Ήφαιστος Π.- Χρηματοδοτήσεις

Καθηγητής, Διεθνείς Σχέσεις-Στρατηγικές Σπουδές

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

Η σελίδα αυτή άνοιξε στις 24 Απριλίου 2005, πρώτη επέτειο του ΟΧΙ στην Κύπρο. Θα εμπλουτίζεται συνεχώς. Για μετάβαση σε μεταγενέστερες δημοσιεύσεις στο "ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ" και για σχόλια Π. Ήφαιστου κλικ στο http://www.ifestos.edu.gr/27.htm Τόσο η παρούσα σελίδα όσο και η http://www.ifestos.edu.gr/27.htm θα εμπλουτίζονται διαρκώς με νέα σχόλια και νέα δημοσιεύματα ή ανακοινώσεις που θα φθάνουν σε εμάς. Θα καταχωρούνται, επίσης, ενδεχόμενες απαντήσεις των ενδιαφερομένων θεσμών, ινστιτούτων ή οργανισμών που θα φθάνουν σε εμάς και όλα τα σχετικά σχόλια ή ανακοινώσεις.

Ο Hedley Bull (Η Άναρχη Κοινωνία, Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2001 σελ. 384), έγραψε ότι «η τάση πολλών διεθνολόγων σε ακαδημαϊκά κείμενα να προτείνουν «λύσεις» ή «πρακτικές συμβουλές» είναι προσέγγιση που διαφθείρει την μελέτη των διεθνών σχέσεων. Η ανάλυση των διεθνών σχέσεων, τόνισε ένας από τους σημαντικότερους ταγούς της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων, «είναι μια στοχαστική και όχι πρακτική άσκηση. Τέτοιες “λύσεις” προτείνονται λιγότερο επειδή είναι θεμελιωμένες και περισσότερο επειδή υπάρχει ζήτηση γι’ αυτές και επειδή είναι επικερδές εάν ικανοποιηθούν» (έμφαση δική μου). Όλοι νομίζω οι αναλυτές πρέπει να αναλογιστούν τους λόγους-αίτια του φανατισμού των απειλών κατά των κυπρίων για να αποδεχθούν το φασιστοειδές-ανελεύθερο σχέδιο Αναν

Παραθέτω εισαγωγικά, επίσης, την πιο λαμπρή ίσως περίληψη της αμερικανικής στρατηγικής η προσεκτική ανάγνωση της οποίας ερμηνεύει πολλές πτυχές των διακρατικών σχέσεων στο τρίγωνο Ελλάδα-Κύπρος-Τουρκία των τελευταίων ετών. Ερμηνεύει επίσης πλήρως το σχέδιο Αναν: “More powerful states may be in position to alter the conceptions that the weaker actors have of their own self interests, especially when economic and military power has delegitimated ideological convictions in weaker or defeated societies. The United States, for instance, pressed for a particular vision of the international society should be ordered after World War II and renewed and reinvigorated this project after the en of the Cold War. The goal was not simply to promote a particular set of objectives, but to alter how other societies conceived of their own goals. The emphasis on what Nye has called soft power engages both realist concerns about relative capabilities and constructivism’s focus on beliefs and identity”. [Katzenstein/Keohane/Krasner , International Organization, vol. 52. 4 1998 p. 673] Προσθέτω ότι κάποιοι που συμβατικά παριστάνουν τους διεθνολόγους στην Ελλάδα -και δεν διστάζουν να προσυπογράψουν ως "κριτικοί κονστρουκτιβιστές" και "νεοφιλελεύθεροι"- πριν δέκα περίπου χρόνια εξαθλίωσαν πνευματικά πολλούς ανυποψίαστους αναγνώστες όταν σε περισπούδαστες αναλύσεις που μαρτυρούν την παρακμή της διεθνολογικής σκέψης τόσο στην Ελλάδα όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη παρουσίασαν την "μαλακή ισχύ" ως σύμβολο της "νέας εποχής" στο πλαίσιο της οποίας η γεωοικονομία ... αντικαθιστά την γεωπολιτική. Το γεγονός βεβαίως ότι σε κάθε αξιόπιστη ανάλυση των διεθνών σχέσεων η γεωοικονομία είναι μέρος της γεωπολιτικής ανάλυσης, ασφαλώς, είναι "λεπτομέρεια" που θυσιάζεται στον βωμό της πολιτικής σκοπιμότητας που εξυπηρετεί την εγκατάλειψη ερεισμάτων από "ασθενείς" κοινωνίες στο πλαίσιο τους συνεχιζόμενου ηγεμονικού ανταγωνισμού. Συμπληρώνω ότι άναρχα, παράλογα και αντιφατικά ή αγνωστικά οι ίδιοι δεν διστάζουν παραπλανητικά να κάνουν επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα (ως κάλυψη, κατά την εκτίμησή μου, του γεγονότος ότι αυτό που πραγματικά εννοούν είναι η χρήση των διεθνών θεσμών σύμφωνα με την μεταψυχροπολεμική αμερικανική ηγεμονική στρατηγική που φωτίστηκε άπλετα όταν το 2003 οι ΗΠΑ παραγκωνίζοντας τους θεσμούς συλλογικής ασφάλειας παράνομα και άνομα εκτέλεσαν την επέμβαση στο Ιράκ). Η φτώχεια της διεθνολογικής ανάλυσης καταφαίνεται πλήρως όταν λάβει υπόψη ότι νέα βιβλία και μάλιστα νεοεισερχομένων που συμμετέχουν πλέον στον χορό του ελληνικού στοχαστικού παραλογισμού, παραπέμπουν τα πιο πάνω πλήρη λαθών κείμενα ως πηγές δευτορογενούς θεμελίωσης. Τι πνευματική φτώχια! Έλεος ...

Επίσημο έγγραφο με υπογραφή Κλόσον αναφέρεται στα... στόματα των ΗΠΑ για το σχέδιο Ανάν

Tο Στέιτ Ντιπάρτμεντ δημιούργησε ειδικό ταμείο στην αμερικανική πρεσβεία της Λευκωσίας, το οποίο ασχολείται με «ευαίσθητες πολιτικές δραστηριότητες» στην Κύπρο και ελέγχεται από τον εκάστοτε πρέσβη. Τα τελευταία χρόνια επενδύονταν ετησίως 15 εκ. δολ. για την υποστήριξη 4 προγραμμάτων απευθείας από την αμερικανική πρεσβεία.
Με το πρόγραμμα Bi-Communal Support Program, οι Αμερικανοί μπορούν να ασχοληθούν με «ευαίσθητες πολιτικές δραστηριότητες» ελεγχόμενες απευθείας από τον εκάστοτε πρέσβη.

Πρόκειται για το Bi-Communal Support Program (BSP), που συνήθως παρουσιάζεται από τους Αμερικανούς διπλωμάτες και τους δημοσιογράφους που τους εξυπηρετούν, ως ένα αθώο πρόγραμμα, το οποίο υποτίθεται πως έχει σχέση με την Παιδεία, την επαγγελματική ανάπτυξη και την εκπαίδευση (νέων) ηγετών. Αντίθετα απ ό,τι παρουσιάζεται, το πρόγραμμα αυτό χρησιμοποιείται ως εργαλείο επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.

Η αποκάλυψη περιέχεται σε αμερικανικό έγγραφο που χαρακτηρίζεται «ευαίσθητο» (sensitive) και υπογράφεται από τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία Μάικλ Κλόσον, ο οποίος αναμείχθηκε, με απαράδεκτο και αντιδιπλωματικό τρόπο, στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Κύπρου, προκαλώντας απανωτά διαβήματα της κυπριακής κυβέρνησης προς τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Ο κ. Κλόσον, που ηγήθηκε μίας αποτυχημένης προσπάθειας απαξίωσης Ελληνοκύπριων πολιτικών και δημοσιογράφων, αναφέρει στο συγκεκριμένο τηλεγράφημα, ημερομηνίας 27 Μαϊου 2003, σχεδόν 11 μήνες πριν από το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες τοποθετούν τα χρήματά τους εκεί που είναι το στόμα τους», τονίζοντας πως η οικονομική ενίσχυση (μέσω διαφόρων γνωστών και άγνωστων προγραμμάτων) «προσφέρει στην Αμερική ένα ποικίλο, ευέλικτο και περιεκτικό σετ εργαλείων με το οποίο θα προσεγγίσει Κύπριους οι οποίοι έχουν επιρροή για την επίτευξη πολιτικής διευθέτησης».

Στέλνουν μήνυμα
Ο κ. Κλόσον δημιούργησε και ένα άλλο Ταμείο, μέσω του οποίου έκλεινε συμβόλαια (contracts) με πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Το έγγραφο είναι το μοναδικό -από τα εκατοντάδες που εξασφάλισαν ερευνητές και δημοσιογράφοι- το οποίο παραδόθηκε αυτούσιο, αν και δόθηκε -την ίδια ημέρα- και λογοκριμένο. Πιστεύεται ότι δημοσιοποιήθηκε λόγω λανθασμένων χειρισμών κατά τη διαδικασία λογοκρισίας από Αμερικανούς διπλωμάτες, αν και δεν αποκλείεται με την ενέργειά τους αυτή να προειδοποιούν εμμέσως Κύπριους πολιτικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους.

«Ψαλίδι».Τα υπόλοιπα έγγραφα παραποιήθηκαν από «το ψαλίδι των λογοκριτών», ανάμεσά τους πρώην και νυν πρεσβευτές των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι υπηρέτησαν στην Αθήνα και τη Λευκωσία σε εποχές κρίσιμες για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Λίγες ημέρες πριν παραδοθούν τα έγγραφα, που εξασφαλίστηκαν με απόλυτα νόμιμο τρόπο, οι πρέσβεις Τόμας Μίλερ, Τσαρλς Ρις, Μάικλ Κλόσον και Ρόναλντ Σλίκερ, κατά παράβαση κάθε ηθικής, αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη δημοσιοποίηση των εγγράφων, τα οποία στη διάρκεια της θητείας τους τα «έκοψαν και τα έραψαν» για να καλύψουν τις δραστηριότητες και την ανάμειξή τους στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου.

Τα έγγραφα που υπέστησαν άγρια λογοκρισία αφορούν την υπόθεση των Ιμίων, την ελληνική εσωτερική τρομοκρατία και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το Σκοπιανό, το σχέδιο Ανάν και τις άνευ προηγουμένου απειλές που εκτοξεύτηκαν εναντίον Κύπριων πολιτικών, τις συναντήσεις των Ελλήνων και Κύπριων υπουργών Εξωτερικών με τον Κόλιν Πάουελ και την Κοντολίζα Ράις, και τις συνεννοήσεις του Αμερικανού πρώην υπουργού με τον Αμπντουλάχ Γκιούλ για θέματα όπως το Κυπριακό και ο πόλεμος στο Ιράκ.

Αποκαλυπτικό έγγραφο που υπογράφει ο πρώην πρέσβης στη Λευκωσία

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ ANTAΠΟΚΡΙΣΗ ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δημιούργησε ειδικό ταμείο στην Αμερικανική Πρεσβεία της Λευκωσίας, το οποίο ασχολείται με «ευαίσθητες πολιτικές δραστηριότητες» στην Κύπρο και ελέγχεται από τον εκάστοτε πρέσβη. Πρόκειται για το Bi-Communal Support Program (BSP), που συνήθως παρουσιάζεται από τους Αμερικανούς διπλωμάτες και τους δημοσιογράφους που τους εξυπηρετούν, ως ένα αθώο πρόγραμμα, το οποίο υποτίθεται έχει σχέση με την παιδεία, την επαγγελματική ανάπτυξη και την εκπαίδευση (νέων) ηγετών. Αντίθετα απ' ό,τι παρουσιάζεται, το πρόγραμμα αυτό χρησιμοποιείται ως εργαλείο επιβολής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Η αποκάλυψη, περιέχεται σε αμερικανικό έγγραφο, που χαρακτηρίζεται «ευαίσθητο» (sensitive) και υπογράφεται από τον πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Λευκωσία, Μάικλ Κλόσσον, ο οποίος αναμείχθηκε με απαράδεκτο και αντιδιπλωματικό τρόπο, στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Κύπρου, προκαλώντας απανωτά διαβήματα της κυπριακής κυβέρνησης προς τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο κ. Κλόσσον, που ηγήθηκε μίας αποτυχημένης προσπάθειας απαξίωσης Ελληνοκυπρίων πολιτικών και δημοσιογράφων, αναφέρει στο συγκεκριμένο τηλεγράφημα, ημερομηνίας 27 Μαΐου 2003, σχεδόν 11 μήνες πριν το δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν, ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες τοποθετούν τα χρήματά τους εκεί που είναι το στόμα τους», τονίζοντας πως η οικονομική ενίσχυση (μέσω διαφόρων γνωστών και άγνωστων προγραμμάτων) «προσφέρει στην Αμερική ένα ποικίλο, ευέλικτο και περιεκτικό σετ εργαλείων με το οποίο θα προσεγγίσει Κύπριους οι οποίοι έχουν επιρροή για την επίτευξη πολιτικής διευθέτησης». Ο κ. Κλόσσον δημιούργησε και ένα άλλο ταμείο, μέσω του οποίου έκλεινε συμβόλαια (contracts) με πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το έγγραφο είναι το μοναδικό -από τα εκατοντάδες που εξασφάλισαν ερευνητές και δημοσιογράφοι- το οποίο παραδόθηκε αυτούσιο, αν και δόθηκε -την ίδια ημέρα- και λογοκριμένο. Πιστεύεται ότι δημοσιοποιήθηκε λόγω λανθασμένων χειρισμών κατά τη διαδικασία λογοκρισίας από Αμερικανούς διπλωμάτες, αν και δεν αποκλείεται με την ενέργειά τους αυτή, να προειδοποιούν εμμέσως Κύπριους πολιτικούς που συνεργάστηκαν μαζί τους. Τα υπόλοιπα έγγραφα παραποιήθηκαν από «το ψαλίδι των λογοκριτών», ανάμεσά τους πρώην και νυν πρεσβευτές των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίοι υπηρέτησαν στην Αθήνα και τη Λευκωσία σε εποχές κρίσιμες για την Ελλάδα και την Κύπρο. Λίγες ημέρες πριν παραδοθούν τα έγγραφα, που εξασφαλίστηκαν με απόλυτα νόμιμο τρόπο, οι πρέσβεις Τόμας Μίλερ, Τσαρλς Ρις, Μάικλ Κλόσσον και Ρόναλντ Σλίκερ, κατά παράβαση κάθε ηθικής, αρνήθηκαν να επιτρέψουν τη δημοσιοποίηση των εγγράφων, τα οποία στην διάρκεια της θητείας τους τα «έκοψαν και τα έρραψαν» για να καλύψουν τις δραστηριότητες και την ανάμειξή τους στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Ελλάδας και της Κύπρου. Τα έγγραφα που υπέστησαν άγρια λογοκρισία, αφορούν το σχέδιο Ανάν και τις άνευ προηγουμένου απειλές που εκτοξεύθηκαν εναντίον Κυπρίων πολιτικών, την υπόθεση των Ιμίων, την ελληνική εσωτερική τρομοκρατία, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το Σκοπιανό, τις συναντήσεις των Ελλήνων και Κυπρίων υπουργών Εξωτερικών με τον Κόλιν Πάουελ και την Κοντολίζα Ράις, και τις συνεννοήσεις του Αμερικανού πρώην υπουργού με τον Αμπντουλάχ Γκιουλ, για θέματα όπως το Κυπριακό και ο πόλεμος στο Ιράκ. Μία συνομιλία του κ. Πάουελ, με τον τότε υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Ιακώβου, κατά την οποία λέχθηκαν και «βαριές» κουβέντες, παραδόθηκε λογοκριμένη. Μόλις διαπιστώθηκε η λογοκρισία, υποβλήθηκαν εφέσεις στα αρμόδια τμήματα, οι οποίες αναμένεται να εξεταστούν τις επόμενες εβδομάδες. Πιστεύεται, όπως συνέβη σε άλλες παρόμοιες υποθέσεις, πως αρκετά από τα έγγραφα θα καταστούν αναγνώσιμα, αφού αφαιρεθούν τα ονόματα των συνομιλητών των Αμερικανών αξιωματούχων. Συγκεκριμένα, ο κ. Κλόσσον, που ευθύνεται για την αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής αναφορικά με το σχέδιο Ανάν, έχει αναδειχθεί σε πρωταθλητή των λογοκριτών, αφού υπάρχει το όνομά του, στην πλειοψηφία των εγγράφων. Ο Αμερικανός πρέσβης προσπάθησε να εξαφανίσει κάθε στοιχείο των συναντήσεων και των συζητήσεων του με Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους πολιτικούς, δημοσιογράφους και παράγοντες της οικονομικής ζωής, οι οποίοι είχαν υποστηρίξει τις αμερικανικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες για διευθέτηση του Κυπριακού, μέσω του αντιδημοκρατικού σχεδίου Ανάν. Παραδοχή με ερωτηματικά για ευαίσθητες δραστηριότητες Παρ' όλα αυτά, αφήνει ίχνη, σε τηλεγράφημα που απέστειλε στον τότε υπουργό Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, που οδηγούν τους ερευνητές σε λογικά συμπεράσματα, καθώς χωρίς ντροπή παραδέχεται ότι στην Αμερικανική Πρεσβεία της Λευκωσίας δημιουργήθηκε ταμείο με αρμοδιότητα «ευαίσθητες πολιτικές δραστηριότητες». Η παραδοχή του προκαλεί πολλά ερωτηματικά, καθώς σε άλλες περιπτώσεις χωρών της Λατινικής Αμερικής, παρόμοια ταμεία χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγορά πολιτικών και άλλων παραγόντων της δημόσιας και οικονομικής ζωής. Η δημοσιοποίηση των εγγράφων, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από τη συγγραφή τους, χαρακτηρίστηκε ύποπτη, σε μία περίοδο όπου οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό κρέμονται από μία κλωστή και οι Αμερικανοί, σε περίπτωση νέου δημοψηφίσματος, θα χρειαστεί να στηριχθούν στους ίδιους ανθρώπους, που τους υποστήριξαν το 2004, ιδιαίτερα τα στελέχη και τους οπαδούς του Δημοκρατικού Συναγερμού.

Η αμερικανική πρεσβεία δεν θέλει να μπει σε διελκυστίνδα για τις χρηματοδοτήσεις «στην παρούσα φάση που βρίσκεται το Κυπριακό και ειδικά λίγες μέρες πριν την έναρξη των απευθείας συνομιλιών», μας ενημερώνει ελληνοκυπριακή εφημερίδα, που ανέλαβε να εξηγήσει στον κυπριακό λαό ότι η αμερικανική πρεσβεία αγαπά την Κύπρο περισσότερο από τον Φιλελεύθερο και τον Μιχάλη Ιγνατίου. Μας εκπλήσσει κάθε φορά η ευκολία με την οποία μερικοί δημοσιογράφοι αναλαμβάνουν να εξηγούν στον κυπριακό λαό, πόσο καλή είναι η αμερικανική πρεσβεία και πόση φιλανθρωπία κρύβεται πίσω από τα δολάρια, που μοιράζονται στην Κύπρο όλα αυτά τα χρόνια, που μας έπνιξαν με την αγάπη και τη βοήθεια τους. Στην «παρούσα φάση» λοιπόν, ο Μιχάλης Ιγνατίου έφερε στο φως ακόμα ένα έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας με το οποίο αποκαλύπτει ότι για να αποφύγουν την ενημέρωση της κυπριακής κυβέρνησης για τον τρόπο που θα διοχέτευαν και τους παραλήπτες εκατομμυρίων δολαρίων, οι Αμερικανοί ήθελαν να υπαχθεί η διαχείριση σε πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών. Η αμερικανική πρεσβεία αποφάσιζε ποιος θα έπαιρνε τα χρήματα και ο επικεφαλής των Καλών Υπηρεσιών του Γ.Γ. του ΟΗΕ, τα μοίραζε στους ιθαγενείς ως ανθρωπιστική βοήθεια στα δικοινοτικά τους προγράμματα. Στο έγγραφο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αναφέρεται απροκάλυπτα ότι : «Το μεγάλο ποσό της ετήσιας χορηγίας - 10 εκατομμύρια δολάρια ετησίως - αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό νέο εργαλείο άσκησης πολιτικής» για τις ΗΠΑ και τον ΟΗΕ. Αυτή και μόνο η αναφορά θα έπρεπε να κάνει όσους Κύπριους διατηρούν ακόμα ίχνος αξιοπρέπειας να ξεσηκωθούν και να ζητήσουν εξηγήσεις. Να απαιτήσουν να ξεκαθαρίσει μια και καλή τόσο εκ μέρους της αμερικανικής πρεσβείας όσο και εκ μέρους της κυπριακής κυβέρνησης όλο το φάσμα των χρηματοδοτήσεων και γενικά των ξένων παρεμβάσεων στην πολιτική ζωή της Κύπρου. Αντί αυτού όμως, εμφανίζονται δημοσιογράφοι, που θίγονται (τις περισσότερες φορές αδικαιολόγητα) και σπεύδουν να υπερασπιστούν την αμερικανική πρεσβεία, σε βαθμό που σε κάνουν να διερωτάσαι τι διάολο συμβαίνει μαζί τους. Αντί να θίγονται οι Αμερικανοί και να προσπαθούν να σκεπάσουν τα βρόμικα παιχνίδια τους, θίγονται Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι μανιωδώς (αρωστημένα) αγωνίζονται να πλήξουν την επαγγελματική ακεραιότητα του Μιχάλη, με υπονοούμενα για τις πολιτικές του θέσεις. Δεν σκέφτονται ότι αποδεδειγμένα πια και με δημοσιογραφικές επιτυχίες, όχι με δημοσιογραφικές λουβάνες, αν έλειπε ο Μιχάλης από την Ουάσιγκτον θα γνωρίζαμε πολύ λιγότερα, ελάχιστα, από όσα παρασκήνια παίζονται σε βάρος μας όλα αυτά τα τελευταία χρόνια. Αλλά, ακόμα κι αν θέλουν να υποβαθμίσουν τα αμερικανικά έγγραφα, ποια άλλη μαρτυρία χρειάζονται από αυτήν που έκανε ο ίδιος ο επικεφαλής του Τμήματος Δημοσίων Υποθέσεων της αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία, Τομ Μίλερ, ο οποίος σε συνέντευξη στην Άννη Χαραλάμπους, στον Φιλελεύθερο (8 Ιουνίου 2008) είπε χωρίς περιστροφές ότι «αν δεν ήταν και τα δικοινοτικά προγράμματα το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2004 θα ήταν 90% υπέρ του ΟΧΙ». Δηλαδή, σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα τους έλεγαν κατάμουτρα οι Αμερικανοί ότι παρενέβησαν και επηρέασαν την ελεύθερη βούληση του λαού και αντί να αισθάνονται προσβεβλημένοι, σπεύδουν να υποβάλλουν τα σέβη τους σ΄ αυτούς που τους πατρονάρουν;

Από το 1997 και με περίπου 10 εκατ. δολάρια ετησίως, μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων που εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν με τρόπο... μαγικό, η Ουάσιγκτον προσπάθησε να αλλάξει τα δεδομένα στη Μεγαλόνησο. Το μέγεθος της αμερικανικής επιχείρησης δύσκολα μπορεί να υπολογιστεί. Οσα αποκαλύπτουμε σήμερα αποτελούν απλώς την κορυφή του παγόβουνου, αφού πλήθος στοιχείων και επίσημων εγγράφων παραμένουν «δεσμευμένα» από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

«Η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία (στον ΟΗΕ) θα πρέπει να εξηγήσει με σαφήνεια (στον κ. Πρέντεργκαστ) ότι το μεγάλο ποσό της ετήσιας χορηγίας (των ΗΠΑ) -10 εκατ. δολάρια ετησίως- αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό νέο εργαλείο άσκησης πολιτικής (στο νησί) για την προσπάθεια του ΟΗΕ και των Ην. Πολιτειών να προωθήσουν τη λύση του προβλήματος της Κύπρου».

Αυτό αναφέρεται σε εμπιστευτικό τηλεγράφημα του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία προς τον υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών και τις Μόνιμες Αντιπροσωπείες στα Ηνωμένα Εθνη (Νέα Υόρκη και Γενεύη) και με το οποίο περιγράφεται λεπτομερώς το σχέδιο που μετέτρεψε εκατομμύρια δολάρια της αμερικανικής βοήθειας σε μοχλό πολιτικής πίεσης -ο οποίος ανδρώθηκε ιδιαίτερα την περίοδο πριν από την τελική κατασκευή του σχεδίου Ανάν.

Οι ΗΠΑ με 10 εκατ. δολάρια κάθε χρόνο, από το 1997, απροκάλυπτα χρηματοδότησαν τις προσπάθειες των Ηνωμένων Εθνών, συμπεριλαμβανομένου του αντιδημοκρατικού σχεδίου Ανάν. Μέσω ΜΚΟ, που ξεφύτρωναν «σαν μανιτάρια», έρρεαν τα τεράστια ποσά της «πολιτικής μίζας», προκειμένου να κυριαρχήσει στη Μεγαλόνησο το πολυπόθητο από τη Δύση «ναι».

Πήραν και δανεικά το 2004
Τέτοια ήταν η αμερικανική γαλαντομία, που λίγες εβδομάδες πριν από το δημοψήφισμα του Απριλίου 2004, το ποσό της βοήθειας εξαντλήθηκε και χρειάστηκε να δοθούν κι άλλα «δανεικά» από διάφορα αμερικανικά Προγράμματα Βοήθειας. Η αποκάλυψη σήμερα από το «Εθνος της Κυριακής» του συγκεκριμένου τηλεγραφήματος αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου, καθώς αναμένεται κυριολεκτικά χιονοστιβάδα αποκαλύψεων αφ ης στιγμής η Ουάσιγκτον αποφασίσει να αποχαρακτηρίσει ογκώδεις φακέλους, από τους οποίους περιγράφεται η τρομακτική σε έκταση αμερικανική επιχείρηση υποστήριξης των προσπαθειών των Ην. Εθνών συμπεριλαμβανομένης της αποδοχής του σχεδίου Ανάν.

Το εμπιστευτικό τηλεγράφημα, που παραδόθηκε αποχαρακτηρισμένο (unclassified) στο «Εθνος της Κυριακής», είναι μέρος εκατοντάδων απόρρητων εγγράφων, τα οποία αναφέρονται με λεπτομέρειες στους στόχους του περίφημου Δικοινοτικού Προγράμματος Βοήθειας της αμερικανικής USAID, όπως και στους αποδέκτες των χρημάτων. Τα έγγραφα υπογράφονται από τους πρέσβεις Κένεθ Μπριλ και Μάικλ Κλόσον και παραμένουν και σήμερα απόρρητα. Σε ένα από αυτά ο κ. Κλόσον καταγράφει την ενδιαφέρουσα συζήτησή του με «αρχηγό Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης» (NGO leader). Ο κατάλογος των ατόμων που αποδέχθηκαν οικονομική ενίσχυση μέσω Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (MKO-NGO), οι οποίες από το 1997 ξεφυτρώνουν στην Κύπρο σαν τα μανιτάρια, παραμένει απόρρητος, αν και ο γενικός γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, που προσφέρει ακόμα ασυλία στην USAID, έχει δικαίωμα να τον δημοσιοποιήσει. Μέχρι σήμερα δεν το έχει πράξει. Η επιμονή των Αμερικανών να νομιμοποιηθεί ο απόρρητος χαρακτήρας της διανομής των κονδυλίων τους, προκάλεσε δικαιολογημένα ερωτήματα, τα οποία εξέφρασαν επίμονα και επανειλημμένα Ελληνοκύπριοι κρατικοί αξιωματούχοι στους Αμερικανούς, από το 1998, όταν άρχισε να λειτουργεί ο μηχανισμός, μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα, στις συζητήσεις με τους Αμερικανούς, όπως περιγράφονται σε έγγραφα, έθεσαν τα εξής δεδομένα:

Πρώτον: Η υπαγωγή του προγράμματος υπό τον ΟΗΕ δείχνει ότι η Ουάσιγκτον επιδιώκει ουσιαστικά να ξεπλύνει μέσω του Διεθνούς Οργανισμού τις όποιες οικονομικές ενισχύσεις στην Κύπρο. «Εάν», υποστήριξαν, «όλα ήταν τόσο αθώα, δεν υπήρχε κανένας λόγος παράκαμψης της επίσημης και νόμιμης κυβέρνησης» του νησιού.

Δεύτερον: Τόνισαν ότι συγχρόνως τίθεται το μεγάλο ερώτημα της οικονομικής ενίσχυσης MKO-NGO, οι οποίες εξαφανίζονταν το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίζονταν για προώθηση συγκεκριμένων στόχων. Υπογραμμίστηκε ως θέση-απάντηση στην αμερικανική άρνηση για διαφάνεια ότι «η επίλυση του Κυπριακού μπορεί να ακούγεται ως κοινά αποδεκτός στόχος, αλλά, όπως αποδείχθηκε (το 2004), είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα, όταν προωθείται συγκεκριμένη μορφή λύσης, με την οποία διαφωνεί η συντριπτική πλειοψηφία στη μία πλευρά».

Τρίτον: Ισχυρίστηκαν ότι το ζήτημα των χρηματοδοτήσεων δημιουργεί έτσι προϋποθέσεις άμεσης και μη νόμιμης παρέμβασης διά της δημιουργίας μηχανισμών και επιρροής για την προώθηση του συγκεκριμένου στόχου και του συγκεκριμένου σχεδίου λύσης, όπως προέβλεπε το κείμενο του Κόφι Ανάν.

Η αμερικανική πρεσβεία έδρασε άμεσα για να εξασφαλίσει το απόρρητο μέσω του ΟΗΕ, όταν πληροφορήθηκε ότι μέλη τής τότε κυβέρνησης του Γλαύκου Κληρίδη, που αποφάσισαν να δράσουν «εθνικά», έχοντας το μυαλό τους στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές, ενημερώθηκαν ότι ο τρόπος διάθεσης των αμερικανικών χρημάτων ήταν παράνομος.

Στο τέλος Φεβρουαρίου του 1997, ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Αλέκος Μιχαηλίδης, ο οποίος λίγες ημέρες μετά παραιτήθηκε υπό την πίεση του Γλαύκου Κληρίδη, διαμαρτυρήθηκε επίσημα στον Αμερικανό πρέσβη.

Ο κ. Μπριλ, σε συνεννόηση με την Ουάσιγκτον και τον αντιπρόσωπο του ΟΗΕ, Γκουστάβ Φεϊσέλ, σχεδίασε τη νομιμοποίηση της αμερικανικής βοήθειας και τη μετατροπή της σε πολιτικό όπλο, θέτοντας όλο το ποσό υπό τη δικαιοδοσία του κ. Φεϊσέλ και στη συνέχεια υπό τον Αλβάρο ντε Σότο.

Η παράκαμψη της κυβέρνησης και τα... ψιλά του κου Πρέσβη

Στο τηλεγράφημα, που δημοσιεύει σήμερα το «Εθνος της Κυριακής» και υπογράφει ο πρέσβης Μπριλ, αποκαλύπτεται το παρασκήνιο της δημιουργίας ενός μηχανισμού, υπό την ομπρέλα του ΟΗΕ, έτσι ώστε να απαγορεύεται στην αρμόδια κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας να πληροφορείται τον τρόπο διάθεσης των χρημάτων και τους αποδέκτες των αμερικανικών δολαρίων.

Η λειτουργία του μηχανισμού διάθεσης της αμερικανικής οικονομικής βοήθειας ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 1998 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει απολύτως κανένα δικαίωμα η Λευκωσία να ζητήσει ενημέρωση, ένα γεγονός που ανάγκασε τον σημερινό Πρόεδρο του νησιού να ζητήσει τον περασμένο Ιούνιο να τερματιστεί πάραυτα η πρακτική αυτή. Παράλληλα με το πρόγραμμα αυτό αποδεικνύεται από αμερικανικά έγγραφα ότι συνεχίστηκε μέχρι και τον Ιούνιο του 2004 η διάθεση χρημάτων μέσω ενός άλλου ταμείου, που ελέγχεται αποκλειστικά από τον εκάστοτε Αμερικανό πρέσβη. Το ταμείο αυτό χορηγεί κονδύλια μέχρι του ποσού των 10 χιλιάδων δολαρίων, για να αποφεύγονται προβλήματα με την αμερικανική εφορία (IRS), αλλά και ο κίνδυνος αποκάλυψης των ονομάτων των αποδεκτών.

Το αποκαλυπτικό τηλεγράφημα για το σχέδιο των ΑμερικανώνΤο κείμενο του τηλεγραφήματος ακολουθεί:

Προς: Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία ΟΗΕ Νέα Υόρκη - Προτεραιότητα

Υπουργό Εξωτερικών Ουάσιγκτον - Προτεραιότητα 4092

Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στη Γενεύη - Εμπιστευτικό

Κοινοποιείται στην USAID/ENI (στους Β. Turner-L. Libanati)

Επίσης: Στο τμήμα για την Ευρώπη/SΕ, στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία των ΗΠΑ στον ΟΗΕ για τους Palmer, Hume/Wood, στη Γενεύη για W.R. Brownfield

Θέμα: Αιτούμεθα βοηθείας για να πείσουμε τα Ηνωμένα Εθνη να αναλάβουν το Πρόγραμμα Αρωγής για την Κύπρο

1. Το παρόν έγγραφο είναι μήνυμα για δράση (This is an action message). Βλέπε Παραγράφους 3 και 7.

2. (C) Περίληψη και αίτηση για δράση: Ο ύπατος αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες (UNHCR), ο οποίος είναι και ο αποδέκτης (grantee) των 10 εκατομμυρίων δολαρίων της αμερικανικής εξωτερικής βοήθειας προς την Κύπρο επί 22 χρόνια, αποφάσισε να αποσυρθεί στα τέλη του 1997.

Για πολιτικούς λόγους, που αφορούν αποκλειστικά την Κύπρο, το Δικοινοτικό Πρόγραμμα Βοηθείας (Bicommunal Aid Program) δεν μπορεί να υπάρξει εκτός της ομπρέλας του ΟΗΕ. Η μοναδική υπηρεσία του ΟΗΕ, ικανή να αναλάβει αυτό το έργο είναι το Γραφείο Αποστολής Καλών Υπηρεσιών του γενικού γραμματέα στη Κύπρο, το οποίο δεν είναι διαπιστευμένο στην κυβέρνηση της Κύπρου και επομένως μπορεί να κινείται και να λειτουργεί ελεύθερα και στις δύο πλευρές του νησιού.

(Ακολουθεί λογοκριμένο κείμενο 11 γραμμών, το οποίο -σύμφωνα με διπλωματική πηγή που συνεργάστηκε με το «Εθνος της Κυριακής»- αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι τα αμερικανικά δολάρια πρέπει να διοχετεύονται στην Κύπρο μέσω των υπηρεσιών του ΟΗΕ, για να μη δικαιούται η τότε κυβέρνηση του Γλαύκου Κληρίδη να ελέγχει τον τρόπο διάθεσης και τους αποδέκτες. Παρά τις προσπάθειες ερευνητών και δημοσιογράφων, το κείμενο της παραγράφου παραμένει μέχρι σήμερα απόρρητο).

3. (C) Περίληψη του αιτήματος για δράση: Ζητούμε όπως η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία (των ΗΠΑ στον ΟΗΕ) συναντηθεί με τον αναπληρωτή γενικό γραμματέα για Πολιτικές Υποθέσεις πρέσβη Prendergast ή με τον John Renniger, επικεφαλής της Διεύθυνσης Ευρώπης, την εβδομάδα τις 31ης Μαρτίου για να απαιτήσει τη σύμφωνη γνώμη τους, ούτως ώστε να μετατεθούν οι ευθύνες για την υλοποίηση του Προγράμματος Βοηθείας στο γραφείο του Φέισελ. Τα σημεία που θα χρησιμοποιήσουν (οι Αμερικανοί διπλωμάτες) στη συνομιλία μαζί τους (με τους αξιωματούχους του ΟΗΕ) θα τα βρείτε στην παράγραφο 7. Η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία θα πρέπει να σημειώσει το μοναδικό ταίριασμα μεταξύ των στόχων του Δικοινοτικού Προγράμματος Βοηθείας -για να αναπτυχθούν δικοινοτικοί δεσμοί που θα βοηθήσουν την πολιτική διευθέτηση στο νησί- και της Αποστολής των Καλών Υπηρεσιών του ΟΗΕ στην Κύπρο.

Η (Αμερικανική) Μόνιμη Αντιπροσωπεία θα πρέπει επίσης να εξηγήσει με σαφήνεια ότι το μεγάλο ποσό της ετήσιας χορηγίας -10 εκατ. δολάρια ετησίως- αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό νέο εργαλείο άσκησης πολιτικής για την προσπάθεια του ΟΗΕ και των Ην. Πολιτειών να προωθήσουν τη λύση του προβλήματος της Κύπρου. Η Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ θα πρέπει να έχει υπόψη της ότι πρέπει να έχει καταλήξει σε μια συμφωνία και να υπογραφεί η επιχορήγηση, μέχρι την 30ή Σεπτεμβρίου 1997 (τέλος Περίληψης και Αίτησης για Δράση).

4. (C) Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ στην Κύπρο (UNHCR) κατάφερε να κάνει πραγματικότητα το Πρόγραμμα Βοηθείας στην Κύπρο, όταν αυτό πρωτοξεκίνησε ως ανθρωπιστική βοήθεια, το 1975. Παρόλο που το πρόγραμμα, εδώ και καιρό, δεν αναζητά τη συγκεκριμένη εξειδίκευση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, γεγονός παραμένει ότι (η Αρμοστεία του ΟΗΕ) είναι εγκεκριμένη (αναγνωρισμένη) από τον τοπικό Ερυθρό Σταυρό και όχι από την κυβέρνηση της Κύπρου.

Εξαιτίας αυτής της ιδιαιτερότητας, μπορεί να διευκολύνει τις δικοινοτικές επαφές και να αναπτύξει δραστηριότητες, που είναι και ο πρώτος στόχος του Προγράμματος Βοηθείας σήμερα. Ετσι λοιπόν η Αρμοστεία του ΟΗΕ παρέμεινε στη Κύπρο για να αναλάβει μια ουσιώδη αναπτυξιακή δραστηριότητα (σχετικά με το περιβάλλον, την υγεία, την αστική επανένταξη), όχι με το πρόγραμμα για τους πρόσφυγες, κατόπιν αιτήσεώς μας (not refugee program at our request). Παραθέτοντας (ως δικαιολογία) την παγκόσμια μείωση των πόρων, την εξυγίανση των θεσμών και την έλλειψη γνώσεων σε ό,τι αφορά αναπτυξιακά θέματα, η Αρμοστεία του ΟΗΕ στην Κύπρο αποφάσισε να σταματήσει να διοικεί και να υλοποιεί το (αμερικανικό) Πρόγραμμα Βοηθείας, στο τέλος του 1997.

Τα «μυστικά» της λογοκρισίας
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ προστατεύει προς το παρόν τους αποδέκτες, όμως έρχονται άλλα 577 έγγραφα

5. (C) Προκειμένου να συνεχίσουμε το Δικοινοτικό Πρόγραμμα Βοηθείας (στην Κύπρο), το οποίο χαίρει ισχυρής υποστήριξης από το Κογκρέσο, προσεγγίσαμε τον ειδικό αντιπρόσωπο του Γενικού Γραμματέα Γκουστάβ Φέισελ, για να διαπιστώσουμε κατά πόσο θα υποστήριζε τη μεταβίβαση από την UNHCR στην Αποστολή των Καλών Υπηρεσιών (του Γ.Γ. του ΟΗΕ), της υπευθυνότητας υλοποίησης (του Προγράμματος Βοηθείας). Το Γραφείο της Αποστολής Καλών Υπηρεσιών είναι ο μοναδικός οργανισμός που μπορεί να αναλάβει το Πρόγραμμα, δεδομένου ότι -όπως και η Υπατη Αρμοστεία στην Κύπρο- δεν λογοδοτεί στην κυβέρνηση της Κύπρου. Αυτό δίνει στον Φέισελ και στους συνεργάτες του τη δυνατότητα να εργάζονται ελεύθερα και έτσι να γίνουν αποδεκτοί και στα δύο μέρη του νησιού. Οι υπόλοιποι οργανισμοί του ΟΗΕ, καθώς επίσης και οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (NGOs) πρέπει να διαπιστευθούν ή να εγγραφούν στην κυβέρνηση της Κύπρου για να μπορέσουν να εργαστούν σε διάφορες αποστολές εδώ... Αυτό όμως θα σήμαινε ότι θα αποκλειόταν η αποδοχή τους από τις τουρκοκυπριακές αρχές. (Παραλείπεται η παράγραφος 6 του τηλεγραφήματος, η οποία έχει υποστεί λογοκρισία. Σύμφωνα με διπλωματική πηγή, που συνεργάστηκε με το «Εθνος της Κυριακής», στην παράγραφο αυτή τονίζεται η ζωτικής σημασίας -για τους Αμερικανούς- ιδιαιτερότητα της Αποστολής των Καλών Υπηρεσιών του Γ.Γ. του ΟΗΕ, η οποία δεν υπόκειται σε ελέγχους της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική η δυνατότητα της Αποστολής Καλών Υπηρεσιών, να μην ενημερώνει την κυπριακή κυβέρνηση για τα οικονομικά της. Παρά τις προσπάθειες ερευνητών και δημοσιογράφων, το κείμενο της παραγράφου παραμένει μέχρι σήμερα απόρρητο).

6. (C) Αίτηση για Δράση: Η διαδικασία μεταφοράς (του Προγράμματος Βοηθείας) υπό νέα διεύθυνση (new manager) απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή με τον χαρακτήρα του επείγοντος, επειδή η USAID πρέπει οπωσδήποτε να δώσει δεσμευτική υπόσχεση όχι αργότερα της 30ής Σεπτεμβρίου 1997 (πρόκειται για τα χρήματα του οικονομικού έτους 1996). Εξαιτίας αυτού του χρονικού εμποδίου είναι υψίστης σημασίας να κλείσουμε τη συμφωνία με τον ΟΗΕ το συντομότερο δυνατόν τη διεύθυνση (management) του Προγράμματος στην Αποστολή Καλών Υπηρεσιών (του Γ.Γ. του ΟΗΕ). Μια ομάδα τεχνικών απ την USAID θα φτάσει στο νησί στις 2 Απριλίου, προκειμένου να ξεκινήσει συζητήσεις με τον Φέισελ για τη τακτοποίηση των λογιστικών και άλλων λεπτομερειών σχετικά με την εξόφληση και τη μετάβαση στη νέα διοίκηση.

Προτείνουμε όπως η Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ αναζητήσει ένα θετικό σήμα από την έδρα του ΟΗΕ όσο το δυνατόν συντομότερα, ούτως ώστε η ομάδα της USAID μας να μπορέσει να πάει από την Κύπρο στη Νέα Υόρκη για να ξεκαθαρίσει κάποιες λεπτομέρειες μέχρι τη προθεσμία της 30ής Σεπτεμβρίου. Συμφωνήσαμε με τον Φέισελ να διευθετήσουμε στις αρχές της επόμενης εβδομάδας μια συνάντηση μεταξύ της Αμερικανικής Μόνιμης Αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ και της Πολιτικής Διεύθυνσης του ΟΗΕ. Θα είναι πολύ κρίσιμη για να προχωρήσει μπροστά η διαδικασία. Θα το εκτιμούσαμε πολύ, εάν η Αμερικανική Μόνιμη Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ πραγματοποιούσε μια συνάντηση και μας ενημέρωνε για το αποτέλεσμα. Στη συνέχεια, εμείς θα εργαστούμε με την ομάδα της USAID για να διευθετηθεί μια συνάντηση στη Νέα Υόρκη.

7. (C) Εδώ ξεκινούν τα σημεία συζήτησης στη συνάντηση με τον ΟΗΕ:

- Η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες μας έχει ειδοποιήσει ότι θα αποσυρθεί απ τη διοίκηση και την εφαρμογή του Δικοινοτικού Προγράμματος Βοηθείας στην Κύπρο μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς.

- Πιστεύουμε ότι το Δικοινοτικό Πρόγραμμα θα είναι αποτελεσματικό, μόνο εάν μπορεί να λειτουργεί κάτω από τη σημαία του ΟΗΕ.

- Δεδομένης της ανάγκης ότι ο διευθυντής του Προγράμματος πρέπει να μπορεί να εργαστεί και στις δύο πλευρές του νησιού, η Αποστολή του Γραφείου Καλών Υπηρεσιών του Γενικού Γραμματέα στην Κύπρο είναι ο πλέον κατάλληλος οργανισμός για την εφαρμογή του Προγράμματος Βοηθείας.

- Η Πρεσβεία μας έχει πλησιάσει το προσωπικό των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο σχετικά με το θέμα αυτό. Μια ομάδα της USAID θα είναι στην Κύπρο από τις 2 μέχρι τις 9 Απριλίου για να συζητήσει τις λογιστικές λεπτομέρειες, καθώς και άλλες ουσιαστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη συμφωνία επιχορήγησης.

- Να εισηγηθείτε όπως η ομάδα της USAID συναντηθεί με το αρμόδιο προσωπικό στη Νέα Υόρκη μετά την επίσκεψη στην Κύπρο.

- Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα, καθώς όλες οι εκκρεμότητες θα πρέπει να διευθετηθούν το αργότερο μέχρι την 30ή Σεπτεμβρίου.

- Το Πρόγραμμα Βοηθείας είναι ένα σημαντικό εργαλείο άσκησης πολιτικής στη κοινή μας προσπάθεια να προωθήσουμε μια δικοινοτική κατανόηση και να καταλήξουμε σε μια πολιτική διευθέτηση. Ελπίζω ότι μπορούμε να υπολογίζουμε στη βοήθειά σας σε αυτή τη νέα διευθέτηση.

- Υπάρχει σημαντική υποστήριξη απ το Κογκρέσο γι αυτό το πρόγραμμα.

e-reporter, http://orfni.blogspot.com/2008/07/dollars.html
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ
Η πρώτη σύγκρουση μεταξύ της Λευκωσίας και της Ουάσιγκτον, από την εκλογή του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια, σημειώθηκε τον περασμένο μήνα, με αφορμή τα εκατομμύρια που ξοδεύει ανεξέλεγκτα η USAID (United States Agency for International Development) στο νησί, χωρίς να δίνει λογαριασμό στην κυβέρνηση της Κύπρου, όπως είναι υποχρεωμένη από το αμερικανικό Κογκρέσο, που εγκρίνει τα κονδύλια.
Η διαμάχη ξεκίνησε από μία «αθώα» υποτίθεται πρωτοβουλία των «ανθρώπων» της USAID στην Κύπρο, που εξόργισε τους αρμοδίους κυβερνητικούς παράγοντες, και η οποία αφορούσε την αναστήλωση μίας εκκλησίας στα κατεχόμενα εδάφη της νήσου. Στη συνέχεια, οι Αμερικανοί προκήρυξαν μία θέση διευθυντή «στην τουρκική Κύπρο», όπως σημείωνε η ανακοίνωσή τους, με αποτέλεσμα «να ξεχειλίσει το ποτήρι», όπως τόνισε στο «Εθνος της Κυριακής» κυβερνητική πηγή της Λευκωσίας.
Με εντολή του κ. Χριστόφια, εστάλη αυστηρή επιστολή στον Αμερικανό πρέσβη στην Λευκωσία, Ρόναλντ Σλίκερ, από τον οποίο απαιτούνται άμεσα εξηγήσεις. Το «ΕτΚ» πληροφορήθηκε ότι ο πρέσβης απέστελε πάραυτα την επιστολή στην Ουάσιγκτον, υπόψιν της υπουργού Εξωτερικών, Κοντολίζα Ράϊς και της Διεύθυνσης Νότιας Ευρώπης.
Για να προλάβει δυσάρεστες καταστάσεις, όπως αυτές που σημειώθηκαν πριν από το δημοψήφισμα, όταν με υπαιτιότητα της Ουάσιγκτον αφέθηκαν να αιωρούνται κατηγορίες για χρηματισμό εναντίον Κυπρίων πολιτών, υπογραμμίζεται στην επιστολή η ανάγκη υπογραφής Συμφωνίας Συναντίληψης, η οποία θα υποχρεώνει την USAID να ενημερώνει την κυπριακή κυβέρνηση για τον τρόπο διάθεσης εκατομμυρίων δολαρίων, ιδιαίτερα όσον αφορά τους αποδέκτες των χρημάτων. Η αμερικανική κυβέρνηση αρνήθηκε επανηλειμμένα να υπογράψει αυτή τη συμφωνία, όπως είναι υποχρεωμένη και δεσμευμένη με νόμο που ψήφισε το Κογκρέσο.
Στην επιστολή, αποκαλύπτεται μία τροπολογία, που «πέρασε» από το Κογκρέσο, και διατηρήθηκε μέχρι τώρα μυστική, για την υποχρέωση του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ να παραδώσει στην Βουλή και τη Γερουσία τους αποδέκτες αμερικανικών χρημάτων που εστάλησαν κατά καιρούς στην Κύπρο.

Ο κατάλογος αυτός δεν έχει αποσταλεί ακόμα από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, κατά παράβαση του σχετικού νόμου.

Το Κογκρέσο απαίτησε επίσης να λάβει κατάλογο με τα έργα που έγιναν, ενώ ζητά και εξηγήσεις για τον ρόλο που αυτά (τα έργα) έπαιξαν στην επανένωση της Κύπρου. Σύμφωνα με πληροφορίες, το Κογκρέσο ζητά αναλυτικό λογαριασμό για ποσά που ξεπερνούν τα 100 εκατομμύρια δολάρια.
Σημειώνεται ότι η USAID απάντησε πρόσφατα σε αιτήματα ερευνητών, που ενδιαφέρθηκαν για τον τρόπο διάθεσης των κονδυλίων της στην Κύπρο, λέγοντας ότι δεν διέθεσε χρήματα στο νησί, ενώ –την ίδια στιγμή- στην ιστοσελίδα της υπερηφανεύεται ότι έγιναν πολλά έργα με αμερικανικά δολάρια.

Η USAID θεωρεί υπεύθυνη την UNOPS για την διάθεση των κονδυλίων, επιρρίπτοντας σ’ αυτήν την ευθύνη για τυχόν παρατυπίες. Από το 1997 μέχρι το 2004, η αμερικανική κυβέρνηση έθεσε τον πακτωλό δολαρίων που διέθεσε για «την επανένωση της Κύπρου», υπό την αιγίδα των Ην. Εθνών, καθώς, με τον τρόπο αυτό, καθιστούσε απαγορευτική κάθε ενημέρωση της κυπριακής κυβέρνησης. Σε απόρρητο έγγραφο της αμερικανικής πρεσβείας στην Λευκωσία, περιγράφεται η απαράδεκτη μεθόδευση, όπως και ο εξαναγκασμός του πρώην βοηθού γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Κιέραν Πρέτεργκαστ, να αποδεχθεί τον διακανονισμό, με τρόπο ώστε να νομιμοποιείται η χορήγηση των κονδυλίων.
Στην επιστολή, ημερομηνίας 12 Ιουνίου 2008, που έστειλε το κυπριακό υπουργείο των Εξωτερικών στον κ. Σλίκερ, αναφέρονται τα εξής:
Θέμα: USAID
Σ

ας γράφω αναφορικά με πληροφορία που λάβαμε σχετικά με δύο προγράμματα που επιχορηγούνται από την USAID στη Κύπρο. Συγκεκριμένα:
1). Το Τμήμα Αρχαιοτήτων εξέφρασε τη δυσαρέσκεια του σχετικά με τις οικοδομικές εργασίες που γίνονται στην ιστορική Εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου στην Αμμόχωστο και επιχορηγούνται απ’ το σχέδιο “Save” της USAID. Ούτε το Τμήμα Αρχαιοτήτων, ούτε το υπουργείο Εξωτερικών διαβουλεύθησαν ή ενημερώθησαν για τα σχέδια αυτά πριν ξεκινήσουν, δεν έλαβαν καν πληροφόρηση για τις οικοδομικές εργασίες. Για την ακρίβεια, το Τμήμα Αρχαιοτήτων ενημέρωσε το υπουργείο Εξωτερικών αφού το πληροφορήθηκε από τα επισυναπτόμενα δημοσιεύματα του Τύπου.
2). Η κήρυξη θέσης εργασίας (επισύναψη 2) για την θέση του Διευθυντή της Ακαδημίας Επιμορφωτικής Ανάπτυξης, «που στοχεύει στην υποστήριξη μιας υπεύθυνης οικονομικής ανάπτυξης στη Τουρκική Κύπρο». Πέρα απ’ την απαράδεκτη ωρολογία που χρησιμοποιήθηκε, διερωτάται κανείς αν το συγκεκριμένο αυτό πρόγραμμα είναι στην ίδια γραμμή με τους στόχους της USAID όσον αφορά στην «επανένωση του νησιού» και στη προώθηση ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων.
Δυστυχώς, η συνάντηση στο υπουργείο Εξωτερικών στη Λευκωσία με τους αντιπροσώπους της USAID, στις 11 Δεκεμβρίου του 2007 δεν απέδωσε ουσιώδεις διαβουλεύσεις με τη Κυβέρνηση της Κύπρου. Η Κυβέρνηση της Κύπρου αδυνατεί να ενημερώσει την Αμερικανική Πρεσβεία στη Λευκωσία δεδομένου οτι δεν έχει λάβει καμία σημαντική πληροφορία, ούτε κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ούτε και μετά απ’ αυτήν. Περιμένουμε κάποιες διευκρινήσεις σχετικά με τα θέματα που συζητήθησαν τότε, ώστε να αποφύγουμε παρόμοιες καταστάσεις όπου ενημερωνόμαστε για τις δραστηριότητες της USAID στις κατεχόμενες περιοχές μέσω δημοσιευμάτων του Τύπου, όπως στη περίπτωση των οικοδομικών εργασιών στην ιστορική εκκλησία των Αγ. Πέτρου και Παύλου
Σε εκείνη τη συνάντηση είχαμε επιμείνει να καταλήξουμε σε ένα Μνημόνιο Συναντίληψης με την USAID προκειμένου να προωθήσουμε τον μηχανισμό ώστε οι διαβουλεύσεις μας να είναι πιο ουσιώδεις. Δυστυχώς, η USAID απέρριψε την ιδέα, λέγοντας οτι ένα τέτοιο Μνημόνιο Συναντίληψης θα προκαλούσε δυσανασχέτηση και θα καθυστερούσε τα προγράμματα.
Παρ’ όλα αυτά, η Κυβέρνηση της Κύπρου ελπίζει ακόμα οτι ένα Μνημόνιο Συναντίληψης μπορεί να επιτευχθεί στο άμεσο μέλλον με την USAID. Ένα μνημόνιο που θα κάνει δυνατή τη διαφάνεια και τη σωστή διαβούλευση, και την εξασφάλιση οτι τα προγράμματα αυτά όντως «στοχεύουν στην επανασύνδεση του νησιού και είναι σχεδιασμένα ώστε να μειώσουν την ένταση και να προωθήσουν την ειρήνη και την συνεργασία μεταξύ των δύο κοινοτήτων της Κύπρου».
Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε την ανάγκη ώστε όλες αυτές οι διαβουλεύσεις να λαμβάνουν χώρα απ’ το αρχικό στάδιο. Μια τέτοια συζήτηση θα βοηθήσει να αποφύγουμε να συμπέσουμε με προγράμματα που επιχορηγούνται απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση, την European Economic Area, και από άλλες χώρες ή παγκόσμιους οργανισμούς.
Οι Τεχνικές επιτροπές που καθιερώθηκαν μετα τις Συμφωνίες της 8ης Ιουλίου 2006 και της 21ης Μαρτίου 2008 μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων, σκοπεύουν να συζητήσουν καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων. Τα προγράμματα της USAID «στοχεύουν στην επανασύνδεση του νησιού και είναι σχεδιασμένα ώστε να μειώσουν την ένταση και να προωθήσουν την ειρήνη και συνεργασία μεταξύ των δύο κοινοτήτων της Κύπρου». Άρα λοιπόν, δεδομένου και της ευαίσθητης περιόδου στην οποία βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις, η ανάγκη για διαβουλεύσεις και διαφάνεια είναι ακόμα πιο σημαντική προκειμένου να εξασφαλίσουμε οτι οι τεχνικές επιτροπές θα συζητήσουν θέματα εν πληρη γνώση του τι συμβαίνει στο έδαφος. Τα μελλοντικά προγράμματα της USAID ή αυτά τα οποία εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή, μπορεί να επηρεάσουν θέματα τα οποία θα συζητηθούν και θα διαπραγματευτούν στο άμεσο μέλλον. Για το λόγο αυτό, οι δραστηριότητες της USAID δεν πρέπει να προκαταλαμβάνουν το αποτέλεσμα καμίας διαπραγματεύσης του Κυπριακού ζητήματος.
Επιπλέον, τα προγράμματα της USAID δεν πρέπει να δημιουργούν ούτε να στηρίζουν πολιτικά ιδρύματα ή δραστηριότητες της παράνομης και εξαρτημένης τοπικής διοίκησης της Τουρκίας στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, τα οποία δεν είναι αναγνωρισμένα από την Διεθνή Κοινότητα, συμπεριλαμβανομένων και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Προκειμένου να αποφύγουμε μελλοντικά προβλήματα όσον αφορά στο θέμα αυτό, η Κυβέρνηση επιμένει στη πρόταση της να αποφασιστεί ένα Μνημόνιο Συναντίληψης με την USAID όσον αφορά στη χρήση των αμερικανικών επιχορηγήσεων στη Κύπρο, το συντομότερο δυνατόν. Για το σκοπό αυτό θεωρούμε πολύ χρήσιμη και τη γλώσσα που χρησιμοποίησε το Κογκρέσο στην περυσινή έκθεση κατανομής (κονδυλίων), που απαιτούσε από το Στέϊτ Ντιπάρτμεντ να αποστείλει στο Κογκρέσο έκθεση για τις δεσμεύσεις και τις δαπάνες όλων των διμερών επιχορηγήσεων που δόθησαν για τη Κύπρο, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που έλαβαν τις επιχορηγήσεις, την χρησιμότητα και τον ρόλο τους στην υποστήριξη της επανένωσης του νησιού.
Επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω οτι ο μοναδικός μας στόχος είναι να βελτιώσουμε τη συνεργασία και τις διαβουλεύσεις μεταξύ των πλευρών.
Όπως πάντα, είμαι στη διάθεση σας για επιπρόσθετες διευκρινήσεις ή πληροφορίες, και ελπίζω οτι σύντομα θα συναντηθούμε προκειμένου να συζητήσουμε πιο αναλυτικά αυτά τα θέματα".

Ασχετο: Μήπως η Ελληνική Κυβέρνηση γνωρίζει"κάτι" για την ταμπακιέρα; Ποιοί δηλαδή Ελληνες (κάθε είδους) έγιναν αποδέκτες των αμερικανικών κονδυλίων ώστε να μας πείσουν για την αναγκαιότητα και την χρησιμότητα της αμερικάνικης πολιτικής για το...καλό μας;

Εισαγωγή Π. Ήφ. Αντί δικού μου σχολίου παραθέτω εδώ ακόμη ένα εξαιρετικό κομμάτι του εξαιρετικού δημοσιογράφου Μιχάλη Ιγνατίου. Σημειώνω μόνο πως η διάβρωση του ακαδημαϊκού χώρου με τα ίδια λεφτά θεωρήθηκε από κάποιους ως "δικαίωμα" που απορρέει από την ... ακαδημαϊκή ανεξαρτησία. Έλεος ...

Οι κατηγορίες για χρηματισμό πολιτικών και άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής, προκάλεσαν δικαιολογημένη αγανάκτηση. Παρακολουθώντας κανείς, ακόμα και από μακριά την κατάσταση, όπως διαμορφώνεται μετά τις καταιγιστικές αποκαλύψεις των μέσων ενημέρωσης, δεν μπορεί παρά να νιώσει αποτροπιασμό. Tο πολιτικό σύστημα δείχνει διαλυμένο και διαβρωμένο, αλλά αυτό που περισσότερο ενοχλεί, είναι η ευκολία με την οποία η συγκεκριμένη εταιρεία άλωσε τα δύο μεγαλύτερα κόμματα. Σκάνδαλα διαφθοράς έχουν αποκαλυφθεί σχεδόν σ όλες τις χώρες. Aλλά, αυτό καθ αυτό το γεγονός, δεν μειώνει καθόλου τις κάκιστες εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν στον ελληνικό λαό για τα κόμματα και τους πολιτικούς. Oύτε ισχύουν στην ελληνική περίπτωση οι κλασικές φράσεις πως «όλοι οι πολιτικοί τα παίρνουν», ή ότι «παντού γίνονται αυτά». Eφόσον οι κατηγορίες αποδειχθούν -και τα ντοκουμέντα αυτό επιβεβαιώνουν- τότε το πρόβλημα για τους Eλληνες πολιτικούς είναι τεράστιο. H σχέση εμπιστοσύνης με τον λαό, θα εξαφανιστεί εντελώς.

Bέβαια, εκτός των πολιτικών, υπάρχουν και οι άλλοι παράγοντες που συνθέτουν το πολιτικό σύστημα. Tα τελευταία χρόνια, οι εκπρόσωποι των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σε όλο τον κόσμο -όχι μόνο στην Eλλάδα- έχουν αναδειχθεί σε κριτές των πάντων, χωρίς να επιτρέπουν καν τον αντίλογο, όταν αφορά τους ίδιους. Kαι όμως. . . Ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ως οι άνθρωποι που εκφράζουν γνώμη για τα πάντα, πρέπει να κρίνονται.

Tο τελευταίο διάστημα κυκλοφορούν ισχυρισμοί και για τον δημοσιογραφικό κόσμο, χωρίς να αντιδρά κανείς. Aντίθετα, έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά συναδέλφους να λένε πως θεωρείται «νόμιμη διαδικασία» η απασχόληση των δημοσιογράφων, ταυτόχρονα σε μέσα ενημέρωσης και σε γραφεία Tύπου υπουργείων, κρατικών οργανισμών, τραπεζών και άλλων ιδιωτικών εταιρειών.

Iσχυρίζονται ότι είναι «νόμιμη» η πληρωμή αεροπορικών εισιτηρίων και ξενοδοχείων, όταν οι προσκλήσεις έχουν αποστολείς υπουργούς, προέδρους τραπεζών, διευθυντές ιδιωτικών εταιρειών.

Yποστηρίζουν ότι αποτελεί σύνηθες φαινόμενο η αποδοχή πολυήμερων ταξιδιών από ξένες κυβερνήσεις. Mάλιστα, μερικές πρεσβείες, φροντίζουν να ενισχύουν και οικονομικά -«για τα καθημερινά έξοδα βρε αδελφέ»- όσους αποδέχονται να περιοδεύσουν στις χώρες τους και να επιστρέψουν με τις «καλύτερες των εντυπώσεων». . .

Oλα αυτά, και άλλα πολλά, ίσως αντιμετωπίζονται από μερικούς εκπροσώπους των MME ως «κέρδη» μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες. Δεν είναι. O,τι δεν πληρώνει το μέσο ενημέρωσης, πρέπει να απαγορεύεται δια ροπάλου. Διαφορετικά, ο λαός θα τοποθετήσει στην ίδια μοίρα με τους πολιτικούς, και τους δημοσιογράφους.

Mέχρι τον Aπρίλιο του 2004, η αμερικανική USAID, μέσω του OΗΕ, διοχέτευσε στην Kύπρο πλέον των 60 εκατομμυρίων δολαρίων με τη μορφή δικοινοτικών προγραμμάτων. Oι Aμερικανοί υποστηρίζουν ότι αυτά τα χρήματα δόθηκαν νόμιμα. . . Πρόσφατα, ο επικεφαλής του Tμήματος Δημοσίων Yποθέσεων της αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία, Tομ Mίλερ, που μετατέθηκε στην Aθήνα, τα είπε όλα με μία δήλωσή του στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος» (8/6/2008): «Aν δεν ήταν και τα δικοινοτικά προγράμματα» -δήλωσε ο Aμερικανός αξιωματούχος- «το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2004 θα ήταν 90% υπέρ του όχι». Δυστυχώς, η παραδοχή του κ. Mίλερ δεν συγκίνησε κανένα. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μεγαλύτερο σκάνδαλο από αυτό της Siemens. . .

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημείωση Π.Ήφ. Μάλλον κάτι θα ξέρει ο αρχηγός της πανίσχυρης FSB. Και μικρή δόση αληθείας να έχουν τα λεγόμενά του φανταστείτε τι έκαναν στην περίπτωση της πλεκτάνης Αναν εάν και όταν έβρισκαν "μαλακά σημεία" στο υπογάστριο των ενδιαφερόμενων κοινωνιών.

Ο αρχηγός της FSB κατηγόρησε ευθέως τη Μεγάλη Βρετανία ότι εξυφαίνει τη διάλυση της Ρωσίας

Του ανταποκριτή μας στη Μοσχα Αχιλλεα Πατσουκα

Αν και την περασμένη Τετάρτη τα περισσότερα βλέμματα ήταν στραμμένα στη συνάντηση Πούτιν-Σαρκοζί, οι μεγάλες ειδήσεις το πρωί της ίδιας ημέρας δεν βγήκαν από το Κρεμλίνο, αλλά από την οδό Λιουμπιάνκα και τα γραφεία της FSB. Ενάμιση μόλις μήνα πριν από τις κοινοβουλευτικές εκλογές ο αρχηγός της Νικολάι Πάτρουσεφ, ο άνθρωπος δηλαδή όπου η δύναμή του στη σημερινή Ρωσία είναι σχεδόν εφάμιλλη με αυτή του Βλαντιμίρ Πούτιν μέσα από συνέντευξή του στην εφημερίδα «Αργκουμέντι ι Φάκτι» προχώρησε σε σειρά αποκαλύψεων.

Σε μια κομβική χρονικά περίοδο για το μέλλον της χώρας του, ο Ρώσος στρατηγός αποφάσισε, όχι τυχαία, να ονοματίσει για πρώτη φορά τους εχθρούς της χώρας και όχι απλώς να τους φωτογραφίσει, όπως μέχρι πρότινος συνήθιζε.

Με τον χρόνο των εκλογών να μετράει αντίστροφα, ο Ν. Πάτρουσεφ μίλησε για συστηματική εργασία Δυτικών πρακτόρων, που έχει σκοπό τη διάλυση της χώρας του. Απώτερος στόχος τους, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, είναι η γέννηση δυσαρέσκειας στους Ρώσους εν όψει των κοινοβουλευτικών εκλογών του Δεκεμβρίου και των προεδρικών του Μαρτίου, με τελικό αποτέλεσμα την κάθοδο του κόσμου στους δρόμους.

Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό διαδραματίζει η Μεγάλη Βρετανία, εναντίον της οποίας εξαπέλυσε πρωτοφανή επίθεση. Ο αρχηγός της FSB, αφού παραδέχτηκε τις ικανότητες των Βρετανών πρακτόρων υποστηρίζοντας πως είναι οι πιο διεισδυτικοί, σημείωσε πως η υπηρεσία του έμαθε πια να τους αντιμετωπίζει καθώς τα τρωτά τους σημεία είναι πλέον γνωστά.

Ανατρέχοντας στα χρόνια της Ελισάβετ της Α΄, υποστήριξε πως από τότε μέχρι σήμερα οι πράκτορες της Μ16 διέπονται από μια αρχή: «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Χρήμα, δωροδοκίες, εκβιασμοί, προστασία από τιμωρία για εγκλήματα αποτελούν τις κυρίες μεθόδους στρατολόγησής τους». Πέραν αυτής της μεθοδολογίας, M16 και CIA, έχουν εφεύρει μια σειρά από δούρειους ίππους. Ποιοι είναι αυτοί; Οι ΜΚΟ, τις οποίες ξένοι κατάσκοποι χρησιμοποιούν ως εργαλείο, συλλέγοντας πληροφορίες, τις οποίες μετατρέπουν σε εργαλείο επιρροής στις πολιτικές εξελίξεις. Ϋς παραδείγματα έδειξε τις επαναστάσεις στη Γιουγκοσλαβία, τη Γεωργία και την Ουκρανία.

Σημαντικά επίσης εργαλεία στα χέρια της M16 και της CIA, κατά τον Πάτρουσεφ, αποτελούν και οι ειδικές μυστικές υπηρεσίες της Πολωνίας, των χωρών της Βαλτικής και της Γεωργίας, μέσω των οποίων κατασκοπεύουν τη Ρωσία. Ο αρχηγός της FSB, αποκάλυψε ακόμα πως από το 2003 έως και σήμερα οι άντρες του, έχουν ανακαλύψει 270 ξένους κατασκόπους.

Από τα χείλη του θα ήταν αδύνατον να απουσιάζουν τα ονόματα των καταζητούμενων Μπερεζόφσκι και Ζακάγιεφ, στα πρόσωπα των οποίων οι μυστικές υπηρεσίες της Αγγλίας έχουν βρει, όπως υποστήριξε στήριγμα. Τεκμηριώνοντας την άποψή του, υπενθύμισε πως ο Βιατσεσλάβ Ζάρκο, ο οποίος εργαζόταν για τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, ομολόγησε πως ο Μπερεζόφσκι και ο Λιτβινιένκο ήταν οι άνθρωποι που τον στρατολόγησαν.

Η χρονική συγκυρία η οποία επέλεξε ο Πάτρουσεφ, για να πει όσα δεν είχε εκστομίσει τα τελευταία χρόνια μόνο τυχαία δεν ήταν. Θεωρείται επίσης βέβαιο πως όλα αυτά ήταν εις γνώσιν του Βλαντιμίρ Πούτιν.

Με τη χώρα να πλησιάζει σε δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις, απώτερος στόχος είναι η δημιουργία κλίματος. Ενός κλίματος για το οποίο το Κρεμλίνο πασχίζει να το δημιουργήσει αυτό πριν προλάβει και το πράξει η Δύση. Οπως μάλιστα ανέφερε στην «Κ» έγκυρη πηγή, σκοπός του Πούτιν είναι τις εκλογές στη Ρωσία να τις κάνει ο ίδιος και όχι η Δύση. Για τον λόγο αυτό ο Ρώσος πρόεδρος επιλέγει να ανοίγει ο ίδιος ένα ένα τα χαρτιά του σε κομβικά χρονικά σημεία, που μόνο ο ίδιος γνωρίζει. Η αρχή έγινε με την πρωθυπουργοποίηση του έμπιστου του Ζουμπκόφ και συνεχίστηκε με την ανακοίνωση της προθέσεώς του να αναλάβει την πρωθυπουργία στην επόμενη κυβέρνηση.

Την περασμένη μάλιστα Κυριακή ήλθε με μια ακόμα αιφνιδιαστική του ενέργεια η οποία πέρασε στα ψιλά, να δείξει πως επιθυμία του είναι να διαφυλάξει όλα τα επικίνδυνα νώτα, στην πορεία της χώρας προς τις εκλογές. Με τη συμβολική και συνάμα ουσιαστική τοποθέτηση του τέως πρωθυπουργού Μιχαήλ Φραντκόφ ως αρχηγού στην υπηρεσία Διεθνούς Αντικατασκοπίας, έδειξε πως φοβάται ότι και ο Πάτρουσεφ. Απόπειρα βελούδινων επαναστάσεων, κατά τα πρότυπα της Ουκρανίας και της Γεωργίας.

Μήπως όμως μιας περιορισμένης κλίμακας βελούδινη επανάσταση τεχνητή ή μη, την οποία όπως δήλωσε ο Πάτρουσεφ επιχειρεί να πράξει η Δύση, θα βόλευε τόσο την περαιτέρω αύξηση των τιμών του πετρελαίου, αλλά κυρίως την παραμονή του Πούτιν στο Κρεμλίνο; Με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων να θεωρεί πως προδοσία δεν θα είναι η αλλαγή του Συντάγματος και η ανανέωση της θητείας του Πούτιν, αλλά το να εγκαταλείψει αυτούς και το δημιούργημα της ισχυρής Ρωσίας που ο ίδιος πέτυχε, γεννάται ένα ερώτημα: Πόσοι Ρώσοι θα είναι εκείνοι που στη θέα διαδηλώσεων, κατά τα πρότυπα των μαύρων σελίδων για την ιστορία της χώρας τη δεκαετία του 1990, θα ήθελαν να τον δουν να αποχωρεί;

Πιο κάτω στην παρούσα ενότητα παραθέτω κείμενα που αφορούν την δράση εξωπολιτικών "διεθνικών ιδρυμάτων" που στο παρελθόν ανάπτυξαν σημαντική δράση στην περίπτωση της πλεκτάνης γύρω από το σχέδιο Αναν. Σημειώνεται ότι ακόμη και μετά το δημοψήφισμα και το ΟΧΙ των κυπρίων το γνωστό ευαγές ίδρυμα που εδρεύει στην Ελλάδα με ισχυρές εξωπολιτικές διεθνικές και άλλες διασυνδέσεις διοργάνωσε στην Αθήνα συνάντηση για να αναπτύξουν τις θέσεις τους οι υπάλληλοι του International Crisis Group. Την έκθεση του International Crisis Group μπορείτε να την βρείτε στην ιστοσελίδα τους. Πιο κάτω παραθέτω εύστοχα δοκίμια των Πετάση και Ευρυβιάδη που την σχολιάζουν τεκμηριωμένα.

Subject: International Crisis Group: Europe Report No 184—17 August, 2007 “Turkey and Europe: The Way Ahead”

On 8 March, 2006 you published Europe Report No 171 under the title: “The Cyprus Stalemate: What Next?” After reading your report I sent you a rebuttal on 17.03.2006. Regrettably I was not honored with a response or acknowledgement. I had sent my rebuttal to your Brussels office (149 Avenue Louise Level 24, B-1050 Brussels.) I was hoping that you would acknowledge the other point of view. I have now written a new rebuttal focusing on what you write about Cyprus in your Europe Report No 184 on Turkey.

In section IV, part A of your report no. 184 on Turkey (“Cyprus—Symptoms or Cause?,” pages: 17-21), you make a number of points which I feel are not objective. I also feel that in your report you fail to make full disclosure of important factual information to help your readers make up their mind. I get the impression that there is an attempt on your part to influence your readers against the Greek Cypriot position and the President of Cyprus; one would presume because you are unhappy with the way the Greek Cypriots and their President voted in the referendum on the Annan plan. Please find below my position on some of the issues you raise in your report:

You fail to clarify who were doing the ethnic cleansing and who the victims were. You leave it open with the hope that the reader will assume that both sides were engaging in ethnic cleansing. The fact is that this policy suited only Turkey and its strategic plans for partitioning Cyprus. You fail to write that the invading Turkish armies employed standing procedures that were designed to terrorize the Greek civilian population to flee to the south of the country. Any land the Greeks left behind was subsequently occupied by Turkey. For an objective assessment on what happened I recommend that you read the report prepared by the European Commission of Human Rights and which was adopted on 10 July, 1976 (two years after the invasion and after some of the emotion had settled.) This report was the work of 18 distinguished jurists (chaired by Professor J.E.S. Fawcett) from nearly all of the then 19 members of the Council of Europe. The report includes many horrific findings and accuses the Turkish army of engaging in: killing of (Greek) civilians, executing of prisoners, torturing of detainees, looting, arbitrary detention of civilians, deliberate malnutrition, rape and many other disgusting offences against women and children. All these acts of violence were designed to terrorize the Greeks to leave their ancestral homes.

Turkish Cypriots that were living in the south part of the island were also threatened by the Turkish army to move to the northern part and to help further the Turkish cause of partition. These people, many against their will, were transported by air from the southern part of Cyprus to Turkey and from there to the northern part of Cyprus to take the houses and properties of Greeks that were terrorized and took flight. Many Turkish Cypriots in the south battled to stay with their Greek compatriots in the villages they were born. Many cried and pleaded to stay. Some even gave their house keys to Greek Cypriot refugees to take care (Washington Post 11 August, 1975.)

Here I wish to make two comments: 1) It was the Republic of Cyprus that joined the EU and not “the Greek Cypriot entity.” The fact that the Turkish occupation does not allow the Turkish Cypriots to benefit fully from their country’s accession to the EU has nothing to do with the government of Cyprus or its policies, 2.) The fact that Cyprus is represented in the European Parliament by 6 (you mention 7 because of oversight) Greek Cypriots and no Turkish Cypriots is no fault of the Greeks. The Turkish Cypriots are welcome to participate in the political process except that the policies of Turkey and the occupying forces do not allow them. I am sure that you are aware that the Cyprus government issued a standing invitation to our Turkish Cypriot compatriots to join the government and to take part in parliamentary processes.

Here you fail to note that the Turkish colonisers (that were transported to the occupied areas) also voted and as was expected overwhelmingly accepted the Annan plan. Your report gives the impression that the Annan plan was some fair and balanced proposal but for some weird reason the Greek Cypriots failed to see its merits. The Annan plan failed miserably on the tests of objectivity and fairness and would have turned Cyprus into a protectorate of Turkey. Its provisions violated international law, human rights and the principles on which good government rests. In my rebuttal to you of 17.03.2006 I bring up a multitude of reasons why the Annan plan was favoring Turkey and condemning the Greeks of Cyprus to oblivion; I will not repeat these arguments here.

I find the above reference to be outlandish and hard to understand. Your report is basically saying that the Greek side pledged in 1999 to accept any plan put forward for the solution of the problem irrespective of the final contents of this plan. How could anyone with any sense sign a blank cheque in 1999 the moment the authors of the Annan plan kept adding new provision seconds before this was finalized in April, 2004? Given their desire for a speedy solution the Greeks made a commitment that they would never hinder a fair and balanced solution which would meet the standards of international law, the values on which the EU rests and the decisions of the European and International Courts. Surely the Greeks never made a pledge to accept any plan irrespective of how catastrophic this would be for their country.

I cannot understand why the President of Cyprus is a hardliner simply because his point of view differs to yours. Given that President Papadopoulos rejected the Annan plan on grounds of principle I would have expected your report to praise his stance rather than to vilify him. The authors of the report vent their frustration on President Papadopoulos ostensibly because the President influenced the overwhelming majority of Greek Cypriots to reject the Annan plan. I understand that it is much easier to attack one person than hundreds of thousands (of ‘no” voters.) May I remind you that in my rebuttal of 17.03.06 I explain that the Greek Cypriots are not a sheepish folk who the President can maneuver and boast one of the highest densities of university degree holders in the world. They are thus capable of taking sound decisions on life-threatening matters. Exercising exemplary leadership President Papadopoulos simply stood by his people in their worst hour.

I am no fan of communist parties, but wish to defend Akel against your report on grounds of fair play. Your report basically accuses Akel of failing to support a good plan that would have, in your opinion, liberated Cyprus and instead opted for continued occupation in order to keep its place in the coalition government. Do the authors of your report seriously believe that here they put forward a convincing argument which will impress the independent-minded reader?

I tend to agree with the observation of the European Commission official in that 40.000 Turkish occupying troops continue to violate the rights of an independent, peaceful and well-governed people and that there are 40.000 points of law and principle why they should leave Cyprus.

I wish to remind you that International law recognizes President Papadopoulos as the legitimate President of the Republic of Cyprus (of all Cyprus) and that Mr Talat is simply the representative of the Turkish Cypriot community (what’s left of it.)

I wish to remind you that: a) the Annan plan was all about partitioning the country into two and that it violated, amongst other things, the freedom of the people of Cyprus to live wherever they wish in their own country. The Annan plan bicommunal, bizonal, etc arrangements may not be offensive to the authors of your report as outsiders but is grossly offensive to us who were going to take the brunt of this “solution.” Your reference in this statement to, “.… decades of talks” fails to note that in the intervening period (30 years between the start of the initial talks and the Annan plan) all the Turkish side had been doing is pouring in tens of thousands of colonists from Turkey with the clear objective of changing the demographic balance, in violation of international law. Moreover, in this intervening period Turkey built military bases (naval, air and land) thus making its intention clear that it will be staying permanently on the side that would have gone to Turkey via the arrangement of a “Turkish Cypriot Constituent State.”

Here again the authors of your report unfairly try to show that the Greek side is intransigent and that the Turkish side is co-operative and that it makes sense for the cooperative side to be rewarded by the international community and the EU for its good behaviour. It was natural for the Turks (particularly the colonizers) to accept a plan that literally gave them Cyprus on a plate (please read the gains that the Prime Minister of Turkey outlined in defending his acceptance of the final Annan plan.) It was equally natural for the Greek side to reject an intolerable plan that included appalling and deadly provisions.

I wish to remind you that in the eye of international law Cyprus does not have internal borders. All it has is a ceasefire line which marks the point where the invading Turkish armies stopped in August of 1974. In an effort to show that they are an independent entity the Turkish side still asks for identification papers to allow Cypriots to travel in their own country.

Here again you try to paint the picture of a good Turk who supports compromise and a bad, intransigent Greek. Obviously, it is emotionally easier for Turkish Cypriots to cross into the government-controlled areas and enjoy the freedom of a democratic country where the rule of law reigns and is free of invasion armies and where they can express their views freely and without intimidation. They cross into the free areas because Greek Cypriots bend over backwards to make them feel welcome to shop, meet friends, use the hospitals, transact business with the Civil Service in a civilized manner, etc. Equally, it is emotionally hard for the Greek Cypriots, who were forcibly evicted by the invading Turkish armies, to visit their houses and properties in the occupied areas as tourists and spend money that would go to support the occupation of their country. The declared policy of the Government of Cyprus strongly favors cooperation and interchange between Cypriots under conditions of freedom.

It is true that the Greek government supports the Greek Cypriots. It is untrue that the Greek government supports the Annan plan. This last assertion is more wishful thinking than fact. I have not seen a shred of evidence pointing to the Greek government’s support of the Annan plan; though it is possible that some (minute number) pro-government politicians may talk privately in support for the Annan plan.

I presume that you are referring to the intellectual, academic, etc. elite. In my mind no Greek that supports a plan sure to subjugate fellow-Greeks deserves to be called “elite.” The “political elite” in your report is made up mostly of self-declared “internationalists” and “reformists” with confused neo-liberal views and with an axe to grind (with “chauvinists Greeks.”) Many of them have funny ideas about how the Greeks are to blame for the 33-year occupation of their country, etc. Most importantly, these people have naïve ideas, bordering on the childish, about international agreements and the ease with which these can be improved; in their mind all the wronged, weak side has to do is show goodwill and justice will be miraculously restored.

I have the feeling that defeat of President Papadopoulos in the upcoming elections heads your wish list. Reading between the lines I get the impression that nothing will delight the authors of your report more than seeing President Papadopoulos out of office. I will not, however, use the line taken by many that your report constitutes interfere in the internal politics of Cyprus as I do not mind anyone expressing his/her views. All indications point to a new victory and a return to office of President Papadopoulos. I would advise the authors of your report not to pin their hopes on any soft-touch Cypriot President because the people of Cyprus have the last word on any new plan; any unfair proposal is sure to be rejected.

I am sure that your institution has current economic and demographic figures at its disposal. I presume that the reason why you throw around old and unverified figures is to prove the case of the “poor Turkish Cypriots” who are bullied economically by the Greeks through their sanctions. The Turkish Cypriots are welcome to join the Cyprus economy if they wish and indeed more than 15.000 have chosen to do so.

Considering that your work is research based one would have expected to find precision in your data. If indeed your position on the number of settlers (colonisers) is correct then Turkey would have had little problem accepting repeated requests for a population count which it vehemently rejects. I submit that the number of colonisers that the Annan plan allows to stay in Cyprus is far greater than the number in your report. Here are the correct figures: a) 45.000 colonizers with citizenship, plus b) 18.000 Turkish colonizers, who after being sent to Cyprus, married Turkish Cypriots. This figure also includes their children, plus c) 15.000 permanent resident colonizers who would have acquired citizenship 4 years after the “new state of affairs”, plus d) 18.000 colonisers that are resident academic staff and students in Cyprus. The total figure comes to 96.000 with most being well trained army reservists, i.e. an extension of the Turkish army. I would also like to remind you that Didier Pfirter, Legal Adviser to Mr Alvaro de Soto (Special Adviser to Mr Annan), stated in his speeches in Turkey on 17 July 2003 (7 months before the referendum) that, “the plan does not foresee that anybody (Turkish colonisers) will be forced to leave.” Clearly by their shear numbers the colonizers and Turkey would have controlled the “Turkish Cypriot Constituent State.”

The number of colonisers continues to grow and by all independent accounts it has now reached circa 200.000. Add to this number more than 40.000 Turkish soldiers and the figure of people that are here from Turkey in violation of international law jumps to 240.000. With only 90.000 Turkish Cypriots now living in Cyprus (many fled/migrated to more democratic places) the ratio of Turkish Cypriots to Turks from Turkey is now 1: 2.5. I am sure that you can easily verify these numbers.

In conclusion, I find your report blatantly propagandistic in favor of Turkey’s positions and lacking in erudition and objectivity. I would respectfully suggest that if you wish to have any influence on independent-minded readers you will need to bring balance and objectivity to your reporting.

Α. Ρόζενμπεργκ (γκουρού των ναζί): «σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν την δουλειά μας»

Tη χρηματοδότηση με εκατομμύρια δολάρια δικοινοτικών προγραμμάτων, οι υπεύθυνοι των οποίων παραμένουν πεισματικά άγνωστοι, αλλά και τον τρόπο διοχέτευσης κονδυλίων για την προώθηση του Σχεδίου Aνάν, ακόμη και λίγο πριν από το δημοψήφισμα της 24ης Aπριλίου 2004, αποκαλύπτουν έγγραφο και σημειώματα της UNOPS (UN Office for project Services, Γραφείο των προγραμμάτων των Hνωμένων Eθνών).

H κερδοσκοπική εταιρεία των Hνωμένων Eθνών, η οποία είχε αναλάβει την κατανομή των ποσών, την επίμαχη περίοδο πριν από το δημοψήφισμα κάλυπτε ένα κομμάτι των χρηματοδοτήσεων για την επιβολή του σχεδίου κάτω από την επικεφαλίδα: «Aπευθείας υποστήριξη στις καλές υπηρεσίες των Hνωμένων Eθνών και τη διάδοση του σχεδίου Aνάν».

Tο έγγραφο περιλαμβάνει τα πρακτικά μίας θυελλώδους συνάντησης της κ. Στέλλας Σουλιώτου -είναι η πρώην γενική εισαγγελέας της Kυπριακής Δημοκρατίας- με τους επικεφαλής της UNOPS, κ. Aντριου Pάσελ και Tζαν Mίλκερ. Aντικείμενο της αντιπαράθεσης, που οδήγησε την κ. Σουλιώτη να καταθέσει την παραίτησή της, η οποία τελικά δεν έγινε αποδεκτή, ήταν μία επιστολή του κ. Pάσελ, ημερομηνίας 27 Oκτωβρίου 2004, στην οποία αναφερόταν στους τρόπους ενίσχυσης της προσπάθειας του κ. Aλβάρο ντε Σότο για να επιτύχει την ψήφιση του κειμένου του γενικού γραμματέα

Στο σημείωμά του, ο κ. Pάσελ αφήνει να εννοηθεί ότι η UNOPS χορήγησε το ποσό των 508 χιλιάδων δολαρίων ύστερα από αίτημα του ίδιου του γενικού γραμματέα («at the request of the UN Good Offices»). Σύμφωνα με πληροφορίες του «Eθνους», ο κ. ντε Σότο είχε τονίσει στους επικεφαλής της UNOPS και στον τότε πρέσβη των HΠA, Mάικλ Kλόσον, ότι απαιτούνταν ειδική άδεια του κ. Aνάν για να διατεθούν τα χρήματα μέσω του γραφείου του.

Δεν διευκρινίζεται πώς κατανεμήθηκε το ποσό αυτό. Σύμφωνα με άλλο έγγραφο, διατέθηκαν χρήματα ως εξής:

 160 χιλιάδες «για διάφορες πτυχές του σχεδίου»

 188 χιλιάδες «για τη διάδοση (dissemination) του σχεδίου Aνάν».

Στο σημείωμά του, ο κ. Pάσελ καταγράφει και τα παρακάτω ποσά, χωρίς να δίνει τα ονόματα αυτών που συνεργάστηκαν για την υλοποίηση των προγραμμάτων:

Kάτω από την επικεφαλίδα: Special Initiative Grants, δικαιολογήθηκε ποσό ύψους 272 χιλιάδων δολαρίων.

Kάτω από την επικεφαλίδα Websites and Internet Access (Iστοσελίδες και συνδέσεις Iντερνετ), δικαιολογήθηκε ποσό 536 χιλιάδων δολαρίων.

Kάτω από την επικεφαλίδα Promotions and outreach (Προβολή και διάδοση), δικαιολογήθηκε ποσό 214 χιλιάδων δολαρίων.

Eπίσης, υπάρχει ένα κονδύλι, κάτω από την επικεφαλίδα Television (τηλεόραση). Tο ποσό ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια δολάρια.

Στο ίδιο σημείωμα, αποκαλύπτεται ότι το υπέρογκο ποσό των περίπου 44 περίπου εκατομμυρίων δολαρίων διατέθηκε χωρίς να εμφανίζονται οι οργανώσεις ή τα άτομα που εργοδοτήθηκαν στα προγράμματα ή ανέλαβαν να τα υλοποιήσουν. Aξίζει να σημειωθεί ότι η αμερικανική κυβέρνηση, μέσω της Διεθνούς Yπηρεσίας Aνάπτυξης των Hνωμένων Πολιτειών (United States Agency for International Development - USAID), διέθεσε συνολικά 66,4 εκατ. δολάρια.

ΑΝ. ΡΑΣΕΛ
«Oι HΠA χορηγούσαν τα ποσά στην εταιρεία του OHE»

Ο επικεφαλής της UNOPS Αν. Ράσελ σημειώνει τα εξής στη θυελλώδη με την Στέλλα Σουλιώτη:

«Aπαντώντας στην ερώτηση της κ. Σουλιώτη, αναφορικά με τη διαδικασία μέσω της οποίας δόθηκαν στην UNOPS τα αμερικανικά κονδύλια, ο κ. Pάσελ είπε ότι τα κονδύλια διοχετεύθηκαν στην UNOPS από τη Διεθνή Yπηρεσία Aνάπτυξης των Hνωμένων Πολιτειών (United States Agency for International Development - USAID). Πρόσθεσε ότι νόμιζε πως οι Hνωμένες Πολιτείες δεν θα προτιμούσαν να εργαστούν μέσω κάποιου οργανισμού των Hνωμένων Eθνών.

Oσον αφορά στη χρησιμοποίηση κονδυλίων για πολιτικούς λόγους, ο κ. Pάσελ είπε ότι δεν χρηματοδότησαν καμία οργάνωση ή πολίτη για να προωθηθεί το «ναι» στο σχέδιο Aνάν.

Oταν ρωτήθηκε ειδικά για το Section XI, που περιλαμβανόταν στην επιστολή του της 27ης Oκτωβρίου 2004, με τίτλο «Aπευθείας υποστήριξη στις καλές υπηρεσίες των Hν. Eθνών και τη διάδοση του Σχεδίου Aνάν» (Direct Assistance to the UN Good Offices and Dissemination of the Annan Plan»), ο κ. Pάσελ είπε ότι τα κονδύλια χορηγήθηκαν ύστερα από αίτημα των Hνωμένων Eθνών υπό την επικεφαλίδα «Kαλές Yπηρεσίες» («Good Offices») για προπαγανδιστική πληροφόρηση, χωρίς καμία προκατάληψη για τον τρόπο με τον οποίο θα ψήφιζαν (οι πολίτες). Kονδύλια κάτω από την επικεφαλίδα «Kαλές Yπηρεσίες» («Good Offices») χρησιμοποιήθηκαν για την πληρωμή τυπογραφείων, μεταφραστών και εφημερίδων που δημοσίευσαν το Σχέδιο Aνάν».

Σε ένα σημείο της συζήτησης Σουλιώτη-Pάσελ, τέθηκε το θέμα των δηλώσεων του Pίτσαρντ Mπάουτσερ, ο οποίος, απαντώντας σε δημοσιογραφικές ερωτήσεις είχε αρνηθεί να δώσει τον κατάλογο των ατόμων που υποτίθεται ότι έλαβαν οικονομική ενίσχυση.

Στα πρακτικά αναφέρονται τα εξής: «O κ. Pάσελ είπε ότι δεν γνώριζε τίποτα για το ερωτηματολόγιο, που σύμφωνα με ισχυρισμούς και δημοσιεύματα του Tύπου διανεμήθηκε στους αποδέκτες των κονδυλίων (της UNOPS) για να προωθήσουν το Σχέδιο Aνάν, και τους οποίους ρωτούσαν εάν υποστήριζαν ή όχι το Σχέδιο.

Πιθανολόγησε ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στην Eκθεση με ημερομηνία 25 Mαϊου 2004, υπό τον τίτλο Aποτίμηση του Kυπριακού Δικοινοτικού Προγράμματος (Cyprus Bi-Communal Program Evaluation), που υπέβαλε η Development Associates, Inc στη Διεθνή Yπηρεσία Aνάπτυξης των Hνωμένων Πολιτειών (USAID), σε συνεργασία με τη Nathan Associates, Inc, συμπεριλήφθηκε στο Annex 5B μία ερώτηση για το κατά πόσον αυτοί στους οποίους υπέβαλαν τις ερωτήσεις ήταν υπέρ, υπέρ με επιφυλάξεις ή εναντίον του Σχεδίου Aνάν.

O κ. Pάσελ είπε ότι η UNOPS δεν είχε καμία σχέση με αυτή την Eκθεση, η οποία, όπως είπε, είναι γεμάτη με ανακρίβειες και πράγματι, όταν οι της UNOPS είδαν το ερωτηματολόγιο, σκέφθηκαν ότι η ερώτηση για το Σχέδιο Aνάν ήταν ανάρμοστη και εισηγήθηκαν να αφαιρεθεί.

Aναφορικά με τη δήλωση του (εκπροσώπου του Στέιτ Nτιπάρτμεντ) κ. Mπάουτσερ για τους αποδέκτες των κονδυλίων για να προωθηθεί το Σχέδιο Aνάν, ο κ. Pάσελ είπε ότι δεν γνώριζε τίποτα επί τούτου».

ΣΤ. ΣΟΥΛΙΩΤΗ
«Bάφτισαν» ανθρωπιστική βοήθεια το πρόγραμμα

Στα πρακτικά της συνάντησης, που πραγματοποιήθηκε στις 11 το πρωί της 4ης Nοεμβρίου 2004, σημειώνονται τα εξής:

«H κ. Σουλιώτη αναφέρθηκε στον πρόσφατο καβγά, στα μέσα ενημέρωσης, αναφορικά με τον ισχυρισμό για χρηματοδότηση από την UNOPS δραστηριοτήτων πολιτικής φύσης, συγκεκριμένα τη χρηματοδότηση μη κυβερνητικών οργανώσεων (NGOS) και πολιτών, με σκοπό την προώθηση της θετικής ψήφου για το σχέδιο Aνάν στο δημοψήφισμα της 24ης Aπριλίου.

H κ. Σουλιώτη, ως η συντονίστρια της ανθρωπιστικής βοήθειας μέσω της UNOPS, προσωπικά ένιωθε ότι είχε γελοιοποιηθεί από τον καβγά αυτό, καθώς, ως αντιπρόσωπος της ανθρωπιστικής μη πολιτικής αυτής οργάνωσης, δεν θα μπορούσε, σε καμία περίπτωση, να είναι αναμεμειγμένη σε τέτοιες δραστηριότητες. Aνέφερε ότι εξέφρασε την ανησυχία της πάρα πολλές φορές στο παρελθόν.

Εκκλήσεις
H τελευταία φορά ήταν στη διάρκεια συνάντησης με τον κ. Pάσελ, στις 25 Aυγούστου 2004, στο Πισούρι, όπου αναφέρθηκε στη μυστικότητα με την οποία περιβάλλεται η χρήση των κονδυλίων της UNOPS, όπως και στις εκκλήσεις της για διαφάνεια και πλήρη αποκάλυψη (των διατεθέντων ποσών), υπογραμμίζοντας ότι δεν δύναται να συνεχίσει να είναι αναμεμειγμένη στο πρόγραμμα (της UNOPS), του οποίου δεν γνωρίζει όλες τις δραστηριότητες. Bέβαια, δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό της τότε ότι κονδύλια (της UNOPS) θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για πολιτικούς λόγους.

Aνησυχούσε και ήθελε να πληροφορηθεί για ποια έργα της UNOPS χρησιμοποιήθηκαν τα κονδύλια, ώστε να αξιολογηθεί καλύτερα η χρησιμότητα του προγράμματος (της UNOPS)».

Σημείωμα Π. ¨Ηφαιστου: Η δήλωση του γνωστού έγκυρου δημοσιογράφου και συγγραφέα Μιχάλη Ιγνατίου που ακολουθεί αφορά πρόσφατους ισχυρισμούς του κύπριου δημοσιογράφου Μακάριου Δρουσιώτη ότι αδικήθηκαν όσοι δακτυλοδείχνονται ως χρηματοδοτηθέντες. Σε συνάντηση στο κέντρο της (βλ. σημείωμά μου στις 7.2.2006 στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/25.htm) που φάνταζε με "σφηκοφωλιά υποστηρικτών" του ανελεύθερου σχεδίου Αναν και στην οποία παρουσιάστηκαν εξεζητημένα DVD, ο τελευταίος περίπου ισχυρίστηκε, όπως μάθαμε, πως οι χρηματοδοτηθέντες υποστηρικτές του αγγλοαμερικανικού σχεδίου υποδούλωσης των κυπρίων είναι αθώοι πολίτες πέραν πάσης υποψίας. Τα λεφτά που διανεμήθηκαν, λένε τώρα, ήταν ποσά υπέρ της ... επαναπροσέγγισης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων και γι' αυτό τα δημοσιεύματα τους αδίκησαν [Βλ. το έγκυρο σχόλιο και τις πληροφορίες του Τόμ Τσόμσκι πιο κάτω -Νόαμ Τσόμσκι: (25.2.2006) Χρηματοδοτήσεις των αμερικανών στην Παλαιστίνη... βίοι παράλληλοι και τα σχετικά σχόλια σε άλλα σημεία για την έκθεση Ναθαν που εξηγούσε τους σκοπούς για τους οποίους οι αμερικανοί διοχέτευσαν αυτά τα λεφτά μέσο του Ντε Σότο. Βλ. επίσης τις ανάλογες και αντίστοιχες περιπτώσεις υπονομευτικών ενεργειών με ΜΚΟ σε γειτονικά της Ελλάδας κράτη καθώς και τις πρόσφατες αποφάσεις της Ρωσικής κυβέρνησης]. Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τις αστυνομικές πτυχές αυτής της υπόθεσης. Άλλοι, υποθέτουμε πως το κάνουν. Να είναι σίγουροι όμως οι δράστες και χρηματοδοτηθέντες από τα άνομα και παράνομα λεφτά (σχετικές είναι και οι παρατηρήσεις του Προέδρου Παπαδόπουλου που παρατίθενται πιο κάτω στα αποσπάσματα από δημοσιεύματα) ότι αυτή η υπόθεση δεν τελείωσε. Πολύς κόσμος μαζεύει στοιχεία, κάνει αναλύσεις και ετοιμάζει αποτίμηση των συμβάντων που παρ' ολίγο να οδηγήσουν στην παντοτινή υποδούλωση όλων των κυπρίων. Ο υπογράφων, παραμένοντας σε ακαδημαϊκά πλαίσια, συνεχίζει να ερευνά και να εξετάζει τις μεθοδεύσεις εκπλήρωσης των ηγεμονικών αξιώσεων και τον ρόλο αυτοχθόνων -ΜΚΟ και άλλων δρώντων- σ' αυτό το πλαίσιο. Εστιάζεται κυρίως, όπως εξηγώ στην σελίδα http://www.ifestos.edu.gr/27.htm, στα ζητήματα που αφορούν τις λειτουργίες του διεθνούς συστήματος της ύστερης εποχής. Όπως εξηγώ, το σχέδιο Αναν ίσως αποτελεί την καλύτερη προσφερόμενη περιπτωσιολογική μελέτη.

ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟ «Η ΠΕΡΙΡΡΕΟΥΣΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ»

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΙΤΑΝΙΑ

Λογικά έπρεπε να είμαι και εγώ στο πάνελ των παρουσιαστών αυτής της εκδήλωσης, αφού ο κ. Δρουσιώτης με αναδεικνύει σε κεντρικό πρόσωπο του documentary του. Πιστεύω, λοιπόν, ότι ήταν παράλειψη των οργανωτών να μην προσκληθώ εγώ, αλλά και άλλοι συνάδελφοι οι οποίοι κατηγορούνται χωρίς να τους δοθεί το δικαίωμα να καταθέσουν την θέση τους.

Παρακολούθησα, λοιπόν, το περίφημο documentary. Διάβασα και το βιβλίο που το συνοδεύει.

Πριν τοποθετηθώ επί των ψεύτικων κατηγοριών, που εκτοξεύει εναντίον μου, πρέπει να σας πω ότι μέχρι και σήμερα αρνείται να συμπεριλάβει στο κατασκεύασμά του τις παρατηρήσεις μου. Γνωρίζω ότι άλλαξε τακτική εσχάτως. Αλλά η αλήθεια είναι μόνο μία. ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ. ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ. Εάν μάλιστα δεσμευτεί ενώπιόν σας, ότι θα το πράξει, είμαι έτοιμος να ανταποκριθώ ακόμα και αύριο.

Όταν είχαμε συναντηθεί, ενώπιον του συναδέλφου Διονύση Διονυσίου τον οποίο και οι δύο εμπιστευόμαστε, ο κ. Δρουσιώτης συμφώνησε ότι θα έπρεπε να είχε συμπεριλάβει την απάντησή μου. Μάλιστα, μου είπε πως εάν του αποδείξω πως «δεν έχουν τα πράγματα όπως τα παρουσιάζει», θα αποσύρει το documentary. Του απάντησα ότι δεν είναι ο στόχος μου να το αποσύρει, απλά ζητώ να συμπεριλάβει την θέση μου επί των κατηγοριών. Αυτό μόνο επιθυμώ, παρά το γεγονός ότι όλες οι αναφορές του για μένα είναι ψεύτικες. Ζητώ, λοιπόν, να υπάρχει στο documentary η θέση μου. Είναι δικαίωμα μου. Και πάνω απ’ όλα, είναι υποχρέωσή του.

Μάλιστα είμαι βέβαιος πως θα είχε ισχυροποιηθεί το documentary του, αφού πιστεύω πως πριν από το δημοψήφισμα της 24^ης Απριλίου 2004, έγιναν αίσχη στην πατρίδα μου, για τα οποία ευθύνονται οι σκληροί των διαφόρων παρατάξεων. Προφανώς, η θέση αυτή, την οποία έχω τεκμηριώσει, δεν εξυπηρετεί τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάστηκε το documentary.

Πρόκειται, κυρίες και κύριοι, περί μίας συκοφαντικής και απαράδεκτης προσπάθειας επαγγελματικής υπονόμευσης και εξόντωσής μου. Πρόκειται για ένα συγκεκριμένο σχέδιο να πληγούν δημοσιογράφοι, οι οποίοι ΧΩΡΙΣ οικονομική υποστήριξη από το εξωτερικό, έκαναν απλώς την δουλειά τους. Κάποιοι, ανάμεσά τους και εγώ, υποστηρίξαμε με σθένος την προσπάθεια των Ηνωμένων Εθνών, επειδή πιστεύαμε ότι ήταν η πιο φιλόδοξη και η πιο γνήσια που έγινε ποτέ. Προσωπικά, απογοητεύθηκα με το τελικό αποτέλεσμα της διαιτησίας. Πιστεύω ότι ήταν κακό το αποτέλεσμα, επειδή θέλω να αποφύγω να χρησιμοποιήσω τη λέξη απαράδεκτο.

Η πρόθεση του κ. Δρουσιώτη είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που ευαγγελίζεται στο documentary του. Είναι η ενοχοποίηση δημοσιογράφων -και μιλώ μόνο για τον εαυτό μου- που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν τις διάφορες κυπριακές παρατάξεις, και στην συγκεκριμένη περίπτωση, την δική του πολιτική ομάδα. Και σίγουρα είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι το σχέδιο Ανάν κρίθηκε από τις δικές μου ανταποκρίσεις.

Πριν αναφερθώ στην ουσία των κατηγοριών του, να μου επιτρέψετε να κάνω μία παρατήρηση για το θέμα των «χρηματοδοτήσεων» (παρακαλώ η λέξη να μπει σε εισαγωγικά). Αυτό το θέμα, δεν πρόκειται να κλείσει με αυτό το μονόπλευρο documentary, όπως ήταν ο στόχος του κ. Δρουσιώτη και αυτών που τον ενίσχυσαν οικονομικά. Αντίθετα το άνοιξε. Εδώ και μερικούς μήνες, μαζί με συναδέλφους δημοσιογράφους και εκπροσώπους του ακαδημαϊκού κόσμου, ερευνούμε το περίφημο αυτό θέμα, που δίχασε τον λαό της Κύπρου. Μελετούμε έγγραφα, συμβόλαια, αποδείξεις. Αναζητούμε την απάντηση στα ερωτήματα που βασανίζουν όλους μας:

- «Εξαγοράστηκαν» Κύπριοι πολίτες για να υποστηρίξουν το ναι και το όχι;

- Και ποιά ήταν η συμμετοχή των Ηνωμένων Εθνών, του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών σ’ αυτήν την «εξαγορά»;

Πρέπει να σας ομολογήσω, κυρίες και κύριοι, ότι τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας, μου προκάλεσαν θλίψη. Θα μπορούσα να σας πω ότι μου προκάλεσαν και ντροπή.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι το θέμα των «χρηματοδοτήσεων», πρέπει να το αντιμετωπίσουν στην Κύπρο με σοβαρότητα, και όχι με τον επιπόλαιο και μονόπλευρο τρόπο που το αντιμετώπισε ο κ. Δρουσιώτης. Προσωπικά έχω δεσμευτεί πως εάν αναλάβει την διερεύνηση του θέματος διακομματική επιτροπή της κυπριακής Βουλής, θα παραδώσω όλα τα έγγραφα που θα αποκαλύψει η έρευνα μας.

Ο κ. Δρουσιώτης, πέραν του ότι δεν ζήτησε καν την γνώμη μου, όπως είναι υποχρεωμένος από τους στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας, αρνείται, όπως σας είπα και πιο πάνω, να περιλάβει και τις παρατηρήσεις μου. Και είναι υποχρέωσή του. Και οι οργανωτές αυτής της εκδήλωσης έπρεπε να το είχαν απαιτήσει.

Ο κατασκευαστής του documentary αναφέρεται στην ανταπόκρισή μου για τις δηλώσεις του τότε εκπροσώπου του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, Ρίτσαρντ Μπάουτσερ, καταλήγοντας σε συμπεράσματα τα οποία είναι πέρα για πέρα λανθασμένα. Ο κ. Μπάουτσερ, είχε ενημερωθεί εκ των προτέρων ότι θα δεχόταν ερωτήσεις για το συγκεκριμένο θέμα. Και ήταν προετοιμασμένος για να απαντήσει, όπως και έπραξε.

- Δεν ήταν υποχρέωση του κ. Δρουσιώτη να επικοινωνήσει με τον κ. Μπάουτσερ και να συμπεριλάβει την απάντησή του εκπροσώπου του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ στο documentary του;

- Δεν ήταν υποχρέωση του κ. Δρουσιώτη να ζητήσει από τον εκπρόσωπο του αμερικανικού υπουργείου των Εξωτερικών να διαψεύσει αυτά που μετέδωσα;

- Γιατί δεν το έπραξε; Αν το είχε πράξει, όπως είχε υποχρέωση, ίσως να μην χρειαζόταν η απάντησή μου, ίσως και να μην γινόταν αυτή η εκδήλωση.

- ‘Η μήπως ζήτησε διάψευση και δεν τον εξυπηρετούσε η απάντηση των Αμερικανών;

Εγώ μπορώ να αποδείξω ότι όσα μετέδωσα ήταν η αλήθεια και μόνο η αλήθεια. Υπήρχε ενημέρωση από τότε για όλες τις λεπτομέρειες της υπόθεσης, και αναφέρομαι στο θέμα των «ενισχύσεων» από ξένες κυβερνήσεις, όχι από την UNOPS και τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Στην ανταπόκρισή μου, αναφέρομαι σε πληροφορίες για κατάλογο ατόμων που δέχθηκαν οικονομική ενίσχυση από την Ουάσιγκτον, και όχι από τον ΟΗΕ. Η ενίσχυση από την UNOPS, είναι ένα θέμα από μόνο του, ιδιαίτερα όταν στη τελική φάση φαίνεται ότι χρηματοδοτούσε, εκτός από οργανώσεις, και άτομα. Πόσο μάλλον εάν η οικονομική ενίσχυση είχε πηγή την Ουάσιγκτον, αλλά, δυστυχώς, και την Αθήνα.

Ο κ. Δρουσιώτης ισχυρίζεται ότι οι πληροφορίες που μετέδωσα είναι παντελώς αναληθείς και δεν τεκμηριώθηκαν ποτέ. Η απάντησή μου είναι ότι οι πληροφορίες που μετέδωσα ήταν απόλυτα σωστές και δεν έχουν διαψευστεί ποτέ και από κανένα.

Μάλιστα, πρέπει να σας ενημερώσω ότι δεν έχω κληθεί ούτε μία φορά από κανένα αξιωματούχο του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ ή των Ηνωμένων Εθνών, για να «διορθωθούν» οι ανταποκρίσεις μου, ούτε έχω δεχθεί οποιαδήποτε παρατήρηση ή παράπονο ότι παραπληροφορώ την κοινή γνώμη της Ελλάδας και της Κύπρου. Όλα όσα μετάδωσα για το Κυπριακό, από τον Νοέμβριο του 1999, μέχρι και τον Απρίλιο του 2004, που ολοκληρώθηκε η προσπάθεια του κ. Αλβάρο ντε Σότο, έχουν επιβεβαιωθεί από τους αρμόδιους αξιωματούχους και από τα γεγονότα. Οι μόνες διαψεύσεις που έχω δεχθεί, ήταν από τον πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο, αλλά όπως θα σας ομολογήσει και ο κ. Δρουσιώτης, μέσα σε ώρες επιβεβαιώθηκε το περιεχόμενο των ανταποκρίσεών μου από τους εκπροσώπους του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ και των Ηνωμένων Εθνών, αλλά και από τα γεγονότα.

Σε ένα σημείο του documentary, αναφέρει ότι ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Ανταμ Ερελι, διέψευσε όσα μεταδόθηκαν περί παραδοχής των ΗΠΑ ότι είχαν χρηματοδοτήσει Κύπριους πολίτες. Πρόκειται για δημοσιογραφική απάτη. Ο κ. Ερελι απαντούσε σε ερώτηση που αφορούσε εμένα -στην ερώτηση αναφέρομαι ονομαστικά- επειδή εκείνο το διάστημα είχα δεχθεί επιθέσεις από διάφορες παρατάξεις της Κύπρου, που φαίνεται πως διαφωνούν στα πάντα, αλλά συμφωνούν σε ότι αφορά την δημοσιογραφική μου εργασία, η οποία ΔΕΝ τις εξυπηρετεί.

Κλείνοντας, κυρίες και κύριοι, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας της Κύπρου, έχει επιληφθεί του θέματος, μετά από καταγγελία μου. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, αν και θα προτιμούσα να βρισκόμουν στο πάνελ της σημερινής εκδήλωσης και να παρουσιάσω προσωπικά τις απόψεις μου, γιατί πιστεύω ότι σ’ αυτή τη χώρα, με την μεγάλη ιστορία και παράδοση, πρέπει να ισχύει και στις μέρες μας το «μηδενί δίκην δικάσεις, πριν αμφί μύθον ακούσεις»...

Σημείωμα Π.Ήφ. Το άρθρο του Νόαμ Τσόμσκι που ακολουθεί αναρτάται επειδή αυτά που αναφέρει για την υπόγεια παρέμβαση των αμερικανικών υπηρεσιών είναι απολύτως ανάλογα με τις χρηματοδοτήσεις στην Κύπρο το 2003-4. Γράφει πιο κάτω: «Η Ουάσιγκτον κατέφυγε στους καθιερωμένους τρόπους ανατροπής και στην περίπτωση της Παλαιστίνης. Τον περασμένο μήνα η «Ουάσιγκτον Ποστ» ανέφερε ότι η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης έγινε ένας «αόρατος αγωγός» σε μια προσπάθεια να «αυξήσει τη δημοτικότητα της Παλαιστινιακής Αρχής, κατά τις παραμονές των κρίσιμων εκλογών, στις οποίες το κυβερνών κόμμα αντιμετωπίζει σοβαρή πρόκληση από τη σκληροπυρηνική ισλαμική ομάδα Χαμάς». Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» ανέφεραν με τη σειρά τους τα εξής: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξόδεψαν περίπου 1,9 εκατ. δολ. από την ετήσια βοήθεια των 400 εκ. δολαρίων προς τους Παλαιστινίους σε δεκάδες γρήγορα σχέδια κατά την εβδομάδα πριν από τις εκλογές, προκειμένου να ενισχύσουν την εικόνα της κυβερνώσας Φατάχ με ψήφους και να της δώσουν δύναμη στον ανταγωνισμό με τους μαχητές τής Χαμάς».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξόδεψαν περίπου 1,9 εκατ. δολ. από την ετήσια βοήθεια των 400 εκ. δολαρίων προς τους Παλαιστινίους σε δεκάδες γρήγορα σχέδια κατά την εβδομάδα πριν από τις εκλογές, προκειμένου να ενισχύσουν την εικόνα της κυβερνώσας Φατάχ με ψήφους και να της δώσουν δύναμη στον ανταγωνισμό με τους μαχητές τής Χαμάς». Οπως είναι φυσικό, το αμερικανικό προξενείο στην ανατολική Ιερουσαλήμ διαβεβαίωσε τους δημοσιογράφους ότι οι συγκαλυμμένες προσπάθειες προώθησης της Φατάχ στόχευαν απλώς «στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και στη στήριξη των δημοκρατικών παραγόντων, όχι μόνο της Φατάχ». Στις ΗΠΑ ή σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα, ακόμη και μια μικρή υπόνοια τέτοιας ξένης ανάμιξης θα κατέστρεφε έναν υποψήφιο, όμως η βαθιά ριζωμένη ιμπεριαλιστική νοοτροπία νομιμοποιεί τέτοια συνήθη μέτρα ανατροπής εκλογών σε άλλα μέρη. Ωστόσο, η απόπειρα απέτυχε ξανά παταγωδώς».

Δεν έχετε παρά να αλλάξετε το «ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών στην Παλαιστίνη» με «ενίσχυση της επαναπροσέγγισης στην Κύπρο». Η ίδια υπηρεσία, οι ίδιες μεθοδεύσεις και άτομα που πρόθυμα προσχωρούν σε ενέργειες που αποδυναμώνουν την πολιτική κυριαρχία της χώρας τους. Πώς ονομάζεται αυτό από αρχαιοτάτων χρόνων;;

Η νίκη της Χαμάς και η «προώθηση της δημοκρατίας»

Η εκλογική νίκη της Χαμάς είναι δυσοίωνη αλλά δυστυχώς κατανοητή, υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων. Είναι απολύτως δίκαιο να περιγραφεί η Χαμάς ως ριζοσπαστική, εξτρεμιστική, βίαιη, και ως μια σοβαρή απειλή για την ειρήνη και για μια δίκαιη πολιτική συμφωνία.

Είναι χρήσιμο ωστόσο να θυμόμαστε ότι σε σημαντικά θέματα η Χαμάς δεν είναι τόσο ακραία όσο άλλοι. Για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι θα συμφωνήσει σε εκεχειρία βάσει των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων που υπήρχαν πριν από τον Ιούνιο του 1967.

Η ιδέα είναι τελείως ξένη για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, που επιμένει ότι οποιοδήποτε πολιτικό αποτέλεσμα θα πρέπει να περιλαμβάνει την κατάκτηση σημαντικών περιοχών της Δυτικής Οχθης από το Ισραήλ (και τα ξεχασμένα υψίπεδα του Γκολάν).

Η Χαμάς κέρδισε τις εκλογές συνδυάζοντας σκληρή αντίσταση στη στρατιωτική κατοχή με βασική κοινωνική οργάνωση και προσφορά υπηρεσιών στα φτωχότερα στρώματα - μια πολιτική πλατφόρμα που αναπόφευκτα παντού εξασφαλίζει ψήφους στο κόμμα που την προωθεί.

Για την κυβέρνηση Μπους, όμως, η νίκη της Χαμάς αποτελεί άλλο ένα εμπόδιο στην πολιτική παρεμπόδισης της δημοκρατίας, που επισήμως αποκαλείται «προώθηση της δημοκρατίας».

Η στάση της Ουάσιγκτον απέναντι στις παλαιστινιακές εκλογές παραμένει σταθερή. Οι εκλογές αναβάλλονταν μέχρι τον θάνατο του Γιάσερ Αραφάτ, που χαιρετήθηκε ως μια ευκαιρία για την πραγματοποίηση του «οράματος» του Μπους για ένα δημοκρατικό παλαιστινιακό κράτος - ένα χλωμό και ασαφές όραμα μιας διεθνούς συναίνεσης για συμφωνία δημιουργίας δύο κρατών, που οι ΗΠΑ μπλόκαραν για 30 συνεχόμενα χρόνια.

Σε μια ανάλυση με τίτλο «Ελπίζοντας ότι η Δημοκρατία θα μπορέσει να αντικαταστήσει την παλαιστινιακή εικόνα», η οποία δημοσιεύθηκε στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», ο Στίβεν Ερλάντζερ έγραψε: «Η μετα-Αραφάτ εποχή θα αποτελέσει το τελευταίο τεστ ενός ουσιαστικού αμερικανικού άρθρου πίστης: ότι οι εκλογές προσδίδουν νομιμότητα ακόμη και στους πιο αδύναμους θεσμούς».

Στην τελευταία παράγραφο διαβάζουμε: «Το παράδοξο των Παλαιστινίων είναι πλούσιο. Στο παρελθόν η κυβέρνηση Μπους αντιστεκόταν στις νέες εθνικές εκλογές μεταξύ των Παλαιστινίων. Τότε επικρατούσε η ιδέα ότι οι εκλογές θα έκαναν τον Αραφάτ να μοιάζει καλύτερος και θα του έδιναν νέα κοινωνική εντολή - και ίσως βοηθούσαν στο να προσδινόταν εγκυρότητα και αρχή στη Χαμάς».

Εν συντομία, «το θεμελιώδες άρθρο πίστης» ορίζει ότι οι εκλογές είναι καλές, εάν έχουν το σωστό αποτέλεσμα.

Το πρόβλημα έχει πρόσφατο αντίστοιχο παράδειγμα: στο Ιράκ, η μαζική μη βίαιη αντίσταση εξανάγκασε την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο να επιτρέψουν εκλογές τις οποίες για μεγάλη περίοδο εμπόδιζαν με σειρά τακτικών. Απέτυχε επίσης και η συνεπακόλουθη προσπάθεια ανατροπής των μη επιθυμητών εκλογών, παρέχοντας σημαντικά οφέλη στον υποψήφιο που προτιμούσε η κυβέρνηση, και αποβάλλοντας τα ανεξάρτητα Μέσα.

Η Ουάσιγκτον κατέφυγε στους καθιερωμένους τρόπους ανατροπής και στην περίπτωση της Παλαιστίνης. Τον περασμένο μήνα η «Ουάσιγκτον Ποστ» ανέφερε ότι η Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης έγινε ένας «αόρατος αγωγός» σε μια προσπάθεια να «αυξήσει τη δημοτικότητα της Παλαιστινιακής Αρχής, κατά τις παραμονές των κρίσιμων εκλογών, στις οποίες το κυβερνών κόμμα αντιμετωπίζει σοβαρή πρόκληση από τη σκληροπυρηνική ισλαμική ομάδα Χαμάς». Οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» ανέφεραν με τη σειρά τους τα εξής: «Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξόδεψαν περίπου 1,9 εκατ. δολ. από την ετήσια βοήθεια των 400 εκ. δολαρίων προς τους Παλαιστινίους σε δεκάδες γρήγορα σχέδια κατά την εβδομάδα πριν από τις εκλογές, προκειμένου να ενισχύσουν την εικόνα της κυβερνώσας Φατάχ με ψήφους και να της δώσουν δύναμη στον ανταγωνισμό με τους μαχητές τής Χαμάς».

Οπως είναι φυσικό, το αμερικανικό προξενείο στην ανατολική Ιερουσαλήμ διαβεβαίωσε τους δημοσιογράφους ότι οι συγκαλυμμένες προσπάθειες προώθησης της Φατάχ στόχευαν απλώς «στην ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και στη στήριξη των δημοκρατικών παραγόντων, όχι μόνο της Φατάχ». Στις ΗΠΑ ή σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα, ακόμη και μια μικρή υπόνοια τέτοιας ξένης ανάμιξης θα κατέστρεφε έναν υποψήφιο, όμως η βαθιά ριζωμένη ιμπεριαλιστική νοοτροπία νομιμοποιεί τέτοια συνήθη μέτρα ανατροπής εκλογών σε άλλα μέρη. Ωστόσο, η απόπειρα απέτυχε ξανά παταγωδώς.

Ηαμερικανική και η ισραηλινή κυβέρνηση πρέπει τώρα να προσαρμοστούν με κάποιον τρόπο στη διαπραγμάτευση με ένα σκληροπυρηνικό ισλαμικό κόμμα που πλησιάζει στη δική τους παραδοσιακή απόρριψη της διεθνούς συναίνεσης, αν και όχι εντελώς, εφ' όσον τουλάχιστον η Χαμάς πραγματικά σκοπεύει να συμφωνήσει σε μια εκεχειρία βάσει των συνόρων που υπήρχαν πριν από το 1967. Η επίσημη δέσμευση της Χαμάς, να «καταστρέψει το Ισραήλ», την τοποθετεί στην ίδια θέση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, που δήλωσαν επισήμως ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει «ξεχωριστό παλαιστινιακό κράτος» (πέραν της Ιορδανίας)· μέχρι που χαλάρωσαν εν μέρει την ακραία απορριπτική τους στάση τα τελευταία χρόνια, συμφωνώντας στην ιδέα ενός «κρατιδίου» αποτελούμενου από τα κομμάτια που απομένουν, αφού το Ισραήλ πάρει αυτό που θέλει στην Παλαιστίνη.

Ας φανταστούμε, χάριν επιχειρήματος, τις συνθήκες αντεστραμμένες: η Χαμάς συμφωνεί να επιτρέψει στους Ισραηλινούς να παραμείνουν σε διασκορπισμένα, μη βιώσιμα, καντόνια, ουσιαστικά διαχωρισμένα το ένα από το άλλο, και σε ένα μέρος της Ιερουσαλήμ, ενώ η Παλαιστίνη κατασκευάζει μεγάλους οικισμούς και υποδομές για να καταλάβει την πολύτιμη γη και τους φυσικούς πόρους. Η Χαμάς συμφωνεί μάλιστα να αποκαλούνται αυτά τα κομμάτια «κράτος». Ενδεχόμενες προτάσεις για μια τέτοια ξεπεσμένη μορφή κράτους θα μας προκαλούσαν, και ορθώς, φρίκη. Ομως, με τέτοιου είδους προτάσεις, η θέση της Χαμάς θα ήταν ουσιαστικά ίδια με αυτήν των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

c.2006, Noam Chomsky (Distributed by the «New York Times» Syndicate)

Τελικά, γιατί έγραψε αυτό το βιβλίο; Επειδή, όπως ομολογεί ο ίδιος, τον είχε καταπλήξει η ετοιμότητα της αμερικανικής κυβέρνησης αλλά και των ακαδημαϊκών να

«εκπορνεύσουν την αλήθεια χάριν χρημάτων, αναγνώρισης και/ή πολιτικής αποδοχής». Αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες να οδηγηθεί ο ιστορικός στην «απόλυτη αλήθεια».

«Το βόλεμα τελικά είναι πιο ισχυρό από την αλήθεια», παρατηρεί ο Σ. Βρυώνης, ο οποίος έγραψε το βιβλίο αυτό για να θίξει το ζήτημα της διαστρέβλωσης της Ιστορίας. Η μελέτη του πογκρόμ του 1955, ισχυρίζεται, μας βοηθά να αποκτήσουμε μια περισσότερο πρισματική εικόνα των τουρκικών, ελληνικών, βρετανικών και αμερικανικών συμφερόντων σε ένα ευρύτερο επίπεδο. Πάνω απ' όλα είναι μια προσπάθεια να αναζητηθούν οι θεμελιώδεις ιστορικές αλήθειες ενός γεγονότος και όχι οι «αλήθειες» των πολιτικών σκοπιμοτήτων."

Σημείωση: Π. Ήφαιστος: Το βιβλίο περιέχει, επίσης, πλήθος πληροφοριών για την συνομωσία των Τούρκων στην Κύπρο. Όταν ολοκληρωθεί η μελέτη του θα καταχωρηθεί ανάλυσή του στις σελίδες των βιβλιοκριτικών

Πολλοί στο παρελθόν αναρωτηθήκαμε κατά πόσο οι συχνές εναντίον μας "δολοφονικές" επιθέσεις που στόχευαν τον επιστημονικό μας χαρακτήρα και τις κοσμοθεωρητικές ή ιδεολογικές προεκτάσεις των επιστημονικών μας θεμελιώσεων, υπέκρυπταν άλλες σκοπιμότητες, μεθοδεύσεις και ίσως αδιαφανή αίτια. Συνεπείς στα πάγια κριτήρια επιστημονικής δεοντολογίας του πιο ευαίσθητου τομέα ανάλυσης των κοινωνικών επιστημών, δηλαδή της ανάλυσης των διεθνών σχέσεων, αποφύγαμε να διολισθήσουμε σε συνωμοτικές ερμηνείες των γεγονότων. Θα συνεχίσουμε να τηρούμε τα ίδια κριτήρια. Όμως, δεν μας εμποδίζει να παρακολουθούμε συγκλονιστικές αποκαλύψεις που έρχονται ολοένα και περισσότερο στην δημοσιότητα και που αφορούν ελάχιστα γνωστά γεγονότα της επέμβασης ηγεμονικών δυνάμεων σε ζητήματα εσωτερικής φύσης κρατών της Ανατολικής Μεσογείου.

Επειδή ο ΗΠΑ είναι μια μεγάλη δημοκρατία –γεγονός που αναμενόμενα, για όποιον γνωρίζει καλή θεωρία διεθνών σχέσεων, σε τίποτα δεν εμποδίζει τις κυβερνήσεις της να αναπτύσσουν ηγεμονικές συμπεριφορές–, πιστεύουμε ότι όλα ανεξαιρέτως τελικά θα φανερωθούν !!!. Αυτά που ήδη ήλθαν στην δημοσιότητα τους τελευταίους μήνες σίγουρα είναι από μόνα τους τεραστίας σημασίας (ακόμη και επιστημονικής). Οι διεθνολόγοι, όπως κάθε ακαδημαϊκός των κοινωνικών επιστημών, δεσμεύονται από την δεοντολογική υποχρέωση της αξιολογικής ελευθερίας. Δηλαδή, τουλάχιστον όσον αφορά κεκτημένα και θεσπισμένα του πολιτισμού των ανθρώπων στις διακρατικές σχέσεις –βλ. εκτενή ανάλυση, μεταξύ άλλων, στο τελευταίο μου βιβλίο, http://www.ifestos.edu.gr/7.htm, αλλά και τα δοκίμια που παρατίθενται στην παρούσα ιστοσελίδα, ιδιαίτερα τα http://www.ifestos.edu.gr/18.htm (30 χρόνια εξωτερικής πολιτικής) και http://www.ifestos.edu.gr/18.htm (πολιτικές όψεις του διεθνούς συστήματος …)– οι αναλυτές είναι υποχρεωμένοι να μην (επί)στρατεύονται κατά της οντολογικού περιεχομένου ανθρώπινης ελευθερίας, να απαλλάσσουν τους στοχασμούς τους από τις δουλείες υποκειμενικών ή ιδιοτελών κριτηρίων, να περιγράφουν με τον κατά το δυνατό αντικειμενικότερο τρόπο τα διλήμματα και τα προβλήματα των διακρατικών σχέσεων και να πειθαρχούν την μεθοδολογία τους στην ανάγκη αυστηρής οριοθέτησης της επιστημονικής αλήθειας.

Ο διεθνοφασισμός-διεθνοσοβινισμός όπως ορίσθηκε από πολλούς ταγούς των διεθνών σχέσεων και ιδιαίτερα του Hans Morgenthau, δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρό υπόβαθρο επιστημονικής συζήτησης. Όπως υποστήριξα και αλλού, επειδή scripta manent, όσοι διέπραξαν το ανεπίτρεπτο λάθος να υποστηρίξουν το ανελεύθερο-φασιστοειδές σχέδιο Αναν κατά κάποιο τρόπο συνέργησαν σε διεθνή εγκλήματα πολέμου (βλ. την καταπληκτική ανάλυση του Alfred Zayas και άλλων αναλυτών στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/20.htm) και εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Συνέργησαν με ανελεύθερες ιδέες και κατ' αυτόν τον τρόπο υπονόμευσαν όλες ανεξαιρέτως τις κατακτήσεις του πολιτικού και νομικού πολιτισμού στις διακρατικές σχέσεις. Ρητά, γραπτά και ολοφάνερα το τερατούργημα που ονομάζεται «σχέδιο Αναν» αντιστρατεύεται και καταστρατηγεί το διεθνές δίκαιο, την διεθνή νομιμότητα, τον Καστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, τις Συμβάσεις Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, την Συνθήκη της Γενεύης για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, πάγιες δημοκρατικές αρχές, πάγιες συνταγματικές αρχές, την κυπριακή λαϊκή κυριαρχία και όλες ανεξαιρέτως τις νομικές και πολιτικές κατακτήσεις της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Περί αυτού δεν τίθεται ζήτημα ερμηνείας αλλά απλής ανάγνωσης του απίστευτου αυτού κειμένου το οποίο επί πολλές δεκαετίες θα αποτελεί «δεξαμενή» περιπτωσιολογικών διερευνήσεων για την πεισματική άρνηση των ηγεμονικών αξιώσεων να υποχωρήσουν και να συμμορφωθούν με τις μεγάλες νομικές και πολιτικές κατακτήσεις που ενσαρκώνουν οι θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου και ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Το σχέδιο Αναν, επιπλέον, αποτέλεσε το «Βατερλό» πολλών αναλυτών επειδή έβγαλε το προσωπείο τους και φανέρωσε, πρώτον, πόσο ελάχιστα αντικειμενικοί είναι ως αναλυτές των διεθνών φαινομένων και δεύτερον, το πραγματικό περιεχόμενο των συλλογισμών τους όταν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βομβάρδιζαν την ελληνική και κυπριακή κοινή γνώμη με επιστημονικά ανερμήνευτα κείμενα. Αναμφίβολα, η δοκιμασία που πέρασε η κυπριακή κοινωνία τον Απρίλιο 2004 οφείλεται στο γεγονός ότι αυτά τα κείμενα απέκτησαν κυριαρχία στην, κατά την εκτίμησή μου, στοχαστικά παρακμάζουσα «κοινότητα» των κοινωνικών επιστημόνων της Ελλάδας και της Κύπρου. Τους σύντριψε, εν τούτοις, το ΟΧΙ της κυπριακής κοινωνίας στις 24 Απριλίου 2004. Μολαταύτα, ο κίνδυνος κατά της ελευθερίας των κυπρίων αλλά και άλλων κοινωνιών, ελλοχεύει.

Επειδή ακριβώς το «σχέδιο Αναν» αποτελεί την ύστερη μέγιστη-απροκάλυπτη ενσάρκωση οτιδήποτε οριοθετείται από τους όρους «διεθνοφασισμός-διεθνοσοβινισμός, εμείς υποσχόμαστε 1^ον) να επεξεργαστούμε εξονυχιστικά τις αναλύσεις περί το σχέδιο Αναν (έχουμε ένα τεράστιο αρχείο το οποίο επεξεργαζόμαστε πυρετωδώς), 2^ον) να συνεχίσουμε να εμπλουτίζουμε το ήδη υπάρχον πλούσιο αρχείο για το θέμα αυτό το οποίο και θα θέτουμε στην διάθεση κάθε καλόπιστου αναλυτή στον ακαδημαϊκό χώρο. 3ον) Να εμπλουτίζουμε το ηλεκτρονικό μας αρχείο και να το θέτουμε στην διάθεση όποιου επισκέπτεται αυτή την σελίδα ή όποιου το ζητήσει. Εμείς τονίζουμε με νόημα, ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΣΠΡΑΤΤΟΥΜΕ ΜΥΘΙΚΑ ΠΟΣΑ ΓΙΑ "ΝΑ ΠΡΟΩΘΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ" ΚΑΙ "ΤΟΝ ΕΚΔΗΜΟΚΡΑΤΙΣΜΟ", η διαφάνεια, η προσήλωση στις δημοκρατικές αρχές, η προσήλωση στις δεοντολογικές αρχές και ο σεβασμός των αρχών που θεμελιώνουν την ανθρώπινη ατομική και συλλογική ελευθερία, είναι τρόπος ζωής.

Πιο κάτω στην παρούσα σελίδα, θα παρακολουθούμε τα δημοσιεύματα για ζητήματα που δεν εμπίπτουν αμιγώς στην σφαίρα της ακαδημαϊκής ανάλυσης αλλά που την επηρεάζουν. Δείχνουν για παράδειγμα ότι κάποιοι αντί να ενασχολούνται με την επιστήμη στον όνομα τις οποίας μιλούν με το να παραθέτουν βαρύγδουπους τίτλους -το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό ή κυπριακό αλλά παγκόσμιο και σχετίζεται με τον εγκλωβισμό πολλών κατ' όνομα μονο αναλύσεων στον αδιέξοδο των ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων-, επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και σε άλλους τομείς μη αμιγώς ακαδημαϊκούς. Αμείβονται πέραν των παχυλών ακαδημαϊκών μισθών και οι δραστηριότητές τους αφορούν ελάχιστα ή καθόλου διαφανείς δραστηριότητες των ηγεμονικών δυνάμεων (στις ΗΠΑ υπάρχουν χιλιάδες "ινστιτούτα πολιτικής ανάλυσης" τα οποία εξ αντικειμένου παράγουν προπαγανδιστικές αναλύσεις και όχι επιστημονικά θεμελιωμένες θεωρήσεις). Στον αντίποδα αυτών των συνομαδώσεων, βρίσκονται όσοι ασκητικά υπηρετούν την επιστήμη και όσοι αγωνίζονται να επιβιώσουν με τα λίγα μέσα που διαθέτει το χειμαζόμενο ελληνικό πανεπιστημιακό σύστημα, με κυριότερο όπλο την συνεπή προσήλωσή τους στην επιστημονική αλήθεια, υπό συνθήκες μάλιστα διαρκούς διωγμού με «δολοφονίες του επιστημονικού τους χαρακτήρα» (που θυμίζουν ανάλογες μεθόδους των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στις χειρότερες στιγμές της εξωτερικής πολιτικής αυτής της χώρας) (αλλά και τις χειρότερες στιγμές της εσωτερικής της πολιτικής την περίοδο του μακαρθισμού).

Στην Κύπρο, όπως διαπιστώνει κάποιος διαβάζοντας τα δημοσιεύματα που ακολουθούν, οι αποκαλύψεις συνοδεύονται από σχετικές αποδείξεις που δημοσιοποιήθηκαν στο διαδίκτυο όταν προς στιγμή και κατά λάθος η έκθεση των Nathan Associates Inc που αξιολογούσε τα λεφτά που ξόδεψε η αμερικανική πρεσβεία στην Λευκωσία αναρτήθηκε για μια μόνο ημέρα. Ακολούθησαν συνεντεύξεις των Weston και Boucher που αντί να απαντούν στα καταιγιστικά ερωτήματα των δημοσιογράφων δημιούργησαν περισσότερα ερωτήματα ιδιαίτερα για «κρυφές λίστες» που δεν έχουν ακόμη αποκαλυφτεί. Αν και μέχρι στιγμής όσον αφορά τον υποφαινόμενο δεν είναι σαφές ότι ελληνικά ιδρύματα ή μεμονωμένα άτομα πήραν ευθέως τέτοια κονδύλια, είναι ήδη σαφές -και ερωτήματα ή στοιχεία γίνονται ολοένα και περισσότερο γνωστά- ότι συμμετείχαν ενεργά στην εκπλήρωση των άνομων πολιτικών σκοπών της αμερικανικής πρεσβείας στην Λευκωσία, δηλαδή όπως δήλωσε ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος, σε απαράδεκτες δραστηριότητες που σκοπό είχαν να υπονομεύσουν την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου. Γίνεται επίσης ολοένα και πιο φανερός ο αναδιανεμητικός ρόλος των μη κυβερνητικών οργανισμών (ΜΚΟ) όταν αυτοί εμπλέκονται (όπως συχνά συμβαίνει) στην διακρατική διαμάχη χωρίς εν τούτοις οποιαδήποτε κοινωνία να επιτυγχάνει επαρκείς κοινωνικοπολιτικούς ελέγχους. Όταν συμβαίνει το τελευταίο, οι διανεμητικές ενέργειες τέτοιων μηχανισμών ωφελούν ισχυρότερα κράτη που τους υποκινούν, ενίοτε τους χρηματοδοτούν και ποικιλότροπα -συχνά ελάχιστα διαφανώς- τους ενισχύουν άλλοτε με τυπικά φανερά και άλλοτε με μυστικά κονδύλια. Στο σημείο αυτό απαιτείται να γίνουν δύο σχόλια: Πρώτον, αν αποκαλυφτούν και συναφή στοιχεία για ελλαδίτες δεν μπορεί να μην υπάρξουν συνέπειες (εκτός και αν ήμαστε πλέον κοινωνικοπολιτικά παχύδερμοι, γεγονός που θα υποδηλώσει ότι η δημοκρατία στην Κύπρο και στις ΗΠΑ είναι πολύ πιο αναπτυγμένη σε σύγκριση με την Ελλάδα και ότι τα συνέδρια ... εκδημοκρατισμού των κυπρίων ήταν τουλάχιστον γελοία υπόθεση). Δεύτερον, ακόμη και αν δεν δημοσιοποιηθούν φωτοτυπίες επιταγών" και άλλες συναφείς αποδείξεις, για τους ακαδημαϊκούς παραμένουν μεγάλα ερωτήματα ως προς τα οποία κοινωνικά ευαίσθητα άτομα και έντυπα φαίνεται ότι αρχίζουν να θέτουν. Αναμένουμε στοιχεία, απαντήσεις και επεξεργασία αυτού του τεράστιου ζητήματος που αφορά την δημοκρατία μας, την εθνική στρατηγική των εμπλεκομένων κρατών, την ελληνική διπλωματία που "αξιοποιεί" θεσμούς ή άτομα ενεργά σ' όλες αυτές τις δραστηριότητες και ασφαλώς την ελευθερία των κυπρίων (ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων).

Ήδη δραστήριοι ερευνητές και δημοσιογράφοι ολοένα και περισσότερο ψάχνουν, συνδέουν και αποκαλύπτουν παρεμφερή ζητήματα που ούτως ή άλλως δημιουργούν τελικά μια συνολική εικόνα του γεγονότος ότι όταν η ελευθερία των κυπρίων βρέθηκε σε κίνδυνο με τον ένα ή άλλο τρόπο πολλοί συνέργησαν με αυτούς που την επιβουλεύονταν. Είναι αδιάφορο κατά πόσον αυτό έγινε συνειδητά ή ασυνείδητα ή εν γνώσει του ποιος κρύβεται πίσω από τις κουρτίνες των "συνεδρίων" και "συναντήσεων" ή χωρίς να το γνωρίζουν (και απλά παρασυρμένοι επειδή προσκλήθηκαν ή επειδή αποτελούν «οργανικούς διανοούμενους» του συστήματος). Είναι αδιάφορο επίσης του πως, πόσα και τι εισέπραξαν όσοι συνέργησαν. Παραμένει το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός ότι συνέργησαν στην προσπάθεια να νομιμοποιηθούν διεθνή εγκλήματα πολέμου και να παραβιαστεί-καταστρατηγηθεί στο σύνολό του ο νομικός και πολιτικός πολιτισμός των ανθρώπων. Ποτέ δεν είναι αργά: όσοι απλά παρασύρθηκαν να ζητήσουν συγνώμη και να διαχωρίσουν την θέση τους.

Η παρούσα σελίδα θα αναδημοσιεύει σχετικά δημοσιοποιημένα στοιχεία, τις διαψεύσεις ή επιβεβαιώσεις όταν τις διαθέτουμε ή περιπίπτουν στην αντίληψή μας και σχετικά σύντομα σχόλια. Η αλήθεια, πιστεύουμε, τελικά θα θριαμβεύσει.

Ως ακαδημαϊκός στον ελληνικό και ευρωπαϊκό πανεπιστημιακό χώρο, πάντως, αισθάνομαι βαθύτατη θλίψη όχι τόσο για το γεγονός των συχνών αντιδεοντολογικών δολοφονικών κατά του επιστημονικού μου χαρακτήρα επιθέσεων (γεγονός για το οποίοι πολλοί συνάδελφοί μου στην Ελλάδα σφυρίζουν αδιάφορα ...), όσο για το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός ότι ενδέχεται ευρωπαίοι συνάδελφοί μου να έχουν εμπλακεί σε τέτοιες εξωεπιστημονικές δραστηριότητες που υπονομεύουν την αξιοπιστία του ακαδημαϊκού χώρου. Θλίβομαι επίσης και εκφράζω την απαισιοδοξία μου για το μέλλον των διεθνών σπουδών επιστημονικού χαρακτήρα στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη, για δύο τουλάχιστον λόγους: Πρώτον, θεσμικές χρηματοδοτήσεις –διαφανείς ή αδιαφανείς είναι αδιάφορο– διαφθείρουν τον επιστημονικό στοχασμό με ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις, εκλογικεύσεις μάλιστα που υπονομεύουν την ανθρώπινη ατομική και συλλογική ελευθερίας (βλ. την σχετική παράθεση θέσεων του Hedley Bull στην αφετηρία της παρούσης σελίδας). Δεύτερον, επειδή τελικά οι παρανοϊκές, ανελεύθερες, αντι-επιστημονικές και αβάσιμες σκέψεις που ενδύονται ακαδημαϊκούς μανδύες αντί να μηδενίζονται από διαρκείς επιστημονικούς ελέγχους και εξισορροπήσεις που αναπτύσσοονται στα εκλεκτορικά σώματα, στις βιβλιοκριτικές και στις ακαδημαϊκού χαρακτήρα θεσμικές διαδικασίες των πανεπιστημίων, τελικά τέτοια απαράδεκτα, αντιδεοντολογικά και θλιβερά γεγονότα αφήνονται να φανερωθούν μόνο κατά τύχη ή όταν δραστήριοι και τίμιοι δημοσιογράφοι τα εντοπίσουν και αποκαλύψουν. Μήπως μέχρι η κοινωνία μας και η ακαδημαϊκή κοινότητα επιδείξει ευαισθησία θα είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε όλη την προπαγάνδα που ρίχνεται στις τηλεοράσεις, στις επιφυλλίδες και δυστυχώς σε βιβλία; Μήπως μέχρι τότε θα παραμείνουμε αδιάφοροι στις αναδιανεμητικές συνέπειες τέτοιων φαινομένων που στην Κύπρο μπορεί να αναχαιτίστηκαν από το ΟΧΙ των κυπρίων στις 24.4.2004 αλλά που στην Ελλάδα κανείς δεν φαίνεται ικανός πλέον να ελέγξει; Τα περί των χρηματοδοτήσεων, υποκινήσεων, συνέργιας, συνοδοιπορίας, κτλ, γύρω από το σχέδιο Αναν ίσως μας δώσει αρκετά στοιχεία που περιγράφουν τα αίτια των πολλών προβλημάτων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και της ειρήνης-σταθερότητας στην περιοχή μας. Σίγουρα θα μας φωτίσουν αρκετά, επίσης, για τα αίτια της παρακμής των διεθνολογικών σπουδών στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Υστερόγραφο 3.5.2005. Μετά τις σχετικές αποκαλύψεις στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ της 1.5.2005 με την οποία βεβαιώνονται οι υποψίες ότι στο επίμαχο ζήτημα εμπλέκονται και ελλαδικοί φορείς άνοιξε νέα σελίδα http://www.ifestos.edu.gr/27.htm στην οποία θα καταχωρούνται παράλληλα σχόλια, ανακοινώσεις και δημοσιεύματα που αφορούν ελλαδικές εμπλοκές. Η παρούσα σελίδα, με περιεχόμενο ευρύτερου ενδιαφέροντος, θα συνεχίσει να εμπλουτίζεται ανεξάρτητα.

Υστερόγραφο 3.5.2005. Η αναδημοσίευση πιο κάτω του κειμένου του Jonathan Mowat που περιέχει πλήθος links προσφέρει για όποιον ενδιαφέρεται να ερευνήσει περαιτέρω τα ζητήματα αυτά σε συνάρτηση με άλλα στοιχεία που παρατίθενται σε άλλα σημεία της ιστοσελίδας.

Σημείωση Π.Ήφ.: Τα δημοσιεύματα του κυπριακού τύπου και οι δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και άλλων πολιτικών προσώπων είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικές. Γι’ αυτό παρατίθενται όπως δημοσιεύτηκαν χωρίς περαιτέρω σχόλια.

Δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Τάσσου Παπαδόπουλου

28/10/2004

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Τάσσος Παπαδόπουλος μετά την παρέλαση για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου ερωτηθείς για το νόημα της ημέρας είπε: Η 28η Οκτωβρίου είναι η ημέρα που σηματοδότησε τον αγώνα του Ελληνισμού αλλά και της ανθρωπότητας ενάντια στο φασισμό και το ναζισμό για προάσπιση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας και της ακεραιότητας της πατρικής γης.

Σε ερώτηση για το μήνυμα που παίρνουμε από τη σημερινή επέτειο, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος απάντησε: Πιστεύω βασικά είναι ένα μήνυμα ενότητας, ότι ενωμένοι μπορούμε να κατορθώσουμε πολύ περισσότερα παρά διασπασμένοι.

Σε ερώτηση αν υπάρχει αυτή η ενότητα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε ότι η ενότητα είναι μόνιμη και σταθερή επιδίωξη μας.

Ερωτηθείς αν τίθεται θέμα ηθικής τάξης σε όσους πήραν χρήματα για την προώθηση του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος απάντησε: Δεν είναι θέμα ηθικής τάξης. Πιστεύω ότι είναι επέμβαση απαράδεκτη στα εσωτερικά μας ξένοι οργανισμοί να διαθέτουν χρήματα, όχι για υποστήριξη φιλανθρωπικών σκοπών και άλλων κοινωφελών σκοπών αλλά για υποστήριξη μιας πολιτικής ή άλλης θέσης στην Κύπρο.

Σε παρατήρηση ότι ο Εκπρόσωπος του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών είπε ότι δεν πρόκειται να αποκαλύψει ονόματα Ελληνοκυπρίων συνεργατών, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος είπε: Εκείνο που θέλω να είναι σαφές είναι ότι τα χρήματα της UNOPS που προέρχονται από την ετήσια έγκριση του Αμερικανικού Κογκρέσου για την Κύπρο, διατίθενται για πολλά χρόνια για κοινωφελή, κοινοτικά επαναπροσεγγιστικά προγράμματα από επιτροπή στην οποία μετείχαν και Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι και η Κυβέρνηση και η UNOPS. Από το 2003 και μετά, ένα κομμάτι από αυτές τις δαπάνες διατίθεντο κατά αποκλειστικότητα από την UNOPS, όπως οι ίδιοι αποκαλύπτουν με εντολές της αμερικανικής κυβέρνησης. Οσοι ενδιαφέρεστε, αυτό είναι η έκθεση του Nathan Associates η οποία βρισκόταν στο διαδίκτυο για πολλούς μήνες τώρα από όπου και εμείς πήραμε τις πρόσθετες πληροφορίες που χρειαζόμαστε και το οποίο περιέργως είχε εξαφανιστεί.

Σε παρατήρηση ότι ο κ. Παπαπέτρου τον κατηγορεί για λασπολογία και ζητεί όπως δημοσιοποιηθεί η αλληλογραφία μεταξύ του Προέδρου και του κ. ντε Σότο, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος είπε: «Τα πρώτα περί κατηγοριών τα θεωρώ ανάξια σχολιασμού, κρίνετε εσείς ποια είναι η λασπολογία. Εγώ είπα δημόσια αυτά που επανέλαβα και χθες στο Εθνικό Συμβούλιο, τι περιείχαν οι επιστολές. Διαμαρτυρία μου για τη χρήση χρημάτων από το εξωτερικό για επηρεασμό πολιτικών καταστάσεων από τα Ηνωμένα Εθνη, που είναι αντίθετο με το καταστατικό, και η απάντηση που πήρα, ναι, έχουν διατεθεί χρήματα γι’ αυτό το σκοπό, αλλά είναι επαναπροσεγγιστική πολιτική. Όλο το σχετικό απόσπασμα το ανέφερα.

Σε σχόλιο ότι οι πληροφορίες μιλούν για κεφάλαια που ήλθαν από αμερικανικά ταμεία, ο κ. Παπαδόπουλος απάντησε: Άλλα χρήματα εκείνα.

Σε ερώτηση αν θα αποκαλυφθούν αυτά που ο κ. Μπάουτσερ αρνείται να αποκαλύψει, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος απάντησε: Τι δικαίωμα έχω εγώ; Εγώ λέω ότι πρέπει να δοθεί πλήρης διαφάνεια. Αλλά μη μου επαναλάβετε ξανά το διάτρητο επιχείρημα- ασπίδα: θέλουμε στοιχεία και τεκμηρίωση.

Σε ερώτηση αν θα προχωρήσει στο διορισμό ερευνητικής επιτροπής, όπως απαιτούν κάποια κόμματα, ο Πρόεδρος Παπαδόπουλος απάντησε: Για ποιο λόγο; Τί υπάρχει να διερευνηθεί που δεν το ξέρουμε; Τα ονόματα; Αφού δεν μας τα δίνουν.

Κληθείς να αναφέρει τι λέει στον κυπριακό λαό που αγωνιά γι’ αυτές τις χρηματοδοτήσεις, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είπε: Γιατί να αγωνιά ο κυπριακός λαός; Οι ίδιοι παραδέχονται ότι όσα χρήματα και αν έχουν δώσει, έχουν αποτύχει να προωθήσουν αυτά που δεν ήθελε ο κυπριακός λαός. Τελικός κριτής και ασπίδα είναι ο λαός. Δεν είναι αυτοί που αποκαλύπτουν, είναι αυτοί που τα παίρνουν που έχουν να εξηγήσουν.

Tassos blasts ‘unacceptable interference’
By Jean Christou
(archive article - Friday, October 29, 2004)

CASH to promote the Annan plan came from additional foreign sources on top of the United Nations Office for Project Support (UNOPS), President Tassos Papadopoulos claimed yesterday.

Speaking at Larnaca Airport on his departure for Rome, Papadopoulos repeated the government’s view that American money was pumped through the UNOPS Bi-Communal Development Programme (BDP) to promote the Annan plan before the referendum.

“This was an unacceptable intervention in the internal affairs of the Cyprus Republic by foreign organisations, giving money not for the support of philanthropic causes but to bolster certain political positions in Cyprus,” Papadopoulos said, adding that “those who took money” should give explanations.

“The money from UNOPS that comes from the annual approval of the American Congress for Cyprus went for a long time for the benefit of the public, to community and rapprochement programmes,” said Papadopoulos. “But from 2003, a chunk of this money, on orders from the American government, was directed elsewhere.”

Asked by reporters if money had come from sources other than UNOPS to sway Greek Cypriot political opinion in the run-up to the vote, Papadopoulos said “yes”.
“Other sources of financing did exist.”

Papadopoulos said such interference in the political affairs of a sovereign country was in violation of the UN Charter, adding he had raised the issue at Wednesday’s National Council meeting.

In response to a call from United Democrats deputy chairman Michalis Papapetrou for him to publish a letter he said he had received from UN advisor Alvaro de Soto allegedly confirming his allegations statements, Papadopoulos merely said: “Judge for yourselves where the mud slinging is coming from”.

Papapetrou was on of a list of Greek Cypriot ‘opinion leaders’ – including people from both the ‘yes’ and ‘no’ camps – interviewed by an American consultancy firm tasked by the US government with evaluating the effectiveness of the bi-communal programme in Cyprus.

The report was leaked earlier this week, but has led to allegations by some media that its contents were proof that UNOPS money was going to promote the Annan plan and that the people listed were suspected of receiving bribes.

The report shows that money was channelled through the BDP to disseminate information on the plan, including its translation into Greek and Turkish. Some of the money also went to a small number of workshops and discussion panel events prior to the referendum.

Asked if he would appoint an investigating committee into the whole affair, Papadopoulos said there was no point in such a move.

“What is there to investigate that we don’t already know?” he asked.

There was no need for the Cypriot people to worry, he added because despite all the money “they have given”, “they failed to promote what the Cypriot people did not want”.

ΟΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΙ: Καταγγέλλεται η ξένη επέμβαση

Ο Μπάουτσερ επισημοποίησε την εξαγορά συνειδήσεων

Τάσσος και Χριστόφιας μιλούν για απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Κυπριακής Δημοκρατίας
Πώς έγινε η στροφή του ΟΠΕΚ για να προσκολληθεί στις δυνάμεις του ΝΑΙ
Τρεις οργανισμοί, με τα ίδια πρόσωπα, πήραν 425.000 δολ.

Η επίσημη παραδοχή του Ρίτσαρντ Μπάουτσερ, για την παρέμβαση ξένων στα εσωτερικά της Κύπρου, επιβεβαίωσε όσα από ημερών αιωρούνται. Ότι, δηλαδή, η αμερικανική πρεσβεία διοχέτευσε εκατομμύρια ώστε ν’ αλλοιώσει τη λαϊκή κυριαρχία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρόεδρος της Βουλής κατήγγειλαν την επέμβαση των ΗΠΑ και του ΟΗΕ, που παραβίασε τον καταστατικό χάρτη.

Στο μεταξύ, νέα στοιχεία επιβεβαιώνουν το σκοτεινό ρόλο, που έπαιζαν ξένες δυνάμεις την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα. Βασικός οργανισμός, που είχε χρηματοδοτηθεί με δεκάδες χιλιάδες δολάρια, ο ΟΠΕΚ, είχε επικριθεί σε ανύποπτο χρόνο από μέλη του που παραιτήθηκαν, βλέποντας την περίεργη στροφή του και τη στράτευσή του υπέρ του σχεδίου Ανάν. Άλλοι οργανισμοί, με τα ίδια πρόσωπα, εισέπραξαν συνολικά άνω των 400.000 δολαρίων…

· Κατέληγαν στις ίδιες τσέπες

Πίσω από τρεις επαναπροσεγγιστικές οργανώσεις τα ίδια πρόσωπα

Είχαν συστήσει διάφορες επαναπροσσεγγιστικές πλατφόρμες και οργανισμούς και τύγχαναν χρηματοδότησης από αμερικάνικα κεφάλαια μέσω της UNOPS
ΜΕ ΤΗ ΣΕΣΟΥΛΑ
Μεταξύ 2002 και 2004 πήραν περίπου 425 χιλιάδες δολάρια

Στις τσέπες των ίδιων προσώπων φαίνεται να κατέληγαν τα χρήματα των Aμερικανών μέσω της UNOPS - τουλάχιστον όσο αφορά στα ποσά που δημοσίευσαν - για τα οποία, όπως διαπίστωσε η «Σημερινή», βρίσκονται πίσω από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.

Μετά από έρευνα, με βάση την έκθεση αξιολόγησης των δικοινοτικών κονδυλιών, η «Σημερινή» εντόπισε σε τρεις περιπτώσεις ονόματα Ελληνοκυπρίων να συμμετέχουν σε τρεις διαφορετικούς οργανισμούς, που τυγχάνουν ή έτυχαν χρηματοδότησης προ του δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου μέσω της UNOPS, με κοινό στόχο, όπως τουλάχιστον δηλώνουν την επαναπροσέγγιση στο διαδίκτυο. Πρόκειται για τους εξής οργανισμούς: 1) Cyprus Media Net: Technology for Peacebuilding (Tεχνολογία για την Eιρήνη) 2) Cyprus Neuroscience and Technology Institute (Ινστιτούτο Nευροεπιστήμης και Τεχνολογίας, Κέντρο Ερευνών) 3) Youth Promoting Peace. Στους δυο πρώτους οργανισμούς ιδρυτής και πρόεδρος είναι ο Δρ Γιάννης Λαούρης, ενώ, στον τελευταίο οργανισμό, τα πρόσωπα που είναι διαχειριστές είναι και μέλη του Technology for Peacebuilding. Οι τρεις αυτοί οργανισμοί εισέπραξαν για τις δραστηριότητές τους, τα τελευταία δυο χρόνια σε δολάρια, το συνολικό ποσό των 424.892,47 (Βλέπε σχετικό πίνακα).

Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί ότι ουδείς έχει καταδικάσει τις όποιες προσπάθειες επαναπροσέγγισης γίνονται και είναι αυτονόητος ο θετικός ρόλος που διαδραματίζουν για την επίλυση του Κυπριακού, νοουμένου ότι ο ρόλος τους αυτός παραμένει αυτός καθ’ αυτός.

Στην προκειμένη περίπτωση όμως, εκτός του γεγονότος ότι στις ιστοσελίδες τους (http://www.tech4peace.org) καταφέρονται μέσα από διάφορα άρθρα με υβριστικές επιθέσεις τόσο προς τον Πρόεδρο Παπαδόπουλο όσο και στα συγκυβερνώντα κόμματα, που τάχθηκαν εναντίον του σχεδίου Ανάν, έρχονται και επιβεβαιώνουν τους ίδιους τους Αμερικανούς ότι κατόπιν χρηματοδότησης των Η.Π.Α έγιναν «προχωρημένα σεμινάρια» σε θέματα ειρηνικής επίλυσης προβλημάτων και διαπραγμάτευσης.

Συγκεκριμένα, ο ίδιος ο Δρ Λαούρης με άρθρο του στην ιστοσελίδα που έχει ο ίδιος ιδρύσει και φέρει ημερομηνία 27/10/2004 αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «… διεθνείς οργανισμοί όπως η IWA (Institute of World Affairs), η αμερικάνικη υπηρεσία διεθνούς ανάπτυξης (USAID) και το Πανεπιστήμιο του Maryland χρηματοδότησαν την κάθοδο ειδικών στην Kύπρο με στόχο την παροχή προχωρημένων σεμιναρίων σε θέματα ειρηνικής επίλυσης προβλημάτων και διαπραγμάτευσης…».

Στελέχη του ΟΠΕΚ αντιδρούσαν χωρίς να γνωρίζουν ότι…

ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ), σε ανύποπτο χρόνο, είχαν εγείρει ερωτηματικά για το γεγονός ότι ο ΟΠΕΚ είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ του σχεδίου Ανάν. Πολιτική, η οποία συνεχίστηκε και μετά το δημοψήφισμα, παρά το γεγονός ότι η καταπληκτική πλειοψηφία του λαού το έχει απορρίψει.

Μάλιστα, τότε, στελέχη του, όπως ο αντιπρόεδρος Κώστας Μελακοπίδης και το μέλος του διοικητικού συμβουλίου Χαρούλα Σεϊμένη έκαναν λόγο για «ριζική μεταμόρφωση του ΟΠΕΚ» και υπέβαλαν την παραίτησή τους ως αντίδραση.

Έξι μήνες μετά, διαπιστώνεται ότι, κατά τη συγκεκριμένη περίοδο όπου καταγράφονταν οι αντιδράσεις, ο ΟΠΕΚ χρηματοδοτήθηκε από τους Αμερικανούς μέσω της UNOPS.

Εικοσιτετράωρα μετά το δημοψήφισμα, ο τότε αντιπρόεδρος του Ομίλου Κώστας Μελακοπίδης και το μέλος του διοικητικού συμβουλίου Χαρούλα Σεϊμένη, με ανακοίνωση στον Τύπο κατήγγειλαν τα εξής:

«Εδώ και λίγους μήνες διαβλέπαμε με θλίψη ότι ο κυπριακός ΟΠΕΚ είχε αρχίσει μια διαδικασία ριζικής μεταμόρφωσης. Σε αντίθεση με την καταστατική του δέσμευση για παραγωγικό και διαλεκτικό προβληματισμό πάνω σε ποικίλες διαστάσεις της ζωής μας - εσωτερικές και εξωτερικές, κοινωνικές, πολιτικές και πλατιά πολιτιστικές -, ο πρόσφατος ΟΠΕΚ διολίσθαινε ανεπαισθήτως με μια μονομανή ενασχόληση. Αντί για τη συνέχιση των άκρως επιτυχών εκδηλώσεων πολιτικού, πνευματικού και μορφωτικού περιεχομένου, ο όμιλος προσκολλήθηκε ασφυκτικά στο σχέδιο Ανάν.

»Δεδομένης της καθοριστικής σημασίας του σχεδίου, ο σχετικός προβληματισμός θα ήταν, προφανώς, απόλυτα νόμιμος, δικαιολογημένος και επιβεβλημένος. Όμως, γινόταν προοδευτικά ολοφάνερο ότι το κυρίαρχο ρεύμα εντός του ΟΠΕΚ είχε από καιρό ειλημμένες τις τελικές αποφάσεις του. Λίγες ημέρες πριν από την 24η Απριλίου, ο ΟΠΕΚ προσχώρησε επίσημα και αναφανδόν στο στρατόπεδο του “Ναι”. Αμέσως μετά το παλλαϊκό “Όχι” του δημοψηφίσματος, ο ΟΠΕΚ δεν κάλεσε τα μέλη του σε γνήσιο και σφαιρικό προβληματισμό πάνω στο ιστορικό αποτέλεσμα. Μοιάζει μάλλον αποφασισμένος - δογματικά και αυτάρεσκα - να αμφισβητεί τη σοφία της πρόσφατης απόφασης του κυπριακού Ελληνισμού αλλά και τη δημοκρατικότητα της ίδιας της διαδικασίας της απόφασης αυτής. Με άλλα λόγια, ο προβληματισμός φαίνεται να δίνει τη θέση του στην ανάληψη του ρόλου του πολιτικού ακτιβισμού, ενδεχόμενα ταυτισμένου με τη στάση που αντιτίθεται εμπαθώς στις θέσεις του Προεδρικού. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, είναι με ειλικρινή θλίψη που αναγκαζόμαστε να υποβάλουμε την παραίτησή μας από το Δ.Σ. του ΟΠΕΚ».

Πρόεδρος: Λάρκος Λάρκου

Αντιπρόεδρος: Άννα Γιάλλουρου - Πάρη

Γενικός Γραμματέας: Στράτος Στυλιανίδης

Ταμίας: Κυριάκος Πιερίδης

Μέλη: Συμεών Μάτσης, Νεόφυτος Νεοφύτου, Ανδρέας Παναγίδης, Ανδρέας Πιρίσιης, Λεωνίδας Φακιολάς.

Αναπληρωματικά Μέλη: Αλεξάνδρα Ατταλίδου, Χρίστος Γρέκας, Χαράλαμπος Καραμανώλης, Χριστόφορος Μικέλλης, Χρίστος Νεοκλέους, Πόπη Νικολάου, Νικόλας Πάρης, Γιάννος Πιρίσιης, Άριστος Τσιάρτας, Άρης Τσιγάρας.

Ο ΟΠΕΚ διατηρεί παραρτήματα στις άλλες πόλεις, με συντονιστές τούς:

Γιώργο Χατζηγεωργίου - Λεμεσός

Χαράλαμπο Καραμανώλη - Λάρνακα

Άντρη Κυριάκου - Πάφος

Ημερομηνίες	Ποσό Xρηματοδότησης ($)	Σκοπός
12/6/2002	2.094,69	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
10/1/2003	2.074,36	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
12/1/2003	43.440,00	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
17/3/2003	2.399,81	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
30/5/2003	3.890,00	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
4/6/2003	4.849,00	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
20/6/2003	2.715,64	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
29/10/2003	2.306,12	Συζήτηση για το Σχέδιο Ανάν
Σύνολο:	63.764,67

Συνδεδεμένες επαναπροσεγγιστικές πλατφόρμες και οργανισμοί

Όνομα Οργανισμού	Συνδεδεμένα Πρόσωπα	Δραστηριότητες	Χρόνος	Ποσά σε δολάρια
Cyprus MediaNet:			27/1/03 και
Technology for			9/3/03	220.000,00
Peacebuilding	Mέλη:
	Γιώργος Τζιαπούρας	www.tech4peace.org
	Νικολέτα Κουτσάκου
	Ξένια Κωνσταντίνου
	Λεβέντ Κιζίλτουμαν
	Ενρί Μανέρ
Cyprus Neuroscience			3/1/01 και
and Technology	(Πρόεδρος)		30/4/04	105.247,02
Institute
Youth Promoting	Ξένια Κωνσταντίνου	Επαναπροσέγγιση	15/5/ 01 και
Peace	Λεβέντ Κιζίλτουμαν		31/12/02	45.504,16
			14/10/02 και
			15/12/03	54.141,29
			Σύνολο:	424.892,47

Έντονη αντίδραση της Λευκωσίας για τις χρηματοδοτήσεις

Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος έκανε λόγο γι’ απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Κυπριακής Δημοκρατίας - Αξιοθρήνητες συμπεριφορές, λέει ο Γιαννάκης Ομήρου
Δ. ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ
«Δεν είχαν κανένα δικαίωμα να δίνουν χρήματα»

Γι’ απαράδεκτη επέμβαση στα εσωτερικά της Κυπριακής Δημοκρατίας κατήγγειλε χθες τις ΗΠΑ και τα Ηνωμένα Έθνη ο πρόεδρος Παπαδόπουλος, σχολιάζοντας τις νέες αποκαλύψεις για χρηματοδοτήσεις κατά την περίοδο του δημοψηφίσματος. Εμμένοντας στις πληροφορίες τις οποίες κατέχει, σύμφωνα με τις οποίες Ελληνοκύπριοι είχαν προσεγγιστεί από τις ΗΠΑ πριν από το δημοψήφισμα, προκειμένου, έναντι χρηματικής αμοιβής, να προωθήσουν το σχέδιο Ανάν, ο Τάσσος Παπαδόπουλος μίλησε και για παραβίαση εκ μέρους του ΟΗΕ, του άρθρου 2,7 του Καταστατικού Χάρτη του Οργανισμού. Άρθρο, το οποίο απαγορεύει, όπως ανέφερε, την εμπλοκή των Ηνωμένων Εθνών στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις των κρατών-μελών. Επιβεβαίωσε, μάλιστα, ότι πέραν των χρημάτων που δόθηκαν μέσω της UNOPS, διατέθηκαν κι άλλα αμερικανικά κονδύλια με στόχο τον επηρεασμό της βούλησης των Ελληνοκυπρίων σε σχέση με το σχέδιο Ανάν. Η παραδοχή του προέδρου Παπαδόπουλου επιβεβαίωσε χθεσινό δημοσίευμα της «Σημερινής», στο οποίο αναφερόταν σε αμερικάνικα κονδύλια ύψους 12,5 εκατομμυρίων δολαρίων, τα οποία δαπανήθηκαν μεν στην Κύπρο αλλά δεν καταγράφονται στην αμερικάνικη έκθεση που είδε το φως της δημοσιότητας. Κληθείς να σχολιάσει την άρνηση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να δώσει στη δημοσιότητα τη λίστα των ονομάτων όσων φαίνεται να έχουν χρηματοδοτηθεί, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξέφρασε την άποψη ότι θα πρέπει να υπάρξει πλήρης διαφάνεια. Ξεκαθάρισε, ωστόσο, ότι δεν προτίθεται να προχωρήσει στο διορισμό διερευνητικής επιτροπής, όπως κάποιες από τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου ζητούν.

Σημειώνεται ότι ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Ρίτσαρντ Μπάουτσερ είχε δηλώσει προχθές πως δεν πρόκειται να δοθεί στη δημοσιότητα ο κατάλογος με τα ονόματα αυτών που είχαν κληθεί στην αμερικανική πρεσβεία στη Λευκωσία πριν από το δημοψήφισμα, και οι οποίοι είχαν απαντήσει σε σειρά ερωτημάτων, όσον αφορά στο σχέδιο Ανάν.

Ο κ. Μπάουτσερ είχε πει ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν η ορθή ενέργεια και δεν θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Χαρακτήρισε τη σχετική λίστα ως ιδιωτική και εξέφρασε άγνοια για το κατά πόσο, πέρα από τα 13 εκατομμύρια δολάρια που δαπανήθηκαν από το Κογκρέσο για οικονομικά προγράμματα ανάπτυξης, δαπανήθηκαν 6,4 εκατομμύρια επιπλέον για την εκστρατεία υπέρ του σχεδίου Ανάν.

Σχολιάζοντας τις δηλώσεις Μπάουτσερ, ο Πρόεδρος της Βουλής και Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Δημήτρης Χριστόφιας άσκησε έντονη κριτική κατά των ΗΠΑ και των Ηνωμένων Εθνών, επισημαίνοντας ότι δεν είχαν κανένα δικαίωμα να χρηματοδοτούν δυνάμεις σε άλλη χώρα. «Όταν και εάν αποκαλυφθούν τα ονόματα αυτών που πήγαιναν στην αμερικάνικη πρεσβεία, τότε ο καθένας θα πρέπει να τοποθετηθεί», σημείωσε.

Ταυτοχρόνως, ο Δημήτρης Χριστόφιας υπερασπίστηκε τη βουλευτή του κόμματός του Ελένη Μαύρου, τ’ όνομα της οποίας φαίνεται ν’ αναφέρεται στην έκθεση για τις χρηματοδοτήσεις. Ο κ. Χριστόφιας υπογράμμισε ότι η Ελένη Μαύρου δεν πήρε χρήματα.

Ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ Γιαννάκης Ομήρου χαρακτήρισε τις χρηματοδοτήσεις ως αξιοθρήνητες και αξιοκατάκριτες συμπεριφορές, διευκρινίζοντας ότι αναφέρεται σε όσους στην Κύπρο πήραν χρήματα για να προωθήσουν πολιτικές απόψεις ξένων και στη συγκεκριμένη περίπτωση των ΗΠΑ. «Να μην κρύβονται πίσω από δηλώσεις, με τις οποίες προσπαθούν να δικαιολογήσουν τ’ αδικαιολόγητα. Τα πήραν για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα ξένα προς τα συμφέροντα της Κύπρου και του κυπριακού λαού», σημείωσε ο κ. Ομήρου. Παράλληλα, εξέφρασε την εκτίμηση ότι πέραν των ονομάτων που έχουν ήδη δει το φως της δημοσιότητας, σύντομα πρόκειται να γίνουν γνωστά και άλλα.

Πέρυσι οι κύπριοι έδωσαν την μεγαλύτερη μάχη της ιστορίας τους κατά του σχεδίου Αν και αργοπορημένα, οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν σήμερα ότι το σχέδιο Αναν ενσαρκώνει τον φασισμό των νεοϊμπεριαλιστών του αμερικανού πενταγώνου. Τα άνομα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των άγγλων, των αμερικανών και των τούρκων θα εξυπηρετούνταν αν υποδουλώνονταν παντοτινά οι κύπριοι και αν η μεγαλόνησος μετατρεπόταν σε παντοτινό αβύθιστο αεροπλανοφόρο. Ο Λόρδος Χάνευ, ο Ντε Σότο και οι Μπάουτσερ-Γουένστον συνεργάστηκαν με πολλούς δικούς μας. Με την συνένοχη σιωπή της τότε ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, ντόπιοι και ξένοι προπαγάνδιζαν υπέρ της νομιμοποίησης των εγκλημάτων πολέμου, υπέρ της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπέρ της καταστολής της κυπριακής λαϊκής κυριαρχίας, υπέρ της κατάργησης της δημοκρατίας, υπέρ της παραβίασης του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, υπέρ της καταπάτησης των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου, υπέρ της εξαίρεσης της Κύπρου από το κεκτημένο της ΕΕ, υπέρ της παντοτινής στάθμευσης ξένων στρατευμάτων και υπέρ της νομιμοποίησης των αποικιακών βρετανικών βάσεων.

Ένα βασικό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: 184 χρόνια μετά την επανάσταση είμαστε ή δεν είμαστε ανεξάρτητοι; Αν ναι τότε ποιοι και με ποιο δικαίωμα υπονομεύουν την ελληνική ανεξαρτησία και τα εθνικά μας συμφέροντα. Ποιοι κύπριοι και ελλαδίτες συνέργησαν με τους εχθρούς της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Ποια είναι αυτά τα ακραία!! στοιχεία που ντυμένα με μανδύες «ηπιότητας» και «ψυχραιμίας» δρουν υπόγεια και που κάθε φορά συμπράττουν άνομα ξένα συμφέροντα; Ποιοι ελλαδίτες για να συμπράξουν στην προσπάθεια κατάργησης της ελευθερίας των κυπρίων εισέπραξαν αργύρια; Τους κύπριους αν και όχι όλους τους ξέρουμε. Ο Πρόεδρος της Κύπρου σε δήλωσή του τον περασμένο Οκτώβριο επιτέθηκε με δριμύτητα κατά όσων χρηματοδοτήθηκαν από τους αμερικανούς βοηθώντας τους ξένους να παρέμβουν στην εσωτερική πολιτική της Κύπρου. Έγινε σάλος. Οι «ναινέκοι», όπως σήμερα χαρακτηρίζονται οι συνεργάτες των εχθρών της ελευθερίας στην Κύπρο αποδείχθηκε ότι ήταν πολλοί: Ονόματα που υποκριτικά ενδύονται ειρηνιστικούς μανδύες και «μη κυβερνητικοί οργανισμοί» «ξεπλύματος χρημάτων» και προώθησης των αμερικανικών θέσεων. Ακόμη δημοσιοποιήθηκαν από το κυπριακό «Ποντίκι» οι φωτοτυπίες των επιταγών της ντροπής και κατάλογος αποδεκτών εκατοντάδων χιλιάδων αργυρίων (δολάρια της μετρητοίς), ενώ θεωρείται βέβαιο ότι τα ονόματα και τα λεφτά ήταν πολύ περισσότερα. Έμμεσα πλην ρητά είχαμε και παραδοχή για το τελευταίο γεγονός από τον αμερικανό αξιωματούχο Μπάουτσερ, κάτι που προκάλεσε σφοδρή δημόσια καταδίκη των αθέμιτων χρηματισμών και εγρήγορση για τον ρόλο αδίστακτων ατόμων και ομάδων που κρύβουν τα πραγματικά κίνητρά τους πίσω από προσωπεία ειρηνισμού και ακαδημαϊκών αναλύσεων.

Γιατί τίποτα δεν ακούεται στην Ελλάδα για τους δικούς μας άπειρους φανατικούς θιασώτες του εγκληματικού σχεδίου Αναν; Όλοι ήταν αφελείς, παρασυρμένοι ή απρόσεκτοι; Είναι σίγουρο ότι τα αντανακλαστικά των κοινωνικών ελέγχων έχουν πέσει πολύ χαμηλά, ιδιαίτερα στα εξωτερικά ζητήματα. Πάντως, αν κάποιοι στην Ελλάδα έχουν τόσο πολύ διαβρώσει το σύστημα που πιστεύουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο, να ξέρουν ότι κάνουν λάθος: αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφτούν! Ήδη υπάρχουν ισχυρά μηνύματα για επερχόμενες αποκαλύψεις για χρηματισμούς στο ίδιο πλαίσιο που έγινε και στην Κύπρο. Μπορεί να έχουμε τα προβλήματά μας εδώ στην Ελλάδα, αλλά όπως και στην Κύπρο δεν είμαστε τόσο παχύδερμα που να μην μας νοιάζει αν κάποιοι «τα πήραν» από τους αμερικανούς για να προωθήσουν την υποδούλωση μιας κοινωνίας που κατά 80% είναι δικοί μας άνθρωποι. Αν αποκαλυφτεί ότι άτομα, ινστιτούτα και μη κυβερνητικοί θεσμοί πήραν λεφτά από αμερικανικές κρατικές υπηρεσίες που συνήθως χρηματοδοτούν «κοινωνίες πολιτών», «εκδημοκρατισμούς» και «δημιουργία νέων ταυτοτήτων» σε ηττημένες ή διαλυμένες τριτοκοσμικές χώρες, θα πρέπει όλοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους!! Κυρίως, η αντιπολίτευση να ζητήσει ευθύνες στελεχών της που συμμετείχαν και η κυβέρνηση να εκδιώξει από υπεύθυνες θέσεις άτομα που εμπλέκονται.

Αν και αναπόδραστα σύντομα θα ξεκαθαρίσει το τοπίο, μερικά περίεργα φαινόμενα προκαλούν απορίες. Η ισχυρότερη ομάδα υποστηρικτών του ανελεύθερου σχεδίου Αναν ήταν πολλά στελέχη ή συνεργαζόμενοι «διανοούμενοι» του ΕΛΙΑΜΕΠ. Είναι το ίδιο ΕΛΙΑΜΕΠ που όλως περιέργως το 1990 κυκλοφόρησε βιβλίο κατά της υποβολής αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΟΚ, είναι το ίδιο από το οποίο προέρχονταν οι πλείστοι σχολιαστές κατά της υποβολής αυτής της αίτησης ένταξης, είναι το ίδιο από το οποίο έβγαιναν πύρινες αναλύσεις κατά του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου κατά της αμυντικής ενίσχυσης της Κύπρου και είναι το ίδιο το οποίο πολλοί χρησιμοποίησαν ως ορμητήριό τους για να θεωρούν όσους ήθελαν ισορροπία στο Αιγαίο εθνικιστές και πολεμοκάπηλους. Είναι το ίδιο ΕΛΙΑΜΕΠ (του οποίου ηγείται πρώην «commissioned officer-operation research analyst» του αμερικανικού υπουργείου άμυνας), επίσης, το οποίο όλως περιέργως και πάλιν συνάσπισε τους φανατικούς υποστηρικτές του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν πολλά στελέχη του οποίου συμμετείχαν και συνεχίζουν να συμμετέχουν σε συνέδρια με τους Χάνευ, ντε Σότο και άλλους ορκισμένους εχθρούς των ελληνικών συμφερόντων.

Η πιο πάνω διαχρονική σταθερότητα θέσεων, συμπεριφορών και ενεργειών –τουλάχιστον αυτές που ξέρουμε μέχρι στιγμής–, αντιστρατεύονται τα ελληνικά συμφέροντα και την ελληνική στρατηγική. Κατά κάποιον τρόπο οι θέσεις τους γίνονται αυτοπροφητεία: Καλλιεργούν την αδυναμία και την ηττοπάθεια και στην συνέχεια η συρρίκνωσή μας επέρχεται. Πρόκειται για ένα πυρήνα αναλυτών στην καρδιά του πολιτικού μας συστήματος που δημοσιοποιεί θέσεις στον στρατηγικής σημασίας τομέα της εξωτερικής πολιτικής και οποίος χρηματοδοτείται πανταχόθεν. Καμιά νομιμοποίηση δεν έχουν στην λαϊκή ετυμηγορία, εν τούτοις διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Μήπως, σε τελευταία ανάλυση, το πρόσωπο της νέας εξάρτησης της Ελλάδας; Μήπως δηλαδή την εποχή της «κατασταλτικής εξάρτησης» του Πιπινέλλη και της Χούντας διαδέχθηκε μια νέα εποχή εξάρτησης με άλλο πολύ διαφορετικό πρόσωπο, αυτό δηλαδή της «μαλακής ισχύος» που οι αμερικανοί θεωρούν πιο αποτελεσματικό και οπωσδήποτε πιο φτηνό από την «σκληρή ισχύ» της ένοπλης βίας; Μαλακή ισχύς στο υπογάστριο της ελληνικής διπλωματίας θα μπορούσε να είναι όλο εκείνο το φάσμα διανοουμένων χωρίς καμιά πολιτική εντολή ή κοινωνικό έλεγχο που επηρεάζουν τους πολιτικούς μας. Ενδύονται μανδύες ακαδημαϊκής εγκυρότητας, έχουν εκπαιδευτεί σε δυτικά πανεπιστήμια, έχουν διασυνδέσεις στον αχανή διεθνή χώρο που τους χρηματοδοτεί (και γι’ αυτό ενδεχομένως τους καθοδηγεί) και που συχνά τα αχνάρια τους χάνονται σε μυστικά «συνέδρια», αδιαφανείς μη κυβερνητικούς οργανισμούς και αποπροσανατολιστική ειρηνιστική ρητορεία. Όλως περιέργως αν και όλοι σήμερα με διάφορους τρόπους στηρίζουν την μόνη ιμπεριαλιστική χώρα του διεθνούς συστήματος, η μαλακή ισχύς του ιμπεριαλισμού είναι ποικιλόχρωμου ιδεολογικοπολιτικού παρελθόντος: Πρώην αριστεροί ή αναρχικοί και σήμερα νεοφιλελεύθεροι, πρώην δεξιοί και σήμερα κοσμοπολίτες της «κοινωνίας των πολιτών» και πρώην σοσιαλιστές και νυν «νεοταξίτες». Πρέπει να θυμίσουμε, στο σημείο αυτό, ότι η υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, η αμυντική ενίσχυση της Κύπρου και η βιώσιμη λύση του κυπριακού που πολλοί υπονόμευσαν αποτελούσαν διακομματική εθνική στρατηγική. Ποιοι είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί που χωρίς την παραμικρή λαϊκή εντολή και χωρίς κάποιες ευδιάκριτες επιστημονικές περγαμηνές όλως περιέργως είναι πάντοτε ενάντια στην φιλειρηνική ελληνική στρατηγική που υπερασπίζεται την ελευθερία μας; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που αν και πάντοτε δεδηλωμένοι κατά της στρατηγικής μας τους χρηματοδοτούν όλες οι κυβερνήσεις και τους βλέπουμε να έχουν κάνει το Υπουργείο Εξωτερικών και Άμυνας δεύτερο σπίτι τους.

Αν πάντως επιβεβαιωθούν οι φήμες ότι κάποιοι στην Ελλάδα «τα πήραν» τότε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο: Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, τουλάχιστον, θα πρέπει να αναλάβει την πολιτική ευθύνη πριν οι επιλογές των συνεργατών του –ιδιαίτερα ένας συγκεκριμένος υφυπουργός– του προκαλέσει τζουνάμι πολιτικού κόστους. Ο κ Καραμανλής δεν ξέρει με τι έμπλεξε αν νομίσει ότι μπορεί –όπως πολλοί ελιαμέπηδες που γέμισαν τις κυβερνητικές υπηρεσίες ουσιαστικά υποστηρίζουν– να βάλει μεγάλα εθνικά ζητήματα κάτω από το χαλί. Απλά θα γίνει το βατερλώ της κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενης πολιτικής του καριέρας. Τέλος, πέραν του κ Μολυβιάτη που απ’ ότι μαθαίνουμε έχει βαρεθεί τις τρικλοποδιές των κουβαλητών του ΥΠΕΞ, τι κάνουν αλήθεια οι μόνιμοι έλληνες διπλωμάτες; Νομίζουν, οι έλληνες διπλωμάτες, ότι αν συνεχίσουν να ανέχονται την διάβρωση της ελληνικής διπλωματίας, θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν πραγματικοί διπλωμάτες επάξιοι των συναδέλφων τους των άλλων ευρωπαϊκών κρατών και ταγοί των ζωτικών εξωτερικών συμφερόντων της χώρας; Επειδή οι παρείσακτοι πάνε και έρχονται, οι υφυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, οι διπλωμάτες μας έχουν καθήκον και συμφέρον να ορθώσουν το ανάστημά τους.

[Σημείωση Π.Ήφ. Απ’ όσο γνωρίζω αυτό το κείμενο είναι τεράστιας σημασίας. Περίμενα και έψαχνα για κάποιο σχόλιο ή απάντηση αλλά εκτός και αν μου διέφυγε δεν παρατήρησα κάτι τέτοιο. Αν κάποιος γνωρίζει άλλα δημοσιοποιημένα στοιχεία μπορεί να μου τα αποστείλει για να τα αναρτήσω στην παρούσα σελίδα].

-------------------------------------------------------------------------------------------

τυχαία μόλις έχω ανακαλύψει το όνομά μου να παρουσιάζεται έμμεσα στην ιστοσελίδα σας μέσω κάποιου άρθρου του Μιχάλη Στυλιανού στη Σημερινή.

Θα ήθελα να σας ενημερώση ότι τις επόμενες ημέρες στην ίδια εφημερίδα είχαν ανασκευάσει τις πληροφορίες που είχαν δωθεί περιλαμβανομένου άρθρων από τα μέλη και τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου του CNTI παρακαλώ όπως δημοσιεύσετε και αυτά τα στοιχεία στη ιστοσελίδα σας για σκοπούς καλύτερης και πιο αξιόπιστης πληροφόρησης γύρω από αυτό το θέμα.

Σημείωση: επιστολή μετά την καταχώρηση της επιστολής της στην παρούσα σελίδα. Ακολουθεί ανταπάντησή μου.

φυσικά μπορεί να παραμείνει η άτυπη επιστολή μου στη σελίδα σας κανένα πρόβλημα κάθετι άλλο σας ευχαριστώ και απο πάνω που τη δημοσιεύσατε.

Όσο αφορά την έκθεση την οποία αναφέρατε δεν την γνωρίζω, αυτό που γνωρίζω όμως είναι τί ακριβώς ο δικός μου οργανισμός και εγώ προσωπικά έχω πράξει και΄

μπορώ να σας επιβεβαιώσω ότι ο τρόπος που παρουσιάστηκε στην εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ το όνομα μου όπως και συνεργατών μου ήταν καθόλα παραποιητικός, παράτυπος και λυπάμαι να παρατηρήσω πως και ηθελημένα ίσως η εν λόγω εφημερίδα να ήθελε να σπιλώσει τα ονόματά μας.

Πληροφοριακά και μόνο να σας αναφέρω ότι εγώ είμαι ένας νέος άνθρωπος 26 χρονών με σπουδές στη πολιτική επιστημή και διεθνείς σχέσεις με πλήθως συμμετοχών σε οργανώσεις νέων στη Κύπρο και στο εξωτερικό.

Εργάστηκα ως συντονίστρια μαζί με τον τουρκοκύπριο φίλο και συνεργάτη μου Levent Kizilduman για ένα χρονό στο δικοινοτικό πρόγραμμα Youth Promoting Peace μετά από ενδιαφέρον που επιδείξαμε από αγγελία που δημοσιεύθηκε στο καθημερινό τύπο και μετά από 3 συνεντεύξεις (εφόσον πέραν από 40 άτομα επέδειξαν ενδιαφέρον να εργαστούν στο συγκεκριμένο πρόγραμμα)!

Δουλέψαμε σκληρά με πολλούς νέους από την Κύπρο διοργανώνοντας κοινά φεστιβάλ, συνέδρια για νέους, εργαστήρια για θέματα που απασχολούν τους νέους κλπ (μπορώ να σας στείλω όλόκληρη τη δράση που αναπτύξαμε). Πληρωνόμασταν 600 λίρες Κύπρου τον μήνα εγώ και 400 ο Levent και κάναμε κάτι που πιστεύαμε το οποίο ήταν στηριγμένο σε αρχές και αξίες και συνειδητοποιημένο.

Με το που ολοληρώθηκε το πρόγραμμα ο Levent συνέχισε να εξασκήσει την πρακτική του ως δικηγόρος και εγώ εργάζομαι στο Πανεπιστήμιο Κύπρου στην υπηρεσία έρευνας.

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ μας παρουσίασε ως προδότες της πατρίδας μας, παρουσίασε ψευδή και ανακριβή στοιχεία για το οικονομικό σκέλος του προγράμματος (εφόσον δίπλα στα ονόματά μας παρουσίαζε το συνολικό προυπολογισμό του προγράμματος ωσάν που να ήταν τα λεφτά που εμείς οι ίδιοι καρπωθήκαμε κ επιπλέον παρουσίαζε και ένα άσχετο κονδύλι του προγράμματος MEDIA NET (ΠΟΥ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΤΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ) επίσης ώς πρόγραμμα του οργανισμού μας).

Αντιλαμβάνεστε κύριε καθηγητή ότι έχουμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε θιγμένοι.

Δυστυχώς όμως το συγκρότημα ΔΙΑΣ είναι ένας μεγάλος οικονομικός οργανισμός με τον οποίο δύσκολα θα αναμετρηθούν δύο νεαρά άτομα. Εκτός και αν ...όντως πέρναμε τις 200 000 δολλάρια που μας καταλογίζουν τότε .....ίσως να μην συζητούσαμε καν σήμερα αυτή την υποθεσή.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε άλλη μια φορά. Εαν περάσετε από την Κύπρο (που γνωρίζω ότι περνάτε συχνά) μπορούμε να συναντηθούμε και να σας δώσουμε ότι άλλα στοιχεία επιθυμείτε.

(μπορείτε ελεύθερα να προχωρήσετε στη δημοσίευση και του πιο πάνω εάν επιθυμείτε)

Ευχαριστώ για την κατατοπιστική επιστολή στην οποία θα προσπαθήσω να απαντήσω με συντομία.

Καταρχάς, θα πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι η προσέγγιση τουρκοκυπρίων και ελληνοκυπρίων είναι όχι μόνο σημαντική αλλά και απόλυτα αναγκαία αν θέλουμε να ενωθεί το νησί. Αυτό που εμποδίζει κάτι τέτοιο, όμως, είναι ο τουρκικός στρατός και η τουρκική κυβέρνηση που για στρατηγικούς λόγους θέλει την Κύπρο διαιρεμένη και ταυτόχρονα ελεγχόμενη (δεν έχετε παρά να διαβάσετε πολύ πρόσφατες δηλώσεις τούρκων επιτελαρχών).

Αν μάλιστα ανατρέξετε σε βιβλία και κείμενά μου πρίν δεκαπέντε χρόνια περίπου, θα δείτε ότι υποστηρίζοντας την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ έθετα ως κύριο σκοπό την εφαρμογή της Κοινοτικής νομικής και πολιτικής τάξης στην Κύπρο υπό συνθήκες που θα διασφάλιζαν πλήρως τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ευνομία, τον πολιτισμό αλλά και την δημοκρατία και τις θεμελιώδεις ελευθερίες όλων των κατοίκων. Συντομογραφικά, αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί εάν πριν την οριστικοποίηση της ένταξης (αλλά και τώρα επειδή το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο) είχε γίνει διαπραγμάτευση στην βάση των αρχών της ΕΕ της οποίας η Κύπρος είναι μέλος και των διεθνών συμβάσεων που διασφαλίζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών. Τα επιμέρους είναι υπόθεση των κυπρίων οι οποίοι θα μπορούσαν να αποφασίσουν να αλλάξουν το Σύνταγμά τους αλλά όχι για να καταργήσουν το κράτος τους ή ακόμη και να το διαιρέσουν παντοτινά θέτοντάς το ταυτόχρονα υπό ξένο παντοτινό έλεγχο.

Όχι μόνο δεν έγινε διαπραγμάτευση βιώσιμης λύσης του κυπριακού αλλά επιπλέον αφενός μεν οι βρετανοί ξαναμπήκαν στο παιχνίδι με σκοπό να διαλύσουν το κυπριακό κράτος ούτως ώστε να διατηρήσουν τις βάσεις τους και αφετέρου οι επιστρατευμένοι από αυτούς υπάλληλοι του ΟΗΕ σκανδάλισαν τους τουρκοκύπριους υποσχόμενοι ότι θα ήταν τυραννική μειονότητα που θα καταστρατηγούσε πάγιες δημοκρατικές αρχές (επισκεφτείτε την διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/22.htm της ιστοσελίδας όπου εξηγώ την διαφορά μεταξύ ισοτιμίας και ισονομίας). Αυτό που πρότειναν ήταν η διάλυση του κυπριακού κράτους (που ανήκει τόσο στους Ε/Κ όσο και στους Τ/Κ), η σχεδόν παντοτινή διαίρεση της Κύπρου και ο παντοτινός στρατηγικός έλεγχος του νησιού.

Αν κατάλαβα καλά από την επιστολή σας, συμμετείχατε καλόπιστα για ένα χρόνο στο δικοινοτικό πρόγραμμα Youth Promoting Peace μετά από ενδιαφέρον που επιδείξαμε από αγγελία που δημοσιεύθηκε στο καθημερινό τύπο και υποστηρίξατε κάτι στο οποίο πιστεύετε, υποθέτω την επανένωση της Κύπρου (σκοπό που όλοι μας προσυπογράφουμε, αν και όπως γίνεται αντιληπτό διαφέρουμε ως προς τις προσεγγίσεις εκπλήρωσής της). Δεν κατάλαβα καλά, εν τούτοις, εάν πρόκειται για πρόγραμμα της UNOPS που χρηματοδοτούσε υπόγεια η αμερικανική πρεσβεία (όπως αποκάλυψε η έκθεση Nathan αλλά και άλλες πληροφορίες που δημοσιοποιήθηκαν). Ακόμη και αν πρόκειται για τέτοιες χρηματοδοτήσεις, βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να σας ενοχοποιήσει προσωπικά, όπως δεν μπορεί να ενοχοποιήσει κανείς τα εκατοντάδες άτομα που συμμετείχαν σε σεμινάρια, συζητήσεις, συνέδρια και άλλες κεντρικά –όπως αποδεικνύεται εκ των υστέρων– δραστηριότητες. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι σε τίποτα δεν έφταιξαν όσοι καλόπιστα πίστεψαν στην ένωση της διαιρεμένης Κύπρου έστω και αν εξαπατήθηκαν από τους βρετανούς διπλωμάτες οι οποίοι είναι και οι πραγματικοί συγγραφείς του σχεδίου.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, δεδομένου ότι είσαστε πολιτικός επιστήμων και ανεξαρτήτως της τραυματικής προσωπικής εμπειρίας που προκαλούν δημοσιοποιήσεις τέτοιων γεγονότων, ίσως μπορείτε να κατανοήσετε και την οργή πολλών όταν ανακαλύπτουν ότι η κοινωνία τους άγεται και φέρεται από έξωθεν άνομα συμφέροντα και όταν για να το επιτύχουν οργανώνουν τέτοιες δραστηριότητες στις οποίες ιδιώτες συμμετέχουν μερικές φορές έχοντας συνείδηση του τι διακυβεύεται (και ποιος κρύβεται στα παρασκήνια) και μερικές φορές όχι. Ως πολιτικός επιστήμονας, λοιπόν, θα μπορούσατε να μελετήσετε τα στοιχεία που υπάρχουν για το θέμα αυτό και να τα συναρτήσετε με αναλύσεις οι οποίες εξηγούν με πληρότητα τις ηγεμονικές μεθοδεύσεις των αμερικανικών υπηρεσιών προς τον σκοπό εκπλήρωσης των στρατηγικών τους σκοπών. Μια τέτοια εξαιρετική ανάλυση με πλήθος βιβλιογραφικών παραπομπών και άλλων πληροφοριών είναι και η ανάλυση του Jonathan Mowat στην διεύθυνση http://www.onlinejournal.com/Special_Reports/031905Mowat-1/031905mowat-1.html. Θα διαπιστώσετε ότι σε πολλά άλλα κράτη παγιδεύονται τελικά σε δραστηριότητες των οποίων αν γνώριζαν τους σκοπούς άλλη θα ήταν, ενδεχομένως, η στάση τους. Στο ίδιο πλαίσιο, μπορείτε να μελετήσετε και τις αναλύσεις που αναρτώ στην ιστοσελίδα μου στην διεύθυνση http://www.ifestos.edu.gr/20.htm, για να διαπιστώσετε ότι οι αβαρίες της λύσης που προωθούσαν οι βρετανοί και αμερικανοί δεν αφορούσαν μόνο τους Ε/Κ αλλά επίσης και τους τουρκοκύπριους, ή όσους εξ αυτών θέλουν να ζουν σ’ ένα κράτος του οποίου τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι δημοκρατικές αρχές και οι δημοκρατικές ελευθερίες είναι σεβαστά.

Εισαγωγή Π. Ήφαιστος: Ποιος υποστήριξε ότι η αλληλεξάρτηση και η τεχνολογία ευνοεί την ισχύ μόνο των μεγάλων δυνάμεων ... Δύο μόνο μέρες μετά την δημιουργία αυτής της σελίδας άρχισαν να φθάνουν πλήθος στοιχείων στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση τα οποία και επεξεργάζομαι και ενσωματώνω στο αρχείο μου. Πιο πάνω, ακριβώς, αναφέρθηκα στην συνέντευξη του Richard Boucher. Την παραθέτω αυτούσια και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν διαθέτω παρά μόνο αποσπάσματα και όχι σε ηλεκτρονική μορφή την έκθεση Nathan Associates Inc. Αντιλαμβάνομαι ότι πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κείμενο που εξηγεί λεπτομερώς τον τρόπο έμμεσης-υπόγειας χρηματοδότησης των αμερικανικών υπηρεσιών, τον τρόπο που οι αξιωματούχοι σκέφτονται για τους ιθαγενείς που θέλουν να "κατηχήσουν πολιτικά", τον τρόπο που προωθούσαν το σχέδιο Αναν, τα σεμινάρια που στήριζαν, τον τρόπο που χρησιμοποιούσαν (παράνομα, όπως εύστοχα δήλωσε ο Πρόεδρος της Κύπρου Τάσσος Παπαδόπουλος) τους τοπικούς υπαλλήλους του ΟΗΕ, κτλ. Ως διεθνολόγος θα έλεγα ότι σπάνια οι αναλυτές των διεθνών σχέσεων έχουν τέτοιες πολύτιμες πηγές που φαίνεται κατά λάθος αναρτήθηκαν για λίγο στο διαδίκτυο. Μεταξύ άλλων, κάποιος μπορεί να θεμελιώσει ζητήματα που αφορούν τον εξαρτημένο (στην ισχύ των μεγάλων δυνάμεων) χαρακτήρα των διεθνών θεσμών, τον τρόπο που οι μυστικές (?) υπηρεσίες των μεγάλων κρατών κατηχούν τους ιθαγενείς ηττημένων και ασθενών κοινωνιών (βλ. κορυφή της σελίδας σχετική παραπομπή), τον ρόλο μερικών Μή Κυβερνητικών Οργανισμών στο διακρατικό παιχνίδι ισχύος, τα αίτια μερικών θέσεων ιθαγενών που όλως περιέργως αν και σε βιβλία πολύ χαμηλής επιστημονικής στάθμης αποκτούν βήμα σε βιβλιοκριτικές και άλλης προωθητικής ενίσχυσης, τον τρόπο που οι ηγεμονικές αξιώσεις καταστρατηγούν το διεθνές δίκαιο και τους θεσμούς συλλογικής ασφάλειας και τον τρόπο που το πολιτικό σύστημα των λιγότερο ισχυρών κρατών επηρεάζεται από αυτές τις πρακτικές. 26.4.2005

Θα το εκτιμούσα όποιος έχει το ηλεκτρονικό κείμενο να μου το αποστείλει για να το αναρτήσω.

Εισαγωγικό Σημείωμα Π.Ήφαιστος 26.4.2005: Φαίνεται ότι η πρωτοβουλία να ανοιχτεί αυτή η σελίδα επί ζητημάτων που αφορούν "έμμεσα" τα ακαδημαϊκά ζητήματα αποκτά ενδιαφέρουσες διαστάσεις -τελικά άμεσα σχετικές με την ακαδημαϊκή ανάλυση των διεθνών σχέσεων- μιας και πολλοί επισκέπτες αποστέλλουν διαρκώς στοιχεία για το επίμαχο θέμα σε αναφορά όχι μόνο με το κυπριακό αλλά και άλλα ζητήματα. Παραθέτω δύο εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναλύσεις για τον τρόπο που "ασθενή" κράτη επηρεάζονται στο εσωτερικό πολιτικό τους σύστημα στο πλαίσιο συγκεκριμένων μεθοδεύσεων έξωθεν δυνάμεων. Εξαιρετικού ενδιαφέροντος είναι αναμφίβολα οι σχετικές αναφορές στους ΜΚΟ, στα Μέσα Ενημέρωσης και στα Ινστιτούτα.

The Ukraine street protests have followed a pattern of western orchestration set in the 80s. I know - I was a cold war bagman

People Power is on track to score another triumph for western values in Ukraine. Over the last 15 years, the old Soviet bloc has witnessed recurrent fairy tale political upheavals. These modern morality tales always begin with a happy ending. But what happens to the people once People Power has won?

The upheaval in Ukraine is presented as a battle between the people and Soviet-era power structures. The role of western cold war-era agencies is taboo. Poke your nose into the funding of the lavish carnival in Kiev, and the shrieks of rage show that you have touched a neuralgic point of the New World Order.

All politics costs money, and the crowd scenes broadcast daily from Kiev cost big bucks. Market economics may have triumphed, but if Milton Friedman were to remind the recipients of free food and drink in Independence Square that "there is no such thing as a free lunch", he would doubtless be branded a Stalinist. Few seem to ask what the people paying for People Power want in return for sponsoring all those rock concerts.

As an old cold war swagman, who carried tens of thousands of dollars to Soviet-bloc dissidents alongside much better respected academics, perhaps I can cast some light on what a Romanian friend called "our clandestine period". Too many higher up the food chain of People Power seem reticent about making full disclosure.

Nowadays, we can google the names of foundations such as America's National Endowment for Democracy (NED) and a myriad surrogates funding Ukraine's Pora movement or "independent" media. But unless you know the NED's James Woolsey was also head of the CIA 10 years ago, are you any wiser?

Throughout the 1980s, in the build-up to 1989's velvet revolutions, a small army of volunteers - and, let's be frank, spies - co-operated to promote what became People Power. A network of interlocking foundations and charities mushroomed to organise the logistics of transferring millions of dollars to dissidents. The money came overwhelmingly from Nato states and covert allies such as "neutral" Sweden.

It is true that not every penny received by dissidents came from taxpayers. The US billionaire, George Soros, set up the Open Society Foundation. How much it gave is difficult to verify, because Mr Soros promotes openness for others, not himself.

Engels remarked that he saw no contradiction between making a million on the stock market in the morning and spending it on the revolution in the afternoon. Our modern market revolutionaries are now inverting that process. People beholden to them come to office with the power to privatise.

The hangover from People Power is shock therapy. Each successive crowd is sold a multimedia vision of Euro-Atlantic prosperity by western-funded "independent" media to get them on the streets. No one dwells on the mass unemployment, rampant insider dealing, growth of organised crime, prostitution and soaring death rates in successful People Power states.

In 1989, our security services honed an ideal model as a mechanism for changing regimes, often using genuine volunteers. Dislike of the way communist states constrained ordinary people's lives led me into undercover work, but witnessing mass pauperisation and cynical opportunism in the 1990s bred my disillusionment.

Of course, I should have recognised the symptoms of corruption earlier. Back in the 1980s, our media portrayed Prague dissidents as selfless academics who were reduced to poverty for their principles, when they were in fact receiving $600-monthly stipends. Now they sit in the front row of the new Euro-Atlantic ruling class. The dowdy do-gooder who seemed so devoted to making sure that every penny of her "charity" money got to a needy recipient is now a facilitator for investors in our old stamping grounds. The end of history was the birth of consultancy.

Grown cynical, the dissident types who embezzled the cash to fund, say, a hotel in the Buda hills did less harm than those that launched politico-media careers. In Poland, the ex-dissident Adam Michnik's Agora media empire - worth €400m today - grew out of the underground publishing world of Solidarity, funded by the CIA in the 1980s. His newspapers now back the war in Iraq, despite its huge unpopularity among Poles.

Meanwhile, from the shipyard workers who founded Solidarity in 1980 to the Kolubara miners of Serbia, who proclaimed their town "the Gdansk of Serbia" in October 2000, millions now have plenty of time on their hands to read about their role in history.

People Power is, it turns out, more about closing things than creating an open society. It shuts factories but, worse still, minds. Its advocates demand a free market in everything - except opinion. The current ideology of New World Order ideologues, many of whom are renegade communists, is Market-Leninism - that combination of a dogmatic economic model with Machiavellian methods to grasp the levers of power.

Today's only superpower uses its old cold war weapons, not against totalitarian regimes, but against governments that Washington has tired of. Tiresome allies such as Shevardnadze in Georgia did everything the US wanted, but forgot the Soviet satirist Ilf's wisdom: "It doesn't matter whether you love the Party. It matters whether the Party loves you."

Georgia is of course a link in the chain of pipelines bringing central Asian oil and gas to Nato territory via Ukraine, of all places. Such countries' rulers should beware. Fifty years ago, Zbigniew Brzezinski argued that the "politics of the permanent purge" typified Soviet communism. Yet now he is always on hand to demand People Power topple yesterday's favourite in favour of a new "reformer".

"People Power" was coined in 1986, when Washington decided Ferdinand Marcos had to go. But it was events in Iran in 1953 that set the template. Then, Anglo-American money stirred up anti-Mossadeq crowds to demand the restoration of the Shah. The New York Times's correspondent trumpeted the victory of the people over communism, even though he had given $50,000 and the CIA-drafted text of the anti-Mossadeq declaration to the coup leaders himself.

Is today's official version of People Power similarly economical with the truth?

Oranges can often be bitter, and the mass street protests now going on in Ukraine may not be quite as sweet as their supporters claim.

For one thing the demonstrators do not reflect nationwide sentiments. Ukraine is riven by deep historical, religious and linguistic divisions. The crowds in the street include a large contingent from western Ukraine, which has never felt comfortable with rule from Kiev, let alone from people associated with eastern Ukraine, the home-base of Viktor Yanukovich, the disputed president-elect.

Their traditions are not always pleasant. Some protesters have been chanting nationalistic and secessionist songs from the anti-semitic years of the second world war.

Nor are we watching a struggle between freedom and authoritarianism as is romantically alleged. Viktor Yushchenko, who claims to have won Sunday's election, served as prime minister under the outgoing president, Leonid Kuchma, and some of his backers are also linked to the brutal industrial clans who manipulated Ukraine's post-Soviet privatisation.

On some issues Yushchenko may be a better potential president than Yanukovich, but to suggest he would provide a sea-change in Ukrainian politics and economic management is naive. Nor is there much evidence to imagine that, were he the incumbent president facing a severe challenge, he would not have tried to falsify the poll.

Countless elections in the post-Soviet space have been manipulated to a degree which probably reversed the result, usually by unfair use of state television, and sometimes by direct ballot rigging. Boris Yeltsin's constitutional referendum in Russia in 1993 and his re-election in 1996 were early cases. Azerbaijan's presidential vote last year was also highly suspicious.

Yet after none of those polls did the Organisation for Security and Cooperation in Europe, the main international observer body, or the US and other western governments, make the furious noise they are producing today. The decision to protest appears to depend mainly on realpolitik and whether the challengers or the incumbent are considered more "pro-western" or "pro-market".

In Ukraine, Yushchenko got the western nod, and floods of money poured in to groups which support him, ranging from the youth organisation, Pora, to various opposition websites. More provocatively, the US and other western embassies paid for exit polls, prompting Russia to do likewise, though apparently to a lesser extent.

The US's own election this month showed how wrong exit polls can be. But they provide a powerful mobilising effect, making it easier to persuade people to mount civil disobedience or seize public buildings on the grounds the election must have been stolen if the official results diverge.

Intervening in foreign elections, under the guise of an impartial interest in helping civil society, has become the run-up to the postmodern coup d'etat, the CIA-sponsored third world uprising of cold war days adapted to post-Soviet conditions. Instruments of democracy are used selectively to topple unpopular dictators, once a successor candidate or regime has been groomed.

In Ukraine's case this is playing with fire. Not only is the country geographically and culturally divided - a recipe for partition or even civil war - it is also an important neighbour to Russia. Putin has been clumsy, but to accuse Russia of imperialism because it shows close interest in adjoining states and the Russian-speaking minorities who live there is a wild exaggeration.

Ukraine has been turned into a geostrategic matter not by Moscow but by the US, which refuses to abandon its cold war policy of encircling Russia and seeking to pull every former Soviet republic to its side. The EU should have none of this. Many Ukrainians certainly want a more democratic system. Putin is not inherently against this, however authoritarian he is in his own country. What concerns him is instability, the threat of anti-Russian regimes on his borders, and American mischief.

The EU should therefore press for a compromise in Kiev, which might include power-sharing. More importantly, it should give Ukraine the option of future membership rather than the feeble "action plan" of cooperation currently on offer. This would set Ukraine on a surer path to irreversible reform than anything that either Yushchenko or Yanukovich may promise.

Sceptics wonder where the EU's enlargement will end, but Ukraine is undoubtedly a European nation in a way that the states of the Caucasus, of central Asia and of north Africa are not.

The EU must also make a public statement that it sees no value in Nato membership for Ukraine, and those EU members who belong to Nato will not support it. At a stroke this would calm Russia's legitimate fears and send a signal to Washington not to go on inflaming a purely European issue.

Σημείωση Π. Ήφαιστος 13.5.2005: Παρατίθεται μια ακόμη ανάλυση που εντάσσει την "μαλακή ισχύ" στο πλαίσιο των μεθοδεύσεων της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής και που μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα την υπονόμευση των διακρατικών σχέσεων και του διεθνούς δικαίου. Μας βοηθά επίσης να κατανοήσουμε τους αυτόκλητους ειρηνιστές επικαλούνται την μεταμοντέρνα μεταεθνική εποχή της φαντασίας τους και τους για προωθήσουν μια διεθνή τάξη που υπονομεύει την διακρατική ισοτιμία και την αρχή της μη επέμβασης. Το κείμενο που ακολουθεί, έξοχα θεμελιωμένο πρέπει να αποτελέσει την βάση για κοινωνικοπολιτικό έλεγχο των δραστηριοτήτων όσων οι δραστηριότητες δεν είναι τόσο διαφανείς όσο κάποιοι νομίζουν.

Σημείωση 5.6.2005. το κείμενο παρουσιάστηκε σε δισέλιδη δημοσίευση στον Κόσμο του Επενδυτή, 5.6.2005. Οι δημοσιογράφοι, προφανώς λόγω χώρου, δεν προχώρησαν στην διερεύνηση του κατά πόσο τα Ινστιτούτα της CIA που αναφέρει ο Jonathan Mowat έχουν σχέσεις και με ποιους αντίστοιχους ελληνικούς θεσμούς. Αν και αυτή έπρεπε να είναι υπόθεση των υπηρεσιών του κράτους και των δημοσιογράφων, κάνουμε επεξεργασία των δημόσιων πληροφοριών που διαθέτουμε για ακαδημαϊκούς λόγους, ζήτημα για το οποίο θα επανέλθουμε.

Σε τελευταία ανάλυση, η υπόθεση των χρηματοδοτήσεων, η εμπλοκή ακαδημαϊκών σε προπαγανδιστικές δραστηριότητες και η ουσιαστικά κοινωνικά ανεξέλεγκτη στελέχωση θεσμών του κράτους από περιφερόμενα άτομα του διεθνοπολιτικού περίγυρου που ποτέ δεν έχουν θέση τις πολιτικές τους θέσεις υπό την αίρεση της λαϊκής ετυμηγορίας, αφορά τελικά το σημαντικότερο ίσως ζήτημα της σημερινής Ελλάδας. Δηλαδή, το κατά πόσο η Ελλάδα συνεχίζει να είναι ανεξάρτητη ή κατά πόσον η ανεξαρτησία του 1821 ουσιαστικά αναιρείται επειδή κυριεύεται ολοένα και περισσότερο από "μαλακή ισχύ" έξωθεν δυνάμεων και έξωθεν συμφερόντων. Π.Ήφ.

"Gene Sharp started out the seminar by saying 'Strategic nonviolent struggle is all about political power.' And I thought, 'Boy is this guy speaking my language,' that is what armed struggle is about." -- Col. Robert Helvey

WASHINGTON -- The U.S. government and allied forces' year-end installation of Victor Yushchenko as president of Ukraine have completed the field-testing of the "Postmodern Coup." Employing and fine-tuning the same sophisticated techniques used in Serbia in 2000 and Georgia in 2003 (and unsuccessfully in Belarus in 2001), it is widely expected that the United States will attempt to apply the same methods throughout the former Soviet Union.

"We have to confront those forces that are committed to reproduce a Georgian or Ukrainian scenario," Kyrgyz President Askar Akayev stated on December 26, the day of the coup, "we'll not allow the import of Rose [Georgian] and Orange [Ukrainian] revolutions in our country." One day later, the Kazakh government launched a criminal case against the Soros Foundation for tax evasion, one of the coups' financiers. And last spring, Uzbek President Islam Karimov accused Soros of overseeing the revolution in Georgia, and condemning his efforts to "fool and brainwash" young intelligentsia in his own country, banned the group. The same networks are also increasingly active in South America, Africa, and Asia. Top targets include Venezuela, Mozambique, and Iran, among others.

The method employed is usefully described by The Guardian's Ian Traynor in a November 26, 2004, article entitled "US campaign behind the turmoil in Kiev," during the first phase of the coup.

With their websites and stickers, their pranks and slogans aimed at banishing widespread fear of a corrupt regime, the democracy guerrillas of the Ukrainian Pora youth movement have already notched up a famous victory -- whatever the outcome of the dangerous stand-off in Kiev.

[T]he campaign is an American creation, a sophisticated and brilliantly conceived exercise in western branding and mass marketing that, in four countries in four years, has been used to try to salvage rigged elections and topple unsavoury regimes.

Funded and organised by the US government, deploying US consultancies, pollsters, diplomats, the two big American parties and US non-government organisations, the campaign was first used in Europe in Belgrade in 2000 to beat Slobodan Milosevic at the ballot box.

Richard Miles, the US ambassador in Belgrade, played a key role. And by last year, as US ambassador in Tbilisi, he repeated the trick in Georgia, coaching Mikhail Saakashvili in how to bring down Eduard Shevardnadze. Ten months after the success in Belgrade, the US ambassador in Minsk, Michael Kozak, a veteran of similar operations in central America, notably in Nicaragua, organised a near identical campaign to try to defeat the Belarus hardman, Alexander Lukashenko.

The operation - engineering democracy through the ballot box and civil disobedience - is now so slick that the methods have matured into a template for winning other people's elections

Much of the coup apparatus is the same that was used in the overthrow of President Fernando Marcos of the Philippines in 1986, the Tiananmen Square destabilization in 1989, and Vaclav Havel's "Velvet revolution" in Czechoslavakia in 1989. As in these early operations, the National Endowment for Democracy (NED), and its primary arms, the National Democratic Institute for International Affairs (NDI) and International Republican Institute (IRI), played a central role. The NED was established by the Reagan Administration in 1983, to do overtly what the CIA had done covertly, in the words of one its legislative drafters, Allen Weinstein. The Cold War propaganda and operations center, Freedom House, now chaired by former CIA director James Woolsey, has also been involved, as were billionaire George Soros' foundations, whose donations always dovetail those of the NED.

What is new about the template bears on the use of the Internet (in particular chat rooms, instant messaging, and blogs) and cell phones (including text-messaging), to rapidly steer angry and suggestible "Generation X" youth into and out of mass demonstrations and the like -- a capability that only emerged in the mid-1990s. "With the crushing ubiquity of cell phones, satellite phones, PCs, modems and the Internet," Laura Rosen emphasized in Salon Magazine on February 3, 2001,"the information age is shifting the advantage from authoritarian leaders to civic groups." She might have mentioned the video games that helped create the deranged mindset of these "civic groups." The repeatedly emphasized role played by so-called "Discoshaman" and his girlfriend "Tulipgirl," in assisting the "Orange Revolution" through their aptly named blog, "Le Sabot Post-Modern," is indicative of the technical and sociological components involved.

The emphasis on the use of new communication technologies to rapidly deploy small groups, suggests what we are seeing is civilian application of Secretary Donald Rumsfeld's "Revolution in Military Affairs" doctrine, which depends on highly mobile small group deployments "enabled" by "real time" intelligence and communications. Squads of soldiers taking over city blocks with the aid of "intelligence helmet" video screens that give them an instantaneous overview of their environment, constitute the military side. Bands of youth converging on targeted intersections in constant dialogue on cell phones constitute the doctrine's civilian application.

This parallel should not be surprising since the US military and National Security Agency subsidized the development of the Internet, cellular phones, and software platforms. From their inception, these technologies were studied and experimented with in order to find the optimal use in a new kind of warfare. The "revolution" in warfare that such new instruments permit has been pushed to the extreme by several specialists in psychological warfare. Although these military utopians have been working in high places (for example the RAND Corporation) for a very long time, to a large extent they only took over some of the most important command structures of the US military apparatus with the victory of the neoconservatives in the Pentagon of Donald Rumsfeld.

The new techniques of warfare include the use of both lethal (violent) and nonlethal (nonviolent) tactics. Both ways are conducted using the same philosophy, infrastructure, and modus operandi. It is what is known as Cyberwar. For example, the tactic of swarming is a fundamental element in both violent and nonviolent forms of warfare. This new philosophy of war, which is supposed to replicate the strategy of Genghis Khan as enhanced by modern technologies, is intended to aid both military and non-military assaults against targeted states through what are, in effect, "high tech" hordes. In that sense there is no difference, from the standpoint of the plotters, between Iraq or Ukraine, if only that many think the Ukraine-like coup is more effective and easier.

Indicative of the common objective are the comments of the theoreticians of the post modern coup, for example, Dr. Peter Ackerman, the author of "Strategic Nonviolent Conflict" (Praeger 1994). Writing in the "National Catholic Reporter" on April 26, 2002, Dr. Ackerman offered the following corrective to Bush's Axis of Evil speech targeting Iraq, Iran, and North Korea, which he otherwise approved: "It is not true that the only way to 'take out' such regimes is through U.S. military action."

Speaking at the "Secretary's Open Forum" at the State Department on June 29, 2004, in a speech entitled, "Between Hard and Soft Power:The Rise of Civilian-Based Struggle and Democratic Change," Ackerman elaborated on the concept involved. He proposed that youth movements, such as those used to bring down Serbia, could bring down Iran and North Korea, and could have been used to bring down Iraq -- thereby accomplishing all of Bush's objectives without relying on military means. And he reported that he has been working with the top US weapons designer, Lawrence Livermore Laboratories, on developing new communications technologies that could be used in other youth movement insurgencies. "There is no question that these technologies are democratizing," he stressed, in reference to their potential use in bringing down China, "they enable decentralized activity. They create, if you will, a digital concept of the right of assembly."

Dr. Ackerman is the founding chairman of International Center on Nonviolent Conflicts of Washington, DC, of which former US Air Force officer Jack DuVall is president. Together with former CIA director James Woolsey, DuVall also directs the Arlington Institute of Washington, DC, which was created by former Chief of Naval Operations advisor John L. Peterson in 1989 " to help redefine the concept of national security in much larger, comprehensive terms" it reports, through introducing "social value shifts into the traditional national defense equation."

As in the case of the new communication technologies, the potential effectiveness of angry youth in postmodern coups has long been under study. As far back as 1967, Dr. Fred Emery, then director of the Tavistock Institute, and an expert on the "hypnotic effects" of television, specified that the then new phenomenon of "swarming adolescents" found at rock concerts could be effectively used to bring down the nation-state by the end of the 1990s. This was particularly the case, as Dr. Emery reported in "The next thirty years: concepts, methods and anticipations,'' in the group's "Human Relations," because the phenomena was associated with "rebellious hysteria." The British military created the Tavistock Institute as its psychological warfare arm following World War I; it has been the forerunner of such strategic planning ever since. Dr. Emery's concept saw immediate application in NATO's use of "swarming adolescents" in toppling French President Charles De Gaulle in 1967.

In November 1989, Case Western Reserve in Cleveland, Ohio, under the aegis of that university's "Program for Social Innovations in Global Management," began a series of conferences to review progress towards that strategic objective, which was reported on in "Human Relations" in 1991. There, Dr. Howard Perlmutter, a professor of "Social Architecture'' at the Wharton School, and a follower of Dr. Emery, stressed that "rock video in Katmandu," was an appropriate image of how states with traditional cultures could be destabilized, thereby creating the possibility of a "global civilization." There are two requirements for such a transformation, he added, "building internationally committed networks of international and locally committed organizations,'' and "creating global events" through "the transformation of a local event into one having virtually instantaneous international implications through mass-media."

This brings us to the final ingredient of these new coups -- the deployment of polling agencies' "exit polls" broadcast on international television to give the false (or sometimes accurate) impression of massive vote-fraud by the ruling party, to put targeted states on the defensive. Polling operations in the recent coups have been overseen by such outfits as Penn, Schoen and Berland, top advisors to Microsoft and Bill Clinton. Praising their role in subverting Serbia, then Secretary of State Madeleine Albright (and later Chairman of NDI) , in an October 2000 letter to the firm quoted on its website, stated: "Your work with the National Democratic Institute and the Yugoslav opposition contributed directly and decisively to the recent breakthrough for democracy in that country . . . This may be one of the first instances where polling has played such an important role in setting and securing foreign policy objectives." Penn, Schoen, together with the OSCE, also ran the widely televised "exit poll" operations in the Ukrainian elections.

In the aftermath of such youth deployments and media operations, more traditional elements come to the fore. That is, the forceful, if covert, intervention by international institutions and governments threatening the targeted regime, and using well placed operatives within the targeted regime's military and intelligence services to ensure no countermeasures can be effectively deployed. Without these traditional elements, of course, no postmodern coup could ever work. Or, as Jack DuVall put it in Jesse Walker's "Carnival and conspiracy in Ukraine," in Reason Online, November 30, 2004, "You can't simply parachute Karl Rove into a country and manufacture a revolution."

The creation and deployment of coups of any kind requires agents on the ground. The main handler of these coups on the "street side" has been the Albert Einstein Institution, which was formed in 1983 as an offshot of Harvard University under the impetus of Dr. Gene Sharp, and which specializes in "nonviolence as a form of warfare." Dr. Sharp had been the executive secretary of A.J. Muste, the famous U.S. Trotskyite labor organizer and peacenik. The group is funded by Soros and the NED. Albert Einstein's president is Col. Robert Helvey, a former US Army officer with 30 years of experience in Southeast Asia. He has served as the case officer for youth groups active in the Balkans and Eastern Europe since at least 1999.

Col. Helvey reports, in a January 29, 2001, interview with film producer Steve York in Belgrade, that he first got involved in "strategic nonviolence" upon seeing the failure of military approaches to toppling dictators -- especially in Myanmar, where he had been stationed as military attachι -- and seeing the potential of Sharp's alternative approach. According to B. Raman, the former director of India's foreign intelligence agency, RAW, in a December 2001 paper published by his institute entitled, "The USA's National Endowment For Democracy (NED): An Update," Helvey "was an officer of the Defence Intelligence Agency of the Pentagon, who had served in Vietnam and, subsequently, as the US Defence Attache in Yangon, Myanmar (1983 to 85), during which he clandestinely organised the Myanmarese students to work behind Aung San Suu Kyi and in collaboration with Bo Mya's Karen insurgent group. . . . He also trained in Hong Kong the student leaders from Beijing in mass demonstration techniques which they were to subsequently use in the Tiananmen Square incident of June 1989" and "is now believed to be acting as an adviser to the Falun Gong, the religious sect of China, in similar civil disobedience techniques." Col. Helvey nominally retired from the army in 1991, but had been working with Albert Einstein and Soros long before then.

Reflecting Albert Einstein's patronage, one of its first books was Dr. Sharp's "Making Europe Unconquerable: The Potential of Civilian-Based Deterrence and Defense," published in 1985 with a forward by George Kennan, the famous "Mr. X" 1940's architect of the Cold War who was also a founder of the CIA's Operations division. There, Sharp reports that "civilian-based defense" could counter the Soviet threat through its ability "to deter and defeat attacks by making a society ungovernable by would be oppressors" and "by maintaining a capacity for orderly self-rule even in the face of extreme threats and actual aggression." He illustrates its feasibility by discussing the examples of the Algerian independence in 1961 and the Czechoslovakian resistance to Soviet invasion in 1968-9. In his forward, Kennan praises Sharp for showing the "possibilities of deterrence and resistance by civilians" as a "partial alternative to the traditional, purely military concepts of national defense." The book was promptly translated into German, Norwegian, Italian, Danish, and other NATO country languages. See the link to the Italian translation of the book (Verso un'Europa Inconquistabile. 190 pp. 1989 Introduction by Gianfranco Pasquino) that sports a series of fashionable sociologists and "politologists" prefacing the book and calling for a civil resistance to a possible Soviet invasion of Italy.

Such formulations suggest that Albert Einstein activities were, ironically, coherent (or, possibly updating) the infamous NATO's "Gladio" stay-behind network, whose purpose was to combat possible Soviet occupation through a panoply of military and nonmilitary means. The investigations into Gladio, and those following the 1978 assassination of former Prime Minister Aldo Moro, also shed some light (immediately switched off) on a professional apparatus of destabilization that had been invisible for several decades to the public.

It is noteworthy that the former deputy chief of intelligence for the US Army in Europe, Major General Edward Atkeson, first "suggested the name 'civilian based defense' to Sharp," John M. Mecartney, Coordinator of the Nonviolent Action for National Defense Institute, reports in his group's CBD News and Opinion of March 1991. By 1985, Gen. Atkeson, then retired from the US Army, was giving seminars at Harvard entitled "Civilian-based Defense and the Art of War.

The Albert Einstein Institution reports, in its "1994-99 Report on Activities," that Gen. Atkeson also served on Einstein's advisory board in those years. Following his posting as the head of US Army intelligence in Europe, and possibly concurrently with his position at the Albert Einstein Institution, the Washington-based Center for Strategic and International Studies (CSIS) reports that Gen. Atkeson, who also advised CSIS on "international security." served as "national intelligence officer for general purpose forces on the staff of the director of Central Intelligence."

As we shall see below, with such backing, Col. Helvey and his colleagues have created a series of youth movements including Otpor! in Serbia, Kmara! in Georgia, Pora! in Ukraine, and the like, which are already virally replicating other sects throughout the former Soviet Union, achieving in civilian form what had not been possible militarily in the 1980s. The groups are also spreading to Africa and South America.

Col. Helvey's long experience in Myanmar in training insurgent ethnic minorities in a region that is the center of world opium production raises another question of great bearing on "post modern coups." That is: what is the role of narcotic mafias in facilitating "regime change?" Law enforcement agencies from many nations, including the United States, have long reported that the Balkans is the major narcotics pipeline into Western Europe. Ukraine is said to be a top conduit, as is Georgia. Kyrghyzstan, now at the top of the hit list, is another opium conduit. And George Soros "the Daddy Warbucks of drug legalization," has been the top "private" funder of all the Eastern European and Central Asian insurgent groups, as well as those in Myamar. The spread of such mafias, is, of course, one of the most efficient ways of infiltrating and corrupting government agencies of targeted states.

Col. Helvey is not the only operator with such a background. The head of the OSCE's vote monitoring operation in Ukraine, for example, Geert-Hinrich Ahrens, was German Ambassador to Colombia in the late 1990s, when German secret agent Werner Mauss was arrested for working closely with the narco-terrorist ELN, whose bombings are financed by the cocaine trade. Ahrens was also on the scene in Albania and Macedonia, when the narcotics smuggling Kosovo Liberation Army (KLA) was created with US and German patronage. And Michael Kozak, the US ambassador whose 2001 effort to overthrow Belarus' Lukachenko failed, had been a top handler of the cocaine-smuggling Contras.

The networks and methods used in the Serbian through Ukraine sequence were first publicly revealed in a Washington Post article on Dec. 11, 2000, by Michael Dobbs, entitled. "U.S. Advice Guided Milosevic Opposition: Political Consultants Helped Yugoslav Opposition Topple Authoritarian Leader." He reports that:

U.S.-funded consultants played a crucial role behind the scenes in virtually every facet of the anti-Milosevic drive, running tracking polls, training thousands of opposition activists and helping to organize a vitally important parallel vote count. U.S. taxpayers paid for 5,000 cans of spray paint used by student activists to scrawl anti-Milosevic graffiti on walls across Serbia, and 2.5 million stickers with the slogan "He's Finished," which became the revolution's catchphrase.

Some Americans involved in the anti-Milosevic effort said they were aware of CIA activity at the fringes of the campaign, but had trouble finding out what the agency was up to. Whatever it was, they concluded it was not particularly effective. The lead role was taken by the State Department and the U.S. Agency for International Development, the government's foreign assistance agency, which channeled the funds through commercial contractors and nonprofit groups such as NDI and its Republican counterpart, the International Republican Institute (IRI).

While NDI worked closely with Serbian opposition parties, IRI focused its attention on Otpor, which served as the revolution's ideological and organizational backbone. In March, IRI paid for two dozen Otpor leaders to attend a seminar on nonviolent resistance at the Hilton Hotel in Budapest, a few hundreds yards along the Danube from the NDI-favored Marriott.

During the seminar, the Serbian students received training in such matters as how to organize a strike, how to communicate with symbols, how to overcome fear and how to undermine the authority of a dictatorial regime. The principal lecturer was retired U.S. Army Col. Robert Helvey, who has made a study of nonviolent resistance methods around the world, including those used in modern-day Burma and the civil rights struggle in the American South.

Helvey, who served two tours in Vietnam, introduced the Otpor activists to the ideas of American theoretician Gene Sharp, whom he describes as "the Clausewitz of the nonviolence movement," referring to the renowned Prussian military strategist.

Peter Ackerman, the above-mentioned coup expert, analyzed and popularized the methods involved in a 2001 PBS documentary-series and book, "A Force More Powerful: A Century of Nonviolent Conflict," together with retired US Airforce officer Jack DuVall. Focusing on youth organizing, they report:

After the NATO bombing, which had helped the regime suppress opposition, Otpor's organizing took hold with a quiet vengeance. It was built in some places around clubhouses where young people could go and hang out, exercise, and party on the weekends, or more often it was run out of dining rooms and bedrooms in activists' homes. These were "boys and girls 18 and 19 years old" who had lived "in absolute poverty compared to other teenagers around the world," according to Stanko Lazendic, an Otpor activist in Novi Sad. "Otpor offered these kids a place to gather, a place where they could express their creative ideas." In a word, it showed them how to empower themselves.

Otpor's leaders knew that they "couldn't use force on someone who . . . had three times more force and weapons than we did," in the words of Lazendic. "We knew what had happened in. Tiananmen, where the army plowed over students with tanks." So violence wouldn't work -- and besides, it was the trademark of Milosevic, and Otpor had to stand for something different. Serbia "was a country in which violence was used too many times in daily politics," noted Srdja Popovic, a 27 year-old who called himself Otpor's "ideological commissar." The young activists had to use nonviolent methods "to show how superior, how advanced, how civilized" they were.

This relatively sophisticated knowledge of how to develop nonviolent power was not intuitive. Miljenko Dereta, the director of a private group in Belgrade called Civic Initiatives, got funding from Freedom House in the U.S. to print and distribute 5,000 copies of Gene Sharp's book, "From Dictatorship to Democracy: A Conceptual Framework for Liberation." Otpor got hold of Sharp's main three-volume work, "The Politics of Nonviolent Action," freely adapting sections of it into a Serbian-language notebook they dubbed the "Otpor User Manual." Consciously using this "ideology of nonviolent, individual resistance," in Popovic's words, activists also received direct training from Col. Robert Helvey, a colleague of Sharp, at the Budapest Hilton in March 2000.

Helvey emphasized how to break the people's habits of subservience to authority, and also how to subvert: the regime's "pillars of support," including the police and armed forces. Crucially, he warned them against "contaminants to a nonviolent struggle," especially violent action, which would deter ordinary people from joining the movement: and alienate the international community, from which material and financial assistance could be drawn. As Popovic put it: "Stay nonviolent and you will get the support of the third party."

That support, largely denied to the Serbian opposition before, now began to flow. Otpor and other dissident groups received funding from the National Endowment for Democracy, affiliated with the U.S. government, and Otpor leaders sat down with Daniel Serwer, the program director for the Balkans at the U.S. Institute for Peace, whose story of having been tear-gassed during an anti-Vietnam War demonstration gave him special credibility in their eyes. The International Republican Institute, also financed by the U.S. government, channeled funding to the opposition and met with Otpor leaders several times. The U.S. Agency for International Development, the wellspring for most of this financing, was also the source of money that went for materials like t-shirts and stickers.

In the aftermath of the Serbian revolution, the National Endowment for Democracy, Albert Einstein Institution, and related outfits helped establish several Otpor-modeled youth groups in Eastern Europe, notably Zubr in Belarus in January 2001; Kmara in Georgia, in April 2003; and Pora in Ukraine in June 2004. Efforts to overthrow Belarus President Alexsander Luschenko failed in 2001, while the US overthrow of Georgian President Eduard Schevardnadze was successfully accomplished in 2003, using Kmara as part of its operation.

Commenting on that expansion, Albert Einstein staffer Chris Miller, in his report on a 2001 trip to Serbia found on the group's website, reports:

Since the ousting of Milosevic, several members of Otpor have met with members of the Belarusian group Zubr (Bison). In following developments in Belarus since early this year, It is clear that Zubr was developed or at least conceptualized, using Otpor as a model. Also, [Albert Einstein's report] From Dictatorship to Democracy is available in English on the Zubr website at www.zubr-belarus.com. Of course, success will not be achieved in Belarus or anywhere else, simply by mimicking the actions taken in Serbia. However the successful Serbian nonviolent struggle was highly influenced and aided by the availability of knowledge and information on strategic nonviolent struggle and both successful and unsuccessful past cases, which is transferable.

Otpor focused on building their human resources, especially among youth. An Otpor training manual to "train future trainers" was developed, which contained excerpts from The Politics of Nonviolent Action, provided to Otpor by Robert Helvey during his workshop in Budapest for Serbs in early 2000. It may be applicable for other countries.

And with funding provided by Freedom House and the US government, Otpor established the Center for Nonviolent Resistance, in Budapest, to train these groups. Describing the deployment of this youth movement, Ian Trainor, in the above cited Guardian November 2004 article, reports:

In the centre of Belgrade, there is a dingy office staffed by computer-literate youngsters who call themselves the Centre for Non-violent Resistance. If you want to know how to beat a regime that controls the mass media, the judges, the courts, the security apparatus and the voting stations, the young Belgrade activists are for hire.

They emerged from the anti-Milosevic student movement, Otpor, meaning resistance. The catchy, single-word branding is important. In Georgia last year, the parallel student movement was Khmara. In Belarus, it was Zubr. In Ukraine, it is Pora, meaning high time.

Stickers, spray paint and websites are the young activists' weapons. Irony and street comedy mocking the regime have been hugely successful in puncturing public fear and enraging the powerful.

Last year, before becoming president in Georgia, the US-educated Mr Saakashvili travelled from Tbilisi to Belgrade to be coached in the techniques of mass defiance. In Belarus, the US embassy organised the dispatch of young opposition leaders to the Baltic, where they met up with Serbs travelling from Belgrade. In Serbia's case, given the hostile environment in Belgrade, the Americans organised the overthrow from neighbouring Hungary -- Budapest and Szeged.

In recent weeks, several Serbs travelled to the Ukraine. Indeed, one of the leaders from Belgrade, Aleksandar Maric, was turned away at the border.

The Democratic party's National Democratic Institute, the Republican party's International Republican Institute, the US State Department and USAID are the main agencies involved in these grassroots campaigns as well as the Freedom House NGO and billionaire George Soros's Open Society Institute.

An Associated Press article by Dusan Stojanovic, on November 2, 2004, entitled "Serbia's export: Peaceful Revolution," elaborates:

"We knew there would be work for us after Milosevic," said Danijela Nenadic, a program coordinator of the Belgrade-based Center for Nonviolent Resistance. The nongovernmental group emerged from Otpor, the pro-democracy movement that helped sweep Milosevic from power by organizing massive and colorful protests that drew crowds who never previously had the courage to oppose the former Yugoslav president. In Ukraine and Belarus, tens of thousands of people have been staging daily protests -- carbon copies of the anti-Milosevic rallies -- with "training" provided by the Serbian group.

The group says it has "well-trained" followers in Ukraine and Belarus. In Georgia, Ukraine and Belarus, anti-government activists "saw what we did in Serbia and they contacted us for professional training," group member Sinisa Sikman said. Last year, Otpor's clenched fist was flying high on white flags again -- this time in Georgia, when protesters stormed the parliament in an action that led to the toppling of Shevardnadze.

Last month, Ukrainian border authorities denied entry to Alexandar Maric, a member of Otpor and an adviser with the U.S.-based democracy watchdog Freedom House. A Ukrainian student group called Pora was following the strategies of Otpor.

James Woolsey's Freedom House "expressed concern" over Maric's deportation, in an October 14, 2004, press release which reported that he was traveling to Ukraine as part of "an initiative run by Freedom House, the National Democratic Institute, and the International Republican Institute to promote civic participation and oversight during the 2004 presidential and 2006 parliamentary elections in Ukraine." In a related statement, it added that it hoped the deportation was not a sign of the Ukrainian government's "unwillingness to allow the free flow of information and learning across borders that is an integral and accepted part of programs to encourage democratic progress in diverse societies around the world."

Who is Col. Bob Helvey, who personally, and through his Albert Einstein Institution, played such a key role in the Serbian and Ukrainian coups?

According to his own account, Helvey first got involved in "strategic nonviolence" upon seeing the failures of military approaches to toppling dictators, especially in Myanmar (also known as Burma). In a January 29, 2001, interview with Steve York in Belgrade, Helvey stated:

My career has been that of a professional soldier. And one of my last assignments was to be the defense attachι in Rangoon [Myanmar]. And I really had an opportunity -- two years living in Rangoon and getting around the country -- to really see first hand what happens when a people are oppressed to the point that they're absolutely terrorized.

And, you know, there was no future for people and there was a struggle for democracy going on, but it was an armed struggle on the periphery of the country and in the border regions. And it was very clear that that armed struggle was never going to succeed.

So, when I got back [to the US], I kept Burma in the back of my mind. Here were a people that really wanted democracy, really wanted political reform, but the only option they had was armed struggle. And that was really a nonstarter, so there was really a sense of helplessness.

Back in the US, he reports, he was selected as senior fellow at the Harvard Center for International Affairs -- while still an active duty officer, where he attended a meeting on a "Program for Nonviolent Sanctions."

Dr. Gene Sharp happened to be there. And he started out the seminar by saying, "Strategic nonviolent struggle is all about political power. How to seize political power and how to deny it to others." And I thought, "Boy, this guy's talking my language." And, you know, that's what armed struggle is about. So I got interested in this approach because I saw immediately that there may be an opportunity here for the Burmese.

I had done some work along the Thai-Burmese border with the International Republican Institute. So when they were looking for someone to present information on strategic nonviolent struggle to a Serb group, they called me.

The Albert Einstein Institution repeatedly emphasizes Col. Helvey's role in training the Myanmar opposition, and a substantial amount of the group's web page stresses the group's involvement there. Reflecting this preoccupation, Albert Einstein's writings have repeatedly been translated not only into Burmen, but also into Karen, Chin, Mon, Jingphaw and several other ethnic minority languages and dialects in that country.

The Albert Einstein Institute does not emphasize, however, that even the US State Department and Drug Enforcement Agency identify the ethnic minority opposition to the Myanmar government as comprising the world's largest producers of opium and heroin.

Armed ethnic minority groups who have been in conflict with the GOB [Government of Burma, aka Myanmar ed] for decades control cultivation, production, and trafficking in Burma. . . . The drug trafficking groups operating within Burma are mostly insurgent factions that have been warring with the GOB and among themselves for many years.

Special note should be made here of Bo Mya and his Karen group, which Col. Helvey has advised for years. Bo Mya, now retired, has admitted to have held meetings with Burmese drug king pin Khun Sa, that Khun Sa said were held in an unsuccessful attempt to negotiate opium and heroin routes of Myanmar and Thailand. (Bo Mya has denied Myanmar government allegations of his involvement in the narcotics trade.)

According to Khun Sa's statements -- later made famous by the US military "Missing in Action" investigator "Bo" Gritz -- his opium trafficking was done under the coordination of Richard Armitage, currently US Undersecretary of State. (See references here, here and here)

While Col. Helvey's precise relations with former CIA deputy director Theodore Shackley, who had been widely accused of overseeing this narcotics trafficking, remain unknown, such reports do lend credence to claims that narcotics syndicates have played a pivotal role in the recent coups in the Balkans, and now Ukraine, which comprise an important route for Southeast Asian heroin entering Western Europe.

In its "Report on Activities, 1993-1999," the Albert Einstein Institution laid great stress on the importance of Helvey's operations to subvert the Myanmar regime as a centerpiece of their activities. In fact, the first paragraph of the introduction of the report reads:

Colonel Kyaw Thein was clearly unhappy with our workshop on nonviolent struggle held along the Thai-Burma border. At a September 1996 press briefing in Rangoon, the spokesman for the military dictatorship charged that "aliens and mercenaries" were trying to "disrupt the peace and tranquility" in Burma -- as if widespread torture, forced labor, and other human rights atrocities constitute "tranquility." The military official was incensed by an ever increasing global phenomenon: direct transnational assistance and cooperation between nongovernmental organizations and pro-democracy groups around the world, in this case of course, in Burma. The Albert Einstein Institution's groundbreaking outreach on strategic nonviolent struggle is but one example of this growing trend that moves beyond traditional humanitarian and human rights efforts.

. . . The impetus for our intensive workshops on nonviolent struggle for Burmese groups came in November 1991, when Robert Helvey, a retired U.S. Army colonel and former U.S. military attachι in Burma, requested that we assist in reviewing lesson plans for an introductory course in nonviolent struggle. Mr. Helvey designed the course for Burmese opposition groups in part by relying on Gene Sharp's The Politics of Nonviolent Action. The May 1992 course, conducted inside Burma at the opposition headquarters at Manerplaw, was extremely well received. In fact, when leading Burmese opposition groups formed the umbrella organization National Council of the Union of Burma in August 1992, they also established a "Political Defiance Committee" to educate activists and to organize strategic nonviolent struggle inside Burma ("political defiance" is the term adopted in Burma to connote nonviolent struggle). Senior pro-democracy leaders requested additional workshops from Robert Helvey and the Albert Einstein Institution.

A Fall 1992 article in "Nonviolent Sanctions" by Gene Sharp, entitled "Exploring Nonviolent Struggle in Thailand and Burma," and found on Albert Einstein's website, describes their role in Myanmar, and in particular Col. Helvey's role:

Gene Sharp traveled to Thailand and Burma in the fall, October 20–November 8, 1992, in response to two invitations. The American Friends of Democracy in Burma (headquartered in Alexandria, Virginia) asked him to help evaluate a course on "Political Defiance" that had been taught in Mannerplaw by Robert Helvey for the Democratic Alliance of Burma.

"After two days rest and orientation in Bangkok, I traveled to Mannerplaw, a base camp for the Burmese democratic opposition located along the Thai-Burma border. . . . During my four days in Mannerplaw I participated in a variety of meetings and discussions about nonviolent struggle (or political defiance as it is more often called there). These included meetings with top political officials, military officers, and leaders of the All Burma Students' Democratic Front, the National League for Democracy, the Karen Youth Organization Leadership Seminar, the Democratic Alliance of Burma, and the Political Defiance Committee."

Robert Helvey, a retired U.S. Army colonel and an expert on Burma, began offering a course on political defiance to groups in Mannerplaw last spring. The aim of this intensive course is to give participants a basic understanding of the technique of nonviolent struggle. At the end of the course, students are expected to understand the insights into political power on which political defiance is based, and also to have developed an understanding of the technique's multiple methods, its dynamics of conflict against a repressive regime, the mechanisms of change, and the principles of strategy in nonviolent struggle.

Peace Magazine, in its April June 2003 issue, contains further details on Helvey's career, in a laudatory article entitled "Robert Helvey's Expert Political Defiance."

From 1983 until 1985 Helvey was a US military attachι at the American Embassy in Rangoon, where he was dismayed by the futility of armed resistance to the brutal dictatorship of Burma. An armed struggle had continued without success for over two decades.

After retiring from the army in 1991, Helvey gave a speech in Washington, using Sharp's insights and adding his own. A member of the audience later offered to pay his way to Burma to spread his message. With this funding, from 1992 to 1998, he made 15 trips to the Thai-Burmese border to meet with more than 500 members of the National Council Union of Burma, a pro-democracy umbrella group. On eight occasions, Helvey taught a six-week course, seeking to build confidence, identify the dictatorship's major weaknesses, and form pressure groups.

Many of those attending Helvey's course had been officers in armed resistance groups for many years and were skeptical about nonviolence. For example, Auun Nang Oo, who is now a fellow at Harvard's Kennedy School of Nonviolence, was astonished that a career soldier could hold such views. Another unbeliever was General Bo Mya, the leader of the Karens, the biggest national minority. At first he would just grumble and grunt that he "wasn't interested in doing the work of cowards." To change such attitudes, Helvey coined the more militant-sounding phrase, "political defiance," which won Bo over and caused him to ask Helvey to train more Karen leaders.

The Myamar government has also commented on Col. Helvey's career. For example, at a June 27, 1997 press conference entitled "How some Western powers have been aiding and abetting terrorism committed by certain organizations operating under the guise of democracy and human rights by giving them assistance in both cash and kind." There, Lt-Gen Khin Nyunt, at the time Secretary-1 of the State Law and Order Restoration Council of Myanmar, said of Helvey:

He was assigned to Myanmar as Defense Attache (Army) at the U.S. embassy in Myanmar from 1982 to 1984 with the rank of full colonel. On conclusion of his assignment in Myanmar he went home, retired immediately from the US Army and returned to the Myanmar-Thai border. He is military advisor to the KNU, KNPP and the Democratic Party for New Society, personally giving military training and manipulating the armed groups in various ways right up till now.

As the second strategy of the NCUB [National Coalition Union of Burma], it formed the Political Defiance Committee with the objective to use all sorts of subversive acts so that the people will have wrong impressions of the Government and lose their respect on it and so disturbances and upheavals will break out in the country. Thus, they made contacts with underground elements within the country and distributed agitative pamphlets, set off bombs in townships to disturb peace and tranquility and cause disturbances and resorted to other disruptive acts. Those who gave training in political defiance (PD) activities were a former retired US Defence Attache Robert Helvey and one Gene Sharp. It was seen that during the three-year period of extending invitation for peace, the KNU were bent on undermining the interest of the people. KNU Bo Mya sent KNU Lt-Col Law Wadi, demolition expert Lt-Col Saw Isaac, to drug warlord Khun Sa at Homein Camp and had discussions from 10 to 12 April 1994 on cooperation between KNU and MTA, assisting in making land mines and arms and ammunition and other economic cooperation.

The Albert Einstein Institution (AEI) has played the key role in recent years in training and deploying youth movements to help prepare the conditions for coups through fostering the impression that the targeted regimes are deeply unpopular, and through destabilizing those regimes through their demonstrations and the like. The group, which is funded by the Soros foundations and the US government, is led by former DIA officer Col. Robert Helvey, and Harvard University's Dr. Gene Sharp.

According to the Albert Einstein Institution's report, Dr Gene Sharp (curriculum vitae and Biographical Profile) "founded the Albert Einstein Institution in 1983 to promote research, policy studies, and education on the strategic uses of nonviolent struggle in face of dictatorship, war, genocide, and oppression."

Dr. Sharp has held research appointments in Harvard University's Center for International Affairs for nearly 30 years. His writings, which on the strategic use of nonviolence in overturning states, have been translated into 27 languages. Through funding provided by the Soros foundations, and through the National Endowment of Democracy and other US government conduits, Sharp and his associates have regularly traveled to targeted regions to facilitate revolutions, since the group's creation.

According to Sharp, "If the issue is to bring down a dictatorship, then it is not good enough to say, 'we want freedom.' It's necessary to develop a strategy, or a super-plan, to weaken a dictatorship and that can only be done by identifying its sources of power. These [sources of power] include: authority, human resources skills, knowledge, tangible factors, economic and material resources and sanctions like police and troops."

For this reason, Sharp reports, he has written numerous books on nonviolent struggle to help oppressed peoples develop a "superplan." These works, of which the major one is "The Politics of Nonviolent Action," have been translated into 27 languages. Among these languages are Russian, Ukrainian, Latvian, Estonian, Macedonian, Arabic, Tamil, Burmese, Karen (and several other Burmese minority languages), Thai, Chinese, Korean, as well as French, Dutch, Spanish, German, Italian, and other European languages still spoken in former colonies.

While Sharp is the main theoretician of the group (and officially its senior scholar), its more practical work is overseen by its president, Colonel Robert Helvey, who began working with the center even before officially retiring from the US Army in 1991. A 30-year veteran of the Defense Intelligence Agency, Helvey had practical experience in subversive operations throughout Southeast Asia prior to his work with the institution. According to numerous reports, Helvey was the case officer for the US-sponsored coup in Serbia, was deeply involved in similar operations in Georgia, and according to at least on report, was on the ground in the recent coup in Ukraine. (Ukrainian translation of From Dictatorship to Democracy by Sharp has just been announced by The Albert Einstein Institution)

According to the Albert Einstein Institution's report for the years 2000 to 2004, its mission is to "advance the worldwide study and strategic use of nonviolent action in conflict."

Numerous individuals and organizations interested in the potential of nonviolent struggle contact the Albert Einstein Institution. In recent years, requests for information or advice have come from people involved in conflicts in Albania, Kosovo, Moldova, Serbia, Slovakia, Cyprus, the Republic of Georgia, Ukraine, Belarus, Azerbaijan, Iran, Afghanistan, the United Arab Emirates, Iraq, Lebanon, the Occupied Territories, Vietnam, China, Tibet, West Papua, Sri Lanka, Malaysia, Aceh (Indonesia), Kashmir, Haiti, Venezuela, Colombia, Bolivia, Cuba, Mexico, Angola, Ethiopia, Eritrea, Togo, Kenya and Zimbabwe.

AEI's translation program has been instrumental in expanding our global reach. In the last four years alone, the Albert Einstein Institution's publications have appeared in Serbian, Russian, Ukrainian, Spanish, Arabic, Farsi, Tibetan, and several ethnic Burmese languages. Additional translations are currently underway in Chinese and Kurdish.

Strategic nonviolent struggle must be recognized as a subject that can be understood and applied by all who seek to throw off the yoke of governmental oppression.

. . . The assumption that there is no realistic alternative to violence in extreme situations is contradicted by various cases of important nonviolent struggles in several countries in recent decades. These include Norway, Germany, France, Czechoslovakia, the Philippines, the Soviet Union, Estonia, Latvia, Lithuania, Poland, Serbia, El Salvador, Guatemala, India, and others. Many earlier cases of improvised nonviolent struggle occurred and are also relevant. Usually the importance of these history-making nonviolent struggles has been trivialized or ignored. Although there have also been some failures in nonviolent struggle, such as in China and Burma, the fact that these cases could have been waged at all, and that numerous nonviolent struggles have succeeded, is highly important.

The International Center on Nonviolent Conflicts has been heavily involved in the new Postmodern Coups, especially through its top figures, Dr. Peter Ackerman and Jack DuVall.

According to its website, the center "develops and encourages the use of civilian-based, nonmilitary strategies to establish and defend democracy and human rights worldwide." It "provides assistance in the training and deployment of field advisors, to deepen the conceptual knowledge and practical skills of applying nonviolent strategies in conflicts throughout the world where progress toward democracy and human rights is possible."

The most significant nonviolent conflicts in the world today, which may lead to "regime changes," it reports, are occurring in Myanmar, Zimbabwe, Chinese Tibet, Belarus, Ukraine [now nearing completion], Palestine, Iran, and Cuba.

Dr. Peter Ackerman is the founding chairman of the center. He is currently the chairman of the Board of Overseers of the Fletcher School of Law and Diplomacy of Tufts University, an important US intelligence recruitment center, and is on the Executive Council of the International Institute for Strategic Studies in London. Dr Ackerman was also a founding director of the Albert Einstein Institution.

Dr. Ackerman was the executive producer of the PBS-TV documentary, "Bringing Down a Dictator," on the fall of Slobodan Milosevic, which has since been translated into Arabic, Farsi, French, Mandarin, Russian, and Spanish. He was also the series editor and principal content advisor behind the PBS-TV series, "A Force More Powerful," which documents the use of nonviolence in regime changes. It has been translated into Arabic, Farsi, Mandarin, Russian and Spanish. Ackerman is the co-author of two books on nonviolent resistance: A Force More Powerful (Palgrave/St. Martin's Press 2001), which is a companion book to the television series, and Strategic Nonviolent Conflict: The Dynamics of People Power in the Twentieth Century (Praeger 1994). He regularly lectures on the use of the nonviolence in toppling targets states, including at the State Department.

Former Air Force officer Jack DuVall, is the president of the center, and was one of its founders. Like Dr. Ackerman, DuVall gives frequent lectures nationally and internationally on the strategic use of nonviolence.

The center's vice chairman, Berel Rodal, is the former director-general of the Policy Secretariat of the Canadian Department of National Defence.

The Arlington Institute (TAI), is an apparent strategist in the use of postmodern coups. It was founded in 1989 by John L. Petersen, in order, in his own words, " to help redefine the concept of national security in much larger, comprehensive terms by introducing the rapidly evolving global trends of population growth, environmental degradation, and science and technology explosion, and social value shifts into the traditional national defense equation." Among its board members are Jack DuVall, the former Air Force officer who is director of the International Center on Nonviolent Conflict in Washington, DC and James Woolsey, the former Clinton administration CIA director and neocon spokesman who is currently the chairman of Freedom House.

The need for an organization like the Arlington Institute, its website reports, "evolved from the bipartisan, eighteen-month long National Security Group project that Petersen co-founded and jointly led in Washington, DC, in 1986-7. That ad-hoc group of national security experts was brought together to explore and map the security environment that the successful candidate would have to operate within after the 1988 presidential campaign. Petersen also wrote the final report for the group, 'The Diffusion of Power: An Era of Realignment,' which became a strategy document used at the highest levels of the Department of Defense."

"In the early part of the 90s," it adds, "Petersen was engaged in a number of projects for the Department of Defense which functioned to build a systematic understanding of the major approaches that were then being used to study and anticipate futures. One notable project for the Office of the Secretary of Defense involved traveling throughout the world visiting the foremost practitioners of futures research to assess each methodology and attempt to develop a new, synthetic approach that drew from the best of the then current processes." Petersen became an advisor to a number of senior defense officials during this time, serving in various personal support roles to the undersecretary of the Navy and the chief of Naval Operations, among others.

Midway through the 1990s, it adds, "Petersen became convinced that humanity was living in an extraordinary time of change that would necessarily result in a major global shift within the following two decades. TAI committed itself to playing a significant role in facilitating a global transition to a new world that operates in a fundamentally different way from the past."

Penn, Schoen and Berland (PSB) has played a pioneering role in the use of polling operations, especially "exit polls," in facilitating coups. Its primary mission is to shape the perception that the group installed into power in a targeted country has broad popular support. The group began work in Serbia during the period that its principle, Mark Penn, was President Clinton's top political advisor.

PSB was founded in 1975, with offices in Washington, DC, Denver, and New York. It reports it has conducted research in over 65 countries for Fortune 500 companies and major political campaigns.

"PSB is perhaps best known for our work as long-term strategic advisors to Bill Gates and Microsoft," it reports, while in the political world, "the firm is best known for being the long-time strategic advisors to President Bill Clinton and to Senator Hillary Rodham Clinton, among others."

The firm reports that it has conducted "a wide variety of government research projects, including recent work for the U.S. State Department in troubled countries overseas." Its business clients have included Siemens, American Express, Eli Lilly, Fleet, Boston Financial, Texaco, BP, Goldman Sachs, Citigroup, ING Group, DeBeers, and KMG, among others.

The groups touts its role in Serbia. In an article, entitled "Defeating dictators at the ballot box: Lessons on how to develop successful electoral strategy in an authoritarian society," posted on their website, coauthors Penn and Schoen report:

International strategists, political and media consultants -- such as ourselves have played critical roles behind the scenes of the elections in Serbia and Zimbabwe, helping the opposition parties craft strategies, messages and organize a credible and effective campaign that has enabled them to weaken the dictator, his political party, and eventually throw him out of power..

The introduction of cutting edge political and communications techniques is as well as the advise of the best Western political consultants and image makers, is as potent a weapon as the planes, bombs, and intelligence technology used in such conflicts as the Persian Gulf War, Bosnia, Kosovo, and, most recently Afghanistan.

The firm's role in subverting Serbia was first detailed in a December 11, 2000, Washington Post article by Michael Dobbs, US Advice Guided Milosevic Opposition.

In a softly lit conference room, American pollster Doug Schoen flashed the results of an in-depth opinion poll of 840 Serbian voters onto an overhead projection screen, sketching a strategy for toppling Europe's last remaining communist-era ruler.

His message, delivered to leaders of Serbia's traditionally fractious opposition, was simple and powerful. Slobodan Milosevic -- survivor of four lost wars, two major street uprisings, 78 days of NATO bombing and a decade of international sanctions -- was "completely vulnerable" to a well-organized electoral challenge. The key, the poll results showed, was opposition unity.

Held in a luxury hotel in Budapest, the Hungarian capital, in October 1999, the closed-door briefing by Schoen, a Democrat, turned out to be a seminal event, pointing the way to the electoral revolution that brought down Milosevic a year later. It also marked the start of an extraordinary U.S. effort to unseat a foreign head of state, not through covert action of the kind the CIA once employed in such places as Iran and Guatemala, but by modern election campaign techniques.

Milosevic's strongest political card was the disarray and ineffectiveness of his opponents. The opposition consisted of nearly two dozen political parties, some of whose leaders were barely on speaking terms with one another.

It was against this background that 20 opposition leaders accepted an invitation from the Washington-based National Democratic Institute (NDI) in October 1999 to a seminar at the Marriott Hotel in Budapest, overlooking the Danube River. The key item on the agenda: an opinion poll commissioned by the U.S. polling firm Penn, Schoen & Berland Associates.

The poll reported that Milosevic had a 70 percent unfavorable rating among Serbian voters. But it also showed that the big names in the opposition -- men such as Zoran Djindjic and Vuk Draskovic -- were burdened with negative poll ratings almost as high as Milosevic's.

Among the candidates best placed to challenge Milosevic, the poll suggested, was a moderate Serbian nationalist named Vojislav Kostunica, who had a favorable rating of 49 percent and an unfavorable rating of only 29 percent.

Schoen, who had provided polling advice to former Yugoslav prime minister Milan Panic during his unsuccessful 1992 campaign to depose Milosevic, drew several conclusions from these and other findings of the poll. . . . Most important, only a united opposition had a chance of deposing Milosevic. "If you take one word from this conference," Schoen told the delegates, "I urge it to be unity."

Mark Penn has been president of the firm since its founding in 1975. He served as President Clinton's pollster and political adviser for the 1996 re-election campaign and throughout the second term of the administration, including during the period he oversaw the Serbian election campaign which toppled President Milosevic. His influence over the Clinton administration was such that the Washington Post called him perhaps "the most powerful man in Washington you've never heard of". According to the firm's website, Penn helped elect 15 overseas Presidents in the Far East, Latin America, and Europe.

Doug Schoen is the firm's founding partner and a principal strategist. According to the firm, Schoen has, for the last 20 years "created winning messages and provided strategic advice to numerous political clients in the United States and to heads of state in countries around the world, including Greece, Turkey, Israel, the Philippines, the Dominican Republic, Bermuda and Yugoslavia." Additionally, he was "President William Jefferson Clinton's research and strategic consultant during the 1996 reelection, and has been widely credited with creating and effectively communicating the message that turned around the president's political fortunes between 1994 and 1996."

Alan Fleischmann, who runs the firm's Washington offices, is described as a "specialist in strategic and crisis communications who has served in domestic and overseas senior management posts in the private and public sectors, specializing in finance, public and foreign policy, marketing, communications, negotiation, mediation, and strategy. Prior to joining the firm, Fleischmann been staff director of the Committee on Foreign Affairs Subcommittee on the Western Hemisphere of the United States Congress, and a senior advisor to the House Permanent Select Committee on Intelligence. Fleischmann has also been a legislative aide to the late German Chancellor Willy Brandt in the German Bundestag.

To see this story with its related links on the Guardian Unlimited site, go to http://www.guardian.co.uk

Russia's security chief accused Britain and America of using civic groups as a front for spies yesterday, and blamed similar operations for fomenting recent uprisings in other former Soviet republics.

Nikolai Patrushev, the director of the KGB successor Federal Security Service (FSB), told parliament that his agency had uncovered spies working for the British and US governments, as well as for Saudi Arabia and Kuwait, operating under cover of non-governmental organisations.

Among those he named was the British medical charity Merlin, which denied the allegation last night.

"Foreign secret services are ever more actively using non-traditional methods for their work and with the help of different NGOs' educational programmes are propagandising their interests, particularly in the former Soviet Union," Mr Patrushev said.

The FSB chief's comments, an unusually detailed reiteration of suspicions often voiced, came days after the Russian president, Vladimir Putin, hosted George Bush and other world leaders for the Victory Day celebrations in Moscow.

The visit of Mr Bush, who described the Soviet occupation of Europe as one of the great wrongs of the 20th century, underlined growing mistrust of the west among Kremlin hardliners.

During his visit, Mr Bush made a point of meeting Kremlin critics and telling them they could count on his support to build a civil society and democracy. The US has also been accused of involvement with opposition movements in Ukraine, Georgia and Kyrgyzstan, three former Soviet republics transformed by popular uprisings.

In a broad reference to the supporting role that Washington and EU member states played in the protest-led regime changes, Mr Patrushev added: "Our opponents are steadily and persistently trying to weaken Russian influence in the commonwealth of independent states and the international arena as a whole. The latest events in Georgia, Ukraine and Kyrgyzstan unambiguously confirm this."

Mr Patrushev, a close Putin ally, also accused an American NGO of organising a meeting in Slovakia last month at which further "velvet revolutions were discussed". The International Republican Institute had, he said, earmarked £2.6m to finance opposition

groups in Belarus, whose authoritarian leader, Alexander Lukashenko, has attracted strong censure in the west. Mr Lukashenko retains a brittle alliance with Mr Putin, with both leaders facing calls for greater democracy.

The IRI responded by saying it spends around £250,000 a year on programmes in Belarus and that the Slovakia retreat had been convened to discuss "programme initiatives".

Russia considers the old Soviet empire its own sphere of influence, off limits to western powers, and is irked by the suspicion of western intervention. Yesterday, Moscow and Washington again starkly disagreed about Russia's continuing military presence in Georgia, whose pro-west president, Mikhail Saakashvili, hosted Mr Bush this week.

Moscow vowed to take action if Tbilisi took measures against the Russian military bases still operational on Georgian soil.

Condoleezza Rice, the US secretary of state, said that, instead, Russia should pull its forces out of Georgia."We are really encouraging the Russians to get this done and remove their forces so that Georgia regains that element of their national sovereignty."

Mr Patrushev did not specify how many spies were uncovered in Russia or what they were accused of doing, except "pursuing the interests" of other states.

A year ago, Mr Putin attacked NGOs for pursuing "dubious group and commercial interests" and for taking foreign money.

A spokeswoman said the group had been working in Russia in 1996 and had never experienced visa problems. "All of Merlin's programmes have been approved by the relevant authorities." She said it was funded by the EU.

Mr Patrushev also said spies were operating within the US Peace Corps, which was thrown out of Russia amid spying allegations in 2002, the Saudi Red Crescent and the Society for Social Reform, a Kuwait group.

In Washington, a Peace Corps spokeswoman dismissed the charges as "completely baseless" and untrue.

According to Interfax, Mr Patrushev said most industrialised states did not want "a powerful economic competitor like Russia", adding that Russia had lost £2bn a year via "trade discrimination" with the US, EU and Canada.

Το κείμενο που ακολουθεί της Heather Coffin βρίσκεται δημοσιευμένο σε ελληνική μετάφραση στο τεύχος 58 του περιοδικού Άρδην Μαρτίου – Απριλίου 2006. Εκτιμώ ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά θεμελιωμένη ανάλυση που δείχνει τον δρόμο για περαιτέρω διερεύνηση του σημαντικού ζητήματος των διεθνικών δρώντων και των διανεμητικών συνεπειών των δράσεών τους, ιδιαίτερα όταν επιστρατεύονται από κυβερνητικούς ή παρακρατικούς δρώντες της αχανούς διεθνούς πολιτικής.

"Yes, I do have a foreign policy...my goal is to become the conscience of the world."'

This is not a case of narcissistic personality disorder; this is how George Soros exercises the authority of United States hegemony in the world today. Soros foundations and financial machinations are partly responsible for the destruction of socialism in Eastern Europe and the former USSR. He has set his sights on China. He was part of the full court press that dismantled Yugoslavia. Calling himself a philanthropist, billionaire George Soros' role is to tighten the ideological stranglehold of globalization and the New World Order while promoting his own financial gain. Soros' commercial and "philanthropic" operations are clandestine, contradictory and coactive. And as far as his economic activities are concerned, by his own admission, he is without conscience; a capitalist who functions with absolute amorality.