ο υποφαινόμενος, ο Νίκος Κουτσού, ο Χρήστος Κληρίδης, ο αείμνηστος Ιωαννίδης και μερικοί άλλοι γίναμε στόχος αναρίθμητων μεθοδευμένων δηλητηριωδών επιθέσεων από τις στήλες της Χαραυγής. Το «έγκλημα» στο οποίο συν-πρωταγωνίστησα με αποτέλεσμα τους Ακελικούς μύδρους ήταν το εξής: Με εκατοντάδες επιφυλλίδες, δοκίμια, άρθρα, βιβλία και άλλες παρεμβάσεις προδιαγράψαμε τη στρατηγική ειρηνικής επίλυσης με υποβολή αίτησης ένταξης.

α) Φίδια-ΕΟΚ, αφίσες και η αντιπρόταση για μια στρατηγική ειρηνικής επίλυσης των ελληνοτουρκικών: Θυμίζω γεγονότα όπως οι αστείες και πολιτικά ανεύθυνες γιγαντιαίες Ακελικές αφίσες στους δρόμους της Λευκωσίας το 1990 όπου ένα τεράστιο φίδι που έφερε την  ονομασία ΕΟΚ καταβρόχθιζε τη μικροσκοπική Κύπρο. Σ’ αντίθεση με αυτές τις παρελθούσες χονδροειδείς στρεβλώσεις της Ακελικής πολιτικής ηγεσίας –που παρά τις κοσμητικές αλλαγές πολιτικής φαίνεται να διαιωνίζονται σήμερα με άλλες και ίσως πιο επικίνδυνες μεταμφιέσεις– υπενθυμίζω βασικές θέσεις που μερικοί γράφαμε πριν δύο περίπου δεκαετίες ως στρατηγικό προσανατολισμό ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού: 1) Υποβολή αίτησης ένταξης, 2) αμυντική σύζευξη Ελλάδας-Κύπρου για να καταστεί εφικτό αυτό το διπλωματικό άνοιγμα, 3) επιδίωξη ένταξης ανεξαρτήτως λύσης (προβλέψαμε μάλιστα ότι για την ΕΕ αυτό ήταν νομικοπολιτικά αναπόδραστο) και 4) λίγο πριν ή μετά την ένταξη συνολική διαπραγμάτευση σύμφωνα με τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα που θα προνοούσε, επιπλέον, πλήρη απαγκίστρωση της Τουρκίας, Βρετανίας και Ελλάδας από τη Κύπρο.

β) Τρομακτικές ζημιές λόγω σφαλμάτων: Παράδοξα, παράλογα και ανορθολογικά η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ καταπολέμησε τη στρατηγική ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού που μόλις περιγράψαμε. Είναι έτοιμη να κάνει αυτοκριτική; Όχι, γιατί αντί αυτοκριτικής και μεταμέλειας ζητά και τα ρέστα αξιώνοντας την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πως σήμερα μπορεί κανείς να την εμπιστευτεί όταν επιδεικνύει τόσο μεγάλο πολιτικό ανορθολογισμό! Αυτές οι ανορθολογικές και εκ του αποτελέσματος πολιτικά εγκληματικές στάσεις και συμπεριφορές της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ δεν προκάλεσαν μόνο αβάστακτες βλάβες στο εθνικό ζήτημα. Τους προκάλεσαν όπως γίνεται φανερό συμπλέγματα ενοχής, βεβαρυμμένες πολιτικές συνειδήσεις και στρεβλή-αυτιστική πολιτική σκέψη που αν κυριαρχήσει στο επίπεδο της προεδρικής διακυβέρνησης θα καταστρέψει τη Κύπρο. Εδώ δεν θα μιλάμε πια για λάθη και ζημιές. Θα μιλάμε για τέλμα και ολική καταστροφή: Κανένα κράτος δεν μπορεί να αντέξει τις νοοτροπίες τους και να επιβιώσει.

γ) Διολίσθηση στις ύβρεις και στις συκοφαντίες: Μέχρι σήμερα σιωπούσαμε λόγω σεβασμού στα δημοκρατικά αισθήματα των Κυπρίων που ψηφίζουν το «κομμουνιστικό» κόμμα Κύπρου. Όμως, η υποψηφιότητα Χριστόφια είναι τόσο προκλητική που δεν αφήνει περιθώρια άλλης ανοχής: Αν και κατά τα άλλα ο κ Χριστόφιας φαίνεται να είναι συμπαθής και «αγαθός» ως άτομο, η πολιτική κριτική κατά των τρομακτικών σφαλμάτων της Ακελικής ηγεσίας είναι χρέος όλων των δημοκρατικών πολιτών της Κύπρου και της Ελλάδας [Προσθέτω: Η  κριτικής κατά αυτών των λαθών ή παραλείψεων είναι καθήκον και συμφέρον και των στελεχών και ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ. Οι ίδιοι έπρεπε να την κάνουν εδώ και πολύ καιρό). Για ένα ακόμη λόγο, αρχές του 2008 λυσσαλέα σκυλιά εξτρεμιστών και ακραίων κραχτών αβάστακτα χυδαίων πολιτικών ύβρεων άρχισαν τις δολοφονίες χαρακτήρων και τους ανυπόστατους χαρακτηρισμούς κατά όσων, στην Ελλάδα και στην Κύπρο, αντιστέκονται στην νέα πλεκτάνη Αναν. Τους εξυβρίζουν ως δήθεν «εθνικιστές» και «απορριπτικούς». Την ίδια στιγμή χυδαία και συχνά ανυπόγραφα blog βάλλουν ασύδοτα και αδιακρίτως. Η απάντηση σ’ αυτή την ανίατη πολιτική λύσσα τους είναι σταθερή: 1) Όσοι έστω και έμμεσα στηρίζουν την διεθνοφασιστική πλεκτάνη Αναν για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι συνοδοιπόροι και ή συνένοχοι πρόκλησης ζημιών στα έσχατα συμφέροντά μας (έστω και αν δεν το αντιλαμβάνονται, είναι εξάλλου προδοσία η συνηγορία υπέρ των εχθρών που θέλουν την διάλυση του κράτους!). 2) Βλάπτουν τα έσχατα συμφέροντά μας όσοι συνηγορούν με την καταστολή της δημοκρατίας στην Κύπρο. 3) Είναι νεροκουβαλητές εξωγενών διεθνοφασιστικών σκοπών όσοι συνηγορούν με την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. 4) Είναι αντιδραστικοί και νεροκουβαλητές των ιμπεριαλιστών όσοι στηρίζουν την παραμονή των ιμπεριαλιστικών βάσεων και την παραμονή ξένων στρατευμάτων στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας μετά την λύση. Είναι εξάλλου εξτρεμιστές και ακραίοι διεθνοπολιτικοί  αλήτες όσοι βρεθούν ή ξαναβρεθούν σε διεθνοπολιτικά καταγώγια επεξεργασίας υποχθόνιων και μακάβριων σχεδίων που όπως ακούεται στήνονται ξανά στο πλαίσιο μιας νέας πλεκτάνης στις γραμμές του σχεδίου Αναν. Τέλος, είναι πολιτικά κατάπτυστοι όποιοι τσεπώσουν έστω και ένα δολάριο επαναλαμβάνοντας την υπόθεση UNOPS σε νέα εκδοχή. Τότε κάποιοι ίσως δεν γνώριζαν. Σήμερα όμως όλοι γνωρίζουν τους σκοπούς και μεθοδεύσεις των Αγγλοαμερικανικών «υπηρεσιών».     

δ) Το πολιτικό έγκλημα της συνοδοιπορίας ή συνενοχής με την πλεκτάνη Αναν: Στρεβλότητα και ανορθολογισμός που σμιλεύτηκαν στον Ψυχρό Πόλεμο, διαιωνίσθηκαν λόγω φόβων και γνωστικών ελλειμμάτων μετά το 1974 και παγιώθηκαν λόγω σφαλμάτων και ίσως συνενοχής πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την πλεκτάνη του σχεδίου Αναν. Άδοξα, ο περίφημος «έντιμος συμβιβασμός» κατέληξε να σημαίνει αποδοχή ενός σχεδίου που πρόβλεπε ιμπεριαλιστικές βάσεις, μετατροπή της Κύπρου σε μεγάλο στρατόπεδο των Βρετανών, Τούρκων και Αμερικανών, καταστολή της λαϊκής κυριαρχίας, καταστολή της δημοκρατίας, καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συνολικά αναίρεση της ανεξαρτησίας μας, δηλαδή της ελευθερίας μας. Και όλα αυτά, η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ τα υποστήριξε είτε στο όνομα της αναγκαιότητας (ως και η ελευθερία να μπορεί να υποταχθεί σε «αναγκαιότητες») είτε στο όνομα της κυπριοσύνης (ως και η λύση να βρίσκεται στην μετάλλαξη Ε/Κ και Τ/Κ και όχι στην αντιμετώπιση των συνομωσιών των ιμπεριαλιστών, κάτι που, κανονικά, πρώτο το ΑΚΕΛ έπρεπε να γνωρίζει). Δυστυχώς, όπως προαναφέραμε, χρόνια πολιτική αφέλεια, αστεία ιδεολογήματα, εσφαλμένες αποφάσεις, παραλείψεις και λάθη, φαίνεται πως μετάλλαξαν το πολιτικό DNA της ηγεσίας του ΑΚΕΛ: Σήμερα, και πάλι, το φάσμα ενός νέου «έντιμου συμβιβασμού» υπό τη μορφή ενός μεταλλαγμένου σχεδίου Αναν είναι το μόνο που ουσιαστικά προτάσσει η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Διαπράττοντας μάλιστα το μέγα πολιτικό σφάλμα να τρομοκρατεί τους πολίτες, βασικά λέγοντας ότι η εγκατάλειψη της ελευθερίας και της ταυτότητάς μας είναι η διέξοδος για να μην … παγιωθούν τα τετελεσμένα. Απαντώ με μια μόνο λέξη: Αίσχος. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η αμετανόητη και φιλο-ανανική πτέρυγα του Συναγερμού, πολλοί από τους οποίους διόλου τυχαία στήριξαν την ΕΟΚΑ Β, ήδη, μετά μανίας στηρίζουν Χριστόφια στον δεύτερο γύρο (ή ακόμη και από τον πρώτο γύρο).

5. Λάθη, παραλείψεις, συνενοχές και συνοδοιπορίες το 1988-2000 και 2001-2004

Η πολιτική ανεπάρκεια της ηγεσίας του ΑΚΕΛ των περιόδων 1988-2000 και 2001-4 ήταν ολέθρια: Ενόψει του τεράστιου ερείσματος που οικοδομούσε το γεγονός της ένταξης στους Ευρωπαϊκούς θεσμούς, το ΑΚΕΛ δεν πρωτοστάτησε ούτως ώστε να εξωθηθούν οι πάντες προς την κατεύθυνση μιας βιώσιμης λύσης συμβατής με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη, τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τη Συνθήκη της Γενεύης (Για την μελέτη του διεθνούς πάνελ που περιγράφει τη διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα βλ. http://www.ifestos.edu.gr/32.htm).

Τα λάθη, ο πολιτικός αυτισμός, οι έντρομες οπισθοχωρήσεις και οι αναιτιολόγητες μεταλλάξεις υποδηλώνονται με τις στάσεις τους σε μια σειρά σοβαρών ζητημάτων όπως

1) την αποδοχή του φασιστικού σχεδίου Αναν από την Κ.Ε. του ΑΚΕΛ,

2) την υποκριτική θέση –όταν πλέον οι Ακελικοί ψηφοφόροι δεν θα πειθαρχούσαν– πως λέγοντας ένα διστακτικό «όχι» θα τσιμέντωναν το ΝΑΙ,

3) τα παρακάλια προς τους Αγγλοαμερικανούς να αναβάλουν το δημοψήφισμα για να πείσει τους ψηφοφόρους του και

4) την απίστευτα ανεύθυνη στάση όσον αφορά την «αποστρατικοποίηση» που ήταν κατ’ ουσία αφοπλισμός των κυπρίων και στάθμευση πέντε ξένων στρατών πάνω στο νησί. Συνέχισαν με το ζήτημα της συμμετοχής μας στον «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» και στην ΟΝΕ, γιατί δεν κατάλαβαν φαίνεται πως η ένταξή μας ενισχύει την κρατική οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αξίωση των κυπρίων για ενιαίο κράτος. Γι’ αυτό δεν μας εκπλήττουν τα ύστερα μουρμουρητά τους όταν αντί να αναφέρονται σε ενιαίο κράτος εφηύραν το «Ενωμένο Κράτος». Το τελευταίο αποτελεί το επιστέγασμα της Ακελικής πολιτικής ασυναρτησίας: Αντί να προσκολληθεί στην διεθνή και ευρωπαϊκή νομιμότητα ως σημαία του αγώνα για πραγματική εθνική ανεξαρτησία απαλλαγμένη ιμπεριαλιστικών εξαρτήσεων, μας καλεί να αφήσουμε τα τεράστια ερείσματά μας και εμμέσως πλην σαφώς τάσσεται υπέρ της διχοτόμησης. Παλιά η συνταγή: Πριν μια περίπου δεκαετία εμείς προειδοποιούσαμε ότι η ένταξη δεν πρέπει να αποτελέσει το χρύσωμα της διχοτόμησης και ότι η επανένωση της Κυπριακής Δημοκρατίας σημαίνει «ένταξη ανεξαρτήτως λύσης» ούτως ώστε εντασσόμενοι και με όχημα την ευρωπαϊκή νομιμότητα να ενώσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία (κάτι που θα αποτελούσε και διέξοδο για την Τουρκία και τους Τ/Κ). Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ προσκολλημένη σε παρωχημένα ιδεολογήματα όχι μόνο δεν κατάλαβε τι συνέβαινε αλλά επιπλέον σήμερα έρχεται να μας σερβίρει την παλιά ιμπεριαλιστική συνταγή του χρυσώματος της παγίωσης των τετελεσμένων και της διχοτόμησης. Για να το θέσω διαφορετικά: Από το «ΕΟΚ, ΝΑΤΟ, ΣΙΑ προδοσία – Όχι στην διχοτόμηση» διολίσθησε στο επικίνδυνο ιδεολόγημα της «Ενωμένης Κύπρου». Θλιβερό. Αυτά εξηγούνται με μια μικρή αναδρομή στα πρόσφατα γεγονότα. 

Όταν πριν πέντε περίπου χρόνια η ένταξη στην ΕΕ ήταν ήδη πολιτικό γεγονός, η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ, ούτε καν υποψιάστηκε τι συνέβαινε. Έχοντας υποστεί ανίατες βλάβες στα πολιτικά της κύτταρα από τα μακρόχρονα λάθη, έγινε θλιβερό παρακολούθημα της ιμπεριαλιστικής πλεκτάνης του σχεδίου Αναν και θλιβερός συνοδοιπόρος των διπλωματικών πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, λόρδου Χάνευ και ντε Σότο που τίναξαν στον αέρα τη μοναδική ίσως ευκαιρία επίλυσης του κυπριακού των τελευταίων δεκαετιών: 1) Ένοχες αμφιταλαντεύσεις μέχρι την τελευταία στιγμή, 2) ντροπιαστικές πανικόβλητες στάσεις των Κυπρίων «κομμουνιστών-αντιϊμπεριαλιστών» όταν τηλεφωνούσε ο Πάουελ και 3) δηλώσεις πως ο αφοπλισμός των Κυπρίων (που όπως προαναφέραμε τον μεταμφίεσαν ως «αποστρατικοποίηση») με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (που τελικά ευτυχώς σταμάτησε η Ρωσία) θα οδηγούσε (το ΑΚΕΛ) σε αποδοχή του διεθνοφασιστικού σχεδίου Αναν; Ενός σχεδίου για το οποίο, υπό την πίεση των Ακελικών ψηφοφόρων η ηγεσία κράτησε την προαναφερθείσα γνωστή αμφίσημη στάση ενώ γνωρίζουμε πως η πλειονότητα της πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ το ήθελε διακαώς. Αυτή είναι η πολιτική ηγεσία που σήμερα παραδόξως θέλει να ηγηθεί της Κυπριακής Δημοκρατίας! Για να την καταργήσει και να εξανεμίσει την κυπριακή ανεξαρτησία;;

Οι Βρετανοί νεοαποικιοκράτες ποτέ δεν συγχώρησαν το γεγονός πως πριν από μισό αιώνα παρά το «ποτέ» αξιώσαμε ελευθερία. Είναι επίσης εκδικητικοί: Καιροφυλακτούσαν και τώρα παρασύροντας την Ακελική πολιτική ηγεσία μεθοδεύουν με την ψήφο των ανυποψίαστων Κυπρίων κομμουνιστών ψηφοφόρων να καταργήσουν την ανεξαρτησία μας, να μας επαναφέρουν σε καθεστώς υποτέλειας και να διαιωνίσουν τις ιμπεριαλιστικές τους βάσεις. Θλιβερό και ταυτόχρονα πολιτικά αποκρουστικό!

7. Στάσεις και συμπεριφορές μετά το ΟΧΙ, Ταλάτ, και «κυπριακή ταυτότητα»

Μετά την αγέρωχη στάση του Προέδρου Παπαδόπουλου και το σωτήριο ΟΧΙ της κυπριακής κοινωνίας που τον στήριξε το 2004, οι πολιτικά ανεπαρκείς και στρεβλές συμπεριφορές της σαστισμένης και συγχυσμένης πολιτικής ηγεσίας του ΑΚΕΛ συνεχίστηκαν. Χαρακτηριστικά, αναφέρω μόνο το συγκλονιστικό περιστατικό ενώπιο είκοσι περίπου παρευρισκομένων, όταν το 2005 μέλη της «Επιστημονικής Επιτροπής για μια Ευρωπαϊκή Λύση του Κυπριακού» συναντηθήκαμε με τον ΓΓ του ΑΚΕΛ και νυν υποψήφιο. Άφωνοι τον ακούσαμε να μας λέει ότι στις συναντήσεις του με τον (αποδεδειγμένα εγκάθετο της Άγκυρας) Ταλάτ προσπαθούσε να τον πείσει για την ανάπτυξη μιας κυπριακής ταυτότητας ως ιδεολογικής βάσης λύσης του Κυπριακού. Παραπονέθηκε ο κ ΓΓ, γιατί ο Ταλάτ … δεν ανταποκρίθηκε. Έλεος … Αυτό και μόνο δείχνει ότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ είναι πολιτικά, ιδεολογικά και διεθνοπολιτικά βαθιά νυχτωμένη. Βυθισμένη στα παρωχημένα ιδεολογικοπολιτικά πρότυπα που τη διαμόρφωσαν τις πέντε τελευταίες δεκαετίες, δεν φαίνεται να κατανοεί ακόμη και σήμερα, ακριβώς, ότι, όπως προαναφέραμε, το κράτος ενός λαού και η εθνική του ανεξαρτησία είναι το αντίστοιχο της ελευθερίας και ότι οι κύπριοι δεν έχουν περιθώριο για ερασιτεχνισμούς που θα καταλύσουν τη Κυπριακή Δημοκρατία, θα καταργήσουν τη δημοκρατία, θα καταστείλουν τη λαϊκή κυριαρχία και θα καταστήσουν τον κυπριακό λαό (ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους) παντοτινά υπόδουλους. Γι’ αυτό, οι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ θα πρέπει να σκεφτούν πως αν και σε εκλογές άλλου είδους θα μπορούσαν κάλλιστα να ψηφίσουν το κόμμα τους, υπό τις σημερινές περιστάσεις η κομματική πειθαρχία είναι άσκοπη και εις βάρος της ελευθερίας τους. 

8. Ρητορικές αοριστίες περί διεξόδου που οδηγούν ακάθεκτα στο τέλμα, την καταστροφή και τον πόλεμο.

Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν φαίνεται υποψιασμένη για το γεγονός ότι, λόγω λαθών ή παραλείψεων από το 1955 μέχρι σήμερα –για μεγάλο μέρος των οποίων ευθύνεται η ίδια και κανείς άλλος– βρισκόμαστε πολύ μακριά από μια βιώσιμη λύση του κυπριακού. Κυρίως, η δολιοφθορά της βιώσιμης λύσης που έγινε με την πλεκτάνη του σχέδιο Αναν για την οποία κανονικά πρέπει να αισθάνεται τύψεις, ορθολογιστικά μιλώντας, σημαίνει ότι εξουδετερώθηκε η μόνη άμεση δυνατότητα βιώσιμης λύσης. Το πότε θα υπάρξουν νέες ευκαιρίες δεν είναι ζήτημα λαϊκισμού, ευσεβών πόθων ή αλμάτων στο κενό που θα συμβολίζονται με ερωτοτροπίες για επαναφορά ενός μεταμφιεσμένου σχεδίου Αναν και με έντρομες διχοτομικές αντιλήψεις. Για να υπάρξει διέξοδος μελλοντικά, απαιτείται  ορθολογισμός και ψυχραιμία, πολιτικές αρετές που η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ όπως και στο παρελθόν φαίνεται ότι και σήμερα στερείται παντελώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρα συνθημάτων και ρητορικών αοριστιών τίποτα άλλο δεν ακούμε. Δεν φαίνεται η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ, για παράδειγμα, να έχει κατανοήσει ότι συντρέχουσες εξελίξεις επέτειναν τις συνέπειες της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν (για την οποία, επαναλαμβάνω, φέρει μεγάλη πολιτική ευθύνη). Κυρίως, δεν συνεκτιμώνται τα εξής:

α) Τουρκικά στρατεύματα, έποικοι, εγγυήσεις: Δεν υπάρχει βιώσιμη λύση χωρίς αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, κατάργηση των «εγγυήσεων» και αποχώρηση των εποίκων (πρωτεύοντα ζητήματα για τα οποία το  ΑΚΕΛ ποιεί νήσσα, εκτός και αν συναλλάσσεται για την παραμονή τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, οπότε πρέπει να το δηλώσει χωρίς περιστροφές και μισόλογα).

β) Ρευστό διεθνές σύστημα: Θέλει την προεδρία ο κ Χριστόφιας, επίσης χωρίς να μας λέει πως συνεκτιμά τους πολλούς μεταβαλλόμενους παράγοντες: Η Τουρκία βρίσκεται σε μετάβαση και εν μέσω πολέμου, εντείνονται οι ηγεμονικοί ανταγωνισμοί και οι πελατειακές συναλλαγές, η ΕΕ ταλαντεύεται λόγω εξάρτησης από τις ΗΠΑ και η ελλαδική διπλωματία έχει αγγίξει το μηδέν. Οι βιασύνες του ΑΚΕΛ για εσπευσμένη υιοθέτηση διχοτομικών θέσεων οδηγούν σε άλμα στο κενό, αδιέξοδα, συγκρούσεις και πόλεμο.

γ) Αυτοκτονήστε σήμερα για να μην πεθάνετε αύριο: Απολύτως αβάσιμο, πολιτικά ανεύθυνο και ηθικά απαράδεκτο είναι επίσης το πονηρό εφεύρημα που εκβιαστικά υποβάλλεται στον κυπριακό λαό σήμερα, ότι δηλαδή θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε αποδεχόμενοι μια μη βιώσιμη λύση από φόβο μήπως (λόγω μεθοδευμένων μηχανορραφιών των αγγλοσαξόνων) σε λίγα χρόνια θα παγιωθούν περαιτέρω τα τετελεσμένα. Αυτό, βασικά, έλεγαν πάντοτε όσοι επιχειρούσαν να επισπεύσουν την διχοτόμηση και την υποδούλωση των Κυπρίων. Η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ καλά θα κάνει να σταματήσει να τρομοκρατεί τον κυπριακό λαό: Αν και η περαιτέρω παγίωση των τετελεσμένων θα ήταν άκρως δυσμενής εξέλιξη, ο άμεσος μεγάλος κίνδυνος δεν είναι αυτός αλλά η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλεθρος που θα επέλθει με κάθε εκδοχή του σχεδίου Αναν, την επαναφορά του οποίου δεν φαίνεται να απορρίπτει η πολιτική ηγεσία του ΑΚΕΛ.

δ) Διέξοδος σημαίνει ψυχραιμία και ορθολογισμός: Εξάλλου, δεν μπορούν να γίνονται τιμητές με κινδυνολογίες «περί παγίωσης των τετελεσμένων» όσοι ευθύνονται για μεγάλα λάθη, παραλείψεις και συμπεριφορές που επέτρεψαν να εκδηλωθεί το ολέθριο σχέδιο Αναν και μας έφεραν στην παρούσα όντως εξαιρετικά δυσχερή θέση. Διέξοδος σημαίνει ορθολογισμό, ψυχραιμία και σίγουρα όχι καταβύθισή μας ξανά στις ίδιες παρωχημένες νοοτροπίες και σε ιδεολογήματα που αποκλείουν μια βιώσιμη λύση και οδηγούν στην κατάργηση του κράτους μας.

9) Λελογισμένη διαχείριση των συνεπειών της πλεκτάνης Αναν και όχι επαναφορά της

Σημαία η Διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα: Εν κατακλείδι, στην μετά-ΟΧΙ συγκυρία υπάρχει ανάγκη σιδερένιου ορθολογισμού και όχι επανάληψη των ίδιων νοοτροπιών που οδήγησαν στο αυτογκόλ του 2004. Τα προσεχή χρόνια δεν υπάρχει δυνατότητα βιώσιμης λύσης και αυτό που έχουμε μπροστά μας είναι η λελογισμένη διαχείριση του αδιεξόδου που δημιούργησε η ιμπεριαλιστική πλεκτάνη Αναν, για την οποία η πολιτική ηγεσία του  ΑΚΕΛ φέρει τεράστια ευθύνη. Πρακτικά μιλώντας, τα επόμενα βήματα δεν μπορούν να σημαίνουν οτιδήποτε άλλο παρά μόνο άρνησή μας να ξαναπέσουμε στο βάραθρο ενός μεταμφιεσμένου σχεδίου Αναν και πως σημαία μας θα πρέπει να είναι η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα. Ακόμη:

α) Τουρκοκύπριοι: να συνεχιστούν τα προσεκτικά βήματα του Προέδρου Παπαδόπολου για να μη χάσουμε τελείως τους τουρκοκύπριους (και ασφαλώς κάνοντας αυτό να μη χάσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία),

β) Ποτέ αναγνώριση των τετελεσμένων: να μείνουμε ανυποχώρητοι στην μη αναγνώριση των τετελεσμένων της ιμπεριαλιστικής βίας (κάτι που με δεδομένο την ένταξή μας στην ΕΕ μόνο αν το θελήσουμε εμείς οι ίδιοι μπορεί να συμβεί).

γ) Αντίσταση στους κάθε Χάνεϋ/ντε Σότο: Να αντισταθούμε σε κάθε νέο Χάνεϋ ή ντε Σότο των ιμπεριαλιστικών καταγωγίων (και που ακούμε ότι ακονίζουν τα μαχαίρια τους ενόψει φημών ότι θα μπορούσαμε να αυτοκτονήσουμε με ένα αυτογκόλ καταψήφισης του Προέδρου του ΟΧΙ).

δ) Στρατηγική οικοδόμησης πάνω στα ερείσματα: Θα μπορούσαμε να κτίσουμε πάνω στα νομικά και πολιτικά μας ερείσματα που προσφέρει η διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα μεθοδεύοντας μια νέα συνολική διαπραγμάτευση (που μπορεί να μην είναι αύριο ή μεθαύριο αλλά που αν δουλέψουμε, μεθοδικά, ψύχραιμα και ορθολογιστικά δεν μπορεί να αποκλειστεί). Η Κυπριακή Δημοκρατία, πάντως, είναι η κόρη του οφθαλμού μας κάτι που οι υποψήφιοι της άκρας (λεγόμενης) «αριστεράς» και της άκρας δεξιάς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται, γεγονός που τους καθιστά ακατάλληλους για την Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας..

10. «Λάθη» του Προέδρου Παπαδόπουλου αλλά ποια;

Τι θα μπορούσε να λεχθεί, όμως, για τον Τάσσο Παπαδόπουλο; Δημοκρατία έχουμε (ακόμη) και ο καθείς μπορεί να του προσάψει όσα σφάλματα θέλει, εκ των οποίων δύο, σίγουρα, για πολλούς που θα τον ψηφίσουν θεωρούνται «ασυγχώρητα»: Πρώτον, δεν κεφαλαιοποίησε το ΟΧΙ για να ιδρυθεί μια παράταξη δημοκρατικών δυνάμεων ευρύτατου φάσματος συμβατή με τη σύγχρονη εποχή που θα στήριζε τον αγώνα επιβίωσής μας μετά την άρνησή μας να υποδουλωθούμε στους Τούρκους και Αγγλοαμερικανούς. Δεύτερον, άφησε πολλούς Κύπριους να κυριευτούν από τη λανθασμένη αντίληψη ότι ο Πρόεδρος φέρει την κύρια ευθύνη για αναρίθμητα λάθη εσωτερικής διακυβέρνησης (ενώ είναι γνωστό ότι λόγω του είδους του πολιτεύματός ευθύνονται κυρίως οι Υπουργοί, πολλοί από τους οποίους ήταν του ΑΚΕΛ).

Μολαταύτα, ανεξαρτήτως παράταξης ή ιδεολογικής παραδοχής, κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε πως ο νυν πρόεδρος είναι ο μόνος που θα μπορούσε, ενδεχομένως, να βγάλει την Κυπριακή Δημοκρατία από τις συμπληγάδες της παρούσης ιστορικής συγκυρίας και των σωρευμένων λαθών πέντε δεκαετιών για τα οποία ευθύνονται κυρίως τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος.

Το λάθος του Δημήτρη Χριστόφια να κατέβει ως υποψήφιος απαιτείται να διορθωθεί από την πατριωτική και δημοκρατική πλειονότητα των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ οι οποίοι –επαναλαμβάνοντας την «ανυπακοή τους» όταν ψήφισαν ΟΧΙ κατά του φασισμού, κατά του ιμπεριαλισμού και κατά της ξενοκρατίας το 2004– θα βοηθήσουν τη μόνη πατρίδα που έχουν να περάσει και αυτό τον Ρουβικώνα με το να ψηφίσουν ορθολογιστικά υπέρ του νυν προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έτσι πράττοντας, θα βγάλουν, ταυτόχρονα, τον αρχηγό τους από το αδιέξοδο που ο ίδιος έθεσε τον εαυτό του με την πολιτικά ανορθολογική υποψηφιότητά του.

Όσο για τον συνένοχο ή συνοδοιπόρο της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν κ Κασουλίδη και την αμετανόητη παρέα του, η ψήφισή του ακόμη και από ένα μικρό ποσοστό των ψηφοφόρων του ΔΗΣΥ θα κάνει πολλούς να πουν: «οι Κύπριοι καλύτερα να πάθουν αυτό που τους αξίζει». Ας θυμηθούν οι Συναγερμικοί, εξάλλου, ότι αν και πολλοί από αυτούς υγιέστατων πατριωτικών φρονημάτων, παρασύρθηκαν και ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για το πραξικόπημα του 1974. Και για τους Συναγερμικούς, ο τρόπος να επανορθώσουν αυτό το λάθος που τους παρέσυρε η τότε (και νυν) ηγεσία τους, είναι να καταψηφίσουν τους συνενόχους ή συνοδοιπόρους της πλεκτάνης Αναν και να υπερψηφίσουν τον πατριώτη Πρόεδρο του ΟΧΙ. Μήπως, εξάλλου, πολλοί συναργεμικοί πρώην «υπερπατριώτες», θέλουν να τερματιστεί η τρισχιλιετής παρουσία των Κυπρίων στο νησί; Αν το θέλουν να μας το πούνε ανοικτά!

Τέλος, την περίοδο 1988-92 όταν ο υποφαινόμενος έγραψε εκατοντάδες επιφυλλίδες, άρθρα και βιβλία για μια εθνική στρατηγική βιώσιμης λύσης του κυπριακού και ευρύτερα των ελληνοτουρκικών προβλημάτων (η προαναφερθείσα τριπλή στρατηγική υποβολής αίτησης ένταξης, αμυντικής ενίσχυσης, επανατοποθέτηση της επιδιωκόμενης λύσης στη διεθνή νομιμότητα και σοβαρής διαπραγμάτευσης σε ισόρροπη βάση και όχι στην βάση των τετελεσμένων). Τότε, έγινα αντικείμενο αναρίθμητων δολοφονιών χαρακτήρα και ύβρεων από τις στήλες της Χαραυγής. Ελπίζω αυτή την φορά οι δημοσιογράφοι αυτής της εφημερίδας να μην ξανακατέβουν στο τέλμα. Αν μη τι άλλο, τα πιο πάνω επιχειρήματα είναι καλόπιστα, αμιγώς πολιτικά, αιτιολογημένα, πραγματολογικά επαληθευμένα, τίποτα δεν έχουν να κάνουν με τις προθέσεις του κ Χριστόφια ή οποιουδήποτε άλλου, συμφέρουν τους ψηφοφόρους του ΑΚΕΛ και θα επιμείνω σε αυτά επανερχόμενος όσες φορές χρειαστεί γιατί αφορούν την ελευθερία όλων των κυπρίων, ανεξαρτήτως ταυτότητας, ιδεολογικής θέσης ή παράταξης στην οποία ανήκουν.  

12.1.2008  

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Προλεγόμενα: Αιτιολόγηση της παρέμβασης στις προεδρικές εκλογές της Κύπρου.

Μέχρι και τις κυπριακές προεδρικές εκλογές οι παρεμβάσεις μου υπέρ του Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου θα υπογράφονται με τον ακαδημαϊκό μου τίτλο. Αυτό γιατί δεν αποτελούν ιδεολογικοπολιτική ή παραταξιακή παρέμβαση και δεν αφορούν τους πρακτικούς διπλωματικούς χειρισμούς για τους οποίους αρμόδια είναι μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση και οι κρατικοί λειτουργοί. Σε προγενέστερες τοποθετήσεις που αφορούσαν τον δημόσιο ρόλο του ακαδημαϊκού, υποστήριξα ότι ο ακαδημαϊκός «είναι νομιμοποιημένος να παρεμβαίνει χρησιμοποιώντας τον ακαδημαϊκό του τίτλο μόνο όταν διακυβεύονται ζητήματα ατομικής και συλλογικής ελευθερίας και τα ιερά και τα όσια της επιστήμης του». Στην πατρίδα μας, μετά τον εμφύλιο, τη χούντα και το πραξικόπημα στην Κύπρο νομίσαμε ότι η πορεία των Ελλήνων θα είναι ανοδική. Διαψευστήκαμε, γεγονός που επιτάσσει εκλεκτικές παρεμβάσεις επί πολύ σοβαρών ζητημάτων. Για παράδειγμα, η αντίσταση στη σχεδόν ολοκληρωτική λογοκρισία όσον αφορά τα καίρια ζητήματα εθνικής στρατηγικής της Ελλάδας, η αντίσταση στην ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένη στήριξη του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν και ο βιασμός της ιστορικής μνήμης και της διυποκειμενικής γνώσης από την κριτική κονστρουκτιβιστική ιστοριογραφία. Στην παρούσα συγκυρία, πέρα του ακατανόητου ακατάσχετου κατευνασμού της Τουρκίας, απαιτείται εγρήγορση για τον μεγαλύτερο και αμεσότερο κίνδυνο: Την καταστροφή της Κύπρου ενόψει των εκλογών τον Φεβρουάριο 2008. Στη στρατηγική αυτό ονομάζεται «στρατηγική της έμμεσης προσέγγισης». Αφού οι Κύπριοι όρθωσαν το ΟΧΙ στον φασισμό το 2004 συνδυασμός παραγόντων οδηγούν στην άλωση της Κύπρου: 1) Ανορθολογικές πολιτικές πρωτοβουλίες όπως η υποψηφιότητα Χριστόφια που οφείλονται σε ντόπιες μικρόμυαλες πολιτικοπαραταξιακές σκοπιμότητες που επισκιάζουν την έσχατη λογική επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας. 2) Όργιο υπόγειων παρεμβάσεων των υπηρεσιών των δυτικών ηγεμονικών δυνάμεων μπροστά στην οποία οι ανάλογες παρεμβάσεις της περιόδου 2003-4 ωχριούν (βλ. για παράδειγμα τις δεκάδες συκοφαντικές ιστοσελίδες ή blog που εξυβρίζουν τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και που σχόλια που τους αποστέλλονται επιστρέφονται ή δεν αναρτώνται). 3) Πασίδηλος σκοπός των δυτικών υπηρεσιών (σε πρόσφατη δεξίωση άγγλος διπλωμάτης περίπου έτριβε τα χέρια χαιρέκακα) είναι να επαναφέρουν το φασιστικό σχέδιο Αναν μέσω ….κομμουνιστών και άλλων «προοδευτικών» ανανιστών. Αβίαστα προκύπτει ότι στις επικείμενες προεδρικές εκλογές της Κύπρου διακυβεύεται η συλλογική ελευθερία της κυπριακής κοινωνίας: Η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατική δομή του καθεστώτος, η λαϊκή κυριαρχία και η μετατροπή του νησιού σε ιμπεριαλιστική βάση του τουρκικού, αμερικανικού και βρετανικού στρατού. Για ένα ακόμη λόγο, αφέλεια και κουτοπονηριές στην ελλαδική πολιτική καλλιεργούν συστηματικά και σε πολλά επίπεδα την πολιτικά ανεύθυνη (αν όχι πολιτικά εγκληματική) αντίληψη ότι διολίσθηση της Κύπρου στο τέλμα θα αφήσει ανεπηρέαστη την Ελλάδα. Την αντίληψη αυτή την καλλιεργούν ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι τσαρλατάνοι, στοχαστικοί νάνοι του ευαγούς ιδρύματος και φερέφωνα των πιο σκοτεινών δυνάμεων στα μέσα ενημέρωσης. Έτσι, αθόρυβα Κύπρος και Ελλάδα διολισθαίνουν στο τέλμα: Με αφορμή τις κυπριακές εκλογές οι υποστηρικτές του φασιστικού σχεδίου Αναν αντί να εξαφανιστούν από το πολιτικό προσκήνιο εκμεταλλεύονται την επάρατη τάση του σύγχρονου Έλληνα να θέτει τα προσωπικά και κομματικά κριτήρια πάνω από τα εθνικά για να προκαλέσουν πολιτική ανατροπή που θα επαναφέρει μια ίσως χειρότερη εκδοχή του σχεδίου Αναν. Ανατροπή που θα καταργήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, θα οδηγήσει σε συγκρούσεις στην Κύπρο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και θα τερματίσει την τρισχιλιετή ελληνική παρουσία στην μεγαλόνησο. Τη στιγμή που το παγίως προβληματικό νεοελληνικό κράτος κατεβάζει ολοένα και περισσότερο τον πήχη της εθνικής του ανεξαρτησίας, χάνεται η Κυπριακή Δημοκρατία, το ισχυρό δηλαδή κράτος που στεγάζει το ένα δέκατο περίπου του ελληνισμού. Η διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τους εγχώριους αντιπάλους της είναι το μεγαλύτερο άμεσο πρόβλημα των απανταχού ελλήνων.

Π. Ήφαιστος. 12.1.2008

 ----------------------------------------------------------------------

Του Λουκή Λουκαΐδη, Δικαστή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ)

Περί Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας

Παρέμβαση στο διάλογο γύρω από το ενιαίο και ενωμένο κράτος

Ο Φιλελεύθερος ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17335     Κυριακή, 20 Ιανουαρίου 2008

http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=536&id=531328

Το παρόν είναι επίσης αναρτημένο στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/74Cy.htm

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την πρόσφατη αντιπαράθεση απόψεων μεταξύ του αρχισυντάκτη του «Φιλελευθέρου» κ. Κουνναφή και του «Εκπροσώπου του Επιτελείου Δημήτρη Χριστόφια» κ. Κυπριανού σε σχέση με τη μορφή λύσης του κυπριακού προβλήματος. Καταρχήν πιστεύω ότι τα κείμενα και η ορολογία που χρησιμοποιήθηκαν είχαν πολιτικό μάλλον παρά νομικό χαρακτήρα. Όταν ο κ. Κουνναφής μιλούσε για «Ενιαίο Κράτος» δεν αντιπαράβαλλε τον όρο αυτό με το ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης αλλά (όπως εγώ τουλάχιστο το αντιλήφτηκα), εννοούσε ότι το οποιοδήποτε σύστημα διακυβέρνησης της Κύπρου ομοσπονδιακό ή μη, θα έπρεπε να «διασφαλίζει» όπως είπε «την ενότητα του κράτους». Μια απόλυτα σωστή κατ' εμένα θέση όπως και η θέση του ίδιου ότι «η λύση του κυπριακού πρέπει να αποβλέπει σε ομοσπονδία ενός κράτους και όχι σε ομοσπονδία δύο κρατών» (προκειμένου βέβαια περί λύσεως ομοσπονδίας). Από το όλο κείμενο της κριτικής του είναι φανερό ότι ταυτίζει την έννοια του «ενιαίου» με εκείνη του «ενωμένου». Η ταύτιση αυτή εννοιολογικά δεν είναι αβάσιμη. Εφόσον δε αυτό όπως πιστεύω είναι η σωστή ερμηνεία των θέσεων του αρχισυντάκτη του Φιλελεύθερου δεν δικαιολογείτο κατά τη γνώμη μου η αντίδραση του κ. Κυπριανού ο οποίος επιδιώκοντας να αντικρούσει τις θέσεις αυτές επικαλείται «στοιχειώδη έννοιες του συνταγματικού δικαίου» και ισχυρίζεται ότι «οι πρωτοετείς της νομικής και των πολιτικών Επιστημών διδάσκονται ότι τα κράτη από τη σκοπιά της πολιτειακής δομής διακρίνονται σε ενιαία και ομοσπονδιακά». Το θέμα βέβαια από νομικής πλευράς δεν είναι τόσο απλό, προσωπικά δε, δεν γνωρίζω καμιά νομική σχολή που να απλοποιεί έτσι τα πράγματα και μάλιστα από την πρώτη τάξη των μαθημάτων της. Το σίγουρο είναι ότι σε καμιά νομική σχολή και σε κανένα νομικό σύγγραμμα θα βρει κανείς σύστημα διακυβέρνησης «δικοινοτικής και διζωνικής ομοσπονδίας» το οποίο υποστηριζει ο κ. Κυπριανού ξεφεύγοντας έτσι από τα νομικά του πλαίσια. Προϋποθέσεις ενότητας κράτους Ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ τονίζει ότι «άλλο είναι το ενωμένο κράτος και άλλο το ενιαίο». Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ένα κράτος με ομοσπονδιακό σύστημα μπορεί και πρέπει να είναι ενωμένο κράτος και με αυτή την έννοια είναι ενιαίο. Όπως αντιλαμβάνεται όμως ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ την ενότητα της Κύπρου είναι φανερό ότι ούτε «ενιαίο» αλλά ούτε «ενωμένο» θα είναι το κυπριακό κράτος. «Μια σωστή» λέει «ομοσπονδία με μια ιθαγένεια μια κυριαρχία και μια διεθνή προσωπικότητα, μπορεί να οδηγήσει σε ένα ενωμένο νησί». Όμως δεν αρκούν αυτά για να ενώσουν την Κύπρο ιδιαίτερα με βάσει τα σχετικά δεδομένα. Καταρχήν μια «δικοινοτική και διζωνική ομοσπονδία» δεν είναι μια σωστή ομοσπονδία αλλά ακόμη πιο σημαντικό δεν αρκούν τα στοιχεία που επικαλείται ο κ. Κυπριανού για να ενώσουν την Κύπρο. Ένα οποιοδήποτε κράτος με ομοσπονδιακό ή μη σύστημα διακυβέρνησης για να είναι ενωμένο πρέπει να διασφαλίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των νομίμων κατοίκων του χωρίς διακρίσεις, όπως το δικαίωμα ελεύθερης εγκατάστασης, διακίνησης και περιουσίας, τα πολιτικά δικαιώματα, η δημοκρατία, η απαγόρευση φυλετικών διακρίσεων κ.α. σε όλο το χώρο του κράτους. Αυτά τα απαραίτητα ενοποιητικά στοιχεία τα δέχεται ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ; Αν όχι τότε αυτό σημαίνει μια επικίνδυνη και απαράδεκτη πολιτική στο κυπριακό που πρέπει να αποκαλυφθεί στο λαό. Προσωπικά δεν αποκλείω την διασφάλιση των εν λόγω δικαιωμάτων σε ένα ομοσπονδιακά κράτος. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η προτεινόμενη ομοσπονδιακή λύση αποκλείει εξ ορισμού την υιοθέτηση των δικαιωμάτων αυτών εφόσον θα επικρατεί διαχωρισμός σε δύο ζώνες των κατοίκων της Κύπρου και της διακυβέρνησης τους επί φυλετικής βάσεως. Πέραν τούτου βεβαίως το ομοσπονδιακό σύστημα είναι ολέθριο για κράτη όπως η Κύπρος λόγω της πολύπλοκης μορφής του της δαπανηρής λειτουργίας του και τα διαιρετικά χαρακτηριστικά της «δικοινοτικής και διζωνικής» κατασκευής του. Η λύση μπορεί αν είναι οδυνηρή αλλά όχι και καταστρεπτική.

Η συμφωνία Μακαρίου-Ντενκτάς.

Η συζήτηση αυτή μου δίδει την ευκαιρία να εκφράσω και την άποψη ότι η συμφωνία Μακαρίου - Ντενκτάς δεν αποτελεί αρκετή δικαιολογία για τη συνεχή από μέρους μας επιδίωξη της λύσης της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας». Και για να χρησιμοποιήσω και μια φράση του συρμού «οι πρωτοετείς φοιτητές» αλλά και η μη σπουδάσαντες νομική, πολιτική ή άλλη επιστήμη γνωρίζουν ότι μπορεί ένας να μιλά για μια ισχύουσα συμφωνία (νομικά η πολιτικά) μόνο εφόσον και τα δύο μέρη εμμένουν σε αυτή. Η τουρκική πλευρά που ανακήρυξε στο μεταξύ ανεξάρτητο κράτος και επιδιώκει τη νομική αναγνώριση του σεβάστηκε τη συμφωνία; Από την άλλη όπως «γνωρίζουν και οι πρωτοετείς φοιτητές» δεν μπορούν οι πολιτικοί να επιβάλουν μια οποιαδήποτε μορφή διακυβέρνησης χωρίς αυτή να εγκριθεί προηγουμένως και απευθείας από τον κυρίαρχο λαό. Αυτό επιβάλει η δημοκρατία. Συνεπώς κανένας πολιτικός ηγέτης έστω και αν αυτός είναι του αναστήματος του Μακαρίου δεν δικαιούται να επιβάλει εσαεί μιαν οποιαδήποτε κατεύθυνση λύσης του κυπριακού. Εξάλλου τα βασικά δεδομένα άλλαξαν. Η Κύπρος είναι τώρα μέλος της Ε.Ε. που λειτουργεί με βάση ορισμένες αρχές και θεσμούς και στην οποία η Τουρκία επιδιώκει και έχει ανάγκη να καταστεί μέλος. Παράλληλα υπάρχει τώρα το μόνιμο ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με τη δυνατότητα να καταδικάζει τις συνεχιζόμενες παρανομίες της Τουρκίας πράγμα που το απέδειξε και θα συνεχίζει να το αποδεικνύει. Τα μόνα δεδομένα που δεν άλλαξαν είναι η δύναμη και η επιρροή της Τουρκίας, η αδυναμία της Ελλάδας και η εχθρότητα της Αγγλίας. Αλίμονο όμως να νομιμοποιούμε τα τετελεσμένα ή να δεχόμαστε απεμπόληση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας λόγω υποταγής μας στη δύναμη του κατακτητή. Επικίνδυνη νοοτροπία Από την άλλη προβληματίζει πολύ εκείνη η πολιτική ηγεσία που με την παρότρυνση «φίλων» μας έσκυψε επιπόλαια να ασπασθεί το σχέδιο Αννάν ή αμφιταλαντεύθηκε αν θα το απορρίψει η όχι ένα απαράδεκτο σχέδιο- παγίδα που «ένωνε» δήθεν την Κύπρο με μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα και μια κυριαρχία αλλά που στην πραγματικότητα εξουδετέρωνε κάθε ενοποιητικό στοιχείο του κράτους και νομιμοποιούσε τα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής πάνω σε μόνιμη και «νόμιμη» βάση και άνοιγε διάπλατα το δρόμο για τη οριστική πραγματοποίηση και νομιμοποίηση του διαμελισμού. Αυτή η συμπεριφορά εκείνων των πολιτικών συνιστά επικίνδυνη νοοτροπία και κίνδυνο για τη μελλοντική πορεία του προβλήματος μας.

Περί αδυναμίας μας και «ευέλικτης» λύσης

Μπορεί ένας να ισχυριστεί ότι δεν έχουμε τη δυνατότητα τα ανατρέψουμε την κατοχή και τις άδικες επιδιώξεις της Τουρκίας και συνεπώς πρέπει να είμαστε «ευέλικτοι» δεχόμενοι ίσως και απαράδεκτες λύσεις για να αποφύγουμε μονιμοποίηση ή νομιμοποίηση της de facto διχοτόμησης. Η θέση αυτή κατά κανόνα δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένη προτεινόμενη «ευέλικτή» λύση και αφήνει το θέμα ανοιχτό. Υπονοεί όμως πάντοτε μια συμφωνία που καταλήγει σε μια τεχνική ενότητα ενός κατ' ουσία διχοτομημένου «δικοινοτικού διζωνικού ομοσπονδιακού» κυπριακού κράτους που στερεί βασικά δικαιώματα των πολιτών του, νομιμοποιεί τι φυλετικές διακρίσεις αντίθετα με το αναγκαστικό Διεθνές Δίκαιο και επαυξάνει τον κίνδυνο εξουδετέρωσης του ελληνισμού και του κυπριακού κράτους γενικότερα. Μιαν μόνιμη συμφωνία που μόνο φραστικά διαφέρει από την υφιστάμενη de facto διχοτόμηση. Η θέση του εκπροσώπου του ΑΚΕΛ ότι η λύση που ξεφεύγει από τα «συμφωνηθέντα πλαίσια», όπως εξηγήθηκε προηγουμένως, «θα περιπλέξει σε νέες περιπέτειες την Κύπρο με ορατό τον κίνδυνο να μας οδηγήσει στη διχοτόμηση» είναι έκδηλα αβάσιμη έστω και αν υποστηρίζετε «από φίλους μας». Επίσης αβάσιμη είναι η άποψη του ιδίου ότι «η ομοσπονδία είναι ο μόνος τρόπος επανένωσης του τόπου και του λαού». Αντίθετα, πέραν των αντικειμενικών προβλημάτων και κινδύνων που προέρχονται από την προτεινόμενη συγκεκριμένη μορφή ομοσπονδιακής λύσεως οι προσπάθειες και οι εξελίξεις τα τελευταία 34 χρόνια που στηρίχθηκαν στη «λύση» αυτή και κατέληξαν πάντοτε σε σχέδια νομιμοποίησης της διχοτόμησης με διακοσμητικά στοιχεία ενός «ενωμένου» κράτους (ιδέες Γκάλη, σχέδιο Αννάν) απέδειξαν ότι ο ορατός κίνδυνος είναι να οδηγούμαστε συνέχεια με τη δική μας συνδρομή σε παρόμοιες καταστροφικές «λύσεις».

Πρόταση για νέα διεκδίκηση

Πιστεύω ότι είναι καιρός να αντικαταστήσουμε την διεκδίκησή μας για διαιρετικές λύσεις που έτσι και αλλιώς οδηγούν στην νομιμοποίηση της διχοτόμησης, όπως την θέλουν οι Τούρκοι, με διεκδίκηση βασικών διεθνών αξιών όπως είναι η ελευθερία, η δημοκρατία, και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η νέα αυτή προσέγγιση δεν θα είναι βέβαια αρεστή στους Τούρκους και όσους θέλουν να ξεφορτωθούν το πρόβλημα μας όπως - όπως. Θα είναι όμως πιο κατανοητή στη διεθνή κοινωνία και ιδιαίτερα στην Ευρώπη και συμβατή με τα παγκοσμίως συμφωνηθέντα πλαίσια λύσεως διαφορών. Οπωσδήποτε δε θα δώσει και στον αγώνα μας περισσότερη αξιοπιστία, αξιοπρέπεια και ελπίδες για επικράτηση του δικαίου και επίτευξη πραγματικής ενότητας του κυπριακού κράτους δηλαδή αυτό, που όπως πιστεύω, εννοεί προς τιμή του και ο «Φιλελεύθερος». Μπορούμε ακόμη να αγωνιστούμε στην κατεύθυνση αυτή ειρηνικά και με συνέπεια με όλα τα μέσα (διπλωματικά, νομικά και πολιτικά).Και υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει και μπορούν να γίνουν.

 -----------------------------------------------------------------------

Σημείωση Π. Ήφ.. Ο Μιχάλης Ιγνατίου, πάντα ενημερωμένος, εύστοχος και αξιόπιστος, μας προσφέρει μια ακόμη πτυχή των κρίσιμων εξελίξεων στις προεδρικές της Κύπρου που δείχνουν την κρισιμότητα των καιρών.

----------------------------------------------------------------------

ΕΤΟΣ 51ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΦΥΛΛΟΥ: 17342 Ο Φιλελεύθερος, Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 2008, http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=552&id=532697

Οι Τούρκοι ήθελαν εθνοκάθαρση και έλεγχο της μισής Κύπρου

TOY ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ Θα επέστρεφαν την Καρπασία οι Τούρκοι το 2004; Γύρω από το ερώτημα αυτό ξέσπασε μία επουσιώδης και αχρείαστη συζήτηση, η οποία ωστόσο είναι ενδεικτική της ηθελημένης ή μη άγνοιας των ταγών μας ως προς την διαχρονικότητα των τουρκικών βλέψεων κατά της Κύπρου. Το τι έλαβε χώρα στο παγωμένο Μπούργκεντον της Ελβετίας το 2004 δεν το γνωρίζω. Γνωρίζω όμως να σας πω και να διαφωτίσω όσους καλόπιστα ενδιαφέρονται να μάθουν, όχι τι συνέβη το 2004, αλλά με επίκεντρο πάντα την Καρπασία, το τι συνέβη το 1964. Και ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του, κατά πόσο δηλαδή οι Τούρκοι θα επέστρεφαν την Καρπασία στους νόμιμους κατοίκους της το 2004. Εδώ θα πρέπει να υπενθυμιστεί, ότι λόγω του απομακρυσμένου της επαρχίας, οι Καρπασίτες το 1974 βρέθηκαν πίσω από τις γραμμές του Αττίλα. Και για τα δεδομένα της Κύπρου ο αριθμός τους ήταν μεγάλος -περίπου 25,000 άτομα. Ο αριθμός αυτός έχει μείζονα σημασία, διότι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των πασάδων της εισβολής έπρεπε να γίνει εθνοκάθαρση στο γειτνιάζων μέρος της Κύπρου με την Τουρκία ώστε να μαζευτούν εκεί όλοι οι Τουρκοκύπριοι για τα περαιτέρω. Αν όμως οι Καρπασίτες παρέμεναν στα σπίτια τους θα αποτελούσαν το 25% του πληθυσμού. Δεν θα μπορούσαν δηλαδή να εφαρμοστούν τα επεκτατικά σχέδια της Άγκυρας που ήθελαν το έδαφος χωρίς τον πληθυσμό του (land without the people). Συνεπώς, έπρεπε οι Καρπασίτες να εκδιωχθούν, ώστε να πραγματοποιηθεί μία ετεροχρονισμένη εθνοκάθαρση της περιοχής. Η εθνοκάθαρση έγινε αλλά δυστυχώς βοηθήθηκε και από την αδιαφανή και υπόγεια συμφωνία του Κληρίδη με τον Ντενκτάς το 1975. Η τουρκοποίηση ενός μεγάλου μέρους της Κύπρου με επίκεντρο την Καρπασία, αποτελούσε την καρδιά του διχοτομικού σχεδίου Άτσεσον, τον Αύγουστο του 1964. Το σχέδιο αυτό επεξεργάστηκαν οι τότε κυβερνήσεις ΗΠΑ, Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας σε μία άλλη πόλη της Ελβετίας την Γενεύη. Ήταν καλοκαίρι και δεν υπήρχαν πάγοι. Το σχέδιο Άτσεσον πέρασε πολλές φάσεις επεξεργασίας, κάτι δηλαδή σαν το σχέδιο Ανάν, μόνο που η επεξεργασία του (το process όπως αρέσκονται να λένε) αντίθετα με το Ανάν, συμπτύχθηκε σε δύο περίπου εβδομάδες. Ωστόσο, σκοπός και στόχος του ήταν ένας και μοναδικός. Ήταν η κατάλυση του νεόκοπου κυπριακού κράτους και η ενσωμάτωση ενός μέρους του στην Ελλάδα και του υπολοίπου στην Τουρκία. Γι' αυτό και οι πάντα πιο έξυπνοι από μας Αγγλοσάξωνες, βάφτισαν το σχέδιο όχι διχοτόμηση της Κύπρου αλλά διπλή ένωση (double enosis). Αυτό ήταν το μάρκετινγκ εκείνης της εποχής. Στόχος του μάρκετινγκ δεν ήταν οι Τούρκοι αλλά εμείς οι οποίοι πάντοτε, είτε ηθελημένα είτε χαζοχαρούμενα, είτε αδιάφορα, μπερδεύαμε την ουσία με τα επιφαινόμενα (όπως επιφαινόμενο ήταν η «παρθενογένεση των Hanney- De Soto στο σχέδιο Ανάν που στην πράξη κατέλυε και αυτό την Κυπριακή Δημοκρατία). Εδώ, θα κουράσω με μία ακόμη υπενθύμιση που καταγράφεται για νιοστή φορά σε αυτήν τη στήλη. Η ανεξαρτητοποίηση της Κύπρου, έστω και με τον ελεγχόμενο αντιδημοκρατικό και δοτό τρόπο που έγινε το 1959-1960, θεωρήθηκε στρατηγικό λάθος από τους Αγγλοσάξωνες, πριν καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών. Ο Ψυχρός Πόλεμος, οι αντικομμουνιστικές ιδεοληψίες, οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις στη Μέση Ανατολή (ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών Forster Dullas έλεγε το 1958 ότι η Βαγδάτη ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο του πλανήτη), αλλά κυρίως η ανάδειξη της Ανατολικής Μεσογείου, (εννοώ τη θάλασσα γύρω και κάτω από την Κύπρο) ως περιοχή μείζωνος στρατηγικής σημασίας για τα επιθετικά σχέδια των ΗΠΑ κατά της Σοβιετικής Ένωσης, επέβαλαν την κατάλυση του κυπριακού κράτους. H δυτική προπαγανδιστική μηχανή της εποχής παρουσίαζε το κυπριακό κράτος ως μια δυνητική Κούβα της Μεσογείου και τον Μακάριο ως «γενειοφόρο Κάστρο» (Cassocked Castro). Κάτι τέτοιο ήταν βέβαια εξωπραγματικό για την συντηρητική κοινωνία της Κύπρου, που προεδρεύετο από έναν ιερωμένο και της οποίας οι κομμουνιστές σταυροκοπιούντο κάθε Κυριακή στις εκκλησίες. Αλλά αφορμή βοήθα με. Έτσι όταν ξέσπασε η κρίση του 1963-64 (για την οποία υπάρχουν ευθύνες και στη δική μας πλευρά και η οποία μπορούσε να τύχει ορθής και αποτελεσματικής διαχείρισης), όλα τα κοράκια έπεσαν πάνω στο νεόκοπο κράτος για να το κατασπαράξουν. Αποκορύφωμα των μεθοδεύσεων αυτών ήταν το κρατοκτονικό σχέδιο Άτσεσον. Η τελευταία φάση του σχεδίου Άτσεσον έλαβε χώρα μεταξύ 22 και 28 Αυγούστου. Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου απάντησε θετικά σε γραπτή πρόταση του Άτσεσον στις 20 Αυγούστου, αποδεχόμενος την πρότασή του για μίσθωση 50χρονης τουρκικής βάσης στην Κύπρο. Οι Τούρκοι κατά τον Άτσεσον, ζητούσαν πολύ περισσότερα (δεν μας λέει τι στην τελευταία αυτή φάση αλλά σε προηγούμενες ζητούσαν κυριαρχία στη μισή Κύπρο συν το Καστελόριζο). Εφόσον ο Παπανδρέου απεδέχετο τη μίσθωση θα προσπαθούσε, γράφει ο Άτσεσον, να πείσει τους Τούρκους να δεχθούν μια περιοχή «της χερσονήσου της Καρπασίας που εκτείνεται από το βορειοανατολικό της άκρο μέχρι μια γραμμή που ξεκινά αμέσως δυτικά της Κώμης Κεπήρ, τρέχοντας από βορρά προς νότο». Πάντοτε κατά τον Άτσεσον η περιοχή αυτή θα επιτρέπει στην Τουρκία «να προασπίζεται τις προσβάσεις στην ηπειρωτική Τουρκία και να μπορεί να αμυνθεί εναντίον μιας αιφνιδιαστικής επίθεσης». Στη θετική του απάντηση ο Παπανδρέου θέτει ως όρο η μισθωμένη βάση να μην υπερβαίνει την έκταση των βρετανικών βάσεων. Να είναι, δηλαδή, όχι μεγαλύτερη των 99 τετραγωνικών μιλίων. Παρά τα περί αντιθέτου που έγραφε ο Άτσεσον προς τον Παπανδρέου, οι Τούρκοι απέρριψαν μετά βδελυγμίας την τελευταία πρόταση του Άτσεσον που οι Έλληνες αποδέχθηκαν. Οι ημερομηνίες κλειδί Γράφει στις 28 Αυγούστου ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών προς τον Άτσεσον: «η τελευταία πρόταση που έχετε καταθέσει εκ μέρους των Ηνωμένων Πολιτειών για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος είναι τελείως απαράδεκτη για την τουρκική κυβέρνηση. Σας το δήλωσα κατηγορηματικά στη διάρκεια των συνομιλιών μας εχθές (27 Αυγούστου). Θα ήθελα τώρα να επιβεβαιώσω εμφατικά ότι η τελευταία πρότασή σας που είχε ως βάση το επισφαλές καθεστώς της μίσθωσης, είναι απαράδεκτη για την τουρκική κυβέρνηση και η απόφασή μας αυτή είναι μη αναστρέψιμη (irreversible)». Οι ημερομηνίες 27 και 28 είναι κλειδί, διότι καταρρίπτουν το προπαγανδιστικό και ύπουλο επιχείρημα ότι ο Παπανδρέου «υπαναχώρησε». Τα γραπτά λένε άλλα. Και αν «υπαναχώρησε» ο Παπανδρέου, τότε τι διαπραγματεύετο ο Άτσεσον μέχρι τις 27-28 Αυγούστου στην Γενεύη με τους Τούρκους; Με ναυαρχίδα το σχέδιο Ατσεσον Ποιος λοιπόν απέρριψε και ποιος αποδέχτηκε το τελευταίο σχέδιο Άτσεσον; Οι Έλληνες το αποδέχτηκαν και οι Τούρκοι το απέρριψαν. (Ρωτήστε όμως τους περισπούδαστους μελετητές του κυπριακού και ειδικά τους θιασώτες της θεωρίας των χαμένων ευκαιριών και θα σας πουν, με ύφος εκατόνταρχου, ακριβώς το αντίθετο). Γιατί το απέρριψαν οι Τούρκοι; Γιατί δεν τους έδινε αυτό ακριβώς που ήθελαν -κυριαρχία πάνω στη μισή Κύπρο και ολόκληρη την Καρπασία. Αυτά, το 1964. Και λοιπόν, θα επέστρεφαν οι πασάδες την Καρπασία το 2004, όταν τώρα την ελέγχουν απόλυτα και την έχουν εθνοκαθαρίσει; Και κάτι τελευταίο. Αν σε κάποιο πρωθύστερο του Ανάν 5 σχέδιο, υπήρχε χάρτης με την Καρπασία ως περιοχή «υπό επιστροφή» αυτό αποκλείεται να έγινε με τη συναίνεση των Τούρκων. Έγινε, διότι μας είχαν πάρει χαμπάρι οι διαπραγματευτές του ΟΗΕ Hanney και De Sotο και οι πάτρωνές τους σε Λονδίνο και Ουάσιγκτον. Με την Καρπασία να «αιωρείται» και τους Τούρκους να μην δεσμεύονται σε τίποτα, θα μας εγκλώβιζαν για τα καλά σε μια διαδικασία, στόχος της οποίας ήταν και παραμένει είτε η διάλυση του κράτους είτε η μετατροπή του 80% του πληθυσμού από θύματα του Αττίλα σε θύτες του Αττίλα. Και επιπλέον για να συνεχίσουμε να αλληλοτρωγόμαστε. Και με τους Τούρκους και τους πάτρωνές τους «κούππα άπαννι». Αυτά δεν είναι που μας αραδιάζουν οι θιασώτες των «χαμένων ευκαιριών» εδώ και τέσσερις δεκαετίες, με ναυαρχίδα τους το σχέδιο Άτσεσον, που οι Έλληνες αποδέχτηκαν και οι Τούρκοι το απέρριψαν; Έτσι και με την Καρπασία του 2004.

-----------------------------------------------------------------------

Σημείωση. Αναλύσεις του υποφαινόμενου της περιόδου 2000-2004 για το σχέδιο Αναν, τα ελληνοτουρκικά, τις προοπτικές επίλυσης του κυπριακού και ευρύτερα των ελληνοτουρκικών υποθέσεων ενόψει εντάξεως της Κύπρου στην ΕΕ, υπάρχουν και σε άλλες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου. Το κείμενο που ακολουθεί εδώ δημοσίευτηκε στην Ελευθεροτυπία το 2003. Αναπαράγεται γιατί σχετίζεται με τις αναλύσεις στην παρούσα σελίδα και την θέση ότι πολλοί ευθύνονται για το γεγονός ότι απωλέσαμε την μοναδική ευκαιρία επίλυσης των ελληνοτουρκικών όταν η Κύπρος είχε πλέον ενταχθεί. Για περισσότερες αναλύσεις μπορείτε να ανατρέξετε στις διευθύνσεις:  

http://www.ifestos.edu.gr/19.htm , http://www.ifestos.edu.gr/42.htm και http://www.ifestos.edu.gr/63.htm

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/03/2003  http://www.enet.gr/online/online_print?id=51413320,59446984,73563208