Παναγιώτης Ήφαιστος, www.ifestosedu.gr  --  info@ifestosedu.gr

 

Χαλαρά και Επίκαιρα 2010 (κλικ εδώ για μετάβαση στα περιεχόμενα)

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2012 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2012 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2011 κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2009 κλικ εδώ

Για μετάβαση της αντίστοιχης σελίδας για το 2008  κλικ εδώ

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2007 κλικ εδώ,

Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2005-6 κλικ εδώ.

Όποτε κρίνεται σκόπιμο και χρήσιμο και όποτε αυτό είναι πρακτικά εφικτό, θα καταγράφονται "πρόχειρες" γνώμες που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί. Δεν πρόκειται για κανονική ανάλυση αλλά για περίπου "εν θερμώ" κατάθεση σκέψεων οι οποίες ενδέχεται αργότερα να τύχουν επεξεργασίας και να ενταχθούν σε μεγαλύτερο κείμενο.  Οι μικρές καθημερινές "επιφυλλίδες" ή σύντομα σχόλια που ακολουθούν θα παρατίθενται χρονολογικά. Στην κορυφή της σελίδας θα παρατίθεται το τελευταίο και θα ακολουθούν τα υπόλοιπα χρονολογικά. Επειδή τα κείμενα που ακολουθούν δεν θα τυγχάνουν επιμελούς επεξεργασίας και διορθώσεων ίσως υπάρχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Εξάλλου, είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται για αμιγή ακαδημαϊκή ανάλυση και γι' αυτό ενδέχεται σε μερικές περιπτώσεις να μην πληρούν πάντοτε κριτήρια αξιολογικής ελευθερίας. Όπως και για τις υπόλοιπες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου, μπορείτε να αποστείλετε σχόλια στην διεύθυνση: Σχόλια για τα κείμενά σας (κλικ). Τέλος, σημειώνω ότι τα κείμενα που ακολουθούν γράφονται αυθόρμητα, ταχύρρυθμα και συνήθως δεν διορθώνονται φραστικά και ορθογραφικά.

 

Περιεχόμενα 2010 (για μετάβαση κλικ προς και από τον τίτλο)

28.12.2010. Παρέμβαση για τον ρόλο της Εκκλησίας

28.12.2010, Ποιος έγραψε το πιο κάτω;

14.12.2010. Επιτέλους Waltz: Άνθρωπος, κράτος, πόλεμος και Θεωρία διεθνούς πολιτικής

12.12.2010 Ν.Μελέτης, Έθνος. Με την πλάτη στον τοίχο ...ανοίγει θέμα Αιγαίου + σχόλιο

7.12.2010. Χόρτα και κάππαρη στον Σαρωνικό

5.12.2010. Π. Ήφαιστος, Wikileaks versus Νταβούτογλου, Έθνος της Κυριακής

4.12.2010. Το Μνημόνιο και ο Μίκης Θεοδωράκης

1.12.2010. Θαυμαστές του Ερτογάν / Νταβούτογλου σπεύστε.

1,12.2010. o Νταβούτογλου μέσα στους 100 σημαντικότερους διανοούμενους

1.12.2010. Ακαδημαϊκή ζωή και τρόικες για πανεπιστημιακούς

30.11.2010. Άμεση δημοκρατία και διαδίκτυο

29.11.2010. Ο εγκέφαλος του τουρκικού επαναστατισμού

29.11.2010. Ανάγκη διαβούλευσης και υποβολής δικών μας προτάσεων

25.11.2010. «Μνημόνιο κατάργησης της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας», «επιστημονικές τρόικες»

14.11.2010. «Στις παρούσες συνθήκες η κοντινή Κωνσταντινούπολη είναι για εμάς μια κάποια λύση» και άλλα συναφή, συνεπαγόμενα και συμπαρομαρτούντα

Θ. Ζιάκας: μαρξισμός: "ο ίδιος ο καπιταλισμός που μιλούσε μέσα από τον αντικαπιταλιστικό επαναστατικό λόγο".

8.11.2010. "Αντιπαραγωγική" Αθανασία

7.11.2010. Ιερός Σαρωνικός 2

6.11.2010. Ιερός Σαρωνικός 1

30.12.2010. αριστερά γονίδια, αριστεροδεξιοσυνασπισμένα προοδευτικά γονίδια και νεο-Οθωμανικά γονίδια

27.10.2010. Μια ευχάριστη στοχαστική έκπληξη: Καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης

24.10.2010. Ήφαιστος, Διαφύλαξη του εθνικού συμφέροντος

16.10.2010. Subject: Νόμος των πιθανοτήτων

16.10.2010. Οι λογικές απολήξεις.

12.10.2010. Ωραίες στιγμές.

11.10.2010. Καταρρίφθηκε ο νόμος των πιθανοτήτων

10.10.2010. Κατατριβή τρίτων και διεθνείς σπουδές,

10.10.2010. Ο "ευφάνταστος" Νταβούτογλου και οι έλληνες

28. 9. 10. Τουρκική κορβέτα μεταξύ Εύβοιας και Άνδρου ....

19.9.2010. Ας φρόντιζαν ...

18.9.2010. Ψάρια και γραψίματα

1.9.2010. Ασυμμετρία

3.7.2010. χαλαρά και σφικτά στην εποχή του Νταβούτογλου

22.6.2010. Πρωτοφανής τουρκική αεροναυτική άσκηση από την Κεφαλλονιά μέχρι την Κρήτη

21.6.2010. Νταβούτογλου: θα χωρίσει τελικά τα άγρια από τα ήμερα.

5.6.2010. Οι τούρκοι "στρατηγικό βάθος" και εμείς ΑΒΓ....

Πέμπτη, 03 Ιουνίου 2010 Ανιχνεύσεις ΕΤ3

23.6.2010. Ανάγκη αυτοκριτικής των πολιτικών επιστημόνων

30.5.2010. Επιστημονική ανεντιμότητα και αναξιοπρέπεια

9.5.2010. Ανάλυση για το χρονικό που ακολουθεί: Ειρήσθω Συνέσης εκ Θερμοπυλάρχων.

27.5.2010. Τουρκική άσκηση έξω από την Χίο

16.5.2010.«κοινωνικοποίηση» της Τουρκίας και τα «στρατηγήματα του Νταβούτογλου».

15.5.2010. Έλεος, όχι και τον Θεοδωράκη.

13 Μάιος 2010 Νικόλαος Α. Σταύρου, Ελευθεροτυπία, , Πώς στην περίπτωση της Ελλάδας τετραγωνίστηκε ο κύκλος

10.5.2010. Οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα μάλλον δεν έχει σωτηρία

4.5.2010. Ένα περίεργο μήνυμα για MFA, ευαγή ιδρύματα, βρωμοδουλειές κτλ.

2.5.2010. Ατυχήματα, παθήματα και μαθήματα.

30.4.2010. Θανατηφόρες παλινωδίες

28.4.2010. Μέσα στο διαστρεμμένο μυαλουδάκι τους

27.4.2010. ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ  ΜΕΓΑΛΩΝ  ΣΥΜΦΟΡΩΝ - ΔΗΛΩΣΗ   ΜΙΚΗ  ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Σάββατο, 24 Απριλίου 2010. Ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο στην ΑΟΖ της Κύπρου

23.4.2010. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1928) - ΕΠΙΚΑΙΡΟ: Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ

19.4.2010. Ιδεολογία-Πολιτική: Από τον μοντερνισμό στον μεταμοντέρνο εθνομηδενισμό

17.4.2010. Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα και ποιος θα λογοδοτήσει

16.4.2010. «Το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ», ο κόσμος χάνεται και η Ευρώπη … συνεδριάζει

13.4.2010. Τσαρλατανιές και η διαλεκτική σχέση ιατρικής και διεθνολογίας

25.3.2010. δίκτυ σωτηρίας έσχατης ανάγκης και θριαμβολογίες

Τρίτη, 23 Μαρτίου 2010, Νέα τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο

Νίκος Καλογερόπουλος, "ο συρφετός των 27" στις 25 Μαρτίου και ... οι κινέζοι

9.3.2010. Εθνοκρατοκεντρικοί θεσμοί και διανοούμενοι που σκοτώνουν ανεπίγνωστα

Owen Mathews, The Army is Beaten, Newsweek, 5.3.2010

4.3.2010. Scripta Manent: Αναλύσεις, εκτιμήσεις και θέσεις περί ΟΝΕ.

1.3.2010. Κινδυνεύουν τα χόρτα μου από ... Τουρκικές Φρεγάδες.

1.3.2010. Επιστολή στους συναδέλφους της Εταιρείας Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Δικαίου

27.2.2010. Οι Άλλοι, οι χαρούμενοι ημέτεροι «Άλλοι» και οι θηριώδεις άλλοι.

23.2.2010. Η Αφροδίτη της Μήλου εκτροχιασμένη … 

21.2.2010. Χρήστος Γιανναράς: Οι έξωθεν και οι έσωθεν κερδοσκόποι

20.2.2010. Περί ΕΥΠ και κερδοσκόπων

15.2.2010. Φιλελεύθερο έθνος και κρατικό έθνος. Έλεος ...

14.2.2010: κρατίδιο μειωμένης ή ανύπαρκτης κυριαρχίας

12.2.2010. Επιστολή Μ. Θεοδωράκη στον πρόεδρο της κυπριακής Βουλής

13.2.2010. Παπανδρέου: "πειραματόζωο η Ελλάδα"

13.2.2010. Η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης

3.2.2010. Το ντροπιαστικό blame game και οι "δικοί" "μας"

1.2.2010. Καλό μήνα με αντί-αρλουμπολογικά κείμενα: Προφητικά αποσπάσματα του Παναγιώτη Κονδύλη

31.1.2010. Η ομιλία του Αχμέτ Νταβούτογλου στους Τούρκους πρέσβεις.

28-30.1.2009. Χόρτα του βράχου "μεταλλαγμένα" διαμέσου των αιώνων

25.1.2010. «ο θάνατος δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής".

24.1.2010. Ο δημοκρατικός Δήμος του διαδικτύου

19.1.2009. Εξημερωμένα θηρία και «ανεξάρτητα θηρία»

18.1.2010. Χαλαρά + Σφικτά. Πότε κάνεις χαρακίρι;

17.1.2010. The Greek language – Η ελληνική γλώσσα. Και μερικές ακόμη σκέψεις περί εθνομηδενισμού

15.1.2010. Η μεγάλη Αλβανία μέχρι την Πρέβεζα και οι διεθνικοί σόροι, σοράκια και κοράκια

13.1.2010. Ενδιαφέρουσα επιστολή Μίκη Θεοδωράκη προς Θάλεια Δραγώνα

11.1.2009. Η έννοια του παράνομου, η απέραντη διεθνική αρλουμπολογία και η καθίζηση του πολιτικού στοχασμού

8.1.2010. Βίντεο για τον εθνομηδενισμό http://vimeo.com/8031290

6.1.2010. Μεταμοντερνισμός, αποδόμηση και εθνομηδενισμός.

6.1.2010. Επιστολή για το θέμα των παρεμβάσεων της ΠΟΣΔΕΠ.

31.12.2009. Μια καλούτσικη αποτίμηση

30.12.2009. Γλύψιμο των πάνω και φτύσιμο των κάτω

28.12.2009. Προς ΠΟΣΔΕΠ επιστολή

24.12.2009. Χριστούγεννα στα ακριτικά μας νησιά.

24.10.2010 Μίκης Θεοδωράκης και οι εθνικές τους ευαισθησίες

23.12.2009. Σοβαρά σχόλια μέσα σε "Χαλαρή σελίδα"

======================================================

28.12.2010. Παρέμβαση για τον ρόλο της Εκκλησίας

Αν ενδιαφέρει στην σελίδα Έθνος ως δημοκρατία versus εθνομηδενισμός έγινε μια δημόσια παρέμβαση που ανάρτησα σήμερα (http://www.ifestosedu.gr/104Ethnomidenismos.htm)

-------------------------------------

28.12.2010. Ποιος έγραψε το πιο κάτω;

 

Σε άλλες σελίδες έχω αναρτήσει το εξής κείμενο που παραθέτω και εδώ. Προσφέρεται για (αυτο)κριτική, αναστοχασμό και όχι για ... ψυχολογική αναφυλαξία και μισόλογα που μόνο παράσιτα και ενοχή εκπέμπουν.

 

Υπάρχουν πολλά κείμενα που θεμελιώνουν αυτή την στράτευση-επιστράτευση (του πολιτικού στοχασμού στις εφήμερες διακρατικές και κυρίως ηγεμονικές διαμάχες). Για μια ιστορικοθεωρητική θεμελίωση βλ. Παναγιώτη Κονδύλη, Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός (Εκδόσεις Θεμέλιο, 1997), ιδ. Τόμος ΙΙ, κεφ. Ι. Δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω την εξής, επισήμανση, εκτιμώ σημαίνουσα και θεμελιακή: Βασικότερο στοιχείο παρακμής της γνώσης τα νεότερα χρόνια και ιδιαίτερα την νεότερη εποχή είναι όχι μόνο ο κατακερματισμός των γνωστικών πεδίων και η ανυπαρξία ολιστικών ερμηνειών –κάτι που καθιστά την υπέρβαση της ημιμάθειας ανθρωπίνως ανέφικτη– αλλά η αύξηση των ανώτατων εκπαιδευτηρίων που προκάλεσε συνθήκες μαζικής παραγωγής θέσεων. Η γνώση όμως δεν συναρτάται με ποσότητες, αριθμούς και πολυπληθείς ομοϊδεαετικές συσπειρώσεις αλλά με θεμελιώσεις, τεκμηριώσεις και κυρίως λογική επιχειρηματολογική συγκρότηση.  Ρόλος της θεωρίας είναι να συγκροτεί αυτή την προσπάθεια, να την καθιστά εύτακτη, προσιτή και ερμηνευτικά αξιόλογη. Η καταφυγή σε πολλές άχρηστες ή και παντελώς άσχετες υποσημειώσεις δήθεν είδος τεκμηρίωσης που κανείς δεν είναι εφικτό να ελέγξει υποδηλώνει παρασιτισμό ή και χειρότερα και πάντως όχι επιστημονική προσπάθεια. Οι παραπομπές σε άλλα έργα πρέπει να είναι αυτές μόνο που χρειάζονται, αυτές μόνο που επαρκούν στην τεκμηρίωση, αυτές μόνο που είναι σχετικές με το θέμα που αναλύεται και αυτές που υπόκεινται στην βάσανο του επιστημονικού ελέγχου κα διαπιστωθεί ότι είναι υψηλά στην κλίμακα των θεωρητικών σημασιών και των αληθινών-αντιπροσωπευτικών εμπειρικών αναφορών. Τα εκατομμύρια αν όχι δισεκατομμύρια πλέον κείμενα δημιουργούν μια χαώδη κατάσταση όπου κυριαρχούν πρακτικές οι οποίες εκμηδενίζουν ή και εκχυδαίζουν την πανεπιστημιακή μόρφωση: i) Το επαναδιατυπωμένο αναμάσημα κάποιων θέσεων και το αυγάτισμα των πηγών ή θέσεων άλλων είναι πλέον παγκοσμίως ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο αν όχι μια εκτός ελέγχου κατάσταση. ii) Η οχύρωση γύρω από εκφυλισμένες επιστημολογικές θέσεις όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, η αναγκαία και μη εξαιρετέα προϋπόθεση κάθε ποιοτικής προσπάθειας για διεξαγωγή επιστημονικών συζητήσεων υψηλών ποιοτικών βαθμίδων υποκαθίσταται από φυγόπονα παρασιτικά ιδιοτελή συμφέροντα που συμβολίζονται με λόγια όπως «να υπάρχει πλουραλισμός γνώσεων» ή ακόμη χειρότερα «να ακούονται όλες οι απόψεις».  iii) Η απουσία μιας οικουμενικής επιστημονικής κοινότητας και ο επιμερισμός των πανεπιστημιακών δραστηριοτήτων σε εθνικά στεγανά που επιπλέον κυριαρχούνται από ηγεμονικούς θεσμούς που δημιουργούν ασυμμετρίες και εξαρτήσεις (στοχαστικές και πολιτικές), προκάλεσαν μια μεγάλη πολιτικοστοχαστική καταστροφή η έκταση της οποίας δεν έχει ακόμη γίνει πλήρως αντιληπτή και η οποία είναι αμφίβολο αν μπορεί να αντιστραφεί: Αναρίθμητοι εξωπολιτικοί δρώντες ελάχιστα ή καθόλου ακαδημαϊκοί συγκροτούν εστίες πολυπληθών ομοϊδεατών σε πανεπιστήμια, περιφέρειες, συμμαχίες  και διεθνικά. Οι αναγκαίοι και μη εξαιρετέοι επιστημονική και δεοντολογικοί έλεγχοι δυσχεραίνονται ή καθίστανται παντελώς αδύνατοι: α) Αλληλοπαραπέμπονται, αλληλοστηρίζονται ως μεγάλοι επιστήμονες επειδή ακριβώς σε κάποιες λίστες εμφαίνονται ως δήθεν ευρέως επιστημονικά αναγνωρισμένοι, β) ελέγχουν αναρίθμητα ετερόκλητα πανεπιστημιακά τμήματα μέσα στα οποία όπως σε κάθε άλλη ανθρώπινη κατάσταση (εδώ μάλιστα στερούμενη πολιτικών και κοινωνικών ελέγχων που η κοινωνία αναμένει ότι υποκαθίσταται από μια χρηστή συμπεριφορά υπό καθεστώς ακαδημαϊκής ελευθερίας) επιδιώκουν την αναπαραγωγή τους που μπορεί να γίνει, πλέον, μόνο σε πελατειακή βάση, γ) εκδίδουν αναρίθμητα περιοδικά αξιολογητών όπου κανείς δεν μπορεί να ελέγξει αν αποτελούν ή όχι εστίες ομοϊδεατών μέσα στις οποίες «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει», δ) γεμίζουν τις υποσημειώσεις με αναφορές που κανείς πρακτικά μιλώντας δεν μπορεί να ελέγξει και ε) αφού επεκταθούν αριθμητικά έχουν κάθε συμφέρον να επιτίθενται δολοφονικά και ατεκμηρίωτα κατά όποιου θίγει την ιδεολογική εκτόνωση, τον παρασιτισμό και την επιστημονικά μεταμφιεσμένη βιομηχανική παραγωγή προπαγανδιστικών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων. Εύκολα ανταλλάξιμες προσβάσεις στα μέσα μαζικής επικοινωνίας διευκολύνουν τέτοια επενδυμένα συμφέροντα και διαπλοκές. iv) Εάν σταθούμε στον χώρο του πολιτικού στοχασμού (στον οποίο συμπεριλαμβάνονται η οικονομία ενδοκρατικά και διεθνώς και θεσμοί της διεθνούς πολιτικής και κανονιστικής οργάνωσης) επισημαίνεται ένας ακόμη κοινός τόπος: Τους δύο τελευταίους αιώνες συμπλέχθηκε κα ροκανίστηκε από την ηγεμονική διαπάλη των τριών κύριων ιδεολογικών πόλων, δηλαδή του διεθνιστικού-ηγεμονικού φιλελευθερισμού, του κομμουνισμού και του φασισμού. Ο νεοεισερχόμενος επιστήμονας είναι προγραμματικά καταπλακωμένος από βουνά ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων που αν δεν είναι αμιγώς προπαγανδιστικά εμπίπτουν στην αμιγή σφαίρα της πολιτικής θεολογίας αν όχι πολιτικής φλυαρίας. Τέλος, η παρακμή του ιδεολογικού φαινομένου τις τελευταίες δεκαετίες πέραν των σπασμωδικών και εφήμερης αξίας νεοφιλελεύθερων θεωρημάτων εκλογίκευσης της εφήμερης μεταψυχροπολεμικής αμερικανικής ηγεμονίας, ο πολιτικός στοχασμός εισήλθε σε μετάβαση. Το αποτέλεσμα είναι δημιουργία εφήμερης σημασίας συνονθυλευματικών ομαδοποιήσεων όπως οι κριτικοί et al, μέσα στις οποίες ετερόκλητοι φορείς τίτλων προσπαθούν να συγχωνεύσουν και να ολοκληρώσουν τις στερούμενες οντολογικής αναφοράς ξεπερασμένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις των τριών προαναφερθεισών πεπερασμένων ιδεολογιών και των αποχρώσεών τους. Είναι ευνόητο ότι μέσα σε αυτές τις ομαδοποιήσεις διευκολύνεται ο ακαδημαϊκός παρασιτισμός, η οχύρωση πίσω από το «δικαίωμα» ασυνάρτητητης παραπονιάρικης «κριτικής» και η διευκόλυνση της επιστημονικής αναρρίχησης με την μαζική αναπαραγωγή ακατανόητων και κοινωνικοπρακτικά άσχετων σπουδαιφανών όρων και εννοιών. Καταληκτικά επισημαίνω ότι η επιστημονική φυσιογνωμία ενός επιστημονικού κειμένου και ενός Πανεπιστημιακού Τμήματος ή μιας επιστημονικής κοινότητας δεν κρίνεται από το πλήθος των παραπομπών αλλά α) από την θεμελιωτική τους συνάφεια, β) την υψηλή βαθμίδα στην κλίμακα των θεωρητικών  και εμπειρικών σημασιών, γ) την λογική συνάρτηση του ειδικού με το γενικό και το αντίστροφο, και κυρίως: δ) την οντολογική συνάφεια μιας ανάλυσης ή αντίστροφα της ένταξής στο ευρύ παρασιτικό ή στρατευμένο φάσμα της πολιτικής θεολογίας.

----------------------------------------

14.12.2010. Επιτέλους Waltz: Άνθρωπος, κράτος, πόλεμος και Θεωρία διεθνούς πολιτικής

 

Επιτέλους, μέσα σε αυτό το περιβάλλον κακών μαντάτων και ειδήσεων, ένα καλό νέο: Τα δύο σημαντικότερα κείμενα διεθνών σχέσεων κυκλοφόρησαν στα ελληνικά (εκδόσεις Ποιότητα). Για ένα ακόμη λόγο (και αυτά) τα πρότεινα εγώ για μετάφραση και κυκλοφορία στα ελληνικά. Τιμήθηκαν δεόντως: Κατ' αρχάς, τα μετάφρασε με τρόπο που δεν μπορούσε να είναι καλύτερος ο Κώστας Κολιόπουλος. Το Ο Άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος έγραψε μια εξαιρετική εισαγωγή ο συνάδελφος Καθηγητής Ηλίας Κουσκουβέλης. Το Θεωρία διεθνούς πολιτικής έγραψε ένα εκτενές εισαγωγικό δοκίμιο ο συνάδελφος Καθηγητής Αθανάσιος Πλατιάς. Επειδή ότι γράφτηκε για τις διεθνείς σχέσεις λίγο πολύ αφορούσε αυτά τα δύο κορυφαία βιβλία, αξίζει συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της έκδοσης των δύο αριστουργημάτων. Κάτι ακόμη: Έρχεται ο Waltz στην Ελλάδα και θα αποτελέσει ένα σημαντικό πολιτικοστοχαστικό γεγονός. Εδώ παραθέτω αυτούσια την ανάρτηση των εκδοτών.

 

Στην δική μου καταχώρηση για τον Waltz στην σελίδα http://www.ifestosedu.gr/54waltzduo.htm καταχωρώ άρθρα και δοκίμιά του, καθώς και συνεντεύξεις του.

 

 

Kenneth N. Waltz, Ο άνθρωπος, το κράτος και ο πόλεμος. Μία θεωρητική ανάλυση (Εκδόσεις Ποιότητα www.piotita.gr),  Εισαγωγή για την Ελληνική έκδοση: Ηλίας Κουσκουβέλης

 

Ποια είναι τα κυριότερα αίτια του πολέμου; Ο Κ. Waltz ερευνά σε βάθος τις ιδέες που έχουν διατυπώσει διάφοροι διανοητές σε όλη την ιστορία του δυτικού πολιτισμού, προκειμένου να εξηγήσουν τους λόγους για τις συγκρούσεις μεταξύ των ανθρώπων καθώς και τις σχετικές προτάσεις που διατύπωσαν για την επίτευξη της ειρήνης. Ο Waltz δείχνει ότι τα υφιστάμενα γνωστικά κεκτημένα μπορούν να συνεισφέρουν στην κατανόηση των σύγχρονων διεθνών σχέσεων. Οι θεωρίες που διατύπωσαν άνθρωποι όπως ο Άγιος Αυγουστίνος, ο Hobbes, ο Kant, ο Rousseau και ο Spinoza καθώς και οι απόψεις των φιλελεύθερων, των σοσιαλιστών και των συμπεριφοριστών επιστημόνων υποβάλλονται σε κριτική ανάλυση.

«Σε αυτή τη στοχαστική έρευνα στις απόψεις της κλασικής πολιτικής θεωρίας σχετικά με τη φύση και τα αίτια του πολέμου, ο Καθηγητής Waltz ακολουθεί τρία βασικά θέματα ή αλλιώς εικόνες: ο πόλεμος ως συνέπεια της φύσης και της συμπεριφοράς του ανθρώπου, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής οργάνωσης των κρατών και ως προϊόν της διεθνούς αναρχίας».
Foreign Affairs

«Ευτυχώς που ο Καθηγητής Waltz δεν είναι απλώς εκπαιδευμένος στην πολιτική θεωρία, αλλά συνάμα είναι και ικανός μελετητής της διεθνούς πολιτικής που κατέχει τη σύγχρονη βιβλιογραφία και τα ανεπεξέργαστα δεδομένα του αντικειμένου. Έτσι, έχει τη διανοητική ικανότητα να αναλύσει τις συνεισφορές των πολιτικών φιλοσόφων και επίσης να αποτιμήσει το πόσο σχετικές και πόσο επαρκείς είναι για την κατανόηση του πραγματικού κόσμου της διεθνούς πολιτικής».
American Political Science Review

 

 

 

Kenneth N. Waltz, Θεωρία διεθνούς πολιτικής (Εκδόσεις Ποιότητα www.piotita.gr) Εισαγωγή για την ελληνική έκδοση: Αθανάσιος Πλατιάς

 

Οι βασικές αρχές που αναλύονται στο έργο του Kenneth N. Waltz είναι συνοπτικά οι εξής:

• Τα κράτη είναι οι βασικοί δρώντες του διεθνούς συστήματος.

• Η απουσία διεθνούς ρυθμιστικής εξουσίας καθιστά το διεθνές σύστημα άναρχο. Κατά συνέπεια οι σχέσεις των κρατών είναι ανταγωνιστικές και πολλές φορές συγκρουσιακές.

• Για την ασφάλεια των κρατών ισχύει η «αρχή της αυτοβοήθειας». Τα κράτη μεριμνώντας για την ασφάλειά τους μειώνουν την ασφάλεια των άλλων κρατών, με αποτέλεσμα να τροφοδοτείται ο ανταγωνισμός και να δημιουργούνται «διλήμματα ασφαλείας».

• Τα κράτη τείνουν να είναι ορθολογικά, επειδή είναι «ευαίσθητα στο κόστος» και επειδή κύρια μέριμνά τους είναι η ασφάλειά τους, δηλαδή η επιβίωση, η διατήρηση της εδαφικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.

• Τα κράτη επιδιώκουν να αποκτήσουν «ισχύ», η οποία είναι το κύριο «νόμισμα» στη διεθνή πολιτική κυριαρχία και για να αυξήσουν την ασφάλειά τους υιοθετούν στρατηγικές εξισορρόπησης που αναπτύσσουν μηχανισμούς αυτορρύθμισης.

• Η δημιουργία ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος ισορροπίας δυνάμεων σημαίνει ότι η κατανομή ισχύος αφορά καίρια τόσο τη σταθερότητα όσο και την αστάθεια στη διεθνή πολιτική.

 

------------------------------------------

12.12.2010 Ν.Μελέτης, Έθνος. Με την πλάτη στον τοίχο ...ανοίγει θέμα Αιγαίου + σχόλιο

 

Π.Ήφ. Έτσι χάνονται πατρίδες. Όχι μόνο των ελλήνων αλλά και κάθε άλλου. Όταν την καβαλικέψουν πολιτικά και πνευματικά γουρούνια εκτροχιάζεται. Πολιτικά και πνευματικά γουρούνια δεν είναι κατ' ανάγκη ύβρις. Είναι διαπίστωση για ασχετοσύνη, καλές προθέσεις με τις οποίες είναι σπαρμένοι όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στα νεκροταφεία της ιστορίας, ψυχικές αδυναμίες, ατομικοί συμβιβασμοί και δειλίες, ατομισμοί, εγωπάθειες, ηδονισμοί και κάθε άλλο ανθρώπινο ελάττωμα το οποίο διαμορφώνει μια μεγάλη πολιτική και πνευματική γουρούνα που καβαλικεύει ένα κράτος και το συνθλίβει και εκτροχιάζει. Ίσως, βέβαια, εν τέλει, ο καθείς να παθαίνει ότι του αξίζει.

    Για να έλθω στα καθ' ημάς και για να παραφράσω τον γνωστό φιλόσοφο και την γνωστή του ρήση «κάθε αντικομμουνιστής είναι σκύλος», λέω ότι πολλά σκυλιά κακής γέννας δάγκωναν την Ελλάδα επί πολλές δεκαετίες πριν αυτή τη στιγμή φτάσει στο χείλος του κρημνού. Το ζήτημα είναι ότι κάποιοι χαίρονται. Και είναι ο χείριστος και ο κάκιστος κάποιος ο οποίος θα χαρεί αν καταστραφεί μια οποιαδήποτε χώρα. Το λέω γιατί ξέρω κάτι περιφερόμενους ελληνόφωνους που όπως μαθαίνω χαριεντίζονται για τα δεινά του νεοελληνικού κράτους. Τι έχουμε λοιπόν εδώ στο τέλος μιας μακράς διαδρομής διεθνιστικών και κοσμοπολίτικων παραληρημάτων:

            Πρώτον, έβριζαν με βρομόλογα κάποιοι πολιτικοστοχαστικοί βωμολόχοι όποιον ήθελε την Ελλάδα ισχυρή και ασφαλή. Πολεμοκάπηλο πάνω, εθνικιστή κάτω και λυσσασμένο ελληναρά χαρακτήριζαν όποιον ήθελε αποτροπή πριν μια και δύο δεκαετίες. Τώρα, τι ακούμε: «επειδή αποδυναμώνεται η Ελλάδα για να μην χάσουμε την ευκαιρία κάτσε να την δώσουμε  κατά το ήμισυ μην και χάσουμε την ευκαιρία και υποχρεωθούμε να την δώσουμε αύριο». Τι σχέση έχουν αυτοί που σήμερα λένε τέτοια πράγματα με αυτούς που παρόμοια έλεγαν χθες;; Ανακαλύψτε το και θα βρείτε την πηγή της κακοδαιμονίας των Ελλήνων. Η Ελλάδα διαβρώθηκε μεθοδικά και συστηματικά. Δεν φθάσαμε στο τέλμα τυχαία. Είναι πολλά τα τέρατα που κάθε τόσο αναδύονται από τα ίδια τα σπλάχνα της και που δυστυχώς αποτελούσαν πάντοτε εγγενές χαρακτηριστικό της ελληνικής διαδρομής επί πέντε χιλιάδες χρόνια.

            Δεύτερον, στην πορεία πολλών δεκαετιών οι καθωσπρέπει σχοινοβατούντες ωχαδελφιστές έγιναν τελικά πολλοί. Έτσι εκτροχιαστήκαμε. Πλήθυναν όσοι δεν νοιάζονταν για το ίδιο το συμφέρον τους και το εθνικό τους συμφέρον. Αποτέλεσμα να εξελιχθούμε σε ένα κρατίδιο αποδυναμωμένο σε όλα: πνευματικά, ηθικά, πολιτικά, διπλωματικά, στρατιωτικά. Και φθάσαμε σήμερα σε στιγμές οριακές. Όχι δεν είναι το Αιγαίο ή η Κύπρος. Αυτά ήδη κρίθηκαν και χάθηκαν. Το Αιγαίο το 1996, η Κύπρος το 1974 και μετά το 2002-4 όταν τα περί χαμένων ευκαιριών κυριάρχησαν. Σήμερα φτάνουμε σε οριακό σημείο και στο χείλος του κρημνού επειδή κανένα σύστημα διακυβέρνησης δεν μπορεί να είναι πνευματικοπολιτικά τραβεστί. Κράτος και διακυβέρνηση σημαίνει κάποια ελάχιστα και απαραίτητα που σιγά σιγά τα στερηθήκαμε, ιδιαίτερα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οριακό σημείο σημαίνει χρεωκοπία άνευ ελπίδα αντιστροφής, στασιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης, ψυχική κατάπτωση των πολιτών, επανάληψη φαινομένων αισχροκέρδειας όσων ευθύνονται για την χρεωκοπία και κυρίως απύθμενη προπέτεια όσων επί δεκαετίες είχαν καβαλικέψει την Ελλάδα και την οδήγησαν στο τέλμα. Διάβαζα πρόσφατα μια επίθεση του γνώριμού μου είδους που λέγεται «δολοφονία χαρακτήρα». Κατά του Βασίλη Μαρκεζίνη. Και είπα: Δεν έχουν τον Θεό οι άνθρωποι τέτοιους καιρούς. Τι προπέτεια;

 

Οι άνθρωποι ξεχνούν. Ξεχνούν αυτό που είπε ο Θουκυδίδης για την Κέρκυρα. Όταν έχασαν την Πόλη τους, δηλαδή το κράτος τους, φαγώθηκαν μεταξύ τους. Και πολλοί ευθύνονται για το γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες σταδιακά πίστεψαν πως επίκειται κάποια παγκοσμιοποίηση μέσα στην οποία θα εισέλθουμε και θα "ησυχάσουμε" αιώνια. Οι καβαλάρηδες που ευθύνονται για όλα αυτά μας οδηγούν στο βάραθρο. Και κανείς δεν υπάρχει να τους σταματήσει. Θα δούμε και χειρότερα, πολύ χειρότερα, δυστυχώς.        

Εδώ παραθέτω το άρθρο του Έθνους που πυροδότησε το παρόν σχόλιο: 

 

 

12.12.2010 Ν.Μελέτης, Έθνος. Με την πλάτη στον τοίχο ...ανοίγει θέμα Αιγαίου

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=46346948

 

Αποδυναμωμένοι διπλωματικά και για να μη χάσουμε μια ακόμη... ευκαιρία αρχίζουμε διαπραγματεύσεις για το Αιγαίο.

Ετοιμη να προχωρήσει σε «ρύθμιση» των εκκρεμοτήτων με την Τουρκία, αγνοώντας τη δυσμενή για τη χώρα συγκυρία, είναι η κυβέρνηση, εκτιμώντας ότι μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον θα διευρύνεται εις βάρος της Ελλάδας η ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία. «Οι πολιτικοί πρέπει να βλέπουν σε βάθος χρόνου, και πιθανότατα στο μέλλον οι συσχετισμοί θα είναι πολύ χειρότεροι σε βάρος της Ελλάδας», τόνιζε ανώτατη πηγή του υπουργείου Εξωτερικών στην παρατήρηση του «Εθνους της Κυριακής» για τη σκοπιμότητά του να τεθεί τώρα, και με την Ελλάδα να είναι αποδυναμωμένη διπλωματικά, θέμα διαπραγμάτευσης του Αιγαίου.

Πρόκειται περί παραλλαγής της γνωστής θεωρίας των χαμένων ευκαιριών, που έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν για να νομιμοποιηθούν πολιτικά κρίσιμες υποχωρήσεις. Σε ό,τι αφορά όμως τις διερευνητικές επαφές, έχουν προκύψει κρίσιμα ερωτήματα και πλέον είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει ενημέρωση για το περιεχόμενο και το σημείο στο οποίο έχουν φθάσει.

Σύμφωνα με την ίδια πηγή, οι δυο πλευρές συζητούν ακόμη επί του πλαισίου αρχών στο οποίο θα μπορούσαν να καταλήξουν για τα ζητήματα της υφαλοκρηπίδας (και θα αποτελεί τη βάση του συνυποσχετικού), ενώ ταυτόχρονα η Αθήνα επισημαίνει ότι αυτές οι συνομιλίες δεν μπορεί να συνεχισθούν επ' άπειρον και εφόσον διαπιστωθεί ότι δεν μπορεί να καταλήξουν θα πρέπει οι δυο πλευρές να εξετάσουν την προσφυγή στη Χάγη.

Η ελληνική πλευρά εκτιμά ότι υπάρχουν «ενδείξεις για άλλο πνεύμα από τουρκικής πλευράς, το οποίο όμως μένει να αποδειχθεί», και παραδέχεται ότι οι δυο πλευρές «δεν είναι ακόμη κοντά», αν και εμμέσως θεωρεί ως κρίσιμο χρονοδιάγραμμα τον Ιούνιο, μετά τις εκλογές στην Τουρκία... Η διαδικασία όμως κινείται στην κόψη του ξυραφιού. Οπως έχει γίνει γνωστό, η παρούσα φάση έχει επικεντρωθεί στη διαμόρφωση μιας αρκετά περίπλοκης οριογραμμής που καθορίζει μέσω αυξομειώσεων το νέο εύρος των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο.

«Γκρίζες ζώνες»
Εκ προοιμίου αυτή η διαδικασία είναι έωλη, καθώς ο καθορισμός των χωρικών υδάτων μιας χώρας αποτελεί κυριαρχικό δικαίωμα που κηρύσσεται μάλιστα μονομερώς, με τρόπο που να μη θίγονται δικαιώματα τρίτων κρατών τα οποία απλώς ενημερώνονται. Η διαπραγμάτευση όμως γίνεται υπό το βάρος και των «γκρίζων ζωνών», το οποίο η ελληνική πλευρά ελπίζει ότι θα παρακάμψει με τη χάραξη «συμφωνημένης» γραμμής των χωρικών μας υδάτων. Ενα από τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι εάν στον χάρτη που θα εμφανισθεί με την έγκριση της Τουρκίας (και ο οποίος θα προβληθεί ως μονομερής κίνηση και πρωτοβουλία της Αθήνας) θα υπάρχει π.χ. πρόβλεψη χωρικών υδάτων έστω και 6 ν.μ. στα... Ιμια ή στο Αγαθονήσι.

Υπάρχει και το έτερο σκέλος της διαπραγμάτευσης που αφορά το Καστελόριζο, καθώς, ακόμη και εάν η αρχή της αναλογικότητας δεν είναι ιδιαιτέρα ευνοϊκή για την Ελλάδα, δεν νοείται η εξαίρεση της περιοχής από τη συνολική διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Εξάλλου υπάρχει και η σχετική εισήγηση της αρμόδιας διεύθυνσης Δ1 του υπουργείου Εξωτερικών (όπως διατυπωνόταν σε άκρως απόρρητο έγγραφο που αποκάλυψε ο «Κόσμος του Επενδυτή»), σύμφωνα με την οποία δεν νοείται εξαίρεση του Καστελόριζου από τη συζήτηση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας με το πρόσχημα ότι βρίσκεται εκτός Αιγαίου.

Στις εκκρεμότητες που έχουν αναδειχθεί στις διερευνητικές επαφές περιλαμβάνεται βεβαίως και η μη αποδοχή εκ μέρους της Τουρκίας των κανόνων του Δικαίου της Θάλασσας.

Η χάραξη του τελικού εύρους των χωρικών υδάτων αλλά και η αποδοχή των αρχών του Δικαίου της Θάλασσας (για την επήρεια νησιών σε υφαλοκρηπίδα και για το δικαίωμα ακόμη και βραχονησίδων σε χωρικά ύδατα) αποτελούν τα δύο κομβικά και καθοριστικά σημεία για την επίτευξη συμφωνίας στο Αιγαίο. Η απουσία οποιασδήποτε αλλαγής θέσης της Τουρκίας στα θέματα αυτά δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά και ανησυχίες για το πραγματικό περιεχόμενο της συνεχιζόμενης διαπραγμάτευσης για το Αιγαίο.

ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
-----------------------------------------------

7.12.2010. Χόρτα και κάππαρη στον Σαρωνικό

Τι κάνω εκεί πάνω στην βραχονησίδα. Όχι αυτή την φορά δεν την οχυρώνω. Μπορεί να περνάνε οι τουρκικές φρεγάδες μερικά ναυτικά μίλια πιο πέρα αλλά εκτιμώ πως δεν θα έλθουν τόσο κοντά.

 

Εκτός από τα συνήθη χειμερινά "χόρτα του βράχου", τέτοια εποχή κάνω και κάτι άλλο: Κόβω κλαριά κάππαρης και την φυτεύω για να εμπλουτίσω την βραχονησίδα. Σε αυτή την βραχονησίδα όταν πήγα πρώτη φορά πριν δύο περίπου δεκαετίες είχε δύο φυτά κάππαρης. Τώρα έχει πάνω από 30. Είναι επίσης τα "τσακριλίτσια" που έγραψα και πέρσι αλλά και καμιά εικοσαριά άλλα χόρτα μεταξύ των οποίων άγρια πράσα, άγρια κρεμμύδια, μολόχες και άλλα.

Όλα άνευ τιμής, εξυπακούεται.

 

------------------------------------

5.12.2010. Π. Ήφαιστος, Wikileaks versus Νταβούτογλου, Έθνος της Κυριακής

Wikileaks versus Νταβούτογλου

Έθνος της Κυριακής, 5.12.2010, σ. 26

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=15426&subid=2&pubid=45054948

 

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

 

 Ο Τσε Γκεβάρα ήθελε «ένα και δύο ακόμη Βιετνάμ». Εμείς θέλουμε όχι ένα αλλά χιλιάδες Wikileaks. Απρόσμενα συγκροτείται «πλανητική δημοκρατική επανάσταση». Δημοκρατική δημόσια πολιτική σημαίνει διαφάνεια-έλεγχος: Στον κατ’ αλήθειαν πολιτικό βίο στον Δήμο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, οι εντολείς πολίτες φώτιζαν τα πάντα, συζητούσαν τα πάντα και εξέλεγαν ή έπαυαν επί τόπου τους εκάστοτε εντολοδόχους κυβερνήτες. Στον Δήμο προσέρχονταν ακόμη και αντιπρόσωποι αντίπαλων Πόλεων.

 

Βέβαια, είναι μάταιο να αναμένουμε τέτοιες βαθμίδες δημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης βραχυχρόνια. Η φορά κίνησης, εν τούτοις, προς τα εκεί θα πρέπει να είναι προσανατολισμένη. Η αμερικανίδα ΥΠΕΞ Κλίντον, όμως, έχει διαφορετική άποψη: Οι αλήθειες που φώτισε το Wikileaks, λέει, «αποτελούν επίθεση ενάντια στη διεθνή κοινότητα». Οι δημοκρατικά μεταμφιεσμένοι σύγχρονοι δεσπότες θέλουν πολιτική και διπλωματία συνωμοτικά κατασκευασμένη στο σκοτάδι. Όχι δημόσια και φωτισμένη. Το Wikileaks καταμαρτυρεί ότι η τεχνολογία μπορεί να καταστεί δημοκρατικός δυναμίτης και καταλύτης πλανητικών αντί-ηγεμονικών συσπειρώσεων σε όλα τα επίπεδα. Πλανητικά, εθνοκρατικά και τοπικά οι εξουσίες μπορούν να ελεγχθούν ακαριαία από τον «διαδικτυακό δημοκρατικό Δήμο». Ποταμοί πληροφοριών φωτίζουν διαρκώς την αλήθεια, αναρίθμητες δικτυακές σμίλες υφαίνουν αναρίθμητους δημοκρατικούς ελέγχους. Αποστάσεις εκμηδενίζονται, μια πρωτόγνωρη «πλανητική άμεση δημοκρατία» αναδύεται άπιαστη και ασύλληπτη. Το νέο πολιτικό μας δόγμα μπορεί να είναι: «Πίσω από κάθε κομπιούτερ να κάθεται και ένας πολίτης, μπροστά από κάθε εξουσία να ορθώνονται δικτυωμένοι πολίτες και κρατικά, διακρατικά και οικουμενικά χιλιάδες Wikileaks να φωτίζουν τη δημόσια πολιτική».

 

Πρώτη φορά μετά τη Βυζαντινή Οικουμένη συγκροτείται μια ιδιόμορφη οικουμενικότητα: Πολιτειακή συγκρότηση στο επίπεδο του έθνους συνάμα και «κοσμοσυστημικός πολιτικός πολιτισμός», θα έλεγε και ο Γιώργος Κοντογιώργης. Πλανητικά διαδικτυακή κοινωνία σχέσεων χωρίς κατακτητές και κατακτημένους. Εθνοκρατικά εθνική ανεξαρτησία, κοσμοθεωρίες, ηθική-δικαιοσύνη συμβατά με την κοινωνική ετερότητα κάθε έθνους. Επιπλέον στα σύνορα: άμυνα και ασφάλεια. Ζήτω η διαδικτυακή πλανητικοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων αλλά ζήτω και η εθνική ανεξαρτησία. Κάτω οι εξισωτικοί διεθνισμοί και οι ύπουλες παγκοσμιοποιήσεις.

 

Το Wikileaks διδάσκει: Οι «τρομοκράτες» μπορούν «να τρομοκρατηθούν» διαδικτυακά. Γιατί «τρομοκρατικά» είναι πολλά από αυτά που φωτίστηκαν. Χαρακτηριστικά, ο Νταβούτογλου, αναφέρεται στο Wikileaks να λέει, μεταξύ άλλων: «Στα Βαλκάνια θα παλινορθώσουμε την Οθωμανική Αυτοκρατορία». Βέβαια στο βιβλίο του Το στρατηγικό βάθος λέει περισσότερα και χειρότερα. Ευτυχώς, το διαβάζουν χιλιάδες. Το Wikileaks όμως φώτισε άπλετα την κοροϊδία των «μηδενικών παιχνιδιών». Επίσης, τον ριψοκίνδυνο και ευάλωτο χαρακτήρα του νέο-Οθωμανικού εγχειρήματος των Ερτογάν/Νταβούτογλου. Ελέω Wikileaks γνωρίζουμε καλύτερα ότι ενώ αυτοί οι δύο νέο-Οθωμανοί σχοινοβατούν εσωτερικά-εξωτερικά, εκατέρωθεν, πολλοί αγριοκοιτούν: στρατηγοί, Κούρδοι, Εβραίοι, Αμερικανοί και αναρίθμητοι άλλοι. Στοιχειώδης αντίσταση από ένα κράτος όπως η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει τη διαλεκτική των σχέσεων.

 

Εμείς όμως σπασμωδικά και με ηττοπάθεια σπεύδουμε να τους κατευνάσουμε και να τους παραχωρήσουμε Κύπρο, μέρος του Αιγαίου, βλέπε και Θράκη. Τα κράτη, όμως, ποτέ δεν παραχωρούν την κυριαρχία που καταμερίζει σ’ αυτά η διεθνής νομιμότητα. Μήπως χάσαμε κανένα επιθετικό πόλεμο και δεν το ξέρουμε! Σε περίοδο ειρήνης φαινόμαστε να εκχωρούμε εθνική ανεξαρτησία. Υπομονή, μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε. Και ευχαριστούμε το Wikileaks.

 

*O Παναγιώτης Ήφαιστος είναι καθηγη­τής Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών, www.ifestosedu.gr, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

 

--------------------------------

4.12.2010. Το Μνημόνιο και ο Μίκης Θεοδωράκης

Στην διπλανή σελίδα ΕΕ, ΟΝΕ και η προαναγγελθείσα κρίση παραθέτω όλη την διακήρυξη του Μίκη Θεοδωράκη σχετικά με το μνημόνιο. Εδώ παραθέτω την σχετική αναφορά του ΜΘ στον εκλεκτό συνάδελφο Γιώργο Κασιμάτη ο οποίος και διατύπωσε όπως λέει ο ΜΚ το εδάφιο αναφορικά με τις δεσμεύσεις που καταργούν την εθνική κυριαρχία. 

 

"Και φτάνουμε στο Μνημόνιο, δηλαδή στους όρους με τους οποίους δέχθηκαν να μας «βοηθήσουν».

Σχετικά με το θέμα αυτό, ας μου επιτραπεί να δώσω τον λόγο στον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γεώργιο Κασιμάτη, που είχε την καλωσύνη να γράψει τα ακόλουθα, ειδικά για το παρόν κείμενο:

«Ολος ο κόσμος», γράφει ο καθηγητής, «μιλάει καθημερινά για το "Μνημόνιο", με το οποίο παραβιάζονται τα συνταγματικά δικαιώματα των εργαζομένων. Μαζί με το "Μνημόνιο" και βάση του Μνημονίου είναι η Σύμβαση Δανείου που υπέγραψε η Ελληνική Κυβέρνηση με τα 15 κράτη-μέλη της Ευρωζώνης. Οι όροι αυτής της σύμβασης δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος. Προσβάλλουν και τον ελληνικό λαό και τον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Θα αναφερθώ μόνο σε έναν όρο, από τους πολλούς που εξευτελίζουν την Ελλάδα: τον όρο παραίτησης από την εθνική κυριαρχία. Ναι, όπως το ακούσατε: Παραίτηση από την εθνική κυριαρχία υπέρ των δανειστών της Ελλάδας σε περίπτωση που δεν θα μπορέσει να πληρώσει το χρέος της.

Το σχετικό κείμενο της σύμβασης, υπάρχει σε δύο διατυπώσεις: Αναφέρω την πιο απλή: "Ούτε ο Δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο σε περίπτωση: δίκης, κατάσχεσης (συντηρητικής ή αναγκαστικής) είτε αναγκαστικής εκτέλεσης και σε οποιαδήποτε περίπτωση άλλης ενέργειας ή διαδικασίας σχετικά με τη Σύμβαση".

Σε άλλη θέση της Σύμβασης ορίζεται ότι η Ελλάδα παραιτείται από τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας "αμετάκλητα και άνευ όρων".

Ενας τέτοιος όρος δεν υπογράφεται ούτε με το πιστόλι στον κρόταφο. Εναν τέτοιον όρο μόνο ένας Shylock μπορούσε να τον σκεφθεί. Τέτοιος όρος μπαίνει για πρώτη φορά σε σύμβαση δανείου στην ιστορία της ανθρωπότητας»."

 

--------------------------------

30 Νοεμβρίου 2010: Θαυμαστές Νταβούτογλου / Ερτογάν σπεύστε

 

Όσοι είναι θαυμαστές του νεο-Οθωμανισμού ή υπόγεια στηρίγματά του να διαβάσουν την πιο κάτω είδηση αυτού του καταπληκτικού Wikileaks. Περιγράφει την αφετηρία και την πορεία του νεο-Οθωμανισμού και των οπαδών ή υποτελών του.

 

Wikileaks-Ερντογάν:"Μ΄ έχει επιλέξει ο Θεός"!

 

Από το 2004 οι αμερικανοί αν και είχαν ποντάρει πολλά στον Ταγίπ Ερντογάν και τη κυβέρνησή του ,είχαν αρχίσει να εκφράζουν κάποιες αμφιβολίες οι οποίες είχαν να κάνουν με το χαρακτήρα του.Η περιγραφή του χαρακτήρα του δεν είναι κολακευτική. Το τηλεγράφημα από την Άγκυρα αποκαλύπτει ότι «ο Ερντογάν πιστεύει ότι ο Θεός τον έχει επιλέξει για να οδηγήσει τη Τουρκία». Το ίδιο ...ραντεβού που είχε και ο Τζωρτζ Μπους,μην το ξεχνάμε.

Στην αναφορά της πρεσβείας επισημαίνονται κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του Ερντογάν «τα οποία τον καθιστούν τρωτό». Ένα απ΄αυτά είναι οι κακοί υπολογισμοί που κάνει σε θέματα πολιτικής,ειδικά σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Χαρακτηρίζεται «δεσποτικά υπερήφανος» κάτι που μάλλον προέρχεται από τη βεβαιότητά του ότι έχει επιλεγεί «από το Θεό για να οδηγήσει και να ηγηθεί της Τουρκίας»! Στο τηλεγράφημα γίνεται λόγος για «βίαιη φιλοδοξία» που τον χαρακτηρίζει . Αναφέρεται ότι ο Ερντογάν πολύ συχνά χρησιμοποιεί αποσπάσματα από το Κοράνι για να επισημάνει τη ...θεϊκή του αποστολή.

Η αυταρχικότητά του αποτρέπει τη δημιουργία και τη διεύρυνση «ενός κύκλου ικανών συμβούλων». Τέλος στο τηλεγράφημα τονίζεται η «επηρμένη επιθυμία του να παραμείνει στην εξουσία ,τον καθιστά πολλές φορές έντρομο ακόμη και σε στιγμές που πρέπει να πάρει άμεσες αποφάσεις κι όχι να χρονοτριβεί».

Τέλος επισημαίνεται η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης προς τις γυναίκες.http://www.onalert.gr------------------------

 

1.12.2010. o Νταβούτογλου μέσα στους 100 σημαντικότερους διανοούμενους

 

Διαβάζουμε: "Ακόμα εξέφρασε την ανάγκη που υπάρχει από μια παγκόσμια αναδιοργάνωση και σημείωσε ότι στο πλαίσιο αυτό η Τουρκία προσπαθεί να αναθεωρήσει την κοινωνία, την πολιτική και την οικονομία της. Ο Ahmet Davutoğlu τις βραδινές ώρες θα παραστεί στην τελετή του περιοδικού Foreign Policy η οποία φέτος διοργανώνεται για δεύτερη φορά και θα παραλάβει το βραβείο του περιοδικού ως ένας από τους 100 σημαντικότερους διανοουμένους του κόσμου.http://www.trtgreek.com/trtworld/gr/newsDetail.aspx?HaberKodu=4596298b-05ae-4f28-a04a-36ec9d5f4584"

 

Αυτά τα "μέσα στους 100 διανοούμενους",  επιστημονικά τα γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων. Πολιτικές σκοπιμότητες κύκλων του διεθνούς κα διεθνικού παρασκηνίου της άγριας διεθνούς ζωής. Η ουσία είναι άλλη:

    Πρώτον, ο Νταβούτογλου ενώ σχοινοβατεί και άλλοι τον παινεύουν και άλλοι τον πυροβολού (διαβάσαμε το Wikileaks, το οποίο θα σχολιάσω καθότι κρίνεται εξόχως σημαντική εξέλιξη) εδώ πολιτικά στο Αιγαίο αναιρούμε την Ελληνική Επανάσταση καθότι έλληνες χωρίς Αιγαίο είναι διεθνοπολιτικά ανύπαρκτοι, η Κύπρος χωρίς λόγο δίνεται στο τουρκικό πιάτο και οι εξελίξεις στην Θράκη θυμίζουν "τέλος". Γιατί σπεύδουν οι έλληνες να ροκανίσουν την διεθνή νομιμότητα εις βάρος τους; Τι τους βιάζει;

    Δεύτερον, τους κάνουν να βιάζονται αυτοί που κάθισαν στο σβέρκο τους. Δεν είναι οι πολιτικοί. Είναι μερικοί εκατοντάδες, πλέον, "διεθνιστές πολιτικοί επιστήμονες". Η ελληνική κοινωνία τους πληρώνει για να της λένε κουφά πράγματα από το "σχέδιο Αναν είναι θεόσταλτο επειδή θα βάλει την ανθρωπότητα στην ... μετά εθνική εποχή" μέχρι το πως "ο Νταβούτογλου και ο Ερτογάν είναι ηθικά και ... προοδευτικά στοιχεία και αν τους αντικρούεις στην Θράκη, στην Κύπρο είναι εθνικισμός". Ενδιαμέσως ακούς διάφορα ανατριχιαστικά όπως "άμα τον Άλλο τον κοιτάς στα μάτια ή χορεύεις μαζί του με αμερικανούς χειροκροτητές θα έλθει η ειρήνη" ή ότι "αν επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο είναι πολεμοκάπηλο".

    Τρίτον, όσοι λένε αυτά και πολλά άλλα έχουν αποθρασυνθεί σε όλα τα επίπεδα. Ενώ η Ελλάδα ζει την συρρίκνωσή της και ίσως την κατάλυση του νεο-ελληνικού κρατιδίου λένε ότι η στρατηγική ανάλυση είναι όχι για τα πανεπιστήμια αλλά για τις ... στρατιωτικές σχολές (που και αυτές στην βάση κάποιων αναρχικών διεθνιστικοκονστρουκτιβιστών θα πρέπει να διαλυθούν για να επέλθει η παγκόσμια ειρήνη η αφετηρία της οποίας είναι η κατάλυση του κράτους μας) εγγράμματοι πλην λιγόψυχοι και ανασφαλείς φοβούνται να κάνουν επιστήμη.

 

Βέβαια όλα αυτά τα λέω ρητορικά. Θα μπορούσαν να αφορούν οποιοδήποτε κράτος της Μεσογείου αλλά όχι την Ελλάδα. Οι τοποθεσίες, τα ονόματα και οι γεωγραφικές περιοχές είναι ονομαστικές για υποβοήθηση της συζήτησης. Η ουσία είναι ότι οι περιστάσεις περιγράφουν περιστάσεις κρατών που παραπαίουν και διαλύονται.

 

Τώρα, για την Ελλάδα, χάσουν δεν χάσουν οι Ερτογάν / Νταβούτογλου, μάλλον η Ελλάδα θα χάσει πολλά και δεν είναι σίγουρο αν θα επιβιώσει.

------------------

1.12.2010. Ακαδημαϊκή ζωή και τρόικες για πανεπιστημιακούς

Σε παραπλήσια σελίδα με τίτλο ►Ακαδημαϊκή ζωή ακαδημαϊκή ανεξαρτησία αναρτώνται οι τελευταίες παρεμβάσεις μου για επίμαχα και επίκαιρα ζητήματα του ελληνικού πανεπιστημίου

 

------------------

30.11.2010. Άμεση δημοκρατία και διαδίκτυο

Καταπληκτικά, ενθαρρυντικά και πολλά υποσχόμενα τα νέα από το … διαδίκτυο. Ο πρωτοπόρος ονομάζεται: Wikileak. Το ότι είναι φως το τούνελ προδίδεται και από το γεγονός ότι στο αποψινό δελτίο του … Μέγα Τσάνελ, κάπως θυμωμένα η εκφωνήτρια μίλησε για … «σάλο» (sic) από τις αποκαλύψεις. Το μεταφράζω: «Τα τρωκτικά της έμμεσης αντιπροσώπευσης που καπηλεύονται την διακυβέρνηση των χωρών τους και καταχρώνται τον όρο δημοκρατία για να μεταμφιέσουν την έμμεση αντιπροσώπευση που είναι εγγενώς προσανατολισμένη με φορά κίνησης τον δεσποτισμό, εκτίθενται.»

Γιατί να μην παραπονεθούν τα εγχώρια προϊόντα του διεθνούς καταμερισμού ρόλων!

Τώρα, όλο αυτό είναι πολύ σοβαρό και επιβεβαιώνει την ανάλυση του Κονδύλη ότι η τεχνολογία εξελίσσεται σε «όπλο» του αδυνάμου για να αντισταθεί στον πιο ισχυρό. Πολλοί άλλοι, επίσης, επισημαίνουν ότι το διαδίκτυο είναι τελικά η χρυσή σφαίρα κατά του δεσποτισμού και κατά της επικοινωνιακής επικυριαρχίας.

          Πολλά έπονται στην σφαίρα του διαδικτύου και δικαίως τρομοκρατούνται οι δράστες.

 

Συναφή και τα εξής: http://www.ifestosedu.gr/109amesi_dimokratia.htm και http://www.ifestosedu.gr/81ΜπλοκΙστοσελίδες.htm

------------------

29.11.2010. Ο εγκέφαλος του τουρκικού επαναστατισμού

Ο επαναστατισμός ως έννοια είναι μια κρίσιμη έννοια στις διεθνείς σχέσεις και αναπτύχθηκε ως όρος από τον Martin Wight και άλλους αναλυτές. Κανείς ανα αναγνώσει βιβλία μου μπορεί να δει περιγραφή (είτε βιβλίων είτε παραπλήσιων αναρτημένων δοκιμίων) αυτής της έννοιας. Άγνοια αυτής της έννοιας υψηλής ερμηνευτικής αξίας οδηγεί ακόμη και πολλούς φορείς επιστημονικών τίτλων να κάνουν φοβερές γκάφες στα λεγόμενά τους. Ο Νταβούτογλου στο Στρατηγικό βάθος και ο Ερτογάν μαζί με τον Νταβούτογλου ως ΥΠΕΞ στην εμπράγματη πολιτική σίγουρα είναι επαναστατικοί. Εξ και ο κίνδυνος για την διεθνή πολιτική στην περιφέρειά μας. Γιατί δεσποτικοί ισλαμιστές ή κάτι άλλο στο εσωτερικό τους είναι τουρκική ενδοκρατική υπόθεση για την οποία δεν μας πέφτει λόγος. Μας κάνει βεβαίως να μην θέλουμε να γίνουμε τούρκοι ... πολίτες και όποιος θέλει το αντίθετο να διασχίσει τα σύνορα και ελεύθερα να γίνει τούρκος πολίτης. Άμα μάλιστα μιλά και ελληνικά θα τον χρειάζονται για είδος νεο-γενιτσάρων.

    Ο επαναστατισμός, συνώνυμος του ηγεμονισμού ή των ηγεμονικών αξιώσεων, είναι ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά αίτια πολέμου. Κατανόησή του θα κάνει κάθε λογικό να μην ξαναπιστέψει σε ιδεολογήματα (διεθνιστικές ιδεολογίες και κοσμοπολιτισμούς κάθε είδους) και θεωρήματα (ο γιγαντιαίος όγκος συνειδητών ή ανεπίγνωστων εκλογικευτών τους). Πολλοί σε όλο τον πλανήτη, εν τούτοις λόγω επιπολαιότητας, εφήμερης πολιτικής σκοπιμότητας ή επειδή είναι αμαθείς  ή ημιμαθείς για τα τεκταινόμενα ή άσχετοι με την πολιτική, ήδη γοητεύονται με την "νεο-Οθωμανική επανάσταση". Άλλες δυνάμεις, βέβαια, στον βαθμό που τις ευνοεί θα την χρησιμοποιήσουν στο ανελέητο παιχνίδι ισχύος για τον έλεγχο του παγκόσμιου πλούτου από τις μεγάλες δυνάμεις. Δικαίωμά τους αλλά εμείς τι φταίμε ...

    Στην σελίδα ►Στρατηγικό βάθος, εφαρμοσμένη πολιτική παραθέτω άρθρο για τον εγκέφαλο του σύγχρονου ισλαμοτουρκικού επαναστατισμού. Να το διαβάσει κάθε ενδιαφερόμενος που δεν έχει φτάσει ήδη στο τέλμα. Γιατί τα παιδιά και τα εγγόνια των εκδιωχθέντων και σφαγιασθέντων μερικά από τα οποία ζουν στα ανατολικά μας νησιά, θα τους δουν σύντομα να κυβερνούν στο Αιγαίο στην Θράκη και στην Κύπρο.

        Και να μην εκπλαγείτε κάποια από αυτά τα εγγόνια που ροκανίστηκαν πνευματικά ποικιλοτρόπως να στερούνται μνήμης και να βγαίνουν να εξυβρίζουν χυδαία ως δήθεν εθνικιστή όποιον δεν θέλει να εξυπηρετήσει τις "Υψηλές Νεο-Οθωμανικές Αρχές" και το μεγάλο επερχόμενο μέλλον τους.

    Στοιχηματίζω σε αυτό. Ότι δηλαδή θα γίνει Γιατί; Γιατί διαβάζω στοιχειωδώς ιστορία και γνωρίζω πως σε όλες τις ιστορικές εποχές και σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης οι συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι ή ιδεολογικά παρασυρμένοι γενίτσαροι ήταν κεντρικό στοιχείο της διεθνούς πολιτικής. Και να μην ξεχνούμε τι είπε εκείνους ο Ναζί για τους χρήσιμους ηλίθιους. ... 

    Τώρα τι είναι όλα αυτά που γράφεις σε μια Χαλαρή σελίδα, θα ερωτήσει κάποιος. Επιστήμη ή κουβέντες; Και θα απαντήσω: Κοινή λογική, κοινός νους και κοινός τόπος. Γνωρίσματα που απουσιάζουν από τα περισσότερα κείμενα "πολιτικής επιστήμης" του κράτους και του διεθνούς συστήματος στην διεθνή βιβλιογραφία. Σε λίγες μέρες, μετά από δική μου πρόταση και κοπιώδεις μεταφραστικές προσπάθειες πολλών, επιμέλειες, ευρετήρια, εισαγωγές κτλ, κυκλοφορεί το μόνο βιβλίο διεθνών σχέσεων με κρυστάλλινη θεωρία: Το Θεωρία Διεθνούς Πολιτικής του Kenneth Waltz. Του ίδιου επίσης λίγες μέρες μετά, απ' ότι μαθαίνω, και το εξίσου εμβληματικό Άνθρωπος, Κράτος Πόλεμος. Μπορεί εκεί κανείς να βρει τα αίτια πολλών δεινών αλλά και τις απαντήσεις για το πως εμείς οι έλληνες -και ίσως και άλλοι στην περιφέρειά μας - θα σηκωθούμε στα πόδια μας α) μετά τις ζημιές β) μετά την απώλεια μέρους της επικράτειάς μας και της Κύπρου και γ) μετά την πλήρη και απροσχημάτιστη ένταξη των γενιτσάρων εκεί που ανήκουν, μετά δηλαδή το φευγιό τους (ή την "ανθρώπινη" μεταστροφή τους και την "ανθρώπινη" μετάλλαξή τους). Μετά από όλα αυτά και καμπόσα άλλα που μάλλον ανεπίστροφα θα μας συμβούν, λοιπόν, θα πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε για το τι θα έχουμε στα χέρια μας. Και οι αναλύσεις του αντί-ηγεμονιστή Waltz είναι χρυσάφι, και πολύτιμη η θεωρία του.

 

Υστερόγραφο: "Η μόνη θεωρία". Εύλογα κάποιος θα μου γράψει "και οι άλλοι τι είναι;" και τα "δικά σου;". Απάντηση: Ερμηνείες και μεθερμηνείες της θεωρίας, φιλοσοφία της ιστορίας, ιστορία των ιδεών, ερμηνεία της ιστορίας των ιδεών κτλ. Από τα εκατομμύρια τέτοια, κάποιες είναι άριστες και αναγκαίες. Carr, Morgethau, Gilpin, Mearsheimer et al (ο τελευταίος βέβαια μαθητής του Waltz διεκδικεί ότι πήγε πιο πέρα από τον δάσκαλό του). Είναι βέβαια και η ακριβής περιγραφή-ερμηνεία όπως του Κονδύλη που συνιστούν θεωρία με τον δικό τους τρόπο. Ο Θουκυδίδης, ασφαλώς, είναι πέραν και υπεράνω καθότι συνιστά το επιστημονικό Παράδειγμα, δηλαδή το θεμέλιο της γνώσης πάνω στο οποίο στέκονται όλοι οι άλλοι.

Πέραν της αμιγούς θεωρίας διεθνών σχέσεων όταν υπάρχει -και ο Waltz σωστά έγραψε ότι δεν μίλησε επί παντός επιστητού, για μια δηλαδή ολιστική ερμηνεία των διεθνών σχέσεων αλλά μόνο για ένα τομέα της- υπάρχει ιεράρχηση σημασιών που αρχίζει από το 100 και κατεβαίνει προς τα κάτω μέχρι το 0 δηλαδή ιδεολογικοπολιτικές και μελλοντολογικές σαπουνόφουσκες και αερολογίες. Αν προς Γηραιά Αυτοκρατορία προς Μάγχη πλευρά, για παράδειγμα, θα βρεις τόνους αερολογίες φαντάσου πόσο όγκο κάνουν τόνοι αέρος). Αυτά όλα όμως θα τα πούμε σύντομα καλύτερα και πιο συστηματικά  

---------------------------------------------------------

29.11.2010. Ανάγκη διαβούλευσης και υποβολής δικών μας προτάσεων

From: Ifestos [mailto:info@ifestosedu.gr]
Sent: Monday, November 29, 2010 1:58 PM
To: 'Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum'
Cc: 'POSDEP'
Subject: Ανάγκη διαβούλευσης και υποβολής δικών μας προτάσεων

 

Αγαπητοί συνάδελφοι, παραθέτω για όσους δεν το έχουν την νέα παρέμβαση της ΠΟΣΔΕΠ. : http://www.posdep.gr/index.php?option=com_docman&task=doc_download&gid=398&Itemid=133

 

Δεν είναι ζήτημα κανείς να συμφωνεί πλήρως με όσα λέγονται. Εγώ πάντως εκτιμώ ότι είναι μια καλή αφετηρία. Περαιτέρω:

            Πρώτον, η πολιτειακή παρέμβαση που επιχειρείται σήμερα, εκτιμώ άτσαλα, πρόχειρα και υποτιμητικά για τους έλληνες ακαδημαϊκούς, επιτέλους αφύπνισε τόσο τα συνδικαλιστικά μας όργανα όσο και τους περισσότερους από εμάς που αφοσιωμένοι στο πεδίο μας και στην καθημερινότητά μας ξεχνούμε ότι μια ζωντανή δομή –εδώ η δική μας η ακαδημαϊκή– απαιτείται να είναι σε διαρκή εγρήγορση και ένταση για

α) διαφύλαξη των κεκτημένων και

β) διαρκή βελτίωσή μας.

            Δεύτερον, αφού συμφωνήσουμε όλοι –και έτσι φαίνεται– σε αυτά τα δύο απαιτείται ότι, συλλογικά και ως μεμονωμένοι ακαδημαϊκοί, έχουμε υποχρέωση να προσέλθουμε στην δημόσια και ακαδημαϊκή σφαίρα με θέσεις και ως συλλογικότητα με συγκεκριμένες προτάσεις. Εκτός και αν δεν το πρόσεξα στις προαναγγελθείσες προτάσεις της ΠΟΣΔΕΠ δεν υπάρχει πρόνοια για θεσμοθετημένη διαβούλευση με την ακαδημαϊκή κοινότητα τις επόμενες μέρες και εβδομάδες. Ούτε επίσης τρόποι εισροής απόψεων που θα συμψηφισθούν στην υποβολή προτάσεων. (το παρόν το κοινοποιώ και στην ΠΟΣΔΕΠ). Εκτιμώ ότι αυτό επείγει και πρέπει να βεβαιώνεται πως όλοι μπορούμε να διατυπώσουμε τις θέσεις μας και ότι η συνισταμένη θα αποτυπώνει την συνισταμένη των θέσεων. Ίσως μια δημόσια ιστοσελίδα της ΠΟΣΔΕΠ για παρεμβάσεις, ίσως ΓΣ των κλαδικών μας οργάνων που θα αποστείλουν στα κεντρικά συλλογικά όργανα τις απόψεις μας ή οτιδήποτε άλλο είναι πρακτικό και πρόσφορο.

            Τρίτον, κανείς εξ ημών δεν μπορεί βάσιμα να διαφωνήσει για το γεγονός ότι μεγάλο μέρος ευθύνης για πολλά προβλήματα φέρουμε εμείς οι ίδιοι καθότι καθήκον μας είναι η αυτοσυγκρότηση και αυτορρύθμιση-αυτοδιοίκηση που προνοεί το Σύνταγμα να μεταφράζεται α) όχι σε ευθυνοφοβία, ιδεολογικοπολιτικές συσπειρώσεις για να στηριχθούν ιδιοτέλειες και ατομικές εισροές που ροκανίζουν τις ακαδημαϊκές λειτουργίες αλλά β) σε διαρκή άσκηση επιστημονικών, ακαδημαϊκών και δεοντολογικών ελέγχων που βεβαιώνουν ότι είμαστε άξιοι του λειτουργήματός μας και άξιοι του μισθού μας. Ποτέ επίσης δεν έπρεπε στην ακαδημαϊκή κοινότητα να δεχόμαστε πιέσεις του πολιτικοπαραταξιακού περίγυρου!!! η ύπαρξη και λειτουργία του οποίου είναι διακριτή και διαφορετική από την δική μας. Αναμενόμενα, τώρα αυτοί που μας ροκανίζουν τρις δεκαετίες ζητούν και τα ρέστα ή περίπου πήραν θάρρος νομίζοντας πως η κρίση που περνάμε είναι ευκαιρία να μας καταστήσουν τελείως υπαλλήλους σύμφωνα με τα πρότυπα κάποιων ξένων πνευματικά ισοπεδωμένων και ακαδημαϊκά απονευρωμένων εκπαιδευτηρίων. Για να το πω διαφορετικά. «Έξω» υπάρχουν κορυφαία ιδρύματα για τους σωστούς λόγους και με τις σωστές προϋποθέσεις, υπάρχει όμως και σαβούρα. Ποιοι είναι οι σωστοί λόγοι, π ποιες είναι οι προϋποθέσεις και προς τα πού θα οδεύσουμε; Προς τις υψηλότερες βαθμίδες η προς το τέλμα που μας δολοφονήσει ως ακαδημαϊκή οντότητα και θα μας μετατρέψει σε πολιτικά υποχείρια, τεχνοκράτες-γραφειοκράτες και  υποτακτικούς υπαλλήλους στερημένους πνευματικής και επιστημονικής ανεξαρτησίας ή δυνατότητας αυτοσυγκρότησης, ενίσχυσης των δεοντολογικών θεμελίων μας και αυτορρύθμισης.  

            Για να το πω διαφορετικά, όταν σε μια ακαδημαϊκή κοινότητα δεν διαφυλάττει με χρηστό τρόπο την  ακαδημαϊκή συγκρότησή της και όταν περιπίπτει η ίδια σε αντιφάσεις και αντιθέσεις παραλείποντας να βελτιώνεται διαρκώς επιστημονικά και ακαδημαϊκά, εισβάλλει κάποιος χωροφύλακας με πιστόλια και την εκτελεί συνοπτικά. Και με κάτι τέτοιο είναι που απειλούμαστε, κάποιοι επισείοντας μάλιστα και … ξένους χωροφύλακες.

Όπως λοιπόν έγραψα και σε προγενέστερο σημείωμά μου, χωροφύλακες οποιουδήποτε είδους δεν χρειαζόμαστε. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν χρειαζόμαστε όπως ανέφερα πιο πάνω διαρκή ανανέωσή μας με το να κτίζουμε πάνω στα κεκτημένα υπό συνθήκες ακαδημαϊκής ελευθερίας χωρίς την οποία δεν θα υπάρχουμε. Έτσι συγκροτημένοι θα πρέπει να είμαστε ισότιμοι συνομιλητές με την πολιτεία που σεβόμαστε απολύτως και στην οποία θα πρέπει να υποβάλλουμε τις δικές μας προτάσεις πριν μας υποβάλει αυτή τις δικές της.

Τέλος, μια άλλη παράμετρος, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η διαρκής ανανέωση και βελτίωσής μας ως ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα απαιτεί να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες κάθε επιστημονικού τομέα (μας).   

αναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

---------------------------------------

25.11.2010. «Μνημόνιο κατάργησης της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας», «επιστημονικές τρόικες»

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Ifestos
Sent: Thursday, November 25, 2010 1:20 AM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Μνημόνιο κατάργησης της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας και ακαδημαϊκές τρόϊκες

«Μνημόνιο κατάργησης της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας», «επιστημονικές τρόικες»

Ευχαριστώ τους συν. Σ. Πανταζοπούλου, Καθηγήτρια ΔΠΘ και Τόμ Παπαδόπουλος για τα σχόλιά τους. Αν και δεν βλέπω σοβαρή διαφωνία, είναι αυτονόητο ότι οι διαφωνίες είναι λογικό να υπάρχουν και είναι σεβαστές. Αν και το ζήτημα είναι μεγάλο και ανεξάντλητο, δράττομαι της ευκαιρίας για μερικά ακόμη σχόλια. Όσοι δεν αντέχουν ας διαβάσουν μόνο τις τελευταίες παραγράφους.

          Διαφωνίες είναι λογικό να υπάρχουν γιατί όλοι μας έχουμε πολλές προσωπικές εμπειρίες, πολλά ζητήματα είναι υποκειμενικής φύσης και πολλά προβλήματα που γνωρίζουμε δεν μας επιτρέπεται να μιλήσουμε για αυτά επώνυμα (όπως γνωρίζεται η μαγνητοφώνηση συνομιλιών απαγορεύεται νομικά και είναι δεοντολογικά ανεπίτρεπτες). Κανείς θα πρέπει, επιπλέον, να λάβει υπόψη ότι σίγουρα στις ανθρώπινες υποθέσεις και καταστάσεις τίποτα δεν είναι ευθύγραμμο, πλήρως διαφανές και πλήρως εξιχνιασμένο. Οι γενικεύσεις είναι λοιπόν υποχρεωτικές και το έλλειμμα χώρου σε τέτοιες μικρές παρεμβάσεις σημαίνει ότι οι εξειδικευμένες αναφορές δεν επιτρέπουν τεκμηρίωση των γενικεύσεων στον βαθμό που όλοι θα θέλαμε. Κάποια πράγματα όμως είναι κοινός τόπος, κάποια άλλα νομικά μιλώντας ανείπωτα και ακατανόμαστα και κάποια του επιστημονικού τομέα ενός εκάστου εξ ημών δεν αφορά τους τομείς των άλλων ή τους είναι άγνωστα.

          Για να σταθώ στο τελευταίο σημείο, είναι λογικό οι αναφορές μου να αφορούν το δικό μου άκρως ολισθηρό γνωστικό πεδίο και δεν μπορούν να αφορούν, για παράδειγμα, τους μηχανικούς ή τους ιατρούς. Για το δικό μου γνωστικό τοπίο τυγχάνει να συγγράφω εκτενή εργασία για τον πολιτικό στοχασμό στην διαχρονία με έμφαση στους Νέους Χρόνους και ιδ.την ύστερη εποχή.

Χιλιάδες έλληνες φοιτητές και εκατομμύρια άλλοι διεθνώς φοιτούν μέσα σε τμήματα κοινωνικών και πολιτικών επιστημών. Η επιστημονική και ακαδημαϊκή τους υπόσταση, όμως, δεν είναι ευθύγραμμη υπόθεση, η διαδρομή τους γνωστή και με βεβαρυμμένο μητρώο. Συγκρινόμενα με πολλά από αυτά του εξωτερικού το «μητρώο» των νεότευκτων ελληνικών τμημάτων είναι παιδική χαρά και βεβαρημένα συνήθως όταν αντί να προσκολληθούν στην γιγαντιαία ελληνική ακαδημαϊκή και επιστημονική παράδοση πιθηκίζουν τα ελαττώματα άλλων.

Υπενθυμίζω πράγματα κοινώς γνωστά στο πεδίο της δικής μου ολισθηρής επιστήμης: Ηγεμονικό κράτος τον 15ο-16ο αι., στην συνέχεια αστικοφιλελεύθερο ηγεμονικό και αποικιοκρατικό κράτος, ηγεμονισμοί, κομμουνιστική τάξη, φασιστική τάξη, φιλελεύθερη τάξη και ηγεμονομαχία του Ψυχρού Πολέμου … Ταραχώδεις και τερατώδεις ιστορικές καταστάσεις τις οποίες υπηρέτησαν εκατομμύρια συνειδητοί ή ανεπίγνωστα στρατευμένοι φορείς του λεγόμενου πολιτικού στοχασμού που δημιούργησαν μια ολόκληρη παράδοση. Μια καθωσπρέπει παράδοση παραγωγής ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων που υπηρετεί τις αξιώσεις ισχύος κάθε ιστορικής περιόδου και κάθε συγκυρίας. Παραπέμπω σε μια μόνο πηγή: Τον «Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό» του Κονδύλη που περιγράφει αυτές τις επιστρατεύσεις εξαντλητικά, ιδ. στον τόμο Β.

Εκεί ανάμεσα σε αυτά τα εκατομμύρια και την ιδεολογική περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι που ψάχνουν οι συγκυριακοί τεχνοκράτες αναζητούν «ξένους αξιολογητές» των ιθαγενών ελλήνων πανεπιστημιακών. Το «μνημόνιο» ενθάρρυνε κάποιους πέραν της περικοπής των ισχνών μισθών μας να περικόψουν και ψαλιδίσουν την επιστημονική ζωή. Τρόικες λοιπόν και για την επιστημονική ζωή. «Πιθηκίστε ιθαγενείς», φαίνεται να διατάζουν.

Στο πόδι, πρόχειρα, επιπόλαια και συνοπτικά αναζητούν «ξένους αξιολογητές», ανακαλύπτουν τα προβληματικά τμήματα για να πυροβολήσουν όλα τα υπόλοιπα και για ακόμη μια φορά ο πολιτικοπαραταξιακός περίγυρος και οι εκάστοτε τεχνοκράτες του θέλουν να εισβάλουν στην ακαδημαϊκή ζωή αναρμόδια, αντιδεοντολογικά και αντισυνταγματικά. Συγχέουμε τον τεχνοκρατικό ρόλο με την επιστημονική κρίση και την επιστημονική αρμοδιότητα. Επειδή αυτό βολεύει. Με κραυγές και φωνές αποφαινόμαστε μέσα από επιφυλλίδες τι είναι επιστημονικό και τι μη, ποιος είναι επιστήμονας και ποιος όχι, ποιοι είναι άξιοι να κρίνουν ανάξιους, ποια περιοδικά είναι επιστημονικά και ποια όχι , ποιες αναλύσεις είναι στην πρωτοπορία και ποιες παρωχημένες και ποια επιστημονικά πρότυπα ενδείκνυνται και για ποια άλλα το αντίστροφο. Η οχλοκρατία αντικαθιστά την επιστημολογία και η φωνές επισκιάζουν την επιχειρηματολογία.

Τώρα, από πού θα αντλήσουν τους αναρμόδιους, απρόκλητους και πρόχειρα επιλεγμένους κριτές μας; Μα μέσα στο χαώδες συνονθύλευμα των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων όπου ακόμη και αν υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις ατόμων και ιδρυμάτων –και ασφαλώς υπάρχουν– αυτοί θα έχουν το προνόμιο διακριτικής επιλογής. Επιλογές κάποιων φίλων, κάποιων που άκουσαν από την γειτόνισσά τους ή κάποιων  που άκουσαν ότι είναι ομοϊδεάτης.

Για να επανέλθω στην κυρίαρχη κουλτούρα και παράδοση πολλών ξένων ιδρυμάτων, εξ αντικειμένου είναι λιγότερο επιστημονική και περισσότερο ιδεολογικοπολιτική και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας: Τα πρώτα τμήματα «περιφερειακών σπουδών» στην Βρετανία ανήκαν στο Υπουργείο αποικιών. Σπάνια βρίσκει κανείς δυτικό πανεπιστήμιο που να μην είναι συνδεδεμένο με τις κρατικές υπηρεσίες. Στις ΗΠΑ χιλιάδες πολιτικοί επιστήμονες διακινούνται ακατάπαυστα και προσοδοφόρα μεταξύ α) πανεπιστημίου, β) ιδρυμάτων προτάσεων πολιτικής πολλά από τα οποία είναι συνδεδεμένα με Πεντάγωνο και γ) κρατικών υπηρεσιών συμπεριλαμβανομένων των πιο μαύρων κλειστών κουτιών της εθνικής τους στρατηγικής. Η «ακαδημαϊκή» παράδοση  που κυριάρχησε αν και όχι καθολικά, επί δεκαετίες γαλούχησε εκατομμύρια στοχαστές στην ιδεολογική αερολογία η οποία λόγω κεκτημένης ταχύτητας δοξάζεται και σήμερα.

Έχω σωρευμένες στο μυαλό μου και σε μηνύματα εκατοντάδες περιπτώσεις πρώην φοιτητών μου και ελλήνων ακαδημαϊκών του εξωτερικού για φρικτές καταπιέσεις και καταναγκασμούς μέσα σε επιφανή ιδρύματα: «Δεν μπορώ να πω οτιδήποτε εδώ στην Αγγλία αν δεν είμαι αποδομηστής και φιλελεύθερος» μου έγραφε απελπισμένος πριν καμπόσα χρόνια γνωστός μου συνάδελφος που ήθελε να επαναπατριστεί αλλά είχε ελλείμματα θεωρητικά-επιστημονικά. [Και έχω δεκάδες ανάλογες και αντίστοιχες εμπειρίες από συναδέλφους ή νεο-εισερχόμενους] «Τα περιοδικά αξιολογητών είναι σφηκοφωλιά ομοϊδεατών» μου έγραψε άλλος συνάδελφος που γνωρίζει καλά!!! τι γίνεται (και σχολιάζοντας σχόλιό μου στην τελευταία μου μονογραφία «Κοσμοθεωρία των Εθνών» όπου επισήμανα τέτοια πολύ διαδεδομένα φαινόμενα. «Με καταπιέζουν να πω στη διατριβή μου ότι η νεοφιλελεύθερη αγγλοσαξονική ηγεμονία θα δημιουργήσει ένα πιο σταθερό κόσμο» μου έγραφε πολύ πρόσφατα μεταπτυχιακός εκεί φοιτητής και πρώην δικός μου φοιτητής. Και αφιέρωσα δεκάδες ώρες να τον συμβουλεύω ηλεκτρονικά για το πώς θα περάσει τις καταναγκαστικές συμπληγάδες. Και τα λοιπά και τα λοιπά, που δεν γνωρίζω να συμβαίνουν ούτε ως εξαίρεση στον ταλαίπωρο ελληνικό πανεπιστημιακό χώρο και που αν λάβουν χώρα θα τύχουν ομοβροντίας ακαδημαϊκών και δημόσιων ελέγχων.

Επιτρέψτε μου να σας πω χωρίς να είναι ανάγκη να αναφερθώ επώνυμα για να μην ανοίξω τον ασκό του Αιόλου των διαπροσωπικών ερίδων, ότι οι αναφορές μου στο προηγούμενο μήνυμά μου στους δύο δίσκους της πλάστιγγας είναι κυριολεκτικά αληθέστατες. Η σύγχρονη ελληνική επιστημονική σκέψη πολλών ελλήνων ταγών του πολιτικού στοχασμού είναι στην αιχμή της πρωτοτυπίας, είναι συνδεμένη με το πολιτικό κεκτημένο της διαχρονίας, είναι επιστημονικά εύρωστη και είναι θησαυρός στην πορεία εξόδου από τις ιστορικές τανάλιες των ιδεολογημάτων, των θεωρημάτων, των ηγεμονομαχιών και της αδιέξοδης πάλης αξιώσεων ισχύος που χιλιάδες υπηρετούν στην θαυμαστή στοχαστικού ζούγκλα που μερικοί δικοί μας θέλουν να μιμηθούν άκριτα.

 Για να μη επεκταθώ περισσότερο λέγοντας τα αυτονόητα, ότι δηλαδή η πολιτική σκέψη ήταν επιστρατευμένη στην αποικιοκρατία, στους ηγεμονισμούς, στις ιδεολογικομονομαχίες και στους εκπολιτισμούς, λέω μόνο ότι είναι λογικό αν κάποιος θεωρεί ιεροσυλία και είδος επανόδου στην αποικιοκρατία εάν κάποιοι επειδή έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι άκριτα και πρόχειρα μιλούν για «ξένους κριτές» που είναι θεμιτό, δήθεν, να κρίνουν τους έλληνες επιστήμονες. Με τι κριτήρια θα επιλέξουν τους «ξένους»; Με τι αξιολογήσεις θα ιεραρχήσουν την υπεροχή των «ξένων» ώστε να τους καταστήσουν κριτές; Γνωρίζουν αυτοί οι «ξένοι» το ελληνικό ακαδημαϊκό τοπίο; Ποιας επιστημονικής, ακαδημαϊκής και δεοντολογικής παράδοσης είναι και ποιος θα το κρίνει; Ποιος θα διασφαλίσει την ιδεολογική τους αποστείρωση πριν κρίνουν έλληνες πολιτικούς επιστήμονες οι οποίοι κατά τεκμήριο οι περισσότεροι είναι αξιολογικά ελεύθεροι; Έχουν αυτοί οι «ξένοι» την παραμικρή ιδέα τι είναι ακαδημαϊκή-επιστημονική ελευθερία κλασικά νοούμενη σύμφωνα με τις δικές μας επιστημονικές παραδόσεις; Ή μήπως θα κρίνουν με τις τυποποιημένες αντιλήψεις πολλών «ξένων» πανεπιστημίων; Είναι όλα τα «ξένα πανεπιστήμια» και όλοι οι «ξένοι επιστήμονες» αξιότεροι των ελλήνων και ποιος θα το κρίνει; Ποιος και πως θα κρίνει αυτά τα περίφημα «ξένα πανεπιστήμια» και τους θαμώνες τους όταν γνωρίζουμε ότι από ποιοτική σκοπιά οι βαθμίδες τους κυμαίνονται από 0-100% και εξ αντικειμένου πολλά (ή μήπως τα περισσότερα;) είναι κάτω και από το 10% ή και του επιπέδου κακόμοιρου εγκαταλειμμένου ελληνικού ΤΕΙ παραμελημένης επαρχίας; Πως συγχωνεύονται σε μια αξιόπιστη και αντικειμενική κρίση διαφορετικές κουλτούρες και παραδόσεις; Στον εργασιακό τομέα, στον ακαδημαϊκό τομέα, στον επιστημονικό τομέα, στον ηθικό τομέα, στον κάθε είδους δεοντολογικό τομέα κτλ. Ποιος ξέρει και πως ξέρει τους άγνωστους «ξένους»;

«Ξένους» οι οποίοι έχω την εντύπωση θα επιλεγούν με όρους: Ας ρωτήσω κανένα φίλο, ας κάνω και καμιά βόλτα ή και κανένα ταξιδάκι και να μαζέψω πέντε-έξη «ξένους κριτές» να κρίνουν τους εγχώριους κατατρεγμένους ιθαγενείς!

Θα αποτελούσε διαστροφή των θέσεών μου αν κανείς πει ότι κάπου υπονόησα ότι δεν υπάρχουν και σημαντικοί επιστήμονες στο εξωτερικό ή ότι δεν πρέπει να συνεργαζόμαστε με το εξωτερικό. Ο βίος του καθενός εξάλλου είναι γνωστός, όπως είναι και η παρουσία του στο εξωτερικό και ούτε θα πρέπει να απολογούμαστε ή να μπαίνουμε στην άμυνα. Είναι ένα πράγμα όμως η ακαδημαϊκά συντεταγμένη συμμετοχή σε ξένα ακαδημαϊκά σώματα (ελλήνων στο εξωτερικό και ξένων στην Ελλάδα) και άλλο η στρεβλή, αποικιοκρατική και εξευτελιστική πρόθεση να θέσουν τους έλληνες ακαδημαϊκούς υπό κάποιου είδους αποικιοκρατική επιτήρηση και πρόχειρα στημένα «ακαδημαϊκά μνημόνια» και «επιστημονικές τρόικες».

Ήδη, σήμερα, κυκλοφορώντας στην Αθήνα κάποιος που «γνωρίζει πολλά» και που διάβασε το χθεσινό σχόλιό μου στο HEC μου είπε με νόημα: «Γιατί διαμαρτύρεσαι Ήφαιστε; Δεν ξέρεις; Φιλαράκια θα καλούν φιλαράκια για να θάψουν μη φιλαράκια, να κλείσουν ή καταδιώξουν χειραφετημένα τμήματα, να προωθήσουν νέα πολιτική τάξη και να ευνοηθούν ιδεολογικά στερεότυπα». Του απάντησα οργισμένος ότι λέει κακόγουστα αστεία και πως είναι ύβρις να υπονοούνται τέτοια πράγματα! Ή μήπως;; ….

Μερικά ερωτήματα, συντομογραφικά αν όχι τηλεσκοπικά:

Ποιος είπε ότι οι έλληνες επιστήμονες δεν έχουν συμμετοχή στα διεθνή επιστημονικά δρώμενα; Ποιος είπε ότι είναι η ποσότητα και όχι η ποιότητα των συμμετοχών που μετράει; Ποιος είπε ότι ένας ακαδημαϊκός πρέπει να τρέχει πίσω από δημοσιεύσεις ρουτίνας για να διασφαλίσει τυπικά κριτήρια; Ποιος είπε ότι οι αλληλοπαραπομπές μεταξύ ακαδημαϊκών στο γνωστό αυγάτισμα υποσημειώσεων είναι τεκμήριο επιστημοσύνης; Ποιος είπε ότι επιστημονικά κριτήρια, για παράδειγμα ποιοι θα είναι οι κριτές ποιων, κρίνονται από υπουργεία και τεχνοκράτες; Ποιος είπε ότι παρά τα πολλά προβλήματά τους υπάρχει καλύτερο καθεστώς ακαδημαϊκής ελευθερίας συγκρινόμενο με το ελληνικό; Ποιος δεν ξέρει ότι πολλές κρίσεις στο εξωτερικό γίνονται με κριτήριο τον όγκο κάποιων κειμένων που κατατίθενται και από σώματα που δεν συμμετέχουν ακαδημαϊκοί ή με κριτήριο ποιος το προλογίζει και από ποιο εκδοτικό οίκο κυκλοφόρησε; Ποιος διασφαλίζει την ακεραιότητα των λεγόμενων «περιοδικών αξιολογητών» ούτως ώστε να καθιστά μια δημοσίευση αμάχητο τεκμήριο που υπερτερεί της επιστημονικά αρμόδιας προσεκτικής αξιολόγησής του; Ποιος είπε ότι επειδή οι έλεγχοι σε κάποιο τμήμα Θεολογίας απέτυχαν ή ίσως και σε δέκα άλλα τμήματα επικρατούν τα ίδια χάλια, δεν θέλουμε στην συντριπτική μας πλειοψηφία εξορθολογισμό και ανοδική πορεία; Ποιος είπε ότι σε ανθρώπινα περιβάλλοντα μπορούν να υπάρξουν ιδεατές καταστάσεις; Ποιος είπε ότι αν δεν έχουμε ιδεατές καταστάσεις δεν μπορούμε να έχουμε φορά κίνησης προς το καλύτερο; …. Ας μην κάνουμε άλματα. Λογική χρειάζεται για να μην μας παρασύρουν στο βάραθρο, στην επιστημονική χρεοκοπία και στις έριδες όσοι ευθύνονται για την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους.

Τώρα, η συνάδελφος Πανταζοπούλου γράφει «Εγώ έχω πλήθος εμπειριών τα 13.5 χρόνια που εργάζομαι στην Ελλάδα που μόνο δημοκρατική ακαδημαϊκή ελευθερία δεν είναι». Με όλο τον σεβασμό διαφωνώ. Όλοι μας έχουμε κακές εμπειρίες και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά! Όμως, το Σύνταγμα, οι νόμοι μας και οι ακαδημαϊκές μας παραδόσεις προσφέρουν ακαδημαϊκή ελευθερία, επιστημονική ελευθερία, ελευθερία επιστημονικών και δεοντολογικών ελέγχων και ελευθερία αυτοσυγκρότησης, αυτορρύθμισης και αυτοδιοίκησης. Το ζήτημα είναι: πως εμείς αξιοποιούμε αυτές τις θαυμαστές, αναγκαίες και μη εξαιρετέες προϋποθέσεις; Η εκπλήρωση των σκοπών για τα οποία μας παραχωρούνται αυτά τα θαυμαστά και αναγκαία «προνόμια» είναι ένα καθημερινό άθλημα. Στο χέρι μας είναι να εκπληρώσουμε τους σκοπούς και τις προσδοκίες της κοινωνίας. Τα προβλήματα δεν αναιρούν την ουσία, οι εξαιρέσεις δεν αναιρούν τον κανόνα και η σιωπηρή πλειοψηφία δεν πρέπει να εκτελεστεί μαζικά και συνοπτικά επειδή κάποιοι για κάποιους περίεργους λόγους φαίνεται πως το έχουν αποφασίσει.

Για την θέση μου ότι οι έλληνες ακαδημαϊκοί είναι από τους καλύτερους στον κόσμο η συν. Πανταζοπούλου γράφει: «Σίγουρα? Μήπως μιλάμε για ένα ποσοστό της τάξης του 30% μόνον?». Απάντηση: Δεν γνωρίζω πως εκτιμάται και πως σταθμίζεται το 30%, 20%, 80% κτλ. Νομίζω είναι ανέφικτο να μιλάμε για ποσοστά αυτού του είδους και με αυτό τον τρόπο. Άλλου είδους αξιολογήσεις πρέπει να γίνουν. Μπορούμε να πούμε ότι, λογικά μιλώντας, ανεξάρτητα της συζήτησής μας σε όλα τα πανεπιστημιακά τμήματα του πλανήτη α) ένα μικρό ποσοστό είναι «υψηλότερων ποιοτικών βαθμίδων», β) ένα άλλο ποσοστό «μεσαίας ποιοτικής βαθμίδας» και γ) ένα μικρότερο ίσως ποσοστό «χαμηλών βαθμίδων». Απάντηση: Αυτές όμως είναι συνήθεις τάσεις σε όλες τις ανθρώπινες καταστάσεις της ανθρώπινης ζωής. Πες τε μου σε ποιο τμήμα είναι όλοι Πλάτωνας και Αριστοτέλης να στείλω το παιδί μου να φοιτήσει. Τέτοια Ιθάκη όμως δεν υπάρχει και δεν ξέρω πως προκύπτει το 30%. Για να γίνω ξανά κριτικός με νόημα, όμως, σε κάποια ιδεολογικά κυριαρχούμενα τμήματα της γηραιάς πρώην αποικιοκρατικής δύναμης δεν θα έστελλα το παιδί ούτε του χειρότερου εχθρού μου (δεν υπάρχει κανένας εχθρός όσον με αφορά, ρητορικά το λέω).

Για την θέση της σ. Πανταζοπούλου: «Αμφισβητείτε ότι αν περιορισθεί ο κύκλος κρίσεων εντός των ορίων της χώρας κινδυνεύει να επηρεαστεί το αποτέλεσμα από αλλότριους παράγοντες πέραν των καθαρά επιστημονικών κριτηρίων?  Η ακαδημαική κοινότητα ανά γνωστικό αντικείμενο εντός της χώρας είναι μια χούφτα άνθρωποι.  … πιστευετε ότι η ανθρώπινη φύση δεν θα υπερισχύσει της δεοντολογίας ευκαιρίας δοθείσης (βλ. ανωνυμία κρίσεων) σε μια τόσο μικρή κοινότητα?  …» Τα ζητήματα που τίθενται είναι πολλά. Απαντώ μερικά:

Πρώτον, κάθε επιστημονική κοινότητα και κυρίως κάθε επιστημονικό τμήμα διαθέτουν την μια ή άλλη επιστημονική και ακαδημαϊκή οντότητα σύμφωνα με την αφετηρία τους, την διαδρομή τους, τις επιτυχίες και αποτυχίες κτλ. Η άναρχη και χωρίς κριτήρια ανάμειξή τους για οποιοδήποτε λόγο και αν γίνεται είναι (πολύ μεγάλο και αντί-επιστημονικό και αντί-δεοντολογικό) λάθος. Αυτό επαναλαμβάνω, δεν αποκλείει όσμωση, συναλλαγές, συμμετοχές σε κρίσεις, κοινά προγράμματα, κοινά μεταπτυχιακά, ανταλλαγές φοιτητών, κτλ. Όμως, αυτό δεν μπορεί να γίνεται με υποκειμενικά κριτήρια, με αποφάσεις που λαμβάνονται στο πόδι και πολύ περισσότερο με ιδεολογικό σκοπό. Αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί. Σωστά γράφετε ότι η ανθρώπινη φύση τείνει να υπερισχύει της αντικειμενικότητας. Μα γι’ αυτό υπάρχουν οι θεσμοί. Υπάρχουν όμως θεσμοί και θεσμοί και σχέσεις ανθρώπων και θεσμών ποικίλων εκδοχών και αποχρώσεων. Η θεσμική δομή σε πολλά πανεπιστήμια του εξωτερικού πειθαρχεί αν όχι πειθαναγκάζει αυτή την ανθρώπινη φύση μέσα πανεπιστημιακούς θεσμούς, οι οποίοι, όμως, συχνά, σύμφωνα με πρωτογενείς εμπειρίες μου και σύμφωνα με γεγονότα που συχνά ακούω ότι συμβαίνουν, φαντάζουν ως στρατόπεδα συγκέντρωσης και ομάδες υποταγμένων ειλώτων. Για ιδιωτική και ανώνυμη μόνο χρήση, θα μπορούσα να σας δείξω προσωπική αλληλογραφία που αφορά επιφανές πανεπιστήμιο της ΜΒ: Συνάδελφος αντάλλασσε ηλεκτρονικά μηνύματα με την στενή του φίλη και του έγινε αυστηρή παρατήρηση. Ενός άλλου συναδέλφου του έκαναν παρατήρηση γιατί άφησε ειρωνικό υπονοούμενο για τα τεκταινόμενα στο εν λόγω πανεπιστήμιο. Ερωτώ: Μπορεί να λάβει χώρα μια τέτοια αθλιότητα σε ελληνικό πανεπιστήμιο; Πως θα γνωρίζουμε ότι οι «ξένοι αξιολογητές μας» δεν θα προέρχονται από κάποιο τέτοιο καθωσπρέπει καταγώγιο! Πολλοί σε όλο τον κόσμο θα προτιμούσαν να έχουν ένα προβληματικό ακαδημαϊκό περιβάλλον όπως το δικό μας με ακαδημαϊκή ελευθερία συνταγματικά κατοχυρωμένη παρά να υπηρετούν μέσα σε τέτοια σπουδαιοφανή ιδρύματα. Τέτοια προβλήματα ποτέ και πουθενά δεν είναι μαύρο και άσπρο, ούτε όμως και τα δικά μας είναι, για να δικαιολογούν «μνημόνιο κατάργησης της ελληνικής ακαδημαϊκής ζωής», όπως έγραψα.

Δεύτερον, ανεξάρτητα του τι θέλουμε, δεν υπάρχει κάποια επιστημονική οντότητα με το όνομα «παγκόσμια ακαδημαϊκή-επιστημονική κοινότητα». Τουλάχιστον στον κλάδο μου. Όντως, η επιστήμη αυτή καθαυτή είναι οικουμενική και αυτό πιστεύω και εγώ. Ο Αριστοτέλης, ο Καντ, ο Κονδύλης, το καταμαρτυρούν. Ερωτώ όμως: Υπάρχει μια «οικουμενική ακαδημαϊκή οντότητα» τα μέλη της οποίας μπορούν να διακινούνται ελεύθερα, να κρίνονται αντικειμενικά μεταξύ τους, να αναμιγνύονται χωρίς προβλήματα και να εξαιρούν την ανθρώπινη όπως λέτε φύση για να είναι καθολικά και οικουμενικά αντικειμενικά; Και πάλιν για τον δικό μου τομέα, θα αναγνώριζα καμιά εκατοστή ακαδημαϊκούς που είναι κορυφαίοι, έντιμοι, ακέραιοι, αξιολογικά ελεύθεροι και υψηλών βαθμίδων αντικειμενικότητας (με πολλούς από αυτούς μάλιστα εγώ έχω και συχνή επικοινωνία και συνεργασία). Σίγουρα υπάρχουν μερικές χιλιάδες, συνολικά. Αν όμως πάρουμε τα εκατομμύρια!!! ιδεολόγων  όλων των τάσεων στην στρατευμένη αρένα του πολιτικού στοχασμού –φιλελεύθερους, κομμουνιστές, φασιστές, κριτικούς κοντστρουκτιβιστές κτλ– και τους αναμείξουμε, η ακατέργαστη λόγω ιδεολογικής πόλωσης ανθρώπινη φύση τους, ακριβώς, θα τους καταστήσει, ρητορικά μιλώντας, ανθρωποφάγους. Όλοι αυτοί όταν βρίσκονται μέσα σε εύτακτα θεσμικά κουτιά δεν αλληλοτρώγονται. Εκεί μέσα είναι καθωσπρέπει και καταναγκασμένα υποτακτικοί. Αν τους δοθεί ελευθερία σωστά νοούμενη, όμως, θα αλληλοφαγωθούν. Εμείς που έχουμε ελευθερία και παρά τα προβλήματά μας συγκριτικά μάλλον καλά πάμε. Κοντολογίς, το θέμα της ανθρώπινης φύσης που θίγετε, καθώς και το πρόβλημα της αριθμητικής στενότητας μιας μικρής ακαδημαϊκής κοινότητας, είναι σωστά. Αντιμετωπίζεται όμως, όπως είπαμε, υπό συνθήκες ακαδημαϊκής ελευθερίας και με υψηλές επιδόσεις στο άθλημα των επιστημονικών ελέγχων, των δεοντολογικών ελέγχων, των ακαδημαϊκών ελέγχων, με αυτοσυγκρότηση και με αυτορρύθμιση. Αν δεν επιτύχει ένα τμήμα και εξόφθαλμα αν παρατηρούνται φαινόμενα παρακμής και σήψης, σίγουρα θα πρέπει το τμήμα ή τα τμήματα να κλείνουν. Όμως, με αντικειμενικά και όχι με ισοπεδωτικά κριτήρια και σίγουρα όχι δολοφονώντας τον χαρακτήρα όλων. Στρατονόμους και αστυφύλακες να παρακολουθούν τα ηλεκτρονικά μας μηνύματα ή να ασχημονούν άλλως πως, όμως, δεν θέλουμε. Δεν λέω ότι κάποιος άλλος ή κάποια άλλη θέλει. Το λέω ως γενική θέση και συγκριτικά αναφορικά με τα φαινόμενα της Εσπερίας που προανέφερα.  

Tέλος αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσα να γράψω, τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι από καιρό γνωστά και ο φανατισμός κάποιων νεοφώτιστων εξοργίζει. Ίσως κατά 99%, τα προβλήματα απορρέουν από τις πολιτικοπαραταξιακές παρεμβολές και την γνωστή προχειρότητα του ελληνικού κράτους. Επιδεινώθηκαν με τον γνωστό νόμο στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και μεγάλωσαν με την οικονομική και υλικοτεχνική εγκατάλειψή μας. Όλοι γνωρίζουμε ότι τις δύο τελευταίες δεκαετίες εκκολάφθηκαν, επιπλέον, δεκάδες τμήματα χωρίς τις αναγκαίες προϋποθέσεις και με υποβόσκουσες σκοπιμότητες που επειδή όλοι γνωρίζουμε ή υποψιαζόμαστε προτιμώ να μην τις κατονομάσω.  Μια απλή και μόνο ματιά στα προγράμματα σπουδών τέτοιων τμημάτων προκαλούν θλίψη οι επιστημονικά ανίερες συγκολλήσεις γνωστικών αντικειμένων και τα ολοφάνερα φωτογραφικά κατακερματισμένα γνωστικά αντικείμενα. Ποιος φταίει για όλα αυτά; Μήπως η σιωπηρή πλειονότητα των ελλήνων ακαδημαϊκών που ασκητικά υπηρετούν το λειτούργημά τους;

Προχειρότητες και απειλές για βάρβαρες συγχωνεύσεις και καταργήσεις, απειλές για αποικιοκρατικά ακαδημαϊκά μνημόνια και ξένους επιτηρητές και απειλές για περαιτέρω συρρίκνωση των πόρων πρέπει να μας βρουν όλους αντίθετους. Συγχωνεύσεις μπορούν να γίνουν αλλά σεβόμενοι την ακαδημαϊκή οντότητα κάθε τμήματος και μετά από εξαντλητική αντικειμενική διερεύνηση όλων των κριτηρίων που εν πολλοίς θα προσδιορίζονται από τους ίδιους τους ακαδημαϊκούς και όχι με ισοπεδωτικές μεθόδους, με επικοινωνιακές φωτοβολίδες και με επιφυλλίδες και γενικευμένους δολοφονικούς πυροβολισμούς.

Καμιά σχέση δεν έχουν όλα αυτά με την όσμωση και συνεργασία με ξένους συναδέλφους, με καλά μελετημένες ακαδημαϊκές ανταλλαγές, με κοινά προγράμματα με ξένα ιδρύματα ή ακόμη και με μια δεοντολογικά και επιστημονικά βάσιμη διεύρυνση των αναγκαίων και μη εξαιρετέων αξιολογήσεών μας. Αξιολογήσεων όμως σε όλα τα επίπεδα, με την έννοια της αναζήτησης των υπευθύνων για τους λόγους που οι τάξεις είναι συνήθως 200 ή 300 φοιτητών και οι αίθουσες χωράνε μόνο μερικές δεκάδες ή γιατί σε κάποια πανεπιστήμια φιλονικούν ακαδημαϊκοί για το ποιος θα πάρει τον μόνο προβολέα διαφανειών. Αξιολόγηση επίσης για το ποιος πήρε αποφάσεις για κάποια τμήματα, για το ποιος δεν ήλεγξε κάποια άλλα όταν έφτασαν στον πάτο και αξιολογήσεις για τις πολιτικοπαραταξιακές παρεμβάσεις για τις οποίες μπορούμε να ανοίξουμε μια μαύρη βίβλο.

Αγαπητοί συνάδελφοι: Ξυπνήσαμε ένα πρωί και περίπου μας λένε και μάλιστα με αυστηρότητα που θυμίζει χωροφύλακες της χούντας ότι είμαστε, δήθεν, περίπου αλήτες, δήθεν φαύλοι, δήθεν αναξιοκρατικοί σκεπτόμενοι, δήθεν ανάξιοι του μισθού μας, δήθεν παρείσακτοι μονολογούντες έλληνες, κτλ. Αν αυτά δεν είναι μακαρθισμός τότε τι είναι! Και μας ετοίμασαν «ακαδημαϊκό μνημόνιο» με τρόικες «ξένων» που θα εισβάλουν για να πειθαρχήσουν τους φαύλους έλληνες. Κτλ. Όπως ξέρετε δεν υπερβάλλω στο παραμικρό.

Ο συν. Τόμ Παπαδόπουλος, γράφει: «Όταν όμως  η  παρανομία και η ανομία στα 'Ελληνικά Δημόσια Πανεπιστήμια' έχει χτυπήσει κόκκινο (see past racial discrimination in the USA) δεν θα πρέπει να μας παραξενέψει αν στην προσπάθεια  για να αντιστραφεί το κλίμα  δούμε και μερικά χλωρά να καίγονται μαζί με τα ξερά (κάτι σαν τα θύματα του reverse discrimination)». Με όλο τον σεβασμό διαφωνώ και νομίζω οι περισσότεροι θα διαφωνήσουν: Πρόθεση των διαχρονικών διωχτών των ελληνικών πανεπιστημίων είναι να καούν τα «χλωρά» και όχι τα «ξερά». Ας μην κουβαλούμε νερό στον μύλο τους. Τα ξερά δεν θα καούν γιατί είναι φίλοι όσων θέλουν να βάλουν φωτιά και οι τελευταίοι θα τα εξαιρέσουν. Και οι περισσότεροι στα ελληνικά πανεπιστήμια –και είναι λογικό και ανθρώπινο, όπως είπαμε μερικοί να είναι άριστοι, πολλοί μεσαίοι και μερικοί χαμηλής βαθμίδας– «χλωρά» είναι. 

NB

Απολογούμαι αν το μήνυμα περιέχει φραστικά και ορθογραφικά λάθη αλλά λόγω φόρτου το έγραψα ταχύρυθμα.

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών

Πανεπιστήμιο Πειραιώς

www.ifestosedu.gr    

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Ifestos
Sent: Tuesday, November 23, 2010 3:47 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Θέμα: «Καθάρσεις», απαξίωση ελλήνων ακαδημαϊκών, κυνήγι μαγισσών και ξενομανία

Θέμα: «Καθάρσεις», απαξίωση ελλήνων ακαδημαϊκών, κυνήγι μαγισσών και ξενομανία

Επειδή πολλά έχουν γραφτεί για καθάρσεις του ελληνικού πανεπιστημίου με αφορμή προβλήματα ενός συγκεκριμένου Τμήματος στο Αθηνών, και επειδή έχει ήδη αρχίσει ένα κυνήγι μαγισσών (που η εξουσία η οποία πρωτίστως ευθύνεται για τα προβλήματα του ελληνικού πανεπιστημίου φαίνεται ότι θέλει να εκμεταλλευτεί το «μνημόνιο» για να το «εκτελέσει και να μας «εκτελέσει») αποστέλλω για όσους δεν έχουν δει την ανακοίνωση της ΠΟΣΔΕΠ. Είναι στον σύνδεσμο: http://www.posdep.gr/index.php?option=com_docman&task=doc_download&gid=386&Itemid=126. Νομίζω ότι σε γενικέ γραμμές όλοι συμφωνούμε με αυτό το κείμενο. Προσωπικά θα επανέλθω λέγοντας μόνο εδώ τα εξής: 

α) Η ελληνική Ακαδημαϊκή ανεξαρτησία είναι ζηλευτή και η πλειονότητα των ελλήνων ακαδημαϊκών από τους καλύτερους στον κόσμο. Αν κάποιοι θέλουν να κρίνουν με γραφειοκρατικά κριτήρια είναι δικό τους θέμα και εμείς θα πρέπει να υπερασπιστούμε την ακαδημαϊκή μας οντότητα κατά κάθε άδικης εισβολής.

β) Ας μην συγχέουμε τις καταχρήσεις του «ασύλου» (που κανονικώς εχόντων των πραγμάτων υπάρχει μόνο για ακαδημαϊκά ζητήματα και όχι για αλητείες όπως εισβολές και καταλήψεις) με την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία. Η ακαδημαϊκή μας ανεξαρτησία είναι το πιο πολύτιμο πράγμα για μια επιστημονική κοινότητα και ας μην αφήσουμε οποιαδήποτε εφήμερη εξουσία να την αγγίξει.

γ) Δύο δεκαετίες στο ελληνικό πανεπιστήμιο με έπεισαν αυτό που όλοι ξέρουμε: Συντριπτικά τα προβλήματα οφείλονται στις πολιτικοπαραταξιακές παρεμβάσεις και στις ιδεολογικές «εισβολές». Κανένας δράστης του κατηφορίσματος, όμως, δεν μπορεί σήμερα να εμφανίζεται ως τιμητής. Επί δεκαετίες πολλοί από εμάς μιλούμε για τα προβλήματα και ήμασταν φωνή στην (πολιτική) έρημο.

δ) Η διαρκής βελτίωσή μας μπορεί να επιτυγχάνεται με διαρκείς επιστημονικούς, ακαδημαϊκούς και δεοντολογικούς ελέγχους και όχι με πολιτικές παρεμβάσεις ιδεολογικά προσανατολισμένες. Και αυτούς τους ελέγχους όχι μόνο θα πρέπει να τους ασκούμε ακατάπαυστα αλλά απαιτείται επιπλέον να διαφυλάξουμε το δικαίωμά μας να τους κάνουμε.

ε) Τελευταία γινόμαστε μάρτυρες, για παράδειγμα, αθέμιτων και ανόμοιων συγκρίσεων. Είναι πολύ άδικο όταν με πολύ λιγότερα μέσα εδώ δημιουργούμε πολύ περισσότερα και πολύ καλύτερα από πολλούς άλλους στο εξωτερικό, να κατηγορούμαστε από πάνω. Στο δικό μου πεδίο, για παράδειγμα, μερικοί πολιτικοί στοχαστές θα υπερισχύσουν επιστημονικά ακόμη και αν μπουν στον ένα δίσκο μιας ζυγαριάς με ένα εκατομμύριο αερολόγους της ιδεολογίας πολλών ξένων ιδρυμάτων που είτε ιδιωτεύουν με την κλασική έννοια του όρου είτε κατάντησαν ιδεολογικοπολιτικά αναμορφωτήρια μέσα στα οποία οργιάζουν εκπαιδευτές και καθοδηγητές.

ζ) Τέλος αλλά όχι το τελευταίο, σήμερα θα σταθώ σε ένα μόνο σημείο: είναι χαρακτηριστικές ξενομανείς και θλιβερές ιδέες όπως «να σας κρίνουν ξένοι», «ξένοι κριτές», ξένες δημοσιεύσεις κτλ. Για να σταθώ μόνο στο τελευταίο: Τι κρίνεται, η γλώσσα του κειμένου και μια δημοσίευση σε κάποιο περιοδικό κάποιων ιδεολόγων ή ομοϊδεατών ή το περιεχόμενο ενός κειμένου; Καλή η διεθνής παρουσία όταν και εάν είναι σωστή παρέμβαση στον σωστό τόπο αλλά όχι και τέτοιες ραγιαδίστικες και ξενομανείς ασυναρτησίες που θεοποιούν, για παράδειγμα, τις «ξένες δημοσιεύσεις». Και πάλιν στον κλάδο μου αναφέρομαι: υπάρχουν 4 ή πέντε περιοδικά άξια λόγου και αντικειμενικά επιστημονικά. Σε πολλά άλλα οι δημοσιεύσεις γίνονται με άλλα κριτήρια και αυτό είναι κάτι περισσότερο από κοινό μυστικό. Τέλος, πριν καμιά δεκαριά χρόνια έμεινα άφωνος για κάποια απίστευτη διάταξη: Περίπου υποχρεώθηκα από την ΓΣ να συμμετάσχω σε κάποια επιτροπή του πανεπιστημίου επειδή … είχα ξένες δημοσιεύσεις.

Γνωστά όλα τα πιο πάνω και αν χρειαστεί θα επανέλθω με παραδείγματα. Ως αυτοδύναμοι και αυτόνομοι ακαδημαϊκοί κρίνουμε το περιεχόμενο των δημοσιεύσεων όχι το που δημοσιεύτηκε ένα άρθρο ή ένα δοκίμιο. Οτιδήποτε άλλο λεχθεί είναι ντροπή για την επιστήμη και ντροπή για μια ακαδημαϊκή-επιστημονική κοινότητα και σ’ αυτά δεν πρέπει να μιμούμαστε αλλά να αποστρεφόμαστε κάποιες πρακτικές σε κάποια πανεπιστήμια του εξωτερικού όπου οι ακαδημαϊκές κρίσεις είναι περίπου γραφειοκρατική υπόθεση.

EΓΡΗΓΟΡΣΗ ΛΟΙΠΟΝ: Έχω την εντύπωση ότι μαζί με την απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας για την οποία μίλησε ο πρωθυπουργός κάποιοι νομίζουν, ΤΩΡΑ, ότι βρήκαν την ευκαιρία να μας βάλουν ξένους επιτηρητές που θα καταστείλουν (και) την ακαδημαϊκή μας ανεξαρτησία (μαζί με την εθνική μας ανεξαρτησία). Ας προσέξουμε τι λέμε και τι κάνουμε και ας εντείνουμε, επί επιστημονικών και ακαδημαϊκών υποθέσεων τους επιστημονικούς, ακαδημαϊκούς και δεοντολογικούς ελέγχους στο εσωτερικό της πανεπιστημιακής κοινότητας την οποία θα πρέπει να περιφρουρήσουμε κατά αθέμιτων εισβολών.

Π. Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Πειραιώς

www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr

------------------------------------------

14.11.2010. «Στις παρούσες συνθήκες η κοντινή Κωνσταντινούπολη είναι για εμάς μια κάποια λύση» και άλλα συναφή, συνεπαγόμενα και συμπαρομαρτούντα

Η είδηση που ακολουθεί από την Καθημερινή δεν εκπλήττει για μια σειρά λόγους που μας προσφέρουν την ευκαιρία να κάνουμε και μερικά επίκαιρα σχόλια.

    α) Τα έθνη της περιοχής πάντα επικοινωνούσαν, πάντα συναλλάσσονταν και πάντα αλληλοεμπλουτίζονταν. Αυτό ήταν και ατομικές επιλογές και μακραίωνος τρόπος ζωής. Όποιος θέλει να αποτοξινωθεί από ιστοριογραφικά ανέκδοτα δεν έχει παρά να διαβάσει δύο από τους σημαντικότερους "ιστορικούς" της περιοχής μας στην σύγχρονη εποχή, τον Ρήγα Βελεστινλή και τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Δεν είναι μόνο ότι περιγράφουν την προ-μοντερνιστική εποχή αλλά επίσης το γεγονός ότι με ιδιοφυή τρόπο προσφέρουν γενικεύσεις που αφενός δίνουν τον σφυγμό των σχέσεων σε επίπεδο ανθρώπων και σχέσεων εθνών και αφετέρου οι γενικεύσεις αυτές μπορούν να αναχθούνσε αληθείς παραστάσεις μοναδικής ακρίβειας στον διαχρονικό ανθρώπινο βίο.

    β) Δεν εκπλήττει η είδηση επίσης καθότι μιας και το νεοελληνικό κράτος διαλύεται πνευματικά, ηθικά και πολιτικά, πολλοί ενστικτωδώς προσανατολίζονται προς Ανατολάς ... Βέβαια, σίγουρα θα απογοητευτούν αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Καθότι φαινομενικά μπορεί το νεο-τουρκικό εξίσου μοντερνιστικό να φαίνεται να εξελίσσεται στα σκαλοπάτια της πολιτικής και οικονομικής ισχύος αλλά αυτό είναι απατηλό. Το στοίχημα των Νταβούτογλου / Ερτογάν είναι καταδικασμένο για ένα εκατομμύριο λόγους που δεν είναι του παρόντος. Είναι μεν αναγκαίο το άλμα προς τα μπροστά για να επιβιώσει η Τουρκία αλλά ιδιαίτερα λόγω της μυωπίας απέναντι στην κοινωνία της Ελλάδας που θεωρεί προγραμματικά εκμηδενισμένη ήδη πάσχει από το σύνδρομο της υπερεξάπλωσης και δη της επαναστατικής. Το έγραψα και στον ίδιο τον Νταβούτογλου. Μπορεί τα αστεία ζεϊμπέκικα και κουμπαριές των πρωθυπουργών μας να σας έπεισαν ότι η Ελλάδα εκμηδενίστηκε αλλά δεν καταλάβατε γιατί άλλο οι έλληνες και άλλο το νεο-ελληνικό κράτος. Ζημιές λοιπόν οι έλληνες σίγουρα θα πάθουν αλλά το ζήτημα πόσο στο τέλος θα στοιχίσουν στους θύτες. Ας το αφήσουμε, όμως, κάποια στιγμή θα δημοσιοποιήσω τα κείμενά μου προς τον Νταβούτογλου.

    γ) Ας αφήσουμε λοιπόν το σύνηθες αν όχι αναμενόμενο γεγονός ότι κάποιοι αναζητούν δουλειά στην Τουρκία και ας δούμε την ουσία. Αυτό που πρέπει να εκπλήττει είναι το γεγονός ότι πολλοί ακόμη έλληνες δεν βλέπουν ότι οι δράστες των παρόντων προβλημάτων και των μελλοντικών με τους γείτονές μας είναι αυτοί που "προδίδουν την αλήθεια". Είναι οι διανοούμενοί  μας. Το μυαλό τους είναι ροκανισμένο από τις δευτερογενεί και τριτογενείς ασυναρτησίες που έμαθαν στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια των ηγεμονικά επιστρατευμένων ιδρυμάτων των δυτικών κρατών που μέχρι πρόσφατα ως παγκόσμιοι αποικιακοί βρικόλακες καταλήστευσαν τον πλανήτη ενώ στην συνέχεια εγκλώβισαν τα έθνη σε δήθεν ιδεολογικούς αγώνες που διαιώνισαν την αποικιοκρατία για ένα ακόμη αιώνα. Μέσα σε αυτά τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια άνθισαν και μερικά λουλούδια αλλά κυρίως γιγαντώθηκαν οι ιδεολογικές προπαγάνδες που συνειδητά ή ανεπίγνωστα είναι επιστρατευμένες στις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος.

    δ) Συνοπτικά: Αντί σε αυτόν τον ιερό χώρο, την δική μας δηλαδή περιφέρειά να αντλήσουμε τον πολιτικό πολιτισμό πάνω στον οποίο στεκόμαστε και να τον μετατρέψουμε σε όχημα πνευματικής-πολιτικής ανάτασης για τα έθνη της περιοχής, χιλιάδες εκφυλίστηκαν και ροκανίστηκαν για να κάθονται στην συνέχεια πάνω στο σβέρκο των εθνών τους. Μεταπράτες θεωρημάτων και ιδεολογημάτων εκατοστής τάξης βρέθηκαν μέσα σε μια δεξαμενή αποβλήτων των μοντερνιστικών ιδεολογιών -φιλελευθερισμού, μαρξισμού, φασισμού- μέσα στην οποία κολυμπούν αυτάρεσκα και παρασιτικά. Ακόμη και εγγόνια ή παιδιά ανθρώπων που έπαθαν από όλα αυτό την προηγούμενη και πρό-προηγούμενη γενιά τους βλέπει κανείς και τους οικτίρει. Βλέπει, λέει ο άλλος, μια ισλαμοπροοδευτική επανάσταση στο όνομα της οποίας θα πρέπει να αφήσουμε στους ισλαμιστές νεότουρκους την Θράκη, το Αιγαίο και την Κύπρο. Είναι τουρκοφάγος ο Α ή Β, λέει ο επόμενος, γιατί (ο Α ή ο Β) τόλμησε να πει στους έλληνες τι λέει ο Νταβούτογλου. Του αρέσει λέει ο αμέσως επόμενος, όχι η βαθειά φωνή της Μικρασίας, ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης, αλλά αυτή ή αυτός που σκότωσε τον παππού του. Μελετούσε ο αμέσως επόμενος το Βυζάντιο μια εποχή, για να καταλάβει όχι την αλήθεια, ότι δηλαδή αποτέλεσε την πνευματικοπολιτική κορύφωση του ανθρώπου, αλλά για να καταλάβει ότι ... ελάχιστη σχέση είχε με την ελληνικότητα ... Αμάθεια, ημιμάθεια, προπέτεια, παρασιτισμός, μεταπρατισμός ιδεών και τούμπαλιν.

    Και τα λοιπά, όλα χαρακτηριστικά παρακμής. Τόμους μπορεί κανείς να γράψει παρακολουθώντας την επικαιρότητα των τελευταίων δεκαετιών στο νεό-ελληνικό κράτος.

 

Αυτά προς το παρόν και η Κωνσταντινούπολις, είναι αναμενόμενα και αυτή μια λύση

 

Υστερόγραφο.

    1. Ετοιμάζεται ο κάθε Άλλος Βαλκάνιος των κατά Νταβούτογλου "Οθωμανικών καταλοίπων" (όχι μόνο μουσουλμανικών), να γίνει γενίτσαρος. Να επανέλθει στην βαρβαρότητα και να γίνει υπηρέτης της. Αμπελοφιλοσοφικά ερωτώ: Είχε ή δεν είχε δίκαιο ο μέγας εκείνος κλασικός φιλόσοφος ο οποίος είπε ότι εκτός πολιτικής ο άνθρωπος είναι (μόνο) ζώο και όχι "πολιτικό ζώο"!  Για όλα τα πολιτικά και μη πολιτικά ζώα δεν μπορώ να αποφανθώ, για το παγκόσμιο ακαδημαϊκό ζώο ή σκέτο ζώο, όμως, θα μιλήσω κάποια στιγμή, όπως γνωρίζουν οι επισκέπτες της σελίδας.

       2. Σχετικά με το τελευταίο σημείο, η "δημόσια στοχαστική διαβούλευσή" μου για ένα μέρος της έρευνάς μου για τον πολιτικό στοχασμό και τους φορείς του τερματίστηκε πέρυσι για να επιδοθώ στην ολοκλήρωση όχι μόνο των δύο τριών βιβλίων που διακλαδώθηκαν μετά την πρώτη ιδέα που είχα για ένα τέτοιο κείμενο πριν δύο περίπου δεκαετίες. Τελείωσε και το έγραψα στην περσινή αντίστοιχη στήλη (τέλος 2009), σύμφωνα με την επιστημολογία και μεθοδολογία που αφετηριακά είχα επιλέξει και προαναγγείλει. Για αυτό θα παρακολουθούσα πολλούς επώνυμους και ανώνυμους φίλους να μην συνεχίσουν να μου στέλλουν σχόλια και ερωτήματα για αυτό το ζήτημα. Ελπίζω εντός του έτους, μαζί με άλλα κείμενα, να είναι και αυτά έτοιμα. Υπενθυμίζω ότι όπως έγραφα σε κάθε σχεδόν περσινό σχόλιό μου, πως η ιδεοτυπική τυπολογία και οι κατασκευές εξ ορισμού είναι ανώνυμες και απρόσωπες. Ότι επίσης διακλαδώνονται σε αναρίθμητες συγχωνευμένες περιπτώσεις που χάνουν τον ατομικό χαρακτήρα τους όσο ολοκληρώνονται μέσα στην ιδεοτυπική κατασκευή. Κατασκευή η οποία θα είναι τόσο ευρεία αλλά και αναγόμενη στο κάθε ελάττωμα ή προτέρημα που είμαι σίγουρος πως δεν θα υπάρξει φορέας πολιτικού στοχασμού στην διαχρονία που να μην συμπεριλαμβάνεται. Θέλει βέβαια πολύ δούλεμα, γι' αυτό και έγινε και η προαναφερθείσα διακλάδωση σε ένα κύριο κείμενο και 3 περίπου άλλα εξειδικευμένα κείμενα.   

       3. Απαντώ σε ένα μόνο ερώτημα του Γιάννη από την Λέσβο για το πιο είναι το "χειρότερο άτομο" που γνώρισα στην ακαδημαϊκή μου διαδρομή. Συνοπτικά -και θα ενσωματωθεί και αυτό στην ιδεοτυπική κατασκευή- είναι 4-5 άτομα, που παρατηρώ εδώ και τρις περίπου δεκαετίες (όχι κατά ανάγκη ελληνικής καταγωγής, και ο χρόνος που διανύθηκε από την πρώτη συνάντησή μας κυμαίνεται από 15 μέχρι και 30 χρόνια). Ίσως διόλου τυχαία, και αυτή είναι η γοητεία συγκρότησης μιας κατασκευής μοντέλου που θέλει να είναι περιεκτική, ανακαλύπτεις συνδυάζοντας και σκεπτόμενος, ότι έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά της συνολικής ιδεοτυπικής κατασκευής (μιλώ τώρα για τον δίσκο των φορέων του πολιτικού στοχασμού που βρίσκεται στην μια πλευρά, καθότι υπάρχει και ο άλλος, στην άλλη πλευρά). Γενικώς, μεταξύ άλλων, α) αποκτούν ασύλληπτες ικανότητες-δεξιότητες να μεταμφιέζονται και να διεισδύουν, β) προδίδουν με την πρώτη ευκαιρία για να επιβεβαιώσουν τα γνωστά περί αχαριστίας και απιστίας ρηθέντα, γ) δεν έχουν ηθικούς φραγμούς γιατί βολικά εντάσσουν τις στάσεις τους σε ένα ευρύτερο "μεγάλο (επαναστατικό) σκοπό" που αγιάζει τα πάντα, δ) αν και κανονικά θα έπρεπε να είναι θαμώνες ψυχίατρου το επισκιάζουν με συμβατικές μεταμφιέσεις, ε) είναι ηθικά αδίστακτοι αλλά και δειλοί, στ) γλύφουν τους πιο πάνω και φτύνουν τους πιο κάτω, η) διαβάστε το "ας φρόντιζαν" του Καβάφη πιο κάτω στην παρούσα σελίδα και ζ) είναι εξ ορισμού αν και κεκαλυμμένα απάτριδες. Συνοπτικά, ξεγελούν, μεταλλάσσονται και αντί να τους φροντίσει ψυχίατρος υποχρεούνται να ασχολούνται μαζί τους όσοι άτυχοι ή απρόσεκτοι τους συναπάντησαν. Τέλος, ο βαθμός αναληθείας, αυτοεκλογίκευσης και αυτοδικαιολόγησης είναι απύθμενος. Για ένα μάλιστα Ισπανό που παρακολουθώ επί τρις δεκαετίες και που κυρίως έθεσα ιδεοτυπικά πέρυσι για να εξάψω τα ερεθίσματα, με τον οποίο συχνά συνομιλώ και ποικιλοτρόπως, κάποια φορά μου είπε ότι το εξής πολύ παραστατικό: "κάθε μέρα αφιερώνω δέκα λεπτά μπροστά στον καθρέφτη και λέω ψέματα στον εαυτό του για να ασκηθώ σε ένα αναληθή βίο. Αυτό τον βίο μπορώ να έχω, αυτόν επέλεξα συνειδητά, πολλοί άλλοι στον χώρο μας αυτό κάνουν και αυτό θα συνεχίσω να κάνω χωρίς τύψεις". Όταν του έθεσα κάποια φιλοσοφικά ζητήματα μου απάντησε συγκεκριμένα και όταν μελετώντας περί Μαρκήσιου de Sade, φιλαυτίας, ηδονισμού, εγωπάθειας, μηχανικού ατόμου, κτλ, για να γράψω το 5ο κεφάλαιο του Κοσμοθεωρία των Εθνών, θυμήθηκα συχνά αυτές τις κουβέντες. Και μην νομίσετε ότι η αναλήθεια δεν είναι στοιχείο και μάλιστα σημαντικό της καθημερινότητας. Στην διαχρονική καθημερινή πάλη συγκρότησης πολιτισμένου πολιτικού βίου στον ένα δίσκο είναι τα "πολιτικών ζώα" και στον άλλο τα συνειδητά ή ασυνείδητα σκέτα ανθρωπόμορφα "ζώα". Στην διαχρονία ως εξωπολιτικά όντα, οι φορείς της σκέψης βρίσκονται στον ένα δίσκο ή αντίστροφα στον άλλο και κάποιοι κινούνται ... ευέλικτα μεταξύ των δύο δίσκων. Έχω χιλιάδες παραστάσεις και σκληρές εμπειρίες τριών δεκαετιών εμποτισμένες και εμφυτευμένες στις αντίστοιχες στοχαστικές εμπειρίες. Υποχρέωσή μου λοιπόν να τις αποτυπώσω ιδεοτυπικά.

 

Έλληνες ζητούν να εργαστούν στην Τουρκία

Λόγω ανεργίας στη χώρα μας

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100054_14/11/2010_422470

Δεκάδες αιτήσεις άνεργων Ελλήνων φθάνουν κατά τους τελευταίους μήνες στο ελληνικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης με ένα ζητούμενο: «Ψάχνουμε για δουλειά, βοηθήστε μας». Αλλοι, κατά κανόνα πτυχιούχοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, χτυπούν την πόρτα του Ελληνοτουρκικού Επιμελητηρίου Βορείου Ελλάδος, αποφασισμένοι να μεταναστεύσουν στη γειτονική χώρα επειδή, όπως λένε, εκεί υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες επαγγελματικής αποκατάστασης και καριέρας.

Το φαινόμενο γίνεται ολοένα και πιο έντονο, δηλώνουν στην «Κ» οι αρμόδιοι, σημειώνοντας ότι στην Τουρκία, με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, αυτή την εποχή δραστηριοποιούνται περισσότερες από 400 επιχειρήσεις ελληνικών συμφερόντων, ενώ οι άμεσα ενδιαφερόμενοι εξηγούν: «Στις παρούσες συνθήκες η κοντινή Κωνσταντινούπολη είναι για εμάς μια κάποια λύση».

---------------------

Θεόδωρος Ζιάκας: μαρξισμός: ο ίδιος ο καπιταλισμός που μιλούσε μέσα από τον αντικαπιταλιστικό επαναστατικό λόγο.

 

Σημ. Π. Ήφ. Εδώ και πολλά χρόνια διαβάζω την σύγχρονη φιλοσοφική πραγματεία. Άρχισα από κάποια κείμενα του Γιανναρά ("Απανθρωπία του δικαιώματος") και στην συνέχεια άρχισα να διαπλέω τον ωκεανό γνώσης του Παναγιώτη Κονδύλη, για να εισέλθω στους μακροϊστορικούς στοχασμούς του Γιώργου Κοντογιώργη και του Θεόδωρου Ζιάκα. Ο τελευταίος με έπεισε, τελευταία, να μελετήσω και τον Σπύρο Κυριαζόπουλο. Ο λόγος ήταν γιατί με έκπληξη πριν ενάμιση περίπου δεκαετία ανακάλυψα ότι είναι χειραφετημένοι και πρωτοπόροι στην διεθνή βιβλιογραφία. Συνδυάζουν επίσης και τα τρία επίπεδα ανάλυσης (άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα) με τρόπο βάσιμο, ευέλικτο και ολιστικό όσο κανείς άλλος, απ' ότι γνωρίζω, τον πολιτικό στοχασμό διεθνώς. Ο Νταβούτογλου, με επιφυλάξεις, θα μπορούσε ενδεχομένως να καταταχθεί σε μια τέτοια κατηγορία.  Τόσο πρωτοπόροι είναι οι έλληνες στοχαστές που μόνο ειρηνικό χαμόγελο μπορεί να προκαλέσου ηλίθια επιχειρήματα ότι δεν τους ξέρουν οι αγγλοσάξονες. Πως να τους ξέρουν;: α) Ο Κονδύλης έγραφε Γερμανικά και ελληνικά, ο Κοντογιώργης Ελληνικά και γαλλικά, ο Γιανναράς ελληνικά και τις αγγλικές δημοσιεύσεις τις προσέχουν περισσότερο οι φιλόσοφοι και ο Ζιάκας αν δεν κάνω λάθος γράφει μόνο ελληνικά. β) Η επιστήμη δεν είναι ζήτημα γλώσσας αλλά περιεχομένου. γ) Η επιστήμη στο πεδίο του πολιτικού στοχασμού δεν είναι πασαρέλα αλλά ασκητική πάλη για περιγραφή και ερμηνεία των κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων. κτλ

    Εδώ λοιπόν τελευταία όποτε θέλω να "αποτοξινωθώ" από κάποια ασυναρτησία που υποχρεωτικά πρέπει να μελετήσω στην συνέχεια τάχιστα τρέχω στην πλούσια σύγχρονη ελληνική φιλοσοφική και ιστορικοφιλοσοφική πραγματεία για να αποτοξινωθώ στοχαστικά.  Διάβαζα σήμερα δοκίμιο του Θεόδωρου Ζιάκα που έχω αναρτημένο και σε παραπλήσια σελίδα (πολιτικοστοχαστικά). Παραθέτω απάντηση σε δύο ερωτήματα. Προσέξτε αποκρυσταλλωμένη και ώριμη σκέψη, ακρίβεια ορισμών και στοχαστική αυτοπεποίθηση. ...

    Το ζήτημα δεν είναι ότι μας λείπει πολιτικός στοχασμός των πιο υψηλών βαθμίδων. Το πρόβλημα είναι ότι η κοινωνία κυριαρχήθηκε από απίστευτα ρηχές και συχνά προπαγανδιστικές ασυναρτησίες των αποδομηστών που συνήθως γράφουν στις εφημερίδες, τους οποίους προωθούν και βοηθούν φίλοι τους αποδομηστές του εξωτερικού ή και "άλλοι". Τα φτωχά έως ανύπαρκτα στοχαστικά εφόδια αναπληρώνονται με συγκρότηση διεθνικών ομοϊδεατικών συσπειρώσεων που διεθνώς πλέον μπαινοβγαίνει στον πανεπιστημιακό χώρο πολλών κρατών ροκανίζοντας αυτό που κλασικά εννοούμε "ακαδημαϊκή ζωή" νοούμενη ως ασκητική αναζήτηση της αλήθειας, αντικειμενικότητα και δεοντολογικές στάσεις. Η ελληνική κοινή γνώμη, πάντως, βομβαρδίζεται από ξεπερασμένα ή προπαγανδιστικά ξένα και εγχώρια ιδεολογήματα και θεωρήματα που εκτροχιάζουν την πολιτική σκέψη, δημιουργούν αμηχανία στην κοινωνία και αποπροσανατολίζουν την διπλωματία. Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά; Καταγράφονται όπως καταγράφονται όλα τα άλλα.

   

Ερ.: Αυτό όμως το δοκιμάσαμε. Ο μαρξισμός δεν ήταν μια τεράστια, αλλά παταγωδώς αποτυχημένη, προσπάθεια αυθυπέρβασης της Νεωτερικότητας;

Απ.: Φαινομενικά ναι. Αλλά πρέπει να εμβαθύνουμε σ’ αυτό για να δούμε τι ακριβώς συνέβη. Ο Χάμπερμας έχει πει, πολύ εύστοχα, ότι ο σοσιαλισμός ήταν η «αυτοκριτική» του καπιταλισμού. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: α) ότι ο σοσιαλισμός αποτελεί όντως κριτική του καπιταλισμού και β) ότι είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που κάνει την αυτοκριτική του μέσα από τα κείμενα του Μαρξ, του Λένιν, ή του Κάουτσκι. Πόσο ειλικρινής και ριζική ήταν η αυτοκριτική αυτή; Έτσι πρέπει να θέσουμε το ζήτημα. Και η απάντηση γίνεται ολοφάνερη: ήταν μια ανειλικρινέστατη και επιφανειακότατη αυτοκριτική. Προορισμένη να απορροφήσει, απλώς, τις πιέσεις των «κολασμένων της γης», με τη μέθοδο της παροχετευσής τους στον αόριστο μέλλοντα. Θυμίζω μια από τις βασικές «θέσεις για τον Φόϋερμπαχ» του Μαρξ: για να αλλάξουν οι άνθρωποι δεν φτάνει να αλλάξουν οι συνθήκες και η διαπαιδαγώγηση - πρέπει να αλλάξει κι ο ίδιος ο διαπαιδαγωγητής. Ή κατά την ορολογία των αρχαίων: ποιός θα μας φυλάξει από τους φύλακες; Το ερώτημα τέθηκε αλλά ποτέ δεν εξετάσθηκε. Έτσι ποτέ του ο μαρξισμός δεν κατάλαβε πόσο ρηχή ήταν η κριτική που έκανε στον καπιταλισμό. Πως ήταν ο ίδιος ο καπιταλισμός που μιλούσε μέσα από τον αντικαπιταλιστικό επαναστατικό λόγο.

 

Ερ.: Τι εννοείτε; Ποιο ήταν το θεμελιώδες στοιχείο της Νεωτερικότητας που δεν αμφισβητούσε ο μαρξισμός;

Απ.: Αρκετά. Θα τονίσω μόνο ένα: Ο καπιταλισμός βασίζεται στην κατάργηση της διαφοράς μεταξύ μέσων και σκοπού. Δεν εννοώ τη διαβόητη αρχή ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», στην εφαρμογή της οποίας διέπρεψαν οι κομμουνιστές. Μιλώ για μια βαθύτερη σημασία: Για την πίστη ότι σκοπός της ζωής είναι η αυτοσυντήρηση, οπότε σκοπός της αυτοσυντήρησης είναι η ίδια η αυτοσυντήρηση. Ή αλλιώς για την αντίληψη ότι το πνεύμα είναι «εποικοδόμημα» της ύλης. Πρόκειται στην ουσία για την άρση της ριζικής διαφοράς πραγματικού-ιδανικού. Το ιδανικό έπαψε να συνιστά κριτική της πραγματικότητας και μεταβλήθηκε σε απολογητή της. Η ιδεολογία έγινε υπηρέτρια της πολιτικής. Τα Γκουλάγκ προθάλαμος της αταξικής κοινωνίας. Ο σοσιαλισμός η πιο βάρβαρη μορφή κρατικού καπιταλισμού. Ο μαρξισμός καταργώντας την οντολογική διαφορά ιδανικού-πραγματικού, ορίζοντας την ελευθερία ως αναγκαιότητα, απλώς επιβεβαίωνε τη θεμελιακότερη παραδοχή του καπιταλισμού, ότι ο άνθρωπος είναι οι ανάγκες του, ότι δεν μπορεί και δεν έχει νόημα να υπερβαίνει τον εαυτό του. Δείτε τον τυπικό μαρξιστή: νομίζει ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει ο ίδιος, αλλά μόνον οι άλλοι. Διατηρούσε λοιπόν ο μαρξισμός τη μηδενιστική νοηματοδότηση της αυθυπερβατικής φύσης του ανθρώπου. Γι’ αυτό το μόνο που πέτυχε ήταν να ξεφτυλίσει το ίδιο του το κοινωνικό ιδανικό και να καταστήσει τον καπιταλισμό δυνατότερο.

 

Ερ.: Μιλάτε για μια άλλη σχέση ιδανικού-πραγματικού. Ότι η αυθυπέρβαση μπορεί να μην είναι μια κούφια φράση. Υπάρχουν επ’ αυτού σοβαρές ιδέες;

Απ.: Ναι υπάρχουν στην οικουμενική ελληνική παράδοση. Αλλά είναι ξεχασμένες και παρανοημένες. Ένα μεγάλο μέρος των γραπτών μου αφιερώνεται στην απόδειξη αυτού του ισχυρισμού. Ο οικουμενικός ελληνικός πολιτισμός θεμελιωνόταν στην αρχή του διαχωρισμού μέσων και σκοπού, πραγματικού και ιδανικού. Σκοπός της αυτοσυντήρησης δεν είναι η ίδια η αυτοσυντήρηση. Είναι η Αλήθεια. Κοσμική-συμπαντική για τους αρχαίους. Υπερκοσμική-υπερσυμπαντική για τους βυζαντινούς. Ήταν το κατ’ αλήθειαν ζην. Ενώ για μας είναι το κατ’ ανάγκην ζην ή ακόμα χειρότερα το κατά τύχην ζην. Σκοπός της ζωής είναι να ζεις σύμφωνα με την Αλήθεια. Μια αλήθεια που δεν υπόκειται στην κατοχή καμιάς εγκόσμιας αυθεντίας. Για τους αρχαίους η Αλήθεια ταυτιζόταν με την κοσμική Δικαιοσύνη. Για τους βυζαντινούς με κάτι περισσότερο: την Αγάπη. Η Δικαιοσύνη και προπαντός η Αγάπη, συνιστούν έτσι κι’ αλλιώς αυθυπέρβαση. Νοηματοδοτούν ακριβώς την αυθυπερβατική δυνατότητα, την οποία και ταυτίζουν με την ουσία του ανθρώπου, με αυτό που ξεχωρίζει τον άνθρωπο από τα ζώα. Έχουμε λοιπόν πολιτισμό που θεμελιωνόταν στο κατ’ αλήθειαν ζην. Το σημερινό κατ’ ανάγκην ζην δεν είναι μονόδρομος.

 

-------------------------------------------------------

8.11.2010. "Αντιπαραγωγική" Αθανασία

Αθάνατοι - http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/11/haf-athanatoiflv.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29

 

 

------------------------------

7.11.2010. Ιερός Σαρωνικός 2

 

Χθες λοιπόν είχαμε επιτυχία. Αλλά η σημερινή, όταν δηλαδή είναι πάνω από δέκα κιλά, είναι ασυναγώνιστη.

Μετά από σκληρή δουλειά μια γρήγορη εξόρμηση στον Σαρωνικό λίγο πριν σκοτεινιάσει και ιδού τα αποτελέσματα ... Στην φωτό ο Θεοφάνης μου (αυτός το "τράβηξε" σε δέκα περίπου λεπτά)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---------------------------------------------------------

6.11.2010. Ιερός Σαρωνικός 1

Μεγάλος φόρτος φέτος.  Σφυριδούλες πάντως πιάνουμε. Τρίκιλο δείγμα εδώ. Ας ψαρέψουμε όσο έχουμε καιρό. Ο Νταβούτογλου, διάβασα σήμερα, έστειλε τα αεροπλάνα του ξανά στο Αγαθονήσι. Φήμες λένε ότι ακάθεκτός θα φτάσει μέχρι ... τον Σαρωνικό ...

Στους εγχώριους νεο-Οθωμανούς πάντως, λέω ότι θα πρέπει να πληροφορήσουν τον φίλο τους τον Ερτογάν και τον Νταβούτογλου ότι στον Σαρωνικό στήνονται άμυνες που δεν θα μπορέσει να υπερβεί.

Τώρα, μπορεί η παρούσα σελίδα να έχει αφετηριακά βαπτιστεί "Χαλαρή" αλλά κατά καιρούς λέμε και σοβαρά πράγματα. Να πω λοιπόν και κάτι πιο ... σοβαρό και αληθές: Η εικονιζόμενη σφυρίδα είχε περίεργη συμπεριφορά. Αλιεύτηκε στις 3 το απόγευμα. Μπήκε στο φορητό ψυγείο χωρίς νερό. Γνωρίζω βέβαια ότι τα ορφοειδή κρατάνε νερό στα βράχια τους, για καμιά ώρα. Πως εξηγείται όμως το γεγονός ότι στις 8 το βράδυ, πήδηξε δύο φορές ολοζώντανη έξω από το ταψί πριν η γυναίκα μου την βάλει στον φούρνο (και ενώ πριν μια ώρα την είχε ξεντερίσει και καθαρίσει).

Οι εικασίες στο σπίτι πήγαν και ήλθανε. Ο υιός μου θυμήθηκε τον γνωστό μύθο με τα ψάρια στην Κωνσταντινούπολη την στιγμή της Άλωσης και έσπευσε να πει πως αν και μάλλον δεν επιστρέφουμε στην Κωνσταντινούπολη μάλλον οι οιωνοί λένε πως δεν θα χαθεί η Θράκη, η Κύπρος και το Αιγαίο. Του θύμωσα. Η μικρότερη κόρη μου τον αγριοκοίταξε. Εγώ του είπα πως το ζήτημα είναι να μην μας αλώσουν όχι όταν αυτό γίνει να αρχίσουμε τα παραμύθια. Τέτοια σημάδια καμιά σχέση δεν έχουν με το τι θα πρέπει να κάνουμε στο Αιγαίο ή την Θράκη (καλά την Κύπρο δύσκολα την σώζουμε, μετά την άλωσή τους από τους ... "προοδευτικούς"). Ακόμη πιο σημαντικό, γύρω μας οι συμπεριφορές πολλών θυμίζουν ακόμη χειρότερα από την παρακμασμένη ηγεσία της Βυζαντινής Οικουμένης λίγα χρόνια πριν την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης.

Το φαινόμενο της ολοζώντανης σφυρίδας συμπτωματικό είναι. Ας δούμε πιο ρεαλιστικά τι θα κάνουμε με την ταχύρυθμη πτώση του νεοελληνικού κράτους που δεν είναι οικονομική αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Το γνωστό καλοπληρωμένο ίδρυμα και οι κρυπτοΟθωμανοί φρόντισαν και συνεχίζουν να φροντίζουν. Αφύπνιση λοιπόν. 

--------------------------------

30.12.2010. αριστερά γονίδια, αριστεροδεξιοσυνασπισμένα προοδευτικά γονίδια και νεο-Οθωμανικά γονίδια

Έκπληκτος, διάβασα την εξής είδηση στο σημερινό "ΒΗΜΑ": "οι ερευνητές διεπίστωσαν ότι τα άτομα που φέρουν μια συγκεκριμένη παραλλαγή του γονιδίου DRD4, του λεγόμενου και «προοδευτικού γονιδίου» (liberal gene), είναι πιο «ανοιχτά» σε νέες, καινοτόμες ιδέες και διαφορετικό τρόπο ζωής, γεγονός που κατά τεκμήριον οδηγεί σε πιο αριστερές πολιτικές πεποιθήσεις. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο και δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Journal of Ρolitics». (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=2&artId=320880&dt=30/10/2010#ixzz13sTKtLhx

    Να είστε σίγουροι ότι δεν πήρα στα σοβαρά αυτή την είδηση. Επειδή όμως παρά τα ιλαροτραγικά φαινόμενα του νεοελληνικού κράτους λίγο χιούμορ ακόμη διασώζεται, και επειδή αυτή η σελίδα δικαιωματικά λόγω τίτλου πρέπει να χαλαρώνει και λίγο, πληροφορώ τους επισκέπτες της παρούσας σελίδας ότι αμέσως έγραψα στα εν λόγω ιδρύματα. Τους ζήγησα να κατέβουν επειγόντως στην χειμαζόμενη Ελλάδα μας και να αναζητήσουν κάποια γονίδια που φαίνεται μας οδηγούν στα τάρταρα. Είναι τα γονίδια των ορφανών, του Μακάρθυ, του Μάο, του Στάλιν και νυν προοδευτικού αριστεροδεξιοσυνασπισμενοκεντρώου φάσματος φορέων νεο-Οθωμανικών γονιδίων. Αν οι εκλεκτοί ερευνητές του Χάρβαρτ επιτύχουν να εντοπίσουν αυτό το γονίδιο ευρέως φάσματος θα τους ζητήσουμε να συνεχίσουν την έρευνα για αναν-γονίδια, αντί-πατριωκά γονίδια, αντί-εθνικά γονίδια, μισελληνικά γονίδια και πάει λέγοντας. Θα μου πείτε: Μην το ψάχνεις τόσο βαθιά. Διάβασε μερικά βιβλία, κάποιες επιφυλλίδες, κάποιες φυλλάδες και άκουσε κάποια πάνελ για να βρεις όσα θέλεις από αυτά τα γονίδια. Απαντώ ότι επειδή σύντομα θα είναι πολύ αργά καλύτερα αφού οι αμερικανοί βρήκαν γρηγορότερη μέθοδο να την χρησιμοποιήσουμε άμεσα. Τώρα, τα δικά μου γονίδια δεν χρειάζεται να τα εντοπίσει κανείς με χημικά μέσα. Είναι βασικά αντι-γονίδια για τα πιο πάνω υπαινισσόμενα αριστεροδεξιοσυνασπισμένα γονίδια και κανείς τα βρίσκει όλα ανεξαιρέτως διαβάζοντας το ... Κοσμοθεωρία των Εθνών.

 

--------------------------------------

27.10.2010. Μια ευχάριστη στοχαστική έκπληξη: Καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης

Αυτός ο πανάρχαιος τόπος που έλαχε να μας ανήκει κυριαρχικά, είναι γεμάτος εκπλήξεις.

 

Στην μια πλευρά ποτέ δεν λείπουν οι συνειδητά ή ανεπίγνωστα εθελόδουλες νοοτροπίες και συχνότατα οι "χρήσιμοι ηλίθιοι" που γίνονται όργανα ξένων συμφερόντων και μέσα αποδυνάμωσής μας. Προχθές συνειδητά ή ανεπίγνωστα και πάντοτε υπό την επήρεια επαναστατικών εξομοιωτικών και εξισωτικών δογμάτων υπηρετούσαν την αμερικανική ηγεμονία, χθες την Σοβιετική παγκόσμια αταξική κοινωνία και σήμερα την νέο-Οθωμανική τάξη πραγμάτων στην οποία ούτε λίγο ούτε πολύ θέλουν να μας υποτάξουν ή ακόμη και να εντάξουν. Ας υπενθυμίσουμε ότι στο ιστορική διαδρομή των ελλήνων ουκ ολίγα εκατομμύρια αυτομόλησαν, υποτάχθηκαν, αφομοιώθηκαν και για τον ένα ή άλλο λόγο -όχι πάντοτε λόγω δικού τους φταιξίματος- έπαυσαν να υπάρχουν ως ελληνικός ανθρωπότυπος.

 

Στην άλλη πλευρά όμως βρίσκεται "η αντίσταση". Η "αντίσταση" υποβόσκει πάντοτε, αντλεί από το σωρευμένο πολιτικό και πολιτιστικό κεκτημένο και κάποια στιγμή εκδηλώνεται δυνατά για να καταστήσει όνειρα θερινής νυκτός τις επαναστατικές φαντασιώσεις των εγχώριων καταστροφέων των συμφερόντων μας που συνειδητά ή ανεπίγνωστα γίνονται όργανα ξένων. Δεν αμφιβάλλω ότι η παρούσα άθλια κατάστασή μας -ο Βασίλης Μαρκεζίνης χθες είπε ότι είναι πολιτική, οικονομική και ηθική- θα μας προκαλέσει μεγάλες ζημιές. Ήδη η Κυπριακή Δημοκρατία χάνεται ή συρρικνώνεται δραστικά, κυρίως όχι λόγω τουρκικών επιτυχιών αλλά λόγω της "ημετέρας διανοίας", όπως θα έλεγε και ο Περικλής. Λόγω των προαναφερθεισών εθελόδουλων νοοτροπιών που στρέφονται κατά της δικής μας (και δικής τους, αλλά δεν ενδιαφέρει) πατρίδας.

 

Για τους πιο πάνω και πολλούς άλλους λόγους, ακούοντας, διαβάζοντας και γνωρίζοντας προσωπικά τον Βασίλη Μαρκεζίνη αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Τα κείμενά του μας ήταν λίγο πολύ γνωστά από τις παρεμβάσεις του των τελευταίων ετών. Τώρα παρεμβαίνει με ένα συνολικότερο κείμενο, το «Μια νέα εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα» (εκδόσεις Λιβάνη 2010). Σύντομα θα ανατρέξω σε νομικά του κείμενα, καθότι βρίσκω ότι η νομική του σκέψη εμπεριέχει ισχυρές δόσεις φιλοσοφίας του δικαίου που είναι πολύ συναφής με την δική μου στοχαστική δραστηριότητα όταν εξετάζω τα βαθύτερα αίτια της ανθρωπολογικής ετερότητας στην συγκρότηση και συγκράτηση των πολιτειακών οντοτήτων. Επίσης, με τον δικό του τρόπο, θεμελιώνει μια αντί-ηγεμονική αντίληψη πολύ κοντά στην δική μου και που αντικρούει την ευκολία με την οποία πολλοί νομικοί διεθνολόγοι, για παράδειγμα ευνόησαν τις επεμβάσεις την δεκαετία του 1990 παρασυρμένοι από μια αφελή αντίληψη του κόσμου που συμπυκνώνεται στις ποικίλες διεθνιστικές και κοσμοπολίτικες θεωρήσεις περί "παγκοσμιοποίησης". Θεωρήσεις που συνομάδωσαν όλα τας πρώην ορφανά των ιδεολογικών δογμάτων του παρελθόντος.

Χθες είχαμε την ευκαιρία, σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο, να ακούσουμε τον Βασίλη Μαρκεζίνη στο πανεπιστήμιο. Μερικά σύντομα σχόλια και πολλά έπονται:

  

Πρώτον, τόσο η εμβάθυνση στην σκέψη του εκλεκτού συναδέλφου Καθηγητή Βασίλειου Μαρκεζίνη όσο και η προσωπική γνωριμία μαζί του βεβαιώνει ότι πρόκειται περί μιας κλασικής περίπτωσης «ταγού» με την βαθύτερη και καλύτερη έννοια του όρου. Ταγού του είδους που μια χώρα έχει πάντα ανάγκη και που στην παρούσα ιστορική συγκυρία η Ελλάδα έχει ανάγκη όλως ιδιαιτέρως. Οι παρεμβάσεις του γίνονται την κατάλληλη ιστορική στιγμή και βρίσκουν μεγάλο ακροατήριο.  Ολόκαρδα του ευχόμαστε να έχει το κουράγιο να συνεχίσει αυτές τις παρεμβάσεις.

 

Δεύτερον, διατρέχοντας το βιβλίο του Βασίλειου Μαρκεζίνη και ακούγοντάς τον, κανείς δεν έχει αμφιβολία για το εξής: Η κορυφαία νομική του κατάρτιση και η σταδιακή εκλεκτική και προσεκτική εμβάθυνση τομέων της ενδοκρατικής και διακρατικής πολιτικής, συνάμα και η πείρα που αποκόμισε σε πάρα πολλά διεθνή φόρα, συγκρότησαν ώριμη σκέψη και βάσιμες αποκρυσταλλωμένες θέσεις για ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων που αφορούν τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα. Τον τρόπο επίσης που συγκροτούνται, που εξελίσσονται και που συνεργάζονται ή συγκρούονται οι άνθρωποι, οι ομάδες και τα κράτη. Δεν πρόκειται για μια συνολική θεωρία καθότι αν αυτό συνέβαινε θα ήταν ιστορική στοχαστική κοσμογονία που θα είχε συντελεστεί για πρώτη φορά. Οι διατυπώσεις, του όμως, δείχνουν μια πολύ ώριμη σκέψη, η ανάλυσή του οδηγεί σε ώριμες εκτιμήσεις και οι εκπληκτικές δεξιότητες του επιτυγχάνουν μια διεπιστημονική προσέγγιση. Δείχνουν επίσης ικανότητα να αποφεύγει τις στοχαστικές παγίδες και τα δύσβατα μονοπάτια μέσα στα οποία πολλοί στριμώχνονται όταν επιχειρούν να μιλήσουν και για τα τρία επίπεδα ανάλυσης (τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα). Έτσι, ο Βασίλης Μαρκεζίνης κατορθώνει να προσφέρει πολιτικούς στοχασμούς των πιο υψηλών βαθμίδων.

 

Τρίτον, μια άλλη για εμένα έκπληξη ήταν ότι βρήκα επιτέλους μια λογικά και επιχειρηματολογικά θεμελιωμένη συνηγορία υπέρ της δικής μου εμμονής εδώ και δεκαετίες να επισημαίνω τα ελλείμματα και τα μεγάλα προβλήματα του δικού μου γνωστικού πεδίου, δηλαδή της πολιτικής σκέψης και του ρόλου των φορέων της. Πιο συγκεκριμένα, βέβαιος για αυτό που γράφει και αναμφίβολα με πείρα μιας διαδρομής πολλών δεκαετιών, ένας κορυφαίος επιστήμονας προειδοποιεί «πως δεν πρέπει να εντυπωσιαζόμαστε από επιστημονικούς τίτλους και αξιώματα». Προχωρεί να περιγράψει με τον δικό του ψύχραιμο τρόπο τους υπόγειους και πολλές φορές ψυχολογικού χαρακτήρα παράγοντες –συχνά αναφερόμενος στα ιδεολογικά κριτήρια και στις αδιαφανείς χρηματοδοτήσεις– που δημιουργούν προκατάληψη, στρεβλές παραστάσεις και που υποβάλλουν αλλότρια συμφέροντα σε ανυποψίαστους πολίτες κοινωνιών οι οποίες σε τίποτα δεν έφταιξαν από αυτά τα παλιά και γνωστά προβλήματα που αφορούν τον ρόλο του πολιτικού στοχασμού και των φορέων της. Εκτιμώ ότι η θεώρηση του Βασίλειου Μαρκεζίνη για το θέμα αυτό λειτουργεί παράλληλα με την αντίστοιχη επιστημολογική θέση του Παναγιώτη Κονδύλη περί αξιολογικής ελευθερίας και τις εύστοχες αναλύσεις του (του ΠΚ) για τον ρόλο της πολιτικής σκέψης και των φορέων της στην ιστορική διαχρονία. Βέβαια, ευέλικτα και τίμια, ο Βασίλης Μαρκεζίνης επισημαίνει το λεπτό σύνορο μεταξύ αντικειμενικών αναλύσεων και στήριξης των εθνικών συμφερόντων μιας χώρας. Συνάμα, μη έχοντας τους περιορισμούς μιας στενά ακαδημαϊκής ανάλυσης, ευθέως, ψύχραιμα και αυτονόητα θεωρεί αυτονόητα τα εθνικά συμφέροντα που προσφέρει στην Ελλάδα η διεθνής νομιμότητα, συνάμα επισημαίνοντας τις απειλές και τους κινδύνους. Επιπλέον εξηγεί, κάτι και που εγώ έκανα πρόσφατα, τον ευέλικτο και επιδέξιο τρόπο που ο Αχμέτ Νταβούτογλου υποστηρίζει τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα. Εδώ, ας παρατηρήσω ότι τα σχόλια του Βασίλη Μαρκεζίνη αποτελούν μια αρχική αλλά σημαντική κριτική του Νταβούτογλου. Αν μη τι άλλο, δεκάδες χιλιάδες έλληνες διάβασαν το "Στρατηγικό βάθος" του Νταβούτογλου και η σοβαρή κριτική αυτού του σημαντικού κειμένου είναι απόλυτα αναγκαία. Αυτό τόνισα πρόσφατα και σε ομιλία μου προς ομάδα ευρωβουλευτών, οι οποίοι έδειξαν να μην γνωρίζουν επαρκώς και επακριβώς την Τουρκική πολιτική. Όπως και εγώ, ο Βασίλης Μαρκεζίνης δεν παριστάνει τον εισαγγελέα κατά της τουρκικής πολιτικής. Οι τούρκοι την δουλειά τους κάνουν ως ανεξάρτητο κράτος με ρητά διατυπωμένες ηγεμονικές αξιώσεις. Αυτό που έχουμε ανάγκη αν θέλουμε οι αποφάσεις μας να είναι ορθολογιστικές, είναι ακριβής και σωστή γνώση της Τουρκίας και των τουρκικών στρατηγικών και τακτικών επιλογών. Πάντως, οι κριτικές του ΒΜ, επιπλέον, προσφέρονται ως μέτρο σύγκρισης με πολλά σπασμωδικά και ασυνάρτητα κείμενα που γράφτηκαν, μερικά παραγμένα, μάλιστα, από καλοπληρωμένα ιδρύματα "προτάσεων πολιτικής" που καθημερινά συναγελάζονται με αμερικανούς και τούρκους αξιωματούχους.

 

Τέταρτον, δεν χάρηκα γιατί ο καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης με την σοβαρότητα που τον χαρακτηρίζει έκανε συναφείς με το προηγούμενο ζήτημα αναφορές στο ΕΛΙΑΜΕΠ, τις χρηματοδοτήσεις του κα τον ρόλο του στην δημόσια ζωή. Σε τελευταία ανάλυση είναι γνωστό ότι από καιρό ετοιμάζω συνολικό έργο για μια σειρά αναλύσεων, στάσεων και συμπεριφορών που ανατρέχουν στην υποβολή αίτησης της Κύπρου στην ΕΕ, τον Ενιαίο Αμυντικό Χώρο, την δομή του μεταψυχροπολεμικού διεθνούς συστήματος, τους συσχετισμούς Ελλάδας – Τουρκίας, την «ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας», το σχέδιο Αναν και τελευταίο αλλά ότι ύστατο, την απίστευτη σπασμωδικότητα γύρω από το βιβλίο «Στρατηγικό βάθος» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Βιβλίο το οποίο κάποιοι έντρομοι βλέποντας να ανατρέπονται όλες οι έωλες εκλογικεύσεις που επί δεκαετίες έκαναν περί την Τουρκία  έσπευσαν άλλοτε να το χαρακτηρίσουν παρωχημένο, άλλοτε τον τούρκο Υπέξ ως περίπου περιθωριακό που κανείς δεν τον ξέρει στην Τουρκία, και τα λοιπά. Υπενθυμίζω, συναφώς, επίσης ότι η κριτική αυτή που ετοιμάζω για τους ελληνικούς φορείς εξωπολιτικών δρώντων της ελληνικής και διεθνικής ζωής θα είναι παρωνυχίδα μπροστά στην τυπολογία που ετοιμάζω για την πολιτική σκέψη στην διαχρονία και τον αρλουμπολογικό χαρακτήρα πολλών σύγχρονων φορέων της, όταν άλλοτε επιστρατεύονται από ποικίλους χρηματοδότες ή όταν μιλούν φανατικά και παθιασμένα κατακυριευμένοι από επαναστατικά ιδεολογικά δόγματα. Αυτό που χαροποιεί εμένα και υποθέτω και άλλους είναι, βασικά, κυρίως το γεγονός ότι στους ανθρώπους οι οποίοι χωρίς να προκρίνουν προθέσεις αλλά μόνο να κρίνουν (απίστευτα λανθασμένες) θέσεις εξωπολιτικών «προτάσεων πολιτικής» ελληνικών ιδρυμάτων, προστίθεται μια ακόμη, σημαίνουσα στοχαστική φωνή, ενός διακεκριμένου και κορυφαίου στοχαστή, του Βασίλη Μαρκεζίνη. 

 

Συγχαρητήρια λοιπόν στον Βασίλη Μαρκεζίνη. Μιλά ρηξικέλευθα, λογικά και σωστά. Του εύχομαι επίσης κουράγιο για ακόμη εντονότερη παρουσία στην δημόσια ζωή. Ο Καθηγητής Βασίλης Μαρκεζίνης είναι μια ωραία και τίμια στοχαστική μορφή. Ένας ανιδιοτελής στοχαστής που όπως ο ίδιος τονίζει δεν ντρέπεται να αγαπά την πατρίδα του, να μην τρέφει προκαταλήψεις για τους "Άλλους" αλλά συνάμα να τους βλέπει ορθολογιστικά, να νοιάζεται για τα συμφέροντά της χώρας που τον γέννησε, να μιλά ειλικρινά και χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψειςγια την Ελλάδα και να θεμελιώνει τα επιχειρήματά του βασανιστικά και ακούραστα. Στον ροκανισμένο χώρο της πολιτικής σκέψης, των ιδρυμάτων της και των φορέων της, δυστυχώς ο στοχαστές όπως ο Βασίλης Μαρκεζίνης δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση.

 

Υστερόγραφο: Στον εκλεκτό συνάδελφο Καθηγητή Βασίλη Μαρκεζίνη, τολμώ να δώσω μια μόνο "συμβουλή": Αν μπορεί, να αγνοήσει επιδεικτικά τις βέβαιες και σχεδόν αναπόφευκτες "δολοφονίες χαρακτήρα" που θα ακολουθήσουν τις δραστήριες παρεμβάσεις του που εξ αντικειμένου θίγουν κατεστημένα συμφέροντα συμβατικών εξωπολιτικών φορέων. Στην παρούσα συγκυρία οι παρεμβάσεις του επενεργούν ανασταλτικά στις διολισθήσεις μας οι οποίες συρρικνώνουν την εθνική μας ανεξαρτησία (βλ. και το άρθρο στο Έθνος της Κυριακής, αναρτημένο εδώ στις 24.10.2010). Στο παρελθόν, κάποιοι από εμάς δείξαμε απελπισία και αφελώς δοκιμάσαμε να συζητήσουμε δημόσια με "ειδικούς της δολοφονίας επιστημονικών χαρακτήρων". Κάποια στιγμή αποκτήσαμε ανοσία κατά των άδικων και δηλητηριωδών επιθέσεων. Τώρα, καλό θα ήτανε κάποιος που ενδιαφέρεται για σοβαρές επιστημονικές παρεμβάσεις, εξαρχής να διαθέτει μια τέτοια ανοσία κατά των δολοφονιών χαρακτήρα. Βέβαια, δεν γνωρίζω κάποιο ... εμβόλιο κατά "δολοφόνων επιστημονικού χαρακτήρα". Μπορώ εν τούτοις να υπενθυμίζω και τα εύστοχα λεγόμενα ενός αείμνηστου συναδέλφου μας: Δημήτρης Τσάτσος: [ενώ ακόμη και η ζούγκλα υπόκειται σε κάποιους κανόνες ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα τους στερείται:] «Ο διάλογος καθορίζεται από τους οπλοφορούντες. Με τους οπλοφορούντες συμφωνείς ή εκτελείσαι. Χυδαιογραφούντες και χυδαιοπραγούντες αλλά και έμμεσα όσοι τους στηρίζουν (…) γενικεύουν τον διάλογο καθιστώντας έτσι πολλούς τμήμα μιας διαδικασίας που θυμίζει και μυρίζει χοιροστάσιο» (Το ΒΗΜΑ, 5.11.1995).

 

-----------------------------------------------

24.10.2010. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

 Διαφύλαξη του εθνικού συμφέροντος

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=15426&subid=2&pubid=39662948

 ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Με ιστορικούς όρους η παρούσα οικονομική κρίση είναι ασήμαντη. Δεν δικαιολογεί την παραμικρή ολιγωρία, ενδοτισμό, κατευνασμό και αδιαφορία μπροστά στο ενδεχόμενο εκχώρησης εθνικής ανεξαρτησίας, που η Ιστορία και η διεθνής νομιμότητα κατοχυρώνουν στους Ελληνες τον ελλαδικό και τον κυπριακό χώρο. Η Εθνική Ανεξαρτησία, κοντολογίς, είναι αδιαπραγμάτευτη.

 

Εντούτοις, πολλοί εκτιμούν πλέον ότι προ των θυρών τίθενται ως ενδεχόμενα: α) κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας για να δημιουργηθεί ένα προβληματικό κρατίδιο εγγενώς συγκρουσιακό και υπό τουρκική επικυριαρχία, β) «κυπροποίηση» της Θράκης με εξωγενώς υποκινούμενες δραστηριότητες, γ) απώλεια πλούτου και κυριαρχίας στο Αιγαίο, όπου η αποτρεπτική ισχύς μας μπορεί εντούτοις να διασφαλιστεί αδιατάραχτα. Για να παραφράσω τον Ανδρέα Παπανδρέου, πρόκειται για πλούτο και κυριαρχία που ανήκουν στα παιδιά και στα εγγόνια των σημερινών Ελλήνων και που δεν δικαιούμαστε να εκχωρήσουμε κάτω από θλιβερές μεταμφιέσεις, όπως «συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο ή «συνομοσπονδία» στην Κύπρο. Κυριαρχία χάνεται μόνον όταν ένα κράτος ηττηθεί έπειτα από έναν επιθετικό πόλεμο. Οι Ελληνες, όμως, δεν επιτέθηκαν ποτέ σε κανέναν.

Η πίστη-νομιμοφροσύνη στο ελληνικό εθνικό συμφέρον αποτελεί, εξάλλου, νομική και ηθική υποχρέωση όλων. Ακόμη και πάμπτωχη να είναι μια χώρα, επιπλέον, οι ηγέτες και ο λαός αντιτάσσουν πάντοτε «ΟΧΙ» κατά όσων απειλούν την επικράτειά της και την εθνική ανεξαρτησία τους. Απώλεια του Αιγαίου, της Θράκης και της Κύπρου θα είναι η αρχή του τέλους της εθνικής ανεξαρτησίας μας. Η οικονομική κρίση σίγουρα δεν δικαιολογεί την παραμικρή βιασύνη.

Είναι λοιπόν καιρός οι Ελληνες να εκσυγχρονιστούν ως προς τουλάχιστον ένα ζήτημα: Οπως και στον υπόλοιπο κόσμο, να σταθεροποιήσουν κρίσιμες κοινωνικές και πολιτικές συγκλίσεις για το εθνικό συμφέρον, που θα οριοθετούν θέσφατα, έσχατες λογικές και αδιαπραγμάτευτες στάσεις. Χωρίς ορισμό και οριοθέτηση του εθνικού συμφέροντος, εξάλλου, εθνική στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξει.

Τελειώνω λοιπόν αναφέροντας τους ορισμούς και τις ιεραρχήσεις εθνικού συμφέροντος, σύμφωνα με την τυπολογία που όλα τα υπόλοιπα κράτη ρητά θεωρούν αυτονόητη. Οι ακριβείς ορισμοί και οριοθετήσεις, ασφαλώς, εξαρτώνται από τις ιδιαίτερες περιστάσεις κάθε κράτους.

Τα ιεραρχημένα μεν, αλλά αλληλένδετα δε εθνικά συμφέροντα είναι τα εξής: Συμφέρον επιβίωσης: Ακεραιότητα της επικράτειας και όταν υπάρχει απειλή, αποτρεπτική στρατηγική που αντιμετωπίζεται με επαρκή στρατιωτική-διπλωματική ισχύ. Ζωτικό συμφέρον: Ισορροπία δυνάμεων, διασφάλιση κατά εξωγενών διαβρώσεων που ροκανίζουν την οικεία πολιτεία, οικονομική ισχύς, συμμετοχή σε διεθνείς θεσμούς, συμμαχίες, ομογενείς του εξωτερικού. Μείζον συμφέρον: Διαφύλαξη των πνευματικών αγαθών, του πολιτισμού, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών. Δευτερογενή συμφέροντα: δραστηριότητες ιδιωτών, εξωτερικό εμπόριο και επενδύσεις.

O Παναγιώτης Hφαιστος είναι καθηγη­τής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

 -------------------------------

16.10.2010. Subject: Νόμος των πιθανοτήτων

 

Πήρα αυτό το μήνυμα σε αναφορά με το ερώτημα που έθεσα στις 11.10.2010.

 

Quote

From: G ----------- [mailto :....@yahoo.gr]
Sent: Saturday, October 16, 2010 3:56 PM
To: info@ifestosedu.gr
Subject: Νόμος των πιθανοτήτων

Σεβαστέ κύριε καθηγητά,

Αν κάποιος μαθηματικός σας απάντησε, ίσως από επαγγελματική διαστροφή, κάνει λάθος.

Ο παρονομαστής του κλάσματος, είναι τόσο μεγάλος που δεν επαρκούν για την απεικόνισή του, ούτε καν όλα τα άτομα του Σύμπαντος.

Όπως ήδη ξέρετε, όσες φορές και αν επαναλαμβανόταν η κλήρωση, πάντα το ίδιο αποτέλεσμα θα εξαγόταν από την κάλπη.

Επομένως, πρόκειται για βεβαιότητα και καθόλου για πιθανότητα.

 

Με εκτίμηση

Unquote

 

Πήρα και πολλές άλλες απαντήσεις αλλά καταχωρώ την πιο πάνω καθότι όπως γίνεται σαφές ο ανώνυμος φίλος κάτι εμπράγματο ξέρει ... Λέτε να αναφέρεται σε ακαδημαϊκές κληρώσεις; Καθότι αν σε αυτό αναφέρεται είναι πολύ σοβαρό: Οδηγεί στην διαφθορά της επιστημονικής διαδικασίας. Πιο συγκεκριμένα, δύο είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό, δηλαδή το ροκάνισμα των ποιοτικών βαθμίδων της επιστημονικής γνωσης .

    Πρώτον, να στήνονται οι κάλπες οπότε εκλέγονται ακαδημαϊκοί από αναρμόδιους εκλέκτορες και εισηγητές, οι εκλεγέντες όντας πλέον τυπικά αρμόδιοι αλλά επιστημονικά-ουσιαστικά αναρμόδιοι κρίνουν άλλους επιστημονικά αναρμόδια και το κακό πολλαπλασιάζεται. Πολύ σοβαρό τονίζω. Φανταστείτε ένα πλήθος αναρμοδίων να κρίνουν έξοχους επιστήμονες και να τους κόψουν για προσωπικούς, ιδεολογικούς ή και κομματικούς λόγους. Εξάλλου, είναι γνωστό όταν σε οποιαδήποτε ανθρώπινη ομάδα οι πιο πάνω είναι τενεκέδες δεν θέλουν οι πιο κάτω να είναι αστέρια.

    Δεύτερον, να γίνουν λάθη εκτίμησης. Ανθρώπινο είναι. Για μερικά δικά μου, πάντως, αν δεν είχα μικρά παιδιά θα έκανα χαρακίρι. Είμαι τόσο θυμωμένος με τον εαυτό μου γι' αυτά τα λάθη που επεξεργάστηκα πολλούς τρόπους ηθικής εξιλέωσής μου. Το μελετώ και το σκέφτομαι ... Όπως είπε και ο Μιτεράν κάποτε για την επανένωση της Γερμανίας, "ανάλογα με το τι θα έχουμε θα δούμε τι θα κάνουμε..."    

    Πάντως, αυτών λεχθέντων, και σε όλες τις εκδοχές της ανθρώπινης κατάστασης, είναι ένα πράγμα να κάνεις ανθρώπινα λάθη και άλλο να στήνεις κάλπες. Το τελευταίο είναι σύσταση συμμορίας σε οποιαδήποτε εκδοχή και αν παρατηρηθεί. Σε κάθε περίπτωση κανείς δεν πρέπει να ζηλεύει τους "παράνομους" κάθε είδους.

 

-------------------------------------------------------

15.10.2010. Οι λογικές απολήξεις.

Όλα φαίνεται εξελίσσονται σύμφωνα με την εγγενή λογική της εν γένει κατάστασής μας. Πολιτικό μας ροκάνισμα, εισβολή αρλουμπολογίας από το εξωτερικό, συσπειρώσεις διεθνικών σόρων, σορακιών και κορακιών, παλινωδίες χρήσιμων ηλιθίων και αναρριχητών, προσαρμογές των ασθενών ψυχών στο πνευματικό κατηφόρισμα, ανθρώπινες ιδιοτέλειες και "αδυναμίες" και βέβαια αλόγιστη και απερίσκεπτη προσχώρηση πολλών κατά τα άλλα και υπό διαφορετικές συνθήκες όρθιων ελλήνων σε μεταμοντέρνες αποδομήσεις κάθε είδους. Δεν αναφέρομαι μόνο σε φαινόμενα ελληνικά αλλά ευρύτερα δυτικά και όχι μόνο, ή τουλάχιστον σε μέρη όπου τουλάχιστον ο μεταμοντερνισμός διείσδυσε βαθιά. Απλά, όταν ζεις σε κάποια χώρα που κατηφορίζει και ζεις την καθημερινότητα οι παραστάσεις είναι εντονότερες και το κύριο έναυσμα. Η γενική μου εκτίμηση, πάντως, αποτυπώνεται στο "Κοσμοθεωρία των Εθνών" και η πιο διεισδυτική σκέψη για τον ρόλο των φορέων επιστημονικών καπέλων θα αποτυπωθεί στην τυπολογία που επεξεργάζομαι εδώ και δεκαετίες.

    Η λογική απόληξη σε περιπτώσεις όπως η δική μας δεν μπορεί παρά να είναι κατευνασμός, εφησυχασμός, ασυναρτησία, αρλουμπολογία, ηχηρές ιδεολογικοπολιτικές σαπουνόφουσκες μπροστά στις οποίες αυτές του χρηματιστηρίου φρίττουν, απώλεια χώρου και τελικά πόλεμος όπως πάντοτε συμβαίνει όταν μια κοινωνία καταντήσει να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Πάντως, οι "προοδευτικοί" και "ηθικοί" Εργογάν / Νταβούτογλου (όσον με αφορά συμφωνώ με άγνωστό μου, τον Π. Τσόχλια (19 Σεπτέμβριος 2010, Π. Τσοχλιας, Ο Α. Νταβούτογλου είναι τουλάχιστον απόλυτα ειλικρινής (http://www.thrakinet.tv/index.php?option=com_content&view=article&id=4199:2010-09-19-18-46-34&catid=22&Itemid=45), κινούνται βάσει σχεδίου για να αποκτήσουν αυτό που στην Θράκη, στο Αιγαίο και στην Κύπρο θεωρούν ως "ζωτικό χώρο" και "Ζωτικά συμφέροντα"  που είναι γι' αυτούς, όπως λένε, απαραίτητα για τη εκπλήρωση του νεο-Οθωμανικού σχεδίου. Σχεδίου το οποίο είτε θα τους ανεβάσει μερικά σκαλοπατάκια στην ιεραρχία της ισχύος είτε θα τους συντρίψει μέσα στο χάος των αντιφάσεών τους και των ριψοκίνδυνων ισορροπιών τους.

    Όπως ξανάγραψα, πάντως, μπορεί έτσι να είναι τα πράγματα αλλά ως προς την Ελλάδα, ελέω και συνηγόρων οίκοι, σταδιακά εκπληρώνεται το μείζον των επιδιώξεών τους στο Αιγαίο, στην Θράκη και στην Κύπρο. Μια ματιά μόνο σε άρθρο που ανάρτησα σε άλλη σελίδα 15. 10.2010. Oι ταλιμπάν της Θράκης-- http://www.ifestosedu.gr/109ΣτρατηγικόβάθοςΠολιτική.htm δείχνει πως εξελίσσεται η μεταμοντέρνα (αν)ασφάλεια που πολλοί πλέον καλλιεργούν εκπέμποντας ταυτόχρονα υπερφίαλα, πομπώδη και γελοία υπονοούμενα που συνιστούν απειλές.

    Αυτά που γράφονται στο άρθρο αυτό είναι πλέον καθημερινά επαναλαμβανόμενα για όποιον επισκεφτεί την Θράκη μας. Στο ίδιο άρθρο και στην ίδια σελίδα θα βρει κανείς πληροφορίες που θα θρέψει "εθνικιστές" οι οποίοι θα αποφασίσουν να οργανωθούν πνευματικά και πολιτικά για να εμποδίσουν μια ευνοϊκή για την Τουρκία λύση στο Αιγαίο, την Θράκη και την Κύπρο. Δεν είναι σίγουρο ότι θα διαφυλαχθούμε χωρίς ζημιές. Σίγουρα όμως, επειδή scripta manent, κάποιοι μελλοντικά θα περπατούν με ένα βαρύ μεταμοντέρνο κολάρο στο σβέρκο και θα κρατούν ένα μεγάφωνο να εκπέμπουν κακόηχους αμανέδες. Τέτοια κατάντια.

    Αναμφίβολα, η ιστορία των κοινωνιών έχει να επιδείξει πολλούς τέτοιους αξιοθρήνητους "κολαροφόρους". Το πρόβλημα είναι όμως ότι τελευταία σε κάποιες χώρες της περιοχής μας αυξάνουν. Όπως κάθε λογικός άνθρωπος που θέλει να είναι ορθολογιστής δεν διεκδικώ την αλήθεια για οτιδήποτε. Μπορεί όμως κανείς να περιγράψει και να εκφράσει εκτιμήσεις. Και κάθε στοιχειωδώς λογικός και ορθολογικός άνθρωπος γνωρίζει ότι αυτά που μόλις έγραψα ή υπονόησα είναι σοβαρά ως προς την περιγραφή και αυτονόητα  ως προς τις εκτιμήσεις. 

    Και πάλιν: η συγγραφή του πονήματος για τους φορείς της πολιτικής σκέψης τα νεότερα χρόνια και την ύστερη εποχή αποκτά μια ανέλπιστα μεγάλη σημασία ενώ οι πηγές έμπνευσης της απρόσωπης τυπολογίας μου ρέουν ακατάπαυστα. Μια τελευταία πάντως έμπνευση είναι η εξής: Πρέπει να εκτιμηθεί, υπό ιστορικό πρίσμα, που βρίσκονται τα μεγαλύτερα αποθέματα γουρουναλάσπης, κατά πόσο ενόσω προχωρούμε στον 21ο αιώνα τα αποθέματά της αυξάνονται ή εξαντλούνται, ποιοι είναι οι ποταμοί και τα ρυάκια που την θρέφουν,  ποια είναι η τυπολογία αυτών που αναπόδραστα γρήγορα ή αργά κυλίονται μέσα και ποιο είναι το ψυχογράφημα των εξωπολιτικών οντοτήτων που ιστορικά συνευρίσκονται εκεί. Η τυπολογία μου από καιρό έχει αποκρυσταλλωθεί: Στην μια πλευρά βρίσκονται οι άνθρωποι που επιχειρούν να συγκροτήσουν το Κοινωνικό και το Πολιτικό γεγονός και στην άλλη πλευρά είναι τα εξωπολιτικά όντα που εισβάλουν και τους αποσταθεροποιούν.

 

Υστερόγραφο. Στο παρελθόν έχω συχνά αναπτύξει το θεωρητικό πλαίσιο που περιγράφει και ερμηνεύει τους εξωπολιτικούς δρώντες. Η θεωρητική του ανάπτυξη θα εξειδικευτεί στην προαναφερθείσα τυπολογία

 

-----------------------------------------------------------

12.10.2010. Ωραίες στιγμές.

Από χρόνια γράφω για τους φορείς της πολιτικής σκέψης, την αποκορύφωση της αρλουμπολογίας στα σύγχρονα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια. Το τμήμα μου, μετά και από δική μου ακαδημαϊκή συνηγορία, ανακήρυξε διδάκτορα τον Peter J. Katzenstein, Walter S. Carpenter, Jr. Professor of International Studies, CORNELL UNIVERSITY. Οι παροικούντες την πανεπιστημιακή Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι δεν ταυτίζομαι σε όλα με τον διακεκριμένο αμερικανό συνάδελφο. Εκτιμώ αφάνταστα όμως την προσφορά του στην διεθνή πολιτική οικονομία αναφορικά με το δεύτερο επίπεδο ανάλυσης, τις πηγαίες αντί-ηγεμονικές παραδοχές του (τις οποίες τις δύο τελευταίες δεκαετίες προσπαθώ να θεμελιώσω οντολογικά γράφοντας κυρίως στα ελληνικά) και την φιλότιμη προσπάθειά του να καταλάβει τις πολιτικής προεκτάσεις της ιστορικής ανθρωπολογικής ετερότητας των κοινωνικών οντοτήτων. Αυτό που θέλω όμως να τονίσω εδώ είναι ότι για ακόμη μια φορά ίσως την χιλιοστή και σε αναφορά με την τυπολογία που αναπτύσσω εδώ και δύο δεκαετίες, στα περιθώρια των επίσημων συζητήσεων, είχα ακόμη μια εμπειρία για τα τεκταινόμενα στην Εσπερία: Τις δυσκολίες στο επίπεδο των εκδοτικών οίκων να εκδώσουν αμιγώς επιστημονικά έργα. Τις προεκτάσεις των ιδεολογικοθεωρητικών απογειώσεων του … Wendt και το φαινόμενο των στρατιών οπαδών του, τις φονταμελιστικές προδιαθέσεις πολλών στοχαστών στην Δύση και των ομοϊδεατικών συσπειρώσεων στα περιοδικά και στους συλλογικούς τόμους.

    Στοχαστές όπως ο Peter J. Katzenstein, πάντως, έστω και αν δεν συμφωνεί κανείς μαζί του, είναι μια επιστημονική προσωπικότητα που κανείς απολαμβάνει όταν συνομιλεί μαζί του. Αντίθετα με τους βασιλικότερους του Βασιλέως που κυκλοφορούν σε αδύναμα και εξαρτημένα κράτη.

 -----------------------------------------

11.10.2010. Καταρρίφθηκε ο νόμος των πιθανοτήτων

Μπορεί κανείς ειδικός στα μαθηματικά και στις πιθανότητες να με πληροφορήσει με ένα ηλεκτρονικό μήνυμα ποιές πιθανότητες υπάρχουν αν σε τρις διαφορετικές κάλπες μπαίνουν γύρω στα 30 άτομα και κληρώνεται (πχ σε μια κάλπη αθλητικών σωματείων ή σε εκλεκτορικά σώματα ακαδημαϊκών οργάνων) το ίδιο άτομο σε τρις ή και τέσσερεις διαδοχικές κληρώσεις!

 ---------------------------------------------------

10.10.2010. Κατατριβή τρίτων και διεθνείς σπουδές

Είναι γνωστή η στρατηγική «κατατριβής τρίτων» στην στρατηγική των ηγεμονικών δυνάμεων. Στον φίλο που με ρώτησε για το πεδίο της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων και τις δυνατότητες ανάπτυξης χειραφετημένων αναλύσεων στις ελληνικές διεθνείς σπουδές, θα ήθελα να τονίσω ότι δυνάμεις που θέλουν να ροκανίσουν και ίσως κατακερματίσουν την Ελλάδα, τις καταπολεμούν. Αυτό γίνεται με δύο τρόπους. Φανταστείτε, για παράδειγμα, ένα ή δύο υποθετικά παραδείγματα. Κάποιος να είχε υπηρετήσει σε κάποια διατλαντικό πεντάγωνο. Και ερχόμενος εδώ να καταπολεμά κάθε χειραφετημένη ανάλυση κατηγορώντας όσους υποστηρίζουν μια στρατηγική αποτροπής ως … εθνικιστές και … πολεμοκάπηλους. Φανταστείτε επίσης ένα φίλο φίλων τούρκων να εκπαιδεύεται σε κάποιο ιδεολογικοπολιτικό εκπαιδευτήριο της Εσπερίας ή στην Τουρκία ως «χρήσιμος ηλίθιος» και να παρασύρει χειραφετημένους αναλυτές οίκοι ή σε κάποιο άλλο λιγότερο ισχυρό κράτος να χάνουν μήνες και χρόνια ασχολούμενοι μαζί του. Γνωστά αυτά τα φαινόμενα στην ιστορία … Γιατί να τα αποκλείσουμε στις μέρες μας. Η κατατριβή των αντιπάλων διαμέσου χρησίμων ηλιθίων είναι κλασική προσέγγιση. Στις πολλαπλές τυπολογίες που γράφω τα τελευταία χρόνια ή που σχεδιάζω να αναπτύξω, θα προσθέσω ακόμη μια: «Οι χρήσιμοι ηλίθιοι». Άξιος οι μισθός τους σε όποια εποχή και να έζησαν …

   Παρατηρώντας την "ανθρώπινη κατάσταση" πάντα πίστευα, πάντως, ότι οι χρήσιμοι ηλίθιοι είναι υπόθεση ψυχιάτρων. Αν οι κοινωνίες έβρισκαν κάποιο τρόπο έγκαιρα να τους παράσχουν ψυχιατρική μέριμνα θα γλίτωναν από πολλές τριβές, κατατριβές και διενέξεις.

 

----------------------------

10.10.2010. Ο "ευφάνταστος" Νταβούτογλου και οι έλληνες

Διαβάζω στο σημερινό βήμα:

"Καλεσμένη για πρωινό στο σπίτι του κ. Αχμέτ Νταβούτογλου στην Αγκυρα ήταν την Πέμπτη η κυρία Μαρία Δαμανάκη. Η επίτροπος Αλιείας βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη στην Τουρκία και ο υπουργός Εξωτερικών της συμμάχου χώρας βρήκε την ευκαιρία να την καλέσει σε συζήτηση. Η Μαρία έδωσε εύσημα στον Αχμέτ για τις μεταρρυθμίσεις που προωθεί η κυβέρνηση Ερντογάν και ο Αχμέτ απέδειξε την κλάση του στην επιστημονική φαντασία με το μήνυμά του προς την Ευρώπη που έστειλε διά μέσου της Μαρίας. Ο κ. Νταβούτογλου ανέφερε ότι λίγα χρόνια πριν από το 2050 η Ευρώπη θα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα: Να έχει την Τουρκία στους κόλπους της και να κατακτήσει έτσι διευρυμένη πολυπολιτισμικότητα, οικονομική ανταγωνιστικότητα και στρατηγικό βάθος ή να παραμείνει χωρίς αυτήν, μια δύναμη εσωστρεφής και περιορισμένης εμβέλειας. Δεν ξέρω τι θα σκεφθεί ο κ. Νικολά Σαρκοζί όταν τα μάθει όλα αυτά, αλλά για τις εμπνεύσεις του ευφυούς Αχμέτ ίσως να ευθύνεται και το παραδοσιακό τουρκικό πρωινό: ζυμωτά σουσαμένια κουλούρια, κασέρι, ελιές, βραστά αβγά, φρέσκα λαχανικά, τσάι και χυμός πορτοκάλι.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=58&artid=359783&dt=10/10/2010#ixzz11we5Ptht"

Δικό μου ταπεινό σχόλιο:

Η πολιτική είναι ευφάνταστη. φτάνει η Ιθάκη των εθνικών επιδιώξεων να περιέχει στοιχεία ρεαλισμού και πραγματισμού και η εθνική στρατηγική να κινείται πάνω σε κοσμοθεωρητικούς και πολιτικούς άξονες σχεδιασμένους και εφαρμοσμένους σταθερά και αταλάντευτα. Εισερχόμενος στο πεδίο της διεθνούς πολιτικής τα ναρκοπέδια είναι πολλά. Το μεγαλύτερο και ανυπέρβλητο, μάλλον, είναι το κουρδιστάν. Μετά είναι οι έλληνες σε όσο κυριαρχικό χώρο τους απομείνει μετά τις "ευνοϊκές εφ' όλης της ύλης λύσεις υπέρ της Τουρκίας" που δεν θα κατορθώσουν να σταματήσουν κάτι τερατώδη εθνικιστικά όντα Δυτικά του Αιγαίου τα οποία σύμφωνα με κάποιες φήμες εξειδικεύονται ... στον αντί-Οθωμανισμό. 

    Το ζήτημα ή πρόβλημα για την Τουρκία είναι ότι οι Ερτογάν/Νταβούτογλου σίγουρα σχοινοβατούν. Όμως, ούτε τα καλύτερα όνειρά τους δεν είχαν σίγουρα προβλέψει πως εδώ στην Ελλάδα θα τους υποστηρίζει ένας μεγάλος στρατός συνειδητών (λόγω ιδεολογίας) ή ανεπίγνωστων αρνησιπάτριδων. Αυτά για να λέμε όλη την αλήθεια, ήταν ανθρώπινες συμπέριφορές όλων των εποχών και θα συνεχίσουν να είναι επί μακρόν.

    Πολύ θα ήθελα, έτσι για να επαληθευτώ στις εκτιμήσεις μου και να ενισχύσω και εγώ ο φτωχός και ταπεινός την αυτοπεποίθησή μου, να είμαι κάπου σε μια γωνιά των μεγάρων των νεο-Οθωμανών όταν θα χαχανίζουν και θα το γλεντούν οι Ερτογάν / Νταβούτογλου. Πότε θα το πράξουν, δυστυχία μας; Όταν θα διαβάσουν ακόμη μερικά που γράφονται εδώ στην Ελλάδα από το μεγάλο φάσμα των αναρχο-κομμουνιστικο-νεοφιλελευθερο-σοσιαλιστο-δεξιο-αριστερών "προοδευτικών" που ούτε λίγο ούτε πολύ πασχίζουν να πείσουν τους έλληνες πως εμείς που θέλουμε την διεθνή νομιμότητα είμαστε εθνικιστές. Και τα λοιπά και τα λοιπά.

    Ιδιαίτερα πάντως θα γελάσει ο Νταβούτογλου αν διαβάσει πως του απονέμουν τον κακόφημο σε όρθια κράτη χαρακτηρισμό: "προοδευτικός". Αυτό γιατί ως γερμανομαθής θα έχει διαβάσει το ανελέητο κείμενο του Κονδύλη περί "προοδευτικών" το οποίο όποιος διαβάσει και σέβεται λίγο τον εαυτό του, προσγειώνεται.

    Τώρα, πιο σοβαρά, θα έλεγα ότι θα πάθουμε μεγάλες ζημιές αναπόδραστα. Και οι Τούρκοι βέβαια θα πάθουν μεγάλες ζημιές, καθότι για ακόμη μια φορά στην νεόκοπη ιστορία τους υποτιμούν άλλες κοινωνίες και τις συνέπειες για αυτούς τους ίδιους όταν το παρακάνουν.

    Πιο απλά, για να μιλήσω ως ... "εκπαιδευμένος στρατηγιστής" ο δικός μας (ο ελλαδικός και κυπριακός) πολιτικός και πνευματικός ανορθολογισμός μετατρέπεται σε τουρκικό ανορθολογισμό και σε διακρατικό ανορθολογισμό με οτιδήποτε και αν σημαίνει αυτό. Και ασφαλώς, επειδή τυγχάνει να μην αλλάζω επιστημονικό προσανατολισμό όπως τα πουκάμισά μου, ούτε αεροπλανοφόρα είπα να αγοράσουμε, ούτε επιθετικές στάσεις να υιοθετήσουμε ούτε συμμαχίες με τους Ισραηλινούς να συνάψουμε στο άψε σβήσε. Άλλοι ζουν μες την δυστυχία των αντιφάσεών τους και των παλινδρομήσεών τους και διαβάστε πιο κάτω το "Ας φρόντιζαν" του Καβάφη. Κατά τα άλλα, το πόνημα για τους φορείς του πολιτικού στοχασμού θα είναι πολύ ενδιαφέρον ...

-----------------------------------------------

28. 9. 10. Τουρκική κορβέτα μεταξύ Εύβοιας και Άνδρου ....

Να τι μεταδίδουν τα πρακτορεία ειδήσεων ...:

Σε απόσταση μικρότερη των έξι ναυτικών μιλίων από την Κύθνο, το Σούνιο, την Κέα και την Άνδρο, δηλαδή μέσα σε ελληνικά χωρικά ύδατα έφτασε η φρεγάτα του τουρκικού πολεμικού ναυτικού «Μπεϊκόζ», παραβιάζοντας κάθε κανόνα αβλαβούς διέλευσης! Η τουρκική κορβέτα απέπλευσε το πρωί της Δευτέρας από το ναύσταθμο του Ακσάζ και χωρίς προφανή λόγο κινήθηκε δυτικά. Πέρασε βόρεια της Κρήτης και ξεκίνησε την περιπλάνησή της στο Αιγαίο. Η «Μπεϊκόζ» συνέχισε με βόρεια πορεία και διέπλευσε τα Κύθηρα και την Μήλο, στο πλαίσιο υποτίθεται της αβλαβούς διέλευσης. Ενώ κινούνταν δυτικά της Κύθνου, το τουρκικό πολεμικό πλοίο άλλαξε ρότα και κατευθύνθηκε νότια προς το Σούνιο. Παραβίασε τα ελληνικά χωρικά ύδατα και συνέχισε τον πλου εντός περιοχής ελληνικής δικαιοδοσίας. Περιέπλευσε το στενό Σουνίου – Τζιας και συνέχισε κινούμενη ανάμεσα στην Εύβοια και την Άνδρο, όπου βρίσκεται αυτή την ώρα. Την προκλητική πορεία της τουρκικής κορβέτας παρακολουθεί η πυραυλάκατος του Πολεμικού Ναυτικού «Κρυσταλλίδης», το πλήρωμα της οποίας έχει καλέσει επανειλλημένα την «Μπεϊκόζ» να απομακρυνθεί από τα ελληνικά χωρικά ύδατα, όμως χωρίς αποτέλεσμα τουλάχιστον προς το παρόν.ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ. Νέες τουρκικές «κρουαζιέρες» σε ελληνικά νερά
Με μεγάλη προσοχή παρακολουθείται η νέα πρόκληση των Τούρκων, οι οποίοι όπως φαίνεται διασχίζουν το Αιγαίο ανενόχλητοι.
Νωρίς το απόγευμα η τουρκική κορβέτα Πεϊκόζ, η οποία είχε αποπλεύσει τη Δευτέρα από το Αξάζ έφθσε ανοιχτά από το Σούνιο κι αυτή την ώρα πλέει προς Άνδρο, εντός χωρικών υδάτων. Η κορβέτα τυπικά εκτελεί αβλαβή διέλευση και παρακολουθείται από πλοίο του ελληνικού ΠΝ. Η Πεϊκόζ απέπλευσε από το Αξάζ, πέρασε από τα Δωδεκάννησα, βόρεια της Κρήτης, νότια της Πελοποννήσου και έφθασε μέχρι το Σούνιο! Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/09/blog-post_5241.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz10tf4AtKx

 

Τώρα, αυτά μεταδίδουν τα πρακτορεία ... Το ζήτημα σε όλες τις εποχές και σε όλες τις ανάλογες περιστάσεις είναι τι αναμεταδίδουν οι ... πράκτορες.

    Έτσι για να διασκεδάσουμε, μπορούμε να πούμε το εξής ως κατά κάποιους "ενδεικνυόμενη" στάση: Αν το τουρκικό πλοίο παραβιάσει τον ιερό ελληνικό χώρο, την ελληνική δηλαδή επικράτεια η οποία όπως για όλες τις ανεξάρτητες κοινωνίες είναι ιερός και απαραβίαστος, αντί εκδίωξής του, να κάνουμε ... νηοψία. Αυτό για να διαπιστώσουμε αν είναι του ... Κεμάλ, ή του ... Ερτογάν. Και εάν είναι του πρώτου, να κάνουμε υπομονή μέχρι να πέσουν από την εξουσία οι απόγονοί του. Και εάν είναι του Ερτογάν, να εξορκίσουμε τους ανθρώπους να φερθούν σύμφωνα με τις υψηλές ηθικές αρχές του νεο-Οθωματνισμού ... Δεν αποκλείω, στην τελευταία περίπτωση, και κάποιοι να βγουν με τουρκικά σημαιάκια και να στέλλουν φιλάκια με τα παλαμάκια ... Ξέρετε, μια από τις πλουσιότερες πτυχές της τυπολογίας περί πολιτικού στοχασμού και των φορέων του, είναι ο ρόλος των επαναστατικών ιδεολογιών που τα Νέα Χρόνια φορείς είναι εξωπολιτικοί δρώντες που διαφθείρουν το πνεύμα των ανθρώπων, τις ενδοκρατικές σχέσεις και το διεθνές σύστημα. Δεν θα πω περισσότερα καθότι ως διαχρονικό φαινόμενο τα έχω εξετάσει στο Κοσμοθεωρία των Εθνών. Σε ένα από τα 244 δοκίμια τέλους του έργου αυτού, πάντως, εξηγώ ότι οι διανοούμενοι που συνειδητά ή ανεπίγνωστα θρέφουν και υπηρετούν τέτοιες αποσταθεροποιητικές εισροές, ευθύνονται για εκατόμβες.

 

Τώρα, μεταξύ σοβαρού και αστείου, πρέπει να πω ότι ίσως να φταίω εγώ!!. Από καιρό ασχολούμαι με υψιτενείς θεωρίες εκτιμώντας πως είναι άσκοπο να ανανεώσω κείμενά μου στρατηγικής της περασμένης δεκαετίας (θα γίνει και αυτό στην ώρα του). Ψάχνοντας τα εξειδικευμένα αρχεία μου, πάντως, μεταξύ πολλών άλλων που ανακαλύπτω είναι ένα ενδεικτικό καταπληκτικό άρθρο που κάποιος που μου πρότεινε να συνυπογράψουμε και να δημοσιεύσουμε ως επιφυλλίδα. Να αγοράσουμε αεροπλανοφόρο !!!, να συμμαχήσουμε με το Ισραήλ !!!, να υιοθετήσουμε μια επιθετική στρατηγική!!! και τα λοιπά. Και όντας εγώ έχοντας σταθερές επιστημονικές απόψεις περί τα στρατηγικά, λογικό είναι να είμαι υπέρ μιας αποτρεπτικής στρατηγικής, υπέρ προσεκτικών κινήσεων στις συμμαχίες και υπέρ προσεκτικών αποκτήσεων αμυντικών ικανοτήτων που διασφαλίζουν την ισορροπία (και όχι που θρέφουν τα διλήμματα ασφαλείας και τον φαύλο κύκλο των εξοπλισμών). Τόσα κείμενα έχω γράψει για αυτά τα θέματα, χιλιάδες δημοσιευμένων σελίδων, δεν μπορώ να εκτίθεμαι ως ανακόλουθος. Η συνέπεια στην επιστήμη είναι ζήτημα τιμής και κώδικας επιστημονικής τιμής. Λογικό λοιπόν είναι το γεγονός ότι το απέφυγα ευγενικά μια τέτοια υπερβολή και μια τέτοια επιστημονική εκτροπή. Ευγενικά την απέφυγα, γιατί πάντα είμαι ευγενικός. Ευγενικός κανείς πρέπει να είναι πάντα, τουλάχιστον μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι. Και σε πολλά πλέον πράγματα, στην ... περιοχή μας, μια σταγόνα φτάνει για να ξεχειλίσει.  

    Για να το κάνω πιο σοβαρό, αν διαβάσει κανείς τον John Mearsheimer, Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων, και αν το καταλάβει τι λέει, μιλά για την εγγενή (ρεαλιστική) επιθετική στρατηγική των ηγεμονικών δυνάμεων, μεταξύ άλλων, την στρατηγική "κατατριβής τρίτων". Για να επιτύχουν δηλαδή τους σκοπούς τους, βρίσκουν χρήσιμους ηλίθιους που με σπασμωδικές ενέργειες που στοιχίζουν στους ίδιους πολύ ακριβά, στο τέλος, οδηγούν "φίλους και εχθρούς" σε μάχες κατατριβής ούτως ώστε να εξυπηρετούνται οι δικοί τους τακτικοί σκοποί (ενίοτε θα έλεγα, και κάποιοι εκδικητικοί σκοποί ατόμων που παρεισφρέουν στο "σύστημα"). Βέβαια, σε καλά οργανωμένα κράτη οι φύλακες έχουν γνώση και προετοιμάζονται καλά για να υπάρχει ισορροπία και τάξη βρέξει χιονίσει. Πρέπει βέβαια να πούμε ότι, για να παραφράσω τον Θουκυδίδη, όλα αυτά είναι συνήθη και στα τρία επίπεδα ανάλυσης, δηλαδή τις σχέσεις των ανθρώπων, τις ενδοκρατικές σχέσεις και τις διακρατικές σχέσεις. Τώρα, για τον χώρο του πολιτικού στοχασμού και το πως όλα αυτά σχετίζονται με αυτόν, καλύτερα να μην μιλήσω τώρα, γιατί όπως είπαμε στοχάζομαι ελεύθερα και παραγωγικά.

   

---------------------------------------

19.9.2010. Ας φρόντιζαν.

Στο χθεσινό γεμάτο ψάρια σχόλιό μου αναφέρθηκα σε επεξεργασμένα, διακλαδωμένα και πολύ δουλεμένα κείμενα που επέρχονται. Δουλεύοντας και έχοντας στην άλλη οθόνη τον Καβάφη, σκέφτηκα να παραθέσω προκαταρτικά ένα ποίημά του μεγάλου αυτού Αλεξανδρινού πνεύματος, σταθερής διαχρονικής αξίας ....  Είναι μεγάλη υπόθεση κάποιοι να κατορθώνουν να αποτυπώνουν τόσο αληθινά την διαχρονική και αναλλοίωτη ανθρώπινη κατάσταση.

 

ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ

Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ [ 1930]

                                                                              

                Κατήντησα σχεδόν ανέστιος και πένης.

                Αυτή η μοιραία πόλις, η Αντιόχεια

                Όλα τα χρήματά μου τάφαγε:

                Αυτή η μοιραία με το δαπανηρό της βίο.

 

                Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

                Κάτοχος  της ελληνικής θαυμάσιος

                [ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα΄

                τι ρήτορας,τι ποιητάς, τι ο,τι κι αν πεις]

                Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,

                Είμαι μπασμένος, κάμποσο και στα διοικητικά.

                Στην Αλεξανδρεια έμεινα έξι μήνες, πέρσι΄

                Κάπως γνωρίζω [ κι΄είναι τούτο χρήσιμον ] τα εκεί :

                Του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

 

                Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

                Ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,

                Την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

 

                Σ΄ ό,τι δουλειά με βάλλουν θα πασχίσω

                Να είμαι στην χώρα ωφέλιμος. Αυτή ειν’ η πρόθεσις μου.

                Αν πάλι μ’ εμποδίσουν με τα συστήματά τους-

                Τους ξέρουμε τους προκομένους : να τα λέμε τώρα;

                Αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

 

                Θ’ απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

                Κι αν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

                Θα πάω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

                Κι αν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

                Πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

 

                Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

 

                Κι΄ειν΄η συνείδηση μου ήσυχη

                Για το αψήφιστο της εκλογής.

                Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

 

                Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

                Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλοθώ.

                Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

                Να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

                 Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

 

---------------------------------------------------

18.9.2010. Ψάρια και γραψίματα

 

Κανείς κάνει λάθος αν νομίσει ότι δεν πιάνουμε ψάρια. Δεν έχω ανοίξει ακόμη σελίδα για το 2010-11 στον σχετικό χώρο (θα γίνει πολύ σύντομα, εντός των προσεχών ημερών). Το μαγιάτικο όπως φαίνεται στην φωτογραφία είναι ... γάλακτος, η στείρα στην σχάρα πιο κάτω βάρους και μήκους όσο προβλέπει ο νόμος και τα πετρόψαρα στην πιατέλα είναι τα συνήθη των καταδυτικών ... επιχειρήσεων. Είπαμε, για το καλοκαίρι συνιστάται μόνο ψάρι. Ενισχύει την φαιά ουσία και δυναμώνει την νόηση, έτσι λένε οι ... κινέζοι.

 

Τώρα, για όποιον ενδιαφέρεται για τις επερχόμενες δημοσιεύσεις και απαντώντας σε πολλά μηνύματα, μια λέξη για τα Χαλαρά και Επίκαιρα. Αλήθεια να λέγεται, είμαι και πολύ απασχολημένος με αποτέλεσμα να μην βρίσκω καρό για σχόλια εδώ. Γράφω πολύ τους τρις τελευταίους μήνες, ανακατατάσσω τις συγγραφικές μου προτεραιότητες και ιεραρχώ τις ημερομηνίες των επερχόμενων δημοσιεύσεων που ως συνήθως ποτέ δεν είναι ακριβείς.

    Μαζεύω, ταξινομώ, συγκρίνω, σχολιάζω και στοιχειοθετώ κείμενα. Πολλά είναι τα επερχόμενα κείμενα πολλές οι εκπλήξεις και πολλά τα στοχαστικά ερείσματα που εισρέουν και τα διαμορφώνουν. Τα προετοιμαζόμενα κείμενα συνήθως τα αναφέρω στην αρχική σελίδα. Ένα

σημαντικό επερχόμενο κείμενο, πάντως, αφορά την τυπολογία περί πολιτικού στοχασμού που επεξεργάζομαι τις δύο τελευταίες δεκαετίες και που τώρα μάλλον διακλαδώνεται σε τρεις μάλλον πολύ εντυπωσιακές δημοσιεύσεις, στοχαστικά και πνευματικά εξαιρετικά δουλεμένες. Μια γενική και εκτεταμένη, μια ειδική και συντομότερη και μια ακόμη πιο σημαντική και "εξειδικευμένη". Το κείμενο για την "Αμερικανική Διπλωματία και Στρατηγική" προχωρεί, το "Θολό βασίλειο της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης" ανανεώνεται και εμπλουτίζεται, ενώ το "Κοσμοθεωρία των Εθνών" θα βγει και σε μικρότερη μορφή, εκλαϊκευμένη ... για μικρά παιδιά. Είναι και το βιβλίο για τον Πολιτικό Ρεαλισμό, ένα διόλου συμβατικό κείμενο που εξελίσσεται σε μια εφ'

 όλης της ύλης εξέταση της Θουκυδίδειας παράδοσης, με έμφαση την ύστερη εποχή και τις τάσεις όπως προβάλλονται στο μέλλον. 

    Τώρα τι κάναμε εδώ! Μπλέξαμε τα ψάρια, τα ακαδημαϊκά κείμενα και πάει λέγοντας. Αύριο θα πρέπει να αναφέρουμε λίγο Καβάφη. Έτσι για να καθαρίζει το πνεύμα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-------------------

1.9.2010. Ασυμμετρία

--------------------------

3.7.2010. χαλαρά και σφικτά στην εποχή του Νταβούτογλου

 

Δεν είναι πυκνές οι εγγραφές στην παρούσα σελίδα, μου γράφουν πολλοί φίλοι. Μα πώς να γράψεις χαλαρά όταν δεν είσαι χαλαρός: Σωρευμένες μελετητικές και συγγραφικές υποχρεώσεις, εξετάσεις, επιτροπές, συνέδρια, δοκίμια που εκκρεμούν, βιβλία που μπήκαν στο ράφι λόγω πρόσφατου ατυχήματος και τα λοιπά. Για να μην πω ότι επειδή η ψαρόβαρκά μου βγήκε για σέρβις άφησα την δουλειά εν πλω και δουλεύω κατάκλειστος σε ένα πύρινο μικρό δωμάτιο. Όπως λέμε όπως το ψάρι έξω από το νερό. Και να μην ξεχνάμε και την έρευνα γύρω από την εντυπωσιακή συζήτηση που πυροδότησε το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό Βάθος, η διεθνής θέση της Τουρκίας, που βρίσκεται πλέον μαζί με τα εμπειρικά δεδομένα της τουρκικής στρατηγικής στον πυρήνα των νέων βιβλίων στρατηγικής που προετοιμάζω. Το χαλαρό αυτή την εποχή έσφιξε, λοιπόν, και η παρακολούθηση άλλων σελίδων εδώ το καταδεικνύει.

 

Υστερόγραφο.

Ο σκοπός για τον οποίο είχα προτείνει για μετάφραση το Στρατηγικό βάθος του Νταβούτογλου, έχει εξηγηθεί αλλού και δημόσια. Απλά λέω ότι τελικά δικαιώθηκα. Αποτέλεσε μια πολύ σημαντική κίνηση προτιμότερη από το να γράψω εγώ ακόμη ένα βιβλίο στρατηγικής. Τα δικά μου επέρχονται. Το ζήτημα είναι ότι όπως φαίνεται οι έλληνες χρειάζονταν να τους τα πει αυτός που θεωρούν αντίπαλο. Και όπως εξηγώ, το βιβλίο αυτό έχει πολλαπλές αναγνώσεις. Ως διεθνολογικό κείμενο, ως κείμενο γεωπολιγικής, ως κείμενο πολιτικής φιλοσοφίας διεθνών σχέσεων, ως ανάλυση περί τω αναδυομένων δυνάμεων που και εγώ όπως πολλοί άλλοι εξετάζουν τις δύο τελευταίες δεκαετίες, ως δήλωση του τουρκικού εθνικού συμφέροντος του νυν υπουργού εξωτερικών, ως εγχειρίδιο πλέον της τουρκικής διπλωματίας που ελέγχεται υπό το φως της καθημερινής εμπειρίας και ως στρατηγική απέναντι στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Αφύπνιση πολλαπλών επιπέδων. Επιπλέον, καταμαρτυρείται πλέον ότι βγαίνουν οι αρουραίοι από τις φωλιές τους, τα πρόβατα βρίσκονται σε απόλυτη αμηχανία, οι ιδεολόγοι όλων των αποχρώσεων ξεσάλωσαν και οι προπαγανδιστές όλων των αποχρώσεων της τελευταίας δεκαετίας έχασαν την λαλιά τους.  

 

-----------------------------------

22.6.2010. Πρωτοφανής τουρκική αεροναυτική άσκηση από την Κεφαλλονιά μέχρι την Κρήτη

Σημ Π. Ήφ.. Κανείς στην Ελλάδα να μην ανησυχήσει. Πρόκειται για επαναστατική κίνηση του Ερτογάν, του νέου δηλαδή Κερένσκη, η οποία θα ρίξει τους Στρατηγούς, το οποίο αποτέλεσμα θα προκαλέσει την κατίσχυση της των εργατών στην παγκόσμια πάλη των τάξεων, κάτι που θα έχει ως συνέπεια να προκληθεί μια κατίσχυση μιας προοδευτικής πανισλαμικής επικράτειας, η οποία μπορεί να μην είναι κομμουνιστική αλλά θα μπορούσε να επιφέρει ένα προοδευτικό αέρα καθότι αρχηγοί θα είναι οι προοδευτικοί Ερτογάν / Νταβούτογλου και ο οποίος αέρας θα φυσήξει πλανητικά πριν η σαπουνόφουσκα που θα δημιουργήσει εκραγεί ηχηρά. Τέτοια σκέφτονταν πρέπει να πω πριν την πτώση Κωνσταντινούπουλης οι ξεπεσμένοι, ξεπουλημένοι και εκφυλισμένοι διανοούμενοι της παραπαίουσας πάλαι ποτέ πανίσχυρης Οικουμένης. Θλιβερά όλα αυτά, αναμφίβολα .... Ιδιαίτερα αν λάβει υπόψη ότι σε όλες τις εποχές τέτοια φαινόμενα παράγει στρατιές ψυχικά διαταραγμένων με τους οποίους εν τούτοις οι ανάγκες του κοινωνικού βίου σε υποχρεώνουν να συμβιώσεις χωρίς να είναι να συμμαζευτούν και να περιοριστούν σε ψυχιατρικό ίδρυμα

 

 

Για πρώτη φορά μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους το 1830, η Τουρκία αποφάσισε να προχωρήσει σε μία πρόκληση που είναι αμφίβολο αν και πριν την Επανάσταση του 1821 είχε τολμήσει να προχωρήσει δεδομένου ότι ο αγγλικός στόλος κυριαρχούσε στην περιοχή και δεν της επιτρεπόταν να κάνει αυτό που θα κάνει στις 28 Ιουνίου 2010: Μία μεγάλη αεροναυτική άσκηση έξι φρεγατών και τουλάχιστον ενός υποβρυχίου (το πιο σύγχρονο του τουρκικού στόλου) με χρήση πυρών, από τα δυτικά της Κεφαλλονιάς, μέχρι τα δυτικά της Κρήτης!

Το defencenet.gr είχε επισημάνει εγκαίρως όταν αποκάλυψε για πρώτη φορά την άσκηση που διεξήγαγε δυτικά της Κρήτης πριν από ένα μήνα το τουρκικό Ναυτικό, ότι αυτό είναι μόνο η αρχή των προκλήσεων που συνιστούν απόπειρα στρατηγικής περικύκλωσης της χώρας με την συνεργασία πλέον και της Αλβανίας. Αλλά στο υπουργείο Εξωτερικών φαίνεται ότι για τον μόνο λόγο για το οποίο προβαίνουν σε διαβήματα είναι αν καμιά λατινοαμερικάνικη χώρα αρνηθεί να αγοράσει ροδάκινα!

Το ότι η Τουρκία προχωρεί, παρά τις πομφόλυγες του Ρ.Τ.Ερντογάν και του γραφικού υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Μ.Μπαγίς, περί «ειρηνικής συνύπραξης» και «αποφυγής προκλήσεων» και «αφοπλισμού» (δικού μας…) σε μία τέτοια κίνηση στην πλάτη της χώρας, δεν σημαίνει και πολλά. Η άσκηση γίνεται βέβαια σε διεθνή χωρικά ύδατα, αλλά εντός του FIR Αθηνών.

Παρά το γεγονός ότι η Άγκυρα εξέδωσε ΝΟΤΑΜ με την οποία αρνείται τα 10 ναυτικά μίλια του Εθνικού Εναέριου Χώρου, εν τούτοις η ΥΠΑ της έδωσε άδεια να διεξάγει την άσκηση!

Στην άσκηση θα συμμετάσχουν οι δυνάμεις του Τask Group (TG) 496.1 του τουρκικού Ναυτικού το οποίο θα βρίσκεται στα λιμάνια Δυρραχίου και Αυλώνας της Αλβανίας από 22 έως 25 Ιουν 2010. Στις 26 Ιουνίου θα ενωθούν με το υποβρύχιο ΙΝΟΝU που από τις από 17 Ιουν 2010 βρίσκεται στο λιμάνι του ΤΑΡΑΝΤΑ στα πλαίσια επίσκεψης του Ναύσταθμου του ιταλικού Στόλου.

Από εκεί το υποβρύχιο θα πλεύσει δυτικά στο Ιόνιο και θα ενωθεί με το Task Group, όπου θα ξεκινήσουν να διεξάγουν ανθυποβρυχιακές ασκήσεις σε απόσταση 70 χλμ από τις ακτές της Κεφαλλονιάς, εντός του νοητού ορίου του FIR Aθηνών.

Την ίδια στιγμή δυτικά της Κρήτης θα υπάρχει και άλλη δύναμη τουρκικών σκαφών (τουλάχιστον δύο φρεγάτες) τα οποία θα διεξάγουν αεροναυτική άσκηση με χρήση πυρών. Τα δύο πεδία ασκήσεων ενώνονται. Οι ασκήσεις θα συνεχιστούν μέχρι τις 29 Ιουνίου, οπότε το τουρκικό Task Group θα κατευθυνθεί προς την Αλεξάνδρεια και το ΙNONU θα επιστρέψει την 1η Ιουλίου στον Ελλήσποντο!

Το Task Group αποτελείται από δύο φρεγάτες ΜΕΚΟ-200Τ, δύο O.H.Perry (TCG Kemalreis, TCG Turgutreis, TCG Gaziantep, TCG Giresun) και το πετρελαιοφόρο "ΑΚΑΡ" με διοικητή τον ναύαρχο. Mücahit Şişlioğlu.

To Birinci Inonu (S360) είναι το πιο σύγχρονο υποβρύχιο του τουρκικού Ναυτικού (Τype 209/1400 Mod) καθώς εντάχθηκε στην δύναμη του τουρκικού Στόλου, μόλις το 2007. Θα επιστρέψει στα στενά του Ελλησπόντου την 1η Ιουλίου, ενώ το TG συνεχίζει την περιοδεία του, επισκεπτόμενο την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από 30/6 έως 3/7.

Από εκεί θα πλεύσει ανοικτά του Ισραήλ και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τις αντιδράσεις των Ισραηλινών.

H άσκηση δεν είναι απλά "επίδειξη σημαίας", αλλά πρόκειται για κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και σημαντικό: Τα υποθαλάσσια δυνητικά "πεδία μάχης" του Ιονίου, μετά την εγκατάσταση της τουρκικής ναυτική βάση στον Αυλώνα, στο Πασά-Λιμάνι, έχουν κρίσιμη σημασία για τα υποβρύχια του τουρκικού Ναυτικού.

Εκεί θα είναι ο νέος χώρος δράσης τους πέρα από το Αιγαίο, αυτόν πρέπει να μάθουν. Το Ιόνιο είναι μία τελείως διαφορετική θάλασσα από το Αιγαίο και θέλει άλλου είδους τακτικές στις οποίες και θα ασκηθούν τα τουρκικά υποβρύχια.

Ιδού οι ΝΟΤΑΜ που αντηλλάγησαν μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας για την άσκηση δυτικά της Κρήτης. Πρώτη είναι η ελληνική και δεύτερη η τουρκική, όπου φαίνεται ότι οι Τούρκοι για άλλη μια φορά δεν δέχονται τα 10 ν.μ

A1166/10 - TURKISH NAVY WILL MAKE A FIRING EXERCISE WITHIN ATHINAI FIR AS
DESCRIBED BELOW:
1.- EXERCISE AREA (FIRING) : 351500N0225400E 351500N0215000E
351200N0215000E 344100N0225400E.
AWYS P32 (NEVIK-PIDAS), M728 (PIDAS-ANASA) AFFECTED.
VERTICAL LIMITS: 0-10000FT AMSL.
2.- THE NATIONAL AIRSPACE OF GREECE EXTENDS UP TO 10NM FROM THE
GREEK COASTS, AS DESCRIBED IN AIP-GREECE, PAGE RAC 0-1, PARA 2 AND
SHALL NOT BE AFFECTED BY THE GUN FIRING ACTIVITIES. 00000FT AMSL - FL100, JUN
28 0500-0730, 28 JUN 05:00 2010 UNTIL 28 JUN 07:30 2010. CREATED: 17 JUN 06:33
2010

Και η τουρκική ΝΟΤΑΜ

A2249/10 (Issued for LTBB LGGG) - NAVIGATIONAL WARNING TO ALL CONCERNED:
THIS NOTAM IS ISSUED TO CLARIFY THE A1166/10 NOTAM ISSUED BY GREEK
CAA.
THE UNPRECEDENTED AND DEFIANT PRACTICE OF GREECE IN DEFINING 6NM
WIDE TERRITORIAL WATERS AND 10NM NATIONAL AIRSPACE CONTRADICTS WITH
THE INTERNATIONAL LAW AND CONSEQUENTLY VIOLATES THE RIGHT OF FREE
USE OF INTERNATIONAL AIRSPACE. ACCORDING TO INTERNATIONAL LAW THE
AIRSPACE OVER WHICH A STATE CAN CLAIM COMPETENCE AND EXCLUSIVE
SOVEREIGNTY IS LIMITED TO THAT PORTION WHICH LIES ABOVE ITS
TERRITORY AND THE TERRITORIAL WATERS ADJACENT TO IT. THEREFORE, THIS
ILLEGAL PRACTICE OF GREECE IS INVALID AND UNACCEPTABLE TO TURKEY. SFC - FL999,
28 JUN 05:00 2010 UNTIL 28 JUN 07:30 2010. CREATED: 18 JUN 13:15 2010

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/06/blog-post_22.html#ixzz0rYy8hP5h

 

--------------

21.6.2010. Νταβούτογλου: θα χωρίσει τελικά τα άγρια από τα ήμερα.

Όταν πριν τρία χρόνια πρότεινα για μετάφραση το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος, είχα κάποιους σκοπούς, και κυρίως την σωστή και ορθολογιστική ενημέρωση για ένα σημαντικό ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Σε άλλες σελίδες του παρόντος ιστοτόπου βρίσκονται επιφυλλίδες δικές μου και άλλων. Στις δικές μου τολάχιστον δεν θα βρείτε την παραμικρή μομφή κατά του Νταβούτογλου ως στοχαστή. Μάλιστα, μερικοί ανόητοι εξέλαβαν την στάση αυτή ως περίπου επιδοκιμασία για τον Νταβούτογλου. Δεν θα ασχοληθώ με ανόητους ή κακόπιστους καθότι το τι εγώ γράφω είναι ανοικτό τετράδιο και ο καθείς μπορεί να κρίνει. Δες τε για παράδειγμα την επιφυλλίδας το Παρόν της Κυριακής. Τώρα, αυτό που ειλικρινά δεν περίμενα να συμβεί είναι ο τρόπος που ο Νταβούτογλου … θα ξετρυπώσει τους κατεργάρηδες. Ειλικρινά πιστεύω πλέον ότι ο Νταβούτογλου με το βιβλίο του γράφει ιστορία στην Ελλάδα μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο. Θα δείτε που σύντομα θα βγαίνουν διάφοροι και συγχυσμένοι και μπερδεμένοι θα υποστηρίζουν ότι οι Ερτογάν / Νταβούτογλου είναι φαντασιόπληκτοι που δεν θα επιτύχουν σε τίποτα (ενώ κάποιοι άλλοι ομοϊδεάτες τους θα λεν το ίδιο εκθειάζοντας λίγο, όμως, τους Στρατηγούς, ενώ πριν εκθείαζαν τον … Ερτογάν). Κάποιοι άλλοι θα λένε ότι ο Νταβούτογλου είναι ο Κερένσκι της Τουρκίας που θα φέρει την … επανάσταση που θα αλλάξει συνθέμελα τον πλανήτη. Κάποιοι άλλοι θα βλέπουν μηδενικά παιχνίδια με την Ελλάδα και την Κύπρο,  και γι’ αυτό θα λένε ότι είναι … αντιδραστικοί όσοι δεν δέχονται την τουρκική λύση στην Κύπρο και στο Αιγαίο. Κάποιοι άλλοι ότι στο Αιγαίο μηδενική λύση θέλει ο Νταβούτογλου και ότι οι Στρατηγοί φταίνε για τις παραβιάσεις ενώ δεν ξέρω τι θα πάθουν όταν διαβάσουν προσεκτικά και δουν τι ακριβώς θέλει ο Τούρκος Υπέξ για το Αιγαίο στην ζώνη που αρχίζει πολύ βορειότερα και φθάνει στην Μέση Ανατολή. Χάος, μπέρδεμα και σύγχυση, σας λέω. Στο τέλος όμως ο Νταβούτογλου, αυτός o πολύ σημαντικός, πιστεύω, αναλυτής, θα ευεργετήσει την Ελλάδα ως προς ένα τουλάχιστον ζήτημα: θα ξεχωρίσει τα άγρια από τα ήμερα στην ελληνική ζούγκλα των αναλυτών.

 

------------

5.6.2010. Οι τούρκοι "στρατηγικό βάθος" και εμείς ΑΒΓ....

Σκοπίμως σπανίως δίνω συνεντεύξεις ή συμμετέχω σε πάνελ. Σε παρεμβάσεις μου τελευταία για το Στρατηγικό βάθος τέθηκε το ερώτημα για τους λόγους στους οποίους οφείλεται το γεγονός ότι ενώ στην Τουρκία γράφτηκε ένα βιβλίο όπως το Στρατηγικό βάθος στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Σίγουρα ακριβές αντίστοιχο δεν υπάρχει. Κείμενα όμως υπάρχουν πολλά. Από καιρό ανακοίνωσα συγγραφή κειμένου για τον τρόπο με τον οποίο δολοφονήθηκε ο επιστημονικός χαρακτήρας όσων θα μπορούσαν να αναπτύξουν τις σκέψεις τους περαιτέρω. Εδώ μόνο λέω με (πολύ) νόημα όταν ο ... ευρωπαϊκός πανεπιστημιακός χώρος γεμίσει με τσαρλατάνους που είναι ειδικοί στο ΑΒΓ και τίποτα πέραν αυτού ή όταν οι ήδη "ειδικοί" ειδικεύονται στην ... κοινωνικοποίηση των άλλων κρατών, η ελληνική πολιτική σκέψη θα μείνει μίζερη και η επίδρασή της πάνω στην ελληνική εξωτερική πολιτική καταστροφική. Παραθέτω σχόλιο σε μια από τις πολλές ομάδες ηλεκτρονικών συζητήσεων 

    Πάντως, μέχρι να βάλουν μυαλό, οι πολίτες μια νοτιοανατολικής χώρας της Ευρώπης είναι καταδικασμένοι να διαβάζουν ΑΒΓ ... Ο νοών νοείτω. Δίνω μάλιστα την πληροφορία ότι εμπνευσμένος από το βιβλίο ΑΒΓ του δημοτικού άρχισα να γράφω και εγώ βιβλίο διεθνών σχέσεων για νήπια που μάλλον θα χρειαστεί, όμως, και για κάποια από τα προαναφερθέντα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια (εννοώ για τους διδάσκοντες που θα κάνουν το ΑΒΓ .... Ο νοών νοείτω....

 

From: Ifestos1 [mailto:info@ifestos.edu.gr]
Sent: 05 June 2010 09:44
To:
Cc:'
Subject: RE: Davutoglou

 Οι συζητήσεις που άρχισαν εδώ και πολύ καιρό για τον Νταβούτογλου είναι καιρός να συστηματικοποιηθούν. Η συζήτηση αυτή έπρεπε να είχε αρχίσει από τις αρχές τις δεκαετίες όταν ο Ερτογάν –γιατί αυτός είναι τελικά ο πολιτικός αρχηγός αυτής της τάσης, ο Νταβούτογλου είναι ο στοχαστικός του μέντοράς– ανέλαβε την εξουσία. Δυστυχώς, οι έλληνες βυθισμένοι στις κατευναστικές αντιλήψεις για τις οποίες ευθύνεται το γνωστό ίδρυμα, άλλα συζητούσαν. Η πολιτική μας ήταν και συνεχίζει να είναι παντελώς έωλη. Καιρός να εξορθολογιστεί.

 

Η σωστή κατανόηση της στρατηγικής της ομάδας Ερτογάν περνά μέσα από την κατανόηση του κοσμοθεωρητικού και στρατηγικού πλαισίου μέσα στο οποίο κινείται. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από την αυθεντική άποψη και αυτός ήταν ο λόγος για τον οποίο πριν τρία χρόνια πήρα την πρωτοβουλία να προτείνω για μετάφραση και κυκλοφορία στην ελληνική του Στρατηγικού βάθυς.

 

Ήδη, μετά τις προδημοσιεύσεις και τις επιφυλλίδες είχαμε την συζήτηση στην ΕΤ3 http://lomak.blogspot.com/2010/06/2-10.html  (ή στο "Αντίφωνο"

Ανιχνεύσεις: Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας )  και την επομένη την πρώτη πανελλήνια παρουσίαση στην Κύπρο όπου μίλησαν ο υποφαινόμενος, ο Νεοκλής Σαρρής, ο Χρίστος Ιακώβου και ο Μάριος Ευρυβιάδης. Οι παραστάσεις είναι εντυπωσιακές και η συζήτηση που άρχισε εκεί βαθύτατων προεκτάσεων. Η Κύπρος είναι στο χείλος του κρημνού όπου την έσπρωξαν πολλοί και μεθοδικά. Η μεγαλύτερη άμεση προτεραιότητα είναι να αφυπνιστούμε ρεαλιστικά και να μην κατακρημνιστεί αυτή η βαθειά Ελλάδα όπου ζουν ή έχουν την βάση τους κοντά στα 2 εκατομμύρια έλληνες. Είναι μια βαθιά Ελλάδα, το (θεσμικά) πιο οργανωμένο κομμάτι του Ελληνισμού και όπως ο Νταβούτογλου εξηγεί άριστα για να στηρίξει την αναθεωρητική του πολιτική, ένα από τα σημαντικότερα στρατηγικά σημεία του πλανήτη. Ντροπή σε όσους νενέκους τρέφουν βαθιά ιδεολογική επιθυμία να την παραδώσουν στα σκυλιά. Πάντα είχαμε τέτοια εξωελληνικά υποκείμενα ανάμεσά μας (θυμηθείτε τους μηδικούς πολέμους).

Τώρα, εγώ έγραψα προσωπικό μήνυμα στον Νταβούτογλου και ως αναλυτής στο πεδίο των στρατηγικών σπουδών του αντέταξα θέσεις που μάλλον οι Τούρκοι άκουσαν για πρώτη φορά από έλληνα, κυρίως ότι τα ζεϊμπέκικα και οι κουμπαριές οδηγούν την Άγκυρα σε λανθασμένες ερμηνείες για τις τάσεις και την υπομονή των ελλήνων που σε τελευταία ανάλυση οδηγεί και αυτούς σε αδιέξοδο και πολύ μεγάλο κόστος. Του εξήγησα εξάλλου κάτι που από καιρό ανέλυσα στα αγγλικά και ελληνικά, ότι δηλαδή το αδιέξοδο που και αυτός αναφέρει στο βιβλίο του, έχει άλλη διάσταση από αυτή που εκείνος εκτιμά επειδή υποτιμά το κόστος των εναλλακτικών σεναρίων. Α) Δεν μπορούν να κάνουν ακόμη μια γενοκτονία, Β) δεν μπορούν να διώξουν όλους τους έλληνες και Γ) η μόνη τους επιλογή είναι η απαγκίστρωση. Του εξηγώ λοιπόν  ότι η Τουρκία έχασε μια μεγάλη ευκαιρία το 2002-4 να απαγκιστρωθεί και να υπάρξει μια βιώσιμη λύση, ευκαιρία που έχασαν όλοι λόγω του επαίσχυντου και κατάπτυστου σχεδίου Αναν.

Επειδή, βέβαια, δεν είμαστε αιθεροβάμονες, γνωρίζουμε ότι οι Τούρκοι ίσως να το έχον καταλάβει και γι’ αυτό «ποντάρουν» σε μια κατάσταση ώριμου φρούτου. Δηλαδή, «οι συνειδητοί ή ασυνείδητοι» άνθρωποί τους να δεχθούν την αυτό-κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, γεγονός που αναπόδραστα θα οδηγήσει στην «Ιμβροποίηση» και σταδιακή εθελούσια αποχώρηση των Ελλήνων από την μεγαλόνησο. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη και άμεση προτεραιότητα: Να μην καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και να μην αρχίσει η κατηφόρα προς το τέλμα.

 

Τελειώνω λέγοντας ότι η συζήτηση μόλις αρχίζει και όσον με αφορά αισθάνομαι πολύ ικανοποιημένος καθότι έχοντας πλέον την αυθεντική τουρκική σκέψη και τις εμπράγματες βαθύτερες προεκτάσεις του νέο-Οθωμανισμού που περιγράφονται επακριβώς στο Στρατηγικό βάθος –ένα συμφωνώ με όσους το είπαν ότι είναι ένα καταπληκτικό κείμενο και χρήσιμο για την δική μας αυτογνωσία και την αναγκαία και μη εξαιρετέα αυτοκριτική που πολλοί πρέπει να κάνουν– μπορούμε να εξορθολογίσουμε τις συζητήσεις μας για τους πνευματικούς μας προσανατολισμούς και για τις στρατηγικές μας επιλογές.

Τα αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε το φαυλοκρατικό πολιτικοπαταξιακό σύστημα και οι οργανικοί παρατρεχάμενοί τους (σόροι, σοράκια και κοράκια), προσφέρει ίσως και μια ευκαιρία για βαθύτερα ερεθίσματα. Αναπόδραστα έρχονται τα χειρότερα. Το ζήτημα είναι από τώρα να μιλήσουμε ορθολογιστικά ούτως ώστε μετά τα δεινά να μπορέσουμε, τουλάχιστον, να ανακάμψουμε και να προσανατολιστούμε σωστά. Για όσους αισθανθούν ότι αυτή είναι μια απαισιόδοξη θέση υπενθυμίζω το ρηθέν «ο καθείς παθαίνει ότι του αξίζει». Δεν προσέξαμε, κατευνάζαμε την Τουρκία επί δύο σχεδόν δεκαετίες, μπήκαμε στον «σκληρό πυρήνα της Ευρώπης» που κυριολεκτικά μας διέλυσε οικονομικά, «αφήσαμε» τα σορικά ιδρύματα να αλωνίζουν μέσα στο άσυλο των κρατικών λειτουργών, υποτιμήσαμε τι σημαίνει να αλωνίζουν προπαγανδιστές μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο και τώρα θα πληρώσουμε υψηλό κόστος.

Ας μελετήσουμε πολύ προσεκτικά και πολύ ψύχραιμα, λοιπόν, το Στρατηγικό βάθος, για να μπορέσουμε να καταλήξουμε σε σωστά συμπεράσματα. Αυτό απαιτεί πρωτίστως πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό και λιγότερο ευσεβείς πόθους, άλματα συλλογισμών και αφοριστική προδιάθεση. Πάνω από όλα, δεν χωρούν εικασίες όταν έχουμε ανάγλυφη την αυθεντική πολιτική θέση της άλλης πλευράς και καθημερινά μαρτυρίες που καταδεικνύουν την εφαρμογή της. Όποιος αρχίσει πάλι τα ύπουλα μισόλογα μια μόνο κίνηση είναι αξιοπρεπής και ορθολογιστική: Να του κάνουμε ένα δώρο, το Στρατηγικό βάθος (κάποιος άλλος μου είπε να τους το τρίψουμε στην μούρη, αλλά όπως βλέπετε εγώ υιοθετώ μια πιο μεγαλόψυχη και πιο ήπια στάση).

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr

5/6/2010

---------------------------------

 

Πέμπτη, 03 Ιουνίου 2010 Ανιχνεύσεις ΕΤ3 - http://lomak.blogspot.com/2010/06/2-10.html

Ανιχνεύσεις - Γιανναράς - Ήφαιστος - Σαρρής - Το Στρατηγικό Βάθος: Η Διεθνής Θέση της Τουρκίας - 2 Ιουν 10 Ο Παντελής Σαββίδης, στα πλαίσια της εκπομπής Ανιχνεύσεις της 2.6.10 με θέμα "Το στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας", αναφέρεται στο ομώνυμο βιβλίο του Τούρκου υπουργού εξωτερικών κ. Αχμέτ Νταβούτογλου και συζητά με τους Παναγιώτη Ήφαιστο, Χρήστο Γιανναρά, Νεοκλή Σαρρή και Σάββα Καλεντερίδη για το νέο τουρκικό γεωπολιτικό δόγμα του νεοοθωμανισμού.

---------------------------------

23.6.2010. Ανάγκη αυτοκριτικής των πολιτικών επιστημόνων

 

From: Ifestos [mailto:ifestos@unipi.gr]
Sent: Wednesday, June 02, 2010 11:09 AM
To: 'ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ';

 

Δράττομαι της ευκαιρίας αυτής της πρόσκλησης για να πω ότι, εξ αντικειμένου, οι έλληνες πανεπιστημιακοί αλλού πρέπει να αναζητήσουν τα αίτια της κρίσης για τα οποία είναι πλέον θέμα (ακαδημαϊκής) τιμής να τα συζητήσουμε. Μεταξύ άλλων:

            Α) Είναι πρωτίστως κρίση πνευματική λόγω προσκόλλησης σε παρωχημένα αντί-πνευματικά – υλιστικά θεωρήματα και ιδεολογήματα. Στην Ελλάδα νομίζω ποτέ δεν θα γίνει αντιληπτό αυτό που με τόση έμφαση τόνισε ο Κονδύλης: Η ιδεολογία δεν είναι επιστήμη αλλά προπαγάνδα.

Β) Είναι το έλλειμμα χειραφετημένης ανάλυσης και το μαζικό αναμάσημα οντολογικά ελλειμματικών θεωρήσεων για τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα. Το γέμισμα των υποσημειώσεων με αλληλοπαραπομπές μεταξύ ομοϊδεατών ή σε αναφορά με ξένους αναλυτές εκατοστής τάξης, εξάλλου, θεωρείται ευρέως ως τεκμήριο επιστημοσύνης και αναλυτικής αξιοσύνης.

            Γ) Είναι η συχνή διολίσθηση τις δύο τελευταίες δεκαετίες της πανεπιστημιακής δραστηριότητας (όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της υπόλοιπης ευρωπαϊκής) στις διεθνικές συνάξεις παραγωγής προτάσεων πολιτικής ή ρηχών αναλύσεων όπου συχνάζουν κερδοσκόπου χρηματοδότες και άλλοι κακόφημοι.

            Δ) Είναι οι απόλυτα λανθασμένες –μέχρι και φαντασιόπληκτες– αναλύσεις περί ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που οδήγησαν στο δράμα της φαντασίωσης περί «σκληρού πυρήνα» ενώ όχι μόνο οικονομική ολοκλήρωση και πολιτική ολοκλήρωση δεν υπήρχε αλλά ούτε μηχανισμός εκδικητικού υψηλότοκου δανεισμού δεν υπήρχε.

 Κτλ …

 

Στους συντονιστές βλέπω κάποιους παλιούς «δημόσιους συνομιλητές μου» (σ. Μουζέλης, σ. Τσουκαλάς) Έχω τουλάχιστον μια κάσα επιθετικών επιφυλλίδων επειδή δεν δεχθήκαμε άτοπες και αστήρικτες θέσεις όταν υποστηριζόταν πως ο κόσμος εισήλθε, δήθεν, στον παραδεισένια ειρηνικό τόπο των παγκοσμιοποιημένων μετά-εθνικών δομών όπου οι Κλίντον και Μπους θα επέβαλλαν μια αγαθή τάξη πραγμάτων στο εσωτερικό των οποίων θα πρυτάνευαν τα «δικαιώματα»).

Εγώ νομίζω ότι περιεκτικές θα ήταν οι συζητήσεις μας αν διαβάζαμε όλοι μας τα κείμενα που γράψαμε μετά το 1990. Κυρίως της περιόδου 1993-98 και να κάνουμε μια δημόσια συζήτηση των εκατέρωθεν θέσεων αλλά και του «αναλυτικού ύφους» και των καταγεγραμμένων χαρακτηρισμών. Εκτός βέβαια και αν στην ημετέρα «πνευματική πεδιάδα» δεν ισχύει το scripta manent.

Και ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν συνέπειες: Ειδικά στην ΟΝΕ, αντί α) να δυναμώσουμε πνευματικά το έθνος  μας, β) να εξορθολογίσουμε τους θεσμούς μας, γ) να δυναμώσουμε την οικονομία μας κτλ, πριν εισέλθουμε σε αυτό τον ανελέητο ανταγωνισμό με οικονομικά και τεχνολογικά μεγαθήρια, η πολιτική ηγεσία παρασυρμένη από λανθασμένες θεωρίες όσων την επηρέαζαν μας έριξε στον οικονομικό λάκκο των λεόντων.

Τολμώ να πω ότι για την σημερινή μας κατάντια φταίνε λιγότερο οι πολιτικοί και περισσότερο οι ακαδημαϊκοί τους οποίους η κοινωνία εμπιστεύτηκε διαθέτοντας σπάνιους πόρους και δίνοντάς τους βήμα δημόσιων παρεμβάσεων καθότι οι περισσότεροι πίστευαν πως ο επιστημονικός τίτλος είναι τεκμήριο εγκυρότητας και αξιοπιστίας.

 

Λυπάμαι αν μιλάω σκληρά αλλά επειδή μάλλον το νεοελληνικό κράτος κατηφορίζει προς το τέλμα αποτελεί χρέος πλέον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Χωρίς να υιοθετώ το περιεχόμενο και για λόγους σύγκρισης και αυτοκριτικής, παροτρύνω όλους να διαβάσουν το έργο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό  βάθος που μόλις κυκλοφόρησε, για δύο τουλάχιστον λόγους: Α) Για να διαπιστώσουν ότι οι εξ Ανατολών «Άλλοι» σε αντίθεση με εμάς από καιρό συγγράφουν χειραφετημένες αναλύσεις συχνά πολύ περιεκτικές και πρωτοπόρες. Β) Για να διαπιστώσουν πως οι θέσεις που πολλοί υποστήριζαν στην Αθήνα για την ομάδα Ερτογάν (εξευρωπαϊσμοί, φιλελεύθεροι εκδημοκρατισμοί κτλ,) ήταν στην καλύτερη περίπτωση ευθύγραμμες απλουστεύσεις και στην χειρότερη παντελώς λάθος.

            Σε λανθασμένες εκτιμήσεις στηρίχθηκε η πολιτική μας, σε λανθασμένες εκτιμήσεις στηρίχθηκε η συμμετοχή μας στα ευρωπαϊκά οικονομικά δρώμενα, σε λανθασμένες εκτιμήσεις χαράχθηκε η διπλωματία μας και σε λάθος πίστα «χόρευαν» οι πολιτικοί μας την τελευταία δεκαετία.

 

Καλή επιτυχία στο συνέδριο, λοιπόν, αλλά προτείνω και ένα συνέδριο αυτοκριτικής των κοινωνικών και πολιτικών επιστημόνων της Ελλάδας για τους οποίους η ελληνική κοινωνία δεσμεύει ανεκτίμητους σπάνιους πόρους.

 

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς

 

Π. Ήφαιστος - P. Ifestos

www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr

 

 

From: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ [mailto:grsociolsoc@gmail.com]
Sent: Wednesday, June 02, 2010 8:14 AM

 

 

 

 

 

 

------------------------------

30.5.2010. Επιστημονική ανεντιμότητα και αναξιοπρέπεια

Επιστημονική ανεντιμότητα σημαίνει πολλά πράγματα. Σημαίνει πρωτίστως να μεταμφιέζεις πολιτική προπαγάνδα ή γνώμες και να τις εμφανίζεις ως επιστημονικές. Σημαίνει συνειδητά να γνωρίζεις πως δεν θεμελιώνεις και κρυμμένος πίσω από το πρόσχημα της «ελευθερίας επιστημονικής έκφρασης» να μεταμφιέζεις λάθη και ψεύδη ως επιστημονικά προσδίδοντάς τους κίβδηλο μανδύα επιστημονική εγκυρότητας και αξιοπιστίας. Και όλα αυτά για κάποια θεσούλα, κάποια κονδύλια ερευνητικά, κάποιες αναρριχήσεις και δεξιώσεις, κάποια ταξιδάκια αναψυχής και κάποιες ακριβοπληρωμένες διεθνικές συνάξεις. Όλα αυτά κανείς άμα είναι πολύ βυθισμένος με το κεφάλι κάτω από το νερό μπορεί και να πιστεύει ότι σωστά πράττει. Ανθρώπινο αυτό. Πολλοί στην ιστορία για λόγους ιδιοτελείς, μικροπρεπείς, φίλαυτους και φιλοτομαριστικούς, πράττουν ότι θέλουν και την εκλογικεύουν ανάλογα. Η ιδιοτέλεια είναι ανθρώπινη και η ιδιοτέλεια καθίσταται βαρβαρότητα όταν παραμένει παντελώς ανεξέλεγκτη. Κάθε λογικός και εχέφρων θα δεχόταν πως η διαφορά βαρβαρότητας και πολιτισμού έγκειται στο γεγονός ότι άνθρωπος καθίσταται πολιτισμένος μέσα στο Πολιτικό γεγονός μιας ευνομούμενης και δημοκρατικής κοινωνίας. Όσο ισχύει αυτό τόσο περισσότερος (πολιτικός) πολιτισμός υπάρχει με αποτέλεσμα η ανθρώπινη ετερότητα να εντάσσεται πολιτικά ελέγχοντας την ιδιοτέλεια μέσα στον συλλογικό βίο, και το αντίστροφο. Κίβδηλη επιστημοσύνη είναι ούτως ή άλλως βαρβαρότητα γιατί κανείς δεν μπορεί να την ελέγξει εκτός και αν υπερτερούν οι πραγματικοί επιστήμονες, πράγμα σπάνιο.

Τώρα γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα λόγω Νταβούτογλου και της σημερινής κυκλοφορίας του βιβλίου του Στρατηγικό βάθος. Απλές κουβέντες. Κάποιοι στην Ευρώπη που μιλούν ελληνικά και  που συχνάζουν στα διεθνικά καταγώγια όπου σε μαθαίνουν να γράφεις κατ’ εντολή –αλλά και κάποιοι άλλοι λιγότερο επιρρεπείς– έλεγαν ότι ο Ερτογάν και η παρέα του είναι περίπου το μέλλον ενός ανθόσπαρτου ελληνικού βίου. Τώρα κυκλοφορεί η αυθεντική κοσμοθεωρία και η αυθεντική στρατηγική μέσα από την κατακλυσμιαία ανάλυση του μέντορά του, του Καθηγητή Νταβούτογλου. Μακριά από εμένα οι αφορισμοί κατά του Νταβούτογλου. Πρώτον, είναι ένα άτομο που αγαπά και πασχίζει για την πατρίδα του και ακόμη και αν βρισκόταν απέναντί μου στο πεδίο μιας μάχης θα τον σεβόμουν (ως αντίπαλο). Δεύτερον, είναι ένας άριστος διεθνολόγος που γράφει για το μεταψυχροπολεμικό περιβάλλον περιγράφοντας πράγματα που εγώ και μερικοί άλλοι στην Ελλάδα λέγαμε μια δεκαετία πριν από αυτόν. Δεν θα τον κατηγορήσω λοιπόν για αυτό. Τρίτον, μπορεί να είναι ένας φοβερός στρατηγιστής που εκτοξεύει την χώρα του στα υψηλότερα σκαλιά της ιεραρχίας ισχύος αλλά ακόμη και ως διεθνολόγος είναι το κατά πόσο η σκέψη του διέπεται από πολιτικό και στρατηγικό ορθολογισμό. Γιατί στις διεθνείς σχέσεις μόνο στην βάση ενός τέτοιου ορθολογισμού μπορεί κανείς να επικοινωνήσει.

Τώρα, για την νομιμότητα, τα νομιμοποιημένα συμφέροντα, την ειρηνική επίλυση των διαφορών, τις απειλές, τις αποτρεπτικές απειλές κτλ, έχω γράφει πολλά και θα γράψω πολύ περισσότερα. Εδώ μόνο θέλω να εκφράσω την αηδία μου για το πόσο φελλοί μπορεί να είναι κάποιοι … Ευρωπαίοι. Τώρα που η αυθεντική νέο-Οθωμανική κοσμοθεωρία και στρατηγική του Ερτογάν είναι στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου. Συγχύστηκαν και άρχισαν να παραμιλούν. Μου είπαν αλλά δεν το άκουσα για κάποιον άγνωστό μου που ως  παπαγαλάκι ονόμασε την νέο-Οθωμανική στρατήγημα. Έτσι στο πόδι και βιαστικά γιατί αισθάνθηκε πόσο ξεγυμνώνονται τα παρακολουθήματα του εκ Πενταγώνου ορμώμενου Βασιλιά (ο Βασιλιάς τους ήταν πάντα γυμνός). Θλίψη μου προκαλεί η κατάντια αυτή. Περιμένω να ακούσω με τα ίδια τα αυτιά του τα μουρμουρητά. Περιμένω και μερικά συγνώμη. Μάλλον μάταια.

Θυμάμαι που διάβαζα κάποιο αρχαίο κείμενο. Και είπε κάποιος σε κάποιον άλλον κυνικό και αφιλότιμο: Γιατί ρε άθλιε τα λίγα φθαρτά σου χρόνια προτιμάς να ζεις σαν κοπρόσκυλο. Δεν έχεις την επιθυμία λίγου αξιοπρεπούς, ενάρετου και αληθούς βίου! Οι ρίζες του de Sade για όσους δεν τον γνωρίζουν είναι αρχαίες. Τα είχανε όλα οι κάτοικοι της Ανατολικής Μεσογείου. Λογικό λοιπόν συχνά να αναδύονται μια το ένα μια το άλλο. Οι συνέπειες για εμάς πάντως αν συμβεί κάτι τέτοιο όπως πάμε θα είναι φρικτές ...

 

------------------------

29.5.2010. Ανάλυση για το χρονικό που ακολουθεί Ειρήσθω Συνέσης εκ Θερμοπυλάρχων.

ί.

Το ότι το νεοελληνικό κράτος μπήκε σε κατήφορο με τελικό αποτέλεσμα την πνευματική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτειακή αποσύνθεση δεν κρύβεται. Ήδη θυμίζει τις τελευταίες δεκαετίες του Βυζαντίου όταν ξεφωνισμένοι, συγχυσμένοι, εξαγορασμένοι, διεφθαρμένοι και προσαρμοσμένοι στην επερχόμενη κατάκτηση δυτικών και ανατολικών ορθών οδήγησαν το ανυποψίαστο υποκείμενο έθνος σε ένα παρατεταμένο σφάξιμο που κορυφώθηκε το 1453 και ολοκληρώθηκε το 1922. Το ότι επίσης το κυπριακό κράτος, ένα δηλαδή από τα τελευταία θύματα του νεοελληνικού κράτους είναι στο χείλος του κρημνού δεν είναι πολύ γνωστό γεγονός, γιατί όχι μόνο αποκρύβεται αλλά και ωραιοποιείται. Το ότι επίσης προηγήθηκε μια πορεία σταδιακής πνευματικής αποσύνθεσης το είχαν καταλάβει από καιρό όσοι είναι ευαίσθητοι και όσοι έχουν αυτιά να ακούνε την βοή των επερχομένων γεγονότων. Το γεγονός που περιγράφει με συντομία ο Λάζαρος Μαύρος στο άρθρο του που ακολουθεί δεν είναι μεμονωμένο. Στην τελευταία του είδους της ηρωική αντίσταση ελλήνων –κατά χουνταίων, τούρκων, άγγλων, αμερικανών και άλλων– έλαβαν χώρα εκατοντάδες τέτοια γεγονότα. Πολλοί τα έζησαν πολλά είναι και καταγεγραμμένα για όσους θέλουν να έχουν μνήμη.

 

Τώρα τέτοια θα πρέπει να διαβάζουν τα μέλη παρηκμασμένων κα εκφυλισμένων κοινωνιών των οποίων τα μέλη αναπόδραστα θα κινδυνέψουν. Μιλώ για μια χώρα βορειοαφρικανική-Μεσογειακή όπου κατοικούν αχθοφόροι μακραίωνων κατακτήσεων. Τυπικοί χαρακτήρας που πρόσεξα όταν την επισκέφτηκα πέρυσι ήταν και οι εξής:

α) αραβοαμερικανός πρώην αξιωματούχος του Πενταγώνου που πίστεψε πως η αραβική αυτή χώρα θα επιβιώσει έστω και συρρικνωμένη αν υποταγεί, συρρικνωθεί εθελουσίως, γίνει έρμαιο μερικών δεκάδων αμερικανοσπουδασμένων και επιστημονικά μεταμφιεσμένων προπαγανδιστών.

β) Ένα από τα πολλά παραπαίδια που έψαχνε να μπει στο πανεπιστήμιο και όταν τον ρώτησαν, όπως μου είπαν, γιατί έκανε παρέα και προπαγάνδισε σύμφωνα με τις υψηλές εντολές κάποιου εντολοδόχου κερδοσκόπου χρηματοδότη απάντησε: Μα για να έχω ψωμί και να ταίζω τα παιδιά μου (τα παιδιά των ηρώων στο σπίτι που περιγράφει ο Μαύρος πιο κάτω που να βρίσκονται άραγες τώρα και πως μεγάλωσαν) (συγκρίνεται αυτό το ψοφοδεές αραβικό ανδρείκελο με τις γιγαντιαίες Υπάρξεις που έπεσαν μαχόμενοι πολεμώντας για την ελευθερία τους, την αξιοπρέπειά τους και την τιμή τους). Και το ίδιο «παιδί» που συνειδητά έτρωγε βρώμικο ψωμί έβαλε τους άραβες πολιτικούς του εξαρτημένου αραβομεσογειακού κράτους να του κάνουν επιτροπή να του φορέσουν πραξικοπηματικά επιστημονικό καπέλο. Αυτό που δεν μπορούσε να πάρει με την αξία του και την δουλειά του, να του το δώσουν άλλοι εγκάθετοι άραβες του εξαρτημένου κράτους.

γ) Τους γλύφτες, σταλτιμπάκους, ημιμαθείς και αμαθείς, ξεφωνισμένους και κουνιστούς, ασθενείς στην ψυχή αλλά και επιστημονικά μεταμφιεσμένους που έχουν μόνο ένα μέτρο μπροστά τους, εκεί ακριβώς στο ένα μέτρο όπου τους σείουν κάποια θεσούλα ή και κάποια αργύρια,

δ) Τους «προοδευτικούς» που έβλεπαν το αραβικό έθνος να αφομοιώνεται μέσα στην μετά-εθνική εποχή των φαντασιώσεών τους με αποτέλεσμα όταν ήλθε ο Αναν (συγνώμη λάθος, ο Μουν εννοουσα) να διαλύσει το κράτος τους έσπευσαν συντεταγμένα και παρατεταγμένα να υπηρετήσουν τον ηγεμόνα.

ε) Τους άραβες συνταγματολόγους που επειδή διείσδυσαν πλέον μέσα στο ξεπεσμένο πολιτικό εξωαραβικά εξαρτημένο σύστημα πήραν κάποια θεσούλα. Και φτύνοντας δηλητήριο αντί επιστημονικά λόγια πρόδωσαν την κοινωνία τους με ψευτο-επιστημονικά λόγια.

στ) Όλα τα εκφυλισμένα θύματα στα πανεπιστήμια όπου επιστημονικά μεταμφιεσμένοι προπαγανδιστές πληρωμένοι από κερδοσκόπους και αλτρουιστές πρώην αξιωματούχους υπηρεσιών συσπειρωμένοι σε διεθνικούς οργανισμούς τους έλεγαν ότι αγαθοεργή και τίμια ήταν η Οθωμανική αυτοκρατορία και κακό και αχρείαστο είναι σήμερα το νέο-αραβικό αυτό κράτος.

Και τα λοιπά και τα λοιπά.

Το θέμα που θέτω πιο πάνω δεν είναι πολιτικό. Είναι αισθητικό και αφορά την παρακμή του ανθρώπινου είδους. Όλα αυτά τα ξεφωνισμένα, ασθενή, αηδιαστικά ανθρωπάκια (έτσι είναι γιατί ενδίδουν συνειδητά ή από δειλία και μικροψυχία) του αραβομεσογειακού κράτους, συγκρίνετέ τα με τις γιγαντιαίες υπάρξεις των ελλήνων πριν τρις περίπου δεκαετίες. Τώρα βέβαια, καλύτερα να μην αρχίσω να περιγράφω πως είναι σήμερα οι απόγονοι αυτών των γιγαντιαίων υπάρξεων στο νεοελληνικό και στο υπό διάλυση κυπριακό κράτος. Εγώ εδώ απλά σύγκρινα τις Μεγάλες Ελληνικές Υπάρξεις που περιγράφει ο Λάζαρος Μαύρος με κάποιο αραβομεσογειακό κράτος. Δεν λέω ότι οι άραβες είναι αυτοί που περιγράφω. Λέω μόνο για το αραβομεσογειακό κράτος που έτυχε να επισκεφτώ, ένα από τα πολλά δηλαδή αραβικά κράτη, το οποίο πήρε τον κατήφορο. Οι συγκρίσεις δικές σας. Καταλήγω πάντως λέγοντας ότι οι έλληνες δεν έχουν πολλά κράτη όπως οι άραβες. Έχουν μόνο δύο και αμφότερα όπως φαίνεται εκπνέουν.

 

Ειρήσθω Συνέσης εκ Θερμοπυλάρχων

Λάζαρος Μαύρος, Σημερινή

Σάββατο, 29 Μαΐου 2010

Δ Ε Κ Α Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Ι Σ πολεμιστές της ΕΦ, με καλάσνικοφ, τσέχικα και χειροβομβίδες, πρόχειρα ταμπουρωμένοι σε σπίτι της σκλαβωμένης ήδη Κερύνειας. Ανατολικά του Γ.Σ. Πράξανδρος. Τους κύκλωσαν, μ' άρματα και πεζικό οι Τούρκοι εισβολείς, Τετάρτη 24 Ιουλίου 1974. Σ' ένα φορτηγό οι Αττίλες είχαν ήδη δεμένους άλλους έξι αιχμαλώτους, φαντάρους του 251ΤΠ. Αρπάζουν από 'κεί τον Θεράποντα Κωνσταντίνου και τον εξαναγκάζουν να πάει στους ταμπουρωμένους το τελεσίγραφο ότι έχουν πέντε λεπτά να παραδοθούν.

«Ακούγεται το σπάσιμο του γυαλιού της σιδερόπορτας κι από μέσα η φωνή που τον καλεί ν' απομακρυνθεί, γιατί δεν επρόκειτο να παραδοθούν, αλλά θα έδιναν μάχη μέχρι τέλους. Ο Θεράπων επιμένει ότι αν δεν τον άφηναν να πάει κοντά τους, οι Τούρκοι θα εκτελούσαν τους πέντε συντρόφους του. Του ανοίγουν. Τους λέει τ' όνομα και τη μονάδα του. Του συστήνονται έφεδροι και τού απαντούν: «Δεν πρόκειται να τους κάνουμε το χατίρι. Φύγε γιατί τελειώνει ο χρόνος. Κι αν ζήσει κάποιος από εσάς, να θυμάστε ότι εδώ 14 έφεδροι έδωσαν μάχη και έπεσαν. Δεν παραδόθηκαν. Αυτό να θυμάσαι πάντα Θεράποντα, αν αυτά τα σκυλιά σ' αφήσουν να ζήσεις. Φύγε τώρα αδέλφι και καλή τύχη».

Ακολούθησε κόλαση πυρός. Πολυβόλα και κανονιές. Απ' το βομβαρδισμένο σπίτι, όσοι προς στιγμήν γλύτωσαν, όρμησαν γαζώνοντας κατακτητές. Πολέμησαν ώς την τελευταία τους πνοή: «Πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών», κατά πώς μήνυσε κι ο τελευταίος Έλλην Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, παραμονές της αποφράδος 29ης Μαΐου 1453 στον Πορθητή της Πόλης. Ουδείς από τους 14 επέζησε. Τους άλλους έξι φαντάρους, γονατιστούς και δεμένους τους παρέταξε λυσσασμένος Τούρκος αξιωματικός. Εκτέλεσε τους πέντε, έναν-έναν με το Τόμσον βολή κατά βολή. Θεία πρόνοια, ξέφυγε ο Θεράπων.

Μέχρι και τον Οκτώβρη του 1974 τον έκρυβε η εγκλωβισμένη οικογένεια του Τάκη Φουρουκλά, στα Θέρμια της σκλαβωμένης Κερύνειας. Και τη συγκλονιστική μαρτυρία του την έγραψε στο βιβλίο «Απόδραση από την κόλαση» ο Ανδρέας Β. Πέρδικος.

Χ Θ Ε Σ ΚΗΔΕΥΤΗΚΑΝ στην προσφυγιά τα Κόκκαλα τα Ιερά ενός ακόμη αγνοούμενου 36 χρόνια ηρωικού πολεμιστή της περιοχής του Γ.Σ. Πράξανδρος: Του έφεδρου λοχία καταδρομέα Συνέση Βασίλη Τσούνταρου 24χρ., από το σκλαβωμένο Ριζοκάρπασο, απόφοιτου Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ενός ακόμη Αυξεντιωμένου Θερμοπύλαρχου του '74. Με τα ίχνη τού μέχρις εσχάτων ηρωισμού, στα μαρτυρικά οστά του.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΕ 27.5.10
Η «ισχυρή πρόοδος» είναι το νέο πιστοποιητικό που προσθέτει στους διεθνείς ύμνους του υπέρ Τουρκίας, ο ΓΓ του ΟΗΕ, στη νυν φάση των ανέκαθεν χρησιμοτάτων, ΜΟΝΟ για τον Αττίλα, «διακοινοτικών συνομιλιών», για να υποκύψει επιτέλους στη λύση της 3ης Τουρκοκρατίας ο κυπριακός Ελληνισμός; Εκείνο το «ισχυρότατο όπλο» της «διεθνούς αξιοπιστίας» του Ε/κ συνομιλητή την παρήγαγε;

Πηγή: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_3916.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0pIML5hkN

 

------------------------------------------

Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010

Σημ. Π. Ήφαιστου. Προβλέπω ότι κάποια επιστημονικά φρικιά θα τρέξουν εκεί στην Χίο και στην Μυτιλήνη α) να αγαπήσουν τον «Άλλο», β) να κοινωνικοποιήσουν τον «Άλλο», γ) να χορέψουν ζεϊμπέκικο με τον άλλο, δ) να κουμπαρέψουν (ή και να παντρευτούν με όρους νεό-Οθωμανικού δικαίου) τον «Άλλο» ….

 

Υτερόγραφο1. Γιατί Μιτυλιναίε και συ Χιώτη φίλε τους κάνεις τόση παρέα αυτούς τους «Άλλους». Τι κερδίζεις φίλε φθαρτέ και πεπερασμένε αν χάσεις το σπιτάκι των γονέων σου εκεί στα ακριτικά νησάκια ….

 

Υστερόγραφο 2. Για να μιλήσουμε σοβαρά τώρα, για να καταλάβετε τι κάνουν οι Τούρκοι, διαβάστε Νταβούτογλου, Το στρατηγικό βάθος που κυκλοφορεί απ’ ότι μαθαίνω αύριο. Θα κατανοήσετε γιατί εμείς κινούμαστε προς τα Σόδομα και Γόμορρα και οι Τούρκοι ανεβαίνουν τα σκαλιά της ισχύος …

 

Τουρκική άσκηση απέναντι από την Χίο με βλέψεις

Ευρείας έκτασης στρατιωτική άσκηση απέναντι από την Νότια Χίο, με την συμμετοχή του αποβατικού δυναμικού της ναυτικής βάσης της Φώκαιας (Στρατιά του Αιγαίου), πραγματοποίησαν οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις. Κινήσεις στο «μέτωπο» της Σμύρνης

Με τον κωδικό «Ζαφείρι και Κοράλλι» και με την επωνυμία «Έφεσος 2010», η άσκηση προέβλεπε απόβαση με συμμετοχή κομάντος, αλεξιπτωτιστών, ενός μη επανδρωμένου αεροσκάφους και αποβατικών σκαφών, καθώς και με νυκτερινή αεροπορική κάλυψη από μαχητικά F4 και F16.

Συμμετείχαν περίπου 7.000 αξιωματικοί και στρατιώτες. Το κύριο βάρος δόθηκε σε νυκτερινούς ελιγμούς κατά την απόβαση. Δεν αναφέρεται πουθενά υπαρκτός εχθρός, αλλά καθίσταται σαφές πως η άσκηση είχε ως στόχο της μεγάλα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Η άσκηση, που διενεργείται κάθε χρόνο, πραγματοποιήθηκε λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη του Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα και μετά τις δηλώσεις -κυρίως από την πλευρά της Τουρκίας- περί μείωσης εξοπλισμών και άλλα συναφή.

Το σενάριο της απόβασης
«Ελάχιστες Ένοπλες Δυνάμεις στον κόσμο έχουν την δυνατότητα να διενεργήσουν τέτοια άσκηση» τιτλοφορεί με έντονη εθνικιστική διάθεση η εφημερίδα «Χουριέτ», η οποία, ωστόσο, όπως και τα υπόλοιπα ΜΜΕ της Τουρκίας, δεν εξηγεί επαρκώς τους λόγους που ωθούν τις Ένοπλες Δυνάμεις της γειτονικής χώρας να πραγματοποιούν άσκηση τέτοιου μεγέθους και, κυρίως, τέτοιας επιθετικότητας, με την χρήση πολεμικού υλικού τελευταίας τεχνολογίας και με την μαζική συμμετοχή επιλέκτων μονάδων.

Η άσκηση πραγματοποιήθηκε λίγα μίλια από την Χίο, δίπλα από τον Τσεσμέ, υπό την διοίκηση της 4ης Στρατιάς, η οποία δημιουργήθηκε με αποκλειστική αρμοδιότητα το θέατρο πολεμικής σύγκρουσης στο Αιγαίο.

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/05/blog-post_6356.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0p7gb7LlC

 

-----------------

16.5.2010.«κοινωνικοποίηση» της Τουρκίας και τα «στρατηγήματα του Νταβούτογλου».

Το άρθρο μου στο σημερινό «Έθνος» της Κυριακής που συνοδευόταν από αποσπάσματα από το Στρατηγικό Βάθος του Νταβούτογλου προκάλεσε συμφόρηση ηλεκτρονικών μηνυμάτων. Συγχαρητήρια, βασικά γιατί πήρα την ευκαιρία να φωτίσω το μεγάλο αυτό ζήτημα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με την αυθεντική ανάλυση του μέντορα της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας των δέκα τελευταίων χρόνων. Κάπου είναι και ένα γκάλοπ για τι είδους συζήτηση θα προκαλέσει η κυκλοφορία του Στρατηγικού βάθους.

Βασικά, κυμαίνονται από εκείνους που θεοποιούν την Νταβουτόγλεια κοσμοθεωρία και στρατηγική μέχρι εκείνους που λένε ότι δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα να επιτύχει το παραμικρό και ότι πιθανότατα θα καταστρέψει την Τουρκία. Ενδιαμέσως βρίσκονται πιο ψύχραιμες αναλύσεις όπου λαμβάνουν υπόψη την εσωτερική πολιτική, τα διεθνοπολιτικά δεδομένα, τις μακροϊστορικές τάσεις στον μουσουλμανικό κόσμο, τα δεδομένα στον κόσμο των ανατολικών εθνών συμπεριλαμβανομένων αυτών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τα δεδομένα στις περιφέρειες, τα δεδομένα της ηγεμονικής διαπάλης, την ανάδειξη νέων δυνάμεων και την παρακμή παλαιότερων, τις αντιθέσεις των δυτικών κρατών τα οποία μετά την «απώλεια του εχθρού» στην μεταψυχροπολεμική εποχή δεν έχουν σταθεροποιήσει ένα κοσμοθεωρητικό ή και τακτικό προσανατολισμό και τις δυναμικές που αναπτύσσονται από την σύνθετη και άναρχη συμπλοκή όλων των πιο πάνω στην διεθνοπολιτική παλαίστρα.

Τώρα, δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τα πάνελ των τελευταίων ημερών με την ευκαιρία της … άφιξης της τουρκικής κυβέρνησης  στην Αθήνα. Φαίνεται όμως ότι πολλά διαμείφθηκαν αν κρίνουμε από τα ηλεκτρονικό μήνυμα που πήρα αργά το απόγευμα. Το παραθέτω αυτούσιο καθότι το βρίσκω πολύ περιεκτικό και ουσιαστικό.

 

«Αγαπητέ κ Καθηγητά, τελικά έχετε πολύ δίκαιο όταν γράφετε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ατιμία στην ζωή από το να μεταμφιέζεσαι ιερά ακαδημαϊκά άμφια και να κάνεις φτηνή πολιτική προπαγάνδα.  Πολλά λέχθηκαν στα πρόχειρα πάνελ που στήθηκαν άλλα πρόχειρα και άλλα ολοφάνερα πολύ μελετημένα και ύποπτα οργανωμένα. Δεν θα σταθώ σε κάποια ενδιαφέροντα. Στέκομαι μόνο στο εξής γεγονός: Κάποια γιουσουφάκια με ελληνικά ονόματα (εδώ που τα λέμε μιλάω για ένα μόνο που τους αντιπροσώπευσε επαξίως) γυρνούσαν από κανάλι σε κανάλι, με στόμφο έλεγαν τις ίδιες ανούσιες εκλογικεύσεις και κυρίως μας περνούσαν για φυτά. Γιατί; Επειδή είναι την τελευταία ενάμιση δεκαετία έθρεψαν τον καταστροφικό κατευνασμό της Ελλάδας … «κοινωνικοποιώντας» την Τουρκία και εκθειάζοντας την πολιτική Ερτογάν ως σωστά προσανατολισμένη προς ανθόσπαρτους ελληνοτουρκικούς τόπους. Τόσα χρόνια ήταν καλός ο Ερτογάν, ο Γκιουλ και η παρέα του. Όμως, τώρα φαίνεται αισθάνθηκαν πως μπορεί κανείς να ελέγξει τις ανοησίες που λέγανε. Έτσι, χωρίς πολλές-πολλές εξηγήσεις και χωρίς να αιτιολογούν αυτή την θέση, το γυρίσανε στον Νταβουτοπεσσιμισμό. Τι είναι αυτό; Μα ανακάλυψαν ότι πρόκειται για «στρατήγημα» και όχι για στρατηγική καθότι αυτό φαίνεται πώς να είναι στρατηγική δεν βολεύει τους αποτυχημένους των οποίων είναι παρατρεχάμενοι στα υπουργεία τους, στα αιγαιακά κονδύλια και πάει λέγοντας. Χωρίς να είμαι προφήτης, προβλέπω το εξής: Τους έχω ικανούς εκεί που μέχρι τώρα δικαιολογούσαν τον Ερτογάν καλώντας μας να τον κατευνάσουμε επειδή στην δυαρχία Στρατού – ισλαμιστών οι τελευταίοι ήταν δήθεν οι καλοί, να ανακαλύψουν τώρα ότι πρέπει να κάνουμε το αντίθετο. Δηλαδή να αρχίσουμε να κατευνάζουμε τους στρατηγούς της Άγκυρας για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τον … κακό Νταβούτογλου. Άμα τους συναντήσετε κύριε καθηγητά πες τε τους: Έλεος η αθλιότητά τους …»

 

Απαντώ στον φίλο: Δεν θα τους συναντήσω και αν τύχει  θα κοιτάξω αλλού και θα κλείσω την μύτη μου. Επειδή όμως η ανάλυσή σου δείχνει ότι είσαι γνώστης πολλών, σε καλώ δημόσια να κατονομάσεις. Δεν τους βρίζεις αν τους πεις ότι είναι αντιφατικοί και λανθασμένοι και ότι αυτό δεν συνάδει με την πάγιους κώδικες επιστημονικής και ακαδημαϊκής δεοντολογίας. Είναι αυτό που εγώ εδώ και πολλά χρόνια λέω πως αν το κανείς το κάνει ανεπίγνωστα είναι αξιοθρήνητος και αν το κάνει συνειδητά διαπράττει κατ’ εμένα το χειρότερο ανθρώπινο έγκλημα, δηλαδή την μεταμφιεσμένη πολιτική προπαγάνδα που παραπλανεί τους αποδέκτες γιατί ο «κοσμάκης» νομίζει πως ο επιστημονικός τίτλος είναι τεκμήριο αντικειμενικότητας, αξιοπιστίας, ανιδιοτέλειας και εγκυρότητας. Ακόμη, όπως έγραψα στο τελευταίο μου έργο, η ιστορία καταμαρτυρεί πως οι διανοούμενοι ανεπίγνωστα σίγουρα ήταν συχνά οι ηθικοί αυτουργοί γεγονότων που γέμιζαν μεγάλα νεκροταφεία. Ο κατευνασμός, σε κάθε περίπτωση, πάντα οδηγεί τον αδύναμο σε πόλεμο ή συρρίκνωση και μεγάλες ζημιές.

Εγώ βέβαια υποψιάζομαι ποιοι ή ποιος είναι ο παπαγάλος των εφήμερων κατευναστικών, αντιφατικών και επικίνδυνων εκλογικεύσεων. Μια απλή υποψία βέβαια. Ούτως ή άλλως, εδώ και πολλά χρόνια ακόμη και στα ακαδημαϊκά μου κείμενα έχω πει ότι δεν καταδέχομαι να αναφέρομαι ονομαστικά σε τέτοια θλιβερά και αξιοθρήνητα φαινόμενα.            

 

--------------------------------------------------------------

15.5.2010. Έλεος, όχι και τον Θεοδωράκη.

Πήρα πολλά μηνύματα για να σχολιάσω την επίσκεψη της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας στην Ελλάδα χθες και σήμερα. Δεν έχω να πω και πολλά καθότι τέτοια πανηγύρια δεν με συγκινούν αλλά μόνο με θλίβουν. Λέω μόνο τρία πράγματα.

    Πρώτον, αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος. Ένα εξαιρετικά σημαντικό κείμενο όπου εκεί μεταξύ πολλών άλλων περιγράφει επακριβώς τον εργαλειακό ρόλο τέτοιων κινήσεων της τουρκικής διπλωματίας. Όπως εξηγώ σε άλλη σελίδα που μόλις άνοιξα προσθέτοντας ακόμη μια στις υπόλοιπες για την Τουρκία, αυτό το κείμενο είναι εγχειρίδιο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής της πολιτικής ηγεσίας της οποίας ηγείται ο Ερτογάν ενώ περιγράφει σε βάθος και πλάτος την κοσμοθεωρία και την στρατηγική των νέο-Οθωμανών. Πέραν δαιμονοποίησης ή θεοποίησης λέω μόνο ότι  πρόκειται για ανάλυση που δεν αφήνει πλέον πολλά περιθώρια για τις συνήθεις εικασίες και ύπουλες υποθέσεις για την τουρκική εξωτερική πολιτική. Ο Νταβούτογλου είναι ένας σοβαρός επιστήμων. Λογικά και σε αντίθεση με το πλήθος ελλήνων-«επιστημόνων»-παπαγαλάκια που είδαμε να περιφέρονται στις τηλεοράσεις για να εκλογικεύσουν τους γελοίους μας κατευνασμούς, ο Νταβούτογλου επιχειρεί να αναδείξει το τουρκικό εθνικό συμφέρον. Τι άλλο να περιμένει κάποιος από ένα τούρκο διεθνολόγο! Για εμένα που επιχειρώ να κατανοήσω επακριβώς και σωστά την Τουρκία είναι θησαυρός όπως υποθέτω θα είναι για κάθε άλλο που δεν θέλει να νεφελοβατεί. Πέραν αυτού, στο δικό μου πεδίο, την στρατηγική ανάλυση, η γνώση του αντιπάλου και των άλλων κρατών αποτελεί προϋπόθεση αξιόπιστης εθνικής στρατηγικής.

    Δεύτερον, επειδή εγώ έχω ήδη διαβάσει την ανάλυση του Νταβούτογλου δεν με εκπλήττει το γεγονός ότι μιλούσε στην Αθήνα ως Σουλτάτος. Ήταν μεθοδευμένο, υπολογισμένο και με συγκεκριμένους στόχους. Αποτελεί προάγγελο, εξάλλου πολλών εξελίξεων απέναντι στην Ελλάδα που εδώ και καιρό στερείται εθνικής στρατηγικής. Την εθνική στρατηγική από καιρό την εξαέρωσαν οι κατεργάρηδες της μετά-εθνικής εποχής και οι ειδικοί του εθνομηδενισμού που από καιρό κηρύττουν το τέλος των εθνών, της κυριαρχίας και των κρατών για να περιγράψουν ένα κόσμο κερδοσκόπων, πρακτόρων και ανόητων συνοδοιπόρων τους στα διεθνή καταγώγια. Άξιος ο μισθός, των κατεργάρηδων. Συνεχίζουν μια μακρά παράδοση συνειδητών ή ανεπίγνωστων ή και απλά δειλών και λιγόψυχων νενέκηδων, εφιαλτών και μηδιζόντων. Τους συναντάς σε κάθε κατάσταση, κάθε εξουσία, κάθε εξάρτηση, κάθε κατάκτηση. Εκπληρώνουν τον πιο αποκρουστικό και αηδιαστικό ρόλο στον ατελή μας κόσμο.

    Τρίτον, ο Μίκης Θεοδωράκης τι έφταιγε! Τι βεβήλωση ήταν αυτή να σύρουν τον ιερό μας γέροντα στα κατευναστικά τους παιχνίδια! Έλεος … Τι επικοινωνιακή πλεκτάνη και αυτή. Και για του λόγου το αληθές διαβάστε πιο κάτω στην παρούσα σελίδα δηλώσεις του Μίκη που καταθέτει θέσεις επί συγκεκριμένων θεμάτων που δεν μπορούν να έχουν αλλάξει σε μερικές μέρες. Έστω και αν τον έπεισαν να τις αλλάξει, όμως, ήταν τόσο απαραίτητο για τις εφήμερες εκλογικεύσεις τους! Δεν σκέφτηκαν κάτι άλλο λιγότερο ανίερο!

 

------------------------------------------

13 Μάιος 2010 Νικόλαος Α. Σταύρου, Ελευθεροτυπία, , Πώς στην περίπτωση της Ελλάδας τετραγωνίστηκε ο κύκλος

 

Παρά την έγκριση του «πακέτου βοήθειας», η Ελλάδα μπήκε σε μια επικίνδυνη και προσχεδιασμένη εποχή κοινωνικοπολιτικής αποδόμησης.

Μη όντας οικονομολόγος, θα αποφύγω κάθε συζήτηση σχετικά με τεχνικά θέματα για τη δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει και θα απορρίψω ευθέως τους οποιουσδήποτε ισχυρισμούς περί διεθνών ανησυχιών για την ευημερία του ελληνικού έθνους. Δεν υπάρχει καμία. Αντιθέτως, υπάρχουν στοιχεία για το ότι επί δύο δεκαετίες η Ελλάδα δεχόταν διασταυρούμενα πυρά από περιφερειακές και παγκόσμιες δυνάμεις, που έκλιναν προς την αναδιαμόρφωση των βαλκανικών συνόρων και του στρατηγικού περιβάλλοντος σε μια ευμετάβλητη περιοχή.Εχω επανειλημμένως γράψει για τη βαθιά νοσταλγία μεταξύ των απατεώνων και των απογόνων των χρηματιστών της οθωμανικής εποχής για τον βαλκανικό χάρτη όπως ήταν διαμορφωμένος πριν από το 1912. Σε αυτό το πλαίσιο, η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως χώρα όπου ο «καπιταλισμός της καταστροφής» μπορεί να επιβληθεί με μέσα που φθάνουν οριακά πριν από τον πόλεμο, με απώτερο σκοπό τον ταυτόχρονο επαναπροσδιορισμό της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής.

Κατά τη γνώμη μου, οι μεθοδεύσεις της δεκαετίας του 1990 κορυφώθηκαν στη σημερινή ισχυρή καταιγίδα. Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με την εθνική χρεοκοπία, την αστική γκετοποίηση, έναν εν εξελίξει εθνικό κατακερματισμό, την παρατεταμένη εξωτερική παρέμβαση, την κοινωνική αναταραχή και την εκ νέου εκτόπιση των γηγενών από τους περιφερόμενους απατεώνες που κολυμπούν στα δώδεκα τρισεκατομμύρια δολάρια που έκλεψαν από το αμερικανικό κράτος. Οι «αμερικανικής κατασκευής» απατεώνες αναζητούν διακαώς επενδυτικά κελεπούρια. Αν δεν μπορούν να τα βρουν, μπορούν σταθερά να κατασκευάσουν μερικά, με τη βοήθεια των Ευρωπαίων τραπεζιτών που παίζουν στοιχήματα στις αποτυχίες, ή μέσω της αθέμιτης εκμετάλλευσης των νομισμάτων, των παραγώγων, των ρίσκων, της αβεβαιότητας και ανάλογων αποστομωτικών κινήσεων.

Ηπερίπτωση της Ελλάδας είναι πράγματι μοναδική. Πρόκειται για κάτι περισσότερο από έναν εύσημο τρόπο περιθωριοποίησης της χώρας και μπορεί να αναδειχθεί σε μια δοκιμή για το πώς η ευρωζώνη μπορεί να αποδομηθεί και να επιστρέψουν οι παλιές καλές μέρες της απεριόριστης εκμετάλλευσης των εθνικών νομισμάτων από τους διαχειριστές των hedge funds και των τραπεζικών κολοσσών. Στην περίπτωση της Ελλάδας τετραγωνίστηκε ο κύκλος: οι χρηματιστές δημιουργούν πρόβλημα μεγιστοποιώντας τα ρίσκα, αδέξιες κυβερνήσεις ζητούν τις «συμβουλές των ειδημόνων» για να αντιμετωπίσουν τα αναπόφευκτα. Δυστυχώς ζητούν συμβουλές από τους ίδιους ενόχους που δημιούργησαν το πρόβλημα. Οταν, δε, και οι νέες συμβουλές αποδεικνύονται σφαλερές, οι «σύμβουλοι» παίρνουν τα ρέστα τους και κάνουν τόπο για το ΔΝΤ και τους διαχειριστές των hedge funds. Στην αναζήτηση ψευτών για να μαγειρέψουν τα βιβλία της, η Ελλάδα επέλεξε τον καλύτερο στον τομέα τους: την Goldman Sachs.

Από τη στιγμή που δρομολογήθηκε μια διαδικασία χρεοκοπίας, το έδαφος ήταν πρόσφορο για τις μεγάλες δυνάμεις να φορτώσουν τα στρατηγικά τους πακέτα στους ώμους ενός προεπιλεχθέντος στόχου, όπως η Ελλάδα. Ας θυμηθούμε ότι ένα τεστ αντοχής του ελληνικού οικονομικού τομέα διενεργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του '90 για στρατηγικούς λόγους. Η τότε έφοδος των Σόρος και Ιρβιν Τραστ στη δραχμή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ήταν πολύ ισχυρή για μια μετωπική επίθεση. Τότε ξεπεράστηκε η κρίση στην κούρσα του εθνικού νομίσματος, αλλά εξετέθησαν ωστόσο οι αδυναμίες τη χώρας. Ο Σόρος και η παρέα του γνώριζαν ότι θα υπήρχε και «επόμενη φορά». Η επόμενη φορά ήταν προβλέψιμη, αλλά συχνά οι προβλέψεις καταλήγουν ως φωνές βοώντων εν τη ερήμω όταν οι διαμορφωτές της πολιτικής συγχέουν την εικόνα με την πραγματικότητα.

Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι τα Βαλκάνια βρίσκονταν στο επίκεντρο μιας γεωστρατηγικής μεταμόρφωσης πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. Η σημερινή ελληνική κατάσταση μπορεί να ερμηνευθεί ως ωρίμανση των «μεγάλων σχεδίων» που καταστρώθηκαν στη δεκαετία του '90. Οι διαμορφωτές της ελληνικής πολιτικής και τα διανοητικά κουταβάκια που ενστερνίστηκαν τότε την ιδέα υποβίβασης της εθνικής κυριαρχίας και την αντικατάστασή της με νόμους της παγκοσμιοποίησης, αγνόησαν ή δεν αντιλήφθηκαν καθόλου τα σχέδια διάσπασης συμπαγών κοινωνιών. Ας απαριθμήσουμε, λοιπόν, τι δεν έγινε αντιληπτό και τι πρόκειται ν' ακολουθήσει, αν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις:

1 Οταν το 1991 άλλαξε η κυβέρνηση στις ΗΠΑ, τα ακαδημαϊκά «αποδημητικά πουλιά» της συνομοταξίας των Δημοκρατικών μαζεύτηκαν στην Ουάσιγκτον φωνάζοντας χαρωπά: «Εχω μια απάντηση, παρακαλώ κάντε μου μια ερώτηση». Ανυπομονούσαν να ξαναφτιάξουν το παγκόσμιο σύστημα και τον κόσμο «αναπτύσσοντας» μια νέα μεγάλη στρατηγική που θα διασφάλιζε την αιώνια φήμη τους. Μεταξύ των πρώτων αποδημούντων ήταν ο Τζόσεφ Νάι από το Χάρβαρντ, που εγκαταστάθηκε στο Πεντάγωνο όπου γεννήθηκε και επωάστηκε το αβγό «ήπια ισχύς». Το έχαψαν αμέσως οι πρωτοκουλτουριάρηδες και οι συντονισμένες με την Ουάσιγκτον ελληνικές ελίτ, που η «μαλακιά δύναμη» τους φάνηκε ως μαγική φόρμουλα για τη λύση όλων των ελληνικών εθνικών θεμάτων: ήπια ισχύς και συναντήσεις τύπου Νταβός με απειλητικούς γείτονες ήταν η προσέγγιση για κάθε περίπτωση. Ως εναλλακτική, που δεν ελήφθη ποτέ στα σοβαρά, η Ελλάδα θα απειλούσε κατ' επανάληψη να ασκήσει βέτο σε οποιουσδήποτε μελλοντικούς υποψηφίους ένταξης στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. που απειλούσαν καίρια συμφέροντα.

2Το διάστημα 1990-92, «ειδικοί» που συμμετείχαν σε γνωστές δεξαμενές σκέψης, ανάμεσά τους το Ινστιτούτο Brookings, «προέβλεψαν» (θα έλεγα ενθάρρυναν) τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ως μια δοκιμή στη «μεταβίβαση εξουσίας» σε περιοχές και υποπεριοχές στην υπάρχουσα ακόμη τότε Σοβιετική Ενωση. Αλλά στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, επελέγη η σκληρή δύναμη (λέγεται πόλεμος) αντί της «μαλακής ισχύος» για έναν άλλο λόγο: ήταν εκεί που το ΝΑΤΟ δοκίμασε την αλλαγή δόγματός του από αμυντική σε επιθετική συμμαχία υπό το πρόσχημα «επιβολής ειρήνης». Ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης ήταν παρών κατά τη δραστική αυτή αλλαγή στη συνάντηση των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ στη Ρώμη, αλλά προφανώς του διέφυγε η σημασία της.

3 Το 1993, ο Σάμιουελ Χάντινγκτον παρουσίασε τη μεγάλη του στρατηγική στο δοκίμιό του «Η σύγκρουση των πολιτισμών» (Foreign Affairs, καλοκαίρι 1993) στο οποίο περιέγραψε την Ελλάδα ως μια «ανωμαλία» σε δυτικούς πολιτισμούς και συλλογικές οργανώσεις. Το 1995 πήγε ένα βήμα πιο πέρα συνιστώντας την αποβολή της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Κατά την άποψή του, «η Ελλάδα είναι μια ανωμαλία, ο Ορθόδοξος παρείσακτος στους δυτικούς πολιτισμούς... (και) δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις αρχές και τα ήθη και των δύο» (Η σύγκρουση των πολιτισμών και η αναδόμηση της παγκόσμιας τάξης, σελ. 162-63).

4 Ο Ρόμπερτ Κάπλαν, «θεωρητικός» θαυμαστής ισοπεδωμένης υφηλίου (πιθανόν για εύκολη διέλευση του χρήματος) και συγγραφέας του έργου «Τα Βαλκανικά Φαντάσματα», «συμπλήρωσε» την ιδεολογία του Χάντινγκτον ανακηρύσσοντας την Ελλάδα μέρος της Μέσης Ανατολής! Γράφοντας στην επιθεώρηση «New Republic» (2 Αυγ. 1993), ο Κάπλαν χρησιμοποίησε το γεωγραφικό του νυστέρι για να παραχωρήσει τα Βαλκάνια εκεί όπου ανήκαν πριν από το 1912. «...η περιοχή των Βαλκανίων», δήλωσε, «εκτός από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, είναι η Μέση Ανατολή».

Πρόθυμος να καλοπιάσει την κυβέρνηση Κλίντον να βομβαρδίσει τους Σέρβους, προέτρεπε σε χρήση «σκληρής δυνάμεως» στα Βαλκάνια (το ένα τμήμα της Μέσης Ανατολής) για να στείλει μήνυμα στο άλλο της τμήμα. «Μία πολιτική αδυναμίας σε μία περιοχή της Μέσης Ανατολής θα δυσκολέψει τον εξαναγκασμό σε συναινέσεις λαών σε άλλη». Ούτε λίγο-ούτε πολύ, τα Βαλκάνια προσφέρονταν και για λύση του Μεσανατολικού προβλήματος! Ταυτόχρονα, Αμερικανοί αξιωματούχοι εξυμνούσαν την εθνική «ποικιλομορφία» όπως υπήρχε όταν οι Ελληνες ήταν μειονότητα στη Θεσσαλονίκη.

5Γρήγορη προώθηση της προϊούσας κρίσης: Σε ένα κύριο άρθρο («New York Times», 25 Απριλίου 2010), ο Κάπλαν επιστρέφει στο θέμα του Χάντινγκτον: ότι η Ελλάδα είναι μία ανωμαλία στην Ευρωπαϊκή Ενωση. «Υπάρχει ένα βαθύτερο αίτιο για την ελληνική κρίση που ουδείς τολμά να αναφέρει επειδή συνεπάγεται μία μοιρολατρική αποδοχή: τη γεωγραφία», γράφει ο Κάπλαν. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα δεν ανήκει στη ζώνη του ευρώ. Ομως, σπρώχνοντας την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη προϋποθέτει έναν διαφορετικό ρόλο για την Τουρκία.

6Ο Γκράχαμ Φούλερ του Rand Corporation παρείχε ένα μοντέλο και ο Πολ Κένεντι του Yale το εξευγένισε στο σύγγραμμά του «Κρίσιμα κράτη». Και οι δύο συνέστησαν κατεδάφιση του κεμαλισμού και της κοσμικότητας, συγχώνευση εθνικισμού και Ισλάμ σε ένα νέο κράμα που βαφτίστηκε «Νεο-Οθωμανισμός», που προτιμάται για την αναστήλωση της τουρκοαραβικής φιλίας. Αυτό θα επέτρεπε στην Αγκυρα να παίξει έναν κρίσιμο ρόλο εκτός συνόρων, εκτεινόμενο από τον Περσικό Κόλπο μέχρι το Σαράγιεβο, ένα ρόλος πολύ δύσκολο υπό κεμαλικό εθνικισμό. Τέτοια δύναμη, σύμφωνα με τους νέους κηδεμόνες, δεν πρέπει «να αποτελεί τη φούντα της ουράς της Ευρώπης» αλλά της ανήκει ρόλος περιφερειακού τοποτηρητή. Σε αυτό το μοντέλο, δυσοίωνα αποκαλούμενο «Στρατηγικός Χώρος στην Εγγύς Ανατολή», η Ελλάδα, ξανά, αντιμετωπίζεται ως «μία ανωμαλία» διότι ανήκει στην Ε.Ε. και όχι στη «Μέση Ανατολή» που παραδόξως ανήκε υπηρεσιακά στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ μέχρι το 1972. Ευρισκόμενη ακριβώς στο κέντρο του «Βαλκανικού τμήματος» της Εγγύς Ανατολής, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνονται μερικοί, αλλά ανήκοντας στην Ε.Ε., περιπλέκει την αναγέννηση του Οθωμανισμού και τη νοσταλγία όσων ονειρεύονται νέους σουλτάνους να επιβλέπουν έφιπποι τους Αραβες.

Τα παραπάνω αποτελούν μία μικρή, πολύ μικρή συζήτηση για το στρατηγικό περιβάλλον στο οποίο προστίθεται η τρέχουσα κρίση της Ελλάδας. Περαιτέρω αναλύσεις των μελλοντικών επιπτώσεων είναι εύκολες. Ωστόσο, θα προσθέσω τη γνώμη μου για την άμεση απήχηση της παρουσίας του ΔΝΤ στην Ελλάδα -της μπουλντόζας που έχει ισοπεδώσει τον εθνικό πλούτο διεθνώς και τον έχει μεταφέρει σε οικονομικούς ολιγάρχες υπό το πρόσχημα της αποδοτικότητας.

1 Ο πυρήνας της «μαλακής ή ήπιας δύναμης» της Ελλάδας ήταν το τραπεζικό σύστημα και η περιφερειακή προβολή του έχει σχεδόν εξαλειφθεί ως παράγων άσκησης επιρροής στην εγγύς περιοχή του. Και εάν ως εκ θαύματος αναστηθεί, θα είναι υπό νέα, άγνωστη, ανεξέλεγκτη και υπόγεια διεύθυνση.

2 Ο τομέας ενέργειας όπως και οι επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα μπορεί να καταλήξουν να βγουν στο σφυρί του μειοδότη, κάτι που δοκιμάστηκε με τα Ναυπηγεία του Γκντανσκ και όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις της Σερβίας.

3 Τέλος, ολόκληρη η χώρα μπορεί να μετατραπεί/ ή να αντιμετωπιστεί ως μια τεράστια έκταση «οικοπέδων», με την προοπτική εμφύτευσης παρείσακτων αλλοδαπών κοινοτήτων μέσα στο εθνικό περιβάλλον. Σε μια φάση «επείγουσα ανάπτυξη» και ένδοια επενδύσεων, οικονομική αναγέννηση και εθνική αλλοίωση θα πηγαίνουν χέρι με χέρι. Οι υπογραμμιζόμενες εδώ προοπτικές θα επιδεινώσουν την κοινωνική αναταραχή σε γκετοποιημένα αστικά κέντρα και αργά ή γρήγορα η βιομηχανία «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» θα παρέμβει να προστατεύσει όλων των ειδών «θύματα». Σε έναν τέτοιο φαύλο κύκλο, η αναταραχή θα χρησιμοποιείται ως απόδειξη «αστάθειας» που θα επηρεάζει τη χρηματοπιστωτική αξιοπιστία της χώρας και θα δικαιολογεί ξένη επιτήρηση απεριόριστου χρόνου. Εύχομαι και προσεύχομαι να αποδειχθώ σφάλλων.

* Επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Χάουαρντ, της Ουάσιγκτον.

 

--------------------------------

14.5.2010. Οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα μάλλον δεν έχει σωτηρία 

Οι λόγοι για τους οποίους η Ελλάδα μάλλον δεν έχει σωτηρία είναι πολλοί. Μερικοί:

α) οι "κλέφτες", τα παπαγαλάκια τους, οι κολαούζοι τους και οι  παρατρεχάμενοί τους καλοκαθισμένοι στις καρεκλίτσες τους είναι οι ίδιοι που θα κάνουν … κάθαρση και θα πιάσουν τους κατά κοινή ομολογία … πολλούς κλέφτες.

β) Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον πνευματικά και γνωστικά αλωμένη σε βαθμό ανίατο. Κανείς δεν βλέπει ότι όλα αυτά τα τρεχάματα των τελευταίων μηνών ήταν αχρείαστα και μια λιγότερο μίζερη κατανόηση της ευρωπαϊκής πολιτικής η χθεσινή απόφαση των μελών για ταμείο δανειοδότησης θα είχε επιβληθεί από την Ελλάδα εξαρχής. Πώς να γίνει όμως όταν γίνονται δηλώσεις πως πήραμε τα μέτρα για να … σώσουμε το ευρώ» και ότι «η απόφαση είναι σαφής ένδειξη ότι έρχεται πλέον η πολιτική ένωση». Τέτοιες και πολλές άλλες επικίνδυνες θέσεις γίνονται από τους ίδιους δράστες του πολιτικοστοχαστικού ακταρμά που νέμεται τον μόχθο των μελών της ελληνικής κοινωνίας.

γ)  Κυριακάτικη εφημερίδα είχε χθες ένα καταπληκτικό άρθρο για την έλευση της νέο-οθωμανικής τουρκικής κυβέρνησης στην Αθήνα. Εμφάνισε το Αιγαίο ως «no man’s land χαρούμενων γειτόνων όπου όλοι μαζί, ευχαριστημένοι και διόλου αγχωμένοι θα κάνουν business». Τώρα, είναι δυνατό οι έλληνες που τους βύθισαν στο τέλμα να έχουν και παράπονο για τέτοιες χαρμόσυνες προαγγελίες

δ) Σίγουρα οι λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες ποτέ δεν ήταν μια ευθύγραμμη υπόθεση και είναι γνωστή η θέση μου ότι τα πανεπιστημιακά τμήματα αυτού του προσανατολισμού αν δεν είναι αυστηρά ακαδημαϊκά θα πρέπει να καταργηθούν για να διαφυλαχθούν σπάνιοι πόροι και η πνευματική υγεία των πολιτών. Αποτελεί έσχατη κατάντια, όμως, εάν και όταν δημιουργηθεί ένας ακταρμάς από δημοσιογραφικά, "ακαδημαϊκά" και πολιτικογυροφέροντες τα οποία τριγυρίζουν στα τηλεοπτικά πάνελ ψελλίζοντας παρακμιακές εκλογικεύσεις. Τα είδαμε πριν λίγα χρόνια σε υποθέσεις όπως η πλεκτάνη Αναν και τα βιβλία ιστορίας και τώρα τα βλέπουμε δειλά-δειλά (τα ίδια ή πανομοιότυπα υβρίδια) να αναθαρρεύουν μετά την "χρεωκοπία" και να υποβάλλουν εκλογικεύσεις που θα καθαρίσουν τον δρόμο κατάτμησης της Ελλάδας και ένταξης κάποιων κομματιών υπό καθεστώς πλήρους ή μερικής υποτέλειας στον νεό-Οιθωμανισμό.

 ….

Γνωστικό, πολιτικό και ηθικό χάος …

--------------------------------------------------------------------------

4.5.2010. Ένα περίεργο μήνυμα για MFA, ευαγή ιδρύματα, βρωμοδουλειές κτλ.

Σήμερα λοιπόν πήρα ένα περίεργο μήνυμα από ένα φίλο της ελληνικής διασποράς των ΗΠΑ. Σοβαρός και αξιόπιστος. Μου έστειλε το αγγλικό κείμενο-πρόσκληση που παραθέτω στο τέλος. Σημείωσε μεταξύ άλλων:

    «Τους γνωρίζω όλους. … Είναι ένας κρίκος μιας καλοστημένης και καλοδουλεμένης αλυσίδας τουρκοαμερικανικών συμφερόντων. Όπως αν είσαι όρθιος κάτσε: Τους χρηματοδοτεί όχι μόνο το MFA (Σημείωση δική μου: άφησε να εννοηθεί ότι είναι το ελληνικό αλλά μάλλον λάθος κατάλαβα) αλλά και κάποιοι εφοπλιστές. Και κάτι άλλο: Το ….. [Σημείωση δική μου: αναφέρθηκε σε ελληνόφωνο ευαγές ίδρυμα σοροαμερικανικών διασυνδέσεων] είναι ο επίσημος πληρεξούσιος του GMFUS και μοιράζει grants στις ΗΠΑ. Κτίζουν  ευρωατλαντική ιδεολογία ειδικών ελληνοτουρκικών και βαλκανικών προδιαγραφών και καλοπληρώνονται όλοι γι’ αυτό. Είναι επιθετικοί και διαθέτουν καθάρματα παντού να τους κάνουν τις βρωμοδουλειές τους, όπως είπε και ο γνωστός ναζί για τους λακέδες τους σε κάθε χώρα. Και οι άθλιοι, όπως και εσύ συχνά γράφεις για ανάλογες επιστρατευμένες περιπτώσεις, είναι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι. Και ακόμη πιο σημαντικό. Σε τυχαία συνάντησή μου με στέλεχός τους (μισός ελληνίζων αλλά μηδίζων) που ξέρω από καιρό, χαχάνιζε μαζί μου σαρκαστικά και σαδιστικά. Μάθε, μου λέει, ότι το χάνεται το  παιχνίδι στην Ελλάδα. Πες αυτού του φίλου σου του Ήφαιστου –ναι ρε Παναγιώτη, ήξερε ότι είμαι φίλος σου– ότι άδικα παλεύει να διαφυλάξει τις διεθνείς σπουδές ακαδημαϊκού χαρακτήρα. Τον πλευροκοπούμε παντοιοτρόπως. Άσε που και αυτός κάνει αυτογκόλ ... Το σύστημα όμως θέλει να στηρίξει τον ελληνοτουρκικό χώρο με την Άγκυρα επικεφαλής και γι’ αυτό οι λακέδες μας πρέπει να αυξηθούν. Πανεπιστημιακοί μεν για να προσδίδουν την αναγκαία εγκυρότητα ακαδημαϊκοί δε όχι. Ανθρωπάκια να κάνουν την δουλειά μας θέλουμε και να τους πληρώνει ο έλληνας φορολογούμενος (εδώ χαχάνισε και τον άκουσαν μέχρι την 666^η λεωφόρο). Θράκη, Αιγαίο, Κύπρος, ακόμη και Ήπειρος, είναι πιόνια στην σκακιέρα. Θα πρέπει ο στρατός των ανθρωπακίων να τα παρουσιάσει ως αναλώσιμα. Και κορδωμένος σαρκαστικά μου λέει ο μηδίζων: Πήγαινε στην Ελλάδα και διάβασε τι λέγατε για τα 12 μίλια που σας προσφέρει το διεθνές δίκαιο και με τα οποία θα μπορούσατε να διπλασιάσετε την επικράτειά σας. Μιλά κανείς γι’ αυτά. Λοιπόν σου λέω όχι. Κανείς δεν μιλάει. Το φρόντισαν τα ανθρωπάκια μας. Και την άλλη εβδομάδα όταν θα πάει εκεί ο Σουλτάνος σας να δεις πάλι εκλογικεύσεις τα ανθρωπάκια σας. Πολλά τα λεφτά φίλεεεεε … Και κάτι ακόμη. Εγώ είμαι μισός έλληνας αλλά νεοοθωμανός. Αμερικανός βασικά που αν μπορεί να κάνει για την κυρίως πατρίδα του είναι να πείσει αυτά τα κορόιδα των οποίων οι  παππούδες το 1821 έκαναν Επανάσταση να ξανακάτσουν στο σκαμνί τους. Θα τους δώσουμε διαμέσου των μέσων μαζικής παραπληροφόρησης και κάποιες χρυσές κλωτσιές. Θα λένε στους κακότυχους που παραπαίουν από τις πολλές σφαλιάρες: Θα πάρετε μερικά κοκαλάκια από το μεγάλο αλισβερίσι του οικονομικού χώρου. Βλάκες είστε. Πριν μπείτε στον τάφο σας έχετε και απαιτήσεις! Σκασμός, θα τους λέμε, να μην έχετε πολλές απαιτήσεις. Και αν έχουν θα τους στείλουμε τα ΜΑΤ μα τους δείρουν. Ήδη κάποιος άνθρωπός μας σε μυστική αποστολή πριν από καιρό φρόντισε να αλλάξει την δομή τους και να ωθήσει στο σύστημα προς τα εκεί. Βέβαια δεν θα τρώνε πολύ ξύλο αν φωνάζουν για τις συντάξεις. Θα τρώει πολύ ξύλο όποιος αντισταθούν στα ζητήματα της Κύπρου, του Αιγαίου, της Μακεδονίας και της Θράκης. Ζαλίστηκα ακούοντας αυτό το μεγαλοκάθαρμα που παρήγαγε κακός σπόρος κάποιου έλληνα πριν 45 χρόνια όταν ρίχθηκε μέσα στην μήτρα μιας σκύλας γεννώντας τέρας που κυκλοφορεί με γραβάτα και άλλες μεταμφιέσεις. Βρήκα όμως κουράγιο να τον ρωτήσω κάτι ακόμη, για να δω το βάθος της σκέψης του. Και τα ανθρωπάκια σας τι κερδίζουν; ρ'ωτησα. Βλάκα, μου απάντησε. Ηδονιστές, εγωπαθείς, διαστρεμμένοι, φιλοτομαριστές και σαδιστές. Λεφτά θέλουν να θρέφουν το σαντιστικό σαρκίο τους. Πάντα τους βρίσκεις τέτοιους σε όλες τις εποχές και όλα τα μήκη και πλάτη. Και επανήλθε σε εσένα Παναγιώτη. Πες του Ήφαιστου, μου λέει,  ότι έχασε το παιχνίδι γιατί θα τους κάνουμε τουλάχιστον καμιά εικοσαριά και θα τους κουβαλούμε σιγά σιγά στο κέντρο, έτσι για να είναι πιο αποτελεσματικοί.»

Απάντησα στον φίλο μου: Ψέματα μου λές, πλάκα για να την βάλω στο Χαλαρά και Επίκαιρα, όπως πριν λίγους μήνες όταν πήρες φόρα και εμπλούτιζες το μυθιστόρημά μου με τον τυπικό αρλουμπολόγο. Αν το κείμενο που μου έστειλες δεν είναι στημένο για να μου κάνεις πλάκα, αποκλείω να σχετίζονται έλληνες με αυτούς.

Εγώ πάντως, δεν πιστεύω τίποτα από τα πιο πάνω. Αν και αξιόπιστος ο φίλος μάλλον φαντασιόπληκτος είναι. Για πάν ενδεχόμενο όμως, ας το ψάξουμε λίγο … Γιατί αν όλα αυτά είναι αλήθεια … Για ακολουθήστε τα λινκς να δούμε …

Εξάλλου, δεν κατάλαβα τι εννοούσε όταν είπε ότι ο Ήφαιστος παλεύει άσκοπα. Καμιά πάλη. Την δουλειά μου κάνω ψύχραιμα και πολιτισμένα. Τους «κακούς» και τα ευαγή ιδρύματα που προδιέγραψε εξάλλου δεν τα ξέρω. Πως μπορώ εγώ να μπω στο κεφάλι κάποιου να διαβάσω την σκέψη του ή στην τσέπη του να δω το χρώμα και των λεφτών του.

Παραθέτω το μυστήριο κείμενο:

 

ALERT

On the web: www.gmfus.org/onturkey

You are receiving this email because you are an important member of our policy community. To manage your GMF account and what communications you would like from us click here.

GMF On Turkey series features new analysis
on Turkey and Cypress

ISTANBUL (May 4, 2010) - The German Marshall Fund of the United States (GMF) today releases a new analysis piece for its On Turkey series from Soli Ozel, professor at Bilgi University and columnist for the Turkish daily Haberturk.

In "Back to Square One in Cyprus?," Ozel analyzes the ongoing Cypress issue in Turkey. He explains, that this year marks a critical threshold. In 2011, Turkey will enter an election season and the government will face pressure from nationalist forces for its Cyprus policies. Then, at the beginning of 2012, the Greek Cypriots will have their elections, usually not a good season for peace seeking.

Ozel further acknowledges that it is high time for a paralyzed, ineffectual, and unimaginative European Union and the equally lethargic United Nations to internationalize the negotiation process and bring all the relevant parties to a Dayton-style conference.

GMF provides regular analysis briefs by leading Turkish, European, and American writers and intellectuals, with a focus on dispatches from on-the-ground Turkish observers.

Media inquiries in the U.S. can be made to Kristina Field in Washington at kfield@gmfus.org or +1 202 683 2621. In Europe, contact Elizabeth Boswell Rega in Brussels at eboswellrega@gmfus.org or +32 473 280 950.

Copyright 2010, The German Marshall Fund of the United States. All rights reserved.

1744 R Street, NW
Washington, DC 20009
Telephone 1 202 683 2650
http://www.gmfus.org

----------------------------------------

2.5.2010. Ατυχήματα, παθήματα και μαθήματα.

 

Επειδή έχω πάρει εκατοντάδες μηνύματα για το «ατύχημα» και την επέμβαση που αναφέρω στις ανακοινώσεις των φοιτητών αλλά και εδώ σε προηγούμενες καταχωρήσεις, καλό είναι να δώσω μερικές συντομογραφικές πληροφορίες. Δεν υπάρχει κάτι να κρύψω και δεν θέλω να ανησυχούν οι φίλοι μου. Για τους «εχθρούς» μου –αν υπάρχουν είναι «μονομερείς εχθροί» καθότι φιλοσοφικά θεωρώ πως δεν υπάρχουν εχθροί αλλά διαφορετικές «τυπικές λογικές» που λαμβάνω υπόψη άλλοτε οικτίροντάς τες για την βαρβαρότητά τους και άλλοτε συνεκτιμώντας τον τυπικό ορθολογισμό τους– αν χαρούν τους εκφράζω την θλίψη μου για την ελεεινή στάση τους. Το λέω αυτό γιατί κάποιος γνωστός μου έγραψε κάτι που όπως μου είπε «λέει ο λαός»: «Μην το αναφέρεις όταν πάσχεις γιατί στεναχωρείς τους φίλους σου και κάνεις τους εχθρούς σου να χαίρονται». Για το τι πιστεύω εγώ για τέτοιες στάσεις δες πιο πίσω άλλη καταχώρηση . Μεγάλο ζήτημα όχι μόνο αμπελοφιλοσοφικό αλλά και φιλοσοφικό. Όμως, ας το αφήσουμε προς το παρόν.

    Χωρίς να εισέρχομαι σε προσωπικά δεδομένα, λοιπόν, το ατύχημα ούτε σε βουντού οφείλεται ούτε σε μεταφυσικές δυνάμεις όσων νομίζουν ότι διαφωνούν μαζί μου στις επιστημονικές και ακαδημαϊκές μου αποφάσεις. Οφείλεται σε αβάστακτη επιπολαιότητά μου να σηκώσω γιγαντιαία γλάστρα σε μετακόμιση. Την μεγάλη εβδομάδα, φιλότιμα βοηθώντας δύο εργάτες που μίσθωσα, έπεσε όλο το βάρος πάνω μου και προκλήθηκε οξεία δισκοκήλη, «στρίμωγμα» νεύρου λόγω αιφνίδιας πρόπτωσης και ανάγκη για άμεση νευροχειρουργική επέμβαση, και δεύτερη αντίστοιχη επέμβαση λόγω υποτροπής πριν δέκα μέρες. Φαίνεται ότι όλα είναι εντάξει τώρα και σε λίγες μέρες μπορεί να μην καταδυθώ άμεσα 15 μέτρα αλλά σίγουρα κατόπιν ιατρικής εντολής πρέπει να κολυμπώ μερικές ώρες ημερησίως (η πιο γλυκιά ιατρική διαταγή της ζωής μου). Τώρα, ελέω ενός φορητού maestro του Πλαισίου ακόμη και κλινήρης οι πνευματικές και επιστημονικές μου δραστηριότητες ποτέ δεν σταμάτησαν.

 

Δίδαγμα από το αβάστακτο επιπόλαιο πάθημα: «Μην σηκώνεις μεγαλύτερο βάρος από αυτό που μπορείς να αντέξεις» και «πάντα να ξέρεις πως ότι φέρνει η ώρα δεν το φέρνει ο χρόνος, και αυτό όχι μόνο στους άλλους αλλά και σε εσένα». Ταπεινά και ανθρώπινα, ας φιλοσοφούμε και λίγο γύρω από την αιώνια Αριστοτελική θεώρηση των ανθρωπίνων πραγμάτων: Τα επίγεια και αισθητά είναι κινούμενα και φθαρτά. Ο Κονδύλης, αντίστοιχα και συναφώς, έγραψε: [Οι άνθρωποι επινόησαν την ηθική και την μεταφυσική για να εξωραϊσουν τον επίγειο κόσμο] «και να τον κάνουν κατοικήσιμο – και επί πλέον για να συμφιλιωθούν κάπως με τον θάνατο, ο οποίος, δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής, και δεν συνίσταται απλώς στο βιολογικό τέλος, αλλά και στον αμείλικτα πεπερασμένο και σχετικό χαρακτήρα όλων των ανθρωπίνων εγχειρημάτων. … Βρίσκω συγκλονιστικό και συναρπαστικό το ότι πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη η ύλη ή ενέργεια –όπως θέλει κανείς– απόκτησε συνείδηση του εαυτού της, ότι υπάρχουν όντα που επιδιώκουν να διευρύνουν την τους παράγουν το “πνεύμα” σ’ όλη την ποικιλία των μορφών και των εκπληκτικών παιχνιδιών του και που αλληλοεξοντώνονται επικαλούμενα κατά προτίμηση άρθρα πίστεως και θεωρίες». Οι προεκτάσεις αυτών των θεωρήσεων είναι βαθύτατες και τις ανέλυσα αλλού.

 

Τώρα ένα αμιγώς ιατρικό ζήτημα. Γενικότερα το πάθημα με υποχρέωσε να πληροφορηθώ ότι δύο τρίτα του πληθυσμού πάσχουν από δισκοκήλη, πολλοί από αυτούς δεν το γνωρίζουν αλλά νομίζουν πως πρόκειται για κάποιο προσωρινό πόνο και έτσι δεν προσέχουν και οι περισσότεροι ζουν με αυτή μέχρι που η πίεση κάποιου νεύρου λόγω πρόπτωσης είναι αβάστακτη οπότε και οδηγούνται σε νευροχειρουργική επέμβαση. Όπως στην περίπτωσή μου, η οξεία πρόπτωση τις περισσότερες φορές καθιστά την νευροχειρουργική επέμβαση αναπόφευκτη (σήμερα, με τα σύγχρονα μέσα μικροχειρουργική μικροσκοπική επέμβαση που ελέω καλών γιατρών και λίγης τύχης ελαχιστοποιεί τις παράπλευρες συνέπειες).

            Μάθημα: προσοχή γιατί το σώμα ακόμη και «ανθρώπων φτιαγμένων από σίδηρο» είναι πολύ πιο εύθραυστο και τρωτό απ’ ότι στην καθημερινότητα νομίζουμε

 

---------------------------------------

30.4.2010. Θανατηφόρες παλινωδίες

Πριν μερικά χρόνια συνέντευξη-ομιλία συμβατικά κορυφαίου πολιτικού προσώπου. Μεταξύ άλλων μαργαριταριών: «Η έννοια εθνικό συμφέρον δεν υπάρχει στον σύγχρονο παγκοσμοποιημένο πλανήτη όπου η κυριαρχία δεν έχει έννοια. Οι έλληνες πρέπει να σταματήσουν να σκέφτονται παρωχημένα». Έτυχε λοιπόν να ακούσω τον ίδιο αυτές τις μέρες: «πρέπει ο ελληνικός λαός να κάνει θυσίες για το εθνικό συμφέρον. Ότι είναι να γίνει θα γίνει για να σωθεί το έθνος». Ο ίδιος επίσης ιδρώνει να πείσει τους κρατοκεντρικούς διεθνείς θεσμούς (συνάγω: υπάρχουν κράτη που λειτουργούν με όρους εθνικούς συμφέροντος και όχι ένας πλανητικός ανθρωπολογικός ακταρμάς) και κραυγάζει κατατρομαγμένος να ενταθεί η διεθνής διακυβέρνηση για να ελεγχθούν αυτά τα εγκληματικά διεθνικά στοιχεία (τα χθεσινά είδωλά του που νόμισε ότι όταν θα διακινούνταν με ευκολία διαμέσου των συνόρων θα συμπεριφέρονταν αλτρουιστικά και αγαθοεργά). Τα τσιράκια ενός τέτοιου κερδοσκόπου, εξάλλου, γυροφέρνουν στα κυβερνητικά γραφεία της οικονομικά υπόδουλης για πολλά χρόνια πλέον Ελλάδας.
Βέβαια, ισχύει αυτό που λένε στο χωριό μου, ότι δηλαδή η ουρά του σκύλου ποτέ δεν μπορεί να ισιώσει. Έτσι, τον άκουσα προχθές να πετάει και ένα αντιφατικό με τα νέα λεγόμενά του: «έχουμε ανάγκη από μια παγκόσμια κυβέρνηση». Ξέρετε, δεν είναι ανάγκη να το λέμε κάθε μέρα αλλά ας το επαναλάβω. Πνευματικά είναι τα αίτια των παθών μας. Πολλά έπονται ακόμη γιατί βλέπω τους ίδιους ενόχους της πνευματικής ενοχής να έχουν ακόμη λόγο στην πολιτικοστοχαστική ζωή. Αντί εξορίας στην έρημο όπου τα σοβαρά κράτη πετάνε τα πνευματικά σκουπίδια (εννοώ να δια νόμου να ενθαρρύνουν μας ρύπαναν πνευματικά τις δύο τελευταίες δεκαετίες και όσοι άμεσα ή έμμεσα άγγιξαν λεφτά του Σόρος να βγουν αν έχουν συνείδηση σε πρόωρη σύνταξη).

Αν και δεν μου αρέσουν οι προβλέψεις, κάνω μια: Θα έλθει ο Νταβούτογλου στην Ελλάδα. Αφού εμείς μιλάμε μόνο για την υφαλοκρηπίδα και αυτός για μηδενικά προβλήματα θα μας επισείσουν κάποια τρις δολάρια όσο και η αξία του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου. Κάποιου θα φέρουν γεωτρύπανα, κάποιες αμερικάνικες εταιρείες know how και ότι μείνει θα μοιραστεί μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό σημαίνει μηδενικά προβλήματα στο Αιγαίο και κάτι αντίστοιχο πρέπει να σκεφτόμαστε στην Θράκη και στην Κύπρο. Τώρα, γιατί ένας συγκαιρινός να διαμαρτυρηθεί!! Τόσο πεσμένος που είναι και τα πολιτικοστοχαστικά του ελίτ αλωμένα θα βομβαρδιστεί από τα παπαγαλάκια με την λογική άποψη: Εκεί που είμαστε χαμένοι θα πάρουμε από πάνω. Το ότι θα ισχύσει τα δικά μας κατά το ήμισυ δικά τους και τα δικά τους όλα δικά τους, θα αποσιωπάται. Ξέρετε, υπάρχουν μεγάλα εγκάθετα συνδικάτα εδώ στην Ελλάδα για να μπορούν να καταδικάζουν κάποια πράγματα στην σιωπή. Είπα για πρόβλεψη. Μακάρι να κάνω λάθος, είπε και ο Μίκης Θεοδωράκης προχθές.

 Τέλος μια λέξη για την χθεσινή ανάρτηση του Μίκη Θεοδωράκη. Δέχθηκε πολλές επιθέσεις –οι περισσότερες είδους πολιτικοστοχαστικής αλητείας – με το να του προσάπτουν ότι συνομωσιολογεί. Εγώ, από την δική μου επιστημονική σκοπιά μεθερμηνεύοντας συμπληρωματικά τα λεγόμενα του Μίκη, θα έλεγα τα εξής: Δεν είναι ζήτημα συνομωσίας. Τα οργανωμένα μεγάλα κράτη έχουν στρατηγικά σχέδια. Οι κερδοσκόποι είναι συχνά όργανά τους (αν και όχι πάντοτε καθότι συχνά στρέφονται και εναντίον τους, όπως αυτός ο ανεκδιήγητος κερδοσκόπος Σόρος). Έλεος δεν υπάρχει. Και όταν εμείς επί δύο δεκαετίες εμείς δηλώνουμε ότι είμαστε αναλώσιμοι ένα από τα εναλλακτικά σχέδια δράσης είναι: Αναλώστε τους τούτους τους ανόητους νεοέλληνες, κατασπαταλήστε τους, αποδυναμώστε τους, συρρικνώστε τους και αφήστε τους να κλαίνε καμιά πενηνταριά χρόνια την τύχη τους …».

NB. (Διαβάστε την καταπληκτική συνέντευξη του J. Perkins στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104EurONE.htm, ο οποίος, κατά τα άλλα, λέει πασίγνωστα πράγματα για όσους δεν εξετάζουν τους διεθνικούς δρώντες με ιδεολογικούς όρους αλλά υπό το πρίσμα του καταστροφικού κοινωνικά ανεξάρτητου ρόλου τους, ο οποίος ρόλος είναι είτε εξαρτημένη μεταβλητή της ισχύος είτε ανεξάρτητη μεταβλητή εν δυνάμει ανορθολογική και ζημιογόνα. Ζημιογόνα, για όλους).

 

------------------------------------------------------

28.4.2010. Μέσα στο διαστρεμμένο μυαλουδάκι τους

 

Φιλοξενώντας μια ακόμη ανάλυση για την κρίση της ΟΝΕ στην παραπλήσια σελίδα http://www.ifestosedu.gr/104EurONE.htm γράφοντας την τελευταία παράγραφο του δικού μου σχολίου που συνήθως προτάσσω, σκεφτόμουνα τι να εμφιλοχωρεί μέσα στο μυαλό όσων εκμεταλλευόμενοι το κενό που δημιούργησε η αποχώρηση των δύο τελευταίων της παλιάς σχολής πολιτικών –Παπανδρέου και Καραμανλή– με τόσο ζήλο, απροσχημάτιστα και συχνά με φασιστικό φανατισμό μάχονταν τις δύο τελευταίες δεκαετίες να μηδενίσουν ανθρωπολογικά την Ελλάδα. Καμιά αμφιβολία ένα μεγάλο κομμάτι του εθνομηδενιστικού συρφετού κάθε χώρας και κάθε εποχής είναι απλά ανόητοι και ή αφελείς και ή ηλίθιοι. Γιατί αν δεν είσαι πράκτορας εχθρικών δυνάμεων ή διανοητικά διεστραμμένος μόνο ανόητος, αφελής ή ηλίθιος μπορείς να είσαι για να μάχεσαι να μηδενίσεις το ανθρώπινο κεφάλαιο μιας συλλογικής ανθρώπινης οντότητας. Για όσους είναι καλόπιστοι αλλά αβασάνιστα σοκάρονται από μια τέτοια αφοριστική θεώρηση αντιλέγω με πολύ αυτοπεποίθηση ότι ορθολογικός αντίλογος στην θέση ότι ο ανθρωπολογικός μηδενισμός είναι αμέλεια ή πρόθεση αποκρουστική. Επίσης ότι αυτό δεν συνιστά μια αξιολογική κρίση: Όλες οι θέσεις που είναι συμβατές με την ανθρώπινη οντολογία βρίσκονται σε ηθικό απυρόβλητο. Οι αντίθετες είναι που έχουν το πρόβλημα και τόσο πιο αντι-ανθρώπινα αποκρουστικές είναι όσο περισσότερο αγνοούν τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις κάθε συλλογικής οντότητας, επιχειρώντας στην συνέχεια να τις καταστήσουν εθνομηδενισμένο κοινωνικό ακταρμά ή να τις ροκανίσουν και να τις υποτάξουν στον εκάστοτε κατεξουσιαστή ηγεμόνα. Τα παθήματα πρέπει να γίνουν μαθήματα, κυρίως ότι όταν μιλάς για ζητήματα ελευθερίας δεν χωρούν μισόλογα και εμετικοί καθωσπρεπισμοί. Έτσι τους μεν αφελείς και ή ηλίθιους και ή ανόητους τους οικτίρεις τους δεν μεταμφιεσμένους διεστραμμένους τους αποστρέφεσαι. Βέβαια, τέτοιες τυπολογικά συνεπείς θέσεις που φθάνουν ίσαμε την λογική απόληξη των επιχειρημάτων τις κατανοούν όσοι είναι εξοικειωμένοι με εκτενέστερα κείμενά μου, ιδιαίτερα το τελευταίο. Το ζήτημα με «εμάς τους συγγραφείς» είναι η λογική συνέπεια που κάποιοι φθάνει η στιγμή που την επιλέγουν και κάποιοι άλλοι την φοβούνται ακολουθώντας την πεπατημένη.

 

-------------------------------------------------------------

27.4.2010. ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ  ΜΕΓΑΛΩΝ  ΣΥΜΦΟΡΩΝ - ΔΗΛΩΣΗ   ΜΙΚΗ  ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

 Σημ. Π. Ήφ. Δεν τίθεται το ερώτημα αν κανείς συμφωνεί με τον Μίκη. Ο Μίκης σημαίνει πηγαία Ελλάδα. Κυρίως σημαίνει δυνατό ένστικτο σμιλευμένο στην ανθρώπινη εμπειρία αγώνων ελευθερίας στους οποίους πίστεψε. Σημαίνει επίσης αλάνθαστο πλέον πατριωτικό ορθολογισμό εμποτισμένο στην πείρα κοντά ενός αιώνα. Γι’ αυτό ευαισθητοποιήθηκα ακόμη μια φορά από τις ανησυχίες τους. Στέκομαι στο κυριότερο ζήτημα που θίγει, τα κακά που προμηνύονται. Τις τελευταίες μέρες και εγώ γραπτά και συνομιλώντας έθετα πολλά ερωτήματα: Γιατί σε μια στιγμή απόλυτης αδυναμίας συρόμαστε σε «συνομιλίες» σε όλο το μέτωπο των εξωτερικών μας σχέσεων! Δεν γνωρίζουν ή δεν τους ενδιαφέρει ότι ισχύει η νομοτέλεια πως σε διαπραγματεύσεις διακρατικών προβλημάτων προσέρχεσαι μόνο από θέση ισορροπίας ή υπεροχής! Πως εμπιστευόμαστε την εθνική ανεξαρτησία σε κάποιο κοινωνικοπολιτικά παντελώς άγνωστο «βοηθό καθηγητή» από την Βιέννη –λάθος μετάφραση, ακούμε, του «βοηθός» γενικώς και αορίστως, ο οποίος απ’ ότι κατάλαβα … δεν ολοκλήρωσε το διδακτορικό του– να συναντήσει ένα πολιτικοστοχαστικό μεγαθήριο που φέρει το όνομα Νταβούτογλου! Και τα λοιπά που τόσο λιτά και περιεκτικά διατυπώνει ο χιλιοτραγουδημένος Μίκης μας.   

 

Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.

Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.

Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος.

Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;

Παρ’ ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ’ αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.

Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.

Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα ‘ρθουν.

Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν. Μακάρι να έχω άδικο.

 

Αθήνα, 27.4.2010

Μίκης Θεοδωράκης

 

 

----------------------------------------------

Σάββατο, 24 Απριλίου 2010. Ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο στην ΑΟΖ της Κύπρου

Σημ. Ήφ. Την σημαντική είδηση που ακολουθεί την αφιερώνω όλως ιδιαιτέρως σε όλους με ιδιάζων «ανερμήνευτο» φανατισμό και μεταπρατικό ζήλο πάλεψαν  για να  κλαπούν-αρπαχτούν με το σχέδιον (Χ)Ανευ και να δοθούν αυτά τα κοιτάσματα στους άγγλους αποικιοκράτες και στους νέο-οθωμανούς. Όχι μόνο δεν μετανόησαν αλλά ακόμη παλεύουν…. Μιας και  ολοκληρώνω την ανάγνωση του Στρατηγικού βάθους του Αχμέτ Νταβούτογλου που πολύ σύντομα θα κυκλοφορήσει,  ένα συναφές σχόλιο ίσως είναι το εξής: Στην ιστορία έθνη πάνε και έρχονται, δυναμώνουν, προοδεύουν, ανθίζουν, αποδυναμώνονται, παρακμάζουν, διολισθαίνουν και ξανά ανεβαίνουν. Μερικά έθνη κάποια στιγμή υποδουλώνονται εξατμίζονται και εξαφανίζονται για πολλούς αιώνες ή για πάντα. Το τελευταίο και έσχατο, δηλαδή ο εξαφανισμός, συμβαίνει, βασικά, όταν τα μέλη μιας κοινωνίας μαραθούν πνευματικά. Μέχρι να εξαφανιστούν φθίνουν, παραπαίουν, κυβερνώνται από ληστές, ροκανίζονται από επιστημονικά μεταμφιεσμένς ξεφωνισμένες εγκάθετες φωνές, οι σοβαροί τους πολίτες και πνευματικοί ταγοί εμπαίζονται και οι μεταπράτες ξένων συμφερόντων κορδωμένοι και μεταμφιεσμένοι με διάφορους τίτλους παρελαύνουν πάνω σε πασαρέλες επιστημονικών μίμων και τραβεστί ντυμένων γελωτοποιών. Ο Σόρος της κάθε εποχής τους εντοπίζει και τους επιστρατεύει. Έχουν έτσι και έξωθεν «καλές» μαρτυρίες. Συνήθη αυτά στην εποχή του ελλείμματος διεθνούς διακυβέρνησης και της διεθνικής αλητείας. Αυτά τα δύο ελαττώματα είναι και κύριες κακοτυχίες της συγκαιρινής κακοδαιμονίας. Συμβατικά, βεβαίως, τα υποχθόνια και αποκρουστικά όντα που περιφέρονται αλήτικα και που κανείς τους συναπαντά σε όλους τους πολιτικοστοχαστικούς χώρους όλων των εποχών, δεν έχουν ιερό ή όσιο. Είναι ανίεροι, ασυνείδητοι και αριστοτέχνες εκλογικεύσεων που συντηρούν την μίζερη ύπαρξή τους. Πέρυσι, από αυτές τις στήλες, προσπαθώντας να περιγράψω την τυπολογία της πνευματικής παρακμής στον δικό μου επαγγελματικό χώρο σε αναφορά με κάποιους ισπανούς και πορτογάλους που παρακολούθησα την διαδρομή τους αλλά και σε αναφορά με πολλές άλλες εμπειρίες, μίλησα για αρλουμπολογία στον πολιτικοστοχαστικό χώρο. Θα επανέλθω όσον αφορά αυτή την τυπολογία.  Εδώ τελειώνω λέγοντας ότι όσοι διαβάσουν τον Νταβούτογλου θα δουν ότι απέναντι υπάρχουν επιστήμονες προσκολλημένων στο εθνικό τους συμφέρον και απ’ εδώ πολλά συνειδητά ή ασυνείδητα από τα προαναφερθέντα ξεφωνισμένα όντα τα οποία εν μέσω μουσικής των οργανοπαικτών των μέσων μαζικής εξαφάνισής μας σέρνουν στα μεταμοντέρνα Σόδομα και Γόμορρα στα οποία ανήκουν. Το πρόβλημα είναι ότι, πλέον, συγκρίνοντας με κάθε άλλη χώρα, είναι πολλά τούτα τα όντα. Και να δείτε ότι μαζί με τους γραφειοκράτες που θα μας διοικήσουν επί χρόνια αυτοί πάλι καρεκλίτσα θα έχουν. Μέχρι το τέλος (μας). Τώρα, έγραψε δημοσιογράφος (Ο Στάθης) χθές:  «Ομως οι Ελληνες θα σηκώσουν πάλι κεφάλι. Δείχνοντας τα δόντια τους και τις γροθιές τους. Η χώρα είναι πλούσια. Αυτοί που την έκλεβαν, μας μαράζωσαν. Αλλά το μαράζι είναι σαν τη νύχτα πριν την αυγή...».  Αν και πολύ οξυδερκής ο Στάθης μάλλον και πολύ αισιόδοξος δείχνει ...

 Πηγή Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο βυθός της λεκάνης της Λεβαντίνης στην ανατολική Μεσόγειο, μέρος της οποίας ανήκει στην αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου, περιέχει ένα από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο που έχουν εντοπιστεί και σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου. Τα ευρήματα, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Ο Φιλελεύθερος», ανακοίνωσε το Κέντρο Γεωλογικών Μελετών των Ηνωμένων Πολιτειών (USGS). Στο δημοσίευμα επισημαίνεται ότι είναι η πρώτη φορά που το αμερικανικό κέντρο δίνει στη δημοσιότητα μελέτη που αφορά αξιολόγηση των κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο στη βάση σεισμολογικών στοιχείων και άλλων επιστημονικών μεθόδων έρευνας για κοιτάσματα. Πρόκειται για στοιχεία ερευνών που έγιναν την περίοδο 2000-2002 και επαναξιολογήθηκαν από το 2008 μέχρι και πρόσφατα. Η εκτίμηση του USGS είναι ότι στη λεκάνη της Λεβαντίνης υπάρχουν «122 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια ανακτήσιμου φυσικού αερίου» όπως «περίπου 1,7 δισεκατομμύριο βαρέλια, δυνητικά ανακτήσιμου πετρελαίου». Η λεκάνη της Λεβαντίνης μοιράζεται κυρίως μεταξύ Κύπρου, Συρίας και Λιβάνου. Επίσης, η ευρύτερη περιοχή των κοιτασμάτων κατά την αμερικανική έρευνα, επεκτείνεται προς το δέλτα της Αιγύπτου από τη μια και της Τουρκίας από την άλλη. Ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Ενέργειας του Κυπριακού Υπουργείου Εμπορίου Σόλων Κασσίνης περιορίστηκε να δηλώσει στην εφημερίδα ότι «τα δεδομένα της δικής μας περιοχής μάς είναι γνωστά, δεν έχουμε άλλο σχόλιο».

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_4000.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0mIqHqIlO
 

 

---------------------------------

23.4.2010. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1928) - ΕΠΙΚΑΙΡΟ: Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.
 

Σημείωση. Τα πιο πάνω προφητικά λόγια του Καβάφη μας τα θύμισε ο έλληνας της διασποράς Δημήτριος Καρκαμάνης Στοκχόλμη, Σουηδία

---------------------------------------------------------------------------------------

19.4.2010. Ιδεολογία-Πολιτική: Από τον μοντερνισμό στον μεταμοντέρνο εθνομηδενισμό

Σε συζήτηση στο Ινφογνώμων στην διεύθυνση http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/04/blog-post_4143.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29 απέστειλα σύντομο σχόλιο για την συζήτηση «αριστερός»-«δεξιός», «συντηρητικός»-«προοδευτικός» οι οποίοι, εκτιμώ, ήταν πάντοτε τεχνητοί, επίπλαστοι και ξενόφερτοι. Τα περισσότερα ζητήματα της «ενδό-ελληνικής ιδεολογικής διαπάλης» από την δεκαετία του 1820 μέχρι σήμερα ήταν, εν τέλει, ασύμβατα με την πολιτική ανθρωπολογία των ιστορικών εθνών, και στην  περίπτωση της Ελλάδα άκρως εξυπηρετικά μιας αυτό-τροφοδοτούμεμης ξένης εξάρτησης που ματαίωνε το όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας. Αυτή η «αυτό- τροφοδότηση» γιγαντώθηκε τόσο λόγω εξωγενών εισροών  όσο και λόγω μιας αδιέξοδης αυτιστικής «ιδεολογικής» διαπάλης που κυριαρχούνταν από –για να χρησιμοποιήσω την γνωστή φράση πρώην πρωθυπουργού– «εξωελληνικές νοοτροπίες». Ιδεολογικές δηλαδή θέσεις ασύμβατες με ένα διαμορφωμένο έθνος όπως των Ελλήνων, το οποίο εξ αντικειμένου και αναπόδραστα είναι μπολιασμένο-προικισμένο από τις κλασικές έννοιες δημοκρατία, πολιτική και ελευθερία (ο καθείς το αντιλαμβάνεται απλά διαβάζοντας τον Ρήγα Βελεστινλή ή τον «αγράμματο» Μακρυγιάννη).

Τα σύγχρονα ιδεολογικά δόγματα μπορεί να ήταν αναγκαία υπό συνθήκες δουλοπαροικίας στην δυτική Ευρώπη, αλλά παντελώς ακατάλληλα για τα ιστορικά έθνη της Ανατολής. Αυτό το γεγονός, επιτρέψτε μου να τονίσω, διανύοντας τον 21^ο αιώνα θα αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο, ενόσω φθίνουν οι ιδεολογικές ηγεμονικές μητροπόλεις, ενόσω ενισχύεται η αυτό-εκτίμηση των ιστορικών εθνών και ενόσω η εθνική ανεξαρτησία καθίσταται κοινή κοσμοθεωρητική παραδοχή αυτών των εθνών.

 

Τα εκατέρωθεν αδιέξοδα επιχειρήματα της σύγχρονης ελληνικής ιδεολογικής διαπάλης έχουν βαθιές ιστορικοπολιτικές ρίζες στην ταραχώδη πορεία των Νέων Χρόνων: Ηγεμονίες, αστικό κράτος, αστικοφιλελεύθερες ιδεολογίες, αποικιοκρατικές ιδεολογίες, κομμουνιστικές ιδεολογίες  (που φιλοδόξησαν να αντικαταστήσουν την αστικοφιλελεύθερη σήψη), αποικιοκρατία, η αδιέξοδη δήθεν κοσμοϊστορική ηγεμονομαχία του 20^ου αιώνα (αστικοφιλελευθερισμός, φασισμός, κομμουνισμός) και η ύστερη παιδαριώδης αμερικανοκινούμενη μεταμοντέρνα παγκοσμιολατρεία που έθρεψε εφήμερα την επικυρίαρχη ηγεμονική δύναμη. Ένα από τα μεγαλύτερα συγκαιρινά θύματα των μεταμοντέρνων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων είναι η ελληνική κοινωνία. Αυτή η κακοτυχία ενδέχεται να οδηγήσει και στην κατάλυση του νεοελληνικού κράτους. Τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και θεωρήματα στην συγκαιρινή ελληνική εκδοχή ένωσαν τα νήματα σχεδόν όλων των παρωχημένων ιδεολογιών, εισέρευσαν στα πανεπιστήμια, μπέρδεψαν την  σκέψη στο πολιτικό και δημοσιογραφικό επίπεδο, ροκάνισαν τον πνευματικό κόσμο πολλών πολιτών και προκάλεσαν απίστευτα ανορθολογικές παραστάσεις όσον αφορά την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Κυρίως, έπεισαν πολλούς να πιστέψουν ότι το νεοελληνικό (εθνο)κράτος είναι περιττό και αναλώσιμο (μέμνησον τις ηχηρές σαπουνόφουσκες περί «μετά-εθνικής εποχής» στις συζητήσεις που προκάλεσε η πλεκτάνη Αναν). Ένα νέφος πνευματικού ανορθολογισμού σκεπάζει πλέον την Ελλάδα (και την Κύπρο) ροκανίζοντας και εκμηδενίζοντας όσους έλληνες επιβίωσαν μετά το 1922 και που στην συνέχεια συνέρρευσαν στο νεοελληνικό κράτος ή επιβιώνουν επισφαλώς στο εσωτερικό της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Διέξοδος δεν υπάρχει αν δεν δημιουργηθεί μια κρίσιμη πνευματική μάζα –δυστυχώς κινούμαστε σε άγονη γραμμή προς μια αντίθετη εξοντωτική εθνομηδενιστική τροχιά– που θα καλλιεργήσει την αλήθεια επί δύο καίριων υποθέσεων που δεν είναι μόνο ελληνικού ενδιαφέροντος:

Πρώτον, όλες οι μορφικά πανομοιότυπες ιδεολογίες των Νέων Χρόνων αποτελούσαν τεχνητά και επίπλαστα κατεξουσιαστικά εποικοδομήματα («κρατικοεθνικά» και υπερκρατικά) που αντέστρεψαν μια δυσχερή μεν αλλά μακραίωνη δε πορεία του πολιτικού πολιτισμού που μέχρι τον 15^ο αιώνα είχε κίνηση με ανοδική φορά. Οι αφετηρίες αυτής της διαδρομής εντοπίζονται, βασικά, στα πρώιμα στάδια του κλασικού πολιτισμού, ο οποίος διαχύθηκε ευρύτερα στην Αλεξανδρινή και μετά-Αλεξανδρινή εποχή και ο οποίος συνέχισε την δύσκολη αλλά ανοδική φορά κίνησης μέχρι και την πτώση του πνευματικού-πολιτικού επιτεύγματος της Βυζαντινής Οικουμένης. Η πτώση του Βυζαντινού κοσμοσυστήματος σήμαινε, βασικά, κατήφορο από τον οποίο μόλις το 1990 αρχίζουμε να ανακάμπτουμε. Δική μας θέση είναι ότι το μεγαλύτερο ιλαροτραγικό αστείο των  ιστορικών αφηγήσεων είναι η χρήση της έννοιας «πρόοδος» για να ωραιοποιηθεί η δεσποτική έμμεση αντιπροσώπευση (που βαπτίστηκε «έμμεση δημοκρατία»), για να αιτιολογηθεί η αποικιοκρατία και να στηριχθούν όλοι οι ηγεμονικοί κατεξουσιασμοί των Νέων Χρόνων μέχρι και σήμερα. Δεύτερον και συναφές, ο ρητά αντί-Αριστοτελικός μοντερνισμός (στα δικά μου κείμενά  τον αντιδιαστέλλω από τον ευρύτερο φαρδύ δρόμο της νεοτερικότητας μέσα στον οποίο τα έθνη παρά την διεθνιστικοϋλιστική ιδεολογική λαίλαπα συνέχισαν να βαθαίνουν) προκάλεσε μια όντως κοσμοϊστορικής σημασίας πνευματική κατάπτωση: Εκεί που η εθνική παράδοση από καταβολής πολιτικού πολιτισμού πάντοτε σήμαινε πνευματική-ανθρωπολογική θεμελίωση των κοινωνιών μέσα από εμβάθυνση της δημοκρατίας συνυφασμένης πάντοτε με το «ιδεώδες της (εθνικής) ανεξαρτησίας»), το «μεσαιωνικό πρόβλημα» της μηδενισμένης ευρωπαϊκής ανθρωπολογίας βρικολάκιασε και μεταγγίστηκε στον υπόλοιπο κόσμο διαμέσου του ηγεμονισμού και της αποικιοκρατίας και των ιδεολογιών που τα συνόδευαν.

Οι συνάφεια αυτής της ιστορικής πτυχής με τις συντρέχουσες συζητήσεις μας είναι μεγάλη, καθότι κοινός τόπος των (πάντοτε) ηγεμονικά επιστρατευμένων διεθνιστικοϋλιστικών ιδεολογικών δογμάτων είναι το γεγονός ότι προτάσσουν κοσμοπλαστικά ιδεολογικά εποικοδομήματα με τα οποία επιχειρούν να αντιστρέψουν την σχέση ανθρωπολογίας-Πολιτικής. Αντί δηλαδή η υποκείμενη κοινωνία να διαμορφώνει την Πολιτική σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε συλλογικής οντότητας όπως είναι και όπως εξελίσσεται, επιζητείται το αντίστροφο, δηλαδή, η ιδεολογία να διαμορφώνει την ανθρωπολογία. Προσεκτική ιστορική ματιά καταμαρτυρεί ότι αυτή ήταν η κύρια αιτία των εθνοκαθάρσεων και των γενοκτονιών στην Δυτική Ευρώπη, στην Βόρειο Αμερική και στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Αυτά μπορούμε να τα περιγράψουμε και διαφορετικά: Επιχειρήθηκε να αντιστραφεί η συνυφασμένη με τον πολιτικό πολιτισμό διαχρονική αντίληψη ότι η Πολιτική μπορεί μόνο να εδράζεται πάνω σε ένα Κοινωνικό το οποίο διαμορφώνεται τόσο από αισθητά όσο και από πνευματικά κριτήρια και παράγοντες. Η ιδεολογία ως έννοια τους Νέους Χρόνους αφορούσε, πιο συγκεκριμένα το εκμηδενισμένο ανθρωπολογικό περιβάλλον της μετά-Μεσσαιωνικής Ευρώπης. Υπό τις ανθρωπολογικά εκμηδενισμένες μετά-Μεσσαιωνικές συνθήκες επιχειρήθηκε ένα τεράστιο άλμα από την Θεοκρατία στην πνευματικά μηδενισμένη δημόσια σφαίρα. Πώς να έχουν δημοκρατία, κοινωνική ελευθερία, ατομική ελευθερία και πολιτική ελευθερία, μέσα σε κράτη πνευματικά εκμηδενισμένων όντων που μόλις εξήλθαν από τον Θεοκρατικό  Μεσαίωνα! Η γένεση των υλιστικών ιδεολογιών υπό αυτές τις ιστορικές συνθήκες οφειλόταν στην προσπάθεια να μετατρέψουν ταχύρυθμα τους πνευματικά-ανθρωπολογικά μηδενισμένους δουλοπάροικους σε πολίτες, με το να εισάγουν τον παραλογισμό περί μιας αποκλειστικά υλιστικής πολιτικής ανθρωπολογίας. Οι αξιώσεις των «ξεβράκωτων» Γάλλων Επαναστατών μπόρεσαν να φθάσουν μόνο μέχρι το «κοινωνικό συμβόλαιο», έννοια που μέχρι και σήμερα θεωρεί την σχέση εξουσίας-πολίτη εξωπολιτική σύμβαση και όχι σχέση πολίτη-εντολέα – εντολοδόχου εξουσίας. Φιλοσοφικά, εξάλλου, η πολιτική νοήθηκε και συνεχίζει να νοηματοδοτείται με όρους ισχύος. Καταργείται ο Δήμος της Δημοκρατίας που διαμορφώνει πολίτες και νόμους και οι εκάστοτε αυτόκλητοι πεφωτισμένοι αλλάζουν κοσμοπλαστικά δόγματα όπως τα πουκάμισά τους. Όμως, βοηθούσης και της μαζικοπαραγωγής και μαζικοκατανάλωσης, όπως έξοχα περιέγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης, αυτή η άκαμπτη και μονολιθική δομή αθόρυβα αλλά αποτελεσματικά οδήγησε στην αντικατάσταση των μεταμοντέρνων ιδεολογιών από το μεταμοντέρνο κίνημα.

Παρενθετικά, μια μόνο λέξη για το τελευταίο ζήτημα και τις βαθύτατες ανθρωπολογικές του προεκτάσεις: Ο μοντερνισμός σε όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις θέλει να συντηρεί μια αποκλειστικά υλιστική δημόσια σφαίρα. Οι μοντερνιστικές ιδεολογίες, αφού φορτώσουν τους ανθρώπους με εξωπολιτικά προσδιορισμένα «δικαιώματα» (συχνά εν πολλοίς ονομαστικής μόνο αξίας), υποστηρίζουν πως «μέσα στην ιδιωτική σφαίρα ο καθείς μπορεί να είναι ότι θέλει». Τα προνομιούχα πεφωτισμένα ελίτ ορίζουν τους θεσμούς και την πολιτική στην βάση του ιδεολογικού (τους) δόγματος και όλα είναι … ευθύγραμμα. Όμως δεν είναι όλα ευθύγραμμα γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ευθύγραμμοι αλλά απέραντης και άσβεστης ετερότητας. Έτσι, η απέραντη ανθρώπινη ετερότητα εισερχόμενη μέσα στην δημόσια σφαίρα ασυμβίβαστα κουβαλεί τον πνευματικό της κόσμο επιζητώντας να την διαμορφώσει. Εδώ ακριβώς τελειώνει ο μοντερνισμός και επέρχεται ο εθνομηδενιστικός μεταμοντερνισμός. Με όχημα το συνονθύλευμα των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και με ιδιαίτερη ένταση και πυκνότητα μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, επιχειρείται να εκμηδενιστεί ο πολίτης μέσα στην ιδιωτική του σφαίρα: Αφού οι πολίτες αρνούνται να «ξεφορτωθούν» την ανθρωπολογική ετερότητά τους πριν εισέλθουν μέσα στα τείχη της μοντερνιστικής υλιστικής δημόσιας σφαίρας, στρατιές από φανατισμένα μεταμοντέρνα στρατιωτάκια επιδίδονται στην αποδόμηση των πολιτών μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα. Αυτό το γεγονός βοηθά στο να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους σχεδόν όλα τα ελληνικά ορφανά των ιδεολογιών του παρελθόντος, «συνωστίζονται» και συνάμα βολεύονται μέσα στα διεθνικά διανοητικά φόρα (τα οποία συχνά ποδογετούνται από ηγεμονικούς και διεθνικούς δρώντες) και στην συνέχεια με ιδιάζον ιεραποστολικό φανατισμό επιδίδονται στην πνευματική αποδόμηση των ελλήνων πολιτών (κατάσταση πλέον, ομολογουμένως ανεξέλεγκτη).   

Η ιδεολογία πάντοτε νοούμενη ως δογματική πρόταξη κανονιστικών δομών στην κοινωνική βούληση νόθευε, ουσιαστικά, την κλασική έννοια της Πολιτικής, γεγονός που καθιστά επιτακτική την επιστροφή στο ανθρωποκεντρικό μέλλον της κλασικής εποχής και των κοσμοσυστημικών  προϋποθέσεων της Αλεξανδρινής εποχής και της Βυζαντινής Οικουμένης. Βασικά μετά τον 16^ο αιώνα και την αποδυνάμωση της Ρωμαιοκαθολικής Θεοκρατίας, αντί η πνευματική-αισθητή μέθεξη και σύμμιξη ανθρωπίνων ετεροτήτων υπό συνθήκες μιας αέναης αναζήτησης άμεσης δημοκρατίας, κοινωνικής ελευθερίας, ατομικής ελευθερίας και πολιτικής ελευθερίας, να οδηγήσει σε μια ολοένα βαθύτερη ανθρωποκεντρικά διαμορφωμένη ανθρωπολογία στο εσωτερικό κάθε διακριτής κοινωνικής οντότητας (εδώ συναφέστατη είναι η πολιτική τυπολογία του Γιώργου Κοντογιώργη για την «δημοκρατία ως ελευθερία»), δημιουργήθηκαν όλα εκείνα τα αντί-ανθρώπινα διεθνιστικοϋλιστικά ιδεολογικά δόγματα που ταλανίζουν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και πολλά άλλα έθνη. Λίγοι εμπλεκόμενοι στην ιδεολογική διαπάλη, για παράδειγμα, βρίσκουν καιρό να σκεφτούν ότι με δεδομένη την ιστορική ανθρωπολογική ετερότητα όλων των συλλογικών οντοτήτων που αενάως βαθαίνει, ο διεθνιστικοϋλισμός που διέπει όλα τα σύγχρονα ιδεολογικά δόγματα, μπορεί να σημαίνει μόνο ροκάνισμα ή κατάργηση της ελευθερίας με οποιοδήποτε τρόπο και αν την κατανοούμε. Η παγκόσμια πολιτική-ανθρωπογική ενότητα ήταν, είναι και θα συνεχίζει να είναι ανέφικτη και τραγικά ουτοπική. Και όμως, στο όνομα των ποικιλόχρωμων άτοπων ιδεολογιών που αξιώνουν μια τέτοια ενότητα γέμισαν τεράστια νεκροταφεία, έγιναν εμφύλιοι πόλεμοι και συνεχίζουν να διχάζουν. Πολλοί δεν αναζητούν και δεν αξιώνουν δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία αλλά περιστρέφονται γύρω από πολιτικά αστείους όρους όπως δεξιός, αριστερός, προοδευτικός, συντηρητικός κτλ, όλα κληρονομιά του κακού μοντερνιστικού παρελθόντος.   

Αν για κάτι είμαι σίγουρος από τις πνευματικές μου αναζητήσεις –κυρίως διεθνολογικές– των δύο τελευταίων δεκαετιών, είναι ότι περιγραφικά μιλώντας τα πιο πάνω είναι περίπου αναντίρρητα. Μια περιεκτική και ουσιαστική συζήτηση εμποδίζεται, εν τούτοις, επειδή κυριαρχεί ακόμη η μοντερνιστική-μεταμοντέρνα ιδεολογική παράκρουση. Ανεξάρτητα προς το που θα οδηγηθεί ο κόσμος, αυτή η  παράκρουση, πάντως, σταδιακά οι περισσότερες κοινωνίες την τοποθετούν μέσα στα ιστορικά χρονοντούλαπα.

 

Το πλείστο των δικών μου θεωρήσεων γύρω από αυτά τα ζητήματα αναπτύχθηκε στο «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (Εκδόσεις Ποιότητα). Αξιόπιστες και μοναδικά έγκυρες επιστημονικές αναλύσεις, άλλοτε συγκλίνουσες και άλλοτε αποκλίνουσες, κανείς βρίσκει στα έργα των Κοντογιώργη, Ζιάκα, Γιανναρά, και, ασφαλώς, στην ανυπέρβλητη περιγραφική και ερμηνευτική στοχαστική παρακαταθήκη του Παναγιώτη Κονδύλη. Γνωρίζω ότι αυτές οι διεθνώς πρωτοπόρες θεωρήσεις στην χώρα μας και στην Δύση δεν είναι της μόδας. Η κατίσχυσή τους θα κωλύεται λόγω ενός ελάχιστα πνευματικά θρεπτικού μεταμοντέρνου χυλού ο οποίος λόγω κεκτημένης ταχύτητας συνεχίζει να ρέει μέσα σε κοινωνίες των οποίων τα πνευματικά αντισώματα ροκανίστηκαν οδηγώντας έτσι σε ανθρωπολογικό και κοινωνικοπολιτικό εκμηδενισμό. Σε αυτή την κακοτυχία, εξάλλου, πρέπει κανείς να αναζητήσει και την κακοδαιμονία της συντρέχουσας κρίσης των «ελληνικών ομολόγων». Πνευματική είναι η κρίση. Η οικονομική κρίση δεν είναι παρά μόνο μια παθολογική ένδειξη ή καλύτερα η κορυφή το παγόβουνου της καλπάζουσας πνευματικής παρακμής.

 

Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifestosedu.gr 

19/4/2010

 

 

--------------------------------------

17.4.2010. Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα και ποιος θα λογοδοτήσει!

 

Σημ. Συνέχεια και του χθεσινού μου κειμένου παραθέτω χωρίς πολλά σχόλια κείμενο της Wall Street Journal. Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους και η συνάφεια πασίδηλη. Θέτω μόνο ερωτήματα με πολύ νόημα και γνωστές απαντήσεις:

    Ποιος φρόντισε ούτως ώστε η Ελλάδα μετά την ένταξη στην ΕΕ να προσαρμοστεί θεσμικά και οικονομικά;

    Ποιος διασφάλισε ούτως ώστε τα διάφορα πακέτα σύγκλισης θα πήγαιναν σε παραγωγικούς σκοπούς;

    Ποιος λεηλάτησε τους δημόσιους πόρους σε προϊόντα πολυτελείας αντί σε στέρεα και παραγωγική ανάπτυξη;

    Ποιος μιλούσε για παγκοσμιοποιήσεις και άλλες ηχηρές σαπουνόφουσκες που καθιστούν απηρχαιωμένη, δήθεν, την εθνική κυριαρχία και την έννοια εθνικό συμφέρον "παρωχημένη ελληνική ιδιοτροπία";

    Ποιοι φαντασιόπληκτοι πρόβλεψαν την ύπαρξη ενός μακάριου υπερεθνικού ευρωπαϊκού χώρου όπου η Ελλάδα θα εφησύχαζε;

    Ποιος κατάλαβε λάθος ότι η ΟΝΕ είναι δήθεν οικονομική ένωση προικισμένη με αλληλεγγύη και κοσμοϊστορικά οράματα;

    Ποιος ήταν τόσο επιστημονικά αμαθής για να μην γνωρίζει τις στοιχειώδεις πολιτικοστρατηγικές της ΟΝΕ που εγώ απαιτώ να γνωρίζουν οι δευτεροετείς φοιτητές μου και που έπεισε την πολιτική ηγεσία ότι είναι "σκληρός πυρήνας" πολιτικά ενοποιημένων κοινωνιών;

    Ποιός ή ποιοι τσαρλατάνοι έπεισαν το πολιτικό σύστημα ότι η κοινοτική γραφειοκρατία είναι κοσμοποπλαστικό μέσο δημιουργίας μιας υπερεθνικής ανθρωπολογίας διεθνιστικού χαρακτήρα;

    Ποιος λεηλάτησε τον δημόσιο πλούτο για την δημιουργία ενός ληστρικού-πελατειακού κράτους που καταχρεωμένο τώρα εγκλώβισε την ελληνική κοινωνία στην μιζέρια και στην ανασφάλεια;

    Ποιος επέφερε δήθεν "εκσυγχρονισμό" που σε ελληνική αριστερονεοφιλελεύθεροσυνασπισμένη μετάφραση σημαίνει πνευματικό αφοπλισμό των ελλήνων, των συμβόλων τους, της ιστορίας τους, της αυτό-εκτίμησής τους και της εθνικής τους ανεξαρτησίας;

    Ποιοι, αυτή την καταχρεωμένη, λεηλατημένη και πελατειακά παραφορτωμένη Ελλάδα την σταύρωσαν άρον άρον ρίχνοντάς την στον "ισχυρό πυρήνα", δηλαδή σε ένα οικονομικό λάκκο των λεόντων;

    Ποιες είναι οι δύο τελευταίοι μεγάλοι πολιτικά υπεύθυνοι για το ναυάγιο την Ελλάδα αλλά τώρα ποιούν νήσσα; (και ο ένας εξ αυτών κάνει ταξίδια αναψυχής βλέποντας βίντεο με το στέλεχος του διεθνικού ιδρύματος που ενσαρκώνει την ξένη εξάρτηση!).

    Ποιοι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι με το αζημίωτο εκτόξευαν εργολαβικά επιστημονικές σαπουνόφουσκες αλλά συνεχίζουν να παρελαύνουν στις πολιτικοστοχαστικές και επικοινωνιακές πασαρέλες της εθνικής παρακμής;

     Και τα λοιπά.

ΝΒ αυτονόητα τα πιο πάνω ερωτήματα και οι αυτονόητες απαντήσεις δεν καταγγέλλουν αλλά διαπιστώνουν.

 

By CARL B. WEINBERG A Bailout Will Still Leave Greece Struggling With Debt

The Wall Street Journal

http://online.wsj.com/article/SB10001424052702304510004575186300233555016.html?KEYWORDS=CARL+B+WEINBERG

The financial crisis in Greece is best understood by looking at the hard numbers : Over the next five years, Athens has to raise €240 billion, roughly the country's current gross domestic product. Of that amount, €150 billion is to pay down the principal owed on maturing bonds. The rest is interest. This illustrates why the euro-zone offer of a €30 billion standby credit facility is just a drop in the bucket compared to Greece's overall cash requirements. Athens is unlikely to be able to raise this much money from private investors at any interest rate.

When Europe's "bridge" financing is exhausted—probably by the early months of next year—Greece's government will be in the same plight it is in right now: With a triple-B-minus rating, an unacceptably high and rising debt ratio, and a contracting economy, the country will be just as unable to finance itself next winter as it was last week.

 

A Greece bailout nears. But a growing body of opinion maintains that it will not be enough to see Greece through its debt crisis. That would mean a debt restructuring or default will sooner or later follow.

Even optimists recognize that large as it is —€30 billion ($41 billion) with perhaps another €15 billion from the International Monetary Fund—the bailout is only buying time for Greece. The reason there are so many pessimists is because of the scale of the task that Greece faces in the time that the bailout has bought.

According to Greece's 2010 economic plan, Greece needs to wipe four percentage points from last year's budget deficit that neared 13% of gross domestic product. That kind of budget pruning has been tough to achieve wherever in the world it has been tried.

But as Peter Boone of the London School of Economics and Simon Johnson, a former IMF chief economist, point out in their Baseline Scenario blog even a cutback of this magnitude leaves Greece seeking to raise more than €50 billion this year, money that will finance interest payments and expand its borrowing by a further 4%. So its debt is still growing: the economists' think Greece's debt could, even under relatively benign assumptions, expand from 114% of GDP today to 150% of GDP by 2012.

Servicing that would absorb 9% of Greek incomes in 2012, most of which would be transferred to German, Swiss and French bondholders abroad. This will happen as the Greek economy is shrinking dramatically as real incomes fall. Many Latin American economies struggled during the debt crisis of the 1980s to transfer a fraction of those resources overseas. The worst year for the region, 1984, saw net resource transfers of 4.6% of GDP.

Carl Weinberg, chief economist at High Frequency Economics in New York, is one of those arguing that the bailout won't be enough. Athens needs to raise €240billion in the next five years, €150billion to pay back maturing bonds. This shows, he said this week in an opinion piece in The Wall Street Journal, that the bailout represents "just a drop in the bucket."

His proposed solution harks back to Latin America in the 1980s. What's needed, he argues, is a multi-year restructuring arrangement like those that Mexico and others put together to ease their debt burdens. That would consolidate loans maturing over several years into a single loan with a maturity of, say, 25 years. With the terms he proposes, it would cut Greece's debt by 60%, or €140 billion, over the next five and a half years.

What Mr. Weinberg doesn't mention is that these multi-year restructuring arrangements, negotiated between government borrowers and banks with the IMF holding the ring, were not enough to overcome Latin American governments' debt problems. In fact, they were devices that helped battered international bank lenders to preserve the fiction that they would still be repaid in full while they bought time to rebuild their battered balance sheets. Once the banks had recapitalized, by the late 1980s, the Brady Plan found a way for the Latin American governments to undertake an orderly default and impose explicit losses-haircuts-on the bank lenders.

By some measures, Greece has a heavier debt load than Latin America. Developing country borrowers-Argentina, Ecuador, Mexico, Turkey-have defaulted with debt burdens as a proportion of GDP of a fraction of that now being carried by Greece. (Unlike most of the European Union, many would have met the EU's debt and deficit limits even as they defaulted.)

This heavy burden is one reason why pessimists think a Greek default is likely. Messrs. Boone and Johnson have three scenarios. The first, the non-default option would require a brutal economic contraction, difficult for any government to preside over, and even then it requires at least another two €30 billion bailout packages to guarantee its financing needs for the next three years.

A second option would be to default and stay in the euro, requiring an estimated debt write-down of perhaps 65% of face value and a lot of austerity. Or Greece could default and give up the euro, which they say will result in a sharp devaluation but potentially, as when Argentina abandoned its link with the dollar in 2001, a quick move to a budget surplus (because its debt servicing burden falls), current account surplus (because its goods and services become very cheap to foreigners) and a fairly quick pick-up in growth.

Many people are not ready to accept that the choices are as stark as this. Bond investors may decide the risks are not what they thought they were and give Greece more breathing space than it currently appears to have. Uri Dadush, a former senior World Bank official now at the Carnegie Endowment in Washington, says: "I suspect they do need a rescheduling." But he adds it is not just a matter of arithmetic. "There's a lot of psychology in this," he says.

 

 

-------------------------------

 

16.4.2010. «Το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ», ο κόσμος χάνεται  και η Ευρώπη … συνεδριάζει

 

«Το ΔΝΤ είναι ήδη εδώ»  διαβάζουμε σήμερα στην ειδησεογραφία» και «οι τεχνοκράτες συνεδριάζουν στην Μαδρίτη για να εξετάσουν τους τεχνικούς όρους» αν το ελληνικό κράτος αποφασίσει να ζητήσει να δανειστεί!! από ευρωπαϊκές πηγές για να αντιμετωπίσει βραχυπρόθεσμες ανάγκες. Εδώ βέβαια αν κανείς είναι σκληρόκαρδος μπορεί να πει το γνωστό ρηθέν «ο κόσμος χάνεται και η Ευρώπη χτενίζεται (δηλαδή συνεδριάζει καλλιεργώντας την εσωστρέφειά της» αντί να εξορθολογιστεί  εκ βάθρων σύμφωνα με την φύση της, δηλαδή εθνοκρατοκεντρικά). Αυτά σκεφτόμουν χθες συνομιλώντας με δύο δικηγόρους καταπληκτικής ικανότητας πρόσληψης της αλήθειας. Στην ερώτησή τους, λοιπόν, «τις φταίει», δεν χρειάστηκα πάνω από πέντε λεπτά για να εξηγήσω αντικειμενικά πράγματα που για ευνόητους λόγους δεν ακούμε στην «δημόσια συζήτηση» (από την οποία κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του από καιρό απέχει). Συνοψίζω λοιπόν τι τους είπα ντύνοντάς το εδώ και με λίγη -υπό τις συνθήκες αναγκαία και μη εξαιρετέα- καυστική γαρνιτούρα.

 

Φταίει, λοιπόν,  η ελληνική κοινωνία. Οι πολίτες της, ενώ συγκριτικά με άλλες κοινωνίες διαθέτουν περίσσιο κοινό νου (ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν) δέχονται να χρηματοδοτούν με δισεκατομμύρια «κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες». Η χρηματοδότηση της πνευματικής παρακμής φτάνει τα όρια του σαδομαζοχισμού και στην περίπτωση της Ελλάδας έφερε την καταστροφή.

Οι «κοινωνικές επιστήμες» δεν είναι μαθηματικά ή χημεία. Είναι κατά βάση εκτιμήσεις για την ανθρώπινη κατάσταση (άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα, Ευρώπη). Αυτές μπορεί να είναι πολλών ειδών. Ο κάθε ενδιαφερόμενος  μπορεί να ανατρέξει στον δεύτερο τόμο του "Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού" του Παναγιώτη Κονδύλη για να κατανοήσει τον κατά κανόνα καταστροφικό τους ρόλο τους Νέους Χρόνους. Καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με τον κλασικά νοούμενο πολιτικό στοχασμό. Ο ρόλος τους Νέους Χρόνους ήταν και συνεχίζει να είναι  πολύ πεζός.

Υπηρέτησαν δουλικά εκλογικεύοντας τον αφετηριακό ηγεμονισμό, στην συνέχεια το αρχαϊκό αστικό κράτος, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τους πολέμους, την αποικιοκρατία κα την καταλήστευση του πλανήτη από τα ηγεμονικά αστικοφιλεύθερα κράτη και στην συνέχεια επιστρατεύτηκαν ακόμη πιο μαζικά και απροσχημάτιστα στις κοσμοϊστορικές παρακρούσεις του 20ού αιώνα όταν πανομοιότυπες υλιστικές αξιώσεις πλανητικής επικυριαρχίας συγκρούστηκαν ανελέητα.

Τις τελευταίες δεκαετίες, στα δυτικά κυρίως ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια, επιστρατεύτηκαν ανενδοίαστα στα ηγεμονικά συμφέροντα των κρατών τους.  Προεκτάσεις των τελευταίων πειθήνιων στοχαστών σε λιγότερο ισχυρά κράτη που αναμασούν θεωρήματα και ιδεολογήματα των "μητροπόλεων" όπου συνήθως σπουδάζουν, συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετούν την "μαλακή ισχύ" των μεγάλων δυνάμεων από τις οποίες εξαρτώνται οι χώρες τους. Έτσι, εξάλλου, είναι που ατομιστικά και χρησιμοθηρικά βολεύονται για να μπορούν να ζουν ως «δια βίου παράσιτα». Τις τελευταίες δεκαετίες, εξάλλου, τους σιτίζουν και διεθνικοί αλήτες, κερδοσκόποι και άλλοι. Είναι για να παραφράσω τον εύστοχο όρο του Γκράμψι, "οργανωμένοι διανοούμενοι της εξάρτησης". Οι κοινωνικές επιστήμες (ιστορία, ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, πολιτική επιστήμη, διεθνείς σχέσεις κτλ), λοιπόν, ιεραρχικά θα μπορούσαν να τύχουν των εξής περιγραφών.    

 

·                     -θεωρήσεις υψηλής περιγραφικής και ερμηνευτικής βαθμίδας (Υπόδειγμα πχ ο Κονδύλης).

·                     -ασυναρτησίες παντελώς αμαθείς

·                     -ασυναρτησίες ολίγον ή πολύ ημιμαθείς

·                     -«κορδωμένοι», θα έλεγε ο Κονδύλης, σπουδαιοφανείς συνδυασμοί αμάθειας και ημιμάθειας

·                     -Ύπουλη και εξωγενώς χρηματοδοτημένη προπαγάνδα

·                     -Μεταφυσικές φαντασιώσεις (παγκοσμιοποιημένος-ενοποιημένος πλανήτης, «ενωμένη Ευρώπη» … )

·                     -Γραφειοκρατικά καταναγκασμένες (λόγω χρηματοδοτήσεων) εκλογικεύσεις κάθε είδους

·                     -Πολιτικοπαραταξιακά ποδογετούμενες συσκοτιστικές εκλογικεύσεις ή προπαγάνδες

·                     -Διεθνικά επιστημονικά διεφθαρμένες προπαγάνδες

·                     -Ηγεμονικά / και διεθνικά  επιστημονικά διεφθαρμένες προπαγάνδες

·                     -Συνδυασμός όλων των πιο πάνω και πολλών άλλων πλην του πρώτου

Υπάρχουν βέβαια  και ποικιλόμορφες ενδιάμεσες αποχρώσεις που περιττεύει να αναφερθούν.

 

Φανταστείτε όμως πόσο σαδομαζοχιστές είναι οι πολίτες μιας μικρής κοινωνίας αν σπαταλούν σπάνιους πόρους για να χρηματοδοτούν εκατοντάδες παράσιτα-ιδιώτες οι οποίοι επιδίδονται στα πιο πάνω πλην του πρώτου, πλην δηλαδή της καλλιέργειας γνώσης υψηλής περιγραφικής και ερμηνευτικής αξίας. Ασφαλώς εξαιρέσεις στους κανόνες πάντα υπάρχουν. Όσον  αφορά την Ελλάδα, το πρόβλημα είναι ότι πάνε πια κάποιοι αξιοπρεπείς γνώστες της κλασικής ή της στάνταρτ επιστήμης όπως ο Θεοδωρακόπουλος, ο Δεσποτόπουλος, ο Τενεκίδης και άλλοι της προηγούμενης γενιάς. Πολλοί πλέον το πανεπιστήμιο το βλέπουν ως εφαλτήριο πολιτικοκοινωνικών αναρριχήσεων και εκτόνωσης της εγωπάθειάς τους και όχι ως ασκητική καλλιέργεια της γνώσης. Η πνευματική σήψη και η ανεξέλεγκτη ιδιωτεία μέσα στα ακαδημαϊκά άσυλα είναι φαινόμενο πλέον όχι μόνο ελληνικό αλλά και ευρύτερο. Στην ίδρυση τμημάτων, τις προκηρύξεις θέσεων, τις ακαδημαϊκές κρίσεις, κτλ, κανείς πλέον δεν μπορεί να αποκλείσει ότι πολλά κριτήρια δεν είναι επιστημονικά-ακαδημαϊκά αλλά στυγνή ηδονιστική και φιλοτομαριστική ιδιοτέλεια στο κυνήγι του βολικού παρασιτισμού. Είναι ιδιωτεία στην πιο ακραία της μορφή,  την μεταμοντέρνα. Και ενώ ένα μεγάλο κράτος προικισμένο με κρατικούς θεσμούς και παραγωγικές δομές μπορεί να αντέξει μερικά παράσιτα, σε λιγότερο ισχυρά κράτη ενδέχεται να προκαλέσει θανατηφόρα πολιτικοστοχαστικά πλήγματα.

 

Μια φράση λοιπόν για την ΕΕ,  ενδεικτική, προσδιοριστική και παραδειγματική της ελληνικής συγκαιρινής κακοδαιμονίας. Τι είχαμε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες; Είχαμε, μεταξύ άλλων, τα εξής:

·                     -Λάθος περιγραφές του χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης,

·                     -μεταφυσικές προσλήψεις των προσανατολισμών της, συγκάλυψη των τερατωδών ελλειμμάτων όπως το έλλειμμα της λαϊκής κυριαρχίας,

·                     -θεοποίηση της γραφειοκρατίας ως περίπου και να είναι ένας νέος ιδεατός υπερκρατικός τόπος,

·                     -αντί-εθνικές αντιλήψεις που εθελοτυφλούν ιδεολογικά απέναντι στην καταμαρτυρούμενη εθνοκρατοκεντρική οντολογία της ΕΕ,

·                     -δημιουργία στρεβλωτικών φακών που παραποιούσαν τις παραστάσεις περί ΟΝΕ, μιας δηλαδή απλής γερμανογαλλικής νομισματικής ρύθμισης που την εμφάνισαν στην ελληνική κοινωνία ως την νέα Ιθάκη,

·                     -θεοποίηση των εξωπολιτικών διεθνικών ΜΚΟ –μερικοί από τους οποίους όπως ο κακόφημος κερδοσκόπος Σόρος είναι και χρηματοδότες ποικίλων διεθνικών ιδρυμάτων και δραστηριοτήτων– ως περίπου προδρόμων μιας παγκόσμιας κοινωνίας οι οποίοι με κάποιο μυστήριο τρόπο θα ένωναν πολιτικά τον πλανήτη,   

·                     -και τα λοιπά.

Συνολικά, πολλές εξόχως πολιτικές υποθέσεις, ένας επιστημονικά μεταμφιεσμένος στρατός, εξειδικευμένος στις κάθε είδους τσαρλατανιές, τις εμφάνιζε ως τεχνικά ζητήματα ενταγμένα μέσα σε ένα εσχατολογικά προσδιορισμένο ευρωπαϊκό ανθρωπολογικό και οικονομικοπολιτικό τοπίο.

Αναμφίβολα η μεγαλύτερη στρέβλωση αφορούσε την νομισματική και δήθεν οικονομική!!! ένωση!!!».

Έτσι, άτομα που κυριολεκτικά διέπρεψαν αναπαράγοντας τις μπροσούρες των γραφειοκρατών την δεκαετία του 1980 διέπρεψαν επίσης ως «δημόσιοι διανοούμενοι» και συνάμα τεχνοκράτες-σύμβουλοι και αντιπρόσωποι των ελληνικών κυβερνήσεων διασπείροντας πανταχόθεν ψευδεπίγραφες περιγραφές και ερμηνείες περί ΕΕ. Μιλάμε για ποταμούς πολιτικοστοχαστικού ανορθολογισμού. Ο ανορθολογισμός του πολιτειακού συστήματος από ψευδεπίγραφες επιστημονικά μεταμφιεσμένες θέσεις την καλλιέργεια των οποίων ο φορολογούμενος πολίτης ακριβοπλήρωνε, ήταν μαζικός και πνευματικά καταστροφικός.

Αυτή δεν είναι μια πρόχειρη εκτίμηση αλλά δυστυχώς απόρροια ανάμειξής μου στην συζήτηση με δέκα περίπου μονογραφίες και δεκάδες άλλα κείμενα.  Scripta manent και ο ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στον ωκεανό των ασυναρτησιών ή καλύτερα στο μεγάλο νεκροταφείο λανθασμένων αρλουμπολογικών αναλύσεων. Η δική μου αρχική αθώα απορία περί αυτών που άκουα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οδήγησε σε δική μου πολιτισμένη κριτική η οποία προκάλεσε μαζικές απολίτιστες απόπειρες δολοφονίας του επιστημονικού μου χαρακτήρα. Όπως είναι λογικό, η αποστροφή μου όσον αφορά τα πολιτικοστοχαστικά δρώμενα με έκανε, όπως και πολλούς άλλους, να αφοσιωθώ αποκλειστικά στα αμιγώς ακαδημαϊκά μου καθήκοντα. Αυτή η διαδρομή, τονίζω ξανά, δεν είναι μόνο δική μου αλλά και μερικών άλλων στους ίδιους ή παραπλήσιους επιστημονικούς τομείς.

 

Απόρροια των προαναφερθέντων, η κατά τα άλλα εξαιρετικά μεγάλης στρατηγικής και οικονομικής σημασίας συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, αντί να αναδείξει τα προτερήματά της χώρας μας οδήγησε στο συντρέχων τέλμα του 2010.

Συντομεύοντας γιατί ο ενδιαφερόμενος μπορεί να διαβάσει και βιβλία μας, όσον αφορά την ΕΕ, τονίζουμε τα εξής. Χωρίς να σταθώ στο πασίγνωστο γεγονός της κατασπατάλησης των πόρων που εισέρευσαν στην Ελλάδα αντί της επένδυσής τους σε παραγωγικούς τομείς, τονίζω το τι πάθαμε περνώντας από την  δεκαετία του 1990 στην δεκαετία του 2000: Ο σωρευμένος «αναλυτικός ανορθολογισμός» εκχυλίστηκε (spillover) από τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια στα πολιτικά σαλόνια παράγοντας ένα εκρηκτικό μίγμα ιδεολογικοπολιτικής παράκρουσης που αποκλείει προγραμματικά τον κοινωνικοπολιτικό ορθολογισμό και που οδηγεί σε τραγικά λανθασμένες αποφάσεις.

Οι παραποιήσεις των δημόσιων λογιστικών και οι βερμπαλισμοί περί «ισχυρής Ελλάδας» στον «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ δεν είναι παρά παθολογία μιας αρρωστημένης πολιτικοστοχαστικής συμβατικής ατμόσφαιρας (που κυριαρχεί και τώρα καθότι οι δράστες πολιτικοστοχαστικών εγκλημάτων όταν αριθμητικά είναι πλέον πολλοί μπορούν να επιβάλουν τον νόμο της καταδίκης της κοινωνίας σε σιωπή που συγκαλύπτει τις ένοχες παρασιτικές τους υπάρξεις).

Σημασία έχει ότι διαδοχικές πολιτικοστοχαστικές ηγεσίες ενός πνευματικά τραβεστί και παρακμασμένου πολιτικοστοχαστικού πεδίου αναπόδραστα λειτουργώντας ανορθολογικά έριξαν βεβιασμένα την ελληνική οικονομία μέσα στον λάκκο των λεόντων.

Συντομογραφικά και απλουστεύοντας, αυτό μεταφράζεται: «Πουλούσαμε ένα καράβι καρπούζια που παρήγαγαν εκατό οικογένειες ένα ολόκληρο καλοκαίρι και αγοράζαμε ένα περίπου Cayenne» που παρήγαγε ένας άνθρωπος σε μερικές ώρες στην τεχνολογικά προηγμένη αλυσίδα παραγωγής». Ταυτόχρονα, στερηθήκαμε κλασικά εργαλεία οικονομικής προσαρμογής στην εσωτερικές και εξωτερικές οικονομικές μας σχέσεις.

Όταν μετά από δέκα χρόνια χρεοκοπήσαμε ανυπεράσπιστοι πλέον είμαστε υποχρεωμένοι να υποτιμήσουμε τα πάντα, χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει ελπίδα διεξόδου προς ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον πλην, στην  καλύτερη περίπτωση, αποπληρωμή των τόκων του καταχρεωμένου και εγγενώς πλέον σπάταλου κράτους μας, η οικονομία του οποίου χωρίς προοπτική διεξόδου (με ποιους πόρους πλέον και με πιο ανύπαρκτο πνευματικό απόθεμα!) είναι ελάχιστα ή καθόλου ανταγωνιστική.

Τώρα γιατί έπρεπε να εισέλθουμε στην ΟΝΕ βεβιασμένα αντί να το επιχειρήσουμε πολύ αργότερα, όταν οι θεσμοί μας και η οικονομία μας θα ήταν έτοιμοι, είναι μια πολιτικοοικονομική απόφαση που δεν ερμηνεύεται με λογικούς όρους. Πάθαμε αυτό που δεν μπορεί να πάθει εύκολα μια Αγγλία ή μια ΗΠΑ καθότι διαθέτουν foreign office και state department. Εδώ, η πολιτικοστοχαστική παράκρουση καλοπληρωμένων μεταπρατών αναλυτών εισέρευσε στον πολιτικό χώρο οδηγώντας σε ανορθολογικές αποφάσεις. Γιατί ανορθολογικό είναι να μην γνωρίζεις τις πολιτικοστρατηγικές προϋποθέσεις της ΟΝΕ που δεν ήταν ασφαλώς "Οικονομική ΄Ενωση", (ούτε ήταν, τουλάχιστον, ένας αξιοπρεπής νομισματικός συντονισμός που να προειδοποιεί αξιόπιστα και να μπορεί, κατ’ ελάχιστον, να δανείζει).

Ούτε ασφαλώς είχαμε ποτέ μια ευρωπαϊκή πολιτική ανθρωπολογία καθότι από καιρό η ΕΕ σταθεροποίησε τον εθνοκρατοκεντρικό της χαρακτήρα με τον οποίο οι πολιτικές και οικονομικές αποφάσεις απαιτείται να είναι συμβατές. Πιο συγκεκριμένα η εθνοκρατοκεντρική δομή σημαίνει διακριτά εθνοκρατικά ανθρωπολογικά συστήματα και ξεχωριστά εθνοκρατικά συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης. Επειδή όμως οι ηχηρές και επιστημονικά μεταμφιεσμένες ηχηρές σαπουνόφουσκες περί μιας δήθεν υπερεθνικής ευρωπαϊκής ανθρωπολογίας (ακούνε σε όρους όπως "ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα" που μπορεί να ορίζεται κατά βούληση ελέω μεταφυσικού ακαδημαϊκού, δήθεν, δικαιώματος για ακαταλόγιστα κείμενα).

Ακόμη χειρότερα, οι πολιτικοστοχαστικοί δράστες που ευθύνονται για την απίστευτη ατυχία μας συνεχίζουν κυνικά τον παρασιτικό βίο ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι μέσα στην ιδεολογικοπολιτικά κατειλημμένη ακαδημαϊκή ανεξαρτησία. "Ανεξέλεγκτοι", καθότι η αριθμητική υπερίσχυση του επιστημονικού ανορθολογισμού έχει πάντοτε ως συνέπεια την αυτοτροφοδοτούμενη αριθμητική ανάπτυξη των δραστών λανθασμένων αναλύσεων για τον άνθρωπο, το κράτος, την Ευρώπη και τον κόσμο. Μάλιστα, γίνονται ολοένα και πιο θρασείς γιατί όσο περισσότερη προπέτεια τόσο μεγαλύτερη συγκάλυψη υπάρχει του παρασιτισμού, της αμάθειας και της ημιμάθειας.

 

Τα επόμενα θύματα είναι η Κύπρος, το Αιγαίο, η Θράκη, η Μακεδονία και η Ήπειρος. Γιατί; Και πάλιν πολύ απλά, ενώ στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου κατισχύουν στοχαστές τύπου Νταβούτογλου, εντεύθεν υπερισχύουν ειδικοί της «κοινωνικοποίησης» της Τουρκίας με χορούς, χοροπηδήματα και κουμπαριές. Ιλαροτραγικές γελοιότητες που μόνο σε παρακμασμένα κράτη έχουν απήχηση. Ενός πλέον πνευματικά, ηθικά και υλικά χρεωκοπημένου νεοελληνικού κράτους μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένα όσα εκατομμύρια ελλήνων παρά τις μύριες αντιξοότητες επιβίωσαν τους τελευταίους αιώνες.

 

Τα πιο πάνω ,μπορώ να τα πω και διαφορετικά, πιο σκληρά: Η δική μου ανάγνωση του ανθρώπου, του κράτους, της Ευρώπης και του διεθνούς συστήματος με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε ένα κόσμο που αναδιατάσσεται ραγδαία και εθνοκρατοκεντρικά, τα πνευματικά τραβεστί κοινωνικοπολιτικά συστήματα ούτε μπορούν να διαφυλάξουν την εθνική τους ανεξαρτησία ούτε να ευημερήσουν με ασφάλεια. Ούτε βέβαια και να επιβιώσουν στο μέλλον. Το κυριότερο σημάδι για την επερχόμενη πτώση ενός κράτους είναι η κυριαρχία στον πολιτικοστοχαστικό χώρο των αριστερονεοφιλελεύθεροδεξιοφασιστικοπροοδευτικών θεωρημάτων και ιδεολογημάτων που ξένα κράτη σερβίρουν διαμέσου ξεφωνισμένων οργανικών διανοουμένων που συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετούν την ξένη εξάρτηση. Είναι ιλαροτραγικό εάν οι φορολογούμενοι πολίτες ενός παρακμάζοντος κράτους συνεχίσουν να χρηματοδοτούν τον επιστημονικά μεταμφιεσμένο ιδεολογικοπολιτικό παραλογισμό που τους εκμηδενίζει οικονομικά, ανθρωπολογικά και κυριαρχικά.

Ο συλλογικός αυτοχειριασμός, πάντως, δεν είναι ένα άγνωστο φαινόμενο στην ιστορική διαχρονία. Στην «σύγχρονη εποχή» το εργαλείο ή δηλητήριο με το οποίο αυτοκτονεί συλλογική μια κοινωνία είναι τα μεταμοντέρνα θεωρήματα και ιδεολογήματα.

   

ΝΒ. Συναφής είναι και η επιστολή μου στους συναδέλφους μου την 1.3.2010, πιο κάτω ... 

 

-------------------------------------------------------------

13.4.2010. Τσαρλατανιές και η διαλεκτική σχέση ιατρικής και διεθνολογίας

Ελάχιστα «χαλαρά σχόλια" τις τελευταίες μέρες γιατί ελάχιστα χαλαρά ήταν τα πράγματα. Ανόητη απροσεξία (υπερβολικό βάρος βοηθώντας τους εργάτες σε μια μετακόμιση) οδήγησε στο νευροχειρουργικό τραπέζι. Τώρα αυτό είναι πίσω αλλά η εμπειρία σημαντική. Η νευροχειρουργική επέμβαση κοντά στην σπονδυλική στήλη είναι, όπως όλοι ξέρουμε, πολύ σημαντική υπόθεση. Κρίση λοιπόν μεγάλη και αναζήτηση άριστου ιατρού για μια τόσο λεπτή και ριψοκίνδυνη επέμβαση. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όμως; Το σύνδεσα με τις διεθνείς σχέσεις. Δεν ήμουνα ο πρώτος που μίλησε για τσαρλατάνους διεθνολόγους που είναι άκρως επικίνδυνοι για την διεθνή ειρήνη, την ασφάλεια της χώρας τους και τα εθνικά συμφέροντα του κράτους στο οποίο ζουν. Χαρακτηριστικά, στο βιβλίο μου Η επιστημονική μελέτη των διεθνών σχέσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αναμενόμενα, σε ένα κράτος-μπανανία της Μεσογείου πολλοί είχαν μύγα και μυγιάστηκαν. Συγκεκριμένα, σε μια από τις πολλές αναφορές μου στην "διεθνολογική τσαρλατανιά" έγραψα:

 

«… αναφορικά με τον όρο «διεθνολογική τσαρλατανιά» απαιτείται να γίνουν μερικές ακόμη διευκρινίσεις. Όπως σημειώθηκε πιο πάνω, αναφέρεται ως το περίπου αντίστοιχο της ιατρικής επιστήμης στη θεωρία διεθνών σχέσεων. Δεν αποτελεί αξιακού χαρακτήρα χαρακτηρισμό, αλλά επιστημονική έννοια που εκφράζει τον εκτροχιασμό των διεθνών σπουδών προς την κατεύθυνση επιστημονικά μεταμφιεσμένων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων και την οποία η παρούσα ανάλυση ορίζει επακριβώς. Περιγράφει μια συγκεκριμένη –και κατά την επιστημονική μας εκτίμηση επιστημονικά λανθασμένη και πολιτικά καταστροφική– προσέγγιση ανάλυσης των διεθνών σχέσεων, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που την αναφέρει  και ο Hans Morgenthau για να οριοθετήσει την καλή θεωρία από τις προπαγανδιστικές δραστηριότητες. Ο Morgenthau προειδοποίησε πως ακόμη και καλόπιστοι επιστήμονες ενδέχεται να περιπέσουν σε τσαρλατανιές αν δεν κατανοήσουν ότι στις διεθνείς σχέσεις συνταγές για λύσεις και προφητείες είναι ανέφικτες. Ο τσαρλατάνος των διεθνών σχέσεων είναι εκείνος ο οποίος στη βάση ποικίλων συμβατικών ιδιοτήτων που από καθαρά επιστημονικής βάσης είναι αδιάφορες παριστάνει τον ειδικό επιστήμονα όχι επειδή έχει κάποια συγκεκριμένη πρόθεση να εξαπατήσει –στο επίπεδο της παρούσης ανάλυσης όχι μόνο δεν ενδιαφέρει η πρόθεση, αλλά επιπλέον γνωρίζουμε πως είναι αδύνατο να διακριβωθούν οι προθέσεις–, αλλά επειδή υιοθετεί έναν εξόφθαλμα λανθασμένο τρόπο σκέψης που κατά την εκτίμησή μας δεν συνιστά επιστημονική ενασχόληση. Τα αίτια είναι πολλά και, όπως εξηγείται πιο κάτω, κυρίως η ιδεολογική και πολιτική προκατάληψη που εκτιμάται ότι δεν είναι συμβατή με την επιστημονική δραστηριότητα ενός πολυσχιδούς και κοινωνικοπολιτικά κατακερματισμένου διεθνούς συστήματος. Εύλογα θα διερωτηθεί κανείς ποια είναι η δεοντολογική βάση μιας τέτοιας θέσης. Επειδή οι κοινωνικές επιστήμες δεν διακρίνονται όπως οι θετικές επιστήμες από σχετική ακρίβεια και επειδή δεν αναφέρονται σ’ ένα ηθικοκανονιστικά σταθερό κοινωνικοπολιτικό σύστημα όπου οι ηθικοί κώδικες και η νομιμότητα είναι επακριβώς προσδιορισμένα, το κεφάλαιο 2 επεξεργάζεται τρία συγκεκριμένα ζητήματα που διαμορφώνουν το Διεθνές Δέον: την Υπαρκτική ετερότητα, τις συλλογικές αξιώσεις ελευθερίας ως θεμέλια των εθνικών-κρατικών ηθικοκανονιστικών δομών και τους απορρέοντες κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένους σκοπούς του διαρκούς συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου. Αν και τέτοιες αναφορές έχουν ήδη γίνει σε προγενέστερες δημοσιεύσεις μας, η ανάλυση του κεφαλαίου 2 και οι θεμελιώσεις που ακολουθούν εκτιμάται πως επιτρέπουν σε κάθε διεθνολόγο να διακρίνει τη γνώση από εκείνες τις γνώμες –και είναι πολλές– που δεν είναι συμβατές με οντολογικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο «τσαρλατάνος» ή η «διεθνολογική τσαρλατανιά» αναδεικνύονται ακριβώς ως κεντρικές έννοιες που καταδεικνύουν το επιστημολογικό και επιστημονικό γεγονός πως, παρά την οντολογική θεμελίωση του εθνικού-κρατικού συστήματος, των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου και των συστημάτων συλλογικής ασφάλειας, ένα αναρίθμητο πλήθος εισβολέων στο διεθνολογικό επιστημονικό πεδίο δημιουργεί μια απίστευτη σύγχυση, η οποία αν συνέβαινε σε οποιονδήποτε άλλο επαγγελματικό χώρο –ιατρική, μηχανολογία κ.ά– θα είχαν προκληθεί τεράστιο χάος και εκατόμβες θυμάτων …».

 

Αυτά λοιπόν σκεφτόμουνα όταν αγωνιωδώς έψαχνα για ικανό και έμπειρο νευροχειρουργό. Γιατί διερωτήθηκα ξανά, να μην ισχύει το ίδιο στις διεθνείς σχέσεις όπου οι θάνατοι και οι αναπηρίες είναι πολύ περισσότεροι αν ένας ή περισσότεροι τσαρλατάνοι διεθνολόγοι παρασύρουν την χώρα τους μέσα στα ναρκοπέδια της διεθνούς πολιτικής!

 

Και οι σκέψεις αυτές επιτάθηκαν καθότι προνομιακά διαβάζω το υπό εκτύπωση βιβλίο του Αχμέτ  Νταβούτογλου που κυκλοφορεί σε σύντομα από τις εκδόσεις Ποιότητα (τους το πρότεινα πριν τρία χρόνια για να καταλάβουμε καλύτερα την Τουρκία και να ανατραπούν, ακριβώς, οι τσαρλατανιές και η τσαρλατάνικη παραπληροφόρηση. Άμα το διαβάσουν συγκεκριμένοι δράστες της τσαρλατανιάς πρέπει να λογικά αν έχουν έστω και λίγη ευαισθησία να φτύσουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη. Απέναντι χειραφετημένη διεθνολογική και ιστορικοπολιτική ανάλυση υψηλών βαθμίδων προσανατολισμένη στην εξυππερέτηση του τουρκικού εθνικού συμφέροντος και εντεύθεν ντροπιαστικά αναμασήματα δέκατης ή και εκατοστής τάξης.

 

Μεγάλη πάντως η συνάφεια τσαρλατάνων ιατρών και τσαρλατάνων διεθνολόγων. Αμφότεροι είναι άκρως επικίνδυνοι και επιστημονικά μεταμφιεσμένοι.

 

-----------------------------------------------

25.3.2010. δίκτυ σωτηρίας έσχατης ανάγκης και θριαμβολογίες

Σήμερα ανακοινώθηκαν κάποιες αποφάσεις στις συναντήσεις κορυφής της ΕΕ που θα γίνουν γνωστές στις λεπτομέρειές τους τις επόμενες μέρες. Η κύρια πτυχή που είναι ήδη γνωστή είναι ότι για την "έσχατη ανάγκη" (Μέρκελ) θα υπάρχει δίκτυ σωτηρίας στα κράτη τα οποία σχοινοβατούν  εν μέσω οικονομικής κρίσης. Συνοψίζω τα επίσης γνωστά κύρια αίτια.

    Πρώτον, η χαμηλή ανταγωνιστικότητά τους σε μια ανοικτή αγορά που συνοδεύεται από δημοσιονομικές δεσμεύσεις οι οποίες όμως (δημοσιονομικές δεσμεύσεις) δεν συνοδεύονται από οικονομική αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών, κάτι βεβαίως φυσιολογικό καθότι δεν υπάρχει πανευρωπαϊκή ανθρωπολογική συνοχή, υπάρχουν δηλαδή διακριτές, ετερογενείς και ανομοιογενείς κοινωνίες διαφορετικών ιδιοτήτων, διαφορετικών τρόπων ζωής και διαφορετικών συστημάτων διανεμητικής δικαιοσύνης. Το ότι για λόγους που αφορούν στρατηγικά διλήμματα ασφαλείας της Γαλλίας με την Γερμανία εκβιάστηκε η ΟΝΕ το 1991 δεν ήταν πειθαναγκαστικό κάποιο μέλος να εισέλθει στον λάκκο των λεόντων του άνισου ανταγωνισμού ενός οικονομικού χώρου που στερείται κοινωνικής συνοχής και που όπως είδαμε στερείται ακόμη και στοιχειώδους μηχανισμού για να μπορεί ένα κράτος να ... δανείζεται. Να δανείζεται για να συνεχίσει να εισάγει χωρίς δυνατότητα προστασίας αγαθά πολυτελείας από τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη (χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει δυνατότητα θαυματουργικής βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας). Αναμφίβολα, λάθη και εγκλήματα έγιναν πολλά τις τελευταίες δεκαετίες και ήδη τα επισημάναμε. Είναι σαδομαζοχισμός όμως να τα ρίχνουμε σε αυτό ενώ η κύρια αιτία της συντριβής των οικονομιών των λιγότερο ισχυρών μελών της ΕΕ οφείλεται στον ιστορικό άνισο ανταγωνισμό που δεν μπορεί να βελτιωθεί λόγω ελλειμμάτων της ΕΕ που οφείλονται στην κυριαρχία των λειτουργιστικών και οικονομικιστικών ιδιοτήτων της.

    Το δεύτερον κύριο αίτιο είναι ο πολιτικός ανορθολογισμός λόγω αντιφάσεων. Στο υπόβαθρο των κρατικών εποικοδομημάτων κτίζονται τα ευρωπαϊκά έθνη σμιλεύοντας καθημερινά την ανθρωπολογική τους ετερότητα. Πάνω τους επικάθονται  θεσμοί (κυρίως οι κοινοτικοί αλλά εν μέρει και μερικοί εθνικοί θεσμοί) συνεχίζουν αμέριμνα να λειτουργούν ως υπάρχει μια αδιαφοροποίητη ευρωπαϊκή κοινωνία που λειτουργεί με όρους ωφελιμισμού, χρησιμοθηρίας και ηδονισμών κριτηρίων που αποτελούν και τα "ιδανικά" της μεταμοντέρνας τυπολογίας σε όλες σχεδόν τις εκδοχές της. Έτσι, όπως γράψαμε και στο τελευταίο μας πόνημα, αντί να εξορθολογιστούν οι δομές σύμφωνα με τις υποκείμενες ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, άλματα και σφάλματα κτίζουν αντιθέσεις και αντιφάσεις. Τώρα ζούμε μια από αυτές και πολλές έπονται εκτός και εάν η Κοινότητα εξορθολογιστεί σύμφωνα με τις εθνοκρατικές της προϋποθέσεις. Ας μην αναλύσουμε όμως ζητήματα που αναλύθηκαν αλλού εκτενώς.

 

Τώρα, το αξιολογικό ζήτημα. Στο επίπεδο της ανάλυσης αξιολογική προαίρεση είναι στρέβλωση και ανορθολογική πολιτική εισροή στις δημόσιες σφαίρες. Εμείς ότι λέμε εδώ και αλλού είναι αξιολογικά ελεύθερη περιγραφή. Το μόνο που επηρεάζει την επιστημολογία μας -κάτι που είναι αναγκαία και μη εξαιρετέα δεοντολογική υποχρέωση κάθε επιστημονικής συζήτησης- είναι η αποφυγή αμφισβήτησης της ανθρώπινης οντολογίας. Αυτό είναι θλιβερό προνόμιο των εξομοιωτικών και εξισωτικών ιδεολογιών που διαφθείρουν την επιστημονική συζήτηση μαζικά. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιλώντας για την Ευρώπη απλά επισημαίνουμε τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις που είναι σύμφωνες με τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα. Έτσι, μια εθνοκρατοκεντρική ευρωπαϊκή ανθρωπολογική δομή απαιτεί ένα εθνοκρατοκεντρικό κανονιστικό σύστημα, κάτι για το οποίο υπάρχουν ακόμη πολλά να γίνουν. Αναγκαστικά μέχρι τότε θα υπάρχουν αναστροφές, αντιστροφές και αν δεν προσεχθεί κάθε νέο βήμα, μεγάλες ανατροπές.  

 

Εν τω μεταξύ, υποχρεωτικά μέχρι να κυριαρχήσει ο επιστημονικός και πολιτικός ορθολογισμός θα ακούμε ασυναρτησίες και ανοησίες. Όμως εκείνο τον αμίμητο καθηγητάκο του γνωστού ιδρύματος που βγήκε σε διεθνές μέσο ενημέρωσης και κατσάδιασε τους εγκληματίες έλληνες ή εκείνους τους αμετροεπείς πολιτικούς που αύριο θα θριαμβολογούν για την μεγάλη επιτυχία να συμφωνηθεί πως μπορούμε ... να δανειστούμε. Ακόμη πιο σημαντικό, η μονιμότητα των ακαδημαϊκών πειθαναγκάζει χιλιάδες φοιτητές να ακούνε τις παρωχημένες ιδεολογικές ασυναρτησίες επιστημονικά μεταμφιεσμένων ημιμαθών προπαγανδιστών που τους μαστιγώνουν με πολιτική θεολογία περί ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας και ευρωανθρώπων που θα διαμορφωθούν από τους πολιτικά ανέντακτους ευρωγραφειοκράτες. Η μάστιγα των διεθνιστικών ιδεολογημάτων και θεωρημάτων θα συνεχίσουν να ταλανίζουν τους ανθρώπους. Αυτά τα σύνδρομα καταμαρτυρείται πως στην διαχρονία αποτέλεσαν το μεγαλύτερο ελάττωμα των ανθρώπων στην δύσκολη ανηφόρα πολιτισμένης πολιτικής τους συγκρότησης.

 

ΝΒ 26.3.2010. Όπως συχνά επισημαίνουμε η δύναμη του διαδικτύου είναι πλέον προωθητική ορμή δημοκρατίας και απαλλαγής από τα επικοινωνιακά δεινά. Χθες βράδυ έγραψα το παρόν σημείωμα και σήμερα το πρωί το πήρα από δεκάδες άλλους οι οποίοι συζητούν σε μαζικές ηλεκτρονικές λίστες. Δράττομαι της ευκαιρίας για να γράψω μια ακόμη φράση: Σε προγενέστερη παρατήρηση ότι η συγκαιρινή κρίση προσφέρει άπειρες ευκαιρίες ελέγχου όλων των θεωριών μας, προσθέτω ότι η ανθρωπολογική διαίρεση του κόσμου (και ασφαλώς της Ευρώπης) που αναδεικνύεται για ακόμη μια φορά τονίζει τον εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα των κοινωνικοοντολογικών γεγονότων των τελευταίων αιώνων. Αυτό επιτάσσει συγκεκριμένη μορφή εθνοκρατοκεντρικής οργάνωσης του κόσμου όπου η Κοσμοθεωρία των Εθνών, δηλαδή η εθνική ανεξαρτησία, θα καθίσταται ολοένα και περισσότερο η βασική κοσμοθεωρητική παραδοχή λειτουργίας των διεθνών σχέσεων. Αντίρροπα σε μια τέτοια αντίληψη βαίνουν όσες παραδοχές συγκεχυμένα βλέπουν ένα πλανήτη μέσα στον οποίο υπάρχει ένας ανθρωπολογικός ακταρμάς έτοιμος και ώριμος για να εγκαθιδρύσει μια παγκόσμια αλτρουιστική εξουσία. Απόρροια τέτοιων θεμελιωδών συγχύσεων είναι και το φαινόμενο συστηματικής ερμηνείας των προβλημάτων με όρους συλλογικής ευθύνης: Φταίνε οι έλληνες που δεν δουλεύουν, φταίνε οι γερμανοί που δεν θέλουν να βοηθήσουν, και τα λοιπά. Κανείς δεν κραυγάζει έτσι αν κατανοήσει τον θεμελιωδώς εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος και τις βαθύτερες προεκτάσεις αυτού του γεγονότος, βασικά την ύπαρξη διαφορετικών συστημάτων διανεμητικής δικαιοσύνης και διαφορετικών κοσμοθεωριών / ηθικών επιταγών που το στηρίζουν. Οι παγκοσμιόπληκτες αντιλήψεις, όμως, θολώνουν το μάτι με αποτέλεσμα αυτές οι πασίδηλες ανθρωπολογικές δομές του κόσμου να είναι αθέατες ή δυσδιάκριτες.

 

--------------------------------------

23.3.2010. Τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο και οι βραχονησίδες του  Σαρωνικού

Σημ. Π. Ήφ. Για όσους μου έγραψαν ότι αμφισβητούν την θέση που διατύπωσα στις 28.1.2010 ότι κινδυνεύουν οι βραχονησίδες όπου ψαρεύω κοντά στις Βάρκιζα και τα χόρτα που καλλιεργώ εδώ και δύο δεκαετίες, παραθέτω ειδησεογραφία των τελευταίων ημερών

Νέα τουρκική πρόκληση στο Αιγαίο την Τρίτη, λίγα 24ωρα μετά τις απόπειρες αναχαίτισης από τουρκικά F16 ελικοπτέρου του Λιμενικού που συμμετείχε σε επιχέιρηση της Frontex στο Φαρμακονήσι.

Την Τρίτη, η τουρκική κορβέτα Bafra περιφέρεται στο Αιγαίο φτάνοντας μέχρι και ανοιχτά της Μήλου, με πορεία προς το Σούνιο. Το πολεμικό πλοίο ξεκίνησε το βράδυ της Δευτέρας από τη Σμύρνη και κατευθύνθηκε αρχικά προς τη Λήμνο. Στη συνέχεια άλλαξε την πορεία του προς το νότο κινούμενο στα στενά μεταξύ Ικαρίας και Σάμου, ενώ το βράδυ της Τρίτης - σύμφωνα με το ΓΕΝ - κατευθύνεται προς το Σούνιο.

Το τουρκικό πλοίο παρακολουθείται από την κανονιοφόρο "Ναυμάχος" του Πολεμικού Ναυτικού. Σημειώνεται ότι ο κυβερνήτης του "Ναυμάχου" έξέπεμψε μήνυμα προς την κορβέτα, η οποία εισήλθε στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ωστόσο το μήνυμα αγνοήθηκε.
NOOZ.GR

Toυρκική φρεγάτα σε «κρουαζιέρα» στο Αιγαίο
Οι Τούρκοι αγνόησαν επιδεικτικά τους διεθνείς κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας και περιφέρονταν ασκόπως από χθες ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Νέα τουρκική πρόκληση σημειώνεται τις τελευταίες ώρες στο Αιγαίο. Η τουρκική κορβέτα BAFRA αγνοώντας επιδεικτικά τους διεθνείς κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας περιφέρεται ασκόπως από χθες σε ολόκληρο το Αιγαίο ενώ αναμένεται να συνεχίσει την .....«κρουαζιέρα» της μέσω Σουνίου.

Το τουρκικό πολεμικό πλοίο ξεκίνησε χθες το βράδυ από τη Σμύρνη και κατευθύνθηκε αρχικώς βόρεια φτάνοντας κοντά στη Λήμνο.

Στη συνέχεια αλλάζει πορεία προς τα νότια, κινείται δυτικά από τη Χίο και περνάει από τα στενά μεταξύ Ικαρίας και Σάμου.

Κατόπιν ακολουθεί πορεία παραλλήλως των μικρασιατικών παραλίων και όταν φτάνει μεταξύ Τήλου και Χάλκης προσανατολίζεται δυτικά προς Σαντορίνη και Φολέγανδρο.

Η εκτίμηση του ΓΕΝ είναι ότι πλέον κατευθύνεται προς το Σούνιο πριν επιστρέψει στη ναυτική βάση της Σμύρνης.

Το τουρκικό πλοίο παρακολουθείται από την κανονιοφόρο "Ναυμάχος" του Πολεμικού Ναυτικού.

Την ώρα που η τουρκική κορβέτα βρισκόταν μεταξύ Ίου και Σαντορίνης, λίγο πριν τις 2.30 το μεσημέρι, ο κυβερνήτης της κανονιοφόρου εξέπεμψε μήνυμα αναφέροντας στο τουρκικό σκάφος ότι παραβιάζει το δίκαιο της αβλαβούς διέλευσης διαμέσου των εθνικών χωρικών υδάτων και κάλεσε το σκάφος να διακόψει την παραβίαση.

Μετά την εκπομπή του σήματος, το σκάφος και χωρίς να απαντήσει, βρήκε από τα εθνικά στα διεθνή ύδατα.
NEA και αναρτημένο στο Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_9335.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0j7xp94Sl

----------------------------------------

Νίκος Καλογερόπουλος, "ο συρφετός των 27" στις 25 Μαρτίου και ... οι κινέζοι

 

Σημ. Π. Ήφ. Εύστοχος όπως πάντοτε ο συνάδελφος ΝΚ που ζει στο εξωτερικό. Το βιβλίο του με το οποίο εξήγησε το πως τις τελευταίες δεκαετίες κάποιοι διασπάθισαν τα κονδύλια που εισέρευσαν στην Ελλάδα (αντί ως είχαν υποχρέωση να κάνουν παραγωγικές επενδύσεις) είναι μνημειώδες και υπό τις περιστάσεις "κλασικό". Καυστικός στο σύντομο σημείωμά του που παραθέτω αναφέρεται στον "συρφετό των 27". Έτσι κατάντησαν την συνεργασία στην Ευρώπη κάποιοι και αφιερώνω την έκφραση "συρφετός των 27" στους πομπώδεις θιασώτες της ηχηρής σαπουνόφουσκας "δημόσια ευρωπαϊκή σφαίρα". Με αυτή, ως γνωστό, αναφέρονται σε μια θεσμικοκοσμοπλαστική δομή που διαμορφώνει ευράνθρωπους ( γι' αυτό και αντιπαθούν το εθνοκράτος), βλέπουν την ανάδειξη ενός μετα-κρατικού συστήματος των φαντασιώσεών τους (γι' αυτό και αντιπαθούν την πατρίδα τους) και γρήγορα έσπευσαν να βάλουν την υπογραφή τους κάτω από το φασιστοειδές σχέδιο Αναν ή έσπευσαν στα εξωχρηματοδοτούμενα σεμινάρια πολιτειότητας των κακότυχων κυπρίων.

    Τονίζω όμως και κάτι άλλο: Του ακαδημαϊκούς που το παίζουν ... κινέζοι. Είναι όλοι εκείνοι οι ΜΚΌπληκτοι που περίπου υποστήριζαν ότι θα δημιουργηθεί ένας πλανητικός ακταρμάς περιφερόμενων διεθνικών δρώντων και πως οι αγαθοεργοί αυτοί αλήτες (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου), θα αντέστρεφαν τον ρου της ιστορίας εισάγοντας μας σε ένα θερμοκήπιο άνευρων και ισοπεδωμένων μεταμοντέρνων ατόμων χωρίς ουσίες, νοήματα και ταυτότητα. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάσει το κεφάλαιο 5 του Κοσμοθεωρία των Εθνών, όπου περιγράφω το μεταμοντέρνο έκτρωμα των μοντερνιστών στο κατώφλι του 21ου αιώνα οι οποίοι ενώνουν τα νήματα όλων των κακών του παρελθόντος: Ηγεμονιστές, υλιστές, Μαρκήσιος ντε Σάντ, σταλινικοκουμμουνιστές, φασιστές, διεθνοφασιστικοφιλελεύθερους, χαρούμενους ΜΚΌπληκτους, επεμβατιστές της μεταψυχροπολεμικής εποχής και ότι άλλο φρούτο παρήγαγε η καταστροφική πορεία του μοντερνισμού από τον 16 αιώνα μέχρι τις μέρες μας.

    Τώρα, μιας και περί περικοπών η κουβέντα, πολύ σοβαρά λέω το εξής: Να αρθεί η μονιμότητα και να κληθούν να ασκήσουν άλλο επάγγελμα όλοι αυτοί οι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι που την στιγμή που μιλάμε εισπράττουν παχυλούς μισθούς για να διατυμπανίζουν πως τα διεθνικά εκτρώματα (τα οποία χρηματοδοτούνται, μεταξύ άλλων, από τους σόρους, τα σοράκια και τα κοράκια) θα ενώσουν ανθρωπολογικά και πολιτικά τον πλανήτη. Αναφέρω ως παράδειγμα τον κερδοσκόπος Σόρος για παράδειγμα και τους λοιπούς διεθνικούς ομοϊδεάτες του που αποσταθεροποίησαν την Ελλάδα. Και έχουμε να δούμε πολλά ακόμη, δυστυχώς, όπως εύστοχα προειδοποιεί ο εκλεκτός συνάδελφος το μήνυμα του οποίου παραθέτω.

    Τέλος, εθελούσια συνταξιοδότηση θα πρέπει να ζητήσουν και όσοι τις τελευταίες δύο δεκαετίες μας έπρηξαν με νομικίστικες ασυναρτησίες. Ας διαβάσουν τώρα προσεκτικά την απόφαση του ΕΔΑΔ για την Κύπρο. Εμείς πιο ψύχραιμα και ισορροπημένα τονίζαμε την τεράστια σημασία των διεθνών θεσμών, του διεθνούς δικαίου και των Συμβάσεων. Ποτέ δεν πάψαμε να τονίζουμε, όμως, ότι είναι εξαρτημένες μεταβλητές τις ισχύος και πως θα έπρεπε η στρατηγική μας να συμπεριλαμβάνει την αποτρεπτική ισχύ, το ισχυρότερο μέσο άμυνας ενός λαού που είναι το εθνικό φρόνημα και όλα τα άλλα μέσα που επιτρέπου σε ένα εθνοκράτος να επιβιώνει σε ένα ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον.

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Nicolas Kaloy
Sent: Sunday, March 21, 2010 5:54 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject:

 

Δελτίον 1330, 22.3.10                                                                                HighTV

Ο ανταποκριτής μας στην Γενεύη Νίκος Καλογερόπουλος μεταδίδει:

Για την διάλυση της Σοβ. Ενώσεως υπεύθυνο ήταν βέβαια το ανεδαφικό κομμουνιστικό σύστημα αλλά, συν Αθηνά, κίνησε και το χεράκι της η Αμερική. Το ίδιο συμβαίνει με την συμβολική ήττα του Ευρώ και της ΕΕ όπου στην αρχική διαμόρφωση του συστήματος υπερίσχυσε η σύγχυση, η βιασύνη και η αλαζονεία της Γερμανίας, αλλά συν Αθηνά, έβαλε και το χεράκι της η Αμερική. Τώρα στην ΕΕ, με έναν παθητικό Πορτογάλο Barroso, έναν ανύπαρκτο Βέλγο Πρόεδρο και μια ασήμαντη Αγγλίδα Υπουργό Εξωτερικών, όλοι προσπαθούν, με χαμένη ελπίδα, να κολλήσουν τα σπασμένα γυαλιά. Η Αμερική θριαμβεύει βλέποντας στο εγγύς μέλλον την διάλυση και της Ευρώπης και του Ευρώ. Η αλαζών Γερμανία, με βοήθεια Ιταλίας, Φινλανδίας και της πάντοτε εχθρικής στην Ελλάδα Ολλανδίας, επιμένει για επέμβαση του ΔΝΤ προς σωτηρία της άμυαλης Ελλάδος και, σε λίγο, Ισπανίας κια λοιπών που περιμένουν στην  ουρά.  Υπάρχει λογική στην θέση της Γερμανίας που θέλει να τιμωρήσει τους βιαστές του Μάαστριχτ το οποίο είναι έργο της. Αλλά υπάρχει λογική και στην Γαλλία που αντιστέκεται για να σώσει τα έπιπλα. Περιέργεια να δούμε τι θα αποφασίσει ο συρφετός των 27 στις 25 Μαρτίου. Το 1976 στο ΔΝΤ είχε καταφύγει και ο γίγας Βρετανία. Αλλά συμβολικώς όλη η ιστορία οδηγεί στην ήττα του Ευρώ που, πράγματι, είναι ήττα της προχειρότητας που ετέθησαν οι βάσεις του. Πολλοί μάγειροι και η σούπα χάλασε, κατά την Αγγλική παροιμία. Δεν γίνεται παντοδύναμη Κεντρική Τράπεζα χωρίς να κατευθύνεται από παντοδύναμο Κεντρικό Όργανο οικονομικής πολιτικής για την Ευρωζώνη. 9, 15 ίσως 20 αύριο κράτη στο Ευρώ, στο ίδιο κρεβάτι, το καθένα προσπαθεί να τραβήξει το πάπλωμα για να καλύψει την πλάτη  του και τα υπόλοιπα οπίσθια. Λάθος συνελήφθη η ΕΕ,  αλλά περισσότερο Λάθος ήταν η σύλληψη του Ευρώ. Πρώτα μαζεύτηκαν συλλήβδην οι 27 και ύστερα ψάχνουν να βρουν τους όρους του παιχνιδιού στον συνωστισμό της συνοικήσεως. Όλα δείχνουν ότι πρέπει τα πράγματα να αρχίσουν από την αρχή. Μεγάλο ακόμη Λάθος ότι δεν επήραν το έτοιμο παράδειγμα που παρουσιάζει η Ελβετία. Θα είναι ατυχία αν χαθούν άδοξα τόσο το Ευρώ όσο και η ΕΕ. Αλλά υπάρχει ελπίς να κυριαρχήσει η Γαλλία.

 

---------------------------------------------

 

9.3.2010. Εθνοκρατοκεντρικοί θεσμοί

Ζούμε σε μια εποχή γεμάτη μαρτυρίες άμεσου ενδιαφέροντος για την θεωρία διεθνών σχέσεων και ιδιαίτερα για την διεθνή και ευρωπαϊκή πολιτική οικονομία. Όσοι είναι στοιχειωδώς υποψιασμένοι ένα κύριο ζήτημα στις συζητήσεις για το διεθνές σύστημα είναι η διχοτομία μεταξύ μιας χαρούμενης αντίληψης περί διεθνούς πολιτικής (και στην ηγεμονική της μορφή ύπουλη και υπονομευτική) και μια άλλη αντίληψη, την Θουκυδίδεια, που περιγράφει αξιολογικά ελεύθερα και χωρίς αξιολογικές κορώνες την κρατοκεντρική οργάνωση του κόσμου.

    Η δεύτερη, μεταξύ άλλων, απλά περιγράφει μερικές βασικές γήινες παραδοχές. α) Οι κοινωνίες θέλουν ανεξαρτησία, την κερδίζουν και αγωνίζονται να την διαφυλάξουν. β) Η πολιτική, οικονομική, πολιτισμική, νομική και κατ' επέκταση πολιτική ανθρωπολογία συγκροτείται σε εθνοκρατοκεντρικό επίπεδο (όσο μεγαλύερη ανθρωπολογική συνοχή υπάρχει τόσο περισσότερο εύρυθμη είναι μια εθνοκρατική δομή και τόσο πιο ορθολογική). Η πίστη, η νομιμοφροσύνη, οι προσδοκίες και οι ηθικοκανονιστικές παραδοχές συγκροτούνται στο εθνοκρατικό επίπεδο και διασφαλίζεται έτσι ένα νομιμοποιημένο σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης. γ) Οι διεθνείς θεσμοί είναι εξαρτημένες μεταβλητές στα εθνοκρατοκεντρικά συμφέροντα (οπότε αν είναι δυνατοί και οι συμμετέχοντες ενεργοί μπορεί και να λειτουργούν σύμφωνα με το καταστατικό τους που δεν μπορεί να αφίσταται των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου) και όταν αυτό δεν συμβαίνει καθίστανται εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος. δ) Οι διεθνικοί δρώντες (η περίφημη "παγκοσμιοποίηση" του κάθε χαρούμενου διεθνιστή ή κοσμοπολίτη, είναι ανεξάρτητες μεταβλητές ή εξαρτημένες μεταβλητές της ισχύος. Ο Σόρος, για παράδειγμα, είναι είτε σύμμαχος-συνεταίρος των αμερικανικών συμφερόντων ή ανεξάρτητος δρών ΜΚΟ που δρα, ιδιοτελώς, εις βάρος της διεθνούς νομιμότητας, εις βάρος των ορθολογικών αποφάσεων και εις βάρος, γιατί όχι, και των ισχυρών κρατών.

    Η πρώτη αντίληψη, διακλαδώνεται σε δύο αλληλένδετα και συχνά επικαλυπτόμενα πεδία. Εάν δεν είναι ηγεμονικά εμπνευσμένη -ευνοούν την αποδυνάμωση της κυριαρχίας των λιγότερο ισχυρών εθνοκρατών για να μπορούν έτσι να διεισδύουν άνομα και καταχρηστικά εξυπηρετώντας τα καταχρηστικά τους συμφέροντα ανισομερώς και ανισόρροπα- αφορά όλο εκείνο το φάσμα των ασχέτων, των μπερδεμένων και ΜΚΌπληκτων που πιστεύουν ότι η κατεδάφιση της εθνοκρατικής ανθρωπολογίας και η ενθάρρυνση της ασυσοσίας του κάθε αλήτη (με την αρχαιοελληνικη έννοια του όρου) των σκοτεινών διεθνικών παρασκηνίων, ... θα ενώσει τον κόσμο. Έτσι γράφουν βιβλία για τους ΜΚΟ ως και να πρόκειται για μια νέα παγκόσμια κοινωνικοπολιτική δομή νομιμοποιημένων διανεμητικών προεκτάσεων, κατά περίπτωση μισούν, υποτιμούν ή και εχθρεύονται ποικιλοτρόπως κάθε εθνοκρατική παραδοχή και αδιακρίτως την αποδυναμώνουν. Αυτό πράττοντας, ενσυνείδητα, ανεπίγνωστα ή λόγω βλακείας ενθαρρύνουν δύο πράγματα: Τα άπληστα εφήμερα ηγεμονικά συμφέροντα (θυμηθείτε την θηριώδη ορμή των ηγεμονικών υπηρεσιών να καταργήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία το 2004 και ποιοι τους ενθάρρυναν οίκοι) και το χάος στις διακρατικές και ενδοκρατικές σχέσεις.

    Το χάος αυτό στην ύστερη κρίση που τρύπησε την τσέπη του ελληνικού οικογενειακού μέσου εισοδήματος ανήκει σε αμφότερες κατηγορίες: Ιδιοτελείς διεθνικοί κερδοσκόπου ως έξοχα βρικολακιασμένα και βαρβαρικά όντα που είναι (κάθε εξωπολιτικό ον που δεν ελέγχεται κοινωνικοπολιτικά είναι βαρβαρικό) αδράχνουν κάθε ευκαιρία για να ρουφήξουν το αίμα όποιου κυκλοφορεί το βράδυ και όταν λάχει αυτό πράττοντας συνωμοτούν με κυβερνήσεις, αλήτες (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρους) αυτονομημένους γραφειοκράτες και ηγεμονικά κράτη για να εκπληρώσουν τους εφήμερους και καταστροφικούς ιδιοτελείς σκοπούς τους.

 

Αυτά συζητούνται σε άπειρα κείμενα διεθνών σχέσεων και διεθνούς πολιτικής οικονομίας. Αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι ότι τώρα που προκλήθηκε χάος τα κράτη τρέχουν να δημιουργήσουν πυροσβεστικά εθνοκρατοκεντρικούς θεσμούς διεθνούς πολιτικής και οικονομικής διακυβέρνησης. Κάλιο αργά παρά ποτέ. Τι γίνεται όμως με με τις αναρίθμητες επιστημονικά μεταμφιεσμένες "εξαρτημένες μεταβλητές τις ισχύος"  και τους αφελείς διεθνιστικοΜΚΟόπληκτους που αφού έχουν τίτλους και ρόλους θα συνεχίσουν να ροκανίζουν τον ενδοκρατικό και διακρατικό ορθολογισμό!! Λογικά και περιγραφικά μιλώ. Μακριά από εμένα η ιδεολογικοποίηση των συζητήσεων. Και η λογική λέει ότι όποιος δεν κατανοεί ή είναι τυφλός και δεν βλέπει τα κοινωνικοοντολογικά γεγονότα είναι κοινωνικοπρακτικά επικίνδυνος. Και εδώ στην Ελλάδα δεν λείπουν τέτοιοι είδους επικίνδυνα όντα.

 

Ο καθείς, μπορεί να διαβάσει το κεφάλαιο 6 (και τα υπόλοιπα ασφαλώς αν θέλει) του Κοσμοθεωρία των Εθνών που συχνά αναφέρω πλέον για να κατανοήσει τους λόγους για τους οποίους αργούμε να λειτουργήσουμε ορθολογιστικά. Το ζήτημα όταν είσαι ακαδημαϊκός είναι να μπορείς να επικαλείσαι τα κείμενά σου. Το αντίστροφο είναι αξιοθρήνητο. Είναι επίσης κατάπτυστο όταν ένας επιστήμονας κάνει χοντρά λάθη και στην συνέχεια με ελαφρά πηδηματάκια απομακρύνεται συνεχίζοντας το αποκρουστικό έργο της ρύπανσης του ενδοκρατικού και διακρατικού ορθολογισμού. Γιατί όπως επιχειρηματολόγησα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά: Οι διανοούμενοι μπορεί ανεπίγνωστα  και υπό συγκεκριμένες περιστάσεις να ευθύνονται για εκατόμβες.

 

----------------------------------------

Owen Mathews, The Army is Beaten, Newsweek, 5.3.2010

http://www.newsweek.com/id/234573, αναρτημένο και στην διεύθυνση http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/03/blog-post_2017.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29

 

Σημ. Η συντρέχουσα οικονομική κρίση δεν είναι άσχετη με τα πολιτικοστρατηγικά της Ελλάδας, ιδίως τα επερχόμενα και προαναγγελθέντα λόγω της απίστευτης διπλωματικής μωρίας της τελευταίας δεκαετίας. Το δημοσιογραφικό άρθρο που ακολουθεί μπορεί να μην είναι ακαδημαϊκό αλλά αν  μην στην πλάστιγγα των αναλύσεων όπου στον ένα δίσκο βάλουμε τις "δημοσιογραφικές" εκτιμήσεις και στον άλλο δίσκο μέσα στον οποίο "συνωστίζονται" μυριάδες καλοπληρωμένες μεταμοντέρνες ελληνικές "ακαδημαϊκές" αναλύσεις, ο καθείς μπορεί να δει που γέρνει η πλάστιγγα. Το ζήτημα εδώ δεν είναι η "επιστημονικότητα" (είναι ένα σοβαρό ζήτημα το που θα την βρεις πλέον ...) αλλά η ικανότητα των ανθρώπων να διακρίνουν το άσπρο από το μαύρο και αν δεν μπορούν να κατανοήσεις τα αίτια της στραβωμάρας. Το ότι ο αρθρογράφος κατάλαβε ότι  "a more Islamic Turkey. More democracy, then, doesn't necessarily lead to more liberalism, either" λέει ότι ο άνθρωπος έχει τα μάτια του ανοικτά και όχι κλειστά και τα αυτιά βουλωμένα. Δύσκολο βέβαια να καταλάβουν ότι "a more Islamic Turkey. More democracy, then, doesn't necessarily lead to more liberalism, either" όσοι συνωστίζονται μέσα στο δεξιοαριστεροαναρχομεταμοντέρνο χυλό. Αυτός ο χυλός, για να παραφράσω τον Κονδύλη, χορταίνει αλλά δεν θρέφει. Όσον για την διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και έμμεσης αντιπροσώπευσης που ... δεν πολεμά, την έχω αναπτύξει νομίζω επαρκώς σε πολλά έργα μου και ιδίως στο τελευταίο μου έργο Κοσμοθεωρία των Εθνών, Συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου.

Why the U.S. should hail the Islamists.
Published Mar 5, 2010
The political logic should be simple. The arrest of a shadowy group of generals for allegedly plotting a bloody coup should be a victory for justice. The end of military meddling in politics should be a victory for democracy. And greater democracy should make a country more liberal and more pro-European.
Except that in Turkey, political logic doesn't always follow simple patterns. Yes, last week's arrests of dozens of Army officers on charges of plotting bombings and murders are a win for civilian prosecutors over the once untouchable military. More important, the arrests also mark the quiet demise of the military as a decisive force in Turkish politics for the first time in centuries. That's a vital step in Turkey's road to becoming a mature democracy.
But the paradox is that a more democratic Turkey doesn't necessarily mean one that is more pro-European or more pro-American. And with the last major obstacle to the ruling AK Party's power gone, Turkey's conservative prime minister, Recep Tayyip Erdogan, will be free to implement his vision of a more Islamic Turkey. More democracy, then, doesn't necessarily lead to more liberalism, either.
The first victim of the new order may be Europe. Ever since they came to power in 2002, AK Party leaders have used EU membership as a shield to defend their reform programs against attacks from ultrasecularists in the military and the judiciary. Notionally, the military was in favor of joining Europe, so the AK Party railroaded through most of its most radical changes under the EU's banner. Downscaling the powers of the military-dominated National Security Council, banning the death penalty, scrapping some restrictions on free speech, allowing Kurdish language rights—all were in the Copenhagen criteria set by the EU. But now that the AK Party's main rival, the military, has been shown to be a paper tiger, there's not much utility for Erdogan & Co. in pushing the European project any further.
That's terrible timing for Europe. Support within the EU for further expansion is fading fast. A looming crisis over Cyprus threatens to create further animosity on both sides as EU members Greece and Greek Cyprus threaten to block Ankara's accession bid. Add to that various tin-eared EU initiatives, like trying to get the conservative Turks to allow gay marriage, and you have a recipe for trouble. Turks are also angry because of the EU's many unfulfilled promises over opening Cyprus's ports to international trade. The AK Party's win over the Army could well prove to be the EU's serious loss.
It also raises a tough question for Washington: does the U.S. want Middle East allies who are less democratic but more friendly, or more democratic but more hostile to America? During the Cold War, when the military was in charge, Turkey fell into the first camp. Now it makes sense for Washington to choose democracy—even if the outcomes aren't, as George W. Bush found in Iraq, always pro-Western. Cutting the Army's dead hand from politics will allow Turkey to define secularism democratically and to deal openly with issues like the demands of the Kurdish minority for autonomy. That choice should be particularly easy now, as evidence presented by Turkish prosecutors suggest that the self-declared guardians of Turkey's secular order plotted heinous crimes in order to destabilize the AK Party, possibly including the bombing of the British Consulate in Istanbul in 2003.
If Turkey becomes more anti-Western, that's probably inevitable. A storm of popular anger is brewing over the EU's undeclared rejection of Turkish membership, even as the accession process continues, and over moves in the U.S. Congress to recognize the massacres of Ottoman Armenians in 1915 as a genocide. If the vote goes ahead, expect Turks to retaliate, perhaps by refusing to support U.S. sanctions against Iran in the U.N. Security Council.
Turks have made it clear repeatedly at the ballot box that they endorse the AK Party's vision of a less-rigorously secular country. Ordinary Turks aren't huge fans of the U.S., either. But it's also clear that Turkey under the AK Party will remain a Western ally, and NATO will remain Ankara's most important strategic partner. How do we know? The AK Party says so, and it has no real options. There's no rival alliance, not with Iran, the Arab world, or Russia, which could possibly rival the clout Turkey has, with the second-largest Army in NATO. In the short term, Turkey will likely sour on the EU and have a loud row with the U.S. over Armenia. In the long term, the downfall of the Army will make Turkey a stronger democracy and a more stable and mature partner. So the world would be wise to side with the AK Party, not seek a return of the discredited generals.
Newsweek

 

 

-----------------------------------------------------------

4.3.2010. Scripta Manent: Αναλύσεις, εκτιμήσεις και θέσεις περί ΟΝΕ.

 

Στην νέα σελίδα με τίτλο ΟΝΕ: Πολιτικοστρατηγικά ζητήματα θα παραθέτω αναλύσεις ακαδημαϊκού κυρίως χαρακτήρα. Άρχισα παραθέτοντας μερικά εδάφια από προηγούμενες αναλύσεις μου που εισήγαγα με το εξής σχόλιο:

 «Τι δουλειά κάνετε» με ρώτησε πριν μερικά χρόνια ένας υπάλληλος του ΟΤΕ Γλυφάδας όταν επισκέφτηκα ένα κατάστημα για ένα αίτημά μου που έπρεπε να συμπληρώσω έντυπο. Πρέπει να καταγόταν από κάποιο ορεινό χωριό όπου συνηθίζουν, οι καλοί άνθρωποι που ζουν εκεί να συνομιλούν φωνάζοντας από το ένα μακρινό σπίτι στο άλλο. «καθηγητής πανεπιστήμιου …..» του σιγοψιθύρισα εγώ για να μην με ακούσει ο διπλανός μου. Τώρα τι; Να μεγαλοπιανόμαστε για κάτι τίτλους και αξιώματα που στις μέρες μας θα μπορούσαν ελάχιστο επιστημονικό αντίκρισμα έχουν. Ο μουστακαλής υπάλληλος με αγριοκοιτάζει και φωνάζει τόσο δυνατά που τον άκουσαν τουλάχιστον 50 περίπου άτομα που βρίσκονταν στο κατάστημα εκείνη την στιγμή αλλά και κάποιοι που περνούσαν στον απέναντί δρόμο: «Καλά το λέτε ψιθυριστά … Φωνάξτε το να σας ακούσουν όλοι, τιμή σας είναι. Αν ήμουνα εγώ θα κρατούσα ντουντούκα να το φωνάζω …». Κοκκίνισα και μουρμούρισα ότι προτιμώ να δηλώνω ψαράς. Αλλά τι να κάνουμε, αφού πρέπει να μην λέω ψέματα για το επάγγελμά μου στα επίσημα χαρτιά, ας γράψει αυτό που λένε τα υπόλοιπα έγγραφά μου. Εξάλλου, τι σημασία έχει. Στην Ελλάδα δηλώνεις ότι είσαι. Επαναπατρισθείς πριν δύο δεκαετίες στην υπηρεσία εκδόσεως ταυτοτήτων με ρώτησαν τι επάγγελμα κάνω. Τους είπα καθηγητής πανεπιστημίου (επίκουρος καθηγητής πρωτοδιορίστηκα) και χωρίς κανένα έλεγχο το έγραψαν. Μπορούσα να είμαι οτιδήποτε, αλλά, αυτό τους είπα αυτό έγραψαν.  

            Τυγχάνει να ανήκω σε εκείνη την κατηγορία των πανεπιστημιακών που πρεσβεύει ότι τιμή των ακαδημαϊκών είναι τα κείμενά τους. Τιμή επίσης είναι να παραδέχεσαι τα επιστημονικά σφάλματα, ελλείμματα και παραλείψεις. Ατιμία είναι το αντίστροφο. Και αν οι επιστημονικά ατιμασμένοι ακαδημαϊκοί αποκαλύπτονταν και ελέγχονταν σε όλη την Ευρώπη θα είχαμε πολύ λιγότερους πανεπιστημιακούς, πολύ καλύτερη ανώτατη παιδεία, πολύ καλύτερη μόρφωση, πολύ καλύτερους επαγγελματίες, πολύ πιο ορθολογιστικά κοινωνικοπολιτικά συστήματα. Πάνε όμως εκείνοι οι καιροί που «απόφοιτος πανεπιστημίου» σήμαινε ευρυμάθεια, άριστη θεωρητική γνώση, άριστη στοχαστική διαμόρφωση, άριστες εξειδικευμένες γνώσεις συνδεδεμένες με την θεωρία. Για να έχουμε τέτοιους απόφοιτους πανεπιστημίων, όμως, εκτός του ότι απαιτείται να έχουμε από άλλου είδους πανεπιστημιακούς θεσμούς από αυτούς που έχουμε (δεν μιλώ μόνο για την Ελλάδα γιατί η παρακμή είναι ευρύτερη), απαιτείται να ανακαλύψουμε ξανά αυτό που παλιά σήμαινε η λέξη «Ακαδημαϊκός». Σήμαινε προνομιούχους λειτουργούς που είναι οι ίδιοι ευρυμαθείς και σφαιρικά θεωρητικά καταρτισμένοι, πανεπιστημιακούς δάσκαλους που με ευελιξία και αυτοπεποίθηση κινούνται από το γενικό προς το ειδικό και αντίστροφα, ασκητικούς ερευνητές που μοχθούν να θεμελιώσουν και ακαδημαϊκούς δασκάλους που θεωρούν την επιστημονική χειραφέτηση αυτονόητη. Επίσης, σήμαινε αξιολογικά ελεύθερους στοχαστές που σέβονται την λογική των φοιτητών και των αναγνωστών και που πληρούν πάγια κριτήρια ακαδημαϊκής δεοντολογίας και αντικειμενικότητας.

Τα πανεπιστήμια θα καθίστανται ολοένα και περισσότερο βιομηχανίες αγραμμάτων ή και χειρότερα βιομηχανία φανατισμένων και προκατειλημμένων εάν οι δάσκαλοι που εκεί διδάσκουν ως κύριο προσόν την επιδέξια μεταμφίεση της αμάθειάς τους. Η παρακμή της ακριβοπληρωμένης ανώτατης εκπαίδευσης αφού πρώτα διαφθείρει στοχαστικά τους φοιτητές διαχέεται σε όλο το σύστημα. Διασφαλίζει επίσης ασυλία στον επιστημονικά μεταμφιεσμένο κοινωνικοπολιτικό παρασιτισμό και στην δημιουργία απυρόβλητων βιομηχανιών κοινωνικού και πολιτικού ανορθολογισμού. Αυτά ισχύουν όταν θεωρείται επιστημονική κατάρτιση κάποιο ανούσιο και ασήμαντο αναμάσημα τετριμμένων και ξεπερασμένων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων και όταν ο ιδεολογικός ομοϊδεατισμός καθίσταται κριτήριο διορισμών και εξελίξεων. Ακόμη πιο σημαντικό και το κυριότερο, παρακμή έχουμε όταν ανθίζει η πολιτική θεολογία. Η ανίερη δηλαδή ασέβεια επιστημονικά μεταμφιεσμένων προπαγανδιστών οι οποίοι περιφρονούν την ανθρώπινη οντολογία αναζητώντας κοσμοπλαστικά ιδεολογήματα διαμόρφωσης των πολιτών μιας χώρας ή και του πλανήτη ολόκληρου. Επιλεκτική και σχολαστική εξέταση του δέντρου ως και να μην υπάρχει δάσος στο οποίο ανήκει. Παράκαμψη των μεγάλων ανθρωπολογικών ζητημάτων για να ευνοηθούν επίπλαστες θεσμικές κατασκευές δημοκρατικά ελλειμματικές και για να εκμηδενίσουν κάθε αξίωση δημοκρατικού ελέγχου των κατά τα άλλα εντολοδόχων εξουσιών.

Εάν και όταν οι μονόφθαλμοι, οι ιδεολογικά εθελοτυφλούντες και οι ιδεολογικά προκατειλημμένοι αυξηθούν λογικό είναι να αποθρασύνονται. Ακόμη και όταν ξεστομίζουν ασυνάρτητες αστειότητες, αδιάντροπα με προπέτεια χιλίων πιθήκων σείουν επιδεικτικά ακαδημαϊκούς τίτλους ως τεκμήριο εγκυρότητας και αξιοπιστίας. Αντί να διαδίδουν την γνώση πωλούν γνώση. Λογικά, πλέον, συνομοταξίες επιδερμικά καταρτισμένων απαιτούν διορισμούς αδιακρίτως, αναζητούν τον μπάρμπα στην Κορώνη που θα τους ντύσει άμφια που δεν τους ανήκουν, τρέχουν σε πολιτικούς και ιδεολογικούς φίλους να τους βοηθήσουν και εκλιπαρούν και γλύφουν υποσχόμενοι πως την επόμενη φορά θα καλυτερέψουν (για να το ξεχάσουν την επομένη). Ακόμη πιο σημαντικό και σύνηθες, κορδωμένα επικαλούνται τον «πλουραλισμό των ιδεών» για να καλύψουν την επιστημονική ένδεια και για να αξιώσουν δικαίωμα έκφρασης χαμηλής ποιότητας και ατεκμηρίωτων γνωμών. Το τελευταίο είναι μια καθιερωμένη πλέον παρακμιακή στάση που θρέφει τον παρασιτισμό, την αδιαφορία για την χειραφετημένη και θεμελιωμένη ανάλυση και την περιφρόνηση για την πρωτοτυπία και τις υψηλές επιστημονικές βαθμίδες. Επικρατεί η επιστημονικά άτιμη λογική «γράφω και λέω ότι θέλω γιατί αυτό είναι πλουραλιστικό», αντί της επιστημονικά τίμιας αλλά υψηλών απαιτήσεων λογικής «σε μια σοβαρή συζήτηση ακούονται διαφορετικές θέσεις πλην όμως αλλά απαιτείται να είναι υψηλών επιστημονικών βαθμίδων, θεμελιωμένες, χειραφετημένες, πρωτότυπες και τεκμηριωμένες».

Σε επιστημονικούς χώρους όπου δεν επικράτησε πλήρως η υποκρισία και ο απόλυτος παρασιτισμός, όλα αυτά τα συζητάμε, όταν λάχει. Πριν λίγο καιρό, μάλιστα, σε συνέδριο στο Βερολίνο, τα συζητούσα και με ξένους συναδέλφους που πολύ εκτιμώ για την βαθύτητα των στοχασμών τους και την ευρυμάθειά τους. Τα λέω και συχνά στις συνομιλίες μου εδώ και δύο δεκαετίες στην Ελλάδα όπου και να βρίσκομαι. Και ακούς: «Δεν θα αλλάξουμε την Ελλάδα εμείς», «η Α ή Β σκοπιμότητα απαιτεί να κλείσουμε τα μάτια και το στόμα», «δεν μπορώ να παίρνω κόστος εγώ και να έχω απαιτήσεις όταν κανείς δεν νοιάζεται και όταν ούτως ή άλλως “τα κουκιά μετρούν”», «μα είναι υιός ή προστατευμένος τούτου ή του άλλου», «άστα τώρα, δεν βλέπεις τους φοιτητές ένα χαρτί να πάρουν θέλουν και ότι και να τους πούνε δεν θα καταλάβουν», κτλ.

Το καλύτερο πάντως μου το είπε εκλεκτός συνάδελφος πριν μερικά χρόνια: «Αν είναι να ζητούμε από τους άλλους αυτό που κάποιοι από εμάς θεωρούμε αυτονόητο για τους εαυτούς μας, δηλαδή ασκητική επιστημονική δουλειά και βάσανο τεκμηριώσεων, θα πρέπει να τους κόψουμε όλους. Ήφαιστε: τέτοια πράγματα είναι πλέον η εξαίρεση και ο αμαθής παρασιτισμός η εξαίρεση. Το πανεπιστήμιο είναι βιομηχανία διπλωμάτων άνευ αντικρίσματος και χώρος ιδεολογικοπολιτικής εκτόνωσης κάποιων. Άστα ρε Ήφαιστε, μην το βασανίζεις για να μην σε πούνε και γραφικό. Μου ζητάς θεωρητική κατάρτιση, βαθειά γνώση, ευρυμάθεια, τεκμηριώσεις και αξιολογική ελευθερία. Που ζεις!! (και τέλειωσε): Δεν βλέπεις πως είναι πολλοί νέοι επιστήμονες σήμερα. Δεν έχουν μπέσα. Δεν διαβάζουν, δεν ενδιαφέρονται για ουσίες και νοήματα. Δεν ερευνούν, δεν μιλούν χειραφετημένα, δεν έχουν τεκμηριωμένη άποψη, δεν τους αρέσει άμα τους πεις να λιώσουν παντελόνια στις καρέκλες όπως κάποιοι από εμάς κάνουμε αν και πρωτοβάθμιοι. Τους λες να μελετήσουν το ένα χιλιοστό από ότι εμείς για να γράψουν ένα κείμενο και δυσφορούν, τους λες να μιλήσουν τεκμηριωμένα και χειραφετημένα και προτιμούν το αναμάσημα τετριμμένων δευτερογενών πηγών και τους λες να εμβαθύνουν χειραφετημένα την θεωρία και σε στραβοκοιτάζουν με αμηχανία γιατί αντιλαμβάνονται ότι κάτι τέτοιο σημαίνει ασκητική δουλειά, κόπο και μόχθο. … ». Τι να κάνουν τους τίτλους, όμως, ανταπάντησα. Κολάρο είναι, βαρύ και ασήκωτο. Και τέλειωσα την συνομιλία μου με τον εκλεκτό φίλο παρατηρώντας ότι στην γνωστή ρήση «to be or not to be» πολλοί απαντούν «not to be», ή, ακόμη χειρότερα «to be» όπως πολλοί άλλοι, δηλαδή σέρνοντας το σαρκίο, γλύφοντας, εκλιπαρώντας και αναρριχόμενοι και κουβαλώντας την αναξιοπρέπεια μέσα στην ψυχή. Μπας όμως και έχουμε λάθος, του είπα. Μακάρι. Μια σκέψη ήταν, λίγο απαιτητική. Και έκλεισα το τηλέφωνο.        

Αντικειμενικά όλα αυτά, έχουν κάποια σημασία για όσους έχουν μάτια και λίγη τιμή να μην ψεύδονται κρυμμένοι μέσα σε απυρόβλητα ακαδημαϊκής, δήθεν ανεξαρτησίας. Εμείς λοιπόν ταπεινά και ως πρέπει να γίνεται, επικαλούμαστε τα γραπτά μας για να ελέγξουμε την κοινωνικοπρακτική αξία και την επιστημονική ορθότητα των αναλύσεών μας και των θεωριών μας. Όταν κάνουμε σφάλματα όπως προείπαμε κανένα πρόβλημα δεν έχουμε να το παραδεχθούμε (και μερικές φορές το κάναμε). Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν όλοι, ή όσοι έχουν (ακαδημαϊκή) τιμή και όσοι τηρούν στοιχειώδεις έστω κώδικες επιστημονικής δεοντολογίας.

Παραθέτω εδώ λοιπόν μερικές παραγράφους παλαιότερων αναλύσεών μου για τη ΕΕ, την ΟΝΕ και τις πολιτικοστρατηγικές παραμέτρους που προσδιόρισαν την μεταψυχροπολεμική πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Ο καθείς μπορεί και πρέπει να παραθέτει τις δικές του καθότι αυτό επιτάσσει η ανάγκη επιστημονικών ελέγχων. Υπάρχουν πολλές άλλες ανάλογες δικές μου αναλύσεις σε παλαιότερα αγγλικά και ελληνικά μου βιβλία. Η πιο συμπυκνωμένη και περιεκτική, πάντως, θεωρώ ότι είναι το έκτο κεφάλαιο του Κοσμοθεωρία των Εθνών, Συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του Κόσμου. Σημειώνω τέλος ότι τα κείμενα που παραθέτω εδώ πάρθηκαν από τα αντίστοιχα βιβλία πριν τύχουν φιλολογικής και ορθογραφικής επεξεργασίας.

 

------------------------------------------------------------------------------------

1.3.2010. Κινδυνεύουν τα χόρτα μου από ... Τουρκικές Φρεγάδες.

Σημ. Π.Ήφ. Στις 28-30/1/2010 πριν ένα μήνα τελείωνα το οικολογικό μου σημείωμα για τον Σαρωνικό τελείωνα ως εξής: "Και μια εκτίμηση. Αυτά τα νησιά μάλλον δεν θα τα διεκδικήσουν οι γείτονές μας. Παρά το γεγονός ότι φίλος νομικός διεθνολόγος μου είπε ότι ανήκουν στην κατηγορία των 200 νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που η Τσιλέρ είπε ότι δεν μπήκαν ... στην Συνθήκη ρητά (φανταστείτε τι λέει ο Νταβούτογλου), νομίζω ότι τόσο κοντά στην Αττική δεν θα φθάσουν. Πιο πάνω ίσως. Αν και όπως πάμε τίποτα δεν αποκλείεται....". Μάλιστα, θυμωμένος αναγνώστης μου έγραψε: "καλά χαλαρά γράφεις σε αυτή την σελίδα και συχνά το απολαμβάνουμε. Μην υπερβάλλετε όμως". Δυστυχώς δεν υπερβάλλω και αν χαθώ για λίγες μέρες είναι για να ... οχυρώσω τις βραχονησίδες όπου βρίσκω τα ... χόρτα μου. Τώρα, για να μιλήσουμε "πιο σοβαρά" για τον φίλο τον Θόδωρο Πάγκαλο, που χθες έλεγες ότι δεν αντέχει να είναι πλέον ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης να είναι διαρκώς τερματοφύλακας άτακτων υπουργών, θυμήθηκα τις δηλώσεις που είχε κάνει πριν πολλά χρόνια για τους Γερμανούς και τους Δανούς. Τότε έγραφα επιφυλλίδες στις εφημερίδες και τον επιτίμησα σκληρά λέγοντάς του ότι δεν πρέπει να μιλά γενικευμένα για άλλα έθνη καθότι η λογική της συλλογικής ευθύνης είναι απαράδεκτη. Πρέπει, εξάλλου, του έγραψα τότε, να μιλάμε κόσμια και πολιτισμένα (σε κάθε περίπτωση αλλά ιδιαίτερα όταν μιλάμε για άλλα έθνη). Ούτε θα πρέπει να εχθρευόμαστε ασκόπως άλλες κοινωνίες ή τις κυβερνήσεις τους. Η διπλωματία είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αισθήματα και εκτονώσεις απωθημένων. Για τους Δανούς, αν θυμάμαι ακριβώς τις φράσεις που χρησιμοποίησε ο Θόδωρος, είπε ότι "όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν οι άνδρες το έβαλαν στα πόδια και οι γυναίκες άνοιξαν τα πόδια". Σκληρά λόγια όντως. Θα του στείλω ένα γράμμα λέγοντάς του να υπενθυμίσει στους Έλληνες, αφού τώρα είναι δεύτερος τη τάξη ηγήτοράς τους, ότι δεν πρέπει να το βάζουν στα πόδια όταν παραβιάζεται η εθνική ανεξαρτησία (βέβαια ... στα διεθνή ύδατα του ... Σουνίου, θα μου πείτε ...) και ότι πρέπει να προστατέψουν τις γυναίκες τους όταν το τουρκικό ναυτικό έλθει πιο κοντά, εδώ στις πλαζ του Σαρωνικού. Ανθρώπινα όλα αυτά. Όπως ανθρώπινο είναι στην παράκτια ζώνη που αρχίζει από την Λίμνη της Βουλιαγμένης μέχρι το Λαγονήσι κάποιες εκατοντάδες αδιάντροπα τεκνά τα οποία είναι μονίμως εκεί στα βράχια διαπράττοντας δημοσίως αντί-αισθητικές ασχήμιες χωρίς την παραμικρή ενόχληση του κράτους, μάλλον θα κουνούν άσπρα μαντίλια όταν δουν τον "στόλο"....  Κάτι ξέρουν οι Τούρκοι για το τι γίνεται στα παράλιά μας. Ακούω ότι έχουν πολλούς και καλούς κατασκόπους. Αλλά ας σταματήσω αυτό το σκοτσέζικο ντους μεταξύ χαλαρού και σοβαρού. Ας αφήσουμε τα σοβαρά για άλλη φορά και για άλλες σελίδες.

Κυριακή, 28 Φεβρουαρίου 2010, Η τουρκική φρεγάτα F490 Gaziantep σε επιθετική κίνηση έφτασε έξω από το Σούνιο

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/f490-gaziantep.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0guUlk5ea

Τουρκική φρεγάτα κλάσης O.H.PERRY, η F490 Gaziantep (πρώην USS Clifton Sprague) ξεκίνησε από τον ναύσταθμο του Αksaz στην Μαρμαρίδα και έφτασε στο Σούνιο, το Λαύριο, το Πόρτο Ράφτη, την Ραφήνα και την Άνδρο! Κινήθηκε για αρκετή ώρα κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Αττικής ευρισκόμενη αρχικά στα ελληνικά και κατόπιν στα διεθνή χωρικά ύδατα.

Η τουρκική φρεγάτα απέπλευσε από το ναύσταθμο του Αksaz χθες το απόγευμα και μετά από μία πορεία μέσα από τα Δωδεκάνησα και τις Κυκλάδες έφτασε ανοικτά του Σουνίου και με «ανοικτά» τα ηλεκτρονικά και οπλικά της συστήματα κατευθύνεται βόρεια προς την Άνδρο. Παρακολουθείται από ελληνική πυραυλάκατο.

Σε όλη την πορεία του κοντά στην Αττική παρακολουθείτο από την ελληνική πυραυλάκατο Ρ67 "Ρουσσέν".

Η τουρκική φρεγάτα έφτασε στην περιοχή μεταξύ Άνδρου και Ψαρών, βγαίνοντας στην ανοκτή θάλασσα από το στενό του Καφηρέα.

Το τουρκικό σκάφος ξεκίνησε την πορεία του μέσα στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ενδιάμεσα Σουνίου και Κέας-Μακρονήσου.

Η διέλευση τυπικά θεωρείται "αβλαβής", αλλά πρόκειται για κορυφαία πρόκληση, όχι μόνο λόγω των συστημάτων του σκάφους που ήταν όλα "ανοικτά" κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών, αλλά κυρίως γιατί σε μία μοναχική πορεία ξεκίνησε απο τον Aksaz για να φτάσει στην Αθήνα!

Γενικά, μάλιστα, είναι η πρώτη φορά που έχουμε κίνηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, ημέρα Κυριακή και αυτό ίσως να δείχνει ασήμαντο, αλλά είναι μία πολύ σημαντική σημειολογική κλιμάκωση

Σίγουρα μόνο τυχαία δεν είναι η κίνηση του. Το Αksaz βρίσκεται απέναντι από τα Δωδεκάνησα στην Μαρμαρίδα και η φρεγάτα διαπλέοντας με βορειοδυτική κατεύθυνση ολόκληρο το Αιγαίο έφτασε έξω από το Σούνιο!

Πολλά ελληνικά σκάφη (ψαράδικα, αναψυχής κλπ) που βρίσκονταν στην ακτή της ανατολικής Αττικής είδαν την τουρκική φρεγάτα να περνάει από μπροστά τους!

Είναι κάτι ανάλογο με την υπέρπτηση πάνω από την φρεγάτα "ΑΙΓΑΙΟ" των τουρκικών F-16: Προσπαθούν να προκαλέσουν ελληνική απάντηση. Και είναι βέβαιο ότι θα αποθρασύνονται συνεχώς όλο και περισσότερο.

Τι σημαίνει "αβλαβής διέλευση":
Κίνηση σκάφους εντός των χωρικών υδάτων μίας χώρας, στην προκειμένη περίπτωση κίνηση εντός των 6 ναυτικών μιλίων από την στεριά. Το σκάφος υποχρεούται να κρατάει σταθερή πορεία και διεύθυνση και σε κάθε περίπτωση να μη κινείται κάθετα προς την ακτή. Το σκάφος θα πρέπει να έχει απενεργοποιήσει τους αισθητήρες του (Ραντάρ και ανθυποβρυχιακές συσκευές). Αν είναι υποβρύχιο θα πρέπει να κινείται σε ανάδυση. Γενικά το σκάφος που κάνει αβλαβή διέλευση υποχρεούται να κάνει με σαφή τρόπο την πρόθεσή του να κινηθεί «ειρηνικά».

Σημερα τουλάχιστον το ραντάρ και τα ραντάρ των οπλικών συστημάτων ήταν "ακοικτά", όπως το κατέγραψαν οι ελληνικές συσκευές ΕSM.

Πέρσι, στις 14 Ιανουαρίου 2009, μία άλλη φρεγάτα του τουρκικού Ναυτικού (η "ΤURGUT REIS" F241, κλάσης "Yavuz" ΜΕΚΟ 200ΤΝ Τrack Ι, αντίστοιχη των δικών μας ΜΕΚΟ 200ΗΝ) συμμετέχοντας στην προγραμματισμένη άσκηση "ACIK DENIZ" έπλευσε ανενόχλητη εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, παραβαίνοντας τους κανόνες αβλαβούς διέλευσης, κατά μήκος των ανατολικών ακτών της Αττικής, ελάχιστα ναυτικά μίλια από το σπίτι του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή στη Ραφήνα, από το οποίο και ήταν ορατό το σκάφος!

Η τουρκική φρεγάτα έπλευσε με κατεύθυνση νοτιοανατολικά από το Στενό του Καφηρέα (μεταξύ Άνδρου-Εύβοιας), δυτικά της Κέας (δηλαδή μεταξύ Κέας και Μακρονήσου) μέχρι έξω από το Λαύριο(!), σε απόσταση αναπνοής από τις ακτές της ανατολικής Αττικής και εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων!

Συνέχισε μέχρι νότια του ακρωτηρίου του Σουνίου, και περί ώρα 13.00 έκανε αναστροφή και ακολουθώντας την ίδια ανάστροφη πορεία με ταχύτητα 15 κόμβων, κατά μήκος των ακτών της Ανατ. Αττικής και περνώντας πάλι στα ανοικτά της Ραφήνας, απομακρύνθηκε. Περί τις 17:00, πιθανότατα με ενεργοποιημένους όλους τους αισθητήρες των οπλικών συστημάτων της, δηλαδή στοχοποιώντας χερσαίους, θαλάσσιους και εναέριους στόχους, εξήλθε του Στενό του Καφηρέα προς τα διεθνή ύδατα του Αιγαίου.

Στην σημερινή πρόκληση δεν είχαμε ανάστροφη πορεία, αλλά είχαμε κάτι πολύ πιο σημαντικό σε ότι αφορά το πολιτικό επίπεδο της πρόκλησης: Ένα πολεμικό σκάφος που αποπλέει από τον ναύσταθμο του στο Aksaz ο οποίος βρίσκεται σε τεράστια απόσταση (36°50′04″N 28°23′24″E / 36.8345°N 28.39°E / 36.8345; 28.39) από την Αττική και δεν συμμετέχει σε άσκηση σε σχετικά κοντινή απόσταση, όπως συνέβη πέρσι με την "ΤURGUT REIS" που συμμετείχε στην άσκηση "ACIK DENIZ".

Αν αυτό δεν είναι πρόκληση, τότε η λέξη χάνει την έννοιά της

---------------------------------------------------------------------------

1.3.2010. Επιστολή στους συναδέλφους της Εταιρείας Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Δικαίου

Σημ. Η Εταιρεία Διεθνών Σχέσεων και Διεθνούς Δικαίου έγινε πριν δύο περίπου δεκαετίες για να γεφυρώσει τις θέσεις μεταξύ διεθνολόγων των πολιτικών όψεων των διεθνών σχέσεων και των νομικών διεθνολόγων. Εξ αντικειμένου και πασίδηλα απέτυχε. Οι δύο αυτοί τομείς που κανονικά έπρεπε να αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος κινούνται σε δύο διαφορετικά αεροπλάνα προς αντίθετες κατευθύνσεις. Οι νομικοί διακλαδώνονται σε νομικιστές και θετικιστές, οι δεύτεροι προσκολλημένοι σε αποτύπωση της νομικής δομής και πρώτοι συνήθως αεροβατούντες, ενίοτε μάλιστα με απαράδεκτα για νομικούς αξιολογικό-κοσμοπλαστικό τρόπο. Οι δεύτεροι διακλαδώνονται από την μια πλευρά στην αξιολογικά ελεύθερη θουκυδίδεια παράδοση και από την άλλη πλευρά στην κατευναστική εκείνη τάση που είτε ανεπίγνωστα είτε συνειδητά υπηρετεί τον "Άλλο". Τώρα τι είναι ο "Άλλος" ψάξτε το στις υπογραφές για το σχέδιο Αναν, τα βιβλία ιστορίας και στα χαρούμενα κοινωνικοπολιτικά "ελληνοτουρκικά"-"συμπατριωτικά" συνέδρια. Δήθεν αναλύουν εκεί αλλά αναπόδραστα την ατζέντα των αναλύσεων και των πορισμάτων την θέτουν όποιοι τα χρηματοδοτούν. Λογικά όλα αυτά και γνωστά στο μεγάλο αλισβερίσι του πνεύματος, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης. Τώρα, οι ισορροπίες σε αυτή την χαώδη δομή είναι ρευστές και τα θύματα του χάους φοιτητές, αναγνώστες επιφυλλίδων και αναγνώστες βιβλίων. Την περασμένη εβδομάδα, έστειλα επιστολή στα μέλη της Εταιρείας (της οποίας είμαι ... ιστορικό μέλος) για την συντρέχουσα κρίση. Την έστειλα με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του εκλεκτού συναδέλφου και φίλου Καθηγητή Στέλιου Περράκη με τον οποίο την δεκαετία του 1990 είχαμε πολλές γόνιμες συζητήσεις. Το 2004 και 2005 αμφότεροι είχαμε την πολύ σημαντική εμπειρία μαζί με μια δεκάδα κορυφαίων ξένων και ελλήνων συναδέλφων αν συν-συγγράψουμε την έκθεση εμπειρογνωμόνων για το επονείδιστο σχέδιο Αναν που ντρόπιασε την ελληνική επιστήμη με τις εκατοντάδες ουραγούς του Λόρδου Χάνευ που συνέγραψε αυτό το ιστορικό φασιστικό σχέδιο.  Εσχάτως συγκλίνουμε στο γεγονός ότι ερευνά μαζί με άλλους το γεγονός ότι οι επεμβάσεις, οι επιτροπές και τα λοιπά, ροκανίζουν τις Υψηλές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Στους συναδέλφους μέλη της Εταιρείας έστειλα και τιμής ένεκεν το κεφάλαιο 6 του τελευταίου μου έργου Κοσμοθεωρία των Εθνών. Πήρα πολλές απαντήσεις και τα ευχάριστα για εμένα νέα (αυτή είναι η "αμοιβή μου") ότι διάβασαν το βιβλίο μου και ότι το κεφ. 6 το προτείνουν στα ευρωπαϊκά μαθήματα. Η ουσία είναι όπως λέω και στην επιστολή, τίμια να θέσουμε τις θεωρίες μας υπό την αίρεση των άφθονων πλέον εμπειρικών μαρτυριών για τους διεθνείς θεσμούς και για την ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα, την οποία πριν μερικές μέρες ανέδειξα με την παράθεση της ευρωεκτροχιασμένης Αφροδίτης της Μήλου.

    Παραθέτω την επιστολή αυτούσια.

 

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος

Τμήμα Διεθνών και  Ευρωπαϊκών Σπουδών

Ανδρούτσου 150 185 34  Πειραιάς 6^ος όροφος    γρ. 601, τηλ. 30 210 414 2725

e-mail: info@ifestosedu.gr - www.ifestosedu.gr

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,

 

Μαζί με τους θερμούς συναδελφικούς χαιρετισμούς θα ήθελα να συγχαρώ τους συντελεστές του νέου συλλογικού τόμου και ιδιαίτερα τον εκλεκτό συνάδελφο Καθηγητή Στέλιο Περράκη. Αν και δεν έχω δει το βιβλίο νομίζω ότι χρήζει πλέον να εξεταστούν εναργέστερα οι προεκτάσεις του ροκανίσματος των υψηλών αρχών του διεθνούς δικαίου.

 

Δράττομαι της ευκαιρίας για να θίξω συντομογραφικά κάποια πράγματα που αφορούν την συντρέχουσα χρηματοοικονομική κρίση σε συνάρτηση με την ανάγκη μιας αναθεώρησης των υποθέσεων εργασίας για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Συναφώς, επισυνάπτω το κεφάλαιο 6 βιβλίου μου Κοσμοθεωρία των Εθνών. Δεν συμπεριλαμβάνονται τα δοκίμια τέλους οι τίτλοι των οποίων εμφαίνονται στα περιθώρια των σελίδων του συνημμένου κεφαλαίου. Μετά από άδεια των Εκδόσεων το αποστέλλω στα μέλη της Εταιρείας. Το αιτιολογικό μέρος των θέσεων που υιοθετούνται στο συνημμένο κεφάλαιο αναπτύσσεται στο υπόλοιπο μέρος του βιβλίου και στα 244 «δοκίμια τέλους». Τα περιεχόμενα και μια σύντομη περιγραφή του βιβλίου βρίσκεται στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm. Εκτιμώ ότι η συντρέχουσα κρίση καταμαρτυρεί την βασιμότητα των θέσεων που υποστηρίζουν πως πρέπει να συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι η υπερεθνική ανθρωπολογία είναι μηδενική. Βασική θέση είναι, επίσης, ότι η ΕΕ αποτελεί ήδη ένα μοναδικό «μετά-νεοτερικό» εγχείρημα (που αντιδιαστέλλεται κάθετα με το «μετά-μοντέρνο») και που θεμελιώνει μια πρότυπη εθνοκρατοκεντρική δομή.   

Μερικοί από εσάς θα ενθυμείστε ότι την προηγούμενη δεκαετία, κυρίως μέσα από τις στήλες του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», γύρω από αυτές ή παρόμοιες θέσεις –και κυρίως δύο ζητήματα: την ΟΝΕ και την «εγγύηση των ελληνικών συνόρων»–, έγινε μια ασυνήθιστη αντιπαράθεση που αφορούσε την φυσιογνωμία της ΕΕ και που είχε ως αποτέλεσμα τον διχασμό, κατά κάποιο τρόπο, της ελληνικής επιστημονικής κοινότητας. Τα αίτια βεβαίως ήταν πολύ περισσότερα, όπως για παράδειγμα η ιδεολογική προσέγγιση και οι προτάσεις πολιτικής versus πραγματολογικά επαληθεύσιμη και οντολογικά θεμελιωμένη θεωρία. Οι ανελέητες διαδοχικές αναιρέσεις των θεσμικών θεωριών και των ιδεολογικά προσανατολισμένων αναλύσεων από τα γεγονότα στο επίπεδο της ανθρωπολογίας, εν τούτοις, δεν οδήγησαν στις αναγκαίες παραδοχές. Κυρίως δεν τερματίστηκε η πολιτική θεολογία περί ΕΕ που συνεχίζει να ταλανίζει χιλιάδες φοιτητές, να αποπροσανατολίζει αναρίθμητους αναγνώστες και να σπρώχνει την πολιτική ηγεσία από το ένα λάθος στο άλλο. Οι πρόσφατες «αποκαλύψεις» για τα διαμειφθέντα γύρω από την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, αλλά όχι μόνο, αφήνουν κατάπληκτο κάθε ορθολογιστικά σκεπτόμενο άνθρωπο (βλ. μερικά στοιχεία στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104EurONE.htm και ιδιαίτερα το άρθρο στις 13 Φεβρουαρίου). 

Υπάρχει νομίζω πολύ μεγάλο χάσμα μεταξύ του κοινωνικοθεωρητικού στοχασμού και της οντολογικά θεμελιωμένης πραγματικότητας στο επίπεδο τόσο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όσο και του ευρύτερου διεθνούς συστήματος. Η ΕΕ δεν είναι ένα φαινόμενο γύρω από το οποίο  μπορούμε να πιθανολογούμε. Είναι ένα εθνοκρατοκεντρικό φαινόμενο τα όρια και το περιεχόμενο του οποίου προσδιορίζονται από την ευρωπαϊκή νομιμότητα, μια δηλαδή ποσοτικά και ποιοτικά μετρήσιμη δομή. Η συντρέχουσα μεγάλη κρίση, πάντως, προσφέρεται ως ευκαιρία για να ελεγχθούν περιπτωσιολογικά όλες οι θεωρίες ολοκλήρωσης. Κυρίως, έξη δεκαετίες μετά την έναρξη του εγχειρήματος, προσφέρεται για μελέτη του σημαντικότερου ζητήματος, δηλαδή των οντολογικών προϋποθέσεων της ΕΕ. Οι εμπειρίες των δύο τελευταίων χρόνων γύρω από την χρηματοοικονομική κρίση, αν και δυσάρεστες, αποτελούν “θησαυρό” που προσφέρονται για πραγματολογικούς ελέγχους όλων σχεδόν των ερωτημάτων για τον θεμελιώδη χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Μεταξύ άλλων, για:

i) τα όρια και τους περιορισμούς των υπερεθνικών θεσμών (που διαθέτουν δοτές μεν αλλά συχνά ανεξέλεγκτες αρμοδιότητες:μηδενική ανθρωπολογία, όμως, απαιτεί μηδενικές ανεξάρτητες αρμοδιότητες),

ii) την σημασία των διακυβερνητικών δομών (:αποτελούν τον δημοκρατικό Δήμο των αντιπροσώπων των εθνών της Ευρώπης και ταυτόχρονα το υπέρτατο νομοθετικό και συνάμα εποπτικό όργανο),

iii) την αχρηστία ελάχιστα αντιπροσωπευτικών θεσμών ή θεσμών που αυτονομούνται από το κοινωνικό σώμα των εθνών της Ευρώπης,

iv) την σημασία των εποπτικών υπερεθνικών θεσμών στην τήρηση των συμφωνιών (:δεν είναι τυχαίο ότι το ΔΕΚ θεωρείται ευρέως ως ο πλέον επιτυχημένος υπερεθνικός θεσμός),

v) την θέση και τον ρόλο του εθνικού συμφέροντος (ως της κύριας ουσίας των διακρατικών διαπραγματεύσεων),

vi) τον πασίδηλα παρωχημένο χαρακτήρα των θανατηφόρων υπερκρατικών ιδεολογημάτων που οδήγησαν σε μια σχιζοφρενή ΟΝΕ (:νομισματική ενοποίηση και προσπάθεια οικονομικής ενοποίησης χωρίς ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση) και

vii) την σχέση των κοινοτικών δομών με το ευρύτερο σύστημα διεθνούς πολιτικής και διεθνούς πολιτικής οικονομίας (:που δημιουργεί την ανάγκη για πιο στέρεους διακυβερνητικούς θεσμούς, πιο ορθολογιστικούς εθνικούς θεσμούς δημοκρατικά ελεγχόμενους, πιο εξεζητημένες συνελεύσεις των κυβερνήσεων και πιο στενό έλεγχο των συντονιστικών υπερεθνικών θεσμών).

Για να το πούμε διαφορετικά, η «κοινοτική μέθοδος» απαιτείται να είναι συμβατή με τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις και τον θεμελιώδη εθνοκρατοκεντρικό χαρακτήρα του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος. Όριο είναι ο ουρανός για γήινες αναλύσεις που διερευνούν αυτές τις πτυχές.

 

Ελπίζω να βρείτε την ανάλυσή μου στο συνημμένο κεφάλαιο ενδιαφέρουσα.        

 

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

23/2/2010

 

-----------------------------------------------------------------------------

27.2.2010. Οι Άλλοι, οι χαρούμενοι ημέτεροι «Άλλοι» και οι θηριώδεις άλλοι.

 

Βασικά καλές σχέσεις των κρατών για τους σωστούς λόγους κανείς που ξέρει στοιχειωδώς διεθνείς σχέσεις και θεωρία διεθνών σχέσεων καλά θα κάνει να τις διακρίνει από τις αισθητικές σχέσεις. Δηλαδή, τους χορούς, τα τραγούδια, τα «κοινωνικοπολιτικά συνέδρια» όσων παρασιτίζουν από τα λεφτά των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, τα ακόμη πιο ύποπτα συνέδρια του Σόρος et al όπου μέσα από «συνεδριακά χοροπηδήματα» βγαίνει και κανένα «βιβλίο». Επίσης, καλά κάνει να διακρίνει τις διεθνείς σχέσεις από τις φανατισμένες φωνές ανόητων ιεραποστόλων –συνειδητών ή ασυνείδητων είναι αδιάφορο– «προπαγανδιστών του Άλλου», τις κουμπαριές, τα ζεϊμπέκικα, τις οργανωμένες από τις «υπηρεσίες» χαρούμενες συναντήσεις πάνω σε «πράσινες γραμμές», τα κοσμοπλαστικά συνέδρια «προώθησης μέσα από θεσμούς νέας πολιτειότητας» σε περιοχές όπου ζουν Ιθαγενείς κτλ.

Επειδή εκτός από ένα μικρό κύκλο μερικών δεκάδων αναλυτών σε όλο τον κόσμο, η αξιόπιστη θεωρία μελέτης των διεθνών σχέσεων είναι άγνωστη στον πολύ «κοσμάκι», και κυρίως είναι άγνωστη στους θαμώνες των δυτικών πανεπιστημίων όπου πέραν αυτών οι οποίοι είναι συνειδητά επιστρατευμένοι στις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος οι περισσότεροι εκ των υπολοίπων ειδικεύονται στο αναμάσημα αέρα κοπανιστού. Για λόγους επιστημονικής υπευθυνότητας πρέπει να τονίσω ότι όπως έγραψα σε δοκίμιο τέλους στο Κοσμοθεωρία των Εθνών, οι διανοούμενοι που προωθούν αισθητικές αντιλήψεις ή κοσμοπλαστικές ασυναρτησίες είτε το κάνουν ανεπίγνωστα είτε επιστρατευμένα επενεργούν θανατηφόρα φέροντας έτσι την ηθική ευθύνη για εκατόμβες και μεγάλα ανθρώπινα νεκροταφεία που ποτέ δεν ήσαν τόσα πολλά και τόσα μεγάλα όσο την εποχή των ιδεολογιών, δηλαδή τους τρεις τελευταίους αιώνες. Βασικά, όπως εξηγώ στο προαναφερθέν έργο ευθύνονται για εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς τον τελευταίο μόνο αιώνα. Ασφαλώς, και πριν τον 15 αιώνα πολλοί θανατώθηκαν και μάλιστα σε φρικτούς και βάρβαρους πολέμους. Τους τελευταίους αιώνες, όμως, η βαρβαρότητα έγινε «επίσημη» καθότι μεταμφιέστηκε με κοσμοϊστορικές ιδεολογίες των σύγχρονων σφαγέων της ιστορίας.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την τελευταία κρίση και την Ελλάδα; Μα γιατί ακόμη και τις δύο τελευταίες δεκαετίες –μετά δηλαδή τα παθήματα-μαθήματα και τις «εθνικές σφαλιάρες» από το 1821 μέχρι και το 1990, κάποιο παροικούντες στην Ελλάδα οι οποίοι στελεχώνουν εξουσιαστικούς θώκους, επικοινωνιακά μέσα και πανεπιστήμια συνέχισαν να τραγουδούν παρακρούσεις. Συνέχισαν ακόμη πιο βαθιά να θεωρούν την Ελλάδα αναλώσιμη στον βωμό νέων βουνών οικουμενικίστικων των ευγενών ψευδαισθήσεών τους (και όχι μόνο, καθότι η ιδεολογικοποιημένη ψευδαίσθηση στα εξαρτημένα κράτη, αμείβει!!!). Μα πολλοί έφαγαν, ήπιαν, ταξίδεψαν πλουσιοπάροχα, πήραν «έξοδα διακίνησης και διατροφής», ηδονίστηκαν ποικιλοτρόπως στις συχνές ελευθεριάζουσες διεθνικές συνάξεις εξωπολιτικών όντων και μέσα από κάποια αναμασήματα –ξενόγλωσσα κείμενα, περιοδικά αξιολογητών, σχολιασμός μεγάλων (sic) αναλυτών  «ετεροαναφορές», κανένα καλό λόγο για τον μεταφυσικό «πατριωτισμό του συντάγματος», και προσκηνύματα στο μελλούμενο και επερχόμενο ευρωπαϊκό κόσμο, κτλ– πήραν και κάποιους επιστημονικούς τίτλους ή αναρριχήθηκαν στο υψιτενές στερέωμα της έμμεσης αντιπροσώπευσης ή της ευρωγραφειοκρατείας.

Τώρα λυπάμαι, αν «μιλάω σκληρά». Ας μην συγχέουμε, όμως, την οξύτητα ενός επιχειρήματος με την οξύτητα προσωπικών χαρακτηρισμών που εγώ ποτέ!!! δεν κάνω. Αντίθετα, πολλοί κατά καιρούς γράφουν εναντίον μου άδικους και συκοφαντικούς προσωπικούς χαρακτηρισμούς τους οποίους και αναρτώ στο γραφείο μου ως τίτλους τιμής. Επιπλέον, όταν ένα επιχείρημα είναι οξύ αλλά αληθινό, όποιοι έχουν μύγα και μυγιάζονται και στεναχωριούνται. Ακόμη, μερικοί άσχετοι, άπειροι, αδιάβαστοι ή και «μιλημένοι» δυνατό να μου πουν ότι λέγοντας την αλήθεια «είναι βρισιά». Και τους ρωτώ πάντα με αηδία και θυμό για την απρέπειά τους: Πες τε μου έστω και μια φορά που εξέφρασα ύβρη κατά προσώπου. Ασφαλώς, μέσα από ξεφωνισμένες τρομοκρατίες δεν θα περιορίσουν το δικαίωμα κριτικής κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων. Εξάλλου, δεν ξενίζουν αυτά, είναι ανθρώπινα. Και τα ανθρώπινα είναι πολύ σκληρά και ανελέητα αλλά κανείς επιλέγει να προσαρμόζεται, να ελίσσεται, να υποκρίνεται αντί να μελετά ασκητικά, να ομιλεί βάσιμα και να επιχειρηματολογεί τίμια.

 

Σήμερα πάντως η τσέπη πολλών αθώων τρύπησε και πολλά έπονται. Τι να πρωτοθυμηθούμε! Μήπως θα πρέπει να ξεχάσουμε τα ψεύδη και τις ασυναρτησίες περί ΟΝΕ όταν κάποιοι την παρουσίαζαν ως πολιτική ενοποίηση (εγώ πάντως λέω επί δύο δεκαετίες έγραφα ότι με την ΟΝΕ έβαλαν την άμαξα μπροστά από το άλογο). Να ξεχάσουμε μήπως τις κοπανιστές δημόσιες σφαίρες όπου κάποιοι πολλούς έπεισαν ακόμη και πολιτικά πρόσωπα πως οι στελεχωμένες από εξωπολιτικούς γραφειοκράτες θεσμοί των Βρυξελλών θα δημιουργήσουν, δήθεν, μια μεταλλαγμένη ευρωπαϊκή ανθρωπολογία (εμείς σταθήκαμε στην αλήθεια, ότι δηλαδή έχουμε μια «Ευρώπη των πατρίδων» ενός εθνοκρατοκεντρικού συστήματος το οποίο και θα πρέπει να εξορθολογιστεί σύμφωνα με την εσωτερική λογική του). Να ξεχάσουμε τα φαιδρά και επικίνδυνα λόγια περί ανθόσπαρτης «ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας» ή περί της «αναγκαιότητας κατευνασμού» της επειδή θα γίνει δημοκρατική (εμείς είπαμε ότι αφενός με τα δυτικά κριτήρια έμμεσης αντιπροσώπευσης η Τουρκία είναι «δημοκρατική» όπως αντίστοιχα «δημοκρατικές» είναι οι δεσποτείες της έμμεσης αντιπροσώπευσης στον ρευστό και ασταθή δυτικό κόσμο και ότι κατευνασμός σε όλες τις εκδοχές του σημαίνει πόλεμος ή ότι οι Τούρκοι αναίμαχτα φθάνουν μέχρι την Εύβοια, οι Σκοπιανοί μέχρι την Θεσσαλονίκη και οι Αλβανοί μέχρι την Πρέβεζα). Να ξεχάσουμε τα περί «μετά-εθνικής εποχής» μέσα στο οποίο μια ανανική Κύπρος υπό καταστολή θα αποτελούσε «προοδευτική πρωτοπορία» που θα μας διασφάλιζε στην εποχή της μιας υπερδυνάμεως όπου οι «συμβιβασμοί στα θέματα ελευθερίας είναι αναγκαιότητα» (εμείς είπαμε ότι συμβιβασμοί σε θέματα ελευθερίας δεν γίνονται και πως αν γίνουν είναι παγίδα για όλους). Και τα λοιπά και τα λοιπά που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ και τα οποία εκτός από πολύ σημαντικά οδηγούν, αναπόδραστα, στο τρύπημα της τσέπης και σε «απώλεια κυριαρχίας», σύμφωνα με τον ίδιο τον νυν πρωθυπουργό.

            Τώρα, συναφές είναι και το αλαλούμ των 6 τελευταίων μηνών. Το αλαλούμ αυτό ακολούθησε το αλαλούμ των τριών πρώτων δεκαετιών της μεταπολίτευσης και την χαρούμενη παρένθεση των αστών της προηγούμενης πρωθυπουργίας που είχε ακολουθήσει την εξίσου χαρούμενη «προοδευτική σοβαρότητα» της «ισχυρής Ελλάδας» (λόγω ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ, όπως μαθαίνουμε με αδιαφανή κόλπα μεγαθηρίων όπως η Γκόλτεν Σάχς που πληρώσαμε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, που εκποιήσαμε ιερά και όσια και που τα εισιτήρια της Ακρόπολης γλίτωσαν στο παρά τρίχα αλλά αυτό συνέτεινε στο να παρακάμψουμε την κοινή γνώμη, την αλήθεια και την διαφάνεια). Έτσι, αντί σοβαρότητας, πάλης για μια πιο ανταγωνιστική χώρα στο επίπεδο των θεσμών, της οικονομίας, αγώνα για καλλιέργεια των πνευματικών ερεισμάτων της μακραίωνης εθνικής ιστορίας μας, εξεζητημένη προσέγγιση των συμμαχιών, αποτροπή αντί κατευνασμού όσων μας απειλούν και στρατηγικής διασφάλισής μας στον κυπριακό χώρο, κάναμε ακριβώς τα αντίθετα. Για να αρχίσουμε από το τελευταίο, χάσαμε την ευκαιρία ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού, επενδύσαμε σε μη παραγωγικούς σκοπούς (βασικά διανομή του πλούτου μας στους θαμώνες των τρωκτικών της εξουσίας που τα διασπάθισαν σε πολυτελή αυτοκίνητα, επαύλεις και σκάφη), επιστρατεύσαμε σόρους, σοράκια και κοράκια που ροκάνισαν πνευματικά ότι απέμεινε στην ελληνική ανθρωπολογία, γεμίσαμε τα πανεπιστήμια με φανατικούς «θαυμαστές του σχεδίου Αναν» και του «Άλλου» και επιτρέψαμε να δημιουργηθεί ένα θανατηφόρο ακαδημαϊκό-επικοινωνιακό-πολιτικό σύμπλεγμα ειδικό στο να χρυσώνει το χάπι της συρρίκνωσής και που την στιγμή της κρίσης ποιεί νήσσα.  

            Τι είναι το αλαλούμ των τελευταίων έξη μηνών στο οποίο προαναφέρθηκα; Μα η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση», η «οικολογική περίφραξη του Αιγαίου» για να μην μπορούν πλέον οι έλληνες να ψαρεύουν, τα ποικίλα κωμικά θεσμικά πειράματα εν μέσω «πολέμου», οι απαράδεκτες καθυστερήσεις στις στελεχώσεις υπουργείων που οδήγησαν σε καθυστερήσεις μέτρων, η χαρούμενη αντίληψη περί «ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας», οι ατολμίες, οι λαϊκισμοί και η τυφλότητα μπροστά στο γεγονός ότι «παγκοσμιοποιημένος κόσμος του Σόρος» εμπεριέχει γεράκια τα οποία δεν αστειεύονται (πολλά χρηματοδοτούμενα τεκνά του εν λόγω κερδοσκόπου κυκλοφορούν μεταξύ των κρατικών λειτουργών της … Ευρώπης). Έτσι, αφέθηκαν θεοποιημένοι τεχνοκράτες της ΕΕ να ασελγούν πάνω στους έλληνες με τους κερδοσκόπους να χειροκροτούν. Ας μην απορούμε γιατί  ανέβηκαν τα επιτόκια του δανεισμού μας, γιατί βυθιστήκαμε στην ανυποληψία, και γιατί μετά εορτή και με μουρμουρητά βγήκαμε να διαμαρτυρηθούμε για την … Αφροδίτη της Μήλου. Μετά από όλα αυτά, καλούμαστε να τα πληρώσουμε τα σπασμένα κόβοντας τα επιδόματα και τις συντάξεις. Και πολλά έπονται, ιδιαίτερα αν λάβουμε ότι το Πεντάγωνο κάλεσε τον πρωθυπουργό στην Ουάσιγκτον για να τον … βοηθήσει (στο Κυπριακό, στο Αιγαίο, στην Θράκη, στο «μακεδονικό» και όπου αλλού χρειαζόμαστε «βοήθεια»).

            Μιας και μιλήσαμε για ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα, καλά θα κάνουμε μετά τα σχόλιά μας εδώ για την … εκτροχιασμένη Αφροδίτη της Μήλου, όποιος αντέχει και σε άλλες χυδαιότητες μπορεί να δει και άλλα δημοσιεύματα συνοδευμένα από γερμανικά πορνογραφήματα του θαυμαστού κόσμου της ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας στην διεύθυνση http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog-post_6572.html#ixzz0gk582bJK. Καμιά αμφιβολία δεν θα μείνει για την νέα αισθητική της κοσμοπολίτικης ευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας. Οι Αισθητικές επιδόσεις του κρατικού, αν κατάλαβα καλά, καναλιού της Γερμανίας ARD, δεν παίζονται.

Βέβαια δεν απορώ ή παραπονιέμαι για όλα αυτά καθότι αντίθετα με πολλές και πολύ διαδεδομένες χαρούμενες αντιλήψεις για τον άνθρωπο και τα πολιτικά συστήματα μάλλον κατάλαβα εδώ και καιρό (βασικά μετά την ενηλικίωσή μου) το πως βλέπουν τον «Άλλο» οι κοινωνίες «Άλλων» κρατών σε στιγμές κρίσης, οικονομικές, πολεμικές ή άλλες κρίσεις.

Ακόμη πιο σημαντικό, έχω γράψει επανειλημμένα ότι η Πολιτική είναι αυτή που εντάσσει τον άνθρωπο στον συλλογικό βίο και όχι οι ιδεολογικά προσδιορισμένες θεσμικές δομές. Και οι Πολιτικός βίος είναι ελληνικός, γερμανικός, τούρκικος, ισπανικός και οτιδήποτε άλλη εθνική ονομασία ενσαρκώνει μια εθνική ανθρωπολογία. Μεταξύ δε των Πολιτειών στο εσωτερικό μιας εκάστης των οποίων αναπτύσσεται το Πολιτικό γεγονός σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα (μιας εκάστης Πολιτείας),  οι σχέσεις είναι σχέσεις δυνάμεως. Στο εσωτερικό κάθε μιας από αυτές τις Πολιτείες το κατά πόσο καλλιεργείται η δημοκρατία, η κοινωνική ελευθερία και η πολιτική ελευθερία (σύμφωνα και με την άριστη πολιτική τυπολογία του Γιώργου Κοντογιώργη) εξαρτάται από πολλά πράγματα. Αν και ακόμη το παλεύω στοχαστικά, στο Κοσμοθεωρία των Εθνών εντόπισα μεταξύ άλλων την «οντολογία της καθημερινότητας» και το πλέγμα της κοινωνίας σχέσεων, τα πνευματικά και πολιτισμικά επιτεύγματα κάθε συλλογικής οντότητας στην πορεία που όσο πιο μακραίωνη γίνεται τόσο περισσότερο διαμορφωμένη είναι η ανθρωπολογική οντότητα που τα διεκδικεί. Κυρίως, τα πολιτικά επιτεύγματα δημοκρατίας που κτίζονται μέσα στο DNA της συλλογικής μνήμης (ή αντίστροφα τα αρνητικά «κατορθώματα» που ροκανίζουν αυτό το DNA).

            Τώρα, το γεγονός ότι οι άνθρωποι από καταβολής ιστορικής ανθρώπινης μνήμης διυποκειμενικά και καταμαρτυρούμενα διακρίνονται ως εκ της υπάρξεως διαφορετικών ανθρωπολογικών οντοτήτων, καθείς δεν είναι υποχρεωμένος να το απαντήσει. Εγώ ήδη υποστήριξα πολλαχώς, εξάλλου, ότι η ανθρώπινη οντολογία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, ιδιαίτερα από μικρόμυαλους, κοντόφθαλμους και ιδεολογικά συνεπαρμένους κοσμοπλάστες που κυκλοφορούν μέσα στα εκάστοτε ηγεμονικά καταγώγια εξυπηρετώντας αξιώσεις ισχύος (στην Δύση ονομάζονται πανεπιστήμια και κατ’ εμένα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια). Η ηθελημένη ή ανεπίγνωστη μη κατανόηση των καταμαρτυρούμενων κοινωνικοοντολογικών γεγονότων, όμως, είναι θανατηφόρα, και αυτό εννοούσα όταν στην Κοσμοθεωρία των Εθνών μίλησα για διανοούμενους των οποίων η δράση μπορεί να είναι και άκρως θανατηφόρα.

Το ίδιο ακριβώς ισχύει για την ΕΕ. Η μη κατανόηση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεών της οδηγεί σε φαιδρές προσδοκίες και ψευδαισθήσεις πως υπάρχει ευρωπαϊκός αλτρουισμός και όχι εθνικά συμφέροντα τα οποία μέσα σε ένα κρυστάλλινα εθνοκρατοκεντρικό ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα σφυρηλατούνται και σμιλεύονται. Γιατί έτσι μόνο προκύπτει ευρωπαϊκός ορθολογισμός. Όχι μέσα από επικίνδυνες και αστείες αντιλήψεις περί ενός ευρωπαϊκού ανθρωπολογικού ακταρμά που θα ευδαιμονεί και ηδονίζεται στο πλαίσιο ενός περίπου αυτόματου διανεμητικού μηχανισμού χρυσοθήρων και ωφελιμοκρατών.

            Εν κατακλείδι, το έθνος είναι το κλειδί. Αναφέρομαι, όμως στο δημοκρατικό έθνος της καθ’ ημάς μακραίωνης διαδρομής και όχι στο κρατικό έθνος της μοντερνιστικής νοηματοδότησης της πολιτικής με όρους ισχύος, με όρους ρατσισμού, με όρους μαντρώματος των ανθρώπων από τους δεσπότες της έμμεσης αντιπροσώπευσης και (εσχάτως) με όρους του κάθε διεθνικού Σόρου που καταληστεύει το κράτος κάθε απρόσεκτης κοινωνίας. Και για να δείξω σε τι αξίζει πλέον να επενδύσουν τους σπάνιους πόρους τους οι κοινωνίες, παραπέμπω σε μια πρωτοποριακή ρωσική ταινία για την Βυζαντινή Οικουμένη (http://video.google.com/videoplay?docid=1385124906839771496#). Επειδή την τελευταία δεκαετία προσπαθώ να μάθω για το φαινόμενο αυτό όσα δεν μπορούσα να μάθω επί δεκαετίες την θαυμαστή στοχαστική ζούγκλα της Δύσης όπου σπούδασα και έγραψα, ανακαλύπτω την Οικουμένη αυτή ολοένα και περισσότερο. Έχω ήδη πειστεί ότι ένας πιο ομαλός βίος της μελλοντικής θαλασσοπορίας των εθνοκρατών απαιτεί εγκατάλειψη των ιδεολογικών παρακρούσεων του μοντερνισμού και επιστροφή στο μέλλον του έθνους, της δημοκρατίας και του Βυζαντινού κόσμου που μπορεί να μην μπορούμε πλέον να αντιγράψουμε κατά γράμμα αλλά από τον οποίο πολλά θα μπορούσαμε να διδαχθούμε, κάλλιστα.

--------------------------------------------------------

23.2.2010. Η Αφροδίτη της Μήλου εκτροχιασμένη … 

Η Αφροδίτη της Μήλου περιτυλιγμένη από την γαλανόλευκη και το δάκτυλο να κάνει την γνωστή χειρονομία. "Απατεώνες στην Ευρω-οικογένεια", είναι ο τίτλος. Ακόμη μια ψηφίδα στο πάζλ της κρίσης της ΟΝΕ. Ακούοντας τις ειδήσεις πρόσεξα μια αδικαιολόγητη υπεραντίδραση, ακόμη και του προέδρου της ελληνικής Βουλής. Ως αναλυτή της ΕΕ το γεγονός αυτό δεν μου προξενεί την παραμικρή εντύπωση. Σε κοντά δέκα βιβλία έχω εξηγήσει επανειλημμένα ότι η Πολιτική Ενωση της Ευρώπης απαιτεί ευρωπαϊκή ανθρωπολογία κάτι που όχι μόνο δεν συμβαίνει αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή, ο καθείς αναπτύσσει την δική του εθνική κοσμοθεωρία και τις δικές του συμβατές με αυτές ηθικοκανονιστικές δομές. «Οι ίδιες οι κοινωνίες των κρατών-μελών», υποστήριξα στο 6 κεφάλαιο του βιβλίου Κοσμοθεωρία των Εθνών, «όρισαν και οριοθέτησαν τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της ΕΕ: Η Ευ­ρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα διεθνιστικό εγχείρημα. Είναι αντί­θετα ένα πρότυπο εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος, το οποίο ορίζεται, προσανατολίζεται και μετασχηματίζεται διακυ­βερνητικά. Εξ αντικειμένου, η υπερεθνική ανθρωπολογία είναι μηδενική, δηλαδή δεν υπάρχει μία ευρωπαϊκή κοινωνική οντότη­τα, αλλά τόσες όσα και τα κράτη-μέλη και τόσες εθνικές κοσμο­θεωρίες όσα και τα έθνη. Η ανθρωπολογική ετερότητα των εθνι­κών κοινωνιών βαθαίνει ολοένα και περισσότερο αναδεικνύοντας ολοένα και εντονότερα τα εθνοκρατοκεντρικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». … «Οι βαθύτατα εμπεδωμένες ιδιότητες της εθνοκρατοκεντρικά δομημένης ΕΕ επιτάσσουν αυστηρό έλεγχο των υπερεθνικών ορ­γάνων και μηδενικές ανεξάρτητες δικαιοδοσίες για τα τελευταία. Επιπλέον, αποτελεσματική ευρωπαϊκή διακυβέρνηση, η οποία διαφυλάττει στοιχειωδώς τη δημοκρατική τάξη, επιτάσσει εξορθολογισμό των διακυβερνητικών αποφάσεων και συνάμα εξορ­θολογισμό της δημοκρατίας στο επίπεδο των κρατών-μελών.»… «Ακόμη και το παραμικρό παραστράτημα προς ανεξαρτησία των υπερεθνικών οργάνων είναι αυτοκτονικός πολιτικός ανορ­θολογισμός και πολιτική ανωμαλία. Μόνο παρωχημένα ιδεο­λογήματα θα μπορούσαν να υποστηρίζουν τέτοιες πολιτικές εκτροπές, που αναπόδραστα οδηγούν σε κατεξουσιασμό, ανα­ποτελεσματικότητα και βραδύκαυστη εκκόλαψη δεσποτικών αξιώσεων. Οι οντολογικές ιδιότητες της ΕΕ επιτάσσουν ότι είτε η Ευρώπη θα είναι εθνοκρατοκεντρικά οργανωμένη σύμφωνα με τις κοινωνικές της προϋποθέσεις είτε θα διολισθαίνει άλλοτε αργά και άλλοτε ταχύρυθμα στη σύγχυση και στην αδυναμία. Η διολίσθηση σε πολιτικό ανορθολογισμό και η διεύρυνση της απόστασης της εξουσίας από την κοινωνία προκαλεί, επιπλέον, τάσεις προς λαϊκισμό»… «Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα, που θέτουν τυχόν ανορθολο­γικοί υλιστικοί βηματισμοί που παραγνωρίζουν τον εθνοκρατο­κεντρικό χαρακτήρα της ΕΕ, είναι ο τρόπος που επηρεάζουν τη δύσκολη σχοινοβασία των ευρωπαϊκών κρατών στο πεδίο των πολιτικοστρατηγικών εξελίξεων, που αφορούν τόσο ζητήματα πλανητικής κατανομής ισχύος και συμφερόντων όσο και ενδο­ευρωπαϊκά διλήμματα ασφαλείας μεταξύ των μεγάλων δυνάμε­ων της Ευρώπης. Συνδυασμός μιας κατάστασης προχωρημένου μεταμοντέρνου ροκανίσματος των ανθρωπολογικών προϋποθέ­σεων και μιας πολιτικοδιπλωματικής ή οικονομικής κρίσης μπο­ρεί να προκαλέσει μεγάλες πολιτικές ταλαντεύσεις ή και πολύ περισσότερα. Όσοι μελέτησαν χωρίς διαστρεβλωτικούς φακούς την περίοδο από το 1945 μέχρι τις μέρες μας θεμελίωσαν ότι τέ­τοιες οριακές καταστάσεις ήταν πολύ συχνές». … «Σίγουρα, υπάρχουν διαβρώσεις του ευρωπαϊκού διακρατικού ορθολογισμού. Προσθέτουμε ότι αν υπάρχει κάποιος λόγος για να χρηματοδοτούνται μελέτες για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και για να δεσμεύονται δημόσιοι πόροι για πανεπιστημιακά τμήματα διεθνών σπουδών, είναι η διεξαγωγή βασανιστικών εμπειρικών μελετών, που θα καταδεικνύει από τη μία πλευρά τις οντολογικές ιδιότητες της ΕΕ και από την άλλη τα διεθνιστικά ελαττώματα και ελλείμματα των Κοινοτικών θεσμών καθώς και του τρόπου με τον οποίο θίγονται τα εθνικά συμφέροντα των μελών». ... Τρίτον, η σχεδόν απόλυτη επιβεβαίωση του εθνοκρατοκεντρικού φαινομένου καταμαρτυρείται από τη μηδενική υπερεθνική ανθρωπολογία στο επίπεδο των υπερεθνικών δομών και από τη νομικοπολιτική αποτύπωση των αποφάσεων πολλών δεκαετιών στο επίπεδο της διαδικασίας ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η θέση που εκφράσαμε πιο πάνω ότι οι ανεξάρτητες αρμοδιότητες των υπερεθνικών οργάνων πρέπει να είναι μηδενικές αφορά ζωτικά το κατά πόσο η ΕΕ θα συνεχίσει να αναδεικνύεται ως ένα πρότυπο μετανεοτερικό παράδειγμα ή κατά πόσο, όπως συμβαίνει με κάθε υλιστική νοηματοδότηση της πολιτικής, θα αποσυντεθεί κάτω από το βάρος των αντιθέσεων και αντιφάσεων μιας λειψής υλιστικά νοούμενης δημόσιας σφαίρας ".

            Το πόσο διεστραμμένη –οικονομικά, πολιτικά και ανθρωπολογικά– είναι η ΟΝΕ το υποστήριξα ξανά και ξανά σε πολλές  μονογραφίες μου για να εισπράξω ύβρεις. Σταματώ όμως εδώ και αφιερώνω την εκτροχιασμένη Αφροδίτη της Μήλου σε όσους πίστεψαν ότι μέσα από θεσμούς θα δημιουργήσουν ευρωπαϊκή ανθρωπολογία, ευρωπαϊκό πατριωτισμό και κατάργηση των εθνών της Ευρώπης. Η εξωπραγματική δημόσια σφαίρα τους δακτυλοδείχνεται από την ευρωεκτροχιασμένη Αφροδίτη της Μήλου. Όσον με αφορά ούτε θα έριχνα μια ματιά σε τέτοια αίσχη αν δεν είχαμε εξέγερση ακόμη και του προέδρου της Ελληνικής Βουλής. Θα δουν πολλά τέτοια ακόμη οι Ευρωπαίοι αν αφήσουν κάποιους ιδεολογικά κολλημένους να επηρεάζουν τις αποφάσεις. Ο οικονομικοπολιικός ανορθολογισμός θα φέρει πολύ χειρότερα αν δεν υπάρξει εθνοκρατοκεντρικός εξορθολογισμός της ΕΕ, ενός κατά τα άλλα ορθά κινούμενου διακρατικού εγχειρήματος.

--------------------------------------

21.2.2010. Οι έξωθεν και οι έσωθεν κερδοσκόποι

Σημ. Π.Ήφ. Η μέρα σήμερα ανήκει στον Χρήστο Γιανναρά την επιφυλλίδα του οποίου παραθέτω αυτούσια ως πολύ εύστοχη και επίκαιρη.  Είναι γνωστό στους παροικούντες την στοχαστική Ιερουσαλήμ ότι η σχέση μου με τον Γιανναρά είναι αμφιλεγόμενη, αμφίδρομη και ρευστή,  σχεδόν θα έλεγα σχιζοφρενής. Το θεωρώ ως ένα πολύ μεγάλο στοχαστή στο φιλοσοφικό πεδίο ως προς ορισμένες πτυχές της φιλοσοφικής πραγματείας και αυτή την πτυχή την χρησιμοποιώ ως θεμέλιο εκλεκτικών θεμελιώσεων πολλών κειμένων μου. Ταυτόχρονα βρίσκω πολλές θέσεις του σε επιφυλλίδες αφοριστικές και βιαστικά διατυπωμένες όπως η γνωστή δημόσια τοποθέτησή του για τον Νταβούγλου. Συχνά επίσης κλείνεται στον εαυτό του και δεν φροντίζει να καταλάβει τους άλλους στοχαστές   με αποτέλεσμα να περιπίπτει σε σφάλματα (το πιο χαρακτηριστικό είναι θέση του σε επιφυλλίδα για τις σχολές σκέψης των διεθνών σχέσεων που προκάλεσε μεγάλη θλίψη για όσους εκτιμούν εκ βαθέων την στοχαστική παρουσία του. Σε προσωπικό επίπεδο του είπα ότι παρά το γεγονός ότι ανακουφίζει πολλούς μέσα από την εβδομαδιαία επιφυλλίδα του ένα αναπόφευκτο γεγονός είναι ότι επισκιάζει το καθαρά φιλοσοφικό του έργο που είναι τεράστιο και μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες. Ταυτόχρονα, βέβαια, πρέπει να ομολογήσω ότι συχνά η εβδομαδιαία επιφυλλίδα του στην Καθημερινή αποτελεί συχνά την μόνη όαση στην σχολιαστική έρημο της Ελλάδας. Σύνθετη λοιπόν η άποψή μου για ένα σημαντικό έλληνα στοχαστή και δράττομαι της ευκαιρίας για να το πω. Το κείμενο που παραθέτω εδώ, πάντως, είναι πολύ εύστοχο και αγγίζει τον πυρήνα των προβλημάτων.

Υστ. Συναφές είναι και σχόλιο για τα ελληνοτουρκικά που άντλησα από το διαδίκτυο και το παρέθεσα στην σελίδα

Τουρκία-Ελλάδα "προβλήματα"

 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_21/02/2010_391653

Tου Χρηστου Γιανναρα

 

Η παρακμή μιας κοινωνίας συνοδεύεται, σχεδόν πάντοτε, από την προσπάθεια των παρηκμασμένων να μεταθέσουν σε άλλους τις ευθύνες και την ενοχή για την παρακμή τους. Είναι φυσικό. «Η υπεράσπιση του εγώ μας πεθαίνει ένα τέταρτο μετά τον θάνατό μας». Οι άνθρωποι δεν αντέχουμε την αποτυχία μας, ο ψυχισμός μας ορμέμφυτα την αρνείται. Πρέπει, οπωσδήποτε, κάποιοι άλλοι να φταίνε για τη δική μας παρακμή – άνθρωποι, συγκυρίες, διεθνείς παράγοντες. Η αυτεπίγνωση λαθών, αστοχημάτων, ανικανότητας είναι σπάνιο ατομικό κατόρθωμα και σχεδόν ποτέ συλλογικό. Η προσπάθεια, ψυχολογικά ανεπίγνωστη και αντανακλαστικά αυτονόητη, να επιρρίψουμε σε άλλους την ευθύνη της δικής μας παρακμής, γεννάει και το σύμπτωμα που εύστοχα ονομάστηκε «συνωμοσιολογία»: Κάποιοι σίγουρα συνωμοτούν εναντίον μας, μεθοδεύουν και επιδιώκουν την ιστορική μας εξαφάνιση, μας πολεμούν ύπουλα και πονηρά. Μόνον έτσι δικαιολογούμε τον εκπεσμό μας, την κρατική μας διάλυση, τον εκφαυλισμό μας, την κυρίαρχη ανικανότητα και αναξιοκρατία, τον διεθνή διασυρμό μας.

 

Θα άξιζε μια στατιστική απογραφή του ποσοστού των Ελληνωνύμων σήμερα που είναι απόλυτα πεπεισμένοι ότι για την οικονομική χρεοκοπία του κράτους μας, για τη διάλυση και καταρράκωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, τη θλιβερή αγλωσσία μας, το μπάχαλο της δημόσιας διοίκησης, την ολέθρια ανικανότητα και ιδιοτέλεια των πολιτικών μας, την ανομία και την ξέφρενη βία στις μεγαλουπόλεις μας, για όλα, φταίνε άλλοι: Οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ, οι Εβραίοι (άγνωστο γιατί), το Βατικανό (επειδή «μισεί» τους Ορθοδόξους), κάποιες αλλοεθνείς «μυστικές υπηρεσίες» (ΜΙΤ, Μοσάντ, CIA), οι διεθνείς μαφίες κερδοσκόπων. Οι συνωμοσιολόγοι δεν μπορούν (δεν έχουν τη νοητική διαύγεια) να δουν τα προφανή και απλούστατα, επιμένουν να φαντάζονται τα περίπλοκα και αναπόδεικτα. Προφανές και απλό είναι ότι κάθε οργανωμένη συλλογικότητα θέλει να προωθήσει, στον στίβο του διεθνούς ανταγωνισμού, τα δικά της συμφέροντα.

 

Και φυσικά εκμεταλλεύεται τους αδύναμους ή ανίκανους ανταγωνιστές της, ίσως και να μεθοδεύει, αν της προσφέρονται ευκαιρίες, την επιδείνωση της ανικανότητάς τους, το ξεγύμνωμα των αδυναμιών τους. Αλλά οι όροι αυτοί του ανταγωνισμού είναι κοινοί για όλους στον διεθνή στίβο, και θα είναι ίδιοι πάντοτε – «έως αν η αυτή φύσις ανθρώπων ή» (όσο η φύση των ανθρώπων θα είναι αυτή που είναι). Επομένως οι συμφεροντολογικές δολιότητες κυβερνήσεων, οικονομικών παραγόντων, μυστικών υπηρεσιών ή όποιων άλλων είναι φυσικό να εκμεταλλεύονται την παρακμή μιας οργανωμένης σε κράτος κοινωνίας, αλλά δύσκολο, ίσως και αδύνατο, να προκαλέσουν την παρακμή.

 

 

Εκτός από τους συνωμοσιολόγους, η παρακμή γεννάει και ένα άλλο, στους αντίποδες, έκτρωμα:

 

Ανθρώπους έτοιμους να πουλήσουν διευκολύνσεις στον οποιονδήποτε, ορεγόμενο να εκμεταλλευτεί την παρακμή της χώρας τους, ισχυρό αλλοδαπό. Η παροχή διευκολύνσεων γίνεται με ωμά, χυδαία ανταλλάγματα (σπανιότερα με χρήμα, συχνότερα με έξωθεν υποστήριξη για την κατάκτηση επιφανών εγχώριων «πόστων» εξουσιαστικής ισχύος ή για την εξασφάλιση προνομιακής δημόσιας προβολής). Γίνεται η παροχή διευκολύνσεων και χωρίς ανταλλάγματα:

 

από συμπλεγματικούς που κολακεύονται να εκλαμβάνουν το πρακτοριλίκι σαν «κοσμοπολιτισμό», δείγμα «εκσυγχρονισμού», επιδεικτικής απαλλαγής τους από τη μειονεξία του επαρχιώτη που κουβαλάνε στην ψυχή τους. Ο συνδυασμός των δύο (φτηνής ιδιοτέλειας και συμπλεγμάτων επαρχιωτικής μειονεξίας) αναδείχνει κορυφαίους σε επιδόσεις αρνησιπατρίας τους καριερίστες της «ανανεωτικής» τάχα και Αριστεράς. Με το πρόσχημα της εμμονής στον μαρξιστικό διεθνισμό πουλάνε ανενδοίαστα εκδουλεύσεις στη διεθνώς ηγεμονεύουσα σήμερα φιλοδοξία «Νέας Τάξης» πραγμάτων (δηλαδή αγορών).

 

Προπαγανδίζουν με ζηλωτικό φανατισμό το μοντέλο της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, αρνούνται κάθε κριτήριο πολιτισμικής συμβατότητας για την παροχή ελληνικής ιθαγένειας σε όσους παράνομα και εκβιαστικά εισέρχονται στη χώρα. Κηρύχνουν παθιασμένα το εθνικό κράτος «ξεπερασμένο» και ιδεολόγημα τον στόχο της κοινωνικής συνοχής. Μάχονται, με νύχια και με δόντια, να επιβάλουν στανικά την κατασυκοφάντηση (ή την αγνόηση) της ιστορίας και του πολιτισμού των Ελλήνων στο ελληνικό σχολείο, στον πολιτικό λόγο, στην τηλεοπτική χειραγώγηση του λαού – να καταστήσουν την αρνησιπατρία κυρίαρχη εξουσιαστική ιδεολογία.

 

Είτε συμπλεγματικοί είτε συμφεροντοσκόποι, οι θιασώτες του αφασικού «πλουραλισμού», αν και με καταγωγική εξάρτηση από τον μαρξιστικό διεθνισμό, συγκροτούν σήμερα την πιο πειθαρχημένη σε ομογνωμία και ομογλωσσία παράταξη που καλύπτει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα:

 

από την άκρα Δεξιά (τη νεοφιλελεύθερη) ώς την εκτός Περισσού παρδαλότροπη Αριστερά. Η εξουσιαστική ισχύς αυτής της (κοινωνικά περιθωριακής) παράταξης είναι προκλητικά δυσανάλογη με το αριθμητικό μέγεθός της και τα ουσιαστικά προσόντα των ανθρώπων που τη συγκροτούν.

 

Πώς γίνεται να στελεχώνουν και να ελέγχουν, με κάθε κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας και τους νευραλγικότερους εκπαιδευτικούς θεσμούς, τα πιο κρίσιμα πόστα τηλεοπτικής «ενημέρωσης», την εμφατικότερη προβολή και αποκλειστική εκπροσώπηση της ελληνικής «ιντελιγκέντσιας» στον Τύπο; Επιτρέπουν στους «συνωμοσιολόγους» να υποθέτουν τον «ξένο παράγοντα» δικτυωμένον ώς τις πιο απίθανες πτυχές των κέντρων εξουσίας στην Ελλάδα.

 

Σίγουρα οι «συνωμοσιολόγοι» φαντάζονται και υπερβάλλουν, θέλουν η ευθύνη για την παρακμή μας να είναι στους ξένους. Αλλά οι λαβές που τους δίνουν οι πανίσχυροι αρνησιπάτριδες δεν είναι λίγες ούτε ευκαταφρόνητες:

 

Υπερασπίζουν με πάθος το «δικαίωμα» των Σκοπιανών να «αυτοκαθορίζονται», έστω και πλαστογραφώντας την Ιστορία, για να προωθήσουν επιθετικό αλυτρωτισμό.

 

Στις ελληνοτουρκικές σχέσεις το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι «ο δικός μας εθνικισμός, η δική μας πατριδοκαπηλία, ο σκοταδισμός μας, όλα αυτά που εμποδίζουν να κατανοήσουμε την εποχή μας». Να ψηφίσουμε λοιπόν, άνευ όρων, την είσοδο της «Μακεδονίας» στο ΝΑΤΟ, την είσοδο της Τουρκίας στην Ε. Ε.

 

Να καταργήσουμε τη διδασκαλία της αρχαίας γλώσσας – είναι περιττή, ξένη γλώσσα. Να πάψουμε να διδάσκουμε στην Ιστορία γεγονότα που συντηρούν έχθρητα ή αντιπάθεια για τους γείτονές μας, να ξεχάσουμε ήρωες πολέμων, να προβάλλουμε στα παιδιά ήρωες «κοινωνικών διεκδικήσεων». Ούτε εικόνες ούτε προσευχές, καμιά μετάγγιση της μεταφυσικής παράδοσης των Ελλήνων στα παιδιά – η «αποδόμηση» προκαταλήψεων είναι προϋπόθεση για να λειτουργήσει η ελευθερία των ατομικών επιλογών, ελευθερία της αγοράς.

 

Τελικά η παρακμή είναι «λουκούμι» και για ξένα συμφέροντα και για το ντουέτο αρνησιπάτριδων και συνωμοσιολόγων.

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

20.2.2010. Περί ΕΥΠ και κερδοσκόπων

Στην νέα σελίδα για την χρηματοοικονομική κρίση καταχώρησα ως εισαγωγή σε δημοσίευμα το εξής σχόλιο: Πολύ ενδιαφέρουσα η ενεργοποίηση των κρατικών και κρατοκεντρικών θεσμών για να ελέγξουν τους "παγκοσμιοποιημένους" διεθνικούς δρώντες. Τώρα, ποιες υπηρεσίες θα ελέγξουν τα διεθνικά παπαγαλάκια που χέρι-χέρι με διεθνικούς σόρους, σοράκια και κοράκια  υποστήριξαν το σχέδιο Αναν, συνωστίστηκαν γύρω από άξονες μεγάλων ιστοριογραφικών ανεκδότων, και για κάποιον περίεργο ρόλο ετοιμοπόλεμα επί δεκαετίες δολοφονούσαν τον χαρακτήρα όποιου έλεγε τα αυτονόητα... Απάντηση: Μα τα τετελεσμένα μετράνε. Τρώνε και πίνουνε, κορδώνουν φορώντας κίβδηλους τίτλους και "τσακκώνονται" μόνο ποιος θα φάει περισσότερο. Για να μιλήσουμε σοβαρά, το πρόβλημά μας είναι πλέον όχι αν θα είμαστε κρατοκεντρικοί ή διεθνιστές αλλά κατά πόσο έχουμε κράτος ούτως ώστε να μπορούμε να είμαστε κρατοκεντρικοί .... Ο πρώην και νη πρωθυπουργός αν ερωτηθούν  σίγουρα αυτό θα σας πουν. Ποιος είπε ότι οι διανοούμενοι δεν παίζουν ρόλο στην διάλυση ενός κράτους ... Η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα μελέτης. Αν υπάρχει καμιά αμφιβολία ας διαβάσει κανείς τι έγραφαν πολλοί για για τον "Άλλον" και ας διαβάσουν τι λέει ο "Άλλος": Στην ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά τη σημερινή συνεδρίαση του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (του Άλλου) και ως προς τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις στην ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής: «Αξιολογήθηκαν λεπτομερώς υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων τα υφιστάμενα μεταξύ της χώρας μας και της Ελλάδας αλληλένδετα προβλήματα του Αιγαίου και τα νόμιμα και ζωτικά δικαιώματα και συμφέροντα της χώρας μας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Επιβεβαιώθηκε η βούληση για επίλυση όλων των προβλημάτων που υπάρχουν μεταξύ της χώρας μας και της Ελλάδας και αφορούν τη θάλασσα του Αιγαίου, στη βάση των αρχών της καλής γειτονίας και της στενής συνεργασίας και με αντίληψη δημιουργικού διαλόγου.Επαναλήφθηκε η αποφασιστικότητα για συνέχιση των δραστηριοτήτων στις οποίες προβαίνουν με συντονισμό και συνεργασία όλοι οι σχετικοί θεσμοί και φορείς μας στο θέμα της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και συμφερόντων μας στην Ανατολική Μεσόγειο, πράγμα που είναι μεταξύ των προτεραιοτήτων εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας». Ο "Άλλος" λοιπόν, του "Άλλου", τον "Άλλο", ώ "Άλλε" και οι "δικοί μας" "Άλλοι". Πολιτικοακαδημαϊκό θέατρο του παραλόγου, δηλαδή. Τώρα, που είναι και αυτός ο Τάκης που με κάκιζε στον Οικονομικό Ταχυδρόμο πριν ενάμιση δεκαετία όταν άσκησα κριτική στην θέση του πως δεν θα έλθουν ... Δανοί πεζοναύτες στα Δωδεκάνησα να "εγγυηθούν" τα ελληνικά σύνορα, όπως έγραφε (έγινε τότε εξώφυλλο στον Οικονομικό ταχυδρόμο). Ποιο σοβαροί από αυτόν, όμως, ψέλλιζαν ότι η άρον-άρον ένταξή μας στην ΟΝΕ θα έφερνε αδιατάρακτη σταθερότητα. Εμείς τους κοιτούσαμε με απορία και τους λέγαμε ότι η ΟΝΕ απλά έβαλε την άμαξα μπροστά από το άλογο. Και πάλιν μας κάκισαν, μάλιστα εντόνως. Κανείς δεν ήξερε τότε ότι οι υπερβολές τους τότε συνοδεύονταν και με δώρα μέχρι και 300 εκατομμύρια ευρώ σε εταιρείες που μας συγκάλυψαν τις αδυναμίες μας. Και συνεχίσαμε την αδιατάραχτη πορεία μας: Σόροι, σοράκια και κοράκια, φαγοπότι σε καταναλωτικά αγαθά ευημερίας των εκάστοτε ομοτράπεζων αντί παραγωγικών επενδύσεων, δανεισμός για να εμπλουτίζεται το φαγοπότι, κατευνασμός των "Άλλων" για να υπνώττουμε όλοι και μουσικές και όργανα στο εσωτερικό του Τιτανικού Ελλάδα. Ο Τιτανικός, όμως, δεν θα βυθιστεί. Ως συνήθως θα συρρικνωθεί. Για να συνεχιστεί η ίδια ύβρις και επωδός. Και για να συνδέσω όλα αυτά με το προηγούμενο σχόλιό μου, θα έλεγα και το εξής: Εμείς ξέρουμε τι εννοούν κάποιοι ως "φιλελεύθερο κράτος". Είναι μια κατασκευή της φαντασίας τους η οποία είναι χώρος και όχι χώρα, μέσα στην οποία ζουν αδιαφοροποίητα άτομα χωρίς ταυτότητα, ουσίες και νοήματα. Έτσι θα κυβερνούνται εύκολα και ευθύγραμμα. Βέβαια, τονίσαμε το αυτονόητο χθες, ότι δηλαδή φιλελεύθερο κράτος ποτέ δεν υπήρξε και ποτέ δεν θα υπάρξει. Κυρίως γιατί: Πρώτον, καθαρές φιλελεύθερες χημικές ουσίες ποτέ δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν. Δεύτερον, γιατί σε κανένα κράτος και ποτέ τα μέλη της κοινωνίας δεν ήταν τα απονευρωμένα υβρίδια των ποικιλόχρωμων ιδεολογικών κατασκευών της μοντερνιστικής εποχής. Βέβαια, έστω και αυτά είναι πασίδηλες ιστορικές αλήθειες, πολλοί έλληνες καμιά αντίρρηση δεν θα είχαν να διαθέτουν τους ισχυρούς κρατικούς θεσμούς των δεσποτικών καθεστώτων της έμμεσης αντιπροσώπευσης. Έχουμε που έχουμε δεσποτική έμμεση αντιπροσώπευση ας είχαμε τουλάχιστον και λίγο κράτος. Αυτή όμως είναι και η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των μοντερνιστικών μητροπόλεων και της ξεπεσμένης εξαρτημένης περιφέρειάς τους.

-----------------------------------------------------------------------------------------

15.2.2010. "Φιλελεύθερο έθνος" και "κρατικό έθνος". Έλεος ...

 

«Οι οπαδοί της μιζέριας, της εσωστρέφειας και του «περήφανου» επαρχιωτισμού θα δυσκολευθούν ασφαλώς να το καταλάβουν. Για όσους από αυτούς είναι καλόπιστοι, το μεγάλο στοίχημα για μας, τους υποστηρικτές του «φιλελεύθερου έθνους», είναι να τους πείσουμε ότι έχουν άδικο», γράφει ο Ν.Κ. Αλεβιζάτος στην Καθημερινή 15.2.2009. Διαβάστε όλο το κείμενο του κυρίου αυτού, φορέα πανεπιστημιακού τίτλου, και μάλιστα επιφανούς. Θυμάμαι τις αναλύσεις του για το σχέδιο Αναν και «δεν ήξερα από που (επιστημονικά) να κρατηθώ», όπως λέει και ο γνωστός τραγουδιστής διακωμωδώντας τον κάθε "εξαρτημένο καλλιτέχνη"..

            Ασχολούμαι με αυτές τις επίπεδες και απλουστευτικές θέσεις του κ Αλεβιζάτου όχι γιατί λέει κάτι νέο αλλά γιατί το επίμαχο κείμενο είναι τυπικό και χαρακτηριστικό: ημιμαθές αναμάσημα διειθνιστικουλιστικοσυγχυσμένων δογμάτων του 16ου-18ου αιώνα, όταν δηλαδή η Δύση πέρασε από τις ηγεμονίες-αστικά κράτη στον απέραντο ωκεανό των αστικοφιλελεύθερων θεμελιωδών συγχύσεων. Νομίζω ότι ο Παναγιώτης Κονδύλης έχει εξαντλήσει τα ζητήματα αυτά και εγώ στο Κοσμοθεωρία των Εθνών προσπάθησα να αναγάγω τις θεμελιώσεις του στο διεθνολογικό επίπεδο συμπλέκοντας συνάμα και τα τρία επίπεδα (άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα). Ζητήματα λοιπόν τα οποία έχουν αναλυθεί, τεκμηριωθεί και αποκρυσταλλωθεί λογικά δεν πρέπει να τα συζητάμε αλλά να τα θεωρούμε ως δεδομένα και να πηγαίνουμε πάρα πέρα.

    Εδώ στην Ελλάδα, όμως, κυριαρχεί το σύμπλεγμα επιφανών εξαρτημένων συγγραφέων (στοχαστικά, με την έννοια του αναμασήματος απαρχαιωμένων θεωρημάτων που στην εποχή τους εξυπηρετούσαν αξιώσεις ισχύος – αλλά και με την καλλιτεχνική στο ιδιοφυές τραγούδι του Νότη για τον "εξαρτημένο καλλιτέχνη"). Η παρουσία τους συναρτάται και με την ύπαρξη επιφυλλιδογράφων που δημιουργούν δίνες θεμελιωδών συγχύσεων και συνδέεται με την ύπαρξη πλέον ενός μεγάλου αριθμού πνευματικά δύστυχων πολιτικών προσώπων της έμμεσης αντιπροσώπευσης που αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλο στο εξουσιαστικό φαγοπότι. Γι’ αυτό και ο Μεγάλος Κονδύλης γελούσε όταν του έλεγες να προσέλθει σε κάποιο συνέδριο ή κάποια ανάλογη δημόσια συζήτηση. Όπως συμβαίνει με όσους εμβαθύνουν τον βαθύτατο τρόπο με τον οποίο έχει διαβρωθεί ήδη εκ γενετής το νεοελληνικό κράτος και τον τρόπο που αυτή η διάβρωση το έχει αχρηστεύσει, ο Κονδύλης έτρεφε μηδενικές προσδοκίες για την βιωσιμότητά του. Γιατί ασχολούμαστε με το νεοελληνικό κράτος, θα ερωτούσε κάποιος; Γιατί δεν αφήνουμε τους "σόρους, τα σοράκια και τα κοράκια" να το νέμονται;

    Εκτός του αυτονόητου, ότι δηλαδή έχουμε παιδιά που θέλουμε να έχουν στοιχειωδώς αξιοπρεπή μελλοντικό βίο, είναι και το γεγονός, όπως έλεγε και ο Κονδύλης, με αυτό τον τόπο, αντίθετα με τους "σόρους, τα σοράκια και τα κοράκια" που μετά το 1821 "εντεταλμένα" τον νέμονται, έχουμε υπαρξιακές σχέσεις. «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, Θα πάρω μονοπάτια, Να βρώ τα σκαλοπάτια, Που παν στη Λευτεριά», έγραφε ο αμούστακος Ευαγόρας Παλληκαρίδης όταν αγωνιζόταν για την πολιτική ανεξαρτησία των ελλήνων της ... Ανατολικής Μεσογείου (αλλά τελικά, όπως φαίνεται, όχι μόνο). Και συνέχισε,  «τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ, θα μπω σ' ένα παλάτι, το ξέρω - θαν' απάτη, δε θάναι αληθινό». Μεγάλα λόγια συναφή με την εν γένει νεοελληνική  πραγματικότητα.  Όσοι εθνομηδενιστές και αν καβαλικέψουν, και δεν θα είναι η πρώτη φορά, οι υπαρξιακοί μας δεσμοί δεν μας επιτρέπουν να σιωπήσουμε. Ιδιαίτερα όταν ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός που συχνά συναγελάζεται με διεθνικούς διανοητές τύπου ΜΚΟ, μας πληροφόρησε πομπωδώς ότι όχι μόνο κινδυνεύει η Εθνική Ανεξαρτησία αλλά ότι είμαστε ήδη μειωμένης ανεξαρτησίας.

            Που είναι όμως όλοι αυτοί που όπως έγραψαν χθες οι New York Times εκποιούσαν τα πάντα για το μεγάλο όνειρο της ΟΝΕ που όπως κάθε εχέφρων διαπιστώνει τώρα είναι μια φούσκα όπως αυτή που περιέγραφα πέρυσι σε αναφορά με την αρλουμπολογική τυπολογία. Που είναι αυτοί που με λοιδορούσαν την δεκαετία του 1990 με εκατοντάδες υβριστικές επιφυλλίδες επειδή τόλμησα στις στήλες του τότε Οικονομικού Ταχυδρόμου και της Ελευθεροτυπίας να αμφισβητήσω την σοφία της ακατανίκητης αλλά πολύ διαδεδομένης θέσης πως «η ΕΕ θα εγγυηθεί (στρατιωτικά) τα σύνορα της Ελλάδας»!. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Να θυμίσω ότι πολλοί επιφανείς διανοητές για τον ίδιο λόγο θύμωναν όταν, μεταξύ άλλων, υποστηρίζαμε πως η Κύπρος πρέπει να υποβάλει αίτησης ένταξης στην ΕΕ, πως η Ελλάδα απαιτείται να διατηρεί ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία, πως η ισορροπία δυνάμεων είναι προϋπόθεση ειρήνης, πως η αμυντική διασφάλιση των ελλήνων της Κύπρου ενέχει στρατηγική σημασία για την Ελλάδα και ότι το σχέδιο Αναν δεν κατέστρεφε μόνο τους κύπριους αλλά θα παγίδευε στρατηγικά την Ελλάδα διαπαντός. Οι επιφανείς διανοητές του «φιλελεύθερου έθνους» διαφωνούσαν. Ευνοούσαν μια υποτελή στάση φτωχού συγγενή απέναντι στην Ευρώπη, μια στάση κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία και μια στάση που ευνοούσε ... μεταεθνικές λύσεις στην Κύπρο.

    Πρόκειται για μεταμοντέρνες θεμελιώδεις συγχύσεις μέσα στον ωκεανό αμάθειας και ημιμάθειας της επιστρατευμένης δυτικής πολιτικής σκέψης που ενώ εξυπηρετεί τις αξιώσεις ισχύος των ηγεμονικών κρατών βλάπτει τα συμφέροντα των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών που αγωνίζονται να διαφυλάξουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Πρόκειται για τα επιστημονικά μεταμφιεσμένα κηρύγματα περί μιας επερχόμενης παγκόσμιας ενότητας που ευνοούσε τις φασιστικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο όνομα της … δημοκρατίας. Συμπαρομαρτούντα φαινόμενα είναι τα εθνομηδενιστικά θεωρήματα και οι διεθνικές δράσεις για να αποδομηθεί η ιστορική μνήμη ακόμη και των μαθητών της ΣΤ δημοτικού. Η πολιτική μας ηγεσία τα πίστεψε και σύρθηκε σε χορούς και ζεϊμπέκικα, σε φιλίες και κουμπαριές που κανείς δεν θυμάται πλέον. Όπως εξάλλου έδειξε το σχέδιο Αναν πολλοί «νταβουτόγλειοι συμπατριώτες» αγωνιούσαν το πότε θα έλθει η στιγμή να σκλαβωθεί η Κύπρος για να γίνει πρωτοποριακό πείραμα της … μεταεθνικής εποχής. Και τα λοιπά. Και όλοι αυτοί που σε κάποιο βιβλίο μου περιέγραψα ως αριστεροδεξιοκεντροφασιστοαμερικανοτουρκοεξαρχιώτες έχουν ένα όνομα που τους περιγράφει πλήρως: «Προοδευτικοί». Για όποιον γνωρίζει το επώνυμο βιβλίο του Κονδύλη για τους προοδευτικούς, δύσκολα κανείς θα αυτό-εξευτελιστεί λέγοντας ότι είναι προοδευτικός. Στέκομαι όμως στο γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες αποτελεί μια νεφελώδη πλατφόρμα χυδαιοποίησης των δημόσιων και ακόμη και των λεγόμενων «επιστημονικών» συζητήσεων. Κυρίως, είναι μέσο δολοφονίας χαρακτήρων κατά όσων θέλουν να είναι ελεύθεροι και όχι «μειωμένης κυριαρχίας» και κυρίως κατά όσων θέλουν να μιλούν ορθολογικά. Είναι όσοι δεν συμφωνούν πως επίκειται να επέλθει κάποιου είδους παγκόσμια ενότητα μέσα στην οποία όλα θα εξαερωθούν και που προτιμούν να αγαπούν την πατρίδα τους. Τέλος πάντων, αυτά δεν είναι προσωπικά ζητήματα και δεν ενδιαφέρουν οι προθέσεις, οι προσωπικές τραγωδίες του καθενός και οι ανθρώπινες ευέλικτες και καιροσκοπικές μετακινήσεις, διακινήσεις και χρησιμοθηρίες.

        Ενέχει μεγάλο ενδιαφέρον, όμως, ότι στην Ελλάδα υπάρχει πλέον κυριαρχία "ξεφωνισμένων προοδευτικών φωνών" που έχοντας κατορθώσει μαζί με διεθνικούς φίλους τους να διεισδύσουν παντού και κυρίως στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, κατασκευάζουν δολοφονικά μέσα χαρακτήρων. Έτσι χωρίς την παραμικρή επιστημονική ή λογική τεκμηρίωση αναμειγνύουν φυλετισμούς, φασισμούς, πολεμοκαπηλίες, "εθνιμισμούς", ρομαντισμούς κτλ, και επιτίθενται κατά όποιου δεν συμφωνεί πως τα γουρούνια δήθεν έχουν φτερά και πως μπορούν δήθεν να πετούν. Έτσι λοιπόν όποιος από εμάς δεν συμφωνεί με τον ανιστόρητο και αμαθή ορισμό του "κρατικού ή φιλελεύθερου έθνους" θα πρέπει να καταταχθεί στους ρατσιστές και ρομαντικά απαρχαιωμένους. Έλεος .... Είπαμε ας είμαστε ανεκτικοί και πολιτισμένοι ακόμη και όταν οι άλλοι δεν είναι. Αλλά όχι και έτσι.

        Αυτό που με υποκίνησε για το σημερινό σημείωμα είναι η ημιμάθεια του κ Αλεβιζάτου. Ειλικρινά τον οικτίρω στοχαστικά και κατά κάποιο τρόπο εκφράζω την συμπάθειά μου καθότι εκτίθεται εκκινώντας από βαθειά άγνοια της νεοτερικότητας. Ας αφιερώσει ο στοχαστικά ελλιπής συνάδελφος ένα Σαββατοκυρίακο να διαβάσει το κριτική της μεταφυσικής ή το η παρακμή του Αστικού πολιτισμού του Κονδύλη. Έτσι απλά για να ξέρει τα στοιχειώδη, ουσιώδη και μη ιδεολογικά-προπαγανδιστικά. Αν αντέχει βεβαίως μπορεί να μελετήσει και τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό του Κονδύλη ή το ημέτερο Κοσμοθεωρία των Εθνών. Δεν μιλάμε για τίποτα σοφίες. Μιλάμε για αξιολογικά ελεύθερες περιγραφές γνωστών γεγονότων που η μάζα των ιδεολόγων-προπαγανδιστών του μοντερνισμού απαγορεύεται να ξέρει. Απαγορεύεται γιατί ο κατασκευαστικός σωλήνας των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων της Δύσης που συντηρούσε τον ηγεμονισμό-αποικιοκρατία και στην συνέχεια την ιδεολογική ηγεμονομαχία δεν συνέφερε να παράγει τέτοιες αληθείς γνώσεις. Ας ψάξουν οι ιδεολογικά προσκολλημένοι στις πολιτικές θεολογίες που εξυπηρετούν αξιώσεις ισχύος το πότε υπήρξε, όπως το έθεσε ο κ Αλεβιζάτος, "ειρηνική συμβίωση (που) μπορεί να επιτευχθεί με την αποδοχή του Συντάγματος ως δεσμευτικού συμβολαίου για την ατομική και τη συλλογική δράση, καθώς και (για την) ανάπτυξη των δεξιοτήτων του καθενός. Θεμέλιο του έθνους είναι, με άλλα λόγια, η ειλικρινής προσχώρηση του λαού κάθε χώρας στις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της αλληλεγγύης". Έλεος, έλεος έλεος ... Επειδή φαίνεται ότι ο κ Αλεβιζάτος αυτά γράφοντας εκτιμώ ότι δεν έχει επίγνωση του γεγονότος ότι  μιλά για τα γενοκτόνα και τα αποικιοκρατικά κρατικά έθνη της περιόδου 17ος-19ος αιώνας. "Η γλώσσα, οι κοινές παραδόσεις, η φυλετική καταγωγή και οι δεσμοί αίματος, όσο σημαντικοί παράγοντες και αν είναι, έπονται" συνεχίζει. Όμως, ως προς το τελευταίο μια τέτοια αντίληψη μόνο η ελληνική παράδοση έχει, όπως και οι αντίστοιχες παραδόσεις πολλών άλλων ιστορικών εθνών. Αυτά μόνο μπορούν να διεκδικήσουν την ανεκτικότητα και τον πλουραλισμό και όχι οι θιασώτες του διεθνισοβιστικού μοντερνιστικού κρατικού έθνους. Εμείς τι φταίμε αν ο κύριος Αλεβιζάτος και οι ομοϊδεάτες του δεν γνωρίζουν όλα αυτά και πολλά άλλα ή αν λόγω ιδεολογικής εμμονής κλείνουν τα μάτια μπροστά στην αλήθεια!

    Η θεολογική προσκόλλησή του στο ιστορικά ανύπαρκτο «κρατικό έθνος» -υπήρξε μόνο ως συγκυριακός μηχανισμός γενοκτονικής ομοιογενοποίησης των δουλοπαροίκων και στην εξόντωσης των αυτοχθόνων στην Βόρειο Αμερική -, όπως συμβαίνει και με κάθε ανάλυση πολιτικής θεολογίας, εμποδίζει τον επιφανή διανοητή να δει ότι ζει και σκέπτεται σε μια απαρχαιωμένη εποχή, αυτή των δουλοπαροίκων και αυτών που τους κατεξουσίαζαν μέχρι και τον 19ο αιώνα. Εμείς εξάλλου όχι μόνο δεν παραγνωρίζουμε αυτές τις θεμελιώδεις διακρίσεις αλλά επιπλέον εξετάσαμε πολλές άλλες ειδοποιούς διαφορές, κυρίως το γεγονός ότι στον ευρύτερο ευρύ δρόμο των Νέων Χρόνων μέσα στον οποίο μετά από πολλές δυσκολίες και κακουχίες γεννήθηκαν τα σύγχρονα ευρωπαϊκά έθνη, είχαμε πρόοδο, τέχνες και γράμματα αλλά οι τελευταίοι που μπορούν να τα οικειοποιηθούν είναι οι οπαδοί των μοντερνιστικών υλιστικών ιδεολογιών οι οποίοι μιλούν για το κρατικό έθνος. Ιδεολογιών που ευθύνονται για μεγάλα νεκροταφεία και με τις οποίες δεν σχετίζονται οι πρόοδοι των εθνών που συντελούνταν ερήμην τους.

    Εξάλλου, είναι ένα πράγμα το μακραίωνο και διαμορφωμένο έθνος της καθ' ημάς Ανατολής και άλλο το κρατικό έθνος της ταραχώδους πορείας από τις ηγεμονίες στον αστικοφιλελευθερισμό και από την αφετηριακή αμερικανική ιδεαλιστική αθωότητα στο φασιστικό "πεπρωμένο του έθνους". Δεν ευθυνόμαστε εμείς και σε τίποτα δεν φταίμε για να δεχόμαστε δηλητηριώδη βέλη αν κάποιοι δεν γνωρίζουν την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ του "κρατικού έθνους" και του αληθινού έθνους. Δεν νομίζω όμως αν αυτά πιστεύουν πως μπορούν να κατανοήσουν  ότι η αληθινή έννοια του έθνους που σχετίζεται με πνευματικές κατακτήσεις, πολιτικό πολιτισμό και πολιτισμικά επιτεύγματα δεν είναι κάτι που μπορεί να παραχθεί με ιδεολογικά διατάγματα. Το "φιλελεύθερο κρατικό έθνος" του κυρίου Αλεβιζάτου και όλων των ομοϊδεατών του ήταν μια τεχνητή κατασκευή της πιο ατυχούς περιόδου της ανθρώπινης ιστορίας μετά την βαρβαρότητα. Όταν δηλαδή οι πάνοπλες ηγεμονίες της μετά-Ρωμαιοκαθολικής Δυτικής Ευρώπης διοικούσαν δουλοπάροικους. Εξαθλιωμένους, άναρθρους και ρακένδυτους δουλοπάροικους – μερικοί ήταν και ανθρωποφάγοι. Έτσι βασικά επινοήθηκε το φασιστικό «κρατικό έθνος» και η κυριαρχία της μετά-Βεστφαλιανής εποχής. Ή μήπως θα πρέπει να μνημονεύσω στοιχειώδη ιστορικά γεγονότα όπως το γεγονός ότι τα έθνη της κλασικής εποχής και όλων των επόμενων μέχρι και την Βυζαντινή Οικουμένη δεν ήταν κυριαρχικά μαντρωμένα. Αυτό που πράγματι έκανε το φιλελεύθερο κρατικό έθνος του 17ου-19ου αιώνα  είναι ότι μάντρωσε τους εξαθλιωμένους δουλοπάροικους, τους διοικούσε δεσποτικά επί αιώνες και όταν μέσα από την συγκέντρωση κεφαλαίου γεννήθηκε ο καπιταλισμός μπόρεσαν ακόμη ευκολότερα να διαιωνίσουν τις Μεσαιωνικές φεουδαρχικές δομές. Οι δουλοπάροικοι "υπόκοοι" ομογενοποιήθηκαν με ρατσιστικά φυλετικά κριτήρια, το κρατικό έθνος ευθύνεται για εθνοκαθάρσεις και γενοκτονίες και ασφαλώς για το αποικιοκρατικό φαινόμενο. Μετά την αντιφατική Γαλλική Επανάσταση, εξάλλου, όλοι μαζί καθήμενοι πάνω στον αποικιοκρατικά κλεμμένο πλούτο αυτό-ικανοποιούνταν λέγοντας ότι έχουν δημοκρατία (την έμμεση αντιπροσώπευση).

    Τώρα, όποιος θέλει ας διαβάσει το Κοσμοθεωρία των Εθνών όπου αναλώθηκα να περιγράψω γνωστά –αλλά για πολλούς άγνωστα– γεγονότα που αφορούν, για παράδειγμα, την παράλληλη πορεία των υποκείμενων ευρωπαϊκών κοινωνιών οι οποίες αντιστεκόμενες στο «κρατικό έθνος» έκτιζαν πραγματικό έθνος στο υπόβαθρο των δεσποτικών δομών του «κρατικού έθνους». Ούτε επίσης είναι ανάγκη να υπεισέλθω εδώ στον εκτοπισμό των υλιστικών θεωρημάτων στην διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης γιατί στο τέλος, όπως είχε προβλέψει ο Ντε Γκολ επικράτησε αυτό «που τελικά επισκιάζει όλα τα άλλα», δηλαδή «η πραγματικότητα του έθνους». Ούτε στο ζήτημα της υπερκρατικής ΕΣΣΔ είναι ανάγκη να επεκταθώ, δηλαδή του μορφικά πανομοιότυπου με το φιλελεύθερο κομμουνιστικού «κρατικού έθνους» που δονκιχωτικά δοκίμασε να ολοκληρώσει μακραίωνα έθνη για να τα δούμε το 1990 να αναδύονται πανίσχυρα έθνη, τα μέλη των οποίων δεν θέλουν καν να ενθυμούνται αυτό το ιστορικό ατύχημα.

            Εδώ θα σταθώ εν ολίγοις μόνο στο γεγονός ότι οι θιασώτες του ανύπαρκτου «κρατικού έθνους» που καβαλικεύουν τον ελληνικό έθνος με τις επιφυλλίδες τους, καλά κάνουν, μιας και ζουν και σιτίζονται σε αυτό τον τόπο, να κοιτάξουν από κάτω για να δουν ότι δεν έχουμε "χώρο" αλλά "χώρα" και όχι δουλοπάροικους αλλά κοινωνία μακραίωνης πνευματικής, πολιτισμικής και πολιτικής διαμόρφωσης. Μπορεί το νεοελληνικό κρατίδιό «μας», μειωμένης τώρα κυριαρχίας όπως λέει ο Πρωθυπουργός, να παραπαίει εκ γενετής, αλλά αυτό που ανήκει στα μέλη της κοινωνίας (δηλαδή η κοσμοθεωρία της και ο πολιτισμός της) δεν εξαφανίζεται με τα δικά τους ξόρκια περί «κρατικού ή φιλελεύθερου έθνους». Ακόμη και αν με τα τεχνάσματά τους (νομιμοποιήσουν την λαθρομετανάστευση με αποτέλεσμα να βιαστεί ανθρωπολογικά η κοινωνία) ροκανίζοντας έτσι τα θεμέλια των σημερινών ανθρωπολογικών διαμορφώσεων και έλθουν κινέζοι και πακιστανοί να ζήσουν εδώ, η ελληνική πνευματική, πολιτική και πολιτισμική ανθρωπολογία θα κυριαρχήσει και πάλιν. Δεν είναι η πρώτη φορά. Και δεν είναι φυλετική όπως αυτοί νομίζουν αλλά πνευματική, γι' αυτό δεν την κατανοούν.

    Και για να είμαι τελείως ειλικρινής, αν δεν αγωνιστούμε για να κατορθώσουμε να περάσουμε και αυτόν τον Ρουβικώνα των κρατικοεθνιστών, ίσως αξίζει να αφήσουμε να εισρεύσουν και να καταλάβουν αυτό τον χώρο Ασιάτες που σίγουρα δεν θα περιφρονήσουν τον οικουμενικό πολιτικό πολιτισμό. Βέβαια, το ξέρουμε το "κόλπο". Εάν και όταν όλα αυτά συμβούν –και δεν θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορίας μας– οι ιδεολογικά γαλουχημένοι στο κρατικό έθνος κανένα πρόβλημα δεν θα έχουν να μετοικήσουν σε κάποιο άλλο κρατικό έθνος πιο βιώσιμο (αν βεβαίως συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοια κρατικά έθνη). Όπως γλαφυρά είπε και ο Κώστας Ζουράρις, αν νοερά μεταφερθούν σε άλλη χώρα και το πρωί ανοίξουν την πόρτα και βρεθούν στην  Ολλανδία ή την Φιλανδία, ίσως να  μην θυμηθούν καν που βρίσκονταν την προτεραία. Θα πάνε στο σουπερμάρκετ, θα ψωνίσουν, θα επιστρέψουν σπίτι, θα φάνε, θα δούνε κανένα γουέστερν και θα κοιμηθούν. Και τούμπαλιν. Δεν τους κακίζω γι’ αυτό γιατί μελέτησα το φαινόμενο στο οποίο ανήκουν. Είναι εκείνα τα στρώματα της κοινωνίας, κυρίως στο επίπεδο των διανοητών, όπου κυριαρχούν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα. Δεν έχουν επίγνωση και γι’ αυτό τους αναγνωρίζω το ακαταλόγιστο. Όπως προείπα τους οικτίρω και τους ίσως τους συμπαθώ ως πνευματικά αξιολύπητους. Καλύτερα όμως να μην ζει κανείς αν θα πλέει σε τέτοια πελάγη πνευματικής ένδειας και αμάθειας. Άκουσον άκουσον, … φιλελεύθερο έθνος.

     Νομίζω ώρα να πάω για ψάρεμα και χαρταετό, μέρα που είναι.    

--------------------------------

14.2.2010. Κρατίδιο μειωμένης ή ανύπαρκτης κυριαρχίας

Σημ. Π. Ήφ. Παραθέτω συγκλονιστικό ρεπορτάζ του Ριζοσπάστη που επικαιροποιεί την υπόθεση Οτσαλάν. Είχα διαβάσει πριν λίγα χρόνια το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη αλλά κάθε φορά που μας θυμίζουν αυτή την υπόθεση συνειδητοποιούμε ότι απλά αναδεικνύει μια αδήριτη πραγματικότητα: Ότι ανήκουμε σε ένα κράτος μειωμένης ή ανύπαρκτης κυριαρχίας. Ότι σκοπός των κυβερνώντων ήδη από την δεκαετία του 1820 ήταν και συνεχίζει να είναι να αναιρέσουν τα αποτελέσματα της εθνικής ανεξαρτησίας. Όσον αφορά την μοντερνιστική κρατική εξουσία, όμως, αυτό δεν είναι έκπληξη ή κάτι νέο. Αυτό που συνειδητοποιούμε όλοι ολοένα και περισσότερο είναι ότι σαπίζει πλέον και το κοινωνικό σώμα. Καθημερινές εμπειρίες πείθουν ακόμη και άπιστους ότι ο διαχρονικός έλληνας που επιβίωσε των Ρωμαίων, κυριάρχησε στην Βυζαντινή Οικουμένη, επιβίωσε της ΟΘωμανικής Αυτοκρατορίας άθικτος και διαχρονικά αποτέλεσε τον άξονα της πνευματικής, πολιτικής και πολιτισμικής ανάπτυξης των υπολοίπων εθνών, δεν υπάρχει πλέον ή περιορίζεται σε διάσπαρτες ατομικές παρουσίες εκτός κυρίως Ελλάδας. Ακόμη και παιδιά προσφύγων με φρέσκες μνήμες του 1922 δείχνουν να έχουν μειωμένη πίστη και νομιμοφροσύνη στο δικό τους έθνος. Τους κατακυριεύει όπως και πολλούς άλλους ο ατομισμός, η φιλαυτία ο ανόητος και άσκοπος ηδονισμός. Ακόμη και άτομα που δεξιόθεν ή αριστερόθεν αγωνίστηκαν αντιδιδακτορικά υπεραμυνόμενοι της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας γερνούν και γίνονται κυριολεκτικά μωροί. Ακόμη και η τότε πολλά υποσχόμενη αναδυόμενη "Ελλάδα των Ελλήνων" της δεκαετίας του 1980 βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της αντίληψης. Τώρα, για την λεγόμενη "αστική τάξη" που στην μοντερνιστική Δύση αποτέλεσε τον άξονα στησίματος των κρατικών θεσμών,  καλύτερα να μην αναφέρω τίποτα. Το νεοελληνικό κράτος που όπως δήλωσε πρόσφατα ο Πρωθυπουργός είναι πλέον μειωμένης ανεξαρτησίας και πειραματόζωο των κερδοσκόπων -τότε γιατί διακινούνται άτομα που χρηματοδοτούνται από κερδοσκόπους μεταξύ των κρατικών λειτουργών??????- αποτελεί πλέον μια μεγάλη αρένα μέσα στην οποία εξοντώνεται ο ανθρωπότυπος του έλληνα που είχε κατορθώσει να διαιωνιστεί μακραίωνα. Τώρα, γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί να μην τα λέω. Αναλυτής είμαι. Πέραν αυτού η ζωή τραβάει την ανηφόρα ... 

 

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ Η "ΕΚΘΕΣΗ ΚΩΣΤΟΥΛΑ" - Κυριακή 7 Μάρτη 1999  -

"Πετάξτε έξω τον Οτσαλάν"!

Την πολιτική βούληση της κυβέρνησης να απαλλαγεί με κάθε τρόπο από τον ηγέτη των Κούρδων επιβεβαιώνει η έκθεση Κωστούλα. "Με τιμώρησαν οι Αμερικανοί", δηλώνει τώρα ο Θ. Πάγκαλος

Την πολιτική βούληση της κυβέρνησης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την παράδοση του Οτσαλάν στα χέρια των διωκτών του, επιβεβαιώνει η απόρρητη έκθεση του πρέσβη της Ελλάδας στο Ναϊρόμπι, την οποία η κυβέρνηση απέφυγε να δώσει στους αρχηγούς των κομμάτων, όπως της είχε ζητηθεί.

Από την έκθεση, που δημοσίευσαν χτες τα "Νέα", προκύπτει με σαφήνεια ότι σταθερή "γραμμή" της κυβέρνησης ήταν να απαλλαγεί με κάθε τρόπο από την παρουσία Οτσαλάν, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να δώσει εντολή (μέσω Θ. Πάγκαλου αλλά και του αρχηγού της ΕΥΠ Χαρ. Σταυρακάκη) να "τον πετάξουν έξω διά της βίας" από την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα! Η εντολή δόθηκε αρχικά στον ταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη, από τον Χ. Σταυρακάκη, ο οποίος φέρεται να τηλεφωνούσε παρουσία "τριών υπουργών", αλλά δε διευκρινίζεται αν επρόκειτο για τους Πάγκαλο, Παπαδόπουλο, Πετσάλνικο. Οταν ο Καλεντερίδης αρνήθηκε, επικαλούμενος αδυναμία να υλοποιήσει μόνος του την εντολή, δόθηκε εντολή στον πρέσβη να μισθώσει "τέσσερις φουσκωτούς" (!) από την "αγορά" της Κένυας και να αναθέσει σ' αυτούς το έργο της βίαιης απομάκρυνσης από την πρεσβεία του Οτσαλάν και των συνοδών του. Και όταν ο Γ. Κωστούλας δήλωσε με τη σειρά του αδυναμία, τότε αποφασίστηκε να στείλουν από την Αθήνα "ποδοσφαιρική ομάδα" ή "θίασο" (όπως συνθηματικά ανέφεραν την αποστολή ομάδας πρακτόρων της ΕΥΠ με επικεφαλής τον αστυνόμο Μπόμπο), προκειμένου να αναλάβουν εκείνοι τη βίαιη εκκένωση της πρεσβευτικής κατοικίας από τον Οτσαλάν.

Από την έκθεση προκύπτει ότι οι Αμερικανοί γνώριζαν έγκαιρα τις κινήσεις Οτσαλάν και ήδη από την τρίτη μέρα της άφιξής του στο Ναϊρόμπι, "ενόχλησαν" τα στελέχη της πρεσβείας. Για λογαριασμό τους προφανώς "δούλεψαν" οι κενυάτικες αρχές, οι οποίες ανέλαβαν τελικά να "αποσπάσουν" τον Οτσαλάν από την πρεσβευτική κατοικία και να τον παραδώσουν στην Αγκυρα.

H άφιξη στο Ναϊρόμπι

Αναλυτικότερα: Το "Φάλκον" που μετέφερε τον Οτσαλάν και τη συνοδεία του προσγειώθηκε στο Ναϊρόμπι στις 11 το πρωί της 2ας Φλεβάρη. Μια μέρα νωρίτερα, τη Δευτέρα 1η Φλεβάρη, ο διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του Θ. Πάγκαλου, Βασ. Παπαϊωάννου, είχε επικοινωνήσει με τον γραμματέα της πρεσβείας, Διακοφωτάκη, και τον είχε ενημερώσει για την άφιξη του αεροπλάνου, χωρίς όμως να τον ενημερώσει ότι σε αυτό βρισκόταν ο Οτσαλάν. Ο Κούρδος ηγέτης έφτασε με πλαστό κυπριακό διαβατήριο στο όνομα Λάζαρος Μαύρος. Μόλις έφτασαν οδηγήθηκαν στην πρεσβευτική κατοικία. Την επόμενη μέρα, Τετάρτη 3 Φλεβάρη, ο Βασ. Παπαϊωάννου μεταφέρει εντολή του υπουργού Εξωτερικών ότι εφεξής η επικοινωνία με το γραφείο του υπουργού θα γίνεται μόνο προφορικά, δηλαδή από τηλεφώνου. Ο Καλεντερίδης ανακοινώνει στην πρεσβεία ότι έχει εντολή να αναχωρήσει το ταχύτερο δυνατόν για τη Νότια Αφρική, προκειμένου να συνεννοηθεί με τις αρχές για την παροχή ασύλου και κανονικού διαβατηρίου στον Οτσαλάν.

Πρωί πρωί, την Πέμπτη 4 Φλεβάρη, ο Αμερικανός γραμματέας της πρεσβείας των ΗΠΑ στο Ναϊρόμπι ζητά συνάντηση από τον Διακοφωτάκη.Η περίεργη ώρα αναγκάζει τον Διακοφωτάκη να τον ρωτήσει αν συμβαίνει τίποτα και ο Αμερικανός του απαντά αρνητικά και κλείνουν ραντεβού για την επόμενη μέρα.

Την ίδια μέρα ο πρέσβης Κωστούλας καλείται στο ΥΠΕΞ της Κένυας (από τον γγ Καθουρίμα), ο οποίος του υποβάλλει διάφορες ερωτήσεις γύρω από το αεροσκάφος και τους επιβάτες του, αλλά ο πρέσβης αρνείται οτιδήποτε. Παράλληλα, ο Καλεντερίδης που είχε πάει στο αεροδρόμιο για να φύγει για Νότια Αφρική κρατείται από τις κενυάτικες αρχές με αποτέλεσμα να χάσει το αεροπλάνο του και επιστρέφει στην ελληνική πρεσβεία.

"Να πάει σαφάρι"!

Την Παρασκευή, 5 Φλεβάρη, οι Κενυάτες επιμένουν να μάθουν για την τύχη των επιβατών του αεροσκάφους, ενώ ο Βασ. Παπαϊωάννου διαμηνύει ότι η εντολή του Πάγκαλου είναι "να κάνει τον τσομπάνη και να σφυρίζει αδιάφορα" απέναντι στις κενυατικές αρχές, σε ό,τι αφορά τον Οτσαλάν. Το απόγευμα της ίδιας μέρας δίνεται εντολή από τον Παπαϊωάννου να μεταφερθεί στον Οτσαλάν ότι "πρέπει να απομακρυνθεί από τα εθνικά χρώματα". Στην ερώτηση του πρέσβη "και να πάει πού;", ο κ. Παπαϊωάννου απαντά ως εξής: "Μεγάλος τραγουδιστής (σ. σ. κωδική ονομασία Πάγκαλου) έχει εκνευριστεί. Κάναμε μία εξυπηρέτηση. Μη μας τη βγάζουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι. Να πάει όπου θέλει. Μακριά από εθνικά χρώματα".

Την ίδια μέρα, πρόταση της πρεσβείας και του Καλεντερίδη να μεταφερθεί ο Οτσαλάν σε χώρους του ΟΗΕ και να ζητήσει προστασία και άσυλο από το διεθνή οργανισμό, απορρίπτεται από τον Παπαϊωάννου, ο οποίος επιμένει για απομάκρυνση από τα "εθνικά χρώματα".

Η απόφαση της Αθήνας μεταφέρεται στον Οτσαλάν, ο οποίος αρνείται για λόγους ασφάλειας της ζωής του και υποβάλλει γραπτό αίτημα για παροχή πολιτικού ασύλου προς την ελληνική κυβέρνηση. Οι πιέσεις στον Οτσαλάν, ωστόσο, συνεχίζονται και γίνονται αφόρητες, με αποτέλεσμα δύο συνεργάτες του να απειλούν με αυτοπυρπόληση στον κήπο της πρεσβείας.

Το Σάββατο 6 Φλεβάρη, ο πρέσβης, "εκμεταλλευόμενος φιλίες του με Ελληνα επιχειρηματία, εφεξής "Πάνος", καθώς και το άριστο κλίμα διμερών σχέσεων με Σεϋχέλλες, προτείνει στον κ. Παπαϊωάννου να γίνουν σχετικές κρούσεις με τον κ. Πάνο". Η πρόταση γίνεται δεκτή από τον Παπαϊωάννου και τις συνεννοήσεις με τον επιχειρηματία αναλαμβάνει η ΕΥΠ.

"Πέτα τον έξω, ρε Σάββα"

Οι επόμενες μέρες κυλούν σχετικά ήρεμα, με πιέσεις από τους Κενυάτες σχετικά με την ταυτότητα των επισκεπτών, ενώ εξετάζονται και άλλα εναλλακτικά σενάρια για τη φυγάδευση του Οτσαλάν, όπως στην Τανζανία.

Την Παρασκευή, 12 Φλεβάρη, ο διοικητής της ΕΥΠ, ο οποίος έχει πληροφορηθεί το αίτημα Οτσαλάν για παροχή πολιτικού ασύλου, απαντά στον Καλεντερίδη ως εξής: "Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα. Αυτό που έκανε δεν είναι τίποτα. Δεν ισχύει. Να του πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν του τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω, ρε Σάββα, να τελειώνουμε. Σε παρακαλώ, παιδί μου"!

"Οφείλετε να με δεχτείτε"

Το Σάββατο 13 Φλεβάρη,κι ενώ η κατάσταση καθίσταται όλο και πιο κρίσιμη, ο κ. Κωστούλας σημειώνει στο ημερολόγιό του ότι τις πρώτες πρωινές ώρες φθάνει στο Ναϊρόμπι "Ελληνας δικηγόρος Οτσαλάν κ. Φαήλος Κρανιδιώτης. Επιπλέον, "κανείς δε φέρνει αναμενόμενο διαβατήριο, οποίο ήταν προϋπόθεση για αναχώρηση Οτσαλάν από κατοικία".

Παρά το γεγονός ότι διαβατήριο δεν υπήρχε, ο πρεσβευτής σημειώνει πως "περί ώρα 09:00, δεχτήκαμε τηλεφώνημα από επιχειρηματία, με οποίον είχαμε συνεννοηθεί προηγουμένη, οποίος μας είπε ότι αυτοκίνητα ήταν έτοιμα για αναχώρηση σε απόσταση 500 μέτρων από κατοικία, σε πάρκινγκ (...)".

Πλην όμως, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν "αρνείται αποχωρήσει και ζητά συσκεφθεί ιδιαιτέρως με συνοδεία του και δικηγόρο Φ. Κρανιδιώτη. Μετά σύσκεψη, μας ανακοινώθηκε ότι ζητά από Ελληνα να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για προστασία ζωής του, αφού πλέον είναι σίγουρος ότι "κίνδυνος είναι πάρα πολύ κοντά". Ζήτησε δε από εμάς να αιτηθούμε επισήμως μέτρα προστασίας από κενυατικές αρχές. Σε αυτές ανακοινώσωμε ότι εκκρεμεί αίτηση ασύλου και, μέχρι επίσημη απάντηση Ελλάδας, κρίνεται απαραίτητη προστασία ζωής του".

Στη συνέχεια, κατά το ημερολόγιο του πρεσβευτή, ο Οτσαλάν ανέφερε "ότι, ακόμη κι αν χώρα μας δεν του δώσει άσυλο, οφείλει τον δεχτεί, τον δικάσει και, εν ανάγκη, τον εκδώσει σε τουρκικές αρχές. Ζήτησε επιτακτικά σαν άνθρωπος πλέον, και όχι ως αρχηγός ΡΚΚ ή πολιτικό ον, εφαρμογή ελληνικού και διεθνούς δικαίου και υποχρεώσεων χώρας μας βάσει διεθνών συμβάσεων, που έχει υπογράψει".

"Να τον πετάξεις έξω"

Η συνέχεια, και με δεδομένο ότι κατά τον κ. Κωστούλα η πίεση από την πλευρά της Αθήνας για "άμεση αποχώρηση" του Κούρδου ηγέτη από την πρεσβευτική κατοικία είχε καταστεί "αφόρητη", ήταν αποκαλυπτική.

"Κος Καλεντερίδης δέχεται τηλέφωνο από αρχηγό ΕΥΠ, οποίος με οργίλο ύφος τον διατάσσει να πάει και να πετάξει αμέσως έξω από κατοικία Οτσαλάν διά της βίας. Κος Καλεντερίδης επικαλείται αδυναμία εκτελέσεως εντολής για πρακτικούς λόγους. Αρχηγός ΕΥΠ τον επιπλήττει και ουσιαστικά τον κατηγορεί ότι στηρίζει Οτσαλάν και δεν εφαρμόζει αποφάσεις υπηρεσίας του".

Μετά από λίγη ώρα ακολουθεί μία ακόμη τηλεφωνική κλήση από την ΑΘήνα και ο ταγματάρχης Καλεντερίδης καλείται να απαντήσει, αφού ""κάποιος ονόματι Μιχάλης" ζητά" να του μιλήσει. Η κλήση προέρχεται και πάλι από την ΕΥΠ.

"Κος Καλεντερίδης προσέρχεται και σε ανοιχτή ακρόαση λέγονται τα εξής:

"Σάββα άκουσέ με, είμαι ο Τζοβάρας, είναι εδώ τρεις υπουργοί και ο αρχηγός, κρέμονται τρεις υπουργοί από σένα, το καταλαβαίνεις; Να πας αμέσως και να τον πετάξεις έξω με τη βία"".

Ο Καλεντερίδης αρνείται, με το επιχείρημα ότι "δεν είναι δυνατόν να του ζητούν να κάνει τέτοια πράγματα" και ότι "αδυνατεί να χρησιμοποιήσει βία", ενώ τα όσα διαμείβονται δε διαφεύγουν, λόγω της έντασης της συζήτησης, "της προσοχής του δικηγόρου κ. Κρανιδιώτη".

Ο "Τζοβάρας", όπως ονομάζεται η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής, συνεχίζει την παραίνεσή του: ""Σε παρακαλώ, Σάββα, πέτα τα έξω τα μ.....να τελειώνομε. Μπορείς να το κάνεις. Πρόσεξε, γιατί αν δεν το κάνεις, όταν έρθεις πίσω, θα σε αποστρατεύσουν. Μπορείς να το κάνεις. Είναι τρεις υπουργοί εδώ" (...)".

Στέλνονται ενισχύσεις

Λίγο αργότερα, αναφέρει ο Κωστούλας, "δεχτήκαμε τηλεφωνήματα από κ. Παπαϊωάννου και ΕΥΠ και μας έγινε γνωστό ότι Αθήνα αποφάσισε εδώ έλευση τεσσάρων "φουσκωτών", οποίοι αναλάβουν επιχείρηση βίαιης απομακρύνσεως.

Κος Παπαϊωάννου μας είπε ότι θα έρθει "θίασος, ποδοσφαιρική ομάδα", οποία εν ανάγκη "θα παίξει μπάλα"".

Τελικά ο Οτσαλάν αρνείται να αποχωρήσει από την πρεσβεία και παραμένει στις θέσεις του, ενώ η βοηθός του Ντιλάν Κιλίτς θέτει συγκεκριμένους όρους για μια ενδεχόμενη αποχώρηση απειλώντας να αυτοκτονήσει. Η κατάσταση φθάνει σε αδιέξοδο.

Την Κυριακή, 14 Φλεβάρη, ο Κωστούλας στέλνει τον Διακοφωτάκη να παραλάβει τους αναμενόμενους πράκτορες της ΕΥΠ από ξενοδοχείο του Ναϊρόμπι, αλλά "δεν ανευρίσκονται". Ο πρεσβευτής "του λέγει να μεταβεί σε αεροδρόμιο. Οπερ και εγένετο αλλά μάταια, καθώς δεν ανευρίσκονται ούτε εκεί".

"Τελικά", σημειώνει ο πρεσβευτής, "περί ώρα 11.00 αστυνομικοί, οι οποίοι είχαν ήδη φθάσει σε ξενοδοχείο, εκάλεσαν πρεσβεία και υπογράφων μετέβη εκεί για παραλαβή τους. Αστυνομικοί ήταν αγχωμένοι καθόσον είχαν υποστεί ταλαιπωρία και καθυστέρηση από αρχές ασφαλείας αεροδρομίου. Φθάσαμε σε πρεσβεία περί 13.00. Υπογράφων και αστυνομικοί αντιλαμβάνονται παρακολούθηση όχι μόνον από Κενυάτες αλλά και, κατά εκτίμησή τους, από Αμερικανούς.

Αστυνομικοί αυτοί ήταν του τμήματος ασφαλείας ΕΥΠ:

1. Μπόμπος Ιωάννης, επικεφαλής. 2. Σπανιάς Αθανάσιος. 3. Ιωαννίδης Ιωάννης. 4. Στάθης..."

"Γιαγιά, απομακρυνθεί αμέσως"

"Εν τω μεταξύ, κ. Διακοφωτάκης είχε επιστρέψει πρεσβεία, περί ώρα 11.30. Παρουσία κ. Καλεντερίδη δέχεται τηλεφώνημα από κ. Παπαϊωάννου, οποίος του λέγει εξής: "Εντολές πρέπει εφαρμοστούν αμέσως και κατά γράμμα. Σημείωνε ό,τι ακριβώς σου λέω. Γράφε.

1. Ποδοσφαιρική ομάδα λάβει οδηγίες ενεργήσει τάχιστα, εν ανάγκη και με βία. 2. Γιαγιά, δηλαδή Οτσαλάν, πρέπει απομακρυνθεί αμέσως.

3. Νοικιάστε του δωμάτιο σε ξενοδοχείο. 4. Εστω και μέσα σε σεντόνι, να μεταφερθεί με συνοδεία του σε χώρο δίπλα σε ξενοδοχείο. 5. Να τους παρατήσετε εκεί, να φύγετε αμέσως και εφεξής καμία επικοινωνία. 6. Αν χρειαστεί αφήστε τους και λίγα λεφτά.

7. Μέχρι Δευτέρα πρωί, όλα πρέπει να έχουν τελειώσει. Καλή τύχη, περιμένομε".

Κος Διακοφωτάκης σημειώνει κατά λέξιν ανωτέρω", λέει ο Κωστούλας, "και ζητά από κ. Παπαϊωάννου όπως οδηγίες δοθούν αμέσως από αρμοδίους Αθηνών χωρίς ανάμειξη πρεσβείας.

Κος Παπαϊωάννου δεν εκφράζεται αλλά μάλλον συμφωνεί".

Οι διαπραγματεύσεις Αθήνας και αστυνομικών περιλαμβάνουν τις ίδιες οδηγίες, αλλά λόγω του ότι η ομάδα δεν είχε οπλισμό και οι Κούρδοι "είχαν όπλα", η "επιχείρηση ματαιώθηκε".

Τη Δευτέρα, οι Κενυάτες καλούν στο υπουργείο Εξωτερικών τον Κωστούλα και του ανακοινώνουν ότι γνωρίζουν πως ο Οτσαλάν βρίσκεται στην πρεσβευτική κατοικία και προσφέρονται να διαθέσουν αεροσκάφος για την ταχύτερη αναχώρηση Οτσαλάν σε όποια χώρα επιθυμούσε, πρόταση η οποία γίνεται αποδεκτή από τον Θ. Πάγκαλο στην Αθήνα. Ο γγ του κενυάτικου υπουργείου Εξωτερικών Καθουρίμα δίνει δίωρη προθεσμία για αναχώρηση Οτσαλάν. Ο Οτσαλάν, στον οποίο μεταφέρεται η απόφαση, αρχικά δηλώνει "δεν πάω πουθενά", αφού δεν του δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσει με ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά στη συνέχεια δέχεται να αναχωρήσει γιατί "δε θέλει να δημιουργήσει προβλήματα σε φίλους". Ο Παπαϊωάννου από την Αθήνα διαμηνύει ότι πρέπει να μεταφερθεί στον Οτσαλάν, "πως δεν έχει δικαίωμα επιλογής, και πως εν ανάγκη, προκειμένου να εξέλθει της κατοικίας, να ζητηθεί συνδρομή κενυατικών αρχών"! Ταυτόχρονα, ζητά στοιχεία του αεροπλάνου και της πτήσης του Οτσαλάν, ώστε, όπως είπε, "να μη μας έρθει ξανά καπέλο στην Αθήνα"!

Οι Κενυάτες από την πλευρά τους αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία για τα στοιχεία του αεροπλάνου και της πτήσης του Οτσαλάν και πίεζαν αφόρητα για άμεση αναχώρηση. Η συνέχεια είναι γνωστή. Οι Κενυάτες αρνούνται να μεταφερθεί ο Οτσαλάν στο αεροδρόμιο με αυτοκίνητο της πρεσβείας, ο Οτσαλάν βρισκόμενος προ τετελεσμένων λέει ότι "δεν υπάρχει άλλη επιλογή, αρκετά προβλήματα προκάλεσα σε φίλους, δε θέλω να σας θέσω σε κίνδυνο". Με κενυάτικα αυτοκίνητα ο Οτσαλάν μεταφέρθηκε μόνος του στο αεροδρόμιο και... παραδίδεται στους διώκτες του.

Ενοχλημένη η κυβέρνηση

Η δημοσιοποίηση της έκθεσης Κωστούλα ενόχλησε την κυβέρνηση, η οποία με δήλωση του Δ. Ρέππα ζήτησε "να μην παγιδευτεί η χώρα μας σε συζητήσεις αστυνομικού χαρακτήρα και σε σενάρια και υποθέσεις που δρουν αποπροσανατολιστικά, αφού επικαλύπτουν τα άλλα σημαντικά θέματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα". Επανέλαβε επίσης το γνωστό παραμύθι ότι σημασία έχει να διατηρήσουμε το σταθερό προσανατολισμό μας και να διασφαλίσουμε το μέλλον του ελληνικού λαού.

"Απολογία" Πάγκαλου

Από την πλευρά του ο Θ. Πάγκαλος, μέσω δηλώσεων συνεργατών του στο χτεσινό "Εθνος", εμφανίζεται ως "θύμα" των Αμερικανών. "Με τιμώρησαν οι Αμερικανοί", φέρεται να δηλώνει ο Θ. Πάγκαλος, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο Ν. Μπερνς "αρνήθηκε να καλύψει τον απεγκλωβισμό των "4" από την Κένυα. Είναι τρομοκράτισσες, μου είπε. "Πρέπει να παραδοθούν στην Τουρκία""! Για την ίδια την υπόθεση Οτσαλάν υποστηρίζει ότι κατέθεσε δύο εναλλακτικές προτάσεις: Να πήγαινε με ταχύπλοο στην Ιταλία ή μυστικά στις Βρυξέλλες με αεροπλάνο "Φάλκον" που θα μετέφερε τον γγ του υπουργείου Π. Αποστολίδη. Ομως, όπως ισχυρίζεται, αρνήθηκε η ΕΥΠ, η οποία παρουσίασε άλλο σχέδιο για μεταφορά του Οτσαλάν στη Νότια Αφρική με ενδιάμεσο σταθμό το Ναϊρόμπι.

 

-----------------------------------------------------------------------------------

12.2.2010. Επιστολή Μ. Θεοδωράκη στον πρόεδρο της κυπριακής Βουλής: Μίκης νυν και αεί ...

«Σε όλη τη διάρκεια της πολυτάραχης ζωής μου η Κύπρος δεν έφυγε ούτε στιγμή από τη σκέψη μου», τονίζει ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης, σε επιστολή προς τον πρόεδρο της κυπριακής Βουλής Μάριο Καρογιάν. Ο Μ. Θεοδωράκης με την επιστολή του ευχαριστεί τη Βουλή της Κύπρου για τη διοργάνωση την ερχόμενη βδομάδα ειδικής εκδήλωσης αφιερωμένης στο έργο και την προσφορά του. Στην επιστολή του ο Μίκης Θεοδωράκης τονίζει ότι τώρα ακόμα βρίσκεται νοερά καθημερινά στο πλευρό της Κύπρου, γιατί, όπως αναφέρει, «πιστεύω ότι περνάτε και πάλι ιστορικές στιγμές λόγω της εμμονής των γνωστών σκοτεινών δυνάμεων να χτυπήσουν με κάθε τρόπο τον Ελληνισμό. Πιστεύω ότι το κάθε βήμα σας θα πρέπει να είναι μετρημένο χίλιες φορές και πάντοτε προς την κατεύθυνση που αποφάσισε το 76% των Ελληνοκυπρίων». «Δεν έχουμε πλέον περιθώρια για νέα στραβοπατήματα», αναφέρει ο Μ. Θεοδωράκης και καταλήγει: «Γι' αυτό πρέπει όλοι μαζί, χέρι-χέρι να αντισταθούμε με όλες μας τις δυνάμεις, ώστε να μείνει αλώβητος ο Ελληνισμός, η Ελληνικότητα, όπως μας την κληρονόμησαν γενεές γενεών Ελλήνων, με Φως, με Πολιτισμό, με θυσίες και με αίμα… Δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω!».

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

--------------------------------------

13.2.2010. Παπανδρέου: "πειραματόζωο η Ελλάδα"

Πειραματόζωο έγινε η Ελλάδα, είπε ο πρωθυπουργός σήμερα. Μαζί με κάποιες άλλες όπως ότι "κινδυνεύει η εθνική ανεξαρτησία", είναι η δήλωση της δεκαετίας. Αξίζει να γίνει κολάρο πάνω στο οποίο θα γραφτεί "είμαι άσχετος" για να το φορέσουν όσοι ευρωλάγνοι επί δύο τώρα και πλέον δεκαετίες σέρνουν την Ελλάδα σε ανορθολογική πορεία όσον αφορά τον χαρακτήρα, την φυσιογνωμία, τις λειτουργίες και την ανθρωπολογία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν θα θυμηθώ τους άχαρους διαπληκτισμούς μου με συναδέλφους που την δεκαετία του 1990 με κάκιζαν μέσα από εκατοντάδες επιφυλλίδες επειδή αντέκρουσα τον ακατανίκητο ισχυρισμό τους ότι η ΕΕ θα ... εγγυηθεί τα ελληνικά σύνορα!!!!! [δεν εννοούσαν ότι θα ενισχυθεί με την συμμετοχή αλλά ότι θα τύχει εγγύησης μέσα από μυστήριους αλλά αόρατους μηχανισμούς συλλογικής άμυνας που μόνο έλληνες ευρωπαιολόγοι θα μπορούσαν να δούνε). Θυμάμαι μάλιστα ότι ο τότε εύχρηστος δολοφονικός χαρακτηρισμός ήταν "ευρωσκεπτικιστής". Μετά έγιναν πιο σοφιστικέ και χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα πιο εξεζητημένους πρόστυχους μεν αλλά δολοφονικούς χαρακτηρισμούς όπως εθνικιστής, ελληναράς, πατριδοκάπηλος και άλλες βρώμικες σαχλαμάρες που βρώμικα πνευματικά στόματα εκστομίζουν και στην συνέχεια απολαμβάνοντας το μονοπώλιο της επικοινωνιακής επικυριαρχίας στο εξαρτημένο κρατίδιό μας, οι ίδιοι οι δράστες μυρίζουν τις βρωμιές τους και ηδονίζονται. Θα μου πείτε ότι αυτά είναι σκληρά λόγια. Όχι είναι πολύ ήπια, μετριοπαθή και λογικά. Έπρεπε να είναι ακόμη πιο σκληρά αλλά συγκρατούμε γιατί αντίθετα με τους υβριστές δολοφόνους χαρακτήρων εγώ θέλω να είμαι πολιτισμένος.

    Θα θυμηθώ πάντως τις δεκάδες χιλιάδες πολιτικής θεολογίας που στρεβλώνουν το μυαλό χιλιάδων φοιτητών πανεπιστημιακών τμημάτων. Αυτό βέβαια συμβαίνει και σε πανεπιστήμια άλλων ευρωπαϊκών κρατών αλλά εκεί έχουν θεσμούς, κυβερνήσεις και υπηρεσίες που καθιστούν τους πολιτικούς θεολόγους γραφικά στοιχεία. Εδώ κυριαρχούν, επηρεάζουν την πολιτική, διαφθείρουν στοχαστικά τον δημόσιο διάλογο και προκαλούν ποταμούς ανορθολογικής σκέψης που θα ήταν περίεργο αν καταντούσαμε πειραματόζωα, όπως εύστοχα το έθεσε ο πρωθυπουργός. Ο καθείς που δυσφορεί για την σημερινή δυσπραγία μας δεν πρέπει να απορεί για την κατάντιά μας. Πολλά έπονται. Επέρχονται μια άνευ προηγουμένου στρατηγική παγίδευση της Ελλάδας στην Κύπρο, εντατικοποίηση του τουρκικού αναθεωρητισμού ενόσω θα αυξάνεται η ισχύς της και θα μειώνεται η δική μας, διόγκωση του Μακεδονικού και ενδεχομένως Αλβανικού αναθεωρητισμού, δημιουργία μειονοτήτων λόγω σπασμωδικής (λαθρο)μεταναστευτικών νόμων, περαιτέρω εσωτερική πνευματική αποδυνάμωση καθόσον οι εθνομηδενιστές κυριαρχούν στα πνευματικά ιδρύματα και γιατί όχι πολλαπλή κατάτμηση του νεοελληνικού κράτους. Εγώ θα το έθετα και διαφορετικά: ο καθένας παθαίνει ότι του αξίζει, ιδιαίτερα όταν δεν προσέχει. Διατήρησαν οι νεοέλληνες ένα κολοβό κρατίδιο που λίγο πολύ επιβίωνε. Τώρα, εθνομηδενιστικές δυνάμεις διεθνικά οργανωμένες, διαπαραταξιακά "συνασπισμένες" εθνομομηδενιστικές δυνάμεις και οι κράχτες τους στα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, βάλθηκαν να διαλύσουν το νεοελληνικό κρατίδιο και κατά τον σημερινό πρωθυπουργό πειραματόζωο. Ας προσέξει όμως ο ίδιος καθότι για λόγους που όλοι πλέον βλέπουμε και γνωρίζουμε το κράτος γίνεται είδος διεθνικού ΜΚΟ οι θαμώνες του οποίου πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιο πλανητικό γαληνεμένο λιμάνι μέσα στο οποίο βρισκόμαστε ήδη και όπου η κυριαρχία είναι περιττή.

    Όσον αφορά τις δικές μου θέσεις για την Ευρώπη, ας προστρέξει σε καμιά δεκαριά εισαγωγικά κείμενα για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Κυρίως στο σύντομο 6ο κεφάλαιο του Κοσμοθεωρία των Εθνών. Εκεί πυκνά και περιεκτικά συμπυκνώνοντας χιλιάδες άλλων δημοσιεύσεων εξηγώ ότι μετά από πολλές δεκαετίες η οντολογία της ΕΕ είναι δεδομένη: Είναι μια "Ευρώπη των Πατρίδων". Η υπερεθνική ανθρωπολογία είναι μηδενική και οι ευρωπαϊκές κοινωνίες αφήνοντας πίσω την εποχή της αδιαφοροποίητης δουλοπαροικίας έχουν συγκροτήσει τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες. Και επειδή ακριβώς η ανθρωπολογία είναι μηδενική είναι παραλογισμός να υπάρχουν θεσμοί οι οποίοι είναι ανεξάρτητοι των κυβερνήσεων. Το τεράστιο "μετά-νεοτερικό" κεκτημένο, υποστηρίζω, το οποίο διαθέτει εντεταλμένα υπερεθνικά όργανα εποπτείας των συμφωνημένων, απαιτείται να εξορθολογιστεί. Και εξορθολογισμός σημαίνει επακριβώς μηδενικές ανεξάρτητες υπερεθνικές αρμοδιότητες, εξορθολογισμό της δημοκρατίας των κρατών μελών, απόλυτα διακυβερνητικό σύστημα, ασφυκτικό έλεγχο των υπερεθνικών υπαλλήλων ούτως ώστε να μην συμπεριφέρονται δεσποτικά, εξορθολογισμό των διακυβερνητικών διαπραγματεύσεων (όριο είναι ο ουρανός), εξορθολογισμό της διακρατικής αλληλεγγύης με ένα πιο ορθολογιστικό ορισμό των μακροοϊκονομικών και νομισματικών δομών και επιτέλους κατάρτιση του παραλογισμού που λέγεται "ευρωκοινοβούλιο" που επιτείνει το χάσμα του δημοκρατικού ελλείμματος για να δημιουργηθεί μια Συνέλευση αντιπροσώπων των εθνικών κοινοβουλίων που παράλληλα με τα διακυβερνητικά όργανα θα ενισχύουν τις διακυβερνητικές διαπραγματεύσεις. Και τα λοιπά λογικά, αυτονόητα και πασίδηλα αναγκαία.      

---------------------------------------------------------------------------------------------------

13.12.2010. Η θεμελιώδης διαφορά μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης

 

From: ifestos [mailto:info@ifestosedu.gr]
Sent: Saturday, February 13, 2010 5:54 PM
To: 'Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum'
Subject: Η θεμελιώδης διαφορά μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης

 

Ποτέ δεν θα γίνει κατανοητό το ζήτημα της μετανάστευσης-λαθρομετανάστευσης και των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων μιας πολιτείας αν δεν κατανοηθεί η διαδρομή των Νέων Χρόνων και ο τρόπος που το ιδεολογικό φαινόμενο επηρέασε τα πολιτικά δρώμενα ενδοκρατικά και διακρατικά. Εδώ, βέβαια θα πούμε  λίγα μόνο λόγια για ένα πολύ μεγάλο ζήτημα. Γράφοντας για την ανθρωπολογία του Κοινωνικού που συγκροτεί και συγκρατεί το Πολιτικό, ερασιτεχνισμοί, συναισθηματισμοί, ιδεολογικά κολλήματα και αφέλειες, δεν χωρούν. Ερασιτεχνισμός σημαίνει θάνατος για πολλούς και καταστροφές πολύ περισσότερους. Αναμφίβολα, συζητώντας το μεταναστευτικό σε αναφορά με την ανθρωπολογία μιας πολιτείας, η συζήτηση είναι μεν χρήσιμη, εξ αντικειμένου όμως είναι καταπλακωμένη από το ιδεολογικό φαινόμενο των Νέων Χρόνων. Θα προσπαθήσουμε να ορίσουμε αυτές τις δουλείες.

Το ιδεολογικό φαινόμενο, αν και με ιστορικούς όρους πασίδηλα εκπνέει, συνεχίζει εν τούτοις, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, να επηρεάζει αναρίθμητους ανθρώπους. Στον παραπαίοντα και παρακμάζοντα (δεν εννοώ κατ’ ανάγκη από οικονομική άποψη) συγκαιρινό Δυτικό κόσμο το βάρος πελώριων βουνών χαρτιών του μοντερνιστικού υλισμού είναι ένα αβάστακτο πνευματικό βάρος (χαρτιών του αστικοφιλελεύθερου, μαρξιστικού, φασιστικού και όλων των ενδιάμεσων ασυνεπών αποχρώσεων που σχοινοβατούν μεθυσμένα, τα οποία και συνεχίζουν να διακινούνται στα πανεπιστήμια των δυτικών κυρίως κρατών). Προκαλούν ένα γόρδιο δεσμό θεμελιωδών συγχύσεων: Η κυριαρχία των δυτικοευρωπαϊκών μοντερνιστικών ηγεμονιών (που τελικά συμπεριέλαβε και την ΕΣΣΔ μέχρι την πτώση της) επέβαλε στους υπόλοιπους την ιδεολογική αντίληψη της πολιτικής: Το ένα ή το άλλο ιδεολογικό δόγμα προτάσσεται προγραμματικά στους ανθρώπους, ορίζει την πολιτική τους, οριοθετεί την δημόσια σφαίρα μέσα στην οποία η ανθρώπινη ετερότητα απαιτείται να είναι εκμηδενισμένη και αυστηρά υλιστική και αποσκοπεί στην ανθρωπολογική διαμόρφωση των πολιτών (σύμφωνα με το εκάστοτε ιδεολογικό δόγμα).

Το ιδεολογικό φαινόμενο ανεξαρτήτως ονοματολογίας έχει δύο κύρια χαρακτηριστικά: Αφενός είναι πολιτική θεολογία και αφετέρου βρίσκεται στον αντίποδα του δημοκρατικού ιδεώδους. Το δημοκρατικό ιδεώδες αναφέρεται στην κίνηση με φορά προς άμεση δημοκρατία ή αν υπάρχουν οι αναγκαίες ανθρωπολογικές προϋποθέσεις στην ίδια την άμεση δημοκρατία. Εν τέλει, ο στόχος του δημοκρατικού ιδεώδους είναι μια ολοένα μικρότερη απόσταση μεταξύ του πολίτη εντολέα και της εντολοδόχου εξουσίας. Όλα τα ιδεολογικά δόγματα του μοντερνισμού, όμως, στηρίζονται στην υπόθεση ότι ένα άκαμπτο σύστημα εξωγενών πολιτικών κανόνων θα διαμορφώσει την υποκείμενη πολιτική ανθρωπολογία με τρόπο που θα επιτρέπει απρόσκοπτη διακυβέρνηση. Έτσι έχουμε τον «ορθολογιστή πολίτη», τον «Άρειο πολίτη», τον «κομμουνιστή πολίτη». Τα διεθνιστικοϋλιστικά δόγματα, αν και έχουν κοινή στοχαστική ρίζα, μορφικά είναι πανομοιότυπα. Διαφέρουν ως προς το περιεχόμενό τους αλλά η ιστορική εμπειρία διδάσκει ότι επιδιώκοντας τον σκοπό μιας ευθύγραμμης πολιτικής ανθρωπολογίας το αποτέλεσμα είναι εκατόμβες και τεράστια νεκροταφεία: «ο καλός ινδιάνος είναι ο νεκρός ινδιάνος», «οι ανυπάκούοι μη Άρειοι μπαίνουν στους φούρνους», «οι απροσάρμοστοι πολίτες ή οι αντίπαλοί τους κομμουνιστές πολίτες πάνε στην Σιβηρία και στα Ψυχιατρεία». Σημειώνουμε βέβαια και το κύριο αποτέλεσμα των μοντερνιστικών ιδεολογιών, δηλαδή η αποικιοκρατία, η καταλήστευση του πλανήτη και η δημιουργία αιτιών πολέμου που μας ταλανίζουν μέχρι τις μέρες μας.

 

Οι μοντερνιστικές ιδεολογίες βλέπουν το κράτος ως «δοχείο ισχύος», την δημόσια σφαίρα ως κυριαρχούμενη από μια υλιστική ανθρωπολογία και την χώρα όχι ως Πολιτεία αλλά ως χώρο συνύπαρξης αδιαφοροποίητων ατόμων που κινούνται, δρουν, αποφασίζουν και ενεργούν σύμφωνα με ωφελιμιστικά και χρησιμοθηρικά κριτήρια και παράγοντες. Όμως, ποτέ και πουθενά δεν σταθεροποιήθηκε μια υλιστική ανθρωπολογία. Μέσα στις στενόχωρες υλιστικές νομικοθεσμικές δομές η απέραντη ανθρώπινη ετερότητα ασφυκτιά ή εκρήγνυται. Σε κάθε περίπτωση, όσο και αν οι ηγεμονικές εξουσίες προσπάθησαν να επιτύχουν μια επίπεδη και αδιαφοροποίητη υλιστική ανθρωπολογία αυτό ποτέ δεν πέτυχε. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι α) το ευρωπαϊκό «κρατικό έθνος» που μετεξελίχθηκε σε εθνοκράτος και πνευματικά, πολιτισμικά και πολιτικά σταθεροποιημένες ανθρωπολογικές δομές, β) η ΕΕ η οποία ανατρέποντας τις αφετηριακές παραδοχές περί μιας υλιστικής υπερεθνικότητας μετατράπηκε σε μια πρότυπη εθνοκρατοκεντρική μετά-νεοτερική δομή και γ) η ΕΣΣΔ μέσα από τις στάχτες της οποίας αναδείχθηκαν όχι μόνο άθικτες αλλά και ενισχυμένες οι εθνικές ανθρωπολογίες.

Είναι πάντως θλιβερό το γεγονός ότι όλα αυτά δεν τα βλέπουν όσοι στοχαστές αυτοονομάζονται ή βαφτίζονται μεταξύ τους πολιτικοί και κοινωνικοί επιστήμονες. Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι τι εξυπηρετεί ο συγκαιρινός υλιστικός πολιτικός στοχασμός. Στερείται ανθρωπολογικής-οντολογικής αναφοράς, είναι άσχετος με τις εξελίξεις στο επίπεδο των 9/10 του πλανήτη και εξέλειπαν οι λόγοι για τους οποίους γεννήθηκε τους τελευταίους αιώνες (η προσφορά επιστρατευμένων υπηρεσιών αρχικά στους ηγεμόνες και στην συνέχεια στα αστικά και αστικοφιλελεύθερα καθεστώτα και στα ναζιστικά και κουμμουνιστικά καθεστώτα.

 

Για να μην επεκτεινόμαστε σε ζητήματα που αναλύουμε αλλού εκτενώς, σημειώνω μόνο ότι οι μοντέρνες από τις μεταμοντέρνες παραδοχές διαφέρουν, κυρίως, ως προς τα εξής: Οι πρώτες (αστιφιλελευθερισμός, κομμουνισμός) αποσκοπούσαν σε ένα υπερεθνικό κράτος-χώρο συνύπαρξης μέσα στην δημόσια σφαίρα του οποίου θα συγκροτούσαν μια υλιστική ανθρωπολογία ενώ μέσα στην ιδιωτική σφαίρα οι άνθρωποι, ανάλογα και αντίστοιχα με τις επιταγές του κάθε δόγματος, θα μπορούσαν, δήθεν, «να είναι ότι θέλουν» (στην περίπτωση του κομμουνισμού αυτό ήταν ανομολόγητο γιατί συγκρουόταν με τον σκοπό δημιουργίας μιας υποθετικής κομμουνιστικής ανθρωπολογίας). Βέβαια, ποτέ δεν υπήρξε χημική καθαρότητα εκδοχών και αποχρώσεων αυτών των ιδεολογικών δογμάτων, με το εκκρεμές των ερμηνειών ( και των καταστροφών) να κινείται από το ένα άκρο στο άλλο. Ο μεταμοντερνισμός (και όλα τα συνοδευτικά αποδομητικά ιδεολογήματα που αναμασούν συνήθως ανεπίγνωστα ή ημιμαθώς οι ημέτεροι εθνομηδενιστές) προχώρησε ένα ακόμη βήμα με σκοπό να επιτύχει μια υλιστική ανθρωπολογία μέσα στην δημόσια σφαίρα. Για να το θέσουμε διαφορετικά, αφού προσερχόμενοι μέσα στην δημόσια σφαίρα πεισματικά οι άνθρωποι επέμεναν να κουβαλούν ταυτότητες, ιστορικές μνήμες, θρησκείες και άλλα στοιχεία της ετερότητάς του, οι εθνομηδενιστές βάλθηκαν να τα καταργήσουν, πλέον, όχι μόνο μέσα στην δημόσια σφαίρα αλλά και μέσα στην ιδιωτική σφαίρα.

 

Οι πιο πάνω παραδόσεις μηχανιστικών και επίπεδων τρόπων σκέψης –επειδή ακριβώς απέτυχαν να κατανοήσουν το βάθος της ανθρώπινης ετερότητας ή επειδή πίστεψαν πως μπορούν και πως πρέπει να την ευθυγραμμίσουν– για μια επίπεδη ανθρωπολογία, απορρέει από τις παρελθούσες «ανάγκες» των μοντερνιστικών ηγεμονιών να διακυβερνήσουν τους δουλοπάροικους που τους κληροδότησε ο Μεσαίωνας. Όντως, με τους δουλοπαροίκους, οι προϋποθέσεις δημοκρατίας δεν υπήρχαν αλλά και όταν σταδιακά μετά την Γαλλική Επανάσταση οι ευρωπαϊκές «μάζες» άρχισαν να χειραφετούνται επινοήθηκε το «Συμβόλαιο» και η έμμεση αντιπροσώπευση η οποία αν και κινούμενη σταθερά προς δεσποτισμό καταχρηστικά εμμένει να ονομάζεται έμμεση δημοκρατία (μάλιστα, δεσποτικά επιμένοντας να την επιβάλει και επί κοινωνιών διαφορετικής ανθρωπολογικής ετερότητας και διαφορετικών κτισμάτων πολιτικού πολιτισμού). Όσοι στην Δύση είναι αθεράπευτα διαποτισμένοι με την στρεβλή αντίληψη του «κρατικού έθνους» –παρά το ότι είμαστε μικρό κράτος περιέργως οι περισσότεροι μάλλον βρίσκονται στην Ελλάδα– την έννοια ανθρωπολογία  και έθνος μπορούν να τα κατανοήσουν μόνο ρατσιστικά. Εγκλωβισμένοι μέσα στα αστικοφιλελεύθερα, κομμουνιστικά και φασιστικά τείχη των μοντερνιστικών ιδεολογιών το μυαλό τους είναι πολωμένο. Γι’ αυτό και όταν μιλούν για ανθρωπολογία είναι αθεράπευτα και επικίνδυνα επιπόλαιοι. Κυρίως, δεν κατανοούν την ημέτερη μακραίωνη ελληνική πολιτική, πνευματική και πολιτιστική παράδοση. «Ημέτερη» όχι ασφαλώς σύμφωνα με τις κρατούσες ιδεολογίες του μοντερνιστικού νεοελληνικού κράτους αλλά σύμφωνα με την κλασική Αριστοτελική παράδοση της ανθρωποκεντρικής κοινωνιοκεντρικής θεμελίωσης του Κοινωνικού και του Πολιτικού. Ασφαλώς, θα ήταν βλακώδες αν όχι και ηλίθιο να αρνηθεί κανείς ότι φυλετικά και περιβαλλοντολογικά ζητήματα δεν έπαιξαν ή ότι δεν θα συνεχίζουν να παίζουν ρόλο στην ανθρωπολογική θεμελίωση των κοινωνιών. Όμως, σταδιακά η παρακμή των μοντερνιστικών ηγεμονιών και η απομάκρυνσή μας από το αποικιοκρατικό (τους) καθεστώς, προκαλεί επαναφορά των ανθρώπων στην φυσιολογική τους πορεία που ακολουθούσαν, βασικά, μέχρι και το τέλος της Βυζαντινής Οικουμένης.

Οι κοινωνίες ξαναβρίσκουν τον «ελληνικό τρόπο». Ποιος είναι αυτός; Οι άνθρωποι, περνώντας το νοερό σύνορο μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού στην αρχαιότητα έγιναν πολιτικά όντα. Πολιτικός πολιτισμός έτσι νοούμενος σημαίνει αέναη αναζήτηση της προσωπικής αλήθειας και της συλλογικής αλήθειας. Το άθλημα αναζήτησης της προσωπικής και πολιτικής αλήθειας σημαίνει σύμμιξη και μέθεξη ανθρωπίνων ετεροτήτων, δηλαδή τόσο των πνευματικών όσο και των αισθητών κριτηρίων και παραγόντων (υπενθυμίζω ότι όλες οι μοντερνιστικές ιδεολογίες τα διχοτομούν). Οι ίδιοι οι άνθρωποι επιλέγουν το πώς θα διαμορφώσουν τις κοινωνίες τους. Καταμαρτυρείται ότι κύρια πηγή προβλημάτων είναι οι εξωγενείς παρεμβάσεις, ιδιαίτερα οι ιδεολογικά υποκινούμενες. Διεξάγοντας τον κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο και αναζητώντας τον συλλογικό τρόπο ζωής που συνάδει με την συλλογική ανθρωπολογική ετερότητά τους, ανά πάσα στιγμή η ανθρωπολογία τους συγκροτείται και εξελίσσεται. Χρυσές συνταγές δεν υπάρχουν. Και η διαδρομή των ανθρώπων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα σήμαινε διαρκείς επικοινωνίες και συναλλαγές που άλλοτε ήταν αλληλοεμπλουτιστικές και άλλοτε ζημιογόνες για την μια ή την άλλη πλευρά.

Ακριβώς, η ανθρωπολογική ετερότητα μιας κοινωνίας ούτε μπορεί να περιγραφεί μονοδιάστατα ούτε να νοηματοδοτηθεί με μονοσήμαντους ρατσιστικούς ή υλιστικούς όρους μέσα στους οποίους είναι εγκλωβισμένος ο στερούμενος οντολογικής αναφοράς μοντερνιστικός και μεταμοντέρνος λόγος. Η ανθρωπολογική ετερότητα κάθε συλλογικής οντότητας σύμφωνα με τις ιστορικές περιστάσεις μιας εκάστης κοινωνίας συγκροτείται, ανασυγκροτείται και μετεξελίσσεται με ιδιόμορφο, ιδιαίτερο και μοναδικό τρόπο. Στην πορεία αυτή κάθε έθνος περιστρέφεται γύρω από θεμελιώδεις άξονες εθνικών κοσμοθεωριών που αφορούν τα διαχρονικά πνευματικά, πολιτισμικά και πολιτικά τους κτίσματα. Αυτά τα κτίσματα είναι οικουμενικά μεν και αλληλοεμπλουτίζουν τα έθνη αλλά και μοναδικά και ανεπανάληπτα για κάθε έθνος, ειδοποιός διαφορά που καθιστά τον διεθνισμό ακατάλληλο ως πολιτικό δόγμα διακυβέρνησης του κόσμου. Μάλλον κάτι ήξεραν οι αρχαίοι που είχαν ως θέσφατο το «ιδεώδες της ανεξαρτησίας» και οι σύγχρονοι ιστορικοί νομοθέτες που καθιέρωσαν τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου, δηλαδή την διακρατική ισοτιμία, την μη επέμβαση και την εσωτερική αυτοδιάθεση ως διεθνές καθεστώς που καθιστά την εθνική ανεξαρτησία τον θεμελιώδη προσανατολισμό του διεθνούς πολιτικού πολιτισμού. Τώρα, βεβαίως, θα με ρωτήσετε τους λόγους για τους οποίους αν και όλα αυτά και πολλά άλλα είναι πασίδηλα, γιατί είχαμε διεθνισμούς και τόσες άλλες θανατηφόρες ασυναρτησίες! Απαντώ: Δεν μπορείτε να ερωτήσετε όσους σφαγιάστηκαν στην άσκοπη ιδεολογική διαπάλη αλλά ρωτήστε όσους ακόμη και σήμερα ταλανίζονται με διεθνιστικές αυταπάτες για λόγους που τουλάχιστον προσωπικά αδυνατώ να αντιληφτώ.

 

Επανερχόμενος στο ανθρωπολογικό ζήτημα σε αναφορά με την μετανάστευση, λέω το αυτονόητο αν γράψω ότι καταμαρτυρούμενα η συγκρότηση της ανθρωπολογικής ετερότητας των εθνών δεν υποτάσσεται σε θεσμικές διατάξεις ή σε ανθρωπολογικές συνταγές νομικού, ιδεολογικού ή άλλως πως χαρακτήρα. Ακατάπαυστα «οι άνθρωποι της καθημερινότητας» συναλλάσσονται, συναναστρέφονται αλλήλους και αναπτύσσουν κοινωνία σχέσεων ενδοεθνικά και διεθνικά. Η μετανάστευση αποτελούσε πάντοτε παράγοντα αυτής της πορείας. Εκτός και αν μιλάμε για επέλαση ενός άλλου έθνους, κατάληψη ενός χώρου, γενοκτονία και μετάλλαξη της ιστορικής ανθρωπολογίας (για παράδειγμα στην  Βόρειο Αμερική, στην Παλαιστίνη και στην κατεχόμενη Κύπρο), οι μετανάστες όταν προσέρχονται μέσα σε μια ήδη διαμορφωμένη δημόσια σφαίρα μιας πολιτείας που δεν είναι η δική τους, ολοκληρώνονται μέσα σε αυτήν χωρίς να μεταλλάξουν τους θεμελιώδεις άξονες της ακατάπαυστα εξελισσόμενης ανθρωπολογικής συγκρότησης της πολιτείας που αρχικά τους φιλοξενεί και στην συνέχεια φυσιολογικό θα ήταν να τους υιοθετήσει (ακριβώς, για να μην είναι ξένοι μέσα στο μοναδικά και ανεπανάληπτα διαμορφωμένο Πολιτειακό περιβάλλον). Έτσι ήταν, έτσι είναι και μάλλον έτσι θα είναι. Άνθρωποι που δεν θίγουν αυτούς τους άξονες επειδή τους σέβονται και τους αποδέχονται, συμβιώνουν πολιτισμένα στο περιβάλλουν που επέλεξαν να ζήσουν. Πραγματολογικά επαληθεύεται ότι η πλήρης ολοκλήρωση απαιτεί 2-3 γενεές.  

Η φυσιολογική και πολιτισμένη ολοκλήρωση όμως είναι ένα πράγμα και άλλο οι βιασμός της ανθρωπολογικής συγκρότησης με μέτρα που εν μέρει ή εν όλω ή ως συνέπεια αφέλειας προάγουν την λαθρομετανάστευση και την εκ θεμελίων διατάραξη του ιστορικού πολιτικού υπόβαθρου. Για να έλθω στο παιδί των Νιγηριανών αλλοδαπών οι παραστατικές περιγραφές του οποίου έδωσαν το έναυσμα για την παρούσα συζήτηση, θα ήταν βάρβαρο να το διακρίνεις ρατσιστικά και να μην του δημιουργήσεις τις πολιτικές προϋποθέσεις πολιτισμένου βίου (αν και είναι στην φύση των πραγμάτων ότι στην νέα του πατρίδα η προσαρμογή θα γίνει σταδιακά και μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις όπως με όλους τους άλλους ανθρώπους και επί όλων των υπόλοιπων ανθρωπίνων υποθέσεων). Ο ίδιος θαυμαστά περιγράφει το πώς δίνει τον προσωπικό του αγώνα για να επιτύχει αυτοδίκαια την ολοκλήρωσή του μέσα στην νέα ανθρώπινη ομάδα που η τύχη το ενέταξε. Αυτό που περιγράφει, ακριβώς, είναι η κοινωνία σχέσεων και τα πράγματα είναι αμφίπλευρα και αμφίδρομα. Την ίδια περίπου περιγραφή θα δώσει ο καθείς μας που έζησε στο εξωτερικό (εγώ επί μακρόν σε τέσσερεις διαφορετικές χώρες), την ίδια περιγραφή θα δώσουν κάποιοι που λόγω γάμου ή εργασιακών ευκαιριών μετοίκησαν από ένα χωριό σε κάποιο άλλο, την ίδια περιγραφή θα δώσετε για κάποιο νέο εταιρικό χώρο μέσα στον οποίο θα βρεθείτε, την ίδια περιγραφή θα σας πω εγώ ως ενοικιαστής και άκληρος σε κάθε πολυκατοικία όπου ζω εδώ και τριάντα χρόνια σε τέσσερεις χώρες και τώρα στην Ελλάδα (από μόνο το γεγονός ότι κάποιοι είναι ιδιοκτήτες και εγώ ή  κάποιος άλλος είμαστε ενοικιαστές). Στις ανθρώπινες υποθέσεις θα ήτανε βλακώδες να περιγράψεις τις προσαρμοστικές διαδικασίες στο εσωτερικό μιας πολιτισμένης πολιτείας ως ρατσισμό. Πολύ περισσότερο θα αποτελούσε ύβρη κατά της λογικής εάν κανείς χαρακτηρίσει τον ελληνικό τρόπο ζωής ως ρατσιστικό, εχθρικό προς τους άλλους πολιτισμούς και επιθετικών διαθέσεων (ένα τέτοιος ισχυρισμός είναι κατάπτυστο ψεύδος).

 

Ας διακρίνουμε όμως όλα τα πιο πάνω από την εξωγενή αξίωση ανθρωπολογικής διατάραξης μιας οποιασδήποτε κοινωνίας η οποία αυτοδίκαια κινείται πρόσω περιστρεφόμενη γύρω από τους δικούς της πνευματικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς άξονες. Αν λόγω αφέλειας, απροσεξίας ή ιδεολογικών στρεβλώσεων σε δέκα ή είκοσι χρόνια εισρεύσουν εκατομμύρια λαθρομετανάστες αυτός ο ανθρωπολογικός βιασμός αναπόδραστα καταλύει τον κοινωνικό ιστό, αποδυναμώνει την κοινωνική συνοχή, αποδυναμώνει την πολιτική ανθρωπολογία, καθιστά αναγκαία την υιοθέτηση ανορθολογικών νομικών δομών (βασικά ρατσιστικών που εγκαθιδρύουν μια τυραννία της μειονότητας επί της πλειονότητας), δημιουργεί μειονοτικά προβλήματα που εκμεταλλεύονται αναθεωρητικοί γείτονες, γεννά εκατέρωθεν αμυντικά ρατσιστικά σύνδρομα εκεί που δεν υπήρχαν και προκαλεί αποσχίσεις ή και πολλαπλή κατάτμηση μιας χώρας. Και δυστυχώς όταν επέλθουν τέτοια δεινά σε δέκα, είκοσι ή σαράντα χρόνια οι δράστες δεν θα ζουν για να λογοδοτήσουν. Το να συγχέουμε την διαρκή συναλλαγή και συναναστροφή των εθνών ή την φυσιολογική μετανάστευση με τον οργανωμένο ανθρωπολογικό βιασμό μιας κοινωνίας μέσω λαθρομετανάστευσης είναι ένα ηλίθιο επιχείρημα που βρίσκω ότι γι’ αυτό είναι αήττητο.

Καταληκτικά, τονίζω ότι το ζήτημα δεν σχετίζεται με τις περιπτώσεις όπως αυτές του νεαρού Νιγηριανού, που αφορούν ένα σχετικά μικρό αριθμό ανθρώπων που τις τελευταίες δεκαετίες μετακινήθηκαν σε νέα κράτη και που λογικά εμπλουτίζουν μια χώρα ανθρωπολογικά. Βρίσκω όμως ότι είναι αυτοκτονικό το - σαφέστατα ιδεολογικά υποκινούμενο - άνοιγμα κερκόπορτας ανθρωπολογικού βιασμού μιας οποιασδήποτε κοινωνίας με τρόπο που θα ενθαρρύνει την οργανωμένη λαθρομετανάστευση. Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, διαχωρίζοντας τις περιπτώσεις όσων η προσαρμογή τους στην πολιτισμένη μας πολιτεία είναι ως εκ της φύσεως των πραγμάτων αναγκαία, οι νόμοι περί Ιθαγένειας απαιτείται να λαμβάνουν πρόνοια ούτως ώστε να αποθαρρύνουν! δραστικά! την λαθρομετανάστευση και όχι να την ενθαρρύνουν. Κανενός η χώρα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι και ποτέ δεν πρέπει να γίνεται. Η συναισθηματική ή αφελής ή ιδεολογικά υποκινούμενη διαχείριση αυτής της υπόθεσης είναι ανεύθυνη στάση και προάγγελος πολλών κακών. Τέλος, μαθήματα πολιτισμένης συμπεριφοράς δεν χρειαζόμαστε.

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων,  Πανεπιστήμιο Πειραιώς

www.ifestosedu.gr   -  info@ifestosedu.gr

 

ΝΒ Για την δική μου ανάλυση αυτών των θεμάτων βλ. Κοσμοθεωρία των Εθνών (http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm)

 

---------------------------------------------------------------------------

3.2.2010. Το ντροπιαστικό blame game και οι "δικοί" "μας"

Σημ. Ήφ. Του πρέσβη Πέτρου Μολυβιάτη εγώ έχω πολλά "να του πω" όταν αναλύοντας την μεγαλύτερη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας εξηγήσω γιατί όλοι έχασαν την ευκαιρία ειρήνης και σταθερότητας επειδή "blame gamers" (ντόπιοι χέρι-χέρι με διεθνικά καθάρματα) την περίοοδο 2000-2004. Το σχέδιο Αναν ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Και διαβάζοντας διάφορες επιδερμικές αναλύσεις για το θέμα αυτό θυμάμαι το τραγούδι του Νότη και τα λόγια του όταν λέει για τον "εξαρτημένο καλλιτέχνη": σε ακούω και δεν ξέρω "από που να κρατηθώ". Με όλο βεβαίως τον προσήκοντα σεβασμό, όταν αναφερθώ στον σεβαστό Πρέσβη Πέτρο Μολυβιάτη καθότι εκτιμώ ότι είναι από τους τελευταίους Μοϊκανούς της ελληνικής διπλωματίας. Αυτό είναι έτερον εκάτερον: Όταν αναλαμβάνουμε πολιτικά πόστα απαιτείται να είμαστε πολιτικά ευαίσθητοι και κυρίως να βάζουμε κόκκινες γραμμές. Του έγραψα επιστολή, τότε, για τους ιδρυματικούς γυρολόγους των διεθνικών παρασκηνίων που περικύκλωσαν το υπουργείο εξωτερικών και τον πρωθυπουργό παίζοντας το παιχνίδι του "blame game", των εχθρών της ειρήνης. Και μου απάντησε ότι θα το ... εξετάσει. Τίποτα όμως δεν διαπίστωσα να είχε κάνει για να ανακαλύψει τότε τους οικείους εγκάθετους των "blame gamers".

    Δεν λέω όπως βλέπεται "των εχθρών της Ελλάδας" αλλά "των εχθρών της ειρήνης". Έχω εξηγήσει επανειλημμένως πτυχές της αυτής υπόθεσης και θα επανέλθω. Το μέγα αυτό ζήτημα δεν το έχω ακόμη αναλύσει εκτενώς και εις βάθος. Σύντομα, ελπίζω, θα επιτελέσω αυτό το χρέος μου.

    Αυτό που θέλω να τονίσω εδώ είναι ότι έχουμε πολλά ακόμη να υποφέρουμε καθότι αυτοί που ως δρώντες βρίσκονται στην άλλη πλευρά του "blame game" είναι ανάμεσά μας και μας ροκανίζουν αδιάλειπτα. Είναι ντροπή τους αλλά η ύπαρξή τους είναι φαίνεται και η μοίρα κάθε αδύναμου. Όταν πέφτουν τα σκυλιά πάνω στον αδύναμο για να τον καταβροχθίσουν, πολλοί χρήσιμοι ηλίθιοι ή και χειρότερα υποκείμενα δρουν εφιαλτικά.

    Το ξέραμε πάντα το blame game κύριε πρέσβη και σας προειδοποιήσαμε. Γιατί όμως αφήνατε τους παίχτες του blame game να περικυκλώνουν τους κρατικούς μας θεσμούς. Δεν λέω, τώρα είναι χειρότερα. Αλλά αυτό δεν σας εξιλεώνει. Δεν δέχομαι κύριε πρέσβη να μου πείτε ότι σας μιλάω σκληρά. Γιατί όταν αναλαμβάνουμε πολιτικές θέσεις πρέπει να ξέρουμε να αναλαμβάνουμε και τις ευθύνες μας. Με όλο τον σεβασμό στο πρόσωπό σας αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε εσείς ούτε ο πρώην πρωθυπουργός λειτουργήσατε ορθολογιστικά για να πετάξετε τους blame gamers έξω από τους κρατικούς θεσμούς.

    Ξένοι και οι οικείοι blame gamers θα υπάρχουν πάντοτε. Τους αναγνωρίζεις εύκολα όχι μόνο από τις δημόσιες στάσεις τους σε υποθέσεις των τελευταίων δύο δεκαετιών αλλά και από το ένοχο βλέμμα τους. Είναι "συνειδησιακά παράνομοι". Το βλέπεις στο βλέμμα τους, το πονηρό και ένοχο. Είναι τα εξωπολιτικά θηρία κάθε εποχής και κάθε κοινωνίας. Τώρα μάλιστα είναι μπόλικα και διεθνικά. Μάλιστα αυξάνονται, πληθύνονται και αποκτούν ... επιστημονικούς τίτλους. Στην περιφέρειά μας και στην παρακμασμένη χώρα μας, βέβαια, το κακό παράγινε και θα πάθουμε ότι μας αξίζει.

    Τέλος, τι να πω για αυτές τις ασθενείς ψυχές που παραπαίουν και σχοινοβατούν. Λέω ένα μόνο. Απομακρυνθείτε από τους "blame gamers" γιατί όταν γεμίσετε με αυτούς της ψυχή σας το βάρος θα είναι ασήκωτο. ...

Τάσσος: Δεν υπογράφω ούτε λογαριασμό του ξενοδοχείου

 03/02/2010 | ΤΟΥ ΚΩΣΤΑΚΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Άγνωστα παρασκήνια του Μπούργκενστοκ από τον Π. Μολυβιάτη

Ψευδαίσθηση διαπραγμάτευσης ήταν αυτό που έγινε στο ελβετικό θέρετρο.

ΣΤΟΧΟΣ ΝΤΕ ΣΟΤΟ
Να μας εκθέσει ως αδιάλλακτους

«Στο χιονισμένο και αποκλεισμένο ελβετικό θέρετρο διαφυλάχθηκαν η αξιοπρέπεια, η τιμή και τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διαφυλάχθηκαν τα δίκαια της Κύπρου και του Ελληνισμού». Με αυτές τις φράσεις, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Πέτρος Μολυβιάτης, που μαζί με τον Τάσσο Παπαδόπουλο έδωσαν τη μεγάλη μάχη στο Μπούργκενστοκ, επιστέγασε τα συμπεράσματά του, από τις εφιαλτικές ώρες που έζησε η κυπριακή και ελλαδική αντιπροσωπία, αντιπαρατασσόμενες με την πείσμονα προσπάθεια των ξένων και τουρκικών συμφερόντων, να περάσουν το σχέδιο Ανάν.
Μιλώντας προχθές το βράδυ στο πολιτικό μνημόσυνο του Τάσσου Παπαδόπουλου, το οποίο διοργανώθηκε από το Κέντρο Μελετών Τάσσος Παπαδόπουλος, ο Πέτρος Μολυβιάτης περιέγραψε άγνωστες πτυχές εκείνων των στιγμών στο Μπούργκενστοκ.
«Βρεθήκαμε» είπε, «μπροστά σε μια ιδιόμορφη διαδικασία, που ήταν ψευδαίσθηση διαπραγμάτευσης, με προκαθορισμένα χρονικά όρια και κυρίως μια προδιαγεγραμμένη επιδιαιτησία... Θυμάμαι, ότι αμέσως μόλις φθάσαμε στο Μπούργκενστοκ, βρεθήκαμε μπροστά σε μια πιεστική πρόταση του κ. Ντε Σότο. Προφανώς δεν μιλούσε μόνος. Επέμενε, όμως, φορτικά για τετραμερή συνάντηση. Ήταν μια άμεση και ανοικτή πίεση, που στρεφόταν αποκλειστικά και μόνο προς τη δική μας πλευρά. Όλοι γνωρίζουμε, άλλωστε, ότι η τετραμερής διαπραγμάτευση ήταν και παραμένει μια σταθερή τουρκική επιδίωξη. Επιχειρούσαν, δηλαδή, να μας εκθέσουν ως αδιάλλακτους σε ένα καλά σχεδιασμένο «blame game».
O κ. Μολυβιάτης τόνισε ότι οι περιστάσεις απαιτούσαν σύνεση και τόλμη. «Ο Τάσσος Παπαδόπουλος», σημειώνει, «τα συνδύαζε και τα δύο στον ύψιστο βαθμό. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο ελάχιστα λεπτά συνομιλίας μεταξύ μας, για να αποφασίσουμε την άμεση απόρριψη της πρότασης και της πίεσης που αυτή υπέκρυπτε».
Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας τόνισε ότι από την πρώτη στιγμή τα μηνύματα ήταν ξεκάθαρα. «Η αρνητική έκβαση των υποτιθεμένων εκείνων συνομιλιών οδηγούσε σε προσχεδιασμένη επιδιαιτησία. Δεν ήταν, άλλωστε, τυχαία η στάση που τηρήθηκε απέναντι στην πρότασή μας για μια μικρή αναβολή του δημοψηφίσματος. Ζητήσαμε παράταση των διαβουλεύσεων για ένα μήνα, προκειμένου να υπάρξει μια ακόμα προσπάθεια και ευκαιρία να επιτευχθεί συμφωνία. Η πρότασή μας δεν έγινε δεκτή. Δεν κάναμε και εμείς δεκτό το τελεσίγραφό τους. Δεν γινόταν αλλιώς».
Ο Πέτρος Μολυβιάτης θυμάται ότι τον ρώτησε ο Κόφι Ανάν, «για ποιο λόγο θα έπρεπε να αναβληθεί το δημοψήφισμα». «Απάντησα, διότι απλά το Σχέδιό σας στις 24 Απριλίου θα είναι νεκρό». Και προσθέτει: «Όσο και αν φαίνεται περίεργο, κανείς, εκτός από εμάς, δεν έδειχνε να πιστεύει ότι θα απερρίπτετο το σχέδιο Ανάν».
Ο κ. Μολυβιάτης ανέφερε ότι τις τελευταίες μέρες στο Μπούργκενστοκ κυκλοφορούσε μία φήμη ότι θα προετείνετο να υπογραφεί όχι το Σχέδιο Ανάν αλλά κάποιο κείμενο, μεταβατικό ή μη. «Όταν, λοιπόν, ερώτησα τον Τάσσο Παπαδόπουλο αν θα υπέγραφε ένα τέτοιο κείμενο, μου απάντησε: "Κάτω από αυτές τις συνθήκες, εγώ, πριν φύγουμε από εδώ, δεν υπογράφω ούτε το λογαριασμό του ξενοδοχείου"».
Αμέσως μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, προσθέτει ο κ. Μολυβιάτης, ο Τάσσος Παπαδόπουλος δέχθηκε μιαν άνευ προηγουμένου συντονισμένη και κατάφωρα άδικη προσωπική επίθεση, με πρωταγωνιστές «ορισμένα ισχυρά μέλη της κατά τα λοιπά, "αδέκαστης" διεθνούς κοινότητας». Παραθέτει, όμως, μιαν αποκαλυπτική δήλωση του Υπουργού Εξωτερικών της Ισπανίας Μιγκουέλ Μορατίνος, ο οποίος δήλωσε ότι «λίγοι είναι οι δυτικοί ηγέτες που διάβασαν το Σχέδιο Ανάν αναλυτικά».

Δύο ισχυρά όπλα
Αναφερόμενος στη σημερινή θέση του Κυπριακού, ο Πέτρος Μολυβιάτης τόνισε ότι η Κύπρος και η Ελλάδα διαθέτουν δύο πολύ ισχυρά διαπραγματευτικά όπλα: Τη συμμετοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου 2004. Και υπογράμμισε ότι η όποια λύση πρέπει να είναι εναρμονισμένη με τις αρχές και τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και να είναι καλύτερη από το απορριφθέν σχέδιο Ανάν. «Πιστεύω ακράδαντα», τόνισε, «ότι κυρίως χάρις στη συμμετοχή μας στην Ευρώπη, ο κυπριακός Ελληνισμός κρατάει την τύχη στα ίδιά του τα χέρια. Μπορεί και πρέπει να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του. Χωρίς να φοβάται ότι θα τιμωρηθεί, αν η απόφασή του δεν αρέσει σε κάποιους».
Ο κ. Μολυβιάτης υπενθύμισε τις φωνές που προέβλεπαν, τότε, καταστροφικές συνέπειες αν απερρίπτετο το Σχέδιο Ανάν. «Θυμόμαστε όλοι», πρόσθεσε, «ότι το Σχέδιο εκείνο υποστηριζόταν, πράγματι, από σχεδόν όλες τις Μεγάλες Δυνάμεις. Και όμως. Καμία συνέπεια δεν υπέστη ούτε η Κύπρος ούτε η Ελλάδα, όταν απερρίφθη από τον κυπριακό Ελληνισμό. Βέβαια, είχαν γίνει τότε οι κατάλληλοι διπλωματικοί χειρισμοί. Και οι χειρισμοί εκείνοι εστηρίζοντο στον ακρογωνιαίο λίθο της Ευρώπης. Εστηρίζοντο στο σεβασμό της βούλησης των λαών. Εστηρίζοντο σε μιαν αρχή που ισχύει αναμφίβολα και σήμερα».

Εχθρός μας δεν είναι ο χρόνος, αλλά τα λάθη μας
Απαντώντας στο «αιώνιο ερώτημα», όπως το χαρακτήρισε, «για ποιον εργάζεται ο χρόνος;», ο κ.Μολυβιάτης τόνισε:
«Αν θέλουμε να κυριολεκτούμε, ο χρόνος δεν εργάζεται, ιδιαιτέρως, για κανέναν. Ο χρόνος κυλάει το ίδιο για όλους. Για μεν τους ανθρώπους είναι ανηλεής, χωρίς εξαίρεση για κανέναν. Για δε τους λαούς, αφήνει στη δική τους βούληση πώς θα τον αξιοποιήσουν. Λαμπρό παράδειγμα για την αλήθεια αυτή είναι η ίδια η Κύπρος. Η οικονομική ανάπτυξη και η πρόοδός της. Όταν απέκτησε την ανεξαρτησία της το 1960, ήταν μια από τις φτωχότερες χώρες της περιοχής. Πενήντα χρόνια μετά είναι μία από τις πλουσιότερες».
Ο Πέτρος Μολυβιάτης υπογράμμισε ότι ο χρόνος τρέχει υπέρ εκείνου ο οποίος ξέρει να τον αξιοποιεί. «Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να πιστεύω ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας δεν είναι ο χρόνος. Είναι τα λάθη μας. Τα λάθη μας, τα τραγικά και απίστευτα λάθη μας, εκμεταλλεύθηκαν όσοι επεβουλεύοντο την Κύπρο για να επιτύχουν τα σχέδιά τους. Τα λάθη της Κύπρου και της Ελλάδας».

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

1.2.2010. Καλό μήνα με αντί-αρλουμπολογικά κείμενα: Προφητικά αποσπάσματα του Παναγιώτη Κονδύλη

«όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται».

 Το 1996-97 ο ελληνογερμανός στοχαστής Παναγιώτης Κονδύλης μετάφρασε στα ελληνικά το μνημειώδες έργο του Θεωρία του Πολέμου. Η τάση του να μιλά ειρωνικά και σαρκαστικά για τα νεοελληνικά δρώμενα είναι γνωστή και μάλλον απολαυστική Ούτως ή άλλως, συντριπτικά, το έργο του δεν αφορούσε την Ελλάδα αλλά πολύ βαθύτερα και ευρύτερα ζητήματα του ιστορικού γίγνεσθαι. Στο βιβλίο αυτό πρόσθεσε «επίμετρο» στο οποίο με τον γνώριμο διεισδυτικό και σαρκαστικό τρόπο έθιξε ζητήματα που αφορούσαν την πορεία της Ελλάδας στην περιφέρειά της. Με δεδομένες και αναμενόμενες λυσσασμένες επιθέσεις εναντίον αυτού του πολύ μεγάλου στοχαστή, τον στήριξα δημόσια με κάποια κείμενα. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία, λίγους μήνες πριν αποβιώσει, να τον γνωρίσω καλύτερα και να έχω σημαντικές συνομιλίες μαζί του επί επιστημονικών και επιστημολογικών ζητημάτων. Έφυγε στο απόγειό του, όπως δείχνει η τελευταία του δημοσίευση Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, την στιγμή δηλαδή που όσο λίγοι διεθνώς, μπορούσε πλέον με άνεση να μιλά αυθεντικά και ολιστικά για τον άνθρωπο, το κράτος και το διεθνές σύστημα. Να μιλά έγκυρα, αξιόπιστα, χειραφετημένα, αληθινά και πέραν μικρόμυαλων, κοντόφθαλμων και μικρόψυχων σκοπιμοτήτων. Κυρίως, να μιλά με τέτοια αυτοπεποίθηση που παρέκαμπτε επιδεικτικά τις ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις (σωστά, θεωρούσε τις ιδεολογικές θέσεις προπαγάνδα και όχι επιστημονική δραστηριότητα), την αρλουμπολογία, την … «περιφερειολογία», την «διεθνολογία», κτλ, εκατοστής τάξης, καθώς επίσης και τα σκπουδαιοφανή επιστημονικά κορδώματα όταν η πολιτική θεολογία και τα συμπαρομαρτούντα ιδεολογήματα και θεωρήματα αυγατίζουν ξένες πηγές για να αντλήσουν επίπλαστη εγκυρότητα. Η εγκυρότητα ενός πολιτικού επιστήμονα κρίνεται στον τόπο και στον χρόνο (τόσο ως προς τις θεωρητικές γενικεύσεις όσο και ως προς τις επιμέρους ερμηνείες). Εδώ αξίζει, ακριβώς, να θυμηθούμε μερικές σκληρές αλήθειες του αείμνηστου μεγάλου στοχαστή όταν ανέλυσε τα ελληνοτουρκικά υπό το πρίσμα απλών αλλά ανελέητα αληθών αναφορών. Θα έλεγα προφητικών, και δεν έχετε παρά να διαβάσετε μερικές παραγράφους από το προαναφερθέν «Επίμετρο». Περιορίζομαι στην άνευ σχολίων παράθεση αυτών των παραγράφων προσδοκώντας ότι πολλοί από εσάς θα διαβάσετε αυτό και άλλα κείμενά του. Νομίζω αξίζει τον κόπο:

Παναγιώτης Κονδύλης, 1996: «… Το λυπηρό παράδοξο σε ακροσφαλείς ιστορικές καταστάσεις συνοδευόμενες από διάχυτα παρακμιακά φαινόμενα είναι ότι η στρατηγική σκέψη θολώνει τόσο περισσότερο, όσο εντονότερα τη χρειάζεται ένα έθνος. Όπως ο βαριά άρρωστος δεν αναρωτιέται τι θα κάνει σε δέκα χρόνια, αλλά αν θα βγάλει τη νύχτα, έτσι ο ιστορικά ανίσχυρος χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μακρόπνοων συλλήψεων και την προσήλωση στα άμεσα δεδομένα ˙ η διαφορά ανάμεσα σ’ όποιον χαροπαλεύει βιολογικά και σ’ όποιον αποσυντίθεται ιστορικά είναι βέβαια  ότι η προσήλωση του πρώτου στα άμεσα δεδομένα εμφανίζεται ως προσπάθεια υπέρβασης ενός πόνου, ενώ του δεύτερου ως κοντόθωρη ευδαιμονιστική επιδίωξη. … Το ελληνικό κράτος δεν στάθηκε σε καμιά φάση ικανό να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο ελληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Απεναντίας μάλιστα, το 1974 την καταστροφή την προκάλεσε, άμεσα τουλάχιστον, η ολέθρια πραξικοπηματική ενέργεια που προήλθε από τη μητροπολιτική Ελλάδα. Και αν αυτά τα έκαμαν οι δικτάτορες, οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις σίγουρα δεν έχουν λόγους να είναι υπερήφανες για τη χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδρασή τους απέναντι στον ξεριζωμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Η αποδεδειγμένη ανικανότητα του ελληνικού κράτους να υπερασπίσει το ελληνικό έθνος-δηλαδή να επιτελέσει την κατ’ εξοχήν αποστολή του- συνιστά τον ανησυχητικότερο οιωνό για το μέλλον. Γιατί ήδη το ελληνικό κράτος βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει ακόμα και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του. … Ενώ το ελληνικό έθνος συρρικνωνόταν ακατάπαυστά για να συμπέσει με ένα κράτος, του οποίου τα σύνορα είχαν ουσιαστικά διαμορφωθεί ήδη από το 1913, η Τουρκία διήνυσε τον αντίθετο ακριβώς δρόμο: τα σύνορα του οθωμανικού κράτους συρρικνώθηκαν για να συμπέσουν λίγο-πολύ, την επαύριο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, με τα σύνορα, μέσα στα οποία όφειλε να ζήσει στο εξής το τουρκικό έθνος. Χάρη στη μεγάλη προσωπικότητα του Κεμάλ, η απότομη και οδυνηρή αυτή μετάβαση όχι μόνο δεν συνεπέφερε τον πολιτικό κατακερματισμό, αλλά απεναντίας συνδέθηκε μ’ ένα μεταρρυθμιστικό έργο, μ’ ένα νέο αίσθημα ανάτασης και με μια νέα συλλογική μυθολογία, απ’ όπου η Τουρκία μπορεί ν’ αντλεί άμεσα ακόμα και σήμερα, πάνω από μισόν αιώνα αργότερα. Από την άλλη μεριά, παρέμειναν ενεργά ζωτικά κατάλοιπα μωαμεθανισμού, διάχυτα και από καιρό σε καιρό πιεστικά ρεύματα μουσουλμανικού λαϊκισμού, προβλήματα μειονοτήτων, ανισομερείς περιφερειακές και αγκυλώσεις κοινωνικές –και όλα αυτά συνιστούσαν και συνιστούν ένα αντιφατικό πλέγμα. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να θεωρήσει κανείς τις εσωτερικές αντιφάσεις και διαμάχες, που σημαδεύουν βαθιά το τουρκικό έθνος, ως παράγοντα με αναγκαστικά αρνητική επίδραση πάνω στο γεωπολιτικό του δυναμικό. Ο Machiavelli, που ασφαλώς κάτι εγνώριζε από πολιτική, υπογράμμιζε ότι την αδιάκοπη επέκταση της Ρώμης προς τα έξω την προκαλούσαν οι συνεχείς διενέξεις μεταξύ πληβείων και πατρικίων στο εσωτερικό, ακριβώς δηλαδή ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί η αγιάτρευτη πληγή της πόλης. Ώστε οι εσωτερικές τριβές και αντιφάσεις σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις θέτουν σε κίνηση μιαν χειμαρρώδη επεκτατική ορμή. Αν αυτό γίνει πράγματι, τότε ό,τι στα προκατειλημμένα μάτια των «εκσυγχρονισμένων « και «πολιτισμένων» «δημοκρατών» εμφανίζεται ως «υπανάπτυξη» και άρνηση της «κοινωνίας των πολιτών», μεταβάλλεται σε ιδεώδες μίγμα για την άσκηση επιθετικής εξωτερικής πολιτικής με όλα τα μέσα. … Σε σχέση με τη σημερινή Τουρκία, είναι πρακτικά αδιάφορο σε ποιο χωνευτήρι θα συντηχθούν οι αντιφάσεις, σε ποια κοίτη θα μπουν και με ποια πρόσημα θα προβάλουν, αν δηλαδή θα πάρουν μάλλον ισλαμική, μάλλον στρατιωτικοκεμαλική ή μάλλον οικονομοπολιτική («δυτική») χροιά. Μπροστά στην επεκτατική εκδίπλωση του γεωπολιτικού δυναμικού όλα αυτά είναι επιφανειακά και συμβεβηκότα, πολύ περισσότερο γιατί, όποια ελίτ και αν πάρει στα χέρια της μακροπρόθεσμα  τα ηνία, για να προσελκύσει κατά το δυνατόν ευρύτερες μάζες θα καταφύγει σ’ έναν ελαστικό ιδεολογικό εκλεκτισμό. Οι «κεμαλιστές» στρατιωτικοί, οι οποίοι το 1997 καταπολεμούν τον «ισλαμισμό» φοβούμενοι ότι δεν μπορούν πλέον να τον ελέγξουν, ενθάρρυναν μετά το πραξικόπημα του 1980 μετριοπαθείς θρησκευτικές τάσεις θέλοντας να τις χρησιμοποιήσουν ως αντίβαρο εναντίον του αριστερού ριζοσπαστισμού˙ το ίδιο έκανε κι ο πρωθυπουργός Οζάλ λίγο αργότερα, παρά τον κατά τα άλλα φιλελεύθερο- οικονομικιστικό προσανατολισμό του. … Γενικά, οι εσωτερικές αντιφάσεις επιδρούν παραλυτικά στους ανίσχυρους, ενώ αποδεσμεύουν επεκτατικές δυνάμεις σε όσους έχουν εκ των πραγμάτων ένα τέτοιο γεωπολιτικό δυναμικό, ώστε δεν τους απομένει παρά το άλμα ή η φυγή προς τα εμπρός. Με άλλα λόγια: τα βαθύτερα στρώματα της ιστορικής και κοινωνικής ύπαρξης ενός συλλογικού υποκειμένου προσδιορίζουν το πώς θα λειτουργήσουν οι εσωτερικές του αντιφάσεις. Στη σημερινή Τουρκία δρουν αχαλίνωτες στοιχειακές δυνάμεις, που ωθούν τις εσωτερικές αντιφάσεις προς την επέκτασην … Γύρω στο 2020 η Τουρκία θα έχει φτάσει ή και ξεπεράσει τα 100.000.000., δηλαδή το σημερινό εξαπλάσιο θα έχει γίνει δεκαπλάσιο, ενώ παράλληλα η Ελλάδα, έχοντας μετατραπεί εν τω μεταξύ πλήρως σε χώρα ηλικιωμένων, θα δέχεται ισχυρότατη δημογραφική πίεση και από μίαν άλλη, όχι οπωσδήποτε φιλική πλευρά. Ο αλβανικός πληθυσμός, ο οποίος σήμερα αριθμεί συνολικά σχεδόν 6.000.000 στην Αλβανία, στο Κοσσυφοπέδιο, στο Μαυροβούνιο και στην πρώην Δημοκρατία της Μακεδονίας, θα έχει γίνει τουλάχιστον ισάριθμος με τον ελληνικό πληθυσμό ˙ η Αλβανία είναι άλλωστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, την οποίας ο πληθυσμός μεταπολεμικά σχεδόν τριπλασιάστηκε, περνώντας από 1.250.000 το 1945 σε 3.400.000 σήμερα. … Πλείστοι όσοι χαίρουν, γιατί στην Ελλάδα ο πληθωρισμός περιορίσθηκε το 1997 στο ύψος του 5 ή 6%. Όμως η βιομηχανική παραγωγή παραμένει στάσιμη πάνω από μια δεκαπενταετία (δεν είναι τυπογραφικό λάθος), ενώ τα ετήσια ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου φτάνουν πλέον τα 16, 17 και 18 δισεκατομμύρια δολλάρια (ούτε αυτό είναι τυπογραφικό λάθος). Αμφιβάλλω τα μέγιστα αν αυτός είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει σε μιαν ακμαία οικονομία, ικανή να στηρίξει την άμυνα της χώρας. Η μείωση του πληθωρισμού διόλου δεν αποτελεί επαρκή όρο για την ενθάρρυνση παραγωγικών-βιομηχανικών επενδύσεων, και αυτό θα αποδειχθεί προσεχώς. Εδώ το δραστικό φάρμακο είναι ένα μόνο, και είναι οδυνηρό. Κεφάλαια για επενδύσεις εξοικονομούνται από την περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού. Και όσα κεφάλαια εξοικονομηθούν έτσι πρέπει με τη σειρά τους να επενδυθούν πράγματι παραγωγικά, να δώσουν δηλαδή στη χώρα μιαν αξιόλογη σύγχρονη βιομηχανική υποδομή. Τέτοιες επενδύσεις είναι ασφαλώς πού δυσκολότερες από τις επενδύσεις σε παντοειδή «δημόσια έργα» συχνά αμφίβολης χρησιμότητας, γιατί θέτουν πολύ επιτακτικότερα το πρόβλημα της εκπαίδευσης, της τεχνογνωσίας και της παραγωγικότητας. Η περικοπή του παρασιτικού καταναλωτισμού, με τον οποίο έχει συνυφανθεί πλέον ολόκληρος ο κοινωνικός ιστός της χώρας, προσκρούει, πάλι, στο ανυπέρβλητο εμπόδιο της λειτουργίας του πολιτικού συστήματος σε πελατειακή βάση. Τώρα που το μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο, επιβλήθηκαν βέβαια με το εύσχημο άλλοθι της «ευρωπαϊκής σύγκλισης» ορισμένες οικονομίες, όμως ο πελατειακός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος διόλου δεν άλλαξε ουσιαστικά, παρά την αλλαγή της κυβερνητικής ρητορικής: γιατί οι οικονομίες επιβλήθηκαν ακριβώς με πελατειακά κριτήρια (σε όσους δηλαδή δεν διαθέτουν ισχυρά μέσα εκβιασμού) και παρέμειναν ανεπαρκείς επίσης από τον φόβο εξέγερσης των ισχυρών ομάδων της πελατείας. … Η ιδεολογική πίστη ότι η οικονομική συνεργασία ή διαπλοκή οδηγεί αναγκαία σε άμβλυνση γεωπολιτικών και πολιτικών αντιθέσεων δεν έχει κανένα ιστορικό στήριγμα. Αναφέρω ένα ιδιαίτερα αδρό παράδειγμα. Ανάμεσα στα 1900 και στα 1914 το γαλλογερμανικό εμπόριο αυξήθηκε κατά 137%, το γερμανορωσσικό κατά 121% και το γερμανοβρεταννικό κατά 100%, ενώ περισσότερα από τα μισά τοτινά διεθνή καρτέλ παραγωγής αποτελούσαν κοινή γερμανοβρεταννική ιδιοκτησία (ένα από αυτά μάλιστα παρήγαγε εκρηκτικές ύλες). Όλοι αυτοί οι εντυπωσιακοί ανοδικοί δείκτες δεν εμπόδισαν τις παραπάνω χώρες να εμπλακούν σε έναν από τους φονικότερους πολέμους από καταβολής κόσμου. Η οικονομική συνεργασία γεννιέται καθ’ εαυτήν από οικονομικές ανάγκες και αναγκαιότητες που δεν έχουν αναγκαστικά σχέση με φιλικές ή εχθρικές προθέσεις από πολιτική άποψη˙ συνιστά ένδειξη καλών πολιτικών σχέσεων μόνον υπό την προϋπόθεση ότι έχουν λυθεί οι τυχόν γεωπολιτικές εκκρεμότητες, δηλαδή το ζήτημα ποιος δικαιούται να εκδιπλώνεται κυρίαρχα πάνω σε ποιον χώρο. Και όπως τα δεδομένα της οικονομικής συνεργασίας διόλου δεν καθορίζουν νομοτελειακά (αν και  επηρεάζουν συχνά) τη διαμόρφωση και την άσκηση μιας εθνικής εξωτερικής πολιτικής, έτσι δεν την καθορίζει αναγκαστικά ούτε η μορφή και το προϊόν του εσωτερικού καθεστώτος. Η φιλελεύθερη και οικονομιστική λογική ισχυρίζεται: η ανάπτυξη μιας οικονομίας γεννά μια τάξη φιλελεύθερων επιχειρηματιών, αυτοί προωθούν τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό, οπότε η χώρα γίνεται φιλειρηνική, γιατί επεκτατικές είναι μόνον οι δημοκρατικές χώρες. Ο συλλογισμός αυτός είναι ιδεολογικός και εσφαλμένος σ’ όλην τη γραμμή. Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι η επιχειρηματική τάξη προτιμά παντού και πάντα το κοινοβουλευτικό καθεστώς από μια άμεση ή έμμεση δικτατορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της (αυτό είναι άκρως αμφίβολο, αλλά δεν ενδιαφέρει εδώ), και πάλι δεν έχει λόγο να ανασχέσει την εθνική επέκταση, αν την κρίνει συμφέρουσα. Ποια επιχειρηματική τάξη δεν έχει επωφεληθεί από τη διευρυνόμενη πολιτική και στρατιωτική ισχύ της χώρας της; Τι δείχνει ο ζήλος, με τον οποίο σήμερα οι Τούρκοι επιχειρηματίες στυλώνουν το μάτι εκεί όπου το στυλώνει και η διπλωματική-στρατιωτική ηγεσία, π.χ. στον Καύκασο, στη Μ. Ανατολή, στην Κεντρική Ασία –στην Ελλάδα επίσης; Τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας τους τα χαιρετίζουν και αυτοί, όπως τα χαιρετίζουν παντού και πάντα οι επιχειρηματίες (και οι εργάτες), όταν συνδέονται με επενδύσεις, απασχόληση και κρατικές παραγγελίες. Γενικότερα, οι συνιστώσες του γεωπολιτικού δυναμικού, οι οποίες προσδιορίζουν τη διαχρονική συνισταμένη της εξωτερικής  πολιτικής, μόνον τυχαία και εξωτερικά συνδέονται με τη δημοκρατική ή ημιδημοκρατική, δικτατορική ή ημιδικτατορική μορφή του εσωτερικού καθεστώτος. Η ιστορία δείχνει ότι οι δημοκρατίες μπορεί να είναι εξ ίσου  επεκτατικές και αξιόμαχες όσο και οι τυραννίες. Η αγγλική αυτοκρατορία συγκροτήθηκε ακριβώς παράλληλα με την εδραίωση και την εμβάθυνση του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος στη μητρόπολη. Και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται σήμερα στη αποκορύφωση της παγκόσμιας ισχύος του κραδαίνοντας το λάβαρο της πανανθρώπινης δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

                Τα επίπεδα της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής τα συγχέει ιδιαίτερα η «αριστερή» παραλλαγή του οικουμενισμού και του οικονομισμού, η οποία διατείνεται τα εξής: ο τουρκικός επεκτατισμός αποτελεί κατά βάση προσπάθεια της άρχουσας τάξης να περισπάσει την προσοχή των μαζών από τα άλυτα εσωτερικά προβλήματα ˙ θα υποχωρήσει όταν τα προβλήματα αυτά λυθούν από δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις, γιατί οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους. Η επιχειρηματολογία αυτή χωλαίνει από το πρώτο κιόλας βήμα, γιατί δεν εξηγεί τους λόγους, για τους οποίους η περίσπαση του λαού μέσω του εθνικισμού και του επεκτατισμού έχει συνήθως τόσο καλά αποτελέσματα. Γιατί, αλήθεια, αφήνεται ο λαός να περισπασθεί ειδικά μ’ αυτόν τον τρόπο, τι του αρέσει ιδιαίτερα σ’ αυτήν την περίσπαση, έτσι ώστε να επιλέγεται αυτή, και καμμιά άλλη, προκειμένου να τον παραπλανήσει; … Τα επίπεδα της εσωτερικής και της εξωτερικής πολιτικής τα συγχέει ιδιαίτερα η «αριστερή» παραλλαγή του οικουμενισμού και του οικονομισμού, η οποία διατείνεται τα εξής: ο τουρκικός επεκτατισμός αποτελεί κατά βάση προσπάθεια της άρχουσας τάξης να περισπάσει την προσοχή των μαζών από τα άλυτα εσωτερικά προβλήματα ˙ θα υποχωρήσει όταν τα προβλήματα αυτά λυθούν από δημοκρατικές και σοσιαλιστικές δυνάμεις, γιατί οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους. Η επιχειρηματολογία αυτή χωλαίνει από το πρώτο κιόλας βήμα, γιατί δεν εξηγεί τους λόγους, για τους οποίους η περίσπαση του λαού μέσω του εθνικισμού και του επεκτατισμού έχει συνήθως τόσο καλά αποτελέσματα. Γιατί, αλήθεια, αφήνεται ο λαός να περισπασθεί ειδικά μ’ αυτόν τον τρόπο, τι του αρέσει ιδιαίτερα σ’ αυτήν την περίσπαση, έτσι ώστε να επιλέγεται αυτή, και καμμιά άλλη, προκειμένου να τον παραπλανήσει; Προ του 1914 ισχυρότατα σοσιαλιστικά κόμματα κήρυσσαν στη Γερμανία και στη Γαλλία ότι θα ματαιώσουν τον πόλεμο κι ότι «οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε μεταξύ τους»˙ όταν όμως ο πόλεμος ξέσπασε πράγματι, τότε όχι μόνον οι σοσιαλιστές, αλλά ακόμα και ο  ίδιοι οι εθνικιστές τα έχασαν μπροστά στον πατριωτικό ενθουσιασμό των μαζών εκατέρωθεν. Αν από τα ιστορικά παραδείγματα περάσουμε στην κοινωνιολογική γενίκευση μπορούμε να πούμε ότι –ανεξαρτήτως του τί κάνουν δημογραφικά φθίνοντες και καλομαθημένοι πληθυσμού σε ανίσχυρες χώρες όπου οι εθνικιστικές κορώνες συχνά εξυπηρετούν απλώς την ανάγκη ψυχικών υπεραναπληρώσεων –μάζες νεαρών ανθρώπων σε χώρες με μεγάλο γεωπολιτικό δυναμικό κατά κανόνα ενστερνίζονται αυθόρμητα και ειλικρινά τα επεκτατικά συνθήματα. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1882 ο Engels έγραφε στον Kautsky  από το Λονδίνο: «Με ρωτάτε τι νομίζουν οι Άγγλοι εργάτες για την αποικιακή πολιτική; ... το ίδιο ό,τι και οι αστοί ... οι εργάτες τρώνε κι αυτοί πρόσχαρα από το μονοπώλιο της Αγγλίας στην παγκόσμια αγορά και στις αποικίες (Ausgewählte Briefe, 420). Στη συγκαιρινή μας Τουρκία δεν υπάρχει η παραμικρή σοβαρή ένδειξη ότι τμήματα του λαού αποδοκιμάζουν με οποιονδήποτε τρόπο την εξωτερική πολιτική των κυβερνήσεών του, ιδιαίτερα στο Αιγαίο και στην Κύπρο˙ όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ακριβώς το αντίθετο. Δεν μου είναι γνωστή καμμία ομαδική διαμαρτυρία για την εκδίωξη του ελληνικού στοιχείου από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, ούτε για τον εποικισμό της βορείου Κύπρου. Αυτό διόλου δεν σημαίνει ότι κάθε Τούρκος μισεί κάθε Έλληνα, το ίδιος όπως και διόλου δεν μισεί προσωπικά κάθε Έλληνας τον κάθε Σκοπιανό, όταν του αρνείται το δικαίωμα να ονομάζει το κράτος του «Μακεδονία». Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, γι’ αυτό και υποπίπτουν σε μια σοβαρή οφθαλμαπάτη όσοι μετά από μιαν εγκάρδια προσωπική επαφή ή μετά από μιαν κοινή μπουζουκοκατάνυξη με Τούρκους βγάζουν εσπευσμένα πολιτικά συμπεράσματα –χωρίς βέβαια να έχουν ποτέ αποσπάσει από τους συνομιλητές, συμπότες, ή συμπαίκτες τους μια δεσμευτική δήλωση υπέρ μιας συγκεκριμένης ελληνικής και εναντίον μιας συγκεκριμένης τουρκικής θέσης. … Η τιθάσευση της Τουρκίας μέσω της ένταξής της στην «Ευρώπη» συνδέεται στενά με τις ελπίδες και με τα σφάλματα της ελληνικής πολιτικής. Το πόσο φρούδες είναι οι ελπίδες το ομολογεί συνεχώς και άθελά της η ίδια η ελληνική πλευρά, όταν από τη μια ισχυρίζεται ότι η αποδοχή των ευρωπαϊκών αξιών» θα κάμει την Τουρκία «πολιτισμένο» και φιλειρηνικό κράτος, ενώ συνάμα από την άλλη είναι υποχρεωμένη να διαπιστώνει στην πράξη ότι οι Ευρωπαίο φορείς των «αξιών» τις μεταχειρίζονται πολύ επιλεκτικά και τις προσπερνούν με άνεση όποτε το κρίνουν συμφέρον˙ άρα η αποδοχή των «ευρωπαϊκών αξιών» δεν φαίνεται να βελτιώνει καθ’ εαυτήν τα ήθη. Τα σφάλματα, πάλι, προκύπτουν από μιαν κακή εκτίμηση της σημασίας της «Ευρώπης» για την ανερχόμενη Τουρκία. Επειδή η Ελλάδα, αδυνατώντας να σταθεί μοναχή στα πόδια της, περιμένει τα πλείστα ή τα πάντα από άλλους, τείνει εύλογα να προβάλλει τη δική της κατάσταση και διάθεση στην κατάσταση και διάθεση άλλων, νομίζοντας π.χ. ότι η «Ευρώπη» έχει για την Τουρκία την ίδια απόλυτη σημασία όσο για την Ελλάδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία θα επιδιώξει να πάρει από την Ευρωπαϊκή Ένωση ό,τι περισσότερο μπορεί˙ όμως για την ευρασιατική Τουρκία η Ευρώπη είναι μόνον ένα πεδίο δραστηριότητας ανάμεσα σε άλλα, ενώ για την Ελλάδα αποτελεί ουσιαστικά το μοναδικό˙ γιατί στα Βαλκάνια δεν έχει ούτε την οικονομική ούτε τη στρατιωτική δύναμη να παίξει ηγεμονικό ρόλο, κι αυτός βέβαια δεν επιτυγχάνεται επειδή δέκα ή είκοσι μικρομεσαίοι κάνουν κέρδη στη Ρουμανία ή τη Σερβία. Με άλλα λόγια, η σχέση της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πιο σύνθετη απ΄ ό,τι η σχέση της Ελλάδας προς αυτήν και μπορεί να συγκεφαλαιωθεί ως εξής: η Ευρωπαϊκή Ένωση εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα μιας Τουρκίας σήμερα 62 και αύριο 100 εκατομμυρίων κατοίκων, παράλληλα όμως τα ζωτικά της συμφέροντα δεν της επιτρέπουν να απογοητεύσει πλήρως την τουρκική πλευρά˙ η Τουρκία παραμένει σε σημαντικό βαθμό ανεξάρτητη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, παράλληλα όμως τα δικά της ζωτικά συμφέροντα της υπαγορεύουν να διατυπώνει προς την Ένωση ποικίλα, κυρίως οικονομικά αιτήματα. Μέσα στη διελκυστίνδα αυτή θα διεξάγεται στις επόμενες μία ή δύο δεκαετίες ένα συνεχές παζάρι, με εντάσεις και με υφέσεις, όπου τα τουρκικά αιτήματα συχνά θα υποστηρίζονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες άλλωστε μόλις πρόσφατα ζήτησαν από την Ε.Ε. να αποδεχθεί την Τουρκία ως πλήρες μέλος. Κατά πάσα πιθανότητα τα σπασμένα αυτού του παζαριού θα τα πληρώσει η Ελλάδα. Γιατί η Ε.Ε. (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα, όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Αν αυτό πράγματι συμβεί, όπως φοβούμαι εντονότατα, τότε θα δούμε μια ακόμη από τις τραγικές εκείνες ειρωνίες, τις οποίες τόσο συνηθίζει η Ιστορία. Ενώ δηλαδή η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε και  σώματι στην «Ευρώπη» για να διασφαλισθεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto  μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας. Η τουρκική επιρροή θα ασκείται πάνω στην Ελλάδα όχι άμεσα, αλλά –κάπως μετριασμένη- μέσω των ευρωπαϊκών και αμερικανικών αγωγών, και δεν αποκλείεται η ελληνική πλευρά, ανίσχυρη κι αναζητώντας παρηγοριές κι εκλογικεύσεις, ν’ αρχίσει κάποτε να θεωρεί κι η ίδια τις υποχωρήσεις έναντι της Τουρκίας ως αυτονόητο μέρος και αυτονόητο  καθήκον του «εξευρωπαϊσμού» της –αφού μάλιστα οι «πολιτισμένοι άνθρωποι», που έχουν ξεπεράσει τους «εθνικιστικούς αταβισμούς», δεν ξεκινούν πολέμους για πράγματα τόσο απαρχαιωμένα μέσα στον εκλεπτυσμένο μας κόσμο όσο είναι δα τα κυριαρχικά δικαιώματα. … οι ελπίδες δεν ισοδυναμούν με βεβαιότητες. Ας υπογραμμίσουμε ακόμα μια φορά ότι η βαθύτερη αιτία της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών. Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Αν θέλουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, έστω και με αντίτιμο την απαισιοδοξία, οφείλουμε να πούμε ότι και σε άλλα πεδία στρατηγικής σημασίας αρχίζουν να παγιώνονται αναντίστροφες εξελίξεις. Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. … Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή. Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους … Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ό,τι παράγεται και σ’ ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου. … Αν λάβουμε υπ ‘όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές  εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαϊστικές», αδιάφορο). Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι. Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται».

 

Υστερόγραφο: Το κείμενο που γράφω για τον Κονδύλη θα είναι η άλλη όψη της αρλουμπολογικής τυπολογίας.

    Από την μια πλευρά, έχοντας στο μυαλό τον ισπανό αρλουμπλόγο στον οποίο πέρυσι αναφέρθηκα περιστασιακά, οτιδήποτε σημαίνει παρακμή, στοχαστικός παρασιτισμός, ημιμάθεια, αμάθεια, αναρριχητισμός, μεταπρατικά αναμασήματα ασήμαντων θεωρημάτων, παράνομες ψυχολογίες, πνίξιμο μέσα σε ιδεολογήματα, στρατεύσεις και επιστρατεύσεις, επιστημονικές μεταμφιέσεις, ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις, πολιτικοπαταξιακοί ελιγμοί, δοσιλογία, διπλωπροσωπεία, υποκρισία, επιπολαιότητα, ψευδίσματα και τα λοιπά. Όλα αυτά ως γνωστό, αποτέλεσαν σημαντικά γνωρίσματα της επιστρατευμένης πολιτικής σκέψης από τον 16ο αιώνα και μετά.

    Από την άλλη πλευρά, ο άξιος του μισθού του και αξιοπρεπής στοχαστής ο οποίος μπορεί να μην κατορθώσει να φθάσει ποτέ στην κορυφή όπου βρίσκεται των "ιδεών η Πόλη" στην οποία πολύ λίγοι έφθασαν ή κόντεψαν όπως ο Κονδύλης, αλλά που αξιοπρεπώς και τίμια προς τα εκεί προσανατολίζεται. Μορφωμένος, χειραφετημένος γνώστης της κλασικής πραγματείας, βασανιστικά γνώστης της νεότερης διαδρομής των πολιτικών συστημάτων και του διεθνούς συστήματος και ακούραστος ασκητικός μελετητής των ανθρωπίνων πραγμάτων και στα τρία επίπεδα ανάλυσης: Του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος. Τέτοια χαρίσματα βέβαια δεν αφήνουν περιθώρια για αρλουμπολογίες, ανασφάλεια που εκπηγάζει από αμάθεια, αναξιοπρεπή διγλωσσία, ευέλικτες ομαδοποιήσεις και αλλαγές στρατοπέδων μέσα στο απέραντο χώρο όπου συντελείται το μεγάλο αλισβερίσι του πνεύματος.     

--------------------------------------------------------------------------------------------------

31.1.2010. Η ομιλία του Αχμέτ Νταβούτογλου στους Τούρκους πρέσβεις.

 

Χθες έκανα μια από τις σημαντικότερες αναρτήσεις μου εδώ στα Χαλαρά και Επίκαιρα. Σήμερα θα αναφερθώ στον Νταβούτογλου. Στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/109Davutoglou.htm ανάρτησα τον λόγο του τούρκου ΥΠΕΞ προς τους Τούρκους πρέσβεις. Παράλληλα, διαβάζω το βιβλίο του Νταβούτογλου Στρατηγικό βάθος που εγώ είχα προτείνει προς τις Εκδόσεις Ποιότητα και το οποίο βρίσκεται στην τελική ευθεία πριν την κυκλοφορία του. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι μεταξύ των δύο κρατών υπάρχει χάος διαφοράς. Εκεί μια νέα εθνοκρατική αντίληψη κυριαρχεί. Σωστά διέγνωσαν την αλλαγή της πορείας του κόσμου και το γεγονός ότι ο μοντερνιστικός κόσμος έχει παρέλθει. Ότι δηλαδή, η μοντερνιστική αντίληψη περί ανθρωπολογικής εκμηδένισης ως τρόπος διακυβέρνησης ήταν μια στρεβλή και καταστροφική παρένθεση και πως το πνεύμα των ανθρώπων εισρέει πλέον ασυγκράτητο μέσα στην δημόσια σφαίρα όσων κρατών -μετά την αποικιοκρατία κα τους ηγεμονισμούς - ξαναβρίσκουν τις πολιτικές, πνευματικές και ανθρωπολογικές τους προϋποθέσεις. Ο Νταβούτογλου στο Στρατηγικό βάθος δίνει ακριβώς το στίγμα αυτής της δομής που εγώ, πρέπει να πω πολύ ευρύτερα και από μια διαφορετική πνευματική παράδοση, έδωσα στο Κοσμοθεωρία των Εθνών. Για να το πω διαφορετικά, ενώ η ανάγνωση της πορείας των διεθνών σχέσεων και του κόσμου είναι συγκλίνουσα η δική μου θέτει το ζήτημα ευρύτερα και οικοθμενικά ενώ ο Νταβούτογλου το θέτει με την Τουρκία στο επίκεντρο και τον ισλαμικό κόσμο να περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Ήδη έχω πει σε εισήγησή μου ότι κατ' ουσία η Τουρκία, ανεξάρτητα του αν θα το επιτύχει ή όχι, θέτει σε κίνηση δυνάμεις για ανασύσταση μιας "Ισλαμικής Βυζαντινής Αυτοκρατορίας" με κινητήριο δύναμη την Άγκυρα. Τα μέσα δεν είναι τόσο στρατιωτικά (το εγχείρημα στηρίζεται, για να μην υπάρξει παρανόηση, σε πανίσχυρες Ένοπλες Δυνάμεις) όσο πνευματικά. Πνευματικά μέσα, που απορροφούν μάλιστα και την ελληνική πολιτική και πνευματική κληρονομιά η οποία στην από εδώ πλευρά του Αιγαίου στο παραπαίων νεοελληνικό (πλέον) κρατίδιο βρίσκεται υπό δίωξη. 

    Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εκεί έχουμε μια επιτάχυνση πρόσω. Εδώ έχουμε οπισθοδρόμηση στο μέλλον των La Mettrie και Μαρκήσιου de Sade, στίς έσχατες δηλαδή ανθρωπολογικές αποδομήσεις των πιο ακραίων υλιστικών παραδοχών που τόσο πολλές καταστροφές επέφεραν στο παρελθόν. Εδώ στο επίπεδο των πολιτικο"στοχαστικών" ελίτ κυριαρχούν αποδομηστικές παραδοχές που ροκανίζουν τις ανθρωπολογικές μας προϋποθέσεις στήνοντας πλέον μια συνομοταξία παρακμιακής και παρασιτικής αλληλουποστήριξης πυ απορροφά κάθε καρυδιάς καρύδια, συμπεριλαμβανομένων και όλων των ασθενών ψυχών (που δυστυχώς πάντα ήταν και πάντα θα είναι πολλές). Όποιος έχει συναντήσει ελληνικά κείμενα αυτού του είδους θλίβεται. Μιλάμε για ημιμαθείς ασυναρτησίες παραγεμισμένες με άσχετες υποσημειώσεις και μεταμφιεσμένες με δήθεν επιστημονικούς σπουδαιοφανείς όρους. Όποτε κάποιο εργαλείο μιας χρήσης όπως ο Κόφι Αναν γίνει εξαρτημένη μεταβλητή της ηγεμονικής δύναμης της εκάστοτε συγκυρίας τους βλέπεις να παρελαύνουν στον χορό των ντροπιαστικών διεθνικών συνάξεων να στηρίζουν τον φασισμό, την ανελευθερία και τους πολέμιους της δημοκρατίας. Και φορούν πολλούς μανδύες μεταμφίεσης, μεταξύ των οποίων ο κυριότερος είναι ο "προοδευτικός".

    Και ενώ σε ένα σωστό πνευματικό περιβάλλον οι ημιμαθείς, οι αμαθείς και οι τσαρλατάνοι θα προκαλούσαν γέλωτες, οίκοι δημιουργούν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα που θυμίζει "καφενείο πνευματικών φρικιών" στο οποίο συμμετέχουν πλήθος δημοσιογράφων και τώρα πλέον και τα αναρίθμητα μπλοκ. Μιλάμε για θέατρο του παραλόγου!

    Τώρα, να μην μιλήσω για τα πανεπιστήμια. Τι να πρωτοπώ και "από που να κρατηθώ", λέει και στο τελευταίο του δίσκο και στο τραγούδι "εξαρτημένος καλλιτέχνης" ο αντί-συμβατικός τροβαδούρος Νότης. Δεν είναι μόνο η βολική ατμόσφαιρα ημιμάθειας και συγκατάβασης όλων με κάτι εκθέσεις ιδεών παιδικού χαρακτήρα που σε υπανάπτυκτα κράτη βοηθούν στην συντήρηση του πανεπιστημιακού παρασιτισμού (γι' αυτό η τυπολογία περί αρλουμπολογίας δεν αναφέρεται μόνο στην Ελλάδα). Είναι και το γεγονός ότι όλο αυτό μετατρέπεται τελικά σε μια δίνη όπου ακόμη και ταλαντούχοι νέοι δυνατό να στροβιλιστούν και να χαθούν. Ακόμη, ανοικτομάτηδες εξ Εσπερίας ερχόμενοι πολύ γρήγορα!!! μαθαίνουν ότι ακαδημαϊκή ανεξαρτησία μπορεί και να σημαίνει ομαδοποιήσεις, "λέω ότι θέλω", επικαλούμαι ταμπέλλες της Εσπερίας για να συνεχίσω να κάνω αυτά που εκεί έκανα (αυτά εκεί όμως εξυπηρετούν τον ηγεμονισμό ενώ εδώ τα ίδια το ροκάνισμα και την αποδόμηση της ελευθερίας μας), και τα λοιπά. Και ο παρασιτισμός διογκώνεται, η επιστήμη καταστέλλεται, το γιγαντιαίο απόθεμα πολιτικής σκέψης και επιστήμης ευρύτερα που θα μπορούσε να επικαλεστεί κάποιος οίκοι καθίσταται απαγορευμένο προϊόν -κάποιος αρλούμπας, για παράδειγμα, πριν έξι χρόνια, παραπονέθηκε ότι συνεχώς τον ζαλίζω με τον ... Αριστοτέλη- και συγκρίσεις πλέον δεν υπάρχουν: Στην απέναντι όχθη του Αιγαίου αναδύονται και επιταχύνουν πρόσω ενώ στο ... Αιγαίο και πιο πέρα στην ηπειρωτική Δυτική πλευρά του Αιγίου υπάρχει καθίζηση. Αυτές είναι σκληρές πραγματικότητες. Πολύ αληθινές. Ας αναλογιστούν πολλοί στον ακαδημαϊκό χώρο -αναφέρομαι στον "πολιτικό στοχασμό"- τι έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια που να αξίζει μόνο για συζητήσεις στα δημοτικά σχολεία ή ακόμη και πιο κάτω στις παιδικές χαρές. Και ας το συγκρίνουν με την απέναντι μεριά του Αιγαίου ή και πολύ πιο πέραν μέχρι εκεί που έφθασε ο Αλέξανδρος (ή και πιο πέρα).

 

Τώρα, τα δικά μου έργα: Όπως και πολλοί άλλοι γράφουμε πλέον για το μέλλον (χωρίς καν να γνωρίζουμε ποιοι θα κατοικούν εδώ σε μερικές δεκαετίες, αυτό εξάλλου είναι επιστημονικά παντελώς αδιάφορο). Τις ασυναρτησίες επιπέδου παιδικής χαράς τις πετάμε στον διπλανό σκουπιδοτενεκέ και πάμε να δουλέψουμε στα νησάκια μας ... Μετρούν οι κριτικές μόνο όσοι αξίζουν προσοχής. Και για την τελευταία μου δημοσίευση Κοσμοθεωρία των Εθνών έχω ήδη πολλές τέτοιες προερχόμενους από λιγοστούς αξιόλογους. Τις συνεκτιμώ για την επόμενη δημοσίευση.

 

Πολύ σοβαρή η σημερινή καταχώρηση αλλά η ανάγνωση κειμένων του Νταβούτογλου αφήνει ελάχιστα περιθώρια για γέλια. Πολύ περισσότερο αφού γνωρίζουμε ότι πολλοί ευέλικτα θα δεχθούν την δορυφοροποίηση. Και καλά αν ήμαστε ... ισλαμιστές καθόσον οι Τούρκοι ηγέτες μια ισλαμική Οικουμένη επιχειρούν να κτίσουν. Άμα το παίζεις αφ' υψηλού ως κοκεταρίας της Εσπερίας, όμως (όπως κάθε αρλούμπας των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων) το Οθωμανικό δίκαιο θα του βγει λίγο ... δύσπεπτο.

    Υστερόγραφο. Μια απορία έχω εδώ και πολλές δεκαετίες και μάλλον θα μείνει αναπάντητη: Γιατί ένας άνθρωπος που είναι στοιχειωδώς νοήμων να έχει την ευκαιρία να στέκεται στα πόδια του και αξιοπρεπώς όρθιος, αλλά να προτιμά, εν τούτοις, να σέρνεται, να μεταμφιέζεται και να εξευτελίζεται!

------------------------------------------------------------------------------------------------------

28-30.1.2010. Χόρτα του βράχου "μεταλλαγμένα" διαμέσου των αιώνων - "Τι είναι η πατρίδα μας"

«Μπροστά στην ράχη της Σέριφος,

όταν ανεβαίνει ο ήλιος,

τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία»

                        (Οδυσσέας Ελύτης, "Εν Λευκώ")

Αντίσταση στην μαζική κατανάλωση και μαζική παραγωγή, προσκόλληση στους πατροπαράδοτους τρόπους ζωής και όποτε μας δίνεται ευκαιρία ασκητική ζωή μέσα στην φύση. Αυτός είναι ο τρόπος ζωής όσων αντιστέκονται στην μαζική παραγωγή και στη μαζική κατανάλωση. Απόρριψη των γεμάτων φυτοφάρμακα φρούτων και λαχανικών, αποφυγή των γενετικά μεταλλαγμένων γεωργικών προϊόντων και ... αποφυγή των ανθρωπολογικά μεταλλαγμένων διανοουμένων. Στην Ελλάδα, βέβαια, αυτό είναι λίγο δύσκολο αν και όχι αδύνατο.

 

    Στην μεγάλη λίστα των κειμένων που διαρκώς ετοιμάζω και κάποια από αυτά κάποια στιγμή ολοκληρώνονται, είναι και ένα για το οικοσύστημα του Σαρωνικού. Εδώ λοιπόν μιλάμε για βράχους διαμέτρου 50-100 μέτρων ή και λιγότερο. Το οικοσύστημά τους μπορεί να "κτίζεται" επί αιώνες ή και χιλιετίες. Καταμετρώ δεκάδες φυτά όπως αγριόσκορδα, κρίταμο, αγριολάχανα, αγριοκρέμμυδα, αγριόπρασα, ραδίκια, ζόχους, μολόχες, κάππαρη και πολλά άλλα Υπάρχουν και κάποια άλλα όπως ραδίκια, παπούλες και ρόκα που έσπειρα μια φορά πριν δύο περίπου δεκαετίες και προσαρμόστηκαν. Αναπαράγονται κάθε χρόνο όπως και τα άλλα..  Όλα πάνω σε βράχους των οποίων το λίγο χώμα αν υπάρχει είναι τα περσινά ξηραμένα φύλα που γίνονται φυσικό λίπασμα.

    Το εικονιζόμενο φυτό, όμως, παραείναι οικολογικό θαύμα. Προσωπικά, έχω "δεθεί" μαζί του. Όχι πως τα άλλα που φυτρώνουν πάνω στον βράχο πάνε πίσω. Αυτό όμως που βλέπετε μου είναι πολύ γνωστό φυτό. Στην Κρήτη και στην Κύπρο, λέγεται "τσαγκριλίτσια" ή "στρουφάκια" ή "τσακκοστρουφούθκια". Συνήθως το βρίσκεις μεταξύ των σπαρμένων σιταριών στους κάμπους και στα λιβάδια.

    Η ποικιλία αυτή που βλέπεται όμως είναι το κάτι άλλο. Έχει σίγουρα υποστεί "μετάλλαξη" διαμέσου πολλών αιώνων για να αποκτήσει φοβερές ιδιότητες.

    Τρέφεται από το ελάχιστο ή το καθόλου χώμα του οικοσυστήματος των βράχων, αναπνέει την θαλασσινή αύρα, αφομοιώνει τα ιώδια ή οτιδήποτε άλλο υπάρχει στην ατμόσφαιρα μερικά μέτρα από τον βράχο, απορροφά την υγρασία και αντλεί οτιδήποτε βρίσκει κανείς μέσα στον βράχο.

    Και γίνεται πανίσχυρο. Παχύφυλλο, τεράστιο σε σύγκριση με το στεριανό ξαδέλφι του και τόσο χαρακτηριστικά εύγεστο που το τρως ως πράσινη σαλάτα με λίγο ελαιόλαδο, αλάτι και λεμόνι. Οι ιδιότητές του; Μόνο να τις φανταστώ μπορώ αλλά σίγουρα όποιος το ανακαλύψει έγκαιρα και τρέφεται με αυτό και παρόμοια ίσως ζήσει ... 200 χρόνια.

    Το μαζεύω από τον βράχο μαζί με τα άλλα "άγρια του νησιού χόρτα" από Σεπτέμβριο μέχρι Μάρτιο. Ας πούμε ότι στην βραχονησίδα όπου το βρίσκω συνολικά κάθε χρόνο μαζεύω γύρω στα 10 κιλά. Όσο το κόβεις τόσο ξεπηδάνε βλαστάρια και ο σπόρος προς τον Μάιο είναι ακόμη περισσότερος. Ο λόγος που βρίσκεις πολλά πάνω στον βράχο και ο λόγος που για να επιβιώσει το φυτό αυτό έγινε αυτό που έγινε, οφείλεται στο γεγονός ότι όταν βρέξει ο σπόρος κατηφορίζει μέχρι τα άκρα της βραχονησίδας.

    Ο καλύτερος τρόπος είναι ολόφρεσκα και ωμά με λάδι, αλάτι και λεμόνι, όπως ήδη ανέφερα. Αν θέλεις να τα βράσεις όχι πάνω από 20 δευτερόλεπτα μέσα σε ζεματισμένο νερό. Στο τηγάνι ρίχνεις αμέσως το αυγό με λίγο τρίμμα χαλούμι ή τυρί Νάξου και αρχίζεις να τα γυρίζεις διαρκώς μέχρι να κοκκινίσουν. Πέντε περίπου λεπτά.

    Ο λόγος που συνδέθηκα μαζί τους δεν είναι μόνο επειδή τα απολαμβάνω τα τελευταία είκοσι χρόνια, από τότε δηλαδή που ζω στα παράλια του Σαρωνικού. Είναι επειδή βοήθησα στην διάσωσή του και στην επέκτασή του. Μαζεύω τον σπόρο τον Μάιο, το φυλάσσω όταν είναι ανομβρία και το σπέρνω στο νησί πιο ψηλά για να ενισχύσω ... το θαλασσινό μου χωράφι. Το έχω μεταφέρει και σε άλλα βράχια τόσο νησιών του Σαρωνικού όσο και των παράκτιων ζωνών. Και το πείραμα πέτυχε. Δυνατή ποικιλία όπως είναι δέχεται να αναδύεται εκεί όπου είναι συνηθισμένο, δίπλα δηλαδή στην θάλασσα.

    Εκεί δίπλα σε αυτό το βράχο που βλέπεται στην δεύτερη φωτογραφία αριστερά από πάνω, συχνά δένω και την ψαρόβαρκά μου, μελετώ, διαβάζω και γράφω στον φορητό μου υπολογιστή. Για το τελευταίο μου βιβλίο, το Κοσμοθεωρία των Εθνών, εκεί σε αυτό τον κόλπο όταν είχε νηνεμία μπορεί και να δούλεψα 200 ώρες. 

 

Και μια εκτίμηση. Αυτά τα νησιά μάλλον δεν θα τα διεκδικήσουν οι γείτονές μας. Παρά το γεγονός ότι φίλος νομικός διεθνολόγος μου είπε ότι ανήκουν στην κατηγορία των 200 νήσων, νησίδων και βραχονησίδων που η Τσιλέρ είπε ότι δεν μπήκαν ... στην Συνθήκη ρητά (φανταστείτε τι λέει ο Νταβούτογλου), νομίζω ότι τόσο κοντά στην Αττική δεν θα φθάσουν. Πιο πάνω ίσως. Αν και όπως πάμε τίποτα δεν αποκλείεται.... 

 

Υστερόγραφο. Τον Μάρτιο βρίσκω γύρω στο 1 κιλό τα τα πιο εύγεστα όλου του πλανήτη (χωρίς συζήτηση: τα πιο εύγεστα). Δεν μαζεύω πάνω από ένα κιλό γιατί το 1998 μάζεψα δύο κιλά και τον επόμενο χρόνο δεν έβρισκα. Έτσι τα άφησα 2-3 χρόνια, να πληθύνουν. Αυτά τα πολύτιμα, ανεκτίμητα και μοναδικά όντα που ζουν δίπλα στο κύμα, αναπνέουν την αύρα του βοριά και σεριανίζουν όταν έχει υγρασία λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος.

---------------------------------------------------------------------------

25.1.2010. «ο θάνατος δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής".

Για κάποιον λόγο που δεν αφορά εμένα αλλά κάποιον άλλο και απευθυνόμενος στους συναδέλφους μου ακαδημαϊκούς που δεν έχουν ακόμη αρχίσει να διολισθαίνουν προς το τέλμα ή που δεν έχουν ακόμη εκμηδενιστεί ηθικά, θυμήθηκα τι έγραψα πριν τρία χρόνια για τον συνάδελφο Θεόδωρο Κουλουμπή και το παραθέτω. Αφορά όλως ιδιαιτέρως τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ του λεγόμενου πολιτικού στοχασμού μερικοί εκ των οποίων η ζωή έχει γίνει, ενίοτε, ένα βάσανο ελιγμών, συκοφαντιών, ευτελών χαιρέκακων και χαμερπών συμπεριφορών όλων κατά όλων των άλλων. Να κρατηθούν από το σχοινί που τους επιτρέπει να αναρριχούνται και να τρώνε, να πίνουνε και να απολαμβάνουν την ευτελή φιλοτομαριστική εγωπάθειά τους. Υπάρχουν κόκκινες γραμμές, και να τις σκεφτούνε, καθότι, όπως σωστά έγραψε και ο Κονδύλης, «ο θάνατος δεν είναι κάτι που θα συμβεί μια φορά στο μέλλον, αλλά αποτελεί μέρος της καθημερινής ζωής, και δεν συνίσταται απλώς στο βιολογικό τέλος, αλλά και στον αμείλικτα πεπερασμένο και σχετικό χαρακτήρα όλων των ανθρωπίνων εγχειρημάτων». Άκουσέ τα και εσύ ψευτό-Άγιε Πέτρε που αντί να ηρεμήσεις αδέξια και μπερδεμένα υπόσχεσαι και εσύ παραδείσους για να στέλλεις τον κόσμο στην Κόλαση. Τελικά εσύ θα πας στην Κόλαση, έτσι και αλλιώς. Ντροπή σου να μπερδεύεις … μπερδεμένους [το τελευταίο δεν είναι παράκρουση αλλά … virtual reality] Όπως βλέπετε, η παρούσα σελίδα μάλλον επιτυχώς επιτυγχάνει να κρατάει ισορροπία … μεταπτώσεων μεταξύ σοβαρού, αστείου, χαλαρού, σφικτού, αμπελοφιλοσοφίας, φιλοσοφίας, σουρεαλιστικού και ρεαλιστικού.

   

 Παραθέτω λοιπόν το κείμενο του Μαρτίου 2006 που τυγχάνει να είναι πολύ επίκαιρο:

 

15. 3. 2006. Ο Θεόδωρος Κουλουμπής (http://www.ifestosedu.gr/25Epikaira2005-6.htm)

Ένας από τους λόγους που συχνά είμαι εξαιρετικά επικριτικός με τον ακαδημαϊκό χώρο στον οποίο και ανήκω είναι επειδή στο παρελθόν είχα μερικές συγκλονιστικές εμπειρίες όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις. Έτυχε να ακούσω με τα ίδιά μου τα αυτιά, για παράδειγμα, πανεπιστημιακούς λειτουργούς να χαριεντίζονται χαιρέκακα επειδή κάποιος άλλος συνάδελφός τους με τον οποίο είχαν διαφορές και συγκρούσεις -μερικές φορές αστείου χαρακτήρα όπως για παράδειγμα τις στάσεις κάποιου κατά την διάρκεια κρίσεων εκλεκτορικών σωμάτων ή θεσμικές διαφορές- είχε κάποιο ατύχημα ή πάσχει από κάποια σοβαρή-επάρατο ασθένεια. Ακόμη, όσο και αν φαίνεται απίστευτο με όρους ανθρώπινου πολιτισμού, μπορεί να συμβεί και αυτό: Κάποιοι να χαρούν επειδή κάποιος τέτοιος "εχθρός" πέθανε. Πρόκειται για το έσχατο ηθικό σκαλοπάτι ενός ατόμου και για την έσχατη κατάντια ενός ακαδημαϊκού. Θα έλεγα ότι άτομα με τέτοια βάρβαρα και απολίτιστα ένστικτα ηθικά δεν δικαιούνται να είναι ακαδημαϊκοί λειτουργοί.

Υπό αυτό το πρίσμα, έμαθα σήμερα ότι ο Θεόδωρος Κουλουμπής έχει σοβαρό ιατρικό πρόβλημα και αισθάνομαι ότι πρέπει να το σχολιάσω. Από τα βάθη της καρδιάς μου, ειλικρινά και δημόσια του εύχομαι να αναρρώσει. Όλοι γνωρίζουν ότι έχουμε σφοδρές ακαδημαϊκές διαφορές και ότι τον θεωρώ μαζί με ακόμη ένα άτομο υπεύθυνο για μεγάλη στοχαστική καταστροφή, την διολίσθηση δηλαδή των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα προς παρακμιακές κατευθύνσεις. Του το είπα από κοντά, του το είπα σε συνέδρια, το έγραψα σε βιβλία μου ή σε δοκίμια, το διατυμπανίζω όπου μιλήσω και γράφω βιβλίο που θα το αποδεικνύω. Θα είχα όμως παραιτηθεί θεωρώντας τον εαυτό μου ανάξιο να είμαι ακαδημαϊκός αν έκανα οποιαδήποτε διασύνδεση μεταξύ ανθρώπινου πόνου και επιστημονικών ή και φιλοσοφικών διαφορών. Αντίθετα, επαναλαμβάνω ότι του εύχομαι ανάρρωση και καλή υγεία. Οι επιστημονικές μας διαφορές έχουν βάθος χρόνου στο παρελθόν και επειδή τα γραπτά αμφοτέρων μας θα μείνουν θα έχει και βάθος χρόνου στο μέλλον. Μακάρι να ζήσει πάρα πολλά χρόνια για να μπορέσει να απαντήσει, όταν, όπως θα υποστηρίξω μελλοντικά, αυτός και ένα ακόμη άτομο, ευθύνονται για το γεγονός ότι ο επιστημονικός πήχης των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα κατεβαίνει ολοένα και χαμηλότερα. Όμως, όσον με αφορά, αυτές οι επιστημονικού χαρακτήρα διαφορές, καμιά απολύτως σχέση δεν έχουν με τις πολιτισμένες διαπροσωπικές σχέσεις και κυρίως με τον ανθρώπινο πόνο. Καλή ανάρρωση Θοδωρή Κουλουμπή.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

24.1.2010. Ο δημοκρατικός Δήμος του διαδικτύου

 

From: Ifestos [mailto:ifestos@unipi.gr]
Sent: Sunday, January 24, 2010 11:55 AM
To: 'Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum'
Subject: RE: ΣΚΑΪ : ΣΚΑΪ Player Radio - Ms. Dragona's interview + admin please delete them

 

Δύο σχόλια, πρώτον, σχετικά με τον σύνδεσμο του admin του παρόντος φόρουμ (ΣΚΑΪ : ΣΚΑΪ Player Radio) για την συνέντευξη της Θάλειας Δραγώνα και δεύτερον, για τον θυμό των βραδύκαυστων θυμωμένων επιστολών για διαγραφή από την λίστα αποδεκτών (όπως ασφαλώς έχουν κάθε δικαίωμα).

 

Κατά πρώτον, συνιστώ σε όλους να ακούσουν οπωσδήποτε την συνέντευξη της συναδέλφου. Ιδιαίτερα στους επικοινωνιολόγους. Αν αυτό έχει κάποια σημασία σας λέω ότι εγώ και πολλοί άλλοι που θέλουμε όταν υπογράφουμε με τον ακαδημαϊκό μας τίτλο να προσεγγίζουμε τις υποθέσεις που συζητούμε αξιολογικά ελεύθερα, αισθανόμαστε και κάποια συμπάθεια για την Θάλεια Δραγώνα. Μιλώντας πολύ σοβαρά λέω και χωρίς την παραμικρή ειρωνεία, παρατηρώ ότι έγινε ο άξονας γύρω από τον οποίο στροβιλίζεται μια δημόσια συζήτηση πολύ βαθύτερων προεκτάσεων απ’ ότι η δική της εμβέλεια (ή η εμβέλεια οποιουδήποτε από εμάς). Νομίζω ότι ο «καθηγητής της λογικής» Μίκης Θεοδωράκης στην ιδιοφυή του εξάντλησε το ζήτημα με το να εξηγήσει ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στην λανθασμένη αποτύπωση μερικών φράσεων αλλά στον προσανατολισμό, στην ουσία και στην πολιτική θεολογία που διατυμπανίζει ένα μεγάλο πλέον εθνομηδενιστικό ρεύμα. Περισσότερα για τις δικές μου θέσεις στο Κοσμοθεωρία των Εθνών  (http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm) και στο Εθνομηδενισμός, μεταμοντερνισμός, αποδομηστές (http://www.ifestosedu.gr/104Ethnomidenismos.htm). Τώρα ο σύνδεσμος της συνέντευξης της συναδέλφου Θάλειας Δραγώνα που παρέθεσε ο admin του HEC αποτελεί νομίζω μια ακόμη,  κατά την εκτίμησή της, διολίσθηση σε μια αδιέξοδη αμυντική στάση. Οι ακαδημαϊκοί πρέπει να αποφεύγουμε να παγιδευόμαστε σε τέτοιες καταστάσεις εκτός και αν αποφασίσουμε να αφήσουμε προσωρινά ή παντοτινά να εμπλακούμε στην πολιτική αρένα. Την συνέντευξη την άκουσα προχθές στο αυτοκίνητο και την θεωρώ ως παραδειγματική περίπτωση μεροληπτικής δημοσιογραφίας. Είτε τα μέσα ενημέρωσης θα είναι χώρος αντικειμενικής πληροφόρησης και πλουραλιστικών συζητήσεων στο πλαίσιο των οποίων πληρούνται πάγιοι κώδικες δεοντολογίας, είτε θα είναι εργαλείο μεταμφιεσμένης διάδοσης της εκάστοτε συμβατικής άποψης, αποικιοκρατικής, ρατσιστικής, κομμουνιστικής, αστικής, συμμαχικής, εθνικής, εθνομηδενιστικής κτλ.

Αν αυτό έχει αξία και για άλλους ή την ίδια, δηλώνω πως έστω και αν με ευνοούσε μια τέτοια συνέντευξη για λόγους επιστημονικής δεοντολογίας και διαφύλαξης της επιστημονικής μου προσωπικότητας ευσχήμως θα αποχωρούσα. Η συγκεκριμένη συνέντευξη πάντως είναι έξοχη ευκαιρία για περιπτωσιολογική ανάλυση κάθε φράσης, κάθε υπονοούμενου, κάθε στοχαστικού και λογικού άλματος και κάθε υποβολής ιδεολογικοπολιτικών θέσεων στο πλαίσιο ενός «παραδειγματικού» μονολόγου. Αυτό το φόρουμ καλό θα ήταν να την καταγράψει πλήρως αυτή την συνέντευξη, να την δημοσιεύσει εδώ, να την αποστείλει σε όλα Τμήματα Μέσων Μαζικής επικοινωνίας της Ελλάδας και του εξωτερικού και να γίνουν μελέτες που θα εξετάσουν κατά πόσο τέτοιες εκπομπές αντιστρέφουν τον πολιτικό πολιτισμό των δημόσιων και επιστημονικών συζητήσεων ή τον προάγουν.

 

Κατά δεύτερον, τα αιτήματα διαγραφής. Ασφαλώς και ο admin του παρόντος φόρουμ θα πρέπει να τους διαγράψει αμέσως. Μάλιστα, του προτείνω να αποστείλει ένα μήνυμα σε όλους με το οποίο θα ζητάει όσοι επί χρόνια τώρα γίνονται αποδέκτες των μηνυμάτων των συζητήσεων εάν δεν τα θέλουν κατεπειγόντως να ζητήσουν να διαγραφούν (σύμφωνα εξάλλου και με τον υποσέλιδο σύνδεσμο κάθε μηνύματος). Όσον με αφορά, εκπλήττει το ύφος, ο θυμός, τα υπονοούμενα, τα “sic”, η αγανάκτηση κτλ. Βραδύκαυστα και αιφνιδιαστικά δεν είναι όλα αυτά; Μάλιστα, παρατήρησα ότι κάθε φορά που συζητείται κάτι όταν δεν αρέσει σε κάποιους αποδέκτες αρχίζουν να στέλλουν μαζικά θυμωμένα μηνύματα διαγραφής. Το παρόν φόρουμ, όμως, όπως και πολλά άλλα, είναι Δήμος ελεύθερης έκφρασης του διαδικτύου (τηρουμένων πάντοτε των αναγκαίων και μη εξαιρετέων στοιχειωδών κριτηρίων πολιτικού και διαπροσωπικού πολιτισμού).

Ευρύτερα, το διαδίκτυο αποτελεί πλέον μια ανέλπιστη ευκαιρία για τους ανθρώπους να βελτιώσουν την θέση του πολίτη-εντολέα στην δημόσια σφαίρα και επιστημονική σφαίρα. Να περιορίσουν τα ελαττώματα της έμμεσης αντιπροσώπευσης που είτε θα κινείται προς δεσποτισμό της εκάστοτε ολιγαρχίας είτε θα κινείται προς ολοένα και μεγαλύτερη ενίσχυση του ρόλου του εντολέα-πολίτη. Να αντισταθμίσει εν τέλει τις «μυριάδες» επιστημονικά μεταμφιεσμένων φορέων που διακινούνται άναρχα και αστάθμητα μεταξύ πανεπιστημίων, διεθνικών συνάξεων και υπουργικών πολιτικών γραφείων. Η έμμεση αντιπροσώπευση αρχίζει να κινείται ταχύρρυθμα με φορά προς τον δεσποτισμό όταν οι δημόσιες συζητήσεις μονοπωλούνται και φυλακίζονται μέσα σε οχυρά αυτάρεσκων και έωλων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων στερημένων ανθρωπολογικής και κοινωνικοπολιτικής αναφοράς και όταν τόσο μέσα στην δημόσια σφαίρα όσο και μέσα στα οχυρά της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας –όπως πολλοί πλέον που παροικούμε την Ιερουσαλήμ των πανεπιστημιακών χώρων γνωρίζουμε– δεσπόζουν επιστημονικά μεταμφιεσμένες προπαγάνδες που συχνά χρηματοδοτούνται από κερδοσκόπους, πολυεθνικές, τράπεζες, αυτονομημένους υπαλλήλους διεθνών θεσμών και κυβερνήσεις.

Γενικότερα μιλώντας, ελιτίστικες νοοτροπίες περίκλειστων κυκλωμάτων συνδεδεμένων με διεθνικούς εξωπολιτικούς δρώντες νοιώθουν να ενοχλούνται όταν τα μέλη της κοινωνίας χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να αναπτύξουν, επιτέλους, τον δημοκρατικό τους Δήμο που τους προσφέρει η τεχνολογία. Χάνουν τις προνομιακές παρεμβάσεις στα ελεγχόμενα από τους λίγους μέσα ενημέρωσης, χάνουν την μονοκρατορία των περιοδικών ομοϊδεατών «αξιολογητών» λόγω δυνατότητας διάδοσης ελεύθερων ιδεών και επέκτασης των συζητήσεων και χάνουν τα κορδώματα που προσφέρουν οι τίτλοι των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων της Δύσης που έχουν μετατραπεί σε βιομηχανίες αποδομητικών θεωρημάτων (όλως περιέργως προορισμένων μόνο για ιθαγενείς εξαρτημένων κρατών). Χάνουν επίσης την απόλυτη ελευθερία αλμάτων συλλογισμών και την ευκολία να διαγράφεται η αναλυτική μνήμη προγενέστερων αναλύσεων και σύμπηξης ενός καταστροφικού συστήματος θεωρημάτων και ιδεολογημάτων που διαιωνίζουν μια εφήμερη μεν αλλά καταστροφική για κάποιους μεταβατική αλληλουποστηρικτική συνύπαρξη των ιδεολογικών ορφανών της ηγεμονομαχίας του 20^ου αιώνα. Φωτίζονται επιπλέον εθνικές και διεθνικές διαδρομές που μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε βάσεις-εφαλτήρια πολιτικοπαραταξιακών και διεθνικών διακινήσεων που στο πολιτικό πεδίο παρακάμπτουν πλήρως την λαϊκή κυριαρχία και στο επιστημονικό πεδίο θολώνουν τον πολιτικό στοχασμό …

 

Admin: Παρακαλώ θερμά διαγράψτε αυτές τις δεκάδες ή και εκατοντάδες που είτε κουράζονται από τις συζητήσεις μας είτε δεν αντέχουν να ακούνε διαφορετικές απόψεις. Ιδιαίτερα, διαγράψτε όσους θυμώνουν βραδύκαυστα όταν θιγούν στρατευμένα θεωρήματα και ιδεολογήματα. Έτσι θα γλιτώσουμε και από τα προσβλητικά «sic», τις θυμωμένες εκρήξεις, τις φωνές απόγνωσης και τις παρατηρήσεις επί ορθογραφικών λαθών πάνω στις οποίες εστιάζεται όποιος στερείται επιχειρημάτων. Όπως γνωρίζετε ακόμη και αν είναι και δεκάδες ή εκατοντάδες και πάλιν θα μείνουμε πολλές χιλιάδες που αντέχουμε να ακούμε επιχειρήματα, να συζητάμε πολιτισμένα και να πληρούμαι στοιχειώδεις προδιαγραφές αξιολογικής ελευθερίας. Έστω και όταν, όπως δείχνει το αρχείο του HEC, ακούονται κάθετα διαφορετικές απόψεις. Ακόμη πιο σημαντικό, γνωρίζετε κύριε admin ότι υπάρχουν πλέον πολλοί άλλοι «διαδικτυακοί δήμοι» ανάλογης και αντίστοιχης εμβέλειας με το HEC όπου κανένας πλέον δεν μπορεί να χειραγωγήσει ή να εμποδίσει την ελευθερία της έκφρασης όταν διεξάγεται πολιτισμένα και σύμφωνα με τους νόμους. Όπως υποστήριξα στην τελευταία μου μονογραφία το διαδίκτυο και η τεχνολογία είναι το μέλλον της δημοκρατίας, γιατί όχι και της άμεσης δημοκρατίας.

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

Καθηγητής Διεθνών  Σχέσεων

Πανεπιστήμιο Πειραιώς

www.ifestosedu.gr

  

Υστερόγραφο: Όλοι γνωρίζουμε ότι στις ηλεκτρονικές μας διευθύνσεις αποστέλλονται ενίοτε πάνω από εκατό μηνύματα spam ημερησίως. Πρώτον, καλά θα κάνουν οι θυμωμένοι όταν πλέον διαγραφούν και απαλλαγούν από τον δημόσιο διάλογο αυτού του φόρουμ να μεριμνήσουν να μάθουν πότε ένα μήνυμα είναι spam και παράνομο και πότε νόμιμο. Δεύτερον και συναφές, πιο πολιτισμένο θα ήταν κανείς να απευθύνει ένα προσωπικό μήνυμα στον admin να τους διαγράψει αντί να αποστέλλουν θυμωμένα μηνύματα που εμμέσως πλην σαφώς θίγουν τις πέραν των 6000 χιλιάδων μελών αυτού του φόρουμ. Τρίτον, πριν μας αφήσουν στην μοναξιά μας καλά θα κάνουν να ακούσουν την επίμαχη συνέντευξη και να μας πούνε ως λογικοί άνθρωποι που υπηρετούν διάφορες επιστήμες και ή ως πολιτικοί επιστήμονες την άποψή τους για τον μοναδικό αυτό διάλογο.   

  

Π. Ήφαιστος - www.ifestos.edu.gr - www.ifestosedu.gr , info@ifestoedu.gr

 

From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Capt. Evangelos Rigos
Sent: Saturday, January 23, 2010 4:39 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: ΣΚΑΪ : ΣΚΑΪ Player Radio - Ms. Dragona's interview

 

 

Professor  Dragona claims that she faces "fabricated noise".

 

ΣΚΑΪ : ΣΚΑΪ Player Radio

 

 

The Administrator

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

19.1.2009. Εξημερωμένα θηρία και «ανεξάρτητα θηρία»

 

Ετοιμάζω πολλά κείμενα τελευταία. Τα βιβλία που βλέπει κανείς στην πρώτη σελίδα του παρόντος δικτυακού τόπου, την τυπολογία του «αρλούμπα» και του «παράνομου», πολλά δοκίμια και άρθρα, και κυρίως το Αμερικανική Διπλωματία και Στρατηγική. Τώρα, σε ένα από τα δοκίμια αναλύω το ζήτημα της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας πιο εξειδικευμένα. Εκεί λοιπόν εξηγώ ότι εντός της οχυρού της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας αν ένας είναι θηρίο δεν υπάρχει περίπτωση να εξημερωθεί, τουλάχιστον στους τομείς εκείνους που δεν υπόκειται ελέγχους (εκτιμήσεις για τυπολογικού χαρακτήρα ζητήματα, κρίσεις άλλων συναδέλφων του, ψηφοφορίες, κτλ). Αν και σίγουρα κανείς δεν έχει συμφέρον να είναι κτήνος, εν τούτοις ενδέχεται ορισμένοι να το επιλέξουν. Είτε επειδή είναι ανίατα θηριώδεις είτε γιατί είναι ασθενείς ψυχές και αδύναμοι να αλλάξουν προγενέστερές τους συνήθειες. Αν οι φύλακες δεν είναι προσεκτικοί -και όλοι κάνουμε ανθρώπινα λάθη- και αφήσουν κάποια κερκόπορτα ανοικτή η είσοδος θηρίων είναι αναπόφευκτη, και τα προβλήματα μοιραία.

        Μεγάλη λοιπόν υπόθεση η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία και αυτός είναι ο λόγος που επιμένω!! Αν ανάλογης δομής άνθρωποι στην κοινωνική ζωή βρίσκονται στην φυλακή στο εσωτερικό του ακαδημαϊκού ασύλου βρίσκονται στο απυρόβλητο. Για παράδειγμα: Φανταστείτε ένα νέο ταλαντούχο επιστήμονα, μορφωμένο, εκπαιδευμένο, διακεκριμένο και με πολλές προοπτικές. Και κάποιον που είναι απέναντί του εκλέκτορας ή εισηγητής διορισμού του ή εξέλιξή τους. Φανταστείτε αν ο τελευταίος κρίνει με όρους ιδεολογικούς, με όρους κομματικούς, με όρους προσωπικούς εν γένει, όπως πείσματα, κολλήματα ή έχθρες κατά άλλων που εκτονώνει πάνω στον νεοεισερχόμενο ταλαντούχο επιστήμονα. Μεγάλο έγκλημα αυτό, κακούργημα θα έλεγα. Και ο δράστης βρίσκεται στο απυρόβλητο. Και άπειρα είναι τα παραδείγματα,  όπως για παράδειγμα το αντίστροφο. Ένας εκλέκτορας ή εισηγητής να ευνοήσει συνειδητά ένα τενεκέ επειδή είναι φίλος του ή ομοϊδεάτης του ή επειδή έχει πελατειακές σχέσεις με κόμματα και φίλους. Απλά, θα φορτώσει αυτόν τον τενεκέ πάνω στο κεφάλι των φοιτητών για τρις περίπου δεκαετίες. Και πάλιν, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει ένα τόσο μεγάλο έγκλημα. Μπορώ να συνεχίσω έχοντας μάλιστα στο μυαλό εκατοντάδες παραδείγματα. Ας τα αφήσω προς το παρόν και ας αμπελοφιλοσοφήσουμε. 

        Να αμπεολοφιλοσοφήσουμε ολίγον τι στην παρούσα Χαλαρή σελίδα για να διατηρήσει τον χαρακτήρα της. Να υπενθυμίζουμε λοιπόν ότι ο άνθρωπος είναι Πολιτικό ζώο ή καλύτερα Πολιτικό θηρίο. Όταν εξαφανιστεί το Πολιτικό μένει μόνο το Ζώο ή Θηρίο. Στην ακαδημαϊκή ζωή ισχύει η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία. Αυτό σημαίνει ότι οι επιστήμονες εξαιρούνται των κοινωνικών και πολιτικών ελέγχων για να διευκολυνθεί η ελευθερία της επιστημονικής κρίσης. Εάν μέσα σε αυτό το οχυρό της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας εκλείψει η επιστήμη και εισρεύσουν ιδεολογικοπαταξιακές και προσωπικές σκοπιμότητες από παρείσακτους που καταλαμβάνουν ακαδημαϊκές θέσεις λαθραία ή εκ λάθους τότε καμιά σωτηρία δεν υπάρχει. Για παράδειγμα χθες όταν μιλούσα για κάποιους που κατά λάθος εισέρχονται σε ένα πανεπιστήμιο και συνεχίζουν να έχουν νοοτροπίες φοιτητικών κομμουνιστικών κονκλαβίων (ξέρω από πρώτο χέρι όπως έγραψα χθες γιατί οι φοιτητές της δικής μου γενιάς σχεδόν όλοι περνούσαν από εκεί). Μορφικά πανομοιότυποι αντίποδές τους, βεβαίως, θήτευσαν σε εγχώρια χουντικά σχολεία της εγκάθετης "φιλελεύθερης χούντας" της επάρατης επταετίας. Τέτοιοι άνθρωποι μπορεί να είναι κατάλληλοι παλαιστές στην κομματικοπολιτική διαπάλη όπου αλλάζουν φίλους και εχθρούς όπως τα πουκάμισά τους, κοκορεύονται για να ικανοποιήσουν ναρκισσισμούς και μωροφιλοδοξίες, σέρνονται στον αναρριχητικό τους βίο, διαπλέκονται με διαμεσολαβούντα συμφέροντα κάθε πρωί λίγο μετά το πρόγευμά τους, στις κοκορομαχίες των γελοίων πάνελ εθίζονται να λένε "μη με διακόπτεις" για να διακόψουν τον άλλο πέντε φορές τα επόμενα δέκα λεπτά και αποκτούν ανοσία κατά των ανθρωπίνων αισθημάτων. Όλα είναι υπολογιστικά, ευέλικτα προσαρμοστικά, χωρίς αρχές, χωρίς κώδικες, χωρίς ηθικές αναστολές. Πιστέψτε με, είναι αλήθεια: Τους γνώρισα και γι' αυτό βρίσκομαι στον ακαδημαϊκό χώρο. Να μην τους βλέπω παρά μόνο στην τηλεόραση για χαβαλέ. Με αυτό σχετίζεται επίσης και η ασυμβίβαστη εμμονή μου στους κώδικες και στις δεοντολογίες του ακαδημαϊκού χώρου που θεωρώ ιερές και απαραβίαστες. Και αυτή είναι μια συμβουλή προς νεότερους: Είστε καταδικασμένοι σε δυστυχία εφόρου ζωής μέσα σε ακαδημαϊκή φυλακή αν στα θηρία δεν γίνεται αντί-θηρία. Ο συμβιβασμός στα στοιχειώδη και θεμελιώδη είναι θανατηφόρα στάση και βασικά αυτοχειριασμός.

    Οι λαθρεπιβάτες του ακαδημαϊκού χώρου έχουν, εκ προοιμίου, ροκανισμένη επιστημονική κρίση. Στερούνται ικανότητας να αποκτήσουν ακαδημαϊκή κουλτούρα, γεγονός που τους καθιστά θλιβερούς και αξιοθρήνητους (ακόμη πιο τραγικό είναι όταν δεν το αντιλαμβάνονται).

    Θα με ρωτήσετε: Μα μπορούν να συμβούν όλα αυτά μέσα στον ιερό ακαδημαϊκό χώρο! Μέσα στον ιερό αυτό χώρο που η πολιτεία σας προσφέρει προνομιακά για είστε πρότυπα αντικειμενικότητας, πρότυπα ηθικής και πρότυπα δεοντολογίας! Ναι μπορούν να υπάρξουν τέτοια φαινόμενα καθόσον μπορεί κανείς να θρέφει κρυπροκονγκλαβικές νοοτροπίες που δεν ξεπλένονται με τίτλους. Και πολλοί έλληνες όπως είπαμε πέρασαν από κονκλάβια χωρίς μετά να μπορέσουν να θεραπευτούν. Για να μην μιλήσουμε για το συμβαίνει στην αλλοδαπή, για παράδειγμα εκεί στην Ισπανία και στην Πορτογαλία όπου βρίσκονται κάτι αρλούμπες που περιέγραψα τις τελευταίες εβδομάδες. Τα συμπλέγματα είναι τόσα πολλά και ανίατα που μπορεί κανείς να πιστεύει ότι ακαδημαϊκή ανεξαρτησία είναι να λέει ότι θέλει. Αν μάλιστα κερδίσει τζόκερ και προσποριστεί κάποιους ακατοίκητους νέο-ιθαγενείς (πως λέμε … υποτελείς της νέο-αποικιοκρατίας) που και αυτοί είναι λαθρεπιβάτες, τότε αποκτούν θράσος χιλίων πιθκων. Παραμιλούν μέχρι να θυμώσει κάποιος πολεμιστής και αρχίσουν να πέφτουν οι σφαλιάρες (νοερά πάντοτε, γιατί είμαστε εναντίον της βίας – εμείς παύσαμε να πιστεύουμε ότι η βία είναι η … μήτρα της ιστορίας). Όταν αυτά συμβαίνουν, βεβαίως, για κανένα δεν είναι ευχάριστα. Συχνά όμως συμβαίνουν και θα συνεχίσουν να συμβαίνουν.

 

Τώρα, για τα τελευταία, παραπέμπω και πάλιν στο προσφιλές μου Κοσμοθεωρία των Εθνών (που και εγώ ξαναδιαβάζω και κοντεύω να το αγαπήσω όπως και τα παιδιά μου, σε βαθμό που … τσιμπιέμαι να βεβαιωθώ ότι δεν κοιμάμαι και ότι … εγώ το έγραψα). Μια λέξη μόνο. Σπρώχνοντας την σκέψη πέραν της καθημερινότητας και ίσως με το βλέμμα στα επερχόμενα γεγονότα όλους αυτούς τους ξεχασιάρηδες του κομμουνισμού, του φασισμού και του αστικοφιλελευθερισμού, με ολίγη αναγκαία και μη εξαιρετέα (περί αυτά αλάνθαστη) κονδύλεια βοήθεια, εξήγησα ότι όλα αυτά είναι ο μοντερνισμός. Για να το (υπερ)απλουστεύσουμε λίγο: η υλιστικοφασιστική δηλαδή φλέβα της νεοτερικότητας που έβαζε κοσμοπλαστικά εποικοδομήματα πάνω από τις κοινωνίες για να τις διαμορφώσει ανθρωπολογικά, για να διοικήσει τους ανθρώπους που (πάντοτε ελιστίστικα) θεωρούσε δουλοπάροικους, για να διαιωνίσει δεσποτισμούς μέχρι τις μέρες μας, για να εκτελέσει το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών (την αποικιοκρατία, την καταλήστευση του πλανήτη και την πολιτική του αποσταθεροποίηση) και για να εγκλωβίσει στις ύστερες του μέρες την ανθρωπότητα στην ηγεμονομαχία του 20ού αιώνα. Αφαίρεσαν τα πνευματικά από την δημόσια σφαίρα και κατάληξαν σε νοοτροπίες α λα Μαρκήσιος Ντε Σάντ και συνεχίζουν να παλεύουν για τα προνόμιά τους. Αντέστρεψαν βασικά την δύσκολη πορεία του πολιτικού πολιτισμού που άρχισε τα κλασικά χρόνια και κινούταν με φορά ανοδική μέχρι και την παρακμή του Βυζαντίου.

            Για να τα επιτύχουν όλα αυτά σήμαινε κάτι συγκεκριμένο: Αντέστρεψαν την δημοκρατία ως προϋπόθεση της πολιτικής και τα αντικατέστησαν όλα με ιδεολογικά δόγματα, δεσποτικές δομές και νοηματοδότηση των ανθρωπίνων σχέσεων με όρους ισχύος, χρησιμοθηρίας, ωφελιμοκρατίας, ατομικισμού και φιλοτομαρισμού. Τα διάφορα «ιδεώδη» ήταν απλώς η μεταμφίεση όλων αυτών. Αντί δημοκρατίας, κοινωνικής ελευθερίας και πολιτικής ελευθερίας φόρεσαν στις κοινωνίες προσχηματικά κοσμοπλαστικά και απάνθρωπα δόγματα άξονας των οποίων, τόσο ενδοκρατικά όσο και διακρατικά, ήταν η «θεά ισχύς». Συνοπτικά, πολιτικός πολιτισμός σημαίνει δημοκρατία, δημοκρατία σημαίνει πολιτική, πολιτική της δημοκρατίας (όπως θα έλεγε ο Γιώργος Κοντογιώργης) σημαίνει κοινωνική και πολιτική ελευθερία και όλα τα υπόλοιπα είναι ελιτίστικα προσχήματα για να εκπληρώνουν τις ελιτίστικες καταχρηστικές αξιώσεις ισχύος και να οδηγούν αναστρέφουν τον πολιτικό πολιτισμό προς όφελός. Αυτά όμως, όπως είπαμε, είναι λόγια για τους χρόνους που έρχονται και οι άνθρωποι δεν χρειάζονται «αναλυτές» για να ρίξουν τα ιδεολογικά σκιάχτρα. Ο κόσμος τραβάει την ανηφόρα μη θέλοντας να ακούσει για κομμουνισμούς, φιλελευθερισμούς και άλλες παρωχημένες ιδεολογίες, ίσως τα εννέα δέκατα του πλανήτη.     

 

Γιατί όμως κουράστηκα να πω όλα τα πιο πάνω; Για να υπογραμμίσω τα εξής: υπάρχουν κάποιοι κακόμοιροι, όπως τον Θανάση που ανέφερα χθες και τον Ιθαγενή του, μέσα στους οποίους ρίζωσε βαθιά η νοοτροπία του κονκλαβίου. Βαθιά μέσα τους η καταχρηστική ισχύς είναι το μόνο που ξέρουν. Όχι κατ' ανάγκη συνειδητά. Μπορεί να πάσχουν και υποσυνείδητα. Για τους πιο βλάκες εξ αυτών, αυτή η αντίληψη είναι σίγουρα στο υποσυνείδητό τους. Ομαλές σχέσεις με τους άλλους δεν μπορούν να έχουν έστω και να ξέρουν να υποκρίνονται. Τους κάνει να συμπεριφέρονται σαν εγωπαθή παιδάκια που αρπάζουν κάθε ευκαιρία να κάνουν τους εξυπνάκηδες, να θέλουν να περπατήσουν πάνω σε πασαρέλες εκτοξεύοντας ανόητες γνώμες και να υπεραπλουστεύουν και να θυμώνουν όταν τους λένε. Να βλάψουν με τον πιο σκληρό και αδίστακτο τρόπο όποιον θίγει τα συμφέροντά τους. Τα ακαδημαϊκά προνόμια που τόσο απλόχερα τους προσφέρει η κοινωνία τα χρησιμοποιούν για να μετατρέψουν το πανεπιστήμιο σε κονκλάβιο των παιδικών τους χρόνων. Να το απολαύσουν το κονκλάβιό τους και αν είναι δυνατό να το κουβαλήσουν μαζί τους στον Άδη. Απλά αδυνατούν να αποκτήσουν ακαδημαϊκή κουλτούρα και ήθος συμβατά με τις προϋποθέσεις της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Αυτοί το κονκλάβιό τους σκέφτονται ….

Αυτά και συμπαρομαρτούντα παρόμοια, καθιστούν ένα άτομο ακατάλληλο για να λειτουργήσει μέσα στον ακαδημαϊκό άσυλο με ακαδημαϊκούς κώδικες, ακαδημαϊκές ηθικές και ακαδημαϊκό ήθος. Και επειδή στην Ελλάδα δεν έχουμε τους δικτατορικούς θεσμούς που έχουν στην Εσπερία (ευτυχώς, εδώ που τα λέμε) η εισβολή θηρίων μέσα σε ένα ακαδημαϊκό χώρο είναι μεγάλη καταστροφή (και μάλιστα για πολλούς). Αντί-θηρία λοιπόν στα θηρία. Τα πανεπιστήμια δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ζωολογικός κήπος ...

    Ο Κονδύλης έγραψε: «Η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από υπάρξεις, άτομα ή ομάδες, που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και μαζί, αναγκαστικά, για τη διεύρυνση της ισχύος τους. Γι’ αυτό συναντώνται ως φίλοι ή ως εχθροί και αλλάζουν φίλους και εχθρούς ανάλογα με τις ανάγκες του αγώνα για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους». Όσο και όπως και να ισχύουν στους υπόλοιπους κοινωνικούς χώρους απαγορεύεται!!! να εκδηλώνονται τέτοιες συμπεριφορές μέσα στο οχυρό της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Όταν εκδηλώνονται καθιστούν τον ακαδημαϊκό χώρο μαρτύριο για τους θαμώνες (εκόντες άκοντες όλοι στροβιλίζονται), μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε χυδαίους παρασιτικούς τόπους, υποβαθμίζουν την επιστήμη, αδικούν τις προσδοκίες των φοιτητών, δημιουργούν συνθήκες επανόδου σε βάρβαρες συμπεριφορές λόγω απουσίας άλλων κανονιστικών ρυθμίσεων, αναπαράγουν την βαρβαρότητα λόγω απουσίας τέτοιων ρυθμίσεων και δεν αποκλείεται τελικά να βρωμούν χειρότερα από χοιροστάσιο. Όσοι μέσα απολαμβάνουν την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία, επιπλέον, έχουν χρέος να υπερασπιστούν τους ακαδημαϊκούς κώδικες με νύχια και με δόντια. Διαφορετικά είναι αξιοθρήνητοι, δειλοί και συνένοχοι. Κονκλάβια απαγορεύονται!! «Ο νοών νοείτω ..», έγραψε ο ο Ψευτοκαλλισθένης (βιβλίο 2) και «ο αναγινώσκων νοείτω» έγραψε ο Ματθαίος (κδ΄ 15). Δεν αναφέρω (και) τον Σταγειρίτη φιλόσοφο για να μην στεναχωρήσω κάποιον που ουδόλως αγαπάει όσους έχουν σχέση με την αντιπαθή λέξη «Αριστοτέλης» και όλα τα παράγωγά της, τα συνεπαγόμενά της και τις απολήξεις της. Όπως βλέπετε χαλαρά τελείωσα …  Όχι όπως χθες που θυμήθηκα τον Τσε Γκουεβάρα και τις επαναστάσεις ....

Υστερόγραφο

 Ιθαγενείς: Όταν σας δοθεί η ευκαιρία να είστε ελεύθεροι πλην συναντάται αρχηγούς των Απάτσι ή Ινστρούκτορες μην ξανά-σκλαβώνεστε. Επαναστατείτε ... Και ο Καβάφης είπε ... Όσο μπορείτε .... Εδώ ... σας κάνω την τιμή να σας το λέω. Έστω και αν μου πήρε μόνο 4 λεπτά να δακτυλογραφήσω το παρόν ... Τώρα γιατί ένας ινστρούκτουρας αν έχει την ευκαιρία να γίνει φυσιολογικός άνθρωπος την πετά και ποδοπατά; Ανίατα σύνδρομα ισχύος, όπως εξήγησα πιο πάνω.

Ακόμη ένα υστερόγραφο. Αν και χαλαρά γραμμένα είναι πολύ σοβαρά τα πιο πάνω. Όχι για εμένα γιατί φορώ πνευματικό αλεξίσφαιρο και αυτό είναι πολύ γνωστό. Αφορά την πορεία του λεγόμενου ακαδημαϊκού χώρου για τον οποίο οι κοινωνίες διαθέτουν γιγαντιαίους σπάνιους πόρους και που τελικά εκεί που στο παρελθόν ήταν εργαλεία κρατικής ισχύος τώρα συνεχίζουν να είναι εργαλεία ηγεμονικής ισχύος κάποιων ισχυρών δυνάμεων και στα λιγότερο ισχυρά κράτη στην καλύτερη περίπτωση απυρόβλητα οχυρά παρασιτισμού.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

17.1.2010. Χαλαρά + Σφικτά. Πότε κάνεις χαρακίρι;

Αυτή η σελίδα πρέπει να … διασωθεί ως είδος στοχαστικού σκοτσέζικου ντούζ μεταξύ «Χαλαρού» και «Σφικτού». Έλεγα λοιπόν σε εκλεκτό συνάδελφό μου, τον Βασίλειο, που με επιτιμούσε για κάποια επιλογή μου πριν δύο περίπου χρόνια. Mea Culpa ρε Βασίλειε. Αν είναι να σας ευχαριστήσω να κάνω …χαρακίρι ή να κατέβω στα 30 μέτρα στις καταδύσεις μου, για να μην ξανά-ανέβω να ευχαριστηθείτε όλοι. Έχω όμως μικρά παιδιά και δεν δικαιούμαι. Δεν μπορεί να παίρνεις 20 σωστές αποφάσεις και μια λάθος και να ζητάτε το κεφάλι μου στο πιάτο. Άσε που τα πράγματα μάλλον θα διορθωθούν.

            Χαρακίρι λοιπόν εγώ λέω κανείς θα πρέπει να κάνει μόνο σε τρις περιπτώσεις:

Πρώτον, όταν δεν κάνει ότι πρέπει να κάνει για την πατρίδα του.

Δεύτερον, όταν σκόπιμα βλάπτει άλλους θανάσιμα. Για παράδειγμα αν εγώ, Βασίλειε, δεν ψηφίσω ένα νεοεισερχόμενο επειδή είναι φίλος του Παναγιώτη με τον οποίο έχω διαφορές ή νομίζω ότι έχω διαφορές (κάποιου άλλου Παναγιώτη, συνονόματού μου), μου αξίζει κρεμάλα και αν έχω συνείδηση χαρακίρι.

Τρίτον, χαρακίρι επίσης πρέπει να κάνει κανείς όταν είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως με συνέπειες για άλλους. Θυμάμαι τα φοιτητικά μου χρόνια, για παράδειγμα, όταν άλλαζα «ιδεολογία» όπως άλλαζα τα πουκάμισά μου ανάλογα με τις παρέες μου (τότε οι κοπέλες ήταν πιο πολιτικοποιημένες από τα αγόρια) κινούμενος μεταξύ Μπακούνιν, Λένιν, Στάλιν και ολίγον Τρόσκι. Πριν εξέλθω από αυτόν τον αδιέξοδο λαβύρινθο –μιας και διαπαντός αξιοπρεπώς και χωρίς να σπαταλήσω άλλα πολύτιμα χρόνια αναζητώντας «άλλους δρόμους», όπως είπε και ο Κονδύλης όταν τον ρώτησαν αν συνεχίζει να είναι μαρξιστής: "είπαμε να κόψουμε το όπιο, να το κόψουμε για πάντα"– επέλεξα τον Τσε Γκουεβάρα. Μόνο ως σύμβολο αντίστασης τον Τσε, βέβαια. Για πολιτικό στοχασμό, υπάρχουν πολύ καλύτεροι πάνω στους οποίους αξίζει κανείς να κινείται.

Τώρα, το «ανεπίδεκτος μαθήσεως» χρειάζεται εξειδίκευση. Να δώσω λοιπόν ένα παράδειγμα: Για μερικές μέρες, όταν φορούσα ένα κόκκινο σταλινικό πουκάμισο κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνουμε «μαθήματα». Μας έβαζε λοιπόν ο «ινστρούκτορας» να καθίσουμε γύρω από ένα πάγκο (πως έβαζε ο αρχηγός των Απάτσι τους Ιθαγενείς γύρω από τη φωτιά, κάτι παρόμοιο). Σύντομα αναγκάστηκα να κλείνω τα αυτιά μου διακριτικά. Καλά είπαμε, ιθαγενής ήμουνα σε εκείνα τα χρόνια αλλά όχι και τελείως. Στη συνέχεια ο ινστρούκτορας για να εκπαιδεύσει και σωματικά το αποβλακωμένο ποίμνιό του μας έπαιρνε να παίξουμε μπάσκετ. Έφυγα στην μέση του παιχνιδιού γιατί ο Ινσκτρούκτορας … δεν δεχόταν να τον νικούμε στις βολές. Έτσι αν θέλετε έγινε η … επανάσταση και πέρασα στον Τσε Γκουεβάρα.

Ας πούμε ότι συναντούσα τον Θανάση –έτσι λεγόταν ο Ινστράκτορας– μετά από είκοσι χρόνια. Και ας πούμε ότι συμπεριφερόταν πεισματάρικα, παιδιάστικα, ατίθασα και θρασύτατα, όπως λόγου χάρη έκανε εκεί γύρω από την φωτιά πριν μερικές δεκαετίες. Αν λοιπόν ο Θανάσης είχε τις ίδιες νοοτροπίες αρχηγού των Απάτσι (μεταφρασμένες με ιδιοτροπίες, γεροντικά πείσματα, κακίες και κουτοπονηριές) και ο άλλος γινόταν υποτακτικό του σκυλάκι τότε η ιδέα για χαρακίρι πάει και στους δύο. Χέρι χέρι, αφού παίξουν ένα μπάσκετ, να τραβήξουν τα χάρτινα σπαθιά τους και να αυτοκτονήσουν νοερά.

Είπαμε, κανείς δικαιούται να είναι ιθαγενής στα παιδιάστικα του χρόνια. Όχι όταν μεγαλώσει. Μετά είναι βάρος της γης, βάρος της ψυχής του και βάρος των άλλων. Άσε που μπορεί κανείς να τους δώσει και καμιά σφαλιάρα για να ξυπνήσουν χρονικά (νοερή η σφαλιάρα μιας και είμαι εναντίον της βίας παρά μόνο όταν υπερασπίζομαι τα πάτρια εδάφη, μόνο αγριοφωνάρες βάζω αν χρειαστεί ... ).

 

Υστερόγραφο: Στην φωτό είναι ο δράστης-συγγραφέας και ιδιοκτήτης της παρούσης σελίδας όταν πλέον, όπως προανέφερα, ... έκανε επανάσταση. Ακολούθησαν πολλές επαναστάσεις προς την σωστή κατεύθυνση. Το πρόβλημα είναι εάν έχοντας εξαντλήσει τις ανόητες επαναστάσεις αντί να αρχίσεις επαναστάσεις κινούμενος με φορά τον σωστό προσανατολισμό αρχίζεις να αυτοκτονείς όπως περίπου κάποιοι τρελοί που πιάνουν τον λαιμό τους, τον σφίγγουν και πνίγονται. Για να έλθω στο κλίμα της σελίδας, αν κανείς θέλει να κάνει χαρακίρι μέχρι το τέλος του βίου του γιατί να μην πάει σε καμιά ερημιά και να μπει, ο δυστυχής, μέσα σε ... ακαδημαϊκό οχυρό για να εκτελέσει τον αυτοχειριασμό προκαλώντας αισθητικά προβλήματα (συνάμα και λύπηση). Και τι του φταίνε επίσης οι πρώην Ιθαγενείς των κονκλαβίων για να τους συμπαρασύρει στον κατήφορο, στον αυτισμό και στο μαύρο σκοτάδι ...

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Παραθέτω μήνυμά μου στο φόρουμ συζητήσεων ακαδημαϊκων

From: Ifestos [mailto:ifestos@unipi.gr]
Sent: Sunday, January 17, 2010 9:10 AM
To: 'Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum'
Subject: RE: The Greek language – Η ελληνική γλώσσα. Και μερικές ακόμη σκέψεις περί εθνομηδενισμού

17.1.2010. The Greek language – Η ελληνική γλώσσα. Και μερικές ακόμη σκέψεις περί εθνομηδενισμού 

Επιτρέψτε μου μια μικρή παρέμβαση όσον αφορά την χρήση της ελληνικής γλώσσας από τους έλληνες της διασποράς στο παρόν φόρουμ. Πρόκειται μάλλον για παρανόηση. Εξ όσων γνωρίζω το παρόν φόρουμ απευθύνεται σε έλληνες ακαδημαϊκούς όλου του πλανήτη. "Πολλοί Έλληνες της διασποράς, παρά το γεγονός ότι κατέχουν την ελληνική γλώσσα,  εξαιτίας της επί δεκαετίες παραμονή τους στο εξωτερικό, είναι φυσικό να μην εκφράζονται άνετα ή έστω με την ίδια ευχέρεια εκείνων που χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα καθημερινά. Επιπλέον, γνωρίζω εκ πείρας ότι για πολλές κοινότητες στο εξωτερικό ισχύει το γεγονός πως η ελληνική πολιτεία δεν κάνει το μέγιστο δυνατό για την γλωσσική και εθνική επιβίωση των ελλήνων που έτυχε να ξενιτευτούν. Σίγουρα, η ελληνική γλώσσα, όπως και για κάθε έθνος, αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα της ιστορικοπολιτικής του συγκρότησης. Εξ αντικειμένου, ο πλούτος μιας γλώσσας είναι πνευματικός πλούτος των μελών ενός έθνους και το αντίστροφο. Παραμένει το γεγονός, όμως, ότι οι νεοέλληνες πάσχουμε. Πρώτον, σ’ αντίθεση με το παρελθόν –ακόμη και στις χειρότερες στιγμές του έθνους– σήμερα ελάχιστοι νεοέλληνες είναι ελληνομαθείς. Δεύτερον, οι παλινωδίες όσον αφορά την διδασκαλία της Αρχαίας ελληνικής, της πλουσιότερης ίσως γλώσσας (εφάμιλλη είναι η κινεζική και ίσως η γερμανική) ροκάνισαν τα θεμέλια της γλωσσομάθειας των νεοελλήνων όπου και αν βρίσκονται. Τρίτον, εκτιμώ, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλές αντιρρήσεις για αυτή την εκτίμηση, ότι οι έλληνες της διασποράς είναι συχνά πολύ πιο ευαίσθητοι για το έθνος, την επιβίωσή του και τα συμφέροντα του νεοελληνικού έθνους και των απανταχού ελλήνων. Απόδειξη γι’ αυτό, πάντως, θα μπορούσε να είναι το γεγονός ότι ο εθνομηδενισμός αυτή την στιγμή εκκολάπτεται μέσα στα σπάργανα του νεοελληνικού και κυπριακού κράτους και όχι στην διασπορά. Ή μήπως κάνω λάθος; Τέλος, δράττομαι της ευκαιρίας για να διατυπώσω μερικές θέσεις που νομίζω ότι πραγματολογικά επαληθεύονται πλήρως. Κυρίως ότι, η κυριότερη «αποστολή» του νεοελληνικού κράτους καταμαρτυρούμενα ήταν και συνεχίζει να είναι ο εκμηδενισμός των ελλήνων:

Πρώτον, μετά την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους βλέπουμε μια διαρκή συρρίκνωση του μακραίωνου ελληνικού έθνους από ιστορικούς χώρους στους οποίους η παρουσία του δεν συνυφαινόταν, κατ’ ανάγκη, με τις κυριαρχικές οριοθετήσεις. Κυριαρχικές οριοθετήσεις οι ο οποίες, μετά την Βυζαντινή Οικουμένη, αποτέλεσαν ανεπίστροφα, δυστυχώς, διοικητική προσέγγιση ενός, κυριολεκτικά, «μαντρώματος» και ρατσιστικής ομοιογενοποίησης των ανθρώπων. Πρώτοι διδάξαντες ήταν τα ηγεμονικά κράτη της Ευρώπης και το Αμερικανικό κράτος ήδη από τα πρώτα χρόνια μετά την Αμερικανική Επανάσταση.

Δεύτερον, κανείς δεν έχει παρά να διαβάσει καλύτερα τα διαμειφθέντα την δεκαετία του 1910 και 1920 για να κατανοήσει πλήρως ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα τότε όπως και σήμερα έγκειται στο γεγονός πως οι κυβερνώντες στο μονίμως παραπαίων νεοελληνικό κράτος έβλεπαν τον κόσμο όχι με όρους έθνους αλλά με όρους εξουσίας-υπηκόων, αντίστοιχα και ανάλογα με τα μοντερνιστικά κράτη της δυτικής Ευρώπης με τα οποία μονίμως διατηρεί ασύμμετρες σχέσεις. Η ειδοποιός διαφορά όμως είναι γιγαντιαία: Στα δυτικοευρωπαϊκά κράτη από τον 16ο-19ο αιώνα η αγωνία δεν ήταν το πώς θα συγκροτήσουν πολιτικά προϋπάρχοντα έθνη αλλά το πώς θα διοικήσουν ηγεμονικά τις κοινότητες εξαθλιωμένων δουλοπαροίκων οι οποίοι στην μετά-Μεσσαιωνική εποχή δημιουργούσαν διαφοροποιημένα κοινωνικά περιβάλλοντα. Έτσι, η αναγκαία και μη εξαιρετέα ανθρωπολογική συνοχή νοήθηκε ρατσιστικά, επιβλήθηκε γενοκτονικά και συγκρατήθηκε στο πλαίσιο μιας σχέσης εξουσίας-υπηκόων. Όπως και με πολλά άλλα έθνη που υπέστησαν την λαίλαπα του ηγεμονισμού και της αποικιοκρατίας, όμως, το ανθρωπολογικό περιβάλλον των ελλήνων ήταν διαφορετικό. Διέθεταν μακραίωνη πνευματική και πολιτική διαμόρφωση και μεγάλα κτίσματα πολιτικού πολιτισμού, δηλαδή, διέθεταν συγκροτημένο έθνος. Αναμφίβολα, ανθρωπολογικά μιλώντας ήταν διάσπαρτο και το στοίχημα σωστά νοούμενο ήταν να συνεχίσουν τον βίο τους στους ιστορικούς τους χώρους και όχι να μαντρωθούν κυριαρχικά στα πρότυπα του δυτικοευρωπαϊκού ηγεμονικού κράτους. Κάτι τέτοιο, όμως, υπερέβαινε τις δυνατότητες του νεοσυστανθέντος εξαρτημένου νεοελληνικού κράτους. Αυτό μπορούμε να το πούμε και διαφορετικά: Οι έλληνες και τα άλλα έθνη τα οποία με τόση ακρίβεια περιέγραφαν διάνοιες μεγάλης εμβέλειας όπως ο Ρήγας Φεραίος και ο Καβάφης, μπορούσαν σχεδόν αυτόματα να δημιουργήσουν δημοκρατίες και ειρηνικές σχέσεις αν, όπως το έθεσε ο Ρήγας, εξέλειπε ο τύραννος. Είχαμε όμως διαφορετικές εξελίξεις: Τελικά μετά από μεγάλες ανθρωπολογικές καταστροφές μιμούμενοι τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα δημιουργήθηκαν δύο μοντερνιστικά κράτη. Δεν αντιλέγω ότι υπό τις ιστορικές συνθήκες της τότε εποχής ενδεχομένως μια τέτοια καταστροφή να ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό αναπόφευκτη.

Τρίτον, για λόγους σχετικούς με τα ακαδημαϊκά μου καθήκοντα, διαβάζοντας βιβλίο νεοεισερχόμενου συναδέλφου που μόλις κυκλοφόρησε, ο οποίος, υπό το πρίσμα της Θουκυδίδειας επιστημονικής παράδοσης διεθνών σχέσεων συνέγραψε πρωτοπόρα μελέτη για το 1922 (Διονύσιος Τσιριγώτης, Η ελληνική στρατηγική στη Μικρά Ασία, 1919-1922. Σύγχρονη ελληνική ιστορία και εξωτερική πολιτική, βιβλίο στον πρόλογο του οποίου ο Καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης έγραψε εξίσου σημαντικές παρατηρήσεις), κανείς βλέπει ξεκάθαρα την αντιπάθεια πολλών εξουσιαστικών τρωκτικών του νεοελληνικού κράτους για τους τότε εκτός συνόρων έλληνες. Διαβάζοντας αυτή την έξοχη και επιστημονικά θεμελιωμένη ανάλυση, κανείς βλέπει ξεκάθαρα πως οι τότε νοοτροπίες δεν διαφέρουν από την εξόφθαλμη σημερινή ολοκληρωτική εγκατάλειψη ενός από τα πιο ανθηρά κομμάτια του ελληνικούς έθνους στην Κύπρο αλλά και την αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουν πολλοί σήμερα τον εκφυλισμό των εξωτερικών συνόρων της σημερινής ελληνικής κυριαρχίας, καθώς επίσης και την παντελή αδιαφορία για τις ραγδαίες αλλαγές στις περιφερειακές κατανομές ισχύος και συμφερόντων οι οποίες κτίζουν μοντερνιστικούς εθνικισμούς απίστευτα αναχρονιστικούς. Κανείς βλέπει ακόμη ότι σήμερα δεν μιλάμε πλέον για κάποια συμμετρική σχέση μεταξύ των ευρύτερα εθνικά και οικουμενικά σκεπτόμενων και των μοντερνιστών νεοελλήνων αλλά για μια πλήρη πλέον πνευματική, πολιτική και γλωσσική καθίζηση. Στις μέρες μας αναρίθμητοι πλέον νεοέλληνες διανοούμενοι επιχειρούν να ενοχοποιήσουν τα πνευματικά και πολιτικά μας ερείσματα κάνοντας τεράστια εξομοιωτικά άλματα που εξισώνουν αυτά τα ερείσματα με εθνικιστικές μοντερνιστικές αντιλήψεις άσχετες με τον μακραίωνα πολιτισμό μας. Τα ελληνικά πανεπιστήμια και οι κρατικοί θεσμοί κυριολεκτικά γέμισαν με ιεραποστόλους οι οποίοι μέσα σε διεθνικές συσπειρώσεις προωθούν ιδεολογικά προσανατολισμένες εθνομηδενιστικές αποδομήσεις των ελλαδιτών και κυπρίων. Όλως περιέργως, οι ίδιοι ή περίπου οι ίδιοι είναι εξαιρετικά επιεικείς με τον σκοπιανό και αλβανικό αναθεωρητικό εθνικισμό. Όλως περιέργως επίσης οι ίδιες υπηρεσίες και αλλόκοτοι δρώντες όπως ο κερδοσκόπος Σόρος την ίδια στιγμή που προωθούν τον εθνομηδενισμό στην ημέτερη πλευρά προωθούν τον κρατικό αναθεωρητικό εθνικισμό στα Σκόπια και άλλα κράτη της περιοχής μας. Στην Κύπρο, εξάλλου, οι ίδιοι ή περίπου οι ίδιοι εδώ και μια περίπου δεκαετία ανέλαβαν εργολαβικά την αντίκρουση της ειρηνικής επίλυσης του κυπριακού υπό το πρίσμα της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας ευνοώντας ένα ακριβώς ρατσιστικό «κρατικό έθνος κυπρίων» που ασφαλώς θα είναι δημοκρατικά ισοπεδωμένο και ιμπεριαλιστικά κατεχόμενο. Συναφής είναι επίσης ο ιλαροτραγικός και ντροπιαστικός «δημόσιος διάλογος» των τελευταίων εβδομάδων για την απόδοση Ιθαγένειας. Αποκλίνοντας από πιο σώφρονες και ψύχραιμες προσεγγίσεις άλλων ευρωπαϊκών κρατών επιχειρείται μια επιπόλαιη, εσπευσμένη και  ιδεολογικοπολιτικά εμπνευσμένη –και μάλιστα εθνομηδενιστικά προσανατολισμένη– νομιμοποίηση όχι μόνο της λαθρομετανάστευσης αλλά και με τον τρόπο αυτό ενθάρρυνση της λαθρομετανάστευσης. Η ύβρις και επωδός ήταν και αναμενόμενη: Όποιος με ψυχραιμία και σύνεση παρατηρήσει ότι χρειάζεται περισσότερη σκέψη για την πολιτική που πρέπει να υιοθετηθεί κατατάσσεται συνοπτικά σε εκείνη την βδελυρή μεταφυσική έννοια των «ακροδεξιών». Μια δηλαδή πρόστυχη και κατάπτυστη υβριστική κατασκευή που ετοιμοπόλεμα υπηρετεί ένα πλέον μεγάλο πλήθος πνευματικών και πολιτικών θαμώνων του διεθνικά, εξωπολιτικά και εξωελληνικά (για να θυμηθούμε την γνωστή φράση του Ανδρέα Παπανδρέου) στημένου εθνομηδενιστικού περίγυρου. Ακροδεξιός όποιος έχει αντιρρήσεις για την καταστρατήγηση της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας στην Κύπρο, ακροδεξιός όποιος αντισταθεί στον τουρκικό επεκτατισμό, ακροδεξιός όποιος αντισταθεί στον αλυτρωτισμό «κρατικών εθνών» των Βαλκανίων, ακροδεξιός όποιος αντικρούσει την λαθρομετανάστευση, ακροδεξιός όποιος αντικρούσει τον αποδομητικό εθνομηδενισμό, ακροδεξιός ο Σαμαράς, ακροδεξιός ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Βάσος Λυσσαρίδης, ακροδεξιοί όσοι δεν είναι εθνομηδενιστές, ακροδεξιοί όσοι αγαπούν τον πολιτισμό τους και την πατρίδα τους, ακροδεξιοί όσοι προσκολλώνται στις παραδόσεις τους, ακροδεξιοί όσοι θέλουν μια Ευρώπη των Πατρίδων, ακροδεξιοί όσοι δεν θέλουν να διαμελιστεί το Αιγαίο ή να οδηγηθεί η Θράκη προς απόσχιση, ακροδεξιοί όσοι αμφισβητούν αλβανικές θέσεις ότι τα σύνορά τους πρέπει να είναι μέχρι την Πρέβεζα, ακροδεξιοί και υπερβολικοί όσοι δεν συμφωνούν πως υπάρχει «Αιγαιακό μακεδονικό έθνος», ακροδεξιοί όσοι θέλουν άμεση δημοκρατία, ακροδεξιοί όσοι είχαν αντίρρηση στις άνομες και καταχρηστικές μεταψυχροπολεμικές επεμβάσεις της «διεθνούς κοινότητας», και τα λοιπά (βδελυρά και ντροπιαστικά που θίγουν τον κοινό νου και κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού).    

            Σταματώ λοιπόν εδώ τονίζοντας ότι κατανοώ πλήρως τις ανησυχίες των συναδέλφων για την ελληνική γλώσσα αλλά δυστυχώς το πρόβλημα των νεοελλήνων είναι πολύ βαθύτερο: Είναι ταυτόχρονα πνευματικό και πολιτικό. Σύντομα θα είναι και ανθρωπολογικό, οπότε η πολλαπλή διχοτόμησή του θα είναι αναπόδραστη. Ιδεολογικά, υποσυνείδητα ή ενδόμυχα πολλοί ίσως αυτό θέλουν, διαφορετικά δεν είναι κατανοητό γιατί το υποστηρίζουν με τόσο φανατισμό όσον αφορά την Κύπρο ή γιατί επιδεικνύουν τόσο μεγάλο έλλειμμα ευαισθησίας για τις αναθεωρητικές αξιώσεις κατά της Ελλάδας.

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

15.1.2010. Η μεγάλη Αλβανία μέχρι την Πρέβεζα και οι διεθνικοί σόροι, σοράκια και κοράκια

 

Σημ. Π. Ήφ. Οι λόγοι για τους οποίους παραθέτω την είδηση πιο κάτω για την νέα Αλβανική εγκυκλοπαίδεια σφίγγοντας έτσι μια κατά τα άλλα συνήθως Χαλαρή σελίδα, είναι πολλοί. Δεν είναι ότι προσωπικά εκπλήσσομαι. Τόσο στην τελευταία μου μονογραφία όσο και σε πολλά άλλα κείμενά μου εξήγησα νομίζω επαρκώς ότι πλην ελάχιστων εξαιρέσεων ο μοντερνιστικός πολιτικός στοχασμός ήταν στρατευμένος και συχνά επιστρατευμένος στους ηγεμονισμούς, στους φασισμούς, στην αποικιοκρατία, στους εκπολιτισμούς, στο πολύχρωμο ιδεολογικό φαινόμενο και στην ύστερη εποχή στην εκπλήρωση των σκοπών στο πλαίσιο της στρατηγικής μαλακής ισχύος των εκάστοτε ηγεμονικών δυνάμεων. Προσφάτως δε, σόροι, σοράκια και κοράκια (τον επιστημονικό ορισμό τον έδωσα σε άλλη σελίδα) συσπειρώνονται διεθνικά χωρίς καλά καλά κανείς να γνωρίζει τι εκρηκτικό μίγμα ανθρώπων και σκοπών εξυπηρετείται. Μερικοί λόγοι, λοιπόν, για τους οποίους παραθέτω την αλβανική είδηση είναι οι εξής.

      Πρώτον, δένει με την αλληλογραφία με την ΠΟΣΔΕΠ και τον διάλογο Θεοδωράκη - Δραγώνα που παρέθεσα τις προηγούμενες μέρες.

    Δεύτερον, γιατί υποδηλώνει ότι ο ημέτερος εθνομηδενισμός τελικά φαίνεται πως αν και συγκροτημένος ως δήθεν πολυσήμαντη διεθνική-πολυεθνική προσπάθεια αφορά ή καλύτερα στοχεύει μόνο την Ελλάδα. Η Τουρκία όπως γνωρίζουμε περίπου εκδίωξε τους σόρους, σοράκια και κοράκια που τα περασμένα χρόνια προσπάθησαν να αλλάξουν τον προπαγανδιστικό ρόλο της ιστορικής αφήγησης, ενώ σε χώρες όπως η Αλβανία ή τα Σκόπια όπου τα "φιλάνθρωπα ιδρύματα Σόρος" οργιάζουν κατέχοντας ακόμη και "πανεπιστήμια" και δίνοντας υποτροφίες για κατευθυνόμενες σπουδές ή διδακτορικά, όλως περιέργως η "σοροποίηση της ιστορίας" ενέχει εθνικιστικό χαρακτήρα υποβοηθώντας τον αναθεωρητισμό και την αστάθεια. Για όποιον βέβαια γνωρίζει τι εστί Σόρος δεν έχει καμιά απορία για τους λόγους. Κάποιοι άλλοι που φοβισμένοι στην καρεκλίτσα τους σε αρλουμπολογικά ιδρύματα της Εσπερίας είναι που γράφουν, ακόμη και σε κείμενα που αξιώνουν να είναι δήθεν επιστημονικά, ότι ο Σόρος είναι ... φιλάνθρωπος.

    Τρίτον, τι συμβαίνει στην Ελλάδα; Προσωπικά έχω από καιρό αποφασίσει να μην κόψω τις φλέβες μου αν συρρικνωθεί ή και διασπαστεί εάν οι ίδιοι οι έλληνες το θελήσουν. Ούτε το πρώτο κράτος που διαλύθηκε θα είναι ούτε το τελευταίο. Στην Κύπρο για παράδειγμα αυτή την στιγμή αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν υπό τις ευλογίες της "μητρός πατρίδος", ξανά κάτω από την πνευματική μπότα σορακιών και κορακιών και με χειροκροτήματα πρακτόρων των συγκυριακών ηγεμόνων. Όταν χρειαστεί δείχνουμε και αυτοθυσία αλλά όταν κανείς αποφασίσει να αυτοκτονήσει δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Αν πρόκειται για ένα μεμονωμένο άτομο βρίσκεις κανένα ψυχίατρο να του φορέσει ζουρλομανδύα για να συνεχίσει τον επίγειο βίο και αν είναι κοινωνία ολόκληρη που έφθινε και παράκμασε απλά ρεαλιστικά σηκώνεις τα χέρια.

    Όσον αφορά το τελευταίο σημείο από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις! Να αναφέρω μήπως την όποια προχειρότερα με την οποία μέσα από ιδεολογήματα περί πολυπολιτισμικότητας βιαστικά νομιμοποιείται η λαθρομετανάστευση και όποιος επισημάνει τον ανορθολογικό χαρακτήρα αυτών των αποφάσεων εξυβρίζεται ως "ακροδεξιός" (την ύβρη αυτή τις τελευταίες μέρες την έχω ακούσει επανειλημμένα και αποτελεί περίπου εθνικό χαρακίρι). Να αναφέρω την δημιουργία μέσα από αυτό μειονοτήτων που στην εκρηκτική "Βαλκανική γειτονιά μας" μελλοντικά θα μετρήσει όσο τίποτα άλλο. Να αναφέρω ότι ο μακεδονικός αλυτρωτισμός όχι μόνο πλέον αποκτά μόνιμο χαρακτήρα για λόγους εγγενείς με την κομμουνιστικοδυτικόστροφη μοντερνιστική αντίληψη του "κρατικού έθνους" στα Σκόπια; Να αναφέρω πως εκ του γεγονότος ότι οίκοι επικρατούν νομικίστικες ή εθνομηδενιστικές απόψεις της διεθνούς πολιτικής το κρατίδιο των Σκοπίων εξελίσσεται σε θηριάκι στα χέρια των ανελέητων ηγεμονικών διενέξεων (είναι πλέον αμερικανική βάση όχι κράτος). Να αναφέρω πως σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ΕΕ ως πολιτικός οργανισμός μάλλον θα φθίνει και θα εκμηδενιστεί όπως πάει -άκριτη και ασπούδαστη ένταξη της Τουρκίας προωθούμενη βάση σχεδίου από το Λονδίνο ήδη από το 1987- καμιά στρατηγική σημασία δεν θα έχει η ένταξη στην ΕΕ των Βαλκανικών κρατών και της Τουρκίας, Να αναφέρω ότι η Ελλάδα παρά το ότι είναι ο σημαντικότερος στρατηγικός δρών των Βαλκανίων είναι εδώ και δύο δεκαετίες στρατηγικά εκμηδενισμένος δημιουργώντας ένα μεγάλο στρατηγικό κενό στην περιφέρειά μας. Να αναφέρω το γεγονός ότι στις "patron-client relations". Να αναφέρω την κατάληψη πλέον των πανεπιστημίων από εθνομηδενιστικές παραδοχές τις οποίες οι φορείς τους επιβάλλουν με ιεραποστολικό ζήλο που αυτοονομάζουν επιστήμη. Να αναφέρω μήπως το γεγονός ότι σε όλο το πολιτικοπαταξιακό φάσμα είτε επικρατεί απόλυτη πνευματική σύγχυση αν όχι μια τρομοκρατική περιρρέουσα ατμόσφαιρα. και τα λοιπά.

      

«Βλέπουν» Μεγάλη Αλβανία μέχρι την... Πρέβεζα

http://www.nenanews.eu/politics/371-megali-alvania.html

Τετάρτη, 13 Ιανουάριος 2010 17:26 ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Αλβανικά εθνικά εδάφη» τα Ιωάννινα, η Ηγουμενίτσα, η Άρτα και η Πρέβεζα … «Αλβανοί» ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Πύρρος Δήμας. Αυτά και άλλα πολλά … «ανέκδοτα» περιλαμβάνει η νέα έκδοση του Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, που κυκλοφόρησε πρόσφατα η Ακαδημία Επιστημών των Τιράνων, με κρατική χρηματοδότηση.
Πρόκειται για τη «βελτιωμένη» επανέκδοση του  Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, που είχε κυκλοφορήσει το 1985 επι καθεστώτος του Ενβέρ Χότζα.

Στη νέα έκδοση, αφαιρέθηκαν τα «φιλοχοτζικά» λήμματα τα οποία αντικαταστάθηκαν με αναφορές που τονώνουν το αλβανικό εθνικό μεγαλείο, όπως η «απελευθέρωση» του Κοσσυφοπεδίου κλπ .
Στην  εισαγωγή υπογραμμίζεται πως το συγκεκριμένο λεξικό είναι «εθνικού χαρακτήρα» και  το περιεχόμενό του «αφορά το αλβανικό έθνος και την πατρίδα του».

«ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΘΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ» Η Β.Δ ΕΛΛΑΔΑ
Για την  Αλβανική Ακαδημία Επιστημών, τη πνευματική και επιστημονική «ελίτ» της χώρας  ουσιαστικά, η περιοχή της Ηπείρου, θεωρείται «αλβανικό εθνικό έδαφος», το οποίο κατέλαβε στρατιωτικά η Ελλάδα το 1912 – 1913.
«Τα Ιωάννινα μαζί με ένα  μεγάλο κομμάτι της  Τσαμουριάς και άλλα αλβανικά εδάφη εδόθησαν στην Ελλάδα από τις  Μεγάλες Δυνάμεις η οποία τα κατέλαβε στρατιωτικά» γράφει συγκεκριμένα το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, που «βλέπει» Τσάμηδες σε Θεσπρωτία και Πρέβεζα. «Η Τσαμουριά είναι μεγάλη γεωγραφική και εθνολογική περιοχή στο νοτιότερο τμήμα των εδαφών που κατοικούνται από Αλβανούς» αναφέρει συγκεκριμένα, κάνοντας λόγο για «γενοκτονία» που υπέστησαν οι Τσάμηδες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τις ελληνικές αρχές, που τους εκδίωξαν από την περιοχή. 

«ΑΛΒΑΝΙΔΑ» ΚΑΙ Η ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ
Για την αλβανική «πνευματική» ελίτ,  η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ολυμπιάδα, ήταν … Αλβανίδα, αφού τα αρχαία ηπειρωτικά φύλα (Θεσπρωτοί, Χάονες, Μολοσσοί κ.α) χαρακτηρίζονται ιλλυρικής και όχι ελληνικής προέλευσης, όπως είναι γενικά αποδεκτό.
Ακόμη και  ο Σουλιώτης Μάρκος Μπότσαρης, κορυφαία μορφή της ελληνικής επανάστασης  του 1821, παρουσιάζεται ως … «Marko Boçari». Αλβανός μισθοφόρος, που απλά … πολέμησε στο  πλευρό των Ελλήνων εξεγερμένων κατά των Τούρκων.
Ως «αλβανική» προσωπικότητα, υπάρχει καταχωρημένος  και ο Χρυσός Ολυμπιονίκης Πύρρος Δήμας, χωρίς καμία απολύτως αναφορά  στην ελληνική καταγωγή του.

«ΕΠΟΙΚΟΙ» ΟΙ ΒΟΡΕΙΟΗΠEΙΡΩΤΕΣ
Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου, στο νότιο τμήμα της χώρας, θεωρούνται «έποικοι» στην περιοχή, από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, αφού σύμφωνα με τους συντάκτες του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού  «βρέθηκαν εκεί για να … εργαστούν στα τσιφλίκια των μπέηδων».

«Ουσιαστικά δεν υπάρχει καμία αναφορά για τα πολιτιστικά, δημογραφικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας, καθώς και της συμβολής της στην αλβανική κοινωνία» λέει στο nenanews.eu ο κ.Κώστας Μπάρκας, πρώην βουλευτής της «Ομόνοιας» και πρόεδρος του ομογενειακού συλλόγου «Προωθώντας την ταυτότητα μας». 

ΜΕ  ΟΡΑΜΑ ΤΗ «ΜΕΓΑΛΗ  ΑΛΒΑΝΙΑ»
Η Αλβανική Ακαδημία Επιστημών, θεωρείται το πιο  σημαντικό επιστημονικό ίδρυμα της  Αλβανίας. Οι δράσεις της κινούνται με μοναδικό στόχο την προώθηση επίλυσης του «αλβανικού εθνικού ζητήματος», με ένωση όλων των Αλβανών στα Βαλκάνια.

Εκτός από  το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό, σημαντικότερο  έργο της Ακαδημίας θεωρείται  η έκδοση του βιβλίου : «Πλατφόρμα για την επίλυση του Αλβανικού Ζητήματος» το 2000 σε αλβανικά και αγγλικά.
«Το έργο χαρακτηρίζεται από έντονο  αλυτρωτισμό,  αφού υποστηρίζεται με φανατισμό η «ένωση όλων των Αλβανών σε ένα εθνικό κράτος». Συγκεκριμένα γίνεται λόγος για «το σύνολο του Κοσσυφοπεδίου, τα δυτικά Σκόπια με την πρωτεύουσα της χώρας», ενώ τα όρια του «ιστορικά εθνικού αλβανικού χώρου» απλώνονται πολύ πέρα από τις κατοικούμενες από Αλβανούς περιοχές της πρώην Γιουγκοσλαβίας, για να περιλάβουν την «μείζονα Τσαμουριά» μέχρι την Πρέβεζα, την Καστοριά και τη Φλώρινα» λέει στο nenanews.eu ο κ.Φάνης  Μαλκίδης, διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. 

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΔΥΟ  ΣΤΑΘΜΑ
Πρόσφατα  στα γειτονικά Σκόπια, απειλήθηκε νέα εμφύλια σύρραξη ανάμεσα  σε Σλάβους και Αλβανούς της χώρας, λόγω της Εγκυκλοπαίδειας που  εξέδωσε η εκεί Ακαδημία Επιστημών και Τεχνών, με «αμφιλεγόμενες» αναφορές στην αλβανική μειονότητα, που είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξουν σοβαρές αντιδράσεις.
Τελικά  η σκοπιανή Ακαδημία, αποφάσισε να προχωρήσει στην αναθεώρηση όλων των επίμαχων αναφορών, που από τους Αλβανούς, τόσο στα Σκόπα, όσο στη Πρίστινα και στα Τίρανα, θεωρήθηκαν ως «υποτιμητικές» για τους ίδιους.
«Είναι  ειρωνικό από τη μία  οι Αλβανοί να ζητούν από τους Σκοπιανούς να αφαιρεθούν από  την Εγκυκλοπαίδεια τους τα όσα οι ίδιοι θεωρούν προσβλητικά για το έθνος τους και την Αλβανία και την ίδια στιγμή μέσω της δικής τους Ακαδημίας, να προχωρούν στην έκδοση ενός επίσημου Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, με αναφορές που προσβάλλουν την Ελλάδα και την ελληνική μειονότητα και σίγουρα δε συνάδουν με το καλό πνεύμα συνεργασίας και φιλίας ανάμεσα στις δύο χώρες» επεσήμανε από την πλευρά του στο nenanews.eu ο κ.Βασίλης Μπολάνος πρόεδρος της «Ομόνοιας» του κόμματος της ελληνικής εθνικής μειονότητας στην Αλβανία.
Αξίζει  να σημειωθεί πως αν οι δύο πρώτοι τόμοι του επίμαχου Αλβανικού Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού, τυπώθηκαν το 2008 στα Τίρανα, κυκλοφόρησαν μόλις πρόσφατα στα αλβανικά βιβλιοπωλεία. Οι υπόλοιποι τόμοι, αναμένεται να εκδοθούν, μέχρι το τέλος του 2010.

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

13.1.2010. Ενδιαφέρουσα επιστολή Μίκη Θεοδωράκη στην Θάλεια Δραγώνα.

Στις 28.12.2009 ανάρτησα την επιστολή μου προς την ΠΟΣΔΕΠ και στις 6.1.2010 δεύτερη επιστολή. Διμερώς είχα πολυσέλιδη ανταλλαγή θέσεων με την σ. Θάλεια Δραγώνα, για; την οποία (αυτο)δεσμεύτηκα να μην δημοσιοποιήσω. Το ζήτημα, όπως έγραψα στην δεύτερη σελίδα είναι περισσότερο πολιτικό παρά επιστημονικό. Στο δοκίμιό μου για τον Εθνομηδενισμό που γράφτηκε πριν από αυτά αλλά οριστικοποιήθηκε σταδιακά έδωσα και μια ευρύτερη θεώρηση που υποδηλώνει ότι το ζήτημα όπως προέκυψε στον δημόσιο διάλογο ενέχει, τελικά, και μια πνευματική διάσταση. Πιο κάτω ακολουθεί ανταλλαγή επιστολών μεταξύ Θάλειας Δραγώνα και Μίκη Θεοδωράκη που δημοσιοποιήθηκαν στο διαδίκτυο. Παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον και γι' αυτό τις αναρτώ.

 

       

                                                                                          2 Ιανουαρίου 2010

Αγαπητέ Μίκη Θεοδωράκη,

 

Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο επιστολή σας προς τον Στέφανο Ληναίο με πολύ απαξιωτικά σχόλια για το πρόσωπό μου και παραθέματα από το δημοσιευμένο έργο μου που είναι όλα  παντελώς ψευδή και κατασκευασμένα.

Σας ενημερώνω ότι δεν είμαι ιστορικός και δεν γράφω ιστορικά βιβλία. Λόγος σαν «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από το 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19^ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων», δεν βρίσκεται πουθενά στο δημοσιευμένο έργο μου και δεν χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή και κοινοβουλευτική μου πορεία. Τέτοιου είδους κατασκευάσματα είναι μιας συκοφαντικής εκστρατείας εναντίον μου.

Είμαι κοινωνική ψυχολόγος, ερευνώ και γράφω πάνω στις κοινωνικές ταυτότητες έχω δώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου για την υπεράσπιση των αρχών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σε αυτόν τόπο.

Σας στέλνω μέρος των δημοσιεύσεων μου για να κρίνετε εάν όσα παρατίθενται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Εάν διαπιστώσετε ότι είναι κατασκευασμένες φράσεις, σας παρακαλώ πολύ να βρείτε μια ευκαιρία να το δηλώσετε.

Σας γράφω επειδή θαυμάζω την αστείρευτη δημιουργικότητά σας και τους αγώνες σας για τη δημοκρατία και είμαι σίγουρη ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η προάσπιση των δημοκρατικών αρχών έχει πρώτιστη σημασία για σας.

Με εκτίμηση

Θάλεια Δραγώνα

 

Σας επισυνάπτω και 2 πρόσφατες συνεντεύξεις μου όπου θα βρείτε και όλα τα παραποιημένα παραθέματα

 

  

Απάντηση Μίκη

 

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

Προς την κ. Θάλεια Δραγώνα

Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας

Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία

του Εθνικού και Καποδστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

Ναυαρίνου 13, 10680 Αθήνα

Αθήνα,  10.1.2010

 

Αγαπητή κυρία Δραγώνα,

 

Έλαβα την επιστολή και τα βιβλία σας και σας ευχαριστώ. Διάβασα επίσης στο «Βήμα» και τα «Νέα» τις συνεντεύξεις σας, οι οποίες όμως κινούνται μονάχα γύρω από δυο-τρεις φράσεις που σας αποδόθηκαν εδώ και πολύ καιρό, για να διαψευσθούν ύστερα από μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση.

Οι συνεντεύξεις αυτές και η μεγάλη προβολή τους (σε συνδυασμό με την φίμωση των αντιθέτων απόψεων) δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο παρά να αποκαλύπτουν στον ελληνικό λαό τους πανίσχυρους φίλους σας στα ΜΜΕ αποδεικνύοντας το εύρος και τα ερείσματα αλλά και τον συντονισμό της προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας. Καθώς και τον τρόμο που δημιουργεί η αυξανόμενη παλλαϊκή αντίδραση στις απόψεις σας, που ακυρώνει την αρχική σας προσπάθεια να εκμεταλλευθείτε την αντίδραση του κ. Καρατζαφέρη βαφτίζοντας όσους διαφωνούν «ακροδεξιούς». Τρόμος που φτάνει σε σημείο να προκαλεί συμπτώματα της «Λύσσας-Σόρος» σε υποταχτικούς κονδυλοφόρους όπως σ’ αυτόν τον δυστυχή κ. Χάρη σε σημερινό (9.1.10) ένθετο αθηναϊκής εφημερίδας.

Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της εκστρατείας για την ενημέρωση του ελληνικού λαού με ρίζες βαθειές στην αληθινή ελληνική Αριστερά από την εποχή του ΕΑΜ, θα ήμουν ο τελευταίος που θα επέτρεπα στον οποιονδήποτε να καπηλευτεί την λέξη και την έννοια «πατρίδα». Το ΕΑΜ και το τότε ΚΚΕ κατέκτησε την εμπιστοσύνη του 70% του λαού μας για την πίστη του και τους αγώνες του για τη Λευτεριά της ελληνικής πατρίδας και την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Με την πεποίθηση ότι υπηρετούμε τα ιδεώδη των Ελλήνων για την ελευθερία και την δημοκρατία από τα βάθη των αιώνων και φτάνοντας ως το «Ελευθερία ή θάνατος» του Κολοκοτρώνη, ορθώσαμε το ανάστημά μας και αναμετρηθήκαμε με το όπλο στο χέρι, με την πιο φονική δύναμη που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα: την χιτλερική Βέρμαχτ, τα ναζιστικά Ες-Ες και την Γκεστάπο, με αμέτρητες θυσίες σε αίμα, βασανισμούς και διώξεις. Ενώ παράλληλα και μέσα σ΄ εκείνες τις σκληρές συνθήκες τιμούσαμε και τρεφόμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο είμαστε περήφανοι και συγχρόνως οραματιζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της «πανανθρώπινης λευτεριάς».

 

Αυτή υπήρξε ως σήμερα η γνήσια και μοναδική Αριστερά, όπου οι λέξεις «έθνος» και «πατρίδα» ήταν για μας δόξα και τιμή και όχι ντροπή όπως τις κατάντησαν χτες και σήμερα ορισμένα γκρουπούσκουλα και ομάδες «διανοουμένων» που στο όνομα της Αριστεράς ντροπιάζουν με τις «ιδέες» και τα καμώματά τους, τους αγώνες και τις θυσίες μας, ενώ δηλητηριάζουν την ανύποπτη νεολαία μας, που η νικήτρια και θριαμβεύουσα ακόμα και σήμερα εθνικοφροσύνη κρατάει στα σκοτάδια, έχοντας καταδικάσει σε λήθη τη σύγχρονη ιστορία μας.

Όμως η ακτινοβολία εκείνων των ηρωικών χρόνων αψηφώντας όλα τα εμπόδια εξακολουθεί να εμπνέει το λαό μας, γι’ αυτό και η αντίθεση στην συστηματική απόπειρα που επιχειρείται εδώ και καιρό με στόχο την ουσιαστική ανατροπή της ελληνικής ιστορίας, είναι καθολική και δεν συνδέεται με την α΄ ή την β΄ πολιτική παράταξη αλλά με το σύνολο των Ελλήνων, που γαλουχήθηκε με μια συγκεκριμένη και βαθειά ριζωμένη άποψη για το τι είναι πατρίδα, τι είναι Ελλάδα, τι είναι ιστορία, τι είναι ελληνικός λαός και ελληνικό έθνος.

Κι ακόμα γνωρίζει καλά -γιατί τα βιώνει, ποια είναι τα βασικά ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που μας διέπλασαν από το ΄21 έως σήμερα.

Αρνούμενοι και κατεδαφίζοντας όλα αυτά που μας έκαναν αυτούς που είμαστε χτες, προχτές και σήμερα,με το πρόσχημα μιας δήθεν επιστημονικής αναθεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας, όπως αποδεικνύεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» στην ουσία αμφισβητείτε ο,τιδήποτε θετικό έπραξε ο λαός αυτός σε όλους τους τομείς του εθνικού μας βίου κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων.

Με το βιβλίο σας αποδομείτε τις ιδέες, πεποιθήσεις, τα «πιστεύω», σε σχέση με το ελληνικό έθνος και τις ρίζες του, δηλαδή όλα αυτά που ενέπνευσαν και παρακίνησαν τον λαό μας. Όμως αν στις αρχές του 19^ου αιώνα δεν υπήρχαν οι ιδέες για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους και όλα τα «πιστεύω» που εσείς σήμερα απορρίπτετε ως άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και εκτός ιστορικής πραγματικότητας, τότε δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν η Επανάσταση του ΄21, το κίνημα του Φιλελληνισμού, το δημοκρατικό κίνημα του Μακρυγιάννη, η αποπομπή του Όθωνα, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Εθνική Αντίσταση. Δεν θα υπήρχε ο Άρης Βελουχιώτης.  Και όχι μονάχα αυτός, γιατί σύμφωνα με κείνα που επιχειρείτε να διδαχθούν τα παιδιά μας, δεν θα υπήρχε ούτε ένας αντάρτης, μιας και ΟΛΟΙ πήραν τα όπλα για την Ελλάδα και την Πατρίδα. Ενώ αν είχαν τα μυαλά τα δικά σας, δηλαδή εξέταζαν το «επιστημονικώς ορθόν», θα τα βρίσκανε μια χαρά με τους Γερμανούς που εξ άλλου το μόνο που ζητούσαν από μας ήταν να τους παραχωρήσουμε την άδεια χρήσης των λιμανιών και των αεροδρομίων μας.

Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπήρχαν οι δημοκρατικοί αγώνες και η Αντίσταση κατά της χούντας. Δεν θα υπήρχαν ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Καλομοίρης,ο Καζαντζάκης, o Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο Εγγονόπουλος,ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο Παρθένης, ο Καμπανέλλης, ο Γεωργουσόπουλος, ο Κουν, ο Μινωτής, ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος. Όπως δεν θα υπήρχαν οι διανοητές, οι φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο ωε τον Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα κινήματα όπως των δημοτικιστών και των φοιτητών. Δεν θα υπήρχε το κίνημα για την Κύπρο ούτε οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τα σημερινά θύματα του επιθετικού ιμπεριαλισμού, την Γιουγκοσλαυία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Και δεν θα συνέβαιναν προ παντός εκείνες οι πράξεις, που αποδεικνύουν την ιδιαιτερότητα του λαού μας,  που τόσο επίμονα σαρκάζετε, όπως το ΟΧΙ το 1940 και η μάχη της Κρήτης, καθώς και το ότι ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαίους, μονάχα η Ελλάδα αρνήθηκε να ντύσει τα παιδιά της με την στολή της Βέρμαχτ και να τα στείλει στο ανατολικό μέτωπο. Χάρη στις μοναδικές μέσα στην κατεχόμενη Ευρώπη παλλαϊκές διαδηλώσεις  στο κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και εκτοπισμένους σε στρατόπεδα θανάτου.

Κι αυτό γιατί οι εθνικοί και δημοκρατικοί μας αγώνες, καθώς και τα πνευματικά έργα και οι πολιτικές πράξεις των προσώπων αυτών, διαπνέονταν από την πεποίθηση ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει επηρεαστεί βαθειά από μια βαρειά κληρονομιά, απέναντι στην οποία θα πρέπει να φανούμε δημιουργικά αντάξιοι.

Για όλα αυτά έχετε να πείτε μια μόνο λέξη: εθνοκεντρισμός, δηλαδή ότι είναι ασυγχώρητη υπερηφάνεια για ένα λαό να θαυμάζει τα επιτεύγματά του, φτάνοντας στο σημείο να προτείνετε να εκλείψει από τα σχολικά βιβλία, γιατί αυτό επιτάσσει η σύγχρονη επιστήμη για την αναθεώρηση της ιστορίας. Με άλλα λόγια επιχειρείτε έναν γενικευμένο ευνουχισμό σε ό,τι πολυτιμότερο και πιο ελληνικό πέτυχε ο λαός μας έως τώρα, με τελικό αποτέλεσμα την μετατροπή μας σε έναν άλλο λαό, προσαρμοσμένο στις συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού, που κοσμούν κάθε σελίδα του εν λόγω βιβλίου σας.

Κι αυτό γιατί διαφωνείτε με την ύπαρξη και την αξία των βασικών πυλώνων πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν οι ιδέες, οι πράξεις, οι αγώνες, οι θυσίες και τα έργα, πνευματικά και άλλα. Βαφτίζετε εθνοκεντρισμό την ξεχωριστή πίστη, ακόμα και θαυμασμό που μπορεί να έχει ένας λαός για την ιστορία και τον εαυτό του. Τις ξένες επεμβάσεις, που αλλοίωσαν την εθνική μας ζωή, τις θεωρείτε σχεδόν ανύπαρκτες και πρόσχημα για να καλύψουμε τις δικές μας -υπαρκτές βεβαίως- αδυναμίες. Την ιδιαιτερότητα των αγώνων μας, ειδικά στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο την αποκαλείτε σωβινισμό, πράξη εχθρική προς τους άλλους και την θεωρείτε γενεσιουργό αιτία ξενοφοβίας. Την υπερηφάνεια μας για τα κατορθώματα των αρχαίων Ελλήνων την βαφτίζετε στείρο εθνικισμό και ιστορική αυταπάτη. Δηλαδή θέλετε σώνει και καλά να αποδείξετε ότι κακώς πιστεύαμε ως τώρα όσα πιστεύαμε για την καταγωγή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, πράξη που στην ιατρική επιστήμη ονομάζεται «ευνουχισμός». Και οχυρωμένη πίσω από ηχηρά ονόματα ξένων επιστημόνων βαλθήκατε με την βοήθεια ισχυρών πολιτικών και οικονομικών κύκλων, μιας και είναι πολύ δύσκολο να ευνουχίσετε έναν ολόκληρο λαό κατεδαφίζοντας τα σύμβολα και τους μύθους του, να ξεκινήσετε το θεάρεστο έργο σας από τα τρυφερά και ανύποπτα παιδιά μας.

Όπως το επιχείρησε χθες η φίλη σας κ. Ρεπούση -ανεπιτυχώς-  ενώ σήμερα, με τον αέρα μάλιστα της κρατικής συμπαράστασης το επεκτείνετε εσείς με νέα έφοδο για τον ευνουχισμό της μαθητικής μας νεολαίας από κρατικό μάλιστα πόστο!

Γνωρίζετε κυρία Δραγώνα, ότι δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας, όπως γνωρίζετε ότι θα σας ήταν λίγο δύσκολο να με βαφτίσετε κι εμένα … ακροδεξιό. Προς το παρόν μπορείτε εσείς και οι φίλοι σας να με φιμώσετε. Όμως σ’ αυτό είμαι συνηθισμένος και μάλιστα θα σας έλεγα ότι όποιοι και όσοι στο παρελθόν κατά καιρούς επεχείρησαν να φιμώσουν τις ιδέες αλλά και την μουσική μου, είχαν … κακά γεράματα. Όπως ίσως ξέρετε ή θα έχετε ακούσει, η ζωή και το έργο μου στηρίχθηκε επάνω σε τρεις λέξεις: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία. Και όλοι μου οι αγώνες έγιναν μόνο και μόνο για να τις υπερασπίσω με κάθε θυσία. Το ίδιο κάνω και τώρα.

Σήμερα εσείς και οι φίλοι σας, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι προηγούμενοι, επιχειρείτε να κατεδαφίσετε τις ιδέες, τις πράξεις και τα έργα που συμβολίζουν αυτές οι τρεις λέξεις, που όπως είπα, ενέπνευσαν και στήριξαν όλες τις γενιές των νεοελλήνων, για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα. Μια κορυφαία στιγμή στην νεότερή μας ιστορία υπήρξε και η Εθνική μας Αντίσταση, τότε που έλαμψαν αυτές οι τρεις λέξεις οδηγώντας τα νιάτα εκείνης της εποχής σε ανυπέρβλητες θυσίες. Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα. Τι μας οδηγούσε τότε; Όλα αυτά που καταδικάζονται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας, για να ανοίξει ο δρόμος σε μια γενικευμένη αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα ξεκινώντας με δήθεν επιστημονικό τρόπο από τα τρυφερά μας νιάτα. Άλλωστε αυτή η προσπάθεια που γίνεται μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έχει αφετηρία γνωστά σε όλους διεθνή κέντρα, που επιδιώκουν την διάλυση των εθνών-λαών με εθνικές ιδιαιτερότητες, συμφέροντα και «αρχές» που οδηγούν σε αντιστάσεις μπροστά στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό με τη διάλυση των εθνών επιδιώκουν την μετατροπή των ανθρώπων σε ανυπεράσπιστες μονάδες χωρίς μνήμη και ενοχλητικές ιδιαιτερότητες.

Eίναι δυνατόν να επιτραπεί να γίνει κάτι τέτοιο; Να γιατί με βρίσκετε και θα με βρίσκετε πάντοτε αντίθετο, γιατί πιστεύω ότι η γενιά η δική μου έχει αποδείξει στην πράξη, με έργα και όχι μόνο με λόγια, ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι Έλληνες με όλη την ιστορική σημασία αυτής της λέξης και τίποτε -απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να αλλοιώσει.

Τέλος οφείλω να σας πω ότι:

Από την ανάγνωση του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» έχω συναγάγει ορισμένα συμπεράσματα, που πιστοποιούν θεμελιακές διαφορές από τις απόψεις σας. Θα αρκεστώ προς το παρόν σε μερικά παραδείγματα:

            «Η κυρίαρχη αντίληψη για το έθνος και την εθνική ταυτότητα, με βάση την οποία οι πολιτικές εξουσίες στην Ευρώπη αλλά και έξω από αυτήν οργανώνουν το διαπαιδαγωγητικό ρόλο του σχολείου, είναι ακόμη σήμερα σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη που κληρονόμησε ο ρομαντισμός του 19^ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία το έθνος αποτελεί οικουμενική, «φυσική» οντότητα, ανεξάρτητη από το χρόνο και το χώρο, και η εθνική ταυτότητα, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση κοινωνικής ομοψυχίας και συνοχής. Οι εθνικές ιστοριογραφίες προέρχονται από αυτή την παράδοση και δίνουν έμφαση στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην ομοιογένειά της. Στο σχολείο η ιστορία καλείται να διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα, ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν την εθνική συνέχεια στο χρόνο και στο χώρο». (σελ. 31)

Είναι φανερό ότι θεωρείτε ότι το έθνος και η εθνική ταυτότητα είναι «κληρονομιά του ρομαντισμού του 19^ου αιώνα [και δεν] αποτελεί «φυσική» οντότητα ανεξάρτητη από τον χρόνο και τον χώρο, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση εθνικής ομοψυχίας και συνοχής».

            Φαίνεται ακόμη ότι δεν είσθε σύμφωνη με την έμφαση που δίνεται στο σχολείο «στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην ομοιογένειά της». Καθώς και στο γεγονός ότι «η ιστορία καλείται να διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα., ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν τη συνέχεια στο χρόνο και στον χώρο».

            Θα ήθελα ειλικρινά να μου λέγατε, αν η παράγραφος αυτή αναφέρεται θετικά ή αρνητικά στον τρόπο που το σχολείο αντιμετωπίζει τα προβλήματα αυτά. Μιας και δεν το λέτε φανερά. Όμως αφήνετε να υπονοηθεί, ότι όλες αυτές οι ιδέες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας αποτελούν σύμπτωμα που μας επιβλήθηκε από την «ρομαντική αντίληψη της ιστορίας στο τέλος του 19^ου αιώνα. Άρα ξεπερασμένες και αντιεπιστημονικές σύμφωνα με την οπτική γωνία τη δική σας και των υπολοίπων συνεργατών σας που συμμετέχουν στην συγγραφή του εν λόγω βιβλίου.

 

            Να όμως που τόσο εγώ όσο και οι γενιές των παππούδων μου αλλά και των συμμαχητών και συνοδοιπόρων μου στους δρόμους των εθνικών αγώνων και στις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας ελληνικής τέχνης διαπνεόμεθα σε κάθε μας βήμα και προσπάθεια από αυτές ακριβώς τις ιδέες που καταγγέλλετε ως ξεπερασμένες και ευτελή ως φαίνεται προϊόντα μιας ξεπερασμένης πια ρομαντικής αντίληψης. Και μόνο μ’ αυτή την παράγραφο, μου ζητάτε να απαρνηθώ τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τις ιδέες και το έργο μου. Και όχι μόνο από εμένα αλλά όπως αποδεικνύεται από τις πράξεις και τα έργα τους, ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους νεοέλληνες, ανώνυμους και επώνυμους που από το 1821 έως σήμερα πίστεψαν ακριβώς σ’ αυτά που θεωρείτε ότι κακώς διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό σχολείο. Άλλωστε αμέσως μετά διευκρινίσατε ότι «στις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες για το εθνικό φαινόμενο η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής… Οι σύγχρονες θεωρήσεις (…) συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο» και παρακάτω αποκαλείτε «φανταστική κοινότητα» του έθνους  που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση (ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τον όρο) υπαρκτών κοινών χαρακτηριστικών» και όλα αυτά τα προσφέρει «η εθνική ταυτότητα» (που ήρθε) «να αντικαταστήσει το κενό που δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης».

«Καθώς διευρύνεται το σχετικά πρόσφατο ενδιαφέρον των κοινωνικών επιστημών για το εθνικό φαινόμενο, η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής τα τελευταία χρόνια. Οι σύγχρονες θεωρήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές τους ως προς την προέλευσή τους, συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο και μπορούμε επομένως να κάνουμε την ιστορία της: πιο συγκεκριμένα η έννοια του έθνους όπως χρησιμοποιείται σήμερα διμορφώθηκε ιστορικά τα τελευταία διακόσια χρόνια και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία των εθνών-κρατών (Noiriel 1991). Η εθνική ταυτότητα ήρθε να αντικαταστήσει το κενό που δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και να προσφέρει στα μέλη των σύγχρονων κοινωνιών νέα βάση κοινωνικής συνοχής μέσα από τη δημιουργία της «φαντασιακής κοινότητας» του έθνους, που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση υπαρκτών κοινών πολιτισμικών χαρακτηριστικών». (σελ. 31)

            Γιατί τάχα πολύπλοκες εγκεφαλικές αναλύσεις για αυτονόητα γεγονότα, όπως είναι η συνεχής ανανέωση των μορφών της κοινωνικής συγκρότησης, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το έθνος αποτελεί μια «φανταστική κοινότητα»; Αλήθεια, τι θα πει αυτό; Το έθνος σε σχέση με την κοινωνία είναι η ψυχή σε σχέση με το σώμα. Κι εδώ είναι πιστεύω, το λάθος της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, που επαγγέλλεσθε. Γιατί επιχειρεί να αναλύσει και να εξηγήσει μορφές και λειτουργίες που αφορούν την κοινωνία-σώμα και όχι το έθνος-ψυχή. Που δεν αναλύεται ούτε εξηγείται, γιατί όπως και τα φαινόμενα της θρησκείας και της τέχνης, ανάγεται στην μεταφυσική και στην υπέρβαση. Στο υπερλογικό και ανεξήγητο.

            Αν και για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, πέραν του γεγονότος ότι για την παμψηφία θα έλεγα των νεοελλήνων -ανωνύμων και επωνύμων- δεν αποτελούσε και αποτελεί μόνο ένα είδος θρησκευτικής πίστης (άκρως αντιεπιστημονικής βεβαίως για σας) υπάρχουν απτές αποδείξεις ότι ορισμένοι βασικοί άξονες του πνευματικού κόσμου των αρχαίων Ελλήνων κατάφεραν να διατηρηθούν και να φτάσουν ως τις μέρες μας. Λ.χ. είναι πασίγνωστη η διάρκεια της ελληνικής γλώσσας. Δεν είναι όμως γνωστή η διάρκεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής μέσω των βασικών μουσικών κλιμάκων, που παρέμειναν αναλλοίωτες, καθώς οι αρχαίοι μουσικοί τρόποι πέρασαν ατόφιοι στη Βυζαντινή μουσική με το νέο όνομα «ήχοι» κι από κει δια μέσου της αραβικής μουσικής και με καινούριο όνομα, «δρόμοι», δημιούργησαν το ρεμπέτικο τραγούδι από το οποίο προήλθε τόσο η σύγχρονη λαϊκή μας μουσική όσο και η έντεχνη-λαϊκή μουσική, μέσα στην οποία συνενώθηκε η μουσική με την ποίηση. Δηλαδή το φαινόμενο που χαρακτήριζε την αρχαία μουσική, δεδομένου ότι τότε με τον όρο «μουσική» εννοούσαν αποκλειστικά την σύζευξη Μουσικής και Λόγου.

            Ένα άλλο σημαντικό δημιούργημα των αρχαίων, υπήρξε ως γνωστόν και η Δημοκρατία και μάλιστα η άμεση Δημοκρατία. Μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους και σχεδόν έως σήμερα στην Ευρώπη κυριάρχησαν συστήματα συγκεντρωτικά, βασιλείες αυτοκρατορίες, δικτατορίες, σοσιαλιστικές εξουσίες. Η χώρα μας κατακτήθηκε για τέσσερις αιώνες από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εν τούτοις και κάτω από αυτές τις καταλυτικές συνθήκες οι ελληνικές κοινότητες, μέσα και έξω από τον γεωγραφικό μας χώρο, κυβερνήθηκαν με δημοκρατικό τρόπο. Οι κάτοικοι λ.χ. ενός χωριού εξέλεγαν τακτικά με καθολική ψηφοφορία την διοικητική και τη δικαστική τους εξουσία. Κι αυτό αντανακλάται στο Σύνταγμα της Επιδαύρου, μέσα στο οποίο ρητώς αναφέρεται ότι απαγορεύονται οι «τίτλοι ευγενείας». Άλλωστε αυτό το δημοκρατικό φρόνημα μπορούμε να πούμε ότι παραμένει έως σήμερα βασικό γνώρισμα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

            Κι αυτό σε πείσμα των προσπαθειών των ξένων δυνάμεων να επιβάλουν τις γνωστές δυναστείες των Βαυαρών και των Γλύξμπουργκ. Γεγονός που αρνείσθε πεισματικά να παραδεχτείτε. Δηλαδή το γεγονός των συνεχών παρεμβάσεων των ξένων στην χώρα μας, που υπήρξαν πρόξενοι των μεγαλυτέρων εθνικών μας καταστροφών. Όπως της Μικρασιατικής, του Εμφυλίου, της Κύπρου και τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας.

            Συμφωνώ μαζί σας στην παράγραφο της σελ. 33, ότι τα κριτήρια με τα οποία ορίζεται ένα έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορίες, μνήμες.

            «Όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι παραπάνω έρευνες, τα κριτήρια με τα οποία ορίζεται το έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορικές μνήμες. Τα πολιτισμικά αυτά κριτήρια, που θεωρούνται κοινά, προσδιορίζουν τον συμβολικό και τον φυσικό χώρο του έθνους. Οτιδήποτε διαφορετικό θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το έθνος και συνήθως απορρίπτεται. Έτσι τα έθνη έχουν προσδιοριστεί ιστορικά κατά κύριο λόγο μέσα από τις διαφορές τους από και σε σύγκριση με άλλα έθνη. Αυτή τη συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με καθετί έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».

            Όμως διαφωνώ με την άποψή σας πως «ό,τι είναι διαφορετικό, θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το Έθνος, συνήθως απορρίπτεται». Και ακόμα ότι «η συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με κάθε τι έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».

 

 

            Χωρίς ίσως να το θέλετε, φορτώνετε με αρνητικές ιδιότητες το Έθνος και την εθνική ταυτότητα, μιας και για να υπάρξουν κατά τη γνώμη σας, πρέπει πρώτον να ετεροπροσδιορισθούν και δεύτερον να «απορρίψουν» δηλαδή να κλειστούν στο καβούκι τους. Συμφωνούν άρα γε αυτές οι διαπιστώσεις με το ελληνικό έθνος; (Για να αρκεστούμε στη δική μας ιστορική εμπειρία). Γιατί όλα τείνουν να αποδείξουν ότι ο,τιδήποτε καλό και θετικό έγινε ως τώρα, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε και έχουμε ανοιχτές θύρες (τουλάχιστον ως προς τον πολιτισμό) και προς Ανατολάς και προς Δυσμάς όπως και προς Βορρά. Έτσι ό,τι υπήρξε και ό,τι υπάρχει, αποτελεί δημιουργική πρόσμιξη διαφόρων ιδεών και πολιτισμών, ακόμα και τρόπων ζωής.

            Ήμαστε πάντοτε ανοιχτοί κατά το παράδειγμα του Ρήγα Φεραίου, που ενώ σάλπιζε την επανάσταση των Ελλήνων, οραματιζόταν την μεγάλη οικογένεια των Βαλκανικών λαών. Το ίδιο που κάναμε κι εμείς στην Εθνική Αντίσταση, που αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την δική μας ελευθερία αλλά και για την «πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και μη μου πείτε ότι επηρεάστηκαν από την ρομαντική άποψη περί έθνους οι φουστανελάδες αγράμματοι ως επί το πλείστον Έλληνες επαναστάτες, όταν το Σύνταγμα της Επιδαύρου στα 1822 διακήρυσσε την ανασύσταση του ελληνικού έθνους αποτελώντας παράλληλα το δημοκρατικότερο Σύνταγμα όλων των εποχών, μιας και είχαν ανοιχτά τα μυαλά τους στις επιρροές της Γαλλικής και της Αμερικανικής ακόμα επανάστασης. Για να ετεροπροσδιοριστούμε θα πρέπει να είμαστε ανίκανοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε κάθε στιγμή (ακόμα και σήμερα), ενώ η εθνική μας ταυτότητα υπήρξε και είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μην έχουμε ούτε να θέλουμε να έχουμε εχθρούς, για να είμαστε αυτοί που είμαστε. Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά.

            Και γιατί δεν ρωτάτε και μας (όσους επιζήσαμε), που περάσαμε μέσα από το καμίνι της ξένης κατοχής, να σας πούμε από πού αντλούσαμε τη δύναμη και το θάρρος να αναμετρηθούμε ίσος προς ίσον με την τερατώδη Χιτλερική μηχανή θανάτου; Μονάχα με την σκέψη ότι στο βάθος είμαστε ανώτεροι από αυτούς! (Εξ άλλου σ’ αυτό μας βοηθούσε η μετατροπή των εχθρών μας σε μια συμπαγή μάζα αιμοδιψών βαρβάρων). Γιατί; Γιατί ανήκαμε σε ένα Έθνος πολύ ανώτερο απ’ αυτούς στον πνευματικό και πολιτισμικό κυρίως χώρο από τον Αισχύλο και τον Πλάτωνα έως τον Σολομό, τον Παλαμά και τον Καβάφη. Και όσοι είμαστε μορφωμένοι, το ηθικό μας ανάστημα έπαιρνε συνειδητά δύναμη απ’ αυτούς. Όσο για τους αμόρφωτους αλλά γενναίους, αντλούσαν δύναμη όπως οι αγωνιστές του ΄21 από τα «μάρμαρα». Αν όλα αυτά είναι «παραμύθια», τότε ό,τι υπήρξε θετικό και ξεχωριστό ως τώρα, ας πούμε ότι ήταν και είναι «παραμύθι». Τότε για ποιον λόγο θέλετε να το κατεδαφίσετε; Δεν ξέρετε ότι έτσι σκοτώνετε την ψυχή μας; Χάρη στην οποία είσθε κι εσείς σήμερα ελεύθερη;

            Όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καν ερώτημα «Τι είν’ η πατρίδα μας;». Για όλους όσους αφιέρωσαν το έργο και κυρίως τη ζωή τους ολόκληρη σ’αυτή την πατρίδα -και είναι χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες, επώνυμοι ή ανώνυμοι, νεκροί ή ζωντανοί, δεν υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, γιατί αυτοί οι ίδιοι είναι η πατρίδα…

            Γι’ αυτό σας παρακαλώ και εύχομαι να λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν την μαρτυρία ενός ελεύθερου Έλληνα και να σταματήσετε αυτή την εκστρατεία, που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον ήδη δοκιμαζόμενο λαό μας.

            Σας χαιρετώ,

 

            Μίκης Θεοδωράκης

 

 

ΥΓ.  Επειδή θεωρώ ότι με την απάντησή μου αυτή μου δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξω ορισμένα ουσιαστικά επιχειρήματα στην προσπάθειά μου να διαφωτίσω όσο γίνεται πληρέστερα τον ελληνικό λαό για τα κίνητρά μου στον αγώνα που ξεκίνησα και συνεχίζω, είμαι υποχρεωμένος να την δημοσιεύσω στο διαδίκτυο, όπως έκανα έως τώρα, δεδομένου ότι τα ισχυρά ΜΜΕ προς το παρόν αποφεύγουν ακόμα και να αναφερθούν στις απόψεις μου καταφεύγοντας ως συνήθως σε ύβρεις…Αυτό θα πει ελευθερία τύπου!  

 

Πηγή:

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4079

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

11.1.2009. Η έννοια του παράνομου, η απέραντη διεθνική αρλουμπολογία και η καθίζηση του πολιτικού στοχασμού

 

Κλείσαμε την χαλαρή σελίδα του προηγούμενου χρόνου, του  2009, με μια μάλλον σοβαρή ανάλυση της διεθνικής και διεθνούς αρλουμπολογίας, καθώς και για την σημασία της για τον πολιτικό στοχασμό, τις πανεπιστημιακές σπουδές και τις συμπαρομαρτούσες προεκτάσεις για τα λιγότερο ισχυρά κράτη. Τόνισα κυρίως προς άρση κάθε παρεξήγησης ότι μεγάλα επιστημονικά και πολιτικοστοχαστικά ζητήματα δεν προσωποποιούνται και ότι ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των Νέων Χρόνων λιγότερο ή περισσότερο βαθυστόχαστες αναλύσεις επιστρατεύτηκαν ιδεολογικά ρίχνοντας τους ανθρώπους μέσα στην δίνη των ηγεμονιών, των γενοκτονιών, των εθνοκαθάρσεων, των κάθε είδους ιδεολογικών "ισμών" και στις συμπληγάδες της ύστερης ηγεμονομαχίας.

    Αυτό για το οποίο μιλάμε, βασικά, είναι η ανοδική πορεία φαινομένων που συγκλίνουν και που αφορούν την διολίσθηση του πολιτικού στοχασμού στην πολιτική επιστράτευση, στην αυτονόμηση της ασυναρτησίας και της ημιμάθειας ως δήθεν προνόμιο προστατευμένο από την ακαδημαϊκή ανεξαρτησία και στην δημιουργία μιας περίεργης αν όχι αλλόκοτης κατάστασης: Από την μια πλευρά στήνονται προπαγανδιστικοί αρλουμπολογικοί θεσμοί στα "μητροπολιτικά κέντρα" που έχουν ως ισχυρότερο εργαλείο των ηγεμονικών κρατών τον πανεπιστημιακό πολιτικό στοχασμό και από την άλλη πλευρά στις εξαρτημένες κοινωνίες οι οποίες αν δεν προσέξουν τις επιστημονικές ποιοτικές βαθμίδες των εκπαιδευτηρίων τους θα μπορούσαν να μετατραπούν σε εξαρτημένες αρλουμπολογικές δομές στις οποίες κάποιοι ιθαγενείς θα υπηρετούν τους πρώτους. Οι υπηρέτες είναι συνήθως ασθενείς ψυχές, αγράμματοι, ημιμαθείς, αναρριχητές και πολλοί άλλοι που διακινούνται μεταξύ του αχανούς διεθνικού χώρου, των δυτικών αρλουμπολογικών ιδρυμάτων και περιοχών (όπως τα Βαλκανικά και Μεσογειακά κράτη) όπου σύμφωνα με τα γεράκια των ηγεμονικών υπηρεσιών ζουν ιθαγενείς (αυτο)προσφερόμενοι για θυσία.

   Σωστά νοούμενη αυτή η κατάσταση σημαίνει και τα εξής: Ο ενίοτε εξεζητημένος πολιτικός στοχασμός πολλών ευρυμαθών νεοτερικών στοχαστών εξελίχθηκε σήμερα σε μια εξεζητημένη συνειδητή ή ανεπίγνωστη αρλουμπολογία. Στην μια πλευρά συνειδητά υπηρετούνται τα συγκαιρινά ηγεμονικά συμφέροντα και στην άλλη πλευρά συνειδητά ή ανεπίγνωστα ροκανίζονται τα συμφέροντα των υποψηφίων ιθαγενών ασθενών κρατών υποψηφίων για θυσία στον βωμό των ύστερων και απεγνωσμένων ηγεμονικών αξιώσεων.

    Ένας από τους λόγους που επιμένω, είναι γιατί διαπιστώνω ολοένα και περισσότερο ότι οι φορολογούμενοι των τελευταίων κρατών έχοντες πλήρη άγνοια αυτού του ύστερου φαινομένου συνεχίζουν να δεσμεύουν σπάνιους πόρους που θρέφουν ένα μεγάλο παρασιτικό πλήθος. Βασικά, όλα αυτά δεν χρειάζονται. Οι πόροι έπρεπε να διατίθενται σε κοινωνικοπρακτικά χρήσιμους τομείς όπως οι θετικές επιστήμες, οι τέχνες και τα γράμματα, κυρίως οι φιλολογικές σπουδές που ανεβάζουν το μορφωτικό επίπεδο.

    Να δώσω ένα απλό παράδειγμα: Περιφερειακές σπουδές, λέει κάνουν στην Βουλγαρία, την Αλβανία κτλ, όπου όλως τυχαία συχνά εμπλέκεται και ο ... Σόρος. Λίγοι ξέρουν για παράδειγμα ότι οι "περιφερειακές σπουδές" είναι προϊόν αποικιακής εποχής όταν οι Βρετανοί ήθελαν να γνωρίζουν καλύτερα πως να διαχειρίζονται τους ιθαγενείς των αποικιών τους. Αυτή η κακή συνήθεια που αναιρεί κάθε επιστημονική αξίωση ευρύτερης θέασης της διεθνούς πολιτικής, συνεχίστηκε και μετά την αποικιακή εποχή με τμήματα, περιορικά αξιολογητών, ευαγή ιδρύματα προτάσεων πολιτικής και τα λοιπά.

    Να δώσω ακόμη ένα παράδειγμα: Να ενώσουν τον πλανήτη αποφάσισαν κάποιοι ευφάνταστοι μελετητές του Μαρξ μετά το 1917 στην Ρωσία. Και έτσι εκατομμύρια!! αρλουμπολόγοι σε όλο τον κόσμο με προεκτάσεις μέχρι και σήμερα αρλουμπολογούν (δεν λέω ότι δεν υπάρχουν και σοβαροί μαρξιστές -ή αντίστοιχα και φιλελεύθεροι- αλλά ότι η μάζα μπήκε στον χορό των αδιέξοδων επιστρατεύσεων της άγονης και αδιέξοδης και επί ένα αιώνα ηγεμονομαχίας και ότι δεν είναι τυχαίο ότι στις μέρες μας όλος αυτό ο πνευματικός συρφετός βρίσκεται σε αγαστή σύμπνοια με την νεοφιλελεύθερη ηγεμονική υστερία).

    Για να μην συνεχίσω εδώ να λέω παραδείγματα -για παράδειγμα αυτούς που λένε ότι οι ΜΚΟ θα φέρουν την ειρήνη στον κόσμο ή ότι αν αναπτύσσονται έρωτες και άλλες αισθητικές σχέσεις μεταξύ των ... λαών θα τελειώσουν όλα τα προβλήματα ή τους μεταμοντέρνους που διαπερνούν όλους και υποστηρίζουν την γενικευμένη ανθρωπολογική απονεύρωση κατά προτίμηση αρχίζοντας από τους ιθαγενείς των λιγότερο ισχυρών κρατών-  ερωτώ απλά: Τι φταίει ο αλβανός, ο Βούλγαρος, ο έλληνας ή ο αιγύπτιος φορολογούμενος να πληρώνει όλους αυτούς για να του λένε αρλούμπες που του ροκανίζουν την ελευθερία του και τον εμπλέκουν σε διενέξεις για να εξυπηρετούνται εφήμερα ηγεμονικά συμφέροντα. Βέβαια διέξοδος υπάρχει: Ακαδημαϊκά περιφρουρημένων σπουδών πολύ υψηλών προδιαγραφών που να τιμούν τους πόρους που προσφέρουν οι φορολογούμενοι. Αυτό ας το αφήσω, προς το παρόν ...

 

Όλα τα πιο πάνω και πολλά άλλα έρχονται στο μυαλό μου όταν τελευταία διαβάζω κάποια αγγλικά κείμενα που "διακινούν" επιφανείς εκδοτικοί οίκοι της Εσπερίας και "περιοδικά αξιολογητών". Κυριολεκτικά, πέραν της δικαίωσής μου για την εικοσαετή επιμελή μελέτη του αρλουμπολογικού φαινομένου, κοντεύω να πάθω πνευματική συμφόρηση από το σπιθαμιαίο επιστημονικό επίπεδο κάποιων δημοσιεύσεων που αποτελεί πλέον σύνηθες φαινόμενο στην Εσπερία. Μου θυμίζουν το πρόσφατο γνωστό σπαρακτικό τραγούδι του γνωστού ταλαντούχου τραγουδιστή για τον "εξαρτημένο καλλιτέχνη" όταν απελπισμένος αναφωνεί με νόημα: "εξαρτημένε καλλιτέχνη ... γίνεσαι κλόουν ξεγυμνώνεσαι στην πίστα, μόνο γυμνός δεν παραμένει να φανείς, και περιμένω να σ' ακούσω να δακρύσω, πως κάποιο μήνυμα θα πεις ν' αναστηθώ, όμως η τέχνη σου με πάει μόνο πίσω, αφού σ' ακούω (σε διαβάζω) κι' από τι κρατηθώ. ... εξαρτημένε καλλιτέχνη άλλαξε πια αυτούς τους ήχους, γιατί κατάντησες την τέχνη άναρχους και γελοίους ήχους, χάριζε το γυμνό κορμί σου, σε θαυμαστές και κοριτσάκια, .... ". 

    Όπως ήδη έγραψα στο παρελθόν σε σχέση με την αρλουμπολογία, έχω καταγραμμένα δεκάδες παραδείγματα φοιτητών μου που σπούδασαν στο εξωτερικό, ενώ όπως και πέρυσι γράψαμε και διδάσκοντες ομολογούν ότι λειτουργούν επιστημονικά περιοριστικά ούτως ώστε να επιβιώσουν θεσμικά. Το ζήτημα τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους διδάσκοντες στην Εσπερία είναι αφενός να κατορθώνουν να διασώζουν την αξιοπρέπειά τους και όταν επαναπατρίζονται να φροντίζουν να αδράξουν την ευκαιρία να βγάλουν το κεφάλι τους πάνω από το νερό (ή και το βούρκο ανάλογα με την περίπτωση). Ο πορτογάλος αρλουμπολόγος που είχα στο μυαλό πέρυσι, για παράδειγμα, όχι μόνο δεν το έβγαλε, απ' ότι έμαθα πριν λίγο καιρό, αλλά το κατέβασε πιο βαθιά. Κάποιος άλλος βούλγαρος που ήξερα είναι σήμερα ένας περήφανος και αξιοπρεπής πολιτικός επιστήμονας. 

    Αρχίζω πλέον να πιστεύω ότι Εκείθεν υπάρχει αρένα λεόντων. Όποιο παιδί ή παιδάκι οδεύσει στην Εσπερία, κινδυνεύει να τον "συλλάβουν" να τον καταστήσουν ειδικό αρλουμπολόγο και να τον εξαποστείλουν σε χώρες όπου ζουν ιθαγενείς υποψήφιοι για σφαγή. Σε κάποια Σερβία για να πει ότι δεν κινδυνεύει να διασπαστεί επειδή το θέλει η ... διεθνή κοινότητα, στην Κύπρο για να δεχθούν το σχέδιο Αναν ούτως ώστε να προλάβουν το τρένο του ... μεταεθνικού παράδεισου, και στην Ελλάδα για να φωνάξει με στόμφο ότι αν δούμε τον Τουρκικό στόλο στον Σαρωνικό βρίσκεται εκεί για ... τουριστικούς λόγους ...

   

Αν και πολύς ο φόρτος λόγω υποχρεώσεών θα πρέπει να πιάσω το ζήτημα της αρλουμπολογίας από τα μαλλιά, που λέμε, για να ολοκληρώσω το κείμενο που γράφω εδώ και είκοσι περίπου χρόνια. Πάντως πολλοί ερεθισμοί τα τελευταία χρόνια και τους τελευταίους μήνες επιταχύνουν την αναγκαία για κάθε συγγραφέα συνθετική ορμή ... Ελπίζω να έχω μερικούς ακόμη στοχαστικούς ερεθισμούς, έστω και οδυνηρούς, για να αποτελέσει την χαριστική βολή που θα με υποκινήσει να αναπτύξω τις έννοιες "αρλουμπολόγος" και "παράνομος". Κρίνοντας από την επισκεψιμότητα της αντίστοιχης σελίδας πέρυσι ίσως να είναι και ο τρόπος να ενισχυθώ από το αναγνωστικό κοινό για να αγοράσω νέα ... ψαρόβαρκα.

    Χαλαρά θέτω το ζήτημα όπως βλέπετε αλλά επί ενός πολύ σοβαρού ζητήματος.

 

Υστερόγραφο: Γράφοντας το κείμενο πήρα το άρθρο ενός πολύ αξιόλογου δημοσιογράφου, του Μάκη Πολλάτου. Το παραθέτω χωρίς πολλά σχόλια αναδημοσιευμένο από το Ινφογνώμων. Τονίζω μόνο ότι "συνόδευσαν το κυβερνητικό αεροσκάφος που μετέφερε τον πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου από τη Μυτιλήνη" και ότι "ο πρωθυπουργός είναι προβληματισμένος". Ενδιαφέροντα όλα αυτά.

 

Oκτώ νησιά του Aιγαίου «γκριζάρει» η Aγκυρα

ΟΚΤΩ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ έχει βάλει στο στόχαστρο η τουρκική Πολεμική Aεροπορία το τελευταίο διάστημα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διαθέτει το «ΘΕΜΑ», πρόκειται για τους Φούρνους, το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι, τη Δονούσα και τις νησίδες Ανθρωποφάγος, Μακρονήσι, Καλόγερους και Χταπόδια.

Σχεδόν κατά βούληση, τα τουρκικά μαχητικά πετούν πάνω από κατοικημένες περιοχές στους Φούρνους, στο Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι, ενώ διέρχονται πολύ κοντά (σε απόσταση από μισό μέχρι πέντε ναυτικά μίλια) από τις ακτές των υπόλοιπων πέντε νησιών. Με την πρακτική αυτή και με εργαλείο τα οπλισμένα μαχητικά της αεροσκάφη, η 'Aγκυρα έχει ξεπεράσει και τον ίδιο της τον εαυτό.

Δεν παραβιάζει απλώς τα όρια του ελληνικού εναέριου χώρου, αλλά καταφανώς αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία επί συγκεκριμένων νησιών στο Αιγαίο. Με τις καθημερινές πτήσεις τους, τα τουρκικά μαχητικά χρησιμοποιούνται προκειμένου να προχωρήσει ο σχεδιασμός της Άγκυρας για «γκριζάρισμα» μιας ολόκληρης περιοχής από την Πάτμο μέχρι τα Ψαρά και από τη Λέσβο μέχρι το Αγαθονήσι. Την ημέρα των Χριστουγέννων οι παραβιάσεις από οκτώ (εκ των οποίων τα τέσσερα οπλισμένα) τουρκικά αεροσκάφη έθεσαν σε συναγερμό το σύστημα αντιαεροπορικής άμυνας.

Τα Θεοφάνια, 16 τουρκικά μαχητικά συνόδευσαν το κυβερνητικό αεροσκάφος που μετέφερε τον πρωθυπουργό κ. Γιώργο Παπανδρέου από τη Μυτιλήνη στην Αθήνα. Κατά μία άποψη που διακινείται στο Πεντάγωνο, ίσως οι στρατηγοί ήθελαν να ελέγξουν την ετοιμότητα αντίδρασης της ελληνικής στρατιωτικής μηχανής.

Το δόγμα «ισχυρός Στρατός, ισχυρή Τουρκία» έχει αποδεχθεί και το τουρκικό Πολεμικό Nαυτικό. Πληροφορίες αναφέρουν ότι τελευταία έχουν καταγραφεί αβλαβείς διελεύσεις μέχρι το Κάβο Ντόρο, ενώ συστηματική είναι και η παρουσία των ταχύπλοων της τουρκικής Aκτοφυλακής γύρω από τις βραχονησίδες Ιμια. Βαρύνουσα σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονται τις τουρκικές προκλήσεις ορισμένες συμμαχικές χώρες.
Στη μια περίπτωση, η Γαλλία σχεδόν τάχθηκε με το μέρος της Τουρκίας αποφεύγοντας να διαμαρτυρηθεί για την παρενόχληση μαχητικών της από τουρκικά αεροσκάφη που εισέβαλαν σε δεσμευμένο πεδίο βολής. Την ημέρα εκείνη (14 Δεκεμβρίου) γαλλικά αεροσκάφη εκτελούσαν κοινές ασκήσεις με ελληνικά μαχητικά στο πεδίο βολής Ανδρου.

Σύμφωνα με την «περίεργη» εκδοχή που υιοθέτησαν οι Γάλλοι στρατιωτικοί, στην περίπτωση εκείνη τα τουρκικά μαχητικά δεν εισέβαλαν στην περιοχή ασκήσεων. Διαφορετική πολιτική ακολουθεί η Ουάσινγκτον. Ασφαλείς πληροφορίες αναφέρουν ότι οι αμερικανικές διπλωματικές υπηρεσίες διαμαρτύρονται έντονα στην Αγκυρα για τις πτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από τα ελληνικά νησιά και καλούν την τουρκική στρατιωτική και πολιτική ηγεσία να εγκαταλείψει αυτές τις επιθετικές και άκρως προκλητικές πρακτικές.

~ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Δυσφορία στην κυβέρνηση
Να ξεκινήσει συνομιλίες με την Αθήνα επιδεικνύοντας ένα περίστροφο πάνω στο τραπέζι του διαλόγου επιχειρεί η Άγκυρα. Την εντύπωση αυτή σχηματίζει κάποιος παρατηρώντας και εξετάζοντας τη συμπεριφορά της Τουρκίας τις τελευταίες εβδομάδες. Έπειτα από ένα καυτό καλοκαίρι με συνεχείς πτήσεις τουρκικών μαχητικών πάνω από ελληνικά νησιά, η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε προϋποθέσεις για τη διάλυση της «ομίχλης του πολέμου» που είχε απλωθεί πάνω από το Αιγαίο. Προτού ακόμη λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, ο πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου στα τέλη Οκτωβρίου μετέβη αιφνιδιαστικά στην Κωνσταντινούπολη για συνομιλίες με τον Τούρκο ομόλογό του κ. Ταγίπ Ερντογάν.

Οι δύο πρωθυπουργοί είχαν συμφωνήσει τότε να ξεκινήσουν διάλογο εφ’ όλης της ύλης για την επίλυση των προβλημάτων που υπάρχουν ανάμεσα στις δύο χώρες. Παίρνοντας τη σκυτάλη των Πρωτοβουλιών, ο κ. Ερντογάν απέστειλε μάλιστα επιστολή στον κ. Παπανδρέου, στην οποία εκτός από το να διατυπώνει την πρόθεσή του για συζήτηση, έθετε στην ατζέντα «ενοχλητικά» θέματα όπως αυτό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη και πρότεινε την υιοθέτηση ενός κώδικα συμπεριφοράς για τις πτήσεις των μαχητικών αεροσκαφών στο Αιγαίο.

Έπειτα από μερικές εβδομάδες σιωπής και αναμονής, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δοκιμάστηκαν όταν στις αρχές Δεκεμβρίου η Ε.Ε. καλούνταν να επιβάλει κυρώσεις στην Αγκυρα για τη μη εφαρμογή βασικών δεσμεύσεών της απέναντι στα 27 κράτη-μέλη. Κατά κοινή ομολογία η Τουρκία, με τη συνδρομή χωρών όπως η Βρετανία και την ανοχή μελών όπως η Ελλάδα, κατάφερε να ξεπεράσει τη δοκιμασία χωρίς «τραυματισμούς».

Κι όμως, η εξέλιξη αυτή δεν αποτέλεσε καταλύτη για να βελτιωθεί η συμπεριφορά της Τουρκίας. Αντιθέτως, σύμφωνα με στρατιωτικές και διπλωματικές πηγές, φάνηκε να την αποθρασύνει. Ανήμερα τα Χριστούγεννα, τουρκικά μαχητικά εισέβαλαν στο Αιγαίο, παραβίασαν τον ελληνικό εναέριο χώρο και προκάλεσαν τους πιλότους των ελληνικών αεροσκαφών επιφυλακής σε εικονικές αερομαχίες.

Η ελληνική διπλωματία αντέδρασε άμεσα και την ίδια μέρα επέδωσε στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών διάβημα διαμαρτυρίας για τις επιθετικές πτήσεις στο Αιγαίο. Η προσπάθεια της Τουρκίας να δημιουργήσει ένταση στις σχέσεις με την Ελλάδα έχει προκαλέσει απογοήτευση στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Είναι ενδεικτικό ότι μέχρι και σήμερα ο κ. Παπανδρέου δεν έχει αποστείλει απαντητική επιστολή στον κ. Ερντογάν, εκφράζοντας με τον τρόπο αυτό τη δυσφορία του για την απόπειρα της Αγκυρας να οξύνει τις σχέσεις των δύο χωρών.

«Δεν χρειαζόμαστε άλματα.Τα βήματά μας θα είναι πολύ καλά προετοιμασμένα», δηλώνει κυβερνητικό στέλεχος, επιβεβαιώνοντας ότι ο πρωθυπουργός αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την εντατικοποίηση του διαλόγου με ην Τουρκία.__

ΜΑΚΗΣ ΠΟΛΛΑΤΟΣ

Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/01/o-a.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz0cNwdp7N7

 

 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

8.1.2010. Βίντεο για τον εθνομηδενισμό http://vimeo.com/8031290

Τις τελευταίες εβδομάδες έγινε πολύ συζήτηση για την κρίση που περνάμε κράτος όσο και για το φαινόμενο του εθνομηδενισμού. Στον σύνδεσμο http://vimeo.com/8031290 αναρτήθηκε συζήτηση που έγινε στην εκπομπή «Ανιχνεύσεις» στην ΕΤ3 για τον «σύγχρονο μηδενισμό». Συμμετείχαν ο υποφαινόμενος, ο Καθηγητής Φιλοσοφίας κ. Χρήστος Γιανναράς και ο φιλόσοφος κ. Θεόδωρος Ζιάκας. Νομίζω ότι μια από τις σημαντικότερες στιγμές προς το τέλος της εκπομπής ήταν η έκκληση του Θόδωρου Ζιάκα και του Χρήστου Γιανναρά όταν επισήμαναν ότι οι έλληνες επιστήμονες απαιτείται να πάψουν να αντιγράφουν και να πιθηκίζουν.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

6.1.2010. Μεταμοντερνισμός, αποδόσμηση και εθνομηδενισμός.

 

Ο ενδιαφερόμενος, επίσης, μπορεί να ανατρέξει στην παράλληλη σελίδα για να δει τις τελευταίες εκδοχές δοκιμίων για τον Εθνομηδενισμό η συγγραφή των οποίων άρχισε πριν τα Χριστούγεννα και ολοκληρώθηκε σήμερα. [σημείωση 8.1.2010 καταχωρήθηκε και νέο σημείωμα για τον εθνομηδενισμό και τις αρλούμπες μαζί άρθρο αμερικανού αναλυτή με τίτλο "America has an impressive record of starting wars but a dismal one of ending them well."]

 

Εθνομηδενισμός, μεταμοντερνισμός, αποδομηστές - http://www.ifestos.edu.gr/104Ethnomidenismos.htm

 

24.12..2009. Η ελληνική εθνομηδενιστική εκδοχή του μεταμοντερνισμοού και η πολιτικοστοχαστική ζούγκλα

 

22.12.2009. Τα αίτια των εθνομηδενιστικών παραδοχών, και η όχι και τόσο αντιφατική σύμπλευσή τους με τις θέσεις του Φαλμεράιερ για το ελληνικό έθνος

 

 

 

 

 

 

1. Η κοινές καταβολές των μοντερνιστικών ιδεολογιών. 2. Συγκρότηση και συγκράτηση των εθνών, των κρατών και του κόσμου. 3. Ο εθνομηδενισμός ως ανασταλτικός παράγων του πολιτικού πολιτισμού ενδοκρατικά και διακρατικά. 4. Τα αίτια των ανίατων στοχαστικών ασθενειών της ιδεολογικής αντίληψης της πολιτικής και η δονκιχωτική εθνομηδενιστική διολίσθηση στην μεσαιωνική μηδενισμένη ανθρωπολογία. 5. Ο μοντερνιστικός υλισμός στα τρία επίπεδα ανάλυσης: άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα. 6. Εθνική ανθρωπολογία και επερχόμενα πολιτικά και διεθνοπολιτικά γεγονότα. 7. Το αναπόδραστο πολιτικό και ανθρωπολογικό κατηφόρισμα των μοντερνιστικών και μεταμοντέρνων ιδεολογιών. 8. Η δύσκολη θαλασσοπορία του εθνοκρατοκεντρικού κόσμου του 21ού αιώνα.

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.1.2010. Επιστολή για το θέμα των παρεμβάσεων της ΠΟΣΔΕΠ

 

Τελευταία έχω κάνει πολλές παρεμβάσεις με αφορμή την ανακοίνωση της ΠΟΣΔΕΠ. Εδώ παραθέτω ακόμη μια επιστολή προς την HEC (Hellenic Professors Center) στην οποία διατυπώνω μερικές ακόμη θέσεις.

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,

 

Διαβάζω με ενδιαφέρον την συζήτηση που άρχισε με αφορμή την ανακοίνωση της ΠΟΣΔΕΠ. Εξαρχής θέση μου είναι ότι το ζήτημα δεν αφορά την σ. Θάλεια Δραγώνα προσωπικά. Δικαίως ή αδίκως και μάλλον λόγω πρόσφατων πολιτικών της επιλογών για τις οποίες αυτή και μόνο φέρει την ευθύνη, δέχεται δριμύτατη κριτική επί ενός μεγάλου ζητήματος που διογκώνεται εδώ και δεκαετίες, στο οποίο πολλοί εμπλέκονται, και το οποίο συναρτάται με την πνευματική σύγχυση που προκάλεσε η επί αιώνες ψευδεπίγραφη ιδεολογική διαπάλη μεταξύ των ηγεμονικών δυνάμεων. Διαπάλη βασικά, που διεξαγόταν στην βάση στρατηγικών συμφερόντων των ηγεμονικών δυνάμεων που τα μεταμφίεζαν με κοσμοϊστορικά σχέδια. Προηγήθηκαν όπως όλοι γνωρίζουμε τρις περίπου αιώνες ηγεμονιών, αποικιοκρατικών εγκλημάτων, καταλήστευσης του πλανήτη για να κτιστεί η σημερινή άνιση ανάπτυξη μεταξύ των περιφερειών του πλανήτη, εθνοκαθάρσεων και γενοκτονιών για να δημιουργηθεί  σε υλιστική βάση (αποστέρηση της δημόσιας σφαίρας από τον πνευματικό κόσμο των πολιτών) το «κρατικό έθνος» και για να εφαρμοστεί διαίρει και βασίλευε που γέννησε αναρίθμητα αίτια πολέμου τα οποίας θα μας συνοδεύουν στον 21ό αιώνα.

 

Δύο είναι λοιπόν κατά την άποψή μου τα κύρια ζητήματα που μας ενδιαφέρουν και εκεί εστίασα την προσοχή μου στην αρχική μου επιστολή προς την ΠΟΣΔΕΠ: Η δεοντολογία των συνδικαλιστικών οργάνων και η επιστημονική ουσία:

Πρώτον, ο ρόλος του συνδικαλιστικού μας οργάνου το οποίο όχι μόνο συχνά παρεμβαίνει επιλεκτικά αλλά επιπλέον μέσα από γενικόλογα δολοφονικά υπονοούμενα υιοθετεί θέσεις που ενδέχεται να μην εκφράζουν την πλειοψηφία των ακαδημαϊκών (και που σε κάθε περίπτωση δεν αφορούν τους ακαδημαϊκούς, μιας και εκ των υστέρων μάθαμε ότι πολιτικό κόμμα στόχευαν, το οποίο εν τούτοις ανέμειξαν με όσους δεν συμπορεύονται με μεταμοντέρνες-εθνομηδενιστικές παραδοχές τις οποίες όποιος απορρίπτει ανήκει δήθεν σε κάποιο μυστηριώδες «ιερατείο» συνομωσιολογικών ερμηνειών της ιστορίας). Εάν βέβαια είχαν στο μυαλό τα «μεταμοντέρνα πραξικοπήματα» δεν είναι συνομωσία αλλά στρατηγικά σχέδια (δες τε μερικά γλαφυρά και σημαντικά για τις συζητήσεις στις ίδιες τις ΗΠΑ όσον αφορά τον ρόλο των ακαδημαϊκών στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm)

Δεύτερον, το ζήτημα έθνος, οι καταβολές του, η ανθρωπολογική του συγκρότηση και οι διαφορές της μοντερνιστικής αντίληψης περί «κρατικού έθνους» με την δημοκρατική αντίληψη του έθνους ως διαχρονικό πνευματικό, πολιτισμικό, ανθρωπολογικό και πολιτικό επίτευγμα. Συναφές κύριο ζήτημα είναι το εξής: Μετά την ιδεολογική καθίζηση που προκάλεσε η εξάντληση της ηγεμονομαχίας και των μεταψυχροπολεμικών ψευδαισθήσεων για ένα «παγκοσμιοποιημένο» πλανήτη αλτρουιστών «πολιτών» του κόσμου –που καλλιέργησε η δεσπόζουσα ηγεμονική δύναμη για να θρέψει τις αντί-ηγεμονικές αντιστάσεις των υποψήφιων στόχων της όταν εκτελούσε άνομες και καταχρηστικές επεμβάσεις–, απαιτείται κανείς να σκεφτεί σοβαρά την μεγάλη σήμερα πραγματικότητα που επισκιάζει όλες τις άλλες: Την εθνική πραγματικότητα που κυριαρχεί σε όλο τον πλανήτη. Συναφώς, επίσης, α) τους πνευματικούς ποταμούς που εισρέουν μέσα στην δημόσια σφαίρα όλων των εθνοκρατών, οι πολίτες των οποίων επί αιώνες την στερήθηκαν λόγω του ιδεολογικού φαινομένου και της ιδιωτείας που καλλιεργούσαν τα καθεστώτα έμμεσης και ενίοτε δεσποτικής υλιστικής διακυβέρνησης, β) οι αξιώσεις για εθνική ανεξαρτησία ως Κοσμοθεωρία των Εθνών σύμφωνα και με το διεθνές δίκαιο, γ) οι αξιώσεις για δημοκρατία νοούμενης ως πολιτικές δομές που θα επιτυγχάνουν μια ολοένα και πιο στενή σχέση μεταξύ εντολέων-πολιτών και εντολοδόχων-εξουσιών και δ) οι προϋποθέσεις (ή της απουσίας τους) για στέρεα εθνοκράτη τα οποία με κοσμοθεωρία την εθνική ανεξαρτησία θα πορεύονται προς ένα ολοένα και σταθερότερο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα ενόσω θα εμπεδώνονται οι αντί-ηγεμονικές θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς δικαίου. 

Αν κανένα ενδιαφέρει, όπως συμπέρανα πρόσφατα σε ακαδημαϊκό μου πόνημα αντικρούοντας τις νέες ιδεολογικές εσχατολογίες, «η θαλασσοπορία προς την Ιθάκη ενός εθνοκρατοκεντρικού συστήματος με ζητούμενο την εφαρμογή των θεμελιωδών αρχών του διεθνούς δικαίου θα είναι τρικυμισμένη, γεμάτη Κύκλωπες, Λαιστρυγόνες,  Σειρήνες και θυμωμένους Ποσειδώνες». Το ζήτημα δεν είναι η (εσχατολογικά προσδιορισμένη) Ιθάκη, όπως μας διδάσκει η απέραντη σοφία του Αλεξανδρινού μας ποιητή, αλλά η πορεία. Θαλασσοπορώντας λοιπόν «ανθρώπινα» και όχι νεφελοβατώντας ιδεολογικά, «η σταθερότητα και η ειρήνη θα είναι συνάρτηση εθνοκρατοκεντρικών αντί-ηγεμονικών συσπειρώσεων που θα γίνονται ολοένα και πιο σημαντικές ενόσω μεγάλα έθνη θα προσχωρούν στην εθνική ανεξαρτησία ως κοσμοθεωρία των εθνών». Είναι ανοδική αυτή η πορεία ή κατηφορική; Μετά την Βυζαντινή Οικουμένη είναι αναμφίβολα κατηφορική και σήμερα κάποιοι θέλουν να επιταχύνουν τον κατήφορο προς το εθνομηδενισμένο ανθρωπολογικό τέλμα.

Ενάντια στα μεγάλα ιστορικά κύματα –τα οποία η ελληνική ακαδημαϊκή κοινότητα οφείλει να μελετά ασκητικά ακαδημαϊκά αντί ολοένα και πιο συχνά να συναγελάζεται σε συνέδρια με χρηματοδότες του Σόρος και των πολυεθνικών– βαίνει το νέο ιδεολογικό κίνημα, το μεταμοντέρνο, στο εκκρεμές του οποίου, στον ένα πόλο βρίσκονται επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιεραπόστολοι του εθνομηδενισμού και στον άλλο ημιμαθείς ιδεολογικοί συνοδοιπόροι. Για κάθε ενδιαφερόμενο, όσον αφορά τον εθνομηδενισμό ως μια σημαντική τάση του μεταμοντέρνου κινήματος, πιο συγκεκριμένα, έχω αρχίσει εδώ και λίγες εβδομάδες αναρτήσεις στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104Ethnomidenismos.htm.

 

Τώρα, πολλοί από εμάς είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε τέτοια ζητήματα υπό επιστημονικό πρίσμα.  Αν και μπορούμε εδώ να ανταλλάσσουμε κάποιες απόψεις, δεν νομίζω ότι θα καταλήξουμε κάπου μιας και τέτοια ζητήματα πρέπει να αποτελούν αντικείμενο αυστηρά ακαδημαϊκών επιστημονικών συζητήσεων (χωρίς την παρουσία εφοπλιστών, χρηματοδοτών του Σόρος ή της Coca Cola, πρέσβεων ε.τ., εμπαθών δημοσιογράφων, πρώην ή νυν «αξιωματούχων» κτλ). Συμφωνώ με τον Γιώργο Κοντογιώργη, βεβαίως, ότι κανένας σοβαρός ακαδημαϊκός δεν θα δεχθεί να συμμετάσχει σε τέτοιες επιστημονικές συναντήσεις αν α) δεν είναι απροκατάληπτα διοργανωμένες και β) αν δεν είναι διασφαλισμένες υψηλές ποιοτικές βαθμίδες.

 

Μια δική μου θέση, αν θέλετε για να χαλαρώσουμε και λίγο, είναι και η εξής: Αντί διεθνικών συνάξεων ιδεολογικοπολιτικού χαρακτήρα με προγραμματικούς εθνομηδενιστικούς προσανατολισμούς, αν όχι και με προδιαγεγραμμένα συμπεράσματα για το πώς θα μεταλλαχθούν ανθρωπολογικά τα μέλη των εθνοκρατών της περιφέρειάς μας, προτιμώ να αρμενίσω με την ψαρόβαρκά μου διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο (και συνάμα ψαρεύοντας, ενόσω ακόμη ο Σαρωνικός όπου ψαρεύω δεν εποπτεύεται από τον τουρκικό στόλο).  

 

Ας εστιάσουμε λοιπόν την προσοχή μας στην ουσία και ας απαλλαγούμε από τις πολιτικοπαταταξιακές έριδες γιατί ο φόρτος των επιστημονικών μας ενασχολήσεων είναι πολύ μεγάλος.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

31.12.2009. μια καλούτσικη αποτίμηση

 

Μέσα στον κυκεώνα των ασυναρτησιών που συνήθως γράφονται πρωτοχρονιά ως είδος βαριεστημένης αποτίμησης του έτους που πέρασε ξεχωρίζω και παραθέτω σύντομο κείμενο του Cornwell. Δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της οποίας παραθέτω τον σύνδεσμο και που περιείχε, μεταξύ άλλων, δύο ακόμη κείμενα για τον Πατριάρχη και τον  εθνομηδενισμό που άρχισα να διαβάζω αλλά δεν άντεξα να ολοκληρώσω για να μην προκληθεί εμετός. Βεβαίως, αυτός ίσως να είναι και ο σκοπός ....

Για το άρθρο του ξένου επιφυλλιδογράφου τονίζω τον ρόλο του διαδικτύου που και εγώ (ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ των ΕΘΝΩΝ) όπως και πολλοί άλλοι υποστηρίζουμε ότι αποτελεί το μέσο για να παρακαμφτούν οι δεσποτικές εξουσίες (έμμεσης αντιπροσώπευσης και πιο διαφανώς ή κεκαλυμμένα πιο σκληρές). Μέσο επιπλέον για να κινηθούν τα πολιτικά συστήματα με φορά την άμεση δημοκρατία που τους τελευταίους 5 αιώνες υπονομεύτηκε αν όχι απαγορεύτηκε από την λαίλαπα των μοντερνιστικών ιδεολογιών. Τώρα, για τις ΗΠΑ, εκτός του ότι είναι πλέον αργά να σκεφτεί τα αδιέξοδα που την οδηγούν οι ηγεμονικές συμπεριφορές νομίζουμε ότι τα προβλήματά της είναι ακόμη μπροστά.

 

Ενας κόσμος μικρότερος και πιο διηρημένος

Rupert Cornwell

Ενας κόσμος μικρότερος και πιο διηρημένος

Η τεχνολογία μπορεί να σμίκρυνε τον κόσμο μας την τελευταία δεκαετία, αλλά μεγέθυνε τα χάσματά του

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artId=307298&dt=31/12/2009

Καλώς ή κακώς, οι αποφάσεις που λαμβάνονται στην Αμερική διαμορφώνουν τις τύχες του υπόλοιπου κόσμου. Υπήρξε άραγε άλλη δεκαετία όμως που η Αμερική να πήρε τόσες πολλές κακές αποφάσεις; Ας αρχίσουμε με μια απόφαση που οι περισσότεροι αγνοούν, τον νόμο για τον εκσυγχρονισμό της αγοράς εμπορευμάτων (Commodities Τrading Μodernization Αct) που υπέγραψε ο Μπιλ Κλίντον λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα του 2000. Λίγοι δυσανασχέτησαν τότε με το νομοθέτημα. Ανοιξε όμως διάπλατα τις πύλες για ανεξέλεγκτες πλέον συναλλαγές παραγώγων και άλλων «εξωτικών» χρηματοοικονομικών προϊόντων και εργαλείων, οδηγώντας πρώτα στη χρεοκοπία της Εnron, το 2001 και αργότερα, το 2008, στον παρ΄ ολίγον θάνατο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και στην γενική απαξίωση του καπιταλισμού αμερικανικού τύπου.

Καθώς το μοιραίο εκείνο νομοθέτημα βρισκόταν ακόμη υπό συζήτηση στον Λόφο του Καπιτωλίου, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έπαιρνε μια απόφαση ακόμη πιο μοιραία: να σταματήσει την επανακαταμέτρηση των ψήφων και να παραδώσει την προεδρία στον Τζορτζ Μπους. Ο Μπους και η κυβέρνησή του, όπως ήταν φυσικό, πραγματοποίησαν κατόπιν με τη σειρά τους πλήθος από γκάφες. Περιελάμβαναν, μεταξύ άλλων, τις μαζικές φοροαπαλλαγές για τους πλουσίους, περικοπές άδικες και αχρείαστες, αλλά και την αποτυχία να στείλουν αρκετούς άνδρες στα βουνά της Τόρα Μπόρα, τον Δεκέμβριο του 2001, ώστε να συλλάβουν τον Οσάμα μπιν Λάντεν και να τερματίσουν, ίσως, επί τόπου τον πόλεμο του Αφγανιστάν. Το μεγαλύτερο λάθος όλων, όμως, ήταν η απόφαση για την εισβολή στο Ιράκ.

Ποτέ άλλοτε δεν εξανεμίστηκε τόσο γρήγορα τόση πολλή καλή θέληση. Για μια στιγμή, μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, ο κόσμος όλος - ακόμη και το Ιράν- συμπαραστάθηκε στην Αμερική την ώρα του πόνου και του πένθους. Στις ΗΠΑ, τα κόμματα εγκατέλειψαν τις διαφορές τους. Ο Μπους όμως τα τίναξε όλα στον αέρα. Οταν έφυγε από την προεδρία, η παγκόσμια αντιπάθεια έναντι της Αμερικής είχε σημειώσει ρεκόρ όλων των εποχών, ενώ το χάσμα μεταξύ Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών ήταν το βαθύτερο από την εποχή του εμφυλίου πολέμου την περίοδο 1861-1865.

Εντάξει, δεν ήταν όλα όσα συνέβησαν στις ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία καταστροφικά. Το 1865 θα έμοιαζε ανήκουστο ότι λιγότερο από ενάμιση αιώνα αργότερα η χώρα θα μπορούσε να εκλέξει έναν μαύρο πρόεδρο- ένα ιστορικό άλμα που έγινε εμμέσως εφικτό χάρη στην άδικη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου το 2000. Ωστόσο ένας πρόεδρος δεν πρέπει να κρίνεται από το χρώμα του δέρματός του, αλλά από την ποιότητα της ηγεσίας του. Και ακόμη είναι πολύ νωρίς για να κριθεί ο Μπαράκ Ομπάμα.

Δύσκολο βέβαια να βρει κανείς την καλή πλευρά για τη συνεχή εξάπλωση της «κουλτούρας των διασημοτήτων», η οποία, φυσικά, τροφοδοτείται από την Αμερική. Διασημότητες υπάρχουν από τότε που υπάρχουν ανθρώπινες κοινωνίες. Μέσα όμως σε μία μόλις δεκαετία φτάσαμε ήδη σε μια εποχή όπου ο θάνατος ενός ποπ σταρ ή οι εξωσυζυγικές αταξίες ενός διάσημου πρωταθλητή του γκολφ μετατρέπονται σε μοναδικό θέμα συζήτησης για ολόκληρες ημέρες- μια εποχή άλλωστε όπου ο καθένας μπορεί να γίνει σταρ (και μάλιστα τόσο μεγαλύτερος σταρ όσο πιο προκλητική είναι η συμπεριφορά του) και όπου η reality ΤV, η τηλεόραση της πραγματικότητας, αντικαθιστά πλέον την ίδια την πραγματικότητα.

Αυτά ωστόσο είναι τα αναπόφευκτα υποπροϊόντα μιας πληροφορικής επανάστασης που- με μια μεγάλη εξαίρεση- μας έφερε μόνο δώρα: Τα βίντεο του ΥouΤube, τα μουσικά κομμάτια του iΤunes, τα αμέτρητα λήμματα της Wikipedia, το Facebook- η στιγμιαία δυνατότητα καταγραφής και μετάδοσης μικρών και μεγάλων γεγονότων με ψηφιακές μικροσυσκευές που ο καθένας μπορεί να προμηθευτεί- έχουν προκαλέσει εκθετική πρόοδο στη γνώση την τελευταία δεκαετία, και έχουν κάνει αυτή τη γνώση πιο προσιτή σε όλους. Ιδού όμως η εξαίρεση: Η τεχνολογία μπορεί να σμίκρυνε τον κόσμο μας την τελευταία δεκαετία, αλλά μεγέθυνε τα χάσματά του.

Πουθενά δεν είναι τόσο εμφανής αυτή η διαδικασία όσο στις ΗΠΑ. Η χώρα ξέρει περισσότερα πράγματα για τον υπόλοιπο κόσμο από ό,τι παλαιότερα, αλλά ούτε τον καταλαβαίνει καλύτερα ούτε νιώθει περισσότερη συμπόνια για αυτόν. Η εξέλιξη των ραδιοτηλεοπτικών τοκ σόου και η εξάπλωση της λογικής «φώναξε προτού σκεφθείς», η οποία υπαγορεύεται από την αμεσότητα της επικοινωνίας, έχουν ενισχύσει αυτή την τάση. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί βουλευτές και γερουσιαστές φοβούνται πλέον περισσότερο τους «ομόσταβλους» συνυποψηφίους τους στις εσωκομματικές εκλογές για το χρίσμα κάθε Πολιτείας, παρά τον υποψήφιο του αντίπαλου κόμματος.

Ως αποτέλεσμα, το πολιτικό κέντρο έχει συρρικνωθεί ταχύτατα από το 2001. Εντάξει, υπάρχει πάντοτε η παροιμία του Τέξας που λέει ότι « στη μέση του δρόμου υπάρχουν μόνον κίτρινες λωρίδες και νεκροί μυρμηγκοφάγοι» , ότι δηλαδή η μετριοπάθεια δεν βοηθάει κανέναν, ότι η μέση οδός του συμβιβασμού είναι κατάλληλη μόνο για τους δειλούς οσφυοκάμπτες. Αλίμονο, όμως: το να κάνεις πολιτική σαν να κάνεις πόλεμο είναι χρήσιμο στις προεκλογικές περιόδους, αλλά δεν βοηθάει στο πεζό έργο της διακυβέρνησης. Στη δημοκρατία, η μέση του δρόμου είναι εκεί όπου συναντιούνται οι αντίπαλοι για να καταλήξουν σε συμφωνίες από τις οποίες παράγονται νόμοι με ευρεία λαϊκή υποστήριξη.

Αν κρίνει κανείς από τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης των ΗΠΑ- το πακέτο οικονομικής τόνωσης του Ομπάμα που υποστηρίχθηκε μόνον από τρεις Ρεπουμπλικανούς και την τρέχουσα μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας που τελικά θα περάσει χωρίς ούτε μία ρεπουμπλικανική ψήφο υπέρ της-, τότε πράγματι στη μέση του δρόμου στην Αμερική δεν θα βρίσκει κανείς παρά μόνο νεκρούς μυρμηγκοφάγους. Ισως τα πράγματα να είναι καλύτερα το 2019. Για κάποιον αδιόρατο λόγο, όμως, πολύ αμφιβάλλω.
 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

30.12.2009. Γλύψιμο των πάνω και φτύσιμο των κάτω

 Γιορτές, κοινωνικές συναντήσεις, συναπάντημα με φίλους και συναδέλφους. Παλιός καθοδηγητής της κομμουνιστικής νεολαίας μας περιέγραφε στάσεις και νοοτροπίες ινστρουκτόρων και «υφισταμένων». Η πείρα δείχνει μας είπε, ότι δεν πρέπει να βάζεις κάποιον που γλύφει πολύ γρήγορα ψηλά γιατί μόλις φτάσει ψηλά θα φτύνει τους πιο κάτω. Ιδανικά, επίσης, πρόσθεσε ο έμπειρος συνομιλητής, θα πρέπει να εξοντωθεί ή να πεθάνει ο ευεργέτης.

    Τι σημαίνουν αυτά; Πρώτον, ότι είναι σωστή η βασική μου θέση στο Κοσμοθεωρία των Εθνών ότι όλες οι μοντερνιστικές ιδεολογίες πάσχουν από το γεγονός ότι οι ανθρώπινες σχέσεις νοηματοδοτούνται με όρους ισχύος. Δεύτερον, ότι ναι μεν έτσι είναι τα πράγματα αλλά ποτέ κανείς δεν πρέπει να πάψει να πιστώνει τους ανθρώπους με καλή πίστη. Διαφορετικά μόνο η ωμή ισχύς θα μετράει.

 

-----------------------------------------------------------------------------------

28.12.2009. Προς ΠΟΣΔΕΠ επιστολή

Προς, Εκτελεστική Γραμματεία ΠΟΣΔΕΠ

Από Παναγιώτη Ήφαιστο, Καθηγητή Διεθνών Σχέσεων-Στρατηγικών Σπουδών,

Πανεπιστήμιο Πειραιώς, www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr  

 

Αγαπητοί συνάδελφοι,  Χρόνια Πολλά.

 

Συμπτωματικά συνέταξα και εγώ μόλις τώρα ένα σημείωμα το οποίο και αποστέλλω.

 

Θα ήθελα να τονίσω ότι, παρά το γεγονός ότι η παρέμβασή σας είναι προς την σωστή κατεύθυνση, δηλαδή την υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης, εκπλήττει η επιλεκτικότητά σας αλλά και η υιοθέτηση, ακόμη μια φορά, αξιολογικών θέσεων σε ένα συνδικαλιστικό κείμενο. Τυχόν αξιολογικές θέσεις πρέπει επιπλέον να είναι τεκμηριωμένες εκτός και εάν το συνδικαλιστικό μας όργανο ανέλαβε τον ρόλο του κήνσορα των ιδεολογημάτων της ανθρωπολογικής αποδόμησης των λαών της περιφέρειάς μας και του εθνομηδενισμού ως πολιτικό δόγμα των ελλήνων. Βασικά, μέσα σε λίγες γραμμές και γενικόλογα-αοριστόλογα επικαλούμενοι περιθωριακές θέσεις κάποιων αγνώστων κατά της κυρίας συναδέλφου, επιχειρείται να δολοφονηθούν με υπονοούμενα όσοι έχουν αντίθετη άποψη. Όσοι τολμήσουν να διαφωνήσουν με  εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, εμμέσως πλην σαφώς και με συνοπτικές διαδικασίες ρίχνονται μέσα σε ένα απεχθές «συνομωσιολογικό» «ιερατείο» που δολοφονεί τον επιστημονικό τους χαρακτήρα και τις φιλοσοφικές τους στάσεις. Την ορθότητα των θέσεών της επιφανούς συναδέλφου, όμως, αντικρούουν πολλοί και βάσιμα, χωρίς να ανήκουν στην δική σας μυστηριώδη δολοφονική κατασκευή (το «συνομωσιολογικό» «ιερατείο»).

            Ενώ λοιπόν κάθε υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης είναι θεμιτή και πρέπουσα -αν όχι αυτονόητη-, οι θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ δεν είναι δεοντολογικά σωστό να είναι επιλεκτικές και μόνο υπέρ αυτών με τους οποίους πασίδηλα συμφωνούν ιδεολογικά. Στον ελληνικό ακαδημαϊκό χώρο οι δολοφονίες επιστημονικών χαρακτήρων -ενίοτε μάλιστα σε συγχορδία ορισμένων τμημάτων των ΜΜΕ- είναι θηριώδεις και συχνότατα φαινόμενα.

    Πότε για παράδειγμα υπερασπιστήκατε χειραφετημένες και έγκυρες αναλύσεις όπως αυτές του Γιώργου Κοντογιώργη ή του Χρήστου Γιανναρά όταν «εθνομηδενιστικά ιερατεία», για να αντιστρέψω τους δικούς σας όρους, εκμεταλλευόμενοι τις περίεργες άφθονες προσβάσεις τους στα ΜΜΕ, επιτίθενται ανελέητα και χωρίς δυνατότητα να τύχουν απαντήσεως! Για να μην αναφέρω ένα από τους μεγαλύτερους στοχαστές όλων των εποχών, τον Παναγιώτη Κονδύλη, ο οποίος μπορεί να ευτύχησε να εργαστεί παραγωγικά εκτός πανεπιστημίου, αλλά πολλά «πανεπιστημιακά ιερατεία» οχυρωμένα πίσω από επιστημονικές μεταμφιέσεις με ρηχότητα και επιπολαιότητα τον έκαναν στόχο απύθμενα προπετών επιθέσεων ακόμη και μετά θάνατο (εγώ θα έλεγα κυρίως μετά θάνατο). Πότε υπερασπιστήκατε, για να δώσω ένα ακόμη παράδειγμα, τις ανίερες-βέβηλες δολοφονίες χαρακτήρων «εγχώριων και διεθνικών ιερατείων» κατά όσων υπερασπίστηκαν την δεοντολογία της επιστήμης και την διεθνή νομιμότητα στην περίπτωση του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν!

            Το κριτήριο όσων αφορά τις θέσεις της επιφανούς συναδέλφου και των αντίθετων θέσεων που τις αντικρούουν δεν είναι αριθμητικό αλλά ποιοτικό. Για να καταλάβετε τι εννοώ, τονίζω μονολεκτικά ότι είναι επιστημονικά ρηχό να σκεφτεί κανείς ότι δεν υπήρχαν έλληνες πριν το νεοελληνικό κράτος. Δεν χρειαζόμαστε υψιτενή ιστοριογραφήματα ιδεολογικά εμπνευσμένα για να το ξέρουμε. Μια ανάγνωση του Ρήγα Φεραίου και του Καβάφη υποδηλώνει την αλάνθαστη διυποκειμενική αλήθεια για την ανθρωπολογική υπόσταση όχι μόνο του δικού μας έθνους αλλά και πολλών άλλων, καθώς και τις δεσποτικές κατεξουσιαστικές δομές που τα κατέστελλαν επί αιώνες αναστέλλοντας την πνευματική και πολιτική τους ανάπτυξη.

 

Ποιοι είναι εν τέλει, αγαπητοί συνάδελφοι, οι «κοινοί τόποι της θεωρητικής σκέψης αναφορικά με το έθνος» μέσα στους οποίους δολοφονικά κατατάσσετε συνοπτικά όσους διαφωνούν με τον εθνομηδενισμό! Και για ποια «θεωρία συνομωσίας» μιλάτε; Μήπως ήταν «θεωρία συνομωσίας» η υπεράσπιση της διεθνούς νομιμότητας κατά της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν όταν οι Βρετανοί διπλωμάτες που το έγραψαν στα παρασκήνια ομολόγησαν οι ίδιοι τις πράξεις τους και τους άνομους ιμπεριαλιστικούς τους σκοπούς! (βλ. επιστημονικά θεμελιωμένη ανάλυση στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm). Μήπως θεωρία συνομωσίας ήταν η κριτική κατά των σχετικών άνομων χρηματοδοτήσεων των Αμερικανικών υπηρεσιών που αποκαλύφθηκαν στην συνέχεια! Μήπως θεωρία συνομωσίας ήταν η υπεράσπιση, ακόμη και από την Ακαδημία Αθηνών, της ιστορικής επιστήμης κατά διεθνικών ομάδων ποικιλότροπα χρηματοδοτημένων ακόμη και από αξιοσέβαστους κερδοσκόπους όπως ο Σόρος για να συντάσσουν ιστοριογραφικές ανεκδοτολογίες! Και τα λοιπά και τα λοιπά, τα οποία αν εμποδίσετε να εκδηλώνονται επικαλούμενοι ανύπαρκτα «ιερατεία», όχι μόνο συμβάλλετε στην δημιουργία ενός κλίματος καταναγκαστικής λογοκρισίας αλλά επιπλέον συμβάλλετε στην παρεμπόδιση της ελευθερίας της έκφρασης και της επιστημονικής προόδου πάνω σε ορθολογιστικές βάσεις.

 

Νομίζω αγαπητοί συνάδελφοι ότι τα «ιερατεία» και οι «θεωρίες συνομωσίες» είναι δικές σας κατασκευές για να υπερασπιστείτε και δικές σας ιδεολογικές θέσεις που αντικρούει η σιωπηρή πλειοψηφία των ελλήνων πολιτικών επιστημόνων οι οποίοι ασκητικά εκπληρώνουν το λειτούργημά τους χωρίς να συναγελάζονται με διεθνικούς δρώντες και υπηρεσίες και χωρίς να επιλέγονται για πολιτικές θέσεις ή να γίνονται "μαϊντανοί των επιφυλλίδων" όπου και κυρίως διαπρέπουν.

Τα μέλη της προαναφερθείσης σιωπηρής πλειοψηφίας των ελλήνων ακαδημαϊκών, επιπλέον, καμιά σχέση δεν έχει με ακρότητες και γι' αυτό  μην τις αναμιγνύεται με περιθωριακές φωνές.

            Γιατί εξάλλου δεν κατονομάσατε αυτούς που εμμέσως πλην σαφώς και δολοφονικά επικρίνετε; Δεν κατανοείτε ότι γενικεύοντας και αοριστολογώντας επί τόσο σοβαρών υποθέσεων για τις οποίες πολλοί άλλοι έχουν διαφορετική επιστημονική θέση, αντιδεοντολογικά και αντικανονικά χρησιμοποιείτε το συνδικαλιστικό μας θεσμό για να κάνετε δολοφονικά ιδεολογικά κηρύγματα. Αν θέλετε να συζητήσουμε, για παράδειγμα, την μεταφυσική έννοια «μεταεθνική εποχή» και να την αντιδιαστείλουμε με το αληθινό «μετά-νεοτερικό εθνοκρατοκεντρικό γεγονός», αφήστε σας παρακαλώ τις εθνομηδενιστικές διακηρύξεις και διοργανώστε επιστημονικές συναντήσεις. Θέλετε να μπούμε σε αυτή την συζήτηση με τον επιστημονικά σωστό δρόμο; Εγώ λέω ΝΑΙ. Αλλά μην σπεύδετε να τοποθετείστε αξιολογικά, αγαπητοί συνάδελφοι. Μια τέτοια στάση, όπως σας έχω γράψει ξανά, δεν συνάδει με τον ρόλο ενός συνδικαλιστικού οργάνου.

 

Ως μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας σας ζητώ ευγενικά αλλά εμφατικά να υπερασπίζεστε αδιακρίτως τις επιθέσεις κατά της ελευθερίας της έκφρασης, να υπερασπίζεστε καθολικά και αδιακρίτως την πολύτιμη ακαδημαϊκή μας ελευθερία εντός του ακαδημαϊκού μας ασύλου και να αποφεύγετε να εισέρχεστε με τόσο επιπόλαιο τρόπο και με ακατανόητες αξιολογικές γενικεύσεις επί προβλημάτων βαθύτατων επιστημονικών και πολιτικών προεκτάσεων.

 

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς και Καλό Νέο Χρόνο για όλους τους αποδέκτες

 

Παναγιώτης Ήφαιστος

www.ifestosedu.gr  

28.12.2009

 

Παραθέτω το σχετικό μηνυμα.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ   24/12/2009

Τον τελευταίο καιρό, η Εκτελεστική Γραμματεία της ΠΟΣΔΕΠ παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία μια νέα απόπειρα σπίλωσης της προσωπικότητας ενός μέλους της ακαδημαϊκής κοινότητας, της καθηγήτριας Θάλειας Δραγώνα. Το φαινόμενο δεν είναι καινούριο. Το παρακολουθήσαμε να γίνεται με συστηματικό τρόπο τα προηγούμενα χρόνια. Καταγγέλλονται, διαβάλλονται και στοχοποιούνται συνάδελφοι για το επιστημονικό τους έργο και τις απόψεις τους από ένα ‘ιερατείο’ που αποφαίνεται για την εθνική τους ορθότητα. Αυτήν τη φορά, επαγγελματίες αυτόκλητοι υπερασπιστές του έθνους έχουν επιδοθεί σε ένα χωρίς αρχές αγώνα προκειμένου να διασύρουν το έργο και την προσωπικότητα μιας καθηγήτριας που χαίρει ιδιαίτερης  εκτίμησης στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Κοινοί τόποι της θεωρητικής σκέψης αναφορικά με το έθνος χρησιμοποιούνται για να στηρίξουν θεωρίες συνομωσίας κατά του Ελληνισμού και της ιστορίας του και να τρομοκρατήσουν την κοινή γνώμη.

 

Το προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή του στην καθηγήτρια Θάλεια Δραγώνα και καλεί το σύνολο της πανεπιστημιακής κοινότητας να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι σε κάθε προσπάθεια που στρέφεται πραγματικά κατά της ελευθερίας της έρευνας και της επιστήμης. Αν επιτρέψουμε να στοχοποιούνται συνάδελφοι για το επιστημονικό τους έργο, ανοίγουμε τον ασκό του Αιόλου για να αμφισβητηθούν θεμελιώδεις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στις δημοκρατίες, επαναλαμβάνουμε, η ελευθερία της έρευνας και της διδασκαλίας κατοχυρώνεται συνταγματικά και είναι αδιαπραγμάτευτη αξία για να λειτουργεί ομαλά το δημοκρατικό πολίτευμα και το πανεπιστήμιο. 

 

Ο Πρόεδρος, Νικόλαος Μ. Σταυρακάκης                                     

Καθηγητής Ε.Μ.Π.                                  

 

Η Γραμματέας Ευγενία Μπουρνόβα

Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ε.Κ.Π.Α.

 

 

----------------------------------------------------------------------------

24.12.2009. Χριστούγεννα στα ακριτικά μας νησιά.

Έτσι, για να προεκτείνουμε τους συλλογισμούς μας για τους αρλούμπες και τα δεικτικά σχόλια του Μίκη που ανάρτησα σε άλλο σημείο, αναφέρω σημερινό δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας που δημοσιεύτηκε και άλλα έντυπα. Τώρα θα μου πείτε: Μα τι θα ένοιαζε ένα αρλούμπα αν ήταν έλληνας και αν ζούσε σε Ανατολικό νησί της ελληνικής επικράτειας. Γρήγορα θα φορούσε φέσι όπως πολλοί έκαναν στην ιστορία σε ανάλογες περιπτώσεις. Λέγοντας αυτά θυμήθηκα τον αμίμητο φίλο μου Θόδωρο Πάγκαλο που μέσα στην γνώριμη κυκλοθυμία του συχνά λέει μεγάλες σοφίες. Πριν χρόνια είπε για παράδειγμα ότι όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Δανία, αν θυμάμαι καλά για την χώρα, οι άνδρες τα έβαλαν στα πόδια και οι γυναίκες σήκωσαν τα πόδια. Το είπε βέβαια ρητορικά, για να δείξει που οδηγεί η πνευματική παρακμή μιας κοινωνίας. Στην απώλεια της ελευθερίας της και στον ευτελισμό της. Σε άλλη  περίπτωση ο Θόδωρος Πάγκαλος μίλησε για τους Γερμανούς κάνοντας λόγο για "άμυαλους γίγαντες". Πριν λίγες μέρες θυμηθείτε τον όρο "ακατοίκητος" που μου ανέφεραν φίλοι μου. Και κάποιος φίλος μου κοντός όλο κακία μου είπε -έτσι να μιλήσουμε και λίγο χαλαρά- ότι στους πάνω ορόφους των ψηλών ανθρώπων ο πάνω όροφός τους (δηλαδή το κεφάλι τους) είναι άδειος. Ρε τον κατεργάρη τον κοντό. Και να σκεφτείτε ότι έχω ψηλή γυναίκα, ψηλό υιό ο οποίος αν και 14 χρόνων με περνάει δύο κεφάλια και πολλά ξαδέλφια που κοντεύουν τα δύο μέτρα. Άσε που ένας από τους εξυπνότερους ανθρώπους που γνώρισα, κάποιος Θανάσης, είναι πανύψηλος. Λέτε να ισχύει το αντίστροφο και ο κοντός λέει μόνο κακίες. Φτάνει όμως το χιούμορ για να δούμε τα γεγονότα στο Αιγαίο που δεν είναι αστεία υπόθεση. Παραθέτω λοιπόν την καθόλου αστεία είδηση της Ελευθεροτυπίας.

 

Quote

Χριστούγεννα στο "μέτωπο" για τους κατοίκους τριών ακριτικών νησιών, του Φαρμακονησίου, του Αγαθονησίου και των Φούρνων με τέσσερα τουρκικά μαχητικά κρούσης F-4E Terminator 2020 να περνάνε λίγα μέτρα επάνω από τις στέγες των σπιτιών τους μεταξύ 12:18 και 12:22.

Την ίδια στιγμή τέσσερα μαχητικά F-16 προστάτευαν τα F-4 που προέβησαν σε εικονική προσβολή στόχων εδάφους στα νησιά, χωρίς να προχωρήσουν σε υπέρπτηση.

Τα τουρκικά αεροσκάφη αδιαφόρησαν για τα ελληνικά μαχητικά φυλακής που έσπευσαν να τα αναχαιτίσουν και εκτέλεσαν κανονικά την αποστολή τους.

Είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιείται υπέρπτηση επάνω από τρία ελληνικά νησιά, ταυτοχρόνως και σίγουρα πρόκειται για κλιμάκωση των επιθετικών κινήσεων της Άγκυρας και έγινε την ώρα που έψελναν τα κάλαντα των Χριστουγέννων στους υπουργούς Εθνικής Άμυνας Ευάγγελο Βενιζέλο και Πάνο Μπεγλίτη (αναπληρωτή).

Aλήθεια πως θα αισθανόταν η ελληνική πολιτική ηγεσία, αν προπαραμονή Χριστουγνένων περνούσαν επάνω από τις στέγες των σπιτιών του τα τουρκικά μαχητικά εκτελώντας ασκήσεις προσβολής στόχων εδάφους, όπου οι "στόχοι" είναι τα ίδια τους τα σπίτια;

Για οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία θα σας ενημερώσουμε άμεσα.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Νέες υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών σε ελληνικά νησιάΥπερπτήσεις πραγματοποίησαν έξι λεπτά μετά τις 12:00 σήμερα το μεσημέρι 4 τουρκικά F-16 και άλλα 4 F-4, τα οποία εισήλθαν στο FIR Αθηνών, στην περιοχή μεταξύ Σάμου και Κω.
Ο σχηματισμός των τουρκικών F-4, πραγματοποίησε στις 12:18 υπερπτήση στο Φαρμακονήσι και ένα λεπτό αργότερα στο Αγαθονήσι, πετώντας σε ύψος 8.900 ποδιών.

Στη συνέχεια, στις 12:34, πέταξαν πάνω από τους Άνω Φούρνους σε ύψος 8.500 ποδιών.

Αεροσκάφη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας απογειώθηκαν και αναχαίτισαν τα τουρκικά πολεμικά, τα οποία αποχώρησαν στις 12:36.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Unquote.

 

Σημ. Είδηση αντηληθείσα από το http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/12/blog-post_3155.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+Infognomonpolitics+%28infognomonpolitics%29#ixzz0abE9EQNO.
 

-----------------------------------------------------------------------------------

23.10.2009. σοβαρά σχόλια μέσα σε "χαλαρή σελίδα" και 24. 12.2009. Περί αρλουμπολογίας: Ερωτοαπαντήσεις

 

Τελικά την χαλαρή σελίδα του 2010 την αρχίζω μερικές μέρες πριν την κατάληξη του 2009. Προτίμησα να την τερματίσω με τελευταία σχόλια στις 23.12.2009 και 24.12.2009 όπου σοβαρά και χωρίς αστεία εξήγησα τα επιστημολογικά και επιστημονικά ζητήματα της προσπάθειας ιδεοτυπικής περιγραφής του οικουμενικού αρλουμπολόγου. Εδώ παραθέτω την αρχή των ενοτήτων όπως παρατίθενται στο Χαλαρά και  Επίκαιρα του 2009 ως τελευταίο σημείωμα για το 2009. Σε αυτά τα σχόλια και στις απαντήσεις περιέχονται ορισμένα σχόλια ιδιαίτερα σημαντικά, ειδικά όσον αφορά τις προϋποθέσεις για μια πραγματική ακαδημαϊκή ανωτερότητα της ελληνικής πανεπιστημιακής ζωής εν μέσω ενός παρακμάζοντος πανεπιστημιακού πεδίου στην υπόλοιπη Ευρώπη και ενός στρατευμένου στην προπαγάνδα αμερικανικού πανεπιστημιακού περιβάλλοντος. Ο οποιοσδήποτε αρλουμπολόγος του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος καλά θα κάνει να ασκηθεί στο διάβασμα αυτών των σελίδων γιατί πολλά έπονται. Αυτή την υπόθεση την έχω πάρει πολύ στα σοβαρά για βαθύτατους ακαδημαϊκούς λόγους, ενδεχομένως υπαρξιακούς. Η μάχη για την υπεράσπιση των ιερών και οσίων θα δοθεί, επίσης, σε οποιοδήποτε επίπεδο και αν χρειαστεί, θεσμικό, νομικό, ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές όπου και κυρίως προορίζονται οι δημοσιεύσεις.

Τα περιεχόμενα είναι τα εξής (κλικ στο  Χαλαρά και Επίκαιρα 2009 - http://www.ifestosedu.gr/103XalaraEpikaira2009.htm  για μετάβαση)

23.12.2009. Η μεγάλη σημασία του «παράνομου» και της «αρλουμπολογίας.

Κατά πρώτον, οι πηγές των στοχαστικών κατασκευών. ....

α) Του Καβάφη για το «τι κουβανείς μες την ψυχή σου …» ... 

β) Των χρηματοοικονομικών κρίσεων και της έννοιας της  «μετοχής φούσκα» ...

γ) Του στοχαστικού καιροσκοπισμού αναρίθμητων εμπειριών ....

 Δεύτερον, η συναφής στράτευση ή και επιστράτευση επιστημονικά μεταμφιεσμένων προπαγανδιστών. ....

 Τρίτον, η προϊούσα αμάθεια και ημιμάθεια που κατασπαταλεί αμύθητους σπάνιους πόρους των μελών των κοινωνιών.  ....

 Τέταρτον, η "ανωτερότητα" της ακαδημαϊκής ζωής στην Ελλάδα και η αναζήτηση χειραφετημένου και υψηλών επιστημονικών βαθμίδων πολιτικού στοχασμού. ....

 Τέλος, ο ιδεοτυπικός αρλούμπας. ....

24.12.2009. Περί αρλουμπολογίας: Ερωτοαπαντήσεις

1. Πρώτη Ερώτηση: «Είναι υπαρκτό πρόσωπο ο Αρλούμπας;»

2. Δεύτερη ερώτηση του Μπρατσίλλιο Παρανομιάν: «Μπορεί ένας αρλουμπολόγος να ενσαρκώσει όλες τις εκφάνσεις και εκδοχές που σκιαγραφείται ή  που θα σκιαγραφήσετε;»     

3. Τρίτη ερώτηση του ιδίου: «Τι γίνεται αν κάποιος διαβάσει τις περιγραφές του ιδεοτυπικού αρλουμπολόγου και πει: Εμένα περιγράφει!»

4. Tέταρτη ερώτηση: Πολύ κριτικός μου φαίνεστε αναφορικά με την δική σας επιστήμη. Είναι έτσι;

5. Πέμπτο, ερώτημα: Διαβάζω και θαυμάζω τον τρόπο που ελίσσεστε στις περιγραφές συνθέτοντας μια πολυδιάστατη κατασκευή. Κατάλαβα επίσης τον σκοπό που είναι να αναδείξεις ένα ιδεοτυπικό φαινόμενο. Μπορείτε να μου πείτε το πώς προσεγγίζετε το ζήτημα και το πώς γράφετε; Μπορείτε να μου πείτε πως συνθέσατε την ιδεοτυπική αρλουμπολογική κατασκευή (Υστερόγραφο: στην απάντηση εδώ επεκτάθηκα για να αναλύσω και ευρύτερα ζητήματα συγκρότησης και λειτουργίας του ακαδημαϊκού χώρου)

----------------------------------------------------------------------------------

24..1.2010. Μίκης Θεοδωράκης και οι εθνικές του ευαισθησίες

Σημείωση. Για την μεγάλη αυτή μορφή που φέρει το όνομα Μίκης Θεοδωράκης έχω γράψει συχνά, μερικές φορές μάλιστα επισημαίνοντας κάποιες αντιφάσεις του. Ο Μίκης είναι μεγάλης εμβέλειας ύπαρξη με ανεκτίμητη προσφορά στον χώρο της τέχνης, των γραμμάτων και της πολιτικής. Σε προχωρημένη και ώριμη φάση της επίγειας ζωής του ο Μίκης αποφασίζει τελευταία να μας προσφέρει αποκρυσταλλωμένες και κατασταλαγμένες σκέψεις για την ελληνική καθημερινότητα. Προσωπικά είμαι πολύ ικανοποιημένος γιατί η πνευματική αντίληψη του Έθνους όπως την αισθάνεται και αποτυπώνει ο Θεοδωράκης είναι αυτό που εγώ προσπάθησα να αποτυπώσω στο Κοσμοθεωρία των Εθνών (με "επιστημονικό τρόπο" όπως κατ' ευφημισμό λέμε). Ο Μίκης όπως είχα την ευκαιρία να ξαναγράψω σε πολλές εκφάνσεις της ζωής του είναι οικουμενικός, και όχι μόνο στην μουσική. Παραθέτω το κείμενό του όπως το πήρα μέσα από πολλά ηλεκτρονικά μηνύματα σήμερα (πρώτα από Ρεσάλτο και στην συνέχεια από πολλούς άλλους). Εγώ θα έλεγα, σε αναφορά και με το προηγούμενο σχόλιο, ότι η αντί-αρλουμπολογική διακήρυξη του Μίκη καλό είναι να διαβαστεί με προσοχή από όσους έχοντας συνειδητά ή ανεπίγνωστα καταπιεί δόσεις αρλουμπολογίας. Να ξανασκεφτούν τι είπαν, τι έπραξαν και τι δήλωσαν κατ' ιδίαν (σε "συνέδρια" και "συνάξεις") και σε "επιστημονικές" συναντήσεις. Να κατανοήσουν ότι αν αν δεν πάρουν αντί-αρλουμπολογικό αντίδοτο θα διολισθαίνουν στο βούρκο. Στην ατίμωση των επιστημονικών τους τίτλων, στην εύκολη (χωρίς μελέτη) φελλοποίησή τους για να μπορούν να κάθονται σε καρεκλίτσες και στην ρύπανση του πνευματικού κόσμου των πολιτών επειδή τίποτα απ' όσα λένε και γράφουνε δεν θα έχει πραγματική επιστημονική υπόσταση όπως διατείνονται. Και δεν απευθύνομαι μόνο σε έλληνες αλλά και σε πολλούς άλλους εκεί στις ... "λιμνούλες" όπου σιτίζουν το σαρκίο τους άτομα κάθε εθνικότητας. Ας μάθουν τουλάχιστον να είναι στοιχειωδώς ευγενείς και όχι θρασείς. Δεν μπορούν για παράδειγμα να αδικούν, να βιοπραγούν πνευματικά, να ξεγελούν, να παραλλάσσονται, να αυτοτραυματίζονται με "ψυχικές παρανομίες" και στο τέλος να έχουν και ... παράπονο. Μιλώ κυρίως για τον Ισπανό φίλο μου. .... Αλλά και για κάποιο κινέζο ... Βλέπετε, εξαρχής οι πνευματικές δραστηριότητές μου ήταν οικουμενικής εμβέλειας και έτσι θα τελειώσουν ... Και μια ομολογία: Τους οικτίρω αυτούς τους αρλούμπες γιατί επειδή συνήθως διολισθαίνουν στο τέλμα ανεπίγνωστα ή γιατί όταν το διαπιστώσουν επειδή έτυχε να βρεθούν σε περιβάλλοντα υψηλών ποιοτικών βαθμίδων ήταν πλέον αργά γιατί η "ψυχική παρανομία" ήταν πλέον αβάστακτη καθιστώντας τους ανίατα αθεράπευτους. Τους οικτίρω γιατί είναι καταδικασμένοι να μπερδεύονται ολοένα και περισσότερο και να αυτοκτονούν πνευματικά και ηθικά (χωρίς μάλιστα να το αντιλαμβάνονται οπότε τους αξίζει πολύ μεγάλη λύπηση).

 

Πέστα Μίκη και πολλοί θα ανακαλύψουν τον εαυτό τους. Ιδιαίτερα αν κάποιοι μεταφράσουν τα κείμενά σου στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες.

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

 http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?p=22683#22683
 

Σʼ αυτή την ιστορική καμπή που βρισκόμαστε, τρία είναι τα κύρια μέτωπα στα οποία οφείλουμε να πάρουμε σαφή στάση:

Το πρώτο αφορά την Κύπρο και το σχέδιο Ανάν. Το δεύτερο αφορά τα Σκόπια και το όνομα «Μακεδονία». Και το τρίτο την υπεράσπιση της ελληνικότητας μπροστά στην επίθεση που δέχεται από ελληνικές και διεθνείς οργανωμένες δυνάμεις.
    1) Κύπρος: Παρά το ότι ο ελληνοκυπριακός λαός απέρριψε το Σχέδιο Ανάν με μεγάλη πλειροψηφία (70%), εν τούτοις τόσο μέσα στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα υπάρχουν πρόσωπα και δυνάμεις που συνωμοτούν, ώστε με την δημιουργία καταλλήλων συνθηκών να το επιβάλουν τελικά, μιας και η επικράτησή του εξακολουθεί να αποτελεί βασικό στόχο της πολιτικής των ΗΠΑ, που θέλουν μʼ αυτόν τον τρόπο να εξασφαλίσουν ένα σημαντικό στρατηγικό έρεισμα για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα σχέδιά τους στην Μέση Ανατολή.
Είναι ανάγκη λοιπόν να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε να ακουστεί η φωνή της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δεν συμφωνεί στην εφαρμογή αυτού του Σχεδίου, το οποίο είναι αντίθετο με τα συμφέροντα της Κύπρου και ειδικότερα των Ελληνοκυπρίων, που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνικού Έθνους.
    2) Σκόπια: Δεν θα πρέπει να έχει για μας καμμιά απολύτως σημασία το γεγονός ότι τα έχουν ήδη αναγνωρίσει με το όνομά τους πολλά κράτη δια διάφορους εμφανείς λόγους. Στην πραγματικότητα όσοι το κάνουν, αγνοούν ή και περιφρονούν την ιστορική αλήθεια. Άγνοια ασυγχώρητη, που οδηγεί στην ουσιαστική γελοιοποίησή τους. Το γεγονός και μόνο ότι έτσι θα νομίζουν ότι με την επιλογή τους αυτή θα συνυπάρχουν με τα τρισέγγονα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θα αποτελεί γιʼ αυτούς αιτία χλευασμού και υποτίμησης της σοβαρότητάς τους. Και υποθέτουμε ότι είναι περιττό να επαναλάβουμε εδώ τα λόγια του ίδιου του πρώην Προέδρου των Σκοπίων κ. Γκλιγκόρωφ, ότι δηλαδή οι Σκοπιανοί είναι Σλαύοι , η εθνικότητά τους Σλαυική και η γλώσσα τους ένα μείγμα Σλαυικής και Βουλγαρικής διαλέκτου.
    Εκείνο όμως που θα πρέπει να μας αφορά ως Έλληνες, είναι το γεγονός ότι ορισμένοι ηγέτες των Σκοπιανών αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν το όνομα «Μακεδονία», ανακηρύσσοντας τους εαυτούς τους ως μοναδικούς απογόνους-κληρονόμους της αρχαίας Μακεδονίας, του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλεξάνδρου και με το εύρημα της «Μακεδονίας του Αιγαίου» να διεκδικούν χωρίς ντροπή τα εδάφη της σημερινής ελληνικής Μακεδονίας από δύση σε ανατολή χαράζοντας σαν σύνορα στον νότο τις παρυφές του Ολύμπου! Φτάνουν στο σημείο μάλιστα να διατείνονται ότι η Θεσσαλονίκη, που την προορίζουν ως πρωτεύουσά τους, βρίσκεται σήμερα υπό ελληνική κατοχή!
    Πρόκειται για ένα βλακώδες, αισχρό και προσβλητικό παραλήρημα, απέναντι στο οποίο το μόνο που ταιριάζει σʼ έναν υπεύθυνο λαό και ένα υπεύθυνο κράτος είναι η απόλυτη περιφρόνησή. Που σημαίνει ότι δεν δεχόμαστε καμμιά σχέση και ακόμα πιο πολύ καμμιά συζήτηση μαζί τους. Είτε μόνοι μας είτε με τη μεσολάβηση του
ΟΗΕ όπως γίνεται σήμερα. Και το μόνο που οφείλουμε να πράξουμε είναι να δηλώσουμε καθαρά ότι εμείς δεν πρόκειται ποτέ να τους χαρίσουμε το όνομα «Μακεδονία» και ότι δεν θέλουμε να έχουμε καμμιά σχέση οικονομική και διπλωματική μαζί τους.
    Κλείνουμε τα σύνορα. Και δεν καταδεχόμαστε ούτε να τους εμποδίσουμε να μπουν στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της Ευρώπης, που τόσο πολύ επιθυμεί την παρουσία ανάμεσά τους των γνήσιων απογόνων του … Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ας τους χαίρονται λοιπόν, μιας και στην πραγματικότητα απολαμβάνουν την πλήρη εύνοια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, που έχουν ήδη μεταβάλει μαζί με το Κόσοβο και τα μισά Σκόπια σε μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές τους βάσεις στον κόσμο. Με άλλα λόγια αποτελούν ήδη ένα στρατηγικής σημασίας προτεκτοράτο των ΗΠΑ και για τον λόγο αυτόν οι απειλές τους με στόχο τα εδάφη μας θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπʼ όψιν.
    Μετά από όλα αυτά η συμμετοχή μας στις διαδικασίες που μας επιβάλλονται άνωθεν για δήθεν σύνθετες ονομασίες για όλες τις χρήσεις και πράσινα άλογα -γιατί αυτό που θα γίνει τελικά είναι να παραμείνει το όνομα «Μακεδονία»- αποτελεί απαράδεκτη υποχώρηση, που θίγει την σοβαρότητα και την αξιοπρέπειά μας. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ότι.η στάση αυτή δεν ταιριάζει σε λαούς όπως ο δικός μας, που είχε το θάρρος να αντιταχθεί στους ισχυρούς σε δύσκολες και κρίσιμες περιόδους προστατεύοντας την ιστορία του, την τιμή και την υπερηφάνεια του.
    3) Το τρίτο και σημαντικότερο εθνικό πρόβλημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει, είναι η αποκάλυψη και καταγγελία στον ελληνικό λαό των κύκλων, ομάδων και οργανώσεων που σε συνεργασία με διεθνείς οργανισμούς επιδιώκουν την κατεδάφιση της ελληνικότητας.
    Μεταξύ των διεθνών οργανώσεων πρωτεύοντα ρόλο έπαιξε το «Ίδρυμα Σόρος», που συγκαταλέγεται μεταξύ εκείνων των δυνάμεων που αποφάσισαν την διάλυση της Γιουγκοσλαυίας, τον πόλεμο στην Γεωργία και την αποσύνθεσή της, την υποταγή στη Δύση της Ουκρανίας και που σήμερα αναμοχλεύουν τους εθνικισμούς στην Αλβανία προετοιμάζοντας το όραμα για την Μεγάλη Αλβανία με τη δημιουργία του Κοσόβου και με στόχο την Ήπειρο (Τσαμουριά) αλλά και στα Σκόπια με την ενίσχυση της προβολής της «Μακεδονίας του Αιγαίου».
    Όσον αφορά τη χώρα μας, με στόχο το χτύπημα της ελληνικότητας αποβλέπουν στην αποδιοργάνωση της συνοχής του ελληνικού έθνους ξεκινώντας από την παραμόρφωση ιδιαίτερα της σύγχρονης ιστορίας μας -πριν, κατά και μετά την επανάσταση του 1821- και την εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού, παραδοσιακού και σύγχρονου.
    Ορισμένοι Έλληνες, ουσιαστικοί πράκτορες αυτών των ύποπτων διεθνών οργανώσεων εργάζονται εδώ και πολύ καιρό συστηματικά. Έχουν διεισδύσει μέσα στους πλέον σημαντικούς και ευπαθείς τομείς της κοινωνικής μας ζωής, όπως η Παιδεία, η εξωτερική πολιτική, τα ΜΜΕ, καθώς και στους κομματικούς χώρους έχοντας ήδη κατορθώσει να σταθεροποιήσουν ένα σημαντικό προγεφύρωμα με την οικονομική ενίσχυση των ξένων και στηριζόμενοι στην άγνοια των πολλών και στην αποσιώπηση εκ μέρους των οπορτουνιστών έχουν ήδη προξενήσει μεγάλες βλάβες στην παραδοσιακή συνοχή του λαού μας τουλάχιστον ως προς τις παραδοσιακές του αξίες, που τον έκαναν να είναι αυτός που είναι. Σε πείσμα όλων των δεινών που κατά καιρούς δοκιμάζουν την αντοχή του.
    Επομένως η καλλιέργεια του πατριωτισμού αποτελεί σήμερα την μοναδική απάντηση, ώστε ο λαός μας να μπορέσει να αποκρούσει ενημερωμένος, ενωμένος και άγρυπνος αυτό το σατανικό σχέδιο ξεσκεπάζοντας και απομονώνοντας τους εχθρούς του, όποιοι και αν είναι και όπου κι αν βρίσκονται.
    Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε όπως αρμόζει τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας.

Αθήνα, 21.12.2009

Τα κείμενο εστάλη στο Στέφανο Ληναίο, μαζί με τις δύο παρακάτω επιστολές:

Αγαπητέ μου Στέφανε,

Προχτές το βράδυ στην ΝΕΤ ο Νίκος Δήμου στην εκπομπή «Στα άκρα» επαναλάμβανε τις γνωστές απόψεις Ρεπούση-Λιάκου-Κουλούρη-Άννας Φραγκουδάκη και του νέου «φρούτου», της κ. Δραγώνα, βουλευτού του ΠΑΣΟΚ και «ειδικής γραμματέως του Ενιαίου Διοικητικού Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού
Σχεδιασμού Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων» δηλαδή στην καρδιά της διαμόρφωσης της σκέψης, των γνώσεων και του ήθους των Ελλήνων του μέλλοντος. Στην συμμορία συμμετέχει και ο κ. Νίκος Μουζέλης, σύζυγος της κ. Θ. Δραγώνα, καθηγητής του LSE (?) και επιστημονικός υπεύθυνος του «Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής της ΓΣΕΕ»!!! Άλλο ένα πόστο-κλειδί. Το 1999 συναντάμε την κ. Δραγώνα μαζί με τους «επιφανέστερους Έλληνες αναθεωρητές ιστοριογράφους» σε διεθνές συνέδριο στην Χάλκη του CDRSEE (Κέντρο για την Δημοκρατία και την Συμφιλίωση στην Νοτιοανατολική Ευρώπη) και του ΕΛΙΑΜΕΠ (έδρα του κ. Βερέμη) με θέμα την «Εθνική Μνήμη» (δηλ. λέω εγώ, «πώς θα καταργήσουμε την εθνική μας μνήμη»). Η κ. Δραγώνα στο βιβλίο της «Τι είνʼ η πατρίδα μας;» πιάνει τον … ταύρο από τα κέρατα (θαύμασε ύφος γραφής): «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων». (Τρέμετε άθλιοι «κονομάκηδες» Σεφέρη και Ελύτη, που στην ομιλία σας κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ υμνήσατε την συνέχεια του ελληνικόυ έθνους από τον Όμηρο έως σήμερα). Στο εν λόγω βιβλίο της η σύμβουλος της κ. Άννας Διαμαντοπούλου αναφέρει σχετικά: «Η αρχαιότητα χρησιμοποιείται σαν πρότυπο υπεριστορικό (!) με αποτέλεσμα να «αποδεικνύει» την αναξιότητα της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτισμού της».

Επίσης το Έθνος περιγράφεται ως «οντότητα υπερχρονική και στατική» με αποτέλεσμα να ναρκοθετείται η έννοια της εξέλιξης και να καλλιεργούνται αντίθετα με τις αξίες της εποχής μας εθνοκεντρισμός και ξενοφοβία».

Ο μόνος που απάντησε δημοσίως σʼ αυτά απʼ ό,τι γνωρίζω, είναι ο Κώστας Γεωργουσόπουλος σε τελευταίο άρθρο του στα «ΝΕΑ», ο οποίος προς τιμήν του
απαντώντας σε σχετικό με τα παραπάνω άρθρο της κ. Άννας Φραγκουδάκη, στενής φίλης και ομοϊδεάτισσας της ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας: «Η κ. Φραγκουδάκη θεωρεί πως κάθε αναφορά σε πατρίδα, πατριωτισμό, έθνος είναι συντηρητική, δεξιά και σχεδόν φασιστική πολιτική (…). Έτσι καλό θα είναι να απαλειφθούν από τα σχολικά βιβλία όλα τα ποιήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμια που αναφέρουν θετικούς χαρακτηρισμούς ως έννοιες «πατρίδα», «έθνος». Πρέπει ευθύς να αφαιρεθούν από τα σχολικά εγχειρίδια όλες οι αναφορές που υπάρχουν στο έργο του Σολομού και ιδίως στον πατριδοκαπηλικό «Ύμνο εις την Ελυθερίαν» στις έννοιες «πατρίδα» και «έθνος». Αν δεν γίνεται να καταχωνιαστεί η «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» του Παπαρηγόπουλου, καλό θα είναι να καεί. Οπωσδήποτε όμως θα πρέπει να καεί και μάλιστα δημοσίως το φασιστικό μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα «Για την Πατρίδα». Να εξοβελισθούν τα δεκατετράστιχα του Παλαμά «Πατρίδες» (…). Εντός σύντομης προθεσμίας πρέπει να αλλάξουν όνομα η ποδοσφαιρική ομάδα «Εθνικός», το «Εθνικό Θέατρο», η εφημερίδα «Έθνος», το «Πατριωτικό Ίδρυμα», το «Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών», το Υπουργείο Εθνικής Αμύνης και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η Εθνική Λυρική Σκηνή κλπ. κλπ.»

Όπως καταλαβαίνεις, μπροστά σʼ αυτή την βαρυχειμωνιά που μας προέκυψε ξαφνικά, ένας μονάχα κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη. Εκτός πια κι αν όλοι οι Έλληνες, ανώνυμοι και επώνυμοι, έχουν περιπέσει σε χειμερία νάρκη ή έχουν (έχουμε) χάσει τα ανακλαστικά μας ως Έλληνες πατριώτες…

Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός, πρώτον να ενημερώσουμε όσο γίνεται πιο πλατειά, πιο υψηλά και πιο βαθειά τους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από μόρφωση, ιδιότητα, ειδικότητα, επάγγελμα και αξίωμα. Δεύτερον να αποκαλύψουμε τη συνωμοσία και τους συνωμότες έναν-έναν, να αποκαλύψουμε τις απόψεις, τις προσπάθειες, τις πράξεις και τα έργα τους και κυρίως αυτούς που κρύβονται πίσω τους, που φαίνεται ότι είναι τόσο ισχυροί και επικίνδυνοι, ώστε να έχουν ως τώρα κατορθώσει να τους προωθήσουν στα νευραλγικότερα σημεία της εθνικής μας ζωής και ειδικά στην Παιδεία, στα ΜΜΕ, ακόμα και στο Κέντρο όπου σχεδιάζεαι η εξωτερική μας πολιτική, στο Υπουργείο Εξωτερικών! Τρίτον, να προβάλουμε τις λεπτομερείς αποκαλύψεις του «ΑΡΔΗΝ» για την ΕΛΙΑΜΕΠ, που φαίνεται ότι παίζει τον ρόλο της ραχοκοκκαλιάς απʼ όπου εκπορεύονται οι ειδικευμένες ομάδες των συνωμοτών. Τέταρτον, να περάσουμε όσο γίνεται περισσότερο στην αντεπίθεση, αφού πρώτα πεισθούν όλοι ότι η πατρίδα μας αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο ίσως κίνδυνο στην ιστορία της, γιατί αυτή τη φορά προέρχεται από τα μέσα και όχι από έξω, όπως έως τώρα.

Δεν αντιμετωπίζουμε εχθρικούς στρατούς με όπλα που τραυματίζουν και σκοτώνουν τα σώματα αλλά την ψυχή μας! Γιατί έχουμε μέσα στο σώμα μας έναν καρκίνο, που αν τον αφήσουμε να γενικευθεί, το αποτέλεσμα θα είναι να καταστραφούν τα ευαίσθητά μας «όργανα», δηλαδή οι αξίες, πάνω στις οποίες στηρίζεται η ίδια η ζωή του «σώματος», που είναι η ελληνική κοινωνία, η ελληνική πατρίδα και το ελληνικό έθνος, που κατʼ εικόνα και ομοίωσή τους γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και γίναμε αυτοί που είμαστε -καλοί, κακοί αλλά είμαστε εμείς και όχι κάποιοι απρόσωποι, όπως επιχειρούν ως φαίνεται να μας κάνουν, ξένοι και ντόπιοι συνωμότες, για τα δικά τους συμφέροντα.

Επειδή γνωρίζω ότι συμφωνείς μʼ αυτές τις απόψεις, σου στέλνω μαζί με το γράμμα αυτό (που αν νομίζεις μπορεί να πάρει δημοσιότητα), μια προσωπική έκκληση προς τους συμπατριώτες μας, με τον τίτλο «Για την υπεράσπιση της εθνικής μας συνείδησης».

Πιστεύω ακράδαντα ότι όπως στην εποχή της Εθνικής Αντίστασης ο κύριος στόχος ήταν η Ελευθερία της πατρίδας και τον καιρό της Αντίστασης κατά της Χούντας η Δημοκρατία, σήμερα που προβάλλουν όλο και πιο πολύ οι κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί, για την ακεραιότητα της πατρίδας μας (κάθε μορφής), ο κύριος στόχος όλων των Ελλήνων, ανεξάρτητα από ιδεολογίες και κόμματα, θα πρέπει να είναι ο Πατριωτισμός.

Σε χαιρετώ με αγάπη,

Μίκης Θεοδωράκης

Η δεύτερη επιστολή:
Προς: κ. Στέφανο Ληναίο

Αθήνα, 22.12.2009

Αγαπητέ μου Στέφανε,

Η φιλοδοξία μου αυτή τη στιγμή είναι να ξεκινήσουμε μιαν αληθινή εκστρατεία για τα θέματα αυτά που τα θεωρώ εξ ίσου σημαντικά και κρίσιμα με τον κίνδυνο της Δικτατορίας. Τουλάχιστον αυτό μου λέει η πείρα και η διαίσθησή μου.

Μακάρι να συμφωνείς μαζί μου. Όλα αυτά τα χρόνια μας προωθείς κείμενα συναφή καταγγέλλοντας το μαράζι που ροκανίζει την χώρα και τον λαό μας.

Πιστεύω πως ήρθε η ώρα. Το κείμενο αυτό, αν σε βρίσκει σύμφωνο, πρέπει να πάει παντού.

Στην αρχή σκέφτηκα να βρω διάφορους επώνυμους. Όμως τελικά βρίσκω τον «ηλεκτρονικό» τρόπο δημοκρατικότερο κα ασφαλέστερο. Εξ άλλου μας ενδιαφέρουν οι χιλιάδες απλοί πολίτες, που σίγουρα υποφέρουν όπως εμείς.

Γιʼ αυτό προτείνω στο τέλος του κειμένου (εννοώ και τις αποκαλύψεις του ΑΡΔΗΝ) να μπει μια σχετική έκκληση προς τον κόσμο που συμφωνεί, να υπογράψει στην δική σου ηλεκτρονική διεύθυνση, προσθέτοντας αν το επιθυμεί τα δικά του σχόλια και προτάσεις.

Για όλα αυτά σε παρακαλώ να έχουμε μια τακτική επαφή και όταν χρειαστεί, να περάσεις να τα πούμε και δια ζώσης…
 

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς,

Μίκης Θεοδωράκης