Παναγιώτης Ήφαιστος, www.ifestosedu.gr -- info@ifestosedu.gr
Χαλαρά και Επίκαιρα 2009 (κλικ εδώ για τα περιεχόμ
ενα)
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2013 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2012 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα του 2011 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2010 κλικ εδώ
Για μετάβαση της αντίστοιχης σελίδας για το 2008 κλικ εδώ
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2007 κλικ εδώ,
Για μετάβαση στην αντίστοιχη σελίδα για το 2005-6 κλικ εδώ.
Όποτε κρίνεται σκόπιμο και χρήσιμο και όποτε αυτό είναι πρακτικά εφικτό, θα καταγράφονται "πρόχειρες" γνώμες που δεν έχουν ακόμη δημοσιευτεί. Δεν πρόκειται για κανονική ανάλυση αλλά για περίπου "εν θερμώ" κατάθεση σκέψεων οι οποίες ενδέχεται αργότερα να τύχουν επεξεργασίας και να ενταχθούν σε μεγαλύτερο κείμενο. Οι μικρές καθημερινές "επιφυλλίδες" ή σύντομα σχόλια που ακολουθούν θα παρατίθενται χρονολογικά. Στην κορυφή της σελίδας θα παρατίθεται το τελευταίο και θα ακολουθούν τα υπόλοιπα χρονολογικά. Επειδή τα κείμενα που ακολουθούν δεν θα τυγχάνουν επιμελούς επεξεργασίας και διορθώσεων ίσως υπάρχουν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη. Εξάλλου, είναι αυτονόητο πως δεν πρόκειται για αμιγή ακαδημαϊκή ανάλυση και γι' αυτό ενδέχεται σε μερικές περιπτώσεις να μην πληρούν πάντοτε κριτήρια αξιολογικής ελευθερίας. Όπως και για τις υπόλοιπες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου, μπορείτε να αποστείλετε σχόλια στην διεύθυνση: Σχόλια για τα κείμενά σας (κλικ). Τέλος, σημειώνω ότι τα κείμενα που ακολουθούν γράφονται αυθόρμητα, ταχύρρυθμα και συνήθως δεν διορθώνονται φραστικά και ορθογραφικά.
Περιεχόμενα 2009 κλικ στον τίτλο για μετάβαση
1.6.2010. «ευρυμάθεια versus αμάθεια: Μια διαχρονική ιδεοτυπική κατασκευή.
26.12.2009. Ένα τελευταίο για το 2009 σχόλιο για την αρλουμπολογία.
15.11.2009. Ακόμη πιο καλά νέα σήμερα
14.11.2009. Τα καλά νέα σήμερα
13.11.2009. Υπέρτατος τίτλος τιμής
8.11.2009. Έρχονται τα τεκμήρια.
2.11.2009. Άγριες θάλασσες που με σπούδασαν
20.10.2009. Θρησκευτικός όρκος στην Βουλή
18.10.2009. Περί εκλογών, νέας κυβέρνησης και τα λοιπά
5.10.2009. Το Αιγαίο, το κυπριακό, οι Αμερικανοί και ο πήχης της Εθνικής Ανεξαρτησίας
4.10.2009. Εκλογές υπό συνθήκες έμμεσης αντιπροσώπευσης (2)
3.10.2009. Εκλογές υπό συνθήκες έμμεσης αντιπροσώπευσης (1)
28.9.2009. Οι δύο δίσκοι της πλάστιγγας ζημιών και οφελών στην ανηφόρα των εθνών
23.9.2009. O σκοτεινός κόσμος των μυστικών υπηρεσιών: Sibel Edmonds
20.9.2009. Εμετικές διαθέσεις και Σόρος ...
11.9.2009. Η ευγενής διπλωματική και πολιτική και πνευματική μας τύφλωση
9.9.2009. Σοράκια εγερθείτε: Ο Σόρος σας καλεί να ροκανίσετε ..
5.09.2009. Το νέο σήμερα είναι η σφυρίδα 11 κιλών
15. 8.2009. Η ταινία του κ Γαβρά και τα παρεπόμενά της
2.8.2009. Το σκηνικό αυτές τις μέρες στο Πόρτο Κάγιο στο ακρωτήριο Ταίναρος
30.7.2009. Εν πλω συζήτηση με συνάδελφο από τον Καναδά για τους μεταμοντέρνους
16.7.2009. Επιστολή προς προεδρείο ΠΟΣΔΕΠ
15.7.2009. Κινητό και ιδιωτική ζωή: Γιατί πρέπει να αντιπαθούμε τα κινητά
3.7.2009. Ανακοίνωση κυκλοφορίας του Κοσμοθεωρία των Εθνών
28.6.2009 Η νέα κυκλοφορία: Κοσμοθεωρία των Εθνών πληροφορίες στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm
30.5.2009. Κάποιος κύριος Τρεμόπουλος ή κάτι τέτοιο
24.5.2009. Ο Ουράνιος δεν ενέδωσε άλλοι όμως ενέδωσαν
14.5.2009. "Κοινωνικοί Επιστήμονες" και οι ημέτεροι των Άλλων: Μακριά από τη Συγγρού .....
24.4.2009. Hitchens για πρωθυπουργός (στην Ελλάδα) και πρόεδρος (στην Κύπρο)
5.4.2009. Οι τσαρλατάνοι διεθνών σχέσεων
29.3.2009. Το έγκλημα των ελλήνων γιατί θέλουν εθνική ανεξαρτησία
28.3.2009. Τα "διεθνικά παιδιά της σκύλας" που εκκολάπτουν αυγά φιδιών
25.3.2009. Η ελευθερία ως θεμελιώδης αξίωση των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων των Νέων Χρόνων
14.3.2008. Η δική μας ιστορία της 14ης Μαρτίου 1957
13.3.2009. Ευαγόρας Παλληκαρίδης
1.3.2009. Τι κάνει η ελληνική διπλωματία;
27.2.2009. Μετανάστες, εθνικιστές κα πράσινα άλογα
17.2.2009. Μηχανισμοί μαλακής ισχύος
13.2.2009. Το "κο(υ)λο(υ)μπιανό σχέδιο" για το μέλλον της Ελλάδας και της ειρήνης στην περιοχή μας
10.2.2009. Η μετάφραση της λέξης "ιδιώτης" ως "ηλίθιος".
6.2.2009. Μια ακόμη έγκυρη ανάλυση, η πιο έγκυρη, για τον πόλεμο
2.2.2009. Οι "υπερβολές" του Κικέρωνα και οι "προδότες"
23.1.2009. "Ήταν δεμένος, του έστρεψα το όπλο, με έφτυσε. Τον πυροβόλησα στο μέτωπο και πέθανε."
17.1.2009. "Κοιτάζω γύρω μου ..." και βλέπω την "παγκόσμια κοινωνία" λέει βλάξ με περικεφαλαία
15.1.2009. Προκλήσεις στο Αιγαίο και αποτρεπτική στρατηγική
14.1.2009. Προς τα που πάει η Ελλάδα ....
11.1.2009 Τι έγραφα στις 31.12.2007 και η αυριανή συνεδρία του ΚΥΣΕΑ
3.1.2009.Σχόλιο Π.Ήφ. για ρεπορτάζ του Λάμπρου Παπαντωνίου (βλ. Βαρβαρότητες Δεκ. 08-Νεοελληνικό κράτος)
2.1.2009. Εικόνες από τον πόλεμο στην Γάζα
1.1.2009. Το έτος της αρλουμπολογίας
1.1.2009 Στο κατώφλι του 2009 με φορτία και βαρίδια
------------------------------------------------------------------------------------------------
1.6.2010. «ευρυμάθεια versus αμάθεια: Μια διαχρονική ιδεοτυπική κατασκευή.
Τις επόμενες εβδομάδες ή το πολύ μήνες ή ένα δύο χρόνια, αν όλα πάνε καλά σύμφωνα με το ερευνητικό και συγγραφικό μου πρόγραμμα, θα πρέπει λογικά να έχει ολοκληρωθεί το μέγα κριτικό κείμενο για τον δικό μου χώρο. Αναφέρομαι στην αρλουμπολογία, όπως την ανέφερα πέρυσι αλλά και το 2007 και 2008 σε πολλά άλλα σχόλιά μου. Για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, το εγχείρημα είναι σοβαρό και δύσκολο. Πρόκειται για μια δύσκολη προσπάθεια συγκρότησης των ιδεοτυπικών κατασκευών του ευρυμαθούς versus αμαθούς ή ημιμαθούς της ιστορικής διαχρονίας και της θέσης του στο Πολιτικό και Κοινωνικό γεγονός. Η αφετηρία είναι η κλασική εποχή και ο κυριότερος σταθμός τα Νέα Χρόνια που διαμόρφωσαν και το σημερινό πλαίσιο. Όπως είχα σημειώσει στο πρώτο σχόλιό μου στις αρχές του 2009, εδώ και δύο τουλάχιστον δεκαετίες καταγράφω εμπειρίες και παραστάσεις. Στην καθημερινότητά μου (μελετητικές εμπειρίες, συγγραφικά βάσανα, διάλογοι με άλλους «στοχαστές», συναναστροφές, αλληλογραφία, εφημερίδες κτλ), εκλεκτικά συλλέγω εκείνο το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει εισροή στην δική μου στοχαστική προσπάθεια να συλλάβω την γνώση στο πλαίσιο του διαχρονικού Πολιτικού βίου. Την έννοια «αρλουμπολόγος» την εμπνεύστηκα πριν δύο περίπου δεκαετίες από άτομο με καταβολές στην Ιβηρική χερσόνησο που συνάντησα πριν τρις δεκαετίες στο Βέλγιο. Είχε, κατά κάποιο τρόπο, τρομερές ικανότητες να διαμορφώνεται ως άτομο εξειδικευμένο στο να λέει πολλά χωρίς το παραμικρό νόημα. Παρατηρώντας τον, προσπαθούσα συνάμα να συγκροτήσω την εικόνα του αντίποδά του. Η εκλεκτική συλλογή εμπειριών συνεχίστηκε έκτοτε. Μάλιστα, επειδή ήθελα να αποστασιοποιηθώ πλήρως από πρόσωπα ή και συγκεκριμένες καταστάσεις και να μπορέσω να δημιουργήσω μια ιδεοτυπική κατασκευή όσο μπορώ πιο πλούσια, εξαρχής οι καταγραφές μου ήταν πάντοτε χωρίς την πηγή. Αυτό για να μην μπορέσω να την ταυτίσω με κάποιο πρόσωπο ή μια συγκεκριμένη εμπειρία, αλλά μόνο για να μπορέσω να συνθέσω μια εκατέρωθεν όσο το δυνατό πιο πλούσια συγκριτική ιδεοτυπική κατασκευή που θα ολοκληρώνει πλήθος αληθινών εμπειριών και παραστάσεων. Μια ζωντανή αλλά πολύ πιο σύνθετη από οποιαδήποτε μεμονωμένη ανθρώπινη κατασκευή. Εξαρχής είδα την εργασία αυτή ως καλλιτέχνημα ή σύνθετο πίνακα παρά ως επιστημονική εργασία σύμφωνα με την συμβατική έννοια του όρου που απαιτεί εμπειρικούς ελέγχους κάθε μεμονωμένης περιγραφής και θέσης. Ολοκληρώνοντας ακόμη και εκατοντάδες παραστάσεις, εμπειρίες και πληροφορίες στην πηγή των οποίων δεν μπορώ να ανατρέξω θα καταδειχθούν σίγουρα τάσεις, ιδεατές καταστάσεις και ελλειμματικές ανθρώπινες καταστάσεις. Ο πολιτικός στοχασμός είναι βασικά η ίδια η Πολιτική κλασικά νοούμενη. Τόσο ατελής όσο ατελής ήταν πάντοτε και η Πολιτική. Ο πολιτικός στοχασμός πάντως συναρτάται με την δημοκρατία στο εσωτερικό του δημοκρατικού δήμου, γεγονός που καθιστά τα εκτός αυτού στοχαστικά δρώμενα ελλιπή ή και μηδενικής πολιτικής αξίας Εδώ δηλαδή προγραμματικά είμαι εξαιρετικά κριτικός με αυτό που εκκολάφθηκε ως «πολιτική σκέψη εκτός Πολιτικής» ή ως ιδεολογικά προτάγματα σκοπός των οποίων είναι να διαμορφώσουν μια πολιτική θεολογία προγραμματικά δεσμευτική για τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Στην αρχαιότητα οι Ακαδημίες δεν προτάσσονταν στην ανθρώπινη οντολογία, την ζούσαν και την περιέγραφαν.
Σχετικιστικό εν τέλει θα είναι το κείμενο «ευρυμάθεια versus αμάθεια» καθότι η ύπαρξη πολιτικού στοχασμού στην ιστορική διαχρονία δεν αμφισβητείται. Αμφισβητείται όμως ως εκλεκτική ιδιωτεία και η επιστημονικά μεταμφιεσμένη πολιτική θέση, κάτι που αποτελούσε κανόνα παρά εξαίρεση τους τελευταίους αιώνες. Τις τελευταίες εβδομάδες του 2009, ενίοτε πολύ χαλαρά και με πολύ χιούμορ και πάντα απρόσωπα έγιναν παραστατικές περιγραφές που τράβηξαν πολύ το ενδιαφέρον και πολλά σχόλια. Όπως είχα προαναγγείλει αρχές του χρόνου, αντλώντας από το ανώνυμο-απρόσωπο αρχείο όπου επί τρις δεκαετίες καταχωρώ περιγραφές, θέσεις, ομολογίες, τσαρλατανιές αλλά και τον αντίποδά τους, αντλούσα τυχαία κομμάτια, έφτιαχνα μια επιμέρους κατασκευή και την έθετα υπό δοκιμασία στην διαδικτυακή συζήτηση και στην υπόλοιπη καθημερινότητά μου.
Βασικά, δοκίμασα την δύναμη μιας τέτοιας ιδεοτυπικής κατασκευής με το ανοίξω την βεντάλια των περιγραφών ούτως ώστε να μην λείπει κανείς (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου), σε μερικούς τουλάχιστον τομείς που ήθελα να δοκιμάσω τα δικά μου και τα δημόσια αντανακλαστικά. Η φαντασία δούλεψε, τραβούσα άναρχα φράσεις από το προαναφερθέν αρχείο δεκαετιών ανώνυμων καταγραφών και στην συνέχεια έσπρωχνα την ιδεοτυπική κατασκευή ίσαμε τις ακραίες λογικές απολήξεις της. Η ιδεοτυπική κατασκευή αυτή είναι, όπως θα έλεγε ο Κονδύλης: Οι ανθρώπινες καταστάσεις ίσαμε τις ακραίες συνέπειές του. Το αποτέλεσμα ήταν συναρπαστικό και κατοπτριζόταν στα σχόλια που έπαιρνα αλλά και σε προσωπικές συζητήσεις που με έπεισαν ότι ένα στοχαστικό καλλιτέχνημα (ή καλύτερα ένας στοχαστικός πίνακας») όπως αυτό απαιτεί πολύ φαντασία που κτίζει συνθετικά πάνω σε πείρα, εμπειρίες και επιμέρους ιδεοτυπικές κατασκευές τις οποίες στην συνέχεια ολοκληρώνεις όσο πιο αληθινά γίνεται.
Τώρα όμως όλα αυτά τελείωσαν και ο σκοπός του δημόσιου προβληματισμού που σκοπό είχε να σπρώξει τον προβληματισμό και τον στοχασμό στις λογικές του απολήξεις, εκπληρώθηκε και γι’ αυτό εξαντλήθηκε. Αισθάνθηκα ότι δεν ωφελεί την στοχαστική μου προσπάθεια να παίρνω άλλα μηνύματα ή να το συζητώ συχνά με τρίτους. Είχα αρκετά ενδιαφέροντα ερεθίσματα, ομολογώ πολύ ενδιαφέροντα. Όσοι συμμετείχαν σε αυτό τον διάλογο γνωρίζουν ότι σχεδόν οι μισές παραθέσεις δεν ήταν δικές μου αλλά επισκεπτών της σελίδας των οποίων τα αρχικά δικά μου ερεθίσματα οδήγησαν σε μηνύματα τα οποία παράθετα σχεδόν αυτούσια αφαιρώντας μόνο τυχόν αναφορές σε ονόματα. Ενδιαφέροντα τόσο τα σχόλια επισκεπτών της σελίδας όσο και όσων αφήνονταν να περιγράψουν, συχνά με πολύ χιούμορ, δικές τους εμπειρίες. Κυρίως, για το γεγονός ότι ακόμη και επιμέρους ανώνυμες ιδεοτυπικές κατασκευές μπορούν να χωρέσουν πολλοί σε αυτή, να ταυτιστούν πολλοί με αυτήν και να γενικεύσουν μια συζήτηση όπως αρχικά το σκέφτηκα πριν δύο δεκαετίες. Έτοιμος πλέον να δουλέψω κατ’ ιδίαν θα διαγράψω τις σχετικές αναρτήσεις αφήνοντας μόνο την πρώτη και την τελευταία για να υπενθυμίζουν το επερχόμενο κείμενο που ελπίζω να μην αργήσει. Γιατί; Πριν πολλές δεκαετίες είχα διαβάσει κάτι που αν θυμάμαι καλά το έγραψε ο Άισταιν για κείμενα φιλοσοφικού χαρακτήρα. Ότι δηλαδή ενώ για ένα θέμα μπορούσε να κρατά σημειώσεις επί χρόνια ή δεκαετίες, όταν ωρίμαζε η σκέψη του τα έσχιζε όλα και έγραφε πηγαία αυτοσχεδιάζοντας αποκρυσταλλωμένα. Όσον με αφορά εφαρμόζω μια παρόμοια προσέγγιση πολύ συχνά. Όταν δεν πρόκειται για συμβατική επιστημονική εργασία που δεν απαιτεί παραπομπές αλλά και της οποίας η ποιότητα των επιχειρημάτων εξαρτάται από την στοχαστική ένταση και φόρτιση υποβάλλω τις σκέψεις μου στην βάσανο δημόσιων συζητήσεων, φιλικών συζητήσεων και αν χρειαστεί και σε διαμάχη ιδεών. Πιο συγκεκριμένα: όταν αναλύεται ένα ζήτημα πρωτογενώς, η στοχαστική σμίλευση συντελείται γράφοντας πολλές πρόχειρες ιδέες, οι οποίες επαναδιατυπώνονται και ξαναγράφονται, ενίοτε σε πρόχειρα χαρτιά και άλλοτε σε μαγνητόφωνο. Στο τέλος και αφού το μυαλό φορτιστεί και η διάνοια βρίσκεται σε ένταση αναζητώντας συγκρότηση και αποτύπωση αποκρυσταλλωμένων διατυπώσεων, όλα σχίζονται ή διαγράφονται και αφήνεται ο στοχασμός να γεννήσει πηγαία και ανεπηρέαστα αυτό που δουλεύτηκε. Θα παρακαλούσα, μάλιστα, λόγω μεγάλου φόρτου, να σταματήσουν να μου γράφουν για το θέμα αυτό για τους κύριους αναλυτικούς προσανατολισμούς του οποίου παραθέτω πιο κάτω μερικούς ενδεικτικούς τομείς. Καθολικά, πάντως, το εγχείρημα ήταν και διασκεδαστικό, και αυτή ήταν μια άλλη στοχαστική διάσταση που ανακάλυψα. Ότι δηλαδή όσο περισσότερο χιούμορ έχει ο πολιτικός στοχασμός τόσο περισσότερο ελκυστικός γίνεται για τους πολιτικά σκεπτόμενους.
Τέλος, για να αποφευχθεί και η παραμικρή παρανόηση ή παρεξήγηση τονίζω αυτό που επί μήνες έλεγα: 1) Η ιδεοτυπική κατασκευή είναι για τους λόγους που εξήγησα απρόσωπη και ανώνυμη. 2) Το υλικό που χρησιμοποιώ σκοπίμως αρχειοθετείται παντελώς ανώνυμα. Στην δικτυακή δοκιμή αντλούσα εντελώς άναρχα κομμάτια από το "ανώνυμο αρχείο μου" του οποίου όσον αφορά το υλικό όχι μόνο δεν ξέρω τις πηγές αλλά για στοχαστικούς λόγους δεν θέλω να τις ξέρω για να μπορέσω να φτιάξω την ολιστική ιδεοτυπική κατασκευή απερίσπαστα. 3) Αυτονόητα, οποιαδήποτε συσχέτιση με συγκεκριμένα πρόσωπα όχι μόνο είναι λανθασμένη αλλά και εκτός θέματος καθότι εγώ ο ίδιος, όπως ήδη έγραψα, δεν ξέρω και δεν θέλω να ξέρω τις πηγές. Αντιβαίνει, η προσωποποίηση στην στοχαστική μου προσπάθεια. Τώρα, αυτού λεχθέντος, πρέπει να ειπωθεί και το εξής. Πρώτον, όσοι περισσότερο ταυτιστούν με την "γνώση" ή αντίστροφα με τον αμάθεια ή ημιμάθεια τόσο καλύτερη θα είναι η ιδεοτυπική κατασκευή. Σημαίνει ότι είναι αρκετά ευρεία και αυτός είναι ο σκοπός. Δεύτερον, εγώ πολύ θα ήθελα οι περισσότεροι να ταυτιστούν με την "καλή πλευρά" -συνδεδεμένη όπως ήδη εξήγησα, με τον πολιτικό πολιτισμό- τόσο το καλύτερο. Όσοι ανακαλύψουν αμάθεια και αρλουμπολογία το θέμα που τίθεται είναι να βελτιωθούν και όχι να αισθανθούν μειονεξία. Όλοι ολίγη αρλούμπα κρύβουμε. Ασφαλώς και οι υποφαινόμενος. Εκτός και αν υπάρχει ιδεατός φορέας της γνώσης που μάλλον μέχρι σήμερα δεν έζησε. Σχετικοποιώντας λοιπόν, αναζητούμε τον προσανατολισμό, την σωστή φορά κίνησης και υποδεικνύουμε την αντίστροφή της.
Ευρυμάθεια versus Ημιμάθεια και το Πολιτικό γεγονός
Από την αρχαία γνώση στην σύγχρονη αρλουμπολογία
1. Γνώση versus γνώμη και η διαλεκτική τους σχέση στο εσωτερικό του Πολιτικού γεγονότος
2. Η γνώση και η διαδρομή του Πολιτικού γεγονότος μέχρι τον 16ο αιώνα
3. Η διαλεκτική σχέση Πολιτικής παρακμής και αρλουμπολογίας προς τα τέλη της Βυζαντινής Οικουμένης.
4. Η τυπολογία της καθολικής πολιτικής επιστράτευσης μετά τον 16 αιώνα.
5. Η οικουμενικοποίηση και αποκορύφωση της ιδεολογίας ως του κύριου εργαλείου της ηγεμονικής διαμάχης
6. Το στήσιμο των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων στην υπηρεσία του αστικού κράτους, της αποικιοκρατίας και της ηγεμονικής διαμάχης.
7. Η ανάδειξη της αρλουμπολογίας ως εργαλείου των ηγεμονικών δυνάμεων στις λιγότερο ισχυρές κοινωνίες.
8. Το διακύβευμα της πολιτικής σκέψης του 20ου και 21ου αιώνα.
9. Ο τυπικός ιστορικός αρλούμπας: Εξειδίκευση στο να λέει πολλά χωρίς να λέει τίποτα ή ελάχιστα.
10. Ο τυπικός αρλούμπας μιας παραπαίουσας λιγότερο ισχυρής κοινωνίας.
11. Ο τυπικός επιστημονικά μεταμφιεσμένος στοχαστής μιας ηγεμονικής δύναμης
12. Η ιδεοτυπική κατασκευή του οικουμενικού αρλούμπα και η νομοτέλεια της συνειδητής ή ανεπίγνωστης επιστράτευσής του.
13. Η αρλουμπολογία ως κύριο συστατικό στοιχείο της αμάθειας
14. Η αρλουμπολογία ως συνοδευτικό της κατάτμησης του ανθρώπου στην μαζικοπαραγωγική-μαζικοκαταναλωτική δομή και το ιδεολόγημα του μεταμοντερνισμού.
15. Η ιδεοτυπική κατασκευή του αμιγούς και ευρυμαθούς πολιτικού στοχαστή.
16. Η θέση των κλασικών πολιτικών στοχαστών
17. Δημοκρατία, Πολιτική και ανθρωπολογική συγκρότηση
18. Η θέση του Παναγιώτη Κονδύλη στην ιδεοτυπική κατασκευή του
----------------------------
26.12.2009. Ένα τελευταίο για το 2009 σχόλιο για την αρλουμπολογία.
Κλείνοντας το 2009 και ανατρέχοντας παρατηρώ ότι τις τελευταίες εβδομάδες κυριάρχησαν τα σχόλια για την αρλουμπολογία. Αν και η παρούσα σελίδα όπως είπαμε σκοπό έχει να είναι κάπως χαλαρή με συχνές όμως μεταπτώσεις προς πολύ σοβαρά ζητήματα, καλό είναι να κάνω ένα σοβαρό σχόλιο για το επίμαχο ζήτημα της αρλουμπολογίας.
Πρώτον, όπως έκανα απόλυτα σαφές, οι αρλουμπολογικές περιγραφές είναι μια στοχαστική προσπάθεια να συμπεριλάβω στο σκεπτικό όλες τις πτυχές μιας περιεκτικής τυπολογίας παρακμιακών φαινομένων του ευρωπαϊκού επιστημονικού χώρου (για την Αμερική δεν γράφω γιατί εκεί δεν αξιώνουν προσχήματα αξιολογικής ελευθερίας καθόσον εκεί οι περισσότεροι είναι εμμέσως ή άμεσα ή καταναγκαστικά επιστρατευμένοι στην αμερικανική εθνική στρατηγική). Όπως ήδη έγραψα αν υπάρχουν μερικά πρότυπα που προσφέρουν ισχυρά ερεθίσματα είναι άτομα που γνώρισα πριν τρις σχεδόν δεκαετίες στις Βρυξέλλες και που κατάγονται από την Ιβηρική χερσόνησο. Τους συναντώ εδώ και εκεί και θα αποτελέσουν το ισχυρότερο περιγραφικό έναυσμα.
Δεύτερον, οι περιγραφές μου, όπως με κάθε στοχαστική προσπάθεια, αφορούν αποτύπωση παραστάσεων μακρόχρονων εμπειριών σε πολλές χώρες, κομματιαστές εμπειρίες ίσως και εκατοντάδων συναναστροφών μου (που ίσως μάλιστα να συμπεριλαμβάνουν και τον εαυτό μου σε στιγμές αδυναμίας ή καταναγκασμού) και σίγουρα δεν φωτογραφίζω κάποιον. Τώρα, αν κάποιος αισθανθεί ότι φωτογραφίζεται κάνει μεγάλο λάθος αλλά και φανερώνει και την ευρέως φάσματος ερμηνευτική δυνατότητα της τυπολογίας μου. Καθότι σε όλο το φάσμα των περιγραφών μου αλλά και αυτών που επέρχονται σε μονογραφία γίνεται αντιπαράθεση του αρλουμπολόγου με τον αντίποδά του, δηλαδή εκείνο άξιο άτομο που φέρει επάξια το επιστημονικό καπέλο και που θεμιτά αναλώνει τους σπάνιους κοινωνικούς πόρους που οι κοινωνίες δεσμεύουν για τα ακαδημαϊκά δρώμενα. Γιατί λοιπόν ένας διαβάζοντας την γενικόλογη, αόριστη και αρκετά ευρύχωρη τυπολογία μου ούτως ώστε να χωρεί εκατοντάδες τύπους, να μην ταυτίζουν τον εαυτό τους με τον αντίποδα του αρλουμπολόγου αλλά με τον ίδιο τον αρλουμπολόγο.
Τρίτον, όσο περίεργο και αν φαίνεται σε αυτούς που συνήθως λένε «εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο»! παίρνω πολύ σοβαρά την επιστημονική αυτοκριτική. Καμιά απολύτως επαναστατική ή ιεραποστολική διάσταση δεν έχει. Η επιστημονική αυτοκριτική για τον επιστημονικό χώρο στον οποίο ανήκω είναι αυστηρά οριοθετημένη από την ακαδημαϊκή μου συνείδηση και την θέση που υιοθετώ –απόλυτα και εξ αντικειμένου σωστή– για το ρόλο του επιστήμονα και κυρίως για το λειτούργημα του ακαδημαϊκού όταν ο επιστήμονας φοράει ακαδημαϊκό καπέλο. Πιο συγκεκριμένα, η κοινωνία μας θέτει μέσα σε ένα απυρόβλητο επιστημονικό άσυλο όπου αυτοκριτική για τα δρώμενα της επιστημονικής ανεξαρτησίας κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει παρά μόνο οι ίδιοι οι θαμώνες μου. Η επερχόμενη τυπολογία μου, κατά συνέπεια, εμπίπτει πλήρως στο πεδίο της επιστημονικής μου κρίσης, του ακαδημαϊκού μου ρόλου, της χρηστής χρήσης της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας και του χρέους ή καθήκοντος για την εκπλήρωση των σκοπών του λειτουργήματός μου.
Πέραν αυτό και μετά από μια πορεία πολλών δεκαετιών έχω νομίζω το επιστημονικό προνόμιο της δημιουργικής και συνθετικής φαντασίας. Δηλαδή, την δυνατότητα να δημιουργώ τυπολογία για το φανταστικό, το πολυδιάστατο και πολύχρονο εμπειρικό και την οντολογικά συμβατή επιστημονική δεοντολογία. Όπως γίνεται φανερό και όπως συχνά τονίζω, αναφορές στην Ελλάδα είναι συμπτωματικές λόγω εγγύτητας και τόπου διαμονής καθότι ότι γράφω αφορά ένα ευρωπαϊκό και ευρύτερο φαινόμενο, λόγος εξάλλου για τον οποίο θα επιδιώξω να γραφτεί και στα αγγλικά.
Πέραν κάθε αμφιβολίας, λοιπόν, ότι το εγχείρημά μου να καταγράψω τάσεις, στάσεις και συμπεριφορές στο δικό μου πεδίο εμπίπτει στην σφαίρα των επιστημονικών μου δραστηριοτήτων και ότι ευχής έργο είναι πολλοί να το μιμηθούν. Δεν λέω πως άλλοι δεν στηλιτεύουν τα δρώμενα στον επιστημονικό χώρο. Αυτό που λέω, κατ’ ακρίβεια, είναι ότι η διεύρυνση των φορέων επιστημονικών τίτλων τους καθιστά πλέον μεγάλο παράγοντα της κοινωνικής ζωής και αποτελεί κακόγουστο αστείο να ειπωθεί ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο της κριτικής.
----------------------------------------------------------------------------------------------
Ουδέν σχόλιο, όταν οι φωτογραφίες μιλούν
60 κιλά.
Ο Θανάσης με συκοφαντεί ότι τα ... αγοράζω. Αυτό τον κιντρινόπτερο, και να ήθελα δεν θα μπορούσα ...
Την στιγμή που γράφω το παρόν, πάντως, δίπλα μου έχω .. σούσι και παγωμένο μοσχοφίλερο.
Τα κομμάτια του κιτρινόπτερου που γίνονται σούσι, είναι όλο το κάτω μέρους, δηλαδή, γύρω στα ... δέκα κιλά.
-----------------
15.11.2009. Ακόμη πιο καλά νέα σήμερα
Όταν μιλούν οι φωτογραφίες τα λόγια περιττεύουν. Περισσότερα στο
-----------------------------------------------------------------------------------------------
14.11.2009. Τα καλά νέα σήμερα
λέγονται σφυρίδες, καλαμάρια των 0.8 κιλών (16 συνολικά). Στον φούρνο με μοσχοφίλερο.
Βλ Ψάρεμα 2009-10.
------------------------------------------------------------------------------------------
13.11.2009. Υπέρτατος τίτλος τιμής
Όταν σε ομιλίες μου αρχίζουν να διαβάζουν το βιογραφικό μου δυσφορώντας τους λέω ότι όλα αυτά είναι υπερβολικά. Συνήθως όσο μακρύτερο βιογραφικό επισείει κάποιος τόσα λιγότερα ξέρει, τόσο ποιο μπερδεμένος είναι και τόσο περισσότερο πρέπει να τον αποφεύγουν. Τους δείχνω και καμιά φωτογραφία από ψάρεμα για να τους πείσω ότι δεν γράφω μέρα νύκτα και ότι ασχολούμαι και με πιο σοβαρά πράγματα. Όμως, το να σε τιμούν γνήσιοι και ενάρετοι άνθρωποι της πανανθρώπινης καθημερινότητας, είναι πολύ τιμητικό. Χθες μιλούσα για το ταξίδι μου στην Ρόδο όπου επικοινώνησα με ένα συμπαθητικό ακροατήριο για την πορεία του διεθνούς συστήματος με αφορμή την επέτειο την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Η Ειρήνη Θεοδώρου από τη Νίσυρο που ζει στην Ρόδο ήταν στο ακροατήριο. Ενώ εγώ μιλούσα και μετά σχολίαζα διάφορες θέσεις, έγραψε το πιο κάτω ποίημα πάνω σ ένα χαρτί που μου αφιέρωσε και μου το έστειλαν σήμερα οι διοργανωτές. Με υπερηφάνεια το μοιράζομαι μαζί σας. Όχι για να μεγαλοπιαστώ. Το αντίθετο. Γιατί με τιμά όταν άνθρωποι ενάρετοι, καλόψυχοι και ευγενικοί μου κάνουν μια τόσο μεγάλη τιμή να που τόσο καλά λόγια που ίσως και να μην τα αξίζω. Μεγάλος τίτλος τιμής. Ο μεγαλύτερός μου ίσως.
Προς Αξ. Κον Ήφαιστο
Γεννήθηκες για να μιλάς
γεννήθηκες να γράφεις
με χρώματα της άνοιξης
τα κείμενα σου βάφεις.
Όπου πατείς ανθίζει η γη
κι ο τόπος πρασινίζει,
κέρδισες την αγάπη μας
διότι σου αξίζει
Το ύφος σου το ταπεινό
κι η συμπεριφορά σου
όλον τον κόσμο έφερες
δεξιά κι αριστερά σου
Ίσως γιατί γεννήθηκες
στην όμορφη την Κύπρο
γι’ αυτό έχεις δραστήριο
κι ευγενικό τον τύπο
Ειρήνη Θεοδώρου
Λαϊκή Ποιήτρια
Από τη Νίσυρο
-------------
8.11.2009. Έρχονται τα τεκμήρια.
Έρχονται τα τεκμήρια λοιπόν. Καλά πάμε από εσωτερική διακυβέρνηση. Συμφωνώ με τα τεκμήρια γιατί ως πολίτης μηδενικού πλούτου και μισθοσυντήρητος θεωρώ δίκαιο να γίνει αναδιανομή πόρων ή τουλάχιστον να μην επιβαρύνονται οι οικονομικά ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Η θέση αυτή αφορά φιλοσοφικές αντιλήψεις που σχετίζονται με την αντίληψή μου για την κοινωνικοπολιτική συγκρότηση όπως την περιγράφω στα κείμενά μου. Αντιλήψεις που βρίσκονται στον αντίποδα της "ιδεολογίας" και που θεωρούν την Πολιτική ως μέθεξη και σύμμιξη ανθρωπίνων ετεροτήτων. Τέτοιες προϋποθέσεις δεν ισχύουν όταν επικρατούν συνθήκες ζούγκλας.
Τώρα αν η διακυβέρνηση μάλλον καλά πάει, έχω μεγάλες επιφυλάξεις για το έξω. Έξω, μάλλον δεν πάμε καλά. Το ζήτημα είναι ποιος αναθεωρητισμός θα νομιμοποιηθεί πρώτος, ο "μακεδονικός" ή ο τουρκικός. Μάλλον και οι δύο, εκτιμώ. Ας είναι καλά οι αρλουμπολόγοι που φροντίζουν να καταστρέφουν την πατρίδα τους ψευδελογώντας για τον χαρακτήρα του διεθνούς συστήματος.
----------------------------------------------------------------------------------------------
2.11.2009. Άγριες θάλασσες που με σπούδασαν
Κλικ εδώ για μετάβαση σε εκπληκτικές φωτογραφίες θαλασσοταραχής ....
-------------------------------------------------------------------------------------------------
20.10.2009. Θρησκευτικός όρκος στην Βουλή
Πήρα το εξής μήνυμα: "Με αφορμή δύο άρθρα που διάβασα στην «Ελευθεροτυπία» (http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=93467) και το «ΒΗΜΑ» (http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=294554&dt=18/10/2009) ήθελα να σας ρωτήσω ποια είναι η γνώμη σας για τις σκέψεις που κάνει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ για την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου. Κατά τη γνώμη μου, αποτελεί μια ακόμη ένδειξη ότι ο κατήφορος που έχει πάρει η χώρα μας δεν έχει, δυστυχώς, τέλος. Αν καταργηθεί ο όρκος στο όνομα της Αγίας Τριάδας χάνεται, κατά τη γνώμη μου, ένα σημαντικό στοιχείο της ταυτότητας του ελληνικού κράτους: η μακραίωνη σύνδεσή του με την Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση."
Αγαπητέ κ Φρηιτονγκ (έτσι υπογράφει ο επιστολογράφος), ευχαριστώ για το μήνυμα. Με προβληματίσατε. Στην τελευταία μου μονογραφία, έχω μιλήσει ευθέως για το ζήτημα αυτό. Η θρησκεία είναι ένα από τα πολλά πνευματικά ζητήματα που εισρέουν στην δημόσια σφαίρα ενός εθνοκρατικού συστήματος. Δεν είναι το μόνο πνευματικό κριτήριο που διαμορφώνει τις ηθικοκανονιστικές δομές. Οι άνθρωποι μιας κοινωνίας, επιπλέον, είναι πνευματικά απροσμέτρητα ποικιλόμορφοι. Εδώ λοιπόν τίθενται δύο ζητήματα. Πρώτον, ότι αντίθετα με κάθε υλιστική θεωρία, εγώ θα υποστήριζα πως τα πνευματικά κριτήρια στο σύνολό τους αποτελούν κύρια διαμορφωτική δύναμη των ανθρωπολογικών δομών. Η θρησκεία, όπως έγραψε και Κονδύλης ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι ένας πανίσχυρος διαμορφωτικός παράγων. Δεύτερον, η μεταφυσική πίστη όποια και αν είναι, δεν επιβάλλεται στους ανθρώπους παρά μόνο από όσους εμφορούνται από θεοκρατικά δόγματα. Αν κάτι κάνει την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη να διαφέρει από άλλες είναι η ανθρωποκεντρική της υφή. Εδώ λοιπόν όσοι θέλουν ορκίζονται και όσοι δεν θέλουν μπορούν να μην το κάνουν. Αυτό σε μια δημοκρατία μπαίνει ως ζήτημα στην πολιτική αγορά με σκοπό την συνεκτίμηση της δημόσιας σφαίρας, της επιλογής των ανακλητών εντολοδόχων κυβερνητών και τα λοιπά και τα λοιπά. Το διαμορφώνει την ταυτότητα του κάθε κράτους είναι μεγάλη υπόθεση. Σε άλλο σημείο αναφέρομαι στον πήχη των εθνικών συμφερόντων. Η συλλογική ταυτότητα έχει και αυτή τον πήχη της που ανεμοκατεβαίνει. Όσον με αφορά, μπορεί να είναι ότι θέλει φτάνει να μην είναι πολύ χαμηλά ο πήχης, και γι' αυτό ασκώ κριτική στον μεταμοντερνισμό. Πέραν αυτού, ως πολίτης έχω συγκεκριμένη άποψη αλλά προτιμώ να την κρατήσω για τον εαυτό μου για να μη επηρεάσω άλλους.
----------------------------------------------------------------------------------------------
18.10.2009. Περί εκλογών, νέας κυβέρνησης και τα λοιπά
Τι ψήφισα, με ερωτάς Άρτεμις από την Πάτρα. Αν και πιστεύω ότι η ψήφος δεν πρέπει να είναι μυστική ας τηρήσουμε τα ισχύοντα. Μπορώ όμως να πω πράγματα τα οποία εξ αντικειμένου είναι αληθή.
Πρώτον, δεν έχει και πολύ σημασία ποιος κάθεται στην εξουσιαστική καρέκλα της εσωτερικής διακυβέρνησης. Ούτως ή άλλως, δημοκρατία δεν έχουμε. Όπως εξήγησα πολλές φορές η έμμεση αντιπροσώπευση με φορά προς δεσποτισμό δεν είναι δημοκρατία. Αν η έμμεση αντιπροσώπευση είχε φορά προς μια κατάσταση όπου ο εντολέας-πολίτης θα αποκτούσε ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό θα σήμαινε, μεταξύ άλλων, αποκέντρωση των εξουσιών και επεξεργασία συνθηκών άμεσης δημοκρατίας για ζωτικά εθνικά ζητήματα και για τοπικά ζητήματα. Αν εσείς έχετε κάποια άλλη γνώση μιας τέτοιας κίνησης πληροφορήστε με γι' αυτό. Τώρα, την οικονομική, καταναλωτική και τα λοιπά, διακυβέρνηση, καμιά απολύτως σημασία δεν έχει ποιος την ασκεί. Ούτως ή άλλως, υπό συνθήκες έμμεσης αντιπροσώπευσης όταν δεν κινούμαστε μέσα σε κανάλι που μας βάζει η διεθνής και ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση και οι καταναγκασμοί του διεθνούς ανταγωνισμού, οι ωφελημένοι είναι κυρίως τα διαμεσολαβούντα συμφέροντα ή ακόμη και κάποιος εξωπολιτικός κερδοσκόπος που εκμεταλλεύεται την πλανητικοποίηση των οικονομικών ή άλλων φαινομένων φαινομένων με το να διαφεύγει τους κοινωνικούς και πολιτικούς ελέγχους. Οι επιλογές των ισχυρών κρατών είναι περισσότερες. Το ίδιο και μικρών κρατών που εμπεδώνουν συνθήκες κοινωνικής και πολιτικής συνοχής που τους επιτρέπει να έχουν εθνική υπόσταση, κοινωνικοπολιτικές αντοχές, ανταγωνιστικότητα και γι' αυτό δυνατότητα ισόρροπων διαπραγματεύσεων στις συναλλαγές τους με τους ισχυρότερους συντελεστές του διεθνούς συστήματος. Συμβαίνει κάτι τέτοιο οίκοι;
Δεύτερον, όσον αφορά την ελληνική διπλωματία, έχω ήδη εξηγήσει ξανά και ξανά ότι ο πήχης των εθνικών συμφερόντων κατεβαίνει διαρκώς. Τυγχάνει, βεβαίως, να έχω υποστηρίξει μέσα από πρωτογενείς μελέτες ότι σε βιώσιμες κοινωνίες είναι ο εκλεγμένος κυβερνήτης δεν έχει πολλές επιλογές παρά μόνο να είναι φορέας και ο εκφραστής των συμφερόντων των πολιτών που εκπροσωπεί. Έτσι, όπως έγραψε εύστοχα ο Κένναν:
"Οι συμπεριφορές των ατόμων ως απλών πολιτών διαφέρουν δραστικά από τον ρόλο τους ως εντολείς του πολιτικού και του κοινωνικού συστήματος το οποίο αντιπροσωπεύουν. Όταν η συμπεριφορά του ατόμου ως πολιτικού ηγέτη διέρχεται μέσα από τον μηχανισμό της πολιτικής οργάνωσης για να εκφρασθεί ως κυβερνητική πράξη, οι ηθικές αξίες και αρχές υφίστανται ουσιώδη μετασχηματισμό. Το αποτέλεσμα είναι η συμπεριφορά του ατόμου ως δημόσιου προσώπου δεν υπόκειται στις διεθνείς ηθικές αρχές και αξίες που ισχύουν στην ανθρώπινη συμπεριφορά ".
Ο Κέναν εννοούσε, φυσικά, τις συμπεριφορές και στάσεις των ηγετών των μεγάλων κρατών οι οποίοι ανεξαρτήτως προσωπικών φιλοσοφικών επιλογών για να μπορέσουν να λειτουργήσουν ορθολογιστικά στον διπλωματικό στίβο της χώρας τους απαιτείται να λειτουργήσουν ως εντολείς του κοινωνικοπολιτικού συστήματος που αντιπροσωπεύουν. Για τα φιλειρηνικά το ερώτημα είναι το κατά πόσο προσκολλώνται στο διεθνές δίκαιο και κατά πόσο οι ηγέτες τους αυτό υπηρετούν ανένδοτα.
Η πιο πάνω θεώρηση που υποστηρίζει πως η κυβερνητική πράξη προσαρμόζεται στο φιλειρηνικό εθνικό συμφέρον μάλλον δεν ισχύει σε κράτη όπως τα δικά μας. Κράτη δηλαδή όπου η φιλοπατρία εξυβρίζεται και διώκεται εργολαβικά και όπου οι θέσεις υπέρ του χαμηλώματος του πήχη των φιλειρηνικών αξιώσεών θεωρείται σοφία. Ισχύει σίγουρα για μικρότερα βιώσιμα κράτη και όχι για τα κράτη των οποίων οι πολιτικές ηγεσίες και η διανόηση κύριο μέλημα έχουν να χαμηλώσουν τον πήχη των εθνικών συμφερόντων για να διευκολύνουν τους χειρισμούς ή για να προσαρμοστούν με μια εντεινόμενη αδυναμία που δεν έχει ένα μόνο υπεύθυνο αλλά πολλούς.
Είμαστε, πλέον, εκτιμώ μια ηττημένη κοινωνία και η εθνική ανεξαρτησία που κάποιοι κατέκτησαν το 1821 σταδιακά και τελευταία ολοένα και πιο ραγδαία, αναιρείται. Αυτό με την εξής έννοια: Λόγω ροκανίσματος των πνευματικών μας ερεισμάτων και των εθνικών μας κοσμοθεωριών που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία κανείς πλέον δεν ομιλεί για άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων όπου και όπως προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Αυτό συνέβαινε πριν μερικές δεκαετίες επί πρεσβύτερων Καραμανλή και Παπανδρέου, καθώς και σε προγενέστερες πολιτικές καταστάσεις όχι και τόσο ευχάριστες. Ποιος μιλά σήμερα για δώδεκα μίλια, υφαλοκρηπίδα και υποθαλάσσιο πλούτο. Ποιος μιλά για ελεύθερη Κύπρου σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τις αποφάσεις Συμβουλίου Ασφαλείας; Ποιος μιλά για την ανάγκη καθολικής άρνηση νομιμοποίηση του αλυτρωτισμού και του αναθεωρητισμού; Σ' αυτά και σε πολλά άλλα είμαστε καταδικασμένοι να κατεβαίνει διαρκώς ο πήχης της επικράτειάς μας, της κυριαρχίας μας και της αξιοπρέπειάς μας.
Αυτά που γράφω δεν είναι γκρίνια ή κάποιου είδους παράπονο. Είναι διαπιστώσεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο νέος πήχης θα παγιώνεται σε ολοένα και πιο χαμηλά. Αυτό θα προπαγανδίζεται από τα αρλουμπολογούντα παπαγαλάκια ως σωφροσύνη, αμειπτικός καθωσπρεπισμός και πιστοποίηση καλής διαγωγής στην ξενοκρατία και στην συμπαρομαρτούσα κομματοκρατία. Το αντίθετο θα δολοφονείται ως ρομαντισμός ή "επικίνδυνες αντιλήψεις".
Ο Θουκυδίδης θεμελίωσε αλάνθαστα ότι "ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται". Ανησυχώ ακόμη, για να είμαι τελείως ειλικρινής, κατά πόσο οι βραχονησίδες στον Σαρωνικό όπου ψαρεύω θα αμφισβητηθούν και αυτές και κατά πόσο σύντομα θα πρέπει να βγάζω τουρκική άδεια αλιείας. Ακόμη, άρχισα να προβληματίζομαι κατά πόσο αυτοί που ήδη υποστηρίζουν ότι θα είμαστε πιο αξιοπρεπείς αν ενταχθούμε στην εν τω γίγνεσθαι Νταβουτόγλεια αυτοκρατορία μιλούν σοβαρά ή κατά πόσο απλά λένε αστεία ή αντίθετα κατά πόσο έχουν προχωρημένη κατανόηση των πραγμάτων που εγώ στερούμαι. Άρχισα πάντως να τους παίρνω στα σοβαρά και να προβληματίζομαι. Ιδιαίτερα τώρα που άρχισα να διαβάζω το υπό έκδοση βιβλίο του Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος.
Τώρα, το ποιος πολιτικός ηγέτης (δια)κυβερνά την Ελλάδα στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, ίσως να μην έχει και μεγάλη σημασία υπό το πρίσμα των θεωρήσεων Κένναν που ανέφερα πιο πάνω. Ότι δηλαδή η κυβερνητική πράξη υπηρετεί τα συμφέροντα της κοινωνίας και του κράτους και των πολιτών όπως αυτοί τα αντιλαμβάνονται. Το ανθρωπολογικό μας ροκάνισμα οδηγεί ακάθεκτα τον πήχη προς τα κάτω και η διακυβέρνηση εξυπηρετεί αυτήν την διολίσθηση προς το τέλμα. Ακούσατε τίποτα προεκλογικά για άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων με βάση το διεθνές δίκαιο; Εγώ δεν άκουσα.
Τώρα, Άρτεμις, μην νομίζεις ότι με νοιάζει ο κόσμος που φανατίζεται για το κόμμα του. Ας απολαύσουν οι άνθρωποι τον φανατισμό τους όπως καθείς βολεύεται. Όχι πως το εγκρίνω (δεν μου πέφτει λόγος, εξάλλου) ή πως το επιβραβεύω. Απλά διαπιστώνω ότι τελικά το έχουν ανάγκη. Φανατίζονται για να διορίσουν τα παιδιά τους στο δημόσιο, να ανέβουν κανένα ακαδημαϊκό-δημοσιουπαλληλικό σκαλοπατάκι, για να νομιμοποιήσουν κανένα παράνομο οικόπεδο. και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτά στο κομματοκοφαυλοκρατικό νεοελληνικό κράτος, για να χρησιμοποιήσω τον εύστοχο όρο του Ευάγγελου Κοροβίνη, είναι εγγενή φαινόμενα και ίσως προς το παρόν αθεράπευτα. Το πρόβλημα είναι ότι μας παίρνει όλους ο κατήφορος. Ο πήχης, όπως προείπα, κατεβαίνει ολοένα και πιο κάτω. Το κεντρικό ερώτημα κατ' εμένα, πλέον, είναι κατά πόσο για υποθέσεις ευθανασίας ισχύει η ,,, δημοκρατία. Κατά πόσο δηλαδή η απάθεια, η κομματική πειθαρχία και η αδιαφορία που θα μπορούσε να οδηγήσει αποφάσεις μερικής ή ολικής ευθανασίας μπορεί να στοιχειοθετεί δικαίωμα κατεβάσματος αυτού του πήχη, Κατέβασμα το οποίο εκτός από θανάτους που προκαλεί κατά καιρούς όταν ο κατευνασμός φέρνει πόλεμο, καταποντίζει το μέλλον αυτών που θα γεννηθούν σε αυτήν την περιοχή της γης.
Ας σταματήσουμε εδώ, όμως. Αντί χαλαρά σε αυτή την σελίδα, πολύ σφίξαμε την συζήτηση και θα ζορίσω όσους την επισκέπτονται για να χαλαρώσουν.
Υπάρχουν, εξάλλου, και οι αρλουμπολόγοι, τους οποίους δεν θα αφήσω να κάτσουν σε χλωρό κλαρί, όποτε και όταν μου δίνετε η ευκαιρία. Γιατί όπως ανήγγειλα θα περιγράψω τον ιδεοτύπο τους από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
----------------------------------------------------------------------------------------------
5.10.2009. Το Αιγαίο, το κυπριακό, οι Αμερικανοί και ο πήχης της εθνικής ανεξαρτησίας
Χθες και προχθές όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει, εν μέσω προεκλογικού και μετεκλογικού οίστρου, με ψυχραιμία εγώ μιλούσα για την διπλωματία και τις διεθνείς σχέσεις. Η οικονομία είναι και αυτή σημαντική αλλά συναρτάται ευρύτερα με την διπλωματία και την αντίληψη περί εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς και κατά πόσο το νεοελληνικό κράτος θα άγεται και θα φέρεται ή αν θα είναι ένα αξιοπρεπές και αξιόπιστο κράτος (εκτός βεβαίως και αν βάλουμε και τον πήχη της οικονομίας μας πιο χαμηλά θεωρώντας, για παράδειγμα, ότι ο υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας και η πρόσβαση στον εμποροοικονομικό χώρο τον Βαλκανίων είναι άνευ σημασίας) (το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που ηγεμονικές δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ ή η Ρωσία θεωρήσουν κράτη όπως τα Σκόπια πιο σημαντικά από την Ελλάδα και την Τουρκία ή την Αλβανία απείρως πιο σημαντικά και την Ελλάδα και κατά συνέπεια στην ανελέητη διαμάχη ελέγχου της κατανομής ισχύος προς όφελός τους θα θεωρούν την Ελλάδα αναλώσιμη).
Σημειώνω επίσης την κατάληξη του χθεσινού σημειώματος για τον πήχη της εθνικής ανεξαρτησίας που κανένα ζήτημα δεν τίθεται αν κατεβεί "συναινετικά". Ούτε η πρώτη κοινωνία ούτε η τελευταία που καταναγκάζεται, εξαναγκάζεται και στο τέλος λέει ευχαριστώ "για τα μη χειρότερα" συρρικνώνοντας όμως την επικράτειά της. Αυτό είναι και το νόημα εξάλλου, των ιδεολογημάτων περί "χαμένων ευκαιριών" που προπαγανδίζουν γνωστοί κύκλοι με αρχηγό τον πρώην Υψηλόβαθμο Αξιωματούχο του Πενταγώνου των ΗΠΑ και με ισχυρότατες προσβάσεις στην διαμόρφωση γνώμης που εξαρτάται, βασικά, από τα ΜΜΕ και τους επιστημονικά μεταμφιεσμένους τσαρλατάνους).
Σήμερα, για παράδειγμα, κάτι που θα ήταν αδιανόητο επί Κ. Καραμαναλή του πεσβύτερου και Ανδρέα Παπανδρέου, στην Ελλάδα αν κανείς μιλήσει για διπλωματία και στρατηγική όσον αφορά την επέκταση στα 12 μίλια των χωρικών υδάτων αν εφαρμοστεί το διεθνές δίκαιο, θα θεωρηθεί ύβρις κατά της κυρίαρχης περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Εδώ οι άθλιοι δολοφονούσαν τον χαρακτήρα αναλυτών όπως ο υποφαινόμενος ή ο Παναγιώτης Κονδύλης (αλλά και μερικών άλλων) όταν τους κατηγορούσαν για ... πολεμοκάπηλους επειδή υποστήριζαν ότι η ισορροπία δυνάμεων είναι προϋπόθεση ισόρροπων διαπραγματεύσεων, ειρήνης και σταθερότητας. Σε αυτή την βάση εξάλλου καταπολεμούσαν κάθε κίνηση ευρύτερης ισορροπίας όπως η υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα που επέτρεψε να γίνει η ένταξη.
Τα ίδια περίπου ισχύουν για τον Σκοπιανό αναθεωρητισμό, την πολιτικοδιπλωματική οχύρωση της Θράκης και τον υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας από το Δυτικό Αιγαίο μέχρι την Κύπρο που με κάθε αντικειμενικό κριτήριο είναι τόσο μεγάλος που εξ αντικειμένου αποτελεί τον εκ προγραμματικά χαμένο πλούτο και ευημερία των παιδιών μας και των εγγονιών μας. Δεν μιλώ για την Κυπριακή Δημοκρατία γιατί ήδη πολλές φορές έχω εξηγήσει γιατί χάνεται ολοκληρωτικά με το νεοελληνικό κράτος να χειροκροτεί ή να αδιαφορεί χαζοχαρούμενα. Αυτά όλα στην Ελλάδα θεωρούνται ... ακραίες θέσεις αν και απόλυτα αληθινές. Για να απαντήσω και σε σχετικό μήνυμα, αυτό εννοούσα χθες με το χαμήλωμα του πήχη της εθνικής Ανεξαρτησίας.
Σύμφωνα με την δική μου κατανόηση της έμμεσης αντιπροσώπευσης των μοντερνιστικών καθεστώτων στα οποία ανήκουμε από την δεκαετία του 1830 και μετά, η Ελλάδας δεν πληροί τα κριτήρια. Και στην Δύση τα μοντερνιστικά καθεστώτα έμμεσης αντιπροσώπευσης ρέπουν προς δεσποτισμό αλλά εκεί τουλάχιστον ακόμη τα πολιτικά ελίτ θεωρούν την εθνοκρατική κυριαρχία θέσφατο και έσχατη λογική, την ακεραιότητα του εθνοκράτους τους αιτία πολέμου και τον πατριωτισμό αυτονόητο. Έχουν επίσης κρατικούς θεσμούς που όχι μόνο στηρίζουν την εθνοκρατική κυριαρχία αλλά επίσης φροντίζουν να προσφέρουν στον πολίτη κάποια "δικαιώματα" που τα διασφαλίζουν με συνθήκες, νόμους και σεβασμό σε αυτούς του νόμους.
Όλα αυτά τα αυτονόητα στα μοντερνιστικά καθεστώτα στο δικό μας μεταπρατικά στημένο νεοελληνικό κράτος δεν είναι αυτονόητα. Η κυρίαρχη περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι ότι επίκειται η παγκόσμια ενότητα και ότι η κυριαρχία μας και η εθνική ανεξαρτησία είναι αναλώσιμη. Ή μήπως κάνω λάθος. Μακάρι να κάνω λάθος!
Εδώ λοιπόν παραθέτω απόσπασμα του Βήματος την περασμένη Κυριακή.
"Σύμφωνα δε με διασταυρωμένες πληροφορίες, η Αθήνα θα κληθεί να αντιμετωπίσει προσεχώς και την αναβαθμισμένη αμερικανική κινητικότητα στα θέματα του Αιγαίου. Η κυβέρνηση Ομπάμα αναζητεί μεθοδικά και επίμονα λύσεις προς εξυπηρέτηση των σχεδιασμών της. «Είμαστε πολύ ενεργοί στο θέμα αυτό» δήλωσε πρόσφατα προς «Το Βήμα» αμερικανική πηγή. Αλλωστε οι προθέσεις της Ουάσιγκτον έχουν διαφανεί από το καλοκαίρι μέσω του γνωστού «non paper», στο οποίο γίνεται λόγος για πιθανή αναθεώρηση διεθνών συνθηκών που διέπουν το καθεστώς στο Αιγαίο".
Υπενθυμίζω ότι γνωστοί τσαρλατάνοι "προοδευτικοί" βγήκαν στις "προοδευτικές" επιφυλλίδες και είπαν ότι αφού οι Αμερικανοί μας το λένε το λέει ... η διεθνής κοινότητα και κατά συνέπεια απαιτείται άμεση και αδιαμαρτύρητη συμμόρφωση (και όποιος δεν το δέχεται είναι ... εθνικιστής). Αυτό το επίπεδο φωνασκιών λαχαναγοράς είναι ίσως που μας αξίζει. Πάντως, για το χαμήλωμα του πήχη της εθνικής ανεξαρτησίας θα επανέλθουμε. Ίσως το ακούσει ο Ανδρέας εκεί που βρίσκεται και επανέλθει για μια στιγμή για να το πει στους επίγονούς του. Γιατί σίγουρα ενώ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή δεν τον άκουσαν οι σχοινοβατούντες αντιφατικά και "μεσαία" με αποτέλεσμα να τους λεηλατήσουν τα άκρα, ίσως στο εσωτερικό των πολιτικών απογόνων του Ανδρέα Παπανδρέου να υπάρχει κάποια σιωπηρά πλειοψηφία που θα το πει στην διακυβέρνηση των επόμενων χρόνων. Όσο για τους πολίτες μέλη της κοινωνίας μας σίγουρα κάποια στιγμή θα ξυπνήσουν και θα διεκδικήσουν την εθνική ανεξαρτησία. Το ζήτημα είναι τι ζημιές θα υποστούν και αν θα ανανήψουν πλέον όσον αφορά την ευημερία τους, την αξιοπρέπειά τους και την θέση τους στην διεθνή κατανομή συμφερόντων. Εμείς πάντως ως αντικειμενικοί και αδέκαστοι παρατηρητές θα παρακολουθούμε τα πράγματα, θα τα περιγράφουμε και θα τα αναλύουμε.
Γι ' αυτό αμέσως μόλις ανεβάσω το παρόν, ... "πάμε ψάρεμα" και διάβασμα ενός βιβλίου βαθύτατων νοημάτων (Ζιάκας, Έθνος και παράδοση)
----------------------------------------------------------------------------------------------
4.10.2009. Εκλογές υπό συνθήκες έμμεσης αντιπροσώπευσης (2)
Κοιτώντας τα στατιστικά της επισκεψιμότητας η παρούσα και σελίδες ψαρέματος είναι πάντα στην κορυφή. Δεν πρόλαβε να ακουστεί το τελικό αποτέλεσμα των σημερινών και βομβαρδίστηκα με δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα ζητώντας μου να σχολιάσω διάφορα ζητήματα. Απαντώ:
Πρώτον, δεν είναι δική μου δουλειά μιας και εγώ είμαι ακαδημαϊκός και όχι δημοσιογράφος ή θαμώνας κάποιων παραταξιακών διαδρόμων. Όπως έγραψα και χθες υπό συνθήκες έμμεσης αντιπροσώπευσης ψηφίζω πολιτικά και όχι κομματικά. Όποιος έχει διαβάσει τα κείμενά μου γνωρίζει ότι ορίζω την δημοκρατία ως εκείνο το σύστημα διακυβέρνησης του οποίου οι λειτουργίες βρίσκονται υπό την συνεχή αίρεση των ελέγχων και κυρώσεων των εντολέων-Πολιτών. Αυτό μπορεί να υπάρξει μόνο υπό συνθήκες άμεσης δημοκρατίας στον Δήμο. Και επειδή δεν είμαι αιθεροβάμων γνωρίζω ότι αυτό δεν έρχεται. Γι' αυτό το ερώτημα που θέτω αφορά την φορά με την οποία κινείται η δημοκρατία: Η έμμεση αντιπροσώπευση κινείται προς έμμεση δημοκρατία; Δυναμώνει ολοένα και περισσότερο, δηλαδή, ο ρόλος των εντολέων-Πολιτών; Ή αντίθετα κινείται προς δεσποτισμό και διόγκωση των διαμεσολαβούντων συμφερόντων με τρόπο που εκμηδενίζει τον ρόλο του πολίτη καθιστώντας τον εντολέα μόνο κατ' επίφαση; Για παράδειγμα, ανεξαρτήτως του κατά πόσο με ευχαριστεί ή με δυσαρεστεί προσωπικά το αποτέλεσμα των σημερινών εκλογών, τιμιότητα όλων μας επιβάλλει να δεχθούμε ότι ο ρόλος των ΜΜΕ τα οποία ελέγχονται από άτομα τα οποία μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, προσδιόρισε, εν πολλοίς, την πορεία των πραγμάτων. Και δεν είμαι σε θέση, επιπλέον, να μιλήσω για τον ρόλο άλλων διαμεσολαβούντων συμφερόντων ή διεθνικών ή άλλως πως εξωγενών δρώντων. Σε κάθε περίπτωση, η ανάλυση εδώ στην παρούσα ανάλυση δεν μπορεί να επαναλάβει χιλιάδες σελίδες των βιβλίων μου και ιδιαίτερα την τελευταία. Εκεί έχω δώσει μια συνολική απάντηση και ο καθείς είναι ελεύθερος να την δει αν ενδιαφέρεται.
Δεύτερον, μπορώ να σχολιάσω, όμως, γενικότερα ζητήματα που αφορούν το διεθνές σύστημα και την διπλωματία. Τους επόμενους μήνες, η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, πέραν των αυτονόητων δυσκολιών στον οικονομικό τομέα, θα δοκιμαστεί σκληρά στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Τυγχάνει να διαβάζω το βιβλίο του Νταβούτογλου που κυκλοφορεί σε μερικές εβδομάδες (Στρατηγικό Βάθος, Εκδόσεις Ποιότητα), παρακολουθώ τις Βαλκανικές υποθέσεις και το Κυπριακό και ασφαλώς τα βλέπω όλα αυτά υπό το πρίσμα παγίων τάσεων της στρατηγικής των ηγεμονικών δυνάμεων. Στο πεδίο αυτό, λοιπόν, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η Ελλάδα θα συναντήσει μεγάλες δυσκολίες. Κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δεν είναι μόνο το γεγονός ότι τίποτα δεν άκουσαν οι πολίτες για τους μεγάλους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας. Είναι και το γεγονός ότι στο μέγα ζήτημα της εθνικής στρατηγικής η οποία απαιτείται να υπάρχει πάντοτε συγκροτημένη αποτρεπτική δομή. Η αξιοπιστία μιας αποτρεπτικής στρατηγικής απέναντι σε συγκεκριμένα ζητήματα στα σοβαρά κράτη "έχει ονοματεπώνυμο", διακηρύσσεται, είναι ολοφάνερη σε όλους (και ιδίως στους απειλούντες) και θεωρεί την εθνική ανεξαρτησία ως τον σκληρό πνευματικό πυρήνα που την στηρίζει. Σε όλα τα βιώσιμα κράτη η εθνική ανεξαρτησία είναι έσχατη λογική γύρω από την οποία συγκροτείται η εθνική αποτρεπτική στρατηγική και οι διπλωματικοί προσανατολισμοί. Ο νοών νοείτω και βλέπουμε τι μέλλει γενέσθαι.
Όσον με αφορά λοιπόν όπως και πριν, συνεχίζω και βαθαίνω το ακαδημαϊκό έργο στο πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκω, συνεχίζω να μελετώ και να γράφω στα υπήνεμα κολπάκια του Σαρωνικού, ψαρεύω στον ελεύθερό μου χρόνο και σύντομα θα δημοσιεύσω κείμενα για το ζήτημα της εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής τα οποία θα πάρουν την σκυτάλη παλαιοτέρων.
Η στάση αυτή σχετίζεται άμεσα με τις θεωρήσεις μου για την έμμεση αντιπροσώπευση, την φορά της και τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης. Αυτή η ανάλυση δεν θεωρεί τις ιδεολογίες και τα κόμματα συναφή με την δημοκρατία. Όπως υπαινίχθηκα και χθες, αυτά είναι παρεμβαλλόμενες μεταβλητές στην άσκηση του ρόλου του εντολέα από τον Πολίτη. Περίπου βλέπω με αδιαφορία το ποιος κυβερνά την τελευταία ενάμιση δεκαετία στην Ελλάδα καθότι βλέπω να εκμηδενίζεται ολοένα και περισσότερο η εθνική στρατηγική της χώρας. Μετρώ μόνο λάθη (μακάρι να εύρισκα και σωστές κινήσεις για να τις μετρήσω και αυτές) και βλέπω ένα κατήφορο που οδηγεί στο τέλμα μεγάλων ζημιών. Οχυρωμένος μέσα στο ακαδημαϊκό μου οχυρό, εδώ και καιρό γράφω για το "μετά", όταν δηλαδή η διπλωματία μας αναπόδραστα θα φθάσει στο τέλμα. Χωρίς υψιτενείς θεωρίες σκεφτείτε απλά και λογικά το τετράγωνο: Τουρκία, Βαλκάνια, Κύπρος, ΗΠΑ (και εσχάτως Ρωσία). Με απασχολεί λοιπόν το αναπόδραστο "μετά". Αυτά που βλέπουμε γύρω μας στο κομματικοπολιτικό πεδίο είναι ρευστά, αστάθμητα και σύμφωνα με την εκτίμησή μου άσχετα με τα μεγάλα ζητήματα στον διπλωματικό στίβο για τα οποία τίποτα δεν ακούω παρά μόνο ασαφείς και γενικόλογες αοριστίες.
Βέβαια, μπορεί η τάση που προανέφερα να μην είναι τυχαία αλλά ακόμη ένας κρίκος της συρρίκνωσης του ελληνικού έθνους που άρχισε λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, κορυφώθηκε το 1922 και στην περίοδο της χούντας και που αναμένεται να γίνει ουρανομήκης μετά την αναπόδραστα επερχόμενη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τις συμπαρομαρτούσες σχέσεις με την Τουρκία στο ευρύτερο φάσμα των νεο-οθωμανικών επιδιώξεων της Άγκυρας.
Εκτός και αν η τάση που προανέφερα και που διαμορφώθηκε εδώ και καιρό (και που επηρεάζει όλο το ελληνικό πολιτικοπαραταξιακό φάσμα), θα οδηγήσει στο χαμήλωμα του πήχη της εθνικής ανεξαρτησίας. Είναι και αυτό μια λύση, όπως έγραψε ειρωνικά ο διαχρονικά ανυπέρβλητος Καβάφης.
------------------------------------------------------------------------------------------------
3.10.2009. Εκλογές υπό συνθήκες έμμεσης αντιπροσώπευσης
Εκλογές αύριο, 4.10.2009, υπό καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης. Ευκαιρία για "χαλαρό" προβληματισμό που ανάλογα με το ζήτημα που συζητούμε στην παρούσα σελίδα μπορεί να "σφίγγει" όσο θέλουμε και όσο χρειάζεται.
Εκτιμώ ότι για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο αυτής της χώρας η ψήφος θα είναι πολιτική και όχι κομματικοκαπελομένη. Ή μήπως συμφέρει την κοινωνία να ισχύει το τελευταίο. Εγώ νομίζω ότι υπάρχουν πλέον πολλοί σκεπτόμενοι αλλά υπό τις συνθήκες θα είναι δύσκολο να το διακριβώσουμε μιας και όπως σε κάθε παρακμάζων μοντερνιστικό-μεταμοντέρνο κράτος όπου υπάρχουν δύο επίπεδα, το κομματικοφαυλοκρατικό που νέμεται την εξουσία και αυτό της κοινωνίας-έθνους που αξιώνει απελπισμένα δημοκρατία, οι επιλογές άσκησης του ρόλου του εντολέα από τον Πολίτη είναι καταδικασμένες να χάνονται στους λαβύρινθους της κατεξουσιαστικής έμμεσης αντιπρόσωπευσης που κινείται με φορά προς δεσποτισμό (και για μερικά παραπαίοντα κρατίδια με φορά προς ξενοκρατία, συρρίκνωση ή και εκμηδένιση).
Θα κριθούμε σε λίγες ώρες και εγώ διαπιστώνοντας τις τάσεις είμαι τόσο παγερά αδιάφορος που μετά την (πολιτική) ψήφο μου μάλλον θα πάω ψάρεμα και θα μάθω τα αποτελέσματα την άλλη μέρα χωρίς να βιάζομαι. Αυτό δεν οφείλεται σε κάποιου είδους αναρχικά εμπνευσμένη περιφρόνηση προς το καθεστώς της χώρας στην οποία ζω αλλά αποτελεί αξίωση δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας σε ένα οποιοδήποτε μοντερνιστικό καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης. Ένα δηλαδή οποιονδήποτε κράτος που ζει ακόμη και ίσως για μερικά χρόνια ακόμη στον αστερισμό της ιδεολογικής παράνοιας που στιγμάτισε και τραυμάτισε την πρόσφατη ιστορία των ανθρώπων μετά την πτώση του Βυζαντίου: ηγεμονοκρατία, ηγεμονομαχίες, αποικιοκρατία, νεοαποικιοκρατία, εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και εμφύλιους πολέμους, καθώς και κάθε συμπαρομαρτούν φαινόμενο, όπως είναι η βεβήλωση της έννοιας επιστήμη και θεωρία με μυριάδες επιστημονικά-ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους που τρέχουν ξοπίσω στα διαμεσολαβούντα συμφέροντα των δεσποτικών εξουσιών κραυγάζοντας ωραιοποιημένες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ευτελούς προπαγανδιστικής χρήσης. Εγώ για παράδειγμα, όταν θέλω να στοχαστώ πολιτικά και να καταλάβω την ιστορία ανατρέχω σε Υψηλών προδιαγραφών έργα όπως ο Θουκυδίδης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης ή σε κάποιο καλό και τίμιο σχολιασμό τους (δηλαδή μη ιδεολογικό σχολιασμό). Τώρα, έχουμε και τα ΜΜΕ και τα ρευστών και καιροσκοπικά προσαρμοσμένων στάσεων και συμφερόντων παπαγαλάκια των παρασκηνίων. Πρόσφατα, ακριβώς, επεκτείνομαι στην συζήτηση του γεγονότος ότι είτε τα ΜΜΕ και εν γένει οι επικοινωνίες σε ένα κράτος θα κινηθούν προς εξωπολιτικές και κοινωνικά ανεξέλεγκτες κατευθύνσεις θρέφοντας τον δεσποτισμό και την κομματικοφαυλοκρατία (για να μην μιλήσουμε για την ξενοκρατία, εγγενής τάση κάθε παραπαίοντος κρατιδίου).
Προχωρημένες θέσεις, βέβαια όλα αυτά. Πλην όμως δουλειά μου είναι να τις λέω μιας και ο ορθολογισμός που απορρέει από μια ολοένα και πιο εμπεδωμένη κίνηση προς πραγματική δημοκρατία απαιτείται σιγά σιγά να επανέλθει στην ζωή των εθνών [Επανέρχεται με αργούς ρυθμούς σε κάποια ανατολικά κράτη που ξαναβρίσκουν τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες. Βρίσκεται σε στασιμότητα ή κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς σε κάποια κράτη που ακόμη ζουν υπό το κράτος παρανοϊκών αντιλήψεων που θέλουν αριστερές, δεξιές και ενδιάμεσες ιδεολογίες να αποτελούν προκαθορισμένες συνταγές κοινωνικής δικαιοσύνης).
Η ιδεολογία βρίσκεται στον αντίποδα της δημοκρατίας γιατί η κοινωνική δικαιοσύνη, η πολιτική ελευθερία και η κοινωνική ελευθερία δεν μπορούν να είναι επινοήματα του οποιουδήποτε ατόμου και των μεταφυσικών του ή φαντασιόπληκτων αντιλήψεων για το πως πρέπει να είναι οι άνθρωποι ως άτομα και ως συλλογικότητες. Μπορεί να είναι μόνο υπόθεση στον στίβο του συλλογικού κατ' αλήθειαν βίου στον Δημοκρατικό Δήμο όπου εκεί και μόνον οι άνθρωποι μπορούν να παλέψουν ασκώντας αποτελεσματικά τον ρόλο του εντολέα-Πολίτη αναζητώντας τον συλλογικό τρόπο ζωής (δηλαδή την διανεμητική δικαιοσύνη που προσιδιάζει στην ετερότητα μιας κοινωνίας).
Τώρα, γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι πίστεψαν το αντίθετο και ζήσαμε επί δύο περίπου αιώνες στον αστερισμό των ιδεολογιών, είναι μια μια μακρά ιστορία που αναλύθηκε εκτενώς πρόσφατα (στο Κοσμοθεωρία των Εθνών όπου κανείς θα βρει και τους αναγκαίους ορισμούς και ιστορικοπολιτικές διαδρομές.). Ορθολογισμός εδώ, πάντως, σημαίνει φορά των κοινωνικοπολιτικών δομών και λειτουργιών προς ολοένα και πιο άμεση δημοκρατία και όχι φορά προς ένα αδιέξοδο κοματοκρατικοφαυλοκρατικό φαύλο κύκλο.
Σίγουρα τα πιο πάνω, είναι προχωρημένες θέσεις για όσες κοινωνίες διολισθαίνουν στο τέλμα των Σοδόμων και Γομόρρων του μεταμοντερνισμού που θέλει πλέον, να εκμηδενίσει και ισοπεδώσει τον πολίτη για να προσαρμοστεί σε μια ολοένα και πιο υλιστική αντίληψη της ζωής όπου επικρατεί ο φιλοτομαρισμός, η φιλαυτία, η ωφελιμοκρατία και ο ηδονισμός. Γιατί, όπως υποστηρίξαμε νομίζω βάσιμα με την βοήθεια των περιγραφών του αείμνηστου Παναγιώτη Κονδύλη (ιδ. κεφ. 5) ότι η αφαίρεση των πνευματικών κριτηρίων από την δημόσια σφαίρα και η ισοπέδωση της ιδιωτικής σφαίρας (αποδομιστικές-κριτικές ιδεολογίες υπό μορφή θεωρημάτων) προς τα εκεί οδηγεί, δηλαδή στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Τώρα, εξηγήσαμε, αυτό δεν είναι μόνο ζήτημα γούστου αλλά και συνέχισης ή εκμηδενισμού του πολιτικού πολιτισμού που ενσαρκώνουν οι κοσμοθεωρίες των εθνών. Τίθενται επίσης ζητήματα πολιτικής και διαπροσωπικής αισθητικής που καθείς που είναι αριστοτελικά ευαισθητοποιημένος οσφραίνεται όποτε συναντήσει έναν συνειδητοποιημένο μεταμοντέρνο (συνειδητοποιημένο, λέω, γιατί συντριπτική πλειονότητα λειτουργεί ανεπίγνωστα επειδή οι περιστάσεις έριξαν πολλούς ανθρώπους στην κοίτη του ιδεολογικού χειμάρρου των δύο τελευταίων αιώνων που κινείται κόντρα στον πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων και στην αντίρροπή του αξίωση για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτική ελευθερία).
Όσον με αφορά, εκτός και αν είμαι πολύ βλάκας σε βαθμό που να μην κατανοώ τι θέλει να πει ή να μην πει ένας πολιτικός, πέραν της βιτρίνας των ΜΜΕ και των τηλεοπτικών παραθύρων που μας επέβαλαν μια ανούσια αντιμαχία στην βάση γενικόλογων και συνθηματικών διακηρύξεων, εκτιμώ ότι, ανεξάρτητα ποιος ή ποιος συνδυασμός θα κυβερνήσει, ο έλληνας πολίτης -για να μην υπάρξει παρανόηση αυτό ισχύει για όλα τα δυτικά κράτη ενώ στα ανατολικά κράτη μιλούμε για κάτι πολύ διαφορετικό - δεν γνωρίζει το παραμικρό για πολλά πράγματα: Μεταξύ άλλων, δεν γνωρίζει τι ακριβώς οικονομικές αποφάσεις θα λαμβάνονται, δεν γνωρίζει οτιδήποτε για τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, δεν γνωρίζει οτιδήποτε για πολλούς υποψηφίους πέραν του ότι φέρουν το ένα ή άλλο κομματικό χρώμα και δεν γνωρίζουν οτιδήποτε ποια παντελώς κοινωνικοπολιτικά ανεξέλεγκτα ΜΚΟ που χρηματοδοτεί ο οποιοσδήποτε Σόρος ή "υπηρεσία" θα ασκούν σημαντικό ρόλο στην διπλωματία, στην οικονομία, στην ιστοριογραφία και σε όλους βασικά τους άλλους τομείς. Επιπλέον, μιας και για έμμεση αντιπροσώπευση μιλάμε, η οποία αντί να κινείται προς άμεση δημοκρατία κινείται προς στεγανές κομματικοκρατικές και αδιαφανείς διεθνικοΜΚΟκρατικές καταστάσεις, επί μήνες ή χρόνια ο έμμεσα εκλεγμένος δεν θα ελέγχεται από τον εντολέα-Πολίτη. Η διακυβέρνηση χωρίς δυνατότητα του πολίτη να είναι ενδολοδόχος θα διεξάγεται με την στήριξη διαπλεκομένων διαμεσολαβούντων συμφερόντων που συμπεριλαμβάνει και τα φοβερά μέσα επικοινωνίας. Υπό καθεστώς έμμεσης αντιπροσώπευσης με φορά απομάκρυνσης από τον εντολέα-πολίτη όσοι νέμονται την εξουσία θα συναγελάζονται αδιαφανώς με ενδοκρατικά και διακρατικά διαμεσολαβούντα συμφέροντα και θα ανακατανέμουν τον πλούτο σύμφωνα με τους κανόνες του φαυλοκρατικού κοματικοκρατικού συστήματος έμμεσης αντιπροσώπευσης. Οι φορείς της διακυβέρνησης όπως παγίως γίνεται, θα επανέλθουν μετά από πολλά χρόνια για να ρίξουν στάχτη στα μάτια των κατ' όνομα μόνο εντολέων πολιτών. Θα επικαλούνται προβλήματα για ένα νέο κύκλο φαυλοκρατίας και σπατάλης και αντιπολιτευόμενοι στις προεκλογικές διαμάχες θα διαπληκτίζονται με κεντρικό ερώτημα ποιος έφαγε και σπατάλησε περισσότερα τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Η πολιτική και επιστημονική μνήμη υπό τέτοιες δεσποτικές καταστάσεις είναι ανύπαρκτη ή περίπου απαγορεύεται με εξεζητημένους μεθόδους λογοκρισίας αυτών που παρεμβαίνουν στην δημόσια σφαίρα. Η λήθη επιτρέπει να προσποιούνται όλοι τα σφάλματα και τα εγκλήματά τους, δηλαδή τι κλέψανε, τι διασπαθίσανε, τι πατρίδα πουλήσανε στο όνομα του λαϊκισμού και της ανυπέρβλητης ξενοκρατίας "που επιβάλλει παραχώρηση κυριαρχίας" και τι ψεύδη ειπώθηκαν τα οποία όλοι οι συνένοχοι ανερυθρίαστα ξεχνούν να αναφέρουν ή να τονίσουν.
Θα μπορούσε να τεθεί η ερώτηση: Μήπως γκρινιάζεις; Την απάντηση δεν θα την δώσω εδώ γιατί την έδωσα στην Κοσμοθεωρία των Εθνών, την τελευταία μου δηλαδή μονογραφία που ανέλυσε τα τρία επίπεδα ανάλυσης (άνθρωπος, κράτος, διεθνές σύστημα) και στην οποία, ακριβώς, εξετάζοντας την διολίσθηση των μοντερνιστικών καθεστώτων προς τον μεταμοντερνισμό αυτά τα ζητήματα εξετάστηκαν εξονυχιστικά και σε έκταση που μερικοί παραπονιούνται (Μα πως θα αναλυθούν αυτά τα ζητήματα σε τρεις σελίδες). Εκεί μιλάω πολύ σοβαρά και σφικτά, αν όχι ανενδοίαστα ριζοσπαστικά και σίγουρα λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους. Και εγώ τώρα, ... διαβάζω το τελευταίο μου βιβλίο και μου περνάει η ιδέα να μην γράψω άλλο, πλέον, μιας εδώ και σχεδόν δεκαετίες πολλά έγραψα, για πολλά από τα οποία διαβάζοντας τώρα την τελευταία μου δημοσίευση κρίνω ότι μάλλον δεν χρειάζεται να επανέλθω. Ώρα τώρα μέχρι νεοτέρας για περισσότερο διάβασμα και εντατικοποίηση των ακαδημαϊκών μου υποχρεώσεών μου, αλλά ευελπιστώ και λίγο περισσότερο, ενδεχομένως, ψάρεμα.
[ΝΒ. Για να είμαι ... τελείως ειλικρινής αποχή από γράψιμο είναι βάσανο και οι αναπόδραστα επερχόμενες μονογραφίες που εμφαίνονται στην αρχική σελίδα. Περισσότερο εξειδικεύσεις, πλέον. Αναγκαίες και μη εξαιρετέες στηλιτεύσεις και μεθερμηνείες των ύστερων προχωρημένων θεωρήσεών μου. Η μονογραφία για τον Κονδύλη, εξάλλου, είναι κάτι που δουλεύω από καιρό και δεν θα αντισταθώ στην επιθυμία ολοκλήρωσή της. Αυτά απαντούν και σε πολλά μηνύματα αναγνωστών μου για τις επερχόμενες δημοσιεύσεις.]
----------------------------------------------------------------------------------------------
28.9.2009. Οι δύο δίσκοι της πλάστιγγας ζημιών και οφελών στην ανηφόρα των εθνών
Χαλαρά σήμερα. Καλή μέρα, εύκολη θαλασσοπορία μέχρι τον Πάτροκλο με ενδιάμεσους σταθμούς, αγκυροβόλιο σε υπήνεμα κολπάκια και ψάρεμα για το δείπνο που μόλις ολοκληρώθηκε. Όσο και αν φαίνεται περίεργο, διάβασα και μεγάλα κομμάτια του τελευταίου μου βιβλίου, Η Kοσμοθεωρία των Εθνών. Όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν πίστευα ότι το ... έγραψα εγώ. Πρέπει εδώ να πω ότι η μονογραφία αυτή ήταν μια πολύ ριψοκίνδυνη απόπειρα να πληγεί καίρια η συμβατική σοφία, γνώριζα πόσοι θα δυσαρεστηθούν και περίπου ξέρω και τις αντιδράσεις ή τα αισθήματα των δραστών που θέλουν να εμφανίζονται ως ... επιστήμονες, ενώ είναι ειδικοί στην αποδόμηση του πολίτη για να ισοπεδωθεί και να ενταχθεί μέσα στην υλιστική δημόσια σφαίρα των φαντασιώσεών τους. Πρόκειται για τις μεταμοντέρνες φαντασιώσεις ή επιστημονικά μεταμφιεσμένες διεστραμμένες ιδεολογικοπολιτιικές εκλογικεύσεις του μεταμοντερνισμού που "επαξίως" διαδέχθηκε τον μαρξισμό και τον φιλελευθερισμό και μέσα στον οποίο βράζει ή ηδονίζεται μεγάλος όχλος έξυπνα μεταμφιεσμένος. Το ζήτημα που τίθεται είναι απλό και δεν φιλοδοξώ να το λύσω παρά μόνο να βάλω ένα μικρό πετραδάκι: στον ανηφορικό δρόμο των εθνών που περιγράφω στην Κοσμοθεωρία των Εθνών, Στην πλάστιγγα με τους δύο δίσκους, στον ένα οι ζημιές και στον άλλο τα οφέλη, ο καθείς παθαίνει ότι του αξίζει και η ζωή συνεχίζεται. Το ζήτημα είναι όταν κανείς είναι λίγο ευαίσθητος και ευαισθητοποιημένος και όταν περιπατεί σε αυτά τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια της Ευρώπης και της Αμερικής που ονομάζονται πανεπιστήμια κοινωνικών επιστημών και στα οποία κυκλοφορούν πολλοί χαμαιλέοντες. Τα μικρά και ασήμαντα (καθώς επίσης και εξ ορισμού αγράμματα) ανθρωπάκια που δεν έχουν την αξιοπρέπεια να πάνε να ασκήσουν ένα αξιοπρεπές επάγγελμα όπως κτίστης, ψαράς, μηχανικός ή κάτι παρόμοιο. Κυκλοφορούν κορδωμένοι, εκτοξεύουν σπουδαιοφανείς ασυναρτησίες προς τέρψη ανόητων και αφελών και ψιθυρίζουν ανοησίες σχοινοβατώντας μεταξύ πανεπιστημίων, εξωπολιτικών "ιδρυμάτων" που χρηματοδοτούν κερδοσκόποι-απατεώνες (και συχνά χαμερπείς πράκτορες των διεθοπολιτικών υπογείων), επιφυλλίδων και κοινωνικοπολιτικών συνεδρίων με ηδονιστικά γεύματα που βαπτίζουν επιστημονικά. Τα περισσότερα από αυτά τα ανθρωπάκια στα θεσμικά οργανωμένα δυτικά κράτη είναι υπαλληλάκοι των κρατικών τους υπηρεσιών σε διατεταγμένη υπηρεσία. Το Μέγα πρόβλημα κρατιδίων που παραπαίουν στις περιφέρειες είναι ότι οι πολυπληθείς επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιολίγιστοι υπαλληλάκοι συνειδητά ή ανεπίγνωστα υπηρετούν τα ηγεμονικά κράτη και όχι αυτό μέσα στο οποίο έλαχε να ζουν. "Συνωστίζονται" μέσα στην πλάστιγγα των ζημιών της χώρας "τους" και για όσους έχουν μάτια είναι ευδιάκριτοι, οι άθλοι ... Η κυρίως δουλειά τους είναι αναρριχήσεις, υπονοούμενα πίσω από τις πλάτες, κακίες κατά αυτού που δεν μπορούν να συναγωνιστούν, ρευστές συμμαχίες με σκοπό την ηδονιστική επιβίωσή τους και αλλήλουποστηρικτικά κορδώματα, αυτοέπαινοι και αυτοαναφορικές υποστηρίξεις ομοϊδεατών. Μόλις τους δοθεί η ευκαιρία προδίδουν. Προδίδουν τους φίλους τους, αυτούς που τους στήριξαν, αυτούς που τους ευεργέτησαν και τους εαυτούς τους ίδιους. Περιστασιακά και ανάλογα με την ιστορική συγκυρία στηρίζουν κάποιο σχέδιο Αναν ή κάτι παρόμοιο, ηδονίζονται, αυτοϊκανοποιούνται, ηδονίζονται στα μεταμοντέρνα Σόδομα και Γόμορρα των βαθύτερων επιθυμιών τους, μπορεί και να πιστεύουν πως κάνουν κάτι σημαντικό αλλά δεν αντέχουν. Όταν σε κοιτούν στα μάτια νοιώθουν ένοχοι και οι πιο ευαίσθητοι ντροπή.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
23.9.2009. O σκοτεινός κόσμος των μυστικών υπηρεσιών: Sibel Edmonds
Πολλές φορές διερωτώμαι κατά πόσο είναι δυνατό ένας ακαδημαϊκός όπως ο υποφαινόμενος, μπορεί να αποφανθεί επί ζητημάτων σύγχρονης διπλωματίας όταν τα περισσότερα που γνωρίζουμε είναι η κορυφή του παγόβουνου. Σχέδιο Αναν: α) Ένας ΓΓ του ΟΗΕ ο οποίος είναι κοινό μυστικό ότι εκβιαζόταν από τους Αμερικανούς με πολλούς και ποικίλους τρόπους. β) διάφοροι "desk officers" όπως ο Ντε Σότο (τους οποίους ο γνωστός γάλλος φιλόσοφος θα ονόμαζε, ενδεχομένως, "παιδιά εξωπολιτικής σκύλας τα οποία κανείς δεν ελέγχει κοινωνικά ή πολιτικά), γ) εξίσου σύμβουλοι και παρασύμβουλοι σε όλα τα επίπεδα του ΟΗΕ, της Κύπρου, της Ελλάδας, της Ευρώπης, της ΕΕ κτλ, δ) στρατιά επιστρατευμένων "επιστημόνων" οι οποίοι όλως περιέργως δεν γνώριζαν τι είναι διεθνής και ευρωπαϊκή νομιμότητα, δ) σεμινάρια στην Ύδρα, την Γερμανία, σε Βρετανικά επιστημονικά "παρατηρητήρια" υπέρ της ειρηνικής συμφιλίωσης, των ζεϊμπέκικων, των κουμπαριών και των χοροπηδημάτων ως προσέγγιση ... ειρήνης στον κόσμο και στην Ανατολική Μεσόγειο, ε) Ευαγή ιδρύματα που χρηματοδοτούν Σόροι, στα οποία σιτεύονται Σοράκια και τα οποία εκπέμπουν κραυγές ως αληθινά κοράκια, στ) ιστοριογραφικά ανέκδοτα που εισρέουν στα δημοτικά σχολεία και που χρηματοδοτούν Σόροι, σοράκια και κοράκιασ, ζ) πολιτικοί σε διάφορα κράτη που άγονται και φέρονται από διεθνικά εξωπολιτικά σοράκια και κοράκια, η) ανακαλύψεις που βγήκαν στην επιφάνεια και άλλες που δεν βγήκαν, θ) διορισμοί σε ευρωπαϊκά και βαλκανικά πανεπιστήμια ειρηνόφιλων τις υπόγειες διαδρομές των οποίων ποτέ δεν θα αποδείξουμε, ι) αναρίθμητα παπαγαλάκια στα δημοσιογραφικά και "ακαδημαϊκά δρώμενα" που στηλιτεύουν τον ... εθνικισμό των κοινωνιών που αμύνονται και "εν ονόματι της ειρήνης" "όλως περιέργως" επικροτούν τον ηγεμονισμό των επιτιθέμενων και τα λοιπά και τα λοιπά. Τι να πει ένας ακαδημαϊκός των διεθνών σχέσεων τι έκρυβε ο φασισμός του σχεδίου Αναν, ο "ηγεμονικός αντιεθνικισμός" των "προοδευτικών" εγκαθέτων των ηγεμόνων, ο "μακεδονικός" έρωτας οικολόγων που θρέφουν τον αναθεωρητισμό του κρατιδίου-στρατιωτική βάση των Βαλκανίων, ο καθηγητάκος μέντορας της αναθεωρήτριας υποψήφιας βουλευτίνας Βαλκανικού κράτους που οδηγείται στο τέλμα και τα λοιπά και τα λοιπά. Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν εδώ και πολλά χρόνια, ιδιαίτερα τα δέκα τελευταία και με οδήγησαν σε επιστημολογικά συμπεράσματα βαθύτατων συμπερασμάτων. Κυρίως, ότι ο ακαδημαϊκός απαιτείται να περιορίζεται στην μακροϊστορικη και (αληθή) τεκμηρίωση των κοινωνικοοντολογικών γεγονότων. Δεν χρειάζεται να σχολιάζει την επικαιρότητα όπως και εγώ έκανα, δυστυχώς, την δεκαετία του 1990, όταν ασκόπως επιχειρούσα να συνδέσω τις θεωρητικές μου αναζητήσεις με τα τρέχοντα ζητήματα της σύγχρονης διπλωματίας. Αναλύσεις όπως αυτές του Κονδύλη και άλλων εκλεκτών στοχαστών μετράνε πολύ περισσότερο γιατί στέκονται ακλόνητες και ανεπηρέαστες από τα υπόγεια δρώμενα των μυστικών δράσεων των κρατικών υπηρεσιών των ηγεμονικών κρατών. Αυτή ήταν και μια θεμελιώδης επιλογή της τελευταίας μου δημοσίευσης Κοσμοθεωρία των Εθνών: Όποιος θέλει να κολυμπά μέσα στα Σόδομα και Γόμορρα του μεταμοντέρνου τέλματος είναι ελεύθερος να το κάνει. Μόνο το κεφάλαιο 5 να διαβάσουν, όμως, θα το ξανασκεφτούν και αυτό αρκεί ένα ακαδημαϊκό που δεν ενδιαφέρεται για την κυνική αντίληψη ότι "μακροχρόνια όλοι πεθαίνουμε". Σημασία έχει τι κτίζεις και τι κτίζεται. Μακροχρόνια όλους μας τρώνε τα σκουλήκια μέσα σε σκοτεινούς τάφους αλλά, όπως υποστήριξα, τα πνευματικά κτίσματα των εθνικών κοσμοθεωριών -πολιτικός πολιτισμός και πνευματικά επιτεύγματα - μένουν αναλλοίωτα και ολόρθα. Τώρα, αν υπάρχουν περιθώρια για "ειλικρινείς" θέσεις αυτό που θα μπορούσε να πει κάποιος είναι: ο καθείς παθαίνει ότι του αξίζει και αποτελεί δονκιχωτισμό να υπερασπίζεσαι μια κοινωνία που της αξίζει ευθανασία. Εδώ λοιπόν παραθέτω πληροφορίες για μια εντυπωσιακή υπόγεια υπόθεση που αφορά τις τουρκικές και αμερικανικές υπηρεσίες για να γίνει αντιληπτό τι ένας ακαδημαϊκός όπως ο υποφαινόμενος λαμβάνει υπόψη ότι δεν γνωρίζει όταν γράφει υψιτενείς θεωρίες για τις κοσμοθεωρίες των εθνών. Για να το θέσω διαφορετικά, ο ακαδημαϊκός δεν μπορεί να σχολιάζει έγκυρα τα τρέχοντα διεθνοπολιτικά δρώμενα. Πρέπει να εκλαμβάνει όσα συνδέονται με τα; ηγεμονικά δρώμενα ως σκουληκιασμένα και να στέκεται στην οντολογική θεμελίωση και στην μακροϊστορική θεμελίωση τάσεων, στάσεων και συμπεριφορών. Πέραν αυτού ο καθείς είναι υπεύθυνος των θέσεών του και των συμπεριφορών του. Είναι ελεύθερος να ζει μέσα στην βρωμερή λάσπη, μέσα στα σκουλήκια ή ακόμη και να κολυμπά μέσα στα περιττώματα όπως ο προπάππος των μεταμοντέρνων μαρκήσιος De Sade. Διαβάστε λοιπόν ο κείμενο εδώ για να δείτε πόσα λίγα ξέρετε τι κρύβουν τα παρασκήνια των εξωπολιτικών βαρβάρων.
Για σχόλια και και συνέντευξη βλ. Διεθνής πολιτική, Ελλάδα-διπλωματία
-----------------------------------------------------------------------------
20.9.2009. εμετικές διαθέσεις και ο Σόρος ...
Μιας και στην τελευταία μου μονογραφία θεωρώ το διαδίκτυο ως ένα από τους δρόμους για άμεση δημοκρατία, ποτέ δεν διαγράφω μηνύματα που παίρνω χωρίς να τα διαβάσω και ποτέ δεν παραπονούμε για spam. Εδώ το μήνυμα για άρθρο της Καθημερινής είναι ενδιαφέρον. Ακολουθήστε το λινκ και διαβάστε το. Το ζήτημα είναι γιατί η Καθημερινή φιλοξενεί "πρώην υψηλόβαθμους αξιωματούχους του Πενταγώνου οι οποίοι ηγούνται ιδρυμάτων τα οποία χρηματοδοτούνται ποικιλοτρόπως από τον Σόρος και άλλα, για να παραφράσω την γνωστή ρήση γάλλου φιλοσόφου, άλλα "παιδιά σκύλας". Εγώ σταμάτησα να κάνω εμετό με κάποιους του νεοελληνικού περιβάλλοντος και προτιμώ όταν δεν γράφω για τους κατοίκους της μελλοντικά συρρικνωμένης Ελλάδας, να ψαρεύω.
Quote
τής Ζ. Ζήκου από την Καθημερινή:
"Βέβαια, ομολογώ πως γύρισα με έντονα εμετικές διαθέσεις καθώς παραδίπλα γινόταν συνωστισμός για να εγγραφούν στις λίστες του φιλοτουρκικού λόμπι, της διαβόητης επιτροπής Αχτισαάρι, στην οποία προΐσταται ο βραβευμένος με το Νομπέλ Ειρήνης, πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας, Μάρτι Αχτισαάρι. Η διαβόητη Επιτροπή, στην οποία συμμετέχουν (μεταξύ άλλων) ο Γάλλος πρώην πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ και ο γνωστός διανοούμενος και συνεργάτης του Τόνι Μπλερ, Αντονι Γκίντενς και που υποστηρίζεται από το Βρετανικό Συμβούλιο, χρηματοδοτείται από το «Ιδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας» του Αμερικανο-Ουγροεβραίου κορυφαίου κερδοσκόπου Τζορτζ Σόρος (που κινεί τα νήματα της σύγχρονης συνωμοσίας). Αυτά..."
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/news/economyinteragor_2SubCategorie&xml/&aspKath/economy&fdate=20/09/2009unquote
------------------------------------------------------------------------------------------------
11.9.2009. Η ευγενής διπλωματική και πολιτική και πνευματική μας τύφλωση
βλ. σχετική ανάλυση στο Διεθνής πολιτική - http://www.ifestosedu.gr/96epikaireaInternationalPolitics.htm
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
9.9.2009. Σοράκια εγερθείτε: Ο Σόρος σας καλεί να ροκανίσετε
Παραθέτω αμέσως μετά το σχόλιο της ηλεκτρονικής εφημερίδας Ινφογνώμων η οποία με την σειρά της αναδημοσιεύει σχετικό άρθρο της Καθημερινής για το όργιο νέων παρεμβάσεων των Σόρων, Σορακιών και κορακιών (βλ. θεωρητική ανάλυση στην σελίδα "Yπόθεση Σόρος" και σε παραπλήσιες σελίδες (ΜΚΟ και διεθνικά ζητήματα). Τα ζητήματα αυτά αποκτούν μεγάλο ενδιαφέρον γιατί σε ένα μήνα από τώρα τα συστήματα ΜΚΟ ενδέχεται να ασκούν ουσιαστικά την διακυβέρνηση της χώρας. Τώρα, δεν τα λέω αυτά για να κατηγορήσω κανένα. Ποτέ δεν το έκανα αυτό μιας και πάντα ανάλυση κάνω επιχειρώντας να καταλήξω σε βάσιμα συμπεράσματα και εκτιμήσεις. Τώρα, για το τι σημαίνει μια ροκανισμένη κοινωνία από τον μεταμοντερνισμό το έχω αναλύσει σε εκατοντάδες σελίδες στο Κοσμοθεωρία των Εθνών. Πέραν αυτού ο καθείς κάνει τις επιλογές του και παθαίνει ότι του αξίζει.
Quote
Τα άθλια κυκλώματα Βρετανών και Σόρος επί το έργον!
Posted: 08 Sep 2009 04:12 AM PDT
Το Βρετανικό Συμβούλιο και το "Ίδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας" του γνωστού και μη εξαιρετέου Τζωρτζ Σόρος, χρηματοδότησαν τη δράση της λεγόμενης "Ανεξάρτητης Επιτροπής για την Τουρκία", την οποία στελέχωσαν με άτομα του κυκλώματος που ελέγχουν οι συγκεκριμένοι κύκλοι και παρεμβαίνουν απροκάλυπτα υπέρ της Τουρκίας, ασκώντας ταυτόχρονα πίεση στην Ε.Ε. στο θέμα της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Το ιλαροτραγικό της υπόθεσης είναι ότι η επιτροπή αυτή, που απαρτίζεται από δοτά πρόσωπα και χρηματοδοτείται από σκοτεινούς κύκλους, σε μια εποχή που και οι λέξεις έχουν χάσει δυστυχώς το νόημά τους, αυτοαποκαλείται ανεξάρτητη. Αιδώς!
Αφυπνίζεται το φιλοτουρκικό λόμπι
Η επιτροπή Αχτισάαρι στηλιτεύει την αποτελμάτωση των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε.
Γαλλικο, Ροϊτερς
Στην Ευρωπαϊκή Eνωση επιρρίπτει το μεγαλύτερο μέρος των ευθυνών για την αποτελμάτωση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Αγκυρα η «Ανεξάρτητη Επιτροπή για την Τουρκία», της οποίας προΐσταται ο βραβευμένος με το Νομπέλ Ειρήνης, πρώην πρωθυπουργός της Φινλανδίας, Μάρτι Αχτισάαρι.
«Δυστυχώς», σημειώνουν οι συντάκτες της έκθεσης, «αρνητικές αντιδράσεις από Ευρωπαίους πολιτικούς ηγέτες και η εντεινόμενη διστακτικότητα της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης αναφορικά με την περαιτέρω διεύρυνση της Ενωσης έδωσαν στην Τουρκία την εντύπωση ότι δεν είναι ευπρόσδεκτη, ακόμη και εάν εκπληρώσει το σύνολο των προϋποθέσεων».
Η «Ανεξάρτητη Επιτροπή», στην οποία συμμετέχουν επίσης ο Γάλλος πρώην πρωθυπουργός Μισέλ Ροκάρ, ο γνωστός διανοούμενος και συνεργάτης του Τόνι Μπλερ, Αντονι Γκίντενς, και η πρώην επίτροπος της Ενωσης Εμα Μπονίνο, υποστηρίζεται από το Βρετανικό Συμβούλιο και το «Ιδρυμα Ανοιχτής Κοινωνίας» του Αμερικανού χρηματιστή Τζορτζ Σόρος. Συγκροτήθηκε το 2004 και υποστηρίζει αναφανδόν την τουρκική ένταξη στην Ενωση.
Η έκθεση στηλιτεύει τις προτάσεις για «προνομιακή» ή «ειδική σχέση» της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις οποίες έχουν διατυπώσει ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί και η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, ως εναλλακτική λύση έναντι της πλήρους ένταξης, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για «εκτροχιασμό» των διαπραγματεύσεων.
Στα συμπεράσματα της πολυσέλιδης έκθεσης περιέχεται και μια σύντομη αναφορά στην υποχρέωση της Τουρκίας να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις που απορρέουν από το Πρωτόκολλο Τελωνειακής Ενωσης και να ανοίξει τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα. Αμέσως μετά, όμως, σημειώνεται ότι η Ε. E. οφείλει ταυτόχρονα «να άρει την απομόνωση των Τουρκοκυπρίων», αποκαθιστώντας απ’ ευθείας εμπόριο με τα Κατεχόμενα.
Αίσθηση προκαλεί επίσης το γεγονός ότι η συνόψιση του Κυπριακού, από τη συμφωνία της Ζυρίχης μέχρι σήμερα, όπως παρατίθεται στην έκθεση Αχτισάαρι, απηχεί εν πολλοίς τις τουρκικές θέσεις. Οι συντάκτες της έκθεσης ασκούν έντονη κριτική στους ηγέτες της Ενωσης για την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στους κόλπους της, παρά την απόρριψη του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκυπρίους και διατυπώνουν την εκτίμηση πως οι υπό εξέλιξη διακοινοτικές συνομιλίες «αντιπροσωπεύουν την καλύτερη και ίσως την τελευταία ευκαιρία» για τη λύση του Κυπριακού. «Ενδεχόμενη αποτυχία... θα οδηγήσει πιθανότατα στον διαμελισμό της νήσου», σημειώνουν οι συντάκτες του κειμένου, οι οποίοι δεν παραλείπουν να υπενθυμίσουν ότι Ελλάδα και Τουρκία βρέθηκαν στο χείλος του πολέμου το 1987 και το 1996.
Η έκθεση της επιτροπής Αχτισάαρι δημοσιοποιήθηκε δύο ημέρες μετά την ανάλογης κατεύθυνσης παρέμβαση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου. Με συνέντευξή του, που δημοσιεύθηκε σε σουηδική εφημερίδα του Σαββάτου, ο Νταβούτογλου δήλωσε ότι οι αντιρρήσεις ορισμένων ευρωπαϊκών κρατών προκαλούν αμφιβολίες στην τουρκική κοινή γνώμη και εμποδίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης Ερντογάν να προωθήσει μεταρρυθμίσεις.
KATHIMERINIUnquote
----------------------------------------------------------------------
5.09.2009. Το νέο σήμερα είναι η σφυρίδα, 11 κιλών. Για φωτογραφίες και σχόλια βλ.
Ψάρεμα 2009-10 - http://www.ifestosedu.gr/Ψάρεμα%202009-10.htm
---------------------------------------------------------------------
15.8.2009. Η ταινία του κ Γαβρά και τα παρεπόμενά της
Συνέχεια της παρέμβασης της 30ης Ιουλίου ένα σχόλιο που ακολούθησε σήμερα είναι το εξής:
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Χρόνια Πολλά για όσους γιορτάζουν σήμερα, Δεκαπενταύγουστο.
Ενδιαφέρουσα η συζήτηση εδώ για τον κ Γαβρά αλλά οι αυτονόητοι περιορισμοί χώρου περιορίζουν και το προνόμιο των ακαδημαϊκών να επεκτείνονται, να τεκμηριώνουν και να εμβαθύνουν. Συνέχεια του δικού μου προηγούμενου μηνύματος (εκτενέστατου είναι αλήθεια, σε συνημμένο αρχείο στις 31/2009 – είναι αναρτημένο και στις διευθύνσεις http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm - http://www.ifestosedu.gr/103XalaraEpikaira2009.htm) για το επίμαχο ζήτημα του κ Γαβρά, προσθέτω, συντομογραφικά, τα εξής.
Οι παρεμβάσεις του συνάδελφου Δημήτρη Τριανταφυλλόπουλου βρίσκω ότι είναι πολύτιμες. Ταυτόχρονα, όσον αφορά το καλλιτέχνημα του κ Γαβρά, καλή είναι η διευκρίνιση που διαβάσαμε στο φόρουμ ότι λόγω της απίστευτα χαμηλής του ποιότητας και του απαράδεκτου δογματικού-ιδεολογικού χαρακτήρα των μηνυμάτων που εκπέμπει το σωστό θα ήταν να απορριφθεί τελείως –μάλιστα παταγωδώς και δημόσια ζητώντας να επιστραφούν τα λεφτά στο δημόσιο– και όχι κουτοπόνηρα, σπασμωδικά και δειλά να λογοκριθεί, κάτι που είναι, σε κάθε περίπτωση, απαράδεκτο.
Τώρα, για το «τι είναι δημοκρατία» νομίζω ότι ο περιορισμός του χώρου έπρεπε να μας είχε αποτρέψει να ανοίξουμε μια τέτοια συζήτηση σε ένα φόρουμ όπου όλοι υποχρεωτικά εκφραζόμαστε συντομογραφικά και ίσως υποχρεωτικά αφοριστικά. Υποθέτω όμως ότι εδώ όταν γράφουμε κάτι στηριζόμαστε σε ακαδημαϊκές μας δημοσιεύσεις ή σε τεκμηριωμένα και λογικά επιστημονικές δημοσιεύσεις άλλων. Πάντως, παρά το ότι εδώ δεν μπορώ να επεκταθώ θα ήθελα να εκφράσω μια απόχρωση διαφωνίας με τον συν. Δημοσθένη Κώστα ως προς τα εξής: Την πρόοδο δεν την έφερε η γενναιότητα στοχαστών όπως ο Καρτέσιος και ο Γαλιλαίος ή μερικών άλλων και στα σπήλαια κινδυνεύουμε να επιστρέψουμε για πολύ συγκεκριμένους λόγους:
Α) Πρόοδος στις τέχνες και στα γράμματα και μάλιστα πολύ μεγαλύτερη από αυτή των Νέων Χρόνων υπήρξε πολύ πριν τον 16ο αιώνα και πολύ πριν τον Καρτέσιο και τον Γαλιλαίο. Η αναφορά στον Σωκράτη και ιδιαίτερα αν αναφέρεται στην «Αριστοτελική εκδοχή του» δύσκολα συνδυάζεται με τους μοντερνιστές στοχαστές μιας και έμμεσα ή άμεσα το μοντερνιστικό κίνημα ήταν αντί-Αριστοτελικό (και συνεχίζει να είναι στην πιο προχωρημένη μεταμοντέρνα εκδοχή του).
Β) Αυτοί και μερικοί άλλοι που αντιστάθηκαν στην Θεοκρατία μίλησαν δειλά, διστακτικά και με υπονοούμενα. Οι διάδοχοί τους είναι που από την Θεοκρατία τολμηρά και με άλματα οδηγήθηκαν στην αντιπνευματικότητα, στην φυσιοκρατία και στο αδιέξοδο κυνήγι ενός φανταστικού υλιστικού κόσμου που ενσάρκωσαν οι μεταγενέστερες μοντερνιστικές ιδεολογίες.
Γ) Ο υλιστικός δρόμος που (ανυποψίαστα) δρομολόγησαν οι αφετηριακοί μοντερνιστές στοχαστές οδήγησε όχι μόνο σε υλιστικό αδιέξοδο αλλά κυρίως σε πνευματικό αδιέξοδο που διαφαίνεται ολοένα και περισσότερο σε όσους συνεχίζουν να προσκολλώνται σε αντιπνευματικές υλιστικές αντιλήψεις της ενδοκρατικής και διεθνούς πολιτικής.
Δ) Διαβάζοντας προσεκτικά αυτούς τους –κατατρομαγμένους και καταφοβισμένους από την Θεοκρατία άλλα κατά τα άλλα συγκρινόμενοι με τους συγκαιρινούς υλιστές προσεκτικούς και εμβριθείς στοχαστές– βλέπουμε ξεκάθαρα ότι ποτέ δεν θα μπορούσαν να είχαν διανοηθεί ότι οι σκέψεις τους θα οδηγούσαν στην συγκαιρινή τρομοκρατία των υλιστών που ιεραποστολικά καταπολεμούν οτιδήποτε πνευματικό. Ανεξάρτητα της ιδεολογίας στην οποία προσκολλώνται στο τέλος του δρόμου που ακολουθούν βρίσκεται η φυσιοκρατία, ο μηχανικός κόσμος των La Mettrie και de Sade και ο κατεξουσιασμός. Μιλώ για την λογική απόληξη αυτών των ιδεολογικών παραδοχών …
Ε) Οι συγκαιρινοί μεταμοντέρνοι διάδοχοι των μοντερνιστών, μεταξύ άλλων πασίδηλα οι κκ Γαβράς και οι ομοϊδεάτες κάθε είδους και κάθε απόχρωσης, αυτό που πραγματικά κάνουν είναι να επιδιώκουν –συνειδητά ή ανεπίγνωστα και σε ποια έκταση ή σε αναφορά με ποιες προθέσεις το επιδιώκουν είναι επιστημονικά και στοχαστικά αδιάφορο– κάτι που ποτέ δεν συνέβηκε στο παρελθόν και που μάλλον τώρα που καταρρέει ο υλισμός δεν θα συμβεί ξανά: Να εκδιώξουν πλήρως από την δημόσια πολιτική σφαίρα τον πνευματικό κόσμο των πολιτών και να επιτύχουν τον «διεστραμμένο» σκοπό –δεν αναφέρομαι στις προθέσεις τους αλλά στην λογική απόληξη των ιδεολογικοπολιτικών πεποιθήσεών τους– ενός αποκλειστικά υλιστικού κόσμου. Ενός δηλαδή κόσμου του οποίου τα μέλη δεν είναι πνευματικά μηδενισμένοι μόνο μέσα στην δημόσια σφαίρα, αλλά και μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα. Σε αυτό έγκειται εν τέλει –επαναλαμβάνω: συνειδητά ή ανεπίγνωστα και σε ποια έκταση το επιδιώκουν είναι επιστημονικά και στοχαστικά αδιάφορο– η ιδεολογικομανιασμένη ορμή για πνευματική αποδόμηση των πολιτών με ροκάνισμα των πνευματικών τους κτισμάτων. Εδώ ασφαλώς δεν χρειάζεται να τονίσω ότι δεν αναφέρομαι στην ανάγκη ιστορικής αλήθειας –όποιοι ρητά βαδίζουν πάνω στα επιστημονικά αχνάρια του άφθαστου ιστορικού και πολιτικού επιστήμονα Θουκυδίδη δεν χρειάζονται μαθήματα ιστορικής αληθείας– αλλά στην ανάγκη η διϋποκειμενική ιστορική αλήθεια να μην διαστρεβλώνεται ιδεολογικά και με χονδροειδείς σχετικοποιήσεις, όπως έχουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση. Και έχω στον μυαλό την θέση των μεταφυσικών και των εν γένει πνευματικών στην τρισχιλιετή πορεία του ελληνικού έθνους και όλων των άλλων διαμορφωμένων και πνευματικά θεμελιωμένων εθνών. Ο λιγότερο που θα έλεγα, αυτές οι απόλυτες θέσεις και αυτά τα σχετικοποιητικά άλματα είναι δονκιχωτικά αν όχι φαιδρά.
Τώρα, τηλεσκοπικά μερικές μόνο θέσεις για το τι είναι δημοκρατία:
Πρώτον, ιδεατή δημοκρατία είναι η άμεση δημοκρατία: απευθείας σχέση του εντολέα-πολίτη με την εντολοδόχο εξουσία και διαρκής αγώνας για κοινωνική ελευθερία και την πολιτική ελευθερία. Δεν θα το εξηγήσω εδώ γιατί το υποστήριξα –όπως και τα υπόλοιπα σε εκτενέστερες δημοσιεύσεις– αλλά η θέση ότι η άμεση δημοκρατία είναι ανέφικτη είναι αναληθής. Σίγουρα αν δεν υπάρχει πνευματική συνοχή στο εσωτερικό μιας κοινωνίας η αποκέντρωση αργά ή γρήγορα οδηγεί σε πολιτειακό κατακερματισμό (κάτι που ίσως χρειάζεται να συντελείται όταν υπάρχουν τεχνητές συγκολλήσεις όπως της πρώην Σοβιετικής Ένωσης). Όμως, για τα πνευματικά θεμελιωμένα έθνη όλου του πλανήτη, το ζήτημα που τίθεται στο μέλλον είναι να συνδυαστεί η πολιτική τους αποκέντρωσή με μια κεντρική εθνική δομή που θα δυναμώνει την δημοκρατία και θα τους διασφαλίζει εξωτερικά (ως προς το τελευταίο, γι’ αυτό μιλάμε για μια εθνοκρατοκεντρική δομή, γιατί μέχρι να τερματιστούν τα αίτια πολέμου η κυριαρχία κάθε εθνοκράτους είναι η ασφάλειά του και η ελευθερία του).
Δεύτερον, δημοκρατία δεν είναι σίγουρα κάποιου είδους έμμεση αντιπροσώπευση όπου τα αστικά, στην συνέχεια τα αστικοφιλελεύθεροα, παρομοίως τα μαρξιστικά στις πρώην κομμουνιστικές χώρες και σήμερα τα δεσποτικά καθεστώτα κινούνται με φορά απομάκρυνσης από τον πολίτη και εκμηδενισμού των πολιτικών ελέγχων από τους εντολείς (πολίτες). Ο πολίτης μπορεί να ασκεί τα πολιτικά του δικαιώματα μόνο όταν είναι πνευματικά πλούσιος, πολιτικά συνειδητοποιημένος και καθημερινά ενεργός στην άσκηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Σήμερα, η έμμεση αντιπροσώπευση κινείται τάχιστα προς δεσποτισμό μιας και ολοένα εντονότερα και βαθύτερα έχουμε ένα κατεξουσιαστικό ακταρμά όπου αναμιγνύονται πολιτικά άπιαστοι γραφειοκράτες αλληλουποστηριζόμενοι στις καταχρηστικές πρακτικές με απομακρυσμένες από τον πολίτη πολιτικές ηγεσίες αλλά και εξωγενείς-εξωπολιτικούς δρώντες όπως για παράδειγμα του είδους George Soros που υπονομεύουν την δημοκρατία με το να χρηματοδοτούν για παράδειγμα «ιδρύματα προτάσεων πολιτικής», τα οποία ακυρώνουν την Πολιτική κλασικά νοούμενη ως δημοκρατία και πλήρης έλεγχος όλων των αποφάσεων από τους εντολείς πολίτες. Εύκολα κανείς διαπιστώνει ότι στις μέρες μας, ολοένα και πιο βαθιά, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο διεθνικοί δρώντες, αυτονομημένοι πράκτορες διαφόρων «υπηρεσιών» και ποικίλοι πανεπιστημιακοί που αντί να βρίσκονται μέσα στο άσυλό τους ερευνώντας και διδάσκοντας, ασκητικά, αξιολογικά ελεύθερα και ιδεολογικά ανεπηρέαστα, παρατηρούμε ότι είναι βαθύτατα επιστρατευμένοι στις εφήμερες πολεμικές ανάγκες των άγονων και άσκοπων ιδεολογικοπολιτικών συγκρούσεων (με τελευταία εκδοχή την δήθεν ιδεολογική ηγεμονομαχία του Ψυχρού Πολέμου στην οποία επιστρατεύτηκαν εκατομμύρια).
Τρίτον –και σταματώ εδώ αν κ αι πολλά άλλα θα μπορούσα να αναφέρω–, τα περί ανέφικτου της άμεσης δημοκρατίας είναι προφάσεις εν αμαρτίαις όσων κολυμπούν άπληστα ή κινούνται δόλια κάθε είδους μέσα στους διαδρόμους και στα υπόγεια των κατεξουσιαστικών καθεστώτων:
α) Το ζήτημα των βαθμίδων δημοκρατίας δεν είναι υπόθεση εσχατολογικών υποσχέσεων όπως ύπουλα κάνουν όλες οι ιδεολογίες. Το κύριο ζήτημα είναι η φορά προς την οποία κινούνται οι πνευματικές κατακτήσεις, η κοινωνική ελευθερία και η πολιτική ελευθερία. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε δύο πολύ διαφορετικούς στοχαστές. Ο Παναγιώτης Κονδύλης ορθότατα επισήμανε ότι για να αντιμετωπιστεί η υστερία μπροστά στον αμετάκλητο θάνατο οι ιδεολογίες νομιμοποίησαν την υστερία της ιδεολογίας (Δηλαδή: Εκτοπίζοντας το οντολογικό ερώτημα και εν τέλει τα πνευματικά από την δημόσια σφαίρα υποχρεωτικά ίσαμε τις λογικές συνέπειες οδηγούμαστε στην συρρίκνωση του ατόμου για να χωρέσει στις στενόχωρες νομικοτεχνικές δομές των υλιστικών καθεστώτων). Και ο Καβάφης πιο παραστατικά συμβούλευσε «Πάντα στο νου σου νάχεις την Ιθάκη», αλλά «να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος» και «Ιθάκη σ’ έδωσε το ωραίο ταξίδι». Το κύριο πρόβλημα των τελευταίων αιώνων είναι η αντικατάσταση ή υποκατάσταση της Πολιτικής από την ιδεολογία. Το κύριο ζήτημα του μέλλοντος είναι πως τα χειραφετημένα πλέον έθνη –αφού ή όταν αφήσουν πίσω την αποικιοκρατία και τις προσλήψεις της πολιτικής με όρους ισχύος– θα αδράξουν τα πνευματικά τους ερείσματα που κτίζονται ακατάπαυστα και θα εμπεδώσουν την δημοκρατία με ολοένα μεγαλύτερες και βαθύτερες κατακτήσεις στον πνευματικό στίβο οδηγώντας την πολιτεία τους προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας.
β) Αυτό το ταξίδι των εθνών και των δημοκρατικών τους κατακτήσεων ποτέ δεν ήταν εύκολο. Μια ιστορικά-διυποκειμενικά βάσιμη σχετικοποίηση που εύκολα μπορούμε να κάνουμε είναι ότι μετά την βαρβαρότητα και την νοερή έλευση της εποχής του του πολιτικού πολιτισμού ο δρόμος των εθνών είναι μια ανηφόρα. Ήταν ένας δύσκολος ανηφορικός δρόμος πνευματικών επιτευγμάτων με αποκορύφωση, αν και όχι κορύφωση, την Βυζαντινή Οικουμένη. Ένας αγώνας για την ενσωμάτωση του πνευματικού κόσμου των ανθρώπων την Πολιτειακή και στην Κοσμοπολιτειακή Πολιτική. Τα πνευματικά επιτεύματα των εθνικών πολιτισμών οικοδομούν τόσο την Πολιτειακή όσο και την Κοσμοπολιτειακή (διεθνή) Πολιτική (και με λίγη προσοχή και με λίγη τύχη την θεμελιώνουν οντολογικά). Σε αυτή την ανηφόρα εφόρμησε ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός, οι οποίοι νοηματοδώντας την πολιτική με όρους ισχύος και αυθαίρετα οικειοποιούμενοι την πρόοδο και τον πολιτισμό αντέστρεψαν την χιλιετή πορεία της Βυζαντινής Οικουμένης. Πρώτα την κτύπησε η Θεοκρατία και στην συνέχεια ο υλισμός. Τόσο η Θεοκρατία όσο και ο υλισμός δεν μπορούν να αντέξουν την ανθρωποκεντρική θεμελίωση του πολιτικού πολιτισμού και την συνεπαγόμενη εισροή του πνευματικού κόσμου των ανθρώπων στην δημόσια πολιτική σφαίρα.
Η συνεπακόλουθη υλιστική νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος, όντως, θα μπορούσε όντως να μας οδηγήσει στην εποχή των σπηλαίων (ένας πυρηνικός πόλεμος να είστε σίγουροι αυτό ακριβώς θα σήμαινε, όπως εγκυρότατες μελέτες θεμελιώνουν – και είναι κάτι που χρειάζεται πολύ σκέψη και απάντηση δύσκολων ερωτημάτων για το γεγονός ότι ο πολιτικός έλεγχος των πυρηνικών όπλων νοείται με όρους πολιτικών αδιέξοδης αυτοσυντήρησης και όχι με όρους κοσμοσυστημικής αυτοσυντήρησης).
Όσες ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις και αν ακούσουμε, η αλήθεια για την δημοκρατία είναι μια: Πολιτική και δημοκρατική δημόσια σφαίρα χωρίς πνευματικές εισροές είναι εκμηδενισμένη ή οδηγείται προς τον εκμηδενισμό. Ασφαλώς στην προαναφερθείσα ανηφόρα τα μέλη των κοινωνικών οντοτήτων αντιστέκονται. Σίγουρα, παθαίνουν πολλές ζημιές όταν είναι απρόσεκτα, όταν ξεστρατίζουν, όταν παραμυθιάζονται, όταν εκθεμελιώνονται πνευματικά και όταν αφήσουν τις ιδεολογίες να τα αποδομήσουν ανθρωπολογικά. Αλλά η ανηφόρα μετ’ εμποδίων και αντιστροφών συνεχίζεται άλλοτε με πολύ αργούς ρυθμούς και άλλοτε γοργότερα. Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια, εκτός βεβαίως και αν κανείς δεν διδάσκεται από την επικράτηση του έθνους εις πείσμα των «ιδεολογικών εποικοδομημάτων» στην πρώην Σοβιετική Ένωση και την κυριαρχία μιας εθνοκρατοκεντρικής δομής την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καλά κάνουμε επίσης να παρακολουθήσουμε προσεκτικά την αντιφατική πορεία των ΗΠΑ γιατί εκτιμώ ότι ο ηγεμονικός-υλιστικός της κόσμος οδηγείται σε αδιέξοδο και γιατί η ανθρωπολογική της ποικιλομορφία θα αναζητήσει πνευματική και πολιτική διέξοδο.
Το γνωρίζω, μπορεί για όσους φορούν ιδεολογικοπολιτικές παρωπίδες της εποχής της δόλιας ιδεολογικής ηγεμονομαχίας (μεταλλαγμένες ποικιλόχρωμα ως προς το περιεχόμενο, είναι αλήθεια, αλλά μορφικά ίδιες) είναι δύσκολο να γίνουν παραδεκτές-αποδεκτές αυτές οι θέσεις. Τι να κάνουμε όμως, άλλοι κινούνται και ενατενίζουν μπροστά και άλλοι κοιτάζουν τα αστέρια.
Τώρα, ο κ Γαβράς. Συνειδητά ή ανεπίγνωστα αυτός και πολλοί άλλοι ομοϊδεάτες ποικίλων αποχρώσεων και χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς θέλουν –μήπως θέλουν κάποια παγκόσμια πολιτική ενοποίηση, μαρξιστική, φιλελεύθερη ή κάποια ενδιάμεση, έλεος πια! …– κατά βάση νομίζουν πως ότι είναι αληθινό, δηλαδή εθνικό, είναι αντίπαλός τους. Αυτό έμαθαν, αυτό ρίζωσε στην βιοδομή τους, αυτό έπαθαν λόγω τραυματικών ιστορικών εμπειριών και τα λοιπά. Άναρχα, ακατάστατα, αντιφατικά, αντιθετικά, συγκεχυμένα και συχνά καλλιτεχνικά ή επιστημονικά μεταμφιεσμένα ενστικτωδώς επιτίθενται κατά του εθνικών πνευματικών κτισμάτων. Σχετικοποιούν αυθαίρετα και εθελοτυφλούν αυθαίρετα μπροστά στον οντολογικά θεμελιωμένο κόσμο των εθνών που κτίζεται ερήμην και εις πείσμα των ιδεολογιών των τελευταίων αιώνων. Τι άλλο να πούμε όταν χίλια χρόνια πνευματικής και πολιτικής ανόδου στην Βυζαντινή Οικουμένη ισοπεδώθηκαν από το ιδεολογικό φαινόμενο, όταν εξαφάνισαν τα πνευματικά και πολιτικά επιτεύγματα και όταν πολλοί δουλεύουν εργολαβικά για να την κακοποιήσουν πολιτικοστοχαστικά και για να αναδείξουν τα εσχατολογικά ιδεολογήματα που εξωθούν προς τον υλιστικό κόσμο των φαντασιώσεών τους …
Τον κάθε κύριο Γαβρά, δεν τον λογοκρίνεις. Προγραμματικά κάνεις ποιοτικές επιλογές: Για λόγους αυτοσυντήρησης δεν τον πληρώνεις με δημόσιους πόρους και όταν αποδειχθεί ότι απλά εκτονώθηκε ιδεολογικοπολιτικά του επιστρέφεις το κακόγουστο και ανιστόρητο καλλιτέχνημά του ως απαράδεκτο. Αν είχα κάποια αμφιβολία διάβασα την συνέντευξή του και έφριξα.
Αυτοσυντήρηση και αγώνας αντίστασης κατά των αποδομηστών του πνευματικού μας κόσμου, επαναλαμβάνω, είναι πλέον το κύριο ζήτημα που τίθεται προ των πυλών (στο νεοελληνικό κράτος εντονότερα απ’ ότι σε πολλά άλλα κράτη) …
συναδελφικά
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
15/08/2009
-----------------------------------------------------------------------------------------------
2.8.2009. Το σκηνικό αυτές τις μέρες στο Πόρτο Κάγιο στο ακρωτήριο Ταίναρος
Πόρο Κάγιο στο ακρωτήριο Ακρωτήριο Ταίναρος. Σίγουρα η ασφαλέστερη γωνιά για τους δραπέτες του πολυτάραχου λεκανοπεδίου. Όχι μακριά όμως από το ελληνικό κράτος τις συνέπειες της αναποτελεσματικότητάς του υπόκεινται όλοι οι έλληνες σε όλες τις περιοχές της επικράτειας. Μεταξύ των βιβλίων που διάβασα στο καταφύγιο αυτό είναι του Ευάγγελου Κοροβίνη, Η νεοελληνική φαυλοκρατία (εκδόσεις Αρμός 2009). Ερμηνεύει πολλά αίτια των σημερινών μας δεινών. Το Πόρτο Κάγιο το κρατούν μερικές οικογένειες ακριτών. Γνώρισα δύο, τους ιδιοκτήτες του «Ψαμαθούς» του Αντώνη Γρηγορακάκη (psamathous@hotmail.com - http://www.portokayio.com) και του νεόκτιστου "Πόρτο Κάλε", της οικογένειας Ηλιακόπουλου www.portokale.gr - info@portokale.gr ). Η πρώτη φωτογραφία μπορεί να ονομαστεί απλά "τεχνολογία και πύργοι", η δεύτερη, "μαγικές ελληνικές οικογένειες", η τρίτη "οι ωραιότεροι σκάροι της Ελλάδας" (ψαρεύτηκαν από τον υποφαινόμενο και ψήθηκαν στο εστιατόριο Υαμαθούς του Αντώνη Γρηγοράκη που διαθέτει πάντα φρεσκότατο ψάρι, εξαίσιους μεζέδες και δικό του εξαιρετικό κρασί). Συνιστώ σε όλους να ... αποδράσουν στο Πόρτο Κάγιο.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
30.7.2009. Εν πλω συζήτηση με συνάδελφο από τον Καναδά για τους μεταμοντέρνους
Προς Constantin V. Boundas και μέλη HEC-Professors and PhD
Department of Philosophy
Trent University
Peterborough, ON , Canada
Από Παναγιώτη Ήφαιστο www.ifesosedu.gr
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
30 Ιουλίου 2009
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Η συζήτησή μας για τον κατά τα άλλα συμπαθή αλλά εκτιμώ αντιφατικό κ Γαβρά ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις. Αισθάνομαι ότι είμαι υποχρεωμένος να πω μερικά πράγματα τα οποία για πολλούς ίσως να μην είναι αυτονόητα. Παρακαλώ όπως θεωρήσετε αυτά που ακολουθούν όχι ως διαπροσωπική αντιπαράθεση με τον συν. Καθηγ. Boundas αλλά ως ξεκάθαρα επιχειρήματα συντομογραφικά διατυπωμένα ούτως ώστε να στοιχειοθετήσω τους λόγους της διαφωνίας επί ενός ζητήματος το οποίο ενέχει βαθύτατες προεκτάσεις που αφορούν τους πνευματικούς προσανατολισμούς των ελλήνων αλλά και των άλλων εθνών. Διαφωνούμε, λοιπόν, στα εξής:
Πρώτον, ο κ Boundas γράφει: «… we cannot without qualifications … etc». Θεωρώ ως δεδομένο, σε ένα φόρουμ ακαδημαϊκών και διδακτόρων, ότι δεν λέμε προσωπικές γνώμες αλλά θέσεις τις οποίες στο παρελθόν προσπαθήσαμε να τεκμηριώσουμε σε κείμενα που δημοσιεύτηκαν και ιδιαίτερα τις θέσεις αναλύθηκαν και δημοσιεύτηκαν στην τελευταία μου δημοσίευση (Ιούλιος 2009), με τίτλο «ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ, συγκρότηση και συγκράτηση των Κρατών, της Ευρώπης και του Κόσμου» (βλ. περιγραφή, περιεχόμενα, ευρετήριο, προλεγόμενα και τίτλους δοκιμιακών σημειώσεων στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm). Ο όρος «λαίλαπα του μεταμοντερνισμού» που χρησιμοποίησα στο προηγούμενο σημείωμά μου αναφέρεται σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα και στις ιδεολογικές προεκτάσεις του μεταμοντέρνου ιδεολογήματος όπως εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες.
Στο Κοσμοθεωρία των Εθνών επιχείρησα και ευελπιστώ ότι στοιχειοθέτησα το γεγονός ύπαρξης μιας οργανικής σχέσης μεταξύ μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού, καθώς και επίσης και μεταξύ υλισμού, ιδεολογίας, διεθνισμού και αποικιοκρατίας, ηγεμονισμού. Απορρέουν από την μοντερνιστική νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος και από το συνεπαγόμενο γεγονός ότι οι υλιστικές παραδοχές βρίσκονται στον αντίποδα της κλασικά νοούμενης Πολιτικής, στον αντίποδα, δηλαδή, του πολιτικού πολιτισμού. Οι κυρίαρχες υλιστικές παραδοχές του μοντερνισμού αυτό ενσάρκωσαν. Οδήγησαν σε τραγικά ιστορικοπολιτικά γεγονότα που καταμαρτυρούνται διυποκειμενικά και που γι’ αυτό αφενός δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και αφετέρου δεν διασώζουν τον μοντερνισμό ως πολιτικό πρόγραμμα συμβατό με τον κλασικά νοούμενο πολιτικό πολιτισμό. Τέτοια ιστορικοπολιτικά γεγονότα είναι, για παράδειγμα i) η κατάληψη του πλανήτη, ii) η καταλήστευση των εθνών από τα υλιστικά μοντερνιστικά κράτη, iii) η δημιουργία δεσποτικών κρατών στον Δυτικό κόσμο και η επιβολή δεσποτικών καθεστώτων επί όλων σχεδόν των εθνών του πλανήτη, iv) η γένεση της εθνοσοβινιστικής μοντερνιστικής «ιδέας» («το κράτος δημιουργεί το έθνος») που προκάλεσε μύριες ανθρώπινες κακουχίες, v) οι συνεπακόλουθες γενοκτονίες-εθνοκαθάρσεις στην Βόρειο Αμερική και στην Δυτική Ευρώπη, vi) η ιστορική απάτη της δήθεν ιδεολογικής ηγεμονικής γιγαντομαχίας του 20ού αιώνα που ταλαιπώρησε όλα τα έθνη του πλανήτη, vii) το διαίρει και βασίλευε που συνεχίζεται από τα σημερινά μοντερνιστικά καθεστώτα, vii) οι νέο-αποικιακές πρακτικές και viii) τα μεταψυχροπολεμικά νεοηγεμονικά φαινόμενα, καθώς και το άνομο και καταχρηστικό επεμβατικό όργιο που τα συνόδευσε.
Όλα αυτά και πολλά άλλα συναφή μικρότερα ή μεγαλύτερα εγκλήματα, υπενθυμίζω, στηρίχθηκαν από τις λεγόμενες «κοινωνικές επιστήμες» –και κυρίως τις «ιστορικές σπουδές»– που μαζικά αν όχι βιομηχανικά παρήγαγαν ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις που στήριζαν τους κατεξουσιασμούς, τις δεσποτείες, την αποικιοκρατία, τις γενοκτονίες, τις ηγεμονίες και τους επιθετικούς πολέμους. Αν και αυτή η υπενθύμιση προσκρούει πάνω στην περιρρέουσα συμβατική σοφία και στα παρασιτικά συμφέροντα των θαμώνων των (πανεπιστημιακών) ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων –παλαιών και νέων– εύκολα στοιχειοθετείται ότι η βασική αποστολή των «κοινωνικών επιστημών» της μοντερνιστικής εποχής ήταν η παροχή ιδεολογικοπολιτικών υπηρεσιών στις εξουσίες της εκάστοτε συγκυρίας. Εκατομμύρια επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολόγοι-προπαγανδιστές συνειδητά ή ανεπίγνωστα εξυπηρέτησαν ή συνεχίζουν να εξυπηρετούν προπαγανδιστικούς σκοπούς και ιδεολογικοπολιτικές ορθότητες εφήμερης σημασίας ή αξίας. Η κατάσταση αυτή επιτάθηκε, όπως εξηγώ στην συνέχεια, με τον μεταμοντερνισμό.
Δεύτερον, η «λαίλαπα» ως χαρακτηρισμός του μεταμοντερνισμού στο προηγούμενο μήνυμά μου δεν ήταν αξιολογικός όρος όπως φαίνεται ότι το αντιλήφθηκε ο συνάδελφος Boundas. Αναφέρεται σε βασανιστικά θεμελιωμένες ιστορικοπολιτικές συσχετίσεις που οδηγούν σε συμπεράσματα για την ολοκληρωτική αποτυχία του μοντερνισμού και την προσαρμογή όλων των ιδεολόγων του παρελθόντος στις ανάγκες της μαζικοπαραγωγής και της μαζικοκατανάλωσης (φαινόμενα τα οποία περιέγραψε εξαντλητικά ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης στα ελληνόφωνα και γερμανόφωνα έργα του). Δεν θα επαναλάβω εδώ την ανάλυση εκατοντάδων σελίδων που κάνω στην προαναφερθείσα δημοσίευσή μου, «Κοσμοθεωρία των Εθνών». Λέω μόνο ότι οι μεταμοντέρνοι αποδομηστές κάθε είδους και κάθε απόχρωσης συνειδητά η ασυνείδητα εξωθούν στην ανθρωπολογική εκμηδένιση, τον φιλοτομαρισμό, την φιλαυτία, τον μηδενισμό και τον ευδαιμονιστικό ηδονισμό, γεγονός που με οδήγησε να ανατρέξω στους συνεπείς υλιστές La Mettrie και de Sade για να περιγράψω τις αληθείς τάσεις των εκατοντάδων αντιφατικών και συγκρουόμενων μεταμοντέρνων τάσεων εκεί που ενώνονται τα νήματά τους ίσαμε τις λογικές απολήξεις τους. Σημαντικοί έλληνες φιλόσοφοι επισημαίνουν το ίδιο πράγμα. Ο Θόδωρος Ζιάκας, για παράδειγμα, πρόσφατα όρισε αυτό το φαινόμενο ως «ολοκληρωμένο μηδενισμό». Εγώ το περιέγραψα και το όρισα ως «επιστροφή στα Σόδομα και Γόμορρα των συνεπών υλιστών La Mettrie και de Sade». Έτσι, αντικρούω την θέση του σ. Boundas όταν γράφει: «So that, if we are going to indulge in name-calling, the position that the critic of the "postmodern defends would be pre-modern "». Έχω πλήρη επίγνωση της μοντερνιστικής συμβατικής άποψης ότι οτιδήποτε δεν είναι μοντερνιστικό είναι, δήθεν, «προπολιτικό». Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με αυτή την θέση και επιτρέψτε μου να την εξηγήσω, εδώ, συντομογραφικά ότι ισχύει το αντίθετο: Οι εθνικές κοσμοθεωρίες και η ανθρωπολογική διαμόρφωση των κοινωνικών οντοτήτων οδηγεί σε εμβάθυνση του πολιτικού πολιτισμού ενδοκρατικά και διακρατικά ενώ οι μοντερνιστικές και μεταμοντέρνες τάσεις οδηγούν σε προπολιτικές αν όχι βαρβαρικές συνθήκες.
Μεταξύ εποχής του πολιτικού πολιτισμού και βαρβαρικής-προπολιτικής εποχής υπάρχει ένα νοερό σύνορο: Οι απαρχές του πολιτικού πολιτισμού συμβολικά εντοπίζονται στην κλασική εποχή όπου και ορθά θεωρείται ότι ενδοπολιτειακά αποκορυφώθηκε η δημοκρατία, η κοινωνική ελευθερία και η πολιτική ελευθερία. Εν πολλοίς, ενσαρκώνεται στα κείμενα (κυρίως) του Αριστοτέλη. Επάξιους σύγχρονους μεθερμηνευτές θεωρώ τους Χρήστο Γιανναρά, Γιώργο Κοντογιώργη και ελάχιστους άλλους που τιμούν όχι μόνο την ελληνική αλλά και την διεθνή στοχαστική προσπάθεια κατανόησης των δεινών που σώρευσε το μοντερνιστικό φαινόμενο, το οποίο ο καθείς εξ αυτών με τον δικό του τρόπο αντιδιαστέλλει με την κλασικά νοούμενη Πολιτική. Βιβλιογραφικά, προσθέτω πως ελάχιστοι θα διαφωνούσαν ότι στο περιγραφικό τουλάχιστον επίπεδο η συνεισφορά του Παναγιώτη Κονδύλη στην κατανόηση του μοντερνιστικού και μεταμοντέρνου φαινομένου είναι μοναδική, ανεπανάληπτη και ένας ανεξάντλητος στοχαστικός θησαυρός.
Ο Αριστοτελισμός σωστά νοούμενος περιγράφει την εμπράγματη κοινωνιοκεντρική διαμόρφωση του Κοινωνικού γεγονότος και τον συλλογικό κατ’ αλήθειαν βίο που προσδιορίζει το συμβατό με αυτό (το Κοινωνικό) Πολιτικό γεγονός. Πρόκειται για την «εμπράγματη φιλοσοφία» των μελών όλων των εθνών την οποία συνειδητά ή ανεπίγνωστα υιοθετεί η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων όλων των εποχών, και με την οποία, εν τούτοις, διαφωνεί η συντριπτική πλειονότητα των μοντερνιστών φιλοσόφων (στους οποίους συμπεριλαμβάνω τους αστικοφιλελεύθερος, τους μαρξιστές, τους ναζιστές και οποιανδήποτε άλλη παραδοχή προδικάζει την πολιτική βούληση της κοινωνίας). Οι μοντερνιστές και οι μεταμοντέρνοι απόγονοί τους, μουρμουρώντας, ψιθυρίζοντας η κραυγάζοντας αναζητούν εξωπολιτικούς-μεταφυσικούς ορθολογισμούς προγραμματικού προσδιορισμού των κριτηρίων της πολιτικής οργάνωσης. Έτσι, προγραμματικά i) διχοτομούν την κοινωνία από την εξουσία και ii) εγκαθιδρύουν ένα σύστημα έμμεσης αντιπροσώπευσης (ποικίλων βαθμίδων, κατά περίπτωση ανάλογα με τις κοινωνικές ανοχές και αντιδράσεις ή επαναστάσεις). Το σύστημα αυτό κινείται με φορά όχι προς δημοκρατία αλλά προς δεσποτισμό, πατερναλιστικό κατεξουσιασμό και ασφαλώς προς αδιέξοδες υλιστικές-ιδεολογικές-διεθνιστικές-ηγεμονικές προσλήψεις της πολιτικής. Το καταμαρτυρούν οι αταξικές πολιτικοστοχαστικές ισοπεδώσεις, οι ρατσιστικές εξομοιώσεις, τα ιδεολογικά εποικοδομήματα και εσχάτως η παραφιλολογία για τα δήθεν οικουμενικά ανθρώπινα δικαιώματα που μπορούν δήθεν να ερμηνεύονται δεσμευτικά από τον κάθε Κλίντον, Μπους ή αύριο οποιοδήποτε άλλο ηγείται της μιας ή άλλης ηγεμονικής δύναμης κάθε ιστορικής συγκυρίας. Το καταμαρτυρεί επίσης η αδέκαστη καθημερινότητα σε όλα τα μοντερνιστικά καθεστώτα «έμμεσης αντιπροσώπευσης» στα οποία μόνο όσοι συγκυριακά νέμονται την εξουσία τολμούν να υποστηρίξουν τον δημοκρατικό, δήθεν, χαρακτήρα τους. Η εισβολή διεθνικών δρώντων τις τελευταίες δεκαετίες και η ανάμιξή τους με τους κατεξουσιαστές της έμμεσης αντιπροσώπευσης μεγεθύνει το δημοκρατικό έλλειμμα. Ιδιαίτερα σε εξαρτημένα κρατίδια, δεν κυβερνούν καν οι έμμεσοι κάτοχοι της εξουσίας αλλά ευαγή «ιδρύματα» στελεχωμένα από εξωπολιτικούς δρώντες επιστημονικά μεταμφιεσμένους και διασυνδεδεμένους με τις μητροπολιτικές ηγεμονικές εξουσίες (βλ. ανάλυση για το χαρακτηριστικό παράδειγμα του soft power strategy στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm).
Η (Αριστοτελική) εμπράγματη φιλοσοφία όλων των εθνών που ασκείται ακατάπαυστα ερήμην φιλοσόφων, θεωρεί ύβρη τον εξοστρακισμό του πνεύματος από την δημόσια σφαίρα. Και όμως, όπως γνωρίζουμε, όχι μόνο την θρησκεία αλλά και το πνεύμα συνολικά επιχειρεί να εξοστρακίσει από την δημόσια σφαίρα κάθε συνεπής υλιστής, ιδεολόγος και διεθνιστής. Συγκαιρινά, ο αντιπνευματικός κατήφορος οδηγεί τον μοντερνισμό στην φυσική κατάληξή του, δηλαδή στα θεωρήματα και ιδεολογήματα του ύστερου μεταμοντέρνου συνονθυλεύματος που πλημμυρίζουν τα πανεπιστημιακά τμήματα και τους καλλιτεχνικούς χώρους. Οι παρασιτικοί θαμώνες της επιστημονικής και αισθητικής παρακμής του μεταμοντερνισμού, βεβαίως, αυτάρεσκα και εξυπηρετικά θεωρούν τους εαυτούς τους ως δήθεν «μοντέρνους» και «προοδευτικούς». Ακόμη, αθέμιτα και καταχρηστικά, οικειοποιούνται πλουραλιστικά και δήθεν δημοκρατικά πρόσημα που καμιά σχέση δεν έχουν με την έμμεση αντιπροσώπευση και τα ιδεολογήματά της.
Αναμφίβολα και ελέω διασυνδέσεων με την εξουσία, αναμενόμενα, οι υλιστές-μοντερνιστές διανοούμενοι παράγουν βουνά χαρτιού (η βιομηχανική παραγωγή των οποίων, παραδόξως, χρηματοδοτείται από σπάνιους δημόσιους πόρους) με αποτέλεσμα να κυριαρχούν στην προπαγάνδα, την εκπαίδευση των νέων και την διαιώνιση ενός άθλιου νεοαποικιακού διεθνούς περιβάλλοντος. Παραμένει αληθές, εν τούτοις, ότι το μόνο που κατορθώνουν είναι να κατασκευάζουν υλιστικούς ψευτόκοσμους και να προκαλούν ζημιές στις απρόσεκτες κοινωνίες. Ακόμη, παραμένει αληθές ότι: i) οι στοχασμοί τους στερούνται οντολογικών θεμελίων, ii) είναι εκ της φύσεως τους προπολιτικοί και iii) ο κόσμος που ποθούν είναι ανθρωπολογικά μηδενισμένος. Ουσιαστικά, η αντιπνευματική νοηματοδότηση της δημόσιας σφαίρας από τους μοντερνιστές (και της ιδιωτικής από τους μεταμοντερνιστές) σημαίνει ότι το «πολιτικό» τους σύστημα μπορεί να λειτουργήσει αν μέσα σωρεύονται και αθροίζονται μηδενισμένοι ιδιώτες και όχι ενεργοί, συνειδητοποιημένοι πολίτες-εντολείς της πολιτικής εξουσίας. Οι συγκαιρινοί απόγονοι των μοντερνιστών μισούν το πολιτικά πολιτισμένο έθνος. Είναι η ύστερη και πιο καταστροφική εκδοχή των παραδοχών οι οποίες με αφετηρία τον 16ο αιώνα, προκάλεσε την καταδυνάστευση του πλανήτη και οδήγησε στην απάτη της ιδεολογικής διαμάχης του 20ού αιώνα. Δεν είναι τυχαίο ότι συνειδητά η ανεπίγνωστα όλοι οι μεταμοντέρνοι ιδεολογόγοι-ιεραπόστολοι στήριξαν το άνομο και καταχρηστικό πλιάτσικο των ηγεμονικών δυνάμεων της μεταψυχροπολεμικής εποχής.
Τώρα, θα παρακαλούσα θερμά τον συν. Boundas, εάν συμφωνεί, να μην χάσουμε χρόνο υζητώντας για τον ένα ή άλλο μοντερνιστή διανοούμενο, τις αποχρώσεις της σκέψης του κα τις βαθμίδες της ιδεολογικής σύγχυσής του. Μια ανάγνωση του πνευματικά γιγαντιαίου έργου του Παναγιώτη Κονδύλη Το Πολιτικό και ο Άνθρωπος, για παράδειγμα, καθιστά εύκολα κατανοητό ότι ταλαντευόμενοι καλόπιστοι και συμβατικά επιφανείς διανοητές όπως ο Χάμπερμανς ή ο Φουκώ στοχαστικά διαθέτουν ελλειμματικά οντολογικά θεμέλια και τα κείμενά τους είναι γεμάτα αντιφάσεις, αντιθέσεις και αναιτιολόγητες μεταστροφές. Δεν είναι επιστημονικά ή δεοντολογικά δεσμευτικό να σπαταλούμε τον σύντομο πολύτιμο βίο μας με φαντασιόπληκτους θαμώνες των «κοινωνικών επιστημών» που ήδη βαρύνονται με ένα εξαιρετικά προβληματικό επιστημονικό μητρώο.
Τρίτον, συντομογραφικά και πάλιν απαιτείται να τονίσω και τούτο: Τα έθνη ακολούθησαν την προαναφερθείσα δύσκολη, αντίξοη αλλά ανοδική πορεία κτισίματος των πνευματικών και πολιτικών τους επιτευγμάτων που αποκορυφώθηκε στην πνευματικά γεμάτη Βυζαντινή Οικουμένη. Βασικά, όσον με αφορά, θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πλήγμα κατά του κοσμοσυστήματος εθνών της Βυζαντινής Οικουμένης συντελέστηκε όχι το 1453 μ.Χ. αλλά τις δεκαετίες του 1910 και 1940. Μια ανάγνωση του Ρήγα Φεραίου βεβαιώνει τι προϋπήρξε της μεγάλης σφαγής των Εθνών της Μικρασίας που εκτέλεσαν οι ηγεμονικές δυνάμεις οι οποίες διαχειρίστηκαν την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μια διαχείριση της οποίας τα έθνη της περιοχής έγιναν υποχείριο, μια «ιστορία» που ακόμη δεν γράφτηκε).
Τέταρτον, συντομογραφικά επίσης υπενθυμίζω ότι, διόλου τυχαία το αντιμεταφυσικό και αντιπνευματικό υλιστικό κίνημα μετά τον 16ο αιώνα ήταν καθολικά (δονκιχωτικά και τραγικά), αντι-Αριστοτελικό. Δηλαδή ως εκ της φύσεώς του ήταν αντίθετο στην φυσιολογική κοινωνιοκεντρική θεμελίωση του Κοινωνικού και του Πολιτικού. Ουσιαστικά, μετά τον 16ο αιώνα ο υλισμός, η ιδεολογία, ο διεθνισμός, και τώρα ο μεταμοντερνισμός επιχειρούν να καταπνίξουν τον πνευματικό κόσμο των πολιτών όταν προσέρχονται μέσα στην δημόσια σφαίρα και φορτώνοντάς τους με εξωπολιτικά προσδιορισμένα δικαιώματα να τους εγκλωβίσουν μέσα στην ιδιωτική σφαίρα τους σφαίρα. Εκεί μέσα στην ιδιωτική σφαίρα ο πολίτης ακόμη και αυτά τα εξωπολιτικά προσδιορισμένα «δικαιώματα» τα απολαμβάνει μόνο ονομαστικά ή μόνο στον βαθμό που εξυπηρετείται η αδιατάραχτη ωφελιμιστική-χρησιμοθηρική λειτουργία των (υλιστικών) καθεστώτων έμμεσης αντιπροσώπευσης. Οι συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι κράχτες του ηδονισμού και της ανθρωπολογικής αποδόμησης στον καλλιτεχνικό χώρο αυτή την χρησιμοθηρία υπηρετούν με το να συντηρούν τα δεσποτικά καθεστώτα έμμεσης αντιπροσώπευσης και με το να καταπολεμούν τα πνευματικά κτίσματα των εθνών. Αυτό που τους βολεύει είναι ένας υλιστικός δημόσιος χώρος μέσα στον οποίο συναλλάσσονται χρησιμοθηρικά ανθρωπολογικά εκμηδενισμένοι ιδιώτες.
Τώρα, ο συμπαθής κ Γαβράς, που πολλοί στο όνομα μιας ψεύτικης καλλιτεχνικής ασυλίας θέλουν να βάλουν στο απυρόβλητο της κριτικής, ενδεχομένως ανεπίγνωστα και στον βαθμό που είναι επηρεασμένος από τα συμβατικά μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, αυτό ακριβώς κάνει: Υπηρετεί τον εξοστρακισμό του πνευματικού κόσμου των πολιτών από την δημόσια σφαίρα για να μπορεί να λειτουργεί απρόσκοπτα το καθεστώς της έμμεσης αντιπροσώπευσης και τα υλιστικά-ωφελιμιστικά πρότυπά του. Τέτοιες παραδοχές βεβηλώνουν, θα έλεγα, δεν υπερασπίζονται το οικουμενικής αξίας κάλλος ενός Παρθενώνα. Αυτές οι παραδοχές, αγαπητοί συνάδελφοι, γνωρίζετε πολύ καλά ότι αποτελούν θεμελιώδη χαρακτηριστικά του μοντερνισμού που αποκορυφώνει ο μεταμοντερνισμός. Βασικά, τώρα, συνειδητά ή ασυνείδητα οι μεταμοντέρνοι ιδεολόγοι-ιεραπόστολοι και οι συνοδοιπόροι καλλιτέχνες επιχειρούν κάτι πολύ πιο δραστικό: Τον ανθρωπολογικό μηδενισμό του πολίτη όχι μόνο μέσα στην δημόσια σφαίρα αλλά και μέσα στην ιδιωτική. Το πρόσφατο αποδομητικό όργιο της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας (που εγώ ονομάζω «ιστορική ανεκδοτολογία», φτωχό συγγενή των ιστοριογράφων της αποικιοκρατίας και των ηγεμονικών δυνάμεων) αυτούς τους απάνθρωπους σκοπούς είναι που –συνειδητά ή ανεπίγνωστα, είναι επιστημονικά αδιάφορο– εξυπηρετεί.
Ο ανθρωπολογικός εκμηδενισμός του πολίτη είναι αναγκαία προϋπόθεση των μεταμοντέρνων παραδοχών. Καταδικάζοντας τον «πολίτη» στην ιδιωτεία και σε μια υλιστικά νοούμενη ζωή υπηρετεί καλύτερα την μαζικοπαραγωγή και την μαζικοκατανάλωση (βλ. εκτεταμένη εξέταση αυτών των θεμάτων στα κεφάλαια 4 και 5 του Κοσμοθεωρία των Εθνών ό.π.). Ανομολόγητος τελικός σκοπός των συνειδητών μεταμοντέρνων είναι να εξοστρακίσουν παντελώς το πνεύμα από όλα τα επίπεδα για να δημιουργηθεί ένας ανθρωπολογικά ισοπεδωμένος, επίπεδος, απονευρωμένος –και εν τέλει μηχανικός– κόσμος των φαντασιώσεων των αναρίθμητων ιδεολόγων που παρήγαγε το αντιπνευματικό-υλιστικό κίνημα των τελευταίων αιώνων. Βεβαίως, ποτέ δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τέτοια κοινωνικοπολιτικά τερατουργήματα. Όμως, δημιουργούν αναρίθμητα προβλήματα στις κοινωνίες τους και στις κοινωνίες άλλων εθνών! Ή μήπως χρειάζεται πολύς κόπος για να τεκμηριωθεί πως δεν το κατάφεραν στις ΗΠΑ, στην Γαλλία, στην ΕΕ ή στην πρώην Σοβιετική Ένωση και πως όποτε επιχείρησαν να δημιουργήσουν υλιστικά κοινωνικοπολιτικά τερατουργήματα προκάλεσαν μεγάλες κακουχίες κατά των ιστορικών εθνών!
Μπορεί σε πολλά πανεπιστημιακά Τμήματα οι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολόγοι να βασανίζουν τους φοιτητές τους – και στα βιβλία, άρθρα και δοκίμια να ταλαιπωρούν αναγνώστες που εθίστηκαν να διαβάζουν άκριτα, μονόπλευρα και δογματικά-ευθύγραμμα, δηλαδή ιδεολογικά. Οι κοινωνίες, όμως, τους παρακάμπτουν και αυτοθεσμίζονται. Συγκροτούνται πολιτικά εν μέσω δυσκολιών και αναστολών που προκάλεσαν οι (ποικίλων βαθμίδων, χρωμάτων και αποχρώσεων) μοντερνιστικοί υλισμοί, ιδεολογίες και διεθνισμοί. Κυρίως, όλα ανεξαιρέτως τα έθνη κτίζουν ακατάπαυστα τις εθνικές τους κοσμοθεωρίες και την ανθρωπολογική ετερότητα των κοινωνιών τους. Διεκδικούν έτσι ολοένα και περισσότερο μια κλασικά-πολιτικά νοούμενη εθνική ανεξαρτησία που βάζει σταδιακά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις εθνοσοβινιστικές μοντερνιστικές αντιλήψεις κρατικής οργάνωσης. Αυτές οι τάσεις είναι μια δύσκολη θαλασσοπορία που ανακόπηκε με την πτώση της Βυζαντινής Οικουμένης και το δυνάμωμα των οποίων θα αφήνει πίσω την μοντερνιστική ηγεμονική αντίληψη δημιουργώντας ένα ολοένα και πιο στέρεο εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα. Η στερεότητα του εθνοκρατοκεντρικού συστήματος (που αβασάνιστα συνάγεται και μέσα από τις θεμελιώδεις αρχές του συγκαιρινού διεθνούς δικαίου), θα είναι συνάρτηση του βαθμού στον οποίο τα μέλη θα είναι προσκολλημένα στην εθνική ανεξαρτησία και που ο κοινωνιοκενρικός πολιτικός πολιτισμός θα βαθαίνει μια πραγματική και όχι μια ψευδή δημοκρατία.
Δηλαδή, α) μια δημοκρατία που θα έχει φορά σύγκλισης αν όχι ταύτισης των εντολέων πολιτών με την εντολοδόχο πολιτεία, β) ένα πολιτειακό περιβάλλον που θα εμπλουτίζεται διαρκώς από τον ανθηρό πνευματικό κόσμο των ανθρώπων που θα διαμορφώνει τις κανονιστικές δομές σύμφωνα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε έθνους και γ) που θα δυναμώνει τους εθνικούς πολιτισμούς οι οποίοι έτσι εισρέοντας στην διεθνή πολιτική θα δημιουργούν ένα διεθνές πνευματικό περιβάλλον εδρασμένο πάνω στην θεμελιώδη αντιηγεμονική αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας. Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, δεν αναφέρομαι σε εσχατολογικά προσδιορισμένους παραδείσους γιατί αυτό είναι προνόμιο των ιδεολογιών. Εδώ απλά επισημαίνεται το διυποκειμενικά αληθές ιστορικό γεγονός –που καμιά ιστορική ανεκδοτολογία δεν μπορεί να επισκιάσει– ότι ο μοντερνισμός και τα παράγωγά του ανέκοψαν και παρεμπόδισαν την δύσκολη αλλά ανοδική πορεία των εθνών. Η αποδυνάμωση των μοντερνιστικών τάσεων επιτρέπει στα έθνη να μπουν ξανά σε μια δύσκολη μεν πολλά υποσχόμενη τροχιά διαμόρφωσης των εθνικών-ανθρωπολογικών προϋποθέσεων του κοινωνικοπολιτικού τους βίου ενδοκρατικά και διακρατικά. Αυτές οι προϋποθέσεις απαιτούν αντίκρουση των προσπαθειών ανθρωπολογικού εκμηδενισμού που βρίσκεται στον πυρήνα κάθε μοντέρνας και μεταμοντέρνας ιδεολογικοπολιτικής παραδοχής. Συνειδητά, ανεπίγνωστα ή επιπόλαια, καλλιτέχνες όπως ο κ Γαβράς με το να ισοπεδώνουν την ιστορία μας για να προτάξουν τα απλουστευτικά ιδεολογήματά τους, ενισχύουν τις παραδοχές που πρεσβεύουν ότι ο πλανήτης πρέπει να κατοικείται από ανθρωπολογικά εκμηδενισμένους ιδιώτες. Θα ήταν επιστημονικά και πολιτικά μεγάλη παράλειψη αν δεν ασκούσαμε το δικαίωμά μας για αυστηρή κριτική τέτοιων φαινομένων.
Πέμπτον, δεν με ξαφνιάζει το γεγονός ότι η κριτική του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού προκαλεί ακαριαία αντιδράσεις, απορίες, δυσφορία και ενίοτε θυμό. Θα με ξάφνιαζε το αντίθετο. Αυτό γιατί είναι εκατομμύρια οι διανοούμενοι οι οποίοι τις τελευταίες δεκαετίες επιστρατεύτηκαν και συνεχίζουν να επιστρατεύονται σε ιδεολογικοπολιτικούς σκοπούς. Τα μέλη αυτού του επιστημονικά μεταμφιεσμένου όχλου των οποίων κύρια ειδίκευση είναι η ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα η εργολαβική παραγωγή σπουδαιοφανών όρων και εννοιών, ανερυθρίαστα επικαλούνται την ακαδημαϊκή ιδιότητα ως δήθεν αμάχητο τεκμήριο εγκυρότητας. Είναι τόσο απομακρυσμένοι από την καθημερινότητα των μελών των εθνών και από την κλασικά νοούμενη Επιστήμη όσα και τα εκατομμύρια έτη φωτός που απαιτείται για να μεταβούμε από την Γη στα αστρικά συστήματα του Γαλαξία. Ζώντας στον παρασιτικό κόσμο των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων είναι λογικό, λοιπόν, ενστικτωδώς να αντιδρούν αρνητικά όταν τους επισημαίνεις ότι εθισμένοι εξ επαγγέλματος να υπηρετούν την εκάστοτε πολιτική εξουσία δεν κάνουν επιστήμη αλλά μόνο πολιτική προπαγάνδα. [Πολύ πρόσφατα, γίναμε όλοι μάρτυρες του καταπληκτικού φαινομένου των βολικών και ευέλικτων συγκλίσεων όσων πριν μερικά μόνο χρόνια κράδαιναν άρθρα πίστεως και ορκίζονταν σε δήθεν αντιθετικές ιδεολογίες και θεωρίες. Όλοι μαζί, μουρμουρώντας, ψιθυρίζοντας ή κραυγάζοντας προπαγανδιστικά συνθήματα, στήριξαν το μεταψυχροπολεμικό επεμβατικό όργιο και τα ύστερα εγκλήματα των υλιστικών καθεστώτων. Στην Ελλάδα, εκατοντάδες «προοδευτικοί» ανερυθρίαστα στήριξαν, για παράδειγμα, το ηγεμονικής έμπνευσης φασιστοειδές (και αμιγώς μεταμοντέρνο) σχέδιο Αναν που καταστρατηγούσε κάθε έννοια της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας – βλ. ανάλυση στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm].
Χωρίς τον παραμικρό υπαινιγμό κατά οποιουδήποτε –για ιστορικά και για πολιτικοστοχαστικά φαινόμενα μιλώ και όχι για τις προσωπικές στάσεις του καθενός που συχνότατα είναι ανεπίγνωστες ή επιπόλαιες γιατί πολλοί παρασύρονται εφήμερα από το ρέμα– ο σκοπός των μοντερνιστικών «κοινωνικών επιστημών» μετά τον 16ο αιώνα ήταν συγκεκριμένος και οριοθετημένος: α) Δημιουργία μιας περιρρέουσας συμβατικής ατμόσφαιρας που στήριζε τα καθεστώτα έμμεσης αντιπροσώπευσης, β) στήριξη της ιδεολογικοπολιτικής ορθότητας που μονίμως επιχειρεί να εξοστρακίσει τα πνευματικά ζητήματα από την δημόσια σφαίρα, γ) δημιουργία μιας αμιγώς υλιστικής δημόσιας σφαίρας, δ) προσφορά υπηρεσιών στις ηγεμονικές πολιτικές των αποικιακών δυνάμεων και στην συνέχεια νεοαποικιακών ηγεμονικών κρατών, ε) εργολαβική προσφορά υπηρεσιών στις πολιτικές εξουσίες και στ) ευέλικτη προσαρμογή στα εκάστοτε ρευστά ενδοκρατικά και διακρατικά συμφέροντα (και εσχάτως στα παντελώς αδιαφανή εξωπολιτικά διεθνικά συμφέροντα). Καλά κάνουμε, λέω ξανά, να μην αρχίσουμε να μιλάμε αποσπασματικά για τον ένα ή άλλο καλόπιστο μοντερνιστή ή μεταμοντέρνο διανοητή της μιας ή άλλης απόχρωσης. Παρά το γεγονός ότι αναμφίβολα υπάρχουν εξαιρέσεις, η συντριπτική πλειονότητα αυτών των διανοητών παρασύρεται από το ίδιο ρέμα λέγοντας συχνά μισόλογα πλήρη αντιφάσεων. Άλλοτε σχοινοβατούν στοχαστικά και προσαρμοστικά και ακόμη συχνότερα αλλάζουν «σχολές σκέψης» όπως τα πουκάμισά τους. Ακόμη πιο σημαντικό, οι στοχαστικές μεταστροφές, μεταλλαγές και προσαρμογές είναι αναιτιολόγητες και αυθαίρετες. Το κύριο χαρακτηριστικό όλων αυτών των στοχαστών –ακόμη και αν στις αναλύσεις τους παραθέτουν κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις– είναι το οντολογικό έλλειμμα των θεωρήσεών τους και η ροπή προς την μεταφυσική σκέψη. Είναι σημαντικό να τονιστεί, επίσης, η φορά με την οποία κινείται η σκέψη τους. Συνειδητά ή ασυνείδητα κινούνται προς αδιέξοδους υλιστικούς-ιδεολογικούς-διεθνιστικούς προσανατολισμούς που δεν είναι συμβατή με θεμελιώδεις ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης, κυρίως με τις πνευματικές ιδιότητες του ανθρώπου και με την ασυγκράτητη ανάγκη του να θέτει οντολογικά ερωτήματα για την μετά θάνατο κατάσταση και να επιχειρεί να τα απαντήσει. Παρακάμπτοντας αυτές τις θεμελιώδεις ιδιότητες, ο μοντερνισμός θέλει τον πολίτη όταν προσέρχεται στην δημόσια σφαίρα να απαρνείται τον πνευματικό του κόσμο. Προχωρώντας ένα βήμα ακόμη ο μεταμοντερνισμός ίσαμε τις λογικές απολήξεις του αποβλέπει στην ανθρωπολογική εκμηδένιση του πολίτη μέσα στην ιδιωτική του σφαίρα για να είναι «ιδιώτης» που θα λειτουργεί συμβατά με την υλιστική δημόσια σφαίρα.
Στο σημείο αυτό, θα μπορούσα να τονίσω, ακριβώς, ότι ιδεολογία και πολιτική είναι όροι ασύμβατοι. Πολιτική υπάρχει μόνο όταν απορρέει από τον πνευματικά πλούσιο και κοινωνιοκεντρικά εξελισσόμενο συλλογικό βίο μιας κοινωνικής οντότητας. Η ιδεολογία σε όλα της τα χρώματα και σε όλες τις αποχρώσεις αντιβαίνει στην έννοια της Πολιτικής γιατί προτάσσει κριτήρια εξωκοινωνικά και εξωπολιτικά προσδιορισμένα. Ουσιαστικά, όλες οι μοντερνιστικές ιδεολογίες είναι προπολιτικής υφής και αυτό είναι θεμελιώδες χαρακτηριστικό τους. Ίσως βεβαίως βρει κανείς κάποιους «αιρετικούς μοντερνιστές» που χρησιμεύουν ως άλλοθι το απέραντου υλιστικού κόσμου των (πανεπιστημιακών) ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων. Καταπνίγονται από την συμβατική μεταμοντέρνα ατμόσφαιρα και ο πνευματικός τους ορίζοντας περικόπτεται από την ιδεολογικοπολιτικά κυριαρχούμενη συμβατική σοφία. Στο σημείο αυτό, μήπως και δεν έγινα πλήρως κατανοητός, θα ήθελα να τονίσω εμφατικά ότι δύσκολα θα βρεις στον μοντερνιστικό χώρο στοχαστές του διαμετρήματος των Γιανναρά, Κοντογιώργη, Ζιάκα ή άλλων που μιλούν αληθινά, τίμια, χειραφετημένα, ιστορικοπολιτικά βάσιμα και απαλλαγμένοι από ιδεολογικά βαρίδια. Δεν είναι ανάγκη επίσης να τονίσω την ανεκτίμητη περιγραφή του Κονδύλη γιατί είναι οικουμενικά ανυπέρβλητη. Θέση μου σε κάθε περίπτωση είναι ότι επιστημονικά χειραφετημένες κοινωνικές επιστήμες μπορούν πλέον να προέλθουν από καλλιέργειά τους στα ιστορικά έθνη τα οποία ξαναβρίσκουν την χαμένη εθνική τους ανεξαρτησία και τα οποία μπορούν ανατρέχοντας στα πάμπλουτα πνευματικά τους κτίσματα να θρέψουν μια ανθρωπολογικά συναφή πολιτική σκέψη. Πρωτίστως, ο Αριστοτέλης είναι ο στοχαστής του μέλλοντος και ο Θουκυδίδης του παρόντος. Ο Θουκυδίδης, είναι ο μόνος ασφαλής οδηγός στην διάπλευση του πλήρους αιτιών πολέμου διεθνούς συστήματος που προκάλεσε η μοντερνιστική νοηματοδότηση της πολιτικής μες όρους ισχύος τους τελευταίους αιώνες. Ο Αριστοτέλης είναι ο κύριος εκπρόσωπος των επιστημόνων που θεμελιώνει την ολοκλήρωση του πνευματικού κόσμου των πολιτών στον κοινωνικοπολιτικό βίο.
Έκτον, όσον αφορά τους μεταμοντέρνους πιο συγκεκριμένα, τους οποίους ο συν. Boundas θέλησε να υπερασπιστεί, θα πρόσθετα, πάντοτε συντομογραφικά, τα εξής: Η άναρχη κριτική, αυτοκριτική, η σκόπιμη πρόκληση σύγχυσης μέσα από αντιφατικά ή και ακατανόητα νοήματα είναι όλα οργανικά χαρακτηριστικά του μεγάλου και συνονθυλευματικού ρεύματος των μεταμοντερνιστών οι πλείστοι εκ των οποίων υπηρετώντας τον σκοπό της αποδόμησης του ανθρώπου, του κράτους και του διεθνούς συστήματος, συνειδητά ή ανεπίγνωστα προκαλούν σύγχυση και εξωθούν τους ανθρώπους σε ανθρωπολογικό μηδενισμό. Βασικά αυτό κάνει κάθε θεώρημα ή ιδεολόγημα που αντιβαίνει στην ανθρώπινη οντολογία. Κατά κάποιο τρόπο, ο μεταμοντερνισμός είναι η «θεία δίκη» της μεγαλύτερης υποκρισίας όλων των εποχών, δηλαδή των πολύ διαδεδομένων ιδεολογικών παραδοχών των διαφόρων ρευμάτων και ρυακιών του μοντερνισμού. Πρόκειται, βασικά, για ένα προγραμματικά και προδιαγεγραμμένα αυτοπαγιδευμένο, όπως είπαμε, αντι-Αριστοτελικό ιδεολογικό κίνημα που φιλοδόξησε –σε μια εποχή όπου οι διαφοροποιημένες ευρωπαϊκές κοινότητες αποτελούνταν από δουλοπάροικους– να δημιουργήσει ένα υλιστικό κόσμο πνευματικά αποστειρωμένο. Έτσι, νόμισε, θα μπορούσε να κυβερνά. Το ίδιο νόμισαν ότι μπορούσε να γίνει όταν στην αποικιοκρατική φάση κατάκτησαν στρατιωτικά τα ιστορικά έθνη του πλανήτη και το ίδιο νομίζουν και σήμερα όταν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα καλλιεργούν την έννοια της «παγκοσμιοποίησης». Δηλαδή την δημιουργία προϋποθέσεων πλανητικής εξουσίας που θα διοικεί πνευματικά εκμηδενισμένους ιδιώτες που θα περιφέρονται συναλλασσόμενοι ωφελιμιστικά, χρησιμοθηρικά και μηχανικά.
Βασικά, ιστορικοπολιτικά μιλώντας, δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η ακόμη πιο αντιφατική αταξική εσχατολογία αυτό που πραγματικά επιχείρησε ήταν να αντικαταστήσει το σάπιο αστικοφιλελεύθερο σύστημα της μετά-αστικής εποχής. Όλες αυτές οι πολιτικοστοχαστικά συγγενείς παραδοχές ενισχύθηκαν από το αποικιοκρατικό φαινόμενο και από την ηγεμονική επικυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων για να μετεξελιχθούν στις μέρες μας δημιουργώντας το άναρχο και συνονθυλευματικό μεταμοντέρνο ιδεολόγημα. Το τελευταίο, στην λιγότερο οδυνηρή και ζημιογόνα εκδοχή του είναι ένα ρευστό ιδεολογικοπολιτικό κίνημα, ευδιάκριτα αφελές, ουτοπικό και φαντασιόπληκτο. Η επικινδυνότητά του συναρτάται με την δύναμη που αποκτά μέσα στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια, την έκταση που εισρέει μέσα στις κανονιστικές δομές και του βαθμού που συμμαχεί με αδιαφανείς εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες και τους αξιωματούχους των «υπηρεσιών» των ηγεμονικών κρατών που περιφέρονται στα εξωπολιτικά διεθνικά καταγώγια. Λίγη μόνο προσοχή χρειάζεται για να διαπιστώσει κανείς ότι οι υπαλληλοποιημένοι διανοούμενοι κάθονται πάνω σε βουνά ψευδαισθήσεων κραδαίνοντας κοινωνικά ανέπαφα δόγματα και ψευτοθεωρίες και ότι γίνονται επικίνδυνοι για τις κοινωνίες που θα καταπιούν το ανθρωπολογικά εκμηδενιστικό πνευματικό δηλητήριό τους. Καταμαρτυρούμενα, ο φανατισμένος και αυτοαναφορικός μεταμοντέρνος στρατός γίνεται άκρως επικίνδυνος όταν μέσα από διεθνικούς δίαυλους υπηρετεί συμφέροντα των ηγεμονικών κρατών με το να επιστρατεύεται στην πολιτική και ανθρωπολογική αποδόμηση εθνών και κρατών (σχέδιο Αναν, μεταμοντέρνα ιστοριογραφία, μεταφυσική κοινωνιολογία …).
Είναι επιστημονικά αδιάφορο το πόσοι υπηρετούν αυτές τις παραδοχές ή το πόσες ενδιάμεσες αποχρώσεις φορέων ιδεολογικών παραδοχών σχοινοβατούν ευέλικτα και ημιμαθώς. Η επιστήμη ποτέ δεν ήταν ζήτημα αριθμών. Αυτό ισχύει πρωτίστως στην μοντερνιστική ιστορική φάση όταν αδίστακτα και αντιδεοντολογικά η ιδεολογικοπολιτική επιστράτευση είναι ο κανόνας και η αξιολογικά ελεύθερη σκέψη η εξαίρεση. Συναφώς, όσον με αφορά, επιτρέψτε μου να θεωρώ την συνειδητή επιστημονικά μεταμφιεσμένη ιδεολογικοπολιτική δραστηριότητα ως μια δόλια στάση γιατί παραπλανεί τα μέλη της κοινωνίας τα οποία στην αναζήτηση της αλήθειας στο πλαίσιο του συλλογικού και του διεθνούς βίου θεωρούν τους ακαδημαϊκούς τίτλους τεκμήριο εγκυρότητας. Όμως, είναι ένα πράγμα η επιστήμη και άλλο η ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα.
Σταματώ εδώ, όμως, γιατί είναι ίσως άδικο να προσπαθώ να συνοψίσω αναλύσεις δεκάδων χιλιάδων σελίδων δικών μου και άλλων. Σημειώνω μόνο ότι η επιστήμη που είναι χειραφετημένη και απαλλαγμένη ιδεολογικοπολιτικών βαριδίων, εξαρτάται από την αποδυνάμωση του ηγεμονισμού. Τα ηγεμονικά κράτη καταπολεμούν την χειραφετημένη ανάλυση και ενθαρρύνουν μόνο αυτή που εξυπηρετεί τα ηγεμονικά συμφέροντά τους. Αυτό το φαινόμενο δεν είναι νέο. Έχει βαθιές ιστορικές ρίζες. Η μαζική ιδεολογικοπολιτική επιστράτευση των επιστημόνων είναι πρωτίστως φαινόμενο που άνθισε στην ιστορική φάση όταν κυριάρχησαν οι αποικιοκρατικές-ηγεμονικές υλιστικές δυνάμεις. Αυτό όπως αλλάζει, όπως είπαμε, ενόσω τα έθνη χειραφετούνται και ενόσω η επιστήμη ενθαρρύνεται να αναπτυχθεί αμιγώς επιστημονικά. Έτσι, συνοψίζω λέγοντας πως η διεστραμμένη αντιπνευματικότητα των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων της Δύσης είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός (και τα εθνοσοβινιστικά-κρατικά θεσμικά εκτρώματά τους) χάνουν έδαφος ολοένα και περισσότερο γιατί επανακάμπτει ολοένα και περισσότερο το κλασικά-πνευματικά νοούμενο έθνος με αποτέλεσμα να αναβιώνουν οι πνευματικές και πολιτικές κατακτήσεις των ανθρώπων:
1) Ακόμη και τα δυτικά μοντερνιστικά καθεστώτα κάθονται πάνω σε εθνικές κοινωνίες που προέκυψαν ερήμην των υλιστικών δομών. Είναι αναπόδραστο ακόμη και στα δυτικά υλιστικά κράτη οι πολίτες να αξιώνουν ολοένα και περισσότερο την χαμένη δημοκρατία τους. Οι μεταμοντέρνοι διανοούμενοί τους μέσα στις βιομηχανίες παραγωγής ιδεολογημάτων (οι λεγόμενες μεταμοντέρνες κοινωνικές «επιστήμες») ούτε καν υποψιάστηκαν το γεγονός της ύπαρξης εθνικών-ανθρωπολογικών προϋποθέσεων που κτίστηκαν στο εσωτερικό των μοντερνιστικών καθεστώτων εις πείσμα των υλιστικών δομών. Δεν μπορούν γιατί λόγω κεκτημένης προπαγανδιστικής ταχύτητας φορούν τις ιδεολογικοπολιτικές παρωπίδες της ψυχροπολεμικής εποχής. Στο βαθμό που αυτό θα ισχύει θα καθηλώνει και θα αποδυναμώνει τα κράτη που θα υπόκεινται τις συνέπειες των παρωχημένων υλιστικών και αντιπνευματικών παραδοχών. Κυρίως, θα απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την κυρίαρχη πλέον παγκόσμια πραγματικότητα: Την αναβίωση των ιστορικών εθνών και των πνευματικών-ανθρωπολογικών προϋποθέσεών τους. Όσοι δεν κατανοήσουν ότι συντελείται η κατάρρευση του υλισμού και η αναβίωση του κόσμου των εθνών μοιραία θα αποξενωθούν, απομονωθούν και αποδυναμωθούν. Κυρίως, θα αποσυντίθενται όσοι δεν αντισταθούν και δεν αντικρούσουν τις παρωχημένες επιστημονικά μεταμφιεσμένες ιδεολογικοπολιτικές προπαγάνδες των οποίων το ιδεολογικοπολιτικό προσωπείο δεν βλέπει μόνο όποιος στερείται όρασης.
2) Στον αχανή Ευρασιατικό χώρο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης καταμαρτυρείται ολοένα και περισσότερο ότι οι εθνικές κοσμοθεωρίες, τα πνευματικά κτίσματα και οι ανθρωπολογικές διαμορφώσεις που συντελούνταν ερήμην των υλιστικών καθεστώτων, φέρνουν ξανά τις κοινωνίες σε μια εθνική πορεία που αντιδιαστέλλεται από την εθνοσοβινιστική και ρατσιστική μοντερνιστική αντίληψη της κρατικής οργάνωσης. Σιγά-σιγά ανακαλύπτουν τον παραμερισμένο πνευματικό τους κόσμο και τον ενσωματώνουν στην δημόσια σφαίρα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα έθνη της Ασίας και των άλλων περιφερειών του κόσμου που δεινοπάθησαν κάτω από τον αποικιακό και ηγεμονικό ζυγό του μοντερνιστικού οδοστρωτήρα που έδρασε από τον 16ο αιώνα μέχρι τον 20ό αιώνα. Ο οποιοσδήποτε Χάμπερμανς, La Mettrie, de Sade, «Μαρξ» ή κάποιος άλλος μοντερνιστής ή μεταμοντέρνος διανοητής ας ταξιδέψει στον αχανή χώρο των ενάμιση εκατομμυρίων μουσουλμάνων ή στα άλλα τόσα ή και περισσότερα δισεκατομμύρια στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ρωσία. Ας πει εκεί στους ανθρώπους να εξοστρακίσουν τον μεταφυσικό και πνευματικό εν γένει κόσμο τους από την δημόσια σφαίρα. Θα αισθανθεί πόσο μόνος και εκτός τόπου και χρόνου είναι. Ούτε βεβαίως θα μπορούσαμε να εγγυηθούμε την σωματική ακεραιότητά του όταν τολμήσει να μιλήσει βέβηλα για τον πνευματικό κόσμο αυτών των δισεκατομμυρίων.
3) Οι συνειδητοί ή ασυνείδητοι μεταμοντέρνοι κάθε απόχρωσης εξυπηρετώντας τα εφήμερα μεταψυχροπολεμικά ηγεμονικά συμφέροντα μπορεί να νόμισαν, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, ότι θα αποδομήσουν και θα διαλύσουν κάποια μη βιώσιμα κρατίδια της περιφέρειας μας. Όσον αφορά τον πραγματικό κόσμο της εθνικής καθημερινότητας, όμως, «λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο». Λογαριάζουν δηλαδή χωρίς τα μικρά και μεγάλα έθνη, τα περισσότερα εκ των οποίων ενόσω απομακρυνόμαστε από την αποικιοκρατία βρίσκουν ξανά την χαμένη αυτοπεποίθησή τους, χειραφετούνται και παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Για να είμαι πιο ακριβής, αφού ματαιωθούν τα ηγεμονικής έμπνευσης επιπόλαια μεταμοντέρνα σχέδια της μεταψυχροπολεμικής εποχής κάποιοι θα βρεθούν ζημιωμένοι και κάποιοι ωφελημένοι. Θα ζημιωθούν όσοι δεν πρόσεξαν πως ενόσω απομακρυνόμαστε από τον μοντερνισμό ο κόσμος αλλάζει ραγδαία γιατί τροχοδρομείται πάνω σε μια νέα γνήσια εθνική τροχιά και πως όσοι δεν προφυλαχθούν από τους μεταμοντέρνους «πνευματικούς φονιάδες» της εθνικής-ανθρωπολογικής ετερότητά τους θα υποστούν τις συνέπειες της απροσεξίας τους.
4) Όσον αφορά τα δυτικά έθνη, αν δεν βρουν τον πραγματικό εθνικό χαρακτήρα τους και αν κινηθούν με φορά τον δεσποτισμό και το ροκάνισμα των ανθρωπολογικών τους προϋποθέσεων (αυτό δηλαδή που προκαλεί ο συνδυασμός μεταμοντερνισμού και έμμεσης αντιπροσώπευσης), θα υποστούν τις συνέπειες της απροσεξίας τους. Καθισμένοι πάνω στο ψεύτικο βουνό των παρωχημένων ηγεμονικών ψευδαισθήσεών τους οι θαμώνες που νέμονται την εξουσία και οι παρασιτικοί διανοούμενοί της ίσως να μην κατανοούν πόσο παρωχημένα είναι τα ιδεολογήματά τους. Το ζήτημα είναι αν θα το κατανοήσουν τα μέλη της κοινωνίας. Όσα δηλαδή δυτικά έθνη δεν βρουν τον εθνικό εαυτό τους και όσα κράτη αφήσουν τις στρατιές των ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένων μεταμοντέρνων ιδεολόγων να στρέψουν τα βέλη κατά των πολιτών τους, απλά θα αυτοδιαλυθούν και θα ανασυνταχθούν αφού υποστούν πολύ μεγάλο κόστος. Μπροστάρης στην κατηφόρα μερικών εθνών είναι σίγουρα η Ελλάδα (προσωπικά δεν έχω πλέον καμιά αμφιβολία γι’ αυτό, αν και ελπίζω να κάνω λάθος). Η Ελλάδα υπέστη μεγάλα πνευματικά πλήγματα από τον στρατό αποδομηστών που δημιούργησε το γνωστό «ευαγές Ίδρυμα» που συνδέεται με άλλα αντίστοιχα ιδρύματα στις ΗΠΑ, με διάφορες πολυεθνικές και με τον George Soros. Οι μεταμοντέρνοι αποδομηστές εξάλλου αναμίχθηκαν με τα πνευματικά ορφανά των ιδεολογικών συγκρούσεων των τελευταίων δεκαετιών, τα οποία κατακλύζουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε ελληνική πολιτικοπαραταξιακή ζωή. Μάλλον, η Ελλάδα είναι στην κορυφή των υποψήφιων θυμάτων και αναπόδραστα θα υποστεί τις συνέπειες της ασύλληπτης απροσεξίας της.
Τώρα, έχουμε και τον συμπαθή κ Γαβρά να θέλει να κτυπήσει κάτω από την ζώνη τον πνευματικό μας κόσμο. Και να κραυγάζουν κάποιοι ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο της κριτικής. Και να επιζητείται η φίμωση της κριτικής από την στρατιά «Συνασπισμένων» μεταμοντέρνων ιδεολόγων όλου του παρακμασμένου πολιτικοπαραταξιακού φάσματος. Και να τον πληρώνουμε ως φορολογούμενοι αδιαμαρτύρητα… Έ ΟΧΙ. Έλεος …
Επιτρέψτε μας τουλάχιστον να πούμε ότι συμφωνούμε να διαφωνούμε! Κάποιοι θα αντιστεκόμαστε ανένδοτα στην πνευματική και ανθρωπολογική αποδόμηση. Όχι μόνο την δική μας αλλά και όλων των άλλων εθνών. Αυτή δεν είναι μια αξιολογική θέση, τονίζω, αλλά μια θέση συμβατή με την ανθρώπινη οντολογία, την πάγια αξίωση αυτοθέσμισης των κοινωνικών οντοτήτων και με την πάγια αξίωση πολιτικής ελευθερίας και εθνικής ανεξαρτησίας.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Παναγιώτης Ήφαιστος www.ifesosedu.gr
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
30 Ιουλίου 2009
ΝΒ. Αν δεν απαντήσω αμέσως σε τυχόν σχόλια θα οφείλεται στο γεγονός ότι αρμενίζω σε ελληνικές θάλασσες όπου δεν υπάρχουν δέκτες του mobile internet.
----------------------------------------------------------------------------------------------
16.7.2009. Επιστολή προς προεδρείο ΠΟΣΔΕΠ
Προς Προεδρείο ΠΟΣΔΕΠ
Από Παναγιώτη Ήφαιστο
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται μέσα από ένα «Δελτίο Τύπου» (το οποίο παραθέτω αυτούσιο πιο κάτω) να υποβάλετε τη δική σας ιδεολογικοπολιτική ορθότητα επί πολλών και αμφιλεγόμενων ζητημάτων, ευρέως μάλιστα πολιτικοστοχαστικού φάσματος και με προεκτάσεις στα ενδότερα της ακαδημαϊκής ζωής, της ευρύτερης κοινωνικής ζωής και της διεθνούς ζωής. Τι νομίζετε ότι είναι ακριβώς ο ρόλος της ΠΟΣΔΕΠ, ούτως ώστε ως προεδρείο να αξιώνετε ότι έχετε το μονοπώλιο της αλήθειας και των επιγραμματικών απαντήσεων και ερμηνειών για ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών, επιστημολογικών και πολιτικοφιλοσοφικών ζητημάτων, χρησιμοποιώντας μάλιστα τον τίτλο ενός συλλογικού οργάνου. Ποιός νομίζετε ότι είναι ο ρόλος της ΠΟΣΔΕΠ ούτως ώστε να προδικάζετε τις απόψεις χιλιάδων ακαδημαϊκών επί επιστημονικών, επιστημολογικών και πολιτικοφιλοσοφικών ζητημάτων ως προς τα οποία ένας έκαστος εξ αυτών ενδέχεται να έχει διαφορετική θέση και μάλιστα τεκμηριωμένη και διατυπωμένη σε επιστημονικές δημοσιεύσεις τις οποίες εσείς αμφιβάλλω αν μπήκατε στον κόπο να συμβουλευτείτε. Εμπίπτει, εν τέλει, στις αρμοδιότητες ενός συνδικαλιστικού οργάνου έμμεσης αντιπροσώπευσης να αποφαίνεται συνοπτικά και αόριστα επί επιστημονικών, επιστημολογικών και πολιτικοστοχαστικών υποθέσεων βαθύτατων προεκτάσεων; Αντικρούω το πνεύμα και το γράμμα του «φιρμανιού» που πήραμε υποστηρίζοντας εδώ ότι τα επιστημονικά ζητήματα δεν είναι υπόθεση «Δελτίων Τύπου» αλλά σοβαρών και ψύχραιμων επιστημονικών συζητήσεων σε βιβλία, συνέδρια, δοκίμια, άρθρα, βιβλιοκριτικές και σε συζητήσεις στα εκλεκτορικά σώματα.
Οι αοριστολογίες επιπλέον είναι εκ της φύσεώς τους ανεπίτρεπτες και πνευματικά τρομοκρατικές. Σε κάθε περίπτωση, επιτρέψτε στον καθένα μας να έχει τη δική του άποψη για το τι είναι δημοκρατία, ελευθερία, κοινωνικές κατακτήσεις και πολιτικές κατακτήσεις. Κανείς δεν έχει το μονοπώλιο των ερμηνειών παρά μόνο στα δεσποτικά καθεστώτα. Κανένα δικαίωμα δεν έχετε για να κάνετε μαθήματα συμπεριφοράς σε άλλους ακαδημαϊκούς.
Τι είναι για παράδειγμα οι συνθηματικές αοριστολογίες περί «εθνικής ορθότητας» για να ισοπεδώσετε στη συνέχεια τα πάντα με δολοφονικές συνοπτικές αναφορές επί πολύκροτων ζητημάτων τα οποία είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα: Συνοπτικά αποφανθήκατε έτσι ποιος είναι επιστημονικά ορθός στην πολύκροτη υπόθεση ατυχών προσπαθειών αποδόμησης της μαθητών δημοτικού, αποφανθήκατε ποιος είναι επιστημονικά ορθός επί ιστορικών ζητημάτων όπως ο σφαγιασμός των εθνών της Μικρής Ασίας και συνδέσατε αυτά τα μεγάλα ζητήματα με τις διαδικασίες και τις λειτουργίες των εκλεκτορικών σωμάτων. Αποφασίσατε, λοιπόν, καταγγείλατε όσους αντιπαθείτε εσείς ως μέλη ενός συνδικαλιστικού προεδρείου και τους δικάσατε συνοπτικά, συλλογικά και αδιακρίτως υπογράφοντας ως ΠΟΣΔΕΠ. Δηλαδή, ένας ακαδημαϊκός πλέον θα πρέπει περιδεής να αποφεύγει να πει την αλήθεια για την Μικρασιατική γενοκτονία μήπως και κάποιο συνδικαλιστικό όργανο θα τον καταδικάσει και θα του δολοφονήσει τον επιστημονικό χαρακτήρα δημόσια! Συγχαρητήρια! Νομίζετε λοιπόν ότι το προεδρείο ενός συνδικαλιστικού οργάνου με συγκεκριμένη αποστολή έχει τέτοια μεταφυσικά δικαιώματα ευρέως φάσματος και ετυμηγορίας επί παντός επιστητού. Όπως είμαι σίγουρος συμβαίνει με τη σιωπηρή πλειοψηφία των ακαδημαϊκών διαφωνώ κάθετα με τέτοιες αντιλήψεις, στάσεις κα συμπεριφορές και θα ήθελα να διατυπώσω μερικές απόψεις.
Θα ήθελα κυρίως να τονίσω ότι μέσα από τις θέσεις σας και την ισοπεδωτική απόφανση επί αμφιλεγόμενων ζητημάτων κινδυνεύετε να προκαλέσετε αυτό που δηλώνετε ότι θέλετε να αποφύγετε, δηλαδή την πνευματική τρομοκρατία. Δεν σας αποδίδω οποιαδήποτε κακή πρόθεση αλλά θα μπορούσε, για παράδειγμα, η ιδεολογικοπολιτική ορθότητα που απορρέει από το κείμενό σας –επειδή ακριβώς επικαλείστε την ΠΟΣΔΕΠ και όχι την ατομική σας γνώμη όπως πραγματικά συμβαίνει–, να επηρεάσει τις στάσεις στα εκλεκτορικά σώματα αλλά και το δικαίωμα δημόσιας και επιστημονικής έκφρασης επί επιστημονικών ζητημάτων και επί κάθε ζητήματος της ακαδημαϊκής και δημόσιας σφαίρας.
Ερωτώ: Μήπως γνωρίζετε με επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο: α) ποιος είναι θύμα και ποιος θύτης το 1922, β) ποιος παραβιάζει τη διεθνή νομιμότητα στο κυπριακό, γ) ποιος υιοθετεί αναθεωρητική στάση στο Αιγαίο, δ) ποιος υιοθετεί αναθεωρητική στάση στο «μακεδονικό», ε) τι είναι αποδομητική ιστοριογραφία και ποια ιδεολογικοπολιτική ορθότητα (ευθέως και απερίφραστα) τάσσεται υπέρ της ανθρωπολογικής εκμηδένισης ως τρόπου … παγκόσμιας οργάνωσης, στ) τι είναι η ιστορική ορθότητα και πως διακρίνεται από την ιστορική αλήθεια, ζ) τι ρόλο έπαιξε η ιστοριογραφία τα Νέα Χρόνια και πως μετεξελίχθηκε την ύστερη εποχή, η) τι είναι μεταμοντέρνα εθνομηδενιστική αποδόμηση, και τα λοιπά. Όχι μόνο στο Δελτίο Τύπου φαίνεται να νομίζετε ότι γνωρίζετε τα πάντα αλλά και ότι κατέχετε την αλήθεια. Η αυτοπεποίθησή σας είναι τόσο μεγάλη ούτως ώστε να αποφαίνεστε επιγραμματικά, να δικάζετε συνοπτικά και να καταδικάζετε αυταρχικά. Έτσι, οδηγείστε στο μέγα δεοντολογικό ατόπημα να μεροληπτείτε, να δολοφονείτε τη θέση αυτών με τις απόψεις των οποίων εμφανώς διαφωνείτε και να τους κατατάσσεται συνοπτικά στην κατηγορία αυτών που περιορίζουν την ελευθερία έκφρασης. Συνοψίζω: Όταν συμφωνείτε με κάποιον έχει δίκαιο και όταν διαφωνείτε δολοφονείτε τον επιστημονικό του χαρακτήρα με συνθήματα περί «εθνικής ορθότητας». Μας υποβάλλετε έτσι τι μπορούμε να λέμε και τι δεν μπορούμε να λέμε στα εκλεκτορικά σώματα, στα βιβλία μας και στον δημόσιο λόγο. Έλεος κύριοι συνάδελφοι. Νομίζω ότι άθελά σας εκτραπήκατε μιλώντας εκ μέρους της ΠΟΣΔΕΠ, ενώ λέτε μια κατά την εκτίμησή μου ατεκμηρίωτη και άκρως υποκειμενική γνώμη.
Φαίνετε επίσης να μην κατανοείτε ότι με αυτή την αντίληψη και παρεμβαίνοντας ως προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ επηρεάζετε τα μελλοντικά εκλεκτορικά σώματα και ότι ως συνδικαλιστικό όργανο καμιά αρμοδιότητα δεν έχετε να αποφαίνεστε για τις εσωτερικές συζητήσεις και αποφάσεις αυτών των εκλεκτορικών σωμάτων. Αυτή η αντίληψη, βεβαίως, δεν με εκπλήσσει γιατί αν και παλαίμαχος συνδικαλιστής γνωρίζω πως τις τελευταίες δεκαετίες η συνδικαλιστικοποίηση των επιστημονικών υποθέσεων και της ακαδημαϊκής ζωής είναι πλέον πανδημία. Επειδή υπογράφετε εκ μέρους ενός συνδικαλιστικού οργάνου είμαι υποχρεωμένος να γράψω μερικά ακόμη πράγματα που αντικρούουν το πνεύμα και το γράμμα της επιστολής σας.
Καταρχήν, αυτοί που ευθέως και απερίφραστα δηλώνετε ότι βρίσκονται στο στόχαστρό σας και που εκτιμώ ότι φωτογραφίζετε δολοφονικά αλλά δεν κατονομάζετε, είναι, σε τελευταία ανάλυση, άδικο να τσουβαλιάζονται αδιακρίτως και πολύ περισσότερο να μιλάτε για αυτούς ως να μην έχουν θέσεις, ως να έχουν 100% λάθος ή ως εάν να έχουν όλοι ακριβώς τις ίδιες θέσεις. Η εποχή της συλλογικής ευθύνης είναι παρωχημένη και δεοντολογικά είστε υποχρεωμένοι, όταν μιλάτε εκ μέρους ενός συλλογικού οργάνου να είστε πιο προσεκτικοί. Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι εκφράζω την συντριπτική πλειονότητα των ακαδημαϊκών –οι οποίοι αν δεν κάνω λάθος δεν προσέρχονται πλέον στις εκλογές των αντιπροσώπων της (ή μήπως προσέρχεται και δεν το γνωρίζω;)– λέγοντάς σας ότι δεν δεχόμαστε μαθήματα για τα ζητήματα «κοινωνικών και ακαδημαϊκών κατακτήσεων». Δεν δεχόμαστε επίσης μαθήματα δημοκρατίας, ελευθερίας, ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας και νουθεσιών που είναι ανεπίτρεπτες ακόμη και όταν απευθύνονται σε νήπια.
Επειδή αοριστολογώντας και ισοπεδώνοντας αναφερθήκατε στο ζήτημα της ιστοριογραφίας ερωτώ: Από τι κινδυνεύουν οι «κατακτήσεις μας»; Από όσους εκφράζουν αντίθετη θέση όσον αφορά την ιδεολογικοποιημένη ιστοριογραφία ή από όσους επιστρατεύονται ιεραποστολικά στην ανθρωπολογική αποδόμηση των κοινωνιών προσποιούμενοι ότι εκφράζουν επιστημονικές απόψεις; Γνωρίζετε αυτό το ζήτημα, δηλαδή της αποδομητικής ιστοριογραφίας και τα εκατέρωθεν αμφιλεγόμενα ζητήματα;
Μήπως όντας νοιώθοντας ότι είστε κυνηγημένοι από την «εθνική ορθότητα» στήσατε με ομοϊδεάτες σας κάποιο κρυφό δικαστήριο στο οποίο καταδικάσατε και αθωώσατε ερήμην αποφαινόμενοι για το α) ποιος είναι επιστημονικά ορθός και ποιος λανθασμένος, β) ποιος προπηλάκισε ποιον και πως, γ) ποιος έγραψε εμπαθείς επιφυλλίδες και ποιος έγραψε μετριοπαθή τεκμηριωμένα κείμενα, δ) ποιος εμφανιζόταν στις πρωινές εκπομπές και τι εκφράσεις χρησιμοποιούσε ε) ποιος συντάχθηκε με εξωπολιτικούς-εξωακαδημαϊκούς χώρους και ποιος περιορίστηκε σε αυστηρές ακαδημαϊκές αναλύσεις, στ) ποιος χρηματοδοτούσε τους πρώτους και ποιος τους δεύτερους και ζ) ποιος στις διεθνικά χρηματοδοτούμενες μελέτες προγραμματικά δήλωνε ιδεολογικοπολιτικές σκοπιμότητες ή αντίστροφα ποιος δεσμευόταν από μια αυστηρά αξιολογικά ελεύθερη επιστημολογία και από πάγιους επιστημονικούς και δεοντολογικούς κώδικες, και τα λοιπά. Αν έγινε ένα τέτοιο δικαστήριο γιατί δεν καλέσατε τους κατηγορημένους να απολογηθούν για την «εθνική τους ορθότητα»;
Είστε λοιπόν ως προεδρείο παντογνώστες για να εκφράζετε γνώμες με δελτία τύπου. Χωρίς να το θέλετε, όμως, τέτοιου είδους φιρμάνια θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε καθεστώς πραγματικής πνευματικής τρομοκρατίας και σε επηρεασμό των εκλεκτορικών σωμάτων για την μια ή άλλη στάση και συμπεριφορά στα ενδότερα των επιστημονικών δρώμενων;
Ακόμη όμως και αν μας απαντήσετε πως η απερίφραστη και προγραμματικά δηλωμένη επιθυμία ιδεολογικοποίησης της επιστήμης είναι επιθυμητή, για λόγους δημοκρατίας και ελευθερίας έκφρασης που μάλιστα θέλετε να μονοπωλήσετε, δεν πρέπει να υπάρχει και αντίθετη άποψη που να αντικρούει την ιδεολογική διαφθορά της επιστήμης; Ή μήπως κάνετε ένα μεγάλο λάθος, συγχέετε δηλαδή τις επιστημονικές θέσεις με τις επιφυλλιδιακές διαμάχες, τον χαβαλέ των πρωινών εκπομπών και τους διαπληκτισμούς στις Γενικές Συνελεύσεις των συνδικαλιστικών οργάνων; Γιατί εν τέλει αοριστολογείτε, γενικεύετε ανεπίτρεπτα και τσουβαλιάζετε τους πάντες με τα πάντα;
Ακόμη, τι ακριβώς εννοείται με τον ελαφρύ και επιστημονικά ανεπίτρεπτο όρο «εθνική ορθότητα»; Προνόμιο τέτοιας ορθότητας είχαν οι μοντερνιστές παππούδες των μεταμοντέρνων εθνομηδενιστών και όχι όσοι συντάσσονται με το έθνος, δηλαδή τον πολιτικό πολιτισμό, τη δημοκρατία, την κοινωνική ελευθερία και την πολιτική ελευθερία. Εν τέλει, δεν νοιώθετε ότι είχατε υποχρέωση να ορίσετε αυτό τον δολοφονικό όρο για να μην αισθάνονται δολοφονημένοι όσοι δεν θέλουν να είναι μεταμοντέρνοι εθνομηδενιστές, όσοι δεν θέλουν να συμμαχούν με τυχάρπαστους κερδοσκόπους ή ηγεμονικούς βιαστές της διεθνούς νομιμότητας, όσοι έχουν τεκμηριωμένη θέση για τα ιστορικά και διεθνολογικά δρώμενα και όσοι απλά δεν θέλουν να διαφθείρεται ιδεολογικά η επιστήμη.
Η εμβόλιμη φράση σας «απ’ όπου και αν προέρχεται» δεν σας διασώζει καθότι μιλήσατε μόνο για «εθνική ορθότητα», γνωστό προπαγανδιστικό σύνθημα που εκτοξεύεται αδιακρίτως κατά όποιου δεν είναι εθνομηδενιστής, κατά όποιου δεν δέχεται τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και κατά όποιου αντιστέκεται στην ιδεολογικοποίηση της επιστήμης.
Μιας και όταν εκτοξεύετε τέτοιους δολοφονικούς χαρακτηρισμούς ιδεολογικοπολιτικά μιλάτε και όχι επιστημονικά, θα μπορούσα να σας αντικρούσω με απλή λογική. Κανείς δεν χρειάζεται σπουδαιοφανείς αναλύσεις για να δει διυποκειμενικά και με γυμνό οφθαλμό ότι η εθνική υπόσταση των φιλειρηνικών κρατών της περιφέρειάς μας βάλλεται από αναρίθμητα επιστημονικά μεταμφιεσμένα ιδεολογήματα και ιστορικές ανεκδοτολογίες που διαστρέφουν την διυποκειμενική ιστορική αλήθεια για την καταστροφή του πολιτικού πολιτισμού των εθνών στον Μικρασιατικό χώρο και που γίνονται υπόστρωμα συγκαιρινών αναθεωρητικών και ηγεμονικών αξιώσεων; Ή μήπως συντάσσεστε με τα εξωπολιτικά ιδρύματα Σόρος και τους προπετείς αξιωματούχους των πρώην αποικιοκρατικών δυνάμεων και νυν ηγεμονικών κρατών οι οποίοι με θράσος χιλίων πιθήκων λένε πως ξέρουν καλύτερα από εμάς τη διυποκειμενική ιστορική αλήθεια και οι οποίοι με πολιτικά ύποπτες χρηματοδοτήσεις ανενδοίαστα την προωθούν; Ή μήπως, επίσης, υιοθετείτε τις περί γενοκτονίας αθλιότητες που πρόσφατα αντέκρουσαν εύστοχα και καυστικά αρμόδιοι συνάδελφοί μας;
Σε αντίθεση με τις αοριστολογίες περί στρατιές της εθνικής ορθότητας που καταδιώκουν τους άμοιρους εθνομηδενιστές, η αλήθεια είναι άλλη. Πνευματική τρομοκρατία και λογοκριτικές αντιλήψεις δεν θα βρείτε στη σιωπηρή πλειονότητα των ακαδημαϊκών οι οποίοι ασκητικά και αφοσιωμένα υπηρετούν τον σκοπό αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας. Αυτή η σιωπηρή πλειοψηφία ξύπνησε ένα πρωί και έκπληκτη παρατήρησε ότι πλήθος επιστημονικά μεταμφιεσμένων και ευθυγραμμισμένων με εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες δήλωνε προγραμματικά ότι σκοπός είναι η ανθρωπολογική μετάλλαξη των Βαλκανικών κοινωνιών. Τους είδαμε όλους να μιλούν εμπαθώς στις τηλεοπτικές διαμάχες, να επιτίθενται με βαναυσότητα κατά όσων ακόμη και ως υποψία είχαν αντίθετη άποψη, να εκτοξεύουν χαρακτηρισμούς και να μιλούν με προπέτεια χιλίων πιθήκων αξιώνοντας το μονοπώλιο της αλήθειας για την ιστορική γνώση, τα πολιτικά δρώμενα, τα διεθνοπολιτικά δρώμενα, τη μεταεθνική εποχή των φαντασιώσεών τους και την επιθυμία τους να δουν τις εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις να εξανεμίζονται και να εξαφανίζονται. Αυτούς κύριοι υπερασπίζεστε όταν υιοθετείται συνθήματα περί «εθνικής ορθότητας». Οι υπόλοιποι ακαδημαϊκοί τίποτα δεν κάναμε παρά μόνο να εκφράσουμε την αηδία μας για τα ανεπίτρεπτα επιστημονικά και επιστημολογικά ολισθήματα που έκπληκτοι παρατηρούσαμε.
Η συντριπτική πλειονότητα των ασκητικών ακαδημαϊκών είναι αφοσιωμένοι στα καθήκοντά τους και είναι αηδιασμένοι με την περιρρέουσα τρομοκρατική ατμόσφαιρα που δημιουργούν κάποιοι ελέω επιφυλλίδων και τηλεοπτικών συζητήσεων. Η συντριπτική πλειονότητα είναι, ακόμη, αηδιασμένη με τις παραβιάσεις του ακαδημαϊκού ασύλου από εξωακαδημαϊκές ορδές, την παρεμπόδιση του ακαδημαϊκού μας έργου από παραταξιακές παρεμβολές, τη συνδικαλιστικοποίηση της επιστημονικής ζωής και την εισβολή στον επιστημονικό χώρο εξωπολιτικών διεθνικών δρώντων. Η συντριπτική πλειονότητα των ακαδημαϊκών δεν έχει προνομιακές σχέσεις με συγκροτήματα τύπου, δεν γίνεται «μαϊντανός των επιφυλλίδων» δεν χρηματοδοτείται από διεθνικούς κερδοσκόπους, δεν έχει σχέσεις με «ιδρύματα» χρηματοδοτούμενα από αγαθοεργές υπηρεσίες των ηγεμονικών κρατών και δεν είναι ιδεολογικά προκατειλημμένη. Λάθη κάνουν όλοι, πλην όμως αυτοί δεν κατηφορίζουν προς το τέλμα της σκόπιμης και δεδηλωμένης ιδεολογικοποίησης της επιστήμης και της εγκατάλειψης κάθε κώδικα επιστημονικής δεοντολογίας, για να εξυπηρετήσουν εφήμερες ιδεολογικοπολιτικές, παραταξιακές ή διεθνοπολιτικές ορθότητες.
Η συντριπτική πλειονότητα των ακαδημαϊκών είναι εκείνοι που η περιρρέουσα τρομοκρατική ατμόσφαιρα τους υποχρεώνει να απέχουν από αυτό που ονομάζεται συνδικαλισμός και που ασκητικά και αξιολογικά ελεύθερα υπηρετούν την επιστήμη καθημερινά στον στίβο της έρευνας, της διδασκαλίας και της συγγραφής επιστημονικών κειμένων. Δεν γονατίζουν μπροστά στους πολιτικούς για να πολιτικοποιήσουν την ακαδημαϊκή ζωή, δεν γονατίζουν μπροστά σε φοιτητές που ενδεχομένως θα ήθελαν να καταχραστούν τον συνδικαλιστικό τους ρόλο, δεν συναναστρέφονται διεθνικούς κερδοσκόπους ή υπηρεσίες κρατών, είναι παγίως προσκολλημένοι σε αξιοπρεπείς ακαδημαϊκές στάσεις και ταπεινά, αξιολογικά ελεύθερα και ανεπηρέαστα αναζητούν την επιστημονική αλήθεια.
Αυτοί που καταπατούν κάθε έννοια ακαδημαϊκής δεοντολογίας είναι αυτοί που μάλλον ανεπίγνωστα υπερασπίζεστε. Είναι όποιοι με φανατισμένο ιεραποστολικό τρόπο –μάλιστα, προγραμματικά δεδηλωμένο στα κείμενά τους– επιχειρούν να επιβάλουν τις ιδεολογικοπολιτικές τους απόψεις επί αναγνωστών και επί δύσμοιρων φοιτητών.
Ελπίζω πως η απειλητική τελευταία παράγραφος του Δελτίου Τύπου που αποστείλατε να είναι στιγμιαίο ολίσθημα και να μην απορρέει από κάποια ατυχή ιδέα ή πιστεύω πως μπορείτε ως συνδικαλιστικό όργανο να ευνοήσετε προπηλακισμούς κατά των ασκητικών ακαδημαϊκών και τη δολοφονία χαρακτήρων όσων πάνε ενάντια στην ιδεολογικοπολιτική ορθότητα που εδώ και καιρό υπονομεύει τα πανεπιστήμιά μας. Ό,τι και να συμβαίνει όλοι πρέπει να γνωρίζουν πως οι αξιοπρεπείς ακαδημαϊκοί που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα δεν φοβούνται, δεν πτοούνται και δεν δέχονται στενόχωρες ιδεολογικοπολιτικές ορθότητες. Τέτοια παρωχημένα και παρακμιακά φαινόμενα, όταν εκδηλώνονται τους αφήνουν παγερά αδιάφορους!!
Ξενίζει πάντως, αν όχι εξοργίζει, η επιλεκτική μνήμη όσων θέλουν να γίνουν κήνσορες της αλήθειας και της ακαδημαϊκής τάξης. Γιατί είναι γνωστό σε όλους τι στάση τήρησε ο καθείς μας σε μεγάλα ζητήματα που αφορούν την παραβίαση του ακαδημαϊκού ασύλου από εξωακαδημαϊκούς δρώντες, την αναταραχή της ακαδημαϊκής ζωής από καταχρηστικές συνδικαλιστικές στάσεις και την επέκταση αυτών των φαινομένων στο κέντρο των πόλεών μας που πυρπολήθηκαν. Όλοι ξέρουμε τι είπε και τι δεν είπε ο καθείς μας, όταν, για παράδειγμα ακαδημαϊκοί όπως ο υπογράφων και άλλοι κατά τη διάρκεια των τελευταίων πρυτανικών εκλογών κινδύνεψαν να σκοτωθούν επειδή ορδές φοιτητικά μεταμφιεσμένων βαρβάρων παραβίασαν το πανεπιστημιακό άσυλο, άσκησαν βία και προκάλεσαν ζημιές εις βάρος του φορολογούμενου πολίτη. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για γνωστές δολοφονίες χαρακτήρων όταν στον παρελθόν η προσκόλληση στην επιστήμη, στην αξιολογική ελευθερία, στη διεθνή νομιμότητα και στην αντίκρουση της ιδεολογικοποίησης της επιστήμης αποτελούσε λόγο εκτόξευσης αναρίθμητων δολοφονικών βελών.
Όσον αφορά τα υπονοούμενα στο Δελτίο Τύπου που αποστείλατε για τις κρίσεις μελών ΔΕΠ και την επάρκεια των υποψηφίων καλά θα κάνετε να αφήσετε τις ανεξάρτητες και ακαδημαϊκά ελεύθερες Γενικές Συνελεύσεις να αποφασίζουν ανεπηρέαστες από υπονοούμενα υπέρ της ιδεολογικοπολιτικής ορθότητας. Λίγοι από εμάς θα αμφισβητήσουν ότι η κατάσταση είναι πλέον ανυπόφορη και αβάστακτη. Για λόγους όμως αντίθετους από αυτούς που με ευκολία και μέσα από Δελτία Τύπου θελήσατε να υποβάλετε ως πραγματικούς. Η επιστήμη και η ακαδημαϊκή ζωή δεν κινδυνεύει από όσους αντικρούουν την ιδεολογικοπολιτική διαφθορά του επιστημονικού στοχασμού αλλά από αυτούς που την υιοθετούν ως επιστημολογική τους επιλογή. Κινδυνεύει επίσης όταν πολιτικά πρόσωπα παρεμβαίνουν στις ακαδημαϊκές κρίσεις, όταν αναπτύσσονται ιδεολογικές συγγένειες που επηρεάζουν τις ακαδημαϊκές αποφάσεις και όταν αναπτύσσονται πελατειακές σχέσεις στις εξωπολιτικές, εξωακαδημαϊκές και διεθνικές συνάξεις που βρίσκονται εκτός κάθε κοινωνικού, πολιτικού, ακαδημαϊκού και επιστημονικού ελέγχου.
Συνοψίζω: Κάθαρση και αλλαγή ακαδημαϊκού παραδείγματος σίγουρα χρειάζεται, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Όμως, αφορά πρωτίστως την ιδεολογικοπολιτική ρύπανση σε όλες τις βαθμίδες της ακαδημαϊκής ζωής που ακυρώνει κάθε αξίωση επιστημοσύνης. Ο κίνδυνος προέρχεται από την ιδεολογικοποίηση της επιστήμης και όχι από αυτούς που υπερασπίζονται την αξιολογική ουδετερότητα. Σπιλώσεις και προπηλακισμοί σίγουρα λαμβάνουν χώρα αλλά, εκτιμώ, όχι εκεί που εσείς τα αναζητείτε ή τουλάχιστον όχι μόνον.
Σας προτείνω ανοικτά και δημοσίως να δημιουργήσετε, για παράδειγμα, ανεξάρτητο όργανο στο οποίο όλοι οι ακαδημαϊκοί θα δηλώνουν επωνύμως και δημοσιοποιημένα πότε επιχειρήθηκε να επηρεαστούν ιδεολογικοπολιτικά, πότε επιχειρήθηκε να παραβιαστεί η ακαδημαϊκή τους άποψη από πολιτικά πρόσωπα και πότε εκτιμούν ότι εκλεκτορικά σώματα δεν είναι αρμόδια αλλά κανείς δεν νοιάζεται γι’ αυτό. Σας προτείνω επίσης να πάρετε πρωτοβουλία ούτως ώστε ανεξάρτητα όργανα θα παρατηρούν και πληροφορούν την ακαδημαϊκή κοινότητα για τα διαδικαστικά και νομικά ζητήματα χωρίς να παρεμβαίνουν στην έκφραση των ακαδημαϊκών κρίσεων (όπως γνωρίζετε είναι ένα πράγμα οι επιστημονικές αιτιολογήσεις που δεν ελέγχονται νομικά και άλλο οι «διαδικασίες», η τήρηση των οποίων ελέγχεται). Τέτοιες και άλλες παρόμοιες πρωτοβουλίες αναμένουμε από τα συνδικαλιστικά όργανα και όχι τετριμμένα συνθήματα περί κατακτήσεων που αν και μερικοί πάλεψαν στο παρελθόν σήμερα κατάντησαν καραμέλα και μέσον μονοσήμαντων αποφάνσεων επί επιστημολογικών και επιστημονικών ζητημάτων για τα οποία αν δεν υπάρξει αυτοέλεγχος σύντομα θα ντρεπόμαστε για την ιδιότητα του ακαδημαϊκού. Το λέω αυτό γιατί θα φθάσουμε όλοι στο τέλμα, αν κυριαρχήσουν χαμηλής ποιότητας επιστημονικά κριτήρια και αν εκληφθεί ως «δημοκρατικό δικαίωμα» η εύπλαστη, ευέλικτη και ρευστή ιδεολογικοπολιτική ορθότητα κατά της οποίας όποιος αντισταθεί θα δολοφονείται από ετοιμοπόλεμους στρατιώτες της ρευστής ιδεολογικοπολιτικής διαμάχης.
Για να θίξω ένα καίριο ζήτημα του δικού μου χώρου που ανέλυσα εκτενώς στις τρις τελευταίες μου μονογραφίες, το υπέρτατο πρόβλημα των πανεπιστημίων μας σήμερα, ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες, αγαπητοί συνάδελφοι, δεν είναι ο περιορισμός της ελευθερίας της έκφρασης καθότι δεν νομίζω ότι κινδυνεύει (ή τουλάχιστον δεν κινδυνεύει από αυτούς που εσείς στοχοποιείται όταν ολισθήσατε εκτοξεύοντας το γνωστό σύνθημα περί «εθνικής ορθότητας»).
Το πρόβλημα, και ταυτόχρονα η πρόκληση, είναι το κατά πόσο θα διαθέτουμε με χρηστό τρόπο τους σπάνιους πόρους που προσφέρει σε εμάς η κοινωνία. Συγκεκριμένα, το κατά πόσο θα κτιστούν χειραφετημένες επιστημονικές κοινότητες που θα αφήνουν πίσω το αμαρτωλό παρελθόν των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων της Δύσης (στα οποία σχεδόν όλοι μας φοιτήσαμε, αν και μερικοί είχαν και την αντίστοιχη εμπειρία των αντίστοιχων εκπαιδευτηρίων της Ανατολής). Είναι τα ίδια εκπαιδευτήρια στα οποία –όπως εκτεταμένα εξηγώ στην τελευταία μου μονογραφία– στήριξαν την αποικιοκρατία, την καταλήστευση του πλανήτη, τους ηγεμονικούς πολέμους, τον εθνοσοβινισμό, τις εθνοκαθάρσεις, τις γενοκτονίες και την ιδεολογική ηγεμονομαχία του 20ού αιώνα. Στις μέρες μας, ευέλικτα επιδίδονται σε ακόμη μια παράκρουση, την εθνομηδενιστική αποδόμηση των κοινωνιών ως μέσον δήθεν παγκόσμιας ενοποίησης του πλανήτη (τα εφήμερα ηγεμονικά συμφέροντα εξυπηρετούν, βεβαίως, και τίποτα άλλο). Αυτό βεβαίως είναι ένα μεγάλο ζήτημα που δεν εξαντλείται με Δελτία Τύπου και σημειώματα όπως το παρόν.
Αυτό που θέλω να τονίσω, όμως, είναι ότι καλά είναι να διατηρηθεί το (ακαδημαϊκά αναφαίρετο) δικαίωμα να λένε κάποιοι χειραφετημένες επιστημονικές απόψεις που διαφεύγουν της ιδεολογικοπολιτικής ορθότητας των ηγεμονικών δυνάμεων χωρίς να απειλούνται με υπονοούμενα, χωρίς να αντιστρέφονται θύτες και θύματα και χωρίς να γίνονται υπαινιγμοί ότι η επιστήμη κινδυνεύει από την χειραφετημένη ανάλυση και όχι από αυτούς που θέλουν να την ιδεολογικοποιήσουν.
Συναφές είναι επίσης και το γεγονός ότι η επέκταση των Τμημάτων κοινωνικών επιστημών δεν είναι απλή και ευθύγραμμη υπόθεση. Εσχάτως τα ίδια τμήματα της Δύσης και της Ανατολής που εξυπηρετούσαν τα κρατικά συμφέροντα τα μιμήθηκαν και πολλές μικρότερες χώρες, με αντεστραμμένα όμως πρόσημα, ως δηλαδή μηχανισμοί ανεπίγνωστης καταπολέμησης των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων κρατών-στόχων και εξυπηρέτησης του μεταψυχροπολεμικού πλιάτσικου που βρίσκεται εν εξελίξει (βλ. πιο κάτω αναφορές μου στο αμαρτωλό σχέδιο Αναν και τον εξευτελισμό των ευρωπαίων επιστημόνων). Υπέρτατος σκοπός είναι η αντιμετώπιση της ιδεολογικοποίησης της επιστήμης και η καλλιέργεια πραγματικής αξιολογικά ελεύθερης και ιδεολογικοπολιτικά αποστειρωμένης επιστήμης. Μόνο η τελευταία είναι κοινωνικοπρακτικά χρήσιμη. Μόνο αυτή, επιπλέον, εξυπηρετεί την διεθνή ειρήνη και σταθερότητα.
Εν τούτοις, στο επιγραμματικό αλλά πλήρες υπαινιγμών Δελτίο Τύπου που αποστείλατε ως προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ, περίπου προδικάζετε το αντίθετο.
Δεν χρειάζεται να τονίσω ότι σε χώρες όπως οι δικές μας με μακραίωνες κατακτήσεις στον στίβο του πολιτικού στοχασμού δεν χρειαζόμαστε επιστημονικά μαθήματα από τους επιστημονικά μεταμφιεσμένους υπηρέτες των κρατικών εξουσιών που οργανωμένα και στη βάση σχεδίου επηρεάζουν –θα έχετε ακουστά τα περί «μαλακής» ή «έξυπνης» ισχύος που επιχειρείται να διοχετευτεί μέσω διοχέτευσης ιδεολογημάτων και θεωρημάτων– τα πολιτικά δρώμενα κρατών-στόχων.
Σε μικρές και μεγάλες χώρες μια είναι η επιστήμη: Η χειραφετημένη και ιδεολογικοπολιτικά ανεπηρέαστη. Ιδιαίτερα σε χώρες που διαθέτουν πολύτιμους πόρους για την καλλιέργεια του πολιτικού στοχασμού αμφιβάλλω κατά πόσο αυτό θα επιτευχθεί αν συμπεριφερόμαστε ως φτωχοί συγγενείς των προπαγανδιστών των ηγεμονικών δυνάμεων που μαζοχιστικά ανάγουμε –το αν αυτό γίνεται συνειδητά ή ανεπίγνωστα είναι επιστημονικά αδιάφορο– σε δική μας ιδεολογικοεπιστημονική ορθότητα. Ορθότητα, μάλιστα που διαδίδεται πολλαπλασιαστικά με αναμασήματα τετριμμένων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων. Επιστήμη όμως δεν είναι ο πιθηκισμός και οι ιδεολογικοπολιτικά στρατευμένες θέσεις. Μήπως κύριοι θέλετε να μας εμποδίσετε να λέμε αυτή την αυταπόδεικτη αλήθεια με το να μας δολοφονείτε τον επιστημονικό χαρακτήρα εκτοξεύοντας το σύνθημα περί «εθνικής ορθότητας» ή και άλλα χειρότερα συνθήματα των τηλεοπτικών παραθύρων!
Επιστήμη, επαναλαμβάνω, σημαίνει αξιολογικά ελεύθερη, χειραφετημένη και πραγματολογικά επαληθευμένη αναζήτηση της αλήθειας. Για την ιστοριογραφία πριν μερικά χρόνια αυτό είπαν, για παράδειγμα, όσοι αντέκρουσαν τις ιδεολογικά προκατειλημμένες προσεγγίσεις. Εσείς, όμως, φαίνεται να μη γνωρίζετε αυτή τη συζήτηση και να εστιάζετε την προσοχή σας στον δημοσιογραφικά τεκταινόμενα που δεν αφορούν την ακαδημαϊκή κοινότητα [Εμένα, για παράδειγμα, όταν συχνά μου ζητούν να τα σχολιάσω δημόσια στέκομαι μόνο στα επιστημονικά και επιστημολογικά ζητήματα και ποτέ δεν προσωποποιώ τις αναφορές μου για να αποφευχθεί η οξύτητα μεταξύ των ακαδημαϊκών. Είστε σίγουροι ότι αυτοί που εμμέσως πλην σαφώς υπερασπίζεστε κάνουν το ίδιο. Ψάξτε το σας παρακαλώ].
Επειδή δεν έχετε το μονοπώλιο της αλήθειας επί παντός επιστητού ελέω προεδρίας σε ένα συνδικαλιστικό όργανο, σας παρακαλώ να διαβάσετε επιχειρηματολογικά βάσιμες θέσεις για το ζήτημα που κυρίως θίξατε, της ιστοριογραφίας. Αν έχετε διάθεση για διάλογο και όχι από καθέδρας (ΠΟΣΔΕΠ) μονόλογο, μελετήστε τις θέσεις πλήθους επιστημόνων και πληροφορημένων πολιτών συμπεριλαμβανομένης και της Ακαδημίας Αθηνών στις διευθύνσεις http://www.ifestosedu.gr/60HistoryBookscontoversy.htm και http://www.ifestosedu.gr/59HistoryBooksMemos.htm . Αν επιπλέον θέλετε να δείτε εκτεταμένη ανάλυση σε ιστορικοπολιτικό πλαίσιο μπορείτε να ανατρέξετε και στη μονογραφία μου Κοσμοθεωρία των Εθνών (http://www.ifestosedu.gr/59HistoryBooksMemos.htm). Μόλις κυκλοφόρησε και αν ενδιαφέρεστε, μπορείτε να βρείτε εκτεταμένη ανάλυση για το γεγονός ότι οι λεγόμενες κοινωνικές επιστήμες, όταν είναι στερημένες αξιολογικής ελευθερίας είναι ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα στερούμενες ακόμη και την παραμικρή επιστημονική υπόσταση. Αυτό βασικά συνέβαινε από τον 16ο αιώνα μέχρι σήμερα στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια της Δύσης και της πρώην ΕΣΣΔ. Όσον αφορά αυτή τη διαφθορά της επιστήμης δεν μου φαίνεται να είστε πολύ υποψιασμένοι ή πληροφορημένοι. Γι’ αυτό εμμέσως πλην σαφώς συνοπτικά και επιγραμματικά καταδικάζετε κάθε θέση που αντικρούει την ιστοριογραφική ανεκδοτολογία, τσουβαλιάζοντας μάλιστα όλες τις θέσεις και αναμιγνύοντάς τες με τους γελοίους διαξιφισμούς στα τηλεοπτικά παράθυρα ή με διαμάχες στον χώρο των επιφυλλίδων. Θα αντιληφθείτε ίσως τι σημαίνουν οι (ευέλικτες) επιστημονικές μεταμφιέσεις και στρατεύσεις και θα κατανοήσετε ίσως ότι τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά απ’ ότι η συμβατική σοφία τα παρουσιάζει στις πεζές και ανιαρές ιδεολογικοπολιτικές διαμάχες. Ότι για παράδειγμα οι κατακτήσεις του πολιτικού πολιτισμού και των επιστημονικών κατακτήσεων κινδυνεύουν για άλλους λόγους και όχι για αυτούς που υπαινίσσεστε. Μην πυροβολείτε τους πιανίστες, ή τουλάχιστον μην αποφαίνεστε επί τόσο σοβαρών επιστημονικών, επιστημολογικών και πολιτικοστοχαστικών ζητημάτων πριν μελετήστε το ζήτημα σοβαρά. Έτσι μόνο μπορείτε να τοποθετηθείστε τεκμηριωμένα, συγκεκριμένα και χωρίς αοριστολογίες και υπαινιγμούς που λειτουργούν δολοφονικά κατά όποιου αντικρούει την ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και την εξ αυτής διάβρωση της επιστήμης.
Συμβατικά, βεβαίως, μπορεί να συμβεί και αυτό: Διολίσθηση στο τέλμα. Πλήθος ιδεολογικοπολιτικά μεταμφιεσμένων ομοϊδεατών να κυριαρχήσει στα πανεπιστήμια μετατρέποντάς τα σε χώρο ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας εξωπολιτικά και διεθνικά χρηματοδοτούμενης και με τρόπο που διαφεύγει όλους τους επιστημονικούς, ακαδημαϊκούς, κοινωνικούς και πολιτικούς ελέγχους. Ένας όχλος ομοϊδεατών, για παράδειγμα, θα ισοπεδώνει στην ιστορική αλήθεια αναφορικά με το γενοκτονικό έγκλημα καταστροφής των εθνών και του μακραίωνου πολιτισμού τους από τις ηγεμονικές και αυτοκρατορικές δυνάμεις τον 19ο αιώνα και με σοφιστείες θα σχετικοποιεί γνωστά γεγονότα για να αντιστραφεί αυτό που όλοι γνωρίζουν όσον αφορά τα θύματα, τους θύτες, τους κανόνες και τις εξαιρέσεις. Να είστε σίγουροι ότι ετοιμοπόλεμα πλήθος «περιοδικών αξιολογητών» στα ηγεμονικά κράτη που ελέγχονται από ιδεολογικούς ομοϊδεάτες θα τα φιλοξενήσουν, πλήθος «υπηρεσιών» θα τα επιδοτήσουν, πλήθος αδιαφανών εξωπολιτικών διεθνικών κερδοσκόπων θα τους χρηματοδοτήσουν και όλοι μαζί θα φωνασκούν ότι έχουν όχι μόνο δικαίωμα μετατροπής της επιστήμης σε διαδικασία έκφρασης σπουδαιοφανών γνωμών αλλά και μέσον προπηλακισμού όσων αντιστέκονται.
Αφού ακούσαμε ότι το 1955-59 οι αποικιοκράτες καταστέλλοντας τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των κυπρίων έκαναν πολιτική … προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πρέπει υπό χειρότερες περιστάσεις να είμαστε προετοιμασμένοι να ακούσουμε οτιδήποτε εξυπηρετεί το εφήμερο ηγεμονικό πλιάτσικο της εκάστοτε διεθνοπολιτικής συγκυρίας. Είναι λογικό, υπό τέτοιες περιστάσεις, οι δράστες της ιδεολογικοπολιτικής στράτευσης να στοχοποιούν και να δολοφονούν τον επιστημονικό χαρακτήρα όποιου προσκολλάται στην επιστήμη και όποιου απορρίπτει την προπαγάνδα από οπουδήποτε και αν προέρχεται. Εσείς με ποια πλευρά είστε και πόσο μελετήσατε και σκεφτήκατε τα σύνθετα αυτά επιστημονικά, επιστημολογικά και πολιτικοστοχαστικά ζητήματα;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, εξάλλου, ότι δεν έχει σημασία το κατά πόσο στη μια ή άλλη συγκυρία ο ένας υποστηρίζει την εθνική ορθότητα, ο άλλος την ιδεολογική ορθότητα και κάποιος άλλος ποιο κάτω εκφράζει γνώμες μέσα στο «επιστημονικό άσυλο» για να εκτονώνει τα ψυχολογικά του σύνδρομα. Όπως η εμπειρία δείχνει ο κατήφορος προς την ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα συνεπάγεται ευέλικτες ιδεολογικοπολιτικές προσαρμογές τις οποίες όποιος έχει μάτια τις βλέπει.
Με νόημα, για παράδειγμα, σας λέω ότι θα μπορούσε ένας σεσημασμένος και κακόφημος κερδοσκόπος όπως ο George Soros να χρηματοδοτεί ευρωπαίους επιστήμονες και τα ιδρύματά τους και αυτοί να εμφανίζονται ως ... ακαδημαϊκά ανεξάρτητοι. Στην συνέχεια, έχοντας υπεροχή πόρων έναντι των ασκητικών και ταπεινών αξιολογικά ελεύθερων ακαδημαϊκών θα μπορούσαν μέσα από επιφυλλίδες να προπηλακίζουν τους τελευταίους. Εσείς τι νομίζετε; Θα είναι ακαδημαϊκά ανεξάρτητοι αν κάποιοι υποθετικά χρηματοδοτηθούν από τον Σόρος ή κάποιους άλλους ακόμη πιο αδιαφανείς διεθνικούς και διεθνείς δρώντες; Και τι θα κάνατε ως συνδικαλιστικό όργανο σε αυτή την περίπτωση; Διαβάστε, σας παρακαλώ, το εξαιρετικό και σύντομο ηλεκτρονικό δοκίμιο http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm. Θα σας πληροφορήσει για πολλά που ενδεχομένως δεν γνωρίζετε και που αφορούν την παρέμβασή σας μέσω το αφοριστικού Δελτίου Τύπου! Εγώ όπως ήδη είπα σας πιστώνω με καλή πρόθεση και σας καλώ να μελετάτε τόσο σύνθετα ζητήματα πριν πάρετε θέση και πριν καταδικάσετε αθώους και ένοχους. Στην συνέχεια καλά θα κάνετε να ψάξετε στο διαδίκτυο για να δείτε ποιοι και ποια ιδρύματα σχετίζονται με τον Σόρος ή περίεργα ιδρύματα που είναι παντελώς διεθνικά-εξωπολιτικά και που στερούνται του παραμικρού ελέγχου (κοινωνικού, πολιτικού, νομικού, ακαδημαϊκού, επιστημονικού). Σας παρακαλώ να τα ψάξετε γιατί αυτά και πολλά άλλα θα μπορούσαν να συμβαίνουν σε ένα οποιουδήποτε κράτους. Τι θα λέγατε εσείς, ως συνδικαλιστικό όργανο, αν στην χώρα μας συμβούν τέτοια φρικτά πράγματα ή και ακόμη χειρότερα;
Το ζήτημα της ακαδημαϊκής ελευθερίας στον δικό μου χώρο, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι πολύ πιο σύνθετη υπόθεση απ’ ότι εσείς συνοπτικά και με Δελτία Τύπου υπαινίσσεστε.
Θα μπορούσα επίσης να σας καλέσω να μιλήσετε τεκμηριωμένα επί ενός ζητήματος πελώριας ηθικής, επιστημονικής, ακαδημαϊκής και πολιτικοστοχαστικής σημασίας. Είναι η περίπτωση του περιβόητου σχεδίου Αναν. Επειδή μπορείτε εύκολα να πληροφορηθείτε τα πραγματικά γεγονότα και την επιστημονική αλήθεια ίσως βοηθηθείτε να εκτονώσετε τον καλόπιστο ενθουσιασμό σας με το να κατανοήσετε τι σημαίνει διάβρωση της επιστημονικής ανάλυσης από την ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και τις διεθνοπολιτικές σκοπιμότητες. Τέτοιοι κίνδυνοι υπάρχουν όταν επιστημονικά βέβηλες θέσεις ενοχοποιούν την επιστημονικά σωστή θέση ελέω αριθμητικής υπεροχής, συνδρομής διεθνικών δρώντων, στήριξης από τα μέσα ενημέρωσης και σκοταδισμού που προκαλεί η εισροή μαζικής συμβατικής σοφίας και ιδεολογικοπολιτικής ορθότητας. Για να στηριχθεί λοιπόν η «μεταεθνική ορθότητα» (ή καλύτερα η μεταφυσικά προσδιορισμένη μεταεθνική παράκρουση), στηρίχθηκε μια από τις σημαντικότερες απόπειρες καταστολής της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και παντοτινής υποδούλωσης μιας κοινωνίας στα νέο-αποικιακά ηγεμονικά συμφέροντα.
Εκατοντάδες συνάδελφοί μας ανερυθρίαστα έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από λίστες υποστήριξης του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν; Τι έκανε τότε η ΠΟΣΔΕΠ όσον αφορά αυτή την άκρως αντιδεοντολογική στάση που εξ αντικειμένου!!! παραβίαζε όλα ανεξαιρέτως τα κριτήρια ελευθερίας, δημοκρατίας και επιστημονικής ιδεολογίας; Παραβίαζε επίσης επιστημονικά κριτήρια σε τέτοιο βαθμό και έκταση που κανονικά αν είχαμε ευθιξία ως ακαδημαϊκός χώρος και αν είχαμε μηχανισμούς επιστημονικού αυτοέλεγχου θα έπρεπε να υπάρξει εσωτερική επανάσταση και αλλαγή ακαδημαϊκού παραδείγματος.
Αποδείχθηκε εν τέλει ότι η ιδεολογικοπολιτική ορθότητα που μας κατατρύχει επιβάλλει μια επιστημονική ορθότητα που καταργεί τους επιστημονικούς ελέγχους στο εσωτερικό του απυρόβλητου οχυρού της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Κατ’ ελάχιστον έπρεπε οι δράστες να ζητήσουν δημόσια συγνώμη. Να ζητήσουν συγνώμη για το γεγονός ότι εκτέθηκαν επιστημονικά και δεοντολογικά με το να υποστηρίξουν την ηγεμονική πλεκτάνη. Παραβιάστηκαν α) όλα τα επιστημονικά κριτήρια, β) όλες τις πανεπιστημιακές δεοντολογίες, γ) όλες τις κατακτήσεις πολιτικού πολιτισμού, ε) όλα τα κριτήρια δημοκρατίας και δ) όλα τα κριτήρια ελευθερίας και διεθνούς δικαίου και όλες οι κοινωνικές και διεθνοπολιτικές κατακτήσεις των ανθρώπων.
Τι έκανε η επιστημονική μας κοινότητα και ο κατά τα άλλα λαλίστατος σύλλογός μας όταν στην συνέχεια λίγους μήνες μετά - χωρίς χρηματοδότηση από κάποιο Σόρος ή κάποια αμερικανική υπηρεσία - μια ντουζίνα ασκητικών ακαδημαϊκών από όλο τον κόσμο (στην οποία είχα την τιμή να συμμετάσχω) κατέδειξε ότι το σχέδιο Αναν παραβίαζε όλες ανεξαιρέτως τις κατακτήσεις πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Πριν βιαστείτε για συμπεράσματα και για να διαφυλαχθεί η σοβαρότητα της συζήτησής μας, παρακαλώ μελετήστε την επιστημονικά πανίσχυρη έκθεση εμπειρογνωμόνων στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm που συντάχθηκε από το διεθνές πάνελ επιστημόνων. Εκεί θα δείτε ότι υπάρχει θεμελίωση του πως και γιατί παραβιάζονται «θεμελιώσεις κατακτήσεις».
Όταν σπαταλούμε τους εαυτούς μας με Δελτία Τύπου για ενόχους και αθώους, αξιολογική ελευθερία και κατάχρησή της, ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και άλλες ποικίλες «ορθότητες», καλό είναι μην αοριστολογούμε με συνθήματα περί «δημοκρατικών κατακτήσεων». Καλό είναι να μιλήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, στην βάση τεκμηριωμένων επιχειρημάτων και όχι στην βάση φιρμανιών που επισκιάζουν αντί να φωτίζουν τα πραγματικά προβλήματα. Οι αοριστολογίες βλάπτουν και δεοντολογικά είναι, επαναλαμβάνω, ανεπίτρεπτες.
Θα μπορούσα να επεκταθώ και σε άλλα παραδείγματα αλλά δεν θα το κάνω, τουλάχιστον εδώ και τώρα. Μελλοντικά ίσως, και μόνο αν διαπιστώσω ότι ενδιαφέρεστε για διάλογο και όχι για μονόλογο και μάλιστα σε ιδεολογικοπολιτική βάση. Ούτως ή άλλως, μερικές ακόμη μονογραφίες που στην βάση εμπειρικών μελετών θα θίξουν βαθιά την ιδεολογική και εξωπολιτική διαφθορά του επιστημονικού λόγου στην Ευρώπη.
Η ΠΟΣΔΕΠ αγαπητοί συνάδελφοι, δεν είναι εισαγγελικό όργανο ή δικαστήριο. Υποστηρίζω ότι δεν είναι ο ρόλος του προεδρείου να αποφαίνεται με συνοπτικές και αόριστες τοποθετήσεις επί επιστημονικών, επιστημολογικών και πολιτικοστοχαστικών υποθέσεων. Είμαι σίγουρος ότι δεν θέλετε να προκαλέσετε διαφθορά των επιστημονικών στάσεων αλλά έστω και αθέλητα αυτό ίσως προκαλέσετε αν συνεχίσετε να κατακρίνετε γενικόλογα, απειλητικά, αόριστα και με τρόπο που οδηγεί στον περιορισμό της επιστημονικής έκφρασης και ενθάρρυνσης της ιδεολογικοπολιτικών μεταμφιέσεων. Έτσι είναι που οδηγούμαστε στον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης, την λογοκρισία, την αυτολογοκρισία και την εξωακαδημαϊκά ενθαρρυμένη πνευματική τρομοκρατία.
Επί των ζητημάτων που αποφαίνεστε με τόση σιγουριά και με τόση αυτοπεποίθηση όταν εκτοξεύετε το σύνθημα περί «εθνικής ορθότητας», λοιπόν, η αλήθεια δεν είναι μονοπώλιο κανενός (ούτε και δικό μου, βεβαίως, γιατί θεωρώ ότι αυτό που εγώ και πολλοί άλλοι κάνουν είναι η αναζήτηση της αλήθειας που ποτέ δεν είναι απόλυτη). Το ορθό και λανθασμένο, το δίκαιο και το άδικο και το επιστημονικά βάσιμο ή αβάσιμο, πάντως, δεν κρίνονται από Δελτία Τύπου που προδικάζουν την αλήθεια επί συνθέτων πνευματικών, επιστημονικών, επιστημολογικών και κοινωνικών ζητημάτων.
Κυριολεκτικά κύριοι συνάδελφοι: Έλεος … Είναι τόσα πολλά τα προβλήματα του χώρου μας που εμπίπτουν στην συνδικαλιστική αρμοδιότητά σας που κανονικά δεν πρέπει να έχετε αρκετό χρόνο για την διαχείρισή τους. Γιατί με τόση ευκολία εισέρχεστε σε επιστημονικά ναρκοπέδια;
Συνοψίζω λοιπόν λέγοντας ότι όσον με αφορά θα αγωνίζομαι ούτως ώστε όλοι να έχουμε δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης αλλά και ότι όλοι θα πρέπει να υπερασπιζόμαστε τα θέσφατα της δεοντολογίας της επιστήμης. Ο καθείς στον ρόλο του και ο συνδικαλισμός στον δικό του. Ως προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ λοιπόν θα σας καλούσα να είστε πιο προσεκτικοί όταν με ευκολία υιοθετείτε μονομερώς θέσεις επί ζητημάτων που αφορούν υποθέσεις που σχετίζονται με άκρως αμφιλεγόμενα επιστημολογικά ζητήματα όπως την αποστολή της επιστήμης και τον ιδεολογικοπολιτικά μεταμφιεσμένο χαρακτήρα κάποιων παρεμβάσεων στον ακαδημαϊκό και δημόσιο χώρο. Μπορούμε αυτά να τα συζητήσουμε σε σοβαρά και προσεκτικά οργανωμένα συνέδρια αλλά όχι μέσα από Δελτία Τύπου. Εάν επιθυμείτε, μάλιστα, θα μπορούσα να συναντήσω το προεδρείο σας, για να επεκταθώ επί ζητημάτων βαθύτατων επιστημολογικών προεκτάσεων που αναλύω στην τελευταία μου μονογραφία, όπου και εξετάζονται εκτεταμένα η αποστολή των κοινωνικών επιστημών και η ασυμβατότητά των ιδεολογικοπολιτικών στρατεύσεων που υπονομεύουν την επιστήμη και την ακαδημαϊκή δεοντολογία. Θα μπορούσα έτσι να σας πείσω για τις προδιαγραφές ενός επιστημονικού συνεδρίου κατά την διάρκεια του οποίου θα συζητούσαμε διεξοδικά τα ζητήματα που θίγετε.
Ο προσδιορισμός των κοινωνικών και ακαδημαϊκών κατακτήσεων δεν μπορεί να γίνει με εισαγγελικό, αυταρχικό και αυθαίρετο τρόπο επειδή σήμερα εσείς και αύριο κάποιοι άλλοι βρίσκονται στο προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ.
Πολύ θα ήθελα να αντιληφθείτε το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί είμαστε κατά κάθε λογοκρισίας ή περιορισμού της ελευθερίας της έκφρασης αλλά το πρόβλημα είναι ευρύτερο και βαθύτερο απ’ ότι αοριστολογώντας υπαινίσσεστε.
Οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί επιπλέον, πιστωνόμαστε με δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες οι οποίοι δεν τελείωσαν με την εξέγερση του Πολυτεχνείου και για τους οποίους δεν νοιώθουμε ότι πρέπει να παινευόμαστε για να καταδικάζουμε όσους σήμερα έχουν διαφορετική άποψη. Κυρίως, οι περισσότεροι έχουμε έκτοτε αφοσιωθεί στην επιστήμη και αποφεύγουμε τους κακόφημους κερδοσκόπους και τις ξένες «υπηρεσίες» που θεωρούν τους στοχαστές των λιγότερο ισχυρών κρατών ιθαγενείς με αποκλειστικό ρόλο να αναμασούν εφήμερης αξίας ιδεολογήματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Θα θέλαμε οπωσδήποτε να μην τσουβαλιαζόμαστε μέσα σε αοριστολογίες και υπονοούμενα από το προεδρείο του συνδικαλιστικού μας οργάνου.
Τέλος, όσον αφορά την ιδεολογικοπολιτική αρένα και την δημοσιογραφική αρένα μπορείτε να απευθύνεστε ευθέως σε αυτούς χωρίς να εμπλέκετε τους ακαδημαϊκούς που διατηρούν το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και ελεύθερης κριτικής όποτε και όπως αυτοί κρίνουν σκόπιμο. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι έστω και αν κάνατε ένα ολίσθημα με το να εκτοξεύσετε το εθνομηδενιστικό σύνθημα περί «εθνικής ορθότητας» δεν θα αμφισβητήσετε αυτό το κεκτημένο δικαίωμα.
Είμαι έτοιμος να συνεχίσω την ανταλλαγή θέσεων σε πολιτισμένη βάση. Στην διάθεσή σας.
Με συναδελφικούς χαιρετισμούς
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστημίου Πειραιώς
17/7/2009
From: Spyros Sfenthourakis [mailto:sfendo@upatras.gr]
Sent: Thursday, July 16, 2009 12:02 PM
To: Παν. Πελοποννήσου; Αριστοτέλειο Παν. Θεσσαλονίκης; Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων; Διεθνές Πανεπιστήμιο Ελλάδος; Παν. Πατρών; ΕΜΠ; Παν. Δυτικής Μακεδονίας ΜΔΕΠ; Παν. Δυτικής Μακεδονίας ΔΕΒΣΝΗΠΤ; Παν. Πειραιώς; Πολυτεχνείο Κρήτης; Γεωπονικό Παν. Αθηνών; Ιόνιο Πανεπιστήμιο; Οικονομικό Παν. Αθηνών Σύλλογος ΔΕΠ; Παν. Θεσσαλίας; Παν. Μακεδονίας; Δημοκρίτειο Παν. Θράκης; Δημοκρίτειο Παν. Θράκης Πολυτεχνική Σχολή; Χαροκόπειο Παν. Αθηνών; Παν. Αιγαίου Σύλλογος; Παν. Κρήτης ΣΕΑ; Παν. Κρήτης Ιατρική; Παν. Κρήτης Χημείας; Παν. Κρήτης Μαθηματικό; Παν. Κρήτης Φυσικό; Παν. Κρήτης Βιολογίας; Παν. Κρήτης Επ.Υλικών; Παν. Κρήτης ΤΕΜ; Παν. Κρήτης Η/Υ; Παν. Κρήτης Οικονομικών; Παν. Κρήτης Ψυχολογίας; Παν. Κρήτης Πολ. Επιστ.; Παν. Κρήτης Κοινωνιολογίας; Παν. Κρήτης Φιλοσοφική; Πάντειο Πανεπιστήμιο; Ε.Κ.Π.Α.; Ε.Κ.Π.Α. Τμήματα κέντρου
Subject: Από ΠΟΣΔΕΠ - Δελτίο Τύπου
Δ Ε Λ Τ Ι Ο Τ Υ Π Ο Υ
Αθήνα, 15 IOYΛIOY 2009
Τα τελευταία χρόνια σημειώνονται συστηματικές απόπειρες ελέγχου των απόψεων, της διδασκαλίας και της έρευνας πανεπιστημιακών δασκάλων καθώς και εκφοβισμού των φορέων των απόψεων αυτών. Καταγγέλλονται και διαβάλλονται όσοι και όσες δεν ευθυγραμμίζονται με τις θέσεις αυτόκλητων υπερασπιστών της εθνικής ορθότητας και γίνεται συστηματική προσπάθεια προσβολής της προσωπικότητας και της επιστημονικής τους επάρκειας με στόχο τον ακαδημαϊκό και κοινωνικό εξοστρακισμό τους. Το παρακολουθήσαμε στην υπόθεση του εγχειριδίου ιστορίας με τη στοχοποίηση των μελών της ομάδας συγγραφής του βιβλίου και την προσπάθεια σπίλωσής τους, το διαπιστώσαμε στις πρόσφατες διαδικασίες εκλογής μέλους ΔΕΠ στο Τμήμα Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε επερωτήσεις βουλευτών για το επιστημονικό προφίλ υποψηφίων επιστημόνων ή για το περιεχόμενο σπουδών πανεπιστημιακών τμημάτων, το σημειώνουμε στην πρόσφατη και συνεχιζόμενη απόπειρα εκφοβισμού συναδέλφου στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Το προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ εκφράζει την έντονη αντίθεσή του σε κάθε προσπάθεια, που στρέφεται κατά της ελευθερίας της έρευνας και της διδασκαλίας, απ’ όπου και αν προέρχεται και δηλώνει την αλληλεγγύη του και την ολόπλευρη συμπαράστασή του στους/στις συναδέλφους που στοχοποιούνται για τις απόψεις τους και το έργο τους. Στη δημοκρατία, η ελευθερία της έρευνας και της διδασκαλίας κατοχυρώνεται συνταγματικά και συνιστά μη διαπραγματεύσιμη προϋπόθεση για την επιστημονική εγκυρότητα και εξέλιξη.
Η ΠΟΣΔΕΠ δηλώνει αποφασισμένη να αντιταχθεί σε κάθε απόπειρα αμφισβήτησης αυτών των θεμελιωδών κατακτήσεων της ακαδημαϊκής κοινότητας αλλά και της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της.
Ο Πρόεδρος
Νικόλαος Μ. Σταυρακάκης
Καθηγητής Ε.Μ.Π.
Η Γραμματέας
Ευγενία Μπουρνόβα
Αναπλ. Καθηγήτρια Ε.Κ.Π.Α.
---------------------------------------------------------------------------------------------
16.7.2009. Κινητό και ιδιωτική ζωή: Γιατί πρέπει να αντιπαθούμε τα κινητά
Το τηλέφωνο και γενικότερα οι επικοινωνίες είναι μεγάλη υπόθεση στην ζωή των συγχρόνων ανθρώπων. Μάλιστα, στο Κοσμοθεωρία των Εθνών υποστήριξα ότι η τεχνολογία σε συνδυασμό με αποκέντρωση και κοσμοθεωρητική συνοχή ενός έθνους μπορεί να επιτρέψει ύπαρξη άμεσης δημοκρατίας. Πλην όμως, αυτό δεν μπορεί να θίγει την προσωπική ζωή του καθενός, να την διαταράσσει ή και να την θέτει σε κίνδυνο. Άμα το σκεφτεί κανείς είναι φοβερό να μπορούν να σε βρουν όπου και να βρίσκεσαι, ότι και να κάνεις και να αρχίσουν να συζητούν μαζί σου πράγματα που δεν θέλεις να συζητήσεις ή που θέλεις αλλά δεν είναι η κατάλληλη ώρα.
Δεν είχα κινητό για καιρό. Μετά συμφώνησα με τα παιδιά μου να μου το δίνουν σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Στην συνέχεια ο γιός μου αγόρασε άλλο και το κράτησα. Το έδωσα σε μερικούς μόνο συνεργάτες και φίλους. Καταστροφή: Το έδιναν αμέσως σε πολλούς άλλους. Άλλαξα νούμερο. Το σκηνικό επαναλήφθηκε τρις φορές. Πολιτικοί να παρεμβαίνουν στην ακαδημαϊκή μου κρίση, κίνδυνος ατυχημάτων ενώ οδηγώ, διατάραξη της ησυχίας μου σε ώρες μελέτης, συγγραφής και αυτοσυγκέντρωσης. Η χαριστική βολή ήλθε προχθές με δύο απανωτά γεγονότα.
Ενώ οδηγούσα με πήρε συνάδελφος που προσπαθούσε να με πείσει να τον ψηφίσω … πρωτοβάθμιο καθηγητή σε θέση που … δεν υπάρχει ακόμη (αλλά που φαίνεται ότι κάποια μαγειρεία την επεξεργάζονται). Το κινητό μου δεν ξέρω ποιος του το είχε δώσει αλλά το υποψιάζομαι (ένας ακόμη λόγος να είμαι εξοργισμένος). Μάταια προσπαθούσα να σταματήσω την συζήτηση για να μπορέσω να οδηγήσω σωστά. Αποτέλεσμα: κτύπησα το αυτοκίνητό μου εξερχόμενος του χώρου στάθμευσης όπου στάθηκα για να μπορέσω να του πω δυο λόγια. Ευτυχώς μόνο υλικές ζημιές αλλά ο καθείς γνωρίζει τι σημαίνει να επισκευάσεις ένα καινούργιο αυτοκίνητο που χρωστάς στην τράπεζα και δεν φταίει ο άλλος.
Πιο σκληρές ήταν όμως οι συνέπειες χθες. Μετά από ένα σκληρό χειμώνα είπα ψαρέψω πατόψαρα με τεχνητό και στα 50 μέτρα σε ξέρα του Σαρωνικού. Μετά από δύο περίπου ώρες «τεχνικών εφαρμογών» υψηλοτάτης ψαρευτικής τέχνης (στηριγμένης στην πείρα παρά σε κάποια διδασκόμενη τέχνη) «κτυπάει» μια σφυρίδα το βάρος της οποίος μόνο μπορώ να εικάσω. Πάλευα 40 περίπου λεπτά και έφθασε κοντά στο σκάφος οπότε … κτυπάει το κινητό. Λέω να απαντήσω αλλά υπό τις περιστάσεις δεν βλέπω νούμερο. Μιλάει πρόσωπο στο οποίο ποτέ δεν έδωσα το κινητό και στο οποίο ποτέ δεν θα το έδινα. Δεν είναι ανάγκη να δώσω λεπτομέρειες παρά μόνο να πω ότι έχασα την αυτοσυγκέντρωσή μου, τον αναγκαίο βαθμό ψυχραιμίας που χρειάζεται μια τουλάχιστον δεκάκιλη σφυρίδα ή ροφός και το πατόψαρο με αποχαιρέτισε.
Όλα και όλα αλλά ατό ήταν πέραν κάθε κόκκινης γραμμής. Τέρμα τα κινητά ή καλύτερα ένα μόνο καρτοτηλέφωνο το νούμερο του οποίου θα έχουν μόνο η γυναίκα μου και τα παιδιά μου και το οποίο θα ανοίγω σπανίως. Όλοι οι υπόλοιποι και οι καλοί μου φίλοι και συνεργάτες μήνυμα στο σταθερό και ηλεκτρονικό μήνυμα που παίρνω αμέσως μιας και είμαι σχεδόν παντού και πάντοτε on line. Δεν γίνεται αλλιώς και ούτε θέλω να γίνω ντετέκτιβ για να ανακαλύψω ποιος δίνει το κινητό μου προς γνωστούς και αγνώστους.
------------------------------------------------------------------------------------------------
3.6.2007. Ανακοίνωση κυκλοφορίας του Κοσμοθεωρία των Εθνών
Ανακοίνωση κυκλοφορίας βιβλίου
Πληροφορίες: Ιστοσελίδα του συγγραφέα www.ifestosedu.gr - info@ifestosedu.gr, στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm
όπου παρατίθενται σχόλια, τα περιεχόμενα και το ευρετήριο. Εκδότης: Εκδόσεις Ποιότητα info@piotita.gr, 210 9215842 και www.piotita.gr
στην διεύθυνση http://www.piotita.gr/Panagiotis_Ifestos8.htm
Παναγιώτης Ήφαιστος
Συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του Κόσμου
Εκδόσεις Ποιότητα - Ιούνιος 2009
Σύντομη περιγραφή, περιεχόμενα:
ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ. Μέσα στον σκληρό πυρήνα του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται οι συγκλίνουσες και αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες «εθνική κοσμοθεωρία», «έθνος», «εθνική ανεξαρτησία», «εθνοκράτος», «δημοκρατία», «κοινωνική ελευθερία» και «πολιτική ελευθερία». Παρά το γεγονός ότι το περιεχόμενο των εννοιών αυτών είναι διαφορετικό ανάλογα με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνικής οντότητας, μορφικά είναι πανομοιότυπες για όλα τα έθνη. Η διαρκής διαχρονική πνευματική και πολιτική ανάπτυξή τους συγκροτεί την Κοσμοθεωρία των εθνών. Η κατίσχυση της κοσμοθεωρίας των εθνών και η σταθερότητα τον 21ο αιώνα συναρτάται, πρωτίστως, με την εμπέδωση της εθνικής ανεξαρτησίας ως θεμελιώδους κοσμοθεωρητικής παραδοχής όλων των εθνών και με την εκ του γεγονότος αυτού ανάπτυξη αντιηγεμονικών εθνοκρατοκεντρικών συσπειρώσεων.
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΒΑΦΗΣ. Ο τίτλος Κοσμοθεωρία των Εθνών εμπνέεται από τον Ρήγα Φεραίο. Τα κεντρικά κεφάλαια του βιβλίου, εξάλλου, κτίστηκαν γύρω από τα μνημειώδη ποιήματα του Καβάφη Τείχη (υλιστικά τείχη που κτίζονται γύρω από τη μοντερνιστική δημόσια σφαίρα), Βάρβαροι (οι λογικές απολήξεις του μεταμοντερνισμού στα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα) και Ιθάκη (τα ταξίδι του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος και οι προϋποθέσεις μιας ολοένα μεγαλύτερης σταθερότητας).
Η ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ. Οι καταστροφικές ιδεολογίες και οι διεθνισμοί του 19ου και 20ού αιώνα –αναρχισμός, ναζισμός, κομουνισμός, φιλελευθερισμός– είχαν την ίδια υλιστική μάνα και την ίδια τύχη: Αφού μάτωσαν την ανθρωπότητα εισερχόμενοι στον 21ό αιώνα καταρρέουν κάτω από το βάρος των αντιφάσεών τους. Όσο απομακρυνόμαστε από την αποικιοκρατία αποδεσμεύονται οι εθνικές πνευματικές δυνάμεις, εμπεδώνεται η εθνική ανεξαρτησία ως άξονας εθνοκρατοκεντρικών αντιηγεμονικών συσπειρώσεων και κατισχύει η κοσμοθεωρία των εθνών. Στον αντίποδα βρίσκονται οι παρακμιακές τάσεις που θρέφουν τα μεταμοντέρνα ιδεολογήματα, η επικράτηση των οποίων αποτελεί επιστροφή στο μέλλον υλιστών όπως οι La Mettrie και ο μαρκήσιος de Sade.
ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ. Υλισμός, ιδεολογία και διεθνισμός είναι το τρίδυμο της καταστροφής των τελευταίων αιώνων. Ο συνεπέστερος υλιστής είναι ο μαρκήσιος de Sade. Ο υλισμός στις έσχατες απολήξεις του είναι φιλοτομαρισμός, εγωπάθεια, ιδιωτεία, φιλαυτία, μηδενισμός, άκρατος ηδονισμός και έγκλημα. Ο μοντερνισμός σταδιακά διολίσθησε στην αντιπνευματικότητα κτίζοντας πανύψηλα υλιστικά τείχη γύρω από τη δημόσια σφαίρα των ευρωπαϊκών κρατών. Η σταδιακή επικράτηση των υλιστικών ιδεών είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια τη νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος, την κατάληψη του πλανήτη από τις αποικιοκρατικές δυνάμεις, την επί αιώνες καταλήστευση του πλούτου των εθνών, τις εθνοκαθάρσεις στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, πολλούς πολέμους, πολλές γενοκτονίες, πολλά μεγάλα νεκροταφεία, διαίρει και βασίλευε και άπειρα περιφερειακά προβλήματα. Αυτά είναι και τα μεγαλύτερα εγκλήματα όλων των εποχών τα οποία η μοντερνιστική ιδεολογικοπολιτική ορθότητα και ο πολιτικοστοχαστικός καθωσπρεπισμός ελέω επικοινωνιακής ισχύος επί αιώνες φυλάσσουν ως επτασφράγιστο μυστικό. Αναλύονται σε βάθος ζητήματα της ιστορίας διεθνών σχέσεων και των διαχρονικών ανθρωπολογικών διαμορφώσεων, καθώς επίσης τονίζεται ο υπονομευτικός ρόλος των ιδεολογικοπολιτικών (πανεπιστημιακών) εκπαιδευτηρίων τα οποία στις μέρες μας κατακυριεύονται από τις πιο ακραίες τάσεις του μεταμοντερνισμού με αποτέλεσμα να ροκανίζονται τα ανθρωπολογικά θεμέλια των δυτικών κοινωνιών.
ΑΝΟΔΟΣ, ΠΤΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Οι αφετηρίες του πολιτικού πολιτισμού βρίσκονται στην κλασική αρχαιότητα. Το πνευματικό κτίσιμο των εθνικών κοσμοθεωριών εν μέσω αναστολών, αντιστροφών και αντιξοοτήτων ήταν και συνεχίζει να είναι ανοδικό. Εις πείσμα των υλιστικών παραδοχών που βασικά αναδείχθηκαν μετά τον 16ο αιώνα τα έθνη συγκροτούν και κτίζουν ακατάπαυστα τις εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις ενός πολιτισμένου εθνοκρατικού πολιτικού βίου και ενός εθνοκρατοκεντρικά θεμελιωμένου διεθνούς συστήματος. Βάση της ανάλυσής μας είναι η κοινωνιοκεντρική θεμελίωση των εθνών και ο Αριστοτελισμός, τις κοσμοθεωρητικές προεκτάσεις του οποίου και αντιπαραθέτουμε στον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό.
ΕΕ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΜΕΤΑΝΕΟΤΕΡΙΚΟΥ ΕΘΝΟΚΡΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. Η ΕΕ εξετάζεται ως ένα πρότυπο μελλοντικού εθνοκρατοκεντρικού συστήματος και τονίζεται ο υπονομευτικός ρόλος των διεθνιστικών ιδεολογημάτων που ροκανίζουν τα θεμέλια του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ. Ο πολιτικός πολιτισμός κορυφώθηκε στη Βυζαντινή Οικουμένη, αλλά έκτοτε δέχτηκε μεγάλα πλήγματα από την πτώση της Βασιλεύουσας Πόλης, της Κωνσταντινούπολης. Παρά τα πλήγματα που επέφερε μετά τον 16ο αιώνα η έλευση του υλισμού, των ιδεολογιών και των διεθνισμών, το έθνος επανέρχεται ολοζώντανο. Στον αντίποδα των υλιστικών θεωρήσεων σταδιακά επανέρχονται οι εθνικές κοσμοθεωρίες που κτίζονταν επί χιλιετίες.
Συγγραφική προσέγγιση και ευχαριστίες......................................... 13
Κεφάλαιο 1
Οδηγίες προς ναυτιλομένους για τον θυμωμένο Ποσειδώνα,
τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας................................... 17
1.1. Βασικοί στόχοι και κύριες υποθέσεις........................................ 17
1.2. Κεντρικοί άξονες: Εθνική Κοσμοθεωρία versus υλισμός-ιδεολογία 22
Κεφάλαιο 2
Ιδεολογία-υλισμός versus Eθνική Kοσμοθεωρία, δημοκρατία
και πολιτικός πολιτισμός................................................................. 27
2.1. Εθνοκρατοκεντρικό versus διεθνιστικό, μετανεοτερικό
versus μεταμοντέρνο και η κακοποίηση της έννοιας δημοκρατία 27
2.2. Η ιδεολογική-υλιστική νοηματοδότηση της πολιτικής
με όρους ισχύος versus Eθνική Kοσμοθεωρία........................... 31
2.3. Εθνοκρατοκεντρικό versus διεθνιστικό και το εκκρεμές
των υλιστικών θεωρήσεων......................................................... 36
2.4. Έθνος, δημοκρατία-πολιτική ελευθερία υπό το ιστορικό πρίσμα
και το ενδεχόμενο κατίσχυσης της Εθνικής Κοσμοθεωρίας....... 38
2.5. Μεταμοντερνισμός: Επιστροφή στο μέλλον των La Mettrie
και de Sade στα Σόδομα και Γόμορρα...................................... 45
2.6. Η Εθνική Κοσμοθεωρία versus πολιτική με όρους ισχύος
και η εδαφικά νοούμενη κυριαρχία........................................... 47
2.7. Εθνοκρατοκεντρική δομή στη θεωρία και στην πράξη
ιδωμένη με μία μόνο ματιά........................................................ 49
2.8. Κρίση δεν περνάει η Εθνική Κοσμοθεωρία
αλλά οι αντίπαλοί της λόγω μεταμοντερνισμού......................... 51
2.9. Ο ανορθολογισμός των ιδεολογιών και οι εθνικές αντοχές....... 55
Kεφάλαιο 3
Τα υψηλά περίκλειστα τείχη του μοντερνισμού και μοντερνισμού 61
3.1. Διαδρομή των Νέων Χρόνων, η Εθνική Κοσμοθεωρία και ο
εθνοκρατοκεντρικός χαρακτήρας της Ευρώπης και του κόσμου 61
3.2. Η βαθιά ιστορική ματιά του Ρήγα Φεραίου και ο βράχος του Σίσυφου
της εθνοσοβινιστικής εθνοκατασκευής της νεότερης Ευρώπης.. 75
3.3. Από την αντιθεοκρατική πάλη στην πορεία προς
τα Σόδομα και τα Γόμορρα του μεταμοντερνισμού................... 79
3.4. Μεταμοντέρνα ιδεολογήματα και η πασαρέλα
των γυμνών επιστημονικών βασιλιάδων.................................... 82
3.5. Μία πρώτη ματιά στις διεθνιστικοϋλιστικές ιδεολογίες
και στα μίζερα παράγωγά τους.................................................. 85
3.6. Διεθνιστικοϋλισμός versus Εθνική Κοσμοθεωρία..................... 89
3.7. «Κοινωνία των πολιτών» versus πολιτική κοινωνία
και εξωπολιτικοί διεθνικοί δρώντες........................................... 97
3.8. Το εκκρεμές της ανθρώπινης συμπεριφοράς
και οι πειραματισμοί των υλιστικών ιδεολογιών...................... 100
3.9. Το Ανθρώπινο ον: Επουράνιες και εγκόσμιες πολιτικές θεολογίες,
ο Αριστοτέλης και τα οντολογικά ερωτήματα......................... 106
Kεφάλαιο 4
Ο μεταμοντερνισμός ίσαμε τις έσχατες συνέπειές του: Πορεία προς
τη βαρβαρότητα των Σοδόμων και Γομόρρων ή ταξίδι προς την Ιθάκη;.......115
4.1. Αμφίπλευρες, αμφίρροπες και αντιφατικές διαδρομές των
ιδεολογικά-υλιστικά νοούμενων νομικοτεχνικών κατασκευών 115
4.2. Η οντολογική αναβάθμιση της ύλης και η εγγενής μοντερνιστική
νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος....................... 122
4.3. Το θηριώδες μεταμοντέρνο ανθρωπολογικό κυνηγητό
μέσα στην ιδιωτική σφαίρα..................................................... 129
4.4. Ο πνευματικός εκμηδενισμός της ιδιωτικής σφαίρας
για να καταστεί συμβατή με την υλιστική δημόσια σφαίρα...... 139
4.5. Εθνική Κοσμοθεωρία versus μεταμοντερνισμός ως αυτοχειριασμός 142
4.6. Η μεγάλη κονδύλεια εικόνα της αντιμεταφυσικής πάλης που
παγίδευσε τη μοντέρνα σκέψη και οδήγησε στον μεταμοντερνισμό..... 151
4.7. Επιστροφή στο μέλλον: Τα Σόδομα και Γόμορρα των συνεπών
υλιστών La Mettrie και de Sade............................................... 155
4.8. Ο εκμηδενιστικός υλιστικός μονόδρομος και η αναπόδραστη
νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος....................... 165
4.9. Τα μεταμοντέρνα εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα
των La Mettrie και de Sade..................................................... 170
4.10. Υλιστικές ιδεολογίες versus Αριστοτέλης: Ύλη versus ποιότητα 174
4.11. Η αντίσταση των Eθνικών Kοσμοθεωριών και οι αντίρροπες τάσεις 180
Κεφάλαιο 5
Η ακάθεκτη πορεία των δυτικών κοινωνιών προς την ανθρωπολογική
εκμηδένιση (και) της ιδιωτικής σφαίρας......................................... 183
5.1. Η εγγενής αναντιστοιχία μεταξύ ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας
κάθε συνεπούς υλιστικής κοινωνικοπολιτικής δομής............... 183
5.1.1. Αντιαριστοτελισμός: Το μοιραίο σφάλμα του μοντερνισμού 183
5.1.2. Αναντιστοιχία υλιστικής δημόσιας σφαίρας και της
ανθρωπολογίας στην ιδιωτική σφαίρα............................ 186
5.1.3. Στόχος η ανθρώπινη ετερότητα. Η έλευση των
μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων...................................... 188
5.2. Από τον μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό. Μια χαώδης διαδρομή
και η συγκρότηση του εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος 192
5.3. Από τη θεοκρατία, στην ορθολογιστική θεότητα, στις γενοκτονίες,
στις εθνοκαθάρσεις και στην αποικιοκρατία............................ 197
5.3.1. Πολιτικοστοχαστικές προεκτάσεις της ιδεολογικής εκτροπής 197
5.3.2. Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς υλιστικές ιδεολογίες;....... 199
5.3.3. Είναι ένα πράγμα ο μοντερνιστικός εθνοσοβινισμός
και άλλο η Εθνική Κοσμοθεωρία.................................... 201
5.4. Αναζητώντας μια εθνοκρατοκεντρική μετανεοτερικότητα...... 207
5.5. Πνευματικά πλούσιος πολίτης versus πολίτης-μάζα κρέατος
ικανού να ηδονίζεται «ορθολογιστικά»................................... 211
5.6. Οι ακλόνητες Αριστοτελικές παραδοχές, η θρησκεία
και ο μοντερνισμός................................................................. 215
5.7. Οι ιστορικοπολιτικές περιστάσεις των βίαιων εθνοσοβινιστικών
ομογενοποιήσεων................................................................... 219
5.8. Κτίζοντας έθνη ανάποδα με φορά κράτος→έθνος
αντί έθνος→κράτος................................................................. 222
5.9. Διαδρομές του μοντερνιστικού διεθνιστικοϋλιστικού κόσμου
και η αντίρροπη Εθνική Κοσμοθεωρία.................................... 226
5.10. Η κατασκευή του μεταμοντέρνου ανθρωπότυπου: Η «μεταμοντέρνα
μαύρη τρύπα» και το ανθρωπολογικό ροκάνισμα.................. 233
5.11. Εθνική κοσμοθεωρία vs υλιστικά-διεθνιστικά ιδεολογήματα.. 245
Κεφάλαιο 6
Ευρωπαϊκή Ένωση: Πρότυπο ενός εθνοκρατοκεντρικού κόσμου
ή μιας υπερκρατικής δεσποτείας;.................................................... 251
6.1. Φυσιογνωμικά και οντολογικά χαρακτηριστικά της ΕΕ.......... 251
6.2. Εθνοκρατοκεντρική δομή versus υλισμός............................... 261
6.3. Η ΕΕ και οι προϋποθέσεις εθνοκρατοκεντρικής
μετανεοτερικής πορείας.......................................................... 266
Κεφάλαιο 7
Το ολοένα και πιο σταθερό εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα:
Δεν είναι ουτοπία αλλά θαλασσοπορεία προς μία ενδεχομένως
ανύπαρκτη Ιθάκη........................................................................... 269
Δοκιμιακές σημειώσεις τέλους....................................................... 287
Ευρετήριο...................................................................................... 537
-----------------------------------------------
28.6.2009 Η
νέα κυκλοφορία: Κοσμοθεωρία των Εθνών. πληροφορίες στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm
Κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα η νέα μου μονογραφία. Πρόκειται για το πρώτο από μια σειρά μονογραφιών "νέας γενιάς" που ετοιμάζω εδώ και πολλά χρόνια. Θα ακολουθήσουν και τα άλλα όπως ανακοινώνονται σε άλλες σελίδες. Στην διεύθυνση
1http://www.ifestosedu.gr/104ΕθνικήΚοσμοθεωρία.htm ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει τα περιεχόμενα, το ευρετήριο και τους τίτλους των 244 δοκιμιακών σημειώσεων τέλους.
----------------------------------------------------------------------------------------------
30.5.2009. Κάποιος κύριος Τρεμόπουλος ή κάτι τέτοιο
Ας μην ανησυχήσει κανείς ότι θα κάνω πολιτική παρέμβαση. Στην επικείμενη μονογραφία μου Εθνική Κοσμοθεωρία αναλύω τις έσχατες απολήξεις του μεταμοντερνισμού. Μια από τις θέσεις μου είναι ότι η άμεση δημοκρατία, δηλαδή το αντίθετο το μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού, είναι είναι πλέον εφικτή λόγω τεχνολογίας και άμεσης μετάδοσης μηνυμάτων και εικόνας (σε συνδυασμό πάντοτε με αποκέντρωση γιατί δεν κατανοώ τους λόγους επέμβασης κάποιου στην Αθήνα όταν ορίζονται οι μονόδρομοι ή η λειτουργία του δημοτικού σχολείου στην Βάρκιζα όπου ζω). Ότι μου στέλλουν στο διαδίκτυο το βλέπω και δεν παραπονιέμαι για spam. Όποιος αναρτά σε δημόσια θέα την ηλεκτρονική του διεύθυνση μπορεί να παίρνει (ηλεκτρονικές) επιστολές και αν δεν τις θέλει το πλήκτρο (delete) ξέρει που είναι. Υπάρχει και η επιλογή "ανεπιθύμητη αλληλογραφία". Σήμερα πήρα κάποια μηνύματα για κάποιον κύριο Τρεμόπουλο, ή κάποιο παρόμοιο όνομα δεν θυμάμαι ακριβώς, που αν δεν κάνω λάθος είναι υποψήφιος για τις ευρωεκλογές ή κάτι τέτοιο. Το ψιλοδιάβασα και συνεκτιμώντας την γενικότερη κατάσταση της χώρας σκέφτηκα ότι η χώρα αυτή έχει υποψηφίους που της αξίζουν και ότι τελικά έχω δίκαιο για το κεφάλαιο 6 του επικείμενου πονήματός μου όπου υποστηρίζω ότι για λόγους σοβαρότητας των ευρωπαϊκών εθνών το "Ευρωκοινοβούλιο" πρέπει να καταργηθεί. Λέω πολλά άλλα βεβαίως, πολύ πιο σοβαρά και κυρίως δεν ασχολούμαι με τρεμόπουλους. Το επόμενο μήνυμα ήταν ένα απελπισμένο μήνυμα επισκέπτη τους παρούσης σελίδας που μου έστειλε μια συνέντευξη μιας κάποιας κύριας Ρεπούση που μιλούσε για ιστοριογραφικά ζητήματα. Αν θυμάμαι καλά (σβήνω τα μηνύματα και συγκρατώ τα ουσιώδη) η κυρία αυτή είναι ιστοριογράφος ή κάτι τέτοιο και μάλιστα με ακαδημαϊκό τίτλο. Πέραν του ότι θυμήθηκα ότι αφιερώνω αρκετές ενότητες της επικείμενης μονογραφίας μου Εθνική Κοσμοθεωρία στον προπαγανδιστικό ρόλο των ιστοριογράφων -που στήριξαν το αποικιοκρατικό έγκλημα, τους ηγεμονισμούς, τους εκπολιτισμούς, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις, τον άσκοπο ιδεολογικό Ψυχρό Πόλεμο και τις εγκληματικές μεταψυχροπολεμικές επεμβάσεις για να καταλήξουν στην φυσική τους απόληξη, δηλαδή τον εθνομηδενισμό- θυμήθηκα ότι κάπου γράφω ότι η χώρα έχει τους ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένους προπαγανδιστές που της αξίζουν. Για παράδειγμα, διαβάζω τελευταία πολλά κείμενα του Νταβούτογλου. Και όπως έγραψα πριν μερικές μέρες: "ποια είναι λοιπόν η διαφορά μεταξύ ημέτερων κοινωνικών επιστημόνων και άλλων; Θα μπορούσε να με ρωτήσει ο οξύνους φοιτητής. Θα του απαντούσα: Ενώ ο Νταβούτογλου υποστηρίζει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του οι ημέτεροι υποστηρίζουν αυτά που υποστηρίζει ο Νταβούτογλου. Μερικά απτά παραδείγματα: Το σχέδιο Αναν που θα θέσει την Κύπρο υπό τον πλήρη και οριστικό-παντοτινό έλεγχο του τουρκοάγγλων, τον διαμελισμό του Αιγαίου, την αυτονόμηση της Θράκης, την απόδοση της Ηπείρου στους Τσάμηδες, κτλ" (14.5.2009. "Κοινωνικοί Επιστήμονες" και οι ημέτεροι των Άλλων: Μακριά από τη Συγγρού .....).
-------------------------------------------------------------------------------------------------
24.5.2005. Ο Ουράνιος δεν ενέδωσε άλλοι όμως ενέδωσαν.
Σε διπλανή σελίδα (Βιβλία ιστορίας δοκίμια, άρθρα) ανήρτησα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του πρώην Υπουργού Παιδείας της Κύπρου Ουράνιου Ιωαννίδου. Δηλώνει, όπως γράφει στην εισαγωγή ο δημοσιογράφος, μεταξύ άλλων: "...δέχθηκε πιέσεις από τον αμερικανό πρεσβευτή στη Λευκωσία για την αλλαγή των βιβλίων Ιστορίας, με το σκεπτικό ότι ενοχλείται η Τουρκία. Όπως μας ανέφερε, ανάλογες πιέσεις δέχθηκε και ο τότε υπουργός Παιδείας της Ελλάδας, ο οποίος και αυτός δεν ενέδωσε. Αυτό μας το επιβεβαίωσαν άνθρωποι του περιβάλλοντος του Γεράσιμου Αρσένη".
Επιμένουμε γι' αυτό το ζήτημα γιατί αποτελεί ένα από τα πολλά που δείχνουν ότι η Ελλάδα γίνεται ολοένα και λιγότερο ανεξάρτητη. Ακυρώνεται σταδιακά η εθνική ανεξαρτησία που πέτυχαν οι πρόγονοί μας με τον αγώνα του 1821. Η εθνική ανεξαρτησία είναι η ελευθερία μιας κοινωνίας. Και ενδιαφέρει, νομίζω, το γεγονός ότι μια μεταμοντέρνα μειοψηφία που κυριαρχεί στα μέσα ενημέρωσης και σε κάποια πλέον πανεπιστημιακά τμήματα μεταμφιέζουν επιστημονικά μεταμοντέρνα ιδεολογήματα που ροκανίζουν τις εθνικές μας κοσμοθεωρίες. Όχι μόνο των ελλήνων αλλά και άλλων. Γι' αυτό υποχρεωτικά και φυσιολογικά το Εθνική Κοσμοθεωρία που κυκλοφορεί σύντομα οδηγήθηκε στην εξέταση του μεταμοντερνισμού ως της πηγής προπαγανδιστικού δηλητηρίου ανθρωπολογικής υπονόμευσης των εθνικά ανεξάρτητων κρατών. Το κείμενό μου θα είναι κόσμιο αλλά πολύ σκληρό, προειδοποιώ, για αυτούς που μεταμφιέζουν επιστημονικά το δηλητήριο που ροκανίζει την ανθρώπινη ελευθερία για να διαιωνίσει το ηγεμονικό πλιάτσικο των δυνάμεων οι οποίες επί τέσσερεις περίπου αιώνες καταλήστευσαν τον πλανήτη και οι οποίες παρά το ότι κινούνται ασυγκράτητα κατηφορικά (ενώ όσες ασπάζονται την Εθνική Κοσμοθεωρία κινούνται ανοδικά) επιμένουν στον μακάβριο ηγεμονικό τους ρόλο. Και για τα παπαγαλάκια των μεταμοντέρνων υπονομεύσεων, επεμβάσεων και πραξικοπημάτων ας μην βιαστούν να αρχίσουν τις συνήθεις δολοφονίες χαρακτήρα που τους έμαθε ο Μεγάλος Αμερικανός πρώην αξιωματούχος του πέραν του Ατλαντικού Πενταγώνου. Θα έχουν απαντήσεις σε όλα σε 250 περίπου σελίδες και σε 246 "δοκίμια τέλους".
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Την στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές έχουμε διαδηλώσεις από μουσουλμάνους για την κατηγορία ότι αστυνομικός έσχισε το Κοράνι μετά από επιδρομή σε σπίτι. Αξίζει να γίνουν μερικά σχόλια.
Κατά πρώτον, η προσβολή των εθνικών και πνευματικών παραδοχών είναι όχι μόνο αισχρή πράξη αλλά και βάρβαρη. Ο σεβασμός των άλλων και του πνευματικού τους κόσμου είναι βασική κατάκτηση του εθνικού πολιτισμού. Καμιά σχέση και καμιά συσχέτιση δεν πρέπει να έχουμε εμείς οι ανατολικοί λαοί με ιδεολογικά δόγματα και ρατσιστικές παραδοχές του μοντερνισμού που οδήγησαν στο αποικιοκρατικό φαινόμενο, στις εθνοκαθάρσεις και στις γενοκτονίες.
Κατά δεύτερον, η μετανάστευση ήταν πάντοτε σημαντικός παράγων επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ των εθνών, σύμμειξης, μέθεξης κα αλληλοεμπλουτισμού και ανάπτυξης των ειρηνικών αντανακλαστικών.
Τρίτον, αυτών λεχθέντων, απαιτείται να γίνεται διάκριση μεταξύ μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης και μάλιστα γιγαντιαίας όπως αυτή που κάποιοι ευνόησαν ιδεολογικά ή και επιδίωξαν την δεκαετία του 1990 στην Ελλάδα. Δεν είναι μόνο απρονοησία να αφήσει κανείς να αποσταθεροποιηθεί η ανθρωπολογική του βάση -η οποία στον εθνικό πολιτισμό δεν νοείται ρατσιστικά αλλά με όρους πολιτικούς, πολιτισμικούς και πνευματικούς - και να αλλοιωθούν οι πληθυσμιακές αναλογίες. Αυτό οδηγεί σε δυστυχία των φιλοξενουμένων, σε συγκρούσεις με τους αυτόχθονες, σε οικονομικά προβλήματα και σε κοινωνικά προβλήματα (για να μη μιλήσουμε στην φυσιολογική υπό τις συνθήκες αύξηση της εγκληματικότητας).
Τέταρτον, ακόμη και υπό συνθήκες φυσιολογικής μετανάστευσης, όμως, τα προβλήματα μεταξύ μεταναστών και αυτοχθόνων είναι αναπόφευκτα όταν σε ένα υλιστικό κράτος απουσιάζουν τα πνευματικά κριτήρια από την δημόσια σφαίρα. Όπως και μεταξύ των υπόλοιπων πολιτών του κράτους, τα στολισμένα με "δικαιώματα" άτομα απομονώνονται μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα ενώ γύρω από την δημόσια σφαίρα κτίζονται υψηλά τείχη για να εμποδίσουν τον πνευματικό κόσμο των πολιτών να την διαμορφώσει. Πως λοιπόν θα αναπτύξουν κοινωνία σχέσεων όσοι κατοικούν σε ένα κράτος όταν η δημόσια σφαίρα είναι υλιστική και ερμητικά κλειστή στα πνευματικά κριτήρια και παράγοντες και όταν οι πολίτες εγκλωβίζονται μέσα στην ιδιωτική τους σφαίρα χωρίς πολλές δυνατότητες να επικοινωνήσουν.
Περισσότερα για αυτό το καίριο ζήτημα, στο επερχόμενο βιβλίο μου Εθνική Κοσμοθεωρία.
-----------------------------------------------------------------------------------------------
14.5.2009. "Κοινωνικοί Επιστήμονες" και οι ημέτεροι των Άλλων: Μακριά από την Συγγρού.
35 χρόνια στον χώρο των διεθνών σχέσεων. Γι’ αυτό, επετειακά, κατά κάποιο τρόπο αναρωτήθηκα τι θα έλεγα σε κάποιο φοιτητή μου αν με ρωτούσαν τι είναι η επιστήμη των διεθνών σχέσεων. Θα μπορούσα να τον παραπέμψω στο βιβλίο μου Οι διεθνείς σχέσεις ως αντικείμενο επιστημονικής μελέτης. Επίσης στο Εθνική κοσμοθεωρία που εκδίδεται προς το τέλος του μήνα. Σε ένα πολύ σκληρό κείμενο, επίσης, που θα γράψω το καλοκαίρι, θα φωτίσω αυτό που πλέον ονομάζω ιδεολογικοπολιτικά ή προπαγανδιστικά εκπαιδευτήρια. Αν μιλούσα σε μαθητή Λυκείου θα συμβούλευα να μην κάνει το λάθος να εισέλθει σε τμήμα κοινωνικών επιστημών της Ελλάδας ή του εξωτερικού. Αν ο νεαρός ήταν οξύνους και επέμενε να γίνω πιο σαφής, αφού τόνιζα ότι για να είναι κοινωνικά χρήσιμος θα πρέπει να σπουδάσει γιατρός, μηχανικός, τεχνίτης ή κάτι παραπλήσιο, θα πρόσθετα τα εξής:
Πρώτον, δεν χρειάζεται να πάει σε ιδεολογικοπολιτικά και προπαγανδιστικά εκπαιδευτήρια για να μάθει τι κάνουν οι άνθρωποι. Σε κάθε περίπτωση, αν θέλει να κατανοήσει το διεθνές σύστημα μπορεί να γίνει άριστος διεθνολόγος αν διαβάσει τον Θουκυδίδη. Αν θέλει και κάποιες επιπλέον λεπτομέρειες να συμβουλευτεί τα διεθνολογικά βιβλία που παραπέμπω στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/82GoodBooks.htm.
Δεύτερον, αν θέλει να γίνει πολιτικός στοχαστής μεγάλων προδιαγραφών να βάλει στόχο παράλληλα με άλλες ενασχολήσεις να διαβάσει όλα τα βιβλία του Παναγιώτη Κονδύλη. Αν χρειαστεί πολλές φορές.
Τρίτον, σε όλα τα κράτη οι λεγόμενοι «κοινωνικοί επιστήμονες» είναι βασικά προπαγανδιστές των εθνικών συμφερόντων των κρατών τους. Αυτή δεν είναι συγκαιρινή ιστορία. Αρχίζει ήδη από τον 16ο αιώνα και ήταν το κυριότερο εργαλείο εθνοσοβινισμού (ρατσιστικής νοηματοδότησης του κράτους), εθνοκαθάρσεων, γενοκτονιών, ηγεμονισμών, πολλών τοπικών πολέμων, δύο παγκόσμιων πολέμων και της ιδεολογικής γιγαντομαχίας μεταξύ των δίδυμων διεθνοφασιστικών διεθνισμών του 20ου αιώνα. Εκατομμύρια προπαγανδιστές επιστρατεύτηκαν εκατέρωθεν και τώρα συνεχίζουν να υπηρετούν με άλλες θέσεις στα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια.
Τέταρτον, αυτές οι άλλες θέσεις που μόλις ανέφερα είναι οι εξής: Είναι οι μεταμοντέρνοι αποδομηστές που ροκανίζουν τα θεμέλια των εθνών τους. Συνήθως από αυτό ωφελούνται οι συγκαιρινές και οι αυριανές ηγεμονικές δυνάμεις. Γράφουν ιστοριογραφικές ανεκδοτολογίες για συνωστισμούς, τους χρηματοδοτούν κερδοσκόποι διεθνοαπατεώνες, υπηρεσίες, πολυεθνικες και τα λοιπά. Και αυτοί λένε ότι είναι επιστήμονες και το λαμπρακιστάν τους προβάλλει. Για κάποιο λόγο γίνεται και αυτό. Οι ψευτο-αστοί αυτής της χώρας προβάλλουν τις θέσεις αυτών που κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται.
Πέμπτον, τώρα, πιο πάνω είπα ότι οι λεγόμενοι κοινωνικοί επιστήμονες είναι βασικά προπαγανδιστές των κρατών τους. Ο Νταβούτογλου, για παράδειγμα του οποίου σύντομα το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά. Εξαιρετικός επιστήμονας και υποστηρικτής των εθνικών συμφερόντων της χώρας του. Δεν θα γινόταν ποτέ, για παράδειγμα, προπαγανδιστές εθνικών συμφερόντων ξένων δυνάμεων.
Έκτον, ποια είναι λοιπόν η διαφορά μεταξύ ημέτερων κοινωνικών επιστημόνων και άλλων; Θα μπορούσε να με ρωτήσει ο οξύνους φοιτητής. Θα του απαντούσα: Ενώ ο Νταβούτογλου υποστηρίζει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του οι ημέτεροι υποστηρίζουν αυτά που υποστηρίζει ο Νταβούτογλου. Μερικά απτά παραδείγματα: Το σχέδιο Αναν που θα θέσει την Κύπρο υπό τον πλήρη και οριστικό-παντοτινό έλεγχο του τουρκοάγγλων, τον διαμελισμό του Αιγαίου, την αυτονόμηση της Θράκης, την απόδοση της Ηπείρου στους Τσάμηδες, κτλ.
Θα πω στον φοιτητή του Λυκείου, επίσης, όχι μόνο να μην κατηφορίσει την Συγγρού, αλλά να μην περάσει καν από εκεί. Να παρακάμψει όλο το Λεκανοπέδιο.
----------------------------------------------------------------------------------------
24.4.2009. Hitchens για πρωθυπουργός (στην Ελλάδα) και πρόεδρος (στην Κύπρο)
Όταν τα πράγματα πιάσουν πάτο και όταν πλέον οι ποιοτικές βαθμίδες των συζητήσεων είναι πολύ χαμηλά καλύτερα να λουφάξει κανείς, όπως λέει ο λαός. Το δίλημμα για να κυβερνηθεί η Ελλάδα είναι μεταξύ Κωνσταντίνου Καραμανλή και Γιώργου Παπανδρέου. Ο δεύτερος 4 ώρες πριν το ΟΧΙ του προέδρου Παπαδόπουλου βγήκε με τις γνωστές θλιβερές τους δηλώσεις για τις οποίες είτε τον παγίδευσαν κάποιοι είτε όχι έπρεπε να είχε από καιρό απολογηθεί με θάρρος και παρρησία. Τον πρώτον τον ακούσαμε προχθές στην Λευκωσία με τον κ Χριστόφια να λένε ακαταλαβίστικα πράγματα. Θλίψη για την κατάντια μας: Ακόμη αναμασούν τις επιστημονικές ασυναρτησίες των Κουλουμπή, Βαληνάκη και σία-Ελιαμπε οι οποίοι εδώ και κοντά δύο δεκαετίες βάλθηκαν να κουρδίζουν τους πολιτικούς μας ηγέτες να χορεύουν ζειμπέκικα, να κουμπαρεύουν και να αλληλοασπάζονται τους τούρκους ηγέτες ως μέθοδος επιλύσεις των ελληνοτουρκικών προβλημάτων. Έτσι βλέπουμε την σχετική μας ισχύ να συρρικνώνεται, η ισορροπία Ελλάδας-Τουρκίας να εξανεμίζεται, η ευρωπαϊκή λύση του κυπριακού να εγκαταλείπεται, κτλ, για να μην αναφερθούμε στα άλλα διπλωματικά προβλήματα τα οποία καμιά ομπρέλα διπλωματικών προβλημάτων δεν μας βοηθά να τα αποφύγουμε. Λόγω πολύ μεγάλου φόρτου τους τελευταίους μήνες δεν βρίσκω χρόνο να σχολιάζω συχνά εδώ στα «Χαλαρά και Επίκαιρα» ζητήματα επικαιρότητας. Ο ενδιαφερόμενος εξάλλου θα βρει στις διπλανές στήλες των δοκιμίων και των άρθρων αρκετές αναλύσεις που επαρκούν. Ούτως ή άλλως τι να σχολιάζεις από ένα ταξίδι στην Κύπρο μετά από αυτή την πνευματική φτώχια που μας διαχέεται πανταχόθεν. Για τους αγγλομαθείς παραθέτω τον Hitchens πιο κάτω. Με πληρότητα και ευστοχία περιγράφει τι έγινε τις τελευταίες εβδομάδες. Εμείς εδώ ακόμη ζούμε στην εποχή Κουλουμπή – Βαληνάκη και σία-Ελιαμέπ όταν παραμιλούσαν για ζεϊμπέκικα. Αλληγορικά το λέω αλλά με νόημα. Για να καταλάβετε πόσο με ενδιαφέρει τι συμβαίνει γύρω μου πολιτικά προτείνω τον … Hitchens για διπλό πόστο, Πρωθυπουργό της Ελλάδας και Πρόεδρο της Κύπρου. Είναι οξύνους και διεισδυτικός. Υπό τις συνθήκες, όπως αντιλαμβάνεστε, μόνο πλάκα μπορούμε να κάνουμε.
Μπορούμε να κάνουμε και ανακοινώσεις πιο σοβαρές: Μου βγήκε λίγο μεγαλύτερο το «Εθνική Κοσμοθεωρία» που κυκλοφορεί συντομότατα. Μόνο επιστημονικά και πολύ σκληρά θα πρέπει να λέγονται τα πράγματα πλέον. Μόνο καθαρές κουβέντες για να προετοιμαζόμαστε για το μέλλον, όταν θα τελειώσει η καταιγίδα.
http://www.slate.com/id/2216518/
Ankara Shows Its HandTurkey’s scheming at the Strasbourg summit proves it doesn't belong in the European Union.
By Christopher HitchensPosted Monday, April 20, 2009, at 11:54 AM ET
French Foreign Affairs Minister Bernard Kouchner The most underreported story of the month must surely be the announcement by French Foreign Minister Bernard Kouchner that he no longer supports the accession of Turkey as a full member of the European Union. His reasoning was very simple and intelligible, and it has huge implications for the Barack Obama "make nice" school of diplomacy.
DISCUSS
RSS
RECOMMEND...
SINGLE PAGE
MySpace
Mixx
Digg
del.icio.us
Furl
Ma.gnolia
Sphere
StumbleUponCLOSE
At a NATO summit in Strasbourg in the first week of April, it had been considered a formality that the alliance would vote to confirm Anders Fogh Rasmussen, the prime minister of Denmark, as its new secretary-general. But very suddenly, the Turkish delegation threatened to veto the appointment. The grounds of Turkey's opposition were highly significant. Most important, they had to do with the publication of some cartoons in a Danish newspaper in 2005 lampooning the Prophet Mohammed. In spite of an organized campaign of violence and boycott against his country, and in spite of a demand by a delegation of ambassadors from supposedly "Islamic" states, Rasmussen consistently maintained that Danish law did not allow him to interfere with the Danish press. Years later, resentment at this position led Turkey—which is under its own constitution not an "Islamic" country—to use the occasion of a NATO meeting to try again to interfere with the internal affairs of a member state.
Related in Slate
Molly Redden assessed Obama's European tour and his address to Turkey's Grand National Assembly. In 2007, Christopher Hitchens argued that France's appointment of Foreign Minister Bernard Kouchner symbolized change in French policy. Hitchens also beseeched his readers to resist Turkish pressure to distort the truth about the Armenian genocide. Parag Khanna explained how Turkey's example can help the United States improve its relations with Mexico.
The second ground of Turkey's objection is also worth noting. From Danish soil a TV station broadcasts in the Kurdish language to Kurds in Turkey and elsewhere. The government in Ankara, which evidently believes that all European governments are as untrammeled as itself, brusquely insists that Denmark do what it would do and simply shut the transmitter down. Once again unclear on the concepts of the open society and the rule of law—if the station is sympathetic to terrorism, as Ankara alleges, there are procedures to be followed—the Turkish authorities attempt a fiat that simply demands that others do as they say.
The implications of all this, as Kouchner stated in an interview, are extremely serious. "I was very shocked by the pressure that was brought upon us," he said. "Turkey's evolution in, let's say, a more religious direction, towards a less robust secularism, worries me." This is to put it in the mildest possible way. It's not just a matter of a Turkish political party undermining Turkey's own historic secularism. It is a question of Turkey trying to impose its Islamist and chauvinist policies on another European state—and indeed on the whole NATO alliance. And if this is how it behaves before it has been admitted to the European Union, has it not invited us all to guess how it would behave when it had a veto power in those councils?
For contrast, one might mention the example of reunited federal Germany, easily the strongest economic power in the European Union, which painstakingly adjusted itself to its neighbors—to the extent of giving up even the deutsche mark for the euro—and adopted the slogan "not a Germanized Europe but a Europeanized Germany." With Turkey, it seems the reverse is the case. Its troops already occupy one-third of the territory of an EU member (Cyprus), and now it exploits its NATO membership to try to bully one of the smaller nations with which it is supposed to be conjoined in a common defense. For good measure, it continues to be ambiguous about its recognition of the existence of another non-Turkish people—the Kurds—within its frontiers.
President Obama's emollient gifts were on display at the NATO summit, where he eventually persuaded the Turks to withhold their veto on the appointment of Prime Minister Rasmussen. Accounts differ as to the price of this deal, but a number of plum jobs and positions now appear to have been awarded to Turkish nominees. Much more important, however, the foreign minister of France has reversed his previous position and has now said: "It's not for the Americans to decide who comes into Europe or not. We are in charge in our own house." Put it like this: Obama's "quiet diplomacy" has temporarily conciliated the Turks while perhaps permanently alienating the French and has made it more, rather than less, likely that the American goal of Turkish EU membership will now never be reached. And this is the administration that staked so much on the idea of renewing our credit on the other side of the Atlantic. This evidently can't be done by sweetness alone.
On the question of Turkey's accession, I used to be able to make either case. Admitting the Turks could lead to the modernization of the country, whereas exclusion could breed resentment and instability and even a renewal of pseudo-Ataturkist military rule. On the other hand, admission would put the frontiers of Europe up against Iran and Iraq and the volatile Caucasus, so that instead of being a "bridge" between East and West (to use the unvarying cliché), Turkey would become a tunnel.
The Strasbourg crisis clarifies the entire picture and should make us grateful to have been warned in such a timely fashion. Turkey wants all the privileges of NATO and EU membership but also wishes to continue occupying Cyprus, denying Kurdish rights, and lying about the Armenian genocide. On top of this, it now desires to act as a proxy for Islamization and dares to waste the time of a defensive alliance in trying to censor the press of another member state! Kouchner was quite right to speak out as he did, and the Turkish authorities will now be able to blame the failure of their membership scheme not on the unsleeping plots of their enemies, but on the belated awakening of their former friends.
------------------------------------------------------------------------------------------------
Στο τελευταίο μου σημείωμα έγραφα ότι δεν υπάρχει πιο βρωμερό ζήτημα στην πολιτική ιστορία των Νέων Χρόνων απ' ότι η ιδεολογικοπολιτική στράτευση εξωπολιτικών δρώντων στους ενδοκρατικούς και διακρατικούς αγώνες ισχύος. Παραθέτω εδώ χωρίς άλλα σχόλια το σημείωμα του εκλεκτού συναδέλφου Γιώργου Κοντογιώργη για επίμαχα ζητήματα τα οποία τις τελευταίες εβδομάδες έγιναν σίριαλ στις κυριακάτικες εφημερίδες.
Γιώργος Κοντογιώργης, Η επιστημονική δεοντολογία και τα εθνικά θέματα
(Το κείμενο αυτό απαντά στο ζήτημα του ακαδημαϊκά και θεσμικά απαράδεκτου της επιλογής θέματος διδακτορικής διατριβής στο οποίο η "Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας" αποκαλείται "Δημοκρατία της Μακεδονίας" και μάλιστα της αξίωσης των καθηγητών του τμήματος πολιτικής επιστήμης και ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου να χρηματοδοτηθεί από το ελληνικό κράτος).
“Κατά τη σχετική συνεδρία της Γενικής Συνέλευσης του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου οι συνάδελφοι (όλοι πλην ενός) υποστήριξαν ότι αποτελεί στοιχείο της επιστημονικής ελευθερίας να αποκαλούν μια χώρα όπως αυτοί κρίνουν ή να επιλέγουν γι'αυτήν το όνομα που τους αρέσει. Λογικά ως καθηγητές πανεπιστημίου θα έπρεπε να είχαν αντιληφθεί ότι υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά μεταξύ επιστημονικής ελευθερίας και ιδεολογικής ή πολιτικής επιλογής που ο καθένας μπορεί να έχει ως πολίτης. Εάν το θέμα της διατριβής ήταν η σπουδή της άποψης που θέλει η συγκεκριμένη χώρα να ονομάζεται Δημοκρατία της Μακεδονίας, ουδείς θα είχε αντίρρηση. Το θέμα όμως της διδακτορικής διατριβής αφορά στις εθνοτικές διαιρέσεις στη χώρα αυτή και όχι στο όνομα. Επομένως το όνομα της χώρας δεν εμπεριέχεται στην επιστημονική διερεύνηση, λαμβάνεται ως δεδομένο. Συμβαίνει λοιπόν η ενλόγω χώρα να έχει όνομα που το συμφώνησε ομόφωνα ο ΟΗΕ (και η ίδια) και να βρίσκεται σε εξέλιξη διαπραγμάτευση για τη οριστική ονομασία της. Η παράκαμψη του ΟΗΕ και η υιοθέτηση του επιχειρήματος της μιας ή της άλλης πλευράς (“Δημοκρατία της Μακεδονίας” ή “Δημοκρατία των Σκοπίων”) αποτελεί πολιτική πράξη και, ως εκ τούτου, είναι επιστημονικά και ακαδημαϊκά απαράδεκτη.
Μάλιστα, στο μέτρο που το όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας” εμπλέκεται υπό τις παρούσες συνθήκες στον λόγο του εθνικισμού της γειτονικής χώρας, η υιοθέτησή του μεταβάλλει τους συμπαραστάτες σε τυπικούς εθνικιστές. Εθνικιστής δεν είναι ο εκφραστής του εθνικισμού της χώρας που ανήκει, αλλά ο φορέας εθνικιστικών ιδεών, οποιασδήποτε χώρας και μορφής. Αυτά όμως συμβαίνουν όταν η ιδεολογία έχει καταλάβει τη θέση της επιστήμης στο πανεπιστήμιο. Όταν δηλαδή ο καθηγητής δεν διακρίνει ανάμεσα στις επιστημονικές σχολές σκέψης, που εμπεριέχουν αναπόφευκτα και την “επιλογή” επιχειρήματος και στην ιδεολογικο-πολιτική δράση που υπαγορεύει η σκοπιμότητα της πολιτικής. Εξού και ακούστηκε το επιχείρημα ότι αφού πολλές χώρες υιοθέτησαν το “συνταγματικό” όνομα της ενλόγω χώρας είναι εν δικαίω! Να υποθέσω ότι ένας καθηγητής πανεπιστημίου αδυνατεί να διακρίνει ότι οι πολιτικές στις διεθνείς σχέσεις διαμορφώνονται με γνώμονα τους συσχετισμούς δύναμης που υπαγορεύουν οι ηγεμόνες; Γιατί άραγε, αντί να σπεύδουν τόσο πρόθυμα να στεγασθούν στη θαλπωρή του ηγεμόνα και να υπηρετήσουν το συμφέρον του, δεν διερωτώνται τι επέβαλε την παράκαμψη της ψήφου τους στον ΟΗΕ (δηλαδή του κανόνα που αυτοί διαμόρφωσαν) και την παραβίαση της “ενδιάμεσης συμφωνίας”;
Η προσήλωση αυτή των συναδέλφων στο συμφέρον του ηγεμόνα και στην εθνικιστική υστερία της γείτονος, εξηγεί από την άλλη γιατί στο καλάθι της πολιτικής -κι όχι φυσικά της επιστημονικής- τους ευαισθησίας, δεν υπεισέρχεται ένας στοιχειώδης σεβασμός προς την ελληνική κοινωνία που χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα τον βίο τους. Η οποία, καλώς ή κακώς, με συντριπτική πλειοψηφία δεν αποδέχεται την ολοκληρωτική εκχώρηση του ονόματος αυτού στην γείτονα, αφού εκτιμά ότι έτσι θα αποστερήσει από την ίδια ένα μέρος της δικής της ταυτότητας; Για ποιο λόγο η “ευαισθησία” ως προς το δικαίωμα στην ταυτοτική επιλογή να βαραίνει μονοσήμαντα προς την μια πλευρά και όχι, έστω, ισομερώς; Επιπλέον, παρακάμπτουν, προσποιούμενοι την επιστημονική ελευθερία, το γεγονός ότι εργάζονται σε δημόσιο πανεπιστήμιο μιας χώρας που αυτή τη στιγμή διαπραγματεύεται την τελική ονομασία. Μάλιστα δε, παρόλον ότι υπονομεύουν την ομόφωνη ως προς αυτό στρατηγική της χώρας, αξιώνουν να στεγάσουν την πολιτική τους επιλογή σε πρόγραμμα που χρηματοδοτεί η ελληνική πολιτεία δαπάναις της κοινωνίας. Θα ανέμενε κανείς η ευαισθησία τους να τους παρότρυνε να απευθυνθούν στην γειτονική χώρα, της οποίας τον εθνικισμό διακινούν, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την ενλόγω διδακτορική διατριβή. Ώστε, η βαθιά αντιδημοκρατική τους συμπεριφορά συνοδεύεται από μια εξίσου υψηλή περιφρόνηση της κοινωνίας που τους στεγάζει. Διότι μήπως δεν είναι η ελληνική κοινωνία που αποτελεί τον λόγο ύπαρξης της χώρας, του κράτους, των πανεπιστημίων, αλλά και αυτών των ιδίων; Έχοντας όμως εθισθεί στο δόγμα της νεοτερικότητας που ορίζει τη δημοκρατία όχι ως το ταυτοτικό ισοδύναμο της κοινωνίας των πολιτών, αλλά ως το κράτος που την κατέχει, αντιλαμβάνονται την τελευταία ως το υποζύγιό τους.
Αλλά γιατί άραγε τόση αγωνία να προκαταλάβουν τις εξελίξεις; Τι θα πράξουν οι συνάδελφοι εάν πριν από την υποστήριξη της διδακτορικής διατριβής επιτευχθεί μια συμφωνία μεταξύ των μερών; Θα μας πουν ότι έσφαλαν και θα ζητήσουν να αλλάξουμε τον τίτλο της; Δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι ευτελίζουν την επιστήμη, το ελληνικό πανεπιστήμιο, τη χώρα, αλλά και αυτούς τους ιδίους; Επιλέγοντας να διακινήσουν τον λόγο του εθνικισμού της άλλης πλευράς και, ουσιαστικά, τα σχέδια της υπερδύναμης στην περιοχή, μεταβάλλουν το πανεπιστήμιο σε οργανικό μέρος του προβλήματος και την επιστήμη σε πρόσχημα. Κατανοώ την επιλογή αυτή, στο μέτρο που απλώς αποκαλύπτει την σταθερά όσο και βαθιά αντιδημοκρατική λογική που διακρίνει τη συμπεριφορά των κρατούντων στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ακριβώς γι'αυτό, αντί να απαντούν στα ζητήματα που εγείρουν οι επιλογές τους, αντί να απολογηθούν για την προσήλωσή τους στο συμφέρον του ηγεμόνα και στην εθνικιστική υστερία της γείτονος, μετατοπίζουν το επίκεντρο του ερωτήματος στο δικαίωμά τους να διακινούν ελεύθερα τις απόψεις τους. Στην πραγματικότητα, κρύβονται πίσω από ένα ανύπαρκτο ερώτημα (είναι καταφανές ότι ουδείς τους αμφισβητεί το δικαίωμα αυτό) προκειμένου να το καταστρατηγήσουν, όπως ακριβώς πράττουν και με την επίκληση της επιστημονικής ελευθερίας την οποία υποτάσσουν σε πολιτικές σκοπιμότητες.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι ίδιοι αυτοί κύκλοι προσέρχονται στις Συνεδρίες των πανεπιστημιακών οργάνων για να νομιμοποιήσουν αποφάσεις που ήδη έχουν “επεξεργασθεί” προηγουμένως και όχι με την πρόθεση να διεξαγάγουν μια αυθεντική δημοκρατική διαβούλευση; Ο δημοκρατικός διάλογος προϋποθέτει επιστημονική επιφάνεια, συνειδησιακή διαφάνεια, προσήλωση σε κανονιστικές αρχές και, μάλιστα, στον λόγο ύπαρξης του θεσμού που είναι, αναντιρρήτως, το συμφέρον της κοινωνίας. Ώστε, η παγίωση του “ετσιθελισμού” της διατεταγμένης πλειοψηφίας των κατόχων του θεσμού δεν αποτελεί κεκτημένο δικαίωμα, αλλά ιδιοποίηση. Επειδή ακριβώς το γνωρίζουν, διακινούν ανερυθριάστως το επιχείρημα ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας των πολιτών αποτελεί την μείζονα απειλή των δικαιωμάτων και όχι η δική τους αυτόνομη, δηλαδή ολιγαρχική συνιστώσα. Εξού και όπου “δεν τους βγαίνει”, η ανοχή στον λόγο του άλλου υποκαθίσταται από την ύβρη και το επιχείρημα από την συκοφαντία προς όποιον παραμένει πιστός στην ακαδημαϊκή τάξη και στην επιστήμη. Οι ίδιοι αυτοί που επιλέγουν να διακινούν τον τυπικά λαϊκιστικό εθνικισμό της γείτονος, απομεινάρι του σταλινικού ολοκληρωτισμού, και τον νεοφιλελεύθερο ιμπεριαλισμό, που προσημειώνει στο σκοπό του τα ανθρώπινα δικαιώματα, εγκαλούν τον λόγο της ελευθερίας και την επιστήμη για εθνικισμό. Προσποιούμενοι ότι δήθεν έτσι καταπολεμούν τον ελληνικό εθνικισμό, συμπεριφέρονται ως τυπικοί διακινητές της “νέας τάξης”. Χρειάζεται άραγε να υποσημειώσω ότι όταν ολίγοι από εμάς παλεύαμε για έναν συμβιβασμό στο θέμα του ονόματος, πολλοί από αυτούς που τώρα επιλέγουν την “ιδεολογική” αντί της “εθνικής” αλληλεγγύης είτε “διαπραγματεύονταν” στις πλατείες τον οδυρμό τους είτε κρύβονταν πίσω από τη σιωπή τους;
Σε κάθε περίπτωση, ένα είναι βέβαιο: καμία χώρα δεν μπορεί να ονειρεύεται το μέλλον εάν η κοινωνία της τελεί υπό ένα κράτος κατοχής. Και η ελληνική κοινωνία κατέχεται κυριολεκτικά από τους νομείς των θεσμών του κράτους.(Το παρόν κείμενο είναι αναρτημένο στο μπλογκ του συγγραφέα: contogeorgis.blogspot.com)
------------------------------------------------------------------------------------------------
5.4.2009. Οι τσαρλατάνοι διεθνών σχέσεων
Μέχρι το τέλος του μήνα κυκλοφορώ το βιβλίο μου Εθνική Κοσμοθεωρία. Προνομιακή θέση πλέον θα έχει σε όλα μου τα κείμενα η θέση των λεγόμενων κοινωνικών επιστημών στην δημόσια πολιτική. Εξετάζοντας τον ρόλο τους τους Νέους Χρόνους καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια παραγωγής μαζικής εξωπολιτικής και εξωκοινωνικής προπαγάνδας αποτελούν την βρωμερότερη πολιτική υπόθεση των τελευταίων αιώνων. Οι κοινωνίες έπρεπε να είχαν από καιρό τερματίσει την χρηματοδότησή τους. Τους τελευταίους αιώνες ο ρόλος τους είναι πολύ γνωστός. Στήριξαν την αποικιοκρατία, στήριξαν τους ηγεμονισμούς, δικαιολόγησαν τις εθνοκαθάρσεις και τις γενοκτονίες και την εν γένει εθνοσοβινιστική συγκρότηση υλιστικών κρατών και διεθνιστικοϋλιστικών κατασκευών που κάποια στιγμή κατάρρεαν προκαλώντας εκατόμβες. Τον εικοστό αιώνα, εκατέρωθεν της ηγεμονικής γιγαντομαχία των δύο διεθιστικοϋλιστικών ιδεολογιών είχαμε την χαριστική βολή κατά της σύγχρονης πολιτικής σκέψης. Εκατομμύρια δήθεν επιστήμονες έγιναν κράχτες συνθημάτων και προπαγάνδας υπέρ ηγεμονικών πολιτικών που προκάλεσαν προπαγάνδες.
Είναι το ίδιο υλικό, όπως θα εξηγήσω στο κείμενό μου, το οποίο ευέλικτα μεταστράφηκε στον μεταμοντερνισμό, δηλαδή την αποδόμηση και κατεδάφιση των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων των κοινωνικών οντοτήτων. Κατά κάποιο το ίδιο ιδεολογικό φίδι εκκόλαψε να αυγά του νέου ιδεολογικού φιδιού, τα μεταμοντέρνα αποδομητικά ιδεολογήματα. Τις τελευταίες δεκαετίες και εντονότερα την μεταψυχροπολεμική στην υπηρεσία ηγεμονικών δυνάμεων ή μεγαλομανών διεθνικών χρηματοοικονομικών απατεώνων όπως ο κερδοσκόπος Σόρος επιχειρούν να διαλύσουν τον άνθρωπο, να εκτονώσουν το ιδεολογικό τους μένος, να εξυπηρετήσουν τις ηγεμονικές δυνάμεις για λόγους που αυτοί ξέρουν καλύτερα και να εξυπηρετήσουν υπόγειες διεθνικές δυνάμεις.
Κατά κάποιο τρόπο δικαιώνομαι γιατί όταν στην τελευταία μου μονογραφία εισήγαγα τον όρο τσαρλατάνοι της διεθνολογίας και της ιστοριογραφίας κάποιοι διερωτήθηκαν κατά πόσο ήμουν υπερβολικός. Τώρα λοιπόν παίρνουν την απάντηση από τους ίδιους τους δράστες. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να αναζητήσει στο διαδίκτυο τις σημερινές κυριακάτικες εφημερίδες και αυτές της προηγούμενης Κυριακής.
Στην επερχόμενη δημοσίευσή μου εισηγούμαι οι κοινωνίες έχουν κάθε συμφέρον να τερματίσουν την χρηματοδότηση των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων και των δήθεν οχυρών ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Πολυτεχνεία θέλουμε, ιατρικές σχολές, οικονομικές σχολές κτλ. Την μόρφωση ο καθείς μπορεί να την αποκτήσει διαβάζοντας Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Θουκυδίδη και μερικούς άλλους συγκαιρινούς όπως τον Κονδύλη. Τέτοια κείμενα στα συγκαιρινά ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια δεν κυκλοφορούν και δεν βλέπω τον λόγο γιατί αφενός η κοινωνία θα πρέπει να χρηματοδοτεί τις εξωπολιτικές δυνάμεις και αφετέρου οι νέοι να χάνουν 4 χρόνια της ζωής τους. Οι ενδιαφερόμενοι να μάθουν μπορούν να διαβάζουν ωραία βιβλία το Σαββατοκυρίακο και να σπουδάσουν κάτι πιο χρήσιμο.
Εν τέλει, δεν υπάρχει βρωμερότερο επιστημονικό φαινόμενο από την συνειδητή μεταμφίεση προπαγανδιστικών θέσεων εκ μέρους εξωπολιτικών και εξωκοινωνικών δρώντων. Στο διεθνές αυτό θέατρο του παραλόγου βλέπουμε πλέον και πολλούς δημοσιογράφους οι οποίοι διόλου τυχαία συνεργάζονται με τους μεταμφιεσμένους προπαγανδιστές. Στην Ελλάδα πήραμε μια γεύση τι σημαίνουν όλα αυτά την ημέρα της εθνικής ανεξαρτησίας όταν διαδιδόταν η βρωμερή φήμη ότι ήταν περίπου λάθος να γίνει αγώνας ανεξαρτησίας. Όπου και να βρίσκονται αυτά τα διεθνικά όντα είναι παντού τα ίδια. Ζουν σε μια χώρα και την μισούν, στρέφονται εναντίον των φιλειρηνικών συμφερόντων της χώρας από την οποία ωφελούνται και ξερνούν καθημερινά τις εμετικές ιδεολογικοπολιτικές τους εκλογικεύσεις που εξυπηρετούν τα διεθνοφασιστικά συμφέροντα. Και όλα αυτά με καθωσπρεπισμούς, ύπουλες νηφαλιότητες και νοοτροπίες συνδικάτου που υπηρετεί ένας όχλος ομοϊδεατών προπαγανδιστών ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων. Είναι βαρίδια σε όποια χώρα και αν ζουν.
Και μια λίγο πιο ακαδημαϊκή επισήμανση. Στην προαναφερθείσα επερχόμενη μονογραφία μου καταθέτω μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και εξηγώ, νομίζω θεμελιωμένα, ότι πρόκειται για πνευματικά και πολιτικά Σόδομα και Γόμορρα. Όποιος από τους νεοεισερχόμενους που αποφοίτησαν από τα ιδεολογικοπολιγικά εκπαιδευτήρια της Μεγάλης Βρετανίας ήπιε μεταμοντέρνο δηλητήριο θα μεταστραφεί. Τουλάχιστον όποιος σέβεται τον εαυτό του και δεν θέλει να είναι βαρίδιο της χώρας του και του πλανήτη.
----------------------------------------------------------------------------------------------
29.3.2009. Το έγκλημα των ελλήνων γιατί θέλουν εθνική ανεξαρτησία
Βλέποντας περιστασιακά τις τηλεοπτικές εκπομπές για την επέτειο της 25ης Μαρτίου κανείς σχηματίζει την εντύπωση ότι αυτή η χώρα είναι κατειλημμένη από εχθρικές δυνάμεις. Βέβαια δεν είναι ξένα στρατεύματα, είναι κάτι χειρότερο. Είναι εγχώριοι γενίτσαροι του πνεύματος και αδίστακτοι προπαγανδιστές επιστημονικά μεταμφιεσμένων ιδεολογικοπολιτικών εκλογικεύσεων. Η ιδεολογία δεν είναι συμβατή με την επιστήμη και όταν ένας φορέας ακαδημαϊκού μανδύα επιδίδεται σε ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις, προπαγάνδα κάνει. Στην διαστρέβλωση της προπαγάνδας συμβάλλουν και δημοσιογράφοι με τις εκπομπές τους. Επισημαίνω ότι αμφότεροι -ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι- είναι εξωπολιτικοί δρώντες. Δηλαδή, δεν υπόκεινται σε κανένα κοινωνικοπολιτικό έλεγχο και οι απόψεις τους δεν επικυρώνονται από την λαϊκή κυριαρχία.
Το ορθό θα ήταν οι ακαδημαϊκοί να είναι αυστηρά αξιολογικά ελεύθεροι, να αποφεύγουν και την παραμικρή ιδεολογική τοποθέτηση, να σέβονται την οντολογία, να πληρούν πάγιους κώδικες δεοντολογίας της επιστήμης και να μην γίνονται μαϊντανοί των επιφυλλίδων και των τηλεοπτικών παραθύρων. Στην Ελλάδα έχουμε πλέον μια απίστευτη κατάσταση: Η κοινωνία παρέχει στους ακαδημαϊκούς το άσυλο της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας για να μπορούν να επιτελούν το λειτούργημά τους ακέραια και ανεπηρέαστα και αντ' αυτού έχουμε μαζικές παρεμβάσεις στα πολιτικά δρώμενα; από εξωπολιτικούς δρώντες, αυτούς δηλαδή που μέσα στο ακαδημαϊκό άσυλο μηχανεύονται ιδεολογήματα τα οποία στην συνέχεια διασπείρουν μαζικά επικαλούμενοι την επιστημονική τους ιδιότητα ως τεκμήριον, δήθεν, εγκυρότητας και αξιοπιστίας.
Όσον αφορά τους δημοσιογράφους, οι επικοινωνιακοί πρόοδοι των τελευταίων δεκαετιών έχουν δημιουργήσει ένα κοινωνικοπολιτικό καρκίνωμα που δεν ξέρω πως θα μπορούσε να διορθωθεί. Δηλαδή, δημοσιογράφοι κατέχουν πλέον απολύτως το προνόμιο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Η δημόσια πολιτική δεν προσδιορίζεται πλέον στην πολιτική αγορά αλλά από εξωπολιτικούς δρώντες στα τηλεοπτικά παράθυρα οι οποίοι επισκιάζουν ή ακόμη και διαστρεβλώνουν την πολιτική είτε λόγω δικής τους ιδεολογικής προαίρεσης είτε λόγω εργολαβίας διαμεσολαβούντων συμφερόντων. Εδώ λοιπόν εμφατικά τονίζω ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι ένας και μοναδικός και κανένας άλλος: Να πληροφορεί παρουσιάζοντας τα γεγονότα με αδέκαστη αντικειμενικότητα. Τίποτα άλλο. Οτιδήποτε άλλο είναι και αυτό φοβερή πολιτική ανωμαλία που εκμηδενίζει την δημοκρατία. Έχουμε λοιπόν δύο πανίσχυρες εξωπολιτικές ομάδες των ιδεολογικοπολιτικών παρασκηνίων (εθνικών, διεθνικών και διεθνών) οι οποίοι προπαγανδίζουν τις ιδεολογίες τους ή τα αδιαφανή συμφέροντα ντόπιων και ξένων εμφανιζόμενοι εν τούτοις ως δήθεν αντικειμενικοί και κατά τεκμήριο έγκυροι. Είναι μια γιγαντιαία στρέβλωση της πολιτικής που εκμηδενίζει την δημοκρατία
Τι να πρωτοαναφέρω. Μήπως εκείνο τον προπαγανδιστή που είπε ότι κάναμε γενοκτονία στη Μικρά Ασία και που κατά καιρούς λέει διάφορα πολύ χειρότερα. Την εκπομπή στον Άλφα που προσπάθησε να γελοιοποιήσει την προσήλωσή μας στην ανεξαρτησία αφιερώνοντας γύρω στη μια ώρα μιας γελοίας ξεβράκωτης που δήθεν τραγουδούσε και χόρευε λικνιστά με φόντο την Ακρόπολη εμφανίζοντάς την -συνάμα και μια παραπαίουσα αδελφή της - ως το πρότυπο αυτής της εγκληματικής συνομοταξίας ελλήνων που είναι φιλοπάτριδες. Τον όχλο χυδαιολογούντων που μέρα που είναι βρήκαν την ευκαιρία να δώσουν την εικόνα ότι άδικα κάναμε αγώνα ελευθερίας κατά της αγαθοεργούς Οθωματνικής Αυτοκρατορίας. Εκείνο τον δημοσιογράφο ή κάτι τέτοιο ο οποίος σε επιφυλλίδες μέρα που είναι βρήκε την ευκαιρία να παρουσίαση την Οθωμανική πολιτική για τα σχολεία ως την πιο προοδευτική εκπαιδευτική πολιτική που υπήρξε ποτέ. Και πολλά άλλα που δεν είδα αλλά άκουσα ή που έκλεισα γρήγορα την τηλεόραση για να μην πάθουν ρύπανση τα μάτια μου. Μετά πρόσεξα και ένα δισέλιδο σαλόνι Κυριακάτικης εφημερίδας αφιερωμένο στις στοχαστικές ρυπάνσεις κάποιοι επιστημονικά μεταμφιεσμένου προπαγανδιστή. Έλεος, η ελληνική κοινή γνώμη να ασχολείται με τόσο χαμηλού επιπέδου ανθρώπους και τις δήθεν επιστημονικές ασυναρτησίες που θίγουν την κοινή λογική και την ιστορική αλήθεια!
Για όλους τους λαούς η επέτειος της ανεξαρτησίας είναι ιερή. Συμβολίζει το γεγονός της Ανεξαρτησίας, δηλαδή την δυνατότητα μιας κοινωνίας να ζήσει ελεύθερα κατά κατεξουσιασμών. Το γεγονός ότι υπάρχει ένας ετοιμοπόλεμος στρατός να σπιλώσει την Ανεξαρτησία μας σημαίνει ότι το κράτος αυτό είναι πλέον υπό κατάληψη.
Αυτή είναι η χειρότερη κατάληψη. Οι φασιστικές ηγεμονικές δυνάμεις βρίσκουν ντόπια καθάρματα να κάνουν την δουλειά τους, είπε ο γνωστός ναζιστής προπαγανδιστής.
Εκατοντάδες επιστημονικά μεταμφιεσμένοι προπαγανδιστές εργολαβικά επιτίθενται κατά οτιδήποτε αφορά το συμφέρον αυτής της χώρας, την εθνική της ανεξαρτησία, τις εξωτερικές απειλές, το παρελθόν της, την εδαφική της ακεραιότητα. Ο Υψηλόβαθμος Αμερικανός έκανε καλά την δουλειά του. Όσο ακόμη υπηρετούσε έκανε αρκετούς διορισμούς γενιτσάρων του πνεύματος. Τώρα πλέον η χώρα βρίσκεται υπό κατάληψη από εγχώριους επιστημονικούς μεταπράτες ξένων συμφερόντων. Μεγάλου αριθμού. Αυτοδιορίζονται και αυτο-ονομάζονται επιστήμονες, απαιτούν στο όνομα της επιστημονικής ανεξαρτησίας να λένε οτιδήποτε τους κατεβαίνει στο κεφάλι ή οτιδήποτε συμφέρει κάποιους εξωτερικούς "φίλους τους", βασανίζουν πνευματικά χιλιάδες δυστυχείς φοιτητές οι οποίοι ανυποψίαστοι πάνε στα πανεπιστήμια, ρυπαίνουν τον δημόσιο διάλογο με επιφυλλίδες που κάποια συγκεκριμένη "επικοινωνιακή δομή συμφερόντων" φροντίζει να είναι πανταχού παρόντες και θα τους δεις ακόμη και σε κυβερνητικά γραφεία. Και τα βρικολάκια όταν χαχανίζουν από αγαλλίαση για το αποκρουστικό τους έργο δείχνουν τους αιματοβαμμένους χαβλιόδοντές τους . Εάλω λοιπόν η Ελλάδα. Όποιος δεν προσέχει παθαίνει ότι του αξίζει. Εγώ πάντως θα τα πω ξεκάθαρα και αμιγώς επιστημονικά στην μονογραφία μου η οποία τελικά κυκλοφορεί τέλος του μήνα. Μια μικρή γεύση δίνεται στον πανηγυρικό για τις 25 Μαρτίου (εθνική Κοσμοθεωρία - 25η Μαρτίου)
-----------------------------------------------------------------------------------------------
28.3.2009. Τα διεθνικά "παιδιά της σκύλας" που εκκολάπτουν αυγά φιδιών
Στην επερχόμενη μονογραφία μου δεν μπορεί να υπάρξουν πιο σκληρά ακαδημαϊκά λόγια από αυτά που θα πω για το βρωμερό τσούρμο διεθνικών και "εθνικών" εξωπολιτικών δρώντων που βρωμίζουν τα πολιτικά δρώμενα των κρατών. Για να το πω με όσο πιο απλά λόγια μπορώ εδώ, οι άνθρωποι προσπαθούν να κτίσουν τον πολιτικό τους πολιτισμό εδώ και χιλιετίες. Οι κοινωνικές οντότητες συγκροτούνται πολιτικά και επιχειρούν, αφενός, να διασφαλίσουν την εθνική τους ανεξαρτησία και αφετέρου, να επιτύχουν δημοκρατία που διασφαλίζει ολοένα και περισσότερη πολιτική ελευθερία (βλ. και ομιλία μου για τις 25 Μαρτίου). Δημοκρατία είναι ο άμεσος έλεγχος της εξουσίας από το υποκείμενο κοινωνικό σώμα. Όσο περισσότερο οι εντολείς-πολίτες ελέγχουν την εξουσία και όσο αμεσότερα το κάνουν τόσο περισσότερο το κάνουν τόσο καλύτερη δημοκρατία έχουμε. Δεν μιλάμε για ιδεατά πράγματα γιατί ούτε ιδεατές καταστάσεις υπάρχουν ούτε τελειωτικές λύσεις χωρίς κινδύνους και χωρίς προβλήματα. Αυτό είναι πράγμα και άλλο ο εμπαιγμός. Ο εμπαιγμός έγκειται στην άποψη ότι η φιλελεύθερη έμμεση δημοκρατία είναι αληθινή δημοκρατία. Προσφέρω προς πνευματική σύγκριση δύο εικόνες:
Η μια εικόνα είναι οι Ινδιάνοι μιας φυλής του Οχάιο τον 16 αιώνα. Κάθονται γύρω από την φωτιά και συζητούν για την ζωή τους. Πιστεύουν στους δικούς τους θεούς, έχουν τις δικές τους πνευματικές αντιλήψεις, έχουν τον δικό τους βαθύτερο συλλογικό κόσμο που διαμορφώνεται διαρκώς, μιλούν για την φύση, την ζωή, τις σχέσεις, τον θάνατο, τους εχθρούς και τους φίλους. Ορίζουν επίσης τις ιεραρχίες τους, τον τρόπο ζωής τους, την ασφάλεια του ζωτικού τους χώρου. Με συμβατικά κριτήρια είναι ακόμη σε προπολιτική εποχή. Με συμβατικά κριτήρια επίσης βρίσκονται πολύ μακριά από την κορύφωση της Δημοκρατίας στον ελληνικό Δήμο και ακόμη πιο μακριά από το πολύ πιο εξελιγμένο σύστημα του Βυζαντίου ή ακόμη και της ύστερης Ρωμαϊκής εποχής.
Η άλλη εικόνα είναι αυτή που θα διαβάσετε στο απόσπασμα που παραθέτω πιο κάτω. Κάποιος στολισμένος με ακαδημαϊκούς τίτλους του αχανούς διεθνικού διεθνοπολιτικού παρασκηνίου Φίλιπ Γκόρντον. Τυγχάνει όχι μόνο να τον έχω γνωρίσει σε κάποιο συνέδριο αλλά και να έχω διαβάσει και πολλά άρθρα του. Είναι τυπική περίπτωση διαφθοράς της έμμεσης δημοκρατίας. Αντί δηλαδή η έμμεση δημοκρατία να έχει φορά προς την Δημοκρατία (άσκηση ελέγχου από τους ενδιαφερόμενους πολίτες επί των πολιτικών τους υποθέσεων) έχει φορά προς την εκκόλαψη διαμεσολαβούντων συμφερόντων των σκοτεινών παρασκηνίων τα οποία ολοένα και περισσότερο εκτοπίζουν τους "έμμεσους αντιπροσώπους" και επιτυγχάνουν κατάληψη της εξουσίας και εγκαθίδρυση δεσποτικής εξουσίας επί της κοινωνίας. Εδώ προσέξτε παρακαλώ: Δεν αναφέρομαι στην εκτός Αμερικής κοινωνία ή κοινωνίες που υπόκεινται τις συνέπειες. Αναφέρομαι στους ίδιους τους Αμερικανούς. Ποιος είναι ο κ Φίλιπ Γκόρντον για να επηρεάζει την Αμερικανική εξωτερική πολιτική διανεμητικά; Είναι αυτό "ορθολογιστικό"; Βοηθά για πιο ορθολογιστικές εξωτερικές σχέσεις; Για να μην επεκταθώ εδώ, λέω μόνο ότι ο οποιοσδήποτε κ Φίλιπ Γκόρντον σε οποιαδήποτε χώρα και αν βρίσκεται είναι, για να παραφράσω την γνωστή φράση του Γάλλου φιλοσόφου, παιδί πνευματικής σκύλας. Είναι ακόμη φίδι που εκκολάπτει αυγά του φιδιού του φασισμού. Γυρολόγοι και τυχοδιώχτες συναντώνται στα διεθνικά διεθνοπολιτικά παρασκήνια. Μπορεί να τους πληρώνουν κάποιες μυστικές υπηρεσίες, μπορεί κάποιος Σόρος, μπορεί κάποιος ανυποψίαστος και πολιτικά ανεύθυνος διεθνής οργανισμός, μπορεί κάποια τράπεζα ή η Κόκα Κόλα που θέλει να διαφημίσει τα προϊόντα της (ή που πήραν "εντολή" από κάποιον να διοχετεύσουν λεφτά για να εξυπηρετηθούν κάποιοι αδιαφανείς σκοποί), μπορεί να είναι "ιδρυματικά" λεφτά κάποιου από τα πολλά εξωπολιτικά ιδρύματα "προτάσεων πολιτικής" και μπορεί να είναι και το περίσσευμα κάποιου παχυλού μισθού κάποιου ακαδημαϊκού ιδρύματος. Αυτά τα όντα που περιφέρονται στα διεθνικά καταγώγια είναι όχι προπολιτικά όντα αλλά κάτι περισσότερο από αυτό: βάρβαρα όντα. Δεν ανήκουν σε καμιά κοινωνία, δεν ελέγχονται από κανένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, εξυπηρετούν μόνο την ιδιοτέλειά τους (παλαιότερα σε αυτό χωρούσε και κάποιο ιδεολογικό ένδυμα τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτό), μεταμφιέζουν επιστημονικά τα πιο ύπουλα κατεξουσιαστικά συμφέροντα, περιφέρονται και πωλούν το σαρκίο τους ως διεθνικές πνευματικές πόρνες, δεν έχουν ιδανικά, είναι παντελώς ανορθολογικές υπάρξεις και λογικά είναι φίλαυτοι, φιλοτομαριστές, εγωπαθείς και ηδονιστές (για όποιους βρίσκουν αυτά υπερβολικά ας περιμένουν λίγο να δουν την ακριβή περιγραφή του "μεταμοντερνισμού" στην επερχόμενη μονογραφία μου). Είναι αίτιο πολέμου και εξωπολιτικά τέρατα που προκαλούν μύρια προβλήματα στους ανθρώπους εντός και εκτός της χώρας τους. Τώρα, βεβαίως, κάποιος κ Μενέντεζ προσπαθεί να αναχαιτίσει τους οποιουσδήποτε Φίλιπ Γκόρτον. Αναχαιτίζεις όμως την επιδημία χολέρας με ασπιρίνες; Ο κύριος αυτός, τυπική περίπτωση εξωπολιτικού τέρατος θα επηρεάσει την ζωή των χωρών μας καθισμένος πάνω στους πυραύλους της πιο ωμής πλέον υπερδύναμης που πολλοί αφελείς ενθουσιάστηκαν με την ιδέα ότι θα εξημερωθεί από ένα μαύρο πρόεδρο. Και μπορεί πλέον αυτός ο κ Φίλιπ Γκόρτον όταν θα ξανασερβιριστεί κάποιο φασιστικό σχέδιο Αναν να αρχίσει να απειλεί τους έλληνες με εκτοξεύσεις (ο Πάουελ είχε απειλήσει ότι αν οι Κύπριοι δεν δεχθούν το σχέδιο Αναν θα πέσουν πάνω στο κεφάλι τους χιλιάδες τόνοι τούβλων, τούτος εδώ ίσως απειλήσει με πολλούς μεγατόνους πυρηνικών επιθέσεων). Και σίγουρα θα βρεθούν πάλι εγχώριοι υπηρέτες και αυτοί διεθνικά κινούμενοι μαζί με άλλους διεθνικούς ακτιβιστές που θα κάνουν τις βρωμοδουλιές. Για να παραφράσω τον γνωστό ναζί, στα αχανή διεθνικά παρασκήνια βρίσκουν πολλά καθάρματα να κάνουν τις βρωμοδουλιές τους, να παραβιάζουν δηλαδή την διεθνή νομιμότητα, θεμελιώσεις αρχές ελευθερίας, βασικές αρχές δημοκρατίας και κάθε άλλο κεκτημένο του πολιτικού πολιτισμού. Και όλα αυτά τα εγκλήματα να γίνονται στο όνομα της ... δημοκρατίας και να εκτελούνται από πλήθος μεταλλαγμένων εγχώριων "προοδευτικών" του ενός ή άλλου κράτους-θύματος-στόχου.
Τώρα, πες τε μου. Ποια δημοκρατία έχει φορά προς πραγματική δημοκρατία; Αυτή των Ινδιάνων ή αυτή της φιλελεύθερης έμμεσης δημοκρατίας.
Διαβάστε εδώ για τον τυπικό Φίλιπ Γκόρντον.
O Mενέντεζ εκφράζει ενστάσεις για το νέο υφυπουργό εξωτερικών
Posted: 27 Mar 2009 10:19 AM PDT
Αβεβαιότητα επικρατεί μεταξύ των μελών της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της Γερουσίας για την επικύρωση του διορισμού του υποψήφιου υφυπουργού Εξωτερικών αρμόδιου για ευρωπαϊκές υποθέσεις, Φίλιπ Γκόρντον, μετά τις αμφιβολίες που εξέφρασε στην χθεσινή ακρόαση ο γερουσιαστής Μενέντεζ για το κατά πόσο θα έχει ισοζυγισμένες απόψεις και δεν θα υποστηρίζει την Τουρκία.
Ο κ. Μενέντεζ είχε μία κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον κ. Γκόρντον, στην οποία ωστόσο οπρώην ακαδημαϊκός του Ινστιτούτου Μπρούκινγκς και συγγραφέας πολλών άρθρων υπέρ της Τουρκίας, απέφυγε να πείσει το δημοκρατικό γερουσιαστή της Νέας Ιερσέης, ότι οι συμβουλές που θα δίδει στον πρόεδρο και την υπουργό Εξωτερικών θα δεν θα είναι επηρεασμένες από τις απόψεις που εξέφρασε ως ακαδημαϊκός και αναλυτής.
Ο κ. Μενέντεζ σχολίασε αρνητικά άρθρα του κ. Γκόρντον κατά της αναγνώρισης από τις ΗΠΑ της Αρμενικής Γενοκτονίας, τις αντιδράσεις του για την καταψήφιση του σχεδίου Ανάν από τους Ελληνοκυπρίους και τις απόψεις του για το ρόλο της Τουρκίας. Εκείνο ωστόσο που έβαλε φωτιά στη συνεδρίαση, ήταν όταν ο κ. Μενέντεζ διάβασε ένα απόσπασμα από το προεκλογικό πρόγραμμα του Ομπάμα και ζήτησε από τον κ. Γκόρντον να το σχολιάσει.
«Συμφωνείτε με τη δήλωση που λέγει, «μία πολιτική διευθέτηση του κυπριακού που θα τερματίσει την τουρκική κατοχή της Βόρειας Κύπρου και θα επιδιορθώσει την τραγική διαίρεση της νήσου …», ρώτησε τον κ. Γκόρντον ο Μενέντεζ.
Ο κ. Γκόρντον υποστήριξε είπε ότι συμφωνεί, ωστόσο ισχυρίστηκε ότι την άποψη για κατοχή την έχει η κυπριακή κυβέρνηση και κάποιοι ειδικοί.
«Υπάρχει μία τουρκική παρουσία στο βόρειο τμήμα της Κύπρου η οποία δεν είναι αποδεκτή από την κυπριακή κυβέρνηση και αποτελεί αντικείμενο των διαπραγματεύσεων που υποστηρίζουμε για λύση του κυπριακού», ήταν απάντηση του κ. Γκόρντον, ο οποίος δεν άλλαξε την τοποθέτησή του ούτε κι όταν ο κ. Μενέντεζ του υπέδειξε ότι πρόκειται για την διακήρυξη του ιδίου του προέδρου.
Ο γερουσιαστής Μενέντζεζ ζήτησε επίσης από τον κ. Γκόρντον να προσκομίσει στοιχεία για τα χρήματα που αυτός και οι οργανισμοί για τους οποίους εργάστηκε ως αναλυτής έχουν λάβει από χώρες στις οποίες θα έχει ευθύνη ως υφυπουργός.
Πηγή: Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων - Strategy-Geopolitics - infogromics(έμφαση δική μου)
------------------------------------------------------------------------------------------------
25.3.2009. Η ελευθερία ως θεμελιώδης αξίωση των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων των Νέων Χρόνων
Το πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκω μου ζήτησε να μιλήσω για θέμα συναφές με την εθνική επέτειο. Το κείμενο το έχω αναρτημένο στην διεύθυνση
εθνική Κοσμοθεωρία - 25η Μαρτίου - http://www.ifestosedu.gr/105%2025Μαρτίου.htm . Στο κείμενο αυτό γίνονται κάποιες αναφορές που θα αναπτυχθούν στην επερχόμενη μονογραφία μου "Εθνική Κοσμοθεωρία".
-----------------------------------------------------------------------------------
Η δική μας ιστορία της 14ης Μαρτίου 1957
Καθόλου χαλαρά χθες και σήμερα. Πολύ ένταση και μόνο που να σκέφτεται κανείς αυτήν την μεγάλη ιστορική μορφή. Απ' όλο τον κόσμο πήρα εκατοντάδες μηνύματα των απανταχού ελλήνων για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Πριν λίγα χρόνια συνάντηση τον Γιάννη Σπανό, συγκρατούμενό του στο κελί των μελλοθανάτων. Μου περιέγραφε την μυσταγωγία της μεταφοράς του Ευαγόρα Παλληκαρίδη προς την αγχόνη. Όλοι κρατούμενοι τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο και το τεράστιο κτίριο των αποικιακών φυλακών αντιλαλούσε. Είναι και μια περιγραφή του Χρίστου Σενέκη που πήρα σήμερα. Την παραθέτω.
Συνάμα έρχεται στο μυαλό μου τα σπιθαμιαία ανθρωπάκια που συνάντησα πρόσφατα. Έτρεξαν στην Κύπρο το 2004 να κάνουν μαθήματα πολιτειότητας στους περιδεείς κα πανταχόθεν απειλούμενους έλληνες της Κύπρου. Ο άλλος στην τηλεόραση πρόσφατα περίπου υποστήριξε την ευθανασία των ελλήνων της Κύπρου. Χαιρέκακα βλέπουν τους ομοϊδεάτες τους σταλινικονεοφιλελεύθερους στην Κύπρο να παραδίδουν τον κυπριακό ελληνισμό στην τουρκοαγγλική επικυριαρχία και αισθάνονται πιο άνετα, οι άθλιοι. Και τρέχουν να πάρουν την "ερευνητική αντιμισθία" από τον κάθε Σόρος και το κάθε αμερικανικό "ίδρυμα". Για κάποιο περίεργο τρόπο από αρχαιοτάτων χρόνων σ' αυτό τον τόπο τον καταπλάκωναν πολλά ξενόβαλτα βαρίδια. Στην πολιτική επιστήμη το ονομάζουμε ξένη εξάρτηση και οι μηχανισμοί της.
Του Χρίστου Κ. Σενέκη
Ήταν μεσάνυχτα της 13ης προς 14ης Μαρτίου 1957. Οι συγκρατούμενοί του φώναζαν: «Θάρρος Παλληκαρίδη, θάρρος Παλληκαρίδη». Όμως, ο εκ Τσάδας 18χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, ο ποιητής, ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης τους αποστομώνει: «Θάρρος έχω πολύ. Αυτή τη στιγμή περνώ την είσοδο του ικριώματος». Κοντοστέκεται μπροστά στη μακάβρια θηλιά και ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Οι δήμιοι τα χάνουν... Φωνάζει ξανά στους συναγωνιστές του: «Γεια σας αδέλφια! Γεια σας λεβέντες! Ελπίζω να’ μαι ο τελευταίος που εκτελούν. Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός και υπερήφανος». 12:02 ανοίγει η καταπακτή της αγχόνης και ο Βαγορής ανεβαίνει την ανηφοριά της Αθανασίας...
«Θ’ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου», γράφει στο τελευταίο του γράμμα και συνεχίζει: «Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τί σήμερα, τί αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».
Κι όμως, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης καθόρισε ο ίδιος τη μοίρα του. Όταν στο «Ειδικό Δικαστήριο», την 25η Φεβρουαρίου 1957, απαγγέλθηκε το κατηγορητήριο από το «δικαστή» Σω, ο 18χρονος μαθητής δήλωσε περήφανα ένοχος. Ερωτά ο αφελής Σω: «Έχεις να είπης τι διατί να μη σου επιβληθή ποινή;» Και η απάντηση του Βαγορή: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Εκείνο όμως το οποίον έχω να είπω είναι τούτο: Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.»
Αυτή την ιστορία θα μάθουν τα παιδιά μας για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη! Γιατί θα τους την πούμε εμείς. Είτε τη γράψουν στα σχολικά βιβλία, είτε όχι! Η 14η Μαρτίου 1957 θα μπολιάζει, παντοτινά, τη μαθητιώσα νεολαία με Αρετή και Τόλμη. Διότι χρειάζεται Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία.
Πηγή: εφημερίδα «Σημερινή», 14/3/2009
Φιλικά,
Χρίστος Κ. Σενέκης
------------------------------------------------------------------------------------------------
13.3.2009. Ευαγόρας Παλληκαρίδης
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης απαγχονίστηκε τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου πριν από μισό αιώνα. Ήταν ο τελευταίας αγωνιστής της ελευθερίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου. Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα.
Είναι οικουμενικός. Όπως πολλές άλλες φυσιογνωμίες στην ιστορική διαχρονία όλων των κοινωνιών αποκορυφώνει την άφθαρτη αξίωση ελευθερίας. Ήταν ο τρόπος ζωής του, ο θάνατος και το πνεύμα του. Κάθε τόσο κανείς συναντά τέτοιες μορφές στην διαδρομή των ανθρώπων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Με το πνεύμα τους και το παράδειγμά τους, βασικά, χαράσσουν τον ανηφορικό δρόμο του πολιτικού πολιτισμού και των έσχατων αρχών του.
Είναι ταυτόχρονα μια από τις μεγαλύτερες μορφές ελλήνων όλων των εποχών. Μερικές ώρες ακόμη αν περίμενε ο κυβερνήτης της αποικιοκρατικής δύναμης θα είχε ζήσει. Το θηριώδες αποικιοκρατικό κτήνος όμως προτίμησε να τον απαγχονίσει. Ήταν μόλις κοντά 18 χρονών. Το πνεύμα του όμως έμεινε.
Το πνεύμα του είναι τα ποιήματά του. Εκατοντάδες ποιήματα ενός ταλαντούχου ποιητή της Ελευθερίας, του Έρωτα και της Ελλάδας. Και τα τρία αναβλύζουν μέσα από την μνήμη του, μέσα από την ιστορική του μνήμη και μέσα από το απέραντο ταλέντο του. Είναι μοναδικός γιατί και τα τρία αυτά συνδυάζονται. Είναι μοναδικός γιατί αν και πέθανε πριν τα δεκαοχτώ του χρόνια έγραψε τόσα πολλά και τόσο πηγαία που πολλοί διερωτούνται τι θα είχε γίνει να ζούσε μερικές ακόμη δεκαετίες. Θα είχαμε ένα δεύτερο Καβάφη, ίσως ακόμη κάτι πιο μεγάλο;
Πως αυτό το παιδί, το οποίο όντας αντάρτης στα βουνά και γράφοντας με μολύβι πάνω σε χαρτάκια και στα περιθώρια κατόρθωσε να καταλάβει τόσο καλά ότι
Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω - θαν' απάτη,
δε θάναι αληθινό.
Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό ποίημα από τα χαρακτηριστικά ποιήματά του. Τέτοιες μορφές εγγυούνται ότι όταν θα εκμηδενιστεί ο ελληνικός πολιτισμός, κάτι για το οποίο μεριμνούν καθημερινά οι νεοέλληνες, το ελληνικό πνεύμα δεν θα εξαφανιστεί.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρώ τα σκαλοπάτια
Που παν στη Λευτεριά.
Θ' αφήσω αδέρφια, συγγενείς,
τη ΜΑΝΑ, τον ΠΑΤΕΡΑ,
μεσ' στα λαγκάδια πέρα,
και τις βουνοπλαγιές.
Ψαχνοντας για τη λευτεριά,
θα 'χω παρέα ΜΟΝΗ,
κατάλευκο το χιόνι,
βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι' άν είναι χειμωνιά,
θαρθεί το καλοκαίρι,
τη Λευτεριά να φέρει,
σε πόλεις και χωριά.
Μα δεν μπορώ να καρτερώ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,
Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρώ τα σκαλοπάτια
Που παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,
θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω - θαν' απάτη,
δε θάναι αληθινό.
Μεσ' στο παλάτι θα γυρνώ
ώσπου να βρω τον θρόνο
βασίλισσα μια μόνο
θα κάθεται σ' αυτόν.
Κόρη πανώρια, θα της πω,
άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,
Μονάχ' αυτό ζητώ.
------------------------------------------------------------------------------------------------1.3.2009. Τι κάνει η ελληνική διπλωματία;
Συνήθως δεν αμελώ να απαντήσω σε όλα τα μηνύματα που παίρνω. Μερικά όμως δεν τα αντέχω όπως αυτό που πήρα σήμερα που με ρωτάει προς τα που κινείται η ελληνική διπλωματία. Δεν αντέχω να απαντώ τα αυτονόητα. Απάντησα πως κάνει ότι κάνουν όλοι οι έλληνες στο νεοελληνικό κράτος και στο ύστερο θύμα του, την Κύπρο: Αυτοκτονεί. Κάποιος μου έλεγε πρόσφατα ότι βρέθηκε στο άσυλο φρενοπαθών για να επισκεφτεί συγγενή του άρρωστο-έγκλειστο εκεί. Κάποιοι εκεί, μου είπε, τους δένουν, γιατί πάσχουν από αυτοκτονικά σύνδρομα. Εγώ δεν θα μιλήσω για ένα "τεράστιο φρενοκομείο" όπως είπε πρώην πρωθυπουργός. Αντίθετα, θα πω ότι οι περισσότεροι έλληνες υπόκεινται το φρενοπαθές νεοελληνικό κράτος εδώ και 150 χρόνια. Τους καταδυναστεύει, τους ληστεύει, τους εξευτελίζει και τους σέρνει από την μια περιπέτεια στην άλλη. Για να μη μιλήσουμε για τους "ομογενείς" που έτυχε η ασφάλειά τους να εξαρτάται από το "μητροπολιτικό κέντρο". Ξέρουμε τι έπαθαν των ελλήνων οι κοινότητες στην πανάρχαια κοιτίδα τους αντίπερα του Αιγαίου, ξέρουμε τι παθαίνουν οι βορειοηπειρώτες και ξέρουμε τι θα πάθουν οι κύπριοι μετά τις τελευταίες εκλογές. Ξέρουμε και μάλιστα πολύ καλά τι θα πάθουν κάποιοι νησιώτες και κάποιοι θρακιώτες αν συνεχιστεί η συγκαιρινή κατηφόρα. Οι ερμηνείες είναι πολλές. Να το πω όσο πιο απλά μπορώ: Μερικοί ελληνόφωνοι που καβαλλίκεψαν διάφορους "επιστημονικούς" τίτλους αρπάζουν κάθε τόσο την Ελλάδα από τον λαιμό και θέλουν να την πνίξουν. Άλλοι αυτοκτονούν τους εαυτούς τους με την απάθειά τους. Και μια μεγάλη μερίδα δεν ξέρει που πάει και τι συμβαίνει. Αν είναι αληθή τα γκάλοπ που διαβάζουμε τους τελευταίους μήνες στις κυριακάτικες εφημερίδες το καταμαρτυρούν. Ολοένα και περισσότεροι έλληνες αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν. Τώρα, τι να κάνει η ελληνική διπλωματία; Αυτοκτονεί και αυτή. Η Κύπρος; Σε τηλεοπτική διαμάχη με τον Θόδωρο Κουλουμπή πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια διαπληκτιζόμασταν για το ζήτημα της υποβολής αίτησης ένταξης στην ΕΕ που εγώ υποστήριζα. Μου αντέτασσε συνάμα ότι η Κύπρος πρέπει να αποφασίζει μόνη της και να ενεργεί μόνη της (αν θυμάμαι καλά για το ζήτημα της αμυντικής συνεργασίας Κύπρου - Ελλάδας). Του αντέταξα ότι είναι σα να υποστηρίζει το δικαίωμα της Κύπρου για ευθανασία. Ε ρε παιδί μου τι σύμπτωση: Το άκουσα πριν λίγες μέρες από στενό του συνεργάτη στην ΕΤ3 όσον αφορά την λύση και τις σχέσεις με την Τουρκία. Τι διαχρονική σύμπτωση! Ενάμιση δεκαετία μετά. Εκπληκτικό! Τελικά ίσως το ελλαδικό σύνδρομο αυτοκτονίας που έθρεψαν με συνέπεια κάποιοι ξενόφερτοι και κάποιοι ντόπιοι κερδίζει έδαφος. Μάλλον για συλλογική αυτοκτονία πρέπει να μιλάμε πλέον. Για διπλωματία να μιλάμε δεν αξίζει.
------------------------------------------------------------------------------------------------
27.2.2009. Μετανάστες, εθνικιστές έλληνες και πράσινα άλογα.
Παρά το γεγονός ίσως να μην έχει νόημα πλέον να συζητείς σοβαρά πράγματα στην Ελλάδα (αυτό μου είπε ήδη από το 1997 ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης και άπειρος εγώ παρ' ολίγο να τα χαλάσουμε). Όμως, μερικές φορές δεν αντέχεις και παρεμβαίνεις. Σε μια συμπαθητική λίστα (5000 περίπου ελλήνων ακαδημαϊκών ανά τον κόσμο) αναγκάστηκα να πω δύο λόγια τους φοβικούς έλληνες.... παραθέτω αυτούσια την σύντομη παρέμβασή μου.
quote
Πρώτον, η μετανάστευση ήταν πάντοτε ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα του ιστορικού γίγνεσθαι. Είναι ένα πράγμα, όμως, η μετανάστευση και άλλο η μετανάστευση. Η μαζική λαθρομετανάστευση σε μαζική βάση (και μάλιστα η σκόπιμη!! ενθάρρυνσή της είναι ίσως ένα ειδεχθές πολιτικό έγκλημα (στην δική μας περίπτωση για ιδεολογικοσαδομαζοχιστικούς λόγους, όπως πολλοί υποψιαζόμαστε). Είναι κυριολεκτικά έγκλημα πολέμου με άλλο όνομα, πανομοιότυπο με αυτό των εποίκων που υπονομεύει την ανθρωπολογική συνοχή ενός έθνους και που η συνθήκη της Γενεύης απαγορεύει. Είτε λόγω αμέλειας είτε λόγω ιδεολογικομαζοχιστικών κινήτρων ενθάρρυνσης αποσταθεροποιεί οτιδήποτε διαθέτει μια κοινωνία και ο πολιτικός πολιτισμός των ανθρώπων: Ένα συνεκτικό ανθρωπολογικό σύστημα σμιλευμένο στον χρόνο (εθνικές προϋποθέσεις) ικανό να στηρίξει ένα σταθερό πολιτικό γεγονός.
Δεύτερον, ο χώρος δεν προσφέρεται εδώ για να αναλύσω την τελευταία πτυχή. Εκτός από αυτά που επέρχονται από δικά μου χέρια (α. Το θολό ιδεολογικό και πολιτικό βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, β. Αναζητώντας Κοσμοθεωρία … Στοχασμοί για την συγκρότηση και την συγκράτηση των κρατών και του κόσμου) σημειώνω μόνο ότι εσχάτως ο συνάδελφος Γιώργος Κοντογιώργης κάλυψε πολλούς από εμάς όταν στις εκτενέστατες και εμβριθέστατες ιστορικοπολιτικές θεμελιώσεις του περιέγραψε και μεθερμήνευσε τις εθνικές προϋποθέσεις (στο πλαίσιο μιας ανθρωποκεντρικής πορείας που αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην πορεία κτισίματος των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων). Σημειώνω μόνο ότι οι ανθρωπολογικές προϋποθέσεις είναι οντολογία. Είναι το σμίλευμα της συλλογικότητας που συγκροτεί την κοινωνική οντότητα χωροχρονικά. Είναι πολύ λεπτή υπόθεση αν όχι ιστορικοπολιτική σχοινοβασία, ιδιαίτερα αν κατανοήσουμε την πελώρια αναταραχή που προκάλεσε ο φασισμός της «νεοτερικής προόδου» που εφορμώντας και καταλαμβάνοντας τον πλανήτη ολόκληρο διατάραξε εκ βάθρων το εθνικό γίγνεσθαι δεκάδων ιστορικών εθνών. Λαοί όπως οι δικοί μας που κτίζουν τις εθνικές προϋποθέσεις επί χιλιετίες, δεν χρειάζονται μαθήματα από φασίστες. Ο φασισμός είναι κτισμένος στο μυαλό πολλών δυτικών που θέλουν να μας κάνουν τους δασκάλους (όχι μόνο στους έλληνες): Ευθύνονται για πελώρια εγκλήματα που διαιωνίζουν συνειδητά και σκόπιμα: 1) αφού εκλογίκευσε την διαιώνιση των μεσαιωνικών προνομίων («αστικό κράτος») 2) σύγχυσαν την Θεοκρατία με την έμφυτη μεταφυσική πίστη των περισσοτέρων ανθρώπων, 3) λογικότατα πλέον ερμήνευσαν το κοινωνικοπολιτικό γεγονός αμιγώς υλιστικά, 4) γέννησαν την δίδυμη ιδεολογική παράκρουση του υλιστικού μαρξισμού και του φιλελεύθερου υλισμού (με ενδιάμεσο εκφραστή τους τον ειλικρινέστερο Χίτλερ) 5) Κατάλαβαν τον πλανήτη «αλλάζοντας τα τύμπανά του» για να κτίσουν τα ένοχα προνόμιά τους, 6) σφάχτηκαν μεταξύ τους στην πορεία μιας εθνοσοβινιστικής νοηματοδότησης του έθνους (πως μπορεί να είναι διαφορετικά μια υλιστική αντίληψη): τέσσερεις αιώνες εθνοκαθάρσεις, εκτοπισμούς, καταναγκαστικές αφομοιώσεις, γενοκτονίες, πολλούς πολέμους και δύο παγκόσμιους πολέμους, 6) διωγμένοι οι εγκληματίες ηγεμόνες της νεοτερικότητας στο πλαίσιο του διαίρει και βασίλευε της αποικιοκρατίας («προστασία των … ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά ένα τουλάχιστον έλληνα … «προοδευτικό») άφησαν πίσω τους αναρίθμητα αίτια πολέμου που διευκολύνουν την επικυριαρχία τους και κατέληξαν εκεί που τους αξίζει: μηδενιστές, ηδονιστές, φιλοτομαριστές, ατομικιστές, φίλαυτοι και φιλοτομαριστές. Αυτός είναι ο μεταμοντερνισμός που όλως συμπτωματικά είναι η κυρίαρχη ιδεολογία των ελλήνων προοδευτικών (οι περισσότεροι είναι τόσο αγράμματοι!!! που δεν το γνωρίζουν!).
Τρίτον, οι έλληνες δεν είναι φοβικοί. Τους φοβερίζουν και μερικοί από αυτούς αδύναμοι και ανήμποροι αντιδρούν σπασμωδικά (ακίνδυνα, όπως όλοι γνωρίζουμε, και περιορισμένα, συγκριτικά με άλλα ευρωπαϊκά κράτη). Στην Ελλάδα πρέπει να δούμε την αλήθεια κατάματα: Αφού δεχθήκαμε το κοινωνικό πλήγμα χιλιάδες εγκληματιών που αποφυλακίστηκαν σε κάποια γειτονική χώρα την δεκαετία του 1990 ακολούθησε μια ανερμήνευτη με λογικούς όρους γιγαντιαία!!! λαθρομετανάστευση!!! που αποτελεί σοβαρή περίπτωση αβλεψίας για όποιον δεν βλέπει τα προβλήματα που δημιούργησε. Όπως οι περισσότεροι έλληνες δεν συμφωνώ με τις υστερίες μιας μικρής ομάδας για το δικαίωμα κάποιου αλλοδαπού μαθητή που επαξίως (λόγω επιδόσεων) σηκώνει την Ελληνική σημαία. Δεν είμαι έτοιμος, όμως, όπως η σιωπηρή πλειοψηφία, υποθέτω, να επιτεθώ κατά όσων συμπολιτών μου κατατρομαγμένοι αντιδρούν σπασμωδικά κατά αυτών που τους απειλούν. Αυτά για όποιον γνωρίζει ιστορία είναι συνήθη φαινόμενα όταν γίνονται πολιτικά εγκλήματα και δεν πρέπει να επιτεθούμε κατά των θυμάτων αντί κατά των θυτών.
Τέταρτον, το αίτιο είναι άλλο και οι ένοχοι της διατάραξης της ζωής μας είναι άλλοι. Είναι αυτοί που δεν κατανοούν ότι είναι ένα πράγμα, εν τέλει, η πολυπολιτισμική κοινωνία (που είναι όλες οι κοινωνίες) και άλλο το πολυπολιτισμικό κράτος που ποτέ δεν υπήρξε και που ποτέ δεν θα υπάρξει παρά μόνο ως διοικητική διαίρεση μιας κατακτημένης χώρας. Το τελευταίο είναι ρατσισμός: χαρακτηριστική περίπτωση το σχέδιο Αναν το οποίο διόλου τυχαία!! εκατοντάδες «προοδευτικοί»(sic) εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα με το να υπογράψουν λίστες κατάργησης της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ασφαλώς της ευρωπαϊκής νομιμότητας (βλ. http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm για όποιον θέλει να είναι σωστά πληροφορημένος για το πόσο εκτέθηκε η λεγόμενη ελληνική κοινότητα των δήθεν «κοινωνικών» και δήθεν «επιστημών» («κοινωνικών επιστημών).
Πέμπτον, με ενδιαφέρουν, όπως και πολλούς άλλους, τα αίτια. Και τα αίτια βρίσκονται στο γεγονός ότι σε αυτή την χώρα ότι είναι πολιτικός πολιτισμός (οι εθνικές προϋποθέσεις) ενοχοποιούνται από ένα σύστημα ξένης εξάρτησης το οποίο ελέγχει τα μέσα επικοινωνίας και που δολοφονεί τον χαρακτήρα όποιου για τους σωστούς λόγους επισημάνει ότι πιάσαμε πάτο, ότι οι τούρκοι έφθασαν στο Σούνιο, ότι η Κύπρος εάλω και ότι για όσους δεν μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικό σχολείο πάνε σε ένα μόνο κατ’ όνομα δημοτικό ή γυμνάσιο. Γιατί όταν μερικές φορές εννέα στους δέκα είναι ξενόγλωσσα παιδάκια (που σίγουρα σε τίποτα δεν έφταιξαν) η τάξη πάει με ταχύτητα 5 αντί 100.
Ας ψάξουμε λοιπόν για τα αίτια, ας επικεντρωθούμε στην ουσία και όχι στα ανούσια, ας δούμε τα πρωτεύοντα και όχι τα δευτερεύοντα και ας δούμε ότι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα πλέον είναι ότι η διανόησή μας κατακυριεύτηκε από την έσχατη κατάντια του ανθρώπου και του ανθρώπινου πνεύματος, δηλαδή τον μεταμοντερνισμό. Ο οποίος σήμερα αποτελεί το κύριο πρόβλημα στο επίπεδο της δήθεν «διανόησης» και των δήθεν πολιτικών ελίτ.
Όσον αφορά τον κύριο τιμητή αντι-ελληναρά νομίζω αυτονόητα ο κ συντονιστής πρέπει να του κάνει την χάρη και να μας απαλλάξει από την παρουσία του.
Παναγιώτης Ήφαιστος
Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων – Στρατηγικών Σπουδών
Πανεπιστήμιο Πειραιώς
Π. Ήφαιστος - www.ifestos.edu.gr - www.ifestosedu.gr , info@ifestoedu.gr
Σύμφωνα με το άρθρο 14 του Νόμου 2672/98, ΦΕΚ 290 τεύχος Α και την οδηγία 2002/31/CE της ΕΕ το παρόν ηλεκτρονικό μήνυμα δεν μπορεί να θεωρηθεί spam διότι περιέχει τα στοιχεία του αποστολέα και δυνατότητα διαγραφής από τη λίστα παραληπτών. Η επικοινωνία οφείλεται στο γεγονός ότι έγινα δέκτης δικών σας μηνυμάτων ή λιστών συζητήσεων στα οποία συμμετέχετε και στα οποία απαντώ. Οποιαδήποτε ανακοίνωση, διάδοση ή χρήση μέρους ή ολόκληρου του μηνύματος απαιτεί την άδεια του αποστολέα. Εάν πήρατε αυτό το μήνυμα κατά λάθος παρακαλώ αποστείλετέ μήνυμα
From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of Minas Vlassis
Sent: Thursday, February 26, 2009 5:13 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Re: Ελληναράδεςunquote
---------------------------------------------------------------
17.2.2009. Μηχανισμοί μαλακής ισχύος
Το έχουμε πει ξανά. Οι σκληροτράψηλοι μηχανισμοί των διεθνοφασιστών είναι αναπόσπαστο μέρος των θεσμών στρατηγικής των ηγεμονικών δυνάμεων. Το ερώτημα είναι ποιοι είναι αυτοί που στα ξεπεσμένα και ηττημένα κράτη παίζουν αυτό το βρώμικο ρόλο. Πολλοί τον παίζουν ασυνείδητα και στο όνομα της ... ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Μερικοί σύνδεσμοι συμπληρωματικοί του δοκιμίου στην σελίδα Στρατηγική "Μαλακής ισχύος"- διεθνικοί δρώντες είναι οι εξής. http://www.canvasopedia.org/content/about/about.htm, http://www.canvasopedia.org/content/special/studije.htm, http://www.canvasopedia.org/content/about/map.htm
-----------------------------------------------------------------------------------------------
13.2.2009. Το κουλουμπιανό σχέδιο για το μέλλον της Ελλάδας και της ειρήνης στην περιοχή μας
Ώρες πρωινές, γύρω στις 0330. Δουλεύω κείμενα που ετοιμάζω. Ανοίγω την τηλεόραση και εκεί που ψιλοβλέπω αναγνωρίζω γνώριμες φυσιογνωμίες ....
Πολλά βλαστάρια ενός συστήματος σκέψης "απέραντης ημιμάθειας" (αυτός είναι νέος όρος εξόχως ελληνικός που αν ζούσε ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης θα έγραφε μερικούς τόμους γεμάτους απολαυστικού χιούμορ) έχουν πλέον διαμορφωθεί σε ένα "κο(υ)λο(υ)μπιανό πλαίσιο σκέψης". Υφαίνει εδώ και δύο δεκαετίες ένα μεγαλόπνοο σχέδιο εκμηδενισμού της Ελλάδας και τον κατοίκων της (το ακούμε με διάφορα ονόματα όπως "νηφάλια ανάλυση", ψύχραιμες στάσεις", "φιλειρηνική πολιτική", "οι δημοκρατίες δεν πολεμούν" κτλ) Το ορίζω ως εξής: Επειδή βολεύει κάποιους σκοτεινούς κύκλους στα υπόγεια του Πενταγώνου κάποια κράτη των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να μετατραπούν σε ημιθανείς κοινωνίες τύπου Λατινικής Αμερικής (εξ ου και το ονοματολογικά ελαφρά παραποιημένο νοτιοαμερικανικολατινικών καταβολών "κο(υ)λο(υ)μπιανό σχέδίο"). Το σχέδιο λέει ότι ημιθανείς κοινωνίες πολύ εύκολα εξουδετερώνεται με "μαλακή ισχύ" (5.2.2009. Μαλακή ισχύς, έξυπνη ισχύς, ύπουλη και υποχθόνια ισχύς;) . Θα τρώνε, θα πίνουν αέρα κοπανιστό και θα ηδονίζονται ότι όλα πάνε καλά. Το "σχέδιο" πλασάρεται σε διάφορες μορφές και εκδοχές ανάλογα με την ποιοτική ή άλλη βαθμίδα του πλασιέ του. Συνοψίζω μερικά που άκουσα τις πρωινές ώρες:
-Το μέλλον της ειρήνης στην περιοχή μας έγκειται στο πολλά υποσχόμενο στρατηγικό σχέδιο της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ που δεν πρέπει να απαξιώνουμε ... (αυτό είναι "επιχείρημα" για έλληνες κοινωνικούς επιστήμονες, ιδιαίτερα επειδή το λένε με στόμφο, κορδωμένα και αφ' υψηλού ....)
-Η ελληνική άμυνα είναι στα πάνω της .... (υποθέτω γι' αυτό έρχονται οι Τούρκοι στο Σούνιο για να υποβάλουν τα σέβη τους ...)
-πρέπει να δείξουμε κατανόηση στα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας (μάλλον κάτι υπάρχει που κανείς άλλος δεν το βλέπει εκτός από τους πρώην αξιωματούχους του Πενταγώνου και τα ημιμαθή αλλά καλά πληροφορημένα παραπούλια του)
-Θέλουμε άμυνα (τώρα την θυμηθήκαμε;;) αλλά όχι και τόσο μεγάλη μην και καταξοδέψουμε το βιος μας (πάει δηλαδή περίπατο ολόκληρο επιστημονικό κεκτημένο περί αποτρεπτικής στρατηγικής και του γνωστού "ούτε δολάριο περισσότερο ούτε λιγότερο από αυτό που απαιτείται λόγω καλά μετρήσιμων απειλών και κινδύνων ... - αυτό βέβαια είναι ολίγον τι παραποιημένη εκδοχή τσαρλατάνικων "κο(υ)λο(υ)μπουνικών θέσεων που παλαιότερα ευθέως υποστήριζε τόσο κατευνασμό όσο και ... δυνατές Ένοπλες Δυνάμεις)....
-Η κύπριοι είναι αρκετά μεγάλοι για να αποφασίσουν τι θέλουν (όλως συμπτωματικώς πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια στην Κυπριακή τηλεόραση σε συζήτηση με κάποιο "κο(υ)λο(υ)μπιανό" που πεισματικά μαχόταν κατά της υποβολής αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ και πολλά παρόμοια, του απάντησα με αυστηρό ύφος που τότε σχολιάστηκε ευρέως: "Αυτό που λέτε ισοδυναμεί με αναγνώριση του δικαιώματος ευθανασίας των κυπρίων" (τώρα απλά το σύστημα προπαγάνδας έχει πιο προωθημένα σχέδια που είναι ευθανασία όλης της Ανατολικής Μεσογείου πλην Τουρκίας.
Λέω λοιπόν: Θα πάθουμε ότι μας αξίζει. Βεβαίως, ο πρωτομάστορας που ελέγχει τον μηχανισμό της καταστροφής και κάποια τσιράκια του (καθώς και τα διατλαντικά αφεντικά) θα γελούν χαιρέκακα με τα χάλια μας. Είναι σαν να λέμε ότι θα απευθυνθείς σε κάποιο βρικόλακα και θα τον κατηγορήσεις για ... αιμοσταγή. Θα γελάσει διάπλατα και χαχανιστά ενώ από τα χαυλιόδοντές του και τα χείλη του θα τρέχουν αίματα ...
Αυτός ήταν ο σκοπός και τον πέτυχαν. Να καταστείλουν τους ανθρώπους μιας χώρας και να τους μετατρέψουν σε αδιαμαρτύρητα σε αρνιά που δεν διαμαρτύρονται όταν σέρνονται για σφαγή. Τι έχει να κερδίσει όμως ένας εδώ ντόπιος! Αιτιάσεις όπως "πρέπει να βγάλω το ψωμί των παιδιών μου" δεν δικαιολογεί κολύμπι σε βρωμερούς βάλτους; Τόσοι άλλοι έλληνες στις λαχαναγορές, στις οικοδομές, στα ψαράδικα βγάζουν τίμια τω ψωμί της οικογένειάς τους.
Υστερόγραφο. Αν και θλιβερό είναι συνάμα στοχαστικά ερεθιστικό να βλέπεις διατλαντικούς μάστορες, διατλαντικά νεοφιλελεύθερα τσιράκια, σταλινονεοφιλελεύοθερους κύπριους και πανταχόθεν σόρους, σοράκια και τσιράκια, όλοι μαζί να συμμαχούν, να οργιάζουν προπαγανδιστικά και τα θύματα να τους ακούνε στωικά. Οι άλλοι την δουλειά τους κάνουν. Για τους τελευταίους αξίζει το "ας πάθουν ότι τους αξίζει".
------------------------------------------------------------------------------------------------
10.2.2009. Η μετάφραση της λέξεως "ιδιώτης" ως "ηλίθιος"
Παραθέτω αμέσως μετά δύο κείμενα, ένα που πήρα και ένα σχόλιό μου. Αφορά τρόπους και στάσεις εντός των αμφιθεάτρων. Όσον με αφορά, η δογματικοιδεολογική κατήχηση σε ένα αμφιθέατρο ξεπερνά τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον ρόλο του ακαδημαϊκού. Για εμένα όπως και πολλούς άλλους το ακαδημαϊκό έργο είναι αξιολογικά ελεύθερο, αντικειμενικό και συμβατό με πάγιους κώδικες της δεοντολογίας της επιστήμης. Είναι αδιανόητη η ιδεολογική προπαγάνδα και πάντοτε προσπαθείς να επιτύχεις υψηλότερες βαθμίδες αντικειμενικής και αληθούς ανάλυσης. Τώρα, κάτι τελευταίο. Σε σχετικό μήνυμα όπου ερωτήθηκα τι είναι ο "κριτικός" (κονστρουκτιβιστής κτλ) απαντώ: Εκτός από ημιμάθεια πάσχει και από τρικυμία στο κρανίο. Με αυτή την τρικυμία εθίζεται και όπως ο ναρκομανής δεν μπορεί να ξεφύγει. Έτσι, πρόσφατα, με ακαδημαϊκή στοργή ως αρχαιότερος είπα σε νεοεισερχόμενο: Διάβασε το Πολιτικό και ο Άνθρωπος του Παναγιώτη Κονδύλη. Θα βρεις μια σφαιρική, εμπεριστατωμένη, τεκμηριωμένη, επιχειρηματολογικά θεμελιωμένη και εκτεταμένη ανάλυση που εκθεμελιώνει κάθε επιστημονικό πρόσχημα των λεγόμενων κριτικών. Πρόσθεσα ότι άμα κάποιος διαβάσει την τεκμηριωμένη ανάλυση του Κονδύλη ως επιστήμονας θα ντρέπεται να πει ότι είναι "κριτικός" ή οτιδήποτε παραπλήσιο. Τι έγινε μετά από αυτή την κουβέντα με τον νεοεισερχόμενο; Έγινε το εξής: πρώτον, δεν επικοινώνησε ξανά μαζί μου. Δεύτερον, εκεί που έστελλε ένα μήνυμα την ημέρα επί μήνες δεν πήρα πλέον ούτε ένα. Τρίτον, όταν ήλθε από το εξωτερικό δεν εμφανίστηκε. Το ερμηνεύω: Ασθενείς ψυχές που "ενέδωσαν" δεν μπορούν να διαβάσουν σκληρά κείμενα που θεμελιώνουν ότι αυτά που ξέρουν είναι ασυναρτησίες και ότι θα πρέπει να λιώσουν παντελόνια στις καρέκλες για να διαβάσουν σοβαρά κείμενα. Τα σοβαρά κείμενα εξάλλου είναι ογκώδη έργα που οι περιπατικές ενασχολήσεις τους δεν τους αφήνουν χρόνο να διαβάσουν. Μερικά ξιπασμένα αρθράκια σε ξιπασμένα "περιοδικά αξιολογητών" που ελέγχονται από φανατισμένους "ιδεολόγους" προσφέρουν αρκετό ζουμί για να βράζουν μέσα στην ημιμάθειά τους. Εξάλλου, είναι ευκολότερο να διακατέχεται ένας νεαρότερος από ηδονιστικά ιδεολογικά σύνδρομα που μπορεί να είναι στείρα αλλά σε εξαρτημένα κράτη αμείβουν παρά να ενδιατρίψει σε σοβαρά και ογκώδη κείμενα όπως του Κονδύλη. Αυτά προς το παρόν.
Quote
Θα προτιμούσα ο εν λόγω φοιτητής να υπογράψει πλήρως την επιστολή του. Άλλοι στην ηλικία του έδωσαν την ζωή τους για να μπορούν (και να μπορούμε όλοι σήμερα) να εκφραζόμαστε ελεύθεροι. Αν είναι καλός φοιτητής δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Μέχρι λοιπόν να υπογράψει εγώ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου. Αυτά όσον αφορά τους τύπους και τις διαδικασίες. Τώρα, όσον αφορά την ουσία.
Κατά πρώτον, παρατηρώ ότι η γραφή του εν λόγω ανώνυμου φοιτητή είναι ψύχραιμη, περιεκτική, ακριβής και ουσιαστική. Αν μη τι άλλο μόνο όποιος βρεθεί μέσα σε αμφιθέατρο που λέγονται τέτοιες προπαγάνδες μπορεί να μιλήσει με τέτοια ζωντάνια και ακρίβεια. Άξιζε λοιπόν να είναι πιο γενναίος. Πάντως, ως ακαδημαϊκός αισθάνομαι ντροπή επειδή όπως φαίνεται "ακαδημαϊκή ανεξαρτησία" κατάντησε να σημαίνει "anything goes". Μόνο όταν μια "ακαδημαϊκή κοινότητα" διολισθαίνει προς το τέλμα μπορεί να μεταμφιέζει επιστημονικά προπαγανδιστικές ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις μπορεί να λέγονται τέτοια πράγματα και να μην ελέγχονται. Βέβαια όταν τέτοια πνευματικά σκουπίδια θεωρούνται και προσόν, τότε σημαίνει ότι η εν λόγω "κοινότητα" είναι πλέον βυθισμένη στο πνευματικό βούρκο.
Κατά δεύτερον, αυτά που λέει ο φοιτητής, είναι πολύ γνωστά. Αποτελούν τον κανόνα παρά την εξαίρεση στον λεγόμενο χώρο των «κοινωνικών επιστημών». Στην Ελλάδα τους δράστες θα τους βρει στις κατά καιρούς «λίστες» υπέρ του φασιστοειδούς σχεδίου Αναν, υπέρ της ιστοριογραφικής ανεκδοτολογίας κτλ. Στην επερχόμενη μονογραφία μου θα εξηγήσω ότι αυτόν ακριβώς τον ρόλο επιτέλεσαν οι λεγόμενες «κοινωνικές επιστήμες» τους Νέους Χρόνους: Σε πρώτη φάση πολιτικές εκλογικεύσεις για να κτίσουν ένα "κράτος-έθνος" μέσα από κρατικούς νόμους (έτσι οδηγήθηκαν στον ρατσισμό, σε γενοκτονίες, σε εθνοκαθάρσεις και σε αναρίθμητους πολέμους). Δεν είναι ανάγκη να τονιστεί ότι ποτέ δεν κατάλαβαν τι είναι έθνος, ότι δηλαδή είναι ένα ανθρωπολογικό κτίσμα του χρόνου και όχι μια νομική διαδικασία κατασκευής ενός αθροίσματος κατασκευασμένων πολιτών (η τελευταία μέθοδος ανεξάρτητα του πως νοείται καταλήγει να είναι ρατσιστική που κατά περίπτωση προπαγανδίζουν μανιασμένοι δογματικοί ιεραπόστολοι κάθε είδους όταν, για παράδειγμα, ακούμε για "πατριωτισμό του συντάγματος"). Όταν λοιπόν τα χιλιάδες πνευματικά σκουπίδια που γράφτηκαν τους τρεις τελευταίους αιώνες που διαβάζουν πολλοί είναι σκέψη εγκλωβισμένη μέσα σε μια αδιέξοδη και ανάποδη αντίληψη της έννοιας έθνους, είναι αδύνατο μια τόσο μεγάλη πνευματική διαφθορά να μην επηρεάσει τις συζητήσεις που κάνουμε σήμερα. Προστίθεται ότι σε δεύτερη φάση (την ύστερη εποχή), όταν πλέον η ρατσιστικά νοούμενη εθνική κατασκευή του δυτικού κόσμου στην δυτική Ευρώπη και στην Βόρεια Αμερική γέμισε πολλά μεγάλα νεκροταφεία (και μέσω της αποικιοκρατίας τους!! πολύ μεγαλύτερα παγκόσμια νεκροταφεία) η ίδια γραμμή σκέψης έκανε στροφή εκατό ογδόντα μοίρες. Αυτοί δεν θέλουν και πολλά να μεταστραφούν. Είτε προς την μια κατεύθυνση κινούνται είτε προς την άλλη οι ίδιοι πάντα θα είναι: Πνευματικά στρεβλωμένοι.
Έτσι, κατά τρίτον, στις μέρες μας, προέκυψαν οι ποικίλες «κριτικές» (κονστρουκτιβιστικές κτλ) επιστημονικά μεταμφιεσμένες αποδομητικές ασυναρτησίες που αυτοκτονικά επιχειρούν με (επιστημονικά μεταμφιεσμένα) ιστοριογραφικά και άλλα ανέκδοτα να κατεδαφίσουν ότι οι δυτικές κοινωνίες ερήμην των φιλοσόφων και των ιδεολόγων έφτιαξαν, δηλαδή τις εθνικές τους υποστάσεις.
Κάτι τελευταίο σχετικά με τις πληροφορίες του φοιτητή. Όπως είναι λογικό υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δραστών στα "μητροπολιτικά ηγεμονικά κράτη" και των ημέτερων μεταπρατών τους. Στις «μητροπόλεις» των δυτικών κοινωνιών κανείς δεν τους δίνει προσοχή. Μακρόχρονα σίγουρα ροκανίζουν τα θεμέλια και αυτών των κοινωνιών. Πλην όμως τα δυτικά κράτη μπορεί να μην κατόρθωσαν (ακόμη) να προικιστούν με πλήρως συγκροτημένα εθνικά θεμέλια αλλά διαθέτουν, τουλάχιστον, θεσμούς και αξιόπιστες κρατικές πολιτικές που διασφαλίζουν την ενδοκρατική τάξη-δικαιοσύνη και την εξωτερική ασφάλεια. Στις ημέτερες εξαρτημένες περιφερειακές χώρες το σύνηθες φαινόμενο είναι να διακρίνονται τα πνευματικά σκουπίδια και να ζουν στο ημίφως οι συγγραφείς υψηλών επιδόσεων όπως ο Κονδύλης, ο Γιανναράς, ο Κοντογιώργης και ο Ζιάκας. Στις πολιτικά εξαρτημένες χώρες άναρχα αναμιγμένα πολιτικο«επιστημονικά» πεδία (όπου τύποι όπως ο Σόρος και τα ιδρύματά του βρίσκουν εύκολη πρόσβαση), έχουμε ιλαροτραγικές συμπεριφορές. Φανατισμένοι ημιμαθείς κυριολεκτικά οργιάζουν στοχαστικά πάνω σε ανυπεράσπιστα βλαστάρια και πάνω στους ανυπεράσπιστους αναγνώστες επιφυλλίδων επιβάλλοντας ξεπεσμένα ιδεολογήματα που ευνοεί η ξένη εξάρτηση.
Όποιος δεν έχει κατανοήσει ότι η διαδικασία αποδόμησης, διάλυσης, συρρίκνωσης αυτής της χώρας είναι σε προχωρημένο στάδιο ζει σε άλλο κόσμο. Βρικόλακες, σόροι, σοράκια και κοράκια χαριεντίζονται χαιρέκακα γι' αυτό. Για τους απαθείς ισχύει το "οι άνθρωποι παθαίνουν ότι τους αξίζει". Θυμίζω επίσης ότι στην κλασική εποχή όταν ο πολιτικός πολιτισμός και η δημοκρατία κορυφώθηκαν ήταν ένα πράγμα ο "πολίτης" και άλλο ο "ιδιώτης". Ο τελευταίος ορθότατα μεταφράστηκε στις λατινογενείς γλώσσες ως "ηλίθιος" (idiot)
Π. Ήφαιστος - www.ifestos.edu.gr - www.ifestosedu.gr , info@ifestoedu.gr
Σύμφωνα με το άρθρο 14 του Νόμου 2672/98, ΦΕΚ 290 τεύχος Α και την οδηγία 2002/31/CE της ΕΕ το παρόν ηλεκτρονικό μήνυμα δεν μπορεί να θεωρηθεί spam διότι περιέχει τα στοιχεία του αποστολέα και δυνατότητα διαγραφής από τη λίστα παραληπτών. Η επικοινωνία οφείλεται στο γεγονός ότι έγινα δέκτης δικών σας μηνυμάτων ή λιστών συζητήσεων στα οποία συμμετέχετε και στα οποία απαντώ. Οποιαδήποτε ανακοίνωση, διάδοση ή χρήση μέρους ή ολόκληρου του μηνύματος απαιτεί την άδεια του αποστολέα. Εάν πήρατε αυτό το μήνυμα κατά λάθος παρακαλώ αποστείλετέ μήνυμα
From: Hellenic Professors and PhDs Electronic Forum [mailto:HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG] On Behalf Of E. Billis
Sent: Tuesday, February 03, 2009 12:24 PM
To: HELLENIC-PROFESSORS-PHDS@HEC.GREECE.ORG
Subject: Τα γνωστά και μη χειρότερα.PLEASE: Check the HEC bookstore at http://www.greece.org - Top Banner by HEC
Η Νέα Τάξη στα Ελληνικά πανεπιστήμια!!! Τραγική κατάσταση...
Επιστολή του Α.Η. στο περιοδικό HELLENIC NEXUS
(www.nexushellas.gr/Monday, February 02, 2009 8:00 AM )
Αγαπητοί Συντελεστές του HELLENIC NEXUS καταρχήν συγχαρητήρια για την προσπάθεια σας. Είμαι στο 3ο έτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και θα ήθελα να σας ενημερώσω για τις νεοταξικές απόψεις που κυριαρχούν στους καθηγητές μας καθώς και στις ανθελληνικές ιδέες που γίνονται αποδεκτές από τις πολιτικές παρατάξεις.
Η μεγαλύτερη πληγή σήμερα της παιδείας δεν είναι η έλλειψη κονδυλίων, αλλά η κυριαρχία μιας ανθελληνικής ιδεολογίας σε συνδυασμό με την έλλειψη ήθους στους περισσότερους καθηγητές πανεπιστημίων της χώρας. Οι απόψεις που εκφέρουν μέσα στα αμφιθέατρα οι καθηγητές είναι οι πλέον ανθελληνικές σε βαθμό που αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι σε ελληνικό πανεπιστήμιο ή σε εκπαιδευτικό ίδρυμα γειτονικής χώρας το οποίο χρηματοδοτείται από ΜΚΟ του γνωστού επιχειρηματία των Βαλκανίων και της ανατολικής Ευρώπης.
Έτσι απόψεις όπως η μη συνέχεια του ελληνικού έθνος ανά τους αιώνες, το δίκαιο των Σκοπίων να αυτοαποκαλούνται Μακεδονία, η εξύμνηση του σχεδίου Ανάν, τα δικαιώματα της Τουρκίας στο Αιγαίο, η υποστήριξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου, η πεποίθηση ότι η ΕΕ και ο ΟΗΕ μας έχουν εξασφαλίσει την σταθερότητα των συνόρων μας, η πίστη στην αγνότητα του αμερικανού πολιτικού συστήματος, το δίκαιο του Ισραήλ στην Παλαιστίνη που πρέπει πάση θυσία να προστατευτεί από τους κακούς Άραβες τρομοκράτες έχουν γίνει δόγμα μέσα στις αίθουσες. Βέβαια το κακό δεν σταματάει εκεί καθώς όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με την απόκρυψη κάθε προσφοράς του ελληνικού πολιτισμού στην ανθρωπότητα.
Ένας καθηγητής μας, σε μάθημα για την ΕΕ, μας έχει πει ότι τα Σκόπια έχουν δίκιο στο όνομα και οι Τούρκοι στην υφαλοκρηπίδα. Ο ίδιος μάλιστα δήλωσε ότι κακώς ένα κρατίδιο σαν την Κύπρο έχει το δικαίωμα να θέτει βέτο στην ένταξη μίας xώρας σαν την Τουρκία στην ΕΕ, γεγονός που προκάλεσε την έντονη αντίδραση των Κύπριων συμφοιτητών μας.
Στα μαθήματα της Ιστορίας, ένας άλλος καθηγητής δίνει ρεσιτάλ προσπαθώντας να αποδείξει ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι απόγονοι Σλάβων και ότι δεν έχουν σχέση με τους αρχαίους. Επιπλέον σε μάθημα Ιστορίας για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μας έδωσε ως αξιόπιστη πηγή για το ολοκαύτωμα την ταινία η λίστα του Σίντλερ.
Φέτος, ένας άλλος στο μάθημα των Διεθνών Σχέσεων μας ανέλυε το πως το ελληνικό κράτος αφομοίωσε τους αλβανογενείς Αρβανίτες και τους ρουμανογενείς Βλάχους! Τέτοια πράγματα ακούγονται καθημερινά σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς πως γίνεται να πληρώνονται αυτοί οι άνθρωποι από το ελληνικό δημόσιο.
Σε όλα τα μαθήματα, ακόμα και σε αυτά που δεν σχετίζονται με την Ιστορία, γίνονται αναφορές στο ολοκαύτωμα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι περισσότεροι καθηγητές ανεβαίνουν ψηλά χάρη σε μελέτες τους πάνω στην γενοκτονία των Εβραίων. Γιατί όμως να αποσιωπούν και να μην αναφέρουν καθόλου στα αμφιθέατρα τα μαρτύρια και του ελληνικού λαού, όπως την γενοκτονία των Ποντίων ή την σφαγή της Σμύρνης;
Δυστυχώς όλα τα παραπάνω έχουν επίδραση και πάνω στους φοιτητές. Πλέον ελάχιστες διαφορές θα βρεις στις απόψεις που εκφράζουν τα παιδιά των πολιτικών παρατάξεων για τον ελληνισμό, καθώς ασπάζονται χωρίς σκέψη τη γνώμη των καθηγητών τους... Έτσι οι παρατάξεις νοιάζονται μόνο για την αύξηση των ποσοστών τους. Η δράση τους περιορίζεται σε διοργάνωση χορών, καμία ημερίδα για την επαγγελματική αποκατάσταση ή καμία ενημέρωση για το Aids. Επιτρέπεται τμήμα πολιτικής επιστήμης να μην διοργανώνει συζητήσεις και ομιλίες για τα εθνικά μας θέματα; Είναι σωστό τα θέματα κοινωνικού προβληματισμού που προωθούν να μένουν στα δικαιώματα των λαθρομεταναστών που έρχονται στην χώρα μας και να μην τους νοιάζει το ξεζούμισμα των ελληνικών νοικοκυριών από τις τράπεζες;
Ακόμα αρκετοί συμφοιτητές μου έχουν γονείς διπλωμάτες ή πολιτικούς παράγοντες και αύριο θα πάρουν την θέση τους κληρονομικά. Αυτοί δέχονται αυτές τις ανθελληνικές θέσεις και λένε ότι είναι διατεθειμένοι να ξεπουλήσουν τα πάντα αρκεί η θέση τους να μείνει εξασφαλισμένη. Πώς θα μπορέσει η Ελλάδα να βγει κερδισμένη στη διεθνή σκακιέρα στο μέλλον, όταν οι αυριανοί εκπρόσωποί της από τώρα δηλώνουν ότι θα δράσουν εναντίον της;
Τέλος, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, ιδιαίτερα τον κύριο Αποσκίτη, που με τα εύστοχα άρθρα του στο ΝEXUS μας διαφωτίζει για το τι πραγματικά συμβαίνει και το πως πραγματικά λειτουργεί η διεθνής σκηνή (αλλά και κυρίως το παρασκήνιο...).
unquote
------------------------------------------------------------------------------------------------
6.2.2009. Μια ακόμη έγκυρη ανάλυση για τον πόλεμο, Οι αποφασιστικές μάχες που διαμόρφωσαν τον κόσμο (Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα 2009, μετάφραση Κώστας Κολιόπουλος, επιστημονικό ευρετήριο Ελλάδα Ηφαίστου)
«Μπορεί κανείς να αξιολογήσει την εμβρίθεια και την οξυδέρκεια ενός θεωρητικού των διεθνών σχέσεων μελετώντας την άποψή του για τον πόλεμο», έγραψε ο μεγάλος διεθνολόγος για της "Αγγλικής σχολής MARTIN WIGHT
Επιτέλους λοιπόν κυκλοφόρησε ΤΟ βιβλίο για τον πόλεμο. Μετά από πολυετείς προσπάθειες και μια γιγαντιαία μεταφραστική προσπάθεια από τον Κώστα Κολιόπουλο, η κυκλοφορία του δίτομου του Fuller είναι σίγουρα ένα επιστημονικό γεγονός.
Πρώτον, υπάρχουν πλέον σε κυκλοφορία στην ελληνική γλώσσα τα σημαντικότερα βιβλία διεθνών σχέσεων για τον πόλεμο. Είναι στοχαστικά αντίδοτα στις τσαρλατανιές που μας κατέκλυσαν και που διοχετεύονται στα ελληνικά μυαλά με βιομηχανικές μονάδες πνευματικών σκουπιδιών (θα περιγράψω τις τελευταίες λίαν συντόμως). Για το θέσω διαφορετικά, δεν επιτρέπεται (είναι επικίνδυνο για την ασφάλεια, την ειρήνη και την σταθερότητα) να μην γνωρίζουν τα μέλη μιας κοινωνίας τι σημαίνει πόλεμος στις διεθνείς σχέσεις. Η γνώση είναι απαραίτητη. Τα ιδελογήματα είνια περιττά και επικίνδυνα. Η σωστή περιγραφή και ερμηνεία ενδιαφέρει και όχι οι γνώμες του καθενός.
Δεύτερον, η ιστορικοπολιτική, διεθνολογική και συνάμα στρατηγική περιγραφή και ερμηνεία του σημαντικότερου έργου για το θέμα αυτό προσφέρει στον κάθε ενδιαφερόμενο την δυνατότητα να έχει ένα επιστημονικό-στοχαστικό αντίδοτο στις στρεβλωτι
κές προπαγάνδες ελληνόγλωσσων προπαγανδιστικών και τσαρλατάνικων κειμένων που απονεύρωσαν την ελληνική κοινωνία διαδίδοντας το επιστημονικό ψέμα ότι δήθεν ο κόσμος εισήλθε σε ένα περίπου ανθόσπαρτο διεθνή βίο όπου όπως λένε τα παιδάκια "θα συναντιόμαστε, θα χορεύουμε, θα κουμπαρεύουμε, θα αγκαλιαζόμαστε και ποτέ να μην τσαγκονώμαστε". Αυτές οι τσαρλατανιές έσυραν την Ελλάδα στον θανατηφόρο κατευνασμό, αποθράσυναν την αναθεωρητική Τουρκία, παρεμπόδισαν την λύση του κυπριακού και συνολικά των ελληνοτουρκικών προβλημάτων την περίοδο 2001-2004, αφόπλισαν πνευματικά τους έλληνες και έφεραν τον τουρκικό στόλο στο Σούνιο.
Τρίτον, ο καθείς παθαίνει ότι του αξίζει. Μας αξίζει λοιπόν να ξέρουμε για να μην παθαίνουμε κάθε μέρα εξευτελισμούς και συρρικνώσεις χωρίς να ξέρουμε τον λόγο. Δεν μαθαίνουμε με επιφοίτηση αλλά με διάβασμα. Πολλοί καλόπιστοι, εμβριθείς άνθρωποι, φιλειρηνικοί και φιλοπάτριδες, δεν θέλουν να δουν την Ελλάδα να σύρεται σε πόλεμο είτε να συρρικνώνεται κυριαρχικά χωρίς πόλεμο. Αυτοί λοιπόν έχουν τώρα την ευκαιρία να μάθουν μελετώντας σοβαρά κείμενα: Fuller (τα τρία βιβλία του στα ελληνικά που παρουσιάζονται εδώ στα ελληνικά), Mearsheimer (Η τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων), Κονδύλης (Θεωρία του Πολέμου), Clausewitz, Περί Πολέμου, Gilpin, Πόλεμος και Αλλαγή στην διεθνή πολιτική), Wight, (Διεθνής θεωρία) και όλα τα υπόλοιπα αριστουργήματα που παρουσιά
ζω σε αυτή τη σελίδα. Έπονται τέλος του 2009 δύο ακόμη έργα που σχεδόν πλέον κλείνουν τον κύκλο των κλασικών έργων (Hans Morgenthau, Politics Among Nation και Kenneth Waltz, International politics & Man, State and War).
Τέταρτον, θέλω να τονίσω ότι η ανάλυση του Fuller είναι συνολική, σφαιρική, βαθειά, ιστορική, στρατηγική και διεθνολογική. Βασικά είναι στο σύνολό της η οντολογία του κόσμου μέσα από τα μεγάλα γεγονότα της ιστορίας.
Τέλος, έρχεται στο μυαλό μου ο Υψηλός Αξιωματούχος του Πενταγώνου. Πριν λίγα χρόνια εκμεταλλευόμενος την δυνατότητα που περιέργως του δίνουν να πετάει πνευματικά σκουπίδια στο κεφάλι ελλήνων αναγνωστών είδε κάποιο αγγλικό μου βιβλίο στο βιβλιοπωλείο όπου αναλύω τον Clausewitz. Μη έχοντας ιδέα περί Κλάουζεβιτσς, ο αδαής, είπε, φαίνεται: Να η ευκαιρία να δολοφονήσω τον επιστημονικό χαρακτήρα του Ήφαιστου. Έτσι επέπεσε στο βαρύτατο σφάλμα όχι να πει μύριες ασυναρτησίες για εμένα αλλά και να εκτεθεί ανεπανόρθωτα και επιστημονικά ασυγχώρητα με το να πει διάφορες τσαρλατανιές για τον μεγάλο Clausewitz που κάθε μορφωμένος γνωρίζει ότι είναι αυτός που εισήγαγε στοιχεία μετριοπάθειας στην διαχείριση αυτού του φοβερού προβλήματος που λέγεται πόλεμος. Να λοιπόν η ευκαιρία: Να εκτεθεί ξανά. Χρειάζομαι ακόμη μερικά στοιχεία για να συμπληρώσω το πόνημα που ετοιμάζω για τα βαθύτερα αίτια της ξένης εξάρτησης στην Ελλάδα και τους μηχανισμούς που στήθηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες για να την εξυπηρετήσουν.
Παραθέτω μερικά σχόλια για την ανάλυση του Fuller
Ο J.F.C. Fuller έχει ήδη αναγνωριστεί ως ο πλέον πρωτότυπος και σημαντικός στρατιωτικός διανοητής που έχει βγάλει ποτέ η Βρετανία· τώρα θα πρέπει να θεωρείται και ένας από τους κορυφαίους στρατιωτικούς ιστορικούς της χώρας… μια επίδοση τόσο λαμπρή, που τα λόγια είναι φτωχά για να την επαινέσουν. Michael Howard,
Όπως και ο Clausewitz, ο Fuller προσελκύστηκε στη μελέτη της ιστορίας από την επιθυμία του να ερμηνεύσει. Θα τον θυμόμαστε πρωτίστως ως ερμηνευτή και προφήτη, έναν από τους πλέον αξιοσημείωτους της σύγχρονης εποχής. THE TIMES
Ο διαπρεπέστερος εν ζωή συγγραφέας περί του πολέμου, όχι μόνο κάνει σαφή την επίδραση που είχαν στην ιστορία οι πόλεμοι και οι μάχες του παρελθόντος, αλλά επίσης βοηθά τους αναγνώστες του να καταλάβουν τις βαθύτερες πτυχές του πολέμου που έχουν τεράστια σημασία σήμερα. SPECTATOR
Συναρπαστικό στις λεπτομέρειές του, καθώς και στο γενικό θέμα του. A.J.P. Taylor, OBSERVER
`Ο Fuller είναι ένας αξιόπιστος και πολύ ευανάγνωστος οδηγός που έχει πίσω του μια ολόκληρη ζωή μελέτης της τέχνης του πολέμου και το χάρισμα ενός προκλητικού και ζωντανού τρόπου γραφής. DAILY TELEGRAPH
Η ανάγνωση του βιβλίου μπορεί να ωφελήσει πολύ. Ποτέ δεν λησμονεί το γεγονός ότι η δύναμη και η τεχνική ενός στρατού δεν πρέπει να μελετώνται εν κενώ αλλά αποτελούν έκφραση της κοινωνίας από την οποία προκύπτουν. THE TIMES EDUCATIONAL SUPPLEMENT
Ο τρόπος γραφής του Fuller είναι δυναμικός και διαυγής· μάλλον δεν έχει όμοιό του στο να παρουσιάζει την ιδιοφυΐα των μεγάλων στρατιωτών. THE TIMES LITERARY SUPPLEMENT
-----------------------------------------------------------------------------------------------
Σε διπλανή σελίδα (Διεθνής πολιτική - http://www.ifestosedu.gr/96epikaireaInternationalPolitics.htm , ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει τις σημειώσεις της προφορικής εισήγησής μου σε συνέδριο για το ζήτημα της "μαλακής ισχύος"
-------------------------------
2.2.2009. Οι υπερβολές του Κικέρωνα και οι προδότες
Σημείωση 6.2.2009. Είναι εκπληκτικός ο αριθμός αυτών που μου έγραψαν ερωτώντας με για την πηγή αυτής της υποθετικής σχέσης του Κικέρωνα. Τώρα, γιατί τόσο ενδιαφέρον για προδότες, δεν μπορώ να καταλάβω αλλά υποψιάζομαι. Μήπως πολλοί αισθάνονται "προδομένοι;" Δύο επισημάνσεις. Πρώτον, φίλος μου έστειλε την ηλεκτρονική διεύθυνση βιβλίου που ασχολείται με την προδοσία στην Ρώμη: http://books.google.gr/books?id=pQRwnhrd9KMC&dq=Cicero+Cato+and+Cataline&printsec=frontcover&source=bl&ots=kpK5bpTfRi&sig=nY4jeBDVp95m2kAk93-ZMyIYumY&hl=el&ei=9i6MSfmzK8yL-ga6v8irCw&sa=X&oi=book_result&resnum=1&ct=result#PPA24,M1 (The Roman Traitor). Δεύτερον, ότι και να είπε ο Κικέρων, ένα είναι σίγουρο: "Πολλοί τους προδότες χρησιμοποίησαν αλλά κανείς δεν αγάπησε". Ακόμη πιο σημαντικό, η προδοσία στην συλλογική ζωή δεν είναι ένα μονοσήμαντο πράγμα, δηλαδή, η συνειδητή και έμμισθη λήψη χρημάτων για να προδώσεις τα στρατιωτικά σχέδια της χώρας σου ή κάτι άλλο. Υπάρχουν βαθμίδες, κλίμακες και σκαλιά. Τα σκαλιά αυτά πολλοί ανεβοκατεβαίνουν και για πολλούς λόγους. Το ανεβοκατέβασμα σχετίζεται με τις ψυχικές αντοχές, τις ιστορικές περιστάσεις, την δύναμη της πατρίδας σου, και, κατά την γνώμη μου, τον κυριότερο λόγο που ίσχυε από αρχαιοτάτων χρόνων: Τους διεθνισμούς και τους κοσμοπολιτισμούς που αποδυναμώνουν την πίστη και την νομιμοφροσύνη στην "ομάδα" που ανήκεις ("έθνος" το λέμε αλλού). Άμα μολυνθεί το μυαλό με την άποψη ότι μπορεί να ενωθεί ο πλανήτης εις βάρος της πατρίδας του καθενός (ενώ ποτέ δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορεί τώρα και ποτέ δεν θα είναι εφικτό εκτός και αν κανείς κατέχει μαγικό ραβδί ή σκοτώσει τους περισσότερους για να του μοιάσουν όσοι έντρομοι επιβιώσουν). Άμα λοιπόν τέτοια πράγματα μπαίνουν στο μυαλό τα ανεβοκατεβάσματα οργιάζουν. Το ζήτημα δεν είναι το ένα σκαλί ή τα πολλά. Είναι η προαίρεση, η ψυχική στάση.
Στην διαδικτυακή εποχή η διακίνηση πληροφοριών και θέσεων είναι πράγματι εκπληκτική. Εκεί που χρειαζόσουν ένα εξάμηνο έρευνα σήμερα με λίγη προσοχή που αφορά τον έλεγχο και την αξιολόγηση των πηγών μπορείς να κάνεις το ίδιο πράγμα σε μερικά λεπτά. Εδώ λοιπόν φίλος μου έστειλε μια περιγραφή που αποδίδεται στον Κικέρωνα για τους προδότες που την βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Αν και γνωρίζω ότι αμφισβητείται ότι την έγραψε ο Κικέρων δεν παύει να ... είναι γραμμένη και να δίνει μια πολύ έξυπνη περιγραφή. Την παραθέτω στο τέλος μαζί και το αγγλικό κείμενο. Αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ότι ίσως ο Κικέρωνας (αν τελικά αυτός το έγραψε) να υπερβάλλει. Αν και σωστά δεν κάνει δίκη προθέσεων κάποιου προσώπου εν τούτοις επεκτείνεται "άγρια". Το εδάφιο αυτό λοιπόν μου έδωσε την ιδέα να κάνω μια πιο λεπτολόγο ανάλυση όχι του "προδότη" -αυτόν ας τον αφήσουμε στις μυστικές υπηρεσίες κάθε κράτους έχει τέτοιες υπηρεσίες- αλλά για το πως ένας πολίτης ή ακαδημαϊκός μπορεί να βλάψει την πατρίδα του συνάμα και άλλα κράτη. Αυτό γιατί είναι ζήτημα πολιτικού ορθολογισμού να αγαπάμε την πατρίδα μας. Ισχύει για όλους τους πολίτες του κόσμου και όλα τα κράτη. Πρόβλημα προκύπτει, όπως έγραψα σε κάποιο βιβλίο μου, όταν η χώρα κάποιου κάνει ένα διεθνοσοβινιστικό-επεκτατικό πόλεμο οπότε και τίθεται ζήτημα αντίστασης στον διεθνοφασισμό του δικού σου κράτους. Η απάντηση σ' αυτή την περίπτωση για μερικούς είναι άμεση και "εύκολη" (μερικά εκατομμύρια γερμανοί σκοτώθηκαν ή εξορίστηκαν από το ναζιστικό καθεστώς, πολλοί γάλλοι και αμερικανοί στο πρόσφατο παρελθόν φυλακίστηκαν γιατί αρνήθηκαν να πολεμήσουν σε ηγεμονικούς επιθετικούς πολέμους). Για μερικές ασθενείς είναι δύσκολη (ξέρουμε την στάση πολλών κατά την διάρκεια της επταετίας - αν δει κανείς το έξοχο κινηματογραφικό έργο του Βάϊλτα ο Πολωνός Εργάτης, επίσης, θα καταλάβει τι παθαίνει ο απλός καλός άνθρωπος όταν τον παίρνει το ποτάμι). Για να δούμε τι λέει ο Κικέρωνας, όπως και θα επανέλθουμε:
[Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει των ανοησιών του, ακόμα και των φιλοδοξιών του. Όμως δεν μπορεί να επιζήσει της εσωτερικής εθνικής προδοσίας. Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο φοβερός, γιατί είναι γνωστός και ανεμίζει τη σημαία του. Ο προδότης όμως μετακινείται ελεύθερα μεταξύ όλων που βρίσκονται πίσω από τις πύλες, ψιθυρίζοντας τις ύπουλες διαδόσεις του σε όλα τα σοκάκια, για να φτάσουν μέχρι και στους υψηλούς προθαλάμους της ίδιας της κυβέρνησης. Γιατί ο προδότης δεν μοιάζει με προδότη. Μιλάει με προφορά ίδια με τα θύματα του, μοιάζει μαζί τους στο πρόσωπο και στις φορεσιές, και έχει τη ποταπότητα που κρύβεται βαθειά στις καρδιές όλων των ανθρώπων. Καταστρέφει τη ψυχή του έθνους, εργάζεται μυστικά άγνωστος στο σκοτάδι για να υπονομεύσει τους στύλους της πόλης. Μολύνει το σώμα της πολιτικής ώστε να μην αντιστέκεται πλέον. Λιγότερο πρέπει να φοβούμαστε ένα δολοφόνο. Marcus Tullius Cicero, 43BC
A nation can survive its fools, and even the ambitious. But it cannot survive treason from within. An enemy at the gates is less formidable, for he is known and carries his banner openly. Bu the traitor moves among those within the gates freely, his sly whispers rustling through all the alleys, heard in the very halls of government itself. For the traitor appears not a traitor; he speaks in accents familiar to his victims, and he wears their face and their garments, and he appears to the baseness that lies deep in the hearts of all men. He rots the soul of a nation, he works secretly and unknown in the night to undermine the pillars of the city; he infects the body politic so that it can no longer resist. A murderer is less to be feared. Marcus Tullius Cicero, 43BC]
------------------------------
30.1.2009. H "Υπόθεση Αττίλας" είναι κάτω από το πετσί κάποιων
Προειδοποίηση. Τα πιο κάτω προορίζονται για παιδιά δώδεκα με δεκαπέντε χρονών. Οι άλλοι δεν είναι ανάγκη να το διαβάσουν.
Γιατί μας ξενίζει το γεγονός ότι τα τουρκικά πλοία έφθασαν μέχρι το Σούνιο! Γιατί δηλαδή άμα τους δίνουμε το Αιγαίο (δεν εννοώ με εθελούσιο συμβόλαιο αλλά με την πολιτική μας) γιατί αυτοί να μην το πάρουν. Εκατοντάδες, βράχοι, νησίδες και βραχονησίδες (και νομίζω πλέον και μεγάλα νησιά) περνάνε σιγά-σιγά στην κυριαρχία του νεοτερικού κράτους που βρίσκεται στα Ανατολικά του Αιγαίου. Μιας και ο Σαρωνικός έχει πολλές βραχονησίδες (εκεί που και εγώ ψαρεύω) σύντομα οι αττικάνθρωποι μάλλον θα έχουν παλιούς καλούς γείτονες, τους Τούρκους. Από τον Πάτροκλο, τις Φλέβες και το Ποντικόνησο θα έρχονται κολυμπώντας οι επικείμενοι γείτονές μας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται: Με την Τουρκία, πως να το κάνουμε, "έχουμε πολλούς δεσμούς" και φαίνεται ότι οι απέναντι δεν τους ξεχνούν. Αρχίζουν από την άλωση της άλωση της Κωνσταντινούπολης περνάνε μέσα από αιώνες κατοχής και καταπίεσης, «εξάπτονται» το 1922 και το 1974, συν-χορεύουμε ζεϊμπέκικο, κουμπαρεύουμε και επιδιδόμαστε σε αεροναυτικά παιχνιδάκια στο Αιγαίο. Πως να ξεχάσεις μια τέτοια γειτονική χώρα (που εκτός από Σύμμαχος τα τελευταία δέκα χρόνια έχει εμάς σαν τον κυριότερο σύμμαχο στην αγγλοτουρκική πορεία που σκοπό έχει να διαλύσει την Ευρώπη). Όσο για τα διμερή προβλήματα που αυτοί λένε ότι έχουμε και εμείς κάνουμε πολιτικά νάζια (έτσι για να τους εξάπτουμε) δεν πρέπει να απορούμε. Είναι και αυτό σύνηθες φαινόμενο γιατί όπως έγραψε και ο Θουκυδίδης τέτοια προβλήματα συμβαίνουν μεταξύ γειτόνων. Καλά θα κάνω λοιπόν, γι' αυτή την σοβαρή υπόθεση που λέγεται Τουρκία, να επιχειρήσω να κάνω μια σύντομη ιστοριογραφική περιοδολόγηση, για παιδιά και σχηματική μεν αλλά διυποκειμενικά αδιαμφισβήτητη δε:
Τέσσερεις αιώνες «τούρκοι», έλληνες, αρμένιοι και άλλα έθνη "συνωστιζόμασταν" κάτω από την στέγη της ίδιας αγαθοεργούς αυτοκρατορίας (κατά τους "κριτικούς" ιστοριογραφικούς ανεκδοτολόγους "μας"). Όταν αποφασίσαμε ότι δεν πάει άλλο και αρχίσαμε αγώνα ελευθερίας (περίπου στασιάσαμε, κατά τους ίδιους ανεκδοτολόγους) έγινε μια αιματηρή σύγκρουση με ήρωες και αντιήρωες. Τα διαβάζει σήμερα η Μαρία και η Θάλεια που δεν τους αρέσουν οι ήρωες και τα αίματα και ανατριχιάζουν. Θέλουν λένε να τα βγάλουμε από τα βιβλία ιστορίας γιατί οι αιματηρές μνήμες βλάπτουν. Αυτές ξέρουν μια άλλη ιστοριούλα, αναίμαχτη και ανθόσπαρτη και αυτή θέλουν να μάθουν στους μαθητές μας. Έκτοτε –δηλαδή μετά την επιτυχή επανάσταση– μερικά απομεινάρια ραγιάδων (συνήθως περιφέρονται μεταξύ Συντάγματος, Κολωνακίου και Εξαρχείων) ποτέ δεν το χωνέψουν ότι έχασαν τον ωραίο ζυγό. Αυτό δεν πρέπει να μας ξενίζει: κατά μερικούς "κοινωνικούς ψυχολόγους" ο σαδομαζοχισμός δεν είναι μόνο "προσωπικό δεδομένο" μερικών ατόμων αλλά και στάση ζωής ενός λαού όταν παρακμάσει, ξεφτίσει και ξεπέσει. Τώρα τι μπορεί να σημαίνει αυτό πρακτικά και εμπράγματα τα χρόνια που έρχονται, ειλικρινά δεν ξέρω. Θα το ανακαλύψουμε αν τα τουρκικά στρατεύματα φθάσουν μέχρι το Σύνταγμα και κάποιοι ξεφωνισμένοι του Κολωνακίου και των Εξαρχείων πάνε να τα υποδεχθούν. Περίεργο που προχθές όταν πέρασε το σκάφος τους από το Σούνιο δεν πήγαν εκεί στην Μακρόνησο να τους κουνάνε σημαιάκια που να γράφουν πάνω «σας αγαπάμε». Μάλλον δεν το ήξεραν.
Μετά την επανάσταση του 1821 ένα μέρος των ελλήνων απόκτησε ανεξάρτητη πολιτεία. Ανεξάρτητη ο λόγος το έχει. Αμέσως μετά έγινε κρατίδιο (Ορίζω το "κρατίδιο" ως εξής: Εκείνο το κράτος που δεν ασκεί επαρκή εποπτεία στην εσωτερική και εξωτερική του ανεξαρτησία, τουτέστιν, δεν είναι εθνικά ανεξάρτητο και η εσωτερική του τάξη καταρρέει – μπορούν μαθητές μαζί με κουκουλοφόρους να κάψουν μια πόλη και η αστυνομία να παίρνει διαταγές να τους κοιτάει κρατώντας ομπρέλες μολότωφ). Σύντομα μετά την ανεξαρτησία παραμέρισαν παραληρηματικούς τύπους όπως ο Μακρυγιάννης (παραληρηματικό κατά τον Κύριο Βερέμη) και μας φόρεσαν ένα ζυγό χειρότερο από τον Οθωμανικό που κρατάει μέχρι τις μέρες μας.
Όμως, οι περισσότερες ελληνικές κοινότητες έμειναν απέναντι, στην Ανατολή. Άλλες έφθαναν μέχρι την Μασσαλία και πολύ περισσότερες στην Βαλκανική ενδοχώρα μέχρι και την Ρωσία. Ανατολικά, πάντως, εκτείνονταν σε όλο το βάθος της Μικράς Ασίας. Για αντικειμενικούς ιστορικούς λόγους επί χιλιάδες χρόνια όπου και να βρίσκονταν ήταν ο ο εμπορικός, πολιτισμικός και κοινωνικός άξονας της ιστορικής αυτής κοιτίδας. Ήταν έθνος. Μεγάλο έθνος το οποίο όπως και πολλά άλλα ανατολικά έθνη κτιζόταν στην διαχρονία όπου και να βρίσκονταν οι άνθρωποί του. Πολιτισμός, γλώσσα, θρησκεία, πόλεμοι, συνάφειες και συγγένειες με όλα τα άλλα έθνη της περιοχής που το δυνάμωναν, ιστορικές μνήμες, κάθε λογής ανθρώπινα επιτεύγματα. Διαβάστε τον Καβάφη και θα τα δείτε όλα ανάγλυφα στον ιστορικοποιητικό του λόγο. Ήταν το μεγάλο αυτό έθνος που αποκορύφωσε τον πολιτισμό και την δημοκρατία στην κλασική εποχή και που η εκρηκτική ανατολική πορεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου το διέσπειρε γόνιμα σε όλη την Ευρασία. Γύρω από αυτό το έθνος (ο συνάδελφός μου Γ. Κοντογιώργης το ονομάζει «ελληνικό κοσμοσύστημα") έγινε ο άξονας της ιστορίας. Δεν είναι δικό μας επίτευγμα (κυρίως δεν είναι των νεοελλήνων και πιο ειδικά των ξεφωνισμένων που παραμιλούν στα καφέ του Κολωνακίου, των Εξαρχείων και του Συντάγματος). Είναι ένα έθνος το οποίο όπως και μερικά άλλα έχουν τόσο βαθιά χαράξει την ιστορική διαδρομή ούτως ώστε ακόμη και αν ανθρωπολογικά εκλείψει δεν θα πάψει να υπάρχει (για να είμαι ακριβής αν κάποιοι σήμερα δεν το διεκδικούσαν η υστεροφημία του θα ήταν καλύτερα). Ακόμη πιο σημαντικό, πώς να ξεχαστεί το Βυζάντιο! Επί μια περίπου χιλιετηρίδα μεγαλούργησε. Αποκορύφωσε για πρώτη και ίσως τελευταία φορά τον πολιτικό πολιτισμό των ανθρώπων. Η Βυζαντινή οικουμένη με την Βασιλεύουσα Πόλη έκτισε το πρώτο και ίσως τελευταίο διεθνές σύστημα. Κατορθώθηκε το ακατόρθωτο: Αυτονομία-ελευθερία στα κοινά και στις πόλεις και ταυτόχρονα οικουμενική δημοκρατία μεταξύ Κοινών, πόλεων, κοινοτήτων και εθνών. Δεν ήταν μόνο το Ελληνικό έθνος. Ήταν και άλλα έθνη. Η Βυζαντινή Οικουμένη επί πολλές εκατονταετίες κατόρθωσε αυτό που δεν είχε κατορθωθεί στην κλασική εποχή. Ένα μεγάλο διεθνές σύστημα γεμάτο πνεύμα, ουσίες, νοήματα και ιεραρχίες ανθρώπινες. Όχι ιεραρχίες θεοκρατικές αλλά ανθρωποκεντρικές και κυρίως εξόχως πνευματικές. Τέτοιες δεν μπορεί να είναι ρατσιστικές. Ρατσιστικές μπορούν να είναι μόνο οι ιδεολογικές. Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί η Θεοκρατική Δυτική Ρώμη το μισούσε θανάσιμα και στις αρχές της δεύτερης χιλιετίας φρόντισε να το καταστρέψει με τις σταυροφορίες της. Ούτε είναι να απορεί κανείς γιατί η μετά-Μεσαιωνική Ευρώπη και οι λεγόμενοι "ιστορικοί" της διέγραψαν την Βυζαντινή εποχή ή ταχύρρυθμα το κατέταξαν την Ανατολική Ρώμη στον σκοτεινό Μεσαίωνα. Ούτε η μεσαιωνική ούτε η νεοτερική Δύση αγαπούσε το Βυζάντιο και τον Πολιτισμό του. Ο ιδεολογικός φασισμός τους (μεταφυσικός-θεολογικός και μετά μεταφυσικός-ορθολογιστικός – ο τελευταίος διακλαδώθηκε σε υλιστικό μαρξιστικό και υλιστικό φιλελεύθερο) άλλα καταλάβαινε και άλλα εφάρμοζε: «εθνο»σοβινισμό (φτιάχνω έθνος γρήγορα, με το έτσι θέλω και με «ορθολογιστικούς νόμους»), εθνοκαθάρσεις, αφομοιώσεις, εκτοπισμούς και γενοκτονίες. Πάνω από όλα την μεγαλύτερη καταστροφή όλων των εποχών, την αποικιοκρατία.
Γιατί όμως τα λέω όλα αυτά, τα οποία, κατά τα άλλα, είναι πολύ γνωστά (ή πρέπει να είναι πολύ γνωστά). Τα λέω για να εξηγήσω ότι το κράτος που δημιουργήθηκε μετά το 1821 τάχιστα έγινε κρατίδιο σύμφωνα με τον ορισμό που ήδη κάναμε. Φόρεσε τον ζυγό της ξένης εξάρτησης που κρατάει μέχρι σήμερα. Δυτικόστροφοι μεταπράτες που ποτέ δεν κατάλαβαν καν την δυτικοευρωπαϊκή νεοτερικότητα την πιθήκισαν μιμούμενοι οτιδήποτε δυτικό σε αποδυναμώνει (τελευταία τα αποδομητικά ιστοριογραφικά τους ανέκδοτα). Η Δύση δεν είχε έθνη και με «νόμο» προσπαθούσε να το φτιάξει. Εμείς είχαμε έθνος και αντί να φτιάξουμε τους δικούς μας νόμους φορέσαμε «νόμους» που μέχρι σήμερα δεν ανήκουν σε αυτό το έθνος. Όλοι αυτοί που με εξαρχής με πολύ περιέργεια και απορία τους ακούνε οι έλληνες να αναμασούν μεταπρατικά ξεπερασμένες και ξεπεσμένες δυτικοευρωπαϊκές ιδεολογίες και που ονομάζονται «πνευματικοί άνθρωποι», αυτή την ανάποδη ιδεολογία έχουν (πρώτα εθνοσοβινιστική και στην συνέχεια ο ανάποδος εαυτός οι αποδομητικοί). Ιδεολογίες, αυτό το όπιο των κοινωνιών. Γιατί ιδεολογίες αξίζουν μόνο σε ανθρώπους που δεν έχουν πνεύμα. Όταν ένα έθνος έχει πνεύμα, ουσίες, νοήματα και ιεραρχίες δεν χρειάζονται ιδεολογίες. Την κοινωνική δικαιοσύνη τους την καθορίζουν μόνοι τους και μεταξύ τους, μας είπε ο Αριστοτέλης μας. Άλλη αλήθεια δεν υπάρχει όσοι κι αν σκοτώθηκαν αναζητώντας την. Για όσους ξεστρατίσουν, και πολλοί ξεστράτισαν σε Ανατολή και Δύση, ιδεολογία αξίζει. Παθαίνουν ότι τους αξίζει. Οι Ρώσοι σήμερα το κατάλαβαν και αλλάζουν μουσική, το ίδιο και η γειτονική μας Τουρκία και όσο χαλαρώνουν τα νέο-ιμπεριαλιστικά δεσμά ολοένα και περισσότερα ανατολικά έθνη θα ξαναβρούν τον εαυτό τους και θα μπαίνουν σιγά-σιγά στον σωστό δρόμο της εθνικής διαμόρφωσης που πετάει όλες τις ιδεολογίες στον ιστορικό σκουπιδοτενεκέ. Για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, λέμε συνοπτικά ότι όλα αυτά τα ιστορικά εγκλήματα στην Δύση οφείλονταν στην αγωνία τους με έθνος με νόμους άνωθεν εμπνευσμένους. Και αφού δεν τα κατάφεραν (γιατί άμα το κάνει τόσο ταχύρρυθμα μόνο ρατσιστικά μπορείς να δεις το έθνος) άρχισαν, τις τελευταίες δεκαετίες, να το αποδομούν. Να κατεδαφίζουν ότι τέλος πάντων φτιάχτηκε με πόνο και αίμα (αυτά διδάσκουν και διδάσκονται οι «κριτικοί κονστουκτιβιστές» στα Βρετανικά και τώρα πυκνά συχνά στα ελληνικά πανεπιστήμια). Τα ύστερα απόνερα των ημέτερων αποδομηστών ιστορικοανεκδοτολόγων απλά τους μιμούνται. Χέρι-χέρι με τον Σόρος και κάποιους περίεργες υπηρεσίες και οργανισμούς συμπράττουν όλοι μαζί για να μας αποδομήσουν και να φέρουν το τέλος των εθνών, το τέλος των πολέμων και το τέλος κάθε ανησυχίας. Είναι και κάτι αριστεροδεξιοφασιστοκεντροσυνασπισμένοσοβιστικοί ιοί που διείσδυσαν ακόμη και σε εφημερίδες. Είναι «προοδευτικοί», λένε, και έχουν παράπονο, γιατί ψέξαμε τους αλήτες που έκαψαν την Αθήνα μας και τις άλλες πόλεις μας. Το φέρουν βαρέως γιατί πρωτοστατήσαμε στην απόσυρση των ανεκδοτολογικών συγγραμμάτων (αλλά ας μην στεναχωριούνται, θα ξαναέλθουν: Ποιος ηγείται του συμβουλίου Παιδείας;)
Επιστρέφουμε λοιπόν στο μεταπρατικό κρατίδιο (όπως το ορίσαμε πιο πάνω) και στις αρχές του αιώνα. Οι πιθηκίζοντας δυτικόστραφα φόρεσαν και περικεφαλαίες που έγραφαν πάνω: «Μεγάλη ιδέα». Πως λέμε "μέσα στο μυαλό μικρών ηγετών μικρών κρατών μπήκαν μεγάλες ιδέες". Το πράγμα είναι απλό: Η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε σιγά-σιγά και το ζήτημα που είχαμε μπροστά μας είναι κατά πόσο υπήρχαν έλληνες ηγέτες να διαχειριστούν τα τεράστια εθνικά αποθέματα που τότε ακόμη υπήρχαν διάσπαρτα στον χώρο της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και όχι μόνο. Αυτό με την δική μου γλώσσα ονομάζεται Υψηλή Στρατηγική, αυτοί την έλεγαν «μεγάλη ιδέα». Ίσως εδώ να βρίσκεται και το πρόβλημα, αντί στρατηγικής, φανταχτερές ιδέες ανθρώπων με περικεφαλαία. Υψηλή Στρατηγική όμως σήμαινε να ενωθούν τα νήματα όλων των δυνάμεων της Ανατολής, να είμαστε σε συνεννόηση με όλες τις δυνάμεις της αυτοκρατορίας που κατέρρεε, να διαπραγματευόμαστε ισότιμα με τις αδηφάγες δυτικοευρωπαϊκές αποικιοκρατικές δυνάμεις, να είμαστε καχύποπτοι με τις ιδέες τους, να κάνουμε προσεκτικά βήματα και κυρίως ποτέ να μην υπερεξαπλωθούμε. Ποτέ να μην γίνουμε πιόνια των ηγεμονικών μεταστροφών. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Σήμαινε δηλαδή στρατηγική διαχείριση των δυνάμεών μας, υπεύθυνα και σε συνεννόηση με τα έθνη που βρίσκονταν στην περιοχή. Δεν σήμαινε αυτό που κάναμε και που συνοψίζετε: Σπασμωδική και ερασιτεχνική αποβίβαση αγημάτων με μονοσήμαντο τρόπο, μεταπρατικά και για λογαριασμό άλλων. Όχι μόνο αυτό αλλά και με τρόπο που δεν λάμβανε υπόψη τις ανελέητες μεταστροφές των αδηφάγων ηγεμονικών δυνάμεων. Δεν είναι να απορούμε γιατί κυριολεκτικά μας εξόντωσαν. Προκαλέσαμε αντί να χαράξουμε στρατηγική. Αφήσαμε να αναδειχθούν ισλαμικές σοβινιστικές δυνάμεις (οι νεότουρκοι) με τις οποίες στην συνέχεια συγκρουστήκαμε (περιγράφω, βασικά, μια πορεία που αρχίζει από την δεκαετία του 1890 και φθάνει στο τέλος, το 1922). Κοντολογίς, οι ηγέτες του νεοελληνικού κρατιδίου έκαναν ότι λάθος μπορούσε να γίνει για να καταστραφεί ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας. Επιβίωσε το κρατίδιό μας και αυξήθηκε ο πληθυσμός του από τους "τους πόντιους" και άλλους που αφού εξωθήθηκαν και "συνωστίστηκαν στις προκυμαίες της Σμύρνης" εισέρρευσαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στο νεοελληνικό κρατίδιο. Έτσι τα καταφέραμε να στήσουμε μηχανισμούς καταστροφής: Αφού εξοντώθηκαν από τους νεότουρκους εκατομμύρια άνθρωποι, στην μια μεριά του Αιγαίου στήθηκε για τα καλά το δυτικόστροφο νεοελληνικό κρατίδιο και από την άλλη το δυτικόστροφο νεοτουρκικό. Το πρώτο μάλλον επιτέλεσε την ιστορική του αποστολή να καταστρέψει το ελληνικό έθνος και κάνοντας παρελάσεις με ξένες σημαίες την δεκαετία του 1930 προετοίμαζε τις επόμενες καταστροφές (βλ. και πιο κάτω). Το δεύτερο, το ατατουρκικό, μιμούμενο την ευρωπαϊκή νεοτερικότητα έφτιαξε νόμους που θα έφτιαχναν δήθεν «έθνος», το νεοτουρκικό. Η συνέχειά του είναι γνωστή. Αφού ακολούθησε δυτικοευρωπαϊκές «εθνο»σοβινιστικές μεθόδους που κάνουν όποιο άλλο έθνος ζει στη Τουρκία να παραμιλάει (ή καλύτερα να μην μιλάει), φθάσαμε στον Ερτογάν και στο σήμερα: Από την μια ο «νόμος-έθνος» είναι βαθειά ριζωμένος εξουσιαστικά (το βαθύ και στρατοκρατούμενο κράτος) και από την άλλη η τουρκική κοινωνία. Ότι και να είναι η σημερινή τουρκική κοινωνία, βεβαίως, οι περισσότεροι λένε: θέλουμε ουσίες, νοήματα και ιεραρχίες και έτσι μόνο μπορούμε να είμαστε έθνος. Η ιστορία συνεχίζεται και όλα είναι πιθανά στο εσωτερικό του μεγάλου καζανιού που λέγεται νεοτουρκικό κράτος.
Στην δυτική πλευρά του Αιγαίου, «εμείς» συνεχίσαμε όχι μόνο να καταπιέζαμε αυτούς που με την αφροσύνη μας διώξαμε από τις πατρογονικές τους εστίες αλλά επιπλέον μαζί με τα ιστοριογραφικά ανέκδοτα που λέμε μέχρι και σήμερα λέγαμε και … ποντιακά ανέκδοτα (στον Καζαντζίδη απαγόρευσαν και τραγούδι γιατί ήταν σε … ξένη γλώσσα). Για να μιλήσουμε λίγο σοβαρά, όμως, αυτό που καταστράφηκε την δεκαετία του 1910 και 1920, εξ αντικειμένου, ήταν ο πολιτισμός και η παρουσία των ελλήνων στο ευρύτερο τόξο της λεγόμενου περιμέτρου της Ευρασίας. Πάει περίπατο η εθνική συνύπαρξη μεγάλων εθνών της Μικράς Ασίας που κρατούσε τρις χιλιετίες και που διατάρασσαν αλλά δεν αναιρούσαν οι ηγεμονικοί οδοστρωτήρες της ιστορίας. Έτσι τα πρατήρια του δυτικοευρωπαϊκού «εθνο»σοβινισμού έγιναν δύο. Μια λεπτομέρεια, βεβαίως, δεν μπορούμε παρά να την αναφέρουμε: Στην κοιτίδα του ελληνικού πολιτισμού από την Μακεδονία μέχρι την Πελοπόννησο που σήμερα ονομάζουμε ελλαδικό κράτος υπήρχαν πολλοί έλληνες με συνείδηση ιστορική και φλόγα ελευθερίας αρκετή για να παλέψουν το 1821 κατά μιας δυναστείας. Έλληνες επίσης συνέχισαν να υπάρχουν στα Βόρεια σύνορα και στην Κύπρο. Ο ιστορικός ρόλος του ελλαδικού κρατιδίου όμως δεν ήταν η διάσωσή τους αλλά η καταστροφή τους. Η ροπή αυτή είναι εγγενές χαρακτηριστικό της μεταπρατικής του υφής (δανείζεται ότι χειρότερο από την Δύση και απορρίπτει ότι καλύτερο, για παράδειγμα τους θεσμούς). Οι εξ Εσπερίας ορμώμενοι ηγέτες διέτρεξαν τον εξής μεγάλο κύκλο. Εκτός από το γεγονός ότι όπως είπαμε προσπάθησαν να επιβάλουν ένα δυτικοευρωπαϊκού τύπου έθνος επί ενός ... υπάρχοντος έθνους, άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους συμπαρασύροντες και τους άμοιρους υποκείμενους έλληνες που ατύχησαν να τους έχουν ως πολιτική ηγεσία. Οι δύσμοιροι οι έλληνες άλλαξαν πολλά κράτη και ηγεμονικούς οδοστρωτήρες αλλά αυτούς μάλλον δεν θα τους αντέξουν. Κόμματα με ξένες σημαίες, δικτατορίες, εμφύλιοι, ημιδικτατορίες, ξανά δικτατορίες και το 1974 αποκορύφωση ξανά της ανευθυνότητάς τους. Το 1974 οι εγκάθετοι των ξένων των Αθηνών πριν αρχίσουν να αποδομούν και να διαλύουν το νεοελληνικό κρατίδιο επιτέλεσαν ένα ακόμη ιστορικό καθήκον: Να καταστρέψουν το εύρωστο κομμάτι του ελληνισμού, την χώρα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Χέρι-χέρι νεοελληνικό κράτος (τι χούντα και παρά-χούντα, η χούντα ήταν η λογική έκβαση αυτού του εξαρτημένου κρατιδίου που σήμερα παράγει «προοδευτικούς» αποδομηστές, τους ίδιους που υποστήριξαν το φασιστικό σχέδιο Αναν) και το Ατατουρκικό κράτος κατέλυσαν την ανεξαρτησία των κυπρίων που κέρδισαν με ένα μεγάλο αγώνα ελευθερίας. Στην συνέχεια τα εις Αθήνας πολιτικά ανθρωπάκια κατά την διάρκεια μιας διαχρονίας τριών δεκαετιών κρύβονταν στους πολιτικούς γυναικονίτες ("η Κύπρος είναι μακριά" και άλλα κουφά και ανείπωτα που κάποτε κάποιος πρέπει να καταγράψει). Βγήκαν από τους γυναικονίτες όταν ξένοι τους πρόσφεραν την ευκαιρία να ξαναστείλουν έλληνες στον Καιάδα. Έτσι, κόβω δρόμο και φτάνω στο σχέδιο Αναν το οποίο κατέγραψε πολλά πράγματα αλλά κυρίως την ηθική και πολιτική ανυπαρξία του νεοελληνικού κράτους. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι δεν πέφτω έξω λέγοντας ότι είναι κρατίδιο: Εκατοντάδες "πνευματικοί" ηγέτες και "πολιτικοί" "ηγέτες" στο κρατίδιό μας υπέγραψαν υπέρ του φασισμού που ενσάρκωνε το σχέδιο της πλεκτάνης Αναν. Η διαφορά των ελλήνων υπηρετών των ναζιστών της κατοχής που συνέπραξαν με τον κατακτητή είναι ότι ίσως να φοβήθηκαν. Οι ύστεροι κράχτες ξένων συμφερόντων το έκαναν με την θέλησή τους και με ενθουσιασμό. Πρέπει να υπάρχουν και μερικές διαφορές μεταξύ ιστορικών εποχών, δεν είναι;! Κυρίως οι νοοτροπίες αυτές ωριμάζουν και στην έσχατη λογική τους σημαίνει συλλογική αυτοκτονία που δεν είναι μακριά (τόσο για το κυπριακό όσο και για το ελλαδικό κράτος). Το τουρκόφωνο ανθρωποειδές που τον Ιανουάριο 2009 ομολόγησε στην τουρκική τηλεόραση ότι εκτέλεσε χειροπόδαρα δεμένους είναι γνωστό πρόσωπο και αναφερόταν σε πολύ γνωστά γεγονότα. Εκατοντάδες έλληνες έπεσαν στον υπέρ πάντων αγώνα της ελευθερίας (κύπριοι και ελλαδίτες). Αγωνίστηκαν με νύχια και με δόντια (κυριολεκτικά γιατί τα όπλα μας τα πήραν οι χουνταίοι και στην πορεία της μάχης η προδοσία ήταν συνεχής) αντιστεκόμενοι πρώτα κατά της χούντας (νεοελληνικού κρατιδίου) και μετά κατά του Αττίλα (νεοτουρκικού νεοτερικού «εθνο»κράτους). Την ιστορία που οι συνωστισμένοι στο νεοελληνικό κράτος την ξέχασαν, την ξέρουν πολλοί: Οι εκ Τουρκίας ορμώμενοι βάρβαροι εκτέλεσαν αιχμαλώτους, βίασαν ανυπεράσπιαστες γυναίκες, λεηλάτησαν, εγκλημάτησαν σε όλο το φάσμα των πιθανών εγκλημάτων που αναιρούν τον πολιτισμό των ανθρώπων. Έκτοτε πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στους Κύπριους. Κράτησαν το κράτος τους 4 δεκαετίες μέχρι που ο τρίτος Αττίλας εκ Λονδίνου και Αθήνας εκπορευόμενος ξέσπασε και τους καταπλάκωσε (το σχέδιο Αναν). Δεν είναι τυχαίο ότι τα «Αττιλάκια» του Κολωνακίου χάρηκαν όταν για λόγους που θα μάθουμε στο μέλλον (τι δηλαδή λεφτά δόθηκαν πάλι) ηττήθηκε ο ηγέτης του ΟΧΙ και βγήκαν τα αριστερονεοφιλελεύθερα σταλινοδεξιά κατευναστικά όντα που γουλί-γουλί παραδίδουν την Κύπρο στους τουρκοάγγλους (διόλου τυχαία στην Κύπρο συνωστίζονται αυτή την στιγμή τα ιστοριογραφικά απόνερα της Αθήνας για να αποδομήσουν την ελληνική κυπριακή κοινωνία σε συνεργασία με το "προοδευτικο" νέο υπουργό παιδείας: ΧΑΟΣ στην Κύπρο – Χαρά στην Αθήνα).
Μια παρένθεση για τους «ιστορικούς του έθνους»: Όταν τις τελευταίες δεκαετίες στην Εσπερία οι ξεπεσμένοι ιστοριογράφοι της Δύσης άρχισαν να λειτουργούν αποδομητικά («κριτικοί κονστρουκτιβιστές»), φυσιολογικά τα νεοελληνικά απόνερά τους πιθηκίζουν κάνοντας το ίδιο. Τώρα θα πρέπει να αποδομήσουν το νεοτερικό "έθνος" τους. Επειδή όμως τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει αλλά μόνο πραγματικό έθνος που βρίσκεται στα θεμέλια όλων των κρατικών δομών εδώ και χιλιετίες, αναμενόμενα εκστρατεύουν για να το εκθεμελιώσουν. Είναι οι Σόροι, σοράκια και κοράκια .... Τον επιστημονικό ορισμό τους τον δίνω αλλού.
Για να κλείσω αυτή την ιστορική περιδιολόγηση, τονίζω τα εξής: Να αφήσουν τις υποκρισίες οι Φαρισαίοι και να μην έχουν κενά μνήμης. Δεν ξεχνάμε το «σύστημα» που την περίοδο 2001-2004 στήριξε το φασιστικό σχέδιο Αναν και που ασχημόνησε πάνω στην λογική μας. Δεν θα ξεχάσουμε τα βιβλία και άρθρα που μόνο για τα σκουπίδια έκαναν και που δικαιολογούσαν την τουρκική παρουσία με το φαρισαϊκό: πρέπει να συμβιβαστούμε επειδή "και εμείς φταίγαμε το 1974"! (sic). Δεν θα ξεχάσουμε την πελώρια διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων για την περίοδο 1955-1964 όταν επιχειρήθηκε ενορχηστρωμένα να επιβληθεί το σχέδιο Αναν! Δεν θα ξεχάσουμε τις γιγαντιαίες εκστρατείες πειθούς, τις λογοκρισίες κτλ κτλ που γενικευμένα και εργολαβικά σκοπό είχαν να παραδώσουν στον τουρκοαγγλικό ιμπεριαλισμό την Κύπρο αφού προηγουμένως θα εξόντωναν όσους κύπριους αντιστέκονται ακόμη στην Κύπρο! Να ανησυχούν κάποιοι γιατί scripta manent και η συγγραφική εκδίκηση σερβίρεται κρύα...
Για να τελειώσω όμως εδώ έχουμε μια πιθανή σημαντική αλλαγή που είδη υπαινίχθηκα πιο πάνω. Αναγκαστικά μιλώντας πρόχειρα και σχηματικά λέμε μόνο τα εξής: Ενδέχεται το νεοτερικό κράτος του Ατατούρκ να αντικαθίσταται σταδιακά από ένα νέο κοινωνικοπολιτικό σύστημα με ουσίες, νοήματα, βάθος και ιεραρχίες (ενδέχεται δηλαδή το βαθύ Ατατουρκικό κράτος να συγχωνευτεί, μεταλλαχθεί και ενσωματωθεί στην νέα τάση που αναπτύσσεται). Θα είναι τόσο δημοκρατικό όσο και ηγεμονικό. Όπως κάθε άλλο νεο-ηγεμονικό κράτος από τα πολλά που υπάρχουν σήμερα θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για όσους το κατευνάζουν και δεν το αποτρέπουν. Εμείς δεν λέμε τι είναι καλό ή κακό για τον σημερινό τουρκικό λαό γιατί αυτό είναι υπόθεση εσωτερική των Τούρκων. Ούτε επίσης θα πούμε ασυναρτησίες του τύπου "οι δημοκρατίες δεν πολεμούν" που προπαγάνδιζαν κάποιοι για να δικαιολογήσουν τον κατευνασμό της Ελλάδας. Θα πούμε ότι σίγουρα ένα τέτοιο ηγεμονικό κράτος θα κάνει την Τουρκία ένα από τα ισχυρότερα έθνη-κράτη της Ευρασίας. Σόροι, σοράκια και κοράκια των διεθνικών υπογείων, για παράδειγμα, δεν θα έχουν πέραση στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου. Θα είναι ότι πλησιέστερο στο έθνος θα μπορούσε να έχει ένας λαός που του επιβλήθηκε μια δυτικοευρωπαϊκή εθνική αντίληψη η οποία οδήγησε τους Ατατουρκικούς σε μύρια εγκλήματα. Ούτε ασφαλώς είμαστε σίγουροι, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, πως θα εξελιχθεί αυτή η υπόθεση. Ένα μόνο "φοβούμαι". Ότι αν αυτό το εγχείρημα ανόρθωσης ενός σοβαρού εθνικού κράτους επιτύχει -το ίδιο γίνεται παράλληλα και σε πολλές άλλες περιφέρειες τώρα που ο δυτικό και ανατολικός υλισμός καταρρέει συνάμα και η νεοιμπεριαλιστική καταστολή που συντηρούσαν μετά την πτώση της αποικιοκρατίας - τότε ίσως οι παντελώς πλέον αποδομημένοι πολίτες του εξαρτώμενου και γι’ αυτό συρρικνωμένου κρατιδίου μας θα προτιμήσουν να ενταχθούν πλήρως στο «γειτονικό νέο-οθωμανικό κράτος». Έτσι θα τελειώσει και η περιπέτεια εκτέλεσης του ελληνικού έθνους που άρχισε λίγο μετά την επανάσταση όταν στην εξουσία εγκαταστάθηκαν κάποιοι που έκτοτε αυτοί και τα εγγόνια τους (και μερικοί "πόντιοι" που προσχώρησαν σ' αυτούς δουλικά) περιφέρονται μεταξύ Συντάγματος, Κολωνακίου και Εξαρχείων εξυπηρετώντας τις επιθυμίες των πρεσβευτών που παροικούν στην περιοχή.
Εν τέλει πρέπει να ξέρουμε τι μας συμβαίνει: Πλησιάζει το τέλος του εξαρτημένου κρατιδίου. Εν δυνάμει μερικοί μπορεί να αποφασίσουν να προσχωρήσουν στο νεο-οθωμαντικό κράτος. Μερικοί άλλοι ίσως σκεφτούν να γίνουν Μακεδόνες (ξέρετε ποιους εννοώ, είναι αυτοί στην "Βόρεια Μακεδονία" που αργά ή γρήγορα θα (τους) δυναμώσουν και θα κατέβουν στην "Νότια Μακεδονία" μέχρι και στην "Μακεδονία του Αιγαίου"). Μερικοί άλλοι που θα απομείνουν θα είναι μειονότητα μόνο και θα αποφασίσουν πλειοψηφικά να προσχωρήσουν στην επερχόμενη Μεγάλη Αλβανία. Τουλάχιστον έχουμε ένα ευαγές ίδρυμα εδώ στην Ελλάδα που αφού απέκτησε πείρα σε προτάσεις πολιτικής και που πέρυσι έκανε μια θαυμαστή μελέτη για τα Μοναστήρια του Κοσσόβου (περιέργως λίγο πριν ανακηρυχθεί "ανεξάρτητο"). Αν όλα τα πιο πάνω τα οποία αστεία που "χαλαρά και επίκαιρα" έγραψα αποδειχθούν πως δεν είναι και τόσο αστεία, το εν λόγω ευαγές ίδρυμα θα πρέπει λογικά να το έχει προβλέψει και να ετοιμάζει μελέτη για την προστασία των ελληνικών μοναστηριών. Υστερόγραφο: Λες κάτι να ήξερε ο Εφραίμ και να προετοιμάζεται πάση θυσία. ... Αλλά καλά κάνω να σταματήσω εδώ, αρκετά αστεία για παιδιά έγραψα σήμερα.
Υστερόγραφο. Το παρόν κείμενο, που απευθυνόταν σε παιδιά και όχι μεγάλους σε ηλικία, λόγω φόρτου γράφτηκε αλλά δεν το ξαναδιάβασα για να το διορθώσω. Θα το δω αργότερα. Προς το παρόν το "ανεβάζω" όπως είναι.
------------------------------------------------------------------------------------------------
23.1.2009. Ομολογία τούρκου στρατιώτη, τον σκότωσα εν ψυχρώ ....
Ο Ολγκάτς συνέχισε λέγοντας: «Ο πρώτος που σκότωσα ήταν ένας δεκαεννιάχρονος αιχμάλωτος στρατιώτης. Οταν έτεινα το όπλο προς το μέρος του, με έφτυσε. Τον πυροβόλησα στο μέτωπο και πέθανε. Στη συνέχεια, σκότωσα άλλους εννιά. Κι αφού τους σκότωνα, πήγαινα στο αρχηγείο και έκλαιγα, αλλά την επομένη σκότωνα και πάλι. Δεν λένε να βγουν από τα όνειρά μου οι εικόνες αυτές. Για αρκετό διάστημα έκανα ψυχολογική θεραπεία. Για τον λόγο αυτό δεν μπορώ ακόμη να φάω κρέας, δεν μπορώ να δω αίμα, γιατί αμέσως θυμάμαι τα παιδιά που σκότωσα».
Υστερόγραφο: Περίμενα τους συνήθεις ύποπτους που λένε ότι το 1974 οι Τούρκοι έκαναν περίπατο ("βγήκαν") πάνω στο νησί για να βγουν να στηρίξουν τον "Άλλο". Τελικά δεν θα βγουν δημόσια. Ο λόγος είναι απλός. Είναι τόσο πολλές οι αντιδράσεις στην ίδια την Τουρκία που μάλλον θα το σκεφτούν δύο φορές, τα "στηρίγματα" του "Άλλου".
Το πλήρες κείμενο στην αγγλική
NEWSPAPER MILLIYET 22 JANUARY 2009
Theatrical series “Wolfs Valley” dizi tiyatro kurtlar vadisi Atilla Olgaç
"I killed really10 persons”
“ I killed really 10 persons” The actor Atilla Olgac who is playing the role of the Kilic (Sword) in the TV series “Wolfs Valley” said these words who has been 45 years actor of theatre. He told about this truth of his life in a TV program named “What is happing over there”.
Atilla Olgaç said that “because of the scenario needs playing as Kilic we killed a man. However it is so pity that for this country I killed in real life 10 persons”. Atilla Olgac said that I needed one day to complete my military service. Exactly that time the “Peace” Operation of Cyprus happened. They sent me from Mersin to Cyprus, They gave me duties of cleansing in the days of the most intense fighting. "
I told to my Commander “I can’t do it. I cannot kill man. I am an artist” He told here art is finished. Here we have real war. I order you must kill”. The first I killed was a child of 19 years old who was captured as prisoner as soldier. His hands was tied behind his back. When I pointed the gun towards his face he spat on me. I shot him on his forehead and he died. Then I killed 9 persons. After killing I went to the barracks and I cried and next day I killed again. It didn’t go out of my dreams. I had for a long time psycho therapy. Still I can’t eat meat. I can’t see blood. In my mind always the child I killed is coming and smelling corpses. This condemned picture is not leaving me.
Atilla Olgac said he confessed these painful events the first time after 25 years, Then he added that “I am the only artist in Turkey that I fought in a terrible war, killed persons and obtained the title of gazi” Then he continued his talk saying that “ The war affected my profession long time. I was locked and I was not able to do anything, Today I remember what my Commander told me that day: “Are you going to pretend killing always, Take your gun and kill in reality to see how this is happening really”. I cannot forget the scene how this 19 year- young person how he is spitting on my phase. Many years passed but I cannot push away that condemned picture from eyes----------------------------------------------------------------------------------------------
Υπάρχουν στιγμές στην παγκόσμια ιστορία που είναι μεταίχμιο. Δεν είναι στιγμιαία γεγονότα. Προηγείται μια μεταβατική εποχή που σιγά-σιγά μας φέρνει στο μεταίχμιο και από εκει σε κάποια άλλη. Στα ενδιάμεσα πολλοί υπνώττουν και η ανθρώπινη ελπίδα που είναι σπάταλη θρέφει με αυταπάτες για τελειωτικές λύσεις, αιώνιες γενικευμένες αλτρουιστικές συμπεριφορές και πέρασμα όλων μας σε μακάριους ευτυχισμένους τόπους.
Βεβαίως, και κουκούτσι μυαλό να έχεις γνωρίζεις ότι ο μόνος τέτοιος μακάριος τόπος είναι, ενδεχομένως, όπως πολλοί πιστεύουν, ο μετά θάνατο παράδεισος που παραδίπλα γειτονεύει η κόλαση. Ο καθείς έχει τις δικές του απόψεις για το τι πρέπει να κάνει στον επίγειο κόσμο ούτως ώστε όταν περάσει το γεφύρι ο Άγιος Πέτρος που στέκεται στο σταυροδρόμι να ξεχάσει τα αμαρτήματα και να τον στείλει προς παράδεισο τόπο και όχι προς τα κοχλάζοντα καζάνια της κόλασης. Εγώ πάντως έχω άποψη διόλου ακαδημαϊκή: Υπάρχουν κάποια πράγματα που ο Άγιος Πέτρος ποτέ δεν θα συγχωρέσει: Κανείς να μην είναι φιλόπατρις, να προδίδει την πατρίδα του (και μάλιστα για λίγα ψίχουλα … κάποιου ερευνητικού προγράμματος), να υποστηρίζει τους οποιουσδήποτε δυνητικούς ή εμπράγματους ξένους κατακτητές και να κάνει ότι μπορεί για να υπονομεύσει τον δικό του στο όνομα ενός παντοτινά ανύπαρκτου παγκόσμιου τόπου των ψευδαισθήσεων και των φαντασιώσεών του. Εδώ που τα λέμε η θέση που υιοθετώ μπορεί να μην είναι σπουδαιοφανής αλλά ίσως έχει κάποιο φιλοσοφικό και πρακτικό νόημα: Η πατρίδα είναι ο χώρος μέσα στον οποίο μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, να ασκούμε τα δικαίωμα της εσωτερικής αυτοδιάθεσης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και να παλεύουμε για ισόρροπες συναλλαγές με όλες τις υπόλοιπες κοινωνίες. Βασικά, και μυαλό κότας να έχεις αρκεί για να καταλάβεις πως η ειρήνη, η σταθερότητα και αντίσταση στον κατεξουσιασμό είναι ευθέως ανάλογη της ευρωστίας, της ισχύος και των φιλοπάτριδων κοσμοθεωριών των μελών κάθε κοινωνίας. Το ζήτημα όμως δεν είναι μόνο το έλλειμμα μερικών γραμμαρίων εγκεφαλικής ουσίας. Μάλλον είναι η εισροή μέσα στον εγκέφαλο πνευματικών σκουπιδιών. Γι' αυτό το καίριο ζήτημα επέρχονται κάποιες δημοσιεύσεις που ετοιμάζω εδώ και πολύ καιρό.
Όταν λοιπόν περάσουν τα ιστορικά διαλείμματα, φθάνουμε στο μεταίχμιο. Το μεταβατικό διάλειμμα διήρκεσε δύο περίπου δεκαετίες (η μεταψυχροπολεμική εποχή). Κατά την διάρκεια κάθε τέτοιου διαλείμματος οργιάζουν οι τσαρλατάνοι «κοινωνικοί επιστήμονες» κάθε είδους, οι πράκτορες, τα ιδρύματα, «ο σόρος, τα σοράκια και τα κοράκια», οι αγράμματοι, οι ουτοπιστές, οι ψυχασθενείς που μανιακά αγαπούν τον «Άλλο» που θέλει να τους σφάξει (καθαρή ψυχιατρική περίπτωση), οι λαοπλάνοι κράχτες επίγειων ησυχαστηρίων, οι καιροσκόποι και οι αναρριχητές, οι απάτριδες και οι μεταπράτες ηγεμονικών αξιώσεων και πολλοί που στραβώθηκαν στα Βρετανικά πανεπιστήμια με «κριτικές» αποδομητικές προπαγάνδες (η τελευταία έκδοση ενός αυτοκτονικού αναρχισμού). Όλοι μαζί τραγουδούν αποκοιμιστικά τραγούδια και είτε γιατί τους αρέσει είτε γιατί είναι ηλίθιοι θρέφουν τις ηγεμονικές αξιώσεις. Ζήτω οι "ανθρωπιστικές επεμβάσεις", κραύγαζαν αναρίθμητα στόματα. Έλα όμως που το μεταίχμιο έφθασε και αυτή την στιγμή καβαντζάρουμε. «Κοιτάζω γύρω μου λοιπόν και τι βλέπω;»:
1) Κάθε δείκτης ισχύος από τον στρατιωτικό μέχρι κάθε άλλο δείχνει ότι ήλθε ο καιρός η υπερατλαντική υπερδύναμη να κατηφορίσει. Στο τέλμα ποτέ δεν θα φτάσει. Μεγάλη δύναμη θα είναι πάντα οι ΗΠΑ. Στην κατηφόρα όμως, διδάσκει η καλή θεωρία διεθνών σχέσεων, λειτουργεί ως ελέφαντας μέσα σε υαλοπωλείο.
2) Κάθε δείκτης ισχύος δείχνει επίσης ότι πολλές ανερχόμενες μεγάλες δυνάμεις θα αναζητήσουν θέση και ρόλο στο ηγεμονικό στερέωμα. Τι λέει η καλή θεωρία; Ότι στο ανέβασμα και στο κατέβασμα των σκαλιών των ρόλων και των συμφερόντων οι ελέφαντες παλεύουν. Και όταν παλεύουν ή ερωτεύονται οι ελέφαντες το γρασίδι υποφέρει. Και έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε, τα τύμπανα του πολέμου κουφαίνουν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στην Γάζα και δεν ξέρω που αλλού δεν τα ακούω γιατί τελευταία είμαι απομονωμένος για να τελειώσω κάτι που γράφω.
3) Η Ευρώπη που πάει; Καλύτερα να μην πω λέξη γιατί πάρα πολύ σύντομα κυκλοφορεί ένα σύντομο βιβλίο –το θολό ιδεολογικό και πολιτικό βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης– στο οποίο πολλά λέω.
4) Τα Βαλκάνια που πάνε; Αφού οι περισσότερες χώρες της «βαλκανικής γειτονιάς μας» έχουν εν πολλοίς μετατραπεί είτε σε κρατίδια είτε σε πρατήρια ηγεμονικών συμφερόντων, είναι πανέτοιμα τώρα να γίνουν μπάλες του μποξ στις ηγεμονικές αναμετρήσεις που κανείς θα πρέπει να είναι τυφλός για να μην βλέπει ότι επέρχονται.
5) Πάμε τώρα στην Τουρκία. Ότι και να γίνει στο εσωτερικό, η Τουρκία θα είναι μια πανίσχυρη δημοκρατική και αναθεωρητική-ηγεμονική δύναμη. Η διαφορά, αν επικρατήσει ο Ερτογάν, είναι ότι θα είναι και πιο εξεζητημένα επιθετική.
6) Ερχόμαστε τώρα στην Ελλάδα. Τι βλέπει όποιος έχει μάτια;
α) Ενάμιση εκατομμύρια έλληνες κύπριοι εξανεμίζονται και κανένα δεν νοιάζει; Γιατί να νοιάζεται; Ο ρόλος του νεοελληνικού κράτους πάντοτε ήταν να μην νοιάζεται και άμα λάχει να βοηθά και λίγο: σπρώχνει κάθε έλληνα που θα βρεθεί μπροστά της στο κατηφόρισμά του! Άμα αποφασίσει να νοιαστεί δυνατά (1922,1974) κλαίνε οι ελληνίδες τα ελληνόπουλά τους.
β) Το πρατήριο ηγεμονικών και σορικών συμφερόντων που ακούει στο όνομα Σκόπια (από εμάς) ή Μακεδονία (απ’ όλους τους υπόλοιπους) έχει γονατίσει την ελληνική διπλωματία του κραταιού νεοελληνικού κράτους και σύντομα (περιμένετε και θα δείτε) γνωστά ευαγή ιδρύματα, ριχάρδοι, γιάννηδες και θάνοι θα αρχίσουν να κατεβάζουν τον πήχη της ελληνικής επικράτειας κοντά στην Θεσαλλονίκη (λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο κάτω δεν είναι σίγουρο, ίσως τελικά μας κάνουν την χάρη να κρατήσουν την συν-πρωτεύουσα στην υποψήφια για συρρίκνωση ελληνική επικράτεια). Η ύβρις και η επωδός είναι γνωστή πλέον στα βρώμικα χείλη: Φταίμε εμείς για όλα, ας προσέχαμε, στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο η κυριαρχία δεν έχει και μεγάλο νόημα, οι εθνικιστές θα πρέπει να καταλάβουν ότι μπήκαμε στον μεταεθνικό κόσμο όπου δεν έχουν θέση (αυτά λέχθηκαν για να στηριχθεί το φασιστικό σχέδιο Αναν πριν λίγα χρόνια).
γ) Η Αλβανία όχι μόνο γίνεται αναθεωρητική βαλκανική υπερδύναμη αλλά διαθέτει και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες λαθρό!!μετανάστες έτοιμοι για κάθε χρήση. Άμα λάχει καμιά λεηλασία στις καμένες πόλεις μας και οτιδήποτε άλλο ήθελε προκύψει. Η πολυπολιτισμικότητα, ξέρετε, ως έννοια, πρέπει να μην είναι ανθρωπολογικά περιεκτική. Να μην είναι δηλαδή αυτό που πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι, δηλαδή ηχηρή σαπουνόφουσκα.
δ) Στο Αιγαίο νομίζω δεν χρειάζονται και πολλά σχόλια. Όπως προειδοποιήσαμε εδώ και καιρό, οι Τούρκοι έχουν πλέον μετατρέψει σε γκρίζες ζώνες αρκετές εκατοντάδες νήσους, νησίδες και βραχονησίδες (ή μήπως όχι;), στέλλουν τα πλοία τους για περιπολία στην μεταξύ Κέας και Μακρονήσου (ή μήπως όχι;), περιμένουν μόλις φύγει ο πρόεδρος να κάνουν χειρισμούς κατάρριψης των ελικοπτέρων μας (ή μήπως όχι), αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία στο έδαφος, στο υπέδαφος, στην θάλασσα, στις υποθαλάσσιες ζώνες, στις οικονομικές ζώνες και σε όλο το φάσμα του αέρα (ή μήπως όχι;) και έχουν μετατρέψει την Θράκη σε είδος λανθάνουσας τουρκικής επαρχίας (ή μήπως όχι;).
Ας σταματήσω, όμως, είπαμε, η σελίδα αυτή έχει τίτλο «Χαλαρά και επίκαιρα» αλλά όχι να λέω και τόσα ανέκδοτα και αστεία που μπορεί να με πάρει στα σοβαρά ο όχλος ελλήνων εθνικιστών που κατά εκατομμύρια διαδηλώνουν στις πλατείες και στα γήπεδα υπέρ της εθνικής ανεξαρτησίας ζητώντας από την ψύχραιμη πολιτική ηγεσία να εγερθεί και να αναλάβει τις ευθύνες της. Πριν κλείσω όμως θα τελειώσω με δύο γρίφους. Ξέρετε, η επισκεψιμότητα αυτής της σελίδας με εκπλήττει. Σήμερα λοιπόν πήρα δύο ηλεκτρονικά μηνύματα γρίφους που μου λένε τα εξής:
Το πρώτο μήνυμα: Σε ελληνικό πανεπιστήμιο (υποθέτω μάλλον της επαρχίας) σε μάθημα νεαρού που ήλθε πρόσφατα από βρετανικό πανεπιστήμιο και σκέφτεται «κριτικά για τον κόσμο», ζήτησαν οι φοιτητές να τους ερμηνεύσει τον εν εξελίξει πόλεμο στην Γάζα. Ο ποιητής της ειρήνης λοιπόν ξέρει άλλους τρόπους να μάθει τους φοιτητές για τις διεθνείς σχέσεις, πιο μοντέρνους απ’ ότι ο ξεπερασμένος Θουκυδίδης ή ο Merasheimer πιο ειρηνόφιλους, που αφορούν «αγάπες στους Άλλους», «κοσμοείδωλα ειρήνης» και «ιεραποστολικά καθήκοντα» στα οποία θα πρέπει να επιστρατευτούμε όλοι για να σώσουμε τον κόσμο από τους θερμοκέφαλους (αυτά λέει, αν δεν με απατά η μνήμη μου, κάποιος Γουέντ ο οποίος ταυτόχρονα προβλέπει σύντομα έλευση της στιγμής που θα έχουμε παγκόσμιο κράτος). Κάνω copy-paste: «η συζήτηση στο μάθημα σε κάποια σημεία ξέφυγε τελείως και ασχολούμασταν δεκάδες άτομα με το αν υπάρχει το τραπέζι, οι καρέκλες και το αν η πραγματικότητα είναι αντικειμενική». Μαντέψτε ποιος είναι αυτός, συνεχίζει το μήνυμα ένα γρίφο που προτιμώ να μην απαντήσω. Που να ξέρω; Απάντησα. Πρότεινα όμως, όποιος και να είναι, να γράψει τις ιδέες του πάνω σε σημαιάκια και να πάει στην Γάζα να τα μοιράζει εκατέρωθεν. Ίσως εκεί στην εμπόλεμο ζώνη ξυπνήσει από τις εκρήξεις. Προσθέτω. Αν είναι αλήθεια και δεν μου έκαναν πλάκα θυμίζω ότι ο φορολογούμενος πληρώνει τέτοιες ασυναρτησίες και ότι ο κάθε φοιτητής που έτσι στριμώχνεται δεν έχει και πολλά περιθώρια. Καταδυναστεύεται να ακούει σαχλαμάρες. Ακόμη προσθέτω. Συνάδελφε Βέλτσε: Και νόμιζες ότι είσαι αξεπέραστος. Ανανεώνεται όμως το αίμα το ζεστό, τα αχνιστό και το άχθη αφιχθέν από την γηραιά αλλά πάντα κραταιά αποικιοκρατική δύναμη που γαλουχεί τα παιδιά μας να σκέφτονται μοντέρνα, ειρηνικά, αλτρουιστικά, σαν τέλεια αρνιά, όπως ακριβώς οι διπλωμάτες του Foreign Office.
Το δεύτερο μήνυμα σήμερα το πρωί: «Κύριε καθηγητά. Βρέστε ποιος νεαρός συνάδελφός σας, σε «συνέντευξη» ως περίπου να βρίσκεται σε μπαλκόνι όπου δικαιούται να κραυγάζει και να κηρύττει έγραψε σε εφημερίδα του Σαββατοκυριάκου το εξής, μεταξύ άλλων: «θα πρέπει!!! Να προσαρμόσουμε τον ρόλο και τη θέση μας στους προβληματισμούς και τις προοπτικές που απασχολούν τη παγκόσμια κοινωνία. Η έντονη εμμονή μας στα εθνικά θέματα διαμορφώνει την εντύπωση ότι η Ελλάδα δεν θέλει και δεν μπορεί να συμμετέχει στην μελλοντική εξέλιξη του πλανήτη» (δεν ξέρω αν τα θαυμαστικά είναι αρχικά ή τα έβαλε ο αποστολέας του μηνύματος-γρίφου). Τι να πω; Μάλλον πλάκα μου κάνουνε. Αποκλείεται, ακόμη και ο πιο τσαρλατάνος, «κοινωνικός επιστήμονας» να μην γνωρίζει πως δεν υπάρχει «παγκόσμια κοινωνία» και ότι αυτό που υπάρχει είναι «διεθνές σύστημα» ή διεθνής κοινότητα κρατών» ή καθ’ υπερβολή «διεθνής κοινωνία κρατών». Δεν πρέπει να είναι αλήθεια λοιπόν να ειπώθηκαν τέτοια πράγματα. Για να τα πει κάποιος θα πρέπει να πάσχει από παράκρουση και να έχει εισαχθεί. Μπορεί βεβαίως και να ήπιο και μερικά σκοτσέζικα ουϊσκάκια Ας το ψάξουμε όμως. Μήπως είναι αλήθεια! Λέτε να γράφονται τέτοια πράγματα από ακαδημαϊκούς; Αν ναι και το επαληθεύσει κάποιος, δώστε παρακαλώ στον κύριο να φορέσει μια περικεφαλαία που πάνω θα γράφει: Βλάξ
---------------------------------------------------------------------------------------------
15.1.2009. Προκλήσεις στο Αιγαίο και αποτρεπτική στρατηγική
Μετά από πολλά αιτήματα αντί να κάνω μια νέα ανάλυση άνοιξα νέα σελίδα στην οποία παράθεσα άκρως επίκαιρες αναλύσεις της δεκαετίας του 1990. Ο αναγνώστης θα κατανοήσει πως το τι μας συμβαίνει τώρα δεν είναι τυχαίο [στις ειδήσεις χθες το βράδυ τουρκικό πολεμικό παραβίασε προκλητικά τα χωρικά ύδατα κοντά στην Μακρόνησο]. Το εισαωγικό σχόλιό μου στην σελίδα http://www.ifestosedu.gr/103DeterrenceStrategy.htm είναι το εξή: Σημείωμα Ιανουάριος 2009. Τα ζητήματα της αποτρεπτικής στρατηγικές τα έχω εξετάσει εκτεταμένα στο εξωτερικό σε αγγλική μονογραφία πριν έλθω στην Ελλάδα (το 1989-90) . Δεδομένου ότι η στρατηγική ανάλυση δεν αλλάζει σε κάτι, όταν επαναπατρίστηκα αυτό που βασικά έκανα ήταν να προσαρμόσω μερικές πτυχές που αφορούραν διενέξεις συμβατικού χαρακτήρα (η αποτρεπτική στρατηγική στο σημερινό βαθμό εξειδίκευσης αναπτύχθηκε σε αναφορά με τα πυρηνικά όπλα, γι' αυτό και απαιτείται μεγάλη προσοχή για την χρήση των όρων και εννοιών που καθιερώθηκαν). Βέβαια, όσον αφορά την ισχύ, τις βασικές ανθρωπολογικές παραμέτρους και τα κριτήρια κατανομής ισχύος στα οποία απαιτείται κανείς να δώσει προσοχή έχουν ήδη εξεταστεί από τον Θουκυδίδη, τον Σουν Τζου και τον Κλάουζεβιτσς. Η Ελληνική βιβλιογραφία δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε αυτούς τους τομείς. Στο μνημειώδες του έργο Θεωρία του Πολέμου ο Κονδύλης κατέβηκε σε μεγάλο βάθος προσφέροντας το καλύτερο κείμενο της διεθνούς βιβλιογραφίας. Δύο ακόμη έλληνες στοχαστές, ο Θανάσης Πλατιάς και ο Κώστας Κολιόπουλος, σε κείμενα στα ελληνικά και αγγλικά που δημοσιεύτηκαν ή είναι υπό έκδοση πρόσφεραν πρωτότυπες αναγωγές της κλασικής στρατηγικής σκέψης. Στις αναλύσεις μου της δεκαετίας του 1990, λοιπόν, είτε μόνος είτε στις δημοσιεύσεις που περιείχαν κεφάλαια τόσο δικά μου όσο και του Θανάση Πλατιά, αυτό που βασικά κάναμε είναι να εξειδικεύσουμε με επιστημονικά χειραφετημένο τρόπο ζητήματα στρατηγικής όλου του φάσματος των διεθνών σπουδών σε σύντομες και περιεκτικές αναφορές για την ελληνική αποτρεπτική στρατηγική. Εκ των υστέρων έγινε σαφές από τις αναρίθμητες ανάρμοστες επιθέσεις εναντίον μας ότι αυτό που ενόχλησε τον πρώην αξιωματούχο του Υπερατλαντικού Πενταγώνου (βλ. http://www.ifestosedu.gr/43epistimologikaAkadimaika.htm 2. Περί Θουκυδίδη, Περικλή, Αλκιβιάδη, χαρακτηρισμών και Κολουμπής versus Παπαθεμελή) και σίγουρα κάποιες πρεσβείες εδώ στην Αθήνα που παρακολουθούν τα πάντα, είναι ότι σε κράτη-στόχους "δεν επιτρέπεται" η χειραφετημένη ανάλυση στρατηγικών σπουδών. Τα κτυπήματα κάτω από την ζώνη και οι εναντίον μου δολοφονίες του επιστημονικού μου χαρακτήρα δεν είχαν όρια. Κάποια στιγμή θα επιληφθώ, όπως επανειλημμένα υποσχέθηκα, για να καταγραφούν αυτά τα επιστημονικά εγκλήματα που αφορούσαν ζωτικά όλους τους καίριους τομείς της ελληνικής διπλωματίας. Η τότε αντίδρασή μας, όμως, ίσως να ήταν υπερβολική, γιατί κάποια πράγματα που αφορούσαν το στρατηγικό στρίμωγμα της ελληνικής στρατηγικής στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στην Θράκη, στο Μακεδονικό και στα Βαλκάνια εν γένει, ήταν πολύ πιο σχεδιασμένο απ' ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Για να είμαστε ακριβείς, στον μεταψυχροπολεμικό στρατηγικό σχεδιασμό η Ελλάδα εντάχθηκε με ένα προδιαγεγραμμένο συγκεκριμένο τρόπο και τα αποτελέσματα φαίνονται τώρα. Η αποκορύφωση επέρχεται με πρώτους στόχους το Αιγαίο και την σταλινονεοφιλελευθεροκρατούμενη Κύπρο. Τα κείμενα που σε πρώτη φάση παραθέτω πιο κάτω γράφτηκαν κυρίως μετά την άθλια επίθεση κατά του Κονδύλη από γυρολόγους κατά των μέσων ενημέρωσης επιστημονικά αναρμόδιους να αποφανθούν (αλλά πάντοτε η στρατιά τους ετοιμοπόλεμα είναι πανέτοιμη να "κτυπήσει" κατά των εγχώριων επαναστατών αντι-ηγεμονιστών). Ο αντι-ηγεμονισμός που μόλις ανέφερα, βεβαίως, δεν ενέχει κατ' ανάγκη πολεμικό χαρακτήρα ή ιδεολογική προαίρεση. Είναι επιστήμη και επιστημολογία. Είναι ο Πολιτικός Ρεαλισμός, δηλαδή, η κυρίαρχη (Θουκδυδίδεια) θεώρηση διεθνών σχέσεων που αξιολογικά ελεύθερα αναλύει και αναδεικνύει την αλήθεια για την πραγματικότητα, τα διλήμματα και τις εναλλακτικές πορείες. Για να το πω διαφορετικά, είναι η μόνη μή ιδεολογική επιστήμη διεθνών σχέσεων. Στην Ελλάδα, όμως, χειραφετημένη επιστήμη, επαναλαμβάνω, "δεν επιτρέπεται". Τέτοια πράγματα - μου είπε στο αεροπλάνο που συνταξιδεύαμε ο Μεγάλος πρώην Αξιωματούχος όταν πήρε στα χέρια του το βιβλίο του 1992 που μαζί με τον Πλατιά δημοσιεύσαμε παραθέτοντας ξεχωριστά κομμάτια ανάλυσης για την Ελληνική Αποτρεπτική Στρατηγική - δεν πρέπει να λέγονται στην Ελλάδα. Είναι επικίνδυνα. Για ποιον, τον ερώτησα αθώα και απορημένος; Χαμογέλασε και μου φάνηκε πως συγχύστηκε γιατί στο αεροπλάνο μέσα δεν μπόρεσε να προσανατολιστεί για να κοιτάξει Δυτικά και Υπερατλαντικά. Εκ των υστέρων πιστεύω ότι ήδη αρχές της δεκαετίας του 1990 πάρθηκαν αποφάσεις στον κεντρικό στρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ για την κατανομή ισχύος, ρόλων και συμφερόντων στην περιοχή μας. Αυτά, τονίζω, δεν είναι νομοτέλειες. Είναι σχέδια που εφαρμόζονται, αναθεωρούνται στην πορεία και προσαρμόζονται στις εξελίξεις. Κύρια εισροή είναι η δική μας στάση (κάτι ήξερε ο Περικλής όταν έγραψε ότι "περισσότερο φοβούμαι τα δικά μας σφάλματα , παρά των εχθρών τα σχέδια" (Θουκυδίδου Α144). Εδώ λοιπόν στήθηκαν μηχανισμοί παραγωγής προπαγάνδας (ιδρύματα "προτάσεων πολιτικής") για να επιτελέσουν εποπτικό ρόλο. Εμείς αθώα, βεβαίως, μπορούσαμε να κάνουμε τις ίδιες χειραφετημένες αναλύσεις που κάναμε στην Βρετανία ή τις ΗΠΑ. Δεν έχει σημασία, εκτιμώ, γιατί με τον καιρό γίνεται κατανοητό πως τα ξένα μέσα ελέγχου αυτής της χώρας από τους μηχανισμούς της ξένης εξάρτησης είναι πολύ πιο ισχυροί απ' ότι φανταζόμαστε. Είναι ένα πράγμα η καλή επιστημονική μελέτη και άλλο η προπαγάνδα. Δυνατότητα σ' αυτή την χώρα να κινηθεί χειραφετημένα και ασφαλώς θα υπήρχε αν είχε ηγέτες να σκέφτονται χειραφετημένα με όρους εθνικού συμφέροντος και αν κάποιοι χειραφετημένοι επιστήμονες (χωρίς σχέσεις με τους ξένους μηχανισμούς προπαγάνδας) εμπλούτιζαν ένα πολιτικό σύστημα με σύγχρονο επιστημονικό τρόπο σκέψης.
Τα κείμενα που παραθέτω πιο κάτω δεν θα μπορούσαν να είναι πιο επίκαιρα. Έχουν, όμως, κάποια ιδιομορφία. Γράφτηκαν σε αναφορά με δύο γεγονότα το 1997-1999. Πρώτον, την επίθεση κατά του Παναγιώτη Κονδύλη όταν δημοσίευσε την Θεωρία του Πολέμου και το "δόγμα του ισοδύναμου αποτελέσματος" για τις απειλές χαμηλής έντασης που πραγματικά προκάλεσε εξέγερση από οποιοδήποτε έχει στοιχειώδεις εισαγωγικές γνώσεις στρατηγικής. Τα κείμενα που παραθέτω δημοσιεύτηκαν σε πολλές περιοδικές εκδόσεις ενώ αρχικά δόθηκε στο Γενικό Επιτελείο και στον τότε Υπουργό Άμυνας. Τα επεξεργάστηκα μόνο στοιχειωδώς γι' αυτό θα έχουν ορθογραφικές και φιλολογικές ατέλειες. Όπως όλοι βλέπουμε μπαίνοντας στο 2009 το ζήτημα των απειλών χαμηλής έντασης, η ισορροπία και το δόγμα που διακηρύττουμε θα γίνονται ολοένα και πιο επίκαιρα. Η μακρόχρονη συρρίκνωση των μέσων και της αξιοπιστίας της αποτρεπτικής μας στρατηγικής θα γίνεται ολοένα και πιο φανερή. Μπορεί να έχουν επιστημονικό ενδιαφέρον αλλά για την Ελλάδα είναι μάλλον χαμένος κόπος να ασχολείται κανείς. Είναι όντως χαμένος χρόνος;; Θα φανεί σύντομα και από αυτό θα εξαρτηθεί αν ο υπογράφων θα αφιερώσει επιστημονικό χρόνο γι' αυτά τα ζητήματα στους μήνες που έρχονται. Αφού βεβαίως τελειώσουν κατά την εκτίμησή μου πιο σοβαρά πράγματα που γράφω (και που αφορούν το θεμελιώδες κοσμοθεωρητικό υπόστρωμα κάθε κοινωνίας. Χωρίς αυτό μια χώρα κατηφορίζει και αναπόδραστα φτάνει μέχρι το τέλμα).
----------------------------------------------------------------------------------
14.1.2009. Προς τα που πάει η Ελλάδα ....
Προς τα που το πάει η Ελλάδα; Κατηφορίζει. Είναι ένας κατήφορος η κλίση του οποίου γίνεται όλο και μεγαλύτερη, σύντομα κάθετη και ανεξέλεγκτη πτώση. Ιεραρχικά:
1) Στην Κύπρο το πιο ζωντανό κομμάτι των Ελληνικών κοινοτήτων εξανεμίζεται από ένα αμιγώς νεοελληνικό μίγμα ΣταλινοΔεξιοΑριστεροΝεοφιλελεύθερων "προοδευτικών". Το κερασάκι στην τούρτα είναι τα συνωστισμένα "επιστημονικά" απόνερα-βρομόνερα της ελλαδικής ανεκδοτολογικής αποδομητικής ιστοριογραφίας που διωγμένα από τον ελληνικό λαό (όχι από τις πολιτικές και πνευματικές ηγεσίες αλλά από τον λαό που είχε εξεγερθεί) τώρα ασελγούν επιστημονικά πάνω στην κατεχόμενη Κύπρο.
2) Ενώ η Τουρκία σύντομα θα αμφισβητήσει τις βραχονησίδες της Βάρκιζας όπου συνηθίζω να ψαρεύω κανείς δεν έχει παρά να κάνει το λάθος να παρακολουθήσει κάποιο δελτίο ειδήσεων για να καταλάβει ότι οι περισσότεροι γοητεύονται από την ιδέα επανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το τραβάει ... η ψυχή τους που λέμε. Κάποιος "σχολιαστής" που αν θυμάμαι καλά κάτι σαν οικονομεάκος ή κάτι παρόμοιο μοιάζει το όνομά του μας πληροφορεί ότι "καλός ο κατευνασμός!!! αλλά όχι και έτσι οι Τούρκοι. Ο δε διπλανός κ Πρετεντέρης - που το 1996 έγραφε (βρήκα τις φοβερές περιπαικτικές επιφυλλίδες του σε μια κάσα μου) ότι τα κράτη ... σήμερα δεν πολεμούν και γι' αυτό όποιος ήθελε αξιόπιστη αποτροπή είναι στόχος που νομιμοποιημένα πρέπει να δολοφονείται από όποιους οπλοφορούν επιφυλλιδιακά - κάτι μουρμούρισε ότι δεν "πάει άλλο". Ακόμη ακούσαμε από τους διαμορφωτές γνώμες εξωπολιτικών δρώντων το γνωστό κουλουμπιανό τροπάριο που ακούμε επί δεκαετίες τώρα ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε γιατί οφείλεται στα εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας
3) Το κρατίδιο (κυριολεκτικά κρατίδιο!!) των Σκοπίων έχει κυριολεκτικά γονατίσει την Ελληνική διπλωματία. Τώρα πως μπορεί ένα από τα ισχυρότερα κράτη των Βαλκανίων να γονατίζει είναι ένα σοβαρό ερώτημα. Πως να μην συμβεί όμως όταν από καιρό "ιδρυματικά" εξωπολιτικά όντα ("σοράκια-κοράκια", όπως είπαμε) έχουν κατακλύσει τους κρατικούς θεσμούς; Σε ποια άλλη χώρα θα μπορούσε "ιδρυματικοί" που σχετίζονται με άλλα ευαγή υπερατλαντικά ευαγή ιδρύματα και άλλα βαλκανικά όπως του Σόρος θα μπορούσαν να μπαίνουν μέσα σε κρατικούς θεσμούς και να αλωνίζουν.
4) Το πανεπιστήμιο στο οποίο ανήκω σήμερα καταλήφθηκε. ΓΙΑΤΙ; Γιατί κανείς δεν μπορεί να μου εξασφαλίσει άσυλο από εισβολείς που παρανομούν ούτως ώστε να πάω να κάνω εξετάσεις, να διδάξω, να δω τους φοιτητές μου;
5) Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμη περιορίζομαι όμως να πω τα εξής που αφορούν τα ευαγή Τμήματα "κοινωνικών" "επιστημών" στα οποία ανήκω και για τα οποία εκτιμώ πως η κοινωνία αυτοκτονεί όταν χρηματοδοτεί την ύπαρξή τους με σπάνιους πόρους: α) εκατοντάδες έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από το φασιστοειδές σχέδιο Αναν. (μερικοί μάλιστα λένε ότι και βρόμικα λεφτά των αμερικανικών υπηρεσιών να πάρουν για να το προπαγανδίσουν έχουν "δικαίωμα" να το πράξουν στο όνομα της ..."ακαδημαϊκής τους συνείδησης") β) Εκατοντάδες "προοδευτικοί" υποστήριξαν τις άνομες και καταχρηστικές βομβαρδιστικές δραστηριότητες των ΗΠΑ στην "βαλκανική γειτονιά μας". γ) εκατοντάδες (συχνά οι ίδιοι) υπέγραψαν υπέρ της αποδομητικής ιστοριογραφίας. δ) Εκατοντάδες διδάσκουν σε χιλιάδες ελληνόπουλα που οι εισαγωγικές τους καθιστούν όμηρους σε "δημόσια" πανεπιστήμια ότι η λύση των διακρατικών προβλημάτων επιτυγχάνεται με χοροπηδήματα, κουμπαριές και εν γένει με "αγάπη του Άλλου" στον οποίο εμείς θα πρέπει να δημιουργούμε την εικόνα πως είμαστε αρκούδα που χορεύει στα διεθνοπολιτικά σκλαβοπάζαρα. Και δεν βρέθηκε ένας έστω να τους πει να πάρουν σημαιάκια που θα γράφουν "Αγαπώ τον Άλλο" και να περιφέρονται στην Γάζα, στο Ιράκ ή στο Αφγανιστάν. Γι' όλο αυτό το τσούρμο θα πω πολλά στις δύο επερχόμενες (σύντομες αν όχι επιγραμματικές αυτή την φορά) μονογραφίες μου.
Είναι συγκλονιστικό πάντως ότι αυτές τις μέρες λόγω Γάζας και Αιγαίου παίρνω καθημερινά εκατοντάδες μηνύματα από επισκέπτες αυτής εδώ της σελίδας (που όλως περιέργως είναι αρκετές χιλιάδες καθημερινά) και που ερωτούν τι τελικά μας συμβαίνει και προς τα που πάει η Ελλάδα. Εκτός βεβαίως του ότι δεν είμαι Νοστράδαμος (ο διεθνολόγος δεν είναι μελλοντολόγος) απαντήσεις υπάρχουν στις μονογραφίες και στα "κορυφαία βιβλία διεθνών σχέσεων" που αναλύω σε άλλη σελίδα. Πολλά δοκίμια και άρθρα βρίσκονται σε άλλες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου. Λέω μόνο πως με βάση τις παρούσες τάσεις (κατάληψη δηλαδή του ελλαδικού και κυπριακού χώρου από αλλότριες "πνευματικές δυνάμεις" (θα ακριβολογούσα αν έλεγα "πνευματικούς δαίμονες") θα πρέπει να αισθανόμαστε ευτυχείς αν τα επερχόμενα χρόνια και τις επερχόμενες δεκαετίες επιβιώσουν κάποια κομμάτια της νεοελληνικής επικράτειας. Οι λαοί παθαίνουν ότι τους αξίζει. "Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου ... κι όσο μπορείς κρατήσου. Και στα παλιά παπούτσια σου ... Γράψε όσα λεν οι εχθροί σου ..." τραγουδούσε η Σοφία Βέμπο. Το θέμα όμως είναι, δυστυχώς, πως μείναμε χωρίς παπούτσια, οι εχθροί έχουν μολύνει το αίμα πολλών και μάλιστα νέων, το ανοσοποιητικό βρίσκεται σε καταστολή και η τακτική του σκαντζόχοιρου δεν προφυλάσσει.
Υποσημ.
1. Στους ενθουσιασμούς και στις υπερβολές για την εκλογή του Ομπάμα ως προέδρου εμείς από την πρώτη στιγμή εκφράσαμε την επιφυλακτικότητά μας. Ταυτόχρονα αποφύγαμε να γίνουμε σχολιαστές των δημοσιογράφων για να συμβάλουμε στις υπερβολές ή και ασυναρτησίες που συχνά ακούαμε τις μέρες των αμερικανικών εκλογών.
2. Σε διπλανή σελίδα παραθέτω την παρέμβαση της νέας αμερικανίδας υπουργού εξωτερικών. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Στέκομαι στο εξής εδάφιο: "We must use what has been called “smart power,” the full range of tools at our disposal -- diplomatic, economic, military, political, legal, and cultural -- picking the right tool, or combination of tools, for each situation. With smart power, diplomacy will be the vanguard of foreign policy. This is not a radical idea. The ancient Roman poet Terence, who was born a slave and rose to become one of the great voices of his time, declared that “in every endeavor, the seemly course for wise men is to try persuasion first.” The same truth binds wise women as well". Η στρατηγική μαλακής ισχύος, ιστοριογραφικής αποδόμησης, το εγχείρημα ανανικής καταστολής μας είναι ενδεικτικά για το πως θα εφαρμόζεται η "έξυπνη ισχύς". Στρατιές ολόκληρες λυσσασμένων για τα λεφτά της USAID που προγραμματίζει η νέα υπουργός καιροφυλακτούν για να τα καταβροχθίσουν, να κάνουν μαθήματα πολιτειότητας σε έλληνες ιθαγενείς, να εκλογικεύσουν το κατέβασμα του πήχη της ελληνικής επικράτειας μέχρι τον Σαρωνικό, να προετοιμάσουν την Θράκη για "προσαρμογές" στις επερχόμενες αλλαγές (εγκατάλειψη της ελληνικής κυριαρχίας στο όνομα της ... μεταεθνικής εποχής), κατευνασμού των αλυτρωτιστών κάθε είδους της "βαλκανικής γειτονιάς μας" και τα λοιπά.
------------------------------------------------
11.1.2009. Τι έγραφα στις 31.12.2007 και η αυριανή συνεδρία του ΚΥΣΕΑ.
Την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές οι ειδήσεις μεταδίδουν ότι οι τουρκικές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου στο Αιγαίο εντείνονται, ότι προγραμματίστηκαν γυμνάσια και ότι αύριο συνεδριάζει το Ελληνικό ΚΥΣΕΑ. Συναφώς, ο ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει στην αντίστοιχη σελίδα του 2008 το σχόλιο για το πέρασμα στο 2009. Ανατρέχοντας στο Δεκέμβριο 2007, όμως, βρήκαμε το αντίστοιχο σχόλιο πριν ένα χρόνο για το πέρασμα στο 2008. Το παραθέτω πιο κάτω αυτούσιο. Μιλά από μόνο του. Ο ενδιαφερόμενος επίσης θα μπορούσε να ανατρέξει στις 1.6.2008 στην διεύθυνση χαλαρά και επίκαιρα 2008 Προφητείες που αμείβονται και στις 27.5.2008. ο Έλληνας ΑΓΕΕΘΑ στην Άγκυρα http://www.ifestosedu.gr/73επικαιρασχολια.htm για να διαβάσει τι έγραφαν το 1994 δύο επιφανείς συνάδελφοι (παραθέτω σελίδα τους αυτούσια), καθώς και άλλο συναφές σχόλιό μου στις 27.5.2007 http://www.ifestosedu.gr/58epikaira2007.htm. Το τέλμα στο οποίο οδηγούμαστε δεν είναι τυχαίο. "Προγραμματίστηκε". Τα νήματα είναι πολλά και ενώνονται εύκολα. Σημειώνω απλά ότι σε πολλά κείμενά μας την δεκαετία του 1990 (βιβλία, δοκίμια, άρθρα, επιφυλλίδες - Ήφαιστος, Πλατιάς, Αρβανιτόπολος et al) αναλύαμε τους προσανατολισμούς μιας αποτρεπτικής στρατηγικής που δεν θα μας οδηγούσε στην σημερινή θλιβερή κατάσταση να απειλούμαστε κοντά στην Εύβοια. Τότε έβγαιναν οι δύο πιο πάνω "επιφανείς" και κάποιοι άλλοι κράχτες και μας βρίζανε ντροπιαστικά. Τις αθλιότητες που έγραφαν τότε θα τους τις τρίψω κυριολεκτικά στην μούρη στην από καιρό ετοιμαζόμενη παρέμβασή μου. Προχθές άνοιξα ένα από τα πολλά κιβώτιά μου-αρχεία με χρονολογία 1996-98. Διάβασα κείμενα που κυριολεκτικά με αναστάτωσαν. Μετάνιωσα οικτρά γιατί κάποτε έπεφτα στο επίπεδο του συζητώντας, απαντώντας και ανταπαντώντας. Λόγω απειρίας ήταν μεγάλο λάθος. Τώρα δεν θα γράψω ότι γράψω για να αντιπαρατεθώ μαζί τους αλλά για να εξετάσω πως προετοιμάστηκε και από ποιους η δυστυχώς διαφαινόμενη συρρίκνωση του ελλαδικού κυριαρχικού χώρου. Πιστεύοντας ότι έχει ενδιαφέρον, παραθέτω λοιπόν το κείμενο της 31.12.2007:
31.12.2007. Μεταίχμιο μεταξύ 2007 και 2008: ακάθεκτη διολίσθηση προς τις συμπληγάδες Ο χρόνος κλείνει. Θα ήταν δονκιχωτικό να γίνει "απολογισμός" ενός ολόκληρου έτους σε μια παράγραφο. Μερικά στοιχεία και ιδιαίτερα όσα αναφέρονται στο σχόλιο της 28ης Δεκεμβρίου ενδεχομένως να ενέχουν βαθύτατες προεκτάσεις. Διαβάζοντας τον τύπο των τελευταίων ημερών βλέπω ότι πολλοί άλλοι ευλόγως διερωτώνται: Τι μπορεί να σημαίνει η μη ακύρωση (μέχρι στιγμής) του ταξιδιού του πρωθυπουργού στην Άγκυρα; Πως είναι δυνατό να σε βρίζουν, να σε απειλούν, να κάνουν διάβημα ότι παραβίασες τα ... δικά σου χωρικά ύδατα, να σου ζητούν και τα ρέστα, και να μην υπάρχει οτιδήποτε σημαντικό να συζητηθεί, αλλά εν τούτοις ο πρωθυπουργός να μην ακυρώνει την επίσκεψη; Στην διπλωματική πρακτική και με τέτοιο ιστορικό σχέσεων μια τέτοια επίσκεψη γίνεται για ένα μόνο λόγο: Να επικυρωθεί μια αλλαγή σχέσεων μετά από μεγάλες συμφωνίες που διανοίγουν μια νέα ιστορική φάση στις διμερείς σχέσεις. Μήπως, ευλόγως διερωτώνται κάποιοι, δεν είμαστε πλέον ανεξάρτητο κράτος και δεν το γνωρίζουμε; Δεν θα σταθώ όμως σε αυτά, δηλαδή στην πορεία της εθνικής στρατηγικής που ολοφάνερα διολισθαίνει σε απροσπέραστες συμπληγάδες. Θα αναφέρω μόνο δύο στοιχεία της νεοελληνικής πραγματικότητας τα οποία κάθε νεοέλληνας παρατηρεί (με τα δορυφορικά και το διαδίκτυο όπου και να βρίσκεται στον πλανήτη). Αυτά που βλέπουμε και ακούμε γύρω από την αυτοκτονία του ΓΓ του υπουργείου πολιτισμού επιβεβαιώνουν τους χειρότερους εφιάλτες κάθε ορθολογιστική πολίτη της Ελλάδας αλλά και κάθε Έλληνα που εξαρτάται από το νεοελληνικό κράτος.
Στην μια πλευρά του παραταξιακού φάσματος βρίσκεται ένα κόμμα που στο παρελθόν ψηφίστηκε από πολλούς έλληνες κυρίως επειδή ο πρώην ιδρυτής και αρχηγός του τάχθηκε και πάλεψε (φαινομενικά τουλάχιστον, για όσους προτάξουν εύλογες αντιρρήσεις) υπέρ της ιδέας της εθνικής ανεξαρτησίας. Τον διαδέχθηκε ένα σύστημα φορέων ιδεολογημάτων και θεωρημάτων, οι φορείς του οποίου ότι και να λένε ή να πράττουν φανερώνεται πως δεν μπορεί πλέον να διακυβερνήσει μια σύγχρονη χώρα της οποίας κύριος σκοπός της κυβερνήσεώς της πρέπει η στήριξη της εθνικής ανεξαρτησίας. Ως ζήτημα αρχής, αυτό θα ίσχυε σε κάθε χώρα: Ύπαρξη πολιτικών ηγετών που δεν είναι δυνατά και αταλάντευτα δεσμευμένοι στην ιδέα της εθνικής ανεξαρτησίας αποτελούν πολιτικό παράδοξο. Κανένας πολιτικά συνειδητοποιημένος έλληνας δεν θα μπορούσε να ψηφίσει σήμερα ένα κομματικό σχηματισμό που δεν δεσμεύεται ξεκάθαρα και αιτιολογημένα στον σκοπό των εθνικών συμφερόντων που στηρίζουν την εθνική ανεξαρτησία (για την τελευταία ανάλυσή μου που εντάσσω αυτή την προβληματική σε θεωρητικό πλαίσιο κλικ εδώ).
Στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, το κόμμα της αστικής παράταξης που ασθμαίνοντας και χωρίς αντίπαλο κυβερνά με πλειοψηφία δύο μόνο βουλευτών, παραπαίει, τρικλίζει και αργοπεθαίνει. Όχι για τους λόγους που πολλοί πιστεύουν και όχι για τις ατυχίες και αστοχίες, λάθη και παραλήψεις της τραγικής υπόθεσης απόπειρας αυτοκτονίας του φίλου του πρωθυπουργού και πρώην ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού. Η ανεξέλεγκτη πτώση οφείλεται στην αμέλεια του πρωθυπουργού να σκεφτεί και να κατανοήσει ότι αυτός και πολλά υπουργεία (ακόμη και το Υπουργείο Άμυνας) δεν μπορεί να περιβάλλεται από στελέχη του ευαγούς ιδρύματος που ενσαρκώνει την ξένη εξάρτηση. Γιατί; Επειδή, κανονικά, οι ηγέτες μιας χώρας διακηρύττουν τους στρατηγικούς προσανατολισμούς της χώρας και τις κοσμοθεωρίες που τους διέπουν για να τύχουν επικύρωση από τους μηχανισμούς άσκησης λαϊκής κυριαρχίας. Αυτή είναι η ουσία του Πολιτικού γεγονότος και το καθοριστικό χαρακτηριστικό μιας ανεξάρτητης χώρας. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, υπάρχει πολιτικός ανορθολογισμός και η ανεξαρτησία είναι μόνο ονομαστική. Μια τέτοια κατάσταση συμβολίζεται με την δικτύωση εξωπολιτικών ιδρυμάτων "προτάσεων πολιτικής" που αν και τα στελέχη τους στερούνται λαϊκής εντολής ασκούν εν τούτοις τεράστια επιρροή στον προσδιορισμό και την λήψη αποφάσεων. Το επιτυγχάνουν, συνήθως, μεταξύ άλλων, με το να μεταμφιέζουν επιστημονικά την προπαγάνδα τους, με το να προετοιμάζουν συστηματικά την κοινή γνώμη για να χωρέσει ιδεολογικά στα καλούπια ξένων συμφερόντων, με το να διασυνδέονται χρηματοδοτικά ή άλλως πως με ισχυρά ξένα κέντρα αποφάσεων τα συμφέροντα των οποίων αποτελούν φάρο αναλυτικών προσανατολισμών, με το να διεισδύουν στα πανεπιστήμια όπου γαλουχούνται με εξωπολιτικές τσαρλατανιές χιλιάδες νέα βλαστάρια της κοινωνίας, με το να διεισδύουν σε κρατικούς θεσμούς που παραδοσιακά ελέγχονται από μόνιμους κρατικούς λειτουργούς και με το να μεθοδεύουν έλεγχο επιφυλλίδων και άλλων μέσων ενημέρωσης. Ιδιαίτερα όταν ένας τέτοιος ιστός αράχνης ελέγχεται από ξένα κέντρα, εξωπολιτικούς διεθνικούς δρώντες ή ακόμη και κερδοσκόπους απατεώνες της διεθνοπολιτικής αλητείας, η εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας ουσιαστικά καταργείται. Ο ιστός της εξαρτησιακής αράχνης απλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Το πρωθυπουργικό περιβάλλον, το υπουργείο εξωτερικών, το Υπουργείο Άμυνας, τα πανεπιστήμια, τον δημοσιογραφικό χώρο, τις βιβλιοκριτικές, τους εκδοτικούς οίκους, τους μη κυβερνητικούς οργανισμούς, το Υπουργείο Παιδείας και τα λοιπά και τα λοιπά. Στην στρατηγική των ΗΠΑ, αυτοί είναι και οι στόχοι της στρατηγικής μαλακής ισχύος που αναλύσαμε σε άλλη περίπτωση.
Ασφαλώς, αν δεν παραβιάζονται οι νόμοι, δικαίωμα του καθενός είναι να λέει ότι θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει. Δικαίωμα δικό μας είναι, επίσης, να λέμε ότι κανείς για να λειτουργεί διανεμητικά απαιτείται να ζητά προηγουμένως την λαϊκή κυριαρχία, διαφορετικά αποτελεί πολιτική ανωμαλία. Δικαίωμά μας επίσης είναι να πούμε κάτι που ξέρουμε πολύ καλά. Ότι δηλαδή σε ένα κράτος όταν σαράκια ξένης εξάρτησης και κοσμοθεωρητικής αποδόμησης του τρώνε τα σωθικά κάποια στιγμή και χωρίς πολλοί να το αναμένουν είτε διαλύεται πλήρως είτε επέρχονται σοβαρές ζημιές. Η αποσύνθεση, ιδιαίτερα όσον αφορά την διπλωματική ισχύ της χώρας, επέρχεται χωρίς κάποιο μεμονωμένο άτομο να μπορεί να το ελέγξει ή ακόμη και να το προβλέψει. Δικαίωμά μας είναι επίσης να διερωτηθούμε κατά πόσο ένα οποιοδήποτε κράτος μπορεί να επιβιώσει αλώβητο εάν και όταν κυρίαρχοι δρώντες σε ένα τέτοιο ιστό αράχνης είναι πρώην αξιωματούχοι ηγεμονικών δυνάμεων. Κανείς βεβαίως είναι ελεύθερος να φορέσει τα γαλόνια ακόμη και αξιωματούχου του αμερικανικού Πενταγώνου και να έλθει να συνομιλήσει μαζί μας ανοικτά και τίμια. Πρόβλημα υπάρχει όταν έρχεται ... μεταμφιεσμένος με (εξω)πολιτικά ενδύματα για να ελέγξει τον προαναφερθέν ιστό της αράχνης και να περιστείλει ή και καταστείλει τα συμφέροντα μιας χώρας στις εφήμερες ανάγκες της στρατηγικής μιας άλλης χώρας. Σε οποιαδήποτε χώρα και αν συμβαίνουν, τέτοια φαινόμενα ενσαρκώνουν την πολιτική ανωμαλία στο ανώτατο στάδιό της. Διερωτώμαι, επίσης: Τι πολιτικό ή ηθικό δικαίωμα έχει ένας πολιτικά μεταμφιεσμένος (πρώην) αξιωματούχος μιας ηγεμονικής δύναμης να επιστρατεύει τον Κώστα, τον Τάκη ή τον Δημήτρη (ή τον Μεχμέτ, τον Ιβάν ή τον Σμιθ, για να τονίσουμε ότι φαινόμενα "μαλακής ισχύος" παρατηρούνται σε όλα τα κράτη), να τους μεταμφιέζει ακαδημαϊκά ή να τους εξαποστέλλει στα μέσα ενημέρωσης και να τους μετατρέπει σε θλιβερά παπαγαλάκια μαλακής ισχύος άνομων και καταχρηστικών συμφερόντων! Τι πραγματικά κερδίζει από όλες αυτές τις επιστημονικές αθλιότητες και τι ψυχή θα παραδώσει στον Ύψιστο (είτε Υπάρχει είτε δεν υπάρχει, σημασία έχει ότι τελικά όλοι μας πορευόμαστε Εκείθεν. Εκεί όπου πάρα πολλοί άνθρωποι υποθέτουν ως βρίσκεται ο Ύψιστος. Αυτό το ηθικό, πνευματικό και ταυτόχρονα φιλοσοφικό ζήτημα, έστω και αν εδώ το θίγω με συντομία και προχειρότητα, αφορά εν τούτοις βαθύτατα φιλοσοφικά ερωτήματα για τον επίγειο βίο. Ο ενάρετος πολίτης του Αριστοτέλη ήταν πολιτικό και όχι εξωπολιτικό ζώο και οπωσδήποτε όχι "άτομο" αλλά "πρόσωπο". Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών είναι ακριβώς ο συνδετικός κρίκος μεταξύ του πολίτη και του κοινωνικοπολιτικού συστήματος. Ιδιαίτερα σε κράτη που παραπαίουν, τρικλίζουν και εξαρτώνται από θύραθεν δυνάμεις, τα προαναφερθέντα αποκτούν ιδιαίτερη σημασία. Όπως όλα δείχνουν το 2008 θα είναι σημαντική χρονιά. Θα μάθουμε μέχρι που οδηγεί ο κατήφορος. Πολλές υπάρξεις είναι δύσκολο ή αδύνατο να βρουν θέση σε οποιαδήποτε από τις περίφημες αριστοτελικές κατηγορίες του ενάρετου πολίτη. Σε περιπτώσεις προϊούσας συνειδησιακής αποκτήνωσης, βεβαίως, ουδόλως ενδιαφέρει τον δράστη κάτι τέτοιο. Η φιλοσοφία ζωής του γνωστού γάλλου μαρκήσιου, είναι αυτό που τους εκφράζει.
------------------------------------------------------------------------------------------------
3.1.2009.Σχόλιο Π.Ήφ. για ρεπορτάζ του Λάμπρου Παπαντωνίου (βλ. Βαρβαρότητες Δεκ. 08-Νεοελληνικό κράτος)
Σε παραπλήσια σελίδα (Βαρβαρότητες Δεκ. 08-Νεοελληνικό κράτος) εισάγω ρεπορτάζ του Λάμπρου Παπαντωνίου για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008 στην Ελλάδα. Το σχόλιό μου έχει ως εξής και οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δουν την ανταπόκριση από την Ουάσιγκτον στην σελίδα όπου αναρτήθηκε.
3.3.2009. Εισαγωγικό σχόλιο Παναγιώτη Ήφαιστου. Το σκέφτηκα λίγο πριν αποφασίσω να αναρτήσω πιο κάτω το ρεπορτάζ του Λάμπρου Παπαντωνίου που διακινήθηκε στο διαδίκτυο και που πήρα από πλευρές με ηλεκτρονικά μηνύματα. Ο Λάμπρος Παπαντωνίου είναι ένας διακεκριμένος δημοσιογράφος που τιμά το λειτούργημά του εδώ και χρόνια με ανταποκρίσεις από την Ουάσιγκτον. Το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να ζητήσω έγκυρη πληροφόρηση ότι αυτός πράγματι το έγραψε, κάτι που επιβεβαιώθηκε. Ο λόγος που σκέφτηκα δύο φορές το κατά πόσο θα το αναρτήσω εδώ, είναι γιατί εμείς οι ακαδημαϊκοί διεθνολόγοι προσκολλόμαστε αυστηρά σε ακαδημαϊκές θεμελιώσεις και τεκμηριώσεις. Το πεδίο της διεθνούς πολιτικής είναι τόσο ολισθηρό και τόσο λίγες οι πληροφορίες και συχνά αναξιόπιστες ή ψεύτικες που η επίδειξη προσοχής είναι ζήτημα στοιχειώδους επιστημονικής αυτοσυντήρησης. Γι’ αυτό όταν ακούμε για «μυστικά σχέδια» νοιώθουμε να επικρέμαται μια δαμόκλειος σπάθη αναξιοπιστίας. Λίγο πολύ νοιώθουμε και ηλίθιοι γιατί δεν μπορούμε να περιγράψουμε και να ερμηνεύσουμε ακόμη και το πασίδηλο και των πασιφανές. Απέναντί μας μπορεί να στέκονται ρομπότ μηχανορραφιών που βυσσοδομούν και εμείς θα πρέπει να στεκόμαστε στο οχυρό της τεκμηρίωσης. Ειδικά αυτή η αναμέτρηση είναι άνιση όταν απέναντί μας στέκονται ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι προπαγανδιστές (:στην Κύπρο οι βρετανοί (Σημ. αποικιοκράτες) το 1955-9 ακολουθούσαν πολιτική ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ή «όταν σε μια περιοχή ενός κράτους η εθνοτική μειονότητα είναι γύρω στο 10% υπό ορισμένες συνθήκες το διεθνές δίκαιο προβλέπει την απόσχιση») η σκέψη των οποίων είναι διαβρωμένη από ιδεολογήματα, διεθνικές χρηματοδοτήσεις, ή και χειρότερα, αλλά θα πρέπει να τους αντιμετωπίσεις με τα δικά του ακαδημαϊκά όπλα. Συχνά μάλιστα η μάχη γίνεται ακόμη πιο άνιση όταν το «σύστημα» εγκάθετης προπαγάνδας τους δίνει επικοινωνιακό πλεονέκτημα (δημοσιεύει τα δικά τους και λογοκρίνει τα δικά μας) ενώ πασίδηλα ψεύδονται επιστημονικά, κάνουν τεράστια άλματα συλλογισμών, γίνονται αναμεταδότες ατεκμηρίωτων πληροφοριών, διαστρεβλώνουν γνωστότατα ιστορικά γεγονότα και χρησιμοποιούν ακαδημαϊκές ιδιότητες για να μεταμφιέσουν προπαγάνδες έσχατου και επαίσχυντου είδους για οποιονδήποτε ακαδημαϊκό τις εκστομίσει (:«το σχέδιο-πλεκτάνη Αναν είναι συμβατό με την ευρωπαϊκή έννομη τάξη και με το διεθνές δίκαιο»).
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι γνωρίζουμε πως περιορίζεται ο ορίζοντας του ερμηνευτικού μας εύρους όταν γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα δεν μπορούμε να τα παραθέσουμε επειδή δεν είχαμε φωτογραφική μηχανή ή μαγνητόφωνο την στιγμή που λάμβαναν χώρα (ή δεν έχουν αποκαλυφτεί αρχεία που τεκμηριώνουν το γεγονός). Ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι η ερμηνευτική μας εμβέλεια μειώνεται ακόμη περισσότερο γιατί αυτά τα φαινόμενα είναι γνωστά από αρχαιοτάτων χρόνων. Είναι γνωστά φαινόμενα οι κατάσκοποι, οι μυστικές δράσεις, οι επιχειρήσεις στο εσωτερικό του ανταγωνιστή ή του εχθρού, η οικονομική κατασκοπεία (σύντομα κυκλοφορεί ένα τεκμηριωμένο βιβλίο, διδακτορικό του Γιάννη Κωνσταντόπουλου που δίνει πολλά τεκμηριωμένα στοιχεία), ο ψυχολογικός πόλεμος, οι ασύμμετρες απειλές και η άλωση των μυαλών των μελών της κοινωνίας του αντιπάλου.
Γνωρίζουμε επίσης ότι η τεχνολογία, οι επικοινωνίες και η αλληλεξάρτηση διευκολύνουν τέτοιες πρακτικές και πως οι συγκαιρινές ηγεμονικές δυνάμεις που διαθέτουν οργανωτικά και τεχνολογικά μέσα έχουν από καιρό εκμεταλλευτεί το συγκριτικό τους πλεονέκτημα. Γνωρίζουμε για παράδειγμα ότι από καιρό η στρατηγική της «μαλακής ισχύος» είναι μια σημαντική αν όχι η σημαντικότερη πτυχή της αμερικανικής στρατηγικής. Στην σελίδα http://www.ifestosedu.gr/47SoftPower.htm (Jonathan Mowat: The new Gladio in action?: Η στρατηγική μαλακής ισχύος των ΗΠΑ ) ο ενδιαφερόμενος θα βρει αναρτημένο κείμενο που δίνει μια αξιόπιστη και θεμελιωμένη πανοραμική περιγραφή, που παραπέμπει σε πολλά κείμενα, που κάνει διασυνδέσεις μεταξύ «υπηρεσιών» και «ιδρυμάτων» στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες, που εντάσσει τεκμηριωμένα όλα αυτά στα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ, που δίνει έγκυρη βιβλιογραφία, που αναφέρεται στον ρόλο του διεθνοαπατεώνα Σόρος και που κάνει περιπτωσιολογικές μελέτες για την «πορτοκαλί επανάσταση» και τις δράσεις στα Βαλκάνια που καταβαράθρωσαν την Σερβία και που σκοπό έχουν τον κρατικό κατακερματισμό των Βαλκανικών κρατών. Αυτό το κείμενο, ιδιαίτερα, αν είχαμε σοβαρό κράτος του οποίου οι αρμόδιοι κρατικοί λειτουργοί και πολιτικοί αρχηγοί κατανοούσαν τον ρόλο του εξωπολιτικού δρώντα Σόρος στις διεθνοπολιτικές απάτες και υπονομεύσεις, υπαλλήλους κάποιου ιδρύματος που χρηματοδοτείται από ινστιτούτα αυτού κερδοσκόπου, θα τους πετούσαν κλωτσοπατσιδόν έξω από τους κρατικούς θεσμούς που όλοι μας πληρώνουμε με αιματηρούς φόρους (αιματηροί γιατί αντί να διατεθούν για την στήριξη του εθνικού συμφέροντος διατίθενται για το ροκάνισμά του από μηχανισμούς της ξένης εξάρτησης).
Όσον με αφορά –δηλώνω άγνοια για άλλες περιπτώσεις– Ακαδημαϊκές τεκμηριώσεις μπορούν να γίνουν για δύο μόνο γνωστές περιπτώσεις. Η πρώτη αφορά τους γερμανούς προδότες που το έπαιζαν ειρηνιστές, κοσμοπολίτες, προοδευτικοί και άλλες τέτοιες ασυνάρτητες ιδιότητες μέχρι που άνοιξαν τα αρχεία της Κα Γκε Μπε και της Στάζι που έδειξαν ότι τα σοβιετικά ρούβλια γέμιζαν πολλές τσέπες. Γνωρίζουμε ότι παλαιόθεν «τους προδότες πολλοί χρησιμοποίησαν αλλά κανείς δεν αγάπησε». Ο Α. Ρόζενμπεργκ, γκουρού των ναζί, εύστοχα μας πληροφόρησε: «σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα να κάνουν την δουλειά μας». Και όντως είναι καθάρματα, βάρος της γης οι προδότες οποιασδήποτε πατρίδας. Δεν έχει σημασία η πατρίδα σημασία έχει ότι κανείς δεν πρέπει να προδίδει την δική του πατρίδα. Η προδοσία είναι έγκλημα με την κυριολεξία του όρου όποτε και αν διαπράχθηκε και όποτε και αν διαπραχθεί. Προσθέτω ότι όσον με αφορά το ζήτημα είναι αρχής και όχι βαθμίδας. Υπάρχουν Εφιάλτες, υπάρχουν όμως και ενδιάμεσες αποχρώσεις τομαριών που το τραβάει η ψυχή τους και όταν τους δοθεί η ευκαιρία εγκληματούν. Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει όπως δεν υπάρχει «αγαπώ ολίγον της πατρίδα μου». Ή αγαπάς την φιλειρηνική πατρίδα σου και δεν την προδίδεις ενώ είσαι έτοιμος και να πεθάνεις γι’ αυτή ή δεν πιστεύεις και δείχνεις πίστη και νομιμοφροσύνη στον πλανήτη, κάποιο άλλο πλανήτη ή στα στρατηγικά συμφέροντα κάποιας ηγεμονικής δύναμης (καταληκτικά το συχνότερο). Γι’ αυτό το φαινόμενο θα ασχοληθώ σε επερχόμενο κείμενο γιατί εκτιμώ πως πρόκειται για μια σημαντική πηγή ανορθολογισμού. Σημειώνω μόνο ότι πολλοί γερμανοί πήγαν φυλακή επειδή πρόδωσαν την πατρίδα τους κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Μια δεύτερη περίπτωση που αποκαλύφθηκε είναι η περίπτωση των χρηματοδοτήσεων της πλεκτάνης του σχεδίου Αναν. Επιπλέον αυτών που αποκαλύφθηκαν υπάρχουν πολλά άλλα που οι δημοσιογράφοι που τα κατέχουν δεσμεύονται από τον αμερικανικό νόμο και εκκρεμεί δίκη όπου ζητούν την άρση της απαγόρευσης. Αυτό που γνωρίζουμε μέχρις στιγμής, όμως, είναι υπέρ επαρκές: Φωτοτυπίες επιταγών δημοσιεύτηκαν σε κυπριακές εφημερίδες, δράστες ομολόγησαν ότι τα πήραν … για «λόγους συνειδήσεως», αμερικανοί αξιωματούχοι παραδέχθηκαν το γεγονός λέγοντας ότι το έκαναν για λόγους αμερικανικού εθνικού συμφέροντος, τα Ηνωμένα Έθνη ομολόγησαν ότι τα πρακτορεία τους έγιναν δίαυλος διοχέτευσης, ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας τα ονόμασε άνομα και καταχρηστικά λεφτά κτλ. Πολλοί διαθέτουμε επίσης έγγραφα που τα έχουμε μόνο σε φωτοτυπίες (αναρτημένα έχουμε όσα κείμενα είναι σε ηλεκτρονική μορφή) όπως την έκθεση Νάθαν, στην οποία καταγράφονται λεπτομερώς τα κίνητρα των ΗΠΑ, οι μεθοδεύσεις που υιοθέτησαν και οι στρατηγικοί σκοποί που εξυπηρετούνταν αν η Κυπριακή Δημοκρατία διαλυόταν και οι κύπριοι έχαναν την ανεξαρτησία-ελευθερία τους. Αυτή ιστορία δεν τελείωσε! Σημασία έχει ότι σε μια δύσκολη στιγμή για ένα λαό όταν παρ’ ολίγο να εξανεμιστεί η ελευθερία του, προπαγανδιστικές θέσεις ενός επιστημονικού και πολιτικού όχλου υποστήριζε το σχέδιο Αναν και μερικοί έντυναν αυτές τις θέσεις με ακαδημαϊκούς μανδύες. Ακούσαμε έτσι ότι το φασιστοειδές σχέδιο Αναν που σάρωνε κάθε έννοια νομιμότητας ήταν σύμφωνο με την ευρωπαϊκή και διεθνή νομιμότητα ενώ ολοκληρωτικά δεν ήταν. Ήδη υποστήριξα πολλές φορές πως όταν ο ακαδημαϊκός μανδύας για οποιονδήποτε λόγο διαφθείρεται (αμάθεια, ημιμάθεια, ιδεολογίες, ιδιοτελή προσωπικά συμφέροντα, χρηματοδοτήσεις) θέσεις από εξωπολιτικούς δρώντες διαφθείρουν ανορθολογικά τον δημόσιο διάλογο και οι αποφάσεις οδηγούν σε ζημιές και καταστροφές. Ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες και μάλιστα στον δικό μου τομέα των διεθνών σχέσεων το πεδίο είναι άκρως ολισθηρό, άκρως τρωτό σε διαφθορά, άκρως ταλαντευόμενο από σαθρά ιδεολογήματα και άκρως ευάλωτο σε επιστρατεύσεις. Και η κοινωνία δεσμεύει σπάνιους πόρους για να διαθέτει κοινωνικούς επιστήμονες πιστεύοντας πως θα είναι τόσο πολύ καταρτισμένοι και τόσο υψηλού ακαδημαϊκού ήθους ούτως ώστε οι δημόσιες θέσεις τους λόγω ιδιότητας διαθέτουν τεκμήριο ορθότητας και εγκυρότητας. Ισχύει αυτό και πόσο συχνά;
Υπό την αίρεση των πιο πάνω λοιπόν, αναρτώ το κείμενο του Λάμπρου Παπαντωνίου, ενός διακεκριμένου λειτουργού της δημοσιογραφίας. Ταυτόχρονα, επισημαίνω ότι όπως εύκολα μπορεί να δει κανείς, Ο ΛΠ κάνει φανερό τι περισσότερο ξέρει αλλά ως καλός δημοσιογράφος δεσμεύεται από κώδικες δεοντολογίες και προς το παρόν δεν το λέει ρητά. Έτσι, επιδέξια λέει αυτό που δεν μπορεί να πει, τεκμηριώνει πολλά γεγονότα σε βαθμό που θεμελιώνεται αλληλουχία συνδετικών κρίκων και μας πληροφορεί για άλλα γεγονότα που με τα δικά μας μέσα και κοινό νου θα οδηγηθούμε σε βάσιμες ερμηνείες. Προσέξτε για παράδειγμα την τελευταία παράγραφο για τον ρόλο κάποιων «ελληνο»αμερικανών και κάποιων ιδρυμάτων που δεν αποτελεί έκπληξη ότι συνδέονται με εδώ ευαγή εξωπολιτικά και προπαγανδιστικά «ιδρύματα». Τέλος, κανείς ευλόγως διερωτάται διαβάζοντας αυτό το ρεπορτάζ: Που βρίσκεται το νεοελληνικό κράτος; Βεβαίως αυτή η ερώτηση είναι ρητορική μιας και τόσο το σχέδιο Αναν όσο και τα Δεκεμβριανά του 2008 καταμαρτυρούν ότι οι διανοούμενοι, η πολιτική ηγεσία και όσοι τέλος πάντων παρασύρθηκαν να πιστεύουν στον μεταμοντέρνο ιδεολογικό χυλό που κατατρύχει τους έλληνες, πιστεύουν ότι ο κόσμος εισήλθε ήδη στην … μεταεθνική εποχή. Εκεί βρίσκονται όλοι μαζεμένοι, μέσα σε μια μπάλα που περιέχει μεταεθνικό αέρα κοπανιστό τον οποίο και αναπνέουν με αποτέλεσμα να ζουν μια απονευρωτική και αποχαυνωτική νιρβάνα.
------------------------------------------------------------------------
1.1.2009 Εικόνες από τον πόλεμο στην Γάζα
Αυτές τις μέρες τα τραγικά γεγονότα συζητούνται ευρέως στο διαδίκτυο. Σε μήνυμα λίστας συναδέλφων εμφανίζονταν φρικτές εικόνες από τον πόλεμο στην Γάζα. Παραθέτω μερικές γραμμές που έστειλα ως δικό μου σχόλιο και που αφορά την ανάλυση των διεθνών σχέσεων.
"Χρόνια Πολλά σε όλους.
Οι εικόνες είναι όντως συγκλονιστικές. Για το μεσανατολικό πολλά μπορούν να γραφτούν και μερικοί από εμάς έχουμε αναλώσει ένα μέρος της ζωής μας μελετώντας τα προβλήματα της Μεσανατολικής περιφέρειας. Όσον αφορά το Ισραήλ, τον χαρακτήρα του, τις αντιφάσεις του, το ιστορικό των πνευματικών και ιδεολογικών ρευμάτων και τα αίτια της στρατοκρατικής του θέσης-ρόλου θα ήθελα να αναφέρω το εξαίσιο βιβλίο της Jacqueline Rose, Το Ζήτημα του Σιωνισμού (Εκδόσεις Ποιότητα 2007), βρετανίδας συναδέλφου εβραϊκής καταγωγής που το αφιέρωσε στον παλαιστίνιο διανοούμενο Edward Said.
Κατά τα άλλα, μιας και απευθύνομαι σε συναδέλφους, αξίζει να παρατηρηθεί ότι μεγάλη ευθύνη για τις εκατόμβες φέρουν και οι λεγόμενες «κοινωνικές» «επιστήμες» που τα νεότερα χρόνια είναι εν πολλοίς αποπροσανατολιστικό εργαλείο επίπλαστων ιδεολογιών και ιδεολογημάτων που εξυπηρετούν εξισωτικές και εξομοιωτικές αξιώσεις ισχύος. Οι πόλεμοι των τελευταίων ετών με τελευταία την φρικτή σφαγή στην Γάζα που απεικονίζεται στο μήνυμα που διακινήσατε, πρέπει να προβληματίσουν τον καθένα που αναλώνει την ζωή του και τους σπάνιους πόρους της κοινωνίας για να μελετά ιστορία, κοινωνιολογία, διεθνείς σχέσεις κτλ. Να τον προβληματίσει τι γράφει για το έθνος, το κράτος, το διεθνές σύστημα, τα αίτια πολέμου, την διεθνή πολιτική οικονομία και τον ηγεμονισμό. Ακόμη, κατά πόσο ο ακαδημαϊκός σκοπός περιγραφής και ερμηνείας του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε εξυπηρετείται με διολίσθηση στο ιδεολογικοπολιτικό τέλμα ή αντίθετα με ασκητική ακαδημαϊκή δουλειά και αυστηρή προσκόλληση σε πάγια κώδικες ακαδημαϊκής δεοντολογίας και αντικειμενικότητας. Κατά πόσο επίσης οι επιστημονικές σχοινοβασίες, οι αναρριχητισμοί, οι αναξιοκρατικοί διορισμοί, τα αναρμόδια εκλεκτορικά, το τεράστιο έλλειμμα επιστημονικών-ακαδημαϊκών ελέγχων, η ιδεολογικοποίηση των ακαδημαϊκών διαδικασιών, η εισβολή κομματικοπαραταξιακών κριτηρίων, η διαφθορά του στοχασμού με έξωθεν διεθνικές και άλλες χρηματοδοτήσεις, η αθλιότητα φιλικών βιβλιοκριτικών μεταξύ ιδεολογικά ομοϊδεατών, οι διαπροσωπικές πελατειακές σχέσεις, η απάθεια μπροστά στην μετατροπή των πανεπιστημίων σε εξεταστικά κέντρα, η παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου από βάρβαρος εν ονόματι του «ασύλου», κτλ κτλ, ευθύνονται για το γεγονός πως οίκοι η ακαδημαϊκή ανάλυση του κράτους μας και των τομέων της διεθνούς πολιτικής που μας αφορούν απέτυχε οικτρά. Με ευχαρίστηση βλέπω ότι πολλοί πλέον επαναστατούν και εγώ στις αμέσως επερχόμενες δημοσιεύσεις μου θα μιλήσω πολύ δυνατά και πολύ σκληρά γι’ αυτά τα φρικτά φαινόμενα που είναι πλέον αβάστακτα.
Με το συμπάθιο αν επεκτάθηκα λίγο αλλά οι εικόνες που μου στείλατε είναι συγκλονιστικές, μου θύμισαν σκηνές που και εγώ έζησα και που δυστυχώς προβλέπω πως θα επαναληφθούν με ευθύνη όχι μόνο των αιτιών πολέμου που εντοπίζονται διθνοπολιτικά αλλά και των αιτιών πολέμου που κτίστηκαν στα μυαλά των ελλήνων, των τούρκων και άλλων Βαλκάνιων λόγω στοχαστικής διαφθοράς που απονευρώνει τους ανθρώπους, τους αποπροσανατολίζει, προκαλεί ποταμούς ανορθολογισμού και σπρώχνει σε γιγαντιαία πολιτικά σφάλματα.
Παναγιώτης Ήφαιστος
2.2.2009
------------------------------------------------------------------------------------------------
1.1.2009. Το έτος της αρλουμπολογίας
Το 2009 ενδέχεται να είναι το έτος της … αρλουμπολογίας. Μαζεύω όλο το υλικό μου, τις σημειώσεις μου, τις σκέψεις μου με σκοπό άνευ απροόπτου μετά το καλοκαίρι να προβληματιστώ κριτικά για τον «χώρο των λειτουργών της επιστήμης» από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Όχι μόνο τον ελληνικό και ασφαλώς όχι μόνο τον σύγχρονο. Οι πρώτες μου σκέψεις για το γεγονός ότι κάτι δεν πάει καλά με την επιστήμη που επέλεξα να υπηρετήσω, όπως ήδη ανέφερα σε σημειώματά μου τα προηγούμενα χρόνια, έχουν ως αφετηρία την σύγκριση της κλασικής πραγματείας με την νεότερη και την διαπίστωση του πιο καλά φυλαττόμενου μυστικού της σύγχρονης εποχής. Ότι δηλαδή υπάρχει μια τεράστια διαφορά μεταξύ επιστημονικού στοχασμού και ιδεολογίας και ότι η τελευταία είναι μεταμφίεση προπαγάνδας επιστημονικά μεταμφιεσμένη. Ότι ακόμη η δεύτερη είναι μεταφυσική σκέψη με την έννοια της πολιτικής θεολογίας ενώ η πρώτη είναι εν πολλοίς οντολογικά-ανθρωπολογικά συναφής. Το μεγαλύτερο έναυσμα όμως που με οδήγησε στην απόφαση να συντάξω ένα διεισδυτικό «περί αρλουμπολογίας τροπάριον» είναι το βιβλίο του Κονδύλη Ευρωπαϊκός διαφωτισμός όπου (στον δεύτερο τόμο) τεκμηριώνεται σχεδόν απόλυτα η τροχοδρόμηση της πολιτικής σκέψης σε εν πολλοίς προπαγανδιστικές κατευθύνσεις εξυπηρετικές των εκάστοτε πολιτικών συγκυριών μετά τον 15-16 αιώνα. Διαρκώς μεταλλασσόμενη υπηρέτησε τις ηγεμονίες, στην συνέχεια την αστική εποχή, την αστικοφιλελεύθερη τάση, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, τον κομμουνισμό. Το ίδιο παιδί της ίδιας μάνας, δηλαδή του υλισμού ως νέας προσέγγισης πολιτικής οργάνωσης διακλαδώθηκε σε αναρίθμητες και απρσμέτρητης ποικιλομορφίας τάσεις εξυπηρετικών της εκάστοτε πολιτικής συγκυρίας. Κυρίως, αιτιολόγησε τις ρατσιστικά εδρασμένες εξουσιαστικές ιεραρχίες, τις εθνοκαθάρσεις, τις γενοκτονίες και κυρίως τις ηγεμονίες μέχρι και σήμερα με συμβολικό τέλος και συμβολική νέα αφετηρία που περιέχει όμως πολλά στοιχεία του παρελθόντος, το 1990. Μέχρι το καλοκαίρι, μάλιστα, για τα τελευταία ζητήματα θα υπάρξει και δημοσίευση με τίτλο «Κοσμοθεωρία των Εθνών».
Η σύνταξη μιας ολιστικής περιγραφής τα δικής του επιστήμης είναι ίσως η δυσκολότερη στοχαστική προσπάθεια ενός συγγραφέα: Να ασκήσει κριτική σε αυτό που ο ίδιος ανεπίστροφα είναι ενταγμένος, να φωτίσει λεπτομέρειες απροσμέτρητης ποικιλομορφίας και άπειρων αποχρώσεων που αφορούν την κάθε μια ανθρώπινη ετερότητα και την ετερότητα των ανθρωπίνων ομαδοποιήσεων. «Στόχος» είναι η δική μου επιστήμη, δηλαδή αυτό που λέμε «πολιτική σκέψη». Άλλοι το λένε «ανθρωπιστικές επιστήμες», «κοινωνικές επιστήμες» και ούτω καθεξής.
Ο λόγος που φέτος θα με απασχολήσει πολύ είναι γιατί κλείνω τρις δεκαετίες στον ακαδημαϊκό χώρο και δύο στο εσωτερικό του ασύλου της ελληνικής ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας. Πολλά νήματα ενώνονται και με καλούν να δημιουργήσω μια ιδεοτυπική τυπολογία της επιστημονικής αρλουμπολογίας όπως εγώ την βλέπω. Όπως κάθε ιδεοτύπος δεν είναι προσωποποιημένη, δεν αφορά κάποιο συγκεκριμένο άτομο ή μεμονωμένη κατάσταση και μπορεί να αφορά και εμένα τον ίδιο άμεσα και ζωτικά. Μπορεί να είναι μόνο μια κατασκευή που στην περιγραφικά σωστή εκδοχή της θα πρέπει να συνθέτει μια ολιστική ιδεοτυπική αντίληψη των προβλημάτων της πολιτικής σκέψης. Πολλά επί μέρους μέρη, ίσως και χιλιάδες, θα πρέπει να ολοκληρωθούν σε αυτή την ιδεοτυπική τυπολογία. Είναι μια καλλιτεχνική δουλειά. Αυτό, ότι δηλαδή μόνο «στοχαστικό καλλιτέχνημα» μπορεί να είναι, το σκέφτηκα όταν ολοκλήρωσα το αριστούργημα του Παναγιώτη Κονδύλη, Η παρακμή του αστικού πολιτισμού. Σε αυτή την αριστουργηματική δουλειά-πρότυπο, ακριβώς, χωρίς ούτε μια παραπομπή ο Κονδύλης συμπύκνωσε τα ιδεοτυπικά μεγέθη διαφόρων εποχών, την λογική αλληλουχία τους, τις απροσμέτρητες συμπλοκές τους, τα κατάλοιπα παρελθουσών εποχών που συνυπάρχουν με την κάθε συντρέχουσα και την φυσική μετεξέλιξή τους με προβολή στο μέλλον. Σωστά, για να το επιτύχει ο Κονδύλης αφαίρεσε τόσο κάθε υποκειμενικότητα, συμπεριέλαβε ίσως και τον εαυτό του, έκτισε ολιστικές κατασκευές που αναδείκνυαν τα κύρια χαρακτηριστικά της κάθε φάσης και κατέδειξε τις αστάθμητες και απρόβλεπτες διαστάσεις των προσπαθειών ανασυγκρότησης της πολιτικής σε υλιστική πλέον βάση (κάτι πως ως προσέγγιση ποτέ δεν ήταν αμιγής και καθαρή χημική ουσία).
Τώρα τι είδους κριτική θα είναι το «περί αρλουμπολογίας τροπάριον». Απλοποιώντας κάπως θα έλεγα ότι αφού έχω πειστεί ότι η σύγχρονη πολιτική σκέψη δεν είναι ανεξάρτητη όπως θέλει να είναι, απαιτείται οι ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι εκτός «επιστημονικών χώρων» (οι πλείστοι εκ των οποίων σε όλα τα κράτη διαθέτουν και «επιστημονικό άσυλο ελευθερίας των επιστημονικών κρίσεων») να καταλάβουν ότι αυτοκτονούν με το να δεσμεύουν σπάνιους πόρους σε μια εξωκοινωνική και εξωπολιτική ανθρώπινη ομάδα η οποία μπορεί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (που δεν συμπεριλαμβάνω τον εαυτό μου) να είναι μόνο είτε α) παρασιτική, δηλαδή άσχετη, ημιμαθής ή και παντελώς αμαθής είτε β) επιστρατευμένη στα εκάστοτε συμφέροντα, κρατικά, συμμαχικά, ηγεμονικά. Τώρα, τι χρειάζομαι, να θεμελιώσω ότι οι φιλελεύθεροι, οι φασιστές ή οι μαρξιστές επιστημονικά μεταμφιεσμένοι ιδεολόγοι υπηρετούσαν συγκυριακά πολιτικά συμφέροντα και όχι την ανεξάρτητη πολιτική σκέψη που περιγράφει οντολογικά υπαρκτές ανθρώπινες καταστάσεις! Προσπάθειες να θεμελιώσεις τέτοια πασίδηλα και διυποκειμενικά πασιφανή φαινόμενα είναι παιδικές ασθένειες που κανείς κάποια στιγμή πρέπει να αφήνει πίσω και να στέκεται στην ουσία.
Τι πιο απεχθές μπορεί να συμβαίνει όμως από το να έρχονται κάποιοι επιστημονικά μεταμφιεσμένοι οι οποίοι να αξιώνουν ότι διαθέτουν τεκμήρια αξιοπιστίας και εγκυρότητας ενώ συνειδητά ή ανεπίγνωστα μετά τον 16ο αιώνα ο κανόνας και όχι η εξαίρεση ήταν να αποτελούν εξαρτημένη μεταβλητή του εκάστοτε συμφέροντος. Εδώ μιλάμε για κάτι πολύ συγκεκριμένο: Άνθρωποι που τάσσονται (και πληρώνονται αδρά για αυτό) να είναι στοχαστικά ανεξάρτητοι αλλά κατ’ ουσία δεν είναι. Δρουν διανεμητικά, επιστρατεύονται πολιτικά, παρεμβαίνουν στην πολιτική ενώ η άσκηση του στοχαστικού λειτουργήματός τους απαιτεί να εξαιρούνται από αυτήν και διαστρέφουν την πολιτική βούληση προτάσσοντας ιδεολογήματα και θεωρήματα που την συγχύζουν και αποπροσανατολίζουν.
Ασκητικός στοχαστής πνευματικά αδέσμευτος και ανεξάρτητος versus συνειδητά ή ανεπίγνωστα επιστρατευμένοι και επιστημονικά μεταμφιεσμένοι προπαγανδιστές. Αυτό σκοπεύει να φωτίσει η κατασκευή μιας «αρλουμπολογικής τυπολογίας», γεγονός που καθιστά αναγκαία να αποφορτιστεί από προσωπικές καταστάσεις, εποχές, χώρες και «επιστημονικούς χώρους». Τώρα, σε ένα τέτοιο τυπολογικό πλαίσιο πρόσωπα δεν χωρούν. Σωστά λοιπόν, αφετηριακά σκέφτηκα ότι κάθε ανθρώπινη τυπολογία που εμπερικλείει πολλές ανθρώπινες ετερότητες μόνο απρόσωπη μπορεί να είναι για να χωρούν πολλοί.
Τώρα, ποια θα είναι η προσέγγιση μιας τέτοιας ιδεοτυπικής κατασκευής. Σίγουρα, τριών δεκαετιών στοχαστική τριβή αποκρυστάλλωσε συμπεράσματα για το πώς τίθεται το ζήτημα όχι μόνο σήμερα αλλά και στην διαχρονία. Τα προσωπικά μου βιώματα από το δημοτικό μέχρι σήμερα που συμπεριλαμβάνει 7-8 πανεπιστήμια σε όλο τον κόσμο, αποτελούν σίγουρα σημαντικές εμπειρίες. Μελέτη, εμπειρίες, βιώματα, στοχασμοί και στοχαστικές συνθέσεις καλούν για σύνθεση ενός ιδεοτυπικού πίνακα που τόσο καλύτερος θα είναι όσο πιο ολιστικός θα μπορέσει να είναι. Εδώ και τρις δεκαετίες κρατώ σημειώσεις δημιουργώντας έτσι ένα «ανώνυμο και απρόσωπο αρχείο». Την τελευταία δεκαετία κάθε εμπειρία καταγράφεται και σχολιάζεται για να χρησιμεύσει ως δεξαμενή άντλησης «υλικού της κατασκευής». Αυτό βασικά γίνεται με κάθε άλλη στοχαστική μου προσπάθεια.
Η ιδιομορφία, όμως, της «ιδεοτυπικής αρλουμπολογικής κατασκευής versus ευρυμάθεια» είναι ότι εξαρχής προβλέφτηκε να είναι, ακριβώς, παντελώς απρόσωπη. Αυτό για να μπορεί να είναι μια πραγματικά ολιστική κατασκευή που να συμπεριλαμβάνει εκατοντάδες ή και χιλιάδες ανθρώπινες καταστάσεις η ολοκλήρωση των οποίων θα περιγράφει σωστά ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα της σύγχρονης εποχής. Έτσι, κάθε εμπειρία και κάθε έναυσμα που καταγράφεται σκόπιμα μπαίνει στο καλάθι που ανήκει χωρίς την πηγή του. Κατά κάποιο τρόπο ξεχνώ ποιος είναι ο «δράστης» και που αναφέρεται. Βέβαια, αν πολύ το ψάξω μπορώ να βρω την πηγή, ή καλύτερα να την εντοπίσω σε άλλα αρχεία αλλά αυτό δεν ενδείκνυται για την επίμαχη στοχαστική προσπάθεια. Το αντίθετο, όπως μόλις εξήγησα.. Δεν ενδιαφέρει να έχω στο μυαλό τον Παναγιώτη ή τον Θανάση γιατί ενταγμένη στην ολοκληρωμένη ιδεοτυπική κατασκευή χάνει την σημασία της στην συγκεκριμένη μορφή και στο συγκεκριμένο αρχικό μέγεθος. Πρέπει όμως όταν γράφω να έχω τα κομμάτια του ψηφιδωτού.
Η προσπάθεια θα αρχίσει το καλοκαίρι με δημόσια σχόλια εδώ ή και λίγο αργότερα ανάλογα με άλλες υποχρεώσεις.
Στο σημείο αυτό, ακριβώς, χρήζει να τονίσω ότι αν και καθημερινά οι εμπειρίες μου εμπλουτίζονται αυτό είναι αδιάφορο καθότι υπάρχει το κεκτημένο μέσα στο οποίο όλα εντάσσονται, αναμιγνύονται και εμπλουτίζονται για να κτιστεί η ιδεοτυπική κατασκευή. Συχνά φανταστικές κατασκευές επικαιροποιούνται αλλά αυτό είναι τεχνητό και εξυπηρετεί την στοχαστική σύνθεση και την αναγκαία ζωντάνια που πρέπει να έχει μια ιδεοτυπική κατασκευή. Αναφορές εντός εισαγωγικών είναι συμβολικές από το προαναφερθέν «ανώνυμο αρχείο» καταγραφών και σχολίων. Οφείλω πάντως ότι σχεδόν πριν τρις δεκαετίες γνώρισα «θαμώνα ακαδημαϊκού χώρου» με τον οποίο είχα άπειρες συζητήσεις, του οποίου την πορεία στην συνέχεια παρακολούθησα στην Ιβηρική Χερσόνησο απ’ όπου και καταγόταν και του οποίου πολλές στάσεις, νοοτροπίες και συμπεριφορές είναι αυτές που θα συνέθεταν μια πολύ πλούσια «αρλουμπολογική κατασκευή». Ρευστότητα, αμάθεια ή ημιμάθεια, προσαρμοστικότητα, απουσία ασκητικής αντίληψης της επιστήμης, ετοιμότητα επιστράτευσης, συγκεχυμένη ιδεολογικοπολιτική αντίληψη, φιλαργυρία, προσαρμογή της ανάλυσης στις εκάστοτε πολιτικές ανάγκες και τα λοιπά. Αυτά και πολλά άλλα, αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνουν όταν μια ομάδα ανθρώπων αφήνονται ελεύθερα να αυτοθεσμιστούν και να αυτοσυγκροτηθούν με την υπόθεση ότι θα εκπληρώνουν ατόφιους επιστημονικούς σκοπούς λειτουργώντας συνειδητοποιημένα και υπεύθυνα. Ότι θα αναπτύσσουν επίσης μηχανισμούς αυτορύθμισης και επιστημονικού ελέγχου ούτως ώστε να διασφαλίζεται η επιστημονική ανεξαρτησία κτλ κτλ. Εξωπολιτικοί δηλαδή δρώντες τους οποίους η κάθε κοινωνία εμπιστεύεται ότι θα ασκούν ασκητικά το επιστημονικό τους λειτούργημα δεσμεύοντας έτσι σπάνιους πόρους. Αν αυτό δεν συμβαίνει ο καθείς κατανοεί τι σημαίνει. Η τεχνητή ιδεοτυπική κατασκευή των αρλουμπολογικών τάσεων στον χώρο στον οποίο ανήκω, λοιπόν, απαιτεί σκληρή στοχαστική προσπάθεια σε ένα δύσβατο πεδίο, ουσιαστικά, αυτοκριτικής. Όπως με κάθε στοχαστική ή καλλιτεχνική κατασκευή, η χρησιμότητά της εκτιμάται ανάλογα με το κατά πόσο συνεισφέρει στην βελτίωση των ανθρωπίνων εγχειρημάτων στο ιδιόμορφο αυτό πεδίο, της πολιτική σκέψης. Θα επανέλθω, ελπίζω το καλοκαίρι ή λίγο μετά, με δοκιμαστικές σκέψεις στα Χαλαρά και Επίκαιρα.
Τέλος, καλά κάνω να εξηγήσω γιατί αυτή η προσπάθεια θα γίνει δημόσια. Σχετίζεται με την θέση που από καιρό υποστηρίζω, ότι δηλαδή το διαδίκτυο, πλέον, είναι ο δημοκρατικός Δήμος των ανθρώπων όλων των ειδών ομαδοποιήσεων. Σκοπός μου λοιπόν είναι αντλώντας εντελώς τυχαία κομμάτια από το ανώνυμο και απρόσωπο αρχείο να κάνω δοκιμαστικές κατασκευές και να τις θέτω υπό την αίρεση δημόσιων ηλεκτρονικών συζητήσεων. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο στοχασμός θα εμπλουτιστεί και δοκιμαστεί στην καθημερινότητα στην οποία και ανήκει κάθε ανθρώπινη κατάσταση. Αρχική μου σκέψη είναι να φιλοξενήσω και πολλές σκέψεις αναγνωστών της σελίδας που θα μου έστελλαν σημειώματα συναφή με τον επικείμενο προβληματισμό μου. Ο Αριστοτέλης, μου έλεγε εδώ και πολλές δεκαετίες κάποιος ιστορικός του Αριστοτελισμό, έγραψε τις τυπολογίες του παρατηρώντας την Πόλη, τα δρώμενά τους και τους ανθρώπους του. Κάτι τέτοιο έχω στο μυαλό και με όσους περισσότερο συζητήσω τόσο περισσότερο νομίζω θα υπάρξουν στοχαστικοί ερεθισμοί και πλούσιες περιγραφές ιδεοτυπικών κατασκευών. Αυτή η επιστημολογική προσέγγιση, βέβαια, δεν είναι αυτοσκοπός. Αποστολή της είναι να συγκροτηθεί η σκέψη, να ωριμάσει, να διαμορφώσει αποκρυσταλλωμένα τις εκατέρωθεν τυπολογίες και να τις αποτυπώσει γνήσια, πηγαία και «εκ του προχείρου». Οι συμβατικές προσεγγίσεις των υποψηφίων διδακτόρων –αλλά και πολλών αρλουμπολόγων των τα τελευταίων αιώνων– δεν μας είναι χρήσιμες. Μια ιδεοτυπική κατασκευή, ένα δηλαδή ολιστικό μοντέλο, απαιτεί πολύ ώριμη σκέψη. Αν ο συγγραφέας δεν είναι ώριμος και έτοιμος να γράψει πηγαία και ώριμα καλύτερα να μην βασανίζει τους αναγνώστες του, σύγχρονους και μελλοντικούς. Γι’ αυτό κάποια στιγμή το ανώνυμο αρχείο και οι συζητήσεις μου θα διαγραφούν και ο συγγραφέας θα πρέπει να γράψει στοχαστικά αυτοδύναμα, χωρίς δηλαδή υπενθυμίσεις, παραπομπές και άλλα δεκανίκια της συμβατικής σκέψης. Αυτό απαιτεί, ασφαλώς, στοχαστική σμίλευση και ωρίμανση που ήδη διάνυσε δύο δεκαετίες. Θα επιχειρήσουμε διανύοντας αυτό το έτος που εύχομαι σε όλους να είναι ευτυχές και καλόβολο, να ολοκληρώσουμε αυτή την προσπάθεια.
--------------------------------
1.1.2009 Στο κατώφλι του 2009 με φορτία και βαρίδια
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΠΩΣ ΟΙ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ
Δυσάρεστο μεν αναγκαίο δε να ειπωθεί. Ο χρόνος που έκλεισε ήταν το μεταίχμιο μιας νέας φάσης που μας βάζει σ’ ένα κατήφορο προς το τέλμα. Η αφετηρία τοποθετείται πριν δύο δεκαετίες όταν «υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Αμερικανικού Υπουργείου Άμυνας» «επισκέφτηκαν» την Ελλάδα. Όλως περιέργως κάπου εκεί τοποθετείται και η έναρξη των διεθνών σπουδών στην Ελλάδα και η ίδρυση ευαγών ιδρυμάτων «προτάσεων πολιτικής», ζήτημα για το οποίο ήδη έγραψα και για το οποίο θα επεκταθώ σε επερχόμενα κείμενα. Το τέλμα δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει αλλά ορθολογιστικά σκεπτόμενοι μπορούμε να πούμε πως δεν θα είναι ευχάριστο και δεν θα είναι χωρίς πολύ μεγάλες ζημιές.
ΠΡΩΤΟΝ, πνευματική απονεύρωση. Πριν ενάμιση περίπου δεκαετία και ενώ η Ελλάδα σφάδαζε λόγω κομματικοπολιτικής κρίσης ο στρατηγικός σχεδιασμός των ενδιαφερομένων δυνάμεων οργίαζε. Με «προτάσεις πολιτικής» (έτσι λένε την προπαγάνδα στα κρατικά στρατηγικά εργαστήρια που σχεδιάζουν τους μηχανισμούς καλλιέργειας της μαλακής ισχύος») άρχισαν διαδικασίες πειθούς στην για να πιστέψουμε πως ο γάιδαρος έχει φτερά και πετάει. Και οι έλληνες πείστηκαν:
α) Φθάσαμε στο τέλος της κυριαρχίας και στον παράδεισο της μεταεθνικής εποχής, κήρυτταν πάρα πολλοί μεταμοντέρνοι που φωνασκούσαν και κραύγαζαν υπέρ του τέλους του έθνους-κράτους προβλέποντας την επικράτηση του παγκόσμιου αλτρουισμού και τον τερματισμό του πολέμου. Αυτό τον ανθόσπαρτο διεθνή βίο που επερχόταν τον περιέγραψαν με ενάργεια οι επιφανείς κκ Κουλουμπής και Βερέμης στο βιβλιαράκι τους Ελληνική Εξωτερική Πολιτική, 1994 σ. 92-3, λέγοντας ότι η πιθανότητα υλοποίησής του (sic) «είναι πολύ μεγάλη». Αυτή η τολμηρή πρόβλεψη γράφτηκε για να αντικρουστούν, βασικά, θέσεις των Πολιτικών Ρεαλιστών όπως ο υπογράφων και ο Θανάσης Πλατιάς που πρόβλεπαν νέους συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων που θα σταθεροποιούνταν μετά από παρατεταμένους ανταγωνισμούς σε στρατηγικό και περιφερειακό επίπεδο. Αυτό μόνο μπορούσε να γράψει κάποιος που γνωρίζει στοιχειωδώς θεωρία διεθνών σχέσεων, που δεν τον ενδιαφέρει να χαϊδεύει τα αυτιά ή να γίνεται πράκτορας ψευδαισθήσεων και κυρίως που δεν εξυπηρετεί ιδεολογικοπολιτικές εκλογικεύσεις ντόπιες ή ξένες. Στο υπόβαθρο των συζητήσεων κρινόταν, πάντως, κάτι πολύ σημαντικό: Θα λειτουργεί το ελληνικό μεταπολιτευτικό και μετά-Παπανδρεϊκό κράτος με όρους εθνικής ανεξαρτησίας ή με όρους ξένης εξάρτησης; Θα αναπτύξει η Ελλάδα μια αποτρεπτική στρατηγική ή θα δρομολογηθεί (αυτό έγινε μετά το 1996) προς κατευναστικούς προσανατολισμούς; Αντί βεβαίως περικεφαλαίας που θα έγραφε πάνω «βλάξ» αν οποιοσδήποτε διεθνολόγος πρόβλεπε ένα ανθόσπαρτο μεταψυχροπολεμικό βίο, οι ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες ασυναρτησίες όλως περιέργως έτυχαν διθυραμβικών παρουσιάσεων σε κυριακάτικα φύλλα και διαδόθηκαν ευρέως στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Οι σχετικές κραυγές του κ Μουζέλη στο Βήμα με τις οποίες ανακοίνωνε την δημοσίευση του βιβλίου του αιώνα που περίπου ανήγγελλε την έλευση της παγκόσμιας ειρήνης είναι καταγεγραμμένες. Εκτιμώ ότι αυτές και πολλές άλλες ασυναρτησίες είναι μνημεία επιστημονικής απαξίωσης ενός επιστημονικού χώρου. Έγιναν βεβαίως αφορμή για δήθεν ακαδημαϊκή διένεξη που δήθεν άρχισε τότε, που δήθεν κρατάει μέχρι σήμερα και που δήθεν διεξάγεται στις εφημερίδες ακόμη και σήμερα (για μονόλογους μιλάμε στις κυριακάτικες επιφυλλίδες όπου όλως περιέργως υπάρχει μονοπώλιο καμιά δεκαριά Kυρίων) (εμένα στημένο παιχνίδι μου θυμίζει αλλά είναι επιστημονικά αδιάφορο). Ξυπνούσαμε τα πρωινά, πάντως, και κατάπληκτοι βλέπαμε τα ονόματά μας σε ολοσέλιδα άρθρα που μας εξύβριζαν ως εθνικιστές και πολεμοκάπηλους επειδή υποστηρίζαμε μια αποτρεπτική στρατηγική. Βλακωδώς, τότε, μπαίναμε στον κόπο να απαντούμε και να ανταπαντούμε στις ασυναρτησίες του καθενός (έχω μια μεγάλη κάσα τέτοιων κειμένων). Γιατί, ρωτούσαμε αθώα; Γιατί όταν οι επιστημονικές θέσεις που γράψαμε στα ξενόγλωσσα κείμενά μας για τα ίδια επιστημονικά ζητήματα να διαβάζονται και να παραπέμπονται από το Πεκίνο μέχρι την Νέα Υόρκη και οι ίδιες επιστημονικές θέσεις να ρίχνονται στον καιάδα στην δική μας πατρίδα; Δεν είχαμε σκεφτεί, τότε, ότι σε χώρες όπως οι δικές μας απαγορεύονται οι χειραφετημένες επιστημονικές θέσεις και ότι αν τις γράψεις υπάρχουν ετοιμοπόλεμοι δολοφόνοι χαρακτήρων για να σε εκμηδενίσουν επικοινωνιακά (μόνο επικοινωνιακά γιατί για τα υπόλοιπα τους τσαρλατάνους και προπαγανδιστές τους έχουμε γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων μας). Χάσαμε πάντως πολύτιμο χρόνο σε άσκοπες αντεκδικήσεις. Σήμερα αναπολώντας σκέφτομαι το ρηθέν: «μην αναμιγνύεσαι με τα πίτουρα για να μην σε τσιμπούν οι κότες». Παράλληλα, άρχισε να καλλιεργείται και το ιδεολόγημα-θεώρημα πως «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν» και πως αυτό έπρεπε να είναι ο άξονας των διπλωματικών μας σχέσεων με την Τουρκία στο τρίγωνο Ευρώπη, Ελλάδα, Τουρκία. Στον τότε Οικονομικό Ταχυδρόμο γράφτηκαν κείμενα ντροπής στα οποία όποιος θέλει να κατανοήσει το σημερινό μας κατάντημα θα πρέπει να τα διαβάσει. Το ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μια δεκαετία μετά παραδέχθηκε ότι έγινε λάθος όσον αφορά τις επιλογές μας απέναντι στην Τουρκία, είναι αδιάφορο δεδομένου ότι οι ζημιές που προκάλεσαν οι τότε αποφάσεις οδηγούν τις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας σε αδιέξοδο και το κυπριακό στην μη λύση ή και χειρότερα (βλ. πιο κάτω). Αυτά που έγιναν πριν δύο δεκαετίες θα το συναντήσουμε σύντομα στον δρόμο μας (βλ. το ευγενικό σχόλιο-απάντηση στην επιφυλλίδα του πρώην πρωθυπουργού (17.2.2008. Οι απόψεις του πρώην Πρωθ. Σημίτη και μερικές δικές μου). Ούτε ζεϊμπέκικα ούτε κουμπαριές είναι η μέθοδος ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Προϋπόθεση ειρηνικής επίλυσης των διαφορών είναι η ισορροπία δυνάμεων, οι συναλλαγές στην βάση των εθνικών συμφερόντων, η δημιουργία κινήτρων σταθερότητας και οι διαπραγματεύσεις που διεξάγονται μόνο αν πληρούνται προϋποθέσεις ισορροπίας δυνάμεων (ή όπως το έθεσε ο Θουκυδίδης, ίσης δύναμης) .
β) Από ευαγές ίδρυμα που χρηματοδοτείται ευρέως από αγαθοεργές «υπηρεσίες» και οργανισμούς του εσωτερικού και του εξωτερικού –ακόμη και από «ιδρύματα» του αγαθοεργού διεθνικού άνδρα που ακούει στο όνομα George Soros– άρχισε ένα όργιο πυροδότησης χιλιάδων προπαγανδιστικών πυραύλων κατά των κεφαλών των ελλήνων πολιτών. Συστηματικά, οργανωμένα και εξεζητημένα, υποστήριζαν, μεταξύ άλλων, α) δεν έπρεπε η Κυπριακή Δημοκρατία να υποβάλει αίτηση ένταξης (το επιχείρημα που με σιγουριά πως κανείς δεν θα ελέγξει στην ελληνική επιστημονική έρημο πήγαινε πιο μπροστά λέγοντας ότι δεν μπορεί να υποβάλει!!!!), α) Καταπολεμήθηκε λυσσαλέα ο εξορθολογισμός της ελληνικής στρατηγικής (ισχυρή αποτροπή στο Αιγαίο-Θράκη και αξιόπιστη προεκταθείσα άμυνα προς την Κύπρο που θα συνδυαζόταν με διπλωματικές κινήσεις όπως η προαναφερθείσα υποβολή αίτησης ένταξης της ΚΔ στην ΕΕ), γ) Τα στρατιωτάκια –πολλά πλέον ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένα– βρέθηκαν πανέτοιμα προς το τέλος της δεκαετίας παλεύοντας με πρωτόγνωρο μένος για την αποδοχή του φασιστικού σχεδίου Αναν όταν θα ερχόταν (εκ των υστέρων έγινε φανερό πως κάποιοι με περισσότερες πηγές ήξεραν έγκαιρα τι επερχόταν ενώ εμείς οι ασκητικοί ακαδημαϊκοί δεν ξέραμε). Πάντως, η πιο αποτελεσματική μέθοδος για να αντιστραφεί η εθνική στρατηγική των Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η «δολοφονία χαρακτήρων»: Σε μικρές, εξαρτημένες και υποψήφια θύματα χώρες απαγορεύεται η χειραφετημένη επιστημονική παρέμβαση. Το ίδιο πράγμα που θα μπορούσε να πει ένας ακαδημαϊκός στην Ουάσινγκτον, στο Λονδίνο ή στο Παρίσι απαγορεύεται να το γράφει ή να το λέει στην Αθήνα. Αν είναι αρκετά τολμηρός να το κάνει ο επιστημονικός του χαρακτήρας δολοφονείται πάραυτα από εγκάθετους δημοσιογραφούντες και εγκληματικά στοιχεία του πνεύματος.
γ) Το ίδιο ευαγές ίδρυμα ή καλύτερα σημαντικοί πρωτεργάτες του αποδείχθηκε εκ των υστέρων πως βρίσκονταν και πάλιν πίσω από επιστημονικές τσαπατσουλιές. Πρόκειται για την υπόθεση των αποδομητικών ιστορικών βιβλίων του μυστηριώδους εξωπολιτικού οργανισμού με έδρα την Θεσαλλονίκη, ίσως για ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα γιγαντιαία εγχειρήματα καλλιέργειας μαλακής ισχύος και μάλιστα στα μυαλά μαθητών δημοτικού στην βάση μιας ξεπεσμένης αποδομητικής-«κριτικής» ιστορικής ανεκδοτολογίας που προορίζεται μόνο για υπανάπτυκτους ιθαγενείς χωρών που είναι υποψήφιες για ευθανασία. Μελλοντικοί επιστήμονες που έχουν αντοχές, φρόνημα και χρόνο να εξετάσουν τον εργαλειακό ρόλο των λεγόμενων «ιστορικών επιστημών» θα γράψουν φοβερά κείμενα για το πώς επιχειρήθηκε μαζική κατεδάφιση ταυτοτήτων, συνειδήσεων και αντιστάσεων στις ηγεμονικές αξιώσεις (το ότι η έναρξη του αποδομητικού εγχειρήματος προηγήθηκε του σχεδίου Αναν και άλλων γεγονότων στα Βαλκάνια λογικά δεν μπορεί να είναι τυχαία).
δ) Ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένοι αμπελοφιλοσοφούντες στην βάση από καιρό ξεπερασμένων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων διέσπειραν μαζικά (βιβλία, βιβλιοκριτικές, επιφυλλίδες) την άποψη πως η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί νέο άνθρωπο, νέες μορφές ανθρώπινης οργάνωσης που θα αντικαταστήσει το κράτος και νέες παγκόσμιες συνθήκες όπου όλοι θα είμαστε αμέριμνοι ταξιδιώτες. Για να παραπέμψω τον Κονδύλη όταν περιγράφει τον μεταμοντέρνο κόσμο, θα είναι ένας κόσμος «πάνω σε μια επίπεδη και ομοιογενή επιφάνεια που δεν γνωρίζει καμπυλότητες, δηλαδή ουσιώδεις ιεραρχήσεις που δεν μπορούν να αρθούν, είναι απλωμένα τα τελευταία μη αναγώγιμα σε οτιδήποτε άλλο στοιχεία ενός λειτουργικού όλου, τα οποία κατ’ αρχήν μπορούν να αλλάζουν θέσεις και να επιδέχονται όλους τους νοητούς συνδυασμούς μεταξύ τους. Τα άτομα (Atome) είναι κινητά, αντικαταστάσιμα και συνδυασμένα, και αυτό εγγυάται την πλήρη επιβολή των λειτουργικών πτυχών απέναντι σε κάθε παράμετρο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ουσιώδης. Μεταφερόμενο στην κοινωνική θεωρία αυτό το σχήμα σκέψης παραπέμπει στην εν μέρει ιδανική αυτοαντίληψη μιας κοινωνίας που ο τρόπος λειτουργίας της κατά βάση απαιτεί και ταυτόχρονα επιφέρει την ανεμπόδιστη κινητικότητα και την άρση όλων των γνωστών στο παρελθόν ιεραρχήσεων και ουσιών». Έτσι, για να μην νομίζουμε ότι ο «μεταμοντέρνος χυλός» δεν σημαίνει οτιδήποτε για τις ιεραρχίες μας, τις ουσίες μας, τα νοήματα, τις θρησκείες, τις συνειδήσεις, τις ταυτότητες και την εθνική μας ανεξαρτησία. Το «μεταμοντέρνο αντικείμενο» θα πρέπει να συμμορφώνεται στο πλαίσιο μιας αποδομητικής πολιτικής ορθότητας που αφορά τους λαθρομετανάστες, την οικογένεια, το σχολείο, τους θεσμούς τάξης και δικαιοσύνης, την ομοφυλοφιλία, την ιστορική μνήμη, την αρχιτεκτονική, την μουσική και οτιδήποτε το οποίο όταν κτυπηθεί και κατεδαφιστεί θα ισοπεδώσει τις αντιστάσεις μιας κοινωνίας που στηρίζει την εθνική της ανεξαρτησίας. Αν κανείς νομίζει πως οι πόλεμοι σήμερα γίνονται μόνο με αεροπλάνα, πλοία και βόμβες κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Αυτά και πολλά άλλα, πάντως, θα τύχουν ενδελεχούς ανάλυσης στις επερχόμενες δημοσιεύσεις μου (βλ. πιο κάτω).
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, στο διπλωματικό και στρατηγικό πεδίο δεν έχουμε να πούμε πολλά για αυτό που είναι διυποκειμενικά ολοφάνερο, πασίδηλο και πασιφανές.
α) Αρχίζοντας από το πρώτο υποψήφιο θύμα, την Κύπρο, παρατηρούμε ότι στην εξουσία ανέβηκαν πρώην σταλινικοί. Το παράδοξο και αλλόκοτο όμως δεν είναι αυτό αλλά το γεγονός ότι χέρι-χέρι με το foreign office, το Πεντάγωνο, τους συντρόφους εγκάθετους της Άγκυρας στην Κύπρο και τους κριτικούς αποδομηστές ιστοριογράφους βάλθηκαν να δημιουργήσουν στο νησί μια νέα πολιτική ανθρωπολογία που θα τσιμεντώνει πολιτικά την επαναφορά ενός νέου φασιστικού σχεδίου χειρότερου αυτού του 2004. Είναι χαρακτηριστικό και ενδεικτικό της παρακμής μας ότι το σύστημα των «προοδευτικών» που παραμιλούν στα παράθυρα, στις τηλεοπτικές ζούγκλες και στις χυδαίες σατιρικές εκπομπές χαιρέτησαν την εξέλιξη αυτή ως χαρμόσυνη εξέλιξη: «Ένας προοδευτικός ανέβηκε στην εξουσία στην Κύπρο» και αυτό δείχνει πως «ο κόσμος αλλάζει». Κούνια που τους κούναγε, λέει ο λαός ... Αν δεν πετύχουν την διακηρυγμένη θέση κατεδάφισης της ΚΔ για να δημιουργηθεί ένα έκτρωμα τύπου Αναν, θα υποστούμε τεράστιο διπλωματικό κόστος και ταυτόχρονα θα γίνει ένα ακόμη βήμα προς την νομιμοποίηση των τετελεσμένων που επί τέσσερεις συναπτές δεκαετίες ο κυπριακός ελληνισμός εμπόδισε την νομιμοποίησή τους. Σε κάθε περίπτωση, η Κύπρος μετατρέπεται σε μια φοβερή μελλοντική εστία κακουχιών ενώ καθίσταται μια άκρως επικίνδυνη αχίλλειος πτέρνα για την (κατά τα άλλα ανύπαρκτη) ελληνική εθνική στρατηγική.
β) Στο λεγόμενο «μακεδονικό» το ζήτημα δεν είναι ότι δικαιώνονται όσοι ζητούσαν μια αποτρεπτική και όχι μια κατευναστική στάση αλλά το γεγονός ότι το ασταθές τεχνητό κρατίδιο των Σκοπίων γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό και ο αλυτρωτισμός γίνεται πλέον εγγενής τόσο στην κοινωνία όσο και στην «βαλκανική γειτονιά μας». Για "κράτος" δεν πρέπει να μιλάμε, πάντως, μιας και οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις των αμερικανών στα σύνορα με το Κόσσοβο είναι το μέγεθος μεγάλων πόλεων. Στο κρατίδιο των Σκοπίων, στο Κόσσοβο, στην Βουλγαρία, στην Αλβανία κτίζονται οι προϋποθέσεις μελλοντικών ηγεμονικών αναμετρήσεων στο πεδίο που πολλοί διεθνολογούντες ονομάζουν "Βαλκανική γειτονιά" υπονοώντας πως πρόκειται για μια περιφέρεια που εντοπίζεται όχι στην γη αλλά σε κάποιο εξωγήινο χώρο απομακρυσμένο από γήινες συγκρούσεις και ασφαλή.
γ) Στην Τουρκία η επικράτηση των νεοοθωμανών και η αφομοίωση της στρατοκρατίας στο αναδυόμενο νέο-οθωμαντικό κράτος σίγουρα θα καταστήσει την Τουρκία ένα από τα ισχυρότερα κράτη της Ευρασίας (σε κάθε περίπτωση οι εσωτερικές υποθέσεις των τούρκων είναι δικοί τους υπόθεση και δεν μας πέφτει λόγος ή αρμοδιότητα για αξιολογικές κρίσεις). Αυτό που ενέχει μεγάλη σημασία για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι ότι μια ηγεμονική τουρκική διπλωματία θα κάνει τον αναθεωρητισμό των στρατοκρατών να φαντάζει παιδική χαρά. Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια που θα βάλει στο χρονοντούλαπο των ασυναρτησιών τις χαζοχαρούμενες θεωρήσεις του τύπου «οι δημοκρατίες δεν πολεμούν» ή ότι «όλοι μαζί θα βρεθούμε στο γαληνεμένο ευρωπαϊκό λιμάνι όπου θα χορεύουμε, θα αγκαλιαζόμαστε και θα τραγουδάμε»
δ) Η Αλβανία μετά τις εξελίξεις στο Κόσσοβο μετατρέπεται ραγδαία σε μια πανίσχυρη δύναμη με έντονες αναθεωρητικές στάσεις, χώρες όπως η Σερβία φιλλανδοποιούνται δημιουργώντας μεγάλα κενά ισχύος και σε συνδυασμό με το «μακεδονικό» ενδέχεται πλέον να δημιουργούνται συνθήκες κατανομής ισχύος και συμφερόντων που θα καθιστούν την Ελλάδα μια δευτερεύουσα μικρή δύναμη (από το ισχυρότερο κράτος που ήταν πριν δύο δεκαετίες) υποψήφια για ανάλωση.
ΤΡΙΤΟΝ, στον οικονομικό τομέα, αν και δεν είναι δικής μου επιστημονικής αρμοδιότητας τονίζω πως η πρόσφατη κρίση της διεθνούς πολιτικής οικονομίας συμβολίζει μόνο την αρχή μιας δύσκολης πορείας που πολλοί ανέμεναν, και που σχετίζεται με τους ηγεμονικούς ανταγωνισμούς και την άνοδο και πτώση των μεγάλων δυνάμεων. Σχετίζεται με τις στρατηγικές εξελίξεις στον κόσμο και περιορίζομαι να αναφέρω πως κανείς μπορεί να μελετήσει έγκυρες αναλύσεις διεθνών σχέσεων με κορυφαίο το αριστούργημα του John Mearheimer, H τραγωδία της πολιτικής των μεγάλων δυνάμεων (Εκδ. Ποιότητα, Αθήνα 2007) (βλ. http://www.ifestosedu.gr/82GoodBooks.htm).
ΤΕΛΟΣ αλλά όχι το τελευταίο που θα μπορούσα να αναφέρω, τα «Δεκεμβριανά 2008» όταν πυρπολήθηκαν οι πόλεις μας από ορδές βαρβάρων στις οποίες συμμετείχαν και αμούστακοι έφηβοι καταμαρτυρεί ότι η εικοσαετής προσπάθεια των πρωτομαστόρων των "προτάσεων πολιτικής" ροκάνισε τις κοινωνικές, πολιτικές και διπλωματικές αντιστάσεις των ελλήνων σε βαθμό τήξεως. Ζημιές –πολύ πέραν των πυρπολήσεων, δυστυχώς– φαίνεται να είναι πλέον αναπόφευκτες. Δικές μου αναλύσεις και άλλων για τα «δεκεμβριανά 2008» βρίσκονται στην διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/90BarbarianDec08Gr.htm .
Τα πιο πάνω είναι μερικές εκτιμήσεις στο πλαίσιο των παρεμβάσεων της σελίδας «χαλαρά και επίκαιρα». Κατά τα άλλα όπως πάντα κάναμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες θα συνεχίσουμε την ασκητική ακαδημαϊκή μας ζωή στο πλαίσιο της μιας αναγκαίας και μη εξαιρετέας αξιολογικά ελεύθερης επιστημολογίας. Επιπλέον, από καιρό έχουμε θεραπευτεί από παιδικές ασθένειες όπως αυτές από τις οποίες πάσχαμε πριν δύο δεκαετίες όταν νομίζαμε πως στην Ελλάδα υπάρχει δημόσιος διάλογος, πως στον ακαδημαϊκό χώρο υπάρχει επιστημονικός διάλογος και πως το νεοελληνικό κράτος θα μπορούσε να διορθωθεί (παρά το γεγονός ότι αφετηριακά βρίσκεται σε μια παρακμιακή πορεία που άρχισε την δεκαετία του 1830, εν μέσω πολλών παλινωδιών προχώρησε προς το 1922, έφθασε κουρασμένη στον εμφύλιο του 1945-49 οπότε και δέχθηκε την χαριστική βολή, διολίσθησε στην κατάντια του 1967, αναπόδραστα προκάλεσε την καταστροφή του 1974 και κατέληξε στο συγκαιρινό τέλμα με απρόβλεπτες συνέπειες). Μια χώρα τροχοδρομημένη σε μια τέτοια πορεία την «σώζει» μόνο η κοινωνία της και όχι οι "ακαδημαϊκοί" (ποιοι είναι αυτοί, εξάλλου, δεν τους βλέπω πουθενά, βλέπω μόνο μια λίστα μερικών εκατοντάδων άμυαλων που υπέγραψαν άρθρα πίστεως στο φασιστοειδές σχέδιο Αναν, στην συνέχεια υπέρ της ιστορικής ανεκδοτολογίας και που ευνόησαν τον βομβαρδισμό των Βαλκανίων στο όνομα εφήμερων ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος). Αν δεν προσέξει η κοινωνία κάθε ενδιαφερόμενου κράτους θα πάθει αυτός που της αξίζει. Ήδη οι στρατιές των κριτικών κατεδαφιστών κυριαρχούν αριθμιτικά στον λεγόμενο χώρο των κοινωνικών επιστημών και τα μέλη της κοινωνίας δέχονται να τα πληρώνουν δεσμεύοντας σπάνιους πόρους σ' αυτό που κατ' ευφημισμό ονομάζονται πανεπιστήμια.
Δράττομαι της ευκαιρίας για να πω ότι ευελπιστώ το 2009 να κατορθώσω να επιτύχω την ολοκλήρωση και δημοσίευση μιας σειράς επιστημονικών παρεμβάσεων που προετοιμάζω από καιρό και οι οποίες εντάσσονται σε μια νέα και για εμένα πολύ σημαντική εποχή δημοσιεύσεων, ευελπιστώ πιο ώριμη και πιο περιεκτική.
Έτσι, γι’ αυτούς που συχνά μου γράφουν ερωτώντας για τις επερχόμενες δημοσιεύσεις, πληροφορώ ότι σε μερικές εβδομάδες κυκλοφορεί η μονογραφία μου Το θολό ιδεολογικό βασίλειο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, μεταμοντέρνα βήματα και μετά-νεοτερικά μικρά βήματα (Εκδόσεις Ποιότητα). Μέχρι την άνοιξη θα κυκλοφορήσει η σημαντικότερη ίσως δημοσίευσή μου με τίτλο: Αναζητώντας Κοσμοθεωρία … Στοχασμοί για την συγκρότηση των κρατών και του κόσμου (Εκδόσεις Ποιότητα). Ακολουθούν μονογραφία για τον Παναγιώτη Κονδύλη, μονογραφία για τον ρόλο του ΕΛΙΑΜΕΠ τις δύο τελευταίες δεκαετίες (στην βάση δημόσιων θέσεων και απόψεων των δύο τελευταίων δεκαετιών) και μονογραφία για τον κριτικό κονστρουκτιβισμό που είχα ετοιμάσει πριν δύο χρόνια όταν τέθηκε το ζήτημα των βιβλίων της ΣΤ Δημοτικού αλλά αηδιασμένος, τότε, προτίμησα να μην παρέμβω εν θερμώ με επιστημονικό κείμενο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως διάλογος με ανεκδοτολόγους και παραμυθάδες αξιολογικά-κανονιστικά εμπνευσμένους. Τέλος, μερικά ακόμη δοκίμια επέρχονται τις προσεχείς εβδομάδες σε συλλογικά έργα. Αφορούν το ζήτημα της διεθνούς και ευρωπαϊκής διακυβέρνησης και τον ρόλο του ΟΗΕ ως σύστημα συλλογικής ασφάλειας.
Κατά τα άλλα σε παραπλήσιες σελίδες του παρόντος δικτυακού τόπου καταμαρτυρείται ότι μου απομένει χρόνος για μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα ενασχόληση, το ψάρεμα (και ταυτόχρονα μελέτη μακριά από aristeroψευτοπροοδευτοδεξιοαναρχοσοσιαλκεντρονεοφιλελεύθερους ψευδολόγους, τσαρλατάνους και προπαγανδιστές των καταχρηστικών αξιώσεων ηγεμονικής ισχύος).
Βάρκιζα 1 Ιανουαρίου 2009
--------------------------------------------------------
Με αφορμή τον πόλεμο στην Γάζα αρκεί η παράθεση της ρήσης του μεγαλύτερου διεθνολόγου όλων των εποχών, όταν αναφερόμενος στο τι σημαίνει δίκαιο στις διεθνείς σχέσεις όταν υπάρχουν αίτια πολέμου, έγραψε, "Δίκαιο υπάρχει όταν υπάρχει όταν υπάρχει ίση δύναμη και όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ισχυρός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται" (Θουκιδίδης). Η απεικόνιση που παραθέτω είναι χαρακτηριστική και παραστατική.
-------------------------------------------------------------------
